ร่างบางลุกออกจากเตียง ด้วยท่าทางเหนื่อยล้า ...ไม่ใช่แค่ร่างกาย น่าแปลก ที่ความรู้สึกเต็มตื้นที่ได้รับในคืนวันแต่งงานของน้องสาว กลับหายไปจนหมดเมื่อยามเช้าผ่านมาถึง
ตื่นมาแล้วไม่มีใคร มันไม่ต่างอะไร จากวันที่ไม่มีชายหนุ่มร่างสูงคนนั้นผ่านเข้ามาในชีวิต
อีกไม่นาน ก็คงจะต้องหอบเอาความเบาโหวงเหล่านี้ กลับไปทำงานด้วย
"นี่เรา..คงเหมือนศพเดินได้แน่... "
ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลแดงเอ่ย หยิบเสื้อคลุมสีดำมาคลุมกาย เดินไปยังห้องครัว อยากจะหาอะไรมาดื่มให้ อย่างน้อย ก็รุ้สึกว่า สดชื่นมากกว่านี้
====================
เสียงประตูห้องถูกเปิดออก ตามมาด้วยเสียงถุงพลาสติกกระทบกันหลายต่อหลายใบ คนที่เพิ่งกลับมาคงจะไปซื้อข้าวของมาหลายอย่างเลยทีเดียว
เสียงประตูที่ดังขึ้น ทำให้คนที่กำลังจะรินน้ำส้มใส่แก้ว สะดุ้งเผลอปล่อยแก้วลงกับพื้นทันที
...เพล้ง...
เสียงแก้วกระทบพื้น น้ำส้มที่กำลังเท หกเปื้อนพื้นไปหมด แต่เจ้าตัวไม่ได้ สนใจ ร่างสูงโปร่งวิ่งไป ที่หน้าประตู ทันที
" สิน! เป็นอะไรรึเปล่า? " เจตน์เองก็วางถุงของสดที่ซื้อมา แล้วเดินไปหาคนรักของเขาตามเสียงที่ได้ยินทันที
"อย่ามาเล่นบ้าๆ แบบนี้อีกนะ" สุธาสินผลักอีกฝายออก
" เล่น? ผมไม่ได้เล่นอะไรซักหน่อย คุณเป็นอะไรไปน่ะ? "เจตน์ทำหน้าไม่ค่อยถูกที่เห็นคนรักเป็นแบบนี้ เขาไม่เข้าใจเลยจริงๆ
"นี่เหรอ ไม่ได้เล่น.... "สุธาสินพูดด้วยเสียงเรียบขึ้นมาทันที ก่อนจะดึงมืออีกฝ่ายกลับเข้าไปในห้องนอน
"วางไอ้นั้นเอาไว้...แล้ว ก็หายไป.... นี่เหรอไม่ได้เล่น..."ดวงตาสีเข้มมองหน้าของอีกฝ่ายนิ่ง
" ก็ผม .. อยากทำอาหารเช้าให้ แล้วก็ไหนๆ ห้องคุณก็ใกล้ห้องพี่คิมก็เลยแวะไปเอาเจ้านี่มาให้ไง แต่ดันลืมซื้อของพวกนั้น " หนุ่มผมดำชี้ไปที่กองถุงของสดที่อยู่หน้าประตูห้อง
" ก็เลยออกไปซื้อ "ชายหนุ่มขมวดคิ้วอย่างงงๆ ก่อนจะคลายหัวคิ้วออก เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มแทน แล้วพูดแหย่
" ทำไม? คิดว่า ผมได้คุณแล้วจะทิ้งรึไง? "
"............................แล้วผมผิดตรงไหนที่จะจินตนาการไปแบบนั้น" ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลมองหน้าของอีกฝ่ายนิ่ง ท่าที่ไม่ได้แสดงว่า ไม่พอใจ แต่ก็ไม่ได้ คล้อยตามไปกับคำแหย่นั้นเสียงทีเดียว
"คุณเคยทิ้งผมเอาไว้ ... แบบนี้เหมือนกัน... คิดว่าผมต้องพยายามทำใจขนาดไหนกัน?"
" โอเค ขอโทษครับผม " เจตน์พูดมันได้อย่างง่ายดาย ก่อนจะหอมแก้มของคนรักเป็นการง้อ
" หายโกรธนะ จะทำข้าวเช้าให้กิน ข้าวต้มดีไหม? .. ไปอาบน้ำเถอะ "
".......ไม่ ผมไม่อาบน้ำตอนเช้า... มันเย็น.... "ชายหนุ่มเอ่ย ก่อนจะเดินกลับเข้าไปที่ห้องครัว เพื่อเก็บกวาด ของที่เขาทำหล่นเอาไว้ มือเก็บเศษแก้วไป ปากก็บ่นพึมพำไปเรื่อย
...แก้วแตกเลย พื้นเป็นรอยไหมเนี่ย ...
" อ่า.. ช่วยไหม? "เจตน์ที่เดินไปเก็บถุงของสด เดินมาถาม ทั้งๆที่ของเต็มไม้เต็มมือไปหมด
"ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณ..." สุธาสินเอ่ยขึ้น เขาชินแล้วกับการทำความสะอาด การเก็บกวาดที่รวดเร็วมันเป็นหนึ่งในหน้าที่ของเขาเสมอ และเขาก็ทำมันได้เร็วและสะอาดเอี่ยมภายในเวลา ไม่กี่นาที
" โอเค งั้นผมไปทำข้าวเช้าให้ละกัน "หนุ่มผมดำพยักหน้าลง เร็วๆ ดูท่าสุธาสินคงไม่ต้องการความช่วยเหลือจากเขาซักเท่าไหร่นัก
ข้าวต้มขาว กับกุนเชียงนาบกะทะ และไข่เจียวแห้งๆ และผักกาดดองกระป๋อง นั้นเป็นอาหารง่ายๆที่เจตน์ทำในเช้านี้
ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลแดงช่วยจัดเสริฟ ลงบนโต้ะ ทันทีที่เห็นว่า อีกฝ่ายทำอาหารเสร็จ
" เอาล่ะ เสร็จแล้ว " เจตน์มองชุดอาหารเช้าง่ายๆที่เขาภูมิใจเสนอ ถึงแม้จะดูไม่ค่อยมีราคาอะไรนักแต่ก็อยากให้อีกฝ่ายได้ชิมดู
" มากินข้าวกันเถอะ "
"นี่ครับ........." ชายหนุ่มเอ่ย พลางยื่นแก้วน้ำเย็นให้กับอีกฝ่าย
" มากินข้าว สบายๆซี่ .. ตอนนี้ไม่ใช่เวลางานนะครับ ไม่ต้องทำแบบนี้หรอก ผมไปหยิบเองก็ได้ "เจตน์บอก ตอนนี้สุธาสินทำเหมือนเขาเป็นผู้โดยสารบนเครื่องเลย
"ครับ... "สุธาสินรับคำเสียงเบา ก่อนจะเดินไปนั่งลงที่โต้ะอีกด้าน ชายหนุ่มตักกับข้าวเข้าปาก
"อร่อยดีนะครับ" ปากเอ่ยชม เล็กน้อย "ไม่รู้ว่าคุณทำกับข้าวเป็นด้วย... "
" แค่ข้าวต้มกับกับข้าวง่ายๆถูกๆน่ะ เห็นคุณทานได้ผมก็ดีใจนะ “ เจตน์ยิ้มแล้วเอื้อมมือไปเช็ดเม็ดข้าวที่ข้างริมฝีปากนั้น
“ว่าแต่ คุณชอบกินอะไรมั่งล่ะ ผมจะได้หัดทำของยากๆให้คุณกินมั่ง "เจตน์ยิ้มกับคำชมของคนรัก เขามั่นใจเรื่องฝีมือการทำอาหารของตนเสมอ
"ผม...ชอบกินไก่ย่างเหลือ "ใบหน้าสวยนั้น เบือนไปอีกทางเหมือนจะอาย "แล้วก็ ขนมหวาน... "
" ขนมหวาน? "หนุ่มผมดำทวนคำอีกฝ่าย พลางเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ .. ไม่น่าเชื่อแฮะ..
" ขนมไทยหรือ? "
"... ผมกินได้หมด ขอแค่หวาน...ปรกติไม่ค่อยได้กินเท่าไร นานๆ จะกินที... ผมทำงานแบบนี้ ให้ไปนั่งกิน ตามร้านอะไรแบบนั้น อายคนอื่นเขา" ชายหนุ่มเอ่ย แม้บางครั้งได้ไปตามสถานที่ต่างๆ แต่ การที่ทำงานแบบนี้ นอกจากจะต้องดูแล ตัวเอง แล้ว ภาพพจน์ของสายการบินก็ต้องรักษาเช่นกัน
" งั้นคราวหน้ากลับมา รับรองได้กินแน่ๆ "เจตน์จิ้มแก้มที่แดงระเรื่อของอีกฝ่ายเบาๆ
" น่า .. ไม่เห็นต้องอายเลย น่ารักดีออก "
"ผม...ไม่ได้อยากให้คุณชม ว่าน่ารักหรอกนะ..." สุธาสินพูดแต่ถึงกระนั้นก็ยิ้ม ยิ้มแรกของเช้าวันนี้
เจตน์ยิ้มตอบอีกฝ่ายแล้วก้มหน้าก้มตาทานอาหารเช้าในส่วนของตนไป
" อะ..โทษที นี่กุญแจ "เจตน์ว่าแล้วรีบเอากุญแจวางบนโต๊ะ
สุธาสินยิ้ม ก่อนจะเอื้อมมือไปคว้ากุญแจห้องกลับมา..
"เดี๋ยวผม จะ ปั้มเอามาให้ก็แล้วกันนะ"
====================
ช่วงเวลาที่ทั้งคู่อยู่ด้วยกันเป็นไปอย่างมีความสุข หนุ่มผมดำเก็บของออกจากห้องของคิมหันต์ โดยที่อารยะอดที่จะกระแนะกระแหนอย่างทุกครั้งไม่ได้ ที่เห็นอดีตคนรักกำลังมีความสุขกับคนที่ดูดีได้ขนาดนั้น
แต่เจตน์ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก เสื้อผ้าไม่กี่ชุดถูกนำมาใช้ที่ห้องของสุธาสิน เขาทำตัวตามสบายๆ ทำอาหาร ทำความสะอาด แล้วก็เริ่มหัดทำของหวาน..
" เป็นไง โอเคไหม? " เจตน์ถามออกมาเมื่อคนรักของเขาตักคัสตาร์ทเข้าปาก
ท่าทางไม่ค่อยมั่นใจเลย แน่ละ .. เขาไม่ชอบของหวาน เลยไม่ยอมชิมเลย
"อืม...ก็อร่อยดี" สุธาสินยังคงชมด้วยถ้อยคำแบบเดิมๆเสมอ ไม่เคยมี "อร่อย " หรือ "อร่อยมาก"
" โอเค ก็ชมแบบขอไปที "เชฟขนมหวานจำเป็นทำหน้าเซ็งเล็กน้อย
" บอกว่าไม่อร่อยก็ได้นะ .. ไม่เป็นไรหรอก "
"เปล่า มันอร่อย... แล้วจะให้ผมชมคุณมากขนาดไหนล่ะ อร่อย ก็คืออร่อย ... "สุธาสินมองหน้าของอีกฝ่ายนิ่ง
“ที่สำคัญมันอยู่ที่ คุณทำให้ผมมากกว่า"
" งั้น คราวหน้ากลับมา ผมจะรอคำว่า " อร่อยมาก " จากคุณก็แล้วกัน "
นิ้วเรียวจิ้มปลายจมูกของคนรักเบาๆ แล้วเดินไปเก็บครัว ผิดจากวันแรกๆที่มาอยู่กับสุธาสิน เขาไม่ค่อยชอบเก็บนั่นเก็บนี่เท่าไหร่นัก
ชายหนุ่มเจ้าของห้องยิ้ม...
" นี่ คราวนี้ผมไปนานหน่อยนะ ตารางยาวเลย "
" งั้นเหรอ.. ไว้ผมไปส่งคุณที่สุวรรณภูมิ แล้วค่อยกลับห้องก็แล้วกัน คงพอดีกับวันสุดท้ายที่ลางานไว้ "เจตน์ตอบกลับมา มือทั้งสองข้างยังคงล้างเครื่องครัวที่ใช้ไป
"ไว้คุณก็...หัดทำไปเรื่อยๆก็แล้วกัน รอลูกของเอิร์นเกิด ก็เอาไปรับขวัญหลานกัน ดีไหม" ร่างสูงโปร่งเดินไปยืนช้อนที่ด้านหลังของอีกฝ่าย มือเรียวแตะเบาๆที่ไหล่ของร่างสูง
" ฮะ ฮะ .. พ่อมันคงกินหมด ไม่เหลือให้ลูกหรอก "เจหัวเราะออกมาเมื่อนึกถึงคนที่กำลังจะเป็นพ่อของเด็กคนนั้น และสภาพขนมของเขาก็คงดูไม่จืดเลยทีเดียว
"ของที่ทำด้วยใจ พ่อกิน แม่กิน ลูกก็คงรู้สึกด้วยนั่นล่ะ"
" แต่ถ้าตอนนั้น คุณยังบอกแค่ อร่อยเฉยๆ .. คงจะไม่ไหวแน่ๆล่ะ " เจตน์หันมายิ้มให้คนชอบของหวาน
" ไว้ผมจะซื้ออุปกรณ์ไปหัดทำที่ห้องก็แล้วกัน "
"ทำที่ห้อง?.... "สุธาสินเลิกคิ้วสูง
" นึกว่าจะย้ายมาอยู่ด้วยกันเสียอีก"
" ย้าย? " เจ้าของดวงตารีเลิกคิ้วขึ้นสูง " คุณอยากให้ผมอยู่ที่นี่ กับคุณเหรอ? "
"อ้าว" คราวนี้เป็นสุธาสินเองที่อุทานเสียงสูง
"นี่ก็ยังไม่รู้ใช่ไหมเนี่ย ...อืม ต้องขอโทษที่ผม เป็น คนคิดอะไรไปเองตลอด"
" ผมอยากนะ! "เจตน์ตอบเสียงดัง
" ที่ถามออกไปแบบนั้น แค่แปลกใจก็เท่านั้น ผมแค่นึกว่า คุณอยากให้ผมอยู่ด้วย ก่อนบินอีกรอบ "
ดวงตาสีน้ำตาลเข้ม สบตาของอีกฝ่ายนิ่ง มือเรียวจับมือที่ยังเปียกอยู่ของอีกฝ่ายเอาไว้แน่น
"บอกคุณตรงนี้เลยนะ ถ้าผมไม่คิดจริงจัง... ผมไม่พาคุณมาที่นี่ ตั้งแต่แรกหรอก"
" โอเค .. ให้ผมอยู่ที่นี่กับคุณใช่ไหม? " เจดึงมือที่จับมือเขาไว้มาจูบเบาๆ
"อืม... " เสียงรับในลำคอเบาๆ
"นี่..อยู่แล้วก็ทนผมไปเรื่อยๆก็แล้วกันนะ " สุธาสินยิ้มให้อีกฝ่าย รอยยิ้มสวยจนคนอายุน้อยกว่าอดไม่ได้ที่จะบีบจมูกโด่งนั้นอย่างมันเขี้ยว
" คุณต่างหากที่เป็นผู้โชคร้าย คุณนั่นแหละต้องทนผมน่ะ ฮะ ฮะ ฮะ "เขาระเบิดเสียงหัวเราะลั่นแก้เขิน
"ล้างจานต่อไปเลย " สุธาสินตัดบท ก่อนจะเดินหนีไปอีกทาง
====================
หนุ่มผมสั้นสีดำ ที่อยู่ในสาขาต่างประเทศ ยังคงเป็นหนุ่มคนดังของบริษัท และยิ่งดังขึ้นมากหลังจากที่เพื่อนสนิทของเขาแต่งงานกับสาวแผนกเลขาและเข้ามาอยู่ในแผนกเดียวกัน มีข่าวลือหนาหูเลยทีเดียวว่า เจตน์เปลี่ยนแปลงรูปลักษณ์ตัวเองในทางที่ดีขึ้นเพราะรักครั้งใหม่กับญาติของอิสราภรณ์ ซึ่งเกี่ยวข้องกับเจ้าของบริษัท
เจตน์ย้ายออกจากอพาร์ตเมนต์เล็กๆเข้ามาอยู่ยังอพาร์ตเมนต์หรูกลางเมือง มันใกล้บริษัทของเขามาก จึงทำให้เขาเลือกที่จะขึ้นรถไฟเหมือนทุกครั้ง แต่ก็ยังมีคนเห็นว่าช่วงวันหยุดเขาได้ขับรถสปอร์ตสีดำราคาแพงไปไหนต่อไหนเพียงลำพัง
เสียงลือต่างๆนานาไม่ได้ทำให้เจตน์สนใจอะไรมากนัก ต่างจากเมื่อก่อนที่คงจะเดือดร้อนไม่น้อย เขายังคงทำตัวปกติ ทำงานตามปกติ และไปเยี่ยมภรรยาของเพื่อนที่ท้องแก่พร้อมกับของบำรุง และขนมบ้างเป็นบางครั้ง
จนกระทั่งวันนี้ เป็นวันที่คนรักของเขาจะกลับมาเสียที ตามเวลาที่นัดหมายกันเอาไว้
.. สามทุ่มตรง สนามบินสุวรรณภูมิ ..
ชายหนุ่มเปิดฝาเตาอบแล้วหยิบพิมพ์เค้กร้อนๆออกมาวางไว้บนตะแกรง ก่อนจะราดชอคโกแลตที่ตุ๋นเอาไว้ลงไปคลุมอย่างไม่เสียดาย แล้วไปอาบน้ำ แต่งตัวให้เรียบร้อย จึงกลับมาเขียนที่หน้าเค้กต่อ เขายิ้มให้ผลงานของตนเองอย่างพอใจ แล้วเดินไปหยิบแจคเก็ตตัวเก่ง กุญแจรถ กุญแจห้องแล้วออกจากห้องไป
====================
ที่สนามบินนานาชาติสุวรรณภูมิ ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งในชุดสูทสีเลือดหมูอันเป็นเครื่องแบบของสายการบินเดินลากกระเป๋าเดินทางมาพร้อมกับเพื่อนร่วมงาน มีรอยยิ้ม ให้กับพวกพนักงานต้อนรับอย่างชื่นชมตลอดเส้นทางที่เดินผ่าน
ดวงตาสีน้ำตาลเข้มเหลือบมองนาฬิกาบนข้อมือสลับกับนาฬิกาของทางสนามบินก่อนจะปรับตั้งเวลาเสียใหม่
"เดี่ยวก็คงมาถึง...." ชายหนุ่มอดที่จะยิ้มไม่ได้ ก่อนที่จะหันมาบอกลาเพื่อนร่วมงานแล้วเดินเลี่ยงออกมาอีกด้านเพื่อไปรอกับคนรักที่บริเวณที่นัดพบกันเอาไว้ตั้งแต่แรก
สจ๊วตหนุ่มหันมองซ้ายขวา เขามายืนใกล้กับประตูทางออก อากาศเย็นที่ดูจะผิดปกติของภาคกลางในประเทศไทยนั้นพัดผ่านเข้ามาด้านในจนตัวเองต้องกระชับเสื้อสูทของตัวเอง
"เย็นๆนะ คืนนี้" ว่าพลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาหมายจะ..
" ว่าไง คนสวย มารอใครเหรอครับ? " น้ำเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นด้านหลัง ออกจะกวนๆ เหมือนพวกนักเลงไม่มีผิด
ริมฝีปากได้รูปคลี่ยิ้ม ก่อนจะหันกลับมามองใบหน้าของคนรักที่ไม่ได้เห็นมานานหลายอาทิตย์
"เสียใจ ผมไม่ว่างแล้วล่ะ"
" อืม " หนุ่มผมดำยื่นหน้าไปจูบอีกฝ่ายเบาๆ
" กลับบ้านกันดีกว่า " พูดจบก็ฉวยกระเป๋าเดินทางของสุธาสินมาถือเอาไว้
" นี่! จูบในเครื่องแบบได้ไง... "สุธาสินโวยวายเล็กๆพลางมองซ้ายมองขวา ก่อนจะรีบเดินตามเจตน์ออกมาข้างนอก บ่นพึมๆพอให้อีกฝ่ายได้ยินว่า ถ้ากลับถึงห้องแล้วจะเอาคืนแน่ๆ
" นี่ วันนี้ทำอะไรให้กินน่ะ?" เขาถามขณะที่คาดเข็มขัดนิรภัย จะว่าคาดหวังกับอาหารของเจตน์ก็ไม่ผิด เพราะชายหนุ่มดูมุ่งมั่นในการทำอาหารให้เขาเหลือเกิน
" ข้าว กับเสตกปลา สลัด ซุป แล้วก็เค้ก " เป็นแบบนี้เสมอ ถ้าสุธาสินกลับมา เขามักจะทำอาหารมื้อใหญ่เตรียมไว้ เพราะได้ยินคนรักบอกประจำว่า อาหารบนเครื่องสำหรับพนักงานนั้น มีไม่มาก และรสชาติแย่เอาเสียมากๆ
"ดีจัง..รีบไปเถอะ มาอยู่ในเครื่องแบบแบบนี้มันทำอะไรไม่ค่อยถนัด" สุธาสินว่าพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ มือเรียวไล้ที่หลังมือของคนรักไปมา
" ทำอะไรไม่ถนัด? " ชายหนุ่มถาม พลางทวนคำพูดติดเรทนั้น แล้วหัวเราะออกมา มองดูมือที่ถูกลูบไล้นั่นแล้วก็อดที่จะหันหน้าไปจูบคนช่างยั่วเบาๆ แล้วออกรถไปทันที
=========ตอนที่39===========
เมื่อกลับมาถึงบ้านอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าในชุดสบายๆ กลิ่นหอมของอาหาร ยั่วยวนน้ำลาย แต่เหนือสิ่งอื่นใด เค้กชอคโกแลตก้อนโต ดูจะเตะตามาก เมื่อเดินเข้ามาในส่วนครัว
"เนื่องในโอกาสอะไรเหรอ"
" อ่านสิ " เจดึงให้สุธาสินมาอยู่ตรงหน้าเค้ก
"lick me??? เค้ก จะไปเลียได้ไงไม่ใช่ไอติม" สุธาสินหัวเราะออกมาอย่างช่วยไม่ได้
" หมายถึงคนทำต่างหาก "ชายหนุ่มหัวเราะลั่น
"เฮอะ... อร่อยตายล่ะ..."สุธาสินพูดก่อนใช้มือจิ้มเอาหน้าชอคโกแลตมาใส่ปาก
" แต่ก็กินตลอดนี่นะ..อืม "หนุ่มผมดำดึงนิ้วจากปากอีกฝ่ายมาดูดมั่ง " เป็นไง หรือว่าไม่ค่อยหวาน? "
"มาเลียนี่แล้วจะได้รสอะไรรึไง กินไปหมดแล้ว " สุธาสินหัวเราะออกมาเบาๆ "อร่อยใช่ได้"
" ให้คะแนนคนทำหน่อยซิ " เจตน์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้
"อืมมม" สุธาสินหัวเราะในลำคอก่อนจะแตะริมฝีปากของตัวเองกับริมฝีปากอีกฝ่ายเบาๆแล้วถอนออกรวดเร็ว
"พอใจไหม"
" แค่เนี้ย? "เจตน์เลิกคิ้วขึ้น แล้วส่ายหน้าไปมา ก่อนจะตัดเค้กใส่จาน " ลองชิมดูทั้งชิ้น แล้วจะเปลี่ยนใจ "
"งั้นจะละเลียดกินนานๆนะ" แต่แทนที่จะเอาเค้กชิ้นที่ตัดไปกลับยกเค้กทั้งก่อนที่เหลืออยู่เดินหนีไปนั่งหน้าทีวีทันที ก่อนจะตักเค้กเข้าปาก รสหวานกลมกล่อมทำให้ชายหนุ่มทำเสียงราวพึงพอใจเป็นอย่างมาก
" กินทั้งก้อนแบบนี้นะ .. อีกหน่อยลงพุงแน่ๆ "หนุ่มผมดำเตือน แต่เขารู้ว่าสุธาสินไม่ฟังเขาหรอก เมื่อคิดได้แบบนั้นเลยเดินไปอาบน้ำอาบท่าเสียที
====================
พอเจตน์กลับมาอีกที ก็ดูเหมือนว่าสุธาสินจะเลิกกินเค้กเสียแล้ว สจ๊วตหนุ่มเอาเค้กที่มีเหลือไม่มากแล้วไปเก็บไว้ในตู้เย็น ชายหนุ่มนั่งนิ่งอยู่ที่หน้าทีวี แต่สายตาไม่ได้อยู่ที่จอ เขากำลังมึนนิดๆกับรสชาติหวานหอมบรั่นดีที่พ่อครัวจำเป็นเป็นคนบรรจงใส่ลงไป อยู่อย่างนั้น
" ไปนอนไหม ดึกแล้ว กินก็อิ่มแล้ว จะได้พัก"เจตน์เดินไปนั่งข้างๆอีกฝ่าย กลิ่นหอมของครีมอาบน้ำผสมกับอาฟเตอร์เชฟ กลิ่นเดียวกับแชมพู ดูสดชื่น ชายหนุ่มใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมสั้นของตนเองไปด้วย
"จะได้พักแน่เหรอ..."ท้ายเสียงถามเหมือนจะยั่ว ดวงตาคู่สวยฉ่ำหวาน ร่างบางกดรีโมทปิดทีวี ก่อนที่จะเดินนำอีกฝ่ายไปยังห้องนอน
" หรือว่า อยากออกกำลัง เผาผลาญ ชอคโกแลตก่อน? "หนุ่มผมดำหัวเราะ แล้วเดินตามหลังร่างบางนั้นเข้าไปในห้องนอน
"นอนเลยก็ได้นะ... "สุธาสินหัวเราะออกมาเบาๆ
"ไม่เป็นไรซักหน่อย..." ร่างบางนั่งลงบนปลายเตียงสองแขนเท้าไปด้านหลัง มองหน้าของอีกฝ่ายนิ่ง
" ไม่ได้ซี่.. ถ้าคุณลงพุง ผมก็ผิดที่เป็นคนขุนสินะ " เจตน์เท้าแขนทั้งสองคร่อมร่างเพรียวนั่นไว้
" แล้วก็ทั้งชอคโกแลต ทั้งเหล้า….. "
"อืม...มาทดสอบกันดูก่อนไหม"
ริมฝีปากบางเหบียดยิ้มสองแขนยกขึ้นโอบรอบลำคอแกร่งของชายหนุ่มร่างสูงให้ก้มลงมาใกล้ ริมฝีปากบดเบียดรุกเร้าราวจะให้รางวัลเพิ่มเติมกับสิ่งที่อีกฝ่ายทำให้
" อื้ม " เจตน์เองก็จูบตอบสุธาสินอย่างเร่าร้อน มือแกร่งที่คร่อมร่างนั้นไว้ลากสัมผัสผิวกายนุ่มนวลนั่นไปทั่ว
ทั้งสองร่างขยับเข้าหากันภาระหน้าที่การงานที่อาจทำให้เหนื่อยล้าดูจะถูกลบไปจากความทรงจำ
เวลานี้แค่อยากจะใกล้ชิดกัน ให้ได้มากที่สุดชดเชยช่วงเวลาที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันเท่านั้น
====================
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในยามเช้า ซึ่งแม้จะเรียกได้ว่าไม่เช้าเกินไปนักสำหรับคนอื่น แต่สำหรับชายหนุ่มที่อ่อนแรงทั้งสองก็ยากเหลือเกินที่จะลุกขึ้นมารับโทรศัพท์
"สวัสดีครับ...." เสียงเอ่ยอย่างเหนื่อยอ่อนของสจ๊วตหนุ่มดังขึ้นแหบพร่าเมื่อเขายกหูโทรศัพท์ขึ้นมา ผ้าห่มผืนหนาร่นลงไปอยู่ที่เอวจนเห็นผิวกายขาวเนียนที่เป็นรอยจ้ำไปทั่วแผ่นอกและหน้าท้อง
"เอ่อ...คุณสุธาสิน? นี่กลับมาตั้งแต่เมื่อไรกันครับ ...เอ่อ..อ่ะ ...เอ้ย...ผมต้องขอโทษที่โทรมากวนเวลาของพวกคุณสองคนนะครับ" เสียงของชายร่างท้วมยังคงเอ่ยด้วยความประหม่าเหมือนทุกที
"อ้อ...อืม..ไม่เป็นไรครับ..คุณชินดนัย ไม่ทราบมีอะไรหรือเปล่า" เจ้าของชื่อตอบกลับ พลางยกมือขึ้นขยี้ตา
"เอ่อ เจ้าตี่ เอ้ย เจตน์มันอยู่แถวนั้น หรือเปล่าครับ"
" อื้อ...พูดกับใครน่ะ สิน? " เสียงห้าวของของหนุ่มผมดำดังเข้าในโทรศัพท์แทนคำตอบจากสุธาสิน พลางยกแขนขึ้นกอดเอวบางเอาไว้หลวม ร่องรอยเล็บที่มัดกล้ามแขนนั้นก็มีไม่ใช่น้อยเลย
สุธาสินไม่ได้ตอบเขาส่งโทรศัพท์ให้กับอีกฝ่าย ตั้งใจจะลงไปนอนกับเตียงอีกครั้ง
เจตน์ขมวดคิ้วแล้วรับเอาโทรศัพท์มาคุยทั้งๆที่ยังกอดคนรักเอาไว้
" ฮัลโหล..ใคร..ครับ? "
"ฉันเอง...พวกแกรีบลุกแต่งตัวเลยนะ “ ชินดนัยเอ่ย ควบคุมเสียงตื่นเต้นของตัวเองเอาไว้ไม่ได้
" มีไรวะ? "เจตน์ลุกขึ้นนั่งพลางขยี้ตา เมื่อได้ยินเสียงตื่นเต้นของเพื่อนรัก
"เออน่า ล้างหน้าล้างตามาดูหน้าหลานสาวได้แล้ว" เสียงอีกฝ่ายเอ่ยพร้อมเสียงหัวเราะราวกับกลั้นความตื่นเต้นดีใจนี่เอาไว้ไม่ได้อีกต่อไป
" หา หลานสาว? คลอดแล้ว หลานสาว??!! "ได้ผล เขาลืมตาตื่นได้ทันที พลางถามออกมาเสียงดัง เสียจนสุธาสินต้องสะดุ้งตื่น
"เออน่ะซิ่ หลานสาวมาได้แล้ว "เสียงชินดนัยออกคำสั่ง
" ที่ไหน? โรงพยาบาลอะไร " หนุ่มผมดำลุกขึ้นโดยไม่สนใจจะหาผ้าผ่อนมาใส่ให้เรียบร้อยนัก
หลังจากวางโทรศัพท์จากชินดนัย เจตน์ก็รีบดึงสุธาสินออกจากที่นอนทันที เขารู้ดีว่า คนรักพิถีพิถันเรื่องการอาบน้ำแต่งตัวขนาดไหน
" ตื่นเถอะ สิน ไปอาบน้ำก่อนเลย "
"อ่ะ...อืมๆ จะรีบก็แล้วกัน" ปากบอกแบบนั้น แต่ร่างอ่อนแรงก็ได้แต่เดินกะเผลกๆไปยังห้องน้ำ ในใจนึกตื่นเต้นอยากรีบแต่งตัวไปมองหน้าหลานเร็วๆ แต่ก็อ่อนแรงเกินกว่าจะเร่งตัวเอง ทำงานมาหลายชั่วโมง แถมพักผ่อนน้อยอีก แบบนี้ อยากให้เร็วแค่ไหน คงไม่ได้ดั่งใจ
ส่วนหนุ่มผมดำก็ดูนาฬิกา ก่อนจะตัดสินใจที่จะ..เข้าครัว...
====================
หลังจากที่สุธาสินเดินออกมาจากห้องน้ำอย่างยากลำบาก ก็ต้องแปลกใจเมื่อได้กลิ่นหอมของเค้กวนิลาจากเตาอบที่ถูกใช้งานอย่างโชกโชนภายในครัวของเขาเอง
"โห...ยังอุตส่าห์ทำเค้ก....หรือผมอาบน้ำนานเกินไป สุธาสินหันหน้ามองนาฬิกา นึกตกใจว่าตัวเอง อาบน้ำนานขนาดอีกฝ่ายอบเค้กได้ก้อนหนึ่งเลยหรืออย่างไร
" ก็รู้อยู่แล้วว่านาน .. เอาล่ะ ครีมก็เสร็จแล้ว ผลไม้ก็อืมม มีแล้ว เหลือแต่คนช่วยแต่ง " หนุ่มผมดำในชุดนอนตอบอย่างอารมณ์ดีแล้วกวักมือเรียกอีกฝ่าย
"มีอะไรให้ช่วยไหม"
" ให้ลุงสิน ช่วยแต่งหน้าเค้ก "เจตน์บอกพลางยิ้ม ที่แล้วมา เขาเป็นคนทำตลอด คราวนี้สุธาสินต้องช่วยเขาบ้างแล้วล่ะ
"เรียกลุงแบบนี้ไม่อยากช่วยเท่าไร...นึกถึงตัวเองแก่ก็อ่อนแรงแล้ว" ชายหนุ่มยกมือขึ้นแตะหน้าผากทำหน้าเหมือนจะเป็นลมเสียให้ได้
" เอาน่าๆ " เจตน์หัวเราะแล้วไปจูงแขนอีกฝ่ายเข้ามาในครัว
" เดี๋ยวช่วยจัดผลไม้ก็แล้วกัน "เขาว่า พลางใช้สปาตูล่าปาดครีมสดลงบนเค้กอย่างไม่เสียดาย
"...โธ่ หนูน้อย ต้องมากินอาหารฝีมือฉันแบบนี้ จะเป็นอะไรไหมเนี่ย...แต่ก็เอาเถอะ....อย่างน้อยก็ไม่ได้ทำตัวเค้กล่ะนะ" สุธาสินหัวเราะได้ใจ ก่อนจะเดินไปนำชิ้นผลไม้มาจัดเตรียมตามคำบอกของเจตน์ ที่ยังคงง่วนอยู่กับการแต่งหน้าด้วยครีม ดวงตาสีเข้มเหลือบมองร่างสูง อดไม่ได้ที่จะอมยิ้ม
"ไว้...วันเกิดผมก็ทำให้กินด้วยนะ"
" แต่คงต้องก้อนใหญ่หน่อยล่ะ .. เดี๋ยวไม่มีที่ปักเทียน " เจตน์ยังคงตอบแบบยียวน ไม่วายล้อถึงอายุของอีกฝ่าย ทำเอาสุธาสินต้องมองค้อน ตอนนี้เขาปาดครีมเสร็จแล้ว จึงปล่อยให้สุธาสินใช้ผลไม้แต่งหน้าเค้กไป ส่วนตัวเขาเองก็เตรียมกรวยที่มีน้ำตาลผสมน้ำและสีชมพู ไว้เขียนหน้าเค้ก
"แล้วจะเขียนหน้าเค้กเหรอ จะเขียนว่าอะไรดีล่ะ เด็กผู้หญิง หรือ เด็กผู้ชาย พ่อเค้าได้บอกไหม"
" หลานสาว ..เขียนว่าไงดีล่ะ? "
" จากลุงสินกับลุงเจตน์? "หนุ่มผมดำขมวดคิ้วเล็กน้อย ดูท่าเขาจะชอบคำว่า ลุง เหลือเกิน
สุธาสินมองหน้าของอีกฝ่าย... สายตาเอาเรื่องไม่น้อย
"จากลุงเจตน์ กับ พี่สิน"
" งั้น จาก เจตน์กับสิน " คนทำเค้กตัดสินใจเสร็จสรรพเพราะโดยที่ไม่รอให้สุธาสินตอบอะไร เขาก็เขียนหน้าเค้กลงไปเสียแล้ว
..Dear New Baby..
from J&S
(ต่อด้านล่างค่ะ)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
