หัวข้อ: KOUSOKU # 26 and It's the END 9/8/56

[KOKURO]

“โดดลงมาเลย  ฉันจะรับเอง”  คนที่ยืนรออยู่ข้างล่างอ้าแขนออก

ร่างเพรียวกลั้นใจในวินาทีนั้นปีนขึ้นไปบนขอบหน้าต่างแล้วถีบตัวออกไปเต็มแรง  พร้อมกับที่ประตูห้องถูกถีบเปิดผางออก

เซย์ริวกะระยะรับร่างของคัตซึฮิโกะได้ไม่พลาด  แต่ก็พากันล้มกลิ้งไปด้วยแรงส่งที่โถมเข้าใส่  โชคดีที่ไม่บาดเจ็บอะไรมากนักนอกจากถลอกปอกเปิกกันนิดหน่อย  แต่นี่ไม่ใช่เวลามาห่วงเรื่องนี้

“ไหวมั้ย?”  ร่างสูงดึงแขนคนตัวเล็กกว่าให้ลุกขึ้น

คัตซึฮิโกะไม่ตอบอะไรนอกจากพยักหน้าอย่างเด็ดขาดทั้งที่ในอกยังระรัวอยู่ด้วยความตื่นเต้น

“เร็ว!  มันอยู่ทางนี้!”  เสียงตะโกนดังขึ้นข้างหลัง

เซย์ริวกระชากแขนคัตซึฮิโกะออกวิ่งทันที

ในความสลัวรัวรางของยามย่ำรุ่ง  ทั้งสองวิ่งกันไปอย่างไม่รู้ทิศทาง  มีเพียงไอเย็นของละอองฝนเท่านั้นที่ปะทะเข้าหน้าและส่งความยะเยือกลึกเข้าไปในอกพร้อมกับลมหายใจ  เมฆครึ้มบนฟ้าทำให้บรรยากาศทึบและข้นหนักกว่าที่ควรจะเป็น

ในซอยที่ไร้แสงไฟส่องทาง  คัตซึฮิโกะเห็นแผ่นหลังกว้างของคนที่วิ่งนำอยู่ข้างหน้าเพียงราง ๆ เท่านั้น...แต่นั่นคือความเชื่อมั่นทั้งหมดที่เขามีในตอนนี้  มืออุ่นที่กุมมือเขาแน่นคือหลักประกันชีวิตทั้งชีวิตของเขา...เขายอมฝากชีวิตไว้ในมือนี้  จนกว่าจะถูกมันทำลายลง

“หยุด!  ยอมให้จับเสียดี ๆ”

เสียงตะโกนไล่หลังดังขึ้น  ทำให้คัตซึฮิโกะคิดไปถึงคำพูดที่ฮิโรกิเคยพูดใส่เขา...โอ้...ออกมาแล้ว ประโยคคลาสสิค...รู้ทั้งรู้ว่ายังไงก็ไม่หยุด  จะโวยวายให้เหนื่อยทำไมก็ไม่รู้  แต่ลำพังวิ่งเฉย ๆ ก็เหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว  วิ่งไปตะโกนไปจะเหลืออะไร

โครม!

“แม่งเอ๊ย!  จะรีบไปไหนของมึงวะ  ข้าวของฉิบหายหมดแล้ว”

ทั้งสองเสียงดังขึ้นเกือบจะพร้อมกันเมื่อเซย์ริววิ่งไปชนรถเข็นที่กำลังขนของไปเตรียมขายกระจัดกระจาย  แต่นี่ไม่ใช่เวลาจะมาต่อปากต่อคำกับพ่อค้าช่างด่า  ตำรวจกำลังตามมาในระยะกระชั้นชิด  เขาลากคัตซึฮิโกะให้วิ่งต่อ แล้วก็ได้ยินเสียงพ่อค้าโบ๊งเบ๊งมาอีกชุดใหญ่  บางทีพวกตำรวจก็คงวิ่งตามมาทำข้าวของพินาศกว่าเดิมหละมั้ง...สมน้ำหน้ามัน

จากตรอกนั้นทะลุซอยนี้  เซย์ริวยึดมือของคัตซึฮิโกะไว้แน่นแล้วพาวิ่งไปอย่างไม่รู้ทิศรู้ทาง  การหลบหนีเริ่มมีปัญหามากขึ้นเมื่อบรรดาพ่อค้าแม่ค้าเริ่มออกมาตระเตรียมของเพื่อทำมาหากินในช่วงเช้าตรู่ของวัน  ตะกร้าผักถูกเตะกลิ้งไปไม่รู้กี่ตะกร้า  คนที่ทะเล่อทะล่าออกมาโดนผลักกระเด็นไปหลายคน  การวิ่งเร็ว ๆ ทำได้ยากขึ้น...แต่จะว่าทำให้หลบหนีง่ายก็คงง่าย  เพราะพวกตำรวจเองก็ถูกกีดขวางพอ ๆ กัน

“อ๊ะ!”  คัตซึฮิโกะสะดุดขาตัวเองล้มลง

“คาซึโกะ!”  เซย์ริวหันมาคว้าต้นแขนของคัตซึฮิโกะแล้วฉุดให้ยืนขึ้น  แล้วเขาก็เพิ่งเห็น...คัตซึฮิโกะอ่อนแรงลงเต็มที  ใบหน้านั้นซีดเผือดจนแทบไม่มีสีเลือด  ริมฝีปากซีดเขียวอ้าหอบหนัก ๆ  เหงื่อไหลอาบทั้งใบหน้า  ตัวร้อนจัด...คัตซึฮิโกะกำลังไข้ขึ้น

“ไม่...ผม...ไม่เป็นไร”  เสียงแหบเหือดลอดริมฝีปากออกมาอย่างยากลำบาก  “ไปต่อ...เร็ว...”

เซย์ริวกัดริมฝีปากตัวเอง  คัตซึฮิโกะใจแข็งกว่าที่เขาคิดไว้เยอะ  ระยะทางที่วิ่งกันมาไม่ใช่ใกล้ ๆ และตลอดทางคัตซึฮิโกะไม่ปริปากอุทธรณ์อะไรเลย  อดทนวิ่งตามเขามาจนสิ้นแรงล้มลง  คัตซึฮิโกะไปต่อตอนนี้ไม่ไหวแน่

เสียงเอะอะตามเข้ามาใกล้  เซย์ริวตัดสินใจเสี่ยง  เขาดันคัตซึฮิโกะเข้าไปในซอกแคบ ๆ ที่แทบจะไม่น่าเบียดตัวเข้าไปได้  แล้วเขาก็ตามเข้าไปใช้ตัวกางกั้นปากซอกแคบ ๆ นั้นไว้  เสื้อสีดำของเขาคงจะช่วยอำพรางตัวพวกเขาได้บ้าง

เสียงรองเท้าหนัก ๆ หลายคู่วิ่งเข้ามาใกล้  คัตซึฮิโกะหลับตาลงและภาวนาอยู่ในใจ  ทั้งร่างสั่นระริก  รู้สึกเหมือนจะเป็นลมหมดสติไปเสียเดี๋ยวนั้น  หากอ้อมแขนแกร่งโอบกอดเขาไว้แนบอก  ใกล้จนได้ยินเสียงเต้นระรัวของหัวใจผ่านแผ่นอกที่ซุกอยู่

จนกระทั่งเสียงฝีเท้าเหล่านั้นผ่านไป  คัตซึฮิโกะจึงได้ลืมตาขึ้น

“ไม่เป็นไร...อยู่ตรงนี้อีกสักพักก็ได้”  เสียงห้าวกระซิบขึ้นเบา ๆ ในความงียบ  “ออกไปตอนนี้แกวิ่งไม่ไหวหรอก”

คัตซึฮิโกะไม่ได้เถียงอะไร  เขาเพียงแต่หลับตาลงแล้วก็รู้สึกเหมือนตัวเองวูบหลับไปชั่วขณะหนึ่ง  จนกระทั่งได้ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ

“ขำอะไรเหรอ?”  คัตซึฮิโกะกระซิบถามแผ่วเบา

“ขำตัวเองน่ะ  วิ่งหนีตำรวจมานักต่อนักแล้ว  แต่นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนมาช่วยกันหนีแบบนี้”  เซย์ริวตอบ

“แล้วกับฮิโรกิ...ไม่เคย?”

“ไม่เคยหรอก  กับเจ้านั่นอย่างดีก็บอกให้มันหนีไปก่อน  แล้วฉันเป็นคนวิ่งล่อตำรวจเองคนเดียว  ขาสั้น ๆ แบบนั้นวิ่งตามฉันไม่ไหวหรอก”  น้ำเสียงนั้นดูเหมือนจะมีเสียงหัวเราะเจือมาด้วย  “นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนวิ่งตามหลัง  แถมยังวิ่งเร็วซะด้วย...แล้วก็เป็นครั้งแรกที่ต้องวิ่งชนไอ้นั่นไอ้นี่อุตลุดวุ่นวายไปหมด  ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าต้องมาทำอะไรแบบนี้  ยังกับหนังฮ่องกง”

คัตซึฮิโกะหัวเราะคิก  แม้กระทั่งในเวลาอย่างนี้เซย์ริวก็ยังมีอารมณ์มาคิดเรื่องอะไรแบบนี้ด้วย  ดูท่าจะคุ้นเคยกับสถานการณ์แบบนี้เอาจริง ๆ

“หนังฮ่องกงนางเอกชอบตายตอนจบ  ผม...ไม่เป็นนางเอกให้หรอกนะ”  ชายหนุ่มพูดยิ้ม ๆ  “คุณหละ  ต้องเป็นนางเอก”

“เรื่องแน่ะ”  ร่างสูงตอบมาอย่างขำไม่แพ้กัน  ก่อนจะสูดหายใจลึก  “เอาหละ  ไปกันหรือยัง”

คัตซึฮิโกะพยักหน้าหนักแน่น

“ไป  จะนรกขุมไหนก็ไปกัน”

เซย์ริวเหยียดยิ้มแล้วชะโงกออกไปดูลู่ทาง  พวกตำรวจวิ่งเปิดเปิงไปอีกทางสักพักหนึ่งแล้ว  ตอนนี้ถือว่าปลอดภัยพอควร  เขารีบพาคัตซึฮิโกะกลับไปทางเดิมแล้ววิ่งเข้าซอยไปด้านอื่น

“เอาหละ...เราจะไปหาไอ้เซย์ริวได้ที่ไหน”  ร่างสูง ๆ ถามขึ้นทั้งยังคาบบุหรี่ไว้ในปาก

“ไม่รู้สิ  หมอไม่ได้บอกนิ”  เจ้าตัวเล็กตอบง่าย ๆ  “ขับรถวนดูรอบเมืองแล้วกัน”

“เมือง N นี่ไม่ใช่เล็ก ๆ นะเฟ้ย  ฮิโรกิ”  สารถีจำเป็นยกมือขึ้นขยี้ผมอย่างหงุดหงิด

“แล้วจะให้ทำไงล่ะ  หมอบอกแต่ว่าโรงแรม...แล้วมันโรงแรมไหนก็ไม่รู้”  ฮิโรกิตอบอย่างหงุดหงิดไม่แพ้กัน  ตอนนี้เขาร้อนรนจนทนไม่ได้แล้ว  เมื่อคืนนี้เขาก็ไม่ทันคิดหน้าคิดหลังอะไร  รู้แค่ว่าเซย์ริวอยู่ที่เมืองนี้ก็รีบชวนเพื่อน ๆ ออกมาทันที

“เอาน่า...ใจเย็น ๆ หน่อย  ทั้งสองคนแหละ  เคียวจัง  ขับรถวนดูเถอะ  ไม่เจอจริง ๆ ค่อยไปแวะที่สถานีตำรวจ”  เร็นที่นั่งเงียบอยู่นานพูดขึ้นเป็นการตัดบท

“ไปทำไม  สถานีตำรวจ?”  เคียวกับฮิโรกิถามขึ้นเกือบจะพร้อม ๆ กัน

“ก็เผื่อว่ามันจะโดนจับไปแล้วไงล่ะ”  เจ้าตัวแสบตอบพร้อมกับยักไหล่

เคียวถอนใจยาว ๆ แล้วเหยียบคันเร่งพาให้รถเคลื่อนที่ต่อไป

ในเวลาใกล้ ๆ กัน  นัตสึก็มาถึงเมือง N  เขาโทรศัพท์ติดต่อตำรวจเพื่อขอทราบสถานที่ที่คัตซึฮิโกะอยู่  แต่เมื่อตำรวจบอกว่าทั้งคัตซึฮิโกะและเซย์ริวหนีออกจากโรงแรมไปแล้วและตำรวจกำลังไล่ตามอยู่  หัวใจก็กระตุกวูบ...คัตซึฮิโกะถูกตามล่า  จะเป็นอะไรหรือเปล่า  จะบาดเจ็บหรือเปล่า  และจะหนีไปถึงไหน

พี่ชายของเขา...พี่ชายคนดีของเขา  ทำไมจะต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น  คัตซึฮิโกะทำอะไรผิด  ทำไมจะต้องถูกตามล่า  ทำไมจะต้องกระเซอะกระเซิงหนีราวกับว่าเป็นฆาตกรเสียเอง  ทั้งหมดนี่เพราะมันใช่ไหม...เพราะมันลากเอาพี่ชายของเขาเข้าไปเกี่ยวข้องกับเรื่องเลว ๆ ที่มันก่อขึ้น

แม้จะรู้ว่าคัตซึฮิโกะไม่ได้ถูกพาตัวไปเพื่อเป็นตัวประกัน  เพราะร่องรอยการเก็บข้าวของบอกให้รู้ว่าคัตซึฮิโกะเป็นคนจัดการเอง  นัตสึรู้ว่าคัตซึฮิโกะเป็นคนตัดสินใจตามไอ้ฆาตกรนั่นมาเอง...ที่เขาไม่เข้าใจก็คือ...ทำไม...ทำไมคัตซึฮิโกะจะต้องเอาตัวเองเข้าไปพัวพันกับเหตุการณ์แบบนี้ทั้งที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเอง  คัตซึฮิโกะบอกว่าไม่ได้รักทั้งมันทั้งเขา  แล้วทำไมเลือกมัน ถ้าไม่ได้ถูกมันบังคับแล้วทำไมต้องไปกับมัน...ในหัวเต็มไปด้วยคำถามมากมายที่อยากจะถามคัตซึฮิโกะ  และจะต้องถามให้ได้ถ้าเจอตัว  แม้หลายวันมานี้เขาได้พยายามตัดความอาฆาตที่มีต่อไอ้เลวนั่นแล้ว  เขาพยายามจะไม่แค้นเคืองในเรื่องที่มันทำกับเขา  แต่การที่มันเอาตัวพี่ชายของเขาไปยุ่งกับเรื่องอันตรายถึงชีวิตแบบนี้  เขาให้อภัยไม่ได้

นัตสึสอบถามจนตามไปเจอพวกตำรวจ  สารวัตรไอดะมองเขาหัวจรดเท้าแล้วพูดแค่สั้น ๆ

“ไม่เหมือนซาโนะเลยนะ”

“เหมือนไม่เหมือนยังไง  เขาก็เป็นพี่ชายผม”  นัตสึตอบ...ใช่...พี่ชาย...พี่ชายที่จะไม่มีวันแปรเปลี่ยนเป็นอื่น

“โอเค  เจ้าหนู  แต่พี่ชายเธอหนีไปแล้วหละนะ”  ชายวัยกลางคนบอก  เขาเก็บความหงุดหงิดเอาไว้ลึก ๆ ในใจ  โดยแท้แล้วเขาคิดไว้ว่าถ้าสามารถล้อมจับเซย์ริวได้ก็จะรีบกันตัวไว้ที่สถานีตำรวจ  ทั้งเซย์ริวและคัตซึฮิโกะ  ไม่เปิดโอกาสให้คิตะโนะลงมือทำอะไรได้  แต่เมื่อเจ้าเด็กบ้าทั้งสองหนีไปแบบนี้...โอกาสที่คนของคิตะโนะจะเจอตัวก่อนพวกลูกน้องของเขามีสูง  และถ้าคิตะโนะได้ตัวสองคนนั้นไป...เขาก็หมดทางช่วย

“ช่วยทีเถอะครับ...ให้ผมไปด้วย  ผมต้องพบคัตจังให้ได้”  นัตสึอ้อนวอน

ไอดะจ้องมองแววตาเอาจริงเอาจังของเด็กหนุ่มแล้วก็ยิ้มนิด ๆ

“ถึงเธอจะไม่ขอร้อง  ฉันก็ต้องให้เธอไปด้วยอยู่แล้ว”  มือใหญ่ตบหนัก ๆ ลงที่ไหล่ของนัตสึ  “เกลี้ยกล่อมพี่ชายเธอให้ดี  ให้เขายอมมอบตัว อย่าต่อสู้ขัดขืน  ฉันจะคุ้มครองเขาเอง  จะไม่ให้ใครมาแตะต้องเขาได้แม้แต่ปลายเล็บ”

“ผม...มีเรื่องจะขอร้องครับ”  แม้จะลังเลอยู่บ้างแต่นัตสึก็อดพูดออกไปไม่ได้

“อะไรเรอะ?”

“ไอ้หมอนั่น...ช่วยฆ่าไอ้ฆาตกรนั่นให้ทีได้มั้ยครับ”

สารวัตรไอดะมองประกายตาวาววาบของเด็กหนุ่มแล้วก็นึกในใจ  เรื่องที่อยากให้ฆ่านี่คงไม่ใช่แค่เรื่องของพี่ชายเท่านั้นหละมั้ง  เด็กนี่คงมีปัญหาอย่างอื่นกับเซย์ริวมาก่อนด้วย  ข้ออ้างเรื่องพี่ชายสามารถเป็นเหตุผลที่ดีที่สุดที่จะใช้เอาชีวิตเซย์ริวในตอนนี้

“หึ...ไม่ได้หรอก  ตำรวจน่ะจะวิสามัญ ฯ ผู้ต้องหาพร่ำเพื่อไม่ได้หรอกนะ  นอกเสียจากมีเหตุจวนตัวจริง ๆ”  ไอดะพูดยิ้ม ๆ

สีหน้าผิดหวังอย่างไม่ปิดบังของนัตสึทำให้ผู้สูงวัยกว่าอดเห็นใจไม่ได้  จริงอยู่ว่าเซย์ริวจะเป็นวายร้ายซึ่งคงทำเรื่องเลวร้ายแสนสาหัสให้กับเด็กคนนี้มาก่อน  แต่โดยหน้าที่แล้วเขาไม่มีสิทธิ์พิพากษาชีวิตใครทั้งสิ้น  โดยเฉพาะอย่างยิ่ง  ถ้าพูดกันตามตรงแล้วความผิดในคราวนี้ของเซย์ริวเป็นการป้องกันตัวและป้องกันผู้อื่น  แม้จะเป็นการกระทำที่เกินกว่าเหตุก็ตาม  โทษของคดีนี้ไม่ได้ถึงชีวิต...เด็กคนนี้คงไม่รู้ว่าเหตุการณ์ที่แท้จริงที่เกิดขึ้นนั้นเป็นอย่างไร  คงเข้าใจแค่ว่าเจ้าตัวร้ายนั่นพาพี่ชายของตนมาติดบ่วงความยุ่งยากนี้ด้วย

“เอาหละ  ไปกันเถอะ  ก่อนที่จะสายไป”
//////////

(โปรดติดตามตอนต่อไปครับ)

[Whatever it is]

จะ happy ending มั้ยเนี่ย

[natalee22]

โอยๆๆๆๆ ลุ้นกันจนแทบจะกลั้นหายใจอยู่แล้ว ขอให้สองคนนั้นหนีรอดไปด้วยเถิ้ดดดดดดดดดดดด

[BeeRY]

ไล่ล่ากันอย่างกะในหนังจริงๆด้วย คัตจังกับเซย์ริวกลายเป็นดาราไปแล้ว
เป็นห่วงคัตจังจังเลย ไข้ขึ้นสูงขนาดนี้ ยังมีแรงวิ่งไหว รีบหาที่ปลอดภัยแล้วพักฟื้นตัวให้หายเร็วๆนะ
ส่วนเซย์ริวอย่าเพิ่งทำให้คัตจังไข้ขึ้นสูงอีกได้ป่ะล่ะ หื่นจริงๆ
สาธุๆ ขอให้เจอพวกฮิโรกิก่อนที่คนอื่นจะมาเจอด้วยเถอะ เพี้ยง!

[KOKURO]

สวัสดีวันศุกร์ต้นเดือนครับ
เกือบไม่ได้ลงนิยายวันนี้แน่ะ เมื่อกี้ฝนตกฟ้าคะนองผ่ากันเปรี้ยงปร้างเลย เพิ่งซานี่แหละครับ
ใกล้จบเรื่องแล้วนะเนี่ย อิอิ

KOUSOKU 25

คัตซึฮิโกะซวนเซสะดุดขาตัวเองหวิดจะล้มลงอีกหลายครั้ง  แต่ก็แข็งใจกัดฟันวิ่งตามคนที่กุมมือเขาไว้ไม่ยอมปล่อยไปข้างหน้า  ชายหนุ่มรู้สึกตื้อในอกเพราะหายใจไม่ทันและปวดหัวจนแทบระเบิดเราะพิษไข้  ในตอนนี้ดวงตาของเขาแทบจะมองอะไรไม่เห็นอีกแล้ว  ทุกอย่างรอบตัวดูมืดมัวและพร่าพรายไปหมด  มีเพียงภาพของแผ่นหลังตรงหน้าเท่านั้นที่ชัดเจนเหลือเกินในความรู้สึก
ทันใดนั้น  คัตซึฮิโกะก็รับรู้ได้ถึงแสงจ้าบาดตาพร้อม ๆ กับที่ร่างสูงหยุดชะงัก

“อะ...อะไร...”  ชายหนุ่มเค้นเสียงถามอย่างยากเย็น  เขายังไม่สามารถเห็นรอบตัวได้ถนัดนัก

“เปล่า...มันแค่...”  เซย์ริวไม่รู้จะอธิบายอย่างไร

อยู่ ๆ ซอกซอยที่มันควรจะมีต่อมันก็ขาดหายไปดื้อ ๆ  เขาพาคัตซึฮิโกะวิ่งออกมาถึงริมถนนใหญ่โดยรู้ตัว  พอหันซ้ายหันขวาดูลู่ทางที่พอจะไปต่อได้ก็พบว่าเขตเมืองมันสิ้นสุดไปเสียเฉย ๆ  เบื้องหน้าเป็นถนนใหญ่และข้ามถนนไปเป็นทุ่งกสิกรรมขนาดใหญ่  ทางซ้ายติดรั้วกั้นเขตของโรงงานอะไรสักอย่าง  ส่วนทางขวา...ลิบ ๆ นั่น...

“คาซึโกะ...ทะเล...”

“หา...?”

“เห็นทะเลแล้ว...แล้วก็...”  ร่างสูงเขม้นมองไปยังที่ที่ไกลออกไป  ท่ามกลางแสงยามเช้าที่สะท้อนผิวน้ำจนพร่างพราว  “ตรงนั้น...ท่าเรือ...”

เซย์ริวบีบมือคัตซึฮิโกะแรง ๆ  สถานที่ที่พวกเขาตามหากันมาหลายวันอยู่ที่นั่น  หากมีเวลาพอ...หากไปที่นั่นทัน...เรือลำไหนก็ได้ที่กำลังจะออกจากท่า...

“วิ่งไหวมั้ย  คาซึโกะ”  อาชญากรหนุ่มถามด้วยความเป็นห่วง  ท่าทางของคัตซึฮิโกะดูเหมือนกับว่าหากเขาปล่อยมือก็จะทรุดลงไปตรงนี้และไม่อาจลุกขึ้นมาได้อีก

“ไหว...”  แม้เสียงกระซิบจะขาดห้วงด้วยกำลังเหนื่อยหอบ  แต่แววตานั้นเด็ดเดี่ยว

ร่างสูงยิ้มให้กับความเข้มแข็งที่เขาไม่เคยรู้มาก่อนนั้น  บางที...ไม่สิ...ต้องเป็นคน ๆ นี้แหละ...คน ๆ เดียวในชีวิตที่เขาเฝ้าหามาตลอด  คน ๆเดียวที่เขาต้องการให้อยู่เคียงข้างไปชั่วกาล

เสียงฝีเท้าดังมาจากทางเบื้องหลังเกือบจะพร้อมกับเสียงหวอของรถตำรวจที่กำลังจะพ้นหัวมุมถนนมุ่งตรงมาทางนี้...ดีแล้วที่ไม่ใช่ทางท่าเรือ...เซย์ริวดึงมือคัตซึฮิโกะให้วิ่งไปตามถนนที่มุ่งหน้าไปยังท่าเรือทันที

ตำรวจคนหนึ่งมาถึงตัวพวกเขาช้าไปเพียงก้าวเดียว  เขาคว้าได้มือคัตซึฮิโกะ  แต่เจ้าของมือสะบัดมันออกเต็มแรงพร้อมกับง้างหมัดต่อยไปเท่าที่เรี่ยวแรงจะอำนวย  แม้จะเป็นน้ำหนักหมัดที่ไม่มากนัก  แต่ตำรวจคนนั้นก็ล้มลงด้วยไม่ทันตั้งตัว

“เป็นไรหรือเปล่า?”  เพื่อนตำรวจที่วิ่งตามมาถามด้วยความเป็นห่วง

“ไม่เป็นไร  โดนไม่แรง  แค่ไม่ทันคิดว่าจะต่อยมาเท่านั้น  ตามไปเร็ว”

เขาบอกพร้อมกับยกหลังมือขึ้นถูแก้มที่โดนหมัดเมื่อครู่  แล้วก็พบว่ามีอะไรบางอย่างอยู่ในมือเขา  ตำรวจหนุ่มแบมือออก...แหวน...แหวนเงินเกลี้ยงวงใหญ่ราวกับสนับมือ  โชคดีแล้วที่มันหลุดติดมือเขามาก่อนที่ฝ่ายนั้นจะต่อยมา  ไม่อย่างนั้นหน้าตาเขาคงได้เปิงไปบ้าง

ตำรวจหนุ่มเก็บแหวนวงนั้นลงกระเป๋าแล้วลุกขึ้นวิ่งตามพรรคพวกไป  แล้วก็ต้องหยุดกะทันหันเมื่อรถตำรวจคันหนึ่งแล่นมาทิ้งโค้งปาดหน้าเขา  กระจกหน้าต่างเปิดออกพร้อมกับหัวที่มีผมสีทองยุ่ง ๆ โผล่ออกมา...ไอ้หมอนั่นไม่ใช่ตำรวจแน่ ๆ...

“คัตจัง!!”  เสียงดังผ่านลำโพงที่ติดบนหลังคารถตำรวจก้องแข่งกับเสียงหวอ  “คัตจัง!  ฉันเองนะพี่  นัตสึเอง  ไม่ต้องหนีแล้ว  พี่!!”

หากคนถูกเรียกไม่ฟังเสียง  ไม่ใช่ไม่ได้ยิน...แต่คัตซึฮิโกะตัดสินใจแล้วที่จะไม่หันหลังกลับ  เขารู้ว่าถ้ากลับไปหาตำรวจเขาจะไม่เป็นไรก็จริง  แต่อะไรจะมารับประกันได้ว่าเซย์ริวจะปลอดภัยด้วย  ในเมื่อเซย์ริวไม่ปล่อยมือเขา  เขาก็จะไม่ปล่อยเหมือนกัน

“คัตจัง!  หยุดสิโว้ย!!  ไอ้พี่บ้า  ฟังเซ่  คุณตำรวจบอกแล้วว่าไม่เป็นไร  มอบตัวเถอะ  ขอร้องหละ”

ไอดะเหลือบมองเจ้าเด็กที่ตะเบ็งเสียงใส่ไมโครโฟน...ไอ้เด็กนี่ท่าจะกำลังสับสนจริง ๆ  ไอ้ที่ด่าไปคงไม่ได้คิดจะด่าพี่ตัวเองหรอก  แต่จะด่าอีกคนก็ไม่กล้า  ภาษาที่ใช้เลยฟังดูแปลก ๆ ชอบกล

“เคียวจัง!  ตรงนั้น!”  เร็นบอกพร้อมกับชี้ไปข้างหน้า

หลังจากขับรถวนรอบเมืองมาเกือบครบรอบ  พวกเขาก็เห็นรถตำรวจและตำรวจกลุ่มใหญ่กำลังวิ่งวุ่นวายไปบนถนนที่มุ่งหน้าไปสู่ทะเล

“ต้องกำลังไล่ตามสองคนนั้นแน่ ๆ  ตามไปเร็ว  เคียว”  ฮิโรกิบอกมาอีกคน

ไม่มีปัญหา  เคียวอัดบุหรี่เข้าปอดแล้วเหยียบคันเร่งมิด  ไอ้รถคันนี้น้ำมันจะหมดอยู่แล้ว  เหยียบมันเสียให้หมดไปเลย  ขากลับค่อยหารถคันใหม่อีกสักคันก็ได้

ทางไปสู่ท่าเรือไกลกว่าที่เห็น  เซย์ริวพยายามเร่งฝีเท้าให้เร็วที่สุด  แต่ก็ติดตรงที่คัตซึฮิโกะค่อย ๆ อ่อนแรงลงทุกที  หากร่างสูงก็รู้ว่าคนที่วิ่งตามมาข้างหลังได้พยายามอย่างสุดความสามารถแล้ว

รถตำรวจไล่จี้ตามหลังมาติด ๆ พร้อมกับเสียงตะโกนผ่านไมโครโฟนของเจ้าเด็กน่ารำคาญนั่น  เซย์ริวตัดสินใจออกนอกถนน  เขาวิ่งลงไปที่ชายหาดที่เต็มไปด้วยโขดหิน  มันอาจจะยากต่อการวิ่งแต่ตำรวจไม่สามารถนำรถลงมาแล่นตามเขาได้แน่ ๆ

แต่ตำรวจก็ฉลาดพอตัว  พวกเขานำรถวิ่งเลียบไปตามถนนตีคู่ไปเรื่อย ๆ  นัตสึร้อนใจจนแทบทนไม่ได้  เขาอยากจะลงไปอัดเซย์ริวให้หมอบแล้วเอาตัวคัตซึฮิโกะมาเต็มทน  แต่ติดตรงที่สารวัตรไอดะสั่งให้คนขับขับรถต่อไปเรื่อย ๆ  ท่าทางของคัตซึฮิโกะดูผิดปกติ  ในระหว่างที่วิ่งและป่ายปีนไปตามโขดหินก็ซวนเซจะล้มอยู่หลายครั้ง  เด็กหนุ่มเป็นห่วงผู้เป็นพี่ชายเหลือเกิน

“คัตจัง!  พอเถอะ  ขอร้องหละ  บอกมันทีว่าพอได้แล้ว  ตำรวจบอกแล้วว่าจะไม่ทำอะไร  มอบตัวเถอะ  ได้โปรด!”  นัตสึบอกผ่านไมโครโฟนด้วยเสียงอันสั่นเครือ

คัตซึฮิโกะไม่ใส่ใจต่อเสียงนั้น  เขายอมรับว่าหวั่นไหวมากทีเดียวที่รู้ว่านัตสึมากับตำรวจ  แต่เขาไม่ยอมกลับหลัง  จุดหมายเดียวของชีวิตในตอนนี้คือจุดหมายเดียวกันกับเซย์ริว  จะไม่พรากไปจนกว่าจะถึงวินาทีสุดท้ายของชีวิต

“ฉิบหาย!!”

สิ้นคำอุทาน  เซย์ริวก็หยุดชะงัก

“เป็นอะไร...หยุดทำไม!  ไปต่อสิ  พวกนั้นกำลังตามมานะ!!”  คัตซึฮิโกะถามอย่างร้อนรนทั้งยังเหนื่อยหอบ

“ไปไม่ได้...”  เซย์ริวกระซิบเหือดแห้ง  “ทางขาด...”

แรงสะท้านน้อย ๆ ที่ส่งผ่านมาจากมือใหญ่ที่เกาะกุมมือเล็กกว่าไว้ทำให้คัตซึฮิโกะเงยหน้าขึ้นมอง...ทางขาด...พวกเขากำลังยืนอยู่ที่หน้าผาตัดชัน  ในทะเลตรงหน้า...ไม่ไกลเท่าไรนัก...คือท่าเรือ

แต่จากตรงที่พวกเขายืนอยู่นี้ไม่มีทางไป  นอกจากจะต้องกลับขึ้นถนนใหญ่ไปตามทางที่เลียบริมผาซึ่งตอนนี้มีพวกตำรวจรอยู่แล้ว  อีกทางหนึ่งก็คือต้องว่ายน้ำข้ามทะเลไป  แต่หน้าผาสูงชันตรงนี้...ระดับน้ำอยู่ต่ำลงไปอีกไม่ต่ำกว่า  20  เมตร  และเบื้องล่างนั่นเต็มไปด้วยโขดหินน้อยใหญ่  ถ้าตกลงไปโอกาสที่จะรอดชีวิตมีน้อยเหลือเกิน

คัตซึฮิโกะทรุดฮวบลงกับพื้น...ความพยายามของพวกเขาไร้ค่า

“ไม่...ต้องไม่ใช่แบบนี้...”

เหล่าตำรวจผู้ไล่ล่าทยอยลงมาจากรถมาสมทบกับกลุ่มที่วิ่งไล่ตามมาและกระจายกำลังปิดล้อมชายหนุ่มทั้งสองไว้  ปืนทั้งหมดถูกชักขึ้นมาเล็งไปยังผู้ต้องหาเผื่อไว้สำหรับกรณีฉุกเฉิน

สารวัตรไอดะก้าวลงจากรถพร้อมกับนัตสึที่รีบเปิดประตูลงมาอีกด้านหนึ่ง  ตำรวจทั้งหมดตั้งท่าระวังรอคำสั่งจากผู้บังคับบัญชา

“คัตจัง!”  นัตสึร้องเรียก

หัวใจของเด็กหนุ่มร้าวรานมาตลอดเวลาที่พยายามร้องเรียกผู้เป็นพี่ชาย  แต่อีกฝ่ายไม่แม้แต่จะเหลือบตามามอง  แม้เขาจะเข้าใจดีว่าพี่ชายของเขาเลือกมัน  หากเบื้องลึกของจิตใจยังคงหวังว่าสายสัมพันธ์ชั่วชีวิตที่พวกเขามีต่อกันจะสามารถฉุดรั้งให้พี่ชายหันกลับมาได้...แต่...ไม่มีผลอะไรเลย  แม้กระทั่งในตอนนี้  คัตซึฮิโกะก็ไม่ได้หันมามองแม้แต่น้อย  คัตซึฮิโกะตัดความสัมพันธ์ที่มีต่อเขาสะบั้นแล้วอย่างนั้นหรือ...เป็นความผิดหรือที่อยากจะให้คัตซึฮิโกะปลอดภัย  อยากให้มีความสุข...เขาเพียงแค่รักคัตซึฮิโกะเท่านั้นเอง

“มิเนคุระ  เซย์ริว  ยอมมอบตัวซะ  อย่าให้เรื่องมันใหญ่โตมากไปกว่านี้เลย”  สารวัตรไอดะพูดผ่านไมโครโฟน

ไม่มีคำตอบใด ๆ จากฝ่ายที่ยืนเหม่อมองทะเลนิ่งอยู่

“มิเนคุระ  เซย์ริว  ฉันขอพูดอีกครั้งนะ  ยอมมอบตัวซะ  ฉันรับประกันความปลอดภัยของพวกเธอทั้งสองคน  แม้จะถูกดำเนินคดี  แต่จะไม่มีใครแตะต้องพวกเธอได้เป็นอันขาด”  นายตำรวจซึ่งใหญ่ที่สุด ณ ที่นั้นพยายามเกลี้ยกล่อม

เคียวเบรกรถจนท้ายปัดเมื่อตามมาทันถึงที่ที่ตำรวจกำลังล้อมจับเซย์ริวและคัตซึฮิโกะ  เร็นกับฮิโรกิรีบเผ่นลงจากรถทันที  แต่ก็ไม่สามารถเข้าไปใกล้ได้เพราะตำรวจกันพื้นที่เอาไว้โดยเข้าใจว่าพวกเขาเป็นแค่กลุ่มวัยรุ่นที่ผ่านมาแล้วเข้ามามุงดูเหตุการณ์  ฮิโรกิร้อนรนหนัก  ใจหนึ่งก็อยากจะเรียกให้เซย์ริวหันมา  แต่อีกใจหนึ่งก็รู้ดีว่าถ้าทำแบบนั้นตำรวจจะรู้ว่าเขาเป็นพวกเดียวกับเซย์ริวแล้วเรื่องมันจะไปกันใหญ่โต  เขาจึงได้แต่ยืนนิ่งอึ้งมองดูเหตุการณ์อยู่ตรงนั้น

เซย์ริวกำมือแน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อ  เขาพยายามมองหาลู่ทางที่จะหนีรอดไปจากที่นี่...เบื้องหน้าคือทะเล  ด้านหลังคือตำรวจกลุ่มใหญ่...เขาควรจะทำอย่างไรดี  เพื่อให้เขาและคัตซึฮิโกะปลอดภัย...ไม่สิ...แค่คัตซึฮิโกะคนเดียวก็ยังดี

แล้วอาชญากรหนุ่มก็แสยะยิ้มกับตัวเอง

“ใช่...มันต้องไม่ใช่แบบนี้...”

มือแกร่งคว้าต้นแขนของคนที่ทรุดนั่งอยู่กับพื้นกระชากให้ลุกขึ้นยืน  มืออีกข้างที่ว่างอยู่กระชากมีดพกออกจากกระเป๋ากางเกง  หมุนตัวกลับมาประจันหน้ากับตำรวจ  บิดล็อกคนตัวเล็กกว่าไว้ในอ้อมแขนแล้วจรดคมมีดเข้าที่ลำคอขาว

“ถ้าพวกมึงเข้ามา  กูเชือดคอไอ้นี่กระจุยแน่!!”  ร่างสูงตะโกนลั่น

ทุกคน  ณ  ที่นั้นตะลึงงัน  แม้กระทั่งคัตซึฮิโกะ!

“เซย์...มันทำบ้าอะไรของมันวะนั่น!?”  ฮิโรกิกระซิบเสียงสั่น

“มิเนคุระ...วางมีดลงซะ  อย่าทำอย่างนั้นนะ”  สารวัตรไอดะระล่ำระลักบอก  เขาไม่คิดมาก่อนว่าเซย์ริวจะใช้วิธีนี้

“กูเอาจริงนะโว้ย!  อย่าเสือกเข้ามานะโว้ย  กูเชือดจริง ๆ ด้วย!!”  เซย์ริวตะโกนบอกพร้อมกับกดคมมีดลงกับซอกคอของคัตซึฮิโกะ

“ซะ...เซย์...คุณทำอะไร...?”  คัตซึฮิโกะพยายามดึงแขนข้างที่ล็อกคอของเขาออก  สัมผัสแข็งเย็นของโลหะกดลงกับลำคอจนรู้สึกเจ็บแปลบ

“คิดไม่ผิดจริง ๆ ที่พามันมาด้วย  ใช้ประโยชน์ได้มากกว่าที่คิดอีก”  อาชญากรหนุ่มแค่นเสียงหัวเราะ...เป็นเสียงหัวเราะที่คัตซึฮิโกะไม่ได้ยินมานานเหลือเกินแล้ว  เสียงแบบเดียวกับเมื่อวันแรกที่พวกเขาพบกัน...

“มิเนคุระ  ฉันบอกให้เธอวางมีดลง  ซาโนะสำคัญกับเธอไม่ใช่เหรอ  อย่าทำร้ายเขานะ!”  ไอดะรู้สึกว่าตัวเองใจสั่นเมื่อเห็นว่าเลือดเริ่มไหลรินออกมาจากคอของคัตซึฮิโกะ...เขาเดาใจเจ้าวายร้ายนั่นไม่ออกเอาเสียเลย

“สำคัญเหรอ...ช่าย  สำคัญมาก!  ตัวประกันคนสำคัญไงล่ะ  กูพามาด้วยก็เพราะแบบนี้แหละ  เผื่อว่าพวกมึงตามกูมา  กูจะได้มีอาวุธสุดท้ายไง!”  เซย์ริวพูดแล้วก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

“คัตจัง!!”  นัตสึทำท่าจะถลันเข้าไป  แต่แล้วก็ต้องชะงัก  เมื่อเซย์ริวหันขวับมาที่เขาพร้อมกับกดใบมีดลึกเข้าไปที่ลำคอของคัตซึฮิโกะอีก

“ไอ้เด็กเปรต!  มาสิมึง  เข้ามา!  อยากให้พี่มึงคอขาดนักก็เข้ามา”  ร่างสูงก่นเสียงเหมือนคำราม  “เชือดพี่มึงเสร็จกูจะเชือดมึงเป็นคนที่สอง  เสือกนักใช่มั้ย  มึงน่ะ!  เสือกโทรแจ้งตำรวจใช่มั้ย!  ดี!  กูจะให้มึงดูพี่มึงตายก่อน  แล้วกูจะส่งมึงตามไป”

คำขู่นั้น  แม้แต่ฮิโรกิยังสะท้านเยือก  สีหน้าและแววตาของอาชญากรหนุ่มในตอนนี้น่าสะพรึงกลัวราวกับปีศาจ  นั่นไม่ใช่สีหน้าของความโกรธ...แต่เป็นสีหน้าของความคลุ้มคลั่ง  ฮิโรกิแทบจะเชื่อว่าเซย์ริวถูกไล่ต้อนจนมุมจนเป็นบ้าไปแล้ว  ถ้าไม่บังเอิญเห็นร่างสูงแนบริมฝีปากเข้าที่ข้างหูของตัวประกันเป็นระยะ

“เราจะต้องรอดไปจากที่นี่...”  เสียงกระซิบแผ่วเบาดังขึ้นข้างหู

คัตซึฮิโกะเบิกตากว้าง  เมื่อกี้นี้เขาเย็นวาบตั้งแต่ปลายเท้าจรดเส้นผม  ทันทีที่คมมีดกดบาดลำคอของเขาจนได้เลือด  ภาพความโหดร้ายเมื่อวันวารก็หวนคืนมาในความทรงจำ...หวาดกลัวที่สุดในชีวิต  เสียงตวาดตะคอกที่คำรามลั่นน่าหวาดหวั่นยิ่งกว่าสภาพเหตุการณ์รอบด้านในตอนนี้...ชายหนุ่มสะท้านไปทั้งร่าง  จนเมื่อมือใหญ่ที่ขยุ้มคอเสื้อของเขาดึงล็อกเอาไว้คลายออกเล็กน้อย  และเสียงกระซิบนั้นดังขึ้น  คัตซึฮิโกะจึงได้เข้าใจ...มันเป็นละครฉากใหญ่ที่เซย์ริวจงใจแสดง

“ทำไมต้องทำอย่างนี้...”  ชายหนุ่มกระซิบแผ่วไม่แพ้กัน

“แกจะต้องไม่เข้ามาพัวพันกับคดีนี้  คนที่ลงมือฆ่าคือฉันคนเดียว  แกแค่อยู่ในเหตุการณ์นั้นโดยบังเอิญ”

“แต่แบบนั้น  คุณ...”  คัตซึฮิโกะอึกอัก

“มิเนคุระ!”  สารวัตรไอดะเรียกผ่านไมโครโฟนอีกครั้ง  “ปล่อยตัวประกันซะ  เธอต้องการอะไร  เราจะจัดให้”

“ไม่ต้องการโว้ย!  ไม่รู้จะเอาไปทำห่าอะไร!  พวกมึงแหละ  ไสหัวไปให้พ้น  เหลือไอ้เด็กเหี้ยนั่นไว้คนเดียวก็พอ  กูจะฆ่ามัน!!”  ร่างสูงตะโกนตอบพร้อมกับจ้องเขม็งไปที่นัตสึ...เขาโกรธเหลือเกินที่นัตสึแจ้งเรื่องของคัตซึฮิโกะกับตำรวจ  ถ้าตำรวจไม่รู้เรื่องคัตซึฮิโกะ  สถานการณ์มันอาจจะดีกว่านี้

“ก็ได้!  เอาฉันไว้คนเดียวก็ได้  แต่ปล่อยคัตจังก่อน  เอาฉันไปเป็นตัวประกันแทนเถอะ!!”  นัตสึร้องบอก

“ไม่เอาโว้ย!  จะเอาเด็กอย่างมึงมาทำห่าอะไร  หน้าตาก็กวนส้นตีน  ปากก็หมา  เสือกก็เท่านั้น!  เอาไอ้เตี้ยนั่นมาเป็นตัวประกันยังดีกว่ามึง!!”  เซย์ริวว่าพลางพยักเพยิดไปทางฮิโรกิที่เขาเพิ่งหันไปเห็น...ถ้าแบบนี้  บางทีคัตซึฮิโกะอาจจะไปถึงมือหมอมาสะได้ง่ายขึ้น

คัตซึฮิโกะแอบถอนใจเฮือก...ทำไมเขาต้องมาเจอหน้าคนที่ไม่อยากเจอในตอนนี้ด้วยนะ  แถมยังเป็นคนเดียวที่พึ่งพาได้ในกรณีที่เกิดผิดพลาดอะไรขึ้นมาเสียอีก

“มิเนคุระ  ใจเย็น ๆ นะ  ใจเย็น ๆ ไว้  อย่าทำอะไรซาโนะ  ถ้าตัวประกันตายเธอก็ไม่มีอะไรจะต่อรองแล้วนะ  ยิงจริง ๆ นะโว้ย”  ไอดะเริ่มข่มขู่

เซย์ริวนิ่งไปนิดหนึ่ง

“เขาว่าจะยิงแน่ะ”  คัตซึฮิโกะพูดเบา ๆ  ใบหน้าซีดเผือด

“เออ  ได้ยินแล้ว...มันไม่กล้ายิงหรอก”  เซย์ริวกระซิบตอบอย่างใจเย็น

“ปล่อยตัวประกันเถอะ  ฉันรับรองว่าเขาจะปลอดภัยที่สุด”  ท่านสารวัตรเริ่มกลับมาใช้วิธีปลอบอีกครั้ง  แม้จะไม่แน่ใจว่าอาการเกือบจะคลั่งของเซย์ริวในตอนนี้เป็นเรื่องจริงหรือเป็นแค่ละคร  แต่ก็เผื่อเอาไว้ก่อน  เขาคิดว่าเซย์ริวน่าจะเป็นห่วงความปลอดภัยของคัตซึฮิโกะในเรื่องการคุกคามของคิตะโนะ  แม้ว่าเซย์ริวจะคลั่งจริง ๆ  แต่เรื่องนี้ก็น่าจะอยู่ในจิตใต้สำนึกบ้าง

“เซย์ริว...ไม่เอานะ  พวกเขาจะทำอะไรคุณก็ไม่รู้”  คัตซึฮิโกะจิกเล็บลงกับแขนของอาชญากรหนุ่ม  เขาไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น

แต่เซย์ริวกลับนิ่งคิด...ทำไมตำรวจคนนั้นถึงพูดถึงความปลอดภัยของคัตซึฮิโกะแทนที่จะเป็นเขา  โดยปกติแล้วการต่อรองเกลี้ยกล่อมเพื่อช่วยตัวประกันมักจะพยายามโน้มน้าวจิตใจคนร้ายให้เชื่อว่าถ้าปล่อยตัวประกันแล้วตัวเองจะยังปลอดภัย...เขาคุ้นเคยกับสารวัตรไอดะเป็นอย่างดีมาตั้งแต่สมัยที่ฝีมือยังไม่ถึงจนต้องเดินเข้าออกสถานีตำรวจเป็นว่าเล่น  เขารู้ว่าตำรวจรุ่นใหญ่คนนี้สามารถคาดเดาความคิดของเขาได้ในระดับหนึ่งหลังจากที่โดนสอบสวนมาแล้วหลายครั้ง...ไอดะรู้ตื้นลึกหนาบางของคดีนี้แค่ไหน  เป็นพวกเขา...หรือเป็นพวกคิตะโนะ

“กูไม่เชื่อ!  พวกมึง...มึง...แล้วก็มึง”  ร่างสูงพยักหน้ากราดไปยังกลุ่มตำรวจ  “จะเอาตัวไอ้หมอนี่ไปให้ไอ้เสี่ยเหี้ย ๆ นั่น  กูรู้!”

เมื่อเซย์ริวผ่ากลางปล้องมาแบบนี้  ไอดะก็แน่ใจว่าเซย์ริวไม่ได้คลุ้มคลั่งจริง  แต่กำลังวางแผนเพื่อให้ตัวเองและคัตซึฮิโกะรอดพ้นจากมือคิตะโนะอยู่จริง ๆ

สารวัตรใหญ่ลดไมโครโฟนลง

“ห้ามยิงผู้ต้องหาไม่ว่ากรณีใด ๆ ทั้งสิ้น  จนกว่าฉันจะสั่ง”  เขาบอกกับลูกน้องที่รายล้อมอยู่

แต่โดยที่ไอดะไม่รู้  มีคนของคิตะโนะปลอมปนมาในกลุ่มลูกน้องของเขา

“ฉันจะไม่ส่งซาโนะให้ใครหรอกนะ  มิเนคุระ”  สารวัตรไอดะบอกกับเซย์ริว  “ปล่อยตัวเขา  ให้เขาเดินมาหาฉัน  ฉันจะดูแลเขาเอง”

[KOKURO]

“ไม่!  มึงจะยิงกู  พอมันเดินไปถึงตัวมึงมึงก็จะสั่งยิงกู!!”  คราวนี้ชายหนุ่มวางแผนเพื่อความปลอดภัยของตัวเองบ้าง

“จะไม่มีใครยิงใครทั้งนั้นแหละ  มิเนคุระ  ฉันสั่งแล้วว่าไม่ให้ยิง  ขอแค่เธอยอมปล่อยตัวประกันเท่านั้น”

เซย์ริวนิ่งอย่างลังเลอยู่ครู่หนึ่ง  หากคนในอ้อมแขนสั่นเทิ้มไปทั้งตัว

“ไม่เอานะ  เซย์ริว...ถ้าไม่ใช่หมอมาซาฮิเดะผมไม่ไปหรอกนะ”  คัตซึฮิโกะบอกเสียงสั่น

“สารวัตรนั่นรู้จักกับหมอ  หรือถ้ามันตุกติก...เห็นฮิโรกิใช่มั้ย...”

“เห็น...”

“วิ่งไปหาฮิโรกิ  เคียวกับเร็นมีรถรออยู่แล้ว  พวกมันจะช่วยแกได้”

“แล้วคุณล่ะ...คุณจะทำยังไง?”

“บางที...คุกมันคงแหกไม่ยากเท่าแหกวงล้อมปืนหรอก”  ร่างสูงว่าพลางยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ  “ไม่ต้องห่วง  ฉันไม่เคยผิดคำพูดของตัวเอง  ไม่ว่าแกจะไปอยู่ที่ไหน  ฉันจะตามไปทำลายแกให้ได้”

คัตซึฮิโกะตื้อขึ้นมาในอก  ขอบตาร้อนผ่าว  และในที่สุดก็ไม่อาจกลั้นน้ำตาได้  เขากลืนก้อนแข็ง ๆ ลงคอ...ทั้งที่ตัดสินใจแล้วว่าจะติดตามคน ๆ นี้ไปทุกหนทุกแห่ง  แต่ตอนนี้เขาต้องเลือก  เพื่อความอยู่รอดของเขาทั้งสองคน...ชายหนุ่มหลับตาแน่นเพื่อตัดสินใจให้เด็ดขาด  ก่อนที่จะจูบเบา ๆ ที่สร้อยเงินที่คล้องอยู่กับข้อมือของเซย์ริว

“ตกลง...ผมจะรอ  ไม่ว่านานแค่ไหน...จนกว่าคุณตามมาทำลายผมให้ได้”

อาชญากรหนุ่มยิ้มน้อย ๆ  เขาจูบลงที่ข้างขมับของคนในอ้อมแขน...อ่อนโยน...นุ่มนวล...เต็มไปด้วยแววอาวรณ์  ผมนิ่มชื้นกรุ่นกลิ่นเหงื่อจาง ๆ ทำให้คิดไปถึงวันนั้น...กลางฤดูร้อนที่ใครคนหนึ่งวิ่งเข้ามาใช้ร่างทั้งร่างกำบังเขาไว้...อ้อมกอดกระชับแน่นเข้าก่อนจะค่อย ๆ คลายออก

“มึง!”  เซย์ริวหันไปพูดกับสารวัตรไอดะ  “มึงเดินเข้ามานี่  มาใกล้ ๆ  แล้วกูจะปล่อยไอ้นี่ไป”

“ได้”  ไอดะรับคำง่าย ๆ

“สารวัตรครับ  มันไม่เหมาะนะครับ”  นายตำรวจลูกน้องรีบห้ามไว้

“ไม่เป็นไร  มันไม่ทำอะไรหรอก”  ไอดะกระชับเสื้อแจ็กเก็ตก่อนจะออกคำสั่งซ้ำ  “ห้ามใครยิงทั้งสิ้น  จนกว่าฉันจะสั่ง!”

แล้วสารวัตรไอดะก็ก้าวออกไปยังแนวหน้าที่พวกลูกน้องลดปืนลงแต่ยังกระจายกำลังตั้งแถวรอคำสั่งกันอยู่  ในขณะที่เซย์ริวก็ค่อย ๆ ปล่อยมือจากคัตซึฮิโกะช้า ๆ

“ไปหาหมอมาสะ...แล้วฉันจะตามไป”  เสียงกระซิบสั่งสุดท้ายหนักแน่น

คัตซึฮิโกะพยักหน้ารับน้อย ๆ แล้วค่อย ๆ ก้าวออกจากวงแขนนั้น...มั่นคง...และไม่ยอมเหลียวกลับไปมอง

ณ  วินาทีนั้น  ไม่มีใครกล้าไหวตัว...ไม่กล้าแม้จะหายใจ

นอกจากคนหนึ่ง!

มันขึ้นนกปืนในมืออย่างเงียบกริบ  เล็งปืนจ้องไปยังร่างสูงที่ตอนนี้ยังคงยืนนิ่งอยู่ริมผา  มันรอให้คนที่เจ้านายมันต้องการตัวเดินพ้นแนววิถีปืน  ส่วนไอ้ฆาตกรนั่น...ยิงมันให้ตาย  เรื่องของเจ้านายมันจะต้องเป็นความลับปิดเงียบไปตลอดกาล  ส่วนไอ้คนผมดำนั่น...มันจะไม่มีปากไปบอกเล่าเรื่องอะไรให้ใครรู้อีก  มันจะถูกขังไว้ในกรงของเจ้านาย  ถูกจองจำและทรมานอยู่ที่นั่นไปจนตาย

คัตซึฮิโกะเดินห่างออกมาจากเซย์ริวไม่เท่าไรนัก  แม้พยายามจะก้าวให้มั่นคงที่สุด  แต่ก็รู้ดีแก่ใจว่าตอนนี้ในหัวใจของตัวเองหวั่นไหวมากเพียงใด...ไม่มีความเชื่อมั่นใดหลงเหลือให้ยึดเหนี่ยวอีก  มีเพียงเสียงกระซิบที่ยังดังก้องอยู่ในหูเท่านั้น  ที่ทำให้เขารู้สึกมั่นใจ

ชายหนุ่มจับจ้องไปที่ร่างสูงใหญ่ที่ยืนรอรับเขา...จะทำยังไงถ้าคน ๆ นี้เชื่อใจไม่ได้  แม้เซย์ริวจะบอกว่าตำรวจคนนี้รู้จักกับมาซาฮิเดะ  แต่เขาจะแน่ใจได้อย่างไรว่าตอนนี้คน ๆ นี้ไม่ได้ทำงานให้ไอ้เสี่ยบ้ากามนั่น...คัตซึฮิโกะกวาดตามองไปที่อื่นอย่างช้า ๆ ...นัตสึช่วยอะไรเขาไม่ได้  แม้จะรักเขามากเพียงใด  แต่ก็พาเขาหนีไม่ได้  ให้ความคุ้มครองไม่ได้  เหลือแค่คนที่เขาชังน้ำหน้าที่สุดในที่นี้เท่านั้นที่เป็นที่พึ่งเดียวที่มีอยู่...ฮิโรกิ  คนเดียวที่จะพาเขาไปถึงมือหมอมาซาฮิเดะได้  คนเดียวที่เซย์ริวเชื่อใจ...และในตอนนี้  เขาก็ต้องเชื่อใจ

ฮิโรกิเองก็จ้องมองมาที่คัตซึฮิโกะเช่นกัน  เขารู้ดีว่าตอนนี้จะต้องทำอะไร  ไม่ใช่เวลาที่จะมาเป็นห่วงเซย์ริว...คนที่ต้องห่วงคือคัตซึฮิโกะ  ถ้าไอ้สารวัตรนั่นเล่นไม่ซื่อ  หน้าที่ของเขาคือชิงตัวคัตซึฮิโกะแล้วรีบพาไปหาหมอมาสะให้เร็วที่สุด

คัตซึฮิโกะถอนใจยาวแล้วบอกกับตัวเอง...ถ้ามีอะไรผิดพลาด  ต้องสลัดให้หลุดแล้วไปหาฮิโรกิ...

พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นใครบางคนในหมู่ตำรวจกำลังเล็งปืนมาทางนี้...ไม่ใช่...มันเล็งไปที่เซย์ริว  ในขณะที่ตำรวจคนอื่นลดปืนลงแล้ว...มันคิดจะยิง!!

“ไม่นะ!!”

คัตซึฮิโกะกลับตัวอย่างรวดเร็วแล้ววิ่งกลับไปหาเซย์ริวพร้อม ๆ กับที่มันคนนั้นเหนี่ยวไก

เสียงปืนแผดลั่นท่ามกลางความเงียบ  บรรดาตำรวจที่ตั้งแถวล้อมอยู่ก้มตัวลงหมอบกับพื้นรวมทั้งสารวัตรไอดะ  ผู้ลั่นไกถลันลุกขึ้นยืนแล้วยิงซ้ำอีกสองนัด  ก่อนที่จะถูกใครบางคนโผนเข้าใส่ล้มกลิ้งลงกับพื้น  ปืนกระเด็นหลุดไปจากมือ

หลังเสียงปืนก็เกิดความโกลาหลขึ้น


“ใครยิง!!  ใครสั่งให้ยิง!!?”  ไอดะตะโกนลั่น  แต่ไม่มีใครสามารถให้คำตอบได้ในตอนนี้

“สัตว์เอ๊ย!”  คนที่คร่อมร่างมันอยู่สบถลั่นแล้วต่อยเข้าที่กระโดงคางเสียงดังสนั่น  “มึงยิงเพื่อนกู!”

“ฮิโรกิ!  พอแล้ว  ไปดูเซย์ริวเร็ว!”  เคียวเข้ามากระชากเจ้าตัวเล็กออก

“คัตจัง!  คัตจัง!!”  นัตสึถลาออกจากข้างรถตำรวจที่ซุกอยู่วิ่งออกไปหาคัตซึฮิโกะ  แต่ก็ถูกสารวัตรไอดะคว้าตัวไว้

“อย่าเพิ่งออกไป!”  ไอดะตะโกนห้าม  “ใครยิง!  จับคนยิงเดี๋ยวนี้!!”

ไม่ต้องสั่งก็ได้ตัวคนยิงแน่นอนอยู่แล้ว  หมัดเด็ดเมื่อกี้ของฮิโรกิซัดเข้าจุดพอดี ๆ เล่นเอาฝ่ายนั้นที่แม้จะสูงใหญ่กว่าน็อกแน่นิ่งไป

“คัตซึฮิโกะจัง!  เซย์ริว!!”  ฮิโรกิร้องเรียก  แล้วก็ตะลึงงันเบิกตาโพลง

เซย์ริวทอดร่างนอนนิ่งอยู่กับพื้นโดยมีคัตซึฮิโกะนั่งประคองอยู่  เลือดสีแดงฉานไหลนอง...

ชั่วเสี้ยววินาทีก่อนที่เสียงปืนจะดัง  จังหวะที่คัตซึฮิโกะกลับหลังหันวิ่งเข้ามาหา  เซย์ริวก็ไหวตัวทัน  เขาพุ่งเข้าโอบกอดคัตซึฮิโกะแล้วเบี่ยงตัวสะบัดกลับบังคัตซึฮิโกะจากศูนย์ปืน  วินาทีถัดมาเขารู้สึกร้อนวาบที่แผ่นหลังและหน้าอก  ทั้งร่างสะท้านเยือกด้วยแรงอัดกระแทกบางอย่าง  ครั้งแรกเขาพยายามทรงตัวยืนอยู่  แต่แล้วก็รู้สึกราวกับสองขาสิ้นเรี่ยวแรงลงกะทันหัน  เสียงหวีดร้องของคนในอ้อมแขนและเสียงเอะอะที่เกิดขึ้นเบื้องหลังเหมือนดังมาจากที่ไกลแสนไกล  สุดท้ายอาชญากรหนุ่มก็ล้มทั้งยืน

ในอนุสติอันรางเลือน  เซย์ริวได้ยินเสียงคนเรียกชื่อเขาแว่วมาแต่ไกล  การรับรู้ในช่วงเวลานั้นสับสนปนเปกันไปหมด

...เสียงใครบางคนร้องเรียกชื่อของเขา...ในความรู้สึกหนาวสะท้าน...

...เสียงใครบางคนร้องตะโกนอะไรบางอย่างดังใกล้เข้ามา...สัมผัสได้ถึงความร้อนแรงที่แผดเผาผิวกาย...

...ใครบางคนยืนอยู่ตรงหน้าเขาท่ามกลางสายฝนอันเย็นยะเยือกในต้นฤดูหนาว...

...ความรู้สึกแสบร้อนที่แผ่นหลังผ่านเข้ามาพร้อมกับไอเกลือของทะเล...

...ที่หลังหัวเสียวแปลบ...ใครบางคนใช้ของแข็งกระหน่ำเขาไม่ยั้ง...

...กลิ่นควันไฟและเปลวเพลิงที่ลุกโหมแว่วมาพร้อมกับเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งของเด็กน้อย...

“...ริว...”

ภาพทั้งหลายพร่าเลือนและวูบไหวผ่านไปมาอย่างรวดเร็ว...เกิดอะไรขึ้นกันแน่...

“เซย์...”

...ใครเรียกกันนะ...

“เซย์ริว!”

...เสียงเรียกร้อนรนดังมาจากไหนกันนะ...

อาชญากรหนุ่มกระพริบตาน้อย ๆ ค่อย ๆ รับภาพได้ชัดเจนมากขึ้น

“เซย์ริว!!”

เรือนผมดำขลับล้อมสีหน้ากระวนกระวาย  แววตาแตกตื่น...เหมือนกันเลย...กับวันนั้น...ในฤดูร้อนนั้น  วันที่คน ๆ นี้วิ่งเข้ามาพร้อมกับตะโกนอะไรวุ่นวาย  แล้วก็ใช้ตัวทั้งตัวเข้ามาบังเขาไว้จากท่อแป๊บเหล็ก...สีหน้าเป็นห่วงเป็นใยแบบนี้...แบบเดียวกัน...คน ๆ นี้...คนเดียวกันใช่ไหม...คน ๆ นี้...ชื่อ...

“คาซึ...โกะ...”  เสียงกระซิบแหบเหือดแทบไม่ยอมลอดริมฝีปากออกมา

“เซย์ริว!  มองผมสิ  อย่าหลับนะ  มองผม!!”  แขนเรียวโอบช้อนประคองร่างสูงไว้แล้วเขย่าอย่างรุนแรง

น้ำตาไหลพรั่งพรูไม่ขาดสาย...ร้องไห้อีกแล้ว...ขี้แยเสียจริง...

...ร้องไห้ทำไมอีก...

ริมฝีปากขมุบขมิบ  หากไม่มีเสียงใดลอดออกมา

มือใหญ่พยายามยกขึ้นแตะข้างแก้มเพื่อเช็ดน้ำตาให้  แต่ทำไมสองแขนถึงได้หนักอึ้งราวกับถ่วงด้วยตะกั่ว  เซย์ริวกัดฟันรวบรวมเรี่ยวแรงยกแขนขึ้นจนได้  เขาแตะแก้มของคัตซึฮิโกะอย่างแผ่วเบา

...มือ...ทำไมเปื้อนเลือดแดงฉานขนาดนั้น...เลือดใคร...

คัตซึฮิโกะกุมมือใหญ่แนบกับแก้มของตัวเองโดยไม่สนใจว่าเลือดจะเปื้อน

“ผมอยู่นี่  เซย์ริว...ผมอยู่ตรงนี้”  ชายหนุ่มกระซิบเสียงสั่นด้วยแรงสะอื้น

...อย่าร้อง...อย่าร้องไห้อีกเลย...

...เจ็บ...ที่หลังกับอก...ร้อนไปหมดเลย...นี่มันเกิดอะไรขึ้น...

“คัตจัง!”

“เซย์ริว!”

“มิเนคุระ!!”

เสียงร้องเรียกชื่อคนทั้งสองเซ็งแซ่

“อย่าเข้านะ!!”  คัตซึฮิโกะตวาดลั่น  กระชับร่างในอ้อมประคองเข้าแนบอก  “ไม่ว่าใครก็อย่าเข้ามาทั้งนั้น!”

ทั้งนัตสึ  ฮิโรกิ  และไอดะต่างก็ชะงักอยู่กับที่  คัตซึฮิโกะกับเซย์ริวอยู่ห่างจากหน้าผาเพียงไม่ถึงเมตร

“ซาโนะ!  ใจเย็น ๆ  ฉันจะช่วยพวกเธอเอง!”  สารวัตรไอดะร้องบอก

“อย่าเข้ามา!!”  คัตซึฮิโกะไม่เชื่อใจใครอีกแล้วทั้งนั้น  เขากอดร่างที่อาบไปด้วยเลือดของเซย์ริวไว้แน่น

“มิเนคุระต้องไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้  ซาโนะ  เชื่อฉัน”

“ไม่!!  ถอยไปนะ  ถอยไป!”

“คัตซึฮิโกะจัง...ใจเย็น ๆ นะ  จำฉันได้มั้ย”  ฮิโรกิพยายามเกลี้ยกล่อมบ้าง  “เราต้องพาเซย์ไปหาหมอมาสะเดี๋ยวนี้  เข้าใจใช่มั้ย”
แน่นอน...ชายหนุ่มเข้าใจ  แต่เขายอมรับเรื่องที่เกิดขึ้นตอนนี้ไม่ได้

“คาซึโกะ...”  น้ำเสียงของอาชญากรหนุ่มเริ่มชัดเจนขึ้น

“เซย์...คุณไม่เป็นไรใช่มั้ย”  คัตซึฮิโกะระล่ำระลักถาม

“เกิดอะไร...ขึ้น”  เพียงแค่หายใจ  ทั้งอกและหลังก็ร้าวราน

“คุณถูกยิง”  ชายหนุ่มกระซิบแผ่ว

“ฉัน...ถูกยิง...?”  มิน่า...เจ็บที่หลังกับอก  เพราะแบบนี้เอง...  “แล้วแก...ปลอดภัย?”

คัตซึฮิโกะไม่ได้ตอบอะไรในทันที  หากแล้วเซย์ริวก็เห็น...เสื้อที่คัตซึฮิโกะสวมอยู่เปรอะไปด้วยเลือดแดงฉาน  และยังไหลรินเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ จากบาดแผลที่ใต้กระดูกไหปลาร้า

“ทำไม...?”  ในเมื่อเอาตัวบังไว้แล้วทำไมคัตซึฮิโกะถึงยังถูกยิง

“ระยะแค่นี้...มันทะลุได้อยู่แล้ว”  ชายหนุ่มยิ้มแห้งแล้ง  เขารู้ตัวตั้งแต่เมื่อกี้แล้วว่าตัวเองมีกระสุนฝังใน  กระสุนนัดนั้นเป็นนัดที่ยิงถูกเซย์ริวและทะลุออกทางอกมาโดนเขาด้วย  ฤทธิ์ของกระสุนที่ลดลงมากแล้วจึงหยุดอยู่ในร่างของเขา

“แย่ฉิบ...”  เซย์ริวกระซิบเบา ๆ

“ใช่...แย่  แต่ไม่เป็นไร  ผมจะไม่ยอมให้ใครจับคุณได้”  คัตซึฮิโกะกระซิบแผ่วแต่หนักแน่น  อ้อมกอดกระชับแน่นขึ้นอีก  เคลียแก้มเข้ากับฝ่ามือที่ชุ่มไปด้วยเลือดของคนในอ้อมแขน

ร่างสูงถอนใจเบา ๆ  อาการบาดเจ็บเหมือนจะรางเลือนไปทุกขณะ  แต่สติสัมปชัญญะยังคงชัดเจน...คน ๆ นี้ไม่ยอมปล่อยมือจากเขาจนนาทีสุดท้าย...ก็ดี  เขาก็จะไม่ปล่อยให้คน ๆ นี้หลุดมือไปเหมือนกัน

“คาซึโกะ...ไม่ว่าที่ไหน...แกบอกว่าจะไปกับฉัน...ใช่มั้ย...”

คัตซึฮิโกะจ้องตาคนถาม  เขารู้ว่าเซย์ริวหมายถึงอะไร  คำถามนี้มีความหมายเดียวเท่านั้น...และแน่นอน  คัตซึฮิโกะไม่ลังเลที่จะตอบ...เพราะแม้จะได้อยู่อย่างปลอดภัย  แต่ถ้าต้องกลับไปอยู่ตามลำพังคนเดียวในโลกเหมือนที่เคยเป็นมา  เขาไม่เอาอีกแล้ว

“ใช่”

“งั้น...ไป...”

“ฮื่อ...ไปด้วยกัน”

คัตซึฮิโกะประคับประคองเซย์ริวให้พยายามลุกยืน

“เซย์!  เซย์ริว  ไม่เป็นไรใช่มั้ย!?”  ฮิโรกิพยายามจะเข้ามาหา

“ถอยไปนะ!”  คัตซึฮิโกะตวาด

“คัตซึฮิโกะจัง  ใจเย็น ๆ ซี่  ฉัน...ฉันไม่ได้...”

“ไม่...ฮิโรกิ  อย่าเข้ามา  อะไรที่นายทำเอาไว้กับฉัน  ฉันไม่สนใจแล้ว  แต่ตอนนี้...ขอโทษนะ...”  คัตซึฮิโกะยิ้มบาง ๆ ให้  แล้วเหลือบสายตาไปมองนัตสึ

“นัตสึ...ได้เวลาโตแล้วนะ”

“คัตจัง”

“พี่ดีใจนะ  ที่มีนายเป็นน้อง  ดีใจที่นายรักพี่  แต่ถึงเวลาต้องจากกันแล้วหละ”

“คัตจัง!  พี่จะไปไหน?”

ไม่มีคำตอบใด ๆ จากคัตซึฮิโกะ  ชายหนุ่มประคองเซย์ริวขึ้นยืนโงนเงน

สารวัตรไอดะรู้สึกสังหรณ์ร้ายขึ้นมาในวินาทีนั้น

“ซาโนะ!  อย่านะ!!”  เขาพุ่งเข้าใส่ทันที

แต่ช้าเกินไป...คัตซึฮิโกะและเซย์ริวทิ้งตัวลงจากหน้าผาสู่ผืนน้ำเบื้องล่าง!!

//////////

หากโลกทั้งโลกหยุดหมุนลงได้ในวินาทีนั้น  เซย์ริวมีถ้อยคำมากมายที่อยากจะบอกให้คัตซึฮิโกะได้รู้  เขาอยากเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในฤดูร้อนนั้นให้คัตซึฮิโกะฟัง  เขาอยากรู้ว่าคัตซึฮิโกะจะยังจดจำมันได้ไหม  อยากรู้ว่าคัตซึฮิโกะจำคน ๆ นั้นได้หรือเปล่า...คนที่โดนรุมกระทืบเจียนตายอยู่แล้วคัตซึฮิโกะเข้ามาช่วย  ทั้งที่รู้ว่าช่วยไม่ได้ก็ยังเอาตัวเข้ามาบังท่อเหล็กไว้จนบาดเจ็บไปด้วยกัน...คัตซึฮิโกะรู้หรือไม่ว่าคน ๆ นั้นคือเขา...คัตซึฮิโกะคงจำไม่ได้แล้ว  เพราะในช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันมา  คัตซึฮิโกะไม่เคยพูดถึงเรื่องในตอนนั้นเลย  และเขาเองก็ไม่ได้พูดออกมา  ว่านับตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว...ที่เขาปรารถนาจะได้คัตซึฮิโกะมาเป็นของเขา  ปรารถนาที่จะได้คน ๆ เดียวในโลกที่เห็นว่าเขามีค่าพอจะเอาชีวิตเข้าแลกเพื่อปกป้องเอาไว้มาเป็นสมบัติของเขาเพียงคนเดียว...
แต่ตอนนี้...ไม่มีเวลาอีกแล้ว...

เรื่องนี้คงถูกเก็บเงียบไว้กับหัวใจของตนเองไปชั่วกาล

...ก็ไม่เป็นไร...เรื่องบางเรื่องเก็บไว้เป็นความลับบ้างก็ดี...

พื้นน้ำสีน้ำเงินใกล้เข้ามาทุกทีจนมองเห็นยอดคลื่นกระทบกับโขดหินเป็นฟองขาว  อาชญากรหนุ่มใช้แรงเฮือกสุดท้ายกอดกระชับร่างเพรียวเอาไว้แนบอก

...ไม่ว่าที่ไหน...เราจะไปด้วยกัน...


(โปรดติดตามตอนต่อไปครับ)
ปล. จะบอกว่า...เหลืออีกแค่ตอนครึ่งหละ แหะๆ

[tippy]

   สงสารเซริวววววววววววววววววววววววว

[KaorPaor]

โอ๊ยเศร้ามาก ร้องไห้เลย

[natalee22]

ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ขอให้ทั้งสองคนปลอดภัยด้วยเถิ้ดดดดดด ทีนี้จะได้อยู่ด้วยกันซักที

สารวัตรอย่าลืมจัดการตาแก่หื่นกามนั่นด้วยนะ เอาให้หนักๆไปเลย

[SiLent_GRean]

น้ำตาไหลเลย 

[kyoya11]

ร้องไห้ อยากจะจัดการไอ้แก่บ้าตัณหา กับน้องที่ไม่รู้จักคิดจริงๆ

[BeeRY]

แง้ๆๆๆๆๆๆ ไม่เอานะ ห้ามตายนะทั้งสองคน
จะบอกให้สวรรค์คุ้มครองคนดี แต่เซย์ริวมันก็เป็นคนไม่ดีอะ จะรอดไหมนะ
ต้องรอดทั้งสองคนนะ แล้วตามไปเจี๋ยนไอ้เสี่ยบ้านั่นเลย เกลียดมันมากๆ

[Mookkun]

หนูหานไปสอบมิดเทอมมาา

โอ้ยยยย ทำไมมันเศร้ายังงี้
;_______;//

[KOKURO]

สวัสดีวันศุกร์ครับ
สวัสดีครั้งสุดท้ายกับ KOUSOKU

KOUSOKU 26

“ฮิโรกิ!  ด้านนั้นมันไปไม่ได้!!  กลับมานี่!”  เร็นตะโกนเรียกพร้อมกับวิ่งเข้าไปดึงแขนคนที่กำลังป่ายปีนไปตามโขดหิน

“แต่เซย์...เซย์...”  ฮิโรกิหันมาเถียงทั้งน้ำตานองหน้า

“ให้พวกตำรวจจัดการ  เราทำอะไรไม่ได้หรอก”  เจ้าตัวเล็กพยายามบอก

ฮิโรกิทิ้งตัวลงนั่งบนโขดหินแล้วปล่อยโฮออกมาอย่างเต็มกลั้น  เร็นกับเคียวได้แต่กอดฮิโรกิเอาไว้อย่างนั้น  การสูญเสียเซย์ริวที่เป็นเหมือนพี่ชายไปต่อหน้าต่อตาทำให้ฮิโรกิสะเทือนใจจนเกินจะทนไหว

...แต่ก็ยังดีกว่าทางนั้น...

เร็นหันไปมองเด็กหนุ่มที่ฟุบกับพื้นสะอึกสะอื้นปิ่มว่าจะขาดใจ  เด็กคนนั้นฟูมฟายมากกว่าฮิโรกิหลายเท่า  เพราะในทันทีที่สองคนนั้นร่วงหล่นลงจากหน้าผา  เด็กคนนั้นก็ทรุดลงทั้งยืน

“ไม่...ไม่ใช่แบบนี้  ฉันไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้...คัตจัง...พี่...”  นัตสึคร่ำครวญไม่ขาดปาก  เขาแค่อยากให้พี่ชายของเขาไม่ต้องเป็นทุกข์เพราะมันอีกแล้วเท่านั้น...แต่เขาไม่คิดว่า  คัตซึฮิโกะจะตัดสินใจไปกับมัน...

“นี่...เธอ...”  ตำรวจหนุ่มคนหนึ่งแตะไหล่ของนัตสึเบา ๆ  “ฉันมีของที่จะต้องมอบให้เธอ”

นัตสึเงยหน้าขึ้นมองตำรวจคนนั้นทั้งน้ำตา  สีหน้าของตำรวจหนุ่มเศร้ามากเมื่อยื่นของสิ่งหนึ่งให้  นัตสึรับมาแล้วแบมือออกดู
แหวน...แหวนของคัตซึฮิโกะที่เขาเป็นคนซื้อให้

เด็กหนุ่มกรีดเสียงร้องประหนึ่งจะให้ตนเองแตกดับไปตรงนั้น...แม้แต่แหวนของเขา  คัตซึฮิโกะก็ยังไม่เอาไปด้วย  ไม่มีสายใยใดเหลืออยู่เลย...

สารวัตรไอดะจุดบุหรี่อัดควันลึก  เขารีบเรียกหน่วยกู้ภัยและระดมพลทั้งหมดค้นหาคัตซึฮิโกะและเซย์ริวทันที  แต่ผ่านไปหลายชั่วโมงแล้วยังไม่มีวี่แววจะพบ  บริเวณใต้หน้าผาแห่งนั้นกระแสน้ำไหลเชี่ยวรุนแรงและมีโขดหินมากมายเป็นอุปสรรคต่อการค้นหาอย่างยิ่ง  ตำรวจในท้องที่นี้บอกว่าใต้หน้าผาแห่งนี้กระแสน้ำมักจะดูดร่างของผู้ที่ตกลงไปสู่ใต้น้ำ  ส่วนมากแล้วจะหาร่างไม่พบ  แต่ในรายที่โชคดีหน่อยก็จะไปพบร่างที่ถูกกระแสน้ำใต้ทะเลซัดไปเกยฝั่งที่อยู่ห่างออกไป...ในสภาพแหลกยับเยินทั้งร่าง  ดังนั้นในกรณีของคัตซึฮิโกะและเซย์ริว  โอกาสที่จะพบทั้งสองในสภาพรอดชีวิตมีน้อยเหลือเกิน  แต่อย่างน้อยไอดะก็หวังจะได้ร่างไร้วิญญาณของทั้งสองกลับไป

ไอดะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดหมายเลขที่เพิ่งใช้ไปเมื่อคืนนี้

“โมชิ  โมชิ”

“มาซาฮิเดะ  ผมไอดะนะ  คือว่า...”

เสียงที่ปลายสายเงียบนิ่งไปนานเมื่อไอดะแจ้งข่าวร้ายให้ทราบ

“มาซาฮิเดะ...?”  ไอดะเรียกเบา ๆ  เขาพอจะเข้าใจความรู้สึกของคนที่สูญเสียผู้ที่เป็นเหมือนลูกชาย

“หึ...”  มีเสียงตอบกลับมาเบา ๆ ฟังดูเหมือนเสียงหัวเราะ  แต่ขณะเดียวกันก็เหมือนเสียงถอนสะอื้น  “สรุปว่าหนี้อีกสองล้านเป็นอันสูญ”

“มาซาฮิเดะ...”

“ไม่เป็นไรหรอก  เดี๋ยวผมจัดการธุระของผมเองได้  คุณก็จัดการธุระของคุณไปเถอะ  ถ้าไงก็หามันให้เจอทีเถอะ  เผื่อเครื่องในยังอยู่ดีผมจะได้เอาไปขายต่อ”  มาซาฮิเดะพูดเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา

“อืม...โอเค  ผมจะพยายามนะ”  สารวัตรไอดะตัดบท  เขารู้ว่ามาซาฮิเดะฝึกตัวเองให้เข้มแข็งจนไม่เคยแสดงความอ่อนแอออกมาให้ใครเห็น...แต่ครั้งนี้คงยาก
//////////

ตะวันลับฟ้าแล้ว  นัตสึยังคงนั่งอยู่ที่ริมทะเลของเมือง N  ทอดสายตาเหม่อนิ่งไปยังท้องทะเลที่กำลังแปรสีสรรพ์ไปในทุกช่วงนาทีที่ดวงตะวันกำลังลับลง  สีทองเจิดจ้า...สีส้ม...สีแดง...และสีชมพู  สีเหล่านั้นค่อย ๆ ถูกความมืดกลืนหายไปอย่างช้า ๆ  สวยงาม...และแสนเศร้า...

ทะเลแห่งนี้เองที่พรากเอาพี่ชายของเขาไป...จนถึงตอนนี้ก็เป็นเวลาร่วมสองเดือนแล้ว

เด็กหนุ่มแหงนหน้ามองท้องฟ้า  ดวงดาวค่อย ๆ ถูกแต่งแต้มบนแผ่นฟ้าสีดำทีละดวง...เหมือนทุกครั้งที่เขามาที่นี่  นัตสึได้แต่เฝ้าคิดถึงว่า...ตอนนี้คัตซึฮิโกะจะอยู่ที่ไหน  จะมีความสุขหรือเปล่า  และจะมีคนอยู่ด้วยหรือเปล่า...แต่ในส่วนลึกของจิตใจ  นัตสึเชื่อมั่นเหลือเกินว่า...ไม่ว่าที่ไหนก็ตาม  คัตซึฮิโกะจะไม่ต้องเหงาอยู่ตามลำพัง...


ภายใต้ท้องฟ้าเดียวกัน  ในเมืองใหญ่ที่แสงของดวงดาวไม่อาจส่องระยิบแข่งกับแสงไฟในเมืองได้  ดวงจันทร์สีซีดยังคงสาดแสงลงมาที่เมืองนี้เช่นเคย

ชายวัยกลางคนที่ผมเริ่มเป็นสีดอกเลาเดินช้า ๆ ไปในทางเดินในตึกระหว่างผนังสีขาวที่มีห้องหับมากมายของโรงพยาบาลพร้อมกับบุรุษพยาบาลที่เข็นรถใส่อุปกรณ์การแพทย์  ค่ำคืนนี้เงียบสงัดจนในชั้นพิเศษของโรงพยาบาลนี้ดูวังเวง  แต่ที่หน้าห้องห้องหนึ่งยังมีชายฉกรรจ์สองคนนั่งเฝ้าอยู่

“ผมมาเช็คอาการของคนไข้”  ชายในชุดกาวน์บอกกับคนเฝ้าหน้าห้อง

ทั้งสองทำหน้าเอะใจอยู่ชั่วแวบก่อนที่จะถูกฉีดสเปรย์ยาสลบใส่หน้า  แค่ไม่กี่วินาทีชายฉกรรจ์ทั้งสองก็หลับสนิท

คนอ้างตัวเป็นหมอและบุรุษพยาบาลเข้าไปในห้องแล้วปิดประตูก่อนที่จะกดล็อกอย่างแผ่วเบา  บนเตียงที่ตั้งอยู่ใกล้หน้าต่างห้อง  ร่าง ๆ หนึ่งนอนแน่นิ่งอยู่

ชายในชุดขาวก้าวช้า ๆ เข้าไปประชิดขอบเตียงแล้วหันไปค้นหายาหลอดเล็ก ๆ หลอดหนึ่งและเข็มฉีดยาจากรถใส่อุปกรณ์  เขาดูดยาใส่หลอดฉีดยาแล้วจัดการฉีดมันต่อเข้าไปในสายน้ำเกลือ  ทอดสายตามองคนที่นอนอยู่บนเตียงอย่างเย็นชา

“ได้เวลาแล้วมั้งครับ  หมอ”  บุรุษพยาบาลเอ่ยขึ้นเบา ๆ หลังจากจับตาดูนาฬิกาข้อมืออยู่ชั่วครู่เพื่อกะเวลาให้ยาออกฤทธิ์

“ดี...รีบ ๆ จัดการ  จะได้รีบ ๆ กลับ”

ขาดคำ  เขาก็ทิ้งศอกกระแทกลงที่ลิ้นปี่ของร่างที่นอนอยู่บนเตียงเต็มแรง

“อ๊อก!!?”  คนเคราะห์ร้ายคนนั้นสะดุ้งตื่นขึ้นพร้อมความจุกเสียดจนหายใจไม่ออก  เขาเกร็งตัวและพยายามจะเอื้อนเอ่ย  แต่ก็ไม่มีเสียงออกมา  ได้แต่ลืมตาโพลงมองผู้มาเยือนด้วยความตกใจ

“ไง...”  ชายวัยกลางคนเจ้าของวิธีปลุกสุดโหดเอ่ยทักด้วยน้ำเสียงเรื่อยเปื่อยตามนิสัย  “ยินดีที่ได้รู้จัก  คุณคิตะโนะ  ผมซาคุมะ  มาซาฮิเดะ”

คิตะโนะไม่สนใจการแนะนำตัวนั้น  เขาพยายามจะร้องเรียกคนข้างนอกแต่ก็จุกเสียจนออกเสียงแทบไม่ไหว  เมื่อพยายามจะดิ้นก็พบว่าเขาไม่สามารถขยับร่างกายได้เลย

“ไม่ต้องตกใจไป  ผมเพิ่งให้ยาคุณเมื่อกี้นี้เอง  ยามันอาจจะแรงนิดหน่อยแต่ก็แค่ทำให้เป็นอัมพาตชั่วคราวเท่านั้น  ไม่อันตรายอะไรหรอก”  มาซาฮิเดะพูดเรื่อย ๆ แต่สายตาเป็นประกายน่ากลัว

“คุณอาจจะสงสัยว่าผมเป็นใคร  แน่นอนว่าคุณต้องไม่รู้จักผมแน่ ๆ  แต่เอาเป็นว่าผมรู้จักคุณก็แล้วกัน  คุณไม่มีความแค้นกับผม  แต่ผมมีความแค้นกับคุณ  พูดอย่างนี้น่าจะพอเข้าใจได้ใช่มั้ย?  คุณเคยคิดบ้างหรือเปล่าว่าทำไมคุณถึงต้องอยู่ในโรงพยาบาลนี่ต่ออีกตั้งเกือบสองเดือน  ทั้ง ๆ ที่หมอบอกว่าคุณสามารถออกจากโรงพยาบาลได้ตั้งนานแล้ว  ทำไมคุณถึงเกิดอาการแพ้ยาซ้ำซ้อนขึ้นมาทั้งที่เกือบจะหายดีแล้ว...นั่นน่ะ  ฝีมือผมเอง”  หมอมาสะพูดพลางก็หันไปหาอุปกรณ์ในรถเข็น  “ผมก็แค่ปลอมใบสั่งยาแล้วจ่ายยาที่คุณแพ้ให้  บางทีก็ปลอมปนยาที่ถ้ากินเกินขนาดจะเป็นพิษกับร่างกายให้กับคุณ  เรื่องพวกนี้ไม่ยาก  แค่แฝงตัวเข้ามาในนี้โดยไม่มีใครรู้  เพราะยังไงผมก็เคยทำงานที่นี่มาก่อน  แต่เรื่องที่ทำให้ผมโดนไล่ออกนั่นมันก็นานมากแล้ว  ถ้าไม่ใช่คนเก่าคนแก่จริงก็จำผมไม่ได้หรอก  และถึงจะมีคนที่จำผมได้มาเจอเข้า  ผมก็รู้ทางหนีทีไล่ดีพอที่จะหลบออกไปได้ไม่ยาก  อืม...แต่ก็ดีนะ  อย่างน้อยคุณก็ผอมลงเยอะแล้วนี่นา”

คิตะโนะตาเหลือก  เขาไม่เข้าใจสิ่งที่มาซาฮิเดะพูดแม้แต่น้อย  ในเมื่อเขาไม่เคยไปทำอะไรให้แล้วทำไมมาซาฮิเดะถึงพูดว่ามีความแค้นกับเขา

ความทรมานในช่วงสองเดือนที่ผ่านมาไม่ธรรมดาเลย  เขาอาเจียนไม่หยุดอยู่หลายวัน  บางครั้งก็ความดันต่ำจนแทบเอาชีวิตไม่รอด  ทั้งชาตามมือและเท้า  ปวดกระดูก  และกินอะไรไม่ได้  หมอเจ้าของไข้วิ่งกันให้วุ่นเพื่อหาสาเหตุว่าเพราะอะไรเขาถึงเป็นแบบนั้น...ทั้งหมดนั่นเกิดขึ้นเพราะฝีมือของผู้ชายคนนี้

เสี่ยใหญ่ส่งเสียงอึกอักในคอ  อาการอัมพาตกินมาจนถึงลิ้น

“หือ...อะไรนะ  คุณอยากจะถามว่าผมทำไปทำไมเหรอ?”  มาซาฮิเดะถามพร้อมกับตรวจคมมีดผ่าตัดในมือ  “การทำให้คุณผอมลงก็เพื่อผมจะได้สะดวกในการผ่าตัดคุณไง  ถ้ายังอ้วนเหมือนเมื่อก่อน  การเลาะชั้นไขมันเพื่อจะผ่าลงไปถึงอวัยวะภายในมันทำให้เสียเวลามาก  ผอม ๆ แบบนี้แหละดี  รับรองว่าใช้เวลาไม่นานหรอก  ไอ้ยาที่ผมให้ไปอาจจะมีพิษตกค้างอยู่ในอวัยวะภายในบ้าง  แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก  พอมันไปอยู่ในร่างกายของเจ้าของคนใหม่แล้วมันจะถูกขับออกไปเองตามธรรมชาติ  ไม่มีผลกระทบอะไรมากมายนัก  แต่สำหรับเรื่องราคาแล้ว...อาจจะขายไม่ได้ราคาดีเท่าไรนัก  คุณใช้ชีวิตแย่เหลือเกิน  สภาพสินค้าในตัวคุณคงไม่สดใหม่นัก”

คิตะโนะกรีดเสียงร้อง  แต่เสียงแหบแห้งนั้นพ้นลำคอออกมาไม่ดังไปกว่าเสียงกระซิบ  มันคนนี้จะเอาอวัยวะภายในของเขาไปขายอย่างนั้นหรือ!?

“เอ้า  โทชิ  ช่วยพลิกตัวคุณคิตะโนะให้นอนคว่ำหน่อยซิ  ฉันจะตัดไตข้างซ้าย”  มาซาฮิเดะเรียบ ๆ กับบุรุษพยาบาลคู่ใจ

คิตะโนะเกร็งไปทั้งตัว  แต่ก็ไม่สามารถดิ้นรนและช่วยเหลือตัวเองได้แม้แต่น้อย

“เกร็งแบบนี้  ตอนที่ผ่าเสร็จแล้วจะเจ็บแผลมากนะครับ”  หมอเถื่อนบอกพลางจรดปลายมีดลงกับผิวหนังที่แผ่นหลังของเสี่ยใหญ่  “เออ  จริงสิ  ก่อนที่จะชำแหละ  ผมควรจะบอกว่าผมมีความแค้นอะไรกับคุณสักหน่อยใช่มั้ย  คุณจะได้รู้ว่าผมไม่ได้ลงมือผิดคน”

แต่ปลายมีดก็กดลึกกล้ามเนื้อลงไปอย่างรวดเร็วด้วยฝีมืออย่างผู้เชี่ยวชาญ

“จำคดีที่ผู้ต้องหาคดีฆ่าคนตายกับตัวประกันตกหน้าผาที่เมือง N เมื่อสองเดือนก่อนได้มั้ย  ผู้ต้องหาคนเดียวกับที่แทงคุณจนต้องเข้าโรงพยาบาลนั่นแหละ...จนป่านนี้ยังไม่มีใครพบศพของสองคนนั่นเลย  คนที่แทงคุณ  ชื่อมิเนคุระ  เซย์ริว  ส่วนอีกคนคือซาโนะ  คัตซึฮิโกะ...คนที่คุณอยากได้ไปสนองตัณหาจนตัวสั่นนั่นแหละ”  ระหว่างที่พูดไปเรื่อย ๆ มาซาฮิเดะก็กรีดเปิดแผลและล็อกให้มันกว้างด้วยตัวล็อก

แม้จะรู้สึกเหมือนเป็นอัมพาต  แต่เจ้าเสี่ยใหญ่เย็นวาบไปถึงปลายเท้า...หมอคนนี้รู้จักกับสองคนนั่น!!

“เซย์ริวตายไปแบบนั้นก็ไม่แปลกอะไร  เพราะคนที่ใช้ชีวิตแบบมันจะต้องเตรียมใจไว้แล้วว่าสักวันหนึ่งจะต้องมีอันเป็นไป  ไม่ใช่ด้วยมือคนอื่นก็ด้วยมือตัวเอง  ในมุมมองของคนทั่วไป  ก็สมควรแล้วที่มันจะตายแบบนั้น  แต่...สำหรับซาโนะคุง  เขาทำผิดอะไรเหรอ  ถึงได้ต้องเป็นแบบนั้น  หือ...คุณคิตะโนะ  เพราะหน้าตาของเขาถูกใจคุณ  คุณจึงต้องการเขา  และเขาก็ต้องป้องกันตัวจากการกระทำวิปริตของคุณ  ต้องหนีให้พ้นจากเงื้อมมืออุบาทว์ของคุณ  เขามีความผิดอะไรที่สมควรจะต้องตายไปแบบนั้นหรือ  คุณคิตะโนะ  ความบ้ากามของคุณไล่ต้อนเขาไปจนถึงความตาย...นั่นแหละที่ผมโกรธที่สุด  คุณคิตะโนะ”  มาซาฮิเดะตัดเอาไตข้างซ้ายของคิตะโนะออกและนำไปแช่ในกล่องทำความเย็นอย่างรวดเร็ว

คิตะโนะแทบคลั่ง  แม้จะไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไรแต่เขาก็รับรู้ได้ถึงความสูญเสีย  บางอย่างในตัวเขาถูกหมอคนนี้ล้วงเอาออกไป  และบัดนี้ตรงที่มันเคยอยู่ก็กลวงโบ๋

บุรุษพยาบาลเย็บแผลนั้นอย่างรวดเร็วในขณะที่มาซาฮิเดะคลำไปตามลำตัวของคิตะโนะเพื่อหาตำแหน่งของอวัยวะต่อไป

“แล้วก็นะ...ถึงเซย์ริวมันจะมีพฤติกรรมที่สมควรตาย”  มาซาฮิเดะกรีดมีดลงในตำแหน่งของม้าม  “แต่ไม่มีพ่อคนไหนที่อยากให้ลูกของตัวเองตายก่อนวัยอันควรหรอก  จริงมั้ย  แต่ผมจะไม่ให้คุณตายหรอก  คุณจะต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างทรมานแสนสาหัส  เพื่อชดใช้ให้กับสองชีวิตที่คุณพรากไปจากผม  คุณคิตะโนะ”

นั่นเป็นพูดคำสุดท้ายที่คิตะโนะได้ยิน  และภาพสุดท้ายที่เห็นก่อนที่สติจะดับวูบไปด้วยความหวาดกลัวสุดชีวิตคือแววตาวาวโรจน์ด้วยความแค้น  ราวกับดวงตาของมัจจุราชที่เปล่งประกายอยู่ในความมืด


หลังจากค่ำคืนที่เหมือนฝันร้ายนั้นผ่านพ้นไป  คิตะโนะหายหน้าไปจากวงการธุรกิจ  มีข่าวลือว่าป่วยเป็นโรคร้ายที่รักษาไม่หาย  บ้างก็บอกว่าเขาเสียสติไป  แต่มีคนที่คุ้นเคยกับคิตะโนะจำนวนไม่กี่คนที่รู้ว่า  คิตะโนะในตอนนี้เหมือนร่างตายซากที่มีชีวิตอยู่เพื่อรอความตายไปวัน ๆ  และมีเพียงคิตะโนะเท่านั้นที่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองบ้าง...ไตหายไปข้างหนึ่ง  ม้ามถูกตัดออกไป  ปอดก็เสียไปข้างหนึ่ง  แม้กระทั่งไขสันหลังก็ยังถูกดูดออกไป...ที่เขายังมีชีวิตอยู่มาได้ก็เพราะมันคนนั้นต้องการให้เขาอยู่  อวัยวะที่มันเหลือไว้ให้เขาเพียงพอกับความอยู่รอด...แต่ก็เป็นความอยู่รอดที่ทรมานเสียยิ่งกว่าความตาย...คิตะโนะได้ชดใช้บาปกรรมของตนเองอย่างสาสมแล้ว
//////////

[KOKURO]

KOUSOKU : The END

ในตอนบ่ายของวันหนึ่งในฤดูร้อน  มาซาฮิเดะเดินทอดน่องเรื่อยเปื่อยไปตามตรอกซอยที่เขาคุ้นเคย  เขาเพิ่งจะกลับมาจากห้องของฮิโรกิหลังจากไปตรวจครรภ์ของจิอากิ  เด็กสองคนนั้นกำลังจะมีลูกด้วยกัน


“ถ้าเป็นลูกชาย  ผมจะให้ชื่อว่าเซย์ริว”  ฮิโรกิบอกกับมาซาฮิเดะ

“ทำไมไม่ตั้งชื่อที่มันเป็นมงคลกับชีวิตมากกว่านี้หน่อยวะ”

“ถ้าไม่ใช่ชื่อนี้  เขาก็จะชื่อคัตซึฮิโกะ...ผมจะตั้งชื่อลูกแบบนี้  เพื่อที่จะไม่ลืม”  ชายหนุ่มตัวเล็กบอกพร้อมกับน้ำตาคลอหน่วย  แต่ก็แค่แป๊บเดียวมันก็แห้งเหือดไปด้วยกำลังใจที่เข้มแข็งขึ้น


โลกยังคงหมุนไปเรื่อย ๆ  และชีวิตก็ยังดำเนินต่อไปเหมือนที่มันเคยเป็นมา  มาซาฮิเดะเอ่ยทักคนรู้จักที่เดินสวนกันหลายต่อหลายคน  คนเหล่านั้นคือลูกค้าที่เป็นเหมือนญาติพี่น้องที่เขามีอยู่  พวกเด็ก ๆ เริ่มเติบโตขึ้นเป็นวัยรุ่นและเริ่มหาหนทางที่จะมีชีวิตรอดอยู่ในโลกมืดที่แสนโหดร้ายแห่งนี้  สักวัน...เรื่องราวของเจ้าวายร้ายนั่นคงถูกลืมเลือน  และเหลือเพียงผู้ที่เคยได้ฟังเรื่องราวเหล่านั้นที่จะบอกเล่าตำนานนั้นต่อไป...

มาซาฮิเดะหยุดยืนที่หน้าโรงพยาบาลเถื่อนของตัวเอง  มันก็ยังคงทรุดโทรมเหมือนเคย  เสียงโทชิทะเลาะกับเจ้าเด็กแสบที่มานอนหยอดน้ำเกลือเพราะโดนแทงมาดังแว่วมาให้ได้ยิน  หมอเถื่อนยิ้มกับตัวเองแล้วเอื้อมมือไปผลักประตู  กระดาษแผ่นหนึ่งร่วงผล็อยลงมาวางแทบเท้า

“อะไร?”  มาซาฮิเดะก้มลงไปหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาดู

มันเป็นภาพถ่ายทะเลสีเขียวปนฟ้าครามที่สวยงามแบบเกาะทางใต้  สีของน้ำทะเลลึกตัดกับสีของท้องฟ้าที่อยู่สูงขึ้นไป  แดดจัดสะท้อนประกายระยับอยู่เหนือผิวน้ำ

มาซาฮิเดะพลิกดูด้านหลังภาพ  แสตมป์ของประเทศที่เขาไม่เคยเห็นติดอยู่ที่มุมบนขวา  เขากวาดตามองจนทั่วแล้วก็ยิ้มบาง ๆ ก่อนที่จะเก็บภาพนั้นลงกระเป๋าเสื้อ

“โทชิ!  เอะอะอะไรกันอยู่ได้  หนวกหูจริง  ถ้ามันดึงสายน้ำเกลือออกอีกก็เอายาฉีดเข้าแขนให้มันเป็นง่อยไปเสียเลยสิ!!”  เขาตะโกนขึ้นไปชั้นบน


โลกยังไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง  ชีวิตก็ยังไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง  และหลังจากวันนี้ไป  มาซาฮิเดะก็คงไม่ต้องรู้สึกแย่เพราะความกังวลลึก ๆ ในใจอีกแล้ว  เมื่อหลังภาพถ่ายแผ่นนั้นมีตัวหนังสือหวัด ๆ ห่วย ๆ ที่คุ้นตาเขียนเอาไว้ว่า


‘...พวกเราสบายดี...’

//////////


ขอบคุณสำหรับการติดตามมาตลอดนะครับ ทั้งคนที่เคยอ่านแล้ว คนที่ยังไม่เคยอ่าน และคนที่เคยอ่านเวอร์ชั่นอื่น (หัวเราะ)
ต้องขอโทษด้วยที่จะไม่ลงตอนพิเศษนะครับ เพราะมันอยู่ในฉบับรวมเล่มไปแล้ว และเป็นธรรมเนียมส่วนตัวของผมเองที่จะเอาตอนพิเศษลงแค่ในเล่มเท่านั้น เพื่อเป็นการให้เกียรติผู้ที่อุตส่าห์ซื้อหนังสือของผมไปอ่านน่ะครับ
เรื่องนี้รวมเล่มมานานมาแล้วและคงไม่ได้ Re-print อีก (เพราะตอนนี้ก็ยังมีหนังสือเหลือ)

ขอบคุณทุกคนมากจริง ๆ นะครับ

HAKURO_KOKURO

[Mookkun]

หึยยยยย สมน้ำหน้ามันจริงๆไอ้เลววว!!!
คุณหมอแอบโหดเนอะะะะ หุหุ

ในที่สุด สองคนนั้นก็รอดดด เยสๆๆๆ

ขอบคุณคนเขียนมากนะค้าาาาา
สนุกมากกกก
>_______<

[BeeRY]

รอดใช่ไหมอ๊า ทั้งเซย์ริวทั้งคัตจัง
แต่ถ้าอยากรู้ว่ารอดยังไง คงต้องหาอ่านจากตอนพิเศษแน่เลย ซึ่งเราไม่มี
แต่ตอนนี้ก็สะใจมากแล้วสำหรับผลกรรมที่คิตาโนะได้รับ สมน้ำหน้ามัน ชิๆ 
ขอบคุณมากค่ะสำหรับนิยายสนุกๆ ได้ลุ้นตลอดทุกตอนเลย รอติดตามผลงานเรื่องต่อไปนะคะ

[natalee22]

อ๋าาาาาาาา จบแล้วๆ ดีใจที่สองคนนั้นปลอดภัยและได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข

ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ เราตามอ่านทุกเรื่องที่มีในเล้าเลย แล้วก็จะรอติดตามเรื่องต่อไปค่ะ

[ดาวโจร500]

โห  รอดมาได้

หมอมาซาฮิเดะเป็นพระเอกหรอเนี่ยยยย  หลงคิดมาตั้งนานว่าเซย์ริวเป็นพระเอก 

[BBnuna]

ตามอ่านมาจนครบทุกเรื่อง จนถึงเรื่องนี้ ไม่อยากให้จบเลยค่ะ เป็นกำลังใจให้คนแต่ง แต่งเรื่องอื่นอีกน่ะค่ะ 

[kuruma]

อ่านเรื่องนี้มาตลอดทุกครั้งที่อัพตั้งแต่อัพครั้งแรกจนถึงครั้งสุดท้าย

ก่อนอื่นต้องขอโทษคุณ HAKURO ก่อนที่เราไม่สามารถเมนต์ทีละตอนได้เลยแม้แต่ครั้งเดียวค่ะ T_T
คืออ่านแล้วแต่ตกผลึกความคิดไม่ได้นั่นล่ะ รู้สึกหน่วงหลังอ่านจบทุกตอนไป -- --'

เพราะงั้นขอเมนต์รวบยอดเลยนะคะ

ตัวละครเรื่องนี้ดูเฉพาะตัวและดูเป็นคาแรกเตอร์แบบออริจินอลเลยล่ะค่ะ ซึ่งแตกต่างจากคาแรกเตอร์ในเรื่องยาวของคุณอย่าง All I want กับเรื่อง Come closer ซึ่งได้กลิ่นแฟนฟิกชั่นแบบ AU ค่อนชัดเจนน่ะค่ะ (คือ อ่านแล้วนึกออกว่ามาจากใครเพราะบุคลิคเหมือนเจ้าตัวมากน่ะค่ะ จริงๆเราก็ชอบทั้งสองเรื่องนั้นมากนะคะ)

ตัวของ เซย์ริว เป็นคนที่มีสีดำสนิทเลยล่ะ ทำเรื่องร้ายๆเลวๆมาจนเป็นสิ่งปกติ แต่ก็ทำมาจนรู้สึกว่างเปล่าจนมาเจอกับคัตสึฮิโกะ ตอนที่ตั้งชื่อให้เองตามใจชอบทำให้เรานึกถึง วายะค่ะ ที่ดูๆแล้วเป็นพวกยึดติดกับของๆตัวเอง(หวงของเล่น)กันทั้งคู่เลย

ส่วนคัตสึฮิโกะ เป็นคนธรรมดาๆที่เราไม่ได้รู้สึกว่าเขาขาวสะอาดซักเท่าไหร่นะ ด้วยปมที่เป็นเด็กกำพร้าเลยรู้สึกว่าตัวเองขาดอะไรบางอย่างและต้องการอะไรซักอย่างมาเติมเต็ม

จนกระทั่งทั้งคู่ได้มาเจอกัน แล้วเซย์ริวก็ยัดเยียดความเป็นเจ้าของให้ในแบบของตัวเอง แต่ถึงคัตสึฮิโกะจะบอบช้ำแค่ไหน แต่เซย์ริวก็เป็นคนเดียวที่เต็มเต็มความว่างเปล่าทางจิตใจให้เขาได้

เซย์ริวก็มองคัตสึฮิโกะเป็นของเล่นมาตลอดซึ่งอีกฝ่ายก็ยอม จนกระทั่งมีฮิโรกิเข้ามานั่นล่ะ ถึงได้ยอมรับไม่ได้

ฉากกรีดข้อมือถือเป็นการตัดสินใจต่อต้านการกระทำของเซย์ริวขั้นสุดของคัตสึฮิโกะนะ ไม่ใช่เพราะรับไม่ได้เพราะถูกฮิโรกิแตะต้องหรอก แต่เราคิดว่า เพราะเขายอมให้แค่เซยฺริวคนเดียวต่างหาก ตรงนี้แหละที่เราคิดว่าคัตสึฮิโกะน่ะรักเซย์ริวไปหมดใจแล้ว

ส่วนฉากNCในเรื่องนี้เรามองว่ามันมีความหมายของมันทุกครั้งนะคะ ในบางครั้งเราก็รู้สึกหดหู่ไปกับคัตสึฮิโกะน่ะ แล้วก็ถึงจะมีเยอะจริงแต่การเมคเลิฟนั้นมีน้อยมากๆ ตอนที่จู่ๆเซย์ริวถามขึ้นมาในฉากNC สุดท้ายของเรื่องว่า รักหรือเปล่า ทำให้เราตีความไปได้ว่า เซย์ริวกำลังบอกรักในแบบของตัวเอง ซึ่งสิ่งที่คัตสึฮิโกะตอบกลับมาน่ะ ที่บอกว่า"ไม่รัก" นั่นก็แปลว่ารักล่ะค่ะ เพราะว่าคัตสึฮิโกะไม่เคยยอมรับความรู้สึกตัวเองที่มีต่อเซย์ริวมาตลอดทั้งเรื่องแล้ว

ไคลแมกซ์ตอนที่ตำรวจไล่ล่ามาจนถึงหน้าผา เราชอบมากค่ะ เหมือนกำลังดูหนังแอคชั่นเรื่องหนึ่งเลยล่ะดูเป็นฉากใหญ่ๆของเรื่องฉากหนึ่งเลย ตอนที่ตกลงไปทั้งคู่น่ะ เราแอบคิดว่า .... ถ้าได้ตายทั้งคู่ก็คงไม่แปลกนะ .. ดูเป็นโศกนาฏกรรมดีเหมือนกัน แต่จบแบบนี้เนื้อเรื่องก็แฮปปี้ได้อย่างไม่รู้สึกแปลกนะคะ

เอาล่ะ เมนต์ยาวพอสมควร ... เอาเป็นว่าจะรออ่านเรื่องต่อไปนะคะ ถ้าเอามาลงให้อ่านอีกนะคะ
ขอบคุณมากๆค่ะ^^

[KOKURO]

ความสุขของคนเขียน มันก็อยู่ที่ยอดอ่านกับคอมเม้นต์นี่แหละน้า~ (￣▽￣)

[Aimiya]

ได้แต่ตามอ่าน ไม่มีโอกาสเมนท์สักที
สุดท้ายมาถึงตอนจบอยากบอกว่าประทับใจและชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ
ไม่ได้ชอบเรื่องที่มันกดดันอะไรมากมาย แต่เรื่องนี้อ่านได้แบบรู้สึกอยากติดตามและดูชีวิตของสองคนนี้ตลอดเลย
ชอบฉากที่หนีตามกันแล้วโดนไล่ล่า รู้สึกได้ถึงความห่วงใยกันและกันยิ่งตอนที่ตกหน้าผาไปด้วยกันนี่แบบชอบมากๆ><
ไม่ว่าจะตายหรือรอดเราก็ว่าเรื่องนี้สมบูรณืมากค่ะ ชอบมาก
ปล.ชอบคุณหมอมาสะจัง^^

[kyoya11]

หมอโหดดดดด แต่ก็สะใจลึกๆ
ดีที่ทั้งคู่ปลอดภัย พวกเขาคงมีความสุขกัน จิ้นกันต่อไป
ขอบคุณจ้า

[SiLent_GRean]

เป็นตอนจบที่ประทับใจมากเลย ขอบคุณนะคะ 

[Ryoooo]

เป็นนิยายที่เก็บไว้อ่านเมื่อเวลาจิตตก
ตอนนี้อ่านจบรู้สึถึงความจริงของโลกเบื้องหลังหลายๆอย่างจริงๆ
แต่ดีใจที่ทั้งคู่ยังปลอดภัยย มีความสุขกันมากๆนะ

[natalee22]

กลับมาอ่านอีกรอบ ก็ยังชอบเหมือนเดิม

เรื่องนี้เริ่มต้นไม่ happy แต่จบ happy แล้วยังสะท้อนด้านมืดในสังคมได้ดีมากๆด้วย

[Whatever it is]

หมอโหดสะใจดีมาก 5555 แต่รู้ว่ารอดก็ดีใจแล้ว

[neno.jann]

ประทับใจมากๆเลยค่ะ ดีใจที่สุดท้ายสองคนก็ได้อยู่ด้วยกันแบบสงบๆสักที (ถ้าเซย์ริวเลิกปล้นคนอ่ะนะ555) อ่านตั้งแต่แรกจนถึงจบก็รู้สึกเลยว่าสองคนนี้เขาอยู่เพื่อกันและกันจริงๆ ถึงจะไม่ได้รักกันแต่ก็เป็นอะไรที่ขาดไม่ได้ หมอมาสะเท่ระเบิดดดดด อีหมูอ้วนตัณหากลับได้รับกรรมอย่างสาสมแล้ว ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆให้อ่านค่ะ ถึงจะไม่ได้ติดตามตั้งแต่แรกก็เถอะ (เสียใจ)

[azulajane]

อ่านรวดเดียวจบค่ะ ;-;
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดมันเอสเอ็มอ่ะแกกกร์
แถมยังรักกันปานจะกลืนกินนนนนนน
พีคนะคะที่นางไม่เอ่ยปากบอกรัก
แต่อิฉันเข้าใจข่ะ จบได้สวยยยยยมั๊กข่า
ขอบคุณนะคะที่เขียนเรื่องดีดีประทับจิตมาให้อ่าน
ปล. ถ้ามีตอนพิเศษ หนูจะกรี๊ดมากค่ะ ._. อุอิอิอิ