“คลิ๊ก!” เสียงกดล็อคประตู จำได้ว่าล็อคไปแล้วตอนเข้ามา แล้วเสียงนี้ดังขึ้นอีกรอบได้อย่างไร...ถ้าไม่มีใครเปิด...เข้ามา...อย่าบอกนะว่า!!!!!
“ไอ้พี่เหนือ! มึง...!” ชัดเต็มสองตา เผลออ้าปากค้าง ตกใจตาแทบถลน ลนลานเอามือปิดปังปอนด์น้อยไว้แทบไม่ทัน เห็นมันยกยิ้มที่มุมปาก สายตาเจ้าเล่ห์สุดๆ แถมยังเข้ามาในชุดเปลือยท่อนบนโชว์ซิกแพ็กและรอยกัดที่ผมเพิ่งทิ้งไว้บนหน้าอกมันเมื่อครู่ เด่นชัดกระแทกเข้าเบ้าตาผมอย่างจัง
“อาบพร้อมกัน จะได้ไม่เสียเวลา” มารร้ายชูกุญแจที่ใช้ไขเข้ามา...ท้าทายสายตา...ยิ้มเยาะ...ยักคิ้วอย่างผู้ชนะ...ก่อนจะปิดท้ายด้วยรอยยิ้มแสนร้ายกาจ...ผมพลาดอีกจนได้...ไม่ทันได้คิด...ว่าเจ้าของห้อง...ย่อมต้องมี “กุญแจ”
“ผมอาบไม่นาน วิ่งผ่านน้ำเดี๋ยวก็ออกไปแล้ว พะ...พี่เหนือไปรอข้างนอกก่อนนะ” ใช้สองมือยันอกมันไว้ทันที...มันเดินเข้ามาหา...ถูกทำให้หมดทางหนี...ด้านหลังติดผนัง...ถูกรวบตัวเข้าไปกอด...แนบชิด...ผิวกายสัมผัสกันภายใต้หยดน้ำที่ไหลมาอย่างไม่ขาดสาย
“ขอนะ” กระซิบเบาๆข้างหู...ก่อนจะถูกจูบที่ซอกคอ...มือซนเริ่มออกเลื้อยไปตามลำตัว...ลูบผ่านหน้าอก...สะกิดตุ่มไต...ทำให้ตื่นตัว...ไล้มือเรียวไปตามหน้าท้อง...ลงต่ำไปจนถึง...ส่วนที่ผมใช้มือปกป้องไว้สุดชีวิต!
“พี่เหนือ นี่มันในห้องน้ำนะ อื้อ!” ถูกกัดเข้าที่คอ...สะดุ้ง...ใช้ลิ้นเลียที่แผล...พรุ่งนี้...คงเป็นรอยเด่นชัด
“อ๊ะ!” ถูกกอบกุมส่วนนั้นไว้...ขยับตามแต่ใจของอีกฝ่าย...มือเริ่มควานหาที่ยึด...สองขาเริ่มสั่น...จังหวะถี่กระชั้นเหมือนแกล้งกัน...แต่...ยังมีบางอย่าง...เหมือนบางอย่างขาดหายไป...บางอย่างได้หายไป...ทรมาน
“หึ...” รอยยิ้มร้าย...เผลอจ้องมองริมฝีปาก...อยาก “จูบ”...บางอย่างที่ขาดหาย...คือ “จูบ” ของอีกฝ่าย
“อึก...อา...พี่เหนือ...อ๊ะ” เป็นฝ่ายยื่นหน้าเข้าไปหา...กลับโดนหันหน้าหนี...ไม่ตอบสนอง...จ้องมอง...แต่ไม่ยอมจูบตอบ...ผมกำลัง...ได้ “รับโทษ” ของตัวเอง
“อยากจูบ?”
“อ๊า...อ๊ะ...อ๊ะ...อา...” บางส่วนที่อีกฝ่ายควบคุม...ถูกเร่งเร้า...รุนแรง...จงใจแกล้ง...ยื่นหน้าเข้าไปหาเท่าไหร่...อีกฝ่ายก็เอาแต่หลบ...อยากจูบ...อยากถูกจูบ...แทบขาดใจ...อย่าแกล้งกันแบบนี้เลย
“ขอสิ...อ้อนวอน...แล้วกูจะ “จูบ” มึง” ผ่อนแรงที่มือ...จังหวะเนิบช้า...แต่หนักหน่วง...สัมผัสเน้นย้ำ...ยืนแทบไม่ไหว...ต้องโอบกอดอีกฝ่ายไว้...ส่งเสียงหน้าอายออกมาตลอดเวลา...สายตายังคงจ้องมองที่ริมฝีปาก...ไม่รู้ว่าตอนนี้ทำหน้าแบบไหนออกไป...รู้แค่อีกฝ่าย...ยกยิ้มร้ายตลอดเวลา
“อึก...พี่เหนือ...จูบ...อยากให้จูบ” น้ำตาไหล...สายตาเว้าวอน...ไม่เคยต้องการอะไรมากมายขนาดนี้...ทนรอแทบไม่ไหว...ปากสีแดงฉ่ำตรงหน้า...อยากให้สัมผัส...อยากสัมผัส
“อึก...จูบนะ...พี่เหนือ...จูบผม” สิ้นคำวอนขอ...อีกฝ่ายก็มอบให้สมใจ...เมื่อริมฝีปากของคนตรงหน้า...ถูกส่งเข้ามาหา...แนบชิด...อ่อนโยน...แฝงด้วยความร้อนแรง...ดูดดื่ม...ลิ้นร้อนพันเกี่ยว...หยอกเย้า...ยั่วยวน...หอมหวาน...จังหวะมือสอดประสาน...พร้อมริมฝีปากที่แนบกันไม่แยกจาก...ถี่กระชั้นขึ้น...เร่งเร้า
“อ๊ะ...อื้อ...อ๊า..!” ปลดปล่อยในมืออีกฝ่าย...หอบหายใจแรง...รู้สึกเหนื่อย...ยังไม่ทันหาย...ก็ถูกจับให้หันหลัง...รีบใช้สองมือยันผนังไว้...ประคองตัวแทบไม่ได้
“อึก...ปอนด์” กระซิบข้างหู...สะดุ้งสุดตัว...สัมผัสเย็นจากด้านหลัง...รับรู้ถึงนิ้วที่สอดเข้ามา...อึดอัด...เผลอเกร็ง...กลัวเจ็บ...แต่ตอนนี้...คงหยุดอะไรไม่ได้แล้ว
“พี่เหนือ...อ่อนโยน...กับผมนะ” หันหลังไปบอกอีกฝ่าย...ถูกประกบปากอย่างรวดเร็ว ตกใจ...กูทำอะไรผิด?! รู้สึกเหมือนเพิ่งไปกดสวิตซ์โหมดหื่นเข้าอย่างจัง!!!!!
“บ้าเอ๊ย! ทำหน้าแบบนี้” นิ้วถูกถอนออกไปอย่างรวดเร็ว...บางอย่างถูกแทนที่เข้ามา...อึดอัด...คับแน่น...ขาแทบยืนไม่อยู่...ถูกอีกฝ่ายโอบกอดจากด้านหลัง...ประคองตัวไว้...พร้อมกับการสอดแทรกตัวเข้ามาลึกกว่าเดิม
“อ๊า! อึก...เจ็บ...” พี่เหนือยังไม่ขยับ ทิ้งให้ผมได้มีเวลาปรับตัว...รับรู้ถึงความห่วงใย...อ่อนโยน...จูบขมับเบาๆ...จูบไหล่...ซอกคอ...แม้แต่ที่หัว...ความรู้สึกถูกถ่ายทอด...จนหัวใจพองโตอีกครั้ง...เหมือนอยากให้รับรู้...ว่าถูก “เอาใจ” มากแค่ไหน
“ได้ไหม?”
“อื้อ!...อึดอัด...” ตอบรับอายๆ ใจไม่อยากได้ข้าวโพดฝักนี้ซักเท่าไหร่ เพราะยังเข็ดขยาดจากอาทิตย์ที่แล้วไม่หาย แต่อีกฝ่ายทำสีหน้า แววตา และน้ำเสียงอ้อนกันขนาดนั้น....................เจ็บแค่ไหน...ก็คงต้องยอม...เพราะผมรู้มา...ว่าข้าวโพดก็มีคุณค่าทางโภชนาการ...มีประโยชน์ต่อร่างกาย?!
“อึก...ปอนด์ มึงเป็นของกู...จำไว้ว่ามึงเป็นของกู” ตัวสั่นสะเทือน...รู้สึกผนังขยับเขยื้อนได้...รุนแรง...ปล่อยไปตามใจของอีกฝ่าย...ถูกควบคุม...ได้ยินทุกถ้อยคำที่พร่ำบอกข้างหู...พูดตอบอะไรไม่ได้...เพราะเสียงที่หลุดออกมา...มีแค่...เรียกชื่อ... “เหนือฟ้า”...ที่อีกฝ่ายอยากได้ยิน
“......................” หอบหายใจดังไปทั่ว...สอดประสานเป็นหนึ่งเดียว...หนักหน่วง...รุนแรง...เร้าร้อน...แต่ทุกห้วงสัมผัส...รับรู้ได้ว่าถูก “รัก” มากแค่ไหน...ย้ำให้ชัดไปทั่วทั้งใจ...คำสุดท้ายที่กระซิบข้างหู...คือ...
“กูรักมึง”
............................
......................
................
..........
.....
...
.
“ปอนด์ โกรธอะไร?” หือ? มึงไม่รู้จริงๆหรือแกล้งไม่รู้กันแน่วะ ติดอยู่ในห้องน้ำกับมึงเกือบสามชั่วโมง ถูกกอดซ้ำแล้วซ้ำเล่า พอบอกว่าเหนื่อยแล้ว พอแล้ว ไม่เอาแล้ว น้ำตาไหลอาบแก้ม แทนที่จะสงสารกัน มึงกลับมองว่ากูยั่ว! กูยั่วมึงตอนไหนไม่ทราบ?!
“.....................” ไม่อยากพูดด้วย ถึงมันจะอาบน้ำให้ แปะแป้งให้จนตัวหอมฉุย ใส่ชุดนอนให้เสร็จสรรพ เป่าผมให้จนแห้ง แล้วก็พามานอนที่เตียง ห่มผ้าให้อีกต่างหาก และปิดท้ายด้วยการจูบหน้าผากบอกฝันดี ถูกทำเหมือนเป็นเด็ก ทำเหมือนบอบบางน่าทะนุถนอม ทั้งที่ตัวผมก็ไม่ได้เล็กไปกว่ามันซักเท่าไหร่ ยิ่งคิด ก็ยิ่งเคืองไม่หาย จัดข้าวโพดให้กันไม่รู้เท่าไหร่เป็นเท่าไหร่ ไอ้บ้าหื่นกาม!
“ตัวร้อน” ฮึ่ย! ปัดมือมันออกจากหน้าผากอย่างไม่พอใจ ที่เป็นแบบนี้เพราะใครกัน เพราะมึงนั่นแหละ เจ็บคอก็เจ็บ...เพราะเรียกชื่อ “เหนือฟ้า” ตลอดเวลา...ไอ้เชี่ยพี่เหนือ เพราะมึงคนเดียว จะ “ลงโทษ” อะไรกันนักหนา! แค่เรื่องโทรศัพท์ ทำไมต้องลงโทษกันหนักขนาดนี้
“กินยานะ” ลุกจากเตียง เดินออกไปนอกห้อง กลับมาพร้อมยากับแก้วน้ำในมือ มันนั่งลงก่อนจะยื่นยาส่งให้ผม ไม่อยากรับไว้...แต่ก็กลัวอีกฝ่ายจะน้อยใจ
“พี่เหนือแม่งหื่น!” ด่ามันก่อนจะลุกขึ้น ปวดเมื่อยตัวไปหมด เห็นมันยิ้มให้ ก่อนจะรับยาจากมันใส่เข้าปากและดื่มน้ำตามจนหมด จากนั้นจึงทิ้งตัวนอนหันหลังให้มัน มันเดินออกจากห้องเอาแก้วน้ำไปเก็บ ก่อนเตียงจะยวบลงพร้อมๆตัวผมที่ถูกดึงเข้าไปโอบกอดจากด้านหลัง ถูกกอดแล้วกอดอีก...เหมือนไม่เคยพอ
“กูขอโทษ...อย่า “เมิน” กันนะ” ถูกกดจูบที่หลัง...อบอุ่น...ปลอดภัย...รับรู้ไปถึงหัวใจ
“ฝันดีครับ” สุดท้ายก็โกรธไม่ลง...อ่อนโยนจนใจสั่น...ใช้ความ “น่ารัก” ได้ในทางที่ผิด...แพ้ทางไอ้พี่เหนือมันอีกตามเคย
“ฝันดีครับ” กดจูบที่หัว...คลายอ้อมกอดเล็กน้อยเหมือนไม่อยากให้ผมอึดอัด...ได้กลิ่นหอมอ่อนๆจากตัว...ผสมกลิ่นแป้งกลิ่นเดียวกันจากตัวมันกับผม...คงเป็นอีกคืน...ที่ “ฝันหวาน”...ก่อนความเหนื่อยล้ากับ “บทลงโทษ”แสนร้ายกาจ...จะพาผมให้เข้าสู้ห้วงนิทราไปอย่างง่ายดาย
บทลงโทษ...แสนร้ายกาจ...
บทลงโทษ...แสนหวาน...
ทำให้...ครวญครางภายใต้ร่างของอีกฝ่าย...
ทำให้ร่ำร้องเรียกชื่อ “เหนือฟ้า” ไม่หยุด...ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า...
สุดท้าย...ก็ตกเป็นฝ่าย “วอนขอ” ไปซะเอง...
หากแต่หนึ่งคนที่โอบกอด...กลับลืมตาตื่น...เพื่อรอเวลาจัดการกับบางอย่าง...[NueaFah Part]
มองใบหน้ายามหลับ...ขยับตัวออกจากอีกฝ่ายให้เบาที่สุด...มันดูจะไม่พอใจ...แต่เพราะความขี้เซา...ยังไงก็คงไม่ตื่นขึ้นมาง่ายๆ...ลูบหัวมัน...ไม่เคยทำให้ใครขนาดนี้มาก่อน...แต่กับมัน...อยากทำมากกว่าดูแล...อยากเอาใจใส่มากกว่าอะไรทั้งหมด...อยากโอบกอดไว้...อยากเป็นทุกสิ่งทุกอย่างสำหรับมัน...ที่มันจะไม่มีวันขาดได้
“........................” กดจูบที่หัวเบาๆ ก่อนจะลุกออกจากเตียง หยิบเสื้อผ้าในตู้ที่เตรียมไว้แล้วมาใส่ ก่อนจะคว้ากุญแจรถที่วางไว้ เดินออกจากห้องนอนตรงไปที่ประตู ต้องไปจัดการบางอย่างให้เด็ดขาด...ถ้าไม่เห็นข้อความนั้น...ถ้าไม่ยึดโทรศัพท์มันมาไว้กับตัวคงจะไม่รู้ทัน...
[ย้อนไป5 ชั่วโมงที่แล้ว]
“งั่มมมมม! อาบเอง!”
“ โอ๊ย! มึง...” ถูกมันกัดเข้าที่หน้าอก หลังจากไล่ให้มันไปอาบน้ำแล้วยังดื้อ คนขี้เซาแบบมันถ้าได้หลับคงไม่ยอมลุกขึ้นมาอาบน้ำแน่จนกว่าจะเช้า ทนเห็นมันในสภาพเน่าไม่ไหว แต่จริงๆแค่กลัวมันนอนไม่สบายตัว มันรีบลุกขึ้นเอาตัวออกจากอ้อมกอดทันที คงกลัวโดนเอาคืน
“..............................” แลบลิ้น...ยักคิ้ว...กระดิกตีน...ทำหน้ากวนบาทา...ก่อนจะหันหลังส่ายตูดไปมาส่งให้ เหมือนมันเป็นฝ่ายชนะ น่าจับมาลงโทษซะให้เข็ด
“ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้ดื้อ!” ตะโกนตามหลังมันไปอย่างคาดโทษ เห็นมันวิ่งหายไปในห้องน้ำ...
“...............................” หยิบโทรศัพท์ที่สั่นไม่หยุดขึ้นมาดู มีสองชื่อที่โทรเข้ามา พวกกล้าลองดี...กดดูข้อความ...ตอนนั้นน่าจะกระทืบให้ตายซะก็ดี
[พี่เสือ : ปอนด์ ถ้ายังคิดว่าพี่เป็นพี่ชายปอนด์อยู่ ให้มาเจอพี่ที่ร้านXXX ตอน5ทุ่ม พี่จะรอ]
ยังมีอีกสิบกว่าสายที่ไม่ได้รับ...มีแค่สองชื่อ...หนึ่งคนชื่อ “ต้นส้ม” ไว้รอโอกาสค่อยถอนรากถอนโคนทีหลัง วันนี้คงต้องจัดการอีกคน...ชื่อเดียวกับข้อความที่ส่งมา...ไอ้เสือ...! ใช้ข้อความ “ล่อลวง”...ถ้ามือถืออยู่กับไอ้ปอนด์ คนหัวอ่อนอย่างมัน คงแอบหนีไปตามนัด ยิ่งมีคำว่า...“พี่ชาย” ที่อีกฝ่ายเอามาเป็นข้ออ้าง...เท่านี้ไอ้ปอนด์ก็แทบตกลงไปในกับดักที่อีกฝ่ายวางไว้...คงต้องรอเวลา
รอเวลา...เวลาที่จะจัดการ...
แต่ตอนนี้...คงต้องเข้าไปจัดการไอ้ตัวแสบที่หนีหายเข้าไปในห้องน้ำก่อน...ทำไมถึงมีแต่คนรัก...ทำไมใครๆถึงได้หลง...รู้ไหมว่ากู “หวง” มึงแค่ไหน...
มึงต่างหากที่ร้าย...คนที่ร้ายคือมึง ไม่ใช่กู!
“ถ้าไม่ย้ำให้รู้ว่าเป็นของใคร...ถ้าไม่ทำให้รู้ว่าถูกรักมากมายแค่ไหน...ก็กลัวจะต้องเสียมึงไปง่ายๆ แบบนั้นกูไม่ยอม”
ได้โอบกอดซ้ำแล้วซ้ำเล่า...จนหนำใจ...มึงจะเป็นของใครไม่ได้ นอกจากเป็นของกู...
โทรหาไอ้แทน บอกมันกับไอ้มินให้ไปเจอกันที่ร้านในข้อความ ถ้าพูดจาตกลงกันดีๆแล้วอีกฝ่ายไม่เข้าใจ...คงต้องใช้กำลังจัดการ
ถ้าอีกฝ่ายกล้าลองดี
ถ้าอีกฝ่ายไม่ฟังคำเตือน...คงไม่มีการปราณีเกิดขึ้น...และถ้าจะต้องมีใครเจ็บตัว...แน่นอนคนนั้นต้องเป็นมึง ไอ้เสือ!
ตอนใหม่มาแล้ว
I-AMมันบอกว่าจริงๆมันจะต้องดราม่านะคะ แต่แต่งไปแต่งมาไอ้เอ็นซีมาซะงั้น
อเลนก็ยังงงกับมันอยู่เหมือนกัน
แต่มันบอกนี่แหละดราม่าสไตส์มันแล้ว
ปล.คนถามถึงคู่รักนองเลือดเยอะมาก อเลนถามI-AMให้แล้ว คู่นี้ได้อ่านกันยาวสะใจแน่ค่ะ ส่วนพี่มิน น้องธาม จะคู่กับใครหนอ รอติดตามอ่านต่อไป ให้กำลังใจเรื่องนี้ไปเรื่อยๆนะคะ
ปล.2 ให้ดอกไม้เหมือนเดิมจ้า
ทุกความเห็นถือเป็นกำลังใจของทั้งนักเขียนนิยายและคนอัพนิยายเสมอ
หัวข้อ: Dangerous Your Mind อย่าร้าย...ได้ไหม(วะ!) Special Children’s Day 9/01/2016 P.60 (อ่าน 1069679 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก