:jul3:ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชมกรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0 โอมจงเงย
by prettypearl
สถานีต่อไป...
เสียงประกาศเบาๆเรียกให้ชายหนุ่มลืมตาจากการงีบหลับบนรถไฟฟ้า ขยับสัมภาระเล็กน้อยเพื่อหลบทางให้คนที่กำลังจะลง ร่างสูงเหล่มองแผนที่สถานีแล้วตั้งใจจะหลับต่อ แต่เมื่อรถไฟฟ้าเทียบเข้าชานชาลา หนึ่งในกลุ่มคนที่เข้ามาใหม่ก็หยุดความตั้งใจจะนอนต่อลง เด็กหนุ่มตัวเล็กที่ก้มหน้าก้มตากดมือถือไม่เงยหน้า หยุดคล้องแขนกับเสาตรงหน้าเขา จากนั้นก็ก้มหน้าลงกดอะไรไม่รู้ยิกๆบนจอโทรศัพท์
ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่ได้รับรู้ถึงสายตาที่มองมา วีรพจน์จึงถือโอกาสลอบมองต่อไป ทั้งยังแอบหวังให้คนตรงหน้าเงยหน้าขึ้นมามองกันสักนิด รอยยิ้มเล็กๆติดที่มุมปากสวยเมื่อคนตรงหน้าหลุดหัวเราะเหมือนจะขำอะไรสักอย่างจากหน้าจอโทรศัพท์ บางครั้งก็ขมวดคิ้วเหมือนไม่พอใจ บ้างก็เหมือนจะเขินอาย...
คุยอะไรอยู่นะ
เขาชักจะหงุดหงิดเจ้ามือถือในมือคนตรงหน้าขึ้นทุกที
ปกติเขาก็ไม่ได้อะไรกัับคนที่เล่นโทรศัพท์ตลอดเวลาหรอกนะ บางครั้งติดจะรำคาญด้วยซ้ำกับคนทีเล่นแบบไม่รู้จักสถานีที่ เช่นบนรถไฟฟ้าเบียดๆในตอนก่อนเข้างาน แต่ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกเอ็นดูไอ้ตัวเล็กที่กดมือถือยิกๆตรงหน้าเขาก็ไม่รู้ อาจเป็นเพราะท่าทางใสๆ ไม่มีปิดปัง หรือเพราะหน้าตาไอ้เปี๊ยกนี่มันน่ารัก เขาก็ไม่แน่ใจ
ยังไม่ทันได้คิดอะไรให้ลึกซึ้ง ก็มาถึงสถานีที่คนขึ้นลงเยอะที่สุดอีกสถานีนึง ไอ้ตัวเล็กตรงหน้าขยับตัว เงยหน้าชะเง้อมองแผนที่แบบที่เขาเคยทำ ก่อนขยับหลบคนที่เบียดเข้ามาแล้วก้มหน้าเล่นต่อ วีรพจน์ลอบถอนหายใจไม่รู้อีกเหมือนกันว่าเพราะคนตรงหน้าไม่เงยหน้าขึ้นมา หรือเพราะคนที่เริ่มเยอะขึ้นจนบังคนตัวเล็กของเขาไปหมด
ตัวเล็กของเขา.....
บ้าไปแล้ว
ชายหนุ่มสบถในใจ เพิ่งจะเคยเจอกัน แถมยังไม่ได้คุยกันสักคำ อีกฝ่ายเป็นใครก็ไม่รู้ สงสัยเขาจะว่างเกินไปแล้ว
พอไม่มีอะไรดึงดูดความสนใจ ชายหนุ่มเลยหลับต่อ อย่างน้อยก็ได้สักสองสามสถานีก่อนถึงที่ทำงาน
เสียงประกาศแว่วๆ ทำให้ชายหนุ่มลืมตาขึ้นอีกครั้ง คนบางตาลงบ้างแล้ว เด็กตัวขาวคงลงไปแล้วเช่นกัน ร่างสูงถอนหายใจแล้วเริ่มสำรวจข้าวของ ขยับตัวเตรียมตัวจะลงสถานีถัดไป หากแขนขาวๆกับโทรศัพท์มือถือรุ่นล่าสุดที่ปลายหางตาดูคุ้นตาอย่างบอกไม่ถูก วีรพจน์หันซ้ายหันขวาอย่างเนียนๆ เด็กตัวเล็กหน้าขาวท่าทางคุ้นๆยังดึงดูดสายตาเช่นเดิม
อาจเป็นเพราะความใกล้ทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกตัว ตัวเล็กของวีรพจน์ถึงได้เงยหน้าขึ้นมามอง ส่งสายตาสงสัยให้คนตัวสูง ก่อนรอยยิ้มหวานกระแทกใจจะตามมา ชายหนุ่มอดยิ้มตามไม่ได้ อยากจะใกล้น้องจนสุดสถานีื แต่ตอนนี้ถึงสถานีที่ต้องลงแล้ว....น่าเสียดาย
วีรพจน์ลงจากรถไฟฟ้าอย่างเบลอๆ จากนั้นก็แทบจะทึ้งหัวตัวเองอย่างบ้าคลั่ง ทำไมเมื่อกี้กูไม่ชวนคุยวะ แล้วพรุ่งนี้จะได้เจอกันอีกมั้ยก็ไม่รู้
"เอ่อ...พี่ครับ
คือ... ขอเบอร์ได้มั้ยครับ"
คนตัวเล็กหน้าระเรื่อ เงยหน้าจากบันไดขั้นสุดท้ายยื่นโทรศัพท์ให้เขากดเบอร์
End
สวัสดีค่ะ ขอฝากตัวกับเรื่องสั้น (มากๆ) เรื่องแรกด้วยนะคะ
เรื่องนี้ได้ที่มาจากการส่องเด็กน้อยบนรถไฟฟ้า แล้วเพลงของคุณแสตมป์ก็เข้าทางพอดีเลยขอเอามาใช้เป็นชื่อเรื่อง แบบไม่ขออนุญาต (⌒-⌒; )
พิมพ์ยังใหม่ ดังนั้นขอคำแนะนำด้วยนะคะ. ^ ^
หัวข้อ: [เรื่องสั้น] โอมจงเงย /โอมจงเงย special 1/2/56. End (อ่าน 13511 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก