หัวข้อ: >>**ปล้นร้ายกลายรัก**<< "เรือนจำเปิด" หน้า 167 (17-03-59 )

[moredee]

อ่านแล้วมันยิ้ม มันขำ มันหัวเราะ
ตัดจบแบบ..ต้องมาแวะดูว่าอัพหรือยังทุกวัน
ในภาวะอากาศร้อนๆแบบนี้ อ่านเรื่องนี้แล้วคลายเครียดเลยค่ะ

[noy]

ตัดจบตอน ค้างอย่างแรง รีบๆมาต่อนะค่ะ

[nekko]

ชอบพ่อนก มากๆๆๆๆๆๆๆๆ


น้องหนูอย่าโวยวายไอ้เฮียมากลูก

[bulldog17]

คุณพ่อตลกเก่าชัดๆ55555

[why yyy]

เกือบจะเห็นหน้าแล้วเชียว !!   

[rainbow67]

555+++
very funny, luv dad & noo, luv their humor & optimistic spirit. 
luv Rat character, as wise men say -a clever man is one who never shows his cleverness to others-

good plot & characters
pls keep writing

[AGALIGO]

แทนที่จะได้เมีย

กลับกลายเป็นจะได้ผัวซะงั้น

ดูท่าว่าเรื่องนี้จะมีเงื่อนงำซับซ้อนอยู่นะ

+ เป็ดจ้า

[mystery Y]

สองตอนแล้วอ่ะ พอรำ่ลาฝิ่นกับพี่ไผ่เสร็จก็ตามมาเรื่องนี้ น่าติดตามๆๆ

[CheeTah]

เรื่องใหม่ๆ เย้ๆ หนุกอีกแล้ววว

รอตอนต่อไปคร่า

ยังมีมุกเยอะเหมือนเคย อ่านไปแล้วก็คิดถึงคุณน้อง

พระเอกทำไมถึงเป็นนักโทษอ่าาาาา

[iammz]

ตามมาให้กำลังใจเรื่องใหม่แล้วค่ะ

พล็อตเรื่องน่าสนใจค่ะ

 

[CarToonMiZa]

นี่มันนิยายหรือเกมส์โชว์

[vista054]

 

[koikoi]

สนุกมากๆ

[NewYearzz]

ขอแปะก่อนนะครับ ช่วงนี้ยุ่งจริงๆ เดี๊ยวกลับมาอ่านน้า 

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

จอดๆ เราแวะมาอ่านเรื่องนี้

[bun]

ผิดพลาดตรงที่ทำให้คนอ่านค้างอะ

[sukie_moo]

จะรอดแล้วเชียว

[rujaya]

มันเหมือนจะเครียดแต่มันฮาอะ 

[leetoei]

ค้าง!!! โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ 

พ่อนกอย่างเกรียน 555555555555555 

[greensnake]

ดีใจจังเลยน้องฝิ่นลาจอก็มีน้องหนูมาให้อ่านต่อทันที
ยังคงความฮาไว้เหมือนเดิม แล้วนายเอกก็ยังเกรียนได้ใจอีกด้วย
แต่ก็ยังน้อยกว่าคุณนกอ่ะนะ อันนี้เค้าเรียกว่าตัวพ่อจริงๆ
ว่าแต่ไอ้เฮียที่เรียกกันนี่เป็นพระเอกใช่ไหม ท่าทางให้ซะด้วย
สุขุม พูดน้อย แค่เห็นด้านหลังกับรอยสักก็รู้แล้วว่าหล่อ
แต่ไปทำอีท่าไหนถึงได้ติดคุกกันล่ะเนี่ย ดูแล้วก็เป็นคนดีอยู่นะ
อย่างนี้ต้องติดตาม ตามติดซะแล้ว
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
+1และเป็ดให้เรื่องใหม่

[kanda53]

ชอบๆๆ ..สนุกน่าติดตาม..
พ่ออย่างฮา..คุณลูกก็น่ารัก..
อ่านแล้วอารมณ์ดี..มีความสุขจ๊ะ 

  & 

[cinquain]

สนุกค่ะ พ่อใจเย็นเพราะผ่านร้อนผ่านหนาวมามากกว่า
หนูก็หวิดจะโดนดีเพราะปากหลายหน

จะตามอ่านนะคะ

[CarToonMiZa]

ดันดัน

[nongrak]

พ่อของหนูนี่ฮามาก อารมณ์ดีได้ทุกสถานการณ์

[konan6688]

มาต่อโดยด่วนครับ

[Luk-Pla-Yai]

เมื่อไหร่จะมาต่อ ลงแดงแล้วคนเขียนนนนนนน

[railay]

 

[goonglovenut]

>>ป.3<<

“มึงหาเรื่องเองนะ”ประโยคที่ออกจากปากมันเหมือนว่าผมเป็นคนผิด แต่จะพูดหรือแก้ตัวอะไรได้ล่ะในเมื่อคนที่พาตำรวจมาคือ ไอ้รงค์ เพื่อนผมที่มันเกิดฉลาด มีลางสังเห่าสังหอนมากกว่าบรรดาหมากูที่นอนเงียบไม่เอะใจเลยว่าทำไมเจ้านายกูไม่ลงไปหาอะไรให้แดก จะเรียกเลี้ยงเสียข้าวสุกได้ไหมเนี่ย หรือมันคิดว่าเป็นแขกมาพักที่บ้านเนื่องในงานมงคลสมรสวะ

“อย่าฆ่าเราเลยนะ เราไม่รู้เรื่อง พ่อหนุ่มก็เห็นว่าเราติดต่อใครได้ที่ไหน ไอ้ตะบัน นังกระถิน ไอ้ลอย มันก็พูดไม่ได้ หลังบ้านตรงห้องเก็บของมีทางหนีฉันพาไปได้ เชื่อเราเหมือนที่เราเชื่อพ่อหนุ่มสิ”พ่อรีบพูดสีหน้าอ้อนวอนให้มันไว้ชีวิตขนาดยกหมาใต้ถุนบ้านมาอ้างแถมชี้ทางหนีให้มันอีก ไม่รู้เข้าหูมันแค่ไหน ปืนยังไม่ล่ะจากหน้าผมเลย

“ขอให้ปล่อยตัวประกันและมอบตัวซะ โทษหนักจะเป็นเบา”เจ้าหน้าที่ยังเกลี้ยกล่อมตามประสา ไอ้ส้นตีนซุ่มมองตรงประตู

“โทษหนักก็ต้องเป็นหนักสิวะ จะเบาได้ไง ไม่ใช่เยี่ยวนะโว้ย”ไอ้ขัดพูดสวนขึ้นแต่ไม่ดังแค่ได้ยินกันบนบ้าน

“เจ้าหน้าที่สามคน บันไดหนึ่ง ตรงมุมสวนอีกหนึ่ง แหกปากหนึ่ง เท่านี้ก็เรียกล้อมแล้วเหรอวะ”ไอ้ส้นตีนรายงานแกมเยาะนิดๆ มึงไม่คิดว่าเจ้าหน้าที่เขาหลอกมึงบ้างเหรอวะ อาจจะแอบทางประตูหลังก็ได้

“อย่าประมาท ตรงไหนมีรูมีช่อง เขาอุดหมดไม่ให้รอดออกไปได้หรอก”ไอ้เฮียพูดโชว์ความฉลาด นี่สิมันต้องอย่างนี้ อ้าว กูจะไปชมมันทำไมวะ แม่งจะฆ่ากูอยู่แล้ว ไอ้ส้นตีนเดินไปทางห้องนอนพ่อ ไอ้ขัดไปที่ห้องนอนผม เหลือแค่นี้ถ้าผมบิดข้อมือมันจะทันหรือเปล่าวะ

“อย่าแม้แต่จะคิด”มันดักความคิดผม ตาก็จ้อง จนไอ้สองคนนั้นออกมา

“จริงอย่างมึงว่า ที่ปากทางเข้าสวนมีสอง ตรงบ่อปลาอีกสาม ผมรู้สึกดีขึ้นอย่างน้อยก็เจ้าหน้าที่เยอะกว่า มันเงียบมองหน้าไอ้สองคนแวบหนึ่งหันกลับมาทางผม

“ใครจะเป็นตัวประกัน”มันเสนอทางเลือก ขนาดมันโดนล้อมขนาดนี้ยังไม่ยอมเลย

“ลุงเอง ปล่อยไอ้หนูไป”พ่อเสนอตัวขณะที่ผมเพิ่งจะอ้าปาก

“ไม่ได้”ผมหันไปพูดกับพ่อเสียงดัง ก่อนจะหันไปหามัน ”กูไปเอง”ประโยคนี้กูมอบให้มึง

“ดี”มันพูดและจ้องตากับผมไม่มีหลบกัน

“กูนึกว่าจะให้พ่อรับแทนซะอีก”ไอ้ส้นตีนพูดใส่ผมทำให้ผมต้องหลบไปมองมัน

“กูไม่ใช่คนอกตัญญูกินบนเรือนขี้ในส้วมคนอื่นอย่างพวกมึง ปล่อยพ่อกูลงไป”ผมตะโกนใส่หน้ามันที่พยักหน้าให้ไอ้ขัดมาเอาพ่อไป

“ขอตบปากสักทีวะ แหกปากอยู่ได้”ไอ้ส้นตีนเงื้อมือแต่โดนกันเอาไว้ก่อน

“กูจัดการเอง”มันพูดนิ่งๆ

“ไอ้หนู เอ็งกำลังจะแต่งงานนะ พ่อแก่แล้วอยู่ไม่นานหรอก พ่อ”พ่อไม่ยอมไปหันมาพูดเสียงเศร้ากับผม

“พ่อ ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องสืบพันธุ์ จะแก่จะหนุ่มยังไงพ่อก็คือพ่อ หนูไม่ยอมให้พ่อเป็นอะไรหรอก เอาไว้รอดหนูจะกลับมาทำหลานให้นะ”ผมพูดติดตลกปลอบใจและกอดพ่อเหมือนเป็นการลาครั้งสุดท้ายไม่รู้จะได้กลับมาทำตามที่พูดไหม
 
“หนู หนู พ่อรักหนู อย่าเอามันไปเลย ฉันจะไปถ่วงเวลาเจ้าหน้าที่ให้ ให้ไอ้หนูพาหนีออกตรงที่บอกก็ได้”พ่อร้องไห้ต่อรองพร่ำขอร้องจะยกมือไหว้ แต่ไอ้เฮียจับมือพ่อเอาไว้ก่อน

“พาลุงไปได้แล้ว ดูแกด้วย”มันบอกไอ้ขัด

“ไปลุง”ไอ้ขัดดึงพ่อขึ้น แกมองหน้าผมมือค่อยๆหลุดออก

“พ่อไม่ต้องห่วงหนู หนูรักพ่อนะ”ผมยิ้มให้พ่อที่น้ำตายังไหล

“เขาจะปลอดภัย”มันบอกพ่อผมเหมือนเป็นคำสัญญา พ่อเดินไปจนถึงประตูหันมามองผม ไอ้ขัดปล่อยแขนพ่อ

“มันจะปลอดภัยแน่นอน ขึ้นอยู่กับลุงว่าจะจัดการไอ้พวกข้างล่างยังไง”ไอ้ขัดพูดรับรองปนขู่กับพ่ออีกคน  กูไม่เชื่อพวกมึงหรอก ไอ้เชี่ยเมื่อกี้จะตบปากกูอยู่เลย

“ลุก กูจะดูแลมึงตามที่พูด แต่”มันดึงผมขึ้นก้มมาพูดข้างหู ผมสะบัดออกไม่รอให้มันพูดจบ

“มึงเลิกแต่ได้แล้ว แต่ห่าเหวอะไรนักหนา แค่อย่าฆ่าพ่อกูแค่นั้นพอ”ผมตวาดใส่มันก่อนจะลุกเดินนำไปตรงทางออกหลังบ้านแถวห้องน้ำส่วนนอกที่ไม่ค่อยได้มาใช้มีห้องเก็บของข้างๆกันประตูหลังเปิดทะลุออกไปจะเป็นทุ่งโล่ง ไอ้ส้นตีนดูลาดเลาอีกที ผมยังเห็นพ่อมาชะโงกดูห่างๆ แกยังไม่ยอมลงไป ผมพยักหน้าให้แกอีกที มองสบตากันให้รู้ว่าผมจะกลับมาหาพ่อแน่นอน แต่ในรูปแบบไหนเอาไว้ติดตามกันต่อไป

/
/
/

Part Nok

“ลุงนก ลุงนก เป็นไงมั่ง”ไอ้รงค์เพื่อนไอ้หนูวิ่งมาหาผม เจ้าหน้าที่และไอ้บุญกับไอ้เริงที่ถือปืนอยู่เดินมาหาผม”ดีนะที่ฉันเห็นข้อความ ไอ้หนูมันฉลาดและขว้างแม่นจริงๆ”ไอ้รงค์ชมไอ้หนูปิดท้าย ผมส่ายหน้าอย่างไม่รู้จะพูดอะไร สักพักปล่อยโฮ

“ฮือๆๆๆ ไอ้บุญ ไอ้หนู ไอ้หนู”ผมร้องไห้กับอกไอ้บุญเพื่อนวัยเด็กยันวัยดึก

“ไอ้นก ใจเย็น มึงค่อยๆเล่าสิ ทำไม ไอ้หนูเป็นอะไร”มันกอดปลอบผมและถามถึงไอ้หนู

“ยังไงลุง พวกมันยังอยู่บนบ้านหรือเปล่า มีกี่คน”น่าจะเป็นสารวัตรที่ถามผม

“ฮึก ฮึก พวกมันจับไอ้หนูเป็นตัวประกัน  แล้ว แล้ว”ผมยังรู้สึกเสียใจเรื่องลูก ไม่รู้ชะตามันจะเป็นไงต่อ แต่ตอนนี้คงต้องถ่วงเวลาให้พวกมันสักนิด และค่อยบอกทางทีหลังดีกว่า อย่างน้อยก็น่าจะตามทัน พื้นที่แถวนี้พวกเรารู้จักดี

“ไอ้หนูมันเป็นอะไรลุงนก พูดมาสิ พวกมันฆ่าไอ้หนูใช่ไหม”ไอ้รงค์ถามเสียงดัง ผมอยากจะตบกบาลจริงๆไอ้เด็กเหี้ยฉลาดไม่ดูสถานการณ์ แต่ยังไงมันก็หวังดี และไม่ใช่ความผิดมันซะทีเดียว ผมผิดเองที่เสือกไปแอบเขียนข้อความติดก้นกระป๋องแป้ง เผื่อฟลุ้ค ความเป็นไปได้น้อยมากที่ใครจะเห็น แต่ไม่นึกว่าไอ้รงค์จะเห็น และไอ้นั่นจะหยิบไปขว้างหัวมัน ทีนี้รู้แล้วใช่ไหมว่าไอ้รงค์มาได้ยังไง ฮือออออออออ ไอ้หนู พ่อขอโทษษษษษษษษษษษษษ กังวานอยู่ในใจ

“ไอ้รงค์ ไอ้ลูกเวรพูดไม่เป็นมงคล ไอ้หนูยังอยู่ใช่ไหมไอ้นก”ไอ้เริงดุและตบหัวไอ้รงค์ไปที เผื่อกูด้วย ก่อนจะหันมาถาม

“อยู่ มันขอให้พวกนั้นปล่อยกูมา ฮือออ ไอ้บุญ ไอ้เริง ไอ้เจ้าหน้าที่ ช่วยลูกกูด้วย”ผมเรียกมั่วไปหมดแล้ว แต่ไม่ใช่การแสดงหรือถ่วงเวลาแล้ว ผมเป็นห่วงลูกจริงๆ ภาวนาให้พวกมันทิ้งไอ้หนูไว้ท้ายหมู่บ้าน ผมจะไปรับลูกเอง คิดว่าพวกมันน่าจะทิ้งคงไม่เอาไปเป็นภาระหรอกและไม่รู้ทำไมผมถึงเชื่อคำพูดไอ้คนตัวสูงที่มันบอกว่า ไอ้หนูจะปลอดภัย ผมเชื่อว่ามันไม่ฆ่าไอ้หนูแน่นอน สารวัตรสอบถามผมอีกหลายอย่าง ผมตอบได้มั่งไม่ได้มั่งเพราะใจห่วงแต่ไอ้หนู
 
“สารวัตรครับ สารวัตร”เสียงตำรวจยศจ่าวิ่งหน้าตื่น

“มีอะไร จ่า”สารวัตรหันไปถาม

“พวกมันหนีไปได้ครับ ตรงจุดที่พวกเราซุ่มอยู่ไม่วี่แววเลย พวกผมเลยกระจายกำลังดู ปรากฏว่ามันหนีไปทางบ่อพักขี้ครับ”จ่ารายงานละเอียดยิบ พลางชี้มือไปตรงจุดที่ไม่มีใครนึกถึงเพราะทางลงตรงนั้นไม่ค่อยเป็นที่น่าสนใจ

“รีบกระจายกำลังออกติดตาม ไปปิดท้ายหมู่บ้านไว้ด้วย ขอกำลังเสริมด่วน”สารวัตรสั่งการทันที ผมเบิ่งตานิดๆเมื่อตำรวจรู้แล้วว่าพวกนั้นหนีไปทางไหน ผมจะภาวนายังไงดี เกิดตำรวจไปทันและมีการต่อสู้โดนไอ้หนูเข้า ไอ้พวกนั้นดูก็ไม่ใช่คนเลวในสันดานจะให้มันตายก็สงสาร แต่ตัดสินคนแค่วันเดียวก็ไม่ได้อีก หรือจะภาวนาให้หนีรอดไปได้ แล้วลูกกูล่ะ โอ้ย เอาไงดีวะ เอางี้แล้วกันขอให้พวกมันปลอดภัยและทิ้งไอ้หนูไว้ให้ผมด้วยเถิด สาธุ รอพ่อนะหนู

“ไอ้หนูต้องปลอดภัยแน่ลุง พวกมันคงไม่รู้ทางหนีแถวนี้หรอก”ไอ้รงค์ปลอบใจผม

“ถ้ามันบังคับไอ้หนูนำทางล่ะ”ไอ้เริงยังเอะใจคิด ผมก็คิดเหมือนมัน

“ไอ้หนูมันคงไม่โง่พาไอ้พวกนั้นหนีรอดหรอกพ่อ มันอาจจะหลอกพาวนๆก็ได้”ไอ้รงค์ยังคิดถึงความฉลาดไอ้หนูที่น่าจะมีอยู่บ้างเพราะมันเป็นลูกผม ตอนทำให้มันเกิดผมตั้งใจถ่ายทอดทุกกระบวนท่าไม่มีพลาด

“กูขอให้เป็นอย่างนั้น”ผมพูดแค่นั้น ถ้ารอดขอให้พวกมันรอดกันหมด อีกใจก็อยากให้จับได้ กลับไปติดคุกถ้าโทษพวกมันไม่หนักก็คงได้รับการลดหย่อนบ้างดีกว่าถูกวิสามัญโดยเฉพาะไอ้หนูอย่าโดนไปด้วยเลย ก่อนจะวิ่งขึ้นไปหยิบปืนบนบ้านตามพวกเขาไปด้วย

/
/
/
Part Nuu

“โอย แม่งเลิกตามยังวะ”ไอ้ขัดเอ่ยขึ้นหลังจากหลุดพ้นบริเวณบ้านเกือบถึงท้ายหมู่บ้านแล้ว ถ้าเดินไปอีกสิบเมตรเลี้ยวขวาข้างหน้าจะเป็นถนนตัดเข้าหมู่บ้าน ผมคิดจะล่อพวกมันไปทางนั้น อย่างน้อยก็ยังมีคน เขาอาจเห็นและกลับไปบอกตำรวจได้ ตอนนี้ข่าวคงกระจายไปทั่วหมู่บ้านแล้วล่ะ

“กูว่าเรารีบเถอะ เดี๋ยวพ่อพวกมึงไปเอาญาติมาอีกโขยง”ไอ้ส้นตีนพูดไปหอบไป ตั้งแต่มันให้นำทาง พวกมันพาผมวิ่งไม่ได้หยุดเลยเกือบห้ากิโลเชียวนะจากบ้านมาท้ายหมู่บ้าน ถ้าขี่รถก็ไม่ได้ไกลอะไรหรอกแต่นี่ทั้งเดินทั้งวิ่งเลยเหนื่อยฉิบ แต่ดูไอ้เฮียจะไม่เหนื่อยเลย ไอ้สองคนออกอาการนิดๆ แต่ผมสิหอบแดกเลย

“เฮ้ย อย่าเพิ่งตายนะมึง พวกกูยังไม่หลุดจากหมู่บ้านเลย”เสียงไอ้ส้นตีนพูดต่อเอามือตบหน้าผมแปะๆให้รู้สึกเจ็บมากกว่าจะรู้สึกดี ตบอย่างนี้มึงชกกูเลยก็ได้

“หายใจช้าๆ เออ อย่างนั้น เอ้ากินน้ำก่อน”ไอ้ขัดช่วยอีกแรง แหมกลัวกูตายพูดดีเชียวนะมึง ผมรีบหยิบมาดื่มแต่โดนดึงอีกแล้ว ไอ้เฮีย ที่คงถ่ายทอดนิสัยมาให้ไอ้ขัด ขัดแม่งตลอด

“เดี๋ยวจุกตาย”มันพูดตาก็มองไปเรื่อย ผมคิดว่าหายใจปกติแล้วจะหยิบแม่งก็หันไปอีกทาง มันมองอยู่นั่นแหละ

“โว้ยยยย กูจะได้แดกไหมเนี่ย”ผมโวยทันทีมันหันมาผมกระชากไปกระดกทันที น้ำบ้านกูสดชื่นจริงๆ เป้ก็ของกู สองใบเชียวนะ เดี๋ยวไอ้ใบเล็กที่ห้อยอยู่คุ้นๆ ผมเพ่งมอง

“มองของตัวเองทำไมวะ”ไอ้ส้นตีนเอ่ยกำกวม ผมเงยมองหน้ามันอยากจะเสริมให้อีกว่า บางทีกูก็เล่นกับมันด้วย

“มันจะดูให้แน่ใจล่ะมั้ง ว่ากระเป๋าตังค์มันหรือเปล่า”ไอ้ขัดไขข้อข้องใจผมหายทันที”ยืมก่อนโว้ย มีแล้วจะคืน”ตบท้ายด้วยความไม่น่าเชื่อถืออีกตามเคย

“ไม่ต้อง แลกกับปล่อยกูก็พอ”ผมบอกมัน ก่อนจะถูกดึงไปกินต่อโดยไอ้เฮียแต่มันหันข้าง ขอให้มึงจุกชอบคาบไปแดกไม่รู้จักขอ แล้วทำไมมึงไม่กินขวดอื่นต้องแย่งกูด้วย

“มึงก็พาพวกกูไปให้รอดก่อนสิ”ไอ้ขัดพูดกวาดตามองรอบๆอย่างระแวดระวัง

“ถ้ามึงพาพวกกูย้อนศร เตรียมตัวได้เลย พ่อมึงก็จะซวยไปด้วย”ไอ้ส้นตีนพูดเอานิ้วปาดคอเป็นการเตือน ผมรู้สึกขนลุกที่พวกมันพูดเหมือนรู้ความคิดผมอีกแล้ว

“ลุกได้แล้ว”ไอ้เฮียดึงแขนผมขึ้นพาเร่งเดินต่อ นอกจากสมองที่อยู่ในหัวแล้วผมไม่มีอะไรจะคิดต่อแล้ว ได้แต่พาพวกมันไประหว่างจะเลี้ยวขวา โดนดึงแขนไว้ก่อน

“อะไรวะ ไอ้เฮีย”ไอ้ขัดถามเมื่อเห็นว่ามันหยุดเดิน และมองไปรอบๆ ใจผมเริ่มสั่นกลัวมันจะจับความคิดสุดท้าย

“มีทางอื่นอีกหรือเปล่า”มันไม่ตอบไอ้ขัดหันมาถามผม ที่ใจสลายไปแล้วสวรรค์ไม่เข้าข้างกูเลยแสดงว่ากรรมกูเยอะกว่าบุญ

“ทำไมวะ”ผมยังไม่ทันตอบ ไอ้ส้นตีนถามออกมาอย่างสงสัย

“กูได้ยินเสียงรถ ทางนี้น่าจะเป็นชุมชนติดถนน เกิดตำรวจไปดักก็จบ”มึงจะฉลาดอะไรนักหนาวะ ในคุกนอกจากข้าวแดงเขาเสริมโอเมก้าให้มึงแดกด้วยใช่ไหมเนี่ย ผมเบือนหน้าไปจมกับชีวิตตัวเอง

“อยากกลับไปหาพ่อและสืบพันธุ์ก็บอกมา มีหรือเปล่า”มันเห็นผมเงียบไปนาน ดึงกลับให้มาตอบ ผมตัดสินใจบอกแม่งไปดีกว่า รอดไม่รอดก็ช่างเถอะแค่เห็นพ่อปลอดภัยก็พอแล้ว ผมไม่ตอบพามันเดินตัดไปอีกทาง มันก็ไม่ถามเดินตาม ถ้าหลุดตรงนี้ไปก็เป็นป่าแล้ว ถ้านึกไม่ออกว่าแบบไหนให้นึกถึง เขาใหญ่ ประมาณนั้นแต่เล็กกว่า ทางอำเภอเพิ่งจะยื่นเรื่องขอให้เป็นเขตอนุรักษ์พันธุ์ไม้และสัตว์ป่า เพราะได้ทำการสำรวจแล้ว อาผมก็ทำงานกรมป่าไม้อยู่เคยพาผมกับเพื่อนเข้าไปด้วยทำให้รู้เส้นทางดี

“เฮ้ย ตรงนี้มีรอยเท้า”หูผมตั้งทันทีที่ได้ยินเสียงคนตะโกน ทั้งดีใจทั้งอยากจะด่าด้วยความชื่นชมในการทำงานอันรวดเร็วของเจ้าหน้าที่ถ้าลดเสียงตะโกนลงหน่อยค่อยๆตามติดประชิดและจับกุมไม่ได้หรือไงวะ

“ซวยแล้ว ไอ้เฮีย”ไอ้ขัดพูดเสียงตื่นๆ แต่ไอ้เฮียยังนิ่ง มือที่จับแขนผมไม่มีสั่นสักนิด ซุ่มตรงพุ่มไม้ใหญ่

“เอาไงดี”ไอ้ส้นตีนถาม มือกระชับปืนไว้มั่น ผมไม่อยากให้เกิดการต่อสู้เลย ไม่อยากให้มีใครต้องบาดเจ็บหรือตาย แม้แต่ไอ้พวกนี้ ยังไงมันก็เป็นคน ถ้ามีโอกาสมันน่าจะกลับตัวได้

“มอบตัวเถอะ”ผมพูดลอยๆ มองไอ้เฮียที่หันมามอง

“เสือก ใครถามมึง”ไอ้ส้นตีนด่าผม

“กูตอบเอง อย่างน้อยพวกมึงก็มีทางรอดและเลือกได้”ผมพยายามใจเย็นพูดกับมัน ทั้งที่อยากเอาส้นตีนยัดปากมึงนัก

“เงียบ”ไอ้เฮียพูดสอดขึ้น เมื่อเห็นว่าจะเกิดสงครามปากย่อยๆกัน

“เรารู้ว่าอยู่ไม่ห่าง มอบตัวซะดีๆ”เสียงเจ้าหน้าที่พูดพร้อมเสียงเหยียบหญ้าดัง สวบ สวบ มันดึงผมให้เดินแกมวิ่งต่อ แค่เดินไม่ถึงสิบก้าว ปัง ปัง ปัง เสียงปืนดังขึ้นฟ้า น่าจะเป็นการข่มขู่ ไอ้ทางนี้ก็ยิงตอบไปบ้าง ผมเบ้หน้าทันทีไม่ได้กลัวแต่หนวกหู

“มึงทำอะไร”เสียงไอ้เฮียตะวาดถาม ไอ้ส้นตีนที่ยิงปืน

“ก็มันยิงใส่เรานี่หว่า”ไอ้ส้นตีนหันมาตอบ

“เขายิงขึ้นฟ้า ตามึงบอดหรือไง ทีนี้เขาก็รู้สิว่าอยู่ตรงไหน”ไอ้เฮียชี้ความฉลาดให้มัน สมเป็นเฮียจริงๆมึง

“เออ มึงทำเหี้ยอะไรไม่คิด”ไอ้ขัดเห็นด้วยผลักไหล่มัน มันคงตกใจหรือไม่ก็ประกาศศักดาว่ากูก็มีปืนเหมือนกัน ผมภาวนาให้เจ้าหน้าที่ตามมาเร็วๆ

“ตรงนั้น ตามไป”เสียงเจ้าหน้าที่พูดไม่ไกลนัก คุณเจ้าหน้าที่จะตะโกนไปถึงไหน มันรู้ตัวแล้วโว้ย

“วิ่ง”มันพูดและลากผมทันที ไอ้สองตัววิ่งตามคอยระวังหลัง และมีเสียงวิ่งตามผมคิดว่าอีกไม่นานเจ้าหน้าที่ต้องตามมาถึงแน่เพราะชำนาญพื้นที่ แต่ผมคงคิดในแง่ดีไปหน่อย ไอ้เฮียพาผมวิ่งแต่หูตามันไวมากฟังเสียงมาทางไหน มันพาวิ่งย้อนเสียงไปอีกทาง อีกทาง และอีกทางที่ไม่รู้วนไปวนมาจนเสียงติดตามเริ่มห่างไป ห่างไป พ่อจ๋าหนูลาก่อน บอกล่วงหน้าเลย
/
/
/

ต่อต่อต่อ

[goonglovenut]

Part  Nok

“ผมไม่คิดว่าพวกมันจะใช้เส้นทางชุมชนนะ”สารวัตรออกความเห็นหลังจากพวกเรามาถึงท้ายหมู่บ้านสำรวจรอบๆบริเวณ ไม่ทิ้งร่องรอยอะไรไว้เลย โธ่ ไอ้หนู พ่อไม่น่าทิ้งเอ็งให้ไปคนเดียวเลย ผมเริ่มใจไม่ดีถึงจะรู้ว่าตอนนี้ไอ้หนูคงยังไม่ถูกฆ่าหรอก คงต้องนำทางพวกมันไปจนกว่าจะหลุดออกจากเขตนี้

“ผมเห็นด้วย น่าจะเข้าป่ามากกว่า”ไอ้บุญเห็นด้วยกับสารวัตร ก่อนจะเดินดูรอบๆ

“คนร้ายน่าจะยังไปไม่ไกล ผมแจ้งเจ้าหน้าที่กรมป่าไม้ให้ช่วยและบอกเจ้าหน้าที่สกัดทุกจุดที่คิดว่าพวกมันจะไป ยังไงลูกลุงต้องปลอดภัยแน่”สารวัตรคาดการณ์และพูดให้ผมสบายใจ ผมไม่ต่อว่าเจ้าหน้าที่หรอกครับที่ทำได้เท่านี้ พวกเขาก็ทำหน้าที่สุดกำลังแล้ว

“อะไรนะ อืม อืม ผมจะรายงานสารวัตร”เสียงเจ้าหน้าที่รับรายงานวิทยุ

“มีอะไรจ่า”สารวัตรถามลูกน้องที่มายืนตรงหน้า

“สายรายงานว่า พวกมันหนีเข้าป่าตรงท้ายหมู่บ้านอีกฟากหนึ่งครับ ตามไปติดๆ มีการยิงปะทะ”เจ้าหน้าที่รายงานแต่ยังไม่ทันจบดี

“อะไรนะ ยิงกัน ไอ้หนูล่ะ ไอ้หนู”ผมปรี่เข้าไปถามเขย่าอย่างลืมตัว ไม่คิดว่าไอ้หนูจะพาพวกมันไปอีกทางของหมู่บ้าน ส่วนนั้นจะติดป่ามากกว่า ผมลืมไปได้ยังไงถึงได้มาดักตรงนี้ โธ่ กูพลาดอีกแล้ว แต่คิดอีกทีถ้าไอ้หนูรอดกลับมาหลังกอดรับขวัญจะตบกบาลให้เขาหลุดเสือกพาพวกมันไปทางนั้นทำไม

“ใจเย็นลุง ลูกลุงยังมีชีวิตอยู่ พวกเราแค่ยิงขึ้นฟ้าขู่เท่านั้นไม่ได้ยิงโดยตรง มันยิงโต้ตอบทำให้รู้ว่าอยู่ตรงไหน แต่พวกมันฉลาดมากครับ ไม่ชำนาญทางแต่วิ่งย้อนไปมาทำให้เราจับทิศทางไม่ได้เลย แต่ก็ยังติดตามอยู่”เจ้าหน้าที่บอกให้ผมคลายกังวลไปเปราะ แต่อีกเปราะก็ยังคาบเส้น เอาเถอะแค่รู้ว่ามันยังมีชีวิตอยู่ก็ดีใจแล้ว

“ไอ้หนู เพราะกูแท้ๆเลยมึงถึงได้โดนจับ ถ้ากูไม่บอกตำรวจ พวกมันคงไม่เอามึงไป”ไอ้รงค์นั่งกับพื้นหน้าเศร้ามือกุมหัว

“ไอ้รงค์ เอ็งอย่าโทษตัวเองเลย อะไรมันเกิดก็ต้องเกิด เอ็งทำดีที่สุดแล้ว”ผมปลอบใจเอามือจับไหล่มัน ถ้าจะผิดกูก็ผิดด้วยเสือกคิดอะไรไม่เข้าท่า

“ผมว่าลุงกลับไปพักผ่อนก่อนเถอะครับ พรุ่งนี้จะให้เจ้าหน้าที่มาบันทึกปากคำ และที่เหลือปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเรา ยังไงตอนนี้เราก็รู้แล้วว่าพวกมันอยู่ในป่า”สารวัตรบอกผมด้วยสีหน้ามุ่งมั่น แกเป็นคนดีตั้งแต่มาประจำที่นี่ไม่เคยมีเรื่องอะไรที่จัดไม่ได้ จะใหญ่มีอิทธิพลขนาดไหนก็ไม่เคยกลัว ให้ความยุติธรรมเท่ากันหมด

“แต่ผมอยากตามไปดู นะครับ”ผมอ้อนวอนสารวัตร ถึงไม่เห็นหน้าแค่ไปดูทางก็ยังดี

“เชื่อสารวัตรเถอะ เอ็งตามไปตอนนี้ก็ยังไม่เจอหรอกเอ็งอย่าเพิ่งคิดมาก ไอ้หนูมันเป็นคนดีพระต้องคุ้มครอง”ไอ้เริงบอกผมอีกคน ทำให้ผมคิดได้ นั่งตรงหญ้าเงียบไปอึดใจได้ยินเสียงสารวัตรสั่งการต่อ จนไอ้บุญมาจับไหล่พยักหน้าให้กลับเถอะ

“ขอบใจพวกเอ็งนะที่มาช่วย สารวัตรด้วยครับ”ผมบอกเพื่อนก่อนจะยกมือไหว้สารวัตรที่รับ

“มันเป็นหน้าที่ของพวกผมอยู่แล้ว ลุงนกพักก่อน พรุ่งนี้เราวางแผนและออกติดตาม”สารวัตรรับคำก่อนจะให้พวกไอ้บุญพาผมกลับไปก่อน ในใจผมนึกถึงแต่ลูก และยังเชื่อว่าไอ้หนูจะปลอดภัยแน่นอน คำพูดไอ้หนุ่มนั่นยังก้องอยู่ในหู ทำไมผมถึงได้เชื่อมันนักก็ไม่รู้

“ลุงนก เป็นไงมั่ง”หยกว่าที่ลูกสะใภ้ผมเดินเข้ามาถาม ก่อนจะประคองนั่งตรงแคร่ใต้ต้นมะขามใหญ่

“ไม่เป็นไร”ผมส่ายหน้าเนือยๆ ไอ้รงค์เลยเล่ารายละเอียดให้หยกฟังแทน พ่อมันแวะไปบ้านก่อน มะยมเดินมากวักมือเรียกไอ้รงค์ให้ไปในครัว

“หยกเชื่อว่าหนูต้องปลอดภัย ลุงต้องพักผ่อนและกินข้าวนะจ๊ะ เดี๋ยวจะล้มป่วยไป”หยกจับผมกุมยิ้มให้กำลังใจ

“ขอบใจนะ แล้วเรื่อง”ผมตบหลังมือเบาๆ ถามเรื่องแต่งงาน

“ไม่เป็นไรลุง หยกเข้าใจเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นใครจะมาห่วงเรื่องนี้ เตี่ยกับแม่เป็นห่วงลุงกับหนูมากกว่า แกตกใจเหมือนกันที่รู้ข่าว”หยกบอกผมให้คลายกังวล ก่อนจะคุยกันอีกพักหยกก็กลับบ้าน ก่อนกลับยังกำชับให้ผมพักผ่อนกินข้าว เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาหาใหม่ ผมคิดว่าไอ้หนูเลือกคนไม่ผิดหรอก

“พี่นก พี่ต้องเข้มแข็งไว้ ไอ้หนูมันไม่เคยคิดร้ายกับใคร ฉันเชื่อว่ามันต้องปลอดภัยแน่นอน ถ้าพวกมันจะฆ่าคงฆ่าไปตั้งแต่เมื่อคืนนี้แล้ว ฉันโทรบอกไอ้เนกให้ช่วยติดตามแล้ว”ไอ้เอนกน้องคนสุดท้องทำงานกรมป่าไม้แต่ไม่เดียวกัน ไอ้นาจพูดให้กำลังใจ ถ้ายังปกติผมคงทักมันว่า มายังไงล่ะ ไอ้อำนวยหัวคาด เหมือนทุกครั้งแล้ว

“ใช่แล้วลุงนก พี่หนูไม่เป็นอะไรหรอก”ไอ้อำนวย ลูกไอ้อำนาจ หลานผม น้องไอ้หนู เออ กูยังมีแก่ใจลำดับญาติให้ฟังอีก ผมพยักหน้าเนือยๆ พวกมันรู้ข่าวจากไอ้บุญแน่ๆถึงได้รีบมา มันอยู่ในตัวเมืองเปิดร้านขายส่งถือว่าใหญ่พอสมควร น้องอีกสองคนก็จะมาพรุ่งนี้ ตอนเป็นหนุ่มก็แยกย้ายไปสืบพันธุ์กันคนละทิศตามสกุล พันธุ์มโหฬาร ที่สืบทอดกันมาหลายชั่วอายุคน

“ลุงกินข้าวเถอะ พี่มะยมแกเตรียมให้แล้ว”ไอ้รงค์เดินกลับมาเรียกผม มะยมก็นึกไม่ถึงเหมือนกัน ปกติมันจะมาทำบ้านให้ตอนเช้าแต่เมื่อวานลูกมันเกิดป่วยกะทันหันต้องไปเฝ้าที่โรงพยาบาล วันนี้ก็ยังเจียดมาทำกับข้าวให้

“กินข้าวเถอะ น้านก ไอ้หนูไม่เป็นอะไรหรอก ฉันเชื่ออย่างนั้น”มะยมยิ้มให้ผมก่อนจะลากลับไปดูลูกที่กลับมาพักฟื้นที่บ้านแล้ว พ่อมะยมอายุมากกว่าผม ตายไปเมื่อปีที่แล้ว

“เมื่อกี้ ไอ้ปอนด์ ไอ้เล็ก ก็โทรมาถามข่าว”ไอ้รงค์พูดต่อก่อนจะตักข้าวให้ผม ที่พยักหน้ารับเฉยๆ

“ป่านนี้ไอ้หนูจะกินหรือยังวะ”ผมพูดลอยๆตามองไปรอบบ้านที่ตอนนี้ไม่มีเสียงหัวเราะกวนหู ไม่มีใครคอยเหยียบให้

“กินสิลุง ไอ้หนูมันไม่ยอมอดข้าวหรอก ยังไงมันก็ต้องกินเพื่อที่จะได้มีแรงกลับมาหาลุงไง”ไอ้รงค์ปลอบผม มันก็คงไม่รู้จะพูดยังไงดีมั้ง

“กูเชื่อ มึงก็กินเยอะๆนะ”ผมก็ปลอบใจมันมั่ง หารสองแล้วกันความผิดกูกับมึง ไอ้นาจกับไอ้นวยก็พยักหน้า ผมยิ้มรับก่อนจะกินข้าวต่อ ไม่อยากให้พวกมันเป็นห่วงมากไปกว่านี้

“ไก่ นกขอโทษที่ดูแลลูกไม่ดี คุ้มครองหนูด้วยนะ” ผมพูดกับรูปเมียที่วันนี้เหมือนไม่ยิ้มเลย สงสัยจะโกรธ ตอนยังมีชีวิตอยู่เราจะพูดแทนด้วยชื่อตัวเอง หลังกินข้าว นั่งดูข่าว ไอ้หนูลูกผมดังแล้วออกทุกช่องเลย ผมเห็นหน้าไอ้หกคนที่แหกคุกแล้ว แต่ไม่รู้ว่าไอ้ที่เอาไอ้หนูไปหน้าตาเป็นยังไง ผมจำได้หมด แต่มีอยู่คนที่ผมคุ้นกับดวงตามันมาก หน้าคมเข้ม ให้ความรู้สึกเหมือนไอ้หนุ่มที่พูดว่า ไอ้หนูจะปลอดภัย

“พ่อรักหนูนะ รีบกลับมาหาพ่อเร็วๆนะ” ผมพึมพำผสมภาวนาไปด้วย ก่อนจะนอนลงที่นอนของลูก หยิบผ้าห่มมันมากอด นึกถึงแต่หน้าและกลิ่นคุ้นเคยของมัน

/
/
/

Part  Nuu

ตอนนี้ไม่รู้เป็นเวลาเท่าไร รู้แต่มืดแน่นอน อากาศเริ่มเย็น ผมกับพวกมันเข้าป่าได้หลายชั่วโมงแล้วไม่มีการหยุดพักเพราะมันกลัวเจ้าหน้าที่ไล่ตามมาทัน ผมนั่งกอดเข่าตัวเองใต้ต้นไม้ใหญ่ ไอ้ขัดก่อกองไฟกันยุงและอันตรายจากสัตว์ป่าที่อาจเข้ามาทำร้ายเพราะมันคิดว่าเราบุกรุกเขตของมัน

“ป่านนี้พ่อจะเป็นไงบ้าง กินข้าวหรือยัง พ่อไม่ต้องห่วงนะ หนูไม่เป็นอะไร สบายดี”ผมรำพรรณเบาๆฝากสายลมฝากสิ่งศักดิ์สิทธ์ทั้งหลายไปถึงพ่อ ตั้งแต่แม่ตายเราก็อยู่กันมาสองคนตลอด ถึงจะมีคนมาติดพ่อบ้างก็แค่คุยกันไม่ได้สานสัมพันธ์ผมไม่เคยหวงนะถ้าพ่อจะแต่งงานใหม่ ได้แต่ห่วงกลัวเขามาหลอกพ่อให้ช้ำใจ

“กินซะ”เสียงไอ้เฮียดังข้าง ยื่นปลาทอดให้ ผมอยากจะปัดทิ้งแต่เห็นแววตามันเลยไม่กล้า ตอนนี้ผมอ่อนแอไปหมด

“ไม่หิว”ผมพูดแค่นั้นก่อนจะหันไปอีกทาง

“ไม่หิวก็ต้องกิน ไม่อยากกลับบ้านไปหาพ่อมึงเหรอ”มันยัดใส่มือและพูดถึงบ้านที่พวกมันเอาผมมา

“ทำไมไม่ปล่อยกูกลับตั้งแต่แรก กูก็บอกมึงไปหมดแล้วว่าให้เดินไปตามทิศเหนือเรื่อยๆจะเจอถนนใหญ่ข้ามไปอีกจังหวัด แล้วจะไปไหนก็ไป ฮึก ไอ้เชี่ย”ผมถีบมันพูดใส่เกือบจะตะโกน กลั้นเสียงสะอื้นไม่ให้ลอดออกไป กลัวมันหาว่าใจเสาะ

“............”ไม่มีเสียงตอบรับจากมัน แต่มีจากอีกทาง

“ปล่อยเหรอ มึงเห็นไหมตำรวจยกโขยงมาเต็มเลย พวกกูเกือบซวย”ไอ้ส้นตีนโยนความผิดใส่ผม

“ถ้าพวกมึงไม่เอากูมาเขาจะตามไหมล่ะ”ผมยังปากดีเถียงกลับมัน

“ตาม ถ้าพวกกูทิ้งมึงไว้ตรงนั้น ยังไงเขาก็ต้องถามมึงอยู่แล้วว่าพวกกูไปทางไหน”ไอ้ขัดพูดใส่บ้าง มีแต่ไอ้เฮียที่ยังนิ่ง มันคงสนุกล่ะมั้งฟังคนทะเลาะกันหรือคิดว่าจะฆ่าผมแบบไหนดี

“พวกมึงก็ทุบกูให้สลบก่อนหนีไปสิ กว่ากูจะฟื้นมาให้ปากคำ พวกมึงก็แหกดากไปไกลแล้ว ไอ้ควาย”ผมแนะนำและด่ามันอย่างเหลืออด ไอ้เหี้ยจับกูมายังเสือกมาโยนความผิดให้กูอีก มันสองตัวเงียบกริบคงอึ้งกับความฉลาดผม

“เออว่ะ ทำไมเราไม่ทำแบบนั้นวะ”ไอ้ขัดตั้งสติได้พูดขึ้นมา หันไปหาไอ้ส้นตีน

“ฆ่าแม่งเลยดีกว่ามั้ง จะได้หุบปากสักที คร่ำครวญเหี้ยอะไรนักหนา กูชักเริ่มรำคาญแล้ว”ไอ้ส้นตีนพูดข่มขู่

“กูคิดถึงพ่อนี่โว้ย จะฆ่าจะอะไรก็เรื่องของพวกมึงเถอะ ไอ้พวกเหี้ย”ผมตะโกนใส่มัน

“ไอ้สัด ได้เลย เอาไปก็ภาระพวกกู”ไอ้ส้นตีนเดินถือปืนเข้ามา ผมนั่งจ้องหน้ามันไม่ลนลานหรือลุกหนี

“มึงหยุด”ไอ้เฮียดึงไหล่มัน

“มึงห้ามทำไม จะบอกว่าให้ใช้มีดเสียบกูดีกว่า ปืนแม่งเสียงดัง เดี๋ยวเขาตามเจอใช่ไหม ห๊ะ”ผมหันไปพูดกับไอ้เฮียอย่างหาเรื่องใส่ตัวให้ตายเร็วขึ้นโดยการแนะนำวิธีฆ่าให้มัน นึกว่ามึงฉลาดคนเดียวหรือไง กูก็คิดเป็นถึงจะคิดสั้นไปหน่อย ขี้เกียจอยู่แม่งแล้ว

“ไอ้เด็กเวร มึงนี่มันวอนจริงๆว่ะ อึ้ย”ไอ้ส้นตีนด่าผมทำเสียงเหมือนไม่พอใจ

“กูไม่อยากจะขำว่ะ สงสัยมันกลัวจนเสียสติไปแล้ว”ไอ้สัด ไม่อยากแล้วมึงพูดกลั้วหัวเราะซะขนาดนี้มึงแหกปากออกมาเลยก็ได้ กลั้นไว้ขอให้มึงจุกอกตาย

“มึงไม่อยากกลับไปหาพ่อหรือไง”ไอ้เฮียถามผมซ้ำอีก

“อยาก ปล่อยกูไหมล่ะ”ผมพูดเหมือนประชดมันมากกว่า

“ปล่อย”มันพูดออกมา ผมอึ้ง ไอ้สองตัวก็อึ้ง ผมกำลังจะฉีกยิ้มอย่างดีใจ”แต่ไม่ใช่ตอนนี้”หุบตามเดิม

“ไอ้เหี้ย มึงจะพูดให้ความหวังกูทำไม กูคิดถึงพ่อโว้ย พ่อกูจะอยู่ยังไง ถ้าไม่มีกู สัด”ผมด่ามันทันทีที่ตั้งสติได้ เสียงสั่นเครือนิดๆตอนท้ายเมื่อนึกถึงพ่อ

“เขาก็อยู่เหมือนทุกวัน”มันยังตอบได้น่าโดนส้นตีน ผมเดินไปหามันทันที

“แต่เขาไม่มีกู มึงฟังภาษาคนเข้าใจไหม”ผมด่าและเงื้อมือต่อย ปึก ไม่ใช่เสียงกระทบหน้าแต่เป็นมือมันที่รับหมัดผม

“พ่อกับมึงอยู่ค้ำฟ้าหรือไง อีกหน่อยก็ต้องตายจากกัน หัดทำใจแต่เนิ่นๆไว้สิ”ผมอ้าปากค้างเมื่อได้ยินมันพูดกลับ ก่อนจะเดินออกไปอีกทาง ได้ยินเสียงหัวเราะ ไอ้ส้นตีนมันเยาะผม

“ไอ้เลว ไอ้ชั่ว มึงมันไม่มีหัวใจ ไม่มีพ่อให้นึกถึงหรือไงวะถึงได้พูดพล่อยๆแบบนี้”ผมลุกตะโกนด่ามันตามหลัง

“เฮ้ย ไอ้อ่อน มึงหุบปากเลย”ไอ้ขัดเอ่ยขึ้นเสียงมันดูตื่นๆ เสือกมาเรียกกูอ่อนอีก แต่กว่าจะคิดอะไรได้ ไอ้คนตัวโตเดินกลับมาตะปบคอเสื้อดึงผมเข้าไปใกล้

“พ่อกูตายแล้ว”มันพูดใส่หน้าผมด้วยน้ำเสียงคุกคามแต่ชั่ววูบแววตาเหมือนมันเจ็บปวดก่อนจะแรงกล้าตามเดิม ผลักผมจนเซปะทะต้นไม้เดินไปนั่งอีกทาง ได้ยินไอ้ขัดถอนหายใจ ปล่อยให้ความเงียบปกคลุมอีกครั้ง

“กูชื่อเบียร์”กำลังนั่งจมกับความเงียบก็มีเสียงพูดข้างๆ หันไปมองเห็นส้นตีนที่คงจะแทนหน้ามันที่ถูกคลุมไว้ให้ฟังแต่เสียง

“กูไม่อยากรู้” ตอบเสร็จก็หันกลับ ไอ้ส้นตีน มันเสือกมาบอกชื่อผม

“กูอยากบอก ตอนมึงตายจะได้จำชื่อกูถูก”มันพูดเสียงเยาะกึ่งขำ

“มึงกล้าบอกชื่อสกุลจริงไหมล่ะ ที่อยู่ไม่ต้องก็ได้”ผมถามมันกลับเสียงท้านิดๆ

“มึงจะเอาไว้แจ้งจับกูหลังจากมึงตายไปแล้วเหรอ”มันถามกลับยืนค้ำหัวเหมือนเดิม

“เปล่า กูจะได้กรวดน้ำให้ถูก เผื่อมึงตายก่อน”ผมตอบด้วยน้ำเสียงแบบเดียวกับมัน ก่อนจะหน้าทิ่ม

“กวนส้นตีนแล้วมึง”มันเตะสีข้าง แต่ผมจับและดึงจนมันหงายหลัง ขึ้นคร่อม ผลัวะ ผลัวะ

“มึงสิไอ้หน้าส้นตีน ไอ้สัด”ผมด่ามันและต่อยอีกให้แม่งเจ็บทะลุผ้าไปเลย มันรับได้พลิกผมลงไปบ้าง ต่อยคืน

“ไอ้เหี้ย เก่งจริงมึงแก้ผ้าสิโว้ย”ผมยังปากดีท้ามัน ต่อยกลางหน้ามันไปอีกที มันผงะนิดๆ

“แก้ผ้าล่อมึงไง นี่ ไอ้เด็กเปรต”มันด่ากลับ ต่อยลงมาอีกแต่ผมกันได้ ยื้อสุดแรงไม่ให้โดนหน้าอีก สัด ยังแปลความหมายกูผิดอีก

 “เฮ้ยๆๆ ไอ้เหี้ย พอแล้ว”เสียงไอ้ขัดร้องห้ามก่อนจะดึงมันออก ผมลุกได้ถีบท้องมันจนหงายหลังทั้งคู่ จะซ้ำแต่มีมือมาดึงไพล่หลังเอาไว้

“ปล่อยกู”ผมตะโกนใส่ ตีนก็ไล่เหยียบไล่ถีบมันไปด้วย แต่แม่งแข็งแรงยิ่งดิ้นมันยิ่งบิด

“ขออีกเถอะวะ”เสียงไอ้ส้นตีนปรี่เข้ามา ไอ้ขัดยังนอนกุมท้องอยู่คงจะจุกเพราะโดนทับอย่างแรง

“หยุด”ไอ้เฮียพูดแค่นั้น มันชะงักก่อนจะเข้ามาอีก

”ไอ้เบียร์”มันเรียกเสียงดัง ชื่อเล่นมันจริงๆนี่หว่า มันหยุดแต่ฮึดฮัดไม่พอใจ

“เป็นเหี้ยอะไรวะ แม่งพากูจุกไปด้วย”ไอ้ขัดลุกขึ้นมาได้กระชากไหล่ถามมัน

“มันกวนตีนกู”ไอ้เบียร์พูดตาจ้องผมเขม็ง

“ถุย มึงนั่นแหละมาแช่งกูก่อน”ผมถุยน้ำลายปนเลือด ว่ามันกลับ

“ไอ้สัด”มันด่าจะเข้ามาอีก แต่ชะงักเมื่อสบตาไอ้เฮียอีกรอบเอามือที่กำหมัดปล่อยลง หันไปเตะพื้นแทน ขอให้เสี้ยนแทงมึงตายห่าเพราะบาดทะยักซึมเข้ากระแสเลือดไปซะ อูย เจ็บปาก เสือกแช่งแม่งซะยาว

“ไอ้รัน”ไอ้เฮียเรียกไอ้ขัด คงเป็นชื่อมัน กลัวกูล่ะสิรีบบอกว่ามันชื่ออะไร พยักหน้าให้พาไอ้เบียร์ไปสงบสติอารมณ์ ก่อนจะดึงผมมาอีกทาง ผลักให้นั่งลง มันลงมานั่งด้วย ผมเขยิบห่างมันคว้าไว้ทันเอามือกันจนหลังติดต้นไม้

“กินเข้าไป”มันยื่นไข่ต้มที่ไม่รู้มันแอบไปปอกตั้งแต่ตอนไหน พออ้าปากมันจับยัดทั้งใบ

“อึก อ่อก เอี้ย อิดออ(เหี้ย ติดคอ)”ผมสำลักบอกมัน

“เคี้ยว”มันไม่ปล่อยพูดอีก ผมเลยต้องทำตาม ไอ้รันเดินเอาน้ำมายื่นให้ ไอ้เฮียรับและกรอกปากผมที่รีบดื่มทันที

“แค่ก แค่ก อ่อก”หลังกลืนได้ผมไอทันที มันดึงผมเข้าไปกอด ไอ้สัดไม่ต้องมาโอ๋เหมือนพ่อกูเลย แต่ไม่ใช่อย่างที่คิด  ปึก ปึก

“ไอ้เชี่ย กูเจ็บนะโว้ย เอิ๊กกก”ผมด่าและเรอออกมาทันทีที่มันทุบหลังผมสองปึก อยากจะอ้วกใส่หน้าแต่เสียดายของปล่อยไปก็โดนแค่ผ้าคลุมหน้ามัน มึงนึกว่ากูเป็นเด็กหรือไงแดกเสร็จตบหลังให้เรอ ไม่อุ้มกูพาดบ่าตบก้นไปเลยล่ะ

“หายหรือยัง”มันถามเงื้อมือขึ้นมาอีก

“หายแล้ว เหี้ยเอ้ย”ผมรีบบอกแต่มีอุบอิบตอนท้าย มันลดมือลงกลับมานั่งตามเดิมปลดผ้าออกและกินบ้าง ผมค่อยๆชะโงก

“มึงคงยังไม่หาย”มันพูดออกมา ผมรีบกลับไปนั่งตามเดิมทันที ไอ้สองคนก็กินเหมือนกันแต่นั่งหันหลังให้ ผมเลยล้มเลิกความตั้งใจนั่งเงียบๆคิดถึงพ่อต่อไป พ่อจ๋า หนูยังไม่ตายแต่ไม่สบายนิดหน่อย ไม่ต้องห่วงนะ ก่อนจะโงนเงนและล้มตัวลงนอนไปด้วยความเหนื่อยผสมอ่อนเพลียปล่อยกายและใจให้หลับใหลไม่มีระวังอะไรแล้ว พวกมันจะฆ่าหรือทำอะไรผมก็คงไม่รู้ตัวแล้วล่ะ ตายแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน

 “อืม ซื๊ด”ผมงึมงำเมื่อรู้สึกถึงความอุ่น ปรือตาเห็นใครก็ไม่รู้เอาเสื้อคลุมให้ หยิบชายเสื้อแนบปากเป่าและประคบตรงมุมปากผมที่ช้ำ หมดความอยากจะดูหน้ามันแล้ว หัวก็ไม่รู้หนุนทับอะไรอยู่อุ่นดี ผมซุกตัวมากกว่าเดิมหรือว่าผมกำลังฝันกันแน่นะ ช่างมันเถอะ ขอสบายก่อนดีกว่าถึงจะแค่นิดเดียวก่อนจะไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะได้ตื่นหรือหลับสบายไปตลอดชีวิต อืม คร่อกกกกกกกกกกกกก

**************************************************************************************************************

ปล. กลับมาแล้ว (คนอ่าน: รีบกลับมาทำไมวะ / คนเขียน: ไม่รู้หนูอยากกลับ) และค้างงงงงงงอีกกกกแล้ววววววววววว ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ออกตัวแทนคนอ่าน อย่าเพิ่งรำคาญกันเด้อ ใจเย็นๆ ตอนนี้เป็นความคิดของฝ่ายหนูก่อน ส่วนของเฮียรออีกนีดส์นุง หุหุ ถ้ามาต่อช้าอย่าเพิ่งต่อว่ากันเลยนะ งานเยอะจริงๆ ไม่สนุกติดขัดหรือว่าอื่นๆ บอกได้นะคะ คนเขียนจะได้รับทราบไว้ อ่านให้คลายเครียดอย่าอ่านแล้วซีเรียส ขอบคุณนะคะที่ให้กำลังใจ ไปแล้วจ้า อีกนิด ขอบคุณคุณ mutoo ด้วยค่ะที่ช่วยตรวจคำผิดและชี้แนะให้ ขอบคุณหลายๆ

[Rafael]

โอ้
ขยับเข้ามาอีกนิด ใกล้ชิดกันมาอีกหน่อย
ดูเฮียจะเป็นห่วงหนูมากเป็นพิเศษนะ อิอิ
รอมาต่อนะคะ