หัวข้อ: - - OMG! หมดกัน..มันเอาผมเป็นเมีย - - ตอนที่40 (END) P.54 >Up.15/04/14<

[masochism2018]

รุกฆาตเลยค่ะพี่เขียน

[ดาวโจร500]

จัดไปพี่เขียน พลาดมาหลายรอบละ 

[uknowvry]

ขู่ขนาดนี้...กุยอมลงไปหาเลย! หื่นมากไอ้พี่เขียน

[tuktik_narak]

ต่อครึ่งหลัง


   “เหนือ! จะลงหรือไม่ลง”

   ผมยืนตกใจได้ไม่นานเสียงคำรามในโทรศัพท์ก็ทำให้ผมสะดุ้งรีบปิกผ้าม่านเพราะกลัวว่ามันจะขึ้นมาเห็น เอาไงดีวะ แล้วมันรู้จักบ้านเราได้ไง แม่งงง พ่อกับแม่ก็ไม่อยู่ เชี่ยละ ไม่ๆๆ เราไม่ลงซะอย่างมันจะทำอะไรได้

   ผมยืนหันซ้ายหันขวาอยู่ในห้องก่อนจะตอบมันกลับไปด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

   “อย่ามามั่วนะเว้ย! ทำไมกูต้องทำตามที่มึงบอกด้วย”เอาเซ่ คิดว่ามึงเสียงดังได้คนเดียวรึไง

   “หึหึ ก็ดี ติ๊ด!”แล้วแม่งก็วางสายไป

   ผมมองหน้าจอที่ดับไปอย่างงงๆ อะไรของแม่งวะ แต่ตอนนี้ผมยังรู้สึกใจสั่นไม่หายตกใจจริงๆที่มันมาโผล่หน้าบ้าน แล้วจู่ๆก็มาบังคับให้ผมลงไป เหอะ! ทำไมผมต้องเชื่อมันด้วย เอ๊ะ ว่าแต่มันบอกว่าอะไรนะ

   ถ้าผมไม่ลงไป มะ มันจะขึ้นมาหาผมบนนี้ใช่ไหม ฉิบหายแล้ว!!

   “เชี่ยละ”ผมมองผ่านหน้าต่างอีกครั้งก็เห็นรถคันหรูของมันจอดอยู่ในบ้านเรียบร้อย ตายห่าพี่สาวทำไมปล่อยให้คนแปลกหน้าเข้าบ้านได้วะ

   ผมรีบวิ่งไปที่ประตูทันที เหมือนหญิงสาวกำลังจะถูกโจรร้ายข่มขืนยังไงไม่รู้ วิ่งลนลานทั่วห้อง แต่ดูเหมือนว่าขาสั้นๆของผมจะไปที่ประตูไม่ทัน

   ก็อกๆ แกร๊ก

   “เฮ้ยยยย อย่าเข้ามานะเว้ยยย”ผมวิ่งไปดันประตูเอาไว้เมื่อเห็นว่ามันกำลังจะถูกเปิดเข้ามา อะไรวะเคาะสองทีแล้วถือวิสาสะเปิดเข้ามาได้ไง ไอ้หน้าด้านเอ๊ยยย

   “ปล่อยไม่งั้นมึงเจ็บ”มันพูดขู่ ก่อนจะกระแทกๆประตูเข้ามาจนขาผมสั่นคลอนเริ่มต้านแรงไม่อยู่ เฮ้ย! ไม่ได้ดิเหนือ มึงจะมาหมดแรงตอนนี้ได้ยังไง ถ้ามึงล้มลงไปนั่นเท่ากับเอกราชของมึงจะถูกตีแตกเชียวนะ

   “ม่ายยยยยยยย!! มึงนั่นแหละออกไปจากบ้านกูนะเว้ยยยย”ผมตะโกนพยายามดันประตูแข่งกับมันแต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่สะเทือนเลยสักนิด มีแต่ผมที่เริ่มหอบ

   ผลั่ก!

   “โอยยยย ไอ้เชี่ยยย!!!!”ผมร้องลั่นเมื่อสะโพกของผมล้มลงจ้ำเบ้ากับพื้นห้องอย่างแรง

   ผมลูบสะโพกป้อยๆ เจ็บแบบโคตรเจ็บ ผมเงยหน้ามองก็เห็นมันเดินเข้ามาข้างในก่อนจะปิดล็อคประตูด้วยท่าทีปกติ อะ ไอ้ห่า อย่าบอกนะว่ามึงจะตีเมืองกูจริงๆอ่ะ นี่บ้านกูนะเว้ยยยย กูสู้นะเว้ยยยย T^T

   “สมควร กูห้ามแล้วมึงไม่ฟัง”มันพูดใส่หน้าผม

   “ก็กูไม่ให้มึงเข้าอ่ะ”ผมโวยวาย เจ็บสะโพกก็เจ็บ เจ็บใจก็เจ็บ ทำไมผมถึงต้องเป็นรองมันตลอดด้วย ไม่เคยสักครั้งที่ผมจะรู้สึกว่าตัวเองอยู่เหนือกว่า ทั้งๆที่กูชื่อเหนือนะ แต่กูรู้สึกเป็นเบี้ยล่างไอ้พี่เขียนตลอดเลย แม่ง!! กูจะร้องแล้วนะ

   “แต่กูก็เข้ามาแล้วนิ”มันว่ากวนๆ

   ผมไม่ตอบ แต่อยากจะร้องไห้แล้วเมื่อกี้ลองขยับตัวจะลุกขึ้นยืนแต่ไม่ไหว มันเจ็บมากจริงๆ พื้อนห้องผมเป็นไม้ปาเก้ด้วย เจ็บมาก ผมไม่สนแม่งแล้ว กอดเข่าซุกหน้าลงร้องไห้แม่งเลย เจ็บอ่ะ T.T

   “เป็นอะไร”เหมือนได้ยินเสียงดังใกล้ๆหู มันคงย่อตัวลงมาให้เท่ากับผมที่นั่งกอดเข่าอยู่ ผมไม่ได้เงยหน้ามองมัน ทั้งเจ็บทั้งอาย แม่ง

   “ฮึก ก็กูเจ็บนิ ไอ้เชี่ย!!”ผมตะโกนตอบมัน ยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามอง เกลียดหน้าแม่งชอบทำให้กูอ่อนแอ

   “บอกดีๆ”มันบอกผม น้ำเสียงมันดูปกติไม่แฝงแววกวนตีนเหมือนตอนแรกๆ

   ผมเงยหน้าขึ้นมองมันแวบนึง อยากลุกจากตรงนี้เหมือนกันแต่ลุกเองไม่ได้ แต่ศักดิ์ศรีผมเยอะพวกคุณเข้าใจป่ะ

   “ผะ ผมเจ็บก้นนิ!”ผมยอมพูดเพราะกับมัน ศักดิ์ศรีผมเยอะนะ แต่ความด้านผมก็เยอะพอกัน T^T

   “หึหึ แค่นั้น”

   พรึ่บ

   “เฮ้ย”ผมร้องลั่น เมื่อจู่ๆร่างผมก็ถูกมันอุ้มจนตัวลอย มือผมคว้าเข้าที่ต้นคอของมันทันทีอย่างลืมตัว

   ผมรู้สึกหน้าร้อนๆ เพราะหน้าเราสองคนคือแบบอยู่ใกล้กันมาก ผมได้แต่ก้มหน้าไม่กล้ามอง แต่พอมาอยู่ท่านี้ก็อายตัวเองเหมือนกันนะ คือยังไงล่ะมันอุ้มผมท่าเจ้าสาวอ่ะ มันไม่ใช่ป่ะ ผมไม่ใช่ผู้หญิงตัวเล็กบางอะไรขนาดนั้น เออๆ ก็ได้ ถึงผมจะตัวเล็ก ตัวผอม แต่ผมก็ไม่ใช่ผู้หญิงอ่ะเข้าใจป่ะ

   “ทีหลังพูดดีๆอย่าโวยวาย”มันพูดหลังจากที่อุ้มผมมาวางไว้บนเตียงฝั่งหนึ่ง มันยืนเท้าเอวจ้องหน้าผมก่อนจะพูดเสียงอ่อนใจใส่

   “แล้วทำไมต้องว่าด้วยล่ะ”ผมถามมัน ไม่พอใจอ่ะ ว่ากูทำไม กูทำอะไรผิด ทีมึงบุกรุกบ้านกู กูยังไม่ได้ด่ามึงเลยนะ แม่ง!

   “หึหึ แล้วทำไมต้องทำหน้างอขนาดนั้นด้วย เป็นผู้หญิงรึไง”มันถามยิ้มๆ เชี่ย อะไรใครหน้างอ กูทำหน้าไม่พอใจต่างหาก

   “งอหน้ามึงอ่ะ”ผมโวยวายกลบเกลื่อนก่อนจะเอาผ้าห่มคลุมโปง

   ถึงแม้จะนอนในผ้าห่มแต่ผมก็พยายามเงี่ยหูฟังว่าตอนนี้มันกำลังทำอะไร นึกๆดูแล้วตอนนี้ผมรู้สึกตัวเองไม่ปลอดภัยเอาซะเลย ลืมคิดไปเลยว่ามันจ้องจะงาบผม แล้วคือตอนนี้อยู่บนเตียงด้วย เชี่ยแล้ว! สถานที่พร้อม คนพร้อม มันพร้อม แต่กูไม่พร้อม T^T

   ยวบ!

   “เฮ้ยยย อย่าทำอะไรกูนะเว้ย กูผู้ชายนะเว้ยย อย่านะ ไม่อาวววววว อย่าดิ ม่าย!!!!!”ผมโวยวายเมื่อรู้สึกถึงแรงยวบของเตียงด้านข้าง

   ผมเลิกผ้าห่มขึ้นโวยวายลั่น มือขาปัดป่ายไปทั่วอย่างตกใจ

   “ลืมตา! กูไม่ได้ทำอะไร”มันตวาดลั่น แต่ผมก็ยังไม่ยอมลืมตาขึ้นมองมัน

   ผมใจเต้นตึกตัก ถ้ามันแก้ผ้าอยู่ล่ะ ผมก็ตากุ้งยิงอ่ะดิ แต่ว่าก็อยากรู้เหมือนกันนะว่าน้องมันจะใหญ่หรือเปล่า เฮ้ย!!!!!!! คิดเหี้ยอะไรของกูวะเนี่ยยยย ไม่นะไม่

   “ไม่ลืม มึงออกไปนะ อย่ามาใกล้กู”ผมโวยวาย แต่ก็เก็บเท้าเก็บมือให้นิ่งกว่าตอนแรก

   “ชิบ! กูเหนื่อยพอละ อย่าให้กูต้องมาเพลียกับมึงอีก”มันพูดเสียงเอื่อยๆ

   ผมหยุดดิ้นหยุดโวยวาย ก่อนจะตัดสินใจค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นทีละนิด ก่อนจะต้องปิดตาอีกครั้ง

   “อะ ไอ้ห่าพี่เขียน มึงแก้ผ้าทำไม ห๊ะ! ไหนว่าจะไม่ทำอะไรกูไง”เมื่อกี้แอบมองเห็นมันใส่เหลือแต่บ็อกเซอร์ แม่งเอ๊ย ใจกูหวิวเลยเนี่ย

   “เฮ้อออออ ไอ้เหนือกูง่วงแล้วนะ มึงจะหยุดโวยวายได้ไหม”ผมค่อยๆลืมตามองมันก็พบว่ามันมองหน้าผมเขม็ง แต่แววตาคู่นั้นกลับมีแววเหนื่อยล้า

   “ง่วงแล้วมาทำไมล่ะ”ผมถามมัน คราวนี้กล้าลืมตาละแต่คว้าหมอนมากอดแน่น

   “กูอยากมานอนกอดมึง”มันพูด ผมนิ่งเงียบไม่ตอบอะไร แต่คิดว่าตัวเองน่าจะกำลังหน้าแดง อีกละทำกูใจเต้นตึกตึก อีกละ

   “แล้ว?”ผมถาม แต่อันนี้ผมสงสัยจริงๆไม่ได้ตั้งใจจะกวนส้นตีนมัน

   “แล้ว? กูเหนื่อยก็เลยอยากมานอนกอดมึง ก็แค่นี้”

   “ไอ้ห่า ง่ายไปไหม”ผมตะคอก

   “แล้วอะไรที่ยาก”ผมอึ้ง ทำไมมันคิดว่าผมจะยอมให้มันมานอนกอดผมด้วยวะ กูไม่คิดจะไว้ใจคนที่อยากจะบุกเบิกช่องทางสำคัญของกูหรอกนะ

   “ไม่!”ผมตอบ

   “นอนเถอะ กูขอ กูเหนื่อยจริงๆไม่อยากเถียงด้วย”ผมว่าผมเห็นแววตาอ้อนวอนของมัน แถมมันยังดูล้ามากจริงๆหรือว่ามันจะไม่ได้นอน เพราะไอ้ดินมันก็บอกว่าไม่ได้นอนมาเกือบสองวันแล้วนี่หว่า

   “นี่พี่เขียน มึงไม่ได้นอนใช่ไหมเนี่ย”ผมถามมันอย่างลืมตัว เห็นหน้าเหนื่อยๆของมันก็ไม่อยากจะทะเลาะด้วยแล้ว

   “อืม สองวัน”เหยดดด จริงอย่างผมคิด

   “แล้วทำไมถึงมาหากู”ผมถาม

ผมบอกแล้วว่าผมไม่ชอบเก็บความสงสัยเอาไว้นาน อยากรู้ก็ต้องถาม มันก็น่าจะรู้ว่าถ้ามาหาผมมันไม่ได้นอนง่ายแน่ๆ ต้องตีกันให้ตายไปข้างก่อน แล้วอีกอย่างมันคิดได้ไงว่าผมจะยอมนอนกับมัน แม่งเพ้อป่ะวะ

“นอนคนเดียวแล้วมันไม่อุ่น”โอเค กูขอลาเขินแปป

ผมนั่งนิ่ง ยังปรับตัวไม่ทันกับคำพูดและการกระทำที่โคตรจะเลี่ยนของมัน ไอ้ห่า แต่มึงรู้ไหมเนี่ย ว่ากูใจสั่นเนี่ยยยย

“แล้วทำไมถึงคิดว่ากูจะยอม”

“ถ้ามึงไม่ยอมนอนเฉยๆก็ดี กูจะได้ช่วยให้มึงไม่ได้นอนทั้งวันทั้งคืน เอาไหม”มันเริ่มกลับมาทำหน้าหื่นเหมือนเดิมละ

“เหี้ยเหอะ”

“มานอน กูกอดเฉยๆ ไม่ทำอะไร เร็วๆ”มันล้มตัวลงนอนอย่างถือวิสาสะ ก่อนจะตบที่เตียง ปุปุ เพื่อเรียกให้ผมยอมนอนให้มันกอด

ผมนั่งนิ่ง อะไรวะคิดว่าผมจะยอมหรือไง บ้าเหรอ หรือว่าผมจะวิ่งออกจากห้องตอนนี้ดีแล้วขังมันไว้ในนี้ อยากนอนใช่ไหม กูจะให้มึงนอนสักสองวัน

“อย่าคิดจะวิ่งออกไปจากห้องนะ กูตามมึงทันมึงเจ็บ”ไอ้เหี้ยยย น่ากลัวเหินไปละ

“กูไม่ง่วงนิ”ผมตอแหล จริงๆก็ง่วงแหละ

“งั้นก็ดี มาออกกำลังกายกัน”มันลุกขึ้นแล้วทำท่าจะพุ่งชาร์จตัวผม หน้าเหวอเอ๋อแดกมากต้องรีบร้องห้าม

“ยอมแล้วๆ นอนเฉยๆนะห้ามทำอย่างอื่น”ผมรีบพูด อยากจะตบปากตัวเอง โอยยยยกู

“หึหึ ลงมานอน”มันสั่ง นี่ขนาดว่ามึงอยากกอดกูเองนะ ยังจะวางอำนาจอีก

ผมค่อยเบียดตัวลงแนบกับพื้นเตียงผมมองมันอย่างหวาดระแวง อะไรทำให้ผมต้องกลัวมันขนาดนั้นวะ บ้านก็บ้านกู คนในบ้านก็เยอะแยะแต่ทำไมผมถึงไม่เรียกคนมาจับมันโยนออกไป

หมับ!

ผมสะดุ้ง! มันพลิกกายกลับมาก่อนจะดึงตัวผมเข้าไปกอดแนบชิดจนหน้าผมบี้ไปกับหน้าอกของมัน ผมเกร็งตัวในตอนแรก ก่อนจะค่อยๆผ่อนลมหายใจลง ก่อนจะยอมขยับเข้าไปชิดมันอีกนิด

รู้สึกอุ่นเป็นบ้า ปกติผมก็ไม่ใช่คนขี้หนาวอะไร ไม่ชอบนอนเบียดใครด้วยเพราะขี้อึดอัด แต่เพิ่งมารู้วันนี้เองว่า การที่ได้นอนกอดกับใครสักคนหนึ่งมันทำให้เราง่วงเร็ว นอนหลับสบายกว่าการนอนคนเดียว

“พี่เขียน”ผมเรียกมันเสียงอู้อี้ เพราะหน้าผมแนบไปกับหน้าอกของมัน

“อืม”มันครางรับ แสดงว่ายังไม่หลับก่อนที่มันจะกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น

“พี่คิดอะไรกับผมกันแน่”ผมถาม รู้สึกตัวเองเบลอๆคล้ายว่าจริงและก็คล้ายว่าตัวเองกำลังฝัน แต่อย่างหนึ่งที่ผมมั่นใจก็คือว่า ผมรู้สึกเต็มใจให้พี่มันกอด

“คิดว่าไง”น้ำเสียงงัวเงีย คงจะง่วงเต็มที่ แต่ผมอยากรู้นี่ มาทำกับผมเหมือนว่าชอบ แต่บางทีก็ทำเหมือนหยอกๆ ผมไม่ชอบให้ใครมาเล่นกับใจของผม เพราะถ้ามันจริงจังก็ขอให้บอก

“ไม่รู้”

“งั้นก็ไม่รู้ต่อไป”

“จิ๊”ผมจิ๊ปากอย่างรำคาญ

“หึหึ ทำไมมึงถึงยังดูไม่ออกอีก ไหนว่าเชี่ยวไง”มันถามผมกลับ กูว่าไม่ต้องนอนซะดีไหม

“เชี่ยวผู้หญิง แต่ผู้ชายไม่เคยนี่”กูไม่เคยถูกใครจ้องจะงาบประตูหลังบ้านด้วยรู้ไว้ซะ ไอ้ห่า

“ก็ไม่เห็นต่าง จะชายจะหญิงก็รักได้เหมือนกัน”

ปุ๊งง

ผมไม่ตอบ ได้แต่พยักหน้ากับหน้าอกของมัน ไม่ใช่อะไรนะแต่คำพูดพี่มันหมายความว่าไงวะ มันจะบอกผมหรือแค่ยกตัวอย่าง หรืออะไรกูงงมาก -/////-

เพราะมันเป็นแบบนี้ไง ชอบมาทำให้คนอื่นหวั่นไหว ชอบทำให้ผมเขิน ชอบทำให้ผมไม่เป็นตัวของตัวเอง ชอบทำให้ผมกระวนกระวายเพราะเรื่องของมัน เพราะแบบนี้ไงผมก็เลยเกลียดมัน

จริงๆนะ เกลียดจริงๆเลย

“หึหึ”

“ง่วง”ผมพูด ไม่อยากคิดอะไรแล้วไง เก็บไว้เขินวันอื่นบ้างเดี๋ยววันนี้หมด

พี่มันไม่พูดอะไร แต่ขยับอีกนิดเหมือนพยายามจัดท่าให้ทั้งผมและพี่มันนอนสบายที่สุด

“ต่อไป.....ชัดเจนกับ......กว่านี้”

ประโยคสุดท้ายของพี่มันผมได้ยินไม่ค่อยชัด เหมือนอะไรชัดเจนๆสักอย่าง ผมง่วงจนได้ยินไม่เต็มประโยค

ชัดเจนอะไรวะ

อื้มๆๆ เอาไว้ตื่นมาแล้วค่อยถามนะ ง่วงแล้วววว ZZzzzz



TBC___________________________


นักเขียนขอเม้าาาา

แต่งไปง่วงไป คนแต่งก็ง่วงเองงง งานเยอะ ง่วงงอ่ะ ง่วงงงงงง T^T


 

[goosongta]

ต่อไปจะชัดเจนกับที่รักกว่านี้ 
ปล,ยังไม่ดึกเลยคนแต่งง่วงแล้วเหรอ งั้นรีบนอนมาต่อใหม่เช้าพรุ่งนี้นะ

[hembetaro]

 

พี่เขียนให้หลับเอาแรงก่อน

ตื่นมาแล้วอย่าทำให้เหล่า FC ผิดหวังนะจ๊ะ

รอคิวพี่เขียนรุกน้องเหนือนานมว๊ากกกดด

 

[mooping-7]

อย่าว่าแต่คนแต่งง่วงเลย คนอ่านก็ง่วงเหมือนกัน 5555+. เหนือออออออ อย่ายอมแพ้วิสกี้นะ เขานำเีาไปหลายแต้มแล้ววววว พี่เขียนสู้ๆๆ

[greensoda]

พี่เขียนจะชัดเจนกับน้องแล้วว 

[MunashiiSora]

กรี๊ดดด ! เหนือจ๋า .. จะมาง่วงอะไรตอนนี้
นั่นมันประโยคเรียกความฟินเลยนะนั่น !

ปล. ตอนต่อไปมาด่วนๆ เลยนะคะคนเขียน
จะมาดูว่าพี่เขียนมันจะชัดเจนขึ้นจริงๆ รึเปล่า ..

 

[@Lucifer_Prince@]

อ๊ากกกกก  เขินๆๆ  ^^

[moredee]

กอดกันมันอุ่นดีเนาะ

[AnimajuS]

 

[yowyow]

 

[Gutjang]

พี่เขียนรุกถึงบ้าน ได้ใจอ่ะ แค่กอดเฉยๆ แต่ต่อไป

[aoaer]

โฮ๊ะๆๆๆ  พี่เขียน      รับอรุณหน่อยนะคะ อ๊ายยยยย     

[ดาวโจร500]

สั่นไปง่ะ

ต่อออออออออออ

[Nano PL]

พี่เขียนใจเย้นนะ บุกถึงห้อง อ๊ากกกกกก

[shoi_toei]

ตามมาจากบ้านนู้น 55555

เหนือน่ารักที่สุดอ่ะ

[Kalamall]

   เหนือฮาไปน่ะ 5555

[uknowvry]

อยากมีคนให้นอนกอดแบบนี้ม่างนิ่!

[aoihimeko]

ทำไมครึ่งหลังมัน :heavenอย่างนี้

แต่แอบสั้นนะจ๊ะ

 

[คนเดี๋ยว]

รอ พี่เพทาย กับ พี่ชาย วิทกิ้ น๊ะ รอออออออ รอน๊ะ อิอิ อยากอ่านคู่นี้

[GGG24]

ทำไมเหนือไม่อยู่ฟังงงงงงงงงง

[koikoi]

รอตอนตื่นล่ะ

[toshika]

ตื่นมาเมื่อไหร่จะรุกน้องเหนือเลยไหมพี่เขียน 55555


ชัดเจนกับน้องสักทีเถอะ น้องมันหวั่นไหวเบาๆแล้ว

[nincja]

ว้ายกรี้ดดดด
น้องเหนือพี่เขียนน่ารักมากอ่า ชอบๆๆ
 

[na-au]

ไอ้เราก็นึกว่าจะชวนไปเที่ยว   

ที่แท้ก็ชวน...........มานอน 

 

[Aomampapeln]

น่าร๊าก^^
ดีมากพี่เขียนทำอะไรให้ชัดเจนไปเลย

[tuktik_narak]

ก่อนอ่านให้ทายว่าตอนนี้ เหนือจะรอดไหม???


ตอนที่15

   “อื้ม”

   ผมกระพริบตาถี่ๆ ขยับตัวน้อยๆเพื่อไล่อาการเมื่อยขบ ดวงตาของผมค่อยๆปรับโฟกัสภาพข้างหน้าได้ทีละนิด สมองผมกำลังประมวลผลด้วยความเร็วสูง ก่อนที่ทุกอย่างจะแจ่มแจ้งแดงแจ๋ขึ้นเต็มๆลูกกะตาของผม

   O_O!

   ผมช็อคค้างท่าเดิมไม่ขยับตัวอยู่ประมาณสิบวินาทีได้ ลมหายใจค่อยแผ่วลงๆ ยิ่งนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านั้นยิ่งทำให้ผมทำอะไรไม่ถูก รู้สึกตัวร้อน หน้าร้อน หูร้อน สาเหตุก็ไม่ใช่อะไร

   ในเมื่อผมยังนอนอยู่ในอ้อมกอดของพี่เขียนอยู่เลยนี่!

   แผ่นอกไร้อาภรณ์ห่อหุ้มแนบสนิทไปกับจมูกโด่งๆและใบหน้าหล่อเหลาของผม พุงที่มีกล้ามเป็นมัดๆชิดเข้ากับเอวบางของผม พอต่ำลงไปอีกนิดก็ อะ เอ่ออ

   ผมไม่รู้ว่าทุกๆเช้าก่อนตื่นนอน คุณผู้ชายทั้งหลายเคยเคารพธงชาติกันบ้างไหม แต่ตอนนี้ไอ้บ้าพี่เขียนมันกำลังเคารพธงชาติดันน้องชายผมให้ไปเคารพกับมันด้วย ผมอายมากถึงมากที่สุด ไอ้ ไอ้นั่นมันจิ้มๆโดนหน้าขาผม ทำเอาผมนอนนิ่งไม่กล้าขยับตัวแรง

   ผมผ่อนลมหายใจเข้าออกระงับสติตัวเองไม่ให้แตกกระเจิง ผมดึงมือใหญ่ของมันขึ้นจากเอวของผม ยกหัวตัวเองอีกนิดเพื่อที่จะได้ไถลออกจากแขนอันล่ำสันของมันที่ผมใช้หนุนแทนหมอน ใจเต้นตึกตักๆอย่างกับผมทำอะไรมาผิดอย่างนั้นแหละ แต่ไม่ใช่เลย มันทั้งนั้นที่เป็นคนทำ คิดแล้วหงุดหงิดๆๆๆ

   “อื้ม”

   O_O

   ผมสะดุ้งตัวแข็งเป็นก้อนหินอีกครั้ง เมื่อมันคว้าตัวผมเข้าไปกอดอีกคราวนี้เหมือนมันจะรัดแน่นกว่าเดิมด้วย

   ตาย ตาย กูตาย ไอ้เหนือตายแน่ ตายแน่ไอ้เหนือออ

   “เชี่ยละ ดันกูใหญ่เลย”ผมรำพึงรำพันกับตัวเอง ยิ่งกอดกูแน่นน้องมึงยิ่งยืนตรงนะไอ้ห่านี่

   “…………”

   ผมเงยหน้ามองมันนิดๆ ไม่รู้ว่ามันตื่นหรือยัง มันจะหลับลึกอะไรขนาดนั้น

   ผมปฏิบัติแผนต่อไป คือการพยายามแงะร่างตัวเองออกจากอ้อมกอดมันให้ได้ มาคิดดูอีกทีทำไมผมต้องกลัวมันจะตื่นด้วยวะ ที่จริงถ้าเป็นในละครไทยพอนางเอกตื่นมาอยู่ในอ้อมกอดพระเอกจะต้องกรี๊ดๆ แล้วถีบพระเอกตกเตียงนี่หว่า

   เอ๊ะ เดี๋ยว กูไม่ใช่นางเอกสิ กูต้องเป็นพระเอก แต่กูอยากถีบมันอ่ะ ยอมเป็นนางเอกสองนาทีก็ได้

   คิดได้อย่างนั้นผมก็สะบัดแขนมันออกจากตัวผมอย่างแรง กูนี่ก็บ้าเนอะกลัวห่าอะไรในเมื่อนี่ก็บ้านตัวเอง

   “ทำเหี้ยไรเนี่ย”มันตะหวาดเสียงแหบแบบคนเพิ่งตื่น น้ำเสียงยังงัวเงียเอามากๆ สงสัยจะหลับจริงจัง

   “กะ ก็ กู ตื่นแล้วอ่ะ”ไม่รู้จะตอบมันว่าอะไร จู่ๆก็เกิดกลัวแม่งขึ้นมาซะงั้น ปอดจริงๆเหนือเอ๊ย

   “หึหึ กูก็ตื่นเหมือนกัน”มันลุกขึ้นนั่ง สะบัดหัวไปมาก่อนจะเสยผมไปด้านหลัง บ่องตงเซ็กซี่อิ๊บอ๋ายยย ถ้าไม่ติดว่าคำพูดมันสองแง่สามง่ามอ่ะนะ

   “ก็ดีจะได้กลับซักที”ผมบอก พยายามจะไม่วกเข้าเรื่องใต้สะดือ ผมรู้สึกไม่ปลอดภัย

   “ไปเที่ยวกันไหม”มันเงยหน้าถามผม

   ผมเบิกตามองหน้ามัน ชี้นิ้วเข้าที่อกตัวเองมันพยักหน้ายืนยันว่าเออมึงนั่นแหละ อะไรประมาณเนี่ย แล้วสงสัยว่าผมคงจะเมาที่นอน หลอนขี้ตาก็เลยตอบมันไปว่า

   “ไปดิ”

   เชี่ยแล้ว! กูเผลอพูดไปแล้วด้วย

   “สัญญาแล้วนะ พรุ่งนี้กูจะมารับแปดโมง”มันพูดเสร็จก็ลุกขึ้นจากที่นอน ผมหันหน้าหนีทันทีก็แม่งใส่บ็อกเซอร์ตัวเดียวใช่อ่ะ แล้วคือน้องมันยืนตรงอยู่ใช่อ่ะ แบบ แบบว่ามันนูนๆใช่อ่ะ _////////_

   ผมยืนมองฟ้ามองฝนไปเรื่อย แสร้งทำเป็นว่าไม่เห็น แต่จริงๆแล้วกูเห็นเต็มสองตา!!! แถมยังเคยสัมผัสหน้าขากูมาแล้วด้วย เหี้ยยย คิดแล้วเขินว่ะ ><

   “หันมาได้แล้วมั้ง”มันเรียก ผมค่อยๆหมุนตัวกลับไปก็โล่งใจเมื่อเห็นมันใส่เสื้อผ้าครบหมดแล้ว

   “จะไปแล้วหรอ”ผมเผลอถามเสียงอ่อน รู้สึกตัวได้ก็รีบหลบสายตายิ้มๆของมัน นี่กูเผลอคิดอะไรของกูวะเนี่ย แม่ง!

   “อืม แปดโมงนะอย่าลืม”มันย้ำอีกครั้ง ผมพยักหน้า

   เฮ้อ นี่กูเอาปลาย่างไปฝากไว้กับแมวอีกแล้วใช่ไหม เนี่ยแหละแม่ชอบด่าว่าทำอะไรไม่ยอมคิดก่อน ทำไมอ่ะก็สมองผมมันไม่มีแอลฟาแลคตาบูมินนี่ คึคึ

   “อืม”ผมรับคำ

   “อ่ะ มึงช่วยเอาไปกินที”มันยื่นห่อกระดาษอะไรสักอย่างมาให้ผม มันเล็กมากเดาได้ว่าน่าจะเป็นช็อคโกแลต แต่ดูจากกระดาษห่อสีชมพูผมคิดว่ามันไม่น่าจะเป็นคนซื้อมาเองนะ แต๋วฉิบ!

   “อะไรอ่ะ”ผมถามหยั่งเชิง อยากรู้ว่ามันจะบอกผมว่ายังไง

   “น้องมิลค์ให้กูมา”มันตอบหน้านิ่ง แต่คิ้วผมนี่กระตุกไปเรียบร้อยละ รู้สึกแขยงนมขึ้นมาตงิดๆ

   “แล้วให้กูน้องนม เอ๊ย! น้องมิลค์เขาก็เสียใจดิ”ผมบอก แต่ใจจริงนี่โคตรอยากเอามาแดกเอง หงุดหงิดอ่ะเห็นมันทำเหมือนไม่มีอะไรก็ยิ่งหงุดหงิด

   “กูแคร์? กูไม่ชอบแดกของหวาน ไม่กินก็ทิ้งไป”มันบอกก่อนจะโยนปุลงบนที่นอนผมอย่างไม่ใยดี

   ผมแกล้งทำหน้ายุ่ง แต่ในใจกูนี่ระริกระรี้มาก มามะกูแดกเอง คึ

   “เออๆ แม่งเสียดายของ ห่า”ตอแหลด่ามันไปงั้นแหละ

   ผมเดินแถดๆเข้าไปใกล้เตียงก่อนจะหยิบมันขึ้นมาดู โอ้โหห ปล.มิงค์ทำเองนะคะ ให้พี่เขียน อ้วกกกก!

   ผมอ้าปากอ้วกไม่ให้มันเห็น แหมๆทำเป็นเข้มนะพ่อคุณมีผู้หญิงมาถวายให้ถึงที่ทำเป็นไม่สนใจ เดี๋ยวกูก็แดกทั้งขนมแดกทั้งคนซะหรอก

   “หึหึ ไปละ”มันว่า ผมพยักหน้าส่งๆไม่ทันได้มองว่ามันเดินออกไปหรือยัง

   จุ๊บ

   “อื้ม”ผมตกใจ เมื่อมันเดินมาคว้าขอผมเข้าไปจูบปากแบบดูดดื่ม แต่แปปเดียวผมก็เคลิ้มตามมัน มือข้างลำตัวเลื่อนขึ้นไปกำชายเสื้อมันแน่น

   “อย่าทำหน้าอย่างนี้ไม่อย่างนั้นกูอดใจไม่ไหวแล้วมึงจะเดือดร้อน”มันพูดรอดไรฟันก่อนจะกดจูบผมอีกทีแรงๆแล้วเดินออกจากห้องไป

   ผมทรุดตัวลงบนเตียงอย่างอ่อนแรง แข้งขาแม่งพยุงตัวไว้ไม่ไหว ผมยกมือขึ้นจับตำแหน่งของหัวใจก็พบว่ามันเต้นรัวเหมือนจะหลุดมานอกอก ผมยอมรับเลยว่าหลังๆมานี่ผมต้านทานจูบของมันไม่ได้เลย ไม่ขัดขืนหนำซ้ำยังร่วมมือกับมันอีกต่างหาก คิดๆแล้วแค้นสุดขีดสุดฤทธิ์สุดเดช พอๆไอ้ห่า

   ผมว่านะ ไม่ช้าไม่นาน เอกราชกูโดนตีแตกแน่ๆ กูฟันธง! T^T

   “เครียด! แดก!”

   ผมสะบัดหัวไล่ความคิดนี้ทิ้งไป


   .

   .

   .

   เขียน พาร์ท

   ผมเดินลงมาจากห้องชั้นบนด้วยใบหน้านิ่งสนิท แต่ในใจผมกลับรู้สึกอิ่มเอมอย่างบอกไม่ถูก นับว่าเป็นการนอนที่ผมรู้สึกไม่อยากรีบตื่น

   จริงๆเมื่อสองวันก่อนผมกับเพื่อนในคณะหามรุ่งทำงานกันจนแทบไม่ได้นอน สี่สิบกว่าชั่วโมงถูกใช้ไปในการทำงานให้เสร็จก่อนสอบ เป็นอย่างนี้ทุกเทอมตั้งแต่ปีหนึ่ง และทุกครั้งผมก็จะลากสังขารตัวเองกลับไปนอนตายที่บ้าน

   แต่ครั้งนี้ผมไม่อยากกลับไปนอนคนเดียวเหมือนทุกครั้ง ตอนที่ทำงานเสร็จจู่ๆใบหน้ากวนส้นตีนของมันก็ผุดเข้ามาในหัวผม รู้สึกอยากแกล้งมัน อยากได้ยินเสียงด่า เสียงว่า อะไรก็ได้ ผมก็เลยเลือกไปบ้านมันโดยที่ไม่ได้เตรียมการล่วงหน้าไว้ก่อน

   จริงๆก็ไม่คิดว่าจะได้เข้าบ้านมันง่ายๆหรอกนะ ตอนแรกก็กะว่าจะล่อลวงมันออกไปข้างนอกแต่ความเพลียทำให้ผมทนขับรถต่อไปไม่ไหว ตอนที่แม่บ้านมาถามว่าจะพบใคร ผมแค่บอกไปว่ามาติวหนังสือให้เหนือ เขาก็เปิดประตูรับผมอย่างง่ายดาย สบายล่ะ

   จะว่าไปผมก็ยังแปลกใจตัวเอง ไม่ว่าจะสุข ทุกข์ เหนื่อย ง่วง ผมมักจะนึกถึงแต่มัน หึหึ สงสัยผมคงโดนมันเล่นงานเต็มๆซะแล้วล่ะ

   RRRrrrr

   เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในขณะที่ผมกำลังก้าวขึ้นรถ ผมดูเบอร์ก่อนจะส่ายหน้าอย่างเหนื่อยหน่ายใจ แต่ผมก็กดรับไปนะไม่อย่างนั้นคนโทรก็จะพยายามโทรเข้ามาอยู่เรื่อยๆจนผมรำคาญ จะปิดหนีก็ไม่ได้ บางครั้งเผื่อมีเรื่องด่วนอะไรทั้งจากเพื่อนและจากที่บ้าน

   “ครับ”ผมรับเสียงเรียบ

   “พี่เขียน มิลค์เองนะคะ”เสียงหวานดังมาตามสาย ผมไม่ตอบอะไรเพราะดูเหมือนน้องเขาจะพูดต่อ

   “พี่เขียนทานช็อคโกแลตรึยังคะ”ผมรู้สึกว่าน้ำเสียงของน้องมันแปลกๆ ผมเลิกคิ้วด้วยความสงสัย แต่ก็ตอบไป

   “ทานแล้วครับ”

   “อ๊าย จริงหรอคะ”

   ทันทีที่ผมตอบไปว่ากินแล้ว เสียงของน้องมิลค์ก็ดูร่าเริงจนออกนอกหน้า ผมรู้สึกแสบแก้วหูอย่างบอกไม่ถูก สำหรับผมตอนนี้คงมีแค่เสียงเดียวที่เพราะที่สุด

   “จริงครับ ทานแล้ว”ผมตอบไป แต่จริงๆแล้วผมไม่ได้ทานหรอก แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าคนบนห้องจะทานมันไปรึยัง หึหึ แต่ดูจากสายตาของมันเมื่อกี้คิดว่าคงไม่เหลือแม้กระทั่งซาก

   “แล้วพี่เขียนรู้สึกอะไรบ้างรึยังคะ อยากมาหามิลค์ไหม”

   ผมแปลกใจหนักเข้าไปอีก เมื่อคำถามของน้องมันฟังดูแปลกๆ แล้วไอ้การเชิญชวนแบบนั้นยิ่งทำให้ผมมั่นใจ

   “ทำไมหรอมิลค์ ในนั้นมันมีอะไรหรอ”ผมถามเสียงเข้ม พยายามข่มอารมณ์เอาไว้ ผมว่าผมคิดไม่ผิดแน่ๆ

   “กะ ก็เปล่าค่ะ”น้องพูดเสียงเครือเหมือนคนจะร้องไห้

   “มิลค์!!”ผมตวาดลั่น

   “ฮึก ฮืออ ทำไมพี่เขียนต้องตวาดมิลค์ด้วย พี่ไม่รู้สึกเกิดอารมณ์รักมิลค์เลยหรือไง”แค่เท่านี้ที่ผมได้ยินก็ทำผมนึกไปถึงใครบางคนที่อยู่บนชั้นสองของบ้าน

   “เชี่ย เหนือ”ผมสบถก่อนจะรีบร้อนลงจากรถอย่างรวดเร็ว

   “พี่เขียน พี่อยู่ไหนไม่มาหามิลค์หรอคะ”

   “พี่ไปแน่มิลค์ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ เธอเตรียมตัวรับความผิดได้เลย ติ๊ด!”ผมกดตัดสายทิ้งไม่ฟังว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไร

   ขาผมก้าวขึ้นบันไดทีสองขั้น ความร้อนรนผสมความร้อนใจทำให้ผมหงุดหงิดเพิ่มมากกว่าเดิม

   แกร๊ก!

   แต่แล้วประตูบานที่ผมคุ้นเคยก็ถูกเปิดออกมาก่อนที่ผมจะไปถึงมัน และร่างที่อยู่หลังบานประตูก็โผล่พรวดออกมาจนทำให้ผมตกใจ

   “พะ พี่เขียน”

   “เวรเอ๊ย!”

   .

   .

   .



นักเขียนขอเม้าาาา

หลังอ่านแล้วคิดว่าเหนือจะรอดไหม????

[RELAXED]

ไม่รอดชัว!!!!!
คอยรอนะอิอิอิ