หัวข้อ: [แนว Incest] Coming Back Home (เรื่องสั้น) แจ้งรวมเล่ม Home The Series P.10

[IIMisssoMII]

อิพี่ตันเป็นเกย์ เมียรุ้เลยทำใจไม่ได้ขับรถเกิดอุบัติเหตุตาย !!!
ตันรักแอร์บัสตลอด แต่ ไม่สามารถเปิดเผยได้
ย้ายมาอยู่ออสกันสองคนเลย
คนที่นีีไม่มีใครรุ้ว่าสองคนเป็นพ่น้องกันหรอก

[kikumaru]

ไอ้ที่คนอื่นไม่รู้แต่คนอ่านอยากรู้มากคะ
ขอบคุณมากคะสนุกมากเลย

[goosongta]

ในโลกความจริงความรักแบบนี้มีจริงมั้ยอ่ะ
อยากรู้ความจริงจากปากตันแล้วล่ะ

[netkung]

เรื่องนี้กระแสแรง ฝุดๆ พี่ต้นคงต้องอัพทุกวันเช้าเย็นแล้วละครับ อิอิ

[kongxinya]

ง่ะ ค้างอะ
มันเกิดไรขึ้นกะตัน 

มาต่อไวๆนะคะ

[sunshinesunrise]

เหมือนปัญหาครอบครัว บัสจะมีส่วนเกี่ยว หึหุ

[maru]

ตันมีอะไรทำไมไม่พูดไม่บอกบัสกันนะนั่น

[greensnake]

ชอบเรืี่องแนวนี้เหมือนกันค่ะ แต่ไม่ค่อยมีคนเขียนเท่าไร
เห็นปุ๊บเข้ามาอ่านปั๊บ แต่อ่านรวดเดียวสามตอนอย่าว่ากันนะ
บัสเป็นคนเข้มแข็งมากเลยนะ หักดิบความรู้สึกของตัวเอง
แม้จะเจ็บแต่ก็ทำให้บัสโตขึ้น และประสบความสำเร็จอย่างดี
การมาเจอกันอีกครั้งอาจจะเป็นการเริ่มสานต่อความรู้สึกเดิมก็ได้
ความรู้สึกรักที่ตันเองก็คงจะมีอยู่ไม่น้อย หวังว่าจะเป็นอย่างนั้น
สงสัยน้องจัมโบ้จะมาเป็นตัวเชื่อมความสัมพันธ์ของสองพี่น้องแน่เลย
แล้วเรื่องที่ทุกคนไม่รู้คืออะไร เราเองก็อยากรู้น้า~
เสียดายที่เรื่องนี้เป็นเรื่องสั้น จะติดตามต่อไปค่ะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[Pithchayoot]

3 ตอนรวดเลย


ขอบคุณนะคับ

[shoky_9]

   จบแล้วอ่ะ  อยากอ่านต่อจังเลยยยยยยยย

[patek]

มาต่ออีกนะคับคุณต้น rating ดีมากๆๆคับ

[nimfadora]

อ่าวเฮ้ย ความจริงอะไรอ่ะ ความลับอะไรอ่ะ 
เรื่องที่ตันก็เป็นเหมือนกันใช่มะ  หรืออะไร
....
ปกติ หาแนวนี้น้อยจริง  แต่ก้ชอบแฮะ เหอๆๆๆๆ
เรื่องนี้บทบรรยายเยอะ แต่ก็อ่านได้ไม่สะดุดดี  ยิ่งหลังๆเรื่อมเดินเรื่องเร็วด้วย สนุก
ยังไงก็จะรอตอนต่อไปอย่างสงบแล้วกัน...

[iammz]

ตามมาอ่านแล้วค่าาา

ชอบแนว incest แบบโฮกๆๆๆๆ -.,-

ขอบคุณและเป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ

 

[ListeL]

ตันนนนนมีลูกแบ้วววววววววว

กรี๊ดกร๊าดมากอ่ะ555

รักสองพี่น้องแล้วจัมโบ้ เงื่อนงำ..

[joycema24]

ความจริงที่ว่า...ตันก็รักบัส อ๊ะป่าววว อร๊างงง >///<
อยากอ่านต่อไวไวอ่ะ ลุ้นมากๆๆ

[ExecutioneR]

มีเรื่องถามในแฟนเพจน่ะ ไปตอบกันหน่อยสิครับ ไม่อยากถามในนี้ เดี๋ยวจะกลายเป็นเม้ากันแล้วผิดกฎบอร์ด

[panari]

กำลังค้างคา อยากอ่านต่อ

[ExecutioneR]

ตอนที่ 4

“อยากพูดมั้ย” ผมถามเขา

“เอาไว้ก่อนเถอะ... ใช่ เราคงต้องคุยเรื่องนี้กันแน่ๆ แต่... ไม่ใช่ตอนนี้” เขามองไปทางอื่น “เบียร์หมดแล้วว่ะ เดี๋ยวตันไปหยิบเพิ่มก่อนนะ จะเอาด้วยมั้ย”

ผมคิดว่าที่ผ่านมาเขาก็ดื่มเยอะเกินไปแล้ว ขนาดตอนนี้ผมยังได้กลิ่นเบียร์โชยออกมาจากตัวของเขาอยู่เลย  แต่ผมไม่อยากเถียงกับเขาเรื่องนั้น อย่างน้อยๆ ก็ไม่ใช่ตอนนี้ เพราะฉะนั้นผมจึงบอกเขาที่ค่อยๆ ดันตัวลุกขึ้นจากโซฟาว่าให้หยิบมาเผื่อผมด้วยกระป๋องนึง

ตอนแรกผมก็คิดว่าจัมโบ้คงจะลุกออกจากตักของผมและเดินตามพ่อของเขาไป แต่ปรากฏว่าเขากลับเอนตัวพิงผมและหลับตาพริ้มพลางดูดนิ้วโป้งของตัวเองท่าทางสบายใจ ดูเหมือนเขาจะได้ที่เหมาะๆ สำหรับนอนอีกงีบเรียบร้อยแล้ว

เมื่อกัปตันเดินกลับเข้ามาในห้องนั่งเล่นพร้อมกับเบียร์สองกระป๋องในมือ เขาก็หยุดยืนมองดูผมกับลูกด้วยสีหน้าแปลกๆ

“ตันไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่ะ ปกติเจ้าจัมโบ้มันไม่เคยเป็นแบบนี้เลยนะ ขนาดกับพ่อกับแม่เราเอง มันยังไม่เคยไปนั่งตักนอนตักเค้าแบบนี้เลย นี่บัสไปทำอะไรที่ออสเตรเลียมาเนี่ย ไปเรียนรู้วิธีเอาชนะใจเด็กที่ไหนมารึเปล่า”

“จะบ้าเรอะ อยู่ที่นู่นบัสก็ไม่เคยได้ใกล้ชิดกับเด็กเลยเหอะ ที่จริงบัสว่านี่เป็นครั้งแรกในชีวิตเลยด้วยซ้ำมั้ง”

เขาเดินกลับมานั่งลงที่เดิม “งั้นสงสัยคงเป็นธรรมชาติของบัสแล้วล่ะมั้งที่เข้ากับเด็กได้ดีน่ะ แล้วนี่เคยคิดจะมีลูกของตัวเองมั่งรึเปล่า อยู่นู่นมีแฟนเป็นตัวเป็นจนคิดจะแต่งงานอะไรมั่งมั้ย”

คำถามนั้นของเขาทำเอาผมผงะไปทันที นี่เขาไม่รู้จริงๆ เหรอเนี่ยว่าผมไม่ได้ชอบผู้หญิงเหมือนกับเขา ผมรู้ว่าผมไม่เคยบอกเขาไปตรงๆ แต่จากสิ่งที่เราทำด้วยกันมาและการที่ผมไม่เคยมีแฟนหรือพูดถึงผู้หญิงให้เขาฟังเลย ผมก็คิดว่าเขาน่าจะพอรู้อยู่แล้วว่าผมชอบผู้ชาย นอกเสียจากว่าเขาจะไม่อยากยอมรับความจริงว่าน้องชายของเขานั้นเป็นเกย์

“เอ่ออ... ไม่อะ ยังไม่เคยคิดเลย ที่ผ่านมาก็คิดแต่เรื่องงานอย่างเดียว แล้วอีกอย่าง บัสก็ไม่ได้รู้สึกสนใจแหม่มผมทองอะไรพวกนั้นด้วย”

“ถ้าแบบนั้น คิดจะกลับมาไทยบ้างรึเปล่า อย่าบอกนะว่าตั้งใจจะอยู่ที่นู่นเลยตลอดชีวิตน่ะ”

“จริงๆ บัสก็ยังไม่เคยคิดเรื่องนั้นจริงจังเหมือนกัน ทุกวันนี้ก็ทำงานตามสัญญาน่ะ เหลืออีกปีเดียวก็จะหมดแล้ว ยังไม่ได้ตัดสินใจเหมือนกันว่าจะต่อสัญญามั้ย”

“ไปอยู่นู่นมาหลายปี บัสคงมีชีวิตของบัสที่นั่นไปแล้วล่ะมั้ง...”

เป็นอีกครั้งที่ผมดูไม่ออกว่าแววตาของเขานั้นกำลังสื่อความหมายอะไรมาให้ผมอยู่หรือเปล่า ผมรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ในดวงตาคู่นั้น แต่มันแลดูสับสนจนผมไม่สามารถคาดเดาได้เลยว่ามันคืออะไร บางทีอาจเป็นเพราะเราสองคนห่างกันนานเกินไป จนทำให้สายสัมพันธ์ที่เคยเชื่อมต่อระหว่างเราเอาไว้ขาดลงไปแล้ว เราเคยผูกพันกันมากจนรู้ใจกันแทบทุกอย่าง แต่ตอนนี้มันไม่ใช่อีกแล้ว หรือบางทีเขาอาจจะแค่กำลังเมา เศร้า และสับสน ส่วนผมเองก็คิดมากเกินไปจนกำลังพยายามตีความหมายผิดๆ จากเขาโดยไม่รู้ตัวก็เป็นได้ล่ะมั้ง

ความเงียบเข้ามาปกคลุมเราสองคนอีกครั้ง ก่อนหน้านี้ตอนผมนั่งลูบหัวของเขา มันคือความเงียบที่ผ่อนคลาย แต่ตอนนี้มันกลับกลายเป็นความอึดอัดจนผมรู้สึกหายใจไม่สะดวก โชคดีที่เจ้าตัวเล็กในอ้อมกอดของผมตื่นขึ้นและขยับตัวเล็กน้อย เขาดันตัวเองออกและโผเข้าไปหาพ่อของเขา

“ปะป๊า น้องจัมโบ้หิวแล้วคับ”

“หิวแล้วเหรอครับ คนเก่ง ถ้างั้นเดี๋ยวป๊าไปหาอะไรให้กินนะ” กัปตันดึงตัวลูกชายเข้าไปกอด

“พี่ตัน บัสว่าเราไปหาอะไรกินกันข้างนอกดีกว่า” ผมเสนอขึ้น เพราะแบบนี้เขาจะได้อาบน้ำแต่งตัว และหาอะไรอย่างอื่นดีๆ นอกจากแอลกอฮอล์ลงท้องเสียบ้าง ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมาเขากินอยู่อย่างไร และเจ้าตัวเล็กได้กินอะไรลงไปบ้างในเมื่อพ่อของเขาอยู่ในสภาพแบบนี้ “ว่าไงครับ จัมโบ้ อาบัสพาหนูไปกินเคเอฟซีดีมั้ย”

“เย้! เคเอฟซี!!” จัมโบ้ชูแขนทั้งสองข้างขึ้นพลางขย่มตัวเบาๆ บนตักของพ่อด้วยความดีใจ

กัปตันมองดูลูกชายตัวน้อยของตัวเองที่กำลังโยกตัวไปมาด้วยรอยยิ้มกว้าง “โอเคครับ เคเอฟซีก็เคเอฟซี” เขาหันมามองผม “ว่าแต่บัสแน่ใจนะว่าตัวเองก็โอเคน่ะ หรือว่าอยากจะกินอะไรที่มันดีกว่านี้รึเปล่า”

ผมส่ายหน้า “ลืมไปแล้วเหรอว่าตอนเด็กๆ เราสองคนก็ชอบไก่ทอดของเคเอฟซีขนาดไหนน่ะ”

“ใครจะไปลืม ตันจำทุกอย่างที่เราเคยทำด้วยกันมาตั้งแต่เด็กได้หมดนั่นแหละ แต่เรื่องของเรื่องคือตอนนั้นชอบ ก็ไม่ได้หมายความตอนนี้จะ...”

“ตอนนี้ก็ยังชอบเหมือนเดิมนั่นแหละ” ผมบอกเขา ในใจก็นึกสงสัยว่าเมื่อครู่นี้เขาจะหมายถึงสิ่งที่ผมกำลังคิดอยู่หรือเปล่า “เอาเป็นว่าพี่ตันพาลูกไปแต่งตัวหรืออะไรก่อนเถอะ แล้วตัวพี่ตันเองก็ไปอาบน้ำอาบท่าซะด้วย เดี๋ยวระหว่างนี้บัสจะเก็บบ้านให้เอง”

“เฮ้ย ไม่ต้องๆ ปล่อยไว้แบบนี้แหละ เดี๋ยวตันค่อยกลับมาเก็บเอง” เขาอุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้น “บอกแล้วนะว่าไม่ต้องยุ่ง นั่งรอไปเฉยๆ นั่นแหละ อีกไม่เกิน 15 นาทีจะลงมา”

เมื่อพูดจบ เขาก็พาจัมโบ้เดินขึ้นชั้นสองไป

หลังจากนั้นอีกไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง พวกเราทั้งสามคนก็มานั่งอยู่ในร้านเคเอฟซีในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง เหตุผลที่เรามากันที่นี่ก็เพราะมันอยู่ไม่ไกลจากบ้านของกัปตัน และที่สำคัญมันยังมีเครื่องเล่นสำหรับเด็กเล็กอีกด้วย

หลังจากที่กัปตันป้อนไก่ให้จัมโบ้จนอิ่มและวิ่งออกไปเล่นเครื่องเล่นแล้ว ผมก็เดินออกจากโต๊ะไปซื้อไก่ทอดชุดใหญ่กลับมานั่งที่โต๊ะเพื่อเริ่มกินพร้อมกับพี่ชายของผม ผมไม่อยากบอกเขาว่าที่จริงผมเองก็หิวจนไส้แทบขาดแล้วเหมือนกัน

“เออ จะว่าไปบัสกลับมาอยู่นี่นานขนาดไหน” เขาถามขึ้นทันทีหลังจากที่ผมนั่งลง

“เจ็ดวันน่ะครับ แต่ถ้านับวันนี้ด้วยก็เหลืออีกหกวัน”

“นอนที่บ้านเหรอ”

“อื้อ ห้องนอนเดิมของเรานั่นแหละ”

เขาเงียบลงไป ผมชักสงสัยแล้วสิว่าเขาเป็นอะไรกันแน่ เพราะในสายตาของผม เขาดูไม่เหมือนคนที่กำลังเศร้าเพราะคนรักจากไปสักเท่าไหร่ ไม่ใช่สิ ผมดูออกว่าเขาเศร้าและเสียใจมาก แต่มันเหมือนไม่ใช่แค่นั้น มันดูมีอะไรบางอย่างที่ลึกซึ้งกว่าแค่การที่แฟนของเขาจากไป และคำว่าเสียใจก็ยังคงอธิบายสิ่งที่เขาเป็นอยู่นี้ไม่ถูกต้องทั้งหมดด้วยซ้ำ

“แล้วคืนนี้ต้องรีบกลับบ้านรึเปล่า...” เขาถามขึ้นอีก

“ไม่เลย” ผมส่ายหน้า “นี่ พี่ตัน ถ้าพี่ตันอยากให้บัสอยู่ด้วยสักคืนล่ะก็...”

เขาเงยหน้าขึ้นสบตาผม “บัสอยากอยู่กับตันมั้ย”

“แล้วทำไมบัสจะไม่อยากล่ะ ตั้งแต่เด็กแล้ว มีสักครั้งมั้ยที่บัสไม่อยากใช้เวลาอยู่กับพี่ชายคนเก่งของบัสน่ะ”

“ถ้างั้นบัสมานอนที่บ้านตันเลยได้รึเปล่า จนกว่าบัสจะบินกลับไปเลยน่ะ”

ผมชักยิ่งรู้สึกแปลกใจเข้าไปใหญ่ แต่ผมไม่มีทางที่จะปฏิเสธพี่ชายของผมได้อยู่แล้ว ไม่มีทาง

“ได้ดิ ไม่น่าจะมีปัญหาหรอก จากบ้านพี่ตันนั่งรถกลับไปหาแม่กับพ่อก็แค่แป๊บเดียว”

“แล้วบัสอยู่ที่นี่ได้แค่อาทิตย์เดียวเองเหรอ เราไม่ได้กลับบ้านมาตั้งหลายปีนะ”

“บัสลางานไว้แค่เจ็ดวัน แต่ที่จริงถ้าจำเป็นจะลาเพิ่มก็ได้แหละครับ ถ้าหากว่าพี่ตันอยากให้บัสอยู่ต่อเป็นเพื่อน บัสก็อยู่ได้”

เขาพยักหน้า “แล้วชีวิตที่นั่นเป็นยังไงบ้าง ชอบมั้ย”

“ก็ดีนะ อยู่จนชินแล้วอะ ย่านที่อยู่อาศัยของบัสก็เงียบสงบดี เพื่อนบ้านก็น่ารัก ไม่แออัดเหมือนในกรุงเทพฯ”

“แล้วค่าเช่าบ้านอะไรพวกนั้นแพงรึเปล่า”

“ก็แพงอยู่เหมือนกันมั้ง โดยเฉพาะถ้าเทียบเป็นเงินไทยน่ะนะ แต่เงินเดือนกับสวัสดิการของบัสมันก็ครอบคลุมได้หมดน่ะ อย่างที่ผ่านมาบัสต้องไปทำงานที่ยุโรปกับแถวตะวันออกกลางร่วมปีนึงเต็มๆ บริษัทก็จ่ายค่าเช่าบ้านในช่วงที่ไม่อยู่ให้ตลอด เงินเหลือเก็บก็เลยเยอะตามไปด้วย เพราะบัสก็ไม่ค่อยได้ใช้เงินทำอะไรอะ”

เขาพยักหน้า “ก็ดีนะ ถ้ามีเงินใช้ ชีวิตมันก็ไม่ลำบาก”

“พี่ตันเองก็โอเคใช่มั้ยล่ะ เห็นแม่บอกว่าก็ไม่ได้ลำบากอะไร”

“ไอ้ลำบากน่ะมันก็ไม่ลำบากหรอก แต่ก็ไม่ได้สะดวกสบายอะไรขนาดนั้น ที่จริงตันก็เหนื่อยเหมือนกัน...” เขาถอนหายใจเบาๆ
“แล้วว่าแต่อยู่ที่นู่นไม่เหงาเหรอ มีฟงมีแฟนบ้างรึเปล่า”

ผมส่ายหน้า “ไม่มีอะ บัสบอกแล้วว่าบัสทำแต่งานอย่างเดียว ไม่ได้สนใจเรื่องอื่นเลย”

“อ้าว แล้วงี้ได้มีอะไรกับคนอื่นมั่งมั้ยเนี่ย ของจริงฝรั่งมันใหญ่กว่าคนไทยเยอะมั้ยวะ”

คำถามของเขาทำเอาผมแทบสำลักไก่ที่กำลังกลืนลงคอ นี่สรุปว่าเขารู้ใช่มั้ยว่าผมชอบผู้ชาย ตกลงเขาจะเอายังไงกับผมกันแน่! แต่ถ้าเขาพูดออกมาถึงขนาดนี้ ผมก็คงไม่จำเป็นต้องมัวอ้อมค้อมอยู่ต่อไปแล้วล่ะมั้ง

“เออ มันก็มีหลายขนาดนั่นแหละ แต่บัสไม่ได้มีอะไรกับฝรั่งบ่อยขนาดนั้นหรอก ที่นู่นก็คนเอเชียเยอะจะตาย”

“เฮ้ย ตันก็ไม่ได้หมายความว่าบัสต้องไปมีอะไรกับคนอื่นหลายคนสักหน่อย อย่าเข้าใจผิดดิ คือ เราสองคนก็ไม่ได้คุยเรื่องชีวิตของกันและกันเลย ตันก็เลยไม่รู้ว่าบัสชอบแบบไหนอะไรยังไงบ้าง อะไรเงี้ยว่ะ” เขาเกาหัวเบาๆ ดูจะลำบากใจในการพูดเรื่องพวกนี้ขึ้นมาเสียเฉยๆ

“บัสก็ไม่คิดว่าพี่ตันจะอยากพูดเรื่องนี้เท่าไหร่หรอก ที่จริงบัสคิดมานานแล้วว่าพี่ตันคงไม่อยากยุ่งกับชีวิตที่เป็นแบบนี้ของบัสด้วยซ้ำ”

เขามองหน้าผมงงๆ “ทำไมบัสพูดแบบนั้นวะ”

“ก็ตั้งแต่คืนวันเกิดบัสคืนนั้น พี่ตันก็ไม่เคยทำอะไรกับบัสแบบเคยๆ อีกเลย แถมหลังจากนั้นอีกแค่ไม่กี่วันบัสก็มารู้จากเพื่อนที่โรงเรียนอีกว่า พี่กัปตันคนดังของโรงเรียนเริ่มควงสาวรุ่นพี่เป็นแฟน แล้วแบบนั้นจะให้บัสคิดยังไงได้นอกจากว่าพี่ตันไม่ได้สนใจแบบเดียวกับบัสและไม่ต้องการมายุ่งวุ่นวายอะไรกับบัสอีก”

เขามองหน้าผมราวกับเพิ่งโดนผมตบหน้าไปหมาดๆ “นั่นคือสิ่งที่บัสคิดจริงๆ เหรอ บัสคิดว่าตันไม่อยากยุ่งกับบัสเนี่ยนะ”

“ก็แล้วบัสจะคิดยังไงได้อีกล่ะครับ พี่ตันไม่กอดบัส ไม่เคยเรียกบัสไปนอนด้วยอีกเลย พี่ตันไม่... ไม่เคย...” ผมมองไปรอบๆ ไม่อยากให้คนอื่นได้ยินสิ่งที่เรากำลังคุยกันอยู่ “พี่ตันรู้ว่าบัสกำลังพูดถึงอะไรอยู่น่ะ”

ผมไม่อายกับสิ่งที่ผมเป็น ผมไม่อายที่ผมเป็นเกย์ แต่การที่จะพูดออกมาอย่างชัดเจนว่าผมกับพี่ชายของตัวเองเคยทำอะไรกัน มันก็ไม่ใช่สิ่งที่จะพูดออกมาได้ง่ายๆ ผมรู้ว่ามันไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้องสำหรับคนทั่วไป แต่หัวใจของผมมันกลับร้องบอกผมว่า ความรักที่ผมมีให้พี่ชายของผมคนนี้นี่แหละคือสิ่งที่ถูกต้องที่สุดแล้ว

“ไม่ใช่แบบนั้นเลย บัส” เขานิ่วหน้า “ที่จริงตันกลัวด้วยซ้ำว่ามันจะกลายเป็นว่าตันเอาเปรียบบัส เพราะตันรู้ว่าบัสรักตันมาก และจะทำทุกอย่างให้ตัน แต่คืนนั้นตันเองเป็นคนที่เริ่ม... จูบบัสก่อน” เขาพูดประโยคหลังด้วยเสียงกระซิบ “และหลังจากจูบนั้น ตันก็กลัวว่าตันจะทำให้บัสกลายเป็นสิ่งที่บัสไม่อยากเป็น กลัวว่าบัสจะหาว่าตันเป็นคนเริ่มทำอะไรผิดๆ ตอนนั้นตันก็เลยคิดว่าถ้าหากว่าบัสยังอยากจะทำแบบเดิมอีก บัสก็คงจะเป็นคนเริ่มพูดขึ้นมาก่อนเอง...”

“จะบ้ารึไง พี่ตัน! อันดับแรกเลยนะ ปกติก็พี่ตันเองไม่ใช่รึไงที่เป็นฝ่ายเริ่มและเป็นคนนำบัสมาตลอด แล้วจู่ๆ จะมาเปลี่ยนความคิดแบบนั้นเอาเองโดยไม่ถามบัสสักคำได้ยังไง และที่สำคัญที่สุดคือไอ้ที่พี่ตันบอกว่ากลัวจะเปลี่ยนบัสให้กลายเป็นสิ่งที่บัสจะเสียใจทีหลังนั่นมันหมายความว่ายังไง พี่ตันกลัวบัสจะกลายเป็นเกย์อย่างที่บัสเป็นทุกวันนี้น่ะเหรอ ถ้างั้นพี่ตันก็รู้ไว้เลยนะว่ามันไม่ได้เกี่ยวกับพี่ตันหรอก ถ้าพี่ตันเองยังไม่เป็น แล้วพี่ตันจะมาเปลี่ยนบัสได้ยังไง บัสเลือกของบัสเอง ไม่ใช่เพราะใครทั้งนั้น”

“ไม่ใช่ละ บัสเข้าใจผิดไปกันใหญ่แล้ว” เขาส่ายหน้าก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ “ตันว่าเรากลับไปคุยเรื่องนี้กันที่บ้านเถอะ คุยที่นี่มันไม่ดีเท่าไหร่”

“ก็จริง... แต่จัมโบ้ล่ะ บัสว่าเด็กมันก็ไม่ควรจะได้ยินเรื่องพวกนี้นะ”

“ไม่เป็นไรหรอก วิ่งเล่นขนาดนั้นเดี๋ยวกลับบ้านไปก็คงหลับสนิท เอาไว้เราค่อยนั่งคุยกันหลังจากนั้นก็ได้”

หลังจากที่จัดการอาหารตรงหน้าเสร็จ ผมก็ขับรถพาเขาสองคนกลับบ้าน จัมโบมาผล็อยหลับไปตอนที่เราใกล้จะถึงบ้านแล้ว กัปตันจึงอุ้มเขาเดินขึ้นไปบนชั้นสองและวางเขาลงบนเตียงในห้องนอนที่อยู่ติดกับห้องนอนใหญ่ และในขณะที่กัปตันกำลังถอดเสื้อผ้าให้เขาอยู่นั้น เจ้าตัวเล็กก็ลืมตาขึ้นและเรียกหาตุ๊กตาหมี ผมจึงยื่นมันให้กับเขา เขารับมันไปกอดเอาไว้แล้วหลับตาลงอีกครั้ง

“นอนซะนะครับ คนเก่ง ฝันดีนะครับ” กัปตันกระซิบเบาๆ ก่อนจะก้มลงหอมแก้มลูกชายของเขา

ผมที่ยืนอยู่ตรงประตูได้ยินจัมโบ้พูดอะไรบางอย่างเบาๆ จากนั้นกัปตันก็เงยหน้าขึ้นมาหาผม

“จัมโบ้อยากให้บัสมาส่งเค้าเข้านอนด้วยน่ะ”

“บัสเหรอ” ผมแปลกใจ

“แค่มาหอมแก้มเค้าแล้วบอกฝันดีแค่นั้นแหละ”

ผมเดินกลับไปที่เตียงของจัมโบ้อีกครั้ง จากนั้นก็โน้มตัวลงไปหาเขา เขาชูแขนขึ้นแล้วดึงเสื้อของผมลง ผมจุ๊บแก้มเขาเบาๆ ส่วนเขาก็จุ๊บตอบกลับลงบนริมฝีปากของผม

“ฝันดีนะครับ จัมโบ้”

“ฝันดีฮะ อาบั๊ด” เขางึมงำเบาๆ

ผมยิ้มให้เขา รู้สึกท่วมท้นไปด้วยความรักและความเอ็นดูที่มีให้แก่เด็กคนนี้ ผมไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลยในชีวิต มันเป็นความอบอุ่นในหัวใจที่รู้ว่าความรักที่เจ้าตัวเล็กนี้มีให้แก่ผมคือสิ่งที่บริสุทธิ์ที่สุด และผมก็อยากจะเก็บรักษามันไว้ให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ แค่การคิดขึ้นมาว่าผมพลาดช่วงโอกาสที่ได้ดูเด็กคนนี้เติบโตในช่วงสี่ปีแรกและผมกำลังจะต้องพลาดอีกหลายๆ ปีของเขานับจากนี้ มันก็บีบหัวใจผมจนทำให้ผมไม่อยากกลับไปออสเตรเลียอีกแล้ว

ผมมองดูไปรอบๆ ห้องแล้วก็เห็นของเล่นหลายๆ อย่างที่ผมเป็นคนส่งมาให้เขาวางอยู่เต็มไปหมด

“หลานได้ใช้ของทุกอย่างที่บัสส่งมามั้ย”

“ก็แหงอยู่แล้วสิ และที่สำคัญ บัสจำไม่ได้เหรอว่าตุ๊กตาหมีตัวที่จัมโบ้มันกอดอยู่ประจำน่ะ คือของชิ้นแรกที่บัสส่งมาให้เลยนะ”

“เหออ จริงอะ” ผมรู้สึกแปลกใจ เพราะผมจำได้ดีว่าตอนนั้นผมนึกไม่ออกเลยว่าควรจะซื้ออะไรให้หลานชายคนแรกของผมดี ผมจำได้ว่าผมเลือกตุ๊กตาหมีมาตัวหนึ่ง แต่ผมจำหน้าตา สี หรือขนาดของมันไม่ได้แม้แต่นิดเดียว

“ไปเถอะ” กัปตันตบบ่าผมเบาๆ ก่อนจะปิดไฟในห้องลง

เราสองคนเดินกลับลงไปยังห้องนั่งเล่นและนั่งลงข้างๆ กันบนโซฟาอีกครั้ง เขาถามผมว่าอยากดื่มเบียร์อีกหรือเปล่า

“ไม่เอาแล้วครับ และถ้าหากว่าเราจะคุยเรื่องอะไรก็แล้วแต่กันอย่างจริงจัง พี่ตันเองก็ไม่ควรกินมากกว่านี้แล้วด้วยเหมือนกัน”
เขาพยักหน้า “โอเค...”

“ตกลงว่าพี่ตันมีเรื่องอะไรอยากพูดบ้าง... แต่บัสจะไม่เซ้าซี้ให้พี่ตันพูดในสิ่งที่ไม่อยากพูดหรอกนะ”

“ไม่เป็นไรหรอก...ก่อนหน้านี้ตันว่าตันทำตัวแย่ๆ ไปเยอะมากพอแล้ว ทั้งหนีความจริง หนีทุกคน หนีทุกอย่าง หวังว่ามันจะทำให้อะไรๆ ดีขึ้น แต่เปล่าเลย ถ้าหากว่าบัสไม่โผล่มาที่บ้านวันนี้ ตันก็ไม่รู้ว่าตันจะอยู่ในสภาพเละเทะแบบนั้นไปอีกนานเท่าไหร่เหมือนกัน”

“ก็แล้วบัสจะไม่มาได้ยังไงเล่า พี่ชายบัสทั้งคนนะเว้ย”

“ไม่รู้ดิ ก็ตอนงานแต่ง บัสก็ไม่มา งานศพออยก็ไม่มา ที่จริงตันคิดว่าบัสคงไม่อยากยุ่งวุ่นวายอะไรกับตันอีกแล้วด้วยซ้ำ”

“จะบ้ารึไง! ตอนงานแต่งพี่ตันน่ะ บัสติดงานมาไม่ได้จริงๆ ก็มันกะทันหันขนาดนั้น ตอนงานศพออย บัสก็ไม่อยู่ ไปทำงานอยู่คูเวต แล้วก็ไม่มีใครบอกบัสเลย พอบัสกลับมาถึงที่ออสฯ ได้วันเดียว และพอรู้ข่าวจากแม่ บัสก็รีบขึ้นเครื่องเที่ยวแรกที่จองได้กลับมาเลยนะเว้ย เมื่อวานตอนกลับถึงบ้าน แม่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าบัสกลับมาแล้วน่ะ เพราะงั้นพี่ตันไปเอาความคิดว่าบัสจะไม่อยากยุ่งกับพี่ตันอีกแล้วมาจากไหน”

“ตันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่บัสต้องอย่าลืมว่าบัสไม่ได้กลับบ้านเลยมาหลายปีแล้วนะ และบัสเองก็ใช่ว่าจะมีอะไรให้สนใจที่นี่ เพราะงั้นมันก็ว่ากันไม่ได้หรอก...”

“หมายความว่ายังไง” ผมนิ่วหน้า

“ก็บัสเป็นคนตัดสินใจไปเรียนต่อที่นู่นและทำงานอยู่นู่นเอง ก่อนไปก็ไม่ได้มีแฟนอยู่ที่นี่ พ่อกับแม่ก็สบายดี ไม่มีปัญหาอะไร ส่วนตันก็เนี่ย ไม่มีอะไรเป็นโล้เป็นพาย ไม่ได้หัวดีเหมือนบัส เข้ามหาลัยได้ก็บุญโขแล้ว แล้วจู่ๆ ก็มีลูกขึ้นมาซะเฉยๆ ช่วงก่อนหน้านั้นเราก็ไม่ได้คุยกันเหมือนเดิม ตันก็เลยคิดว่าบัสจะอยู่ที่นู่นไปเลยตลอดชีวิตและไม่อยากมายุ่งวุ่นวายอะไรกับคนที่ไทย... กับตันอีก” เขาพูดด้วยน้ำเสียงขมขื่น

“นั่นเป็นความคิดที่ไร้สาระที่สุดเท่าที่บัสเคยได้ยินมาเลยว่ะ!”

เขาหลบตาผม

“พี่ตัน ก่อนหน้านี้ไม่ใช่พี่ตันเองหรอกเหรอ ที่เพิ่งเป็นคนพูดออกมาว่ารู้ว่าบัสรักพี่ตันมากขนาดไหน แล้วนี่จู่ๆ มาพูดแบบนั้นได้ยังไง พี่ตันไปมีความคิดแบบนั้นได้ยังไง”

“ตันเพิ่งบอกไปแล้วว่าทำไม บัสอย่าลืมมองในมุมมองของตันและความเป็นจริงที่เราต่างก็ห่างกันไป ไม่ได้ติดต่อกันเลยมานานขนาดนั้นด้วย”

“ก็ใช่ โอเค บัสเข้าใจ แต่มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดนะ พี่ตัน บัสไม่เคยไม่รักพี่เลยแม้แต่วันเดียว พี่ตันต้องเชื่อบัสนะเว้ย ไม่งั้นจู่ๆ บัสจะรีบขึ้นเครื่องกลับมาหาพี่ตันแบบนี้เพื่ออะไรเล่า”

“ตันรู้ แต่...”

“แต่อะไร”

“อะไรหลายๆ อย่างในชีวิตของตันหลังจากเข้ามหาลัยมันวุ่นวายผิดพลาดไปหมด บัสไม่เข้าใจหรอก”

“พี่ตัน บัสรู้ว่าพี่ตันแต่งงานกับผู้หญิงที่ชื่อออยนั่นด้วยความไม่ตั้งใจ บัสรู้ว่าจัมโบ้เกิดมาด้วยความไม่ตั้งใจ แต่บัสรู้ว่านั่นไม่ใช่สาเหตุที่จะทำให้พี่ตันไม่รักเด็กคนนั้นได้เลยนะ จัมโบ้ไม่ใช่ ‘ความผิดพลาด’ นะ”

“ก็แหงสิ! ตันรักลูกตันมากนะเว้ย! ถึงอะไรหลายๆ อย่างในชีวิตของตันมันจะวุ่นวายและผิดพลาดไปบ้าง แต่จัมโบ้คือสิ่งที่ดีที่สุดที่เกิดขึ้นกับตันในช่วงนั้น และถ้าหากไม่ใช่เพราะจัมโบ้ล่ะก็ ตันไม่ทนอยู่กับชีวิตแบบนั้นมาได้ถึงสี่ปีหรอก!”

“อะไรนะ พี่ตันหมายความว่ายังไง” ผมถามด้วยความช็อค

“บัส ตันก็ไม่รู้จะพูดเรื่องนี้ยังไงดีนะ แต่ถ้าจะให้ดีที่สุด ตันก็คงต้องพูดออกไปตรงๆ ว่าตันไม่เคยรักผู้หญิงคนนั้นเลย ไม่สักนิด มันอาจจะฟังดูไม่ดีนะเว้ย แต่ตอนนั้นตันแค่อยากจะมีลูก อยากเป็นพ่อคน อยากมีครอบครัว แต่ตันไม่เคยคิดอยากแต่งงานกับออยแม้แต่นิดเดียว ถึงแม้ว่าการแต่งงานจะเป็นทางเดียวที่ทำให้ตันมีลูกได้ก็เหอะ ตันพูดแบบนี้มันคงฟังดูแปลกๆ แต่ตอนนั้นตันคิดเสมอว่าการแต่งงานมันยังเร็วเกินไป แต่ถ้าเป็นการมีลูกเนี่ย ตันพร้อมแล้ว ตันอยากมีลูกมาก พูดไปบัสก็คงไม่เข้าใจล่ะมั้ง ความรู้สึกของการอยากเป็นพ่อคนน่ะ ใครมันจะมาเข้าใจล่ะว่ะ...” เขาส่ายหน้า

“ไม่นะ พี่ตัน บัสว่าบัสพอจะเข้าใจว่ะ” ผมพูดขึ้นเบาๆ พลางหันไปมองทางอื่นด้วยความเขิน “ไม่รู้ดิ บัสว่าบัสรู้สึกแบบนั้นตอนที่พาเจ้าตัวเล็กเข้านอนอะ ที่จริงบัสแอบคิดขึ้นมาด้วยซ้ำว่าบัสอยากเห็นการเติบโตของจัมโบ้ อยากดูแลมันไปจนกระทั่งมันโต นั่นก็คงพอเรียกว่าความรู้สึกของคนอยากเป็นพ่อได้เหมือนกันล่ะมั้ง”

“เฮ้ย จริงรึเปล่า บัสพูดจริงใช่มั้ยเนี่ย!” เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงดีใจ

ผมหันกลับไปมองหน้าเขางงๆ “หมายความว่ายังไง พี่ตัน”

“บัสคิดว่าทำไมตันถึงตั้งชื่อลูกว่า ‘จัมโบ้’ ล่ะ”

ผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี “ก็พ่อชื่อกัปตัน ลูกชื่อจัมโบ้ มันจะแปลกตรงไหนอะ”

เขาส่ายหน้า “ใช่ มันไม่แปลกหรอก โดยเฉพาะในสายตาของคนอื่น แต่ตันไม่ได้ตั้งชื่อลูกตามชื่อของตัวเองหรอกนะ...”

ผมเลิกคิ้วขึ้น “อ้าว”

“แอร์บัส ก่อนอื่นตันอยากให้แอร์บัสตอบคำถามนึงของตันมาตรงๆ ก่อนจะได้มั้ย”

“พี่ตัน... พี่ตันก็รู้ว่าบัสไม่เคยโกหกพี่ตันอยู่แล้ว”

“มันไม่ใช่เรื่องของการโกหกหรือไม่โกหก แต่ตันอยากให้บัสพูดความจริงทั้งหมด ไม่ปิดบัง พูดทุกอย่างที่มีในใจออกมาต่างหาก ทำได้รึเปล่า...”

ผมอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าออกมาเบาๆ “คิดว่าทำได้นะครับ”

[pp_song]

มาให้ค้างอีกแล้ว 

[Nus@nT@R@]

พี่ตันอยากรู้อะไรอะ เค้าก็อยากรู้ด้วยนะ

[iammz]

มารอฟังบัสด้วยคน 

[Wordslinger]

โอ๊ย ลุ้นจนไม่รู้จะลุ้นอย่างไรแล้วค่ะ. อ่านบทสนทนาสองหนุ่มแล้วรู้สึกเต็มตื้นอย่างไรไม่รู้, คล้ายกับว่าทั้งสองใจตรงกัน. อยากให้สมหวังจังเลยค่ะ. คุณต้นน่ารักมาๆ มาต่อทุกวันเลย.

ปล. ส่วนคำถามที่ถามในเพจขอกระซิบตอบเลยละกันนะคะเพราะไม่น่าจะผิดกฎ เพราะยังไงมันก็เกี่ยวกับเนื้อเรื่องอยู่แล้ว กล่าวคือ เรื่องแนวอินเสสท์นี้น่าจะมีคนเขียนกันมาเยอะแล้ว แต่โดยมากมักเขียนแบบลวกๆ และออกแนวเพ้อฝัน หรือมิเช่นนั้นก็เน้นเรื่องราวของการมีสัมพันธ์สวาทเสียส่วนใหญ่ ซึ่งดิฉันเองแม้จะชอบอินเสสท์มาก แต่ถ้าต้องให้มาอ่านเรื่องการจ้ำจี้กันมากๆ ก็ไม่ไหวเหมือนกัน

ในทางตรงกันข้าม เรื่องที่คุณต้นเขียน มันมีความไหลลื่นของการใช้ภาษา มันเหมือนคนที่เขียนจากประสบการณ์และเป็นคนที่มีความกร้าน (เก่ง) ในเรื่องการตีความความสัมพันธ์ของตัวละคร ดิฉันประทับใจตรงที่เรื่องมันค่อยๆ ออกมาทีละน้อย (แม้จะมีการ time skip บ้าง แต่ก็จำเป็นเพราะเป็นเรื่องสั้น) เหมือนได้เห็นการเจริญเติบโตของแอร์บัส และได้เรียนรู้ความรู้สึกนึกคิดของตัวละครไปด้วย และนั่นทำให้เราใกล้ชิดกับตัวละครและทำให้หลงรักไปโดยปริยาย ซึ่งนั่นก็ตอบคำถามที่ว่าทำไม คำตอบคือ มีคนเขียนนิยายอินเสสท์มาก แต่เรื่องที่จะ deal กับความลุ่มลึกของ psyche ของตัวละครนั้น มีน้อยต่อน้อย.

ขอบคุณค่ะ 

[taroni]

พี่น้องเปิดใจ

[Aomampapeln]

บัสจะพูดไรกะตันล่ะเนี่ยอยากรู้อ่ะ

[ExecutioneR]

โอ๊ย ลุ้นจนไม่รู้จะลุ้นอย่างไรแล้วค่ะ. อ่านบทสนทนาสองหนุ่มแล้วรู้สึกเต็มตื้นอย่างไรไม่รู้, คล้ายกับว่าทั้งสองใจตรงกัน. อยากให้สมหวังจังเลยค่ะ. คุณต้นน่ารักมาๆ มาต่อทุกวันเลย.

ปล. ส่วนคำถามที่ถามในเพจขอกระซิบตอบเลยละกันนะคะเพราะไม่น่าจะผิดกฎ เพราะยังไงมันก็เกี่ยวกับเนื้อเรื่องอยู่แล้ว กล่าวคือ เรื่องแนวอินเสสท์นี้น่าจะมีคนเขียนกันมาเยอะแล้ว แต่โดยมากมักเขียนแบบลวกๆ และออกแนวเพ้อฝัน หรือมิเช่นนั้นก็เน้นเรื่องราวของการมีสัมพันธ์สวาทเสียส่วนใหญ่ ซึ่งดิฉันเองแม้จะชอบอินเสสท์มาก แต่ถ้าต้องให้มาอ่านเรื่องการจ้ำจี้กันมากๆ ก็ไม่ไหวเหมือนกัน

ในทางตรงกันข้าม เรื่องที่คุณต้นเขียน มันมีความไหลลื่นของการใช้ภาษา มันเหมือนคนที่เขียนจากประสบการณ์และเป็นคนที่มีความกร้าน (เก่ง) ในเรื่องการตีความความสัมพันธ์ของตัวละคร ดิฉันประทับใจตรงที่เรื่องมันค่อยๆ ออกมาทีละน้อย (แม้จะมีการ time skip บ้าง แต่ก็จำเป็นเพราะเป็นเรื่องสั้น) เหมือนได้เห็นการเจริญเติบโตของแอร์บัส และได้เรียนรู้ความรู้สึกนึกคิดของตัวละครไปด้วย และนั่นทำให้เราใกล้ชิดกับตัวละครและทำให้หลงรักไปโดยปริยาย ซึ่งนั่นก็ตอบคำถามที่ว่าทำไม คำตอบคือ มีคนเขียนนิยายอินเสสท์มาก แต่เรื่องที่จะ deal กับความลุ่มลึกของ psyche ของตัวละครนั้น มีน้อยต่อน้อย.

ขอบคุณค่ะ 

ขอบคุณมากครับ ลึกซึ้งมาก เข้าใจแล้วครับ ต่อไปก็จะเอาข้อคิดนี้ไปใช้ในเรื่องอื่นๆ ต่อไปอีกครับ  ^^

[miracle22936]

ลุ้นอ่ะ แค่ งง กับเหตุผลของตันนิดหน่อย ... 

[l2_in*]

ค้างงงงง  พี่ตันอยากรู้อะไร จะใช่อย่างที่คิดไหมเนี่ย หุหุ
 

[Raccoooon]

ค้าง ค้าง ค้าง!
ตัดได้กระชากใจมากกก
อารมณ์แบบกำลังเพลินๆอยู่ดีๆจู่ๆไฟก็ดับ ฉับ!
กรี๊ดดดดดดดดดดด
ติดตามนะคะ สนุกๆ

[minmin96]

เข้าใจความสับสนของตัน แต่ชื่นชมบัสมากที่ผิดหวังในความรัก แต่มีพลังในการผลัดดันชีวิตให้ดียิ่งขึ้น

[Ra poo]

แนว incest มีคนแต่งเยอะนะ แต่เราไม่ค่อยอ่านเพราะไม่ใช่แนว
ที่อ่านเรื่องนี้เพราะพี่ต้นแต่งต่างหาก (แอร๊ยยย เขิน 5555  )


อยากให้แต่งแนวโฮมอีก เพราะเป็นเรื่องที่ภาษาพี่ต้นท็อปฟอร์มที่สุด แล้วฟีลได้ด้วย
ชอบรองจากเมฆกับซันเลย อบอุ่นมั่กๆ


แอบกระซิบถามนิดนึง เรื่องนี้สลับรึเปล่า
อีกนิดนึง เซท love is มีเรื่องไหนสลับมั่งมั้ยอ่ะ