ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0สารบัญ
ตอนที่23#ก้าว▲
ตอนที่24#บทส่งท้าย▲
ตอนพิเศษ1 คนเกลียดเด็ก▲
ตอนพิเศษ2 คนบ้างาน▲
ตอนพิเศษ3 หวงกำลังสอง▲
ตอนพิเศษ4 ผมชื่อโซ่สำหรับคนอ่านที่ถามเรื่องหนังสือมานะคะ นิยายเรื่องนี้จะตีพิมพ์กับ Hermit Book ค่ะ แต่ยังไม่แน่นอนว่าหนังสือจะออกมาอะไรยังไงเมื่อไหร่ ยังไงก็ฝากติดตามข่าวสารได้ที่
https://www.facebook.com/HermitBooks?fref=ts นะคะ
ภายในหนังสือก็จะมี
1 การ rewrite ให้แต่ละตอนอ่านแล้วดูไม่ติดขัด เช่น ตอนพิเศษ 4 นี่ อ่านแล้วห้วนไปเนอะ ไว้สมองโล่งๆแล้วจะกลับมาแก้อีกที
2 เรื่องแถมพิเศษในหนังสือคือเรื่องของ
เชน x ภูมิ เป็นเรื่องสั้นราวๆ 8-10 ตอนจบได้
และเผื่อใครไม่รู้ว่าไอ้ ‘ภูมิ’ มันเป็นใคร...มันก็คือ ‘ภูมิจิต’ นั่นแล จริงๆเขาชื่อภูมิ แต่คุณนิดเรียกเพื่อนตัวเองว่า ‘จิต’ ประมาณว่าไอ้โรคจิตอะไรแบบนี้ ถ้าย้อนไปอ่านตอนแรกๆจะเห็นว่าภูมิด่าคุณนิดที่เรียกตัวเองว่าจิตอยู่นะ ฮ่าฮ่า
ถ้า artwork หน้าปกหนังสืออะไรเรียบร้อยแล้ว จะนำมาแจ้งอีกทีนะคะ ตอนนี้รอไปก่อนน้า อาจจะช้าหน่อย เพราะอยากให้หนังสือออกมาดีและคุ้มค่าแก่การซื้อให้มากที่สุด ขอบคุณค่า
บทนำ # ความลับของหนุ่ม OT “แตร่กๆๆ แตร่กๆๆๆ”
เสียงมือกระทบแป้นพิมพ์ดังขึ้นรัวๆภายในห้องสี่เหลี่ยมที่เงียบสงัด คนหลายคนต่างจดจ่ออยู่ที่หน้าจอ ไม่มีแม้กระทั่งเสียงคุย ไม่มีแม้กระทั่งเสียงหายใจ มีเพียงเสียงแป้นพิมพ์ที่บ่งบอกว่าพนักงานออฟฟิศอย่าง
ผม ยังมีชีวิตอยู่
“โว้ย ส่วนของกูเสร็จแล้วเว้ย ไอ้นิด” เสียงหนึ่งดังขึ้นทำลายความเงียบ พูดจบก็ตามมาด้วยเสียงกระแทกแป้นพิมพ์แรงๆ
“เอ่อ จะกลับก็ได้เลยนะครับ เดี๋ยวผมทำต่อเอง”
“เออ ดี กูฝากด้วยล่ะ บายเว้ย เจอกันพรุ่งนี้”
เออ ถ้าปล่อยให้ผมทำต่อคนเดียว พรุ่งนี้คงไม่เจอผมหรอกครับคุณ นู่น...คงกลับไปนอนตายอยู่บ้านแทน ผมคิด ชูนิ้วกลางในใจแล้วมองตามเพื่อนร่วมงานที่เพิ่งจะเดินออกไปเมื่อสักครู่ ก่อนจะส่ายหัวเบาๆแล้วหันหน้าเข้าหาจอ ตั้งหน้าตั้งตาพิมพ์ต่อ
กริ๊งงงงงงง กริ๊งงงงง
“โหล... ห๊ะ อะไรนะ ลูกป่วย! ...นิด คุณนิด พี่ฝากดูงานส่วนของพี่ต่อหน่อยนะ พี่ต้องรีบกลับบ้านด่วน...” พูดเสร็จเจ้แกก็หอบกระเป๋าชิ่งเลยครับ
“อูยย...น้องนิด พี่รู้สึกเหมือนอาหารเป็นพิษกะทันหัน พี่ขอตัวไปโรงพยาบาลก่อนนะ ถ้าอาการดีขึ้นแล้วจะรีบกลับมาช่วยงานต่อ อูย...” นี่ก็อีกรายครับ พูดเสร็จวิ่งแจ้นออกไปเลย และร้อยทั้งร้อยมักจะไม่กลับมา...
ผมเงยหน้ามองบุคคลที่เหลือในห้อง ทุกคนมองหน้ากันเลิกลั่ก สลับกับเหลือบมองผมเป็นระยะก่อนจะกลับไปสนใจกับหน้าจอตนเอง
“เอ่อ พวกคุณจะกลับก่อนก็ได้เลยนะครับ ส่วนที่เหลือผมจัดการต่อเอง” โอ้ว ไม่! นี่กูพูดอะไรออกไป ผีสิงกูแน่ๆ
“แหม คุณนิดนี่ขยันและใจดีตลอดเลยนะครับ งั้นพวกผมกลับแล้วนะ สวัสดีคร้าบ” หนึ่งในนั้นพูดขึ้นและรีบพากันถอยทัพอย่างรวดเร็ว ทิ้งผมให้นั่งรวดร้าวอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมคนเดียว
“เฮ้อ...รีบทำให้เสร็จๆไปดีกว่าหว่ะกู”
.
.
.
เป็นพนักงานออฟฟิศนี่แสนลำบากนะครับ โดยเฉพาะหากต้องรับหน้าที่หัวหน้าแผนกอย่างผมด้วยแล้ว ใช่ว่าจะชี้นิ้วสั่งงานใครก็ได้ซะที่ไหน พวกที่อยู่ในแผนกเดียวกันก็หัวหงอกกว่าผมทั้งนั้น มีอายุไล่เลี่ยกันอยู่ไม่กี่คน อยากปรึกษาคนแต่งตั้งผมจริงๆว่ามึงคิดจะปรึกษากูก่อนบ้างไหมว่าอยากเป็นรึเปล่า
“เอาเงินโอทีของพวกมึงมาหารแบ่งกูด้วยนะพวกบ้า” ผมบ่นออกมาในตอนที่พิมพ์รายงานบรรทัดสุดท้ายเสร็จ ปิดงานพอดี เหลือบไปมองนาฬิกาก็ตี 2 กว่าแล้ว ทำงานวันจันทร์ถึงเสาร์ไม่พอ ยังต้องมาทำโอทีข้ามวันข้ามคืนแบบนี้อีก บอกได้เลยครับว่า
กูเครียด! แต่ไหนๆตอนนี้ผมก็อยู่คนเดียวแล้ว หาอะไรทำแก้เครียดดีกว่าหว่ะครับ ฮึๆ
“อะ...อ่า...อึก..” เสียงครางจากคอมพิวเตอร์ดังก้องอยู่ในกระบอกหูของผม ไม่ต้องสงสัยไปครับ ตอนนี้ผมกำลังดูหนังโป๊พร้อมกับทำร้ายตัวเองไปด้วย... ก็คนมันเครียดอ่านะ ต้องหาทางระบายเป็นเรื่องธรรมดา ฮ่าๆๆ
ในความธรรมดามักมีความไม่ธรรมดาครับ เพราะพักหลังๆมานี้ ผมชักไม่มีอารมณ์กับหนังเอวีชายหญิงแล้ว ต้องหาแนวชายฟันชายดู ถึงจะตื่นเต้น แปลกครับ แปลก... แต่ผมไม่ได้เป็นเกย์นะครับ... อืม นั่นแหล่ะ
“อะ...อ่าาาา...อะ...อีกนิดเดียว” ผมพึมพำพร้อมกับเร่งจังหวะมือไปด้วย เห็นแสงสว่างอยู่ปลายอุโมงค์รำไร
อึก...
อีก...
นะ...นิด...
ปัง!!
“เฮ้ยยยย...!” ด้วยความตกใจ ผมจึงลุกขึ้นยืนอัตโนมัติ ทำให้หูฟังที่ต่อจากคอมหลุดออกมา
“อะ...อ๊ะ...อิคึๆ...” เวร เสียงจากคอมเซอร์ราวด์ไปทั่วห้องเลยมึงเอ้ย ปิดๆ ต้องรีบปิดเดี๋ยวนี้ จะรูดซิบกางเกงหรือจะปิดเสียงก่อนดี แล้วทำไมมือไม้ต้องมาพันกันตอนนี้ด้วยวะ! แต่ก่อนที่ผมจะทำอะไร มือหนาๆก็เลื่อนมากดปิดเสียงที่หน้าจอ ทิ้งให้ผมยืนค้าง
“โห...คุณนิดครับ ก็ว่าทำอะไรดึกๆดื่นๆอยู่ทุกวัน ที่แท้....” เสียงทุ้มพูดเนิบๆ ยิ้มมุมปากรับกับหน้าโหดๆแบบนี้...
รปภ. หน้าโหดประจำตึก! “คะ...คุณเข้ามาได้ยังไง ผมล็อคประตูไว้นะ!”
“แหม ผมเป็น รปภ. นะครับ ผมมีกุญแจ...นี่ไง” ร่างสูงพูด ชูกุญแจขึ้นมาตรงหน้าผมพร้อมสั่นไปมาให้เกิดเสียงกรุ้งกริ๊ง
“ ไอ้เรื่องเข้านอกออกในห้องไหนยังไง ไม่เห็นจะยาก โดยเฉพาะห้องที่เปิดไฟไว้ดึกๆดื่นๆแบบนี้มันน่าสงสัย ผมเลยต้องเข้ามาตรวจสอบว่ามีคนแอบทำอะไรไม่ดีรึเปล่า เห็นเงียบๆท่าทางไก่ตื่นแบบนี้ ใช่ย่อยนะครับคุณนิด ฮ่าๆ” มันพูดพร้อมกับหัวเราะเสียงดัง... ดังไปไหมครับ นี่ออฟฟิศนะ ไม่ใช่พระรามเก้าคาเฟ่
“มันเป็นเรื่องปกติ ใครๆก็ทำกัน หรือว่าคุณไม่ดู” ผมเถียงไปข้างๆคูๆ อายมากจนอยากจะเอาหัวมุดจอคอมให้รู้แล้วรู้รอด!
“ใช่ครับ ใครๆก็ดูกัน แต่ใครๆที่คุณนิดหมายถึง คงไม่ดูหนังชายกับชายแบบคุณนิดมั้งครับ แหม...แล้วยังมาดูในสถานที่แบบนี้อีก อดใจกลับไปดูที่บ้านไม่ได้เลยเหรอครับ” ร่างสูงพูดพร้อมทั้งยิ้มเยาะ
“...อึก” สะอึกเถียงไม่ออกเลยครับ
“ถามจริง คุณนิดเป็นเกย์เหรอครับ?” มันถาม พร้อมกับส่งสายตาที่ผมไม่สามารถคาดเดาได้มาให้
“มะ...ไม่ใช่”
“โห...ปากแข็งจริงๆ พวกพนักงานในแผนกนี้จะว่ายังไงน้า ถ้ารู้ว่าคุณนิดผู้แสนเรียบร้อยใจดี ลับหลังมีพฤติกรรมน่าอดสูอย่างนี้” มันพูดพร้อมกับก้าวเข้ามาหาผมช้าๆ ผมเผลอก้าวถอยหลังอย่างไม่รู้ตัว สายตามันดูวาวระยับพิลึก
“คะ..คุณต้องการอะไร!” ผมแหวออกไป เมื่อจนมุมที่โต๊ะตัวหนึ่ง พร้อมกับที่มันเอามือทั้งสองข้างท้าวโต๊ะกักตัวผมไว้ ก่อนจะกระซิบข้างหูเบาๆ...
“ผมชักอยากลอง
‘เอา’ ผู้ชายขึ้นมาบ้าง เบื่อผู้หญิงเต็มแก่ ถ้าจะให้คุณนิดช่วย...ถือว่าเป็นค่าปิดปากผม...จะได้ไหมครับ”
………................................................................
สวัสดีจ้า แบบว่ามันว่าง จิตฟุ้งซ่าน เลยแต่งนิยายมาลงบ้าง ฝากตัวด้วยน้า
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
