Hour#14 Back into love
ตั้งแต่วันที่คุยกับพี่เฟิร์สวันนั้น สิ่งที่พี่ชายผมพูดก็คอยเข้ามาวนเวียนอยู่ในความคิดผมตลอด มีหลายครั้งที่คุยโทรศัพท์กับวา ปากก็เกือบจะเผลอถามออกไปถึงความรู้สึกของวาที่ผมสงสัย แต่ความกลัวก็เข้ามาแทนที่จนไม่กล้าจะเอ่ยออกไป ถามว่ากลัวอะไร ผมเองก็ยังหาคำตอบไม่ได้ อาจจะกลัวการเปลี่ยนแปลง หรืออาจจะกลัวว่าผมกับวาจะไม่กลับไปเป็นเหมือนเดิม
"นั่งเหม่ออะไร น้องเอ" แรงจับที่ศรีษะของผมจากเฮียเอกทำเอาผมสะดุ้งเฮือกอย่างตกใจ หันไปมองใบหน้าคมเข้มแบบผู้ใหญ่เข้ากับผมสั้นตามแฟชั่นของเฮียเอกที่ขมวดคิ้วมองผมอย่างงุนงงปนเป็นห่วง
"อา....คิดเรื่องโปรเจคนิดหน่อยน่ะ นี้เฮียเอกกลับมานานยัง"
"นานพอที่จะเห็นน้องเอนั่งเหม่อถอนหายใจไปมาหลายรอบนั้นแหละ...คิดเรื่องโปรเจคจริงหรอ หรือคิดถึงวากันแน่" ส่งเสียงราวกับรู้ทันออกมาจากห้องครัว เฮียเอกเทน้ำดื่มพลางถอดเสื้อสูทแนวแฟชั่นออก
ผมเดินไปรับเสื้อจากเฮียเอกมาพาดไว้กับเก้าอี้ก่อนจะเข้าไปกอดเอวพี่ชายคนโตอย่างอ้อนๆ เฮียเอกหัวเราะในลำคอเบาๆก่อนจะยกมือลูบหัวผมอย่างเอ็นดู
"ทำไมหนูต้องคิดถึงวาด้วยละ" พูดอู้อี้อยู่กับอกเฮียเอกก่อนจะพละออกมา
"เอ้าก็ไม่เจอหน้าเพื่อนซี้มาเกือบเดือน ก็คิดว่าจะคิดถึงอยากเจอหน้ากัน"
"คุยโทรศัพท์กันเกือบทุกวันเหอะ อีกอย่างไลน์ก็มี"
"อืม...แล้วนี้อยู่บ้านคนเดียวหรอ"
"ใช่ ม๊าออกไปกินข้าวกับป้าสร้อย หนูขี้เกียจออกจากบ้านเลยนั่งดูทีวีเฉยๆ ทำไมวันนี้เฮียเอกกลับเร็วอะ"
"พอดีคุยกับลูกค้าเสร็จไว เลยกลับมานอน เมื่อคืนนั่งเขียนโปรแกรมถึงเช้า ยังไม่ได้นอนเลย"
"งั้นเฮียเอกไปนอนเลย ต้องไปรับน้องหนึ่งอีกไม่ใช่หรอ"
"นั้นสินะ...ฮาว งั้นเฮียขึ้นไปนอนละ" ผมพยักหน้าตามที่เฮียบอกแต่มือยังเคาะเกาะชายเสื้อพี่ชายไว้ไม่ปล่อย บอกเลยว่าตอนนี้อารมณ์ผมกำลังออเซาะพี่ชายสุดๆ จริงๆแล้วผมไม่ได้คุยกับวามาสามวันแล้วครับ โทรไปก็ไม่รับ ไลน์ไปก็ไม่อ่าน เป็นห่วงก็เป็นห่วงแต่อารมณ์นอยด์มีมากกว่า
"ไปนอนกันมั้ยน้องเอ" เฮียเอกถามผมเสียงอุ่น ผมรักพี่ชายคนโตของผมก็ตรงนี้ เฮียเอกไม่เคยเซ้าซี้เวลาที่ผมมีปัญหา หรือ ไม่สบายใจ แต่เฮียเอกจะชอบลูบหัวผม และผมก็จะชอบอยู่ใกล้ๆเฮียเอก ไม่พูดอะไรแต่เหมือนพอเวลาผ่านไปผมจะรู้สึกดีขึ้น
จะเป็นคนละอารมณ์กับพี่เฟิร์สที่ผมจะเล่าปัญหาให้ฟังและขอคำแนะนำจากพี่เฟิร์ส อาจเป็นเพราะพี่เฟิร์สอายุห่างจากผมไม่มากเหมือนเฮียเอกมั้งครับเลยสนิทใจจะพูดเรื่องงี่เง่าไร้สาระมากกว่า
ผมเดินขึ้นไปบนห้องตัวเองเปิดแอร์รอ เฮียเอกเปลี่ยนเสื้อผ้าไม่นานก็เข้ามานอนในห้องนอนของผม กอดเอวเฮียเอกเบาๆแล้วเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้
ผมจำได้ว่าได้ยินเสียงคุยกันเบาๆ เหมือนฝัน...ลางๆว่าได้ยินเสียงเรียกชื่อตัวเองสลับกับคำว่าคิดถึง บางเบาว่ามีสัมผัสอุ่นชื้นประทับลงบนริมฝีปากตัวเอง พลิกตัวหนีความอุ่นร้อนที่กอดรัดแต่เหมือนหนีไม่พ้น เจ้าของอ้อมกอดยังคงรวบตัวผมไว้ในอ้อมแขนไม่ยอมปล่อย เหมือนความง่วงจะชนะ ผมเลิกที่จะพลิกหนีและนอนนิ่งในอ้อมกอดนั้นอย่างคุ้นเคย
"อืม" ผมลืมตานิดๆและรี่ลงแบบสู้แสงไม่ไหว ขยับหันไปมองข้างๆก็ไม่เห็นเฮียเอกนอนอยู่ เหลือบไปมองนาฬิกาถึงได้รู้ว่าเย็นมากแล้ว เฮียเอกคงออกไปรับน้องหนึ่ง นั่งนิ่งๆเพื่อไล่ความง่วงงุนออก ยกมือลูบริมฝีปากตัวเองเบาๆ ความฝันที่เลือนลาง แต่พอตื่นมากลับดูคล้ายแน่ชัดในสัมผัส
"เพ้อแล้วเอ ใครมันจะมาขโมยจูบมึงวะ"
"น้องเอ ตื่นหรือยัง" เสียงเคาะประตูเรียกหน้าห้องสักพักประตูก็เปิดออก หม่าม๊าเดินเข้ามาปิดแอร์แล้วนั่งลงบนเตียงที่ผมนั่งอยู่
"ตื่นแล้วครับม๊า"
"ไปล้างหน้าล้างตาไป แล้วลงไปกินข้าวข้างล่าง พี่เฟิร์สกับวาทำเสร็จแล้ว"
"แต่หนูยังไม่หิวเลย.....ห่ะ เมื่อกี้ม๊าว่าใครทำเสร็จแล้วนะ" หันไปมองหน้าอย่างขอคำยืนยันอีกรอบ เหมือนหูจะแว่วว่าได้ยินชื่อวา
"แหมะ ตาวาวเชียว พี่เฟิร์ส กับ วา วาเขาเพิ่งกลับมาเมื่อกี้เอง แล้วเข้าครัวไปทำอาหารให้"
"วากลับมาแล้ว" ผมรีบลุกจากเตียงวิ่งลงไปชั้นล่างของบ้าน
แผ่นหลังที่คุ้นเคยภายใต้เสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินของวากำลังตักข้าวลงบนจานอย่างคุ้นเคย เสียงทุ้มต่ำที่ไม่ได้ยินมาสามวัน กำลังพูดคุยกับพี่เฟิร์สอย่างอารมณ์ดี เหมือนพี่เฟิร์สจะเห็นว่าผมเข้าในในครัวจึงสะกิดวาเบาๆให้วาหันหลังมามอง
สายตาคมดุของวาเป็นประกายวาววับอย่างอารมณ์ดี รู้สึกไปเองมั้ยว่าเหมือนวาจะผอมลง หน้าดูคมชัดขึ้น คิ้วขวาของวายกขึ้นพลางแย้มยิ้มที่มุมปาก
" ตื่นแล้วหรอ น้องเอขี้เซา"
"อ้าวเงียบ...สงสัยตกใจ วาเข้าไปเรียกสติหน่อยสิ" ผมได้ยินทั้งเสียงทักของวาและเสียงล้อเลียนของพี่เฟิร์ส เห็นว่าหม่าม๊าเดินออกไปยังหน้าบ้าน ได้ยินเสียงรถเฮียเอกถอยเข้ามาแต่เหมือนหาเส้นเสียงตัวเองไม่เจอ
"ว่าไงบี2 ไม่เจอกันนานตะลึงในความหล่อของวาหรอไง" จบประโยควาก็ดีดหน้าผากผมเบาๆพลางหัวเราะร่วนอย่างอารมณ์ดี
"ไอ้เหี้ย!!! บอกกี่ครั้งว่าอย่ายุ่งกับแหม่ง เอ้ย หน้าผากกู" ผมยกมือคลำหน้าผากตัวเองพลางเอื้อมมือไปชกหน้าอกวาเป็นการเอาคืน
"น้องเอ พูดจาไม่เพราะนะลูก" ม๊าเดินเข้ามามองผมดุๆจนผมต้องยกมือไหว้ขอโทษอย่างว่องไว
ม๊าเป็นคนไม่ชอบให้ลูกพูดคำหยาบในบ้านหรือต่อหน้าม๊าครับ จะไปพูดนอกบ้านกับเพื่อนยังไงไม่ว่า แต่ถ้าม๊าและคนในครอบครัวอยู่ ต้องไม่พูดคำหยาบใส่กันเด็ดขาด ดังนั้นเวลาผมกับวาคุยกัน บางทีจะแทนมึงกูบ้าง แต่บางทีจะติดเรียกชื่อแทนกันมากกว่า
"ก็วามาดีดหน้าผากหนูอะ บอกแล้วว่าไม่ชอบ" เดินไปเกาะแขนม๊าบุ้ยปากไปทางวาที่ยิ้มมุมปากจัดโต๊ะกับพี่เฟิร์สต่อ
"ก็หน้าผากหนูมันน่าดีดจะตาย เนอะน้องวา" หม่าม๊าปัดผมที่บังหน้าผากผมขึ้นแล้วเอากิ๊บออกจากผมตัวเองมาติดให้ผมข้างหน้าของผมเป็นน้ำพุ จะดึงออกก็โดนม๊าตีมือแล้วจูงให้ไปนั่งที่โต๊ะกินข้าวแทน
"หึหึ ครับม๊า พอดีมือดี"
"วาโย!"
"อาวา! คิดถึง" เสียงเล็กใสดังมาก่อนตัวก่อนจะกระโดดหมับกอดวา วาช้อนตัวน้องหนึ่งขึ้นแล้วหอมแก้มยุ้ยแรงๆอย่าหมั่นเขี้ยว
"คิดถึงน้องหนึ่งเหมือนกัน อาวาไม่อยู่กู๋เอดื้อมั้ย"
"กู๋เอไม่ดื้อ อยู่กับบ้านเล่นกับน้องหนึ่ง"
"หรอครับ ดีมาก"
"คำถามแปลกๆมั้ยวาโย วาต้องถามสิว่าน้องหนึ่งดื้อมั้ยไม่ใช่มาถามว่าเอดื้อมั้ย" มองวาอุ้มน้องหนึ่งไปนั่งบนเก้าอี้แล้วเดินอ้อมโต๊ะมานั่งข้างๆผมเหมือนทุกครั้ง
"ถามว่าเอดื้อมั้ยนั้นแหละถูกแล้ว วาไม่อยู่ไม่ใช่ว่าไปเที่ยวกลางคืน กลับมาไม่อาบน้ำอีกหรอกนะ" วายิ้มพลางเอื้อมมือมาจับจุกน้ำพุผมเล่นไปมาก่อนจะลูบหัวผมสองสามที
อยากจะกวนตีนว่าไม่ใช่เฉาก๋วย ลูบไปหางกูก็ไม่กระดิกหรอกนะ แต่ก็ตัดใจไม่พูดดีกว่าเพราะเจ้าของดวงตาคมดุตอนนี้ดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษ แต่ยังนะ ผมยังไม่เครียกับวาว่าทำไมไม่ติดต่อมาตั้งสามวัน รอก่อน ทดไว้ในใจก่อนกินข้าวเสร็จจะชูขึ้นมาห้านิ้วเลย
"ใคร ไม่มี๊!! อย่ามามั่ว เออยู่บ้านเล่นกับเฉาก๋วยหรอก ไม่เชื่อถามพี่เฟิร์สเลย" พี่เฟิร์สที่นั่งอยู่ตรงข้ามกันเบ้ปากยิ้มนิดๆเหมือนไม่ยอมรับในสิ่งที่ผมพูด วารี่ตามองผมนิดๆเหมือนจริงจังว่าผมไม่ได้อยู่บ้าน
"รุมแกล้งน้องเอกันใหญ่เลยนะ ฮาๆๆ"
"เฮียเอก ช่วยหนูด้วย"
"อย่าแกล้งน้องเอสิ...เออ เมื่อวานทำไมไม่กลับบ้านละน้องเอ"
"เฮียเอก!!" ดูท่าจะหาตัวช่วยผิดคนแล้วครับ นอกจากจะไม่ช่วยแก้ต่างแล้วยังใส่สีตีไข่อีก นี้ตกลงครอบครัวผมจะโรคจิตชอบแกล้งผมกันจริงจังใช่มั้ย ผมจะได้ทำใจและสืบทอดเจตนารมณ์นี้ไปที่น้องหนึ่ง หึหึ
หลังจากที่ทานอาหารเย็นฝีมือพี่เฟิร์สและวาเสร็จ ทุกคนก็แยกย้ายกันขึ้นบ้าน มีผมที่นั่งดูหนังกับพี่เฟิร์สอยู่ตรงห้องนั่งเล่นสักพัก ส่วนวาก็ขึ้นไปอาบน้ำ พี่เฟิร์สมองหน้าผมนิดๆตอนที่วาชวนขึ้นห้องแต่ผมส่ายหน้าปฏิเสธ เจ้าของดวงตาคมดุถอนหายใจเบาๆก่อนจะเดินขึ้นบ้านไป
จะมองว่าผมทำตัวงี่เง่า ไร้สาระก็ได้นะครับ แต่ลองคิดดู ถ้าคุณเป็นฝ่ายถูกทิ้งให้อยู่ข้างหลัง ไลน์ไปก็ไม่มีการตอบรับ โทรไปก็ไม่รับสาย หายไปไม่บอกกล่าว ใจคนรอมันก็เป็นห่วง คิดมาก ว่าเออ วามันจะเป็นอะไรมั้ย มีปัญหาอะไรหรือเปล่า กังวลสารพัดยิ่งมันไม่ค่อยลงรอยกับที่บ้านเท่าไรด้วยแล้ว แต่พอเข้าวันที่สามมันเริ่มถึงจุดว่า เออ ช่างแมร่งแล้ว จะหายไปไหนก็เชิญ นี้ผมไม่ได้งอนนะ นอยด์เฉยๆ จริงๆนะ
"เรานี้น้า" พี่เฟิร์สจับหัวผมโยกไปมา ผมรู้ว่าพี่เฟิร์สจับอาการผมออก เพราะปกติเวลาวามาบ้าน ผมกับวาจะตัวติดกันตลอด น้อยครั้งที่จะแยกออกมาแบบนี้ ผมเอนตัวลงนอนตักพี่ชายคนรองที่กำลังดูหนังอยู่ พี่เฟิร์สยิ้มให้และลูหัวผมเบาๆผมจับมือพี่เฟิร์สมาเล่นไปมา มือของพี่ชายคนรองมักจะเย็นอยู่ตลอดเวลา อาจเป็นเพราะพี่เฟิร์สเป็นคนเลือดน้อยหรือยังไงไม่รู้ ความเงียบโรยตัวอยู่ระหว่างผมกับพี่เฟิร์สมีเพียงเสียงจากโทรทัศน์ที่ดังออกมา ผมพลิกตัวซุกเข้ากับหน้าท้องแบนราบของพี่ชายเอื้อมมือกอดเอวของพี่เฟิร์สแน่นและพูดในสิ่งที่คิดอยู่ออกมา
"หนูเปล่านิสัยไม่ดีนะ"
"อาห่ะ"
"หนูไม่ได้งี่เง่าด้วย"
"อืม"
"หนูไม่ได้งอนวาด้วยนะ"
"ครับ ครับ"
"แล้วก็เปล่าน้อยใจด้วย"
"แล้วน้องเอเป็นอะไร" ถามผมเสียงนุ่ม มือเย็นๆของพี่เฟิร์สจับเบาๆที่แขน
"หนูแค่นอยด์วาเฉยๆ"
"แล้วน้องเอนอยด์วาทำไมละ"
"ก็วาหายไป หนูโทรหาก็ไม่รับ ไลน์ไปก็ไม่ตอบ สามวันเลยนะ พี่เฟิร์สคิดดูดิ่ หนูก็เป็นห่วงไปสิว่ามีปัญหาอะไรหรือเปล่า หายไปไม่บอกกันแบบนี้มันน่ามั้ยละ" พลิกตัวนอนเงยหน้ามองพี่เฟิร์สที่ก้มลงมาหน้าผมยิ้มๆ รู้ตัวเลยว่าผมคงทำปากยื่นอยู่แน่ๆ ติดเป็นนิสัยเวลาจะฟ้องอะไรพี่ชายจะชอบทำปากยื่น บู้ปากใส่
"วาเขาอาจจะมีธุระก็ได้"
"ก็บอกกันก่อนหนูก็เข้าใจป่ะ เออ ว่าเนี้ยยุ่งอยู่นะ แบบอย่างน้อยให้หนูรู้ว่าวามันไม่ได้เป็นอะไร"
"วาคงจะมีเหตุผลของเขา ทำไมน้องเอไม่ถามวาล่ะ ว่าทำไมไม่ติดต่อมา"
"ไม่เอาไม่ถาม งอน เอ้ย นอยด์"
"ถ้าเอนอยด์วาก็มาบอกให้วารู้สิ" เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นจากด้านหลังโซฟา ผมเด้งตัวขึ้นมองก็เห็นวายืนหน้านิ่งมองมาที่ผมอยู่
"ทำไมต้องบอก เพิ่งจะมาสนใจหรือไง ทีหายไปตั้งสามวันยังไม่เห็นจะสนใจบอก"
"ไม่ได้เพิ่งจะมาสนใจ สนใจมานานแล้ว ไม่รู้หรอ"
"ไม่รู้ ไม่สน"
"โตแล้วนะน้องเอ อย่ามาทำตัวงี่เง่าใส่วา วาไม่โอ๋นะ"
"เออ ก็ไม่ต้องมาโอ๋ ไม่ได้ขอ" ปากไวอีกแล้วครับผม รู้ตัวเลยว่ากำลังพาล และก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องมาไม่พอใจวาในเรื่องเล็กน้อยแบบนี้ด้วย ถ้าลองกลับกันเป็นผมติดต่อฟากัส หรือ ภูมิไม่ได้ โดยที่มันไม่บอกผม ถามว่าผมจะรู้สึกอะไรเท่านี้มั้ย คำตอบก็คือไม่ แต่พอมาเป็นวา แค่เรื่องที่ติดต่อมันไม่ได้ผมก็คิดมาแล้ว ยิ่งพอได้ยินวาพูดเหมือนไม่แคร์แบบนี้ ผมยิ่งรู้สึกน้อยใจจนอยากจะร้องไห้
ไม่เข้าใจตัวเองว่าปล่อยให้เพื่อนคนนี้เข้ามามีอิทธิพลต่อความรู้สึกมากขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไร
"วามาเอาน้องเอไปคุยกันข้างบนไป คุยกันดีๆนะ วาก็อย่าดุมากละ น้องเอก็อย่างี่เง่าเข้าใจมั้ย" พี่เฟิร์สลุกขึ้นดึงผมออกจากโซฟาดันหลังให้ไปหาวาที่ยืนหน้านิ่งอยู่ รู้เลยว่าวากำลังอารมณ์ไม่ได้ อยู่กันมาตั้งหลายปีทำไมจะดูไม่ออก ยิ่งเห็นวาทำหน้าดุใส่ไม่พูดอะไรก็ยิ่งรู้สึกไม่ดี
เดินนำวาขึ้นห้องไป นั่งลงบนเตียงตัวเองมองวาที่ลอคประตูห้องและนั่งลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะหนังสือ ความเงียบที่แสนจะอึดอัดโรยตัวอยู่ในบรรยากาศระหว่างผมกับวา น้อยครั้งที่ผมกับวาจะเงียบใส่กันแบบนี้ ผ่านไปนานแค่ไหนก็ไม่รู้แต่สุดท้ายผมก็ทนไม่ไหวและเป็นคนทำลายความเงียบลง
ก็ผมมันเป็นพวกทนสงครามประสาทแบบนี้ไม่ค่อยได้นิหน่า
"ทำไมไม่ติดต่อมา หายไปไหนมาสามวัน" มองเห็นวายืดตัวขึ้นนั่งหลังตรงมองมาที่ผม
"กูปามือถือพังเองอะ"
"ห่ะ! ทำไมวะ เกิดอะไรขึ้น" ปกติวาเป็นคนนิ่งๆ ใจเย็นนะครับแต่ในทางเดียวกันก็เป็นคนที่เก็บกดพอตัว มันก็ไม่ได้เก็บกดจนแสดงออกในทางที่รุนแรงอะไรแต่ถ้าถึงขั้นปาพี่ไอโฟนของมันจนพังนี้ ผมว่า1เดือนที่ผ่านมา มันคงเก็บความรู้สึกนึกคิดอะไรไว้กับตัวเยอะเกินไปจริงๆ
"มึงจำได้มั้ยที่กูบอกว่าจะกลับไปคุยกับพ่อเรื่องเรียนต่อ กูเพิ่งได้มีโอกาศบอกเขาอาทิตย์ให้หลัง"
"แล้วเขาว่าไง"
"ก็ตามที่กูคิดเอาไว้ เขาขีดเส้นชีวิตกูมาขนาดนี้ มึงคิดว่าเขาจะยอมให้กูเดินออกนอกเส้นหรอวะ" วาพูดเสียงเรียบ ไม่มีอาการประชดหรือตัดพ้อใดๆในชีวิตตัวเอง มันราบเรียบจนผมอดเป็นห่วงไม่ได้
"แต่นี้มึงก็เรียนจบตามที่เขาต้องการแล้วไง โตแล้วนะเว้ยจะมาบ่งการอะไรมากมาย"
"อืม กูก็เลยบอกเขาไปว่า ถ้าอยากให้กูไปเรียนต่อกูไปให้ได้ แต่กูขอเรียนสายบริหารเขาก็บอกไม่"
"อืม...มึงมานั่งนี้ดิ่" ผมยกมือเรียกวาให้มันนั่งข้างกันบนเตียง วาเลิกคิ้วเหมือนจะถามว่าหายโกรธกูแล้วหรอ ผมก็ได้แต่ตบที่นั่งข้างๆตัวให้มันมานั่งคุยข้างกัน
"กูเลยบอกเขาว่ากูได้งานแล้วจะเริ่มงานเดือนหน้า เขาก็สั่งให้กูไปบอกปฏิเสธซะ และให้กูเตรียมตัวไปต่อโทแทน กูยืนยันว่าไม่ไปเขาเลยบอกว่าให้กูไปคิดดีๆแล้วค่อยมาคุยกันใหม่ แต่พอเมื่อสามวันที่แล้วเขาพากูไปหาอากิตติ ผู้พิพากษาเพื่อนเขาว่าจะให้กูมาลองทำงานที่ศาล ตำแหน่งอะไรก็ได้ เขาจะไม่ให้กูกลับไปกรุงเทพ กูเลยโมโห มันเหมือนถึงจุดหนึ่งอะมึง หึ ไม่รู้สิกูเลยบอกเขาไปว่า กูยอมให้เขากำหนดชีวิตกูมามากพอแล้ว กูอยากเรียนสายคำนวน แต่เขาให้กูเรียนสายวิทย์ กูอยากเรียนนิเทศน์ เขาให้กูเรียน นิติศาตร์ กูบอกเขาไปว่ามันเกินจะทนแล้ว"
"มึงโอเคเปล่าวะ" เอื้อมมือไปจับมือวาที่กุมมือของตัวเองอยู่ เหมือนมันจะไม่รู้ตัวว่าสิ่งที่มันเก็บเอาไว้ มันแสดงออกมาในรูปแบบปฏิกิริยาของร่างกาย มือที่ชื้นเหงื่อของวาแสดงถึงความเครียดได้เป็นอย่างดี ถึงคนเราจะแสร้งปั้นหน้ายิ้ม ปรับสายตาเป็นสดใส แต่ยังไงก็ไม่มีทางปกปิดปฏิกิริยาของร่างกายได้
"กูโอเค จะไม่โอเคก็ตอนที่มึงทำตัวงี่เง่าใส่กูเนี้ย"
"เชี้ยวา แล้วยังไงต่อว่ะ" คนกำลังจริงจังยังจะมากวนน้ำให้ขุ่นอีก
"หึหึ เขาบอกว่าเขาเป็นพ่อเขามีสิทธิที่จะขีดเส้นให้กูได้ ถ้าเขาอยากให้กูเดินซ้ายกูก็ต้องเดิน และเขาก็บอกกูอีกว่า ถ้าอยากให้เขาเลิกยุ่งกับชีวิตกู ก็คืนทุกสิ่งที่เขาสร้างให้กู คืนทั้งหมดกับเขาสิ ... ก็แปลกนะตอนกูได้ยินคำนั้นกูกลับไม่มีความรู้สึกอะไรเลย เหมือนสมองมันโล่งไปหมด กูเลยพูดไปว่า กูคืนให้ได้ทุกอย่าง แต่ชีวิตของกู กูไม่ขอคืนให้ เพราะยังไงชีวิตกูก็ไม่เป็นที่ต้องการตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ถ้างั้นก็ขอเก็บเอาไว้เองแล้วกัน"
"ฮึก...แล้วสามวันมานี้มึงไปอยู่ไหนมาว่ะ"
"กูก็ไปอยู่บ้านเซย์มา จำได้ป่ะ เพื่อนม.ปลายกู"
"ทำไมไปบ้านเซย์ ทำไมไม่กลับมาบ้านนี้ละ ทำไมไม่กลับมา เวลามึงมีปัญหามึงยังมีบ้านให้กลับนะเว้ย" เหมือนจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ แค่คิดว่า1เดือนที่ผ่านมาวาต้องทนอยู่ในบ้านหลังนั้น แค่คิดว่าวาเจออะไรมาบ้าง เชื่อเหลือเกินว่าวามันเล่าให้ผมฟังไม่หมด รู้ว่าวากลัวผมคิดมาแต่แค่เรื่องที่มันให้ผมรับรู้มันก็มากเกินพอแล้วจริงๆ
"ร้องไห้ทำไมน้องเอ เรื่องมันผ่านไปแล้วกูกลับมาหามึงแล้วนี้ไง"
"อย่ามาเนียน ฮึก บอกกูมาเลยทำไมไม่กลับมาหากู"
"กูกลัวตัวเองว่ะ มึงรู้มั้ยสำหรับกู บ้านมึงมันอบอุ่นมาก อบอุ่นเกินไป อบอุ่นจนกูกลัวว่าถ้ากูกลับมาได้รับความอบอุ่นนี้ในเวลานั้น กูกลัวจะรับตัวเองไม่ไหวและอดตัดพ้อกับความโชคร้ายในชีวิตตัวเองไม่ได้ น้ำเน่าเนอะเอาสตอรี่ไปขายในรายการชีวิตได้เลย ฮาๆๆ" วาพยายามพูดติดตลกให้ผมผ่อนคลายแต่ผมไม่ขำ วาเห็นผมนั่งตาแดงน้ำตาไหลเลยยิ้มนิดๆที่มุมปาก ก่อนจะเดินไปหยิบทิชชู่มาเช็ดหน้าให้
"กูไม่ใช่เด็ก กูเช็ดเองได้"
"อ้าวหรอ นึกว่ายังเด็กอยู่นะเนี้ย เห็นขี้งอนจริง"
"ใครงอน กูบอกว่ากูนอยด์...ก็มึงอะผิด หายไปสามวันไม่ติดต่อมากูเป็นห่วงนะเว้ย"
"ครับ วาผิด วาขอโทษ" พอได้ยินวาขอโทษเหมือนยิ่งได้ใจครับ ผมเลยกอดอกเงยหน้าพูดตาแดงๆจมูกแดงๆใส่วาอย่างเหนือกว่า
"แล้วยังมีหน้ามาดุใส่กูอีก โอ๋กันบ้างก็ได้นะ กูขี้สำออย น้องเล็กก็รู้อยู่"
"ครับ วาผิด วาขอโทษ"
"แล้วมาบอกว่าจะไม่โอ๋กูอีก วันหลังอย่าพูดแบบนี้อีกนะ"
"ครับ วาผิด วาขอโทษ"
"แล้ววันหลังมีอะไร อย่าหายไปแบบนี้อีก ถ้าโทรมาไม่ได้มึงเอาจดหมายใส่ขวดลอยน้ำมาก็ได้ เดี๋ยวกูไปดักรอที่ริมปิง"
"หึหึ ครับ วาผิด วาขอโทษ...หมดยัง"
"หมดแล้ว คิดออกแค่นี้"
"โอเค มึงก็เหมือนกัน วันหลังมีอะไร คิดอะไรก็พูด อย่าทำตัวงี่เง่า ไม่บอกกูแล้วกูจะรู้มั้ยว่ามึงงอนกู"
"ไม่ได้งอน แค่นอยด์เว้ย....เออ เอผิด ขอโทษครับ"
"แล้วปากนี้นะ อย่าไวให้มันมากนัก ประชดอะไรคือถึงใจคนฟังบ้าง" วาจ้องผมหน้าดุ ยื่นมือมาดึงปากผมที่บู้ออกอย่างขัดใจ
"อื้อ กูเจ็บ ก็มึงมาดุกูอ่ะ....เออ เอผิด ขอโทษครับ"
"แล้วนิสัยชอบคิดมาจนพาลคิดไปเองเนี้ย เลิกได้ก็ดีนะน้องเอ"
"ก็มึงทำให้กูคิดมากอะ มึงไม่หายไปกูก็ไม่คิดหรอ...ชิส์ เออ เอผิด ขอโทษครับ"
"เอาเป็นว่าผิดกันทั้งสองคนโอเคมั้ย"
"ไม่โอเค มึงผิดเยอะกว่ากูอะ มึงขาดการติดต่อไปเองอะ ถ้ามึงไม่หายไปกูก็ไม่นอยด์หรอก"
"โอเค วาผิดเยอะกว่า ผิด7 ใน 10ส่วนเลย โอเคมั้ย"
"เออ โอเค"
"ถ้าโอเคแล้ว หายงอนกูได้แล้วใช่มั้ย"
"เออ หายแล้ว ว่าแต่มึงมาบ้านกูตั้งแต่ตอนไหนวะ" เกือบจะลืมเรื่องเมื่อตอนเย็นไปแล้ว พอดีตาเหลือไปเห็นหมอนที่นอนพอดีเลยนึกขึ้นได้
"มาตอนบ่ายๆเกือบเย็นอะ ขึ้นมาเห็นมึงนอนอยู่ เฮียเอกเลยบอกให้กูนอนพักไปก่อนเพราะเฮียเอกจะไปรับน้องหนึ่ง แต่พอดีพีเฟิร์สกลับเร็วเลยลงไปช่วยพี่เฟิร์สทำกับข้าว"
"อืมหรอ....แล้วมึงได้ทำอะไรกูเปล่าวะ"
"หืม อะไร ทำไมวะ"
"งื้อ ไม่มีอะไรกูคงเพ้อไปเอง ฝันว่ากูโดนใครจูบไม่รู้ แถมโดนกอดแน่นอีก สงสัยผีอำมั้ง แต่โคตรเหมือนจริงเลย"
"โตเป็นหนุ่มแล้วหรอน้องเอ แอบฝันเปียกด้วย"
"วาโย อย่ามาล้อกู ทุกเช้ากูกับมึงเคารพธงชาติพร้อมกันกูยังไม่แซวเลย"
"ว่าแต่มึงว่าผีอำหรอ หึหึ บี2เอ้ย กูจะทำยังไงกับมึงดีเนี้ย....ไปอาบน้ำไป มานั่งตาแดง จมูกแดงแบบนี้เดี๋ยวได้โดนผีอำอีกรอบ ไป" วาเอามือบิดจมูกผมเบาๆแล้วหัวเราะออกมาเมื่อผมทำหน้าเซ็งใส่
"เชี้ย อย่ามาทำกูหลอน อย่าเพิ่งปิดไปนอนนะ รอกูก่อน" ผมรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปทันที ความจริงผมไม่ใช่คนกลัวผีอะไรเท่าไรนะครับ แต่วันนี้มันหลอนจริงๆนะ
to be con
:: Blue Talk's ::
กว่าจะได้ลง กว่าจะได้ลงครบ ตกลงอีตัวเครื่องหมายตกใจสีเหลืองก็ไม่ออกไปจากเครื่องเรา เปิดคอมมาก็ยังต่อเนตไม่ได้ แต่พอผ่านไปเกือบชั่วโมง ก็ต่อได้เฉย เป็นแบบนี้ทุกครั้ง ชั้นงงนะพี่ชาย
เนื้อหาตอนนี้บอกไม่ถูกว่ามันเป็นสีอะไร จะเทาก็เทาไม่สุด จะชมพูก็ไม่ใช่ แต่ตอนหน้า ยืนยันด้วยเครื่องหมายตกใจสีเหลืองว่าจะไม่เป็นสีเทาแล้วจ้า
หัวข้อ: "จิ้นดีนัก เดี๋ยวจัดให้ " Hour# 35 -Be happy- END (อ่าน 580747 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก