หัวข้อ: SIN SPIRAL_เกลียวบาป “แฝด” [PRE ORDER ค๊า] 29 มิ.ย.59

[thearboo]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ สรุปข้อสำคัญดังนี้ 1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด 2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ 3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ 4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม 5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว 6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน 7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง 7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด 7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ 7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0 ......................................................................................... เรื่องนี้เป็นแนว Drama & Dark side พระเอกเราเป็น S ดิบๆ นายเอกสาย normal ของเราเลยลำบากแทบรากเลือด 555+ มาแนวกระเทือนศิลธรรมครั้งแรก (เขิ๊น เขิน) ขออภัยกับฝาแฝดทุกท่าน ที่อาจทำให้ท่านต้องรู้สึก “ขนลุก” อย่างไรเสีย...ขอฝากเรื่องใหม่ด้วยนะคะ ^^

[thearboo]

คำโปรย...

“แฝด” เป็นชีวิตและสายใยอันแนบแน่น เป็นความสัมพันธ์อันลึกซึ่งเกินคำบรรยายที่ยากจะแยกออกจากกันได้ตราบจนวาระสุดท้ายของชีวิต 
“แฝด” ย่อมไม่มีวันแยกจากกัน... เดินทางมาสู่โลกนี้ด้วยกัน จึงควรอยู่ด้วยกันชั่วชีวิตตราบลมหายใจดับสูญ
“แฝด” ภาวะแห่งความผูกพันที่แสนจะพิเศษ  เกิดมาพร้อมกับชะตากรรมที่ต้องยอมรับแบบไร้เงื่อนไข ความผูกพันที่เชื่อมโยงระหว่างคนทั้งคู่ แม้ระยะทางนับพันไมล์ก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคกับใจที่เชื่อมต่อถึงกันเลยแม้แต่น้อย
“แฝด” คือนิยามของคำว่า "คนเดียวใน 2 ร่าง"
“แฝด” คือ 2 ชีวิตที่อยู่ภายใต้หัวใจดวงเดียวกัน
.
.
.
.
.
ชะตากรรม...สร้างเรามาให้คู่กัน
สายเลือด...ไม่เคยเป็นอุปสรรค
ศิลธรรม...ไม่เคยกีดกันเราได้
.
.
.
นายเป็นของฉัน...ตั้งแต่แรกเริ่ม นายเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายฉัน ...
จนถึงตอนนี้นายก็คือของของฉัน...
ดวงตา...ริมฝีปาก...เส้นผม ตลอดจนปลายเล็บ...
ร่างกายนายเป็นของฉัน
หัวใจของนายก็ต้องเป็นของฉัน

แม้นายจะพยายาม “หนี” ฉันไปจนสุดหล้า
ฉันก็จะหานายพบ...อย่าลืมสิ “แฝด” ไม่เคยตัดขาดกันได้ สายใยในตัวนาย จะเป็นฝ่ายเพรียกหาฉัน และนำทางฉันไปจนเจอ
.
.
จำไว้...อย่าพยายาม ดิ้นรนหนีจากฉันอีก
เพราะคราวนี้ฉันจะไม่มีวันปล่ายนายไป

ต่อให้

ต้อง “ขัง” นายไว้ที่นี่...

“ตลอด...ชีวิต”

..................................................................

เครดิต : คำนิยามของ "แฝด" ดัดแปลงจากการอ่านข้อมูลใน Google แล้วเอามารวมกันนะจ๊ะ (ลองไปหาอ่านดูได้จ๊ะ หลายๆหัวข้อ ปะปนกันไป ยิ่งอ่าน คุณจะยิ่งหลงใหลจ๊ะ)

[thearboo]

-ตอนที่ 1- ฝาแฝด



"อะไรของแกห๊ะ!? ไอ้วา! ผลการเรียนบัดซบนี่มันหมายความว่ายังไง!!"

เสียงผู้เป็นพ่อแผดลั่นขึ้น ในช่วงเย็นวันประกาศผลการสอบ มิดเทอม
                                                       
"ทำไมแกถึงไม่ดูเจ้าเตเป็นตัวอย่างบ้างห๊ะ!? ไอ้ลูกไม่รักดี แกมันก็ขี้เกียจไปวันๆ เลี้ยงเสียข้าวสุกจริงๆ ไม่เคยได้ดั่งใจฉันสักอย่างเดียว!!"
                       
"ผมขอโทษครับ..."
                                                                                   
"โธ่เว้ย! ไปไป จะไปไหนก็ไป ไปให้พ้นๆหน้าฉันซะที ไป๊!"
                                                               
ผู้เป็นพ่อตะคอกไล่อย่างหัวเสีย เด็กน้อยก้มหน้างุด ด้วยว่าโดนบิดาดุด่า ก่อนเบี่ยงตัวเดินเลี่ยงกลับขึ้นไปบนห้องตัวเอง ดวงตาวาวน้ำหันกลับไปมองที่โต๊ะอาหารอย่างน้อยใจอีกครั้ง มองภาพเดิมๆที่เขาเห็นอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน...ภาพพ่อกับแม่ของเขา ที่คอยแต่จะชื่นชม คอยโอ๋น้องชายฝาแฝดของเขา แฝดที่หน้าตาเหมือนกับเขาไม่มีผิด แต่กลับแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง...

"วาโย" และ "เตโช" ลูกชายฝาแฝดของบ้าน "สิทธานุเวศวัฒน์" แฝดเหมือนที่ตอนเด็กๆแยกกันแทบไม่ออก ทั้งรูปร่างหน้าตา สีผม สีตา หากแต่พอโตขึ้นจนอายุ 15 ปี ทางกายภาพที่ว่าเคยเหมือนกันนั้น ก็ค่อยๆแตกต่างกันออกไปเล็กน้อย และสิ่งที่ทำให้ทั้งคู่ยิ่งแตกต่างก็คือ "ศักยภาพ" หรือ "พรสวรรค์" ซึ่งดูเหมือนสิ่งนั้นจะสถิตย์อยู่ที่ตัวของแฝดน้องเตโชเพียงคนเดียว ตั้งแต่เล็กมาก ไม่ว่าจะเป็นพัฒนาการ การเรียนรู้ ความเฉลียวฉลาด เตโชเหนือกว่าวาโยในทุกด้าน โดยเปรียบเทียบได้ชัดเจนที่สุดตอนที่ทั้งคู่เข้าโรงเรียน เพราะผลการเรียนของเตโชนั้นเป็นถึงระดับหัวกะทิของโรงเรียน แฝดน้องเรียนอยู่ห้องคิงตลอดตั้งแต่ชั้นประถม จ

นถึงตอนนี้ที่อยู่ชั้น ม.3แล้ว แต่แฝดพี่วาโยกลับแตกต่าง ผลการเรียนเด็กน้อยกระท่อนกระแท่น แม้จะอ่านหนังสือหนัก ก็ทำผลการเรียนที่ดีๆไม่ค่อยได้ ด้านกีฬาก็เช่นกัน เตโชนั้นเก่งกาจในกีฬาเกือบทุกชนิด เป็นพวกที่ถ้าได้เห็นก็สามารถเล่นตามได้แล้ว ผิดกับวาโย ที่อ่อนกีฬา ไม่ว่าชนิดไหนเขาก็ไม่ถนัด เวลาผ่านเรื่อย มาจนอายุ 15 ปี ในขณะที่เตโชยังคงอัจฉริยภาพทั้งบุ๋นบู้ เป็นที่เชิดหน้าชูตาของพ่อแม้ วาโยกลับเป็นเหมือนจุดกระด่างกระดำ ทำให้พ่อแม่ขายขี้หน้า ตลอด 15 ปีที่ผ่านมาเขาไม่เคยได้รับคำชม มีแต่คำปรามาสดูหมิ่น "เป็นฝาแฝดกันแท้ๆ ทำไมมันถึงต่างกันได้ขนาดนี้นะ" คำที่ฝังใจเขามาทั้งชีวิต

"เรียนยังไงของแกวะไอ้โง่ ได้แต่เกรด 1 เกรด 2..."                                                                           

"อย่าเสือก!!"                                                                                       
หลังจากวาโยกลับมาที่ห้องไม่นาน เตโชก็ตามขึ้นมาด้วย แต่ไม่ได้ขึ้นมาช่วยปลอบใจหรอกนะ มาเยาะเย้ยเหมือนเคยๆต่างหาก และหลังโดนวาโยตะคอกกลับไป เตโชก็ยิ่งแกล้งวาโยหนักขึ้น ร่างใหญ่กว่ากระทืบเท้าเข้าใกล้ มือแกร่งกว่าคว้าคอเสื้อของคนตัวบางที่นั่งอยู่กับพื้น ลากทึ้งจนปลิวตามมือ

"พูดให้ดีๆหน่อย ไอ้ลูกหมา กูยังไม่หายเคืองที่มึงทำกูขายขี้หน้าอีกแล้วนะโว้ย แล้วพ่อเคยบอกมึงแล้วใช่มั้ย ว่าห้ามพูดหยาบกับกูน่ะ!!"                       

พอลากร่างเล็กกว่าเข้ามาประชิดตัวได้ เตโชก็ตะคอกใส่หน้าวาโยอย่างหยาบคายทันที                                               

"ปล่อยกู...ไอ้เต"                                                                                   

แม้ส่วนสูงจะไม่ค่อยต่างกันเท่าไหร่ แต่ด้วยความที่รูปร่างผอมบางกว่ามาก ทำให้วาโยดิ้นออกจากอุ้งมือของแฝดน้องไม่ได้เสียที                               

"พูดกับกูดีๆก่อน แล้วกูจะปล่อย..."                                                                               

".................ปล่อย...วาเถอะ วาขอร้อง.."                                                                           

"หึ...ก็แค่นั้น"                                                                                       

เตโชปล่อยมือออกจากคอเสื้อวาโยแทบเป็นการสะบัด ร่างบางเซเล็กน้อย ก่อนจะยืนตั้งหลักจ้องอีกฝ่ายตาเขียว                                   

"สักแต่จะสูงนะมึงน่ะ ผอมจนจะเหลือแต่หนังหุ้มกระดูกอยู่แล้ว ออกกำลังกายซะบ้างสิ"                                               

เตโชพูดพลางมองคนตัวเล็กกว่าอย่างพินิจพิเคราะห์ เพราว่าตนเล่นกีฬาและออกกำลังกายทุกวัน รูปร่างจึงสูงใหญ่กว่าแฝดผู้พี่เขาเยอะ แม้แต่สีผิว เขาเองก็คล้ำกว่า ยิ่งมองยิ่งรู้สึกสมเพช แฝดพี่ที่ตัวเล็กเกร็น อายุก็ 15 เข้าไปแล้ว รูปร่างกลับยังเด็กเกินวัย แถมผิวก็ขาวซีดเพราะเจ้าตัวไม่ยอมมออกแดด ไม่ยอมออกกำลังกาย วันๆก็หมกตัวอยู่แต่บนห้อง

"วา กูเตือนมึงดีๆแล้วนะ ถ้ามึงไม่อยากโดนพ่อด่า มึงก็หัดฟังกูบ้าง..."                                                       

"เรื่องของกู มึงไม่ต้องยุ่ง ไอ้เต! ออกไปจากห้องกูได้แล้ว"                                                               

วาโยตะคอกแฝดน้องกลับ ไม่อยากฟังที่อีกฝ่ายพูดอีก เตโชเริ่มหงุดหงิด แต่ไม่อยากซ้ำเติมแฝดพี่ที่เพิ่งพ่อด่ามามากนัก ร่างสูงเลยยอมถอยให้ก่อน                   

"เออ กูไปแน่ ไม่อยากเข้าห้องรูหนูอับๆของมึงนักหรอก แต่จำไว้ละกัน ว่าคราวหน้าอย่าทำกูขายหน้าอีก มีแฝดโงๆอย่างมึงน่ะ พูดตรงๆกูอาย!"                       

พูดจบเตโชก็ออกจากห้องวาโยไป ตามที่วาโยร้องขอ                                                                        

วาโย และ เตโช แยกห้องกันนอนตั้งแต่ชั้นประถม เพราะเตโชเป็นเด็กเก่ง พ่อแม่เลยทุ่มเทความรักให้เป็นพิเศษ ไม่ว่าเตโชอยากได้อะไร ก็ประเคนให้แบบไม่มีอิดออด  ห้องหับก็จัดห้องใหญ่ๆให้ มีทีวี มีคอมพิวเตอร์ในห้อง ผิดกับวาโย ที่ได้แต่ห้องเล็กๆ ที่มีแค่เตียง โต๊ะเขียนหนังสือ และตู้เสื้อผ้า วาโยยังรู้สึกเป็นบุญคุณมากมายที่ยังอุตส่าห์ติดแอร์ให้  เพราะความสามารถแตกต่าง ความรักที่ได้จึงแตกต่างไปด้วย วาโยยอมรับหมดทั้งใจ ว่าเขาอิจฉาเตโชเหลือเกิน ทำไมคนที่ยืนอยู่จุดนั้นถึงไม่ใช่เขากันนะ ทำไมกัน ทั้งที่เป็นฝาแฝดกันแท้ๆ พระเจ้ากลับไม่รัก ไม่เข้าข้างเขาบ้างกันนะ...อิจฉา เขาอิจฉาจนแทบจะกระอักเลือด
.
.
.
โรงเรียน...

"เฮ้ย วา จะกลับแล้วเหรอวะ?"

วาโยหันไปตามเสียงเรียก พบ เพื่อนร่วมห้องคนหนึ่งวิ่งเหยาะๆเข้ามาหา

"มีอะไรเหรอ บอส?"

"วันนี้เรากับพวกไอ้เดชจะไปเที่ยวร้องเกะกัน วาไปด้วยกันดิ"

“ไม่ล่ะ เราจะกลับบ้านแล้ว”

"รีบกลับจัง เพิ่ง 4 โมงเองนะ ไปเที่ยวกับพวกเราก่อนเถอะนะ"

หนุ่มน้อยตาคม รูปร่างสูงใหญ่ ยิ้มหวานเข้ามาชวนวาโยด้วยความสนิทสนม

"ไม่ล่ะ ขอบใจนะ"

"เฮ้ย เดี๋ยวๆๆๆ ตัดรอนกันจัง อยู่กันมาจะ 3 ปีแล้วนะ อีกไม่กี่เดือนก็จบการศึกษาแล้วเนี่ย ยังไม่เคยได้ไปเที่ยวด้วยกันเลย นะ นะ นะ"

บอสอ้อนวาโยไม่หยุด วาโยเองก็ไม่ได้รังเกียจ แต่วันนี้เขารู้สึกอยากกลับบ้านมากกว่า

"ขอโทษนะบอส วันนี้เราไม่สะดวกว่ะ ไว้วันหลังนะ"

"ว้า...คราวหน้าต้องไปด้วยกันให้ได้นะเว้ย วา"

"อืม"

"สัญญาแล้วนะ"

"อืม...สัญญา"

บอส เดินจากไปด้วยท่ทางหงอยๆ คงเพราะเสียใจที่เขาไม่ยอมไปด้วย แต่วาโยก็ไม่ได้ติดใจอะไร ที่จริงเพราะเขาไม่ค่อยสนิทสนมกับเพื่อนคนไหนเลยต่าง เขาเลยไม่อยากไปเที่ยวกับเพื่อนคนไหนทั้งนั้น
.
.
.
"ทำไมมันกลับเร็ววะ...?"

พอจะก้าวเข้าประตูบ้าน วาโยเหลือบไปเห็นรถเก๋งคู่ใจของเตโชเข้าพอดี รถคันที่พ่อซื้อให้เตโชเป็นของขวัญวันเกิดอายุครบ 15 ให้เฉพาะกับเตโชลูกรัก รถของเตโชในวันเกิดของเตโชเท่านั้น... เมื่อเห็นรถจอดอยู่นั่นก็แสดงว่าแฝดน้องเขากลับมาก่อนแล้ว เห็นแบบนั้นวาโยก็ได้แต่คิดว่า "รู้งี้ไปเที่ยวกับพวกบอสดีกว่า" เด็กหนุ่มเหลือบมองรถสลับกับบ้านตนอีกครั้ง ก่อนถอนหายใจเบาๆ แล้วเดินเข้าบ้านในที่สุด
.
.
.
อ๊ะ อื้อ...

"หือ?"

อะ อ๊าง อ๊า

"เสียงใครวะ หนังโป๊?"

พอกลับขึ้นมาจนถึงหน้าห้อง วาโยก็ได้ยินเสียงผู้หญิงร้องครางด้วยความกระสัน ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าอยู่ในกิจกรรมอะไร ตอนแรก วาโยคิดไปว่าเตโชคงเปิดหนังโป๊ดู เหมือนที่เคยเปิดให้เพื่อนๆมันดูอยู่บ่อยๆ

"อ๊า พี่เต แนน..อ๊า..แนนจะเสร็จแล้ว อ๊า..ง"

"อ๊า...พี่เตขา...อ๊..อื้อ..."

"เฮ้ย!!?"

หัวใจวาโยกระตุกวูบทันที เมื่อรู้ว่าเสียงที่ตนได้ยินนั้น เป็นเสียงกิจกรรมที่เกิดขึ้นจริง เหตุการณ์จริง วาโยตัวแข็งทื่ออยู่อย่างนั้น หัวใจที่เต้นระทึกอยู่ในอกตอนนี้ร่ำร้องให้เขา "แอบดู!!" ไม่ได้เพราะทะลึ่ง แต่เพราะอยากเห็นด้วยตา เขารู้ว่าเตโชมีผู้หญิงเข้ามาติดพันเยอะ แต่ไม่นึกเลยว่าแฝดน้องของตนจะมีประสบการณ์ในเรื่องอย่างว่าแล้ว มือของวาโยสั่นระริกขณะที่แอบบิดลูกบิดประตูห้องเตโชเบาๆ
ไม่ได้ล็อค!!

เพราะยังเด็กเกินไป เพราะยังไร้เดียงสาเกินไป เพราะยังไม่มีประสบการณ์ ความอยากรู้อยากเห็นจึงชักพาให้วาโยทำแบบนี้ และสิ่งที่เด็กหนุ่มได้เห็น คือแฝดน้องของตนที่นอนหงายอยู่บนที่นอน แขนข้างหนึ่งใช้หนุนศรีษะไว้ ส่วนอีกมือกำลังเคล้นคลึงหน้าอกขาวของ ร่างขาวนวลของสาวน้อยคนหนึ่ง ที่กำลังขยับโยกร่างอยู่บนตัวของเตโชอย่างเมามัน ปากก็ร้องครางไม่หยุด ภาพที่ได้เห็นตรงหน้า ช่างบาดลึกลงไปที่แก่วิญญาณ ระหว่างที่ยังคงตกตะลึง วาโยไม่รู้ตัวเลยว่า ภาพการสมสู่ของน้องชายฝาแฝดตรงหน้าเขา จะทำให้แก่นกลางร่างกายของเขาเต้นตุบ และเริ่มขยายตัวขึ้น กว่าจะรู้ตัวว่ากำลังมีอารมณ์ร่วมกับภาพนั้น ดวงตาของเขาก็ประสานเข้ากับแฝดน้องโดยบังเอิญ วาโยสะดุ้งเฮือก แต่เตโชที่ตอนแรกแค่เลิกคิ้วเพราะความตกใจเล็กน้อยนั้น กลับจ้องเขม็งมาที่วาโยนิ่ง พร้อมกับยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย ...

"!!!?"

วาโยหนีกลับออกจากตรงนั้นทันที หัวใจยังคงเต้นระส่ำ แต่สมองเขาจำได้อย่างดีว่าแฝดน้องกำลังยิ้มเยาะเขา เตโชกำลังเยาะเย้ยเขา เยาะเย้ยที่เขามันอ่อน เยาะเย้ยที่เขาแอบดู แต่ที่ทำให้วาโยเจ็บใจสุดๆ คงเป็นที่เขา "มีอารมณ์"

................................................................................................

โถ...วาโยเอ้ย...
 

[Luk-Pla-Yai]

ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบ มาต่อเร็วๆนะคนเขียน ท่าทางจะสนุกมาก.......อิอิอิ รอๆๆๆๆๆๆ

[lalitalx]

  ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
ชอบแนวนี้ ไม่ค่อยมีให้อ่านนะ 555555 ถ้าจะดราม่ากันอีกนาน ชื่อเรื่องน่าสนใจมาก เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ 

[momo9476]

เริ่มแรกก็ทะเลาะกัน แล้วทั้งคู่จะไปรักกันตอนไหน

[Tiamo_jamsai]

     ชอบบุคคิลเตโช มากกกค่ะ   


รอตอนต่อไปค่าาาา

[paojijank]

เริ่มเรื่องได้แซ่บมากค่ะ

[owo llยมuมข้u]

อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกก นานๆทีจะมีเรื่องสนุกๆให้ดู มาต่อเถอะ T^T ชอบจังๆๆๆ

[nOsTrAdamUsz]

 

[parn11]

อ่านแล้วเลิฟเลย 
สงสารวาเหมือนกันนะคะ ลูกเหมือนกัน
ติดตามค่าาาาาา

[honeystar]

รอเรื่องนี้ ><'

[Ice Supharanan]

แต่งเก่งจัง....ชอบอ่ะ'><"
มาต่อไวๆนะคะ^^

[thearboo]

-ตอนที่ 2 – กลั่นแกล้ง



บรื๋นนนนน....
.
.
.
เสียงรถขับออกไปจากบ้าน แสดงว่าน้องชายฝาแฝดของเขาคงออกไปส่งแฟนสาว  ถึงจะรู้ว่าไม่มีใครอยู่ในบ้านแล้ว แต่วาโยก็ยังไม่อยากออกจากใต้ผ้าห่ม เกลียด เขาเกลียด เกลียดเตโช เกลียดน้องชายฝาแฝดของตัวเอง เกลียดจนแทบอยากจะกระอักเลือด แต่เหนืออื่นใด เขาเกลียดตัวเองที่สุด ที่ดันไปมีอารมณ์กับภาพนั้น เกลียดตัวเองจริงๆ
.
.
.
แกร๊ก...
.
.
ตุบ
.
.
"!!!??"

"ไง...ตื่นได้แล้วเหรอ ไอ้ลูกหมา"

"เข้ามาได้ไงน่ะ!!?"

ไม่รู้ว่าเผลอหลับไปตอนไหน  พอตื่นขึ้นมาอีกทีก็โดนแฝดน้องของตนนั่งจ้องหน้าอยู่ข้างๆ วาโยทะลึ่งตัวพรวดขึ้น ในอกสั่นระทึก ทั้งโมโหระคนหวาดหวั่น แปลกใจสุดประมาณที่แฝดน้องเข้ามาในห้องตน ทั้งๆที่ตนเองได้ล็อคห้องไปแล้วแท้ๆ

"อ่อ...โทดทีนะ บังเอิญ...ฉันมีกุญแจห้องแกว่ะ...หึหึ"

"แกมีอะไรกับฉัน?"

วาโยกัดฟันถามออกไป เพราะปกติถ้าไม่ใช่เวลาที่เขาโดนพ่อกับแม่ดุจนยับเยิน แล้วมันขึ้นมาเยาะเย้ยแล้ว ปกติมันจะไม่เข้ามาหาเขาในห้องเด็ดขาด...หรือว่า...
               
"ฉันเห็นนะ..."
                                   
"!?"
                                           
"อ...อะไร?"
                                       
เสียงสั่นอย่างห้ามไม่ได้ "เห็น" ของเตโช มันหมายถึงเรื่องที่เขาแอบดูแน่ๆ
                       
"ได้ทีแล้วสินะ คราวนี้...พ่อแม่อยู่ข้างล่างแน่ะ โร่ไปฟ้องเลยสิ..."
                           
"ได้ที? อะไร? ฟ้องอะไร?"
                                   
เตโชแสยะยิ้มร้าย พลางโน้มตัวเข้าไปหาวาโยช้าๆ ใกล้ขึ้นเรื่อยๆ จนลมหายใจรินรดบนใบหน้า  วาโยหายใจติดขัด เอนร่างหนีโดยอัตโนมัติ
                   
"ก็ฟ้อง เรื่องที่ฉันพาผู้หญิงมานอน ตอนที่พ่อกับแม่ไม่อยู่ไง....แกชอบฟ้องไม่ใช่เหรอ หึหึ จำได้ว่าเมื่อก่อนแกชอบคาบข่าวฉันไปฟ้องพ่ออยู่บ่อยๆ หึหึ..."
               
"...........อย่ามาท้ากูนะ...ไอ้เต..."
                                   
วาโยกัดฟันกรอด จริงตามที่เตโชพูดทุกอย่าง เพราะความริษยา เพราะอยากถูกชื่นชม เพราะอยากอยู่ในสายตาของพ่อแม่บ้าง  เขาจึงคอยเป็นตัวร้าย คอยสอดส่องว่าเตโชทำอะไรผิดบ้าง ทำอะไรไม่ดีบ้างจากนั้นก็เอาเรื่องที่ได้เห็นไปฟ้องพ่อกับแม่ หวังใจให้แฝดน้องโดนทำโทษ เหมือนที่ตัวเองนั้นโดนอยู่ประจำ... แต่มันไม่เคยสำฤทธิ์ผล พ่อกับแม่ นอกจากจะไม่ฟัง ไม่เชื่อเขาแล้ว ยังทำโทษเขาที่ใส่ร้ายน้องชายด้วย

"บอกว่าอย่าพูดหยาบใส่กูไง!! เฮอะ...ไงล่ะ ไม่ไปฟ้องพ่อเรื่องกูล่ะ เรื่องนี้เรื่องใหญ่อยู่นา...พ่ออาจเชื่อมึงก็ได้นะ ฮะฮะ...รึมึงไม่กล้าฟ้อง เพราะมึงเอง...ก็แอบดูกูเอาเด็กจน...เกือบ"เสร็จ" เหมือนกัน...หึหึ"
       
"ไอ้สัดเต!!"
                                       
พลั่ก!
                                           
วาโยต่อยแฝดน้องออกไปเต็มแรงด้วยความเดือดดาลที่โดนเหยียดหยัน แต่หมัดอ่อนแรงอย่างเขาหรือจะทำอะไรนักกีฬาอย่างเตโชได้ แม้อายุจะเพิ่ง 15ปี แม้รูปร่างจะยังไม่โตเต็มวัย แต่ด้วยความที่เป็นนักกีฬาจึงทำให้ดูมาดแมนสมชาย แตกต่างกับวาโยที่แคระแกรนเป็นเด็กน้อยมากมายนัก ทั้งที่ต่อยออกไปเต็มแรง แต่ก็ทำได้แค่ ให้ใบหน้าคมกล้าที่เหมือนกับเขานั้นสะบัดไปเพียงเล็กน้อยเท่านั้น น่าเจ็บใจราวกับโดนเย้ยหยันถึงความอ่อนแอของตัวเองซ้ำๆ 

พลั่ก!

"อึก!!"
                                       
"มึงกล้าต่อยกูเชียวเหรอ ไอ้วา..."
                                   
ทันทีที่โดนต่อย มือใหญ่ขอเตโชก็คว้าหน้าของวาโยและกดลงบนที่นอนโดยแรง  น้ำเสียงแสดงความคุกรุ่นเด่นชัด ตั้งแต่ขึ้นชั้นมัธยมต้น เตโชไม่เคยทำร้ายร่างกายของแฝดพี่ เพราะไม่อยากได้ชื่อว่ารังแกคนที่อ่อนแอกว่า แต่คราวนี้ฟิวส์เด็กหนุ่มเกือบสะบั้น น่าโมโหแฝดพี่ที่ทำอะไรไม่ยั้งคิดจริงๆ

"กูเจ็บไอ้เชี่ยเต ปล่อยกู!!"
                                   
แค่มือเดียวก็กดร่างแฝดพี่ไว้ได้อยู่หมัด  วาโยเองก็ทั้งข่วนทั้งดิ้น แต่ก็ไม่เป็นผล เพราะแรงกล้ามที่ต่างกัน แขนขาเก้งก้างของตนดูช่างไร้ค่าเสียจริง
               
"ฮึ! อ่อนแออย่างกับหนอนเลยนะมึงน่ะ แค่มือข้างเดียวมึงก็สู้กูไม่ได้แล้ว มีแฝดพี่แบบมึงเนี่ย แม่งกูโคตรหงุดหงิดเลยว่ะ"
                   
"กูก็ไม่อยากมีน้องแบบมึง ไอ้เต ปล่อยกู!!"
                                   
"อ้อ เหรอ... งั้นเราเป็นอะไรกันดีวะ "พี่วา"..."
                                   
จู่ๆ แฝดน้องก็ก้มตัวลงมาประชิด กระตุกยิ้มร้ายข่มขวัญ พร้อมกระซิบถามวาโยเสียงเหี้ยมเกรียม
                       
".........อึก....."
                                       
"เออ...จริงสิ วันนี้มึงหนีออกมาก่อนนี่ งั้นก็แสดงว่า..."
                           
วาโยถึงกับงง เมื่อจู่ๆแฝดน้องก็โพล่งเรื่องเมื่อตอนเย็นขึ้นมา
                           
"อ...อะไร?"
                                       
"ก็...ดูท่าทางพี่วาจะยัง...ไม่เสร็จสินะ ถึงได้หงุดหงิดงุ่นง่านอยู่แบบนี้...ให้เต...ช่วยมั้ย...หึหึหึ..."
                       
"อ๊ะ!! ปล่อย! เชี่ยเต ปล่อยกู!! อื้อออออ!!?"                                   

มือหนาอุดปากพี่ชายไว้ไม่ให้ส่งเสียง ส่วนอีกมือก็ถือวิสาสะลูบไล้อยู่ตรงเป้ากางเกงของวาโย ที่ซึ่งวาโยน้อยยังคงหลับไหลอยู่ แม้วาโยจะดิ้นรนแค่ไหนก็หลบหลีกมือปลาหมึกของแฝดน้องไม่พ้น โดยเฉพาะเมื่อโดนร่างหนากว่าของเตโชโถมทับ หนักจนหายใจไม่ออก

"อะไร๊...พี่วา? ลูกมึงตัวเล็กจังวะ หึหึ...เราเป็นฝาแฝดกันนี่นา นึกว่าลูกชายมึงกับกูจะเท่าๆกันเสียอีก ฮ่า ฮ่า..."

"อื้อ!!!"

ทั้งโกรธทั้งอาย ที่ถูกพาดพิงถึงของรักซึ่งๆหน้า วาโยจึงพยายามดิ้นรน แต่ยิ่งดิ้นมือของเตโชก็ยิ่งสัมผัสแนบแน่นกับแก่นกายเขามากขึ้น เพียงแค่อึดใจมือแฝดน้องที่คลึงเคล้นอยู่นอกกางเกงนั้น ก็รุกรานเข้าจนสัมผัสเนื้อต่อเนื้อ วาโยสะดุ้งเฮือกจนแผ่นหลังแอ่นลอย ถูกรุกราน ถูกโรมรัน จนไม่อาจตานทานได้ แก่นกายที่นอนสงบอยู่เมื่อครู่เริ่มมีปฏิกิริยาตอบสนอง ใบหน้าของแฝดน้องยิ้มร้าย จ้องใบหน้าวาโย ราวกับคนที่เหนือกว่า ทั้งที่ใบหน้าเหมือนกันราวกับพิมพ์เดียว แต่วาโยกลับชิงชังใบหน้าที่อยู่เหนือร่างเขาตอนนี้อย่างยิ่งจริงๆ

"อึก...อื้อ..."

"อา...ตั้งแล้วนี่...ไวจังนะ พี่วา...หึหึ"

".........อื้อ อื้อ…!!"

อยากร้องห้าม แต่ปากยังคงถูกผนึกไว้ด้วยมือแกร่งของแฝดน้อง เจ็บใจ... เจ็บใจจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้...

"..!! อ้าว... ร้องไห้ซะแล้วเหรอ...หึ ไอ้อ่อนเอ้ย"

"เต วา กินข้าวได้แล้วลูก..."

เสียงแม่ตะโกนเรียกลงไปทานอาหารเย็น ทำให้ทุกกิจกรรมหยุดชะงัก ราวกับเสียงสวรรค์ของวาโย แต่นั่นทำให้เตโชรู้สึกหงุดหงิดพอสมควร

"...อา...ระฆังดังพอดี น่าเสียดายนะ แต่มึงคงต้องช่วยตัวเองต่อแล้วล่ะ หึ อย่าหาว่ากูใจร้ายแล้วกัน..."

"...................."

วาโยได้แต่นอนตัวสั่นงันงก  จ้องมองร่างน้องชายฝาแฝดเดินออกจากห้องไป หนักหนาเหลือเกิน คราวนี้เขาโดนแกล้งหนักเหลือเกิน เจ็บใจ แต่ที่ยิ่งกว่านั้น "กลัว"
.
.
.
จากวันที่โดนเตโชกลั่นแกล้ง ผ่านมาเกือบสัปดาห์ เด็กผู้หญิงที่ชื่อ “แนน” รุ่นน้อง ม.2 ที่เป็นดาวของชุมนุมนาฏศิลป์ คู่ควงคนล่าสุดของเตโช แนนมาที่บ้านเขาทุกวัน เพื่อจะทำกิจกามกับแฝดน้องของเขา "น่าสะอิดสะเอียน"   ทั้งเตโช ทั้งเด็กผู้หญิงคนนั้น และทั้งตัวเขาเอง ตัวเขาเอง ที่แอบสำเร็จความใคร่... เพียงเพราะได้ยินเสียงคราง ของน้องแนน
.
.
.

"น่าสะอิดสะเอียน..."
.......................................................................................

 
โอยยยยย...หน่วง...

[nunnan]

เต นายมันน่าตบจริงๆ

[owo llยมuมข้u]

TpT

[honeystar]

เตน่าตบอ่ะ ==' แลดูน่ากลัวมากอ่ะ

[davina]

อ่านขำโปรยแล้วขนลุก ไม่ใช่ว่าขยะแขยงนะ แต่เพราะอ่านแล้วมันมีพลังดึงดูดให้อ่านต่ออ่ะ
ชอบภาษามาก ที่สุดอ่ะ! 

[parn11]

เด็ดจริงๆค่าาา

[fannan]

เตร้ายจัง


โตเกินเด็ก15แล้วแบบนี้

[momo9476]

ไวไฟจริงๆ เด็กน้อย

[~Ti amo~]

ชอบสำนวนของพี่เทอร์โบมากเลยค่ะ OwO (ตามมาจากdek-d)
เต...โตเกินวัยไปแล้วนะ =_>=
สงสารวา
ติดตามเรื่องนี้ค่ะ 

[sosi]

รออ่านตอนต่อไป 
 

[Rafael]

โฮ่
ขอมาตามเรื่องนี้ด้วยคน
ถึงแม้ว่าดูแล้วมันจะหน่วงมากกกกก็เถอะ TT

[t2007]

หน่วงจิต ทรมานใจ

[thearboo]

-ตอนที่ 3- ความผิด



บรื๋นนนนนนน…..

“กลับไปได้เสียที…”

วาโยถอนหายใจทันทีที่เสียงรถแล่นออกไป วันนี้น้องแนนก็มาหาเตโชอีกแล้ว กิจกามคงเสร็จกันแล้ว เตโชถึงขับรถออกไปส่งเหมือนทุกๆวัน

“ฮึ…ใบขับขี่ก็ยังไม่มีแท้ๆ เดี๋ยวตำรวจก็จับเอาจนได้”

วาโยบ่นน้อยๆก่อนเตรียมตัวออกจากห้อง เพื่อหาข้าวเย็นทาน วันนี้พ่อแม่เขามีสัมมนาที่ต่างจังหวัด จะกลับมาในวันรุ่งขึ้น ดังนั้นแม่จึงเตรียมอาหารเอาไว้ให้ในตู้เย็นแล้ว เพื่อให้ลูกๆ เอาออกมาอุ่นกินเมื่อหิว

“พี่วาคะ…”

“….!!..น…น้องแนน?”

“ขอโทษค่ะ พี่วา คือว่า แนนหิวน้ำน่ะค่ะ พี่วาช่วยหาน้ำให้แนนดื่มหน่อย…ได้หรือเปล่าคะ?”

“อ คะ ครับ!”

วาตกใจจนสะดุ้ง เมื่อสาวน้อยที่เขาคิดว่ากลับไปแล้ว จู่ๆก็โผล่พรวดออกมาที่หน้าห้องเขา และยิ่งลมหายใจสะดุด เพราะสาวน้อยเธอใส่แค่เสื้อเชิ๊ตของแฝดน้องเขาตัวเดียวเท่านั้น ซึ่งไม่ต้องบอกก็รู้ว่า ภายใต้เสื้อบางๆตัวนั้น ข้างในเปลือยเปล่า เด็กหญิงอายุเพียง 14 ปี ทำไมถึงได้กล้าขนาดนี้กันนะ วาโยคิดถึงส่วนนี้แค่เพียงนิดเดียวเท่านั้น เพราะตอนนี้เด็กหนุ่มตื่นเต้นจนมือไม้สั่น กับสาวน้อยข้างๆ ช่างดูเย้ายวน วาโยกลืนน้ำลายลงคอดังเอื๊อก เมื่อเห็นท่ากินน้ำของเด็กสาว น้ำส่วนเกินที่ไหลออกจากมุมปาก เรื่อยลงมาจนถึงต้นคอขาว…

“อ๊ะ!...ว้า เปียกหมดเลย แย่จัง…”

“…!!?”

จู่ๆน้องแนนก็เผลอทำน้ำหกลงบนหน้าอกกะทัดรัดของตัวเอง แต่แทนที่วาโยจะรีบหาผ้ามาเช็ดให้ เด็กหนุ่มกลับมัวตะลึงลานไปกับผ้าเปียกที่ลู่ไปกับหน้าอกนั่น เห็นหัวนมสีน้ำตาลอ่อนของสาวน้อยชูชันอยู่ใต้ร่มผ้า เห็นเพียงแค่นี้ท้องน้อยของวาโยก็ปั่นป่วน ส่วนกลางร่างกายร้อนรุ่ม เด็กที่ผ่านโลกมาแค่ 15 ปีแบบเขา เด็กที่ไม่เคยผ่านเรื่องอย่างว่ามาเลยอย่างเขา ยังอ่อนหัดเกินไปที่จะหักใจต้านทานภาพตรงหน้าได้ หัวใจวาโยเต้นแรง ลมหายใจร้อนผ่าว จ้องมองหน้าอกของสาวน้อยไม่วางตา

“พี่วาคะ?”

“…………..”

“พี่วา…?”

เมื่อเห็นว่ารุ่นพี่หนุ่มน้อยแข็งทื่อไปซะแล้ว แนนก็หัวเราะน้อยๆออกมา

“หึหึ…ตลกจังค่ะ พี่วา…เหม่ออะไรอยู่คะเนี่ย?”

“อะ…เอ่อ เตไปไหน?”

พอรู้สึกตัวขึ้นได้จากเสียงหัวเราะของเจ้าหล่อน วาโยก็ทะเล่อทะล่าถามถึงแฝดน้องขึ้นมาซะอย่างนั้น

“พี่เตออกไปหาเพื่อนน่ะค่ะ บอกว่าเดี๋ยวค่ำๆจะกลับ”

“อ๋อ..เอ่อ แล้ว…น้องแนน…”

“คืนนี้…พ่อกับแม่แนนก็ไม่อยู่เหมือนกันค่ะ…จะอยู่บ้านคนเดียวพี่เตก็เป็นห่วง เพราะงั้น….คืนนี้…แนนคงค้างที่นี่ค่ะ พี่วา”

“อะ…เหรอครับ?...”

แนนยิ้มหวานให้กับความเงอะงะของเด็กหนุ่ม เธอรู้ดีว่าตอนนี้รุ่นพี่วาโยของเธอรู้สึกยังไง และเธอเองก็กำลังต้องการ

ถึงเธอจะเป็นแฟนอยู่กับเตแฝดน้อง ผู้ที่หล่อ เท่ห์ เพอร์เฟคอยู่แล้ว แต่แนนก็แอบสนใจในตัวของวาโยพี่ชายฝาแฝดของแฟนหนุ่มอยู่ไม่น้อย เพราะหน้าตาที่หล่อเหลาไม่ต่างกัน แม้จะดูอ้อนแอ้นไปนิด แต่นิสัยที่เงียบขรึมดูเข้าถึงยากนั้น ก็ท้าทายเธออยู่ไม่น้อย และหล่อนก็ไม่รอช้า นิ้วเรียวสวยเอื้อมไปลูบไล้แผ่นอกบางของวาโยทันที

“น้องแนน…!?”

“พี่วาขา…พาแนนไปเปลี่ยนเสื้อหน่อยได้หรือเปล่าคะ”

สาวน้อยช้อนตาออดอ้อน พร้อมเบียดกายที่มีเพียงเสื้อเชิ้ตบางเบาเข้าบดเบียดกับร่างระอุของวาโยอย่างเว้าวอน เพียงเท่านี้ เด็กหนุ่มก็ไม่สามารถต้านทานความปรารถนาที่เกิดขึ้นได้อีกต่อไปแล้ว มือขาวของวาโย ค่อยๆเลื่อนขึ้นมาปลดกระดุมเสื้อของแนน เริ่มจากเม็ดบนสุด เม็ดที่สอง เรื่อยลงมา ท่ามกลางรอยยิ้มกระหยิ่มของสาวน้อย
.
.
.
“อ๊ะ พี่วา….อ๊า…ดูดแรงอีกค่ะ อ๊า…ซี๊ด…”

แนนครางกระเส่า เมื่อวาโยโจมตีหน้าอกเธออย่างดุดัน เพราะเด็กหนุ่มยังไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อน ทุกสัมผัสที่ให้จึงยังดู งกๆเงิ่นๆ และยังคงกะแรงที่จะใช้ไม่ถูก ทุกอย่างเป็นไปตามที่ร่างกายวัยหนุ่มปรารถนาล้วนๆ แม้จะดูรุนแรงไปบ้าง แต่แนนก็ยินดี ออกแนวชอบใจมากเลยด้วยซ้ำ

“ซี้ด…พี่วา อ๊า…ง…ลิ้น…ใช้ลิ้นแรงๆเลยค่ะพี่วา…อ๊ะ อ๊ายยย…”

“น…แนน พี่…”

“เข้ามาเลยค่ะพี่วา อ๊า…แนนพร้อมแล้ว…”

เมื่อสาวน้อยอนุญาต วาโยก็ไม่สามารถหักห้ามตัวเองได้อีกต่อไป กระแทกดุ้นเข้าไปในร่างเย้ายวนนั่นทันที

“อ๊ะ…อึก”

เพราะนี่คือครั้งแรกที่ได้สอดใส่ในตัวผู้หญิง แค่เข้าไปจนสุด วาโยก็แทบถึงฝั่งฝัน หนุ่มน้อยโยกกายตามแรงปรารถนา เสียงลามกที่เขาเป็นคนกระทำบวกกับเสียงครางหวานกระเส่าของสาวน้อยที่นอนดิ้นเร่าอยู่ใต้ร่างนี้ด้วยแล้ว วาโยก็ไม่สามารถอดทนได้อีกต่อไป รู้ดีว่าสาวน้อยคนนี้คือแฟนของแฝดน้อง รู้ดีว่านี่คือสิ่งที่ผิด แต่เขาห้ามไม่ได้ ศิลธรรมหรืออะไร ตอนนี้เขาก็ไม่สนใจทั้งนั้น ขอแค่ได้เข้าไปในร่างน้องแนน หญิงสาวที่เขาอาศัยเสียงของหล่อนสำเร็จความใคร่ของตัวเองมาหลายครั้งหลายครา ขอแค่ได้ลองกับตัวจริง อะไรจะมาหยุด ก็ฉุดเขาไม่อยู่อีกต่อไป

“”อ๊า พี่วา อ๊ะดีค่ะ แรงอีกค่ะ อ๊า พี่วาขา”

“อื้อแนน…พี่…พี่จะแตกแล้ว…”

“อ๊ะ แตกใน…แตกในเลยพี่วา…อ๊า แนนกินยาคุมค่ะ แตกในเลยพี่ อ๋า…..!!!!!”

แค่ได้รับอนุญาต วาโยก็ปลดปล่อยในร่างสาวน้อยเสียทุกหยดหยาด สมองขาวโพลน จุดสุดยอดที่ได้ปลดปล่อยในตัวหญิงสาวมันหฤหรรษ์แบบนี้นี่เอง เด็กหนุ่มกระตุกเบาๆอีกสองสามครั้งเนื่องจากอารมณ์ที่ยังกรุ่นอยู่ ก่อนจะนอนทับทาบลงไปบนร่างสาวน้อยที่นอนหอบหายใจเหนื่อยอ่อนจากการที่เพิ่งถึงจุดสุขสันต์

“อึก อา อา…แฮ่ก แฮ่ก”

“วา…แนน!!”

“………….!!!!!??”

“กรี๊ดด!! พี่เต!!”

ราวตกจากสวรรค์ เมื่อคนที่คาดไม่ถึงว่าจะกลับมาเร็ว แต่กลับมายืนอยู่หน้าห้องของเขาตอนนี้ วาโยกับแนนผละออกจากกันทันที และระหว่างที่ยังจับต้นชนปลายไม่ถูกอยู่นั้น  จู่ๆแนนก็ร้องไห้ออกมา

“พี่เต ฮือ พี่เตขา ช่วยแนนด้วยค่ะ ฮึก พี่วาเขา…ฮือ เขาขืนใจแนน…”

“…….!!!?”

“เฮ้ย!! ไม่…คือ”

“ฮือ…พี่เต ช่วยแนนด้วย!!”

ยังไม่ทันจะได้อธิบายอะไร เพราะยังตะลึงพรึงเพริดอยู่กับปฏิกิริยาของหญิงสาวที่จู่ๆก็เปลี่ยนหน้ามือเป็นหลังมือ ราวกับคนละคนอยู่นั้น แนนก็กระโดผลึงลงจากเตียงวิ่งโร่เข้าไปร้องไห้ซบอยู่กับอกเตโชทันที

“……กลับบ้าน”

“คะ?”

“กลับบ้าน เดี๋ยวพี่ไปส่ง…”

“…อึก…ค่ะ”

เพราะรู้ว่าแฟนหนุ่มอยู่ในอารมณ์คุกรุ่นถึงขีดสุด แนนจึงไม่เสี่ยงจะพูดพร่ำอะไรมาก หล่อนยอมให้เตโชไปส่งกลับบ้านแต่โดยดี
.
.
.
หลังจากที่เตโชขับรถออกไปแล้ว วาโยที่ยังคงระส่ำระสายอยู่ในห้องของตัวเองนั้นก็กำลังคิดไม่ตก ว่าควรจะทำอย่างไรดี เพราะไม่ว่าจะยังไงครั้งนี้เขาก็เป็นฝ่ายผิด ที่ไม่ยอมยับยั้งชั่งใจ ถึงจะน่าหลงใหลแค่ไหน แต่นั่นก็คือแฟนของน้องชาย เด็กหนุ่มยิ่งคิดยิ่งเครียดจนแทบจะอาเจียรออกมา
.
.
.
.
.
…………………………………………………………………………………….

เอ้า...น้องวาเรา เสียหนุ่มซะแล้ว...

[Mookkun]

วาชีวิตรันทดจริงง :3

[maru]

เตก็ใจร้ายนะนั่น แล้วทำไมต้องคอยกลั่นแกล้งวาแบบนั้นด้วย สงสัยว่าต่อไปวาคงจะหนีไปหรือเปล่านะ

[momo9476]

วา ทำไมทำแบบนี้อ่ะ ผู้หญิงก็นะ แรงจริงไรจริง
อีกตอนก็ดีนะที่รัก

[nunnan]

ไปอยู่ที่อื่นเลยยย