เรื่องสั้น...เลี้ยงเด็ก #11“คุณหมอฮะ น้องโชไปด้วย” เด็กน้อยโชแปงจับมือคุณหมอแน่น เงยหน้ามองอย่างออดอ้อน
“คุณหมอต้องทำงาน น้องโชนั่งเล่นกับพี่เขาไปก่อนนะครับ” เชี่ยงชุนย่อตัวนั่งยองๆ ลูบหัวเด็กตัวน้อยอย่างรักใคร ที่จริงแล้วโชแปงเป็นลูกชายของรุ่นพี่เขา วันนี้เป็นวันเสาร์ เด็กน้อยโชแปงไม่ได้ไปโรงเรียน และเพราะว่าวันนี้รุ่นพี่ต้องไปทำธุระที่ต่างจังหวะสองวัน เลยฝากเขาเลี้ยง
โชแปงเป็นเด็กน่าสงสาร แม่ของโชแปงตายตอนที่โชแปงคลอด รุ่นพี่ของเขา ‘ไซม่อน’ ก็อยู่ตัวคนเดียวไม่มีญาติ เชี่ยงชุนจึงอาสาเลี้ยงโชแปงให้ จะยากอะไรกับอีแค่เลี้ยงเด็ก เขาเคยผ่านช่วงเวลาเลี้ยงเด็กที่แสนยากลำบากมาแล้ว แค่เด็กน้อยโชแปงที่แสนน่ารักและว่านอนสอนง่าย เขาเลี้ยงได้สบายอยู่แล้ว
“ไม่อาวว” เด็กน้อยโชแปงส่ายหน้า ไม่กล้าหันไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างหลังเพราะรู้สึกกลัว ก็พี่คนข้างหลังไม่น่ารักเหมือนคุณหมอ แถมยังตัวใหญ่ยังกะตึก แบบนี้จะไม่ให้กลัวได้ยังไง
“พี่เขาใจดีนะ ใช่ไหมโชกุน” เชี่ยงชุนฉียยิ้มเย็นๆใส่โชกุน โชกุนเลยพยักหน้ารับ ขยับตัวไปอุ้มเด็กที่ชื่อโชแปงมานั่งบนตัก โชแปงน้อยเมื่อโดนจับตัวก็เกร็งตัวมองคนตัวโตหน้าตาตื่น
“คุณหมอ” โชแปงร้องเรียกคุณหนูอย่างน่าสงสาร แต่ว่าเขาต้องเข้าไปตรวจเด็กต่อ เลยให้เจ้าตัวเล็กอยู่กับเด็กตัวโตที่ตามมาเฝ้าเขาอีกคน ไม่รู้จะมาเฝ้าทำไมทุกวัน จนคนที่นี้รู้จักโชกุนกันหมดจะทั้งโรงพยาบาลอยู่แล้ว แถมยังซุบซิบอีกว่าเขาเลี้ยงต้อย!
พ่องสิเลี้ยงต้อย!“อยู่กับพี่โชกุนไปก่อนนะ เดี๋ยวคุณหมอเสร็จงานแล้วจะพาไปกินไอติม โอเคไหมครับ” เชี่ยงชุนพยายามหลอกล่อ
“ก็ได้ครับ” โชแปงลังเลเล็กน้อยก่อนจะตอบตกลง
“ดูแลน้องดีๆนะโชกุน” เชี่ยงชุนไม่วายกำชับพ่อคนตัวโตที่ดูจะไม่ชอบเด็กน้อยโชแปงอีกครั้งหนึ่ง ก่อนจะเดินเข้าห้องตรวจ ทิ้งเด็กน้อยตัวเล็กกับเด็กใจเล็กตัวโตอยู่กันสองต่อสอง
“หึ ทำเป็นอ้อน” ยังไม่ทันไรโชกุนก็แหย่โชแปง
“ผมไม่ได้ทำอะไรสักหน่อยฮะ” โชแปงเบ้หน้าใส่ ดิ้นลงจากตักโชกุน ลงไปเล่นลูกบอลลูกเล็กๆด้านล่าง
“ไม่ได้ทำอะไร นายน่ะชอบมายุ่งกับของๆคนอื่น” โชกุนต่อว่า
“อะไรของๆคนอื่น” โชแปงทำท่าไม่เข้าใจ
“ชุนจ๋าไง ชุนจ๋าป็นของฉันรู้ไว้ด้วย” โชกุนยืดตัวขึ้นตบที่อกตัวเอง
“เพ้อเจ้อ” เด็กน้อยบ่นเบาๆแล้วก็วิ่งไปเล่นกับเด็กคนอื่น ปล่อยให้โชกุนนั่งกัดฟัดกรอด
หน่อยแหนะ! ไอ้เด็กตัวจิ๋วนี่ คิดจะแย่งชุนจ๋าไปต้องข้ามศพข้าไปก่อนเว้ย!!!
สี่ชั่วโมงผ่านไป
เชี่ยงชุนตรวจเด็กคนสุดท้ายเสร็จ วันนี้เขามีเวรแค่ครึ่งเช้า พอออกมาจากห้องตรวจก็เดินตรงไปจุดของเล่นเด็กที่เขาปล่อยเด็กสองคนไว้ตั้งแต่เช้า แต่พอไปถึง ริมฝีปากบางก็คลี่ยิ้มออกมา ภาพที่หนูน้อยโชแปงนอนหนุนตักเจ้าเด็กโชกุน มันดูน่ารักแบบแปลกดี
“นี่ ตื่นได้แล้ว โชแปงครับ ตื่นเถอะ” เชี่ยงชุนปลุกคนทั้งสอง โชกุนตื่นขึ้นมาก่อน ขยี้ตายังกะเด็ก พอเห็นว่าใครมาเรียกก็ฉีกยิ้มกว้าง โน้มหน้าเข้าจุ๊บแก้มคนเป็นพี่อย่างรวดเร็ว เชี่ยงชุนรีบเอามือกุมแก้มตัวเอง มองหันซ้ายหันขวากลัวว่าจะมีคนเห็น ก่อนจะตีที่แขนเด็กหนุ่มอย่างแรง ข้อหาชอบทำตัวรุ่มร่ามกับเขาในที่สาธารณะ
“แก้มห้อมหอมม” แต่มีหรือที่คนอย่างโชกุนจะสะทกสะท้าน หน้ามึนยังไงก็หน้ามึนอยู่อย่างนั้น
เชี่ยงชุนไม่อยากจะฟังคำพูดของเด็กหนุ่ม จัดการปลุกโชแปงให้ตื่นแล้วให้เจ้าโชกุนเป็นคนอุ้มเด็กน้อยแทน
เพราะสัญญากับโชแปงไว้แล้วว่าจะพาไปกินไอ้ติม เชี่ยงชุนเลยขับรถพาเด็กทั้งสองไปที่ห้างที่อยู่ใกล้ๆ
“โชแปงจะกินอะไรครับ” เชี่ยงชุนถามเด็กน้อย ตอนนี้พวกเขานั่งอยู่ในร้านไอติมชื่อดังเรียบร้อยแล้ว
“น้องโชอยากกินอันนี้ครับ เอาช็อคโกแลตกับมะนาวฮะ” นิ้วเล็กๆจิ้มไปที่เมนูโปรดพร้อมกับสั่งไอติมรสโปรดอย่างคล่องแคล่ว พนักงานสาวรีบจดพลางมองเด็กน้อยอย่างเอ็นดู ตามด้วยเชี่ยงชุนที่สั่งของตัวเอง แต่มีอีกคนที่ไม่ยอมสั่ง
“นี่จะกินอะไรก็สั่งสิ พนักงานเขารออยู่นะ” เชี่ยงชุนบอกคนที่นั่งจ้องหน้าเขาเหมือนไม่พอใจ
“ทำไมชุนจ๋าไม่ถามว่าผมจะกินอะไร” เด็กหนุ่มพูดหน้างอ น้อยใจที่ชุนจ๋าสนใจไอ้เด็กตาแบ๋วมากกว่าตน
“แล้วทำไมต้องถามล่ะ” เชี่ยงชุนถามงงๆ
“แล้วชุนจ๋าถามโชแปงทำไมล่ะว่าจะกินอะไร แต่ชุนจ๋าไม่ถามผมอ่ะ ใช่สิ ได้ใหม่แล้วลืมเก่านี่”
ดูเหมือนเรื่องราวจะเลยเถิดไปใกล้ เชี่ยงชุนเลยต้องยอมตามใจเด็กหนุ่ม
“โชกุนจะกินอะไรครับ” “กินแบบชุนจ๋า^_^”
นี่สินะที่เขาเรียกว่าเด็กขี้อิจฉา
กูล่ะเครียด!
ความอิจฉาของโชกุนยังไม่หมดเพียงแค่นั้น เมื่อกลับมาถึงห้อง เชี่ยงชุนไล่ให้โชกุนเอาของที่ซื้อมาไปเก็บเข้าที โชกุนก็ทำตามแต่โดยดี แต่พอทำเสร็จเท่านั้นแหละ โชกุนออกมาเจอเชี่ยงชุนกับโชแปงกำลังฟัดกันอยู่
ฟัด!
“ชุนจ๋า! ทำอะไรน่ะ!” โชกุนโวยวาย เข้าไปจับคนทั้งสองแยกกันทันที
“เฮ้ย! อะไร” เชี่ยงชุนตกใจ เล่นกับโชแปงดีๆไอ้เด็กนี่ก็เข้ามาโวยวาย
“อย่ากอดโชแปงนะชุนจ๋า” โชกุนหายใจฟึดฟัด มองเชี่ยงชุนที่กอดเจ้าเด็กตาแบ๋วนั่นแน่นที่หัวเราะคิดคัก น่าหมั่นไส้ที่สุด!
อะไรกัน! ทำไมชุนจ๋าไม่กอดเขาแบบนี้บ้าง (แกไม่ได้ดูตัวเองเลยนะโชกุน =_=!)
“ทำไมจะกอดไม่ได้ นี่ไงกอด แล้วก็ ฟอดดด แล้วก็...จุ๊บ” เชี่ยงชุนกอดโชแปงให้โชกุนดู ทั้งยังหอมแก้มและจุ๊บปากเด็กน้อยน่ารักด้วย นั่นทำให้อารมณ์โชกุนถึงกับพุ่งปรี๊ด!
“ผมไม่รักชุนจ๋าแล้ว” แล้วเด็กหนุ่มตัวโตก็เดินกระแทกเทาหนีเข้าห้องไป ปล่อยให้เชี่ยงชุนมองตามอย่างๆงง เชี่ยงชุนก้มมองเจ้าโชกุนน้อยบนตักก่อนจะคิดออก
อ่า...โดนงอนเสียแล้ว
“ไอ้เด็กขี้อิจฉาเอ้ย! นี่มันเด็กห้าขวบนะ บ้าบอจริง” เชี่ยงชุนส่ายหัวเอือมๆ ให้กับเจ้าเด็กตัวโตที่ใจเล็กเท่ามด
เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงได้ ไม่มีวี่แววว่าโชกุนจะออกมาจากห้อง ทำให้เชี่ยงชุนรู้สึกเป็นห่วง
“โชแปงครับ เดี๋ยวโชแปงนอนดูการ์ตูนไปก่อนนะ เดี๋ยวคุณหมอมา” เชี่ยงชุนจับตัวเด็กน้อยลงนอนบนโซฟาพลางลูบศีรษะเบาๆ
“ฮะ” เด็กน้อยตอบโดยไม่ละสายตาจากการ์ตูนที่กำลังดูอยู่
เชี่ยงชุนเดินเข้าไปในห้อง โชกุนที่นอนหันหลังให้ประตู พอได้ยินเสียงเปิดประตูก็หันมามองก่อนจะทำหน้างอนหนี
“เป็นอะไรอีก” เชี่ยงชุนนั่งลงบนเตียงข้างๆเด็กหนุ่มตัวโต
“...” เงียบ
“นี่โชกุน เป็นอะไร บอกพี่สิ” เชี่ยงชุนยังคงถามอย่างเป็นห่วง
“...”เงียบ
“โอเค ถ้าไม่บอกพี่ก็ไม่สนใจแล้วนะ” เชี่ยงชุนทำท่าจะลุกหนี เท่านั้นแหละ โชกุนก็ผลิกตัวกอดหมับเข้าที่เอวโชกุน
“อย่าไปนะ” เด็กหนุ่มพูดเสียงหงอยๆ
“ไม่ไปก็ได้ แต่บอกก่อนว่าเป็นอะไร”
“...”
“...”
“ผมไม่อยากให้ชุนจ๋ากอดใคร ไม่อยากให้หอมแก้มใคร ไม่อยากให้จูบใครด้วย” โชกุนพูดหน้างอ ลุกขึ้นนั่งพร้อมกับลากเชี่ยงชุนขึ้นนั่งบนตัก
“นั่นเด็กนะ น้องเพิ่งจะห้าขวบเอง”
“นั่นแหละ ยังไงไอ้เด็กนั่นก็เป็นผู้ชาย ผมมองตามันออกว่ามันชอบชุนจ๋า อีกหน่อยมันต้องแย่งชุนจ๋าไปจากผมแน่!”บ้าไปแล้วววว!
แค่เขารักไอ้เด็กบ้านี่ที่อายุห่างกันเป็นสิบปีก็ว่าแย่พอทนแล้ว นี่มันยังจะให้เขาเอาเด็กห้าขวบอีกเหรอเนี่ย โอ๊ยยย! อยากจะบ้าตาย!
“นี่ อย่ามาไร้สาระ มันไม่มีอะไรหรอกน่า อย่าคิดว่าคนอื่นจะเหมือนตัวเองสิ” ท้ายประโยคเชี่ยงชุนพูดกับตัวเองเบาๆ
“ไม่สน ตัวของชุนจ๋านี่ของผม” โชกุนพูดแล้วก็กอดเชี่ยงชุนแน่น
“แก้มก็ของผม” โชกุนกดจูบหนักๆที่แก้มใสของเชี่ยงชุนแรงๆทั้งสองข้าง เชี่ยงชุนถึงกับหน้าแดงแปร๊ด เมื่อสบเข้ากับดวงตาที่สื่อความหมายออกมามากมาย
“ปากนี่ก็ของผม”
“อื้ออ” เชี่ยงชุนร้องครางอื้ออึงในลำคอเมื่อโชกุนจัดการแสดงให้เห็นว่า ‘ปาก’ นี่เป็นของเขา กว่าโชกุนจะพอใจเชี่ยงชุนก็เกือบหายใจไม่ออก
“เด็กบ้า!” เชี่ยงชุนได้แต่พูดว่าแก้เขิน ทำตัวไม่ถูกเมื่อโชกุนมองเขาด้วยแววตาระยิบระยับนั่น
“ของผมหมดเลย ชุนจ๋า อย่าสนใจคนอื่นมากกว่าผมนะ เพราะผมไม่เคยสนใจใครมากกว่าชุนจ๋าเลย”คำพูดออดอ้อนนั่นทำเอาเชี่ยงชุนเขินจนไม่รู้จะเขินยังไง จึงพยักหน้าตอบไปก่อนจะลุกขึ้นหนีออกไปข้างนอก ปล่อยให้เด็กหนุ่มตัวโตหัวเราะด้วยความดีใจ
เด็กบ้า!
เขาเคยสนใจใครที่ไหนล่ะ
แต่อย่าคิดว่าเรื่องวุ่นๆจะหมด
ตกดึกเมื่อได้เวลานอน อีกปัญหาหนึ่งก็เกิดขึ้น
“โชกุน นอนข้างล่างนะคืนนี้” เชี่ยงชุนบอก พร้อมกับยกที่นอนปิกนิกมาปูข้างๆเตียง มีหมอนหนึ่งใบและผ้าห่มอีกหนึ่งผืน
“ไม่! ผมจะนอนกับชุนจ๋า” เด็กหนุ่มปฏิเสธทันควัน
“ไม่ได้ คืนนี้พี่นอนกับโชแปง มันเต็มแล้ว” เชี่ยงชุนอธิบาย นอนสามคนบนเตียงมันคงจะอึดอัด เพราะเตียงเขาไม่ใช่ขนาดคิงไซต์ นอนเบียดกันคงไม่สบายแน่ๆ
“ให้โชแปงนอนข้างล่างสิ”
“ไม่ได้ เสียสละหน่อยสิ”
แต่โชกุนไปสนใจ เดินไปทิ้งตัวนอนบนเตียง ยังไงเขาก็ไม่นอนข้างล่างเด็ดขาด ถ้านอนข้างล่างก็ไม่ได้กอดเชี่ยงชุนนะสิ
เชี่ยงชุนฉุดแขนโชกุนให้ลุกขากที่นอน แต่คนตัวโตขืนตัวเอ้าไว้ ยังไงโชกุนก็ไม่ยอมให้เชี่ยงชุนนอนบนเตียงกับไอ้เด็กนี่สองคนแน่นอน!
“งั้นผมจะนอนด้วย ผมไม่นอนข้างล่างหรอก มันเจ็บหลังนะชุนจ๋า”
“เตียงมันเต็ม”
“แล้วทำไมชุนจ๋าถึงให้ผมนอนข้างล่างล่ะ ทำไมไม่ให้โชแปงนอนข้างล่าง”
“นั่นมันเด็กนะ จะให้น้องนอนข้างล่างได้ไง” เชี่ยงพยายามพูดให้เบา เพราะไม่อยากให้เจ้าตัวเล็กที่นอนหลับอยู่บนเตียงเขาตื่น
“ได้สิ ถ้ากลางดึกมันเกินลวนลามชุนจ๋าขึ้นจะทำยังไง ผมหวงนะ!”“โอ๊ยยย! ไม่มีใครเขาคิดเหมือนแกหรอกไอ้เด็กลามก!”
“แล้วไง ลามกใส่ชุนจ๋าคนเดียวเองนะ ชุนจ๋าควรจะภูมิใจไว้” โชกุนยิ้มแฉ่ง ภาคภูมิใจในความดีของตัวเองสุดๆ แต่เชี่ยงชุนนี่แทบอยากจะเอาหัวโขกกำแพงตายซะให้รู้แล้วรู้หรอก
หยอดได้หยอดดีนะไอ้เด็กบ้ากาม
สุดท้ายก็ไม่มีใครได้นอนพื้น ต้องมานอนเบียดกันบนที่นอนแทนโดนมีเชี่ยงชุนนอนตรงกลาง เรื่องตำแหน่งที่นอนนี่ก็เหมือนกัน กว่าจะตกลงกันได้ เชี่ยงชุนแทบจะวิ่งหนีกลับไปนอนที่บ้าน แล้วปล่อยให้โชกุนและโชแปงอยู่ด้วยกันสองคน
“นี่ อย่ากอดสิ!” เชี่ยงชุนพยายามดิ้มหนี แต่ก็ถูกโชกุนกอดไว้เสียแน่น
“อยู่เฉยๆสิชุนจ๋า” โชกุนกดจูบที่ซอกคอเชี่ยงชุน ทำเอาคนถูกกอดขนลุกชัน พอหันหลังไปกะว่าจะด่าสักหน่อย แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อสบตากับโชกุนที่มองเขาอยู่แล้ว
โชกุนเชยคางของเชี่ยงชุนขึ้น ก่อนจะบรรจงประกบปากของเขาเองลงไปที่ปากของเชี่ยงชุนที่เผยอขึ้นน้อยๆ จึงเหมือนเป็นการเปิดโอกาสให้โชกุนได้ชิมรสความหวานของปากบางได้ถนัดยิ่งขึ้น
ลิ้นร้อนของโชกุนค่อยๆสำรวจและละเมียดชิมความหวานอย่างค่อยเป็นค่อยไป ความอ่อนโยนของโชกุน ทำให้เชี่ยงชุนเหมือนล่องลอยอยู่ในอากาศ หัวสมองว่างเปล่า ตัวเบาหวิว
โชกุนค่อยๆเพิ่มความร้อนแรงในการดูดชิมความหวาน ลึกล้ำมากขึ้น จนเชี่ยงชุนรู้สึกหายใจไม่ออก กำปั้นน้อยๆเริ่มทุบไปที่โชกุน
โชกุนถอนริมฝีปากออกเพราะกลัวเชี่ยงชุนจะขาดอากาศหายใจ เขากระซิบเบาๆที่ข้างหูของเชี่ยงชุน
“เป็นแฟนผมนะชุนจ๋า” โชกุนหันไปกระซิบที่ข้างหู ก่อนจะเอามือทั้งสองจับเอวบางไว้แล้วลูบไปมาเบาๆ
“อะ...อะไรนะ เฮ้! อย่าลูบสิ มัน...เสียวนะ” เชี่ยงชุนพูดติดขัดแล้วเด้งตัวออกจากคนตัวโตทันที แก้มใสที่ขึ้นสีแดงระเรื่ออมลมไว้จนป่องนิดๆ ทำให้โชกุนถึงกับหลุดขำออกมา แต่ยังไม่ทันที่เชี่ยงชุนจะหนีไปไหนไกล โชกุนก็รวบร่างบางมากอดไว้อีก
“...”
“นะครับ เป็นแฟนผมนะ”
“แต่...” มันเป็นไปไม่ได้
“ไม่มีแต่หรอกชุนจ๋า ผมรอวันนี้มาตั้งนาน ผมรักชุนจ๋ามากนะ หวงมาก้วย ชุนจ๋าไม่รักผมเหรอ”
ทำไมจะไม่รัก แต่เพราะเขาเป้นผู้ชาย โชกุนก็เป็นผู้ชาย แถมอายุเขากับโชกุนยังห่างกันอีกตั้งมาก
“มันเป็นไปไม่ได้หรอก” เชี่ยงชุนบอกโชกุนเสียงสั่น
“อะไรที่เป็นไปไม่ได้ อย่าคิดอะไรมากเลยนะชุนจ๋า เราแค่รักกัน เราไม่ผิดหรอก เดี๋ยวนี้ผู้ชายเขารักกันได้ ที่อังกฤษก็มีเยอะแยะ ไม่เห็นมีอะไรไม่ดีเลย”
“แต่พี่แก่กว่านายเยอะ” เชี่ยงชุนยังคงหาเหตุผมอื่นมาค้าน
“ไม่เป็นไหรหรอก หน้าชุนจ๋าเด็กกว่าผมอีก ผมให้อภัย”
นี่คือคำชมใช่ไหม
“นะชุนจ๋า ผมรักชุนจ๋า ชุนจ๋าก็รักผมเถอะนะ” โชกุนยังคงหลอกล่อเชี่ยงชุนต่อไป
จริงเหรอ เขากับโชกุนรักกันได้จริงๆเหรอ ทั้งๆที่เหมือนเราเพิ่งเจอกัน มันจะไม่เร็วไปเหรอ ไหนคนอื่นล่ะจะรับได้ไหม โอ๊ยยย ทำไมวะ แค่จะรักใครสักคนมันยากขนาดนี้เลยเหรอ
“คิดอะไรชุนจ๋า อย่าเครียดสิ ไม่มีอะไรร้ายแรงหรอกนะ ไม่ลองแล้วจะรู้ได้ไง”
นั่นสิ ไม่ลองแล้วจะรู้ได้ยังไง
“นะครับ เป็นแฟนกันนะ”
“อืม ก็ได้” ถ้าจะขออยู่กับคนๆนี้ ขอมีความสุขสักนิด เขาคงไม่ผิดใช่ไหม
“เย้! รักชุนจ๋าที่สุดเลย”
“นายไม่คิดว่ามันเร็วไปเหรอ” เชี่ยงชุนถามอย่างเป็นกังวล
“เร็วที่ไหนชุนจ๋า เรารู้จักกันมาตั้งแต่เด็กแล้วนะ ชีวิตมันสั้นนี่ชุนจ๋า รักผมก็บอกว่ารัก ถ้าชุนจ๋างอนก็รีบบอก ผมจะได้รีบง้อ ถ้าโกรธกันเราก็ต้องรีบเคลียร์ อยากทำอะไรก็ต้องรีบทำ ชุนจ๋าก็อายุป่านนี้เข้าไปแล้ว จะรออะไรอีกล่ะ”
ไอ้ประโยคแรกๆมันก็ฟังดูดีหรอกนะ แต่ประโยคหลังๆนี่มันน่าต่อยปากสัดที จะหาว่าเขาแก่ใช่ไหมไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม!!!
ตายซะเถอะ!!!
เช้าวันต่อมา
“อื้อ”
เชี่ยงชุนรู้สึกรำคาญเป็นอย่างมาก กำลังนอนหลับสบายๆ ก็รู้สึกเหมือนว่ามีอะไรมาวุ่นวายอยู่บนใบหน้า รบกวนการนอนของเขาเป็นอย่างยิ่ง แม้จะใช้มือปัดออก แต่อีกสักพักก็เป็นเหมือนเดิม และเมื่อหมดความอดทน เชี่ยงชุนจึงต้องยอมลืมตาขึ้นมาดู
“เฮ้ย โชกุน!” ตาสว่างทันทีเมื่อเห็นใบหน้าของโชกุนอยู่ห่างกับใบหน้าเขาไม่กี่เซ็น โชกุนยิ้มขำกับอาการตื่นๆของเชี่ยงชุน
น่ารักชะมัด!
ด้วยความหมั่นเขี้ยว โชกุนจัดการฟัดเชี่ยงชุนทันที ก่อนจะจูบคนเป็นพี่โดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัว จึงได้แต่โอนอ่อนตามการชักนำของคนป็นน้องที่ดูเชี่ยญชาญเป็นอย่างมาก
“กู๊ดมอร์นิ่งนะจ๊ะฮันนี่ที่รัก”“>_<”
“เอ๋ ชุนจ๋ามีอารมณ์เหรอ เดี๋ยวผมช่วยนะ” โชกุนเหลือบมองนอนน้อยของเชี่ยงชุนที่ตอนนี้ตื่นขึ้นมาเคารพธงชาติทั้งๆที่ยังไม่แปดโมงดี ก่อนจะคว้ามือจับหมับจนเชี่ยงชุนสะดุ้งโหยง
“ม่ายยยยยย!” เชี่ยงชุนได้แต่กัดฟันร้องเบาๆ เพราะกลัวโชแปงที่นอนข้างๆจะตื่น แต่พอไม่ห้ามไอ้เด็กตัวโตก็ได้ใจ ลงมือจัดการกับตัวของเขาทันที
ไม่นะ!
ฮึก! ฮือออ คราวนี้ผมไม่ได้โดนเลียแค่ขานะ ผมโดนเลียไปทั้งตัวเลย!
“อ๊ะ อย่า...ดะ เดี๋ยวน้องตื่น”
“น้องไม่ตื่นหรอก อืมมม”
“อื้ออ อ๊า”
“ชุนจ๋าน่ารักจังเลย”
“อ๊ะ เสียว...อื้อ เจ็บนะ” เชี่ยงชุนร้องออกมาด้วยความเสียวซ่านอย่างควบคุมไม่อยู่ ก่อนจะรู้ตัว หันไปมองโชแปงที่ยังคงนอนหลับพริ้มมีความสุข
อย่าตื่นขึ้นมานะลูกโชแปง
เชี่ยงชุนได้แต่ภาวนาในใจ
“ชะ ชุนจ๋า อย่าเกร็งสิ ผมเข้าไปไม่ได้”
“อื้ออ อ่า”
แล้วสุดท้าย โชกุนและชุนจ๋าก็เป็นของกันและกันในที่สุด โดนมีสายลม(แอร์) แสงแดด และเด็กน้อยโชแปงเป็นสักขีพยานไปแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว
ลาก่อนเวอร์จิ้นน้อยๆของชุนจ๋า
อาเมน
===================================
ฮ่าๆๆๆๆ ยังจะมีหน้ามาหัวเราะอีก
ขอโทษค่ะที่มาช้า แต่ก็มาแล้วนะ
หวังว่าตอนนี้จะเป็นที่ถูกใจขอใครหลายคนนะคะ
ไม่รู้ว่าจะอ่านกันเข้าใจไหม มึนหัวเกิน
เดี๋ยวตอนหน้าจะมาเฉลยว่าทำไมเจ้าโชกุนชอบเลียขาชุนจ๋า
กอดๆๆค่ะ
หัวข้อ: ◆◇เรื่องสั้น◇◆...เลี้ยงเด็ก#12...จบบริบูรณ์ 23-04-13 P.12 (อ่าน 190848 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก