ขออภัยที่หายไปนานมากๆค่า
พอดีช่วงมันเดือนแห่งการสอบ พรีเซน บลาๆๆ ทั้งนั้นเลยค่ะ
วันนี้มีเวลานิดหน่อยเลยเอาน้องใจมาวิ่งเล่นค่า
ขอบคุณที่ยังติดตามกันมาตลอดนะค่ะ
ปล. อีกสามสี่ตอนน้องใจก็จะจบแล้วค่า เอาใจช่วยน้องกับพี่ๆให้ไปถึงฝั่งด้วยนะค่าาาา
ขอบคุณค่า
จุ๊บๆๆ
บทที่ 23
[/b]
“เป็นอะไรครับ ทำหน้ายุ่งเชียว...” มือนุ่มนิ่มเอื้อมเข้ามาใกล้ระหว่างคิ้วก่อนจะค่อยๆนวดคลายให้ คนหน้ายุ่งยิ้มอ่อนให้
“เปล่าครับ” น้องตอบ พี่ใหญ่หอมเบาๆที่ขมับ น้องขยับตัวเล็กน้อยให้เข้าที่ เราสองคนกำลังดูหนังอยู่ที่ห้องของพี่ใหญ่ครับ ที่ดูห้องก็เพราะ หึๆ...ทำอะไรได้สะดวกครับ
หนังฉายไปเรื่อยๆ คนน้องก็ดูไป แต่คนพี่นี่สิ เอาแต่หอมๆลูบๆจูบอยู่ได้ เอามือขึ้นมาคลึงเล่นแล้วจูบบ้างละ หน้าคมสันซุกให้สยิวต้นคอเล่นบ้างละ
“อื้อ...พี่ราชัน อย่าสิ” น้องร้องหื้อใส่ พยายามหยุดคนเอาเปรียบ เขาหลบปากร้อนเป็นพัลวัน เหมือนพี่ก็รู้ว่าน้องไม่ยอมเลยยิ่งแกล้งเข้าไปใหญ่
“นี่แนะๆ” ริมฝีปากร้อนระดมหอมไปที่แก้มใส แล้วก็จับหน้ากลมๆนิ่งก่อนจะค่อยประทับริมฝีปากร้อน น้องกำเสื้อของร่างสูงแน่นเมื่อลิ้นอุ่นๆเข้ามาตักตวงอย่างอ่อนโยน ไล้ไปตามขอบฟันอย่างหยอกล้อ กว่าจะถอนออกมาได้เจ้าหนูแทบหมดลม
“อื้อ...พี่ราชันอะ...” เสียงหอบครางเบาๆ หน้าแดงๆน่ารักๆนั่นทำเอาจอมราชันอดใจไว้ไม่ไหวก้มลงจุ๊บๆอีกสองสามครั้ง
น้องทุบแขนแกร่งเบาๆแก้เขิน ก่อนทั้งคู่จะหันไปสนใจหนังที่ฉายเกือบจะจบแล้ว จนแผ่นเล่นจนหมด ตาคมหันมามองคนข้างๆที่นั่งพิงอยู่ปรากฏว่าเจ้าตัวซนหลับไปเรียบร้อยแล้ว เสียงหายใจเบาๆอย่างเป็นสุขทำเอารอยยิ้มอ่อนๆถูกจุดขึ้นมาบนใบหน้า ร่างสูงค่อยขยับก่อนจะช้อนร่างน้องขึ้นมาพาไปนอนที่เตียง เกลี่ยผมสลวยที่บังหน้าออกก่อนจะล้มตัวลงนอนไปอีกคน ความเย็นของอากาศยามบ่ายเกือบเย็น เตียงของตัวเอง บวกกับคนข้างกายทำให้เขาหลับอย่างรวดเร็ว
วันสบายๆของเขากับคนรัก ไม่อยากไปทำงานเลยจริงๆ
“คุณจอมราชันค่ะ มีคนมาขอพบค่ะ” เลขาของจอมราชันเอ่ยผ่านโทรศัพท์ ชายหนุ่มขมวดคิ้วเล็กๆ...วันนี้ไม่ได้นัดใครไว้นี่นา...
“ไม่ได้นัดไว้ใช่ไหมครับ?”
“ใช่ค่ะ”
“ใครครับ?”
“เธอบอกว่าเป็นเพื่อนเก่าของคุณนะค่ะ” เขาขมวดคิ้วหนักเข้าไปใหญ่เพราะไม่ค่อยมีเพื่อนมาหาที่บริษัทเท่าไร ส่วนใหญ่จะนัดเจอกันข้างนอกเสียมากกว่า จะมีก็แต่ไอ้สองเพื่อนสนิทที่ทำงานด้วยกัน แต่ถ้าเป็นสองนั้นเลขาเขารู้จักดีอยู่แล้ว
“ครับ งั้นให้เขามาได้ครับ” ตอบกลับไปแล้ววางหู รอไม่ถึงสามนาที เสียงเคาะประตูหน้าห้องผมก็ดังขึ้นผมเลยบอกกลับ “เข้ามาได้ครับ”
ผมมองคนที่เข้ามาด้วยความรู้หลากหลายโจมตีกัน เธอ!...ทำไมถึงมาที่นี่...พลอย!...
“สวัสดีราชัน...” เสียงนั้นทักผมก่อน
“มีธุระอะไร?” ผมเอ่ยเสียงเรียบ หน้าเริ่มตึงขึ้นมาทันที
พลอยหน้าเสียไปเล็กน้อย “คือ...พลอยแค่จะมาหาราชันน่ะ”
นี่เธอยังมีกล้ามาหาเขาอีกหรือ! “แล้วมีธุระอะไร?”
“พลอย...คือพลอย...พลอยแค่อยากจะมาขอโทษเรื่องเมื่อสิบปีก่อน ตอนนั้นพลอยบ้าไปจริงๆถึงทำเรื่องแบบนั้น พลอยขอโทษราชันหลายครั้งแล้วแต่ราชันไม่ยอมรับคำขอโทษจนราชันเรียนจบไปก่อน อยากจะหาโอกาสมาบอกหลายครั้งแล้ว แต่พลอยยังรู้สึกไม่ดีอยู่ ขอโทษจริงๆที่ทำเรื่องแบบนั้นและปล่อยให้มันเป็นแบบนี้มาตั้งสิบปี” เธอตาแดงเพราะน้ำตาคลอ “พลอยรู้สึกผิดจริงๆ พลอยขอโทษนะ” เธอยกมือไหว้ผม
ผมฟังแต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกมา แต่ในใจก็เริ่มลดความอคติกับเธอลง กาลเวลาทำให้เราโตขึ้นไม่จมปลักอยู่กับสิ่งเดิม ถ้าเขาสำนึกผิดจริงผมก็ยอมให้อภัย ตอนนั้นผมยังวัยรุ่นความเจ้าคิดเจ้าแค้นมันมีเยอะ ตอนนี้หลายๆอย่างสอนให้ผมปล่อยวาง สูดหายใจเข้าเต็มปอด
“ถ้าพลอย...สำนึกผิดจริง ผมก็ให้อภัย เราเลิกแล้วแล้วต่อกันละกัน จะได้ไม่มีเรื่องติดค้างกัน”
เธอยิ้มยินดีให้กับผม นัยน์ตาฉายแววดีใจ “ขอบคุณมากนะ ที่ให้อภัย”
เธอยิ้มกว้างให้ผม ผมจึงค่อยๆยิ้มออกไป การให้อภัยคนอื่นถือเป็นบุญเหมือนกัน นอกจากเขาจะได้รับการให้อภัย ตัวเราเองก็ไม่มีความอาฆาตพยาบาทใดๆอีก
หลังจากวันนั้น...พลอยก็แวะเวียนมาเจอบ้างเป็นครั้งคราว นัดพวกเขาสามคนออกไปกินข้าวบ้าง แรกๆพวกไอ้ชิน ไอ้จักรก็แปลกใจแต่ผมก็บอกว่าเขาเลิกคิดเรื่องทุกอย่างแล้ว แม้บาครั้งอาจจะยังทำใจให้มาสนิทกับพลอยเต็มร้อยอย่างเมื่อก่อนก็เป็นไปไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้อะไรขนากนั้นอีกแล้ว
พอบิดาเขารู้ว่าพลอยกลับมาเลยชวนเธอมาทานอาหารเย็นที่บ้าน ตอนแรกพลอยดูงงที่เหมือนว่าพ่อไม่ได้รู้เรื่องที่เธอทำไปตอนนั้น ร่างสูงจึงตอบว่าเขาไม่ได้เล่าให้ใครฟังนอกจากเพื่อนสินทที่รู้เพียงสองคน หญิงสาวยิ้มขอบคุณเขาซ้ำๆไปมา
พอเธอมากินข้าวที่บ้าน ก็เข้ากับคนอื่นได้ดี พ่อแม่เขาถามสารทุกข์สุขดิบไปกินข้าวไป ให้ความรู้สึกกลับไปเป็นบรรยากาศเดิมๆ ทุกคน
ในบ้านไม่พูดเรื่องที่เธอเคยเป็นแฟนผมให้น้องฟังเพราะตอนนี้เธอเป็นแค่คนรู้จักมากกว่า และไม่คิดจะกลับไปคบกับเธอแน่นอนครับเพราะเขามีเจ้าตัวยุ่งที่กำลังจะเริ่มงอนพี่ใหญ่อีกแล้วครับเพราะโดนบังคับให้กินผัก
“กินลงไปครับ แค่ชิ้นเดียวกินให้หมด” จอมราชันชี้ไปที่จานน้องที่มีหัวหอมแค่เส้นเดียวนอนแอ้งแม้งอยู่ในจาน จอมใจทำหน้าเบ้ก่อนจะรีบจิ้มชิ้นนั้นเข้าปากเคี้ยงๆๆกลืนๆๆแล้วตามด้วยน้ำส้มอึกใหญ่ ก่อนจะหันมาค้อนน้อยๆให้
ฝ่ามือใหญ่ลูบศีรษะทุยนั่นอย่างเอาใจก่อนจะตักของโปรดให้เป็นการเอาใจ
การกระทำทั้งหมดตกอยู่ในสายตาของพลอยที่ดูเหมือนจะอึ้งๆไปนิดๆ พอตอนจะกลับเธอจึงถาม
“ราชันกำลังคบกับใครอยู่หรือเปล่า?“
“ก็ใช่นะ” ชายหนุ่มไม่อายและเลือกที่จะไม่ปิดบังว่าเขากำลังคบกับคนรัก
“ใครหรือ?” เธอถาม แต่คะเนจากหลายอย่างวันนี้แล้วคาดว่า...คนนั้นคือ...
“พลอยคิดว่าใครละ”
คนถูกถามเงียบไป “...น้องใจหรือเปล่า?”
ร่างสูงยิ้ม “ใช่...”
คำตอบทำเอาหญิงสาวอึ้งไปครู่ใหญ่ ก่อนจะยิ้มฝืดๆ “ดีใจด้วยนะ”
จอมราชันยิ้มอ่อน ก่อนที่รถของพลอยจะเคลื่อนตัวจากไป ร่างสูงกลับเข้าบ้าน แต่หากรถยนต์คันเล็กที่ขับออกไปกลับหยุด
...เธอพลาดที่ปล่อยให้คนอย่างราชันหลุดมือไป ตอนนี้คงเรียกร้องอะไรไม่ได้อีกแล้วเมื่อเขาคนนั้นมีคนรักเป็นตัวเป็นตนแล้ว แถมคน
นั้นยังเป็นน้องชายของเจ้าตัวเสียอีก...
และเธอได้แต่ขับรถกลับอย่างเสียใจ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“วันนี้ไปออกงานกับพี่นะครับ” จอมราชันเอ่ย แต่จอมใจกลับทำหน้าแหยๆ ให้เขาเข้าไปทำเปิ่นในงานน่ะสิไม่ว่า
“ไม่เอาอะครับ ใจไม่กล้าไป” เจ้าตัวส่ายหน้า
“ไปเถอะครับ พี่ก็อยู่ข้างๆ ลุงไตรป้านงค์ก็ไปนะครับ” ร่างสูงไม่ยอมแพ้
สุดท้ายจอมใจก็ต้องตกลงไปกับพี่ชายจนได้
“พี่จ๋าใจผูกเนคไทไม่สวยเลย” น้องยื่นให้ดู ร่างสูงยิ้มอย่างอ่อนใจก่อนจะเข้าไปผูกให้
สายตาคมมองหน้าคนตัวเล็กกว่าด้วยสายตากรุ่มกริ่มจนน้องหลบตาอย่างเขินๆ ผูกจนเสดจอมใจบอกขอบคุณแต่ท่าทางคนเจ้าเล่ห์อยากได้อะไรที่มากกว่าคำขอบคุณเสียแล้ว
“อะไรครับ” น้องถามเมื่อเห็นใบหน้าคมก้มลงมาใกล้
“คำขอบคุณครับ” จิ้มเข้าที่ริมฝากตัวเอง น้องถึงกับบางอ้อ แต่เรื่องแบบนี้ใครจะยอมทำ เขาดันหน้าหล่อนั่นออก แต่หากอีกฝ่ายมือไว
กว่าคว้าร่างกลมๆเข้ามาจูบ เสร็จแล้วก็เอาจมูกโงๆถูกับจมูกเล็กไปมาอย่างง้องอนเมื่อเห็นน้องหน้าบู้
“พี่ราชันลามก หื่นกาม คนแก่หื่นกาม” น้องบ่นได้น่ารักที่สุดในสายตาพี่ เพราะแก้มแดงแจ้กับปากเล็กที่ขมุบขมิบตลอด
กว่าทั้งสองคนจะลงมาจากห้องได้ จอมไตรแทบจะขึ้นไปตามหลายรอบ แต่พอเห็นว่าหลานชายเดินลงมาด้วยใบหน้าแดงหูแดง ปากเจ่อน้อยๆ ก็อยากจะเอาไม้เรียวตีลูกชายเสียจริง ภายนอกนี่มาดนักธุรกิจแต่ท่าทางภายในนี้มันวัวแก่หื่นกามชัดๆ
หลังจากได้ว่าลูกชายในใจ ประมุขของบ้านก็เคลื่อนพล งานเลี้ยงวันนี้จัดที่โรงแรมหรูใจกลางเมือง หลังจากทีพนักงานเอารถเข้าไปจอดต่อให้ คอรบครัวสุขสันต์ก็เดินไปยังห้องจัดเลี้ยง
เจ้าหนูเกร็งจนเห็นได้ชัด เขาไม่เคยมางานที่เป็นทางการขนาดนั้น
“ทำตัวให้ชินไว้ครับ ต่อไปต้องออกงานในฐานะนายหญิงน้อยแห่งแลนด์พรอพอตี้นะครับ” ได้ทีแซวใหญ่ น้องหน้าแดงแต่หาได้สนใจไม่ พี่ยังคงแกล้งต่อ
นักข่าวยกกล้องขึ้นมากดภาพครอบครัวที่เดินเข้างานมาพร้อมกัน มีใครไม่รู้จักประธานและรองประธานแห่งบริษัทอสังหาริมทรัพท์รายใหญ่ระดับต้นของประเทศกันบ้างเล่า วันนี้พ่วงด้วยคุณหญิงและเด็กหนุ่มที่ไม่เคยหน้ามาก่อน
มีนักข่าวสองสามคนเข้ามาขอสัมภาษณ์นิดหน่อย
“สวัสดีครับคุณจอมไตรคุณหญิงคุณจอมราชันและเอ่อ...” นักข่าวเอยต่อไม่ถูก
“อ้อ...คนนี้หลานชายาผมเองครับ จอมใจ” ท่านประธานเฉลย ที่บ้านยังไม่อยากเปิดเผยเรื่องทั้งสองคนคบกันเนื่องจากน้องยังเรียนหนังสือกลัวจะส่งผลกระทบในหลายๆด้าน นักข่าวพอรู้ก็กดภาพขอทำข่าว
เจ้าหนูรู้สึกแสบตาและงงงวยไปหมดเพราะทั้งงานมีแต่นักข่าว แสงแฟรช คนคุยเรื่องการเมือง ธุรกิจ เศรษฐกิจ จิปาถะ เจ้าหนูรู้สึกตัวเองผิดที่ผิดทางอย่างไรอย่างนั้น ถ้าไม่มีมือใญ่อบอุ่นกระชับและคอยมาเขาก้าวเดินละก็สงสัยจะได้หลงอยู่ในลงนี่แหละ
งานกว่าจะเลิกก็เกือบห้าทุ่ม จอมใจนี่แทบคลานลงจากรถเมื่อรถจอดถึงบ้าน พี่ใหญ่ถึงกับต้องพาไปส่งในบ้านที่ปาป๊าหม่าม้าของน้องยังนั่งรออยู่ พอเห็นลูกชายกลับมาทั้งสองคนจึงวางใจและปล่อยให้พี่ชายดูแลน้องต่อ วันนี้จอมราชันตัดสินใจนอนที่ห้องน้อง เรื่องชุดไม่ต้องห่วงเพราะเขาทิ้งเสื้อผ้าไว้ที่ห้องของกันและกันพอสมควร
จอมราชันจับน้องอาบน้ำ แต่ไม่ได้อาบให้นะครับ แต่รออยู่ในห้อง พอน้องเดินสะลืมสะลือออกมาจากห้องน้ำ พี่ก็ทำการเช็ดผมให้หมาดก่อนจะจับเป่าแห้งจนหัวฟู แล้วพาเด็กน้อยไปนอน เห็นน้องล้มตัวลงนอนอย่างสบายแล้ว ถึงคราวเขาต้องสังคยนาตัวเองเหมือนกัน
ออกมาจากห้องน้ำอีกที น้องหลับลุกไปแล้ว เข้าถึงปิดไฟก่อนจะนอนบ้าง กำลังจะหลับตารู้สึกถึงแขนนุ่มเอื้อมมากอด พร้อมเสียงพึมพำ
“ฝันดีครับ...พี่...”
ชายหนุ่มยิ้มในความมืด “รักนะครับ...” แล้วหลับไปหลังจากเอ่ยประโยคนั้นจบ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
TBC.
หัวข้อ: จอมขมังเวทย์ปราบมาร : บทที่ 1(50%) (8/3/2557) P.57+แจ้งข่าว P.1ค่ะ (อ่าน 399694 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก