เสียงใสตะโกนก้องทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ...คนที่พลั้งมือฟาดฝ่ามือลงบนใบหน้าใสค่อย ๆ ยกมือตัวเองขึ้นมาดูเหมือนกับไม่เชื่อว่าตัวเองทำเรื่องอย่างนี้ลงไป...ก่อนจะเดินเข้าหาคนที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสาร มือเล็กยกขึ้นเช็ดรอยตบนั่นไปมาเหมือนกับอยากจะให้มันหายไปและหายเจ็บ...
“น้อง บี..พี่ขอโทษ!”
“..ไม่ยกโทษ!!! ฮึก ฮืออ!!.”
“น้องบี!!”
โครม!!..
“....!!....” แจกันใบโตที่วางอยู่หน้าประตูล้มขวางประตูไว้ เพราะฝีมือคนที่วิ่งหนีออกไปและปัดถูกอย่างแรง...วิ่งออกไปทั้งที่ยังร้องไห้ไม่หยุด...ทำให้คนวิ่งตามต้องเบรกตัวโก่ง...เพราะเศษแจกันกระเบื้องกราดเกลื่อนเต็มหน้าประตู...
“โอ๊ย!..น้องบี รอพี่ด้วย!”
“ฮึก ฮือ..” คนที่วิ่งมาถึงด้านล่างหยุดวิ่งก่อนจะหันไปมองคนที่ไม่สนเศษแจกันวิ่งฝ่าออกมา จนร้องอย่างเจ็บปวดเพราะเหยียบเศษแจกันนั่น...
“ปันระวัง! ตามน้องบีไป!”
“.............” ...ขาเรียวเล็กวิ่งออกมาอย่างรวดเร็วเมื่อคุณป๊าจะให้คนมาตามน้องบี....น้องบีจะไปหาพี่เอ...น้องบีจะไปหาพี่นิชา...น้องบีไม่รักพี่ปันปันกับคุณป๊าแล้ว...เพราะทุกคนรักพี่เอ็มม่าไม่สนใจน้องบี....แล้วน้องบีเสียใจ..พี่ปันปันตีน้องบี....น้องบีเจ็บที่หัวใจ เจ็บไปหมดเลย...เจ็บจนอยากจะร้องไห้ตลอดเวลา
“คลาดสายตาครับ! วิ่งไปหลังสวน!” เพราะความเคยชินจากการที่ตอนเรียนทำกิจกรรมกีฬาเป็นนักวิ่ง ทำให้คนที่ตามคลาดสายตาจนได้ด้านหลังสวนเป็นโดมเพาะไม้ดอกหลายโดม...และมีต้นไม้น้อยใหญ่เต็มไปหมด...
“ไอ้พวกบ้า!! ตามเด็กคนเดียวยังคลาดสายตา!!...ไปตามคนงานมาช่วยกันตามหาน้องบี!!”
“พี่ปันคะไปทำแผลก่อนเถอะค่ะ”
“คุณพ่อครับ!”
“คลาดสายตาไปแล้ว” ดูเหมือนทั้งสองพ่อลูกจะไม่สนใจหญิงสาวที่วิ่งตามมา ปัฐพีเหลือบมองที่เท้าของลูกชายที่มีเลือดไหลชุ่มไปหมด..
“ ผมผิดเอง!”
“ปัน!!..ไปทำแผลก่อน”
“ไม่ครับคุณพ่อผมจะไปตามหาน้องบี!”
“พี่ปัน!!” ดูเหมือนว่าความห่วงใยจากคนอื่นจะไม่ถึงคนที่กำลังวิ่งกระเผลกตามพวกที่ตามหาน้องบีไป...ตอนนี้สิ่งที่จะทำให้ตายคงไม่ใช่แผลพวกนี้...แต่เป็นการที่เขาหาน้องบีไม่พบต่างหาก...
คนตัวเล็กตั้งหน้าตั้งตาวิ่ง ทั้งร้องทั้งวิ่งไม่หยุด...น้องบีจะต้องหาทางไปหาพี่เอ...แต่ต้องหนีพี่ปันปันกับคุณป๊าก่อน ไม่งั้นน้องบีอาจจะถูกตีและเจ็บจนไปหาพี่เอไม่ได้...
“...ฮึก..พี่ เอ จ๋า...ฮือ..”
โฮ่ง! โฮ่ง! โฮ่ง!
เฮือก!
“ ฮึก อย่า ทำ ฮือ น้องบี นะ คุณ หมา!” ตกใจจะสะดุ้ง...สะอื้นไปด้วยคุยกับสุนัขตัวใหญ่ที่กำลังเห่าตัวเองไปด้วย....ร่างบางรอดผ่านช่องไม้รั้วของเขตไร่ปันณธร ก่อนจะมายืนนิ่งเมื่อหมาเยอรมันเชพเพรอดตัวใหญ่กำลังเห่าอย่างเอาเป็นเอาตาย...ที่นี่ที่ไหน...มีเงาะเต็มหมดเลย
โฮ่ง! โฮ่ง! โฮ่ง!
“ฮึก ฮืออ คุณ หมา อย่าทำ น้อง ฮึก น้องบี ฮืออ!”
หงิงๆๆ!
“..............” คนสะอื้นกลั้นใจเมื่อสุนัขตัวใหญ่เดินมาดม ๆ ก่อนจะใช้ปากคาบ ๆ เสื้อยืดสีฟ้าอ่อน...เหมือนกับจะให้เดินตาม...ขาเล็กออกเดิน...
โฮ่ง!
“ คุณ หมา รอ ฮึก น้องบี ด้วย!..พา น้องบี ไปหา พี่เอ ได้ไหม ฮึก!” เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กเดินตามสุนัขเฝ้าสวนตัวเก่งก็ออกวิ่งนำไปก่อน...ทำให้คนที่ตามต้องออกวิ่งเข้าไป..
โฮ่ง!..
“..ฮึก ...” น้องบีหยุดร้อง ยกมือขึ้นป้ายน้ำตาที่แก้มตัวเองออกหมด...คุณหมาพาน้องบีวิ่งไปไหน แล้วจะพาน้องบีไปหาพี่เอรึเปล่า...เมื่อสุนัขสีแดงดำไปหยุดอยู่ที่หน้าบ้านหลังใหญ่ น้องบีก็หยุดเดินไม่กล้าเข้าไป...บ้านใคร...น้องบีไม่กล้าไปหรอก...
โฮ่ง!
“..............” สุนัขแสนรู้ เมื่อเห็นว่าคนที่ตัวเองพามาไม่ยอมเดินเข้าบ้านก็เห่าชักชวน...แต่น้องบีไม่เข้าไปหรอก บ้านใครก็ไม่รู้ เจ้าของบ้านไม่อนุญาต...พาตัวเองมานั่งลงที่โคนต้นมะม่วงต้นใหญ่....เหนื่อยแล้ว...วิ่งมาตั้งไกล...เจ็บหัว...และร้อนจัง....
“ ฮึก!.ฮืออ...พี่เอจ๋า...ฮือ มา รับ น้องบี..ฮืออ” ก้มหน้าลงกับหัวเข่าตัวเองที่ยกชันขึ้นมากอดไว้...มารับน้องบีที ที่นี่ไม่มีใครรักน้องบีแล้ว...คุณป๊าก็ไม่รักน้องบี...พี่ปันปันก็ไม่รักน้องบี แล้วยังตีน้องบีด้วย...พี่นิชาจ๋า บอกพี่เอมารับน้องบีที....
หงิง ๆ ๆ ๆ!
“..โจ..ใคร.....ตัวร้อนจี๋เลย..”
“...................” คนที่ฟุบหลับไปเพราะความเหนื่อยอ่อนที่วิ่งมาตั้งไกล บวกกับพิษไข้ที่กลับมาอย่าไงไม่ตั้งใจสลึมละลือเมื่อได้สินเสียงใครก็ไม่รู้ และรับรู้แค่ว่าเหมือนลอยได้....
หงิง ๆ ๆ
“.................” เสียงและสัมผัสที่ใบหน้าทำให้คนที่นอนอยู่บนเตียงกว้างขยับตัว...และค่อย ๆ ลืมตาขึ้น...เจ็บหัวจัง...น้องบีอยู่ไหน...หรือว่า.
“ตื่นแล้วเหรอ”
“.................” ตากลมจ้องมองคนที่เปิดประตูเข้ามาพอดี...หลังจากที่ดีดตัวลุกขึ้นเพราะคิดว่าพี่ปันปันพากลับมาที่บ้านแล้ว....น้องบีไม่กลับ เพราะน้องบีจะไปหาพี่เอ....
“ถ้าตื่นแล้วก็กินยา แล้วก็นอนพักซักหน่อย”
“น้องบี..ไม่กิน...น้องบีจะ...ไปหาพี่เอ”
“หือ?” ชายหนุ่มร่างสูงเจ้าของสวนผลไม้ย่นคิ้วมองคนที่อยู่บนเตียง....พูดอะไร...หรือเพ้อเพราะพิษไข้... เสียงเห่าของเจ้าโจหวินสุนัขแสนรู้ของเขาทำให้ต้องลงไปดู...ก็พบเด็กหนุ่มคนนี้หลับอยู่ตรงโคนต้นมะม่วงแล้วตัวยังร้อนจี๋อีกต่างหากเลยอุ้มขึ้นมาบนห้อง เพราะด้านล่างที่ทำเป็นอ๊อฟฟิศเล็ก ๆ ....กำลังประชุมคนงานกันอยู่....
“ พา น้องบีไปได้ไหม...งั้นให้ คุณหมาพาไป..”
“แล้วเธอมาจากไหน” ยังไม่ทันได้ถามอะไรคนบนเตียงก็พาเขางงก่อนซะแล้ว....รูปร่างหน้าตาเห็นครั้งแรกนึกว่าเด็กผู้หญิง แต่พาให้เด็กมาเช็ดตัวให้ถึงรู้ว่าเป็นผู้ชาย ตอนอุ้มก็น่าจะเอะใจแล้วแหละ แต่ก็ร้อนใจจนไม่ทันสังเกต...
“ .............คุณหมา พาน้องบีไปหน่อยนะ...” ไม่สนใจเขาถามซะงั้น ส่ายหัวไม่ตอบแล้วหันไปพูดกับเจ้าโจหวินที่ตอนนี้ไปนั่งประกบอยู่ข้างเตียง แถมยังไปเคลียคลอเหมือนรักใคร่กันมานาน...
“ คุณภูคะ โทรศัพท์ค่ะ”
“ขอบคุณครับ...รบกวนเอาข้าวขึ้นมาเลย” รับโทรศัพท์ที่วางลืมไว้ด้านล่าง...ก่อนจะบอกแม่บ้านให้ยกข้าวต้มที่เตรียมไว้ขึ้นมา...
“ครับ...อ้อ...ครับเชิญเลย...ไม่เป็นไร.....ฮ่าๆๆ ไม่ต้องห่วง ผมจะดูไว้ให้....ครับผม...ยินดี...”
“..............” น้องบีจ้องคนที่คุยโทรศัพท์...เพราะอีกคนหันมามองเหมือนกับกำลังคุยเรื่องตัวเองอยู่....
“กินข้าวก่อนได้ไหม...แล้วจะให้คนพาไปหาพี่เอ”
“จริงเหรอ!...พาน้องบีไปหาพี่เอจริงเหรอ...” ภูนรินทร์มองคนที่ลุกขึ้นมานั่งคุกเข่าอยู่บนเตียง ตรงหน้าเขาที่เดินเข้าไปไกล้....ที่แท้ก็น้องชายไร่ข้าง ๆ นี่เอง
...ปันณธรกับเขาเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกันตอนเรียนมหาลัย และเขานี่แหละที่เป็นคนให้คำปรึกษารุ่นน้องรวมถึงหาที่ทางจัดการเรื่องทำไร่ดอกไม้ที่เจ้าตัวสนใจที่จะทำ....คนนี้เองที่ปันณธรเล่าให้ฟังว่าเป็นน้องชายของหมอเอ เพื่อนสนิทที่เขาก็รู้จักเพราะอยู่กลุ่มๆ เดียวกันสมัยเรียน...น่าสงสารที่เป็นอย่างนี้...แต่ก็น่ารักดีแฮะ ดูท่าดีใจมากที่เขาบอกว่าจะไปหาพี่ชาย...โกหกไปจะบาปไหมเนี่ย...
“จริงสิ...แต่น้องบีต้องบีต้องกินข้าวกินยา...”
“..จ้า...น้องบีกินข้าว...น้องบีจะแบ่ง คุณหมากินด้วย..”
“ไม่ต้องหรอก โจหวิน อิ่มแล้วน้องบีกินเถอะ” ถ้วยข้าวต้มที่ถูกทำให้อุ่นๆ ถูกวางตรงโต๊ะหัวเตียงแต่เจ้าหมานั่นก็ไม่ทำตัวอิ่ม เมื่อไปนั่งน้ำลายไหลมองถ้วยข้าวต้ม...คนร่างเล็กส่งยิ้มให้เขาอย่างน่ารักก่อนจะคลานไปนั่งหย่อนขาแล้วตักกินอย่างไม่อิดออด...
“พี่จ๋ากินกับน้องบี”
“ไม่หรอกพี่ก็อิ่มแล้ว...น้องบีมาจากไหนบอกพี่ได้รึยัง” นั่งลงใกล้ๆ คนที่กินข้าว....เชื่อใจคนง่ายจริงๆ....ถ้าคนที่เจอไม่ใช่คนดีและไม่ใช่เพื่อนของปันณธรอย่างเขา....คนตัวเล็กนี่จะเป็นยังไงนะ...ด้วยความที่เป็นอย่างนี้ คงจะมองโลกในแง่ดีและมีจิตใจที่บริสุทธิ์.....
“พี่จ๋า เราจะไปหาพี่เอตอนไหน”
“เรียกพี่ภูก็ได้...เดี๋ยวมีคนพาไปพี่ไม่ได้พาไปหรอก..” ตอบคนที่ถามทั้งที่ยังอมข้าวเต็มปาก....
“.................” พยักหน้าขึ้นลงเบา ๆ ก่อนจะกลืมข้าวลงคอ....พอกินข้าวเสร็จยาก็ถูกลำเลียงลงท้อง...คนที่ตื่นเต้นเพราะจะมีคนมาพาไปหาพี่ชาย...เริ่มจะง่วงเพราะความเพลียและฤทธิ์ยา....
“....................” สัมผัสอะไรยุกยิกที่ใบหน้าทำให้คนที่นอนหลับอยู่พลิกตัว ก่อนจะค่อย ๆ กระพริบแล้วลืมตาขึ้น...หรือจะเป็นคุณหมามาปลุกน้องบีเพราะมีคนมารับไปหาพี่เอแล้ว...
“...น้องบี...”
“........!!........” ขยับตัวลุกขึ้นก่อนจะถดตัวจนติดหัวเตียง....มาได้ยังไง รู้ได้ยังไงว่าน้องบีอยู่นี่....มองคนที่อยู่ข้างเตียงด้วยแววตาที่แสดงออกมาชัดเจนว่า...กลัว...
“น้องบีกลับบ้านเรานะ” คนที่นั่งอยู่มองคนที่ถดถอยหนีเขาด้วยแววตาที่เจ็บปวด...รู้สึกเหมือนตกจากที่สูงเมื่อน้องบีมองเขาด้วยแววตาอย่างนี้...มาถึงหลังจากที่โทรหาเจ้าของสวนไม่นานน้องบีก็หลับอยู่...ยิ่งร้อนใจเมื่อภูนรินทร์บอกว่าน้องบีมีไข้...ทั้งที่ตัวเขาก็เหมือนว่าไข้จะกลับมาไม่แพ้กัน...กะจะแค่โทรมาให้เจ้าของสวนข้างเคียงให้คนงานส่อง ๆ ให้หน่อย และจะขอเข้ามาตามหา แต่ดีใจอย่างที่สุดเมื่อเพื่อนรุ่นพี่บอกว่าเจอตัวแล้ว...
“ไม่กลับ! น้องบีจะ ไปหาพี่เอ...อย่าเข้ามานะ ถ้าพี่ปันปันตีน้องบีอีก น้องบีจะฟ้องพี่เอ!”
“ไม่..คนดี พี่ไม่ตีแล้ว...พี่ขอโทษ..” เจ็บปวดในใจยิ่งกว่าแผลเหวอะที่เท้า ที่ภูนรินทน์ให้แม่บ้านทำให้แผลให้เขาแล้ว....วิ่งตามมาทั้งที่เลือดยังไหลไม่หยุด...ตอนนี้คุณพ่อรออยู่ที่บ้าน...
“ไม่!...ฮึก! ออกไป!! ออกไป!!!!” ไม่รักแล้ว...น้องบีจะไม่รักพี่ปันปันแล้ว...พี่ปันปันรักพี่เอ็มม่ามากกว่าน้องบี... ทำให้น้องบีร้องไห้....
“โธ่ น้องบี...กลับบ้าน เรา นะ..” เป็นอีกครั้งกับคนนี้ ที่ต้องกลั้นน้ำตาที่จะจ่อไหล...อ่อนไหวกับทุกเรื่องของน้องบี...จิตใจที่เคยเข้มแข็งดุจหินแกร่ง ถูกสายน้ำน้อย ๆ เซาะจนละลายไปหมดแล้ว...
“ไม่!!!!! ออกไป!!!ฮึก..ฮือออ!! ออกไป!!”
“อย่าร้อง ๆ พี่จะออกไป...พี่จะออกไป...หยุดร้องซะเด็กดี...” ค่อย ๆ พยุงตัวเองลุกขึ้นเมื่ออีกคนเริ่มโวยวายและร้องไห้หนักขึ้น ที่เท้าปันณธรมีผ้าพันแผลและรอยเลือดอย่างเด่นชัด...ตากลมมองคนที่เดินกระเผลกออกไป...พี่ปันปันเจ็บ...เจ็บเหมือนกับที่น้องบีเจ็บที่ใจไหม...น้องบีเจ็บจี๊ด ๆ เหมือนมีใครบีบหัวใจน้องบี..
“.................”
“ คุยกับหมอเอหน่อยสิ” ทั้งคู่ชะงักทั้งคนที่จะเดินออกไปและคนที่นั่งอยู่บนเตียง เมื่อเสียงโทรศัพท์เข้า....คนตัวเล็กพุ่งมาจากหัวเตียง ก่อนจะชะงักเมื่อปันณธรเดินเข้าไปหา เหมือนยังหวาด ๆ อยู่ แต่สุดท้ายก็ยอมที่หยิบโทรศัพท์ไปคุย
...คนร่างสูงมองแล้วเงยหน้า กรอกตามองเพดาน...เจ็บดีแฮะ...คนที่เขารักและเคยอยู่ข้างๆ กันไม่ห่าง แต่ตอนนี้กลับทำหน้าตาหวาดกลัวและไม่ไว้ใจ...แต่ทั้งหมดเขาเป็นคนทำเอง จะโทษใคร...เพราะอารมณ์ชั่ววูบที่แค่คิดว่าทำไมน้องบีไม่เชื่อใจเขา...ว่าจะไม่มีทางรักคนอื่นได้เท่าเจ้าตัว...แต่ก็ลืมไปอีกว่าน้องบีเป็นอย่างนี้คงยากที่จะเข้าใจ...
“น้องบีจะรออยู่ที่บ้านพี่ภู น้องบีไม่กลับ!!”
คำประกาศิตสุดท้ายที่ใครก็ห้ามไม่ได้...ไม่สนใจว่าใครจะว่ายังไง ไม่สนใจด้วยว่าเจ้าของสวนที่ยังทำหน้างง ๆ จะให้อยู่ด้วยหรือเปล่า ไม่สนใจว่าคุณหมาจะยอมเล่นด้วยหรือไม่...หลังจากที่พี่เอสัญญาว่าอาทิตย์หน้าจะมาหาก็เปล่งวาจาที่ทำเอาปันณธรจุกอก... คุณป๊าถึงกับต้องมาหาถึงที่บ้านสวนภูนรินทร์...ง้ออยู่ครึ่งวันถึงยอมที่จะคุยด้วย...แต่ก็ไม่ยอมให้จับและไม่ยอมให้เข้าใกล้เหมือนเดิม ยิ่งกับปันณธรค้อนให้ไม่ต่ำว่าร้อยครั้งแล้ว...คนตัวเล็กเอาแต่นั่งกอดเจ้าโจหวิน ไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้...ทำเอาสองพ่อลูกทุกข์ใจไม่น้อย...และก็ต้องทำตามที่เจ้าตัวบอกก็คือ...กลับบ้านไปเลย...แล้วก็ให้พี่ปรางเอาเสื้อผ้ามาให้น้องบีด้วย...
“ว่าไงเรา...ทำเอามาพ่อลูกมาเฟียจ๋อยสนิทเลย...”
“พี่ภูจ๋า...สวยไหม” ไม่สนคำพูดของคนที่เดินเข้ามานั่งตรงข้ามตัวเองในสวนหย่อมเล็ก ๆ ข้างบ้าน....ภูนรินทร์พยักหน้าก่อนจะยิ้มให้คนที่เอาฝักแคสามอันมาถักกันไปมาเหมือนเปีย...นี่น่ะเหรอคนที่ทำให้เสี่ยปัฐพีและปันณธรคู่พ่อลูกคนดังผู้ที่ใครต่อใครก็ยอมรับในความแข็งแกร่ง...แต่ตอนนี้ต้องมาคอตกทำหน้าหมองเพราะน้องชายและลูกชายคนใหม่งอน ไม่ยอมกลับบ้าน....แสบใช้ได้เลย ถึงจะเป็นอย่างนี้ก็เถอะ...
“พรุ่งนี้กลับบ้านรึเปล่า”
“ไม่กลับ....พี่ภูจ๋า กับคุณหมาจ๋า ไม่อยากให้น้องบีอยู่ด้วยใช่ไหม..”
“ไม่ใช่ จะอยู่ตลอดไปก็ได้...แต่ไม่สงสารพี่ปันเหรอ” เห็นหน้าเพื่อนรุ่นร้องก็รู้ว่าเสียใจไม่น้อยที่เผลอตัวทำไปอย่างนั้น....
“สงสาร...แต่พี่ปันปันไม่รักน้องบีแล้ว...”
“รู้ได้ยังไง ถ้าไม่รักจะมาตามน้องบีเหรอ” หน้าเล็กนั่นหม่นลง เมื่อพูดถึงอีกคน...รักแบบไหนกันที่เด็กคนนี้ต้องการ...รู้ตัวเองรึเปล่า...
“.................”
“งั้นเล่นไปก่อนนะ พี่จะให้คนเตรียมห้องให้” เมื่อเห็นอีกคนส่ายหัวไปมาเหมือนกับไม่เข้าใจและไม่อยากรับรู้อะไร...เลยต้องปล่อยก่อน...ไม่งั้นมันจะเหมือนการกดดัน...ไม่รู้หรอกว่าเขาจะเข้าใจน้องบีถูกไหม...แต่เท่าที่รู้...เขารู้แล้วว่าปันณธรคิดอะไร และคิดยังไงกับน้องบี
“น้องบีนอนกับคุณหมา”
“ได้ยังไง ไอ้ปันมันจะได้มาเตะพี่น่ะสิ”
“น้องบีจะเตะพี่ปันปันเอง”
“ฮ่าๆๆ เอางั้นเลย” หัวเราะก่อนจะขยี้กลุ่มผมนุ่ม เมื่อคนพูดทำท่าทางจริงจังอย่างน่ารัก...ก็พอจะเข้าใจสองพ่อลูกนั่นอยู่หรอกว่าหลงว่ารักเพราะอะไร...
“อืม..” รับคำในลำคอแล้วก้มเล่นฝักแคในมือต่อ...
“แล้วไม่รักพี่ปันแล้วจริงเหรอ”
“................” ...ไม่ตอบ...แสดงว่า....ยังรักอยู่....ขนาดไม่ปกติยังใจแข็ง และปากไม่ตรงกับใจขนาดนี้ แล้วถ้าเกิดกลับกลายเป็นเด็กปกติ จะเป็นยังไง ปันณธรคงทำอะไรผิดใจคงได้ตามง้อไปตลอดชีวิตแน่....
“มีคนงานมาใหม่คนนึงแหละ...จะมาเลี้ยงเจ้าโจหวิน น้องบีว่าดีไหม”
“ดีจ้า...มาเป็นเพื่อนเล่นน้องบีด้วยได้ไหม...”
“ได้สิ...เขามาแล้ว ให้มาเล่นกับน้องบีเลยดีไหม...”
“ ดีสิ..มาเลย..” ดีจังน้องบีก็จะไม่เหงา แล้วก็ไม่ต้องมานั่งคิดถึง...น้องบีหมายถึงคิดเรื่องพี่ปันปันให้เจ็บหัวใจอีก...
“เชิญครับ”
“..................” ตากลมจ้องมองคนที่เดินเข้ามา ทำไมเหมือน....แต่.....จะเหมือนได้ยังไง...น้องบียิ้มต้อนรับเพื่อนเล่นใหม่ ถึงจะไม่หล่อเหมือนพี่ปันปัน แต่ก็ต้องใจดีแน่เลย ...
“สวัสดีครับ น้องบี”
“สวัสดีจ้าคุณหนวด” สรรพนามที่ตั้งทำเอาภูนรินทร์และคุณหนวดมองหน้ากัน...ก็คุณหนวดมีหนวดเยอะแยะเต็มเลย...แล้วผมก็ยังหยิกหยอย...เสียงก็แหบ ๆ ด้วย...
“ว่าไงคุณหนวดชื่ออะไรครับ”
“เอ่อ...เรียกผมนายปานก็ได้ครับ..”
“แหม่ท่าน เอาชื่อให้มันไกล ๆ หน่อยก็ได้” น้องบีมองสองคนที่คุยกัน...
“น้องบีจะเรียกคุณหนวด”
“ตามใจ ๆ เล่นกันไปก่อนนะ พี่จะไปดูห้องให้น้องบี กับคุณหนวดด้วย” ภูนรินทร์ลุกขึ้นก่อนจะยิ้มให้พี่เลี้ยงหมาและเลี้ยงเด็กคนใหม่
“...ว่าไงคุณหนวด ถ้าไม่ได้อยู่ใกล้ใจจะขาดว่างั้น...”
“..แน่นอนครับเจ้านาย...”
เสียงหัวเราะของทั้งสองคนทำให้น้องบีเงยหน้ามองแล้วยิ้มให้คุณหนวดที่เดินมานั่งลงตรงหน้า ดีจังพี่ภูใจดีที่หาคนมาเลี้ยงคุณหมา และเป็นเพื่อนเล่นกับน้องบี...แต่ทำไม....เหมือนน้องบีเคยเห็น...
*** ขอบคุณทุกวิว ทุกเมนท์ค่ะ อ่านคอมเมนท์และรู้ว่าทุกคนรออ่าน บลูก็เลยจัดให้...เดี๋ยวขาดตอน บลูหวังว่าจะชอบนะคะ 
หัวข้อ: ~ Pretty_Amnesia น้องน่ารักกะมาเฟียติดดิน (อ่าน 632472 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก