ตอนที่ 2 # หลงวัน(ต่อ) กำลังนอนหลับสบายเลยครับ เหมือนไม่ได้นอนที่นอนนุ่มๆสบายๆแบบนี้มานานมากแล้ว เพราะปกติผมไม่ค่อยกลับบ้าน อาศัยนอนพื้นใต้โต๊ะทำงานที่ออฟฟิศเอา ฮ่าๆๆ แต่ตอนนี้มันมีอะไรบางอย่างกวนใจผมนิดหน่อย มือขวาของผมเหมือนว่ากำลังกอบกุมวัตถุอะไรบางอย่างอยู่ แล้วยังถูกแรงดึงรั้งไปมาอีก แต่นั่นยังไม่เท่าเสียงที่หอบอยู่ข้างๆหูผมนะ อาจจะโดนผีอำมั้ง ผมคิดว่างั้น แต่จะแสร้งหลับต่อก็ไม่ไหว... ด้วยความรำคาญ ตื่นดีกว่ากู
“ฮะ..ฮ้า...คุณนิด ตื่นแล้วเหรอครับ...อื้อ” มันพูดชิดหูผมไม่พอ ยังไซร้จมูกโด่งๆไปมาข้างหูอีก ส่วนมือผม...
โว้ย ทำอะไรของมึงเนี่ย! “ทำอะไรของคุณ!” ผมพูดแล้วสะบัดมือออกจากการกอบกุมของสงวนของมัน ที่มีมือของไอ้ยามหน้าโหดผู้เป็นเจ้าของบังคับจับเอาไว้อีกที คนอะไรหน้าไม่อาย
“ปลุกคุณนิดไงครับ เช้าแล้ว” มันพูดยิ้มๆ
แหม...ช่างเป็นการปลุกที่สร้างสรรค์จริงๆครับ
เหี้ย แค่สะกิดกู กูก็ตื่นแล้วป้ะ! “สะ...ใส่กางเกงเถอะ” ผมหันไปสั่งเสียงสั่น เห็นของๆมันแล้วหน้าเริ่มแดง มึงไม่อายแต่กูอายนะ
“อึดอัดอะ...ดูของคุณนิดสิ คงอึดอัดเหมือนกันใช่ไหม เช้าแล้วก็เป็นแบบนี้แหล่ะครับ มาๆ ผมช่วย” มันพูดแล้วพลิกตัวมาคร่อมทับผมเต็มรัก จุกสิครับ! ตัวอย่างกับตึก
“เฮ้ย ไม่ต้องช่วย ไปทำของใครของมันสิครับ!” ผมพยายามดิ้นให้หลุดจากไอ้คนตัวตึกที่ทับผมอยู่ มือมันพยายามแกะมือผมที่กุมเป้าตัวเองเอาไว้ออกให้ได้ ออกแรงกันไปมาจนเหนื่อย สักพักมันก็ฟุบหน้าลงกับซอกคอผมแล้วหัวเราะเบาๆ
“ฮ่ะๆๆ ลุกไปอาบน้ำเถอะครับ จะได้ทานข้าวเช้ากัน” มันพูดแล้วพลิกตัวออกจากผมง่ายๆ
ผมงง จ้องหน้ามัน จะมาไม้ไหนอีกวะ
“รีบๆไปสิครับ แปรงสีฟันผมเตรียมไว้ให้แล้ว หรืออยากให้ช่วยต่อ หืม...” ไอ้ตึกพูดแล้วยักคิ้วกวนๆ ผมนี่รีบลนลานลงจากเตียงเลยครับ รีบจน…
แผล่ะ! เสียงเนื้อกระทบพื้นครับ...
“อูยย...” เจ็บตัวอีกแล้ว คราวนี้เหยียบผ้าห่มแล้วลื่นจนหน้าคะมำ ดีนะผมเอามือและแขนยั้งไว้ทันก่อนที่หน้าจะแหมะลงกับพื้น
“ฮ่าๆๆๆ” เสียงไอ้ยามตึกนั่งกุมท้องหัวเราะบนเตียงครับ
.
.
.
ผมเข้ามาในห้องน้ำได้แล้ว ก็ยืนคิดอยู่ใต้ฝักบัว จำได้ว่าไอ้ยามมันบังคับให้ผมมานอนห้องมันด้วยเหตุผลที่ว่า
‘ห้องคุณนิดไกลอะครับ ตี 4 แล้วด้วย ขับรถไปหากง่วงหลับในขึ้นมาตายโหงกันทั้งคู่เลยนะครับ ไปห้องผมอะดีแล้ว ขับไป 10 นาทีถึง’ ผมก็อือๆออๆกับมันไป ด้วยความที่ง่วงเป็นทุนเดิม ถึงจะตาสว่างเห็นดาวชั่วคราวตอนหัวกระแทกโต๊ะก็เถอะนะ อีกอย่าง นอนอยู่ในออฟฟิศต่อก็ไม่ได้ โดนขังลืมเป็นวันแน่ เพราะวันอาทิตย์ตึกจะปิด กระแสไฟทุกอย่างจะตัด ต้องขอบคุณมันเหมือนกันที่มาปลุกผม
สำรวจห้องน้ำมันไปเรื่อยๆ นับว่ามันเป็นคนรักความสะอาดมากครับ กระเบื้องทุกตารางนิ้วนี่ขาววับ สบู่เอย ยาสระผมเอย...ทำไมยี่ห้อพวกนี้กูไม่เคยเห็นมาก่อนวะ ผมคิด...แต่ช่างมัน สงสัยยี่ห้อใหม่เพิ่งเอามาวางตลาดมั้ง...อาบเสร็จก็หันไปหยิบเสื้อมาใส่ครับ แต่...
“เวรแล้ว อาบยังไงให้น้ำมันกระเด็นโดนเสื้อวะ เปียกหมด มีชุดเดียวด้วย” ผมยืนพึมพำหันรีหันขวาง ผ้าเช็ดตัวก็ไม่มี หรือจะรอให้เสื้อแห้งก่อนแล้วค่อยใส่ออกไปข้างนอกดี... เป็นความคิดที่เหี้ยมากครับ กูคงเป็นปอดบวมตายก่อนอ่านะ
“กาจ...คุณฉกาจครับ...” ผมลองเสี่ยงเรียกมันดู
“ครับ”
หูย สะดุ้งเลยครับผม มันตอบเร็วมากครับ เหมือนยืนอยู่หน้าห้องน้ำเอาหูแนบประตูฟังผมอาบน้ำอะไรแบบนั้น
“ชะ...ชุดผมเปียกครับ พอจะมีชุดให้ใส่ไหม” อย่าเสียงสั่นสิกู
“รอเดี๋ยวครับ” มันตอบ หายไปสักครู่ทิ้งให้ผมยืนเคว้ง ก่อนจะกลับมาเคาะประตูก๊อกๆ
“ชุดได้แล้วครับคุณนิด”
ผมค่อยๆบิดลูกบิดแง้มประตูออกไป เหลือบเห็นมือมันถือชุดไว้ไวๆ ก่อนที่จะมีแรงมหาศาลดันประตูเข้ามา ผมรีบยันประตูไว้สุดแรงเลยครับ!
“
เฮ้ยคุณ ส่งเสื้อให้เฉยๆก็พอ ไม่ต้องเข้ามาก็ได้มั้งครับ!” ผมตะโกนออกไป
“คร้าบบ ฮ่าๆๆๆ”
กวนตีน! ผมคิดพลางยื่นมือไปหยิบเสื้อกับมือที่ยื่นมาระหว่างช่องประตูที่แง้มไว้ เสร็จแล้วก็ปิดประตูล็อคอย่างรวดเร็ว
กูจะหัวใจวายตายก่อนโดนมึงซั่มนี่แหล่ะฉกาจ คลี่เสื้อออกมาดู เอิ่ม...เอาน่า ตัวมันใหญ่อย่างกับตึก นี่คงเล็กสุดสำหรับมันแล้ว...แล้วก็...บ๊อกเซอร์ครับ มันเอากางเกงในแบบบ๊อกเซอร์ของมันมาให้ผมใส่แทนกางเกง ซึ่งเป้ากางเกงตุงมากครับ...คิดอะไรเหี้ยๆอีกแล้วสิกู
.
.
.
“แหม...
‘เสร็จ’ ไวจังนะครับ” มันพูดแล้วส่งสายตายั่ว...ยั่วโมโหอ่านะครับ ผมขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงกับมันละ เลยยืนทำตัวเป็นเด็กขาดสารอาหารนิ่งๆ... เพราะเสื้อผ้ามันแหล่ะครับ เลยทำให้ผมดูเหมือนเด็กขาดสารอาหาร
“เอาเสื้อมาครับ เดี๋ยวผมเอาลงไปซักแห้งให้” มันพูดแล้วถือวิสาสะเอาเสื้อจากมือผมไปใส่ตะกร้าที่มีเสื้อผ้าของมัน สงสัยจะเอาลงไปซักอยู่แล้วละมั้ง...ผมคิด
“หิวก็กินก่อนเลยนะครับ ข้าวอยู่บนโต๊ะนู่น”
“ครับๆ ขอบคุณครับ” ผมรับคำ ก่อนที่ไอ้ยามตัวตึกจะเดินเปิดประตูออกไปจากห้อง
ผมมองสำรวจไปรอบๆห้อง ข้าวของเป็นระเบียบมาก เครื่องใช้ครบครันกว่าห้องผมอีก ทีวี คอมพิวเตอร์ แอร์ ตู้เย็น ไมโครเวฟ... นี่คงเป็นอุปกรณ์เครื่องใช้ในห้องของปุถุชนทั่วไปควรพึงมีสินะ...ห้องผมไม่มีอะ เพราะผมนอนออฟฟิศ ฮ่าๆๆ
สำรวจเสร็จชักเริ่มหิว ตอนแรกกะว่าจะรอกินพร้อมมันครับ แต่ในเมื่อมันบอกให้กินก่อนได้เลย กูไม่ขัดศรัทธาละนะ
“หืออ...” ผมที่กำลังแกะข้าวออกจากถุงใส่จานต้องชะงัก... หนังสือพิมพ์ครับ นี่ฉกาจมันอ่านหนังสือพิมพ์ภาษาอังกฤษด้วยเหรอวะ... ในขณะที่ผมกำลังสงสัย ประตูห้องก็เปิดเข้ามาพอดี
“หิวๆๆ” มันตรงรี่เข้ามาที่โต๊ะเลยครับ
“อ่านนี่ด้วยเหรอ...” ผมถาม ใช้สายตาชี้ไปยังหนังสือพิมพ์ที่ว่า
“อ่านอะไรหล่ะครับ อ่านออกที่ไหน ผมขอมาจากแม่บ้านประจำตึกเอาไว้ชั่งกิโลขายต่างหาก แกะๆๆ ผมหิวแล้ว” มันเร่งยิกๆเลยครับ แต่ดูท่ามันจะเอาไว้ชั่งกิโลขายจริงๆ เห็นหนังสือพิมพ์กับนิตยสารธุรกิจเก่าๆที่ผมเดาว่าน่าจะเอามาจากตึกที่ทำงานนั่นแหล่ะ กองพะเนินอยู่บนโต๊ะอีกตัวเต็มไปหมด ซึ่งแน่นอนว่าทั้งหมดถูกจัดไว้อย่างเรียบร้อย
กินเสร็จก็มานอนแผ่หลาบนเตียงมันครับ นุ่มสบายจริงๆ ผมนอนมองมันสะบัดผ้าตากอยู่นอกระเบียงไปพลาง
“ว้าว... กางเกงในตัวจิ๋ว” ผมที่กำลังจะเคลิ้มหลับมิหลับแหล่ตื่นเต็มตาเลยครับ เห็นมันเอากางเกงในของผมทาบกับเป้าของมัน
“นี่คุณ เล่นอะไรบ้าๆ!”
“เล็กจริงๆ เล็กสมชื่อ”
ยัง ยังไม่หยุดล้ออีก ผมเลยฟาดมือไปที่แขนของมันหลายๆที มันก็ยังไม่หยุด เออๆ จะทำอะไรก็เรื่องของมึงเถอะ กูเหนื่อย
.................................................................
ว่าจะตัดเป็นตอน 3 แต่นึกชื่อตอนไม่ออก
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
