- 10 -
(part1)
ผมนั่งเหม่อลอยอยู่ในห้องเก็บของ เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า ผมคิดทบทวนเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมาไม่นาน มองดูคราบน้ำกามที่ตัวเองปลดปล่อยด้วยฝีมือใครบางคน เสื้อผ้าหลุดลุ่ย...สภาพแบบนี้ ยังไงก็คนเพิ่งมีเพศสัมพันธ์มาชัดๆ
ผมควรรีบลุกแต่งตัวแล้วออกไปจากที่แห่งนี้ก่อนที่จะมีใครเข้ามา
ครืดดดด ครืดดดดด ครืดดดดด
โทรศัพท์ผมสั่น เมื่อหยิบขึ้นมาดูก็โชว์เบอร์ของปกป้อง
/โมอยู่ไหน!? ไอ้เหี้ยนั่นมันทำอะไรโม มันพาโมไปไหน!? บอกผม ผมจะไปหาเดี๋ยวนี้!/ เสียงของปกป้องดูร้อนรนมาก ผมปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติก่อนจะตอบ
“พี่อยู่แถวนี้แหละ ไม่มีไรหรอก ส่วนเรื่องเงิน...ส่งเลขบัญชีมาทางข้อความเดี๋ยวพี่โอนไปให้ วันนี้คงไปถอนให้ไม่ได้แล้ว”
ผมยังไม่พร้อมที่จะเจอใครในสภาพนี้ โดยเฉพาะปกป้อง..ถ้าเขาได้เห็นผม ก็จะเป็นครั้งที่ 2 ที่เขาได้เจอผมในสภาพทุเรศอีกครั้ง
และคงไม่วายคะยั้นคะยอให้ผมไปคลินิกเสริมความงามนั่นอีก...
/พะ พี่ แฮ่ก..พี่อยู่ไหน!?/ เสียงเขาเหมือนกำลังวิ่งไปด้วย คุยโทรศัพท์ไปด้วย
“แค่นี้นะ” ผมกดวางแล้วปิดเครื่อง เพราะถ้าไม่ปิดผมเชื่อว่าปกป้องต้องโทรมาอีกแน่ๆ
ก้มสำรวจตัวเองอีกครั้ง...แย่...แต่ก็ดีกว่าออกไปในสภาพที่ไม่ใส่อะไรเลย เสื้อนักศึกษาสีขาวคลุกฝุ่นจนสกปรก กางเกงสแล๊คพอปัดๆให้มันดูสะอาด ผมเปิดประตูแล้วแง้มดูว่ามีใครอยู่ข้างนอกรึเปล่า เมื่อทางสะดวกผมจึงรีบออกมาจากห้องเก็บของแล้วเดินไปในทางที่คนเค้าไม่ค่อยเดินกัน
ก็ดูสภาพผมตอนนี้สิ เป็นใครเค้าก็ต้องหันมามอง ผมไม่อยากตกเป็นเป้าสายตามากนัก ได้แต่เดินก้มหน้าจ้ำอ้าวเพื่อให้ถึงหอเร็วที่สุด
แต่เอ๊ะ ผมลืมอะไรไปรึเปล่า..? อ้อ ไอ้บูม ป่านนี้มันคงด่าผมหรือไม่ก็ตามหาผมทั่วคณะแล้วล่ะ
ผมเลยหยิบโทรศัพท์รุ่นคุณป้าขึ้นมาเปิดเครื่องอีกครั้ง กดพิมข้อความส่งหาไอ้บูมอย่างรวดเร็วและปิดเครื่องเหมือนเดิม
เดินไม่นานนักก็มาถึงหอพักนักศึกษาที่จะพังแหล่ไม่พังแหล่ แต่ทำไงได้...มันถูกสุดในบริเวณนี้แล้ว ถ้าถามผมว่าทำไมถึงไม่แชร์ห้องกับเพื่อนล่ะ? คำตอบก็คือหอพักนี้มันเหมาะที่จะอยู่เพียงลำพังมากกว่า ขนาดพื้นที่ใช้สอยก็น้อยนัก เดินจากประตูห้องถึงระเบียงไม่ถึง 10 ก้าวด้วยซ้ำมั้ง ยังดีที่ว่ามีห้องน้ำในตัว ไม่ได้อาบรวบกับคนอื่นแต่อย่างใด
เมื่อเปิดประตูเข้าไปผมก็ตรงดิ่งไปที่ห้องน้ำเพื่อชำระล้างสิ่งสกปรกที่มันเหนียวตามตัว ผมขัดอย่างแรงจนผิวแดงไปหมด
มันก็เหมือนคราวที่แล้ว ที่ไอ้โททำกับผม ต่อให้ล้างแค่ไหนสิ่งสกปรกที่มันฝังอยู่ในตัวก็ไม่สามารถชำระล้างออกไปได้อยู่ดี
มีแต่ฝังแน่น จมลึก ทับถมไปเรื่อยๆ...
“ไอ้โม นี่เสิร์ฟโต๊ะ 2 โซนAด้วย” เฮียโกวหยิบเอาจานปูผัดผงกะหรี่ใส่มือผม ผมพยักหน้ารับก่อนจะเดินไปเสิร์ฟโต๊ะที่สั่งไว้
ไม่ต้องแปลกใจครับว่าทำไมเฮียโกวซึ่งเป็นเจ้าของร้านถึงมาอยู่ก้นครัว เฮียแกเป็นงี้แหละครับ วันดีคืนดียังออกไปเสิร์ฟเองเลยด้วยซ้ำ แต่ถ้าวันไหนเฮียโกวคิดจะเป็นพ่อครัวละก็...พวกผมพนักงานทุกคนที่นี่ก็จะค้านและห้ามสุดชีวิต เพื่อความอยู่รอดของร้าน
ก็ตลกดีครับ เป็นเจ้าของร้านอาหารชื่อดังขนาดใหญ่ มีลูกน้องมากมายแต่กลับทำอาหารได้ห่วยแตกสุดๆ
วันนี้ที่ร้านคนไม่เยอะมากเท่าไหร่ ผมเดินเสิร์ฟ เช็ดโต๊ะ จัดเก้าอี้ เติมทิชชู่อย่างสบายๆ แต่ในระหว่างที่ผมกำลังก้มๆเงยๆเพื่อทำความสะอาดโต๊ะอยู่นั้น สายตาผมพลันเหลือบไปเห็นคนที่ผมไม่ต้องการเจอหน้ามากที่สุด
มาทำไม..?
ผมยังจำประสบการณ์ครั้งสุดท้ายที่ผมเจอกับมันในร้านกุ้งเต้นนี้ได้ดี แม่งต่อยผมจนปากแตก แถมยังยัดเงินไว้อีก 1 พันบาท ซึ่งผมอยากให้ไอ้โทมันเตะต่อยผมแบบนั้นดีกว่า...ข่มขืนผมแบบนี้...
แต่คราวนี้ไอ้เหี้ยโทมันไม่ได้มาพร้อมกับญาติครอบครัวมัน แต่มันมากับไอ้หัวฟูอย่างจ๊อบและนักร้องรูปหล่อเสียงดีอย่างปลามฉลาม พวกมันมากัน 3 คน ส่วนมาทำไมนั้น...ผมเองก็ยังไม่ทราบ และไม่อยากทราบด้วย
ผมทำทีเป็นเช็ดโต๊ะแล้วเดินกลับเข้าไปในครัว แต่สายตาก็เหลือบมองพวกมันตลอดว่านั่งโซนไหน เพราะผมจะได้ไม่ไปเดินเฉียดโซนนั้นเด็ดขาด
“เฮ้ยไอ้เตี้ย ไอ้หน้าหล่อนั่นเพื่อนมึงปะวะ? คุ้นๆแหะ” โธ่เฮีย มาความจำดีอะไรตอนนี้ ผมบ่นในใจแต่ก็พยักหน้าตอบ “เอองั้นก็ไปรับเพื่อนหน่อยสิวะ มาหมกอยู่ในครัวทำไม”
“ไม่ดีกว่าครับให้พี่จิ๋วเค้ารับไปอ่ะดีแล้ว” ผมรีบปฏิเสธและอ้างถึงพี่จิ๋วสาวสวยชาวพม่าของร้านนี้ที่มีหน้าที่รับแขกหน้าร้าน
“เหอะน่า เฮียไม่ว่าไรหรอก ปะ..ไปด้วยกันนี่แหละ” ชิบหาย เฮียโกว ผมตั้งใจจะหลบคนพวกนั้นแต่เฮียกลับลากผมไปหาเองซะนี่
เฮียโกวลากผมไปหาคนพวกนั้นที่กำลังยืนคุยกับพี่จิ๋วอย่างออกหน้าออกตา (หมายถึงพี่จิ๋วนะออกหน้าออกตา) ผมพยายามใช้แผ่นหลังของเฮียโกวเป็นที่กำบัง แต่ดูเหมือนจะไม่มีประโยชน์เพราะเฮียแกดันตัวผมมายืนข้างหน้าเผชิญกับอดีตเพื่อนทั้ง 3
“เอ้านี่ ไอ้เตี้ยโม เป็นเพื่อนกันใช่มะ? จะสั่งไรก็เรียกมันได้ตลอดนะ แต่อาจมาช้าหน่อยเพราะมันขาสั้น ฮ่าๆๆๆ” เอ่อเฮีย ไม่ดูบรรยากาศตรงหน้าหน่อยเหรอว่าใช่เวลาเล่นมุขมั้ย?
ผมหลบสายตา เบนหน้าหนีไปทางอื่น ไม่อยากมอง ไม่อยากเห็น ไม่อยากเจอ ขนาดตีนมันผมยังไม่กล้าดูเลย
“สวัสดีครับ เฮียโกวเจ้าของร้านใช่มั้ยครับ?” เสียงนุ่มของไอ้หลามทักขึ้นก่อน “จำพวกผมได้ด้วย”
“ใครจะจำไม่ได้ล่ะ เพื่อนของไอ้เตี้ยนี่มีแต่หล่อๆทั้งนั้น แถมเวลามากินทีก็สั่งเยอะแบบไม่กลัวร้านเจ๊งเลย ฮ่าๆๆๆ”
ไอ้หลามกับไอ้จ๊อบเคยมากิน 2-3 ครั้ง ส่วนไอ้เหี้ยที่ยืนหน้านิ่งอยู่มันเคยมากินครั้งเดียว..ก็ครั้งนั้นแหละครับ ที่มันต่อยผม
“ป่ะๆ เข้าไปในร้าน ยืนคุยตรงนี้เมื่อยพอดี”
“เอ่อ..เฮียโกวครับคือว่าวันนี้พวกเราไม่ได้มากินน่ะครับ”
“อ่าววววววว” เสียงเฮียโกวแบบว่าเสียดายมาก เพราะเชื่อเถอะว่าหากไอ้ 3 ตัวนี้นั่งกินในร้านรับรองว่าวันนี้จะมีลูกค้าเพิ่มเยอะขึ้นถึง 50 เปอร์เซ็น
“แหะๆ ขอโทษด้วยครับเฮีย พอดีวันนี้พวกเราจะมาขออนุญาตลางานให้นะโมครับ”
หื้มมม เกี่ยวไรกะกูวะ? ผมเงยหน้าขึ้นไปมองไอ้หลามทันที ส่วนคนที่ยืนข้างๆก็หน้านิ่งได้อีก
“คือที่ภาคมีเลี้ยงฉลองกันเพราะวันนี้พวกเราจัดนิทรรศการหมุนเฟืองได้สำเร็จ ทุกคนเค้าไปกันหมดยกเว้นไอ้เนี่ยล่ะครับ” พูดจบไอ้หลามมันก็หันมายิ้มให้ผมนิดนึง
“ไม่เป็นไร พวกมึงไปเถอะ กูจะทำงาน” ผมบอกปัด
“เฮ้ยไอ้เตี้ย เพื่อนเค้าอุตส่าห์มาชวน มึงก็ไปเลี้ยงฉลองหน่อยสิวะ วันๆเอาแต่ทำงาน กูเบื่อขี้หน้ามึงจะแย่ละ ไป๊ วันนี้กูอนุญาตให้ลางานได้”
“แต่...”
“วันนี้ที่ร้านไม่ยุ่งเท่าไหร่ด้วย ไปเถอะน่า” เฮียโกวดันหลังผมให้ไปยืนฝั่งพวกมัน “ฝากดูแลไอ้เตี้ยด้วยนะ”
เหอะๆ พวกมันไม่ดูแลผมหรอกครับ มีแต่จะคอยซ้ำเติมผมซะมากกว่า ผมไม่เข้าใจจุดประสงค์ของพวกมัน จะมาชวนผมทำไม? ผมรู้ว่าที่เจอร์จะแดกเหล้ากันเพราะไอ้กอล์ฟมันพูดเปรยๆตั้งแต่วันแรกที่เริ่มจัดสถานที่กันแล้ว
“กูไม่ไป พวกมึงไปเถอะ” ขณะที่ผมเดินตามพวกมันมาที่รถยุโรปสุดหรูของไอ้โท ผมก็หยุดเดินเอาดื้อๆ พวกมันหันหลังกลับมามอง
ตอนนี้เป็นเวลา 4 ทุ่มนิดๆ จะดีกว่ามั้ยถ้าผมกลับหอไปนอนพักให้ร่างกายได้มีแรงขึ้นบ้าง
“มึง-ต้อง-ไป” ไอ้โทมันจ้องผมผ่านความมืด เสียงของมันนิ่งสงบและเยือกเย็นจนผมขนลุก พลันนึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อตอนกลางวัน ถ้าผมขัดขืนมัน ไม่ยอมทำตามที่มันบอกก็คงไม่พ้นการกระทำที่เลวร้ายแบบนั้นสินะ
“ไม่มีไรหรอก พวกเพื่อนๆในเจอร์แค่ถามหามึง” ไอ้จ๊อบพูด
เหอะๆ จริงเหรอวะ? พวกเพื่อนๆในเจอร์ก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าผมต้องทำงานพิเศษหาเลี้ยงตัวเอง ผมยังคงนิ่ง มองพวกมันอย่างคลางแคลงใจ
“ไอ้บูมก็ไปนะ” คราวนี้ไอ้หลามบอก คือผมตงิดติดขัดในใจมาก หลายวันก่อนตอนที่พวกมันรู้ว่าผมขายน้ำพวกมันไม่พูดกับผมเลยสักคำ แล้ววันนี้...ทำไมจู่ๆถึงมาชวน
“ขึ้นรถ” น้ำเสียงมีอำนาจสั่งผมอีกครั้ง ไอ้จ๊อบกับไอ้หลามเดินไปขึ้นรถแล้ว ไอ้โทมันมองผม “อย่าให้กูต้องใช้กำลัง”
ที่ผ่านมามึงไม่ได้ใช้กำลังเลยงั้นสิ?
ผมชั่งใจอยู่นิดหน่อย แต่สุดท้ายเพื่อไม่ให้มีใครต้องเจ็บตัวผมก็เดินไปขึ้นรถของมัน
ภายในรถเงียบแบบเงียบสุดๆ ผมนั่งตัวแข็ง ไม่กล้ากระดุกกระดิกตัว เพราะรู้สึกได้ว่าคนขับมันคอยเหลือบมองผมเป็นระยะๆ ส่วนไอ้จ๊อบกับไอ้หลามก็อยู่ในโลกโซเชี่ยลของพวกมันไป
ไม่นานนักก็มาถึงร้าน เป็นร้านเหล้าแถวม.นี่ล่ะครับ เสียงเอะอะโวยวายนี่ดังมาแต่ไกล พอผมเดินเข้าไปในร้านก็เจอกับเพื่อนๆในเจอร์ สภาพแต่ละคนเริ่มเดินไม่ตรงสักเท่าไหร่ ผมรีบกวาดสายตามองหาไอ้บูมทันที
“เฮ้ย ไอ้โม” ไอ้บูมกวักมือเรียกผม มันนั่งอยู่ตรงมุม “ไม่คิดว่ามึงจะมา”
“เออกูก็ไม่คิดว่าตัวเองจะมาเหมือนกัน” ผมตอบกลับ ไอ้บูมยื่นแก้วเหล้าที่ชงเรียบร้อยแล้วมาให้
“แดกๆๆๆ” สภาพแบบนี้ ผมว่าไอ้บูมเริ่มเมาแล้วครับ ผมนั่งลงตรงข้ามมัน ส่วนไอ้จ๊อบนั่งข้างๆบูม ไอ้เหี้ยโทนั่งลงข้างผม ข้างมันมีหลามอีกที ตอนแรกผมจะลุกขึ้นเปลี่ยนที่ แต่แรงกดที่บ่าหนักๆทำให้ผมต้องจำทนนั่งต่อไป
อย่ากลัว...ไม่อะไรต้องกลัว คนเยอะแยะ มันไม่กล้าทำอะไรผมหรอก
“เฮ้ยยยย นี่เป็นครั้งแรกปะวะที่บอยแบนด์ครบวงแบบนี้” ครับ ไอ้บูมยังพล่าม ไม่ได้สังเกตสีหน้ากูเลยไอ้เหี้ยบูม เหล้าเข้าปากแล้วลืมทุกเรื่องเลยนะมึง
และก็อย่างที่มันว่า นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้มาดื่มกับพวกมัน ไอ้จ๊อบคว้าสาวที่ไหนไม่รู้มานั่งด้วยแล้ว ไอ้หลามก็ลุกไปไหนไม่รู้ อ้อ มันลุกไปหากลุ่มเพื่อนมันที่เล่นดนตรีด้วยกัน ส่วนไอ้เหี้ยโทมันนั่งแดกเรื่อยๆพร้อมกับดูดบุหรี่ไปด้วย
ดูดเข้าไปเยอะๆ แดกเหล้าให้มากๆ จะได้ตายเร็วๆ เหอะ
ผมได้แต่นั่งจิบทีละเล็กทีละน้อย คือผมไม่ได้เชี่ยวเที่ยวกินอย่างพวกมัน แถมพรุ่งนี้ยังมีเรียนอีก ผมเกรงว่าตัวเองจะตื่นไม่ไหว
“ไอ้เตี้ย แดกให้หมดดิวะ จิบเป็นน้ำชาอยู่ได้” ไอ้บูมด่าผม ผมจำใจกระดกแก้วในมือลงคอให้หมด
อื้อหือ ไม่ได้บาดคอนะครับ เย็นเจี๊ยบขึ้นสมองเลยต่างหาก
ผมหันไปมองรอบๆ เอ่อ..เพื่อนในเจอร์แต่ละคน...ผมว่าพวกมันก็แค่หาเรื่องอยากจะแดกเหล้าพร้อมหน้าพร้อมตากันมากกว่า ไอ้เลี้ยงฉลองหลังเสร็จนิทรรศการเป็นแค่ข้ออ้าง
ไอ้คนที่นั่งข้างๆผม มันไม่ยอมลุกไปไหนเลย สาวๆหลายคนส่งสายตาให้มัน มันก็ทำเป็นไม่รับรู้ บางคนถึงกับกล้าขนาดมาขอเบอร์ มันก็ยังบอกปัดๆไป
“เชี่ยโท นั่นน้องเบลล์นะเว้ย ลีลาเด็ดสุดยอด กูลองมาแล้ว” ผู้หญิงที่นั่งกับไอ้จ๊อบลุกไปเข้าห้องน้ำ มันเลยพูดได้ ส่วนคนถูกขอเบอร์ก็ยังคงทำหน้านิ่ง ไม่ได้ตอบโต้อะไร แต่มือมันข้างที่ว่างวางลงบนหน้าขาผม ผมหันไปมองมัน
“เอามือออกไป”
แต่มันกลับเบียดตัวเข้ามาหาผม ไหล่ แขน ลำตัวของผมชนกับมันทุกส่วน ทั้งอึดอัด ทั้งร้อน และคงเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ ผมไม่รู้สึกรังเกียจสัมผัสของมันเลย
ไม่แม้แต่ขยะแขยงอย่างเมื่อตอนกลางวันด้วยซ้ำ
ผมควรหยุดดื่ม
“เฮ้ยไอ้โม พี่รหัสมึงมาด้วย พี่พลเค้าถามหามึง” ไอ้หลามเดินกลับมาพลางชี้ไปยังตำแหน่งที่พี่พลนั่ง ตามมารยาทแล้วผมควรจะลุกไปหาพี่เค้าใช่มั้ยครับ? อืมก็ดี ผมจะได้มีข้ออ้างลุกไปห่างๆจากไอ้โทซะที
ผมเดินไปยังโต๊ะที่พี่พลนั่ง ซึ่งอยู่ไม่ไกลมากนัก แต่ต้องเบียดเสียดผู้คนนิดหน่อย
“หวัดดีครับพี่พล หวัดดีครับพี่ๆ” ผมไหว้ทีเดียวทั่วโต๊ะ มีแต่พี่ปีสามกลุ่มของเพื่อนพี่พลทั้งนั้น หน้าตาแต่ละคนนี่ไม่ค่อยน่าไว้ใจสักเท่าไหร่ แต่เอาเหอะ รุ่นพี่นี่นา ผมไม่มีสิทธิ์วิจารณ์หน้าตาพวกพี่เค้าอยู่แล้ว อีกอย่างคนเราเลือกเกิดไม่ได้นี่ครับ
“เออ มาได้ไงวะ ปกติไม่เคยเห็น”
“เอ่อ...โดนเพื่อนลากมาอะครับ”
“อืมๆ...เอ้านี่ ไหนๆก็มาละ สักแก้วเป็นไง” พี่พลยื่นแก้วน้ำที่บรรจุเต็มจนเกือบล้นปากแก้ว
“เอ่อ...”
“รับไปเร็วๆ” พี่พลเร่ง ผมเลยต้องรับแก้วนั้นมาอย่างช่วยไม่ได้
“หมดแก้ว หมดแก้ว หมดแก้ว หมดแก้ว หมดแก้ว” เสียงเชียร์ดังขึ้นรอบโต๊ะ ก็พวกเพื่อนๆของพี่พลนั่นแหละครับ แต่ละคนดูท่าสนุกสนานเกินเหตุ แถมตาเยิ้มๆอีก พี้ยามารึเปล่าวะเนี่ย?
แน่นอนว่าผมได้แต่คิดในใจ ไม่กล้าถามออกไป
ผมยกแก้วขึ้นกระดก อึกๆ รวดเดียวจบ ส่งแก้วคืนพี่พล
“อีกแก้วมะ?”
“ไม่ล่ะครับ ผมกลับโต๊ะดีกว่า”
“เออๆ กลับบ้านไม่ไหวยังไงก็บอกพี่นะ เดี๋ยวพี่ไปส่ง”
“ครับพี่” ผมเดินกลับมาที่โต๊ะด้วยอาการมึนงงเล็กน้อย แต่ก็มาถึงที่ได้ล่ะนะ
ไอ้หลามนั่งข้างไอ้โท โดยเก้าอี้ว่างที่ผมลุกมาเมื่อครู่นั้นก็ยังว่างอยู่ แต่ผมจงใจเดินไปนั่งข้างไอ้บูม อย่างน้อยผมก็รู้สึกสบายใจกว่ากันเยอะ ไอ้โทมองผมตาขวาง ผมทำเป็นไม่สนใจสายตาอาฆาตที่จับจ้อง
ไอ้บูมทำหน้าที่ชงเหล้าให้ทุกคน เพราะตัวมันอยู่ใกล้ถังน้ำแข็งมากที่สุด
“เป็นไรวะไอ้บึ้ม” ไอ้จ๊อบถามครับ เพราะจู่ๆทั้งโต๊ะก็เงียบ ขนาดไอ้บูมที่ว่าเมาแล้วยังหยุดพูดซะอย่างนั้น มันเลื่อนแก้วเหล้ามาให้ผมพลางหันไปตอบไอ้ฟู
“เฮ้ออออออ” เออ อารมณ์มึงเปลี่ยนง่ายดีนะ มะกี้ยังพล่าม ตอนนี้เสือกเข้าโหมดดราม่า
“มีไรก็ระบายได้นะ” ผมหันไปมองไอ้บูม อยากรู้เหมือนกันว่ามันเป็นอะไร
ถ้าหากเครียดเรื่องที่มันเป็นเกย์แล้วเสือกพูดตอนนี้ล่ะก็...ผมว่า ไอ้บูมได้โดนตัดเพื่อนอีกคนแน่ ถึงแม้ท่าทีของไอ้จ๊อบกับไอ้หลามตอนที่ไปหาผมที่ร้านกุ้งเต้นจะเหมือนเดิมก็เถอะ แต่ก็มีอะไรบางอย่างที่มันเปลี่ยนไป อย่างน้อยๆมัน 2 ตัวก็แทบไม่ชวนผมคุยเลยเหอะ เอาแต่คุยกับไอ้บูม ซึ่งมันใช้นิ้วคนๆน้ำในแก้วให้เข้ากัน ก่อนจะหันไปตอบไอ้จ๊อบ
“กับบางเรื่องก็เล่าไม่ได้...ต้องยาดองหรือเบียร์จะเหมาะกว่า”
“ไอ้สัด!”
“ถุ๊ย!”
“ฮ่าๆๆๆๆ” มีหน้ามาหัวเราะต่อ ไอ้เหี้ยนี่ นึกว่ามันจะหลุดพูดเรื่องที่มันเป็นเกย์ออกมาซะแล้ว
พวกเรา 5 คนนั่งดื่มกันไปเรื่อยๆ คนโน้นคนนี้มาชนแก้วด้วยบ้าง ส่วนใหญ่แล้วจะเป็นสาวๆมาขอชนกับไอ้โท ไอ้หลามและไอ้จ๊อบ ตามลำดับ
ส่วนผมก็รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัว เหงื่อออกเพราะอากาศร้อน ทั้งๆที่ตอนนี้มันก็เกือบเที่ยงคืนแล้ว ผมรู้สึกมึนๆงงๆเบลอๆ สายตาพร่ามัวเหมือนจะหลับยังไงก็ไม่รู้
จะว่าเพราะเหล้าก็ไม่ได้ เพราะผมหยุดกินนานแล้ว แก้วผมวางไว้เป็นอนุสรณ์อยู่กลางโต๊ะจนยุงมาไข่ (ไอ้บูมด่า)
“กูกลับก่อนนะ” ผมลุกขึ้นบอก ขืนให้นั่งต่อไปผมหลับแน่ๆ
“เฮ้ย!” ไอ้บูมตกใจที่เห็นผมเซไปชนโต๊ะ ผมใช้มือยึดจับขอบโต๊ะแน่น วงแขนกว้างของใครบางคนโอบเข้าที่เอว ดันศีรษะผมให้พิงไหล่หนา
ง่วง...อยากนอน ขอกูนอนแป๊บได้ปะวะ
แต่ เอ...คราวที่แล้วที่ผมมากินเหล้าเลี้ยงสายรหัสผมก็ง่วงแบบนี้นี่หว่าทั้งๆที่กินไปไม่กี่แก้ว หรือสารเคมีใดในตัวผมมันจะทำปฏิกิริยากับเหล้าโดยเฉพาะ ส่งผลให้ผมง่วง หนังตาปรือจนแทบจะหลับคาวงเหล้า
ช่างแม่ง ขอหลับสักงีบก่อนแล้วกัน
Next Chapter >> - 10 - (part2)
Talk
ยังสั้นไปอยู่มั้ยอ่า นี่5หน้าแล้วน้า (ตอนที่แล้วๆมาลง3-4หน้า)
ในส่วนของพาร์โทใกล้มาล่ะ ใกล้เฉลยล่ะ หลังจากยืดเยื้อมานาน กร๊ากกก
อ่านตอนนี้รู้รึยังใครทำ?
ละก็มาแจ้งข่าวค่ะว่า แพรจะมีสอบมิดเทอมไปจนถึงวันที่ 27 ธค.
ซึ่งจะแอบหนีมาลงให้ได้มั้ยนั้น....ต้องดูกันอีกทีค่ะ 55555
หัวข้อ: When we call it 'LOVE' ... [[หนังสือวางขายที่ร้านนายอินทร์]] (อ่าน 735635 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก