สวัสดีค่ะทุกท่าน
ก่อนอื่นต้องขออภัยอย่างยิ่มทีี่หายไปหลายวัน
คือนอกจากจะยุ่งๆแล้วหัวสมองเกิดตันกระทันหัน
พลอตมีแต่บรรยายไม่ออก ฮะๆเลยมาช้าอย่างที่เห็นค่ะ
ยังไงก็ขอให้มีความสุขกับการอ่านค่ะ
ปล.ตอนนี้น้ำแข็งใสพาพี่ชายสุดหล่อมาเล่าเองเลยค่ะ
ติดตามได้เลย
บทที่ 20.1
[/b]
สวัสดีครับทุกคน...ผม...นายจอมราชัน สุทธิไพศาล บุตรชายคนโตของท่านจอมไตรและนางนวลอนงค์ สุทธิไพศาล มีน้องชายสี่คนครับ...ปัจจุบันดำรงตำแน่งรองประธานบริษัทแลนด์ พรอบพรอตี้ ครับ
ผมขอออกตัวก่อนเลยว่าผมเป็นคนพูดไม่เก่ง ไม่มีความเฮฮาเหมือนเจ้าเวทย์เท่าไร เพราะฉะนั้นถ้าผมพูดอะไรแข็งๆทื่อๆไปบ้างอย่าได้โกรธเคืองนะครับ
ผมรู้ว่าทุกๆคนอยากให้ผมออกมาแถลงไขเรื่องราวยุ่งๆในช่วงนี้ของผม ผมรู้ครับว่าทุกคนกังวลเรื่องของผม ผมมีทั้งเรื่องที่บริษัทแต่ตื้นลึกหนาบางแค่ไหนผมคงไม่ได้เพราะว่ามันเป็นความลับทางบริษัทที่ไม่สามารถเปิดเผยได้ครับ
ส่วนอีกเรื่องก็คือเรื่องที่ยังคงติดใจกันมาตลอดว่าทำไมผมถึงทำตัวไม่เป็นสุภาพบุรุษกับผู้หญิงคนนั้นที่เคยได้ชื่อว่า...”เพื่อน” แต่ถ้าเป็นเมื่อก่อนอาจจะบอกได้ว่ามันเป็นความสัมพันธ์ที่เกินกว่าเพื่อนก็ได้ครับ แต่พอมีเรื่องนั้นเกิดขึ้นมา...ผมคนนี้แหละที่เป็นคนตัดความสัมพันธ์จากนั้นเป็นต้นมา
วันนี้ผมก็อยากจะมาบอกให้ทุกคนได้รู้ถึงอดีตเรื่องนั้นกันครับ
หากจะเล่ามันก็ต้องย้อนไปเมื่อสิบสองปีที่แล้ว สมัยผมยังเป็นนิสิตชั้นปีที่สาม
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
สมันนั้นผมยังคงเป็นนิสิตของมหาวิทยาลัยรัฐชื่อดังใจกลางกรุงเทพฯ ผมเรียนอยู่คณะบริหารชั้นปีที่สาม
ชีวิตผมก็มีแค่เรื่องเรียน มีเที่ยวเล่นบ้างตามประสา แต่ด้วยความเป็นลูกชายคนโตสุดของบ้านทำให้พ่อแม่คาดหวังกับผมไว้ค่อนข้างสูง มันเลยเป็นการบ่มนิสัยเคร่งขรึม การวางตัวที่ดี เพื่อจะได้มาสืบทอดกิจการอสังหาริมทรัพท์ของครอบครัว ซึ่งไม่มีปัญหาใดสำหรับผมเพราะผมค่อนข้างจะชอบการบริหารมานานแล้ว และเนื่องด้วยความเป็นพี่ใหญ่ของน้องๆ ผมต้องมีความเป็นผู้นำและค่อนข้างเด็ดขาดเพื่อที่จะสามารถดูแลน้องๆได้
บางคนอาจจะมองผมแก่เกินวัยแต่บอกตรงนี้เลยไม่แก่เกินแกงแน่นอนครับ!!!
ผม ชิน และจักรเราสามคนเป็นเพื่อนซี้ปึกปักกันครับ ไปไหนไปด้วย ทุกคนในขณะเลยคิดว่าพวกผมเล่นสามพีกันครับ แต่
แบบ...แค่คิดก็สยองแล้วครับ
ผมไม่มีแฟน ไม่มีใครเป็นตัวเป็นตน ไม่ใช่ว่าผมตายด้านอะไรนะครับเพียงแค่ยังไม่เจอคนที่ใช่ครับ ไม่อยากคบกันแบบชุ่ยๆคบแล้วเลิก ฟันแล้วทิ้งอย่างนี้ผมไม่ชอบครับ อย่างไรผู้หญิงคือเพศแม่เราควรให้เกียรติครับ
เรื่องของผมและผู้หญิงคนนั้นมันก็เกิดช่วงเวลานี้แหละเมื่อ...การรับน้องใหม่ของคณะผมมาถึง...
ผมจำได้ว่าคณะของผมมีการรับน้องใหม่ในวันหนึ่ง ผมซึ่งเป็นพี่ปีสามแล้วก็ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรมาก ยกหน้า ที่ทั้งหมดให้น้องปีสองดูแล เราก็แค่ดูน้องๆอยู่ห่างๆ
พวกเรามารวมกันที่ใต้ตึกคณะ โดยน้องๆปีหนึ่งนั่งเรียงแถวกันและมีป้ายห้อยคอ ปีสองก็จะคอยเปิดกิจกรรม ทั้งร้องเพลง เต้น และอื่นๆ ผมก็นั่งดูอย่างขำๆครับ เมื่อสองปีก่อนตอนเราเข้ามาเป็นเฟรชชี่พี่ๆเขาก็แกล้งเรา พอเราขึ้นปีสองเราก็แกล้งน้องต่อ มันเหมือนเป็นวงจรชีวิตเด็กมหาลัยมากๆเลยครับ
“เอาละครับน้องๆ หลังจากเราไร้สาระมากันนานแล้วนะครับ เรามามีสาระกันสักนิดดีกว่า” น้องปีสองที่ชื่อโอ ถ้าผมจำไม่ผิดตะโกนใส่ไมค์ด้วยความตลก น้องๆก็ขำครับ “เราจะขอเชิญพี่ปีสามมาให้โอวาท ให้ข้อคิดน้องๆสักหน่อยนะครับ” เจ้าตัวพูดเหมือนแบบอธิบดีคณะจะมาเลยครับ เป็นงานเป็นการมากๆ
น้องๆก็มองไปรอบๆเหมือนกับมองหาว่าใครจะมาพูด ผมก็ไม่ได้อะไรเพราะคิดว่าคงมีเพื่อนผมบางคนคงจะขึ้นไปพูด นั่งมองไปเรื่อยๆแต่แบบเริ่มรู้สึกขนลุกยังไงไม่รู้ครับ สายตาแปลกของพวกปีสองและเพื่อนผมมันเพ่งมาที่ผม
แล้วไอ้โอมันก็พูดกรอกลงไมค์ครับ “งั้นเรามาพบกับพี่ปีสามที่เขาว่ากันว่าหล่อที่สุดในคณะ พ่วงด้วยตำแหน่งผู้สละสิทธิ์เดือนบริหารอย่างเป็นทางการ” พูดแค่นี้เขาก็รู้กันทั้งบางแล้วครับ “เชิญพี่จอมราชันเลยครับ” นั่นไง!!!
ทำไมถึงรู้หรือครับ...เพราะผมเป็นคนที่สละสิทธิ์การเป็นเดือนของบริหารเพราะว่าผมไม่ได้อยากเป็นเลยต้องเลือกคนอื่นมาเป็นแทนครับ ความจริงผมก็ไม่ได้คิดว่าผมหล่ออะไรมากมาย แต่มีคนชอบบอกว่าผมหล่อ หน้าตาดี คือความจริงมันก็เป็นแค่ส่วนเดียวครับ อีกส่วนก็คือถ้าเรารู้จักดูแลตัวเอง มีสุขภาพที่ดี เป็นคนดี สุภาพ ผมคดว่าใครๆก็หล่อได้ครับ!!!
เสียงปรบมือเสียงโห่จากน้องทำให้ผมต้องยืนขึ้นอย่างเสียไม่ได้
“ว้าววว หล่อจังเลย” เสียงซุบซิบที่ดันมาเข้าหูผม ผมเลยยิ้มแบบเขินๆ
“เอาละครับ ผมจะส่งต่อไมค์ให้พี่จอมราชันละครับ” ไอ้น้องจอมแสบมันทำหน้ากวนๆแล้วส่งไมค์ให้ผม อยากจะเอาไมค์เคาะหัวมันจริงๆครับ แต่ต้องทำตัวเป็นตัวอย่างที่ดีต่อหน้าน้องๆก่อน
“สวัสดีครับ” ผมกรอกเสียงลงไปในไมค์ น้องๆส่งเสียงมาให้ผมเหมือนเป็นดาราอย่างไรอย่างนั้น “พี่ชื่อจอมราชันนะครับ” ผมแนะนำตัวเองไป “อยู่ปีสามครับ ความจริงพี่พูดไม่ค่อยเก่ง เอาเป็นว่าพี่ก็ยินดีต้อนรับน้องๆทุกคนนะครับ ขอให้เราทั้งหมดรักกัน ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน สามัคคีกันนะครับ ขอบคุณครับ” ผมยิ้มนิดปิดท้าย
น้องๆทั้งชายและหญิงรับคำกันแข็งขันคนแก่ๆอย่างผมก็ดีใจครับ
ผมส่งไมค์กลับไปให้น้องปีสองคนเดิมมาทำหน้าที่ต่อไป
จนเย็นๆเราถึงจะปล่อยน้องๆกลับบ้านครับ พวกผมในฐานะพี่ๆก็ต้องอยู่รอจนน้องๆกลับ เราถึงจะเก็บกวาดข้าวของแล้วค่อยกลับ
ผมเดินออกมาเอารถกับพวกไอ้ชินครับ พอแต่ละคนขึ้นรถเราก็แยกย้าย ผมก็ขับมาเรื่อยจะออกจากมหาลัย
เอี๊ยด!!
ผมเบรกรถสุดโต่งเลยครับเมื่อเห็นร่างคนๆหนึ่งกำลังล้มลงตรงริมฟุตบาทครับ แถมล้มลงมากลางถนนด้วย ดีนะว่าผมขับช้าๆไม่รีบเท่าไร
ผมรีบเปิดประตูลงไปดูใกล้...
เป็นผู้หญิงร่างสมส่วนหน้าตาซีดเซียวนอนอยู่ครับ
“คุณๆ” ผมช้อนหัวเธอมาวางบนตักแล้วเขย่าๆ ผมไม่อยากฉวยโอกาสปลดกระดุมหรือเข็ขัดเพราะยังไงเธอก้เป็นผู้หญิง พี่ยามหน้าประตูวิ่งมาดู
“เกิดอะไรครับ” เขาถาม ผมเลยตอบ
“คุณๆคนนี้เขาเป็นลมล้มลงมากลางถนนครับ” ผมบอก แต่ผมไม่มีแกระทั่งยาดมจะช่วยเธอ “พี่มียาดมไหมครับ”
“มีๆ น้องพาคนเป็นลมมานั่งก่อนมา” พี่แกกลับไปลากเก้าอี้พลาสติกของแกมา ผมพยุงร่างเธอวางนั่งแล้วใหเธอพิงกับบั้นเอวของผม เอามือพัดๆให้
พี่ยามกลับมาอีกทีพร้อมยาดม ผมเอามาอังตรงจมูก
สักพักผมก็เห็นการเคลื่อนไหวของเธอ...
เธอผงกหัวขึ้นมามองผม สีหน้าดีขึ้น
“เอ่อ...ฉัน...” เสียงหวานๆที่เปล่งออกมาแหบเล็กน้อย
“คุณเป็นลมนะ ล้มลงมาที่ถนน” ผมเฉลย
เธอดันตัวเองให้ตั้งตรงแล้วหันมาคุยกับผม “ขอบคุณนะค่ะเอ่อ...”
“จอมราชันครับ” ผมบอกชื่อตัว
“อ้อ...ใช่พี่ปีสามที่ออกมาพูดหรือเปล่าค่ะ” เธอถาม
ผมพยักหน้า “น้องอยู่บริหารหรือครับ”
“ค่ะ”
“แหมน้องในคณะนี่เอง”
“ค่ะ ขอบคุณพี่มากๆเลยนะค่ะ” เธอก้มหน้าให้ผม แล้วหันไปขอบคุณพี่ยามด้วย
ผมยิ้ม “ไม่เป็นไรพี่น้องกัน” ใช่ครับรุ่นพี่รุ่นน้องคณะเดียวกันมีอะไรก็ช่วยเหลือกันครับ “แล้วน้องชื่ออะไร”
ผมถามกลับ
“
ชื่อพลอยคะ!!!”
To be Continue
นี่คงจะเรียกได้ว่าเป็นจุดเริ่มต้นนะค่ะ
การจะเล่าอดีตของคนหนึ่งมันคงจะไม่ได้ภายในตอนเดียวเพราะฉะนั้นน้ำแข็งใสเลยขอเขียนเป็นตอนย่อยๆ
แต่ว่าคงไม่เกินสามตอนแน่นอนค่ะ
แล้วเจอกันตอนหน้านะค่ะ
หัวข้อ: จอมขมังเวทย์ปราบมาร : บทที่ 1(50%) (8/3/2557) P.57+แจ้งข่าว P.1ค่ะ (อ่าน 406061 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก