“กู.................ยอมแพ้!.............................................แต่ถ้ามึงทำให้ปอนด์เสียใจ...กูจะทวงปอนด์คืนมา!”
“......................” เดินออกมารอที่รถกับไอ้มิน เพราะไอ้แทนยังไม่ตามออกมา เห็นไอ้มินบอกว่าไอ้แทนเข้าไปจับมือไอ้เสือให้ลุกขึ้น...ถ้ายืนได้...คงไม่เจ็บหนัก...ยังไงก็ต้องยกให้กับความเป็นลูกผู้ชาย...ถ้าเจอกันอีกครั้ง...จะยอมให้ไอ้ปอนด์เข้าหาได้...ในฐานะพี่ชาย...เพราะยังไงก็ไม่ติดใจระแวงกันอีก
“ทำไมปล่อยให้ตัวเองโดนน่วมขนาดนี้วะ หลบได้ทุกหมัดแท้ๆ” ถูกไอ้มินรู้ทันอีกแล้ว
“แค่รู้สึกว่าโดนบ้างก็ดี”
“นั่นสิ...ร้าย “เพราะรัก”...เป็นประเภทเดียวกันสินะ” ถึงจะดูน้ำเน่าชวนขนลุก...แต่เท่าที่เห็น...คงปฎิเสธไม่ได้
“ชักช้านะมึงไอ้แทน”
“ไอ้พี่เสือมันไม่เป็นไรมาก ไอ้คนชื่อกรมันจะพาไปโรงพยาบาลเอง กลับเถอะ กูจะได้ไปหาเชี่ยไนท์ซักที ไม่รู้ป่านนี้หนีกูไปหาชู้แถวไหนแล้วมั้ง รายนั้นยิ่งหญิงเยอะอยู่ แม่งเอ้ย!” ไม่ใช่ว่าจะยอมเรียกใครว่าพี่ได้ง่ายๆ...ถ้าไม่ได้รับการนับถือจริงๆ...ไอ้แทนก็คงรู้สึกได้...ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคนคนนั้นถึงมีพวกพ้องมากมาย
“ทำอย่างกับมึงไม่มี”
“กูเลิกหมดแล้ว...ตอนนี้กูมีแค่เชี่ยไนท์เถอะ”
“ได้ยินคำพูดนี้ออกจากปากคนเลวๆแบบมึงแล้วจะอ้วก แล้วคนรักกันประเภทไหนเขาเรียกชื่อกันนำหน้าด้วยคำว่าเชี่ย!” เห็นด้วยกับไอ้มิน
“คู่กูนี่แหละ มึงไม่ต้องมายุ่งเลยไอ้มิน”
“ว่าแต่...มึงเป็นผัวหรือเมีย?” สงสัยเหมือนไอ้มิน
“ไม่บอก!...รู้แค่...คู่กูยึดหลักความเสมอภาคเท่าเทียมกันก็พอ!” พูดจบก็ชิ่งหนีไปที่รถแล้วขับออกไปในทันที
“คำพูดทิ้งท้ายมันทำกูขนลุกว่ะ อย่าบอกนะว่าพวกมัน...” อืม...คิดเหมือนไอ้มิน
“กลับเถอะ”
“เดี๋ยวกูไปส่งมึงที่รถ” ไอ้มินชอบทำเหมือนเป็นพ่อ...แต่เพราะรู้ว่าเป็นตัวปัญหา...มันเลยปล่อยไปไม่ได้...ตอนเจอกับพวกมันสองคน...เกือบฆ่ากันตาย...สุดท้าย...ไม่คิดว่าจะได้ “เพื่อน” มาแทน...ไว้วันไหนว่าง...คำถามที่ไอ้ปอนด์เคยถาม... “พี่มีเพื่อนได้ไงวะ? ทำไมคนแบบพี่ถึงมีคนคบ? พี่มินกับพี่แทนหลงผิดมาคบกับพี่ได้ยังไง? ผมสงสัยว่ะ?!”...ซักวัน...คงได้เล่าให้มันฟัง
“กูเดินไปเองได้ มึงกลับเถอะ” บอกมันแค่นั้นก่อนจะหันหลังเดินไป ยังไม่ทันถึงรถ...
“ไอ้เหนือระวัง!....เพล้ง!!!!!” เหมือนถูกอะไรตีเข้าที่หัว...ของเหลวค่อยๆไหลซึมลงมาที่หน้า...สีแดงฉาน...เลือด...มีเรื่องให้รำคาญอีกแล้ว
“มึงอยากตายมากใช่ไหม?” หันไปมองด้านหลัง เจอไอ้หน้าจืดยืนตัวสั่นอยู่ กลัวขนาดนั้นยังใจกล้าฟาดหัวคนอื่น...แบบนี้จะโกหกไอ้ปอนด์ว่ายังไงดี...แผลน่าจะต้องเย็บ...ไม่อยากทำให้ไอ้ปอนด์เป็นกังวล...เพราะถ้าต้องเล่า...คนมองโลกในแง่ดีแบบมัน...คงไม่ชอบใจกับการตัดสินด้วยกำลัง...ไม่อยาก “ถูกโกรธ” อีกแล้ว
“มะ...มึง...มึง...ทำร้ายพี่เสือทำไม...พี่เสือใจดี...มึงมันเลว!” ตัวเล็กนิดเดียว...หน้าหวาน...มองผ่านๆคิดว่าเป็นผู้หญิง...ปากนิด...จมูกหน่อย...แถมมีน้ำตาคลอ...คงทำเรื่องแบบนี้เป็นครั้งแรก...ใครปล่อยให้เด็กบ้านี่มาสถานที่แบบนี้กัน
“มึงเป็นใคร?” เดินเข้าไปประชิดตัว คว้าแขนเล็กๆมารวบไว้สองมือ แค่นี้ก็หมดทางสู้ มองหน้าใกล้ๆ เรียกว่า “น่ารัก” คงได้...ทำสีหน้าไม่พอใจ...แต่ก็หวาดกลัว...แมวตัวเล็กขู่ฟ่อๆ...เผลอลูบหัวมันเพราะคิดว่าเป็นลูกแมวจริงๆ...ขนนุ่ม...ตาโตมองหน้า...เหมือนตกใจ...ความรู้สึกต่างจากลูบหัวไอ้ปอนด์...เพราะรายนั้นจับทีเหมือนไม้กวาด...แต่ยังไงก็ชอบแบบไม้กวาดมากกว่า...รีบจัดการเอาแมวไปปล่อยแล้วกลับไปหา...หมาโง่ดีกว่า...อยากกอดมันจนจะทนไม่ไหวแล้ว
“ปล่อยนะไอ้เลว! ไอ้ชั่ว!...กูชื่อชีตาร์ เป็นน้องพี่เสือ!”
“ไอ้มิน...เอาแมวไปปล่อยที...กูรำคาญ!”
“เออ กูโทรหาอาหมอให้แล้วว่ามึงจะไปทำแผลที่โรงพยาบาล”
“ยุ่งยาก!” ไอ้มินเดินเข้ามารวบแขนไอ้แมวออกไป เข้าไปนั่งในรถ เห็นไอ้แมวอาละวาดข่วนไอ้มินใหญ่ รีบเอาไปปล่อยก่อนจะโดนกัดเถอะ ก่อนอื่นคงต้องไปทำแผลกับอาหมอก่อน...แต่ก็ดีเหมือนกัน...จะได้ปรึกษา...แล้วก็ขอยามาทาให้ไอ้ปอนด์...เวลาปอนด์ไม่สบาย...จะได้ “ดูแล”
“กลับมานะไอ้ชั่ว...ไอ้เลว...ทำพี่เสือทำไม...พี่เสือเป็นคนดี”
“เหนือฟ้า...หมอนั่นชื่อเหนือฟ้า...ก่อนจะหาเรื่องใครก็ช่วยสืบประวัติเขาให้ดีก่อนนะ”
“แล้วมึงเป็นใคร มาเสือกอะไรเรื่องของกู!”
“ให้ตายสิ...ยังไงก็ไม่ถูกโรคกับแมวอยู่ดี...ตัวประหลาดไม่เต็มบาทน่ารักกว่าเยอะ”
“กูไม่ใช่แมว!...กูชื่อชีตาร์!...แล้วตัวประหลาดไม่เต็มบาทมันคือตัวอะไร?!”
“ตัวน่ารัก...ที่ชื่อ “ธาม”...” แมวทำหน้าสงสัย...มันมองหน้า...พูดชื่อ “เหนือฟ้า” ทิ้งท้ายก่อนจะวิ่งหายเข้าไปในร้าน...ตระกูลสัตว์กินเนื้อพวกนี้ทำไมชอบสร้างเรื่องปวดหัวนัก ทิกเกอร์ เสือ ชีตาร์...คงได้ปวดหัวไปอีกนาน
.............................................
.......................................
................................
........................
.................
..........
.....
..
.
“เหนือแปะผ้าทั้งเปียกๆแบบนั้นเลยหรอ?!” อาหมอทำหน้าตกใจ ทำแผลที่หัวเสร็จแล้ว เสียเวลาไปกับการตรวจร่างกาย สแกนสมอง ตอนนี้แค่รอรับยา เลยเล่าตอนที่โทรถามเมื่อคราวก่อนให้ฟัง เพราะอาหมอสงสัยว่ากำลังดูแลใครอยู่
“อืม”
“เฮ้อ...เอาแบบนี้ก็ได้นะ ถ้าแฟนเหนือไม่สบายอีก โทรตามอาไปก็ได้”
“มันบอกว่าอาย”
“ฮ่าๆๆ นั่นสินะ เป็นใครก็อาย...เหนือไม่บอกปอนด์ไปละว่าอาเข้าใจ แล้วอาก็เป็นอาแท้ๆของเหนือ เรื่องนี้ไม่ต้องอาย”
“มันดื้อ...ป่วยแค่ไหนก็บอกไม่เป็นไร”
“อืม...อาพอจะรู้แล้วว่าทำไม...เพราะปอนด์คงอยากให้เหนือ “ดูแล”...ถึงแม้วิธีการจะผิดไปมากก็เถอะ”
“..................................”
“ยาได้แล้วคะคุณหมอ” อาหมอยื่นถุงยาให้ ถุงใหญ่ขนาดนี้ กินทั้งชาติคงไม่หมด
“อาใส่คู่มือแล้วก็หนังสือการปฐมพยาบาลผู้ป่วยเบื้องต้นไปให้แล้วนะ เหนือเอาไปศึกษาดูถ้าไม่เข้าใจตรงไหนโทรมาถามอาได้ตลอด ส่วนแผลที่หัวกับรอยฟกช้ำตามตัวก็อย่าลืมทานยาแล้วให้ปอนด์ทำความสะอาดแผลให้นะ”
“ครับ”
“เหนือ...เหนือยังมีอาอยู่นะ...เหนือไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว”
“.................................” ผมคงชินกับการอยู่โดยไร้คำว่า “ครอบครัว” นานแล้ว...ตอนนี้...มีแค่ปอนด์...ก็พอ
..............................................................
.................................................
....................................
........................
................
.........
......
...
. “อื้อ....” หลับสบาย บิดขี้เกียจเล็กน้อยก่อนจะลืมตา หือ?....
“......................” แก้มซ้ายช้ำ หัวแปะผ้าก็อซ ตามแขน ตามขา รอยเขียวเต็มไปหมด ระหว่างกูหลับมึงไปฟัดกับหมามาหรอวะ ไอ้พี่เหนือ!!!!!
“พี่เหนือ!” จับตัวมันให้เบามือที่สุด กลัวไปโดนแผล จริงๆไม่อยากปลุกแต่ถ้าไม่ถามให้รู้เรื่องคงไม่ได้ ไม่สบายรึเปล่า? ต้องทายา? ล้างแผลไหม? มียากินหรือเปล่า? ว๊ากกกกกกกกกกกก! สร้างเรื่องปวดหัวให้กูแต่เช้าเลยนะมึง ทั้งที่กูเพิ่งโดนมึงกดในห้องน้ำจนไม่สบายแท้ๆ ทำไมตื่นมาสภาพมึงถึงเป็นแบบนี้ไปได้ กูต้องดูแลมึงอีกแล้วใช่ไหม?!!!!!
“อือ...ทำไมมึงตื่นก่อนกู?” มันใช่เวลามาพูดคำนี้ไหม แล้วทำหน้าหงุดหงิดอะไรขนาดนั้นที่กูตื่นก่อน ถูกมันรวบตัวลงไปกอด ไอ้เชี่ย! คุยกับกูให้รู้เรื่องก่อนสิวะ
“พี่เหนือ! ทำไมสภาพเป็นแบบนี้ พี่ไปโดนอะไรมา” ยอมให้มันกอดแต่โดยดี นี่เห็นว่าเจ็บอยู่หรอกนะถึงได้ยอมอยู่นิ่งๆ
“ตรงไหนบ้างละเจ็บตั้งหลายที่” ยังมาทำเป็นเล่น ปล่อยให้มันหอมแก้มไปก่อน
“ที่หัวก่อนเลย”
“แจกันหล่นใส่” พูดจบมันก็ฉกจูบไปหนึ่งที ทำท่าไหนวะให้แจกันหล่นใส่หัวได้ ใช่ใบใหญ่ๆที่อยู่บนหลังตู้เย็นไหมนะ ใบขนาดนั้นมึงยังรอดมาได้กูว่าหัวมึงแข็งยิ่งกว่ารถถัง
“ใบที่อยู่หลังตู้เย็นหรอพี่....อื้อ..คุยกันให้รู้เรื่องก่อน” จับล็อกหน้ามันที่กำลังซุกเข้าซอกคอผมไว้ ก่อนจะคุยกันไม่รู้เรื่องไปมากกว่านี้
“อืม...หิวน้ำเลยลุกออกไปหาน้ำกิน เปิดตู้เย็นแรง แจกันก็หล่นใส่หัวเลย” เชี่ยแม่ง! แจกันเวร แค่นี้ทำไมทรงตัวอยู่บนตู้เย็นไม่ได้วะ มึงใหญ่ซะเปล่า แพงไปก็เท่านั้น ไร้ประโยชน์แถมสร้างปัญหาให้อีก มันน่าโมโห!
“มันยังสภาพดีอยู่ไหมผมจะได้เอามันไปทิ้ง!!!!!” ผมโกรธจริงๆนะเนี่ย ทำแบบนี้กับพี่เหนือได้ยังไง
“มันแข็งกว่าหัวกู แจกันไม่เป็นอะไรเลย แต่กูเย็บห้าเข็ม” ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกก! แบบนี้มันต้องเอาไปให้สิบล้อทับ แจกันหรือล้อรถมึงถึงถึกและทนได้ขนาดนี้
“แล้วรอยซ้ำที่แก้มกับตามตัวล่ะ?”
“พอหัวแตกกูก็จะไปโรงพยาบาล เดินไปเลือดไหลเข้าตา มองไม่เห็นทางเลยพลัดตกบันได สภาพก็เป็นอย่างที่มึงเห็น” โถ๊วววววววววววววววววววววววววววววววว! เคราะห์ซ้ำกรรมซัด โชคร้ายอะไรแบบนี้ ผมสงสารพี่จัง พี่ต้องมาเจอเรื่องร้ายๆแบบนี้ ต้องเผชิญชะตากรรมแบบนี้ด้วยตัวคนเดียวในขณะที่ผมหลับสบายอยู่บนเตียง ผมมันมันเป็นแฟนที่ใช้ไม่ได้เลย!!!!!
“พี่เหนือเจ็บมากไหม? แล้วทำไมไม่ปลุกผม? ลิฟต์ก็มีเดินลงบันไดทำไม? ผมรู้สึกผิดจริงๆที่ไม่ทำอะไรเพื่อพี่ได้เลย” รู้สึกน้ำตาเริ่มเอ่อจุกล้นคอหอย เกิดมาไม่เคยรู้สึกผิดเท่านี้มาก่อนในชีวิต ผมมันเลวจริงๆ ผมมันไม่คู่ควรกับคำว่าแฟนที่ดีเลย
“ตอนนี้ไม่เจ็บแล้ว ที่ไม่ปลุกเพราะปอนด์ไม่สบาย แล้วที่เดินลงบันไดเพราะรีบร้อนเกินไป ไม่ใช่ความผิดปอนด์นะครับ” เจ็บขนาดนี้ยังห่วงความรู้สึกผมอีก ผมมองพี่ผิดไป พี่เป็นคนดีจริงๆ ผมโชคดีที่ได้พี่เป็นแฟน พี่เหนือของผม...จูบหน้าผากปลอบ...ลูบหัวให้คลายกังวล...อบอุ่นไปทั้งหัวใจ
“วันนี้พี่อยากได้อะไร อยากให้ผมทำอะไรบอกผมมาเลยนะ ผมจะยอมทำให้พี่ทุกอย่างเลย!!!!!”
“หึ...” เหมือนได้ยินเสียงหัวเราะ แต่คงหูแว่วไปเอง กอดมันไว้แน่น มันก็กอดผมไว้แน่นเช่นกัน
“พี่เหนือต้องกินยาไหม?”
“กิน...แต่ขอกินมึงก่อน” พูดจบก็ฮุกเข้าวงใน ไซ้ซอกคอทันที ทีเรื่องแบบนี้มึงดันถนัด เมื่อคืนก็จัดไปหลายยกยังไม่พอใจอีกหรอ?!
“เดี๋ยวพี่เหนือเจ็บแผล ไปกินข้าวกันดีกว่านะ...อื้อ...อ๊ะ...” พูดในสภาพเสื้อถูกถอดโยนไปไหนแล้วก็ไม่รู้ ดูท่าผมคงต้องโดนกินจริงๆ
“มึงบอกว่าจะยอมทำทุกอย่างเพื่อกู” เฮือก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! จู่ๆขนหัวก็ลุกซู่เกลียวกราว หนาวสันหลังวาบๆ เหมือนจะโดนงาบยังไงก็ไม่รู้ งานเข้ามาแบบกะทันหัน หรือผมจะตายเพราะปากตัวเอง
“คะ...ครับ..พะ...พะ...พี่เหนือ...อยากให้..ให้..ให้ผมทำอะไร” ติดอ่างอย่างฉับพลัน สายตาที่มองกันทำไมถึงได้น่ากลัวขนาดนี้ คงไม่ใช่กำลังคิดอะไรบ้าๆอยู่หรอกนะ
“อยู่บน...................................มึงก็มาอยู่บนตัวกูสิ” ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!! มันว่ามาแบบนี้...แล้วผมจะทำยังไงดี!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
หลงกลมึงอีกแล้ว!
อยู่บนที่ว่าคือแบบไหน?
พอบอกว่าไม่รู้จะต้องทำยังไง...มันก็ยกยิ้ม...แล้วก็กระซิบข้างหูว่า
“เดี๋ยวกูจะสอนมึงเอง”
ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้...ผมจะต้องเรียนบทนี้จริงๆหรอ?!
ร้ายกับกูอีกแล้วนะไอ้พี่เหนือ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เอาตอนใหม่มาอัพให้แล้วค่ะ ช้าไปหลายวัน I-AMมันยุ่งๆกับเรื่องเรียน ถ้าไงก็ขอโทษด้วยนะคะถ้าต่อไปจะเว้นช่วงนานไปบ้าง
ในตอนนี้คงพอจะเริ่มเดากันได้แล้วใช่ไหมคะว่าใครคู่ใคร I-AMมันเพิ่มตัวละครใหม่เข้ามาอีกแล้ว หลายคู่ หลายแนว ตามสไตล์I-AMมัน
เป็นกำลังใจให้เรื่องนี้กันต่อไปนะคะ ขอบคุณสำหรับคนที่สอบถามกันมา
ปล.ให้ดอกไม้เหมือนเดิมจ้า
หัวข้อ: Dangerous Your Mind อย่าร้าย...ได้ไหม(วะ!) Special Children’s Day 9/01/2016 P.60 (อ่าน 1117724 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก