“ผมยินดีต้อนรับนักเรียนใหม่ทุกท่าน ที่เข้ามาศึกษาที่สถานบันแห่งนี้...และยินดีที่ได้รู้จักนักเรียนทุก ๆ ท่าน..” เสียงปรบมือดังขึ้นเกรียวกราวหลังจากที่ผู้อำนวยการคนใหม่กล่าวแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ ทำเอาบรรดาอาจารย์และนักเรียนฮือฮากันยกใหญ่ เพราะไม่คิดว่าจะยังหนุ่มและหล่อมากขนาดนี้...แค่รอยยิ้มและได้เผลอสบตาทำเอาตะคริวกันกันไปเป็นแถบๆ
“ยิ้มใหญ่เลยหล่ออ่ะดิ”
“หล่อสิ..พี่ปะ...เอ๊ย ผู้อำนวยการหล่อ..รึน้ำว่าไม่หล่อ”
“หล่อดิ ดูพวกรุ่นพี่จ้องตาไม่กระพริบเลย กินได้กินไปแล้ว” ยิ่งได้เสียงคอมเฟริมจากเพื่อนและปฏิกิริยาคนรอบข้างทำเอาคนตัวเล็กยิ้มน้อยยิ้มใหญ่...ตากลมยังจับจ้องพี่ปันปันที่แอบสบตากันแว๊บนึงด้วย...ใครจะสนใจหรืออะไรก็ช่าง...แต่รู้แค่ว่าเย็นนี้..ก็จะได้เจอกันแล้ว..
หลังจากขึ้นห้องเรียนอาจารย์ประจำชั้นก็ให้แนะนำตัวและทำความรู้จักเพื่อน ๆ วันนี้ทั้งวันจะไม่มีการเรียนการสอน...ให้นักเรียนออกจากห้องไปเดินสำรวจส่วนต่างๆ ของโรงเรียนโดยให้จับกลุ่ม 5 คน ไปด้วยกันพร้อมกับให้ช่วยกันจดบันทึกว่าไปที่ไหนมาบ้าง...และสถานที่นั้นเอาไว้ทำอะไร....
“สวยจัง”
“นี่เป็นสวนเกษตรของโรงเรียนเข้าไปดูกันเถอะ” น้ำอธิบายให้เพื่อนอีก 4 คนฟัง ดูเหมือนว่าบีจะสนใจมากกว่าคนอื่นจนต้องเดินตามคนที่เดินเข้าไปก่อนเหมือนมนต์สะกด...
“......................” น้องบีมองดอกกุหลาบช่อใหญ่ที่ดูก็รู้แล้วว่าเหมือนที่ไร่พี่ปันปัน...เพื่อนคนอื่นเดินดูดอกไม้และป้ายที่เขียนไว้ คนตัวบางเดินผ่านต้นทานตะวันที่ปลูกไว้หย่อมกว้างซัก 3 เมตร ตากลมมองไปบนศาลาหลังเล็ก ๆ ในสวนที่มีคนคุ้นตายืนอยู่...ว่าแล้วว่าพี่ปันปันเหมาะกับสวนดอกไม้ที่สุด...ปากเล็กแยกยิ้มก่อนจะค่อย ๆ ย่องเข้าไปหาคนที่กำลังมองดูอะไรซักอย่างน้องบีมองไม่เห็นเพราะมีกำแพงเล็ก ๆ ที่ก่อขึ้นบังอยู่
“พี่ปันปัน!...คิดถึงจังเลย!”
“...................”
“เอ่อ...น้องบีขอโทษ...”
“ไปไหนมาครับ..ทำไมมาอยู่แถวนี้”
“...อาจารย์ให้มา..ศึกษาสถานที่...” ใบหน้าน่ารักยิ้มแหย ก่อนจะถอยห่างจากคนที่ตัวเองกระโดดเกาะเอว เพราะสิ่งที่กำแพงกั้นอยู่คือกลุ่มนักเรียน ม.ปลาย ที่กำลังฝึกทำอะไรซักอย่างกับกิ่งไม้ในมือของใครของมัน และทุกสายตาจับจ้องมาที่เขา....นึกว่าพี่ปันปันอยู่คนเดียว...
“...บี....ผอ. สวัสดีครับ...”
“ครับ..แล้วไปไหนมาบ้างแล้วเนี่ย...บอกพี่ซิ...” รับไหว้เด็กนักเรียนที่เดินตามน้องบีมาก่อนจะหันมาพูดกับคนที่ทำหน้าเจื่อน ๆ อยู่
“...น้องบี มาที่นี่เป็นที่แรกเพราะดอกไม้สวยมากเลย...พี่ปันปันสอนเองเหรอครับ..” ตอนแรกก็ประหม่าเพราะกลัวว่าการที่ทำอย่างนี้จะทำให้พี่ปันปันไม่พอใจ แต่พอมือใหญ่นั่นเอื้อมมาขยี้กลุ่มผมเขาเบา ๆ ก็ทำให้พูดคุยได้แบบปกติ...
“ใช่อาสาสอนชั่วโมงเกษตรเอง...ตอนแรกบอกน้องบีว่าจะไปธุระแต่คุณพ่อให้คนจัดการแล้ว บอกว่าให้ดูแลน้องบีก่อน”
“น้องบีไม่ใช่เด็กแล้วนะ” ดูเหมือนว่าได้คุยกันแล้วก็เข้าสู่โลกส่วนตัว...จนลืมสายตาของนักเรียนคนอื่นแม้แต่น้ำที่เข้ามายืนข้าง ๆ กัน...ก็น้องบีในชุด ม.ปลาย มันน่ารัก ใส ๆ จนปันณธรรู้สึกว่าตัวเองเหมือนตาแก่ลามกเกิน...แต่ก็อดมองไม่ได้....
“..อาจารย์ครับ...กิ่งหักครับต้องทำยังไง...”
“...ทำแรงไปเหรอครับนักเรียน ผมบอกแล้วหนิว่าให้ทำเบาๆ” ปันณธรหันไปพูดกับหนึ่งในนักเรียนที่เขากำลังฝึกให้ตอนกิ่งอยู่...ตาคมมองสีหน้าของเด็กหนุ่มที่แสดงออกมาอย่างชัดเจนว่ากำลังหงุดหงิด หงุดหงิดเรื่องเรียนหรือเรื่องอะไรกัน...
“ น้องเขารู้จักอาจารย์เหรอครับ”
“มันไม่เกี่ยวกับเรื่องเรียนของเราใช่ไหม”
“........พี่เจ้านาย.........” น้ำหันมองห้องรุ่นพี่ ไม่คิดว่าจะเป็นห้องพี่เจ้านาย...หัวใจดวงน้อยเต้นแรงขึ้นมา จนต้องรีบก้มหน้างุด...พี่เจ้านายไม่ได้สนใจเขาซักหน่อย...จะใจเต้นแรงไปทำไม...
“ผมก็แค่อยากรู้ครับน้องเขาน่ารักดี”
“.................” ว่าจะไม่อะไรกับสีหน้าไม่พอใจอะไรบางอย่างที่เด็กคนนั้นแสดงออก แต่พอประโยคหลังทำเอา ผอ. หนุ่มเริ่มจะเข้าใจแล้วว่าหงุดหงิดอะไร...เสน่ห์แรงจริง ๆ เจ้าตัวแสบ...งั้นเขาก็ควรตัดใจแต่ต้นลมสินะ...
“ครับเรารู้จักกัน น้องบีเป็นน้องชายผม...ที่ผมรักมาก..และไม่ต้องการให้ใครเข้ามายุ่งหรือรังแก..พอใจคำตอบไหมครับ”
“น้องบีก็ไม่ชอบให้ใครเข้ามายุ่งเหมือนกัน”
“....................” ทุกคนเงียบกริบ เพราะนอกจากคำพูด ผอ. แล้ว คนน่ารักที่ยืนอยู่ก็ย้ำประโยคที่เจ้าตัวต้องการ...หน้าเล็กเชิดขึ้นตากลมจ้องมองรุ่นพี่ที่เข้ามาวุ่นวายเมื่อเช้า....ไม่รู้ว่าเพราะอะไรแต่น้องบีไม่ชอบ...
“ บี เราไปที่อื่นก่อนนะ..”
“บีไปด้วยสิ...พี่ปันปันน้องบีไปก่อนนะ”
“ครับ ไม่ต้องวิ่งล่ะ เดินดี ๆ” ยกยิ้มให้คนที่โบกมือบ๊ายบาย แล้วเดินไปกับเพื่อน....ก่อนจะหันมายิ้มให้เด็กหนุ่มที่มองตามน้องบีเหมือนกัน...นามสกุลที่ปักที่หน้าอกก็ดังใช่ย่อย และรู้สึกว่าคุณพ่อก็จะเคยทำการค้าด้วย...มิน่าถึงได้กล้าต่อคำกับเขา...แต่พ่อเจ้าตัวคงไม่เคยบอกสินะว่าเจ้าของโรงเรียนน่ะ เป็นยังไง...
“บี ที่แท้ก็รู้จัก ผอ. นี่เอง”
“ทำไมเหรอ...แต่บีสอบเข้ามาเองนะ พี่ปันปันแค่มารับมาส่ง”
“...ดีแล้วล่ะ น้ำเบาใจจะได้ไม่มีใครกล้ายุ่งกับบี...ไม่งั้นวุ่นวายแน่..”
“ อืม...บีไม่ชอบวุ่นวาย....บีชอบต้นไม้ดอกไม้....” พูดโต้ตอบกับเพื่อนในขณะที่กำลังเดินตามเพื่อนอีกสามคนไปสถานที่อื่น ๆ ในโรงเรียน...
หลังจากเดินกันจนรอบโรงเรียนทั้งห้าคนก็มานั่งช่วยกันสรุปลงกระดาษ A 4 พร้อมกับวาดแผนที่คร่าวๆ ...เดินกันทั้งวัน แป๊บ ๆ จะถึงเวลาเลิกเรียนแล้ว น้องบียกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู...ก่อนจะแอบมองไปที่ตึกอำนวยการ...ชั้นบนหน้าต่างกระจกเลื่อนสีดำ ตรงนั้นเป็นห้องพี่ปันปัน...
“ว่าไงจ๊ะ เด็กน้อยทั้งหลาย”
“...................”
“ทำอะไรกันอยู่เหรอ พวกพี่นั่งด้วยได้ไหม”
“ที่เต็มแล้ว” น้องบีบอกกลุ่มคนที่เหมือนจะเข้ามาหาเรื่อง...5 นางฟ้าอะไรนี่อีกแล้ว...จะวุ่นวายกับชีวิตเขาไปถึงไหน.....
“อวดดีเกินไปรึเปล่าอิแรด”
“อย่ามาใช้คำนี้กับน้องบีนะ!!”
“..................” พวกที่มารุมล้อมถึงกับชะงักเพราะเสียงตวาดที่ดังขึ้น...คำต่ำ ๆ พวกนี้เก็บไว้ใช้กันเองอย่างมาพูดยั่วยุกัน...ตากลมจ้องมองคนที่พยายามอยากจะแทรกตัวนั่งด้วย...
“...น้องบีงั้นเหรอ...ชื่อน่ารักเนอะ....ทำไมจะใช้ไม่ได้ เป็นรุ่นน้องกล้าขึ้นเสียงรึไง!!”
“...ออกไปซะ...แล้วจะหาว่าไม่เตือน...พวกเราไม่เคยไประรานรุ่นพี่แล้วจะมายุ่งกันทำไม !”
“บีใจเย็น” น้ำลุกขึ้นมาจับแขนเพื่อนไว้ หลังจากที่ดูเหมือนว่าทางฝั่ง 5 นางฟ้านั่นจะไม่พอใจอยู่มากพอสมควร....ทั้ง 5 คนเริ่มขยามวงออกล้อมพวกเขาทั้ง 5 คนไว้ภายในโต๊ะหินอ่อน...
“หนอยอินี่ มันน่าตบสั่งสอน ปากดีตั้งแต่วันแรกเลย!!”
“..........แน่จริงก็เข้ามาสิ!!..........” หน้าเล็กเชิดขึ้น มือกำแน่น...สูดลมหายใจเข้าจนลึก...หัวใจดวงน้อยเต้นรัวเพราะความโกรธที่ถูกระราน...เอาสิ..ตบแลย แล้วจะได้เห็นกัน....
“ดูท่ามันสิ อย่างนี้ต้อง!!”
หมับ!!
“.......................”
“..ผะ...ผ..อ...”
“มีเรื่องอะไรกันเหรอครับนักเรียน” มือหนาบีบข้อมือคนที่กำลังเงื้อง่าจะฟาดลงบนแก้มใส ๆ ของคนที่ตอนนี้เขามายืนซ้อนหลังอยู่...ปันณธรมองนักเรียนตรงหน้าตาเขม็ง ในขณะที่มือก็ยังจับข้อมืออยู่ไม่ยอมปล่อย...
“..ป่ะ เปล่า ฮะ คือ พวกเรา เล่นกัน...”
“.......................” คนน่ารักหันมองนิดนึง แต่พอรู้ว่าเป็นใครก็ไม่พูดอะไร....ไม่ได้ต้องการใครรู้สึกว่าเขาคือที่แข็งแกร่งเพราะว่าเป็นน้องชายผู้อำนวยการ...น้องบียังยืนมองรุ่นพี่อยู่...นักเรียนแถว ๆ นั้นเริ่มมายืนดูว่าเกิดอะไรขึ้น....
“มีเรื่องอะไรรึเปล่า”
“...ก็..........” ถึงจะเคยคิดในใจว่าอย่างน้อย ๆ น้องบีก็ไม่ต้องกลัวใครเพราะมีพี่ปันปันและคุณป๊าอยู่...แต่เวลาโมโหจริง ๆ กลับไม่อยากให้ใครเข้ามายุ่ง...แต่ตอนนี้หมั่นไส้พวกรุ่นพี่พวกนี้มากมาย..
“..ว่าไงยังไงครับ...”
“..ก็..พี่เขาจะมาขอนั่งด้วย แต่ที่เต็ม...แล้วก็จะมา..ทำ ..น้องบี..”
“.....คือ...พวกเรา....”
“..........................” ถึงกับทำหน้าอ้ำอึ้ง เมื่อไม่คิดว่าเด็กใหม่ที่พวกเขากำลังจะเล่นงานกล้าที่จะสวมกอดเอวผู้อำนวยการคนใหม่...พร้อมกับทำหน้าออดอ้อนอย่างน่ารัก....คนหล่อที่บีข้อมือเขาอยู่ ยิ่งใกล้ยิ่งหล่อ แต่เวลาทำหน้าดุก็น่ากลัวใช่เล่น...
“งั้นเหรอ...แล้วพวกเธอว่าไง...”
“คือ...อย่าไปเชื่อค่ะ น้อง ๆ พยายามยั่วยุพวกเรา..” เด็กคนนั้นมันยังกล้าออดอ้อน ผอ. ได้ ทำไมพวกเขาจะโกหกเพื่อเอาตัวรอดไม่ได้....
“..ไม่จริงนะครับ ผอ. พวกพี่ ๆ นั่นแหละเข้ามาหาเรื่องพวกเราก่อน..”
“ไอ้เด็กนี่!”
“.ผอ. ครับมีอะไรกันครับ..คือ..ถอยออกมามานนท์” อาจารย์ประจำชั้นของนักเรียนชั้น ม.6 วิ่งกระหืดกระหอบมาอย่างเร่งรีบ ก่อนจะบอกให้เด็กในปกครองถอยออกมาหลังจากที่ ผอ. ยอมที่จะปล่อย...
“ไม่ทราบสิครับ...ว่าเล่นอะไรกัน แต่ท่าทางเหมือนจะมีเรื่อง...ผมไม่ต้องการให้โรงเรียนเรามีนักเลง...จัดการให้ด้วยนะครับ”
“...พี่ปันปัน....” น้องบีมองตามคนที่เดินออกมาไม่ได้สนใจเขาซักนิด....หัวใจที่พองโตเพราะพี่ปันปันอุตส่าห์เข้ามาช่วยกลับเหี่ยวลง...ทำไมถึงทำท่าทางเย็นชาอย่างนั้น....
ความคิดต่างๆ นา ๆ ประเดประดังเข้ามาในสมองจนกระทั่งเลิกเรียน....ถึงไปยืนรอที่รถ...ก่อนจะเห็นคนที่ยืนรอกว่าสิบนาทีเดินออกมาสีหน้าของปันณธรยังนิ่งเหมือนเมื่อตอนกลางวัน...
“..พี่ปันปันครับ...”
“มีอะไร” ขานรับแต่ตาก็ยังจับจ้องถนนเหมือนเดิม...ตั้งแต่ขึ้นรถก็ไม่ทักไม่พูดด้วยซักคำ...น้องบีทำอะไรผิด...
“ พี่ปันปันโกรธน้องบี”
“..ทำไมถึงคิดว่าพี่กำลังโกรธ..”
“..ก็พี่ปันปัน..ไม่คุย..กับน้องบี..” เสียงเล็กอ่อยลงพร้อมกับมีก้อนอะไรบางอย่างมาจ่อจุกที่ลำคอ...ไม่รู้ตัวเลยว่าทำอะไรผิด...ทำไมพี่ปันปันถึงเฉยชาอย่างนี้....หรือเป็นเพราะน้องบีทำให้พี่ปันปันเดือดร้อน...
“...ถึงบ้านแล้วค่อยคุยกัน...”
“………………”
เมื่ออีกคนนิ่ง น้องบีก็ต้องนิ่ง...จนกระทั่งถึงบ้าน...ทักทายคุณป๊า ทำสีหน้า อ้อนให้เป็นปกติ ก่อนจะเดินตามพี่ปันปันขึ้นบ้าน...ตัดสินใจบุกห้องพี่ชายเพราะอีกคนเข้าห้องแล้วก็เงียบไป...น้องบีไม่ชอบแบบนี้...
“พี่ปันปัน”
“ว่าไงครับ”
“คุยต่อสิ...” พูดพร้อมกับเดินเข้าไปหาคนที่กำลังถอดเนคไทอยู่...ก่อนจะนั่งลงที่ปลายเตียงใหญ่...
“..................”
“โกรธ...น้องบีรึเปล่า ทำไม..ไม่....พูดกับน้อง...บีเลย” อารมณ์หน่วง ๆ สะสมมาตั้งแต่อยู่บนรถ แถมต้องทำสีหน้าร่าเริงไม่ให้คุณป๊ารู้อีกว่ากำลังคิดอะไรอยู่ มันก็เลยรู้สึกว่ากำลังจะทนไม่ไหว..เสียงใสเริ่มจะสั่นเครือ...
“ทำไมถึงคิดอย่างนั้นล่ะ”
“ก็...ฮึก..พี่ปันปัน ไม่ เคยเป็น อย่างนี้...”
“..ร้องทำไมล่ะ คุยกันดี ๆ สิ..มานี่สิครับ..ก็พี่บอกว่าถึงบ้านแล้วจะคุยไงล่ะ ” คนที่ถอดเนคไทน์ ปลดกระดุมเสื้อให้สบายตัวขึ้นไปนอนพิงหัวเตียง …พร้อมกับเรียกคนที่กำลังจะเป่าปี่ให้เข้ามาหา...
“........ฮึก.....” คนขี้แย ค่อย ๆ คลานไปหา ก่อนจะสวมกอดคนที่นอนพิงหัวเตียงอยู่...ใบหน้าน่ารักซบลงที่อกแกร่ง ก่อนจะสะอื้นเบาๆ ไม่ชอบเลยแบบนี้...น้องบีไม่ชอบเลย...พี่ปันปันเย็นชาน้องบีใจไม่ดี...
“ วันนี้ทำไมต้องไปมีเรื่องกับคนอื่นด้วย”
“ ฮึก ก็ พวก นั้น มาหาเรื่อง น้องบี ก่อน..”
“ พี่รู้...แต่น้องบีก็ไม่ควรโต้ตอบจนมีเรื่อง...น้องบีต้องเรียนอีกตั้งสามปี...ทำไมไม่หาวิธีที่จะเอาตัวเองออกมาจากเรื่องแย่ๆ พวกนั้นล่ะครับ”
“ ก็ น้องบี..”
“เพราะว่าไม่ยอมใคร..” พูดต่อคำพูดคนในอ้อมกอด ถึงหมอเอจะบอกว่าน้องบีเป็นคนฉลาดอยู่ ฉลาดทำ แต่ก็คงจะเด็กเกินไปที่จะยับยั้งอารมณ์ที่ขึ้น ๆ ลง ๆ ตามประสาวัยรุ่นไว้ได้...คนที่ถูกตามใจทุกอย่างย่อมจะรู้สึกขัดใจเมื่อถูกใครมาระราน...แต่น้องบีจะต้องมีทางออกที่ดีกว่าเข้าแลกสิ่งเหล่านั้น...
“....พวก นั้น ฮึก จะทำ น้องบี..”
“ฟังพี่นะคนดี ฟอด!...เก้าอี้ในโรงเรียนมีเยอะแยะ...แค่นั้นเราก็รู้ว่าเขาต้องการมาหาเรื่อง...ถ้าสมมุติว่าโรงเรียนนั้นไม่ใช่ของคุณพ่อ ไม่ใช่ของพี่...แต่น้องบีอยากจะเรียนและหาความรู้จนจบจะต้องทำยังไง...เลี่ยงออกมาซะ เขาอยากนั่งก็ให้เขานั่ง เราไปนั่งที่อื่นก็ได้..ถ้าเลี่ยงไม่ได้ ถามไปสิ...ว่าเขาต้องการอะไร หรือมีอะไรที่มันไม่เหนือบ่ากว่าแรงของเราจะทำได้...ถ้าเราทำแล้วมันไม่เสียหายอะไร ก็ทำไปเพื่อที่เขาจะได้ไม่มายุ่งกับเรา...ถ้าในที่สุดจริงๆ เลือกที่จะขอความช่วยเหลือ...เพราะน้องบีรู้อยู่แก่ใจ...ว่าสู้ไม่ได้...ใจกับแรงของเรามันไม่ได้เป็นหนึ่งเดียวกันเสมอไป...และที่สำคัญพี่เป็นห่วง...”
“...ฮึก....” ไม่พูดอะไร แค่กอดพี่ปันปันแน่นขึ้น...น้ำเสียงอ่อนโยนแบบนี้สิ ถึงจะเป็นพี่ปันปันของน้องบี...รับรู้แรงสูดดมที่กลุ่มผม..ก่อนที่อีกคนจะถอนหายใจ...
“…พี่ไม่ได้บอกให้น้องบียอมใคร...แค่ให้รู้จักถอย..เพื่อที่จะได้ตั้งหลัก...รู้ที่จะยอม เพื่อให้ได้ในสิ่งที่คุ้มค่ากว่า...และรู้ว่าเรากำลังทำอะไรอยู่ เป้าหมายคืออะไร...สิ่งไหนไม่สำคัญ ปล่อยมันไปอย่าไปใส่ใจ...เข้าใจไหมครับ..”
“อือ..แต่พี่ปันปัน จะช่วย น้อง บีใช่ไหม ฟืดด!” เสียงใสกระท่อนกระแท่นเพราะยังสะอื้นอยู่ น้ำมูกน้ำตาไหลจนต้องซืดเข้าไป...
“แน่นอน..พี่ช่วยน้องบีเสมอ...แต่น้องบีจำไว้..ว่าพี่จะช่วยก็ต่อเมื่อมันสุดแรงน้องบี...ที่นั่นคือโรงเรียน..พี่เป็นคนดูแล ทุกอย่างต้องเสมอภาค...น้องบีต้องช่วยและดูแลตัวเองอย่างคนฉลาด...ถ้าเมื่อไหร่ที่มันสุดแรง จะมีพี่ยืนอยู่ข้าง ๆ เสมอ ถ้าสิ่งนั้น...น้องบีทำถูกต้อง..เข้าใจพี่ไหมเด็กดี..” ยกมือเล็กที่โอบกอดเขา...ขึ้นมาจุ๊บเบาๆ ที่หลังมือ...ต้องเข้าใจสิ น้องบีต้องฉลาดพอที่จะเข้าใจสิ่งที่เขาต้องการสื่อ...ต้องอยู่ด้วยตัวเองให้ได้ด้วย...และจะมีเขาดูแลอยู่ข้างๆ ด้วย...เพราะวันนึงไม่มีเขา...น้องบีก็ต้องอยู่ให้ได้เหมือนกัน...
“ น้อง บีไม่พิเศษ “
“พิเศษเสมอ...ครับ..”
“ พี่ปันปันรักน้องบีเหมือนที่น้องบีรักพี่ปันปันรึเปล่า” ตากลมที่น้ำตายังชื้นขนตาช้อนมองหน้าคนที่กอดอยู่ คำถามจากปากเล็กทำเอาปันณธรนิ่งไป...
“..แล้วน้องบีรักพี่แบบไหน...” ถามออกไป แต่ก็กลัวคำตอบ....
“...ไม่บอก พี่ปันปัน วันนี้น้องบีถูกรุ่นพี่...”
“ทำอะไร! ใครทำอะไร” หัวใจปันณธรตกวูบ เมื่อน้องบีลุกขึ้นนั่งอยู่ข้าง ๆ เขา สีหน้าเศร้าลง ก่อนจะยกมือขึ้นแตะปากตัวเอง แล้วหันหน้ามองเขา...
“..คือ น้องบี อยากล้าง..ปาก..
“..นี่หมายความว่า...” น้องบีถูกลวนลาม ถึงขั้นจูบเลยเหรอ....แล้วทำไมน้องบีไม่บอกเขาตั้งแต่แรก...หรือเขาผิดเองที่ไม่ยอมคุยด้วย..
“...................” คนที่ทำหน้าเศร้าพยักหน้าขึ้นลง แววตาสดใสดูหมองลง จนคนที่พิงหัวเตียงอยู่มีท่าทีหัวเสีย....
“บอกพี่สิว่าใครมันทำ!”
“ ไม่บอก แต่ น้องบี อยากให้พี่ปัน ปัน ล้างปากให้..”
“ คือ....”
“นะครับ..ฮึก...เหมือนที่เคยทำที่สระน้ำ”
“...............” โมโหก็โมโห แต่ก็ยังงง ๆ กับคำว่าล้างปาก...แต่ก็เก็ทในที่สุดเมื่อพูดว่าเคยทำที่สระน้ำ...ตาคมทอดมองปากแดงเล็กนั่นก่อนจะกลืนน้ำลาย...ไม่ใช่ว่าไม่อยากทำ..แต่กลัว...กลัวว่ามันจะหยุดไม่ได้...
“พี่ปันปันครับ”
“หือ อึก!~”
“ อืม...จุ๊บ!...”
“ อือ..” อุตส่าห์หันหน้าหนี กำลังคิดว่าใครกันที่ทำน้องบีและเขาจะจัดการยังไง แต่พอถูกเรียก็หันกลับมา แล้วถูกมือเล็กจับหน้าไว้ พร้อมกับเรียวปากที่ประกบจูบลงมา...ถึงจะไม่ประสาแต่ความนุ่มจากกลีบปากก็ทำเอาเขาสติแตกเหมือนกัน...จากที่นิ่ง กลับเริ่มรู้สึกตัวและรู้ถึงความหอมหวานจากเรียวปากนั่น จนต้องยกมือขึ้นกดหัวกลมพร้อมกับใช้ลิ้นดุนดันเข้าไปในโพรงปากให้ถนัดขึ้น....กวาดและไล่ต้อนลิ้นร้อนของคนไม่ประสาเรื่องอย่างนี้ซะจนตัวเองเริ่มจะทนไม่ไหว...อะไรต่อมิอะไรเริ่มจะเคลื่อนไหวภายใต้เนื้อผ้า...
“อึก พะ พอ แล้ว..ฮึก...”
“.......เฮ้อ....” ถอนหายใจ หลังจากที่ถอนจูบออกในที่สุด...ริมฝีปากเล็กเจ่อออกอย่างเย้ายวนจนต้องเลาะเล็มอยู่อ้อยอิ่งกว่าจะยอมจบ...ตากลมก็จ้องมองเขา ก่อนจะแยกยิ้มอย่างน่ารัก...จะรู้อะไรรึเปล่า ว่าเขาคิดอะไร ยังไงอยู่...เขาก็ผู้ชายมีความรู้สึกเหมือนกันนะ...น้องบีทำอย่างนี้บ่อย ๆ เขาต้องแย่แน่ ๆ
“...บอกน้องบีซักทีสิ...ว่า...คิดยังไง...”
“..................” คำพูดแปลก ๆ ทำเอาคนที่กระชับกอดคนในอ้อมกอดต้องหลุบตามอง...หัวใจเต้นเร็วขึ้นเมื่อคิดถึงความหมายที่น้องบีพูด..
“ไม่งั้นน้องบีจะไปล้างปากกับคนอื่นนะ...หรือไม่ก็จะข่มขืนพี่ปันปันให้พูด..”
“...............” ถึงกับอ้าปากค้างเพราะพูดอะไรไม่ออก.....เจ้าใจความหมายของคำว่าล้างปากจริงรึเปล่า แล้วไอ้ข่มขืนให้พูดอีกล่ะมันคืออะไร แล้วจะทำยังไง.....สู้กับใครต่อใครไม่เคยกลัว จะต้องปกป้องดอกไม้นำโชคจากคนเลวกี่คนไม่หวั่น....แต่ตอนนี้ปันณธรกลับรู้สึกเหมือนกำลัง...ถูกวางยา...อย่าพึ่งไปเรื่องอื่น...ก่อนที่น้องบีจะรู้สึกถึงอะไรบางอย่างในตัวเขา...ขอไปเข้าห้องน้ำก่อนละกัน...
*** อิอิ หายไปหลายวัน ขอโทษค๊าบ แต่ก็เอามาต่อให้แล้วเน้อ ตอนเบาๆ อีกตอน แต่คงหนักสำหรับพ่อมาเฟีย ก็น้องรุกเหลือเกิน ว่าจะแต่งให้น้องบีเป็นสาวเสียบละงานนี้ 5555 รอลุ้นตอนหน้าว่าจะเป็นยังไง ขอบคุณทุกคนจ้า...NC หวาน ๆ อยู่ไม่ไกลเกินเอื้อม ฮึบ ๆ...
หัวข้อ: ~ Pretty_Amnesia น้องน่ารักกะมาเฟียติดดิน (อ่าน 632883 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก