หัวข้อ: The Existence : ผู้นำ & ธาม (ตอนจบ)

[e-ga-g]

น้องธามน่ารัก ชอบที่สุดเลยคนพูดไม่รู้เรื่อง
พี่นำเริ่มรู้ใจตัวเองแล้ว

[kajidrid]

Existence : ผู้นำ & ธาม

-----------------


ตอนที่ 6.2


ร้อนชะมัดเลย
ธามพลิกตัวและตื่นขึ้นในที่สุด เขาแหงนหน้ามองหานาฬิกาข้อมือที่มักวางไว้ใกล้ๆ หมอน เอาไว้ดูเวลา แต่ก็ไม่เจอ

“อะไร? เดี๋ยว อะไรยังไง เดี๋ยว” เขาทบทวนกับตัวเองเพราะเมื่อลืมตาจนสายตาชินกับความมืดแล้วเห็นว่านี่ไม่ใช่ห้องเขา ไม่ว่าจะห้องในบ้านใหญ่หรือบ้านเล็กที่จัดเองกับมือ

“ไหนล่ะเนี่ย นำ นำ”

“ครับ ธามมีอะไรรึเปล่า?” เสียงดังมาใกล้ๆ หู ธามพลิกตัวมองแล้วก็กลิ้งตัวหนีทันที
“เอ้าๆ เดี๋ยวก็ตกเตียงหรอกธาม” คนที่ทำให้เขาตกใจคว้าไหล่เขาไว้และออกแรงรั้งให้กลิ้งกลับมานอนที่เดิม ธามยันตัวออกห่างนิดหน่อยและเงยหน้ามองพี่นำที่พลิกตัวค่ำ กระดกหัวมองเขางงๆ

“ที่ไหน? ห้องนำหรอ?”

“ก็ใช่น่ะสิครับ คิดว่าที่ไหนล่ะ? รู้รึเปล่าว่าเราเมาหลับน่ะ หือ?” ถามแล้วก็เกลี่ยแก้มเขาเบาๆ ธามรีบก้มหน้าแล้วขยับออกห่างอีกนิด แต่พี่นำก็ยังยื่นมือตามมาเกลี่ยหน้าผากต่อ ธามตัดสินใจกลิ้งตัวลงจากเตียงแล้วกระโดดผึงขึ้นยืน และนั่นก็ทำให้เขาเซซบนั่งลงบนเตียงอีกรอบ อายเหมือนกันนะ

“ดีๆ สิธาม มึนหัวรึเปล่าครับ? หืม?”

“ไม่แล้ว แต่ร้อน”

“งั้นไปอาบน้ำ” แนะเสร็จก็ตื่นเป็นเพื่อน พี่นำจูงข้อมือเขามาไว้ที่หน้าห้องน้ำ แล้วก็หยิบผ้าเช็ดตัวและชุดนอนให้ด้วย

“ของพี่เอง ใช้เถอะ อย่าอาบน้ำนานนะครับ จะหนาว”

“รู้น่า”

“ขี้เมาแล้วยังดื้ออีกหรอ? เด็กดีเขาทำแบบนี้กันรึเปล่า? หือ? ตอบพี่นำสิ”

“ไม่” ธามดื้อใส่ต่ออีกนิดแล้วก็คว้าผ้าเช็ดตัวและชุดนอนเข้าห้องน้ำ ปิดประตูอย่างรวดเร็ว

ใจมันเต้นแปลกๆ ตื่นเต้นแปลกๆ ตื่นตัวแบบแปลกๆ
นี่ห้องนอนของพีนำ ห้องนำพี่นำ ของส่วนตัวของพี่นำ ชุดนอนของพี่นำ
เพียงแค่กวาดตามองห้องน้ำที่ข้าวของถูกจัดวางอย่างมีระเบียบ แลดูสะอาด และมองผ้าเช็ดตัวและชุดนอนในมือ ธามก็ยิ้มออกมาแบบไม่รู้ตัว พอรู้ตัวก็ต้องรีบหุบหน้าตัวเอง

เขาถอดเสื้อผ้าแล้วเปิดฝักบัวเพื่ออาบน้ำ พอถูกน้ำเย็นกระแทกผิวธามก็สะดุ้งทันที สงสัยอาการแพ้จะมาเยือนอีกรอบ นี่เป็นสิ่งที่ธามเบื่อตัวเอง เขามันเป็นพวกสารพัดจะแพ้ ผิวบาง ระคายเคืองง่าย เพราะเป็นแบบนี้ป้าวีณาเลยห่วงเขาเป็นพิเศษ ห่วงชนิดที่ว่าธามจะไปไหนก็ต้องไปกับป้า แล้วเขาจะไปรู้อะไรนอกโลกของป้าวีณากันเล่า

ธามไม่ได้นึกโกรธที่ป้าทำให้เขาเป็นคนไม่ค่อยมีส่วนร่วมกับสังคมเสียเท่าไหร่ เพราะหากไม่มีป้าวีณาสักคน โลกนี้ก็ไม่มีคนที่ไม่มีใครรักใครต้องกันที่ชื่อว่าธามคนนี้หรอก เขาคงตายไปนานแล้ว

หากจะโกรธก็คงโกรธความอ่อนโลกของตัวเอง เพราะแม้จะไม่มีป้าวีณาแล้ว เขาก็ไม่ได้กล้าเผชิญโลกมากขึ้น สิ่งที่คิดเป็น ทำเป็นอยู่อย่างเดียวก็การหนี

หนีไปอยู่ในที่แคบๆ ไม่มีใคร ไม่เจอใคร ไม่เป็นภาระของใคร เขาอยากเจอที่แบบนั้นเร็วๆ เสียจริง


“ธาม” เสียงพี่นำเรียกทำให้เขาสะดุ้งและหยุดคิดฟุ้งซ่าน ธามถูสบู่เหลวสีใส กลิ่นมันอ่อน ไม่ใช่กลิ่นดอกไม้หรือนม เป็นแค่กลิ่นใสๆ เท่านั้น

“ธามครับ”

“ธามอาบน้ำไง นำให้มาอาบเองนะ”

“พี่นำรู้แล้ว แต่เห็นเงียบๆ คิดว่าหลับ”  ใครจะบ้าหลับในห้องน้ำกันเล่า! ธามขมวดคิ้วประท้วงใส่ประตูที่ปิดสนิท เขายู่ปากแล้วถูสบู่ตามจังหวะเพลงแดนซ์ที่บรรเลงเองในหัว จากนั้นก็ล้างตัว เช็ดตัว และสวมเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว เพื่อออกจากห้องน้ำไปพบกับห้องที่สว่างจ้า

“เสร็จแล้วหรอ? ดื่มน้ำก่อนนอนนิดนึงนะครับ ช่วยได้”
“นี่คอแห้งมั้ย? หือ?”

“ไม่” เขาตอบแล้วเดินลิ่วๆ ไปที่เตียงนอน แปลกใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมไม่กลับไปนอนที่ห้องตัวเอง แม้เตียงจะใหญ่ แต่ก็เป็นการรบกวนพี่นำอยู่ดี

“ไม่ดื่มก็ไม่ดื่ม งั้นก็หลับซะนะครับ”

“แล้วนำไม่นอนหรอ?” ธามถามเมื่อเห็นพี่นำจะเดินออกจากห้อง เจ้าของห้องจับลูกบิดตาไว้พลางหันมามองกัน

“ธามนอนก่อนเลย พี่นำคิดอะไรได้นิดหน่อย ไปนั่งทำงานแป๊บเดียวครับ”

“ไม่เอา นำมานอน ธามไปเองก็ได้ นำอึดอัดที่ธามมาแย่งเตียงใช่รึไง”

“ไปกันใหญ่แล้วครับ ไม่ใช่ซะหน่อย”
“โอเค โอเค” สุดท้ายพี่นำก็ยอมเดินกลับมาที่เตียง คงเพราะธามขมวดคิ้วดุใส่แล้วตั้งท่าจะเป็นฝ่ายออกไปจากห้องเอง

เขาถูกดึงตัวให้นอนลงอีกรอบ ธามนอนหงายจ้องเพดานที่ไฟยังจ้าแสง แต่พี่นำกลับนอนตะแคงยกหัวมองธามให้ใจเต้นตึงตัง

“หลับสิครับ”

“นำจะได้หนีไปสินะ”

“ไม่ใช่เลย ธามครับ ตอนนี้ตี 2 ธามควรนอนได้แล้ว พี่นำเองก็ควรนอน”
“เราหลับพร้อมกันดีมั้ย”

“ตะล่อนกันสินะ”

“ตะล่อม กับ กะล่อน ความหมายไม่ได้ใกล้เคียงกันเลยครับ”
“จูนสมองหน่อยมั้ย โอเค ไม่ล้อแล้ว ธามหลับตานะ เดี๋ยวพี่นำจะปิดไฟแล้ว”
“หรือไม่ชอบนอนมืดๆ”

“ธามชอบมืดๆ”

“งั้นพี่นำปิดไฟแล้วนะ” บอกจบก็เอื้อมตัวปิดไฟ ตัวพี่นำยาว ยืดนิดเดียวก็ปิดไฟได้ พอมืดทั้งห้องแล้วธามก็ถูกจับให้ตะแคงหันหาอีกคนบนเตียง เขาตกใจแต่ก็ไม่มาก เพราะสิ่งที่พี่นำทำ ทำให้หัวใจของเขาที่เต้นโครามครามอยู่ค่อยๆ กลับเป็นปกติ

“หลับนะครับ คนเก่งของพี่นำ”

“ธามโตแล้วนะ ไม่ต้องกล่อมหรอก”

“โตแค่ไหน ก็เป็นลูกหมาธามที่ชอบอ้อนพี่นำอยู่ดี เป็นเด็กดีของพี่นะครับ”
“หลับได้แล้วครับธาม”

“จะไม่หลับก็เพราะนำเยิ่นยื้อนี่แหล่ะ”

“เยิ่นเย้อ หรือจะยืดเยื้อ ธามต้องเลือกใช้นะครับ”
“โอเค เรานอนกันเถอะ” พี่นำปิดฉากการพูดคุยด้วยการเอาหน้าผากมาแปะแช่ไว้กับหน้าผากเขา แม้ตัวจะมีผ้าห่มคลุม แต่ที่ทับทาบตัวเขาไว้ก็คือกอดของพี่นำ



-----------


น้องนอนร้องไห้ เจ้าตัวคงไม่รู้ เพราะพอตื่นมาก็ดูไม่มีอาการซึมเศร้าตามมาจากการอนนหลับด้วยแม้แต่นิด
จิตใต้สำนีกของธามมีรูปร่างแบบไหนอยู่นะ ทำไมน้องถึงได้ร้องไห้ในตอนที่หลับสนิทแบบนั้น

เขาลืมตามองธามผ่านความมืดแต่ก็ไม่เห็นอะไรอยู่ดี ทั้งความมืดที่ปกคลุมห้องนี้และระยะที่ใกล้เกินจะมองเห็นอะไรได้ชัดเจน

ผู้นำไม่คลายกอด เขาเองก็ไม่รู้ว่าน้องอึดอัดกับการปฏิบัติเหมือนธามเป็นเพียงเด็กเล็กไม่ประสาหรือไม่ แต่เขาไม่คิดรำคาญหน้าที่ดูแลน้องเลยแม้แต่วินาทีเดียว ตรงกันข้ามเสียด้วยซ้ำ

ผิวธามเย็นกว่าผิวเขาเสียอีก น่าจะเป็นเพราะเพิ่งอาบน้ำมาด้วย แต่อีกใจก็คิดห่วงว่าธามอาจจะป่วยเอาเมื่อตื่นขึ้นพรุ่งนี้เช้า เขากอดน้องแน่นขึ้นและเบี่ยงหน้าเพียงนิด ทำให้ปลายจมูกที่เคยเกือบชนกันกับน้อง เคลื่อนไปสัมผัสแก้มน้องไว้แทน

เขากำลังหอมแก้มธาม...อย่างนั้นหรือ?
ไม่ใช่ เขาไม่ได้หอม เจตนาเขาไม่ใช่หอมแก้มน้องชายตัวเองที่อายุเกือบ 21 ปี
เขาเพียงแค่อยากกอดน้องไว้ให้แน่นที่สุด อุ่นที่สุด เท่าที่ใจเขาจะยอมรับว่ามันเป็นระยะที่เขาจะดูแลน้องได้ดีที่สุด... เท่านั้นเอง




ไม่รู้ว่าผล็อยหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ตื่นขึ้นอีกที ตะวันส่งเส้นแดดเป็นไรเข้ามาทางขอบผ้าม่าน ผู้นำขยับตัวแก้เมื่อย เขาผงกหัวมองคนที่กองอยู่ตรงอก น้องธาม

“น่ารักเกินไปรึเปล่านะ ธาม” เขาบ่นกับตัวเองพลางงัดน้องให้นอนสบายกว่าเดิม ธามนอนหนุนเขาทั้งตัว เรียกว่าตั้งแต่อกถึงข้อเท้าของเราสัมผัสกันหมด ใครทับใครอันนี้ต้องแยกเป็นส่วนๆ

เขาลุกขึ้นนั่งเพื่อบิดขี้เกียจ แล้วก็ลุกไปทำธุระส่วนตัว วันนี้เขามีงานสายๆ เป็นการบรรยายพิเศษกับสมาคมหนึ่งที่จัดเสวนาเรื่องการพัฒนาการบริหารทรัพยากรมนุษย์ หัวข้อที่เขาได้รับมาเป็นการบ้านก็คือ การรู้จักจิด เพื่อเข้าใจ ไม่ใช่งานยากเย็นอะไร เพียงแค่ต้องมีศิลปะในการพูดเสียหน่อยเท่านั้นเอง

ผู้นำแต่งตัวเรียบร้อยดีแล้วจึงออกจากห้องน้ำ ธามยังคงนอนหลับอยู่ ท่านอนขดเหมือนลูกหมาขี้หนาวไม่ผิด เขายืนมองอย่างเอ็นดู แล้วก็อดไม่ได้ที่จะเดินไปใช้หลังมือตีแก้มน้องเบาๆ แล้วก็รี่ไปยังห้องทำงานเพื่อปรินท์เอกสารที่เขาต้องใช้ประกอบการบรรยายในวันนี้ และไม่ลืมที่จะส่งไฟล์เข้าอีเมลล์ของตัวเอง

“ตื่นแล้วหรอคะคุณนำ”

“ครับ ป้าจู”
“อ่อ จะไปปลุกธามหรอครับ เดี๋ยวผมปลุกให้เอง เมื่อคืนเมา ผมเลยให้นอนที่ห้องน่ะครับ”

“ค่ะ คุณธามเมาหรอคะ แล้วจะเมาค้างมั้ยคะ ป้าไปเตรียมยาให้น้ำผึ้งมะนาวให้ดีกว่า”

“ไม่ค้างหรอกครับ ดื่มไม่มาก คงเป็นอาการของเขาที่เราไม่รู้น่ะครับ ผมไปปลุกธามก่อนนะ” เขาบอกพลางเดินแยกจากป้าจูที่เดินลงไปชั้นล่างแทน


เขาไม่เคาะประตู เพราะนี่มันห้องเขา
สิ่งที่เจอจึงกลายผิวขาวสะอาดของธามที่เพิ่งเดินออกจากห้องน้ำมา

“เฮ้ย!” แล้วธามจะตกใจทำไมเล่า ผู้นำวางสีหน้าปกติ เขายิ้มให้แล้วบอกจุดประสงค์

“พี่นำมาปลุกน่ะครับ ป้าจูทำอาหารเช้าเสร็จแล้ว”
“อื้อ เมื่อกี้พี่นำมองจากหน้าต่างห้องทำงาน เห็นรถพ่อด้วย เช้านี้ธามคงได้คุยกับลุงหมอปันแล้วนะครับ”

“จริงหรอ!” ดีใจใหญ่เชียว ยิ้มน่ารักด้วย ทำไมน้องชายเขาถึงได้น่ารักไปหมดแบบนี้นะ

“จริงสิครับ” ผู้นำย้ำเรียกลักยิ้ม เขามองธามผลุบเข้าห้องน้ำอีกรอบ แล้วก็เหวอไปนิดๆ เมื่อได้ยินน้องส่งเสียงบอกกันว่า “นำ หยิบเสื้อผ้าธามให้ทีสิ ตอนนี้เลย ตอนนี้ ธามอาบน้ำแป๊บเดียว จะคุยกับลุงหมอ!”

รู้สึกเหมือนเป็นพี่เลี้ยงเด็กเลยแฮะ
เขาส่ายหน้าพลางหัวเราะตัวเอง แต่ก็เดินไปยังห้องของธามและเลือกเสื้อผ้าตามที่คิดว่าใส่สบาย และเขาชอบมอง มาให้ธามสวมใส่


ทั้งที่บอกให้เขาหยิบให้ แต่พอเห็นเสื้อยืดคอปก และกางเกงผ้าขาสั้นเท่าหัวเข่า ธามก็เบ้ปากแล้วร้องหากางเกงยีนส์ที่ชื่นชอบเสียเหลือเกิน แต่เขาไม่ใช่พี่เลี้ยงเด็กที่ใจดี จึงละเลยอาการหน้ามุ่ยแล้วเร่งให้ธามลงไปทานข้าวเช้าและคุยธุระกับพ่อเขาเสียที

อยากรู้เหมือนกันว่าเรื่องจริงจังที่น้องเก็บงำมานาน และตั้งใจจะพูดกับพ่อเขาคนเดียวเท่านั้น คือเรื่องอะไร



-----------



พูดตอนนี้คงไม่ผิดนัก ลุงหมอทานข้าวเช้าแล้ว จิบกาแฟแล้วด้วย ตอนนี้แหล่ะ พูดเลยธาม พูดเลย!
“เอ่อ! ลุงหมอ”

“หือ? ว่าไงเจ้าธาม”

“ธาม..คือธามคิดไว้แล้ว”
“มันคือความตั้งใจมากจริงจัง”

“จริงๆ รึเปล่าเจ้าธาม พูดให้ลุงรู้เรื่องหน่อยสิลูก”

“ธามหมายถึง ธามตั้งใจแล้ว มากๆ ตั้งใจมากๆ”

“อะไรกันล่ะ? หือ?”

“เรื่องไปอยู่คนเดียว”

“ธามครับ พี่นำเคยบอกแล้วไงว่าไม่ได้ ธามเป็นธุระของพี่นะ เลิกคิดเรื่องนี้ได้แล้ว เอาเวลาไปคิดดีกว่าจะทำอะไร ยังไงต่อ”

“ธามคิดแล้ว นี่แหล่ะที่คิด”
“ธามจะอยู่คนเดียว ให้ได้”
“เรื่องเรียน ที่ไม่จบเมื่อเทอมที่แล้วก็เพราะว่าป้ามีเรื่อง ธามส่งงานไม่ทัน ธามไม่มีอะไรต้องทำแล้ว จริงๆ”
“แค่ส่งงาน ส่งจากที่เมืองไทยก็ได้ คุยกับโปรเฟสเซอร์แล้วด้วย”
“ลุงหมอครับ ธามไม่อยากให้ใครไม่ดีเพราะธามอีก ไม่อยากมีแบบป้าอีก ธามกลัว ธามไม่อยากเสีย เพราะตอนนี้ธามก็ไม่มีใครแล้ว”

“ธาม”

“จริงจัง ซีเรียส”
“อย่ายุ่งกับธามเลย ปล่อยให้ธามไม่มีใครแหล่ะดีแล้ว”
“ธามไม่อยากเสียใครอีก”

“เราเอาตรรกะไหนมาพูดกับลุง หือ?”
“ไม่อยากเสียใคร ก็เลยไม่มีใครอีก”
“อายุเท่าไหร่ ทำไมคิดได้เท่านี้”
“เจ้าธาม ฟังลุงนะ”
“ลุงกับพี่นำ จะดูแลธามเอง เราจะเป็นครอบครัวเดียวกัน ทุกข์ด้วยกัน สุขด้วยกัน”
“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ เราจะเผชิญมันไปด้วยกันในฐานะครอบครัวเดียวกัน”
“เสียก็เสียด้วยกัน เลิกคิดเรื่องไปอยู่คนเดียวได้เลย เมืองไทยไม่ได้ปลอดภัยกับธามขนาดนั้น”

“แต่ว่า...”

“เอาล่ะ ไหนๆ ก็พูดเรื่องนี้ขึ้นมา ลุงว่าเราต้องทำความเข้าใจกันนะว่าสถานะของธามในตอนนี้คืออะไร”

“คืออะไร? คืออะไรครับ? ธามคืออะไรหรอ” เขาเริ่มงงนิดๆ เพราะสีหน้าลุงหมอเครียดกว่าเมื่อตอนที่ธามบอกว่าอยากออกไปอยู่คนเดียวมาก

พี่นำก็ด้วย พอลุงหมอพูดยาวเหยียด สีหน้าพี่นำก็จริงจังขึ้นผิดตา

“เราน่ะ ตัวเราน่ะธาม อาจจะเป็นเป้าหมายฆาตรกรรม อีกราย ต่อจากป้าวีณาเขา”
“เข้าใจรึเปล่า ที่ลุงพูด”

“................”

“ธาม”

“ห่ะ? ครับ? ฆาตรกรรม หมายถึง มีคนอยากให้ธามตายหรอ”

“อืม ใช่”

“ใครครับ”

“ลุงกำลังสืบอยู่ว่าใช่คนที่ลุงคิดรึเปล่า”

“ลุงหมอคิดว่าใครหรอครับ แล้วเขาฆ่าป้าวีณาด้วยหรอ? หมายความว่า ป้าวีณาไม่ใช่โชคร้ายหรอ ทำไมล่ะ ใครกันคิดแบบนั้น แย่มาก!”

“............”

“ลุงหมอคิดว่าใครครับ ใครอยากให้ธามตายหรอ?”

“แค่ความคิดลุงเท่านั้น เราอย่าเก็บไปคิดอะไรมากเลย และลุงก็กำลังสืบเพื่อให้ได้ความว่า คนคนนั้นไม่ได้อยากให้ธามตาย ถ้าลุงได้หลักฐานตามนี้เมื่อไหร่ ธามก็จะมีโอกาสได้เลือกว่าจะใช้ชีวิตต่อไปยังไง แต่ตอนนี้อยู่กับลุง กับพี่นำก่อนนะ”

“เหตุผลก็ได้ เหตุผลอะไรที่เขาคนนั้นอยากให้ธามตาย”

“เงินเท่านั้นธาม มรดกที่ธามได้รับจากป้าเขาเท่านั้น ที่ทำให้จิตใจคนมันเลวร้ายจนถึงขั้นอยากให้ชีวิตบริสุทธิ์ชีวิตหนึ่งหายไปจากโลกนี้”


เงินหรอ?
เงินที่ธามจากป้าวีณาหรอ?
เขาพอจะเดาได้แล้วว่าใครกันที่อยากให้เขาตาย เพียงเพราะต้องการเงินที่เขาได้รับจากการเสียชีวิตของป้าวีณา

จะเป็นใครไปได้ ถ้าไม่ใช่คนคนนั้น

แม้จะรู้มาตลอดว่าเขาคนนั้นเกลียดธามแค่ไหน แต่ก็ไม่เคยคิดเลยว่าเขาคนเดียวกันนั้น จะฆ่าป้าวีณาได้ลงคอ เพียงเพราะเงิน

น่ารังเกียจเสียจริง น่ารังเกียจเสียจนน้ำตาเขาไหลโดยที่ไม่สามารถห้ามมันได้


“ธาม...เราอย่าเสียน้ำตาให้ความเกลียดชังของคนอื่นเลยลูก”
“ธามเกิดมาจากความรัก ถ้าจะร้องไห้ ก็จงร้องไห้เพราะปลาบปลื้มในความรัก”
“เชื่อลุงเถอะ”


เขาเช็ดน้ำตาแล้วกัดปากแน่น เมื่อเช็ดน้ำตาแล้วก็สู้หน้าพี่นำกับลุงหมออีกครั้ง ธามยิ้มให้ ไม่รู้ว่าพี่นำกับลุงหมอจะดูออกมั้ยว่าหัวใจเขากำลังหดตัวเพื่อหายไปจากโลกใบนี้


“อยู่กับพี่นำนะครับ ธาม”

“.........”

“นะครับ”

“ครับ” เขารับคำแล้วลุกจากโต๊ะอาหาร ไม่รู้ว่า 2 คนนั้นจะพูดอะไรกันต่อ แต่ตอนนี้ธามไม่อยากฟังใคร ไม่อยากพูดกับใคร ธามแค่อยากขดตัวอยู่ที่ไหนสักทีที่ไม่มีใครหาเขาเจออีกเลย


เมื่อแรกก็กลัว แต่เมื่อกลัวจนไม่รู้จะกลัวยังไง ธามก็รู้สึกโกรธขึ้นมาจนควบคุมตัวเองไม่ได้ มือเขากำแน่น ปากเม้มสนิท ตาแข็งแต่ก็ยังมีน้ำเอ่อขึ้นมาอยู่ดี

ยิ่งคิด ธามก็ยิ่งโกรธ!

ใครคนนั้นเกลียดธาม เพราะธามทำให้เขาไม่ได้เงินสินะ
ใครคนนั้นอยากให้ธามตาย เพราะอยากได้เงินที่ธามไม่เคยอยากได้

ถ้าอย่างนั้น ถ้าธามตายซะ เขาคงเลิกอยากฆ่าธาม เลิกอยากให้ธามตาย และเลิกเกลียดธามซักที จริงมั้ย?
ก็ได้!!!

ธามเร่งฝีเท้าจนกลายเป็นวิ่ง เขาวิ่งเท้าเปล่าออกมานอกบ้าน ตรงดิ่งไปยังประตูรั้วที่ลุงเผือกกำลังกวาดใบไม้อยู่ไม่ไกลนัก เสียงเรียก “คุณธาม!” ไม่อาจเรียกรั้งเขาไว้ได้

ธามวิ่งสุดแรง เขาพุ่งออกจากรั้วแล้วหลับหูหลับตาวิ่งไปตามแรงขับเคลื่อนที่เกิดขึ้นภายใน เขาอยากทำอะไรสักอย่างที่มันรุนแรง ที่ดัง ทำอะไรก็ได้ที่มีอำนาจพอจะหยุด หยุดสิ่งที่เขาไม่อยากให้เกิดขึ้น และไม่อยากเผชิญหน้าเสียที

“ธาม!!” เสียงพี่นำ ธามหยุดวิ่งทันที เขาหายใจเหนื่อยหอบและหันมองพี่นำที่กำลังวิ่งมาหา สีหน้าพี่นำดูเป็นห่วงธามมากๆ

แต่อย่าห่วงธาม อย่ามาดูแล อย่าใกล้ เดี่ยวก็เป็นแบบป้าวีณาอีก ธามไม่เอา ธามไม่เอาแล้ว

“ธาม! กลับมา กลับมาธาม”
“ธาม รถเยอะ ธามมาหาพี่นำสิครับ”

รถเยอะหรอ? ธามเพิ่งรู้ตัวว่าอยู่กลางถนนหน้าซอย รถมากคันจริงๆ ด้วย

“ธาม!! พี่นำบอกให้กลับมานี่ไง”

รถเยอะหรอ? ก็ดีสิ!!

เขาหันหนีพี่นำ ธามมองซ้ายขวา รถหลายคันกำลังมุ่งหน้ามาทางนี้ จากทื่ยืนไม่ห่างฟุตบาทนัก ธามก็วิ่งพรวดออกไปกลางถนนทันที

เสียงแตรรถยนต์ปี๊ดดดดดด แว่วดังยาวจนน่าตกใจ เขาหลับตาปี๋ยืนรอชะตากรรม แต่แล้วก็ถูกฉุดจนตัวเซหงายหลังล้มบนฟุตบาทอีกรอบ


“จะบ้ารึไง!!”
“อยากเห็นพี่บ้าตายใช่มั้ยถึงได้คิดทำแบบนี้!”
“พี่นำเกลียดที่สุด ก็คือคนที่รักไม่เป็นกระทั่งชีวิตตัวเอง!!”
“อยากให้พี่เกลียดธามหรอ ตอบสิ!”

ธามหลับตาปี๋อีกครั้งเพราะเห็นพี่นำยกมือเตรียมตี น้ำตาเขาร่วงผลอยๆ โดยที่ไม่สามารถอธิบายได้ว่ากำลังเสียใจเรื่องอะไรบ้าง

“ธาม ห้าม! พี่นำห้ามธามทำแบบนี้อีก”
“รับปากสิครับ”

“........”

“ธาม”

“ครับ” ในที่สุดเขาก็ต้องยอมรับคำ เสียงพี่นำสั่นเทาไปหมด ทั้งมือที่บีบจับต้นแขนธามไว้ก็สั่น เขาลืมตามองพี่นำอีกครั้งจึงได้เห็นแววตาหวาดหวั่น

มือที่คิดว่ายกขึ้นเตรียมตีกันนั้นกลับโอบตัวเขาไว้ให้ชิดกับอกกว้าง มือที่บีบต้นแขนจนเจ็บกำลังลูบหลังเขาไปมา
เสียงดังที่ดุเขาเมื่อครู่กำลังกระซิบบอกกันข้างหู

“สัญญาแล้วนะครับ ว่าธามจะอยู่กับพี่นำ”
“อย่าทำร้ายตัวเองอีก ไม่ว่ารูปแบบไหนก็ห้ามทำ”

“นำรู้มั้ยว่าใครอยากให้ธามตาย นำรู้มั้ยว่าเขาเกลียดธามมากแค่ไหน รู้มั้ยว่าขาทำอะไรกับธามบ้าง”
“ธามรับไม่ได้ที่เขาฆ่าป้าวีณา ถ้าเขาเลวร้ายได้แบบนั้นเพราะเงินก็ให้ธามตายเถอะ ธามสู้ไม่ไหว ธามกลัว”
“เงินมันคงดีมากใช่มั้ยนำ เงินเคยยกมือไหว้เขารึเปล่า เคยกราบเท้าเขาเพื่อขอโทษที่เลี้ยงหมาไม่ดีจนเดินเหยียบรองเท้าเขารึเปล่า”
“เงินเคยอดกินข้าวเพราะเขาไม่อยากร่วมโต๊ะอาหารมั้ยนำ นำตอบสิ นำตอบ”

“..............”

“ธามรู้ดีว่าเขาเกลียด แต่ไม่คิดว่าเขาจะอยากให้ธามตายด้วย”
“ถ้าธามตาย แล้วเขาเลิกเกลียด ก็ให้ธามตายเถอะนำ ฮึก...ให้ธามตายเถอะ”

“ไม่ พี่ไม่ยอม”
“ใครจะเกลียดธามก็ช่าง พี่นำจะรักธามเอง”
“พี่จะรักธามเอง ต่อให้คนทั้งโลกเกลียดธาม อยากให้ธามเจ็บช้ำแค่ไหน พี่นำจะเป็นคนรักธามเอง พี่จะชดเชยให้ทุกแผลที่ธามเคยเจ็บ”

“.............”

“พี่จะรักธามเอง เชื่อพี่นำนะครับ”



รักหรอ?
คนอย่างธาม...มีใครรักลงด้วยหรอ?

พี่นำจะรักธาม...ได้จริงหรอ


“แต่ธาม....”

“กลับบ้านก่อนนะ แค่มีความสุขทุกวัน อยากทำอะไรก็ทำ แต่ต้องไม่ทำให้ใครเดือดร้อนและไม่ทำร้ายตัวเองอีก พี่นำขอธามแค่นี้ก่อน นะครับ”

“............”

“อยู่ให้พี่นำรัก ไม่ยากหรอกคนเก่ง”
“นะครับ”

“ครับ” เขารับคำอย่างว่าง่ายอีกหน ธามเดินตามพี่นำที่จับจูงมือเขาไว้ไม่ปล่อย พี่นำเดินเท้าเปล่าเพราะถอดร้องเท้าให้ธามใส่ ท่าเดินเขย่งๆ แต่ก็ไม่ยอมพูดสักคำว่าก้อนหินเล็กๆ ทำให้เจ็บเท้า


ชีวิตฉันมีแต่หมาพาไป จะเดินหนใดมีหมานำ…
ชีวิตฉันมีแต่หมาตาม ชั้นเดินก้าวนำพาหมาเดิน…



เขาจำเพลงนี้ได้ดี จำได้เพราะชอบเอามาร้องล้อพี่นำ และพี่นำก็จะล้อกลับ

....ไม่คิดเลยว่าชีวิตธามจะมีแต่พี่นำจริงๆ....


-cut-



ฝากติดตามกันต่อไปด้วยค่ะ
เรื่องเริ่ม(?) เข้มข้นแล้วค่ะ

[AeRoMoZa]

ฮื้อ หวานๆ อ่านแล้วจะกรี๊ด น่ารักอ่า พี่นำกอดธามตอนนอน ธามใจเต้น ฮุฮุฮุ
เมื่อไหร่จะรู้ตัวกันว่ารู้สึกพิเศษต่อกันนะ น่ารักมากมาย

คำพูดซึ้งๆของพี่นำที่พี่นำจะรักธาม ให้ธามอยู่เพื่อให้พี่นำรัก งุ้ย
ชอบจังที่มีบรรยากาศหวานๆห่อหุ้มไปทั้งตอนนี้

รออ่านต่อตลอดจ้ะ สู้ๆ

[Donaldye]

สงสารธาม 
แต่เพราะพี่นำทำให้รู้สึกว่าธามโชคดีจริงๆ

[konnarak]

ธานโชคดีมากที่เจอพี่นำ

[เจ้าหญิงขี้ลืม]

รอตั้งนาน คุณนักเขียน หายไปหลายวันเลยนะคะ กำลังเข้มข้นขึ้นจริงๆ ใครกันนะใจร้ายกับทามได้ขนาดนี้ เลวจริงๆ ดีนะที่ธามมีพี่นำอยู่ ชอบมากๆอ่ะตอนที่บอกว่าถึงแม้ไม่มีใครรักธาม แต่พี่นำก็จะรักธามเอง น่ารักดี ชอบ
อยากให้มาอัพบ่อยๆหน่อยคะ ชอบมากๆ ตามตั้งแต่เรื่องก่อนแล้ว 

[EoBen]

น้องธามน่าสงสาร ไอ้คนพวกนั้นนิสัยไ

[wan]

ความคิด กับความเป็นจริง ความสับสน กับความไม่เข้าใจ ทำให้ ธาม คิดและทำไป แบบคิดง่าย ๆ
+1 ให้กับความพยายามของ พี่นำ ที่จะทำให้  ธาม กับมาเป็น ปกติ และรู้สึกว่าการมีคนรัก ไม่จำเป็น ต้องจากกันไปอีก 

[quiicheh.]

กรี๊ดดดพี่นำ!!!!!!!!!!!!!
เค้าพึ่งรู้ว่าคนแต่งแต่งเรื่องใหม่ แบบฮิ้ววววอ่านรวดเดียวเลย
ถึงธามจะดื้อแบบน่าขัดใจแต่ก็เข้าใจว่าน้องมีปม ;_;
ชอบพี่นำจังเลยโคตรจุฑาเทพ คลั่งงงง55555555

ฝั่งพ่อธามนี่ก็ร้ายนะ แต่อย่าได้กลัวธามยังมีทั้งพี่นำและลุงหมอไหนจะป้าจู
คือเรื่องนี้อบอุ่นมากถ้ามองข้ามพวกแย่งสมบัติฮ่าๆ

[BeeRY]

เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ น้องธามน่ารักตรงพูดไม่ค่อยรู้เรื่องนี่แหละ
แต่พี่นำฮะ พี่หน้าหล่อและใจก็หล่อมากด้วยนะฮะ ใครไม่รักธาม แต่พี่นำจะรักธามเสมอ แอร๊ยยย หวานมาก
น้องธามอย่าดื้อกับพี่นำมากนะฮะ เป็นห่วงเหมือนกันนะ

[toshika]

 

เรื่องใหม่เป็นของพี่ผู้นำนี่เอง

เพิ่งได้เข้ามาอ่าน ชอบน้องธามมาก ถึงจะพูดกะพี่นำไม่ค่อยรู้เรื่องแต่น้องน่ารักมากๆ

แอบมีพี่หนึ่งกะเจมโผล่มาด้วยคิดถึงคู่นี้จัง

น้องธามจะหวั่นไหวกะพี่ผู้นำเร็วช้าแค่ไหนเค้ารอติดตามจ้า

กอดคนเขียนนะคะ 

[mm03]

อร๊ายย
เพิ่งเห็นเรื่องของพี่นำ >.<
รักพี่นำที่รักน้องธามแล้วอะ
เพ้อ~ เพ้อ~

“อยู่ให้พี่นำรัก ไม่ยากหรอกคนเก่ง”
“นะครับ”
เจอประโยคนี้เข้าไปน้องธามจะใจแข็งได้เหรอคะ

(อีกนิดชอบชื่อเพื่อนๆกลุ่มนี้มากค่ะ ผู้นำ ที่หนึ่ง มือโปร พี่พีชชื่อดูน่ารักไปเลย >_<*)

[Moohwan]

“พี่จะรักธามเอง เชื่อพี่นำนะครับ”
ชอบบบบ  แต่อยากถาม ตอนนี้รักแบบไหนอ่ะพี่นำ

[IamA]

ตามมาอ่านแล้ว พี่นำขาาาาาา อยากได้ 
(อยากได้พระเอกทุกคนของคุณนักเขียน หืดหาดดดดดดดดด)

พี่นำดูแลน้องดีเกินมาตรฐานพี่ชายทั่วไปมากๆ แต่อะไรทำให้น้องธามปั้นปึ่งใส่พี่นำนะ ...น้องชายคนใหม่คือใคร? ใช่เจมตอนม.ต้นที่พี่นำต้องเป็นหูเป็นตาให้พ่อรึเปล่า??

อ่านตอนล่าสุดนี้แล้วน้ำตาแอบรื้น ทั้งซึ้งกับคำพูดพี่นำ ทั้งสงสารน้องธาม ..คนบ้านนั้นให้น้องธามกราบเท้าเพียงเพราะหมาเหยียบเท้าหรอ?  ...แล้วเคยทำอะไรกับน้องธามมากกว่านี้อีกรึเปล่า น้องถึงได้กลัวสังคมขนาดนั้น??

เจมในเรื่องนี้ดูเข้มแข็งขึ้นมาก ดูกล้าเงยหน้ามองโลกมากขึ้นเยอะ แถมยังดูมีความเข้มแข็งแบ่งปันเผื่อคนอื่นด้วยแน่ะ น่ารักกกกก ส่วนพี่โปรก็ทำตัวเป็นคะตะไลส์กระตุ้นปฏิกิริยาอะไรซักอย่างได้ดีเยี่ยมเหมือนเดิม 555 ...นี่อยากรู้เรื่องชีวิตรักของพี่โปรด้วยเลยนะคะเนี่ย

รอตอนต่อไปค่า

[EverGreen™]

ธามน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกก

 

อยากให้ธามพูดไม่รู้เรื่องแบบนี้ไปนานๆอะ น่ารัก+ตลกมากกกก 

(บ้าแล้วววววววว)

แต่ตอนล่าสุดคือแอบน้ำตาซึมนะ 

[maemix]

พี่นำอบอุ่นมาก น้องธามก็น่ารักและน่าสงสาร
มีอดีตฝังใจ พี่นำดูแลน้องธามดีๆนะ

[kajidrid]

Existence : ผู้นำ & ธาม

-----------------


ตอนที่ 7



หากนี่คือธามตอนป่วย ผู้นำกล้าพูดได้เลยว่ารับมือง่ายมาก
เด็ก 21 ที่ไม่เคยโตเลยในสายตาเขานอนกลิ้งหนีมือปลุกอย่างป้าจูจนผ้าปูที่นอนยับเยิน ธามดื้อเอาหมอนปิดหน้า ส่งเสียงอู้อี้ดังได้ความว่า "ธามง่วงงงงง!"

เขาเองก็อยากปล่อยให้นอน หากธามไม่ได้พูดแบบนี้ทุกเช้า เป็นเวลา 1 อาทิตย์เต็มๆ

ป้าจูส่งสีหน้าขอร้องให้เขาช่วยจัดการ หลังจากที่แกรับหน้าที่งัดธามออกจากเตียงมา 7 วัน และล้มเหลวทุกวัน กว่าเจ้าดื้อจะบิดขี้เกียจซ้ายขวา และลุกลงมากินข้าวก็ปาเข้าไปบ่าย 2

ผู้นำไม่เชื่อว่าน้องง่วงจริงๆ ธามนอนตั้งแต่ 4 ทุ่มกว่า เขาเคยแอบฟังเสียงจากหน้าประตูห้องก็ไม่ได้ยินเสียงอะไร แสดงว่าหลับจริงๆ เขาเชื่อแบบนั้น แต่เด็กดื้อที่ไหนจะนอน 16 ชั่วโมงต่อวัน ต่อเนื่องกัน 7 วัน นี่ไม่ใช่รายการแข่งนอนมาราธอนเสียหน่อย

"ธาม ลุกได้แล้ว" ตัวธามขดเป็นลูกหมาหนาวเมื่อได้ยินเสียงเขา นี่กลัวเขางั้นหรือ? พี่นำไม่ได้พูดชัดเจนรึไงว่าจะรักน้องธาม
"ธามครับ"
"ธาม ทำแบบนี้เรียกว่าเกเรนะ ถึงเวลาตื่นก็ต้องตื่น ไม่อย่างนั้นร่างกายจะรู้จักวินัยหรอครับ"
"ธาม ลุกครับ ไปล้างหน้า ทานมื้อเช้า ยืดเส้นสายให้กระเพาะตื่นด้วย ตื่นสายลงพุงนะครับ" ขยับแล้วนิดนึง ผู้นำกระตุกยิ้มนิดๆ เขาหยิบข้อมือน้องขึ้นมาพลางแกว่งไกวไปมา
"หมาธาม วันนี้วันหยุดพี่นำ อยากให้พาไปไหนมั้ย"

"……"

"เงียบคือปฏิเสธ ภาษาสากลนะครับ"

"เงียบคือยอมรับสิ นำไม่ถูกเสมอหรอก" ประโยคอะไรเนี่ย มั่วซั่วไปหมด ผู้นำขำ เจ้าดื้อยืดคออกจากหมอนที่ปิดหน้าไว้ และเจ้าตัวคงรู้แล้วว่าหลงกลเพราะป้าจูขำสร้างพิรุธ หมาธามตั้งท่าจะปิดหน้าตัวเองด้วยหมอนอีกรอบ แต่เขาขโมยมาได้เสียก่อน

“ลุกครับธาม อย่าดื้อ”
“พี่ไม่มีเวลามาก วันนี้อุตส่าห์ว่างแล้ว ไม่อยากไปเที่ยวกับพี่นำหรอ? ธามอยากไปไหนนะ เคยบอกไว้”

“วัด”

“ก็ลุกสิครับ พี่นำทำให้วัดมาอยู่ตรงหน้าธามไม่ได้หรอก ต้องไปหา ลุก”

“ก็ได้ นำบ่นมาก ตาแก่”

เถียงได้เถียงดีจริงๆ ผู้นำเอาหมอนฟาดหลังน้องชายเบาๆ เป็นการทำโทษที่ปากมากว่าเขา พอเห็นธามยอมตื่นดีแล้วก็หันมองป้าจู

“เรียบร้อยแล้วนะครับ เดี๋ยววันนี้ผมดูให้เอง ป้าจูจะได้ไม่กังวล กับข้าวเค็มไป เปรี้ยวไป มันไม่อร่อย” เขาแซวแม่บ้านเก่าแก่แล้วหัวเราะพร้อมกัน และธามคงเป็นโรคระแวงอีกโรคหนึ่ง ถึงได้เปิดประตูผางออกมาถามว่า “กอสซิบอะไรกัน ธามไม่ใช่!”

ร้อนตัวล่ะสิลูกหมาธาม
เขาทำเป็นอมลม วางสีหน้ายียวนจนธามเชื่อจริงๆ ว่าถูกนินทาเอา เจ้าดื้อผลุบเข้าห้องน้ำไปอีกครั้ง เขากับป้าจูถึงได้หันมองหน้ากันแบบสะใจ



เสื้อยืดผ้าบางตัวโคร่ง กางเกงก็ดูใหญ่กว่าขาที่ยาวพ้นกางเกงออกมามากอยู่ รองเท้าผ้าใบคอนเวิร์สห่อข้อเท้าไม่สูงมาก ใส่หมวกเรียบร้อย แว่นกันแดดพาดอยู่ที่คอเสื้อ ข้อมือมีนาฬิกาเรือนเท่คาดอยู่ ก็ถือว่าเป็นสไตล์ที่เข้ากับธามดี และก็เข้ากับเขาในวันนี้ด้วย...ละมั้ง ก็แต่งคล้ายๆ กัน ต่างแค่เสื้อและรองเท้า อ้อ! เขาไม่ชอบใส่หมวก

“นำเสร็จเองแล้วนะ” ถามอะไรเนี่ยลูกหมา ผู้นำส่ายหน้าเอือมๆ เขาไม่ตอบอะไรหลังจากแอบขำเล็กๆ ไปแล้ว เมื่อเห็นว่าเรียบร้อยดีแล้วเขาก็พาน้องออกจากบ้าน โดยพาหนะที่ธามน่าจะไม่เคยใช้บริการ อย่างน้อยๆ ก็ในประเทศไทย

“ไปยังไงหรอนำ ไม่ใช้รถหรอนำ”

“บริการสาธารณะทุกขั้นตอนครับ เดี๋ยวนั่งมอเตอร์ไซค์รับจ้างไปปากซอย นั่งรถไฟใต้ดินไปที่สีลม แล้วก็ขึ้นบีทีเอส”

“นำจะไปไหนหรอ”

“ไปวัดไง”

“ทำไมหลายเปลี่ยนทาง”

“ธาม เมื่อไหร่จะพูดแบบไม่ต้องแปลสักทีครับ หือ?”
“วันนี้พี่นำจะพาไปวัดที่คนไทยต้องไป วัดพระแก้ว ดีมั้ย เคยได้ยินชื่อมั้ยครับ”

“อ๋อออ รู้สิ”
“ธามรู้แหล่ะ” ขี้อวดซะด้วย ผู้นำพยักหน้าเออออเรื่อยเปื่อย เขาเดินมาถึงหน้ารั้วบ้านแล้วรอมอเตอร์ไซค์รับจ้างวินปากซอยที่ลุงเผือกไปเรียกมาให้ล่วงหน้า

“มาแล้ว นั่งเป็นใช่มั้ยครับ”

“ธามรู้แหล่ะ” จริงรึเปล่าเนี่ย? ผู้นำไม่ค่อยไว้ใจคนช่างอวดตัวสักเท่าไหร่ แต่ก็ปล่อยไปก่อน เขาให้น้องขึ้นไปก่อน และไม่ละเลยที่จะสั่งมอเตอร์ไซค์ไว้ว่าให้ไปพร้อมๆ กัน รอคันของเขาก่อน เมื่อมาถึงก็ขึ้นคร่อมและยอมให้มอเตอร์ไซค์รับจ้างได้ทำหน้าที่

ถึงปากซอยก็พาเดินไปอีกไม่ไกล เพื่อใช้บริการรถไฟใต้ดิน ธามมองนั่นนี่จนเขาปวดคอแทน ท่าทางจะตื่นเต้นที่ได้เห็นว่าประเทศไทยมีบริการสาธารณะแบบนี้ด้วย แม้จะไฮเทคไม่เท่าไต้หวัน ซ้ำยังไม่ค่อยทั่วถึง แต่มันก็ช่วยได้มาก

“นี่ๆ ธามมานี่”
“หัดซื้อตั๋ว แต่ถ้าแถวมันยาวนักก็ซื้อกับพนักงานที่ตรงนั้นได้เลย” เขาชี้นิ้วแนะนำ พอน้องพยักหน้าแล้วเขาก็กลับมาสนใจตู้ซื้อตั๋วตรงหน้าต่อ
“เราจะไปสีลมกันครับ ธามกดสิ ซื้อให้พี่นำด้วยนะ”

“อ่อ ได้ได้ ง่ายนี่ เนอะ”
“ของธามได้แล้ว อันนี้ของนำ”
“อ่ะ! เก่งสินะ รู้เรื่องหมดเลย” เท่านี้ก็เก่งแล้วหรอ? เด็กน้อยจริงๆ

“ทางไหนล่ะนำ งง”

“ก็ดูแผนที่เอา สังเกตประตูทางออกด้วยนะ วันหลังจะได้ไปไหนมาไหนได้ถ้าลุงเผือกไม่ว่างขับรถพาไป”

“อยากให้ธามไปไหนมาไหนหรอ”

“หือ?” เขาสะดุดหูกับคำถาม ผู้นำมองหน้าอีกฝ่ายแล้วเกลี่ยยิ้มใจดีทั่วหน้า
“คิดมากทำไมครับ แบบนี้ไม่น่ารัก”
“ธามต้องรู้สิว่าพี่นำอยากให้ธามไปไหนมาไหน เพื่ออะไร”
“ธามต้องใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ การออกไปทำความรู้จักโลกใบนี้ไม่ใช่เรื่องที่พี่อยากหรือไม่อยากให้ทำ ธามต้องทำให้ได้”

“ยาว ไม่เข้าใจแล้ว งงนะ”

“เอาเป็นว่า....”

“ไปทางไหนล่ะนำ เร็วสิ”

เฮ้ออออ เด็ก! ผู้นำละความตั้งใจเรื่องสอนให้น้องรู้จักใช้ชีวิต เขาล็อคคอตัวยุ่งไว้แล้วก็พาเดินลงบันไดเลื่อน

จากรถไฟใต้ดินก็ขึ้นมาต่อบีทีเอส เขาบอกปลายทางที่จะไป “ไปสะพานตากสินครับธาม” เท่านั้นน้องก็จัดการไปซื้อตั๋วทั้งของตัวเองและของเขามายื่นให้ตรงหน้า พร้อมกับถามว่า “เก่งนะ รู้เรื่องเร็ว” เขาแน่ใจว่านี่คือคำถามของธาม เพราะมันมีเสียง “เนอะ” ปิดท้ายตามมา


เรื่องตื่นเต้นของธามอีกเรื่องคือการนั่งเรือ
น้องมองแม่น้ำตื่นๆ ซ้ำยังชี้นิ้วใส่แม่น้ำแล้วถามเขาว่า “คลองใช่มั้ย? คลองประเทศไทยใหญ่นะ”

“แม่น้ำครับธาม แม่น้ำเจ้าพระยา” ผู้นำอธิบายพลางยิ้มแห้งๆ ให้กับคนที่ยืนใกล้ตัวแล้วได้ยินจนหันมองน้องเขาขำๆ
“เราจะนั่งเรือด่วนไปที่ท่าช้าง แล้วก็เดินเล่นรอบๆ วัดพระแก้วกัน ไหวมั้ย? แดดอาจร้อนนะ ถ้าไม่ไหวก็หาร้านอาหารพักกัน ดีมั้ย”

“ไหวสินะ ธามได้ ไม่ใช่นำนะ ยังไม่ยัง ไม่แก่”

“โอเค งั้นก็ไปกันเถอะ” ผู้นำบอกเมื่อได้ยินเสียงนกหวีดเป่าดังยาวๆ มาแต่ไกล มันเป็นเสียงสัญญาณของเรือ เขาจับแขนธามไว้กันการหลง แม้ว่าจะล่วงมาถึงเก้าโมงกว่าๆ แล้ว นักท่องเที่ยวก็ยังเยอะอยู่เสมอ

เด็กชายธามตื่นเต้นกับทุกสิ่งจริงๆ เขาไม่เคยไปประเทศไต้หวันมาก่อน แต่ผู้นำก็พอจะเดาได้ว่าไม่น่าจะต่างจากประเทศจีนหรือฮ่องกงมากนัก และเขาก็เชื่อว่าหากเขาได้ไปประเทศไต้หวัน เขาก็จะไม่ตื่นเต้นไปเสียหมดแบบที่ธามเป็นอยู่

“นำ คิดว่าจมได้มั้ย”

“หือ?” เขาหันมาสนใจธามที่นั่งด้านใน น้องใส่แว่นกันแดดไว้ แต่เขาก็มั่นใจว่าที่มองอยู่นี่ตรงกับสายตาธามแน่นอน
“อะไรนะครับ”

“นำคิดว่าจะจมได้มั้ย?”

“เรือนี่น่ะหรอ?”
“ก็เสี่ยงนะ แต่เขาก็มีเสื้อชูชีพนี่ นี่ไง ใต้เบาะด้านหน้า” เขาชี้ให้ดู เด็กชายธามขยับแว่นมองแล้วก็นั่งเชิดหน้าหันไปมองแม่น้ำ

“กว้างเนอะนำ”
“กว้างแบบนี้มีเจ้าของมั้ย”

“แม่น้ำหรอครับ”
“ไม่มีหรอก เป็นของประเทศไทย ของคนไทย ของธามด้วย ก็ธามเป็นคนไทยนี่”

“ธามเป็นคนที่ไหนยังไม่รู้เลย ไม่ใช่ที่นี่ก็ได้”

“ธามก็เป็นทุกที่นั่นแหล่ะ” เขาเล่นคำและธามก็คงตามที่คิดไว้ ผู้นำหัวเราะเบาๆ แล้วโยกหัวเด็กชายข้างตัวเล่น เขาลอบมองสีหน้าที่ถูกบดบังอยู่ส่วนหนึ่ง ไม่รู้เหมือนกันว่าธามกำลังคิดอะไรอยู่ แต่ดูเหม่อๆ

นั่งมาสักพักก็ถึงท่าที่ต้องลง เขากระตุกมือธามแล้วจูงมาเพื่อขึ้นท่าที่ท้ายเรือ ขึ้นจากท่าได้ก็เดินฉับๆ ราวกับรู้ทาง พอนึกได้ก็หันมาหาเขา และเมื่อเห็นเขาเดินตามมาด้วยก็คงเบาใจ ถึงได้ก้าวฉับๆ ต่อไปอีก

“นำ!! นำ นำ”
“นำมานี่!”
“นำมา”
“นำตามธามมาเร็วสิ!”

อะไรของเด็กคนนี้ เขาส่ายหัวนิดๆ แต่ก็ยอมวิ่งเหยาะตามไป เป้าหมายของธามก็คือคณะทัวร์ไต้หวัน เด็กคนนี้ดึงเสื้อเขาให้เดินติดๆ กันไว้ แล้วก็เดินตามคณะทัวร์ เพื่อฟังไกด์อธิบายเรื่องราวของวัดพระแก้วไปตลอดทาง

เจ้าธามขี้โกง!

ตกบ่ายเขาก็เหนื่อยแล้ว ธามเองคงเหนื่อยเหมือนกัน วัดจากการเดินกระพือเสื้อและอาการมองแต่ของกินข้างทาง เขาพาน้องวกกลับมาที่ท่าช้างอีกครั้งและแวะทานมื้อบ่ายๆ กันที่ร้านชื่อดัง เลือกที่มีแอร์หน่อยเพราะทนอากาศร้อนกันไม่ไหวแล้ว

“สนุกนะ นำเหมือนกันมั้ย?”

“ครับ พี่นำก็สนุกเหมือนธาม พอใจมั้ย”

“อื้อ”
“นำกินอะไร บอกบ้าง กินเหมือนกัน”

“อืมมม สปาเก็ตตี้แกงเขียวหวาน ลองมั้ย? เผ็ดนิดเดียว”

“อื้อ” หิวแล้วก็ว่าง่าย ผู้นำส่งอาหารให้ ถ่ายรูปให้ตามที่ธามขอ แต่รูปสุดท้ายนี่เขายอมรับว่าเขาเขินนิดๆ เพราะธามเปลี่ยนมานั่งฝั่งเดียวกันแล้วจิ้มหน้าผากมาที่แก้มเขาแล้วถ่ายรูป

“อีกที อีกที เมื่อกี้ธามไม่ดีเลย ไม่หล่อ ไม่หล่อ”

“เอาเลย ตามใจ จะกี่รูปพี่นำก็หล่ออยู่แล้ว”

“โม้!” แหน่ะ ทีคำประเภทนี้แหล่ะจำได้หลายคำเชียว เขาจับคางน้องเขย่าไปมาเป็นการทำโทษ จากนั้นก็ปล่อยให้เด็กไม่เคยกินสปาเก็ตตี้แกงเขียวหวานตื่นเต้นไปกับอาหารตามใจชอบ

เพิ่งรู้ว่าธามชอบถ่ายรูป ทักษะก็ดีพอสมควร เขาเดินตามคนเดินหน้าถอยหลังอยู่สักพักก็ดึงตัวมาเดินเคียงกัน เพราะการเดินจากท่าช้างไปท่าพระจันทร์อาจทำให้ธามโดนเตะเอาได้ ก็เล่นเดินเกะกะคนอื่นไปเสียหมดแบบนี้

“ดีๆ มองข้างหน้าสิ”

“เดี๋ยวนำหาย”

“ไม่หายหรอกครับ พี่นำเดินตามอยู่ มองธามอยู่ตลอด ทีนี้ธามก็เดินตรงๆ ได้แล้ว ยึกยักมันขวางทางคนอื่น”

“กินนั่นกันได้มั้ย” เฮ้อ! ฟังกันบ้างมั้ยเนี่ย? เจอของกินแล้วก็เขว เขาถอนหายใจแล้วก็พยักหน้ายินยอม เด็กขี้ร้อนเดินเข้าร้านไอศกรีมเจ้าตลาดไปอย่างสบายใจเรียบร้อยแล้ว

พาเดินอีกนิดก็พาเดินกลับมาที่ท่าช้างอีกหน ธามใส่แว่นกันแดดอีกครั้งหลังจากที่ใช้มันเป็นที่คาดผมบนหัวตอนอยู่ในร้านไอศกรีม

รอกันเงียบๆ ไม่นานก็ยินเสียงจอแจ พวกเขาเจอทัวร์อีกแล้ว ธามหันมองแล้วก็ยืนกอดอกหันหลังให้ทันที ยืนนิ่งอยู่ไม่นานน้องก็สะกิดเขาแล้วถาม

“คู่จิ้นคืออะไรหรอนำ”

“ทำไมครับ?” เขาถามกรุยทางก่อน เพราะผู้นำเองก็ไม่รู้คำตอบเหมือนกัน

“ได้ยินตั้งแต่ที่นั่งเรือมา คนไทยพูด ชี้ธามกับนำแล้วก็พูด”
“ที่เดินตามนักท่องเที่ยวในวัด ก็มองธามกับนำแล้วก็พูด”

“หือ? คนไต้หวันมองธามแล้วพูดหรอ พูดอะไรครับ?”

“bromance” อะไรกันล่ะเนี่ย ผู้นำคิดว่าตัวเองต้องอัพเดทกระแสโลกเสียแล้ว เขาส่ายหัวเป็นคำตอบ แต่ธามกลับขมวดคิ้วใส่เหมือนไม่พอใจอะไรบางอย่าง

“บ้าบอ นำช่างมัน”

“มีแต่ธามนั่นแหล่ะที่หงุดหงิด พี่นำไม่เห็นเดือดร้อนอะไรเลย” เขาโค้งตัวไปกระซิบบอก เจ้าแว่นดำถึงกับถอดแว่นแล้วขมวดคิ้วใส่เขาหนักกว่าเดิม

“เราไม่ใช่ซะหน่อย ธามเป็นน้องชายใช่มั้ย นำเป็นพี่”
“brother! Just brother! นำชอบแค่นั้นนี่”

“พี่นำงงกว่าเดิมอีกนะธาม พูดให้เข้าใจหน่อยได้มั้ย?”

“ก็ bromance คิดว่าเรามีสัมพันธ์กัน เราไม่ใช่ เราพี่น้อง”
“คนเขาบ้า แล้วคู่จิ้นคืออะไร”

ผู้นำไม่ตอบความใด เขามองธามแล้วกระตุกยิ้มขำ ก่อนจะโอบไหล่พาให้หันไปมองแม่น้ำ และเลิกสนใจเสียงของใครก็ไม่รู้เสียที

Bromance คู่จิ้น เขาคิดว่าเขาพอจะรู้เลาๆ แล้วว่ามันคืออะไร และอธิบายถึงความสัมพันธ์ประเภทไหนกัน

“แล้วเป็น bromance ไม่ดีตรงไหน พี่นำไม่เห็นเดือดร้อนอะไรเลย”


-----------



bromance ไม่ดีตรงไหน พี่นำไม่เห็นเดือดร้อนอะไรเลย
นำโกหกสินะ นำต้องเดือดร้อนอยู่แล้ว ในเมื่อนำชอบธามแค่น้องชาย ไม่ใช่ชอบความสัมพันธ์อื่น

ธามใส่แว่นกันแดดตามเดิมและจำทนยืนฟังภาษาจีนไต้หวันที่นินทาเขาไม่หยุดหย่อน เดี๋ยวก็ว่าน่ารัก เดี๋ยวก็ว่าหล่อ แต่นั่นไม่ทำให้เขาเต้นเท่ากับที่มองเขากับพี่นำว่าเป็นอะไรกัน หมายถึง...มองว่าเป็นแฟนกัน

ไม่ใช่เสียหน่อย อย่างน้อยๆ พี่นำก็ไม่มีความสัมพันธ์แบบนั้นอยู่ในหัว

พี่นำจะรักธามเอง  คำว่ารักของพี่นำวันนั้น เป็นแบบไหนกันนะ?

“ดูสิ ดู พวกเขาโอบกันด้วย ประเทศไทยเกย์เยอะจนเจอง่ายเลยหรอ ไม่เคยรู้มาก่อน”
“แต่พวกเขาก็น่ารักมากเลยนะ คนที่สูงๆ นั่นหล่อมากเลย คนไทยหล่อ ไม่น่าเชื่อ”
“พระเอกที่พวกเราดูก็คนไทย เธอลืมรึไง คนไทยหล่อ แต่ชั้นชอบคนที่ใส่แว่นกันแดดมากกว่า ท่าทางดื้อซน”
“น้องชายกับพี่ชาย พวกเขาน่ารักจังเลย ตามไปติดๆ นะ แอบดูสิว่าเขาจะทำอะไรกันอีก”

บ้ารึไง จะทำอะไรที่ไหนเล่า แค่มาเที่ยววัดเท่านั้น ธามเถียงในใจ เขาแอบหันไปมองหน้าคนพูดและได้สบตากับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งน่าจะเป็นหนึ่งในคนที่พูดถึงธามอยู่ เธอดูตกใจแต่ครู่เดียวก็ฉีกยิ้มให้พร้อมขยิบตา

ไม่เข้าใจแฮะ ธามถอนหายใจดังๆ จนพี่นำสงสัยและโค้งตัวเอี้ยวมามองหน้า เขายังไม่ได้ขยับหนี ก็ได้ยินภาษาจีนไต้หวันแว่วมาอีก ความว่า “ต๊ายยยยยยยยยย น่ารักจัง”

อะไรกันเล่า!

ขากลับคนเยอะ เบียดจนร้อนไปหมด เหงื่อออกจนตัวเหนียว ไม่รู้จะเหม็นเหงื่อแค่ไหน

“นำไม่ต้องโอบ”

“ก็เราจะถลาอยู่ตั้งหลายครั้ง ให้พี่จับไว้แหล่ะดีแล้ว” ก็ธามตัวเหนียวนี่นา ไม่อยากให้นำจับตอนเหนียวๆ นี่! ธามพยายามเบี่ยงตัวหนี แต่ความเบียดเสียดของคนบนเรือก็บังคับให้เขายืนนิ่งๆ โดยมีวงแขนพี่นำเกี่ยวคอไว้กันเซ

“ถึงแล้วครับ หิวมั้ยเนี่ย หน้ายุ่งเชียว” ก็หน้าปกติ นำนั่นแหล่ะที่ชอบบอกว่าธามหน้ายุ่ง เขาส่ายหัว แต่เริ่มคิดถึงอาหารทันทีที่ถูกทักถาม

“ไม่หิวได้ไง เย็นแล้วด้วย อากาศร้อนๆ แบบนี้ธามต้องเสียพลังงานเยอะแน่ๆ ไปเดินห้างกัน”

“ไม่เอาแล้ว เดี๋ยวก็มองกันอีก”

“มองกันไม่เห็นเป็นไร” พี่นำชอบบอกว่าไม่เป็นไร ไม่เดือดร้อน สงสัยนำจะไม่มีความรู้สึกอะไรกับทุกอย่างบนโลกล่ะมั้ง ธามขืนตัวไว้เมื่อมาถึงท้ายเรือ เขาจะก้าวขาขึ้นฝั่ง แต่พี่นำก็ก้าวขึ้นไปก่อนแล้วยื่นมือมารอ เฮ้ย! ธามโตแล้วนะ ไม่ใช่เลดี้ซะหน่อย!

“จับมือ เดี๋ยวล้ม!”
“โป๊ะมันโยกครับธาม เร็วๆ คนอื่นเขาก็รีบ”

“ธามรู้ แต่ธามไม่ใช่!” ขอเถียงหน่อยเถอะ ธามชกมือที่ยื่นมารอตรงหน้า แต่ก็จับมือนั้นไว้ในที่สุด เขาถูงจูงขึ้นมาถึงสถานีรถไฟฟ้านั่นแหล่ะ พี่นำถึงจะปล่อย

“จะซื้อตั๋วเองมั้ย?”

“ซื้อ” ขอทำอีก สนุกดี ให้ยืนรอพี่นำทำนั่นนี่ให้ตลอดมันน่าเบื่อ ธามหยอดเหรียญที่ไปแลกมาแล้วก็หยอดแบบยืดยาด ยินเสียงงึมงำด้านหลังจึงหันไปดู โอ๊ะโอ คนต่อแถวยาวแล้วหรอ โอเค ธามรีบแล้วก็ได้

“แกล้งคนอื่นเขาสนุกนักรึไง” โดนรู้ทันจนได้ พี่นำเขกหัวเขาแล้วถอดหมวกไปยึดไว้แทน ธามจึงต้องขยี้หัวตัวเองให้ผมมันยุ่งๆ แล้วก็เดินตามเข้าสถานีไป

พี่นำพาแวะที่ห้างที่พี่นำบอก “ใกล้บ้านเราสุดแล้ว ธามอยู่บ้านเบื่อก็มาดูหนัง หรือมาซื้อของได้นะ พาป้าจูมาเดินเลน่ก็ได้ ถ้าอยาก”

เอาป้าจูมาได้หรอ? ดีจัง

เขายิ้มขึ้นมาโดยไม่รู้เหตุผล ธามยอมนั่งตามแรงดึงของพี่นำ แล้วก็ตากแอร์ฉ่ำๆ บนรถไฟฟ้า จากรถไฟฟ้าก็มุดลงรถใต้ดินดังเดิม เขาจำรูปแบบการเดินทางได้แล้ว ดูจากเส้นทางแผนที่บนประตูของทั้ง 2 รถไฟนี่แล้ว ธามคิดว่าธามจะไปที่สยามคนเดียวได้ รู้มาว่าเป็นแหล่งท่องเที่ยว วันหลังไปเดินเล่นคนเดียวดีกว่า เบื่อนำ ขี้บ่น

ที่ที่พี่นำพาแวะอีกครั้งก่อนกลับเข้าบ้านก็คือ ห้างเซ็นทรัล สะดวกแฮะ พี่นำพากินสเต๊ก อิ่มท้องมากเลย แต่มันก็ไม่ได้จบแค่นั้น เพราะพี่นำพาซื้อเสื้อผ้า ร้องเท้าใหม่ กระเป๋า กระเป๋าสตางค์ แอสเซสซารี่อื่นๆ ที่ธามอยากได้ ขัดใจแค่กางเกงยีนส์นี่แหล่ะ ก็รุ่นขาดๆ ที่หน้าขามันสวยกว่า ทำไมไม่ให้ใส่ ไม่เข้าใจเลย!

“อื่มมม พี่นำลืมไปเลยว่าธามไม่มีโทรศัพท์มือถือ อยากได้รุ่นไหนล่ะ”

“ไม่ต้องมีก็ได้ เดี๋ยวธามหาเงินซื้อเอง”

“เบื่อจังน้าคำนี้ ทุกครั้งก็พูดแบบนี้ พี่นำเคยยอมมั้ย?”
“ตอนนี้พี่นำเป็นผู้ปกครองนะครับ เลือกๆ มาเถอะ เร็วสิ”

“แต่ว่า...”

“นะครับ เลือกเถอะ พี่อยากกลับบ้านแล้ว เพลีย”

“ก็ได้ ก็ได้”
“นำนั่งรอ ธามขอเลือกก่อน” เขาบอกแล้วก็เดินลิ่วๆ เข้าร้านขายโทรศัพท์มือถือ แต่พี่นำกลับเกี่ยวตัวไว้แล้วบอกว่า “ไปที่ศูนย์บริการเครือข่ายเลยแล้วกันครับ ง่ายกว่า เปิดเบอร์ เลือกโปรเลยด้วย ทางนี้ ทางนี้”

สรุปแล้วพี่นำก็เลือกให้ เปิดเบอร์ให้ มีถามความคิดเห็นนิดหน่อยว่า “ไม่ชอบเลขตัวไหนเป็นพิเศษรึเปล่าครับ”

“ไม่เอา 4”

“โอเค งั้นเบอร์ 081-4848-xxx” แบบนี้ เรียกว่ากวนตีนได้รึเปล่านะ? ธามขมวดคิ้วมองแล้วยู่หน้าใส่ พอได้ของครบตามที่พี่นำเห็นว่าครบแล้ว เขาก็เดินทางกลับบ้านกันเสียที


-----------


ขากลับนี่ขอพึ่งบริการแท็กซี่หน่อยเถอะ เขารู้สึกเพลียๆ ตั้งแต่ตอนเบียดกับคนบนเรือแล้ว ผู้นำก็ใช่ว่าจะถูกกับอากาศร้อนนักหนา แล้วไหนจะสายตาคนอื่นที่เริ่มเขากับธามแบบแปลกๆ อีก

เขาไม่ใช่คนตื่นสายตาใครต่อใคร ไม่ประหม่า เคยโดนมองบ่อยๆ เพราะสูงสะดุดตา หน้าตาก็...เทียบกับที่หนึ่งกับมือโปรก็ไม่ได้ด้อยไปกว่ากัน แต่ถ้าเทียบกับพีชแล้วเขาดูคมกว่ามาก

แต่ที่ถูกมองวันนี้ มันทำให้รู้สึกแปลกจนต้องหันมองเป้าหมายสายตาของคนอื่นตัวจริงบ่อยๆ

ธามเป็นเด็กน่ามอง มองแล้วสบายใจ หน้าเกลี้ยงๆ ดูเหมือนไร้อารมณ์แต่ถ้าสังเกตคิ้วก็จะรู้ได้ทันทีว่าน้องอยู่ในอารมณ์ไหน เขาไม่รู้ว่าคนอื่นมองธามแล้วคิดยังไง แต่เขารู้ว่าเขาจำกัดความน้องว่า “น่ารัก”

“วันนี้เหนื่อยมั้ยครับ?”

“นิดเดียว แต่ชอบนะ สนุกดี นำเหมือนกันสินะ”

“ครับ พี่นำก็สนุก”
“แล้วนี่จะบอกป้าจูยังไงว่าเราทานข้าวเย็นกันมาแล้ว”

“ไม่เป็นไร ถ้าป้าจูทำไว้ให้ ธามก็จะกินอีก”

“ใจดีจังน้า”

“เดี๋ยวป้าจูเสียใจ” ธามน่ารักจริงๆ ใจดีกว่าที่คิด มีน้ำใจมากๆ เป็นเด็กดีขนาดนี้ทำไมถึงได้รับแรงเกลียดชัง จนทนรับไม่ไหวและคิดจะหนีทุกวิถีทาง ทำไมถึงได้โชคร้ายแบบนี้นะ

จากวันที่ธามรู้เงื่อนไขของชีวิตตัวเอง ไม่ว่าจะอยากได้หรือไม่อยากได้ ก็อาทิตย์นึงแล้ว ไม่รู้ว่าน้องจะลืมหรือยัง? ไม่รู้ว่ายังจำได้รึเปล่าว่าเขาพูดไว้แล้วว่าจะรักธามเอง ต่อให้คนทั้งโลกเกลียดธาม พี่นำก็จะรักธามเอง

เขาอยากให้จำได้ และอยากให้พิสูจน์ไปพร้อมๆ กันว่าเขาจะทำตามที่พูดไว้ได้รึเปล่า

“นี่นำ”

“ครับ”

“เลี้ยงธามเปลืองมั้ย ขอโทษนะ ธามหาเงินได้เยอะๆ จะซื้อคืน”

“ไม่เปลืองครับ เลี้ยงได้”
“แค่อย่าดื้อมากก็พอ ดื้อวันหยุดได้ พี่นำยังมีแรง แต่ถ้าดื้อวันที่พี่นำยุ่งกับงานมากๆ พี่นำไม่มีแรงเข้าใจธามนะ”
“ทำได้มั้ย?”

“ไม่ได้ ธามไม่ดื้อเลยสักวัน นำพูดมากไปเอง” เถียงอีกแล้ว เขาหัวเราะขำนิดหน่อยแล้วก็จับคางเล็กๆ แล้วโยกเป็นการทำโทษ เด็กชายธามยู่หน้าแต่ก็ไม่ลี้หนี เขาส่งยิ้มให้ตบท้ายแล้วละมือจากปลายคางมาวางที่หน้าขาน้องแทน

“ถ้าให้ขับรถ จะทำได้มั้ยครับ”

“ขับเป็น แต่ไม่รู้ทาง”

“งั้นพรุ่งนี้ไปทำงานกับพี่นำ นั่งเรียนรู้เส้นทาง ดีมั้ย”

“ได้หรอ ไม่กวนหรอ”

“ได้สิครับ ไม่กวนหรอก แต่อย่าดื้อ ทำได้รึเปล่า”

“โธ่! ธามไม่เคยใช่!”

“ต้องบอกว่าธามไม่เคยดื้อต่างหาก”

“แต่นำก็รู้เรื่องนี่! ขี้บ่น” แยกเขี้ยวใส่เสร็จก็กัดไหล่เขาเป็นการระบายอารมณ์ เด็กหนอเด็ก

เจ็บนะ แม้จะนิดๆ แต่ก็เรียกว่าเจ็บ แต่ใบหน้าเขาที่สะท้อนในกระจกหน้ารถ บอกกับเขาว่า ผู้นำกำลังยิ้มอย่างมีความสุขมากๆ




ทั้งที่เคยได้อ่าน ได้ยินบ่อยๆ ว่าความสุขมักอยู่กับเราไม่นาน แต่ก็ไม่คิดว่าจะได้มีประสบการณ์ตรงในวันนี้

บ้านเขามีแขกมา ตอนแรกก็ไม่รู้หรอกว่าเป็นใคร แต่สีหน้าป้าจูที่วิ่งออกมารับเขาเข้าบ้าน และลุงเผือกที่มาถือของให้นั้น บ่งบอกกันว่าผู้มาเยือนคงไม่ได้มาดี

“ใครมาหรอคครับป้า”

“ป้าก็ไม่รู้หรอกค่ะตอนแรก มากัน 2 คนพ่อลูก ให้ตาเผือกไปบอกคุณหมอว่าเป็นเอ่อ...”

“ใครครับ?”

“ลุงกับพี่ชายของคุณธามค่ะ”


ผู้นำหันมองน้องชายที่เขาจับข้อมือไว้ไม่ปล่อย ธามหันมองหน้าเขา สีหน้าเศร้าสร้อยอย่างเห็นได้ชัด แต่จู่ๆ ธามก็ถอนหายใจแล้วดึงข้อมือหนีจากมือเขาไป

“ธามครับ ขึ้นห้องไป เดี๋ยวพี่นำไปดูเองว่าพวกเขามาทำไม”

“เรื่องนี้ของธาม”

“พี่เป็นผู้ปกครอง”

“ไม่ได้ นำอย่ามายุ่ง นำต้องห่างไป ไม่อย่างนั้นจะเป็นเหมือนคนอื่น”
“ธามจะถามเองว่าเขาอยากได้อะไรนักหนา”

“ธาม เชื่อพี่นำสิ”

“เรื่องนี้ไม่ได้”
“นำ ธามเสียอะไรไม่ได้อีกแล้ว นำด้วย ห้ามหายไป”
“ธามต้องเก็บไว้ให้ได้ ทำยังไงก็ยอม แต่ต้องทำกับธามคนเดียว”


“............”


เขาไม่เถียงอะไรอีก ผู้นำปล่อยให้ธามเดินนำไปก่อน เขาถอนหายใจแล้วก้าวฉับๆ ไปเดินเคียงและโอบธามไว้ น้องหันมองเขาอย่างตกใจและพยายามลากตัวเขาไปชั้น 2 แต่ตัวธามเล็กกว่าเขานี่ จะสู้แรงเขาได้อย่างไร เขาประกบแก้มน้องไว้ทั้ง 2 มือแล้วพูดด้วยแววตาแน่วแน่

“พี่นำบอกจะดูแล ก็ต้องดูแลให้ได้ บอกจะรัก ก็คือรัก”
“คนที่ต้องมีคนดูแล คือธาม ไม่ใช่พี่”
“พี่ชื่ออะไร ผู้นำใช่มั้ย? ทำไมไม่ทำแค่ตามพี่นำมาเรื่อยๆ ล่ะครับ”

“............”

“เคยเกิดอะไรกับธามบ้างพี่นำรู้ไม่หมดหรอก แต่เมื่อเป็นน้องของพี่ พี่ก็จะปกป้องให้ถึงที่สุด”
“ไม่ว่าเขาจะอยากได้อะไรจากธาม จะเป็นเงินทอง ความสุข หรือชีวิต มันเป็นสิทธิ์ของธามที่จะหวงแหนสิ่งเหล่านั้นไว้ แล้วพี่จะทำให้ของของธาม อยู่กับธามจนวันตาย”

“............”

“ธามเป็นของพี่ ใครหน้าไหนก็ห้ามมาทำร้ายเด็ดขาด”
“เข้าใจแล้วก็ขึ้นห้องไปครับ หรืออยากดูว่าพี่จะทำยังไง ก็ตามมา แต่ต้องอยู่หลังพี่เท่านั้น โอเคมั้ย”

“อื้อ” ดีว่ารอบนี้ไม่ดื้อ ผู้นำคลายสีหน้าขึงขังแล้วเดินไปยังห้องรับแขก โดยมีธามดึงเสื้อไว้แล้วเดินตามมาติด

หน้าไหนเขาไม่สนหรอก ผู้นำรู้แค่ว่าเขาจะทำทุกทางให้ธามอยู่อย่างมีความสุขให้ได้
มือเขาอาจไม่ใหญ่มากมาย แต่มันโอบอุ้มความรู้สึกของธามไว้ได้แน่ๆ เขามั่นใจ


Cut



อย่าต่อว่ากันเลยค่ะ ไม่ได้เล่นตัวหายหัวแต่อย่างใด ฮือออ
ไม่มีเวลาว่างเลยจริงๆ วันนี้มาลงได้ก็เพราะว่าไม่ได้ไปร่วมกิจกรรมกับส่วนรวม เลยได้นั่งต่อกแต่กพี่นำกับน้องธามได้

ตอนต่อไป จะพยายามไม่ทิ้งระยะมากนะคะ เดี๋ยวคนอ่านลืมเนอะ ^*^

[premkoe]

แอร๊ายยยย  รอตอนต่อไปจะไม่ไหวแล้ววว ผู้นำจัดการเลยยยย

[AeRoMoZa]

ตอนนี้น่ารัก อ่านแล้วยิ้ม คู่จิ้นเหรอ อิอิอิ เจอแบบนี้คงยิ้มจนแก้มจะปริแน่ๆ
แต่ระเบิดที่ใส่ไว้ตอนท้ายทำเอาเหี่ยวเลยอ่ะ ทำงี้ได้ไง งื้อ
พี่นำต้องปกป้องธามไว้ให้ได้นะ ต้องทำให้ได้ ไม่รู้แหละ ไม่ยอม
ธามก็เชื่อฟังและเชื่อใจพี่นำนะ

รออ่านต่อจ้า

[maemix]

คู่จิ้น พี่นำรู้ว่าคือไร แต่น้องเข้าไม่เข้าใจ
ชอบน้องธาม น่ารัก ซื่อ

[quiicheh.]

พี่นำ T___________T กรี๊ดเค้าชอบบบบบบบบบบ
แต่อยากให้ชอบกันแระ
พี่นงพี่น้องอะไรเล่า!!!!!

[EverGreen™]

พี่นำเท่มากกกกกกกกกกก

เจาๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

 
#ผิด

ชอบภาษาไทยมั่วๆของธามจัง 

[BeeRY]

พี่นำพูดยาวเหยียด น้องตอบกลับไม่ได้เพราะฟังไม่ทันหรือเปล่า เลยตอบได้แต่ "อื้อ"
อ่า เครียดๆ พี่กับพ่อธามมาทำไม ไม่รักแล้วมาทำไมมิทราบ พี่นำจัดการให้น้องหน่อยนะ 

[namngern]

สนุกมากกกกกกกกกกกกก 
แบบว่าอ่านแล้วยังไม่อยากให้ถึงตอนล่าสุด  อยากอ่านต่อไปเรื่อยๆ
พี่นำอ่อนโยนมาก เทคแคร์ดูแลธามแบบสุดยอด  อยากได้พี่นำมานำทางซักคน ก๊ากกก555
แต่น้องธามก็น่ารักน่าหยิกดีจังเลอ ฮา
ตอนอ่านที่น้องธามพูดแล้วมันขำ มันไม่ได้ดูน่ารำคาญแต่ดูน่ารักน่าฟัดที่สู๊ดดด
อยากอ่านต่อแล้วอ่าาคนแต่งจ๋า ;_;
มาต่อเร็วๆน้า  รออ่านจ้าาาา
+1 ให้ค้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ

[threetanz]

พี่นำสู้ๆ พี่นำสู้ตาย พี่นำเท่ห์สุดๆ แอร๊ยยยยยย

Bromance จิ้นกระจายค่าาา

[PoofuGirl]

พี่นำน่ารัก น้องธามน่ารัก >///<
เถียงพี่นำตลอด ธามไม่ใช่ 555+

ซีนไปวัดเหมือนไปเดทกันเยย
น้องธามแอบขี้โกงนะ เดินตามคณะทัวร์ไต้หวัน
ไม่ต้องให้พี่ธามแปลให้เลยฟังเอง

Bromance !!
อ่านแล้วคิดอยู่ว่าน้องธามคิดรักพี่นำแบบไหน
ถึงได้ไม่ชอบใจขนาดนั้น พี่นำยังไม่ว่าอะไรเลยนะจ๊ะ

Cut ด้วยมาม่าหรือเปล่าเนี่ย งี๊ดดดดดด 
น้องธามมีพี่นำเป็นผู้นำอยู่แล้วอย่าได้กลัวไป


ดีใจที่เห็นเรื่องนี้อัพค่ะ 

[wan]

ความสุขอยู่กับเราไม่นาน และมันก็จากเราไปไม่นานเช่นกัน
เมื่อพี่นำออกหน้า ใครเลยจะขัดขวางได้ 
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ เดี๋ยวอะไร ๆ มันลงตัวก็คงมีเวลามากขึ้นเองแหละ 

[wan_sugi]

  พี่นำเยี่ยมมาก

[malula]

สมเป็นผู้นำจริง ๆ

[Mookkun]

เฮ้อออ ธามน่ารักมากเลยย สงสารแท้ ;__;//

น่ารักมากๆเล๊ยยยย!!