บทที่ 26 (100%)
“อือ...” จอมใจครางเสียงแผ่ว ดวงตาค่อยเปิดขึ้น แม้จะยังมีความมึนๆอยู่บ้างแต่ก็ค่อยยังชั่วขึ้นแล้ว เขาค่อยพยุงร่างกายขึ้นมาแล้วมองไปรอบๆ ห้องสี่เหลี่ยมเก่าโล่งๆๆมีเพียงประตูหนึ่งบาน นอกจากนั้นก็ไม่อะไรอีกแม้กระทั่งหน้าต่าง พอมองไปด้านข้างกลับเจอร่างของ
พี่พลอยนอนสลบอยู่ข้างๆเหมือนกัน
“พี่พลอยครับ...” ลองเขย่าร่างเบาๆ คนโดนปลุกรู้สึกตัวขึ้นมา เอามือนวดขมับเล็กน้อย
“ที่นี่ที่ไหนกัน?”
เจ้าหนูก็ส่ายหน้าจนปัญญาที่จะตอบ แต่ที่รู้ๆคือไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน แม้จะกลัวแต่ก็สงบจิตสงบใจ แม้เขาจะยังเรียนมหาลัยแต่การที่มีปาป๊า ลุงและพี่ชายทำงานในบริษัทยักษ์สอนให้รู้ว่าบางทีเรื่องอันตรายแบบนี้อาจจะเกิดขึ้นได้ เขาพอจะเดาได้นิดหน่อยว่าพวกมันอาจจะเอาเขามาเป็นเครื่องต่อรองก็เป็นได้เพราะฉะนั้นเขาจะไม่ตายเร็วๆนี้แน่นอน
ควานหาโทรศัพท์ในตัวแต่ก็ไม่เจอ พลางถามหาของหญิงสาวแต่ก็ไม่มีเหมือนกัน ท่าทางพวกมันรอบคอบกว่าที่คิด เอาโทรศัพท์กระเป๋าทุกอย่างไปหมด
...ปัง!...
เสียงประตูกระทบกำแพง พร้อมกับร่างของชายหนุ่มสามคนที่หน้าตาเหมือนพวกออกจากคุก นี่มันหนังชัดๆแม่เจ้า...ไม่อยากจะเชื่อ
“ตื่นกันแล้วสินะ” อ้าว...ก็เห็นๆกันอยู่ถามอะไรโง่ๆ ถ้าเขาลองถามตามในหนังว่าพวกแกเป็นใคร พวกมันคงตอบว่าว่าไม่จำเป็นต้องรู้อะไรทำนองนี่ไหมนะ...ไหนขอลองหน่อย
“พวกแกเป็นใคร?” แอ๊บแบ๊วไว้ก่อนครับ
“หึ...พวกแกไม่จำเป็นต้องรู้หรอก” บ๊ะ!ซื้อหวยให้มันถูกอย่างนี้สิ อยากลองอีกนิดนะ
“พวกแกต้องการอะไร?” หวายๆๆๆ แนวละครหลังข่าวเลย อิอิ ดีน้าที่ดูกับหม่าม้ามาเยอะ (ใช่เวลาเล่นไหมเนี่ย...)
“หึ...เดี๋ยวพวกแกก็รู้เอง แต่ตอนนี้เจ้านายต้องการตัวไอ้เด็กอ้วนนี่ พามันออกไป!” หนอยมาหาว่าใครอ้วน หา! ไอ้ปลาจวด! หนอยๆๆๆ เดือดๆๆ
พวกมันสองคนเข้ามาลากแขนเขาออกไป ทิ้งให้พี่พลอยอยู่ในห้อง พวกมันพาร่างกลมๆมาที่ห้องอีกห้องหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลกันเท่าไร
“นายครับ เอาตัวมาแล้วครับ” หนึ่งในนั้นบอก
“เข้ามา” เสียงจากด้านในลอดออกมา
พวกมันพาเขาเข้าไปข้างในซึ่งมีผู้ชายร่างอ้วนคนหนึ่งกำลังนั่งอยู่ รายล้อมไปด้วยบรรดาลูกน้องทั้งหลายเหมือนมาเฟียเลยแหะ
“นี่หรือ?...คนรักของไอ้จอมราชัน ไร้รสนิยมสิ้นดี...หึ...มันไร้น้ำยาถึงกับเอาเด็กอ้วนมาเป็นเมียหรือไงกัน” อี๊...พูดจาได้หยาบคายที่สุด น้องใจรับไม่ได้ อีกอย่างใครอ้วนไม่ทราบ
เขามองหน้าไอ้ตัวหน้าอย่างไม่ลดละ จนลูกน้องคนหนึ่งถลาเข้ามาตบหน้า
...เพี๊ยะ...
หน้ากลมๆถึงกับหันไปอีกฝั่ง แต่ก็ไมยอมล่าถอย มองต่อทั้งที่แก้มบวมแดง
...พี่ราชันสอนให้ทำตัวน่ารักๆกับผู้ใหญ่ แต่ถ้าใครมันไม่น่าเคารพเขาก็ไม่สนใจหรอก เชอะ...
จะฟ้องพี่ราชันให้หมดว่าคนพวกนี้ทำร้ายน้อง แงๆ เจ็บชะมัด
เจ้าหัวหน้าพุงพลุ้ยกดโทรศัพท์ “หึๆ...จอมราชันใช่ไหม...หึๆแกคิดว่าฉันมีอะไรมาต่อรองกับแกละ...มาท” แล้วก็ยื่นโทรศัพท์มาที่หน้าเจ้าหนู ตอนแรกเขาจะไม่พูดอะไรทั้งนั้น แต่...
...กริ๊ก...
เสียงขึ้นนกที่ดังอยู่ขมับพร้อมกับวัตถุเย็นๆแปะเข้าที่หัวทำเอาหนาวขึ้นมาเล็กๆ “พ...พี่ครับ...”
“เป็นไงบ้างใจ ถูกพวกมันทำร้ายหรือเปล่า” เสียงร้อนรนของพี่ชายทำเอาเจ้าหนูนำตาคลอ อยากจะกลับไปซุกอกแข็งแรง
“ไ...ไม่ครับ” กลั้นเสียงสะอื้นไว้ไม่ให้คนฟังใจเสีย พยายามเข้มแข็ง มั่นใจว่าอย่างไรพี่ต้องมาช่วยแน่นอน
“รอพี่ก่อนนะครับ พี่กำลังจะรีบไป มันทำ...” เสียงทุ้มยังพูดไม่ทันจบพวกมันก็แย่งไป
“หึ...มาที่ XXXชั้นหวังว่าแกจะมาพร้อมกับข้อต่อรองดีๆนะ” แล้วก็ตัดสายทั้งไป “หึ...อย่าอาลัยอาวรณ์นัก เดี๋ยวแกก็ได้เจอผัวแกแล้ว” หัวหน้ามองหน้าน้องก่อนจะยิ้มเหยียด
ด้านจอมราชันถึงกับปาโทรศัพท์ทิ้งลงกับพื้น นี่มันครั้งที่สองแล้วที่น้องของเขาถูกจับตัวไป เขาปล่อยให้มันเกิดขึ้นกับคนรักของเขาได้อย่างกัน!
“ใจเย็นก่อนนะ พ่อเขากำลังเอาโฉนดมานะ” คุณหญิงก็ร้อนใจไม่แพ้กัน ตอนนี้มุกคนในบ้านมารวมตัวกันหมด
“กรอด...พวกมันเล่นสกปรกมาหลายทีแล้ว แต่เรื่องนี้มันเอาชีวิตน้องมาเป็นข้อต่อรอง” พวกมันนี่เลวไม่มีที่สิ้นสุด ไอ้พวกเสี่ยยุทธ! พวกมันเป็นไม้เยื่อไม้เมากับพวกเขาในวงการธุรกิจมาหลายปี มันลอบกัดพวกเขามาหลายต่อหลายครั้งแต่มันก็แค่เจ็บๆคัน พวกเขาก็ใช่ว่าจะนิ่งดูดายเอาคืนบ้างเป็นบางที แต่เป็นการเอาคืนที่ใสสะอาด แต่อย่างว่าจะตีงูต้องตีให้ตาย ไม่งั้นมันจะกลับมาแว้งกัดเราได้
ข้อมูลที่หายไปเมื่อหลายวันก่อนก็เป็นฝีมือของพวกมันแน่นอน...
“ฮัลโหล ชิน...น้องโดนพวกไอ้เสี่ยยุทธจับไป ฉันต้องการคนทั้งหมดที่เรามีพร้อมอาวุธครบมือ งานนี้ฉันจะลุยเต็มที่” ผมโทรบอกเพื่อนสนิท การที่ทำงานแบบนี้บางทีเราก็ต้องมีพวกไว้บ้าง แต่พวกของสุทธิไพศาลไม่ใช่เล่นๆ...ทั้งหมดเคยเป็นทหารรับจ้างที่ผ่านมาหลายสมรภูมิที่เรียกได้ว่านรกบนดินมาแล้วทั้งนั้น ทุกทีไม่เคยต้องเรียกคนมาขนาดนี้แต่หากวันนี้เขาจะลุยถล่มราบเป็นหน้ากลอง
...หลังจากนี้ชื่อของไอ้เสี่ยยุทธจะไม่ปรากฏในแวดวงนี้อีกต่อไป...
หลังจากระดมพล เตรียมของทุกอย่างเสร็จ จอมราชันกับน้องชายอีกสองคน จอมทัพและจอมเวทย์เปลี่ยนชดเป็นชุดรัดกุมกันทุกคน พร้อมด้วยปืนพวกคนละกระบอกเตรียมพร้อม ด้านจอมพลนั้นเข้าห้องผ่าตัดไปเมื่อชั่วโมงก่อนจึงไม่สามารถโทรตามได้ แต่ก็ดีแล้วไม่อย่างนั้นถึงคราวที่สี่จอมสิงห์รวมกันครบเมื่อไร พวกเขาพร้อมจะถล่มยับ
คุณนวลอนงค์และอรอุมาอยากไปด้วยแต่หากพวกผู้ชายลงความเห็นว่ามันอันตรายกว่าที่คิดจึงต้องยอมอยู่บ้าน แต่ใจก็พะวงไม่ต่างกัน
หลังจากเตรียมตัวทุกอย่างพร้อม รถตู้สีดำสี่คันจึงเคลื่อนตัวออก
...เอี๊ยด...
เขาสั่งให้รถตู้อีกสามคันจอดด้านนอกและให้คนของเขาค่อยๆกระจายตัวอย่างเงียบๆ ส่วนเขาทั้งเจ็ดคนประกอบด้วย พ่อ อาประสิทธ์ ชินกฤต จักรภพและน้องชายสองคนและตัวเองจะเป็นคนเปิดการเจรจา
“มากันแล้วสินะ” เสี่ยยุทธเอ่ยเสียงกลั้วหัวเราะ
“แกมาคุยกันดีๆดีกว่า” จอมไตรต่อรอง
“หึ...พวกแกเอาน้องฉันไปไว้ที่ไหน” จอมราชันตวาดเสียงดัง จนจอมเวทย์ต้องจับไหล่ไว้
เสี่ยยุทธดีดนิ้วหนึ่งที ไม่นานก็เห็นน้องถูกพวกมันลากถูลู่ถูกังออกมา พร้อมกับคนที่เขาไม่คิดว่าจะอยู่ด้วยนั่นก็คือพลอย ที่น่าแค้นใจคือทั้งสองคนถูกจี้ด้วยปืน
หนอย...นี่มันไม่ใช่แค่คนเดียวแต่มันจับถึงสองคน
“ปาป๊า...ลุงไตร...พี่ๆ...” เจ้าหนูตะโกนอย่างดีใจ
“ใจ...” ทุกคนถึงกับครางเสียงแผ่วที่ยังเห็นน้องปลอดภัยดี
“เลิกพร่ำเพ้อกันเสียที เอาของที่ว่ามาหรือเปล่า...”
จอมไตรรีบเปิดกระเป๋าที่หิ้วมาด้วย “เอามาสิ...โฉนดที่ดินสามร้อยไร่ที่หัวหิน หนึ่งร้อยไร่ที่เมืองนนท์ และที่ดินติดทะเลที่หาดป่าตอง” มูลค่าของทั้งหมดที่พูดมาราคาสูงมากจนน่ากลัว แต่หากมันสามารถช่วยน้องและพลอยได้พวกเขาพร้อมที่จะเสียมัน
“หึๆ...ดีๆๆ...แต่แค่นั้นแลกได้แต่คนเดียว” เสียงหัวเราะน่าสะอิดสะเอียน มันชั่วช้าจริงๆ
“แกหมายความว่าไง...” ผมถาม
“ก็ตามที่พูด...แลกได้หนึ่งคน ถ้าอยากแลกอีกคน บริษัทแลนด์พรอพอตี้ของพวกแกต้องเป็นชื่อของฉัน...ฮ่าๆๆ” ร่างสูงกำหมัดแน่น บริษัทที่พ่อเขาสร้างมากับมือ...
จอมราชันกัดฟันกรอด...จอมไตรเข้ามาจับบ่าลูกชายแล้วบีบแน่น “ถ้าให้แล้วสองคนนั้นปลอดภัย ให้เชาไปเถอะ ชีวิตคนสำคัญกว่า”
ร่างสูงสูดหายใจลึก “ก็ได้ แต่วันนี้มีแค่ที่ดินสามโฉลดเอาไปก่อนเดี๋ยวเรื่องบริษัททีหลัง”
“หึ...งั้นวันนี้ก็คงปล่อยตัวให้แค่คนเดียวเหมือนกัน ฮ่าๆๆ อย่ามาตุกติกกับฉัน” หนอย...มันเล่นสกปรกกว่าที่คิด
“ก็ได้วันนี้แค่คนเดียวก่อน” เขาตอบไป พร้อมกับถือโฉนดเดินเข้าไปให้เลย เข้าไปถึงตัวเสี่ย มันรีบคว้าไปดูว่าของจริงหรือเปล่า ระหว่างนั้นหางตาผมเห็นน้องชายอีกสองคนคว้าปืนขึ้นมายิงพวกลูกน้องเสี่ยทันที
...ปังๆๆๆๆ...
++++++++++++(50%)++++++++++++++++++++++++
เขารีบฟาดมือไปที่สันคอของไอ้คนที่จับน้องกับพลอยไว้ทันที แล้วรีบคว้าข้อมือทั้งสองคนวิ่งไปอีกทาง
“หนอย...” ไอ้เสี่ยที่กำลังหลงกับโฉนดก้มหาที่หลบใหญ่ ลูกน้องมันก็ซัดกระสุนใส่พวกเราไม่ยั้ง แต่คราวนี้คนของเขาที่กระจายอยู่ใน
ความมือออกมาหมดแล้วครับ ทุกคนอาวุธครบมือทั้งไรเฟิลและอื่นๆ พวกลูกน้องหาที่หลบกันใหญ่ พวกมันมีแค่ปืนกระจอกๆต่างจากพวกเรา
จอมราชันพาสองคนไปหลบอีกฝั่ง แล้วตัวเองก็ฝ่าดงกระสุนเข้าไป จนสามารถเข้าไปถึงตัวของไอ้เสี่ยที่นอนคุดคู้อยู่บนพื้นได้
“หยุด...ถ้าไม่งั้นนายแกไม่รอดแน่” บทดูผู้ร้ายไปหน่อย แต่ช่วยไม่ได้ จอมราชันจ่อปืนที่ขมับของมัน
พอพวกมันเห็นหัวหน้าโดนร่างสูงจับไว้เลยยอมหยุด ฝั่งเราก็หยุดเหมือนกัน
“สั่งให้ลูกน้องแกทิ้งปืนซะ” เสียงเหี้ยมเกรียมของชายหนุ่มขู่ บางครั้งสถานการณ์หลายอย่างก็หล่อหลอมให้เขาต้องแข็งแกร่งเพื่อเป็นผู้อยู่รอด แต่หากต้องรอดบนความถูกต้องมากที่สุดเท่าที่ทำได้ เขาไม่อยากฆ่าใครแต่หากในกรณีถ้าต้องลงมือเพื่อปกป้องคนที่เขารัก เขาก็พร้อมจะเปื้อนเลือด
“แก...คิดว่าจะชนะงั้นหรือ...หึๆ แกคิดผิดถนัดเลย” มันส่งเสียงเยาะเย้ย จนจอมราชันขมวดคิ้ว แต่หากเขาก็เข้าใจความหมายของมันเมื่อ...
...กริ๊ก...
“คงไม่อยากให้น้องสุดที่รักโดนเป่าสมองใช่ไหม” พลอยที่กำลังจ่อปืนไปที่ขมับน้องพร้อมกับขึ้นนก
พวกเขาทุกคนถึงกับอึ้ง ไม่อยากจะคิดว่าเธอก็เป็นพวกมันด้วย ทั้งที่ตอนแรกทำเป็นโดนจับมาด้วย ซ้อนแผนได้แสบนัก
“พลอย...นี่เธออีกแล้วหรือ” ชินกฤตถึงกับตะโกนอย่างโกรธแค้นแทนเพื่อน
“หึ...ถ้าไม่ใช่เพราะพวกแกดันมารู้ว่าเรื่องที่ไอ้เด็กนี่โดนจับเรียกค่าไถ่เป็นฝีมือฉัน ป่านนี้ฉันก็ได้เป็นนายหญิงแห่งแลนด์พรอพอตี้ไปแล้ว” ตอนนี้เธอแทบไม่เหลือความเป็นคนอยู่อีกแล้ว หญิงสาวกลายเห็นนางมารที่ถูกความมืดครอบงำ
คนอื่นๆที่ไม่รู้ว่าพลอยอยู่เบื้องเรื่องเมื่อสิบปีก่อนถึงกับอึ้ง รวมถึงจอมใจที่อยู่ๆก็พอจะจำเคาลางได้บ้าง
“อ่า...เราเคยโดนจับ...ใช่...” จอมใจครางเสียงแผ่ว ความทรงจำพวกนั้นย้อนกลับมาหมด...มีคนมาหลอกว่าเป็นเพื่อนพี่...พาไปที่ไหนไม่รู้...
“ทำไมลูกไม่ยอมบอกพ่อ” จอมไตรถาม เขานึกเสียใจที่แคบเอ็นดูหญิงสาวราวกับลูกหลาน
“ผมไม่อยากให้เรื่องมันยืดยาว แค่น้องกลับมาปลอดภัยผมก็คิดว่าจบแล้ว ไม่คิดว่าเธอจะย้อนกลับมาทำร้ายเราเรื่องนี้อีก” ร่างสูงเอ่ยอย่างแค้นเคือง
“ปล่อยตัวเสี่ยแลกกับน้องแก” พลอยบอก
“หึ...ฉันว่าแกควรทำตามที่บอกนะ” ไอ้เสี่ยชั่วยังปากดี
จอมราชันกัดฟัน “ก็ได แต่เธอต้องสัญญาจะปล่อยน้องฉันด้วย”
“ได้!” เมื่อเธอตอบตกลง ทั้งสองคนเริ่มลากคนในกำมือเข้ามาใกล้กันเรื่อยๆ พลอยผลักร่างเจ้าหนูอย่างแรง ร่างสูงจึงรีบปล่อยไอ้เสี่ยนั่นแล้วรีบเข้าไปรับร่างน้องทันที
“พวกแกสองคนตายซะเถอะ!” พลอยยิ้มเหี้ยม
...ปัง!...
เจ้าหนูเบิกตากลมๆกว้าง วินาทีนั้นโลกเหมือนหยุดลงทุกอย่างตรงนั้น จนเห็นว่าปืนของหญิงสาวกระเด็นไปไกลพร้อมกับร่างที่ทรุดลงพร้อมกุมข้อมือ คนของสุทธิไพศาลรีบเข้าไปกุมตัวทั้งคู่เอาไว้
“ฟู่...ว่าแล้วว่าต้องเล่นไม่ซื่อ พวกสารเลว” จอมเวทย์บ่นพร้อมกับปืนที่มีควันลอย เจ้าตัวเดินเข้ามาหาพี่ชายกับน้องน้องชายที่ลงไปกองกับพื้น “ลุกได้แล้วเจ้าลูกหมู พี่ราชันแขนหักแล้ว” ช่วยพยุงทั้งสองขึ้นมา แต่พอเห็นหน้าน้องอึ้งไม่ยอมตอบจึงถามต่อ “เป็นอะไร เจ็บตรงไหนหรือเปล่า? ทำไมทำหน้าแบบนั้น”
เจ้าหนูอ้ำอึ้ง “พี่เวทย์ยิ...ยิงปืนเป็นได้ไง” หน้างงเต้กของเจ้าหนูทำเอาจอมเวทย์หัวเราะงองายพร้อมกับเสียงหัวเราะของคนอื่นที่ตามมา
...เจ้าหนูน่ารักชะมัด...
สิ่งที่ไม่ค่อยมีใครรู้ก็คือสามสิงห์คนน้องแห่งตระกูลจอมถูกสิงห์ใหญ่อย่างพี่ชายฝึกให้ลงสนามยิงปืนบ่อยๆ แต่เรื่องนี้ห้ามให้ใครรู้ (คนที่รู้มีเพียงบิดาและปาป๊าของเจ้าหนู)โดยเฉพาะน้องน้อยที่หวงยิ่งกว่าจงอางหวงไข่ รินไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอมสักนิด
TBC.
มาต่อให้แล้วนะค่ะ
ฉากบู๊อาจจะดูง่อยๆเพราะเราเขียนไม่เก่งจริงๆค่ะ
ไม่อยากให้บู๊ยืดเยื้อ ฮ่าๆๆๆเด่วจะดราม่าไปเสียก่อน
มีหลายคนทายถูกเรื่องพลอยนะค่ะ
นางดูเลวในสายตาคนอ่านเจงๆ หุหุ ความจริงอยากให้นางเลวสะใจกว่านี้แต่กลัวเรื่องจะยาว
เลยเอาแค่นี้ดีกว่า
ตอนหน้าก็จะจบแล้วนะค่า
ไปพบกับความน่ารักๆของพี่ราชันกับน้องใจตอนสุดท้ายกันนะค่ะ
หัวข้อ: จอมขมังเวทย์ปราบมาร : บทที่ 1(50%) (8/3/2557) P.57+แจ้งข่าว P.1ค่ะ (อ่าน 438383 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก