หัวข้อ: [ทวิภพเเนวจีน]Once upon a time: เวลาลำนำ :ตอนที่6 กลับ.. :30.10.13

[Crown]

เปิดตัวพระเอกแล้วใช่ไหมค่ะ

[ormn]

  กรี้ดดดดพระเอกโผ่ลมาแล้ว

[SenzaAmore]

  ชอบจังเลย ดูจากการบรรยายท่าทางพระเอกจะหล่อ และใจดี5555

สู้ๆนะ มาต่อเร็วๆน้าา

[fay 13]

 

[love2you]

งั้นต่อไปจะเข้ามาดูเมื่อครบ 100% นะคะ อย่างน้อยเค้าจะได้ไม่ค้างล่ะตัว

กอดๆ นะคะ

[takara]

จะใช่ว่าที่คู่หมั้นป่ะ

[matame]

ภาษาสวยนะ เรื่องน่าติดตาม

[Anonymus]

อ่านเรื่องนี้แล้วคิดถึงเจาะเวลาหาจิ๋นซี...เพียงแต่ตัวเอกไม่ได้ย้อนมาทั้งตัว มาแค่วิญญาณในร่างใหม่

ถึงชื่อตัวละครจีนจะจำยากกว่าตัวละครไทย แต่เนื้อเรื่องไหลลื่น สนุกค่ะ 

ยิ่งถ้าอิงประวัติศาสตร์ก็เท่ากับได้ความรู้ไปด้วย เป็นความสนุกสนานอย่างสร้างสรรค์

ที่สำคัญเดาทางอะไรยังไม่ได้เลยค่ะ ต้องลุ้นกันไปทุกตอน

มีพล๊อตเจ๋งซะอย่าง เรื่องสำนวนค่อยๆพัฒนาไป เดี๋ยวก็เทพค่ะ

[na-au]

    พระเอกออกมาแล้วเหรอ

อ้าว.......จบตอนแล้ว แถมสต๊อกก็ไม่มี   

  คนแก่เครียด

  ไม่เป็นไร ไว้เจอกันตอนหน้า

[Ali$a฿eth]

พระเอก พระเอกกกกกกกกก  นึกว่าฮ่องเต้เป็นพระเอก รึว่าใช่รึว่าไม่ใช่ เอ๊ยังไง

[hewlett]

พระเอกออกโรงแล้ว เขาคือใคร เป็นใครนะ อยากรู้จังเลย

[ormn]

  รอออออออออออออออออีก60ที่เลือออออออออออออออออ

[PazZ]

ตามหัวข้อเลยค่ะ
คอมภัสเสีย ตอนนีัเล่นในมือถือ ไฟล์มันอยู่ในคอมตัวนั้น เดี๋ยวจะอัพหลังได้คอม ทันที
อ่อๆ ช่วยโหวตโพลด้วยนะคะ อยากทราบความเห็นของทุกคนต่อการอัพ

[ormn]

โหวตแล้วจ้า

[na-au]

คอมคนแต่งเสีย.....

ไม่เป็นไร คนแก่ทนได้  อย่าลืมให้คอมกินพาราฯ + ห่มผ้าด้วยนะ 

ด้วยความปรารถนาดี จาก คนแก่ 

[PazZ]

มาเเล้วววววค่ะ  :hao7:TT

     ผ่านช่วงเทศกาลไหว้ขนมบัวลอยมาแล้วเกือบ 9 วัน ถ้านับกันจริงๆวันนี้คือวันขึ้นปีใหม่ในแบบคนปัจจุบัน..ไม่ซิ คนอนาคตต่างหาก
   

     คืนที่เงียบเหงาและเหน็บหนาว ตอนนี้ยามจื่อ หรือประมาณ 23.00 น. วันนี้คนในสมัยผมคงกำลังเฉลิมฉลองอย่างยิ่งใหญ่ นึกย้อนดูตัวเอง.. ทุกปีจะกลับไปที่ฮ่องกง เพื่อฉลองปีใหม่ที่นั่น ถ้าปีไหนพ่อแม่ไม่ว่าง ก็คงยังนั่งอยู่ตามคลับบาร์ กินเลี้ยงกับเพื่อนๆ ไม่ก็..โรงพยาบาล เพื่อเหตุฉุกเฉินจะได้มีแพทย์เพียงพอ..



     ตอนนี้ล่ะ..พ่อแม่จะเป็นยังไง ทุกคนจะตามหาผมมั้ย ทุกสิ่งมันไม่เหมือนทุกปีที่ผ่านมา ถ้าพรุ่งนี้ของสมัยผม คือวันที่ 1 มกรา 2014  วันพรุ่งนี้ของสมัยนี้ ผมมีสิ่งที่ต้องทำมากกว่าการไปเข้าเวร ปาร์ตี้ หรืออะไรก็ตามที่ทำๆมาทุกๆปี

     มองไปเห็นตะเกียงยังไม่ดับ ผมหลับตาอธิฐานในใจขอให้ได้กลับบ้านเร็วๆด้วยเถอะ เพี้ยง! พร้อมกับเป่าดับตะเกียง



      “ Happy new year 2014”


   .
   .






     วันนี้เป็นอีกวันที่ต้องถูกบังคับให้แต่งหน้าทำผมด้วยชุดหนาๆ เยอะๆ เหมือนวันแรกที่เข้า ซ้ำร้าย บนหัวยังมีเครื่องประดับมากมายที่ได้ประทานมาจาก พระสนมเฉิงผิน ตระกูลเดียวกันกับเหล่าเฝอเย๋  ที่ผมอาศัยอยู่ด้วย


        โชคดีที่อากาศเป็นใจ ไม่อบอ้าวไม่อย่างนั้นผมอาจะกลายเป็นไก่อบก็เป็นได้



        “ ทูลฝ่าบาท องค์หญิงตัวหลัว อิงอิง ขอเข้าเฝ้า พ่ะยะคะ”


        กงกงหน้าตำหนักเฉียนชิงขาน ผมได้ยินเสียงของฮ่องเต้ผู้ยิ่งใหญ่ดังมาเป็นเชิงอนุญาต ใจผมเต้นรัวเลยก็ว่าได้ ก่อนหน้านี้เคยพบพระพักตร์ช่วงเทศกาลไหว้ขนมบัวลอยที่ผ่านมา แต่ยังไม่มีโอกาสได้เข้าเฝ้าพระองค์อย่างใกล้ชิด


        ความประหม่าก็บังเกิดขึ้นในทันที..


        หลังจากนั้นเป็นอย่างไร ไม่อยากจะบรรยาย เพราะเฉียนหลงเองก็มีราชกิจเยอะแยะมากมาย เพียงเรียกให้เฝ้าดูหน้าดูตา พระราชทานเงิน กับสร้อยมุกให้ 1 เส้น แล้วผมก็กลับ


        ไม่มีบทพูดใดๆเลยก็จริง แต่ความรู้สึกนั้น ไม่เป็นผมไม่รู้หรอก..


        คนที่กุมชีวิตของคนทั้งแผ่นดิน อำนาจล้นฟ้ามหาศาล ชี้นกเป็นนก ชี้ไม้เป็นไม้ ไม่กลัวให้มันรู้ไปซิครับ!



        วันนี้วันที่เท่าไร ศกเท่าไร ไม่ได้นับ ไม่อยากนับ เพราะผมมีชีวิตอยู่โดยไม่ได้โฟกัสเรื่องของเวลาอีกแล้ว .. เพราะไม่ว่าจะนับอย่างไร ผมก็คงนับไม่ถึงปัจจุบันของผมสักที



        พี่ใหญ่บอกว่าวันนี้อากาศดีจึงชวนมาขี่ม้า ส่วนตัวแล้วผมขี่ม้าเป็น แต่ไม่ได้เก่งกาจอะไรถ้าเทียบกับชาวแมนจู ที่เป็นชนชาติซึ่งได้แผ่นดินมาบนหลังม้า


        นั่นแหละ สถานะของผมคือได้แค่ให้ม้ามันวิ่งเหยาะๆไป.. ใครจะแซงก็แซงไปเถอะ ยิ่งพวกลูกท่านหลานเธอ ในปักกิ่ง ต่างมาขี่ม้าเล่นที่นี้ทั้งนั้น ที่นี่มันที่ไหนกันแน่ว่ะ?



         “เบื่อซะแล้วหรือน้องสาม” หันกลับไปมองเจอกับพี่ใหญ่ที่ควบม้ามาตีขนาบข้างม้าของผม..


         “ เบื่อซิ เบื่อๆๆ ข้าขี่ม้าไม่เก่งเหมือนพี่นี่ ม้าวิ่งเร็วเกินไปข้าก็กล้าจะบังคับไม่เป็น..”


   
     ผมได้แค่บอกปลงๆกับชีวิตให้พี่ใหญ่ฟัง พี่ใหญ่ได้แต่ขำแล้ว บอกให้ผมไปพัก เอาเถอะผมไม่ได้เกิดมาให้ สมัยม้ารุ่งเรืองนี่น่า ลองมาแข่งรถกับผมมั้ยล่ะ? รับรองชนะขาด..หึหึ

   
     “เหนื่อยแล้วหรือองค์หญิง”
   

      ผู้ชายรูปร่างสูง สวมชุดสีขาวสง่า อยู่บนหลังม้าตัวสีดำขลับ..แต่ชุดที่เขาใส่ไม่ได้บ่งบอกฐานะอะไร ทำเอาผมเริ่มไม่แน่ใจว่าเขาคุยกับใคร ผมหรือ?



        “ที่นี่ยังมีองค์หญิงองค์อื่นอีกหรือไม่?”
   

      “งั้น เจ้าคุยกับข้าหรือ?”


        “ย่อมเป็นท่าน..” ใบหน้าที่ดูดี ออกไปทางหล่อเหลาเอาการสำหรับคนยุคนี้ แต่ไม่ถือว่าหล่อมากมาย ยิ้มตอบรับผมมา ทำเอาผมต้องมองเขาเสียใหม่ ออร่าความเฟรนด์ลี่ และความใจดีทำให้เขาดูหล่อขึ้นมาให้สายตา(ผู้ชาย)อย่างผม


         “เจ้าคือ?”



        “เรียกข้าว่า ฉีเฮ่า....”


.
.
.
.

.
.







     สิ่งที่ทำหลังจากกลับมาจากขี่ม้า คือการเรียนมารยาท ตำหนักที่ผมอาศัยอยู่ พระสนมสุขภาพร่างกายไม่แข็งแรงนัก ดังนั้นการเรียนมารยาทจึงถูกส่งตัวไปเรียนกับที่ตำหนักพระสนมหลิงเฟย


     พระนางเป็นคนที่มีอัธยาศัยดี สมแล้วกับที่เลี้ยงและดูแลองค์ชายสิบห้าจนได้เป็น ฮ่องเต้องค์ต่อไป
   

     จะว่าไปพระนางเองก็บุคคลนำแฟชั่นในสมัยนี้มากๆ จากที่ผมดูแล้ว..สาวๆสมัยนี้เจาะหูข้างละ 1-2 รูเท่านั้น เหมือนกับตัวผมตอนนี้ แต่พระสนมหลิงเฟยเจาะข้างละประมาณ 3-4 รูแถมใส่ต่างหูครบทุกรูด้วย ล้ำจริงๆ
   

     “อิงอิงถวายพระพรพระสนม ”
   

     ถวายความเคารพเสร็จพระสนมก็เรียกให้ผมขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้  พร้อมกับนางใน สาวใช้ที่รีบนำชาและขนมมาให้
สนทนากันอยู่ครู่หนึ่ง พระสนมก็เสด็จไปเล่นกับองค์หญิงน้อย  ส่วนหน้าที่อบรมก็ให้เป็น คุณข้าหลวงหลัน
   


     คุณข้าหลวงหลันเป็นซิ่วหนี่ที่เข้ามาเป็นคุณข้าหลวงที่อยู่ในตำแหน่งหัวหน้าข้าหลวงตำหนักพระสนมหลิงเฟย  พ่อเธอเป็นคนในกองธงฮั่น ซึ่งก็เหมาะสมกับการถวายรับใช้สนมชาวฮั่น


     และถวายงาน องค์หญิงชาวฮั่นอย่างอิงอิงเช่นกัน
การเหยียดชนชาติในสมัยนี้ยังมีอยู่ แต่คงไม่ได้มากมายอะไร เนื่องจากฮ่องเต้เฉียนหลงทรงพระปรีชา บ้านเมืองสงบสุขร่มเย็น


     “ องค์หญิงทรงวางพระหัตถ์ไว้บริเวณนี้ พระพักตร์ตั้งตรงทอดเนตรไปข้างหน้า จากนั้นเริ่มเดินอีกรอบหนึ่งเถอะเพคะ”


      ตอนนี้ผมกำลังหัดเดินบนรองเท้าเกือกม้า คล้ายๆกับรองเท้ากระถาง ต่างกันนิดหน่อย ถึงจะอยู่มาพักหนึ่ง เริ่มรู้จักการเดินบนรองเท้าแบบชนชั้นถูกของสตรีแมนจูแล้ว แต่ผมก็ยังขาดสิ่งหนึ่งที่ ข้าหลวงหลันบอก


     ‘ ความสง่า’

 
     แน่นอน ในยุคของผมไม่มีชนชั้นลูกท่านหลานเธอแล้วจะเหลือแต่พวกคนรวยๆ ไฮโซ บลาๆ ซึ่งผมก็ไม่ใช่
สรุปว่าผมไม่ได้เกิดมาเพื่อสิ่งนี้ ผมเกิดในครอบครัวที่อบอุ่น เล็กๆน่ารัก ครอบครัวหนึ่ง เท่านั้น…




     หอเก๋งเล็กในอุทยาน อากาศเย็นสบาย สดชื่นแจ่มใส ดอกไม้นานาพันธุ์ที่ผมเองก็อธิบายไม่ถูก รู้แต่มีดอกไม้สีสดๆเต็มไปหมด ธรรมชาติในอดีตช่างสวยงาม ถ้าไม่ติดว่าผมกำลังมาฝึก  ‘มารยาทผู้ดี’


     “ ข้าเดินถูกหรือยัง”


     สภาพขาของผมตอนนี้ก็เริ่มจะไม่ไหว เพราะการเดินไปมาติดกันหลายรอบ ผมแทบล้มไปกองที่พื้นตอนที่ คุณข้าหลวงหลันบอกว่า พอ…  รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่มีอะไรเย็นๆมานาบตรงหน้าผม หันหน้ามามองอีกทีก็พบกับ ฉีเฮ่า ที่เจอตอนไปขี่ม้า..



     “ ฉีเฮ่า! เจ้าเข้ามาในพระราชฐานชั้นในได้อย่างไร!?”


     ใบหน้าหล่อเหลาไม่ได้บ่งบอกอะไร ในมือมีปิ่นเงินอยู่ คงจะเป็นปิ่นที่นำมาแนบหน้าผมเมื่อครู่ ฉีเฮ่านั่งลงตรงข้ามกับผม พร้อมยื่นปิ่นนั่นให้


     “ ข้าเพียงแต่นำของมาถวายองค์หญิงเสวี่ยลี่”

     องค์หญิงเสี่ยลี่?


     “ แท้จริงเจ้าเป็นใคร เหตุใดจึงเข้าออกวังได้ ไหนจะเจอเจ้าตอนขี่ม้า ยังมาเจอเจ้าในวังหลัง ไม่แปลกไปหน่อยรึไร?”


     ผมถามอย่างหัวเสีย เหตุเพราะคนข้างหน้ามีกริยาที่นิ่งเฉย ติดจะอมยิ้มเล็กๆด้วยซ้ำ เขาหมุนปิ่นเงินในมือไปมา ก่อนจะแค่นหัวเราะออกมาเบาๆ


     “ ท่านไป๋ ท่านไป๋…ท่านอยู่นี่เองรึ องค์หญิงเสวี่ยเทียนตามตัวท่านอยู่”


     นางกำนัลคนหนึ่งวิ่งหอบมา ผมมองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจ อะไรกัน ยิ่งใหญ่มาจากไหน ตั้งแต่เข้ามาวังหลังได้ ไหนจะเอาปิ่นมาถวายองค์หญิงเสวี่ยลี่ ไหนจะมีรับสั่งองค์หญิงเสวี่ยเทียนให้เข้าเฝ้าอีก ทุกอย่างล้วนดูวุ่นวาย ฉีเฮ่าอมยิ้มนิดก่อนจะลุกขึ้น สะบัดชายเสื้อแล้วเดินไป


     “ เดี๋ยว… ฉีเฮ่า เจ้าลืมปิ่นนี่”


     “ ข้าไม่ได้ลืม…ข้านำมาให้ท่าน องค์หญิง”


     ผมได้แต่งุนงงกับเหตุการณ์เมื่อครู่ ฉีเฮ่าจากไปไม่นาน คุณข้าหลวงหลัน เดินมาพร้อมกับนางกำนัลกำลังยกของว่างและน้ำชา คุณข้าหลวงหลันยกมาวางให้ผมก่อนตัวเองจะนั่งข้างๆ นางกำนัลสองคนโดนคุณข้าหลวงหลันโบกมือให้ออกไปรอนอกเก๋ง

     “ องค์หญิงคุยอะไรกับท่านไป๋รึเพคะ”


     “ใครคือท่านไป๋ ชายผู้นั้นรึ? ท่านรู้จักเขา?”


     คุณข้าหลวงหลันมองหน้าผมแบบไม่แสดงอารมณ์ อายุอานามของเธอก็ราวๆ 23-24 ดูไม่แก่เกินการแต่งงานในสมัยผม แต่สมัยนี้ถึงเป็นสาวใหญ่มากแล้ว เพราะการที่เป็นข้าหลวงในวังจะปลดอายุงานตอน 25 สำหรับคุณข้าหลวงหลันคงจะใกล้แล้วล่ะ ผมว่า


     “ ที่นี่วังหลวง หม่อมฉันทราบดีองค์หญิงอาจจะไม่ได้คิดอกุศล แต่ที่นี่หน้าต่างมีหู ประตูมีช่อง ทำอะไรโปรดระวังด้วย ถือว่าหม่อมฉันขอ”


     คุณข้าหลวงหลันพูดโดยไม่มองหน้าผม ทำเอาผมอึ้ง สตั้นไปสามวินาที …ผมคงจะลืมไปว่าตอนนี้ผมไม่ใช่ผู้ชาย ยิ่งสมัยนี้ ชายหญิงไม่ควรอยู่ตามลำพัง ผมคงทำผิดพลาดไปครั้งใหญ่


     “ องค์หญิงมาที่นี้ เพื่ออบรมให้เป็นแม่ศรีเรือนจะได้แต่งออกหรือแต่งเข้ายังไม่ทราบ แต่ระหว่างนี้องค์หญิงต้องเป็นกุลสตรีให้สมฐานะ ดีที่ครั้งนี้ไม่มีผู้ใดพบเห็น”


     ผมก็ได้แต่ก้มหน้าก้มตารับผิด จริงอย่างที่คุณข้าหลวงว่า แต่ผมก็ไม่ได้ผิดไปหมดสักหน่อย ผมไม่ได้ไปยุ่งกับนายนั่น เขามายุ่งกับผมเองนี่นา







     “ดูทรงทำเข้าซิ ประหลาดเสียจริง อย่างไรเสีย ก็ไม่น่าจะทรงมีปัญหา เพราะหลังจากกลับประพาสทางใต้กับฝ่าบาทแล้ว หากท่านไป๋ทูลขอท่านต่อฝ่าบาท คงไม่ใช่เรื่องยาก เพราะท่านไป๋เป็นคนที่ฝ่าบาทโปรดปราน ซ้ำยัง…”



     “…..”

 

      “ เคยเปรยๆว่าอยากให้องค์หญิง ท่านหญิง ตระกูลมู่หรง แต่งกับ อ้ายซินเจี๋ยหลอ ไป๋ฉีเฮ่าจุ้นหวัง”




      ถ้าขอสถานะ 3คำในตอนนี้ ของผมคือ โอ้ว แม่ เจ้า

      เรื่องมันชักไปกันใหญ่แล้ว…….. ได้โปรดล่ะสวรรค์ โปรดนำทางอิงอิงให้กลับใจ กลับวังอ๋องสักทีเถอะ เพราะตอนนี้ ผม ชัก ไม่ สนุก แล้วซิ!!!




---------------------

มาช้าค่ะ ขอโทษ อย่างรุนเเรง TT ภัสอนุญาติให้รุมประนาม(ล้อเล่นนะค่ะ)
มาต่อเเล้วววว


ไม่รู้ศัพท์ คำไหนบอกภัสนะค่ะ เพราะภัสเองก็ไม่เเน่ใจว่าลืมอธิบายศัพท์ที่ควรรู้มั้ย เพราะบางครั้ง เเต่งเองเข้าใจเองคนเดียว(เวรกรรม) 55

วันนี้ขอเสนอคำว่า

ซิ่วหนี่ - คือสาวงามจากเเปดกองธง ที่จะถูกคัดเลือกจากลูกท่านหลานเธอให้เข้ามาได้มีโอกาสอยู่ในรั้วในวัง อาจจะได้ถูกคัดตัวไปเป็นผู้หญิงของฮ่องเต้ หรือ องค์ชายต่างๆ ได้ดิบได้ดีเป็นชายาก็ว่ากันไป หรืออาจจะโชคร้ายได้เป็นคุณข้าหลวง ก็ต้องทำงานอยู่ในวังจน อายุ 25 (ถ้าเทียบความลำบากในการหาสามีของสาวยี่สิบห้าในสมัยก็ราวสาวอายุ 35 ในปัจจุบัน 55)

ตอนต่อๆไปจะมีเกี่ยวกับ พระมเหสี ชายา เลยขอนำเกร็ดมาฝากค่ะ เดี๋ยวจะต่อรีต่อไปนะค่ะ

[PazZ]

ต่อค่ะ

เกร็ดเล็ก เกี่ยว ภรรยาของชายทีเป็นชนชั้นสูงนิดหน่อยค่ะ

สำหรับจักรพรรดิ
- หวงโฮ้ว หรือจักรพรรดินี มีได้เพียง 1 องค์
- หวงกุ้ยเฟย หรือ พระอัครมเหสี มีได้เพียง 1 องค์
- กุ้ยเฟย หรือ พระมเหสีชั้นเอก มีได้เพียง 2 องค์
- เฟย หรือ พระมเหสี มีได้เพียง 4 องค์
- ผิน หรือ พระชายา มีได้เพียง 6 องค์
- กุ้ยเหริน หรือ พระสนมชั้นเอก มีได้ไม่จำกัด
- ฉางไจ้ หรือ พระสนมชั้นโท มีได้ไม่จำกัด
- ตาอิ้ง หรือ พระสนมชั้นตรี มีได้ไม่จำกัด(สำหรับกุ้ยเหริน,ฉางไจ้ และตาอิ้ง หากว่าเคยตั้งครรภ์กับจักรพรรดิ จะถูกเรียกว่าซู่เฟย)
 
 
สำหรับฉินหวัง(พระราชาชั้นเอก) และจุ้นหวัง (พระราชา) สตรีเหล่านี้มักถูกเรียกว่า หวังเฟย ซึ่งหมายถึงพระมเหสีของราชา
-ตี้ฝูจิ้น หรือพระชายาเอก มีได้เพียง 1 คน
-เฉ้อฝูจิ้น หรือพระชายารอง สำหรับฉินหวังมีได้ 4 องค์,สำหรับจุ้นหวังมีได้ 3 องค์
-ซู่ฝูจิ้น หรือ อนุชายา มีได้ไม่จำกัด
 
 
สำหรับ เป้ยเล้อ ,เป้ยจือ และกั๋วกง (เป้ยเล้อและเป้ยจือ จะมี 2แบบ คือแบบที่เป็นโอรสของจักรพรรดิ หรือแบบที่ได้รับการแต่งตั้ง แต่จะถือได้ว่าเป็นเจ้าชายค่ะ ส่วนกั๋วกง ก็อยู่ระหว่างเจ้าชายกับท่า่นชายค่ะ)
- ตี้ฟูเหริน หรือ ชายาเอก มีได้ 1คน
- เฉ้อซื่อ หรือ ชายารอง สำหรับเป้ยเล้อมีได้ 2คน ส่วนเป้ยจือและกั๋วกง มีได้แค่ 1คน
- เฉี้ย หรือ ภรรยาน้อย มีได้ไม่จำกัด

[ormn]

  กรี้ดดดดดดดดดมาต่อแล้วนึกว่าลืมกันแล้วอะ

[SenzaAmore]

  พระเอกเจอนายเอกไม่ถึง3ตอน จะโดนจับแต่งด้วยแล้วเรอะ!! เร็วไปม้ายยยย555

มาต่อเร็วๆน้าา

[sakurai]

จิ้มบวกให้กำลังใจค่ะ

เรื่องพีเรียตแบบนี้แต่งยากมากกกก ขอส่งใจให้แรงๆ ให้เขียนให้ได้ตลอดรอดฝั่งนะ( คือเราชอบมาก อยากอ่านเรื่องแบบนี้สุดๆ แต่หาคนแต่งได้ดียาก)

ที่ผ่านมาโอเลยล่ะ ได้กลิ่นปู้ปู้จิ้งซิน แต่หวังว่าจะไม่ดราม่าขนาดนั้น

สู้สู้นะ จะรอติดตาม

ปล พระเอกคือใคร น่าตกใจตรงไหน อ้ายซินเจี๋ยหลอ =องค์ชายใช่มะ แล้วเป็นองค์ชายที่เท่าไหร่อ่ะคะ จะได้กะความดราม่าถูก

[maru]

ไป่ฉีเป็นใครกันนะ

[na-au]

 ขออำไพ ตอนนี้คนแก่อยู่ในสถานะดังที่เห็นทางซ้ายมือ 


 ถ้าโพสอะไรผิดไปขออำไพด้วย   


หายไปนาน แต่ก็กลับมา  แถมมานิดเดียว 


อ่านแล้วยังไม่หายคิดถึงเลย ขอทวงตอนหน้าโลด 

 

[little_munoi]

เราชอบจัง ....,
รีีบมาต่อนะคะ
รออ่านนะคะ

[sang som]

พระเอก. มัน เป็น ใคร!!!!

[woradach]

3 คำนะ "กำ ลัง มัน" อิอิ ขอบคุณที่มาลงให้อ่านนะคับ

[Karn12]

น่าติดตามมากครับ

[rubymoona]

อ่านยากมากคะ คือศัพท์เฉพาะมันเยอะอะ แถมยังไม่มีความรู้ด้านประวัติศาสตร์จีนด้วย
แต่จะติดตามต่อไปคะว่าสรุปแล้วชะตากรรมคุณหมอจะเป็นอย่างไร

[YuuYuu]

เพิ่งเข้ามาอ่านได้ต้นๆ เรื่องค่ะ ดูน่าสนุกเลยมาทิ้งคอมเมนท์ให้กำลังใจคนเขียนก่อน


โดยส่วนตัวแล้วเราชอบฟิคอิงประวัติศาสตร์ ย้อนเวลากลับอดีตเนี่ยชอบมาก
แล้วพอมาเป็นประวัติศาสตร์จีนยุคต้าชิงเรายิ่งชอบใหญ่ เราไม่ถนัดกับยุคเฉียนหลงเท่าไร
แต่ถ้าเป็นยุคคังซี, หย่งเจิ้ง ยังพอรู้บ้าง
กับอีกอย่างนึง เราชอบพระราชวังต้องห้ามค่ะ! ไปกี่รอบก็ไม่เบื่อจริงๆ ปัจจุบันยังกว้างขนาดนี้
สมัยก่อนกว้างกว่าตอนนี้ได้อีกหลายเท่าเลย

เดี๋ยวว่างๆ เราจะกลับมาอ่านรวดเดียวให้ถึงตอนล่าสุดเลยนะคะ
ตอนนี้ขอมาให้กำลังใจก่อน ;3

[inspyme.glamour]

ว้าวววว มาติดตามด้วยคนค่ะ
แนวจีนย้อนยุคที่เป็นวายแบบนี้หาคนแต่งไม่ยาก แต่แต่งแล้วชวนติดตามอ่านสิยิ่งยากกว่าอีก ตัวเราก็ดูปู้ปู้แล้วก็อ่านฝันคืนสู่ต้าชิง รวมั้งนิยายรักจีนๆของแจ่มใสเยอะเลยชอบแนวนี้เป็นทุน(ประมาณแนววายก็เรื่องลำนำฯละน้ออ-..-)
ไม่ค่อยมีความรู้ด้านเกร็ดประวัติจีนมากเท่าไหร่ พออ่านแล้วได้ความรู้ไปด้วย อาจมีงงบ้างเล็กๆในบางจุด แต่โดยรวมแล้วชอบมากค่ะ ชอบการที่ตัวเอกย้อนไปในช่วงเก่าๆ เหมือนจะให้ติดตามต่อว่าถ้ารู้อนาคตแล้วจะเอาตัวรอดยังไงดีน้า จะคู่กับใครคนไหนกันแน่น้า
เป็นกำลังใจให้นะคะ เรื่องภาษาหรือเกร็ดเล็กน้อยก็ไม่ขอพูดถึงเพราะเราถือว่าการแต่งมันก็คือแต่ง ให้ความบันเทิงใจแบบไม่ขัดความจริงมากก็พอแล้ว สู้ๆค่ะเรื่องเรียน พักผ่อนเยอะๆ ผ่อนคลายๆแล้วมาลงต่ออีกน้า ขอบคุณมากค่าา

[FFS_Yaoi]

 

นายเอกงานเข้า