ตอนจบบริบูรณ์ วันเสาร์นะคะ
พบกับตอนจบของเรื่องนี้ค่ะ
ส่วนตอนพิเศษไปตามอ่านในรวมเล่มเอาเองเด้อ
รายละเอียดจะลงแจ้งวันเสาร์เช่นกันค่ะกระสวยร้อยหัวใจ
Part 9 เที่ยงคืนเศษ ผมพาสภาพจิตใจบอบช้ำกลับมาหาลูก ไม่ลืมแวะล้างหน้าตรงห้องน้ำด้านล่าง ตรวจเช็คความเรียบร้อยเล็กน้อย ไม่ให้มีพิรุธเกินไปนักค่อยกดลิฟท์ขึ้นไปห้องลูก
เตรียมเคาะประตู ชะงักทันเสียก่อน มองผ่านกระจกเห็นแก้วหัวเราะร่าดูมีความสุข
น่าแปลกคนที่ทำให้เธอสนุกสนานดูไม่ทุกข์ร้อนกับเป็นผู้ช่วยพยาบาลสาว เดาอายุน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกัน
อะไรไม่สำคัญ สองคนนี้ท่าทางสนิทสนมเกินกว่าญาติผู้ป่วยกับผู้ช่วยพยาบาลปกติ
ในเวลาดึกดื่นปานนี้ต่อให้มาเช็คความเรียบร้อยของกระแต ไม่น่านั่งโซฟาพูดคุยแบบนี้
ผมเงี่ยหูแอบฟังเงียบ หลังมองที่เตียงกระแตหลับปุ๋ยไม่รู้เรื่อง
“มีความสุขแบบนี้ ฉันพลอยดีใจกับแกด้วย..ยัยแก้ว”
“ต้องขอบใจแกขวัญ..ไม่ได้แกช่วยเรื่องคงไม่ง่ายขนาดนี้หรอก”
แก้วกับผู้ช่วยพยาบาลชื่อขวัญ สนิทกันจริงด้วย
“ฉันจำผัวแกได้ตั้งแต่วันที่ลูกสาวแกเข้าพักแล้ว ผัวแกสิดันจำฉันไม่ได้
คงเพราะเคยเจอกันครั้งเดียวมั้ง แถมตอนนั้นแนะนำกันรีบๆด้วย
ผัวเก่าแกหล่อซะขนาดนั้น เห็นครั้งเดียวฉันจำติดตา”
“ดีนะ..ที่แกไม่เป็นคู่แข่งฉันอีกคน” แก้วตอบเธอยิ้มๆ
“โอ้ย!..ฉันไม่กล้าปะฉะดะคนอย่างแกหรอก แรงได้ใจแบบนี้
ยกมือยอมแพ้ตั้งแต่ไม่ลงสนามดีกว่า ฉายาแกตั้งแต่สมัยเรียน
อีแก้วบ่อนแตกมีใครไม่รู้จัก..ฮะฮ่าๆๆ” แล้วทั้งคู่ก็หัวเราะให้กัน
“แต่ผัวแกนี่ไม่น่าเชื่อเนอะ จะไม่เฉลียวใจสักนิด พอแกให้อ่านก็หลงเชื่อเลยเหรอ”
“โอย!พี่ครไม่โง่นะแก ถ้าไม่ฉลาดฉันไม่ลงทุนขอความช่วยเหลือ
แกถึงกับเอากระดาษหัวจดหมายโรงบาลมาปลอมคำวินิจฉัยโรคประจำตัวฉันหรอก
ไม่อ้างอิงหลักฐานละก็ ต่อให้พูดปากแฉะฉันคงไม่ได้ซบอกพี่เขากอดปลอบหรอกยะ..ยัยขวัญ” ผมอึ้งค้าง
“แกไม่ลืมเก็บจดหมายคืนใช่ป่ะ อย่าปล่อยหลุดรอดถึงมือของเจ้าหน้าที่โรงบาลรู้โดยเด็ดขาด
ฉันจะพลอยซวยไปด้วย ยิ่งปลอมลายเซ็นอาจารย์หมอยิ่งคดีหนักเชียวนะแก”
“ฉันรู้หรอกน่า พอเขาอ่านเสร็จเชื่อตามนั้นฉันเก็บใส่กระเป๋าเรียบร้อยแล้ว
สะใจชะมัดอีกะเทยนั้นมาเห็นเข้าพอดี เท่ากับยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว ทีแรกฉันกะเชือดนิ่มๆ
ให้มีโอกาสได้รับความเห็นใจจากพี่ครเสียก่อน พอเข้าถึงตัวได้เรื่องสร้างความร้าวฉาน
ให้อีกะเทยนั่นเข้าใจผิดไม่เหลือบ่ากว่าแรงหรอก โชคเข้าข้างดันมาในเวลาประจวบเหมาะ
ฉันเลยอ้อนกอดพี่ครเสียเลย ทันเห็นน้ำตามันไหลพรากตะลึงตาค้างไปเลยแก
เสือกไม่สำนึกว่าตัวเองพวกผิดเพศดันอยากได้ลูกผัวฉันไปกก..เล่นกับใครไม่เล่น
รู้จักอีแก้วบ่อนแตกน้อยไปแล้ว..ฮะฮ่าๆๆ” ผมกำหมัดเกร็งแน่น ขบกรามจนปวด
นับหนึ่งถึงร้อยสูดหายใจเข้าออก นึกถึงคำสอนหลวงตาให้มีสติอยู่กับตัวเองเป็นหลัก
ค่อยผ่อนความโกรธที่พุ่งลิ่วสงบลงอย่างช้าๆ
‘คนที่คิดร้ายและอวดตัวว่าฉลาด จงแกล้งโง่ให้เขาดีใจตามนั้น ถึงเวลาเขาพบสัจธรรมได้เอง’ คำสอนหลวงตาทำให้ผมไม่วู่วามผลุนผลันเข้าไปเค้นคอถามความจริงให้ละเอียด
ยืนแอบฟังเงียบๆ ช่วยให้ตัดสินใจบางอย่างโดยไม่ลังเล
“แล้วนี่..ผัวแกไปไหน คืนนี้ไม่กลับมานอนเฝ้าลูกเหรอ”
“หึ..ปานนี้คงตามไปงอนง้ออีกะเทยนั่นละมั้ง ต่อให้ปรับความเข้าใจกันแต่ฉันยังอยู่
อีนั่นจะทนได้สักกี่น้ำ ประหลาดเป็นกะเทยคนแรกที่ฉันเห็นมันสงบเสงี่ยมเจียมเนื้อเจียมตัว
เป็นพวกอีจิตรเพื่อนกลุ่มเราละก็ มันคงลุกตบฉันฟันหลุดไปแล้วแก” แก้วยังคงเปรยอย่างคนอารมณ์ดี
“ยังไงฉันยืนยันผัวแกไม่โง่ก็ซื่อบื้อนิดๆ ไม่ใช่ดูถูกนะแก้ว มีที่ไหนมะเร็งระยะสุดท้าย
จะพริ้งเพราเฉิดโฉมอย่างแก ไม่มากก็น้อยต้องซูบเซียวไม่มีมาลัลลาล่อตะเข้แบบนี้หรอก..คิกคิก” ผมสมควรที่จะโดนดูถูก
“ว่าฉันเหรอยัยขวัญ แกน้อยกว่าฉันนิ..ไอ้เสี่ยหัวล้านที่เปย์แกอยู่ไม่โง่กว่าผัวฉันหรือไง
เอาเงินให้แกถลุงเลี้ยงผัวเด็กจนเปรมยังไม่รู้อีก ว่าแกสวมเขา..ฮะฮ่าๆๆ” แก้วหัวเราะได้น่ารังเกียจขยะแขยง
ในสายตาผมสุดๆ ภาพใบหน้าสวยหวานรอยยิ้มละมุนของกระสวยผุดขึ้นเปรียบเทียบ
คนหนึ่งอย่างกับนางฟ้าผู้อารี แต่ผู้หญิงตรงหน้ากาลกิณีชัดๆ
“ยะ!..แกเลิศเลอกว่าฉันนักนี่ ผัวเสี่ยแกไม่ต่างกันหรอก เด็ดจริงแกคงไม่โร่วิ่งมาไล่จับ
ผัวเก่าสุดหล่ออย่างพี่ครของแกคืนมั้ง ฉันแค่โทรไปบอกแกแจ้นมาทันที ถ้าพี่ครของแกไม่ดึงดูด
คนอย่างแกยอมลงทุนขนาดนี้เชียวเหรอยัยแก้ว มันก็ไก่เห็นตีนงู งูเห็นนมไก่แหละว้า..ทำมาว่าฉันยัยนี่”
สองคนนี้สมองมีแต่หยิบเรื่องผู้ชายมาคุยตลอด
“เพราะเด็ดดวงมากนะสิ ฉันถึงปล่อยให้หลุดมือไม่ได้ แต่ละคนที่ไปเจอมาทั้งไซส์ทั้งขนาดลีลา
สู้พี่ครไม่ได้เลยแก ทนห่างเป็นปีรอให้ไอ้เสี่ยกบมันไว้ใจ เปย์ให้ฉันใช้จ่ายสบายๆไม่ตามติดเป็นตังเมเหมือนใหม่ๆ
ฉันถึงได้มีเวลาแวบมาหาความสดชื่นจากพี่ครสะดวกแล้วตอนนี้
นี่ขนาดบอกมาเยี่ยมเพื่อนผ่าตัด ให้แกช่วยยืนยันทางโทรศัพท์ เสี่ยกบมันยังเชื่อเลย
แถมควักตังค์ให้อีกห้าหมื่น นัดเจอมันอีกสามอาทิตย์มันยังยอมเลยแก หลงฉันหัวปักหัวปำ
ผู้ชายร้อยทั้งร้อยลองเจอลีลาเด็ด ตายคาอกทุกราย มีแต่พี่ครแหละฉันยอมรับ ไม่เคยเจอใครโดนใจ
เท่าพี่เขามาก่อน สำคัญฉันอิ่มเรื่องอย่างว่า ไม่รู้ทำไมไม่ยักได้หัวใจเขามาครองนี่สิ ตอนนี้ฉันไม่สนใจแล้ว
สุภาพบุรุษขี้ใจอ่อนอย่างพี่ครสุดท้ายก็ลูกไก่ในกำมือฉันดีๆนี่เอง แผนขั้นต่อไปฉันแค่แกล้งมีอาการ
รอจังหวะถึงเนื้อถึงตัว วัวเคยขาม้าเคยขี่มีหรือพี่ครจะรอดมือฉันได้ ส่วนหลักฐานฝังกลบอีกะเทยนั่น
ฉันเตรียมแผนไว้แล้ว แค่คลิปแอบถ่ายนิดหน่อยให้หล่อนเห็นจะจะตางานนี้คงไปแล้วไปลับ
ที่นี้พี่ครต้องเป็นของฉันคนเดียว..ฮิฮิ” ฟังแล้วแทบจะอ้วก รู้สึกมวนท้องไปหมด ไม่คิดแก้วที่ผมรู้จัก
จะน่ารังเกียจได้เพียงนี้ ถึงแม้ผมจะเคยเห็นข้อเสียเธอมาบ้าง แต่ไม่คิดฝันทัศนคติ
ที่เก็บซ่อนไว้ข้างในจะน่าขยะแขยงสุดๆ
“อุ้ย!..คุยกับแกเพลินฉันต้องไปทำงานต่อ หลบมาเม้าท์มอยหัวหน้าเวรตรวจมาฉันจะพลอยซวย ไปก่อนนะ”
ผมรีบหันหลังเดินหลบออกมาในที่ลับตา หลังผู้ช่วยพยาบาลชื่อขวัญกลับออกจากห้อง กระทั่งเธอเดินไปแล้ว
ค่อยกลับเข้าข้างใน ปรับสีหน้าให้ดูปกติมากที่สุด
“พี่คร..แก้วเซอร์ไพรส์มาก นึกว่าคืนนี้พี่ไม่กลับเสียอีก” น้ำเสียงแสดงความยินดีออกนอกหน้า
“ขอโทษนะพี่ยุ่งนิดหน่อย..นี่ก็ดึกแล้วแก้วไม่กลับอีกเหรอ..พี่อยู่เฝ้าลูกเอง คืนนี้คงไม่ตื่นหรอก” ไล่เธอทางอ้อม
“แก้วอยากใกล้ชิดลูก พี่ก็รู้เวลาแก้วเหลือไม่มาก ยังไงคืนนี้พี่ให้แก้วอยู่เป็นเพื่อนนะ
หรือกลัวนังกะเทยเข้าใจผิด” พาดพิงกระสวยจนได้
“ถ้าแก้วตั้งใจเฝ้าลูกจริง พี่กลับไปพักดีกว่า พรุ่งนี้พี่ต้องทำงาน
แล้วยังไงพี่ให้คนมาเปลี่ยนตอนเช้า ตกลงตามนี้” ไม่รอให้เธอรั้งผลุนผลันออกมาเลย
ตั้งใจกลับไปจัดแจงงานที่บ้าน ดีเสียอีกช่วงนี้คงต้องตะล่อมไม่ให้พิรุธว่าผมรู้ความจริงแล้ว
ใช้ประโยชน์จากเธอดูแลกระแตไปพลางๆ ผมเองไม่มีเวลาอยู่เฝ้าลูกยกเว้นช่วงเย็น
ส่วนจันนาคงต้องช่วยร้านช่วงที่สวยไม่อยู่ วางแผนในใจแบบนี้ ผมจึงไม่กระโตกกระตาก
แกล้งทำเป็นโง่ตามคำสอนหลวงตาแหละครับ เธอจะได้ตายใจ...
ห้องที่เคยมีคนข้างกายมีแต่ความว่างเปล่า กลิ่นหอมคุ้นชินยิ่งทำให้ผมคิดถึงสวยจับใจ
น้ำตาซึมนอนมือก่ายหน้าผาก ไม่รู้สวยจะอ่านข้อความที่ผมส่งไปไหม
สัญญาณโทรศัพท์ยังไม่เปิดเครื่องเลย ผมจะรักษาคำพูดที่บอกจะรอ
ต้องทำให้สวยเห็นให้ได้ว่าผมรักสวยคนเดียว
ความเหงาจับหัวใจ แต่เดิมไม่เคยรู้สึกเหงาได้หนาวเหน็บเท่านี้ เป็นเพราะผมอยู่กับตัวเองตั้งแต่เด็ก
ไม่มีญาติที่ไหน พอมีใครมาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเติมเต็มให้รู้สึกถึงความสำคัญ เห็นคุณค่าจนเกิดความรักหวงแหน
จู่ๆมาหายไปแบบนี้ ชีวิตเหมือนบิดเบี้ยวไปเลย อาศัยพลังใจรวบรวมสมาธิพยายามไม่ให้ฟุ้งซ่าน แม้จะยากแสนเข็ญไม่ใช่น้อย
เมื่อเตียงนี้ห้องนี้ ภาพอิริยาบถต่างๆของกระสวยวนเวียนหลอนผมอยู่ตลอด กว่าจะข่มตาหลับเกือบตีสี่
เป็นเวลาที่เด็กในบ้านจ่ายตลาดแบ่งงานกันเปิดร้าน งีบได้ไม่ถึงชั่วโมงตัดสินใจลุกอาบน้ำเตรียมไปทำงาน
ลงมาด้านล่างขอกาแฟจันนารองท้องแก้ว ปกติหน้าที่ของสวยเตรียมไว้ให้ผมจนเคยตัว
ไม่ต้องเอ่ยปากร้องขอแม้แต่น้อย ไม่นับถุงเท้ารองเท้าเสื้อผ้าชุดทำงานแม้แต่กางเกงใน
แขวนเตรียมไว้รอหน้าตู้ตลอด เช้านี้ผมต้องปรับตัวรื้อหามาใส่เอง โหวงไปเลย..
“ขอบใจมากจันนา ฝากบอกพวกเราด้วย เย็นนี้พี่เลิกงานมีเรื่องจะคุยกับพวกเรา
พี่สวยคงไม่อยู่สักพัก ฝากจันนากับเพื่อนๆดูแลทำอาหารขายกันไปก่อน ขาดเหลืออะไรมาคุยกับพี่”
บอกกล่าวเรียบร้อย ผมออกมาทำงานเลย เป็นวันปกติที่จิตใจไม่ปกติเหมือนเช่นที่ผ่านมา...
ผมใช้ชีวิตผ่านไปอย่างรอคอย วงจรชีวิตมีเพียงทำงานไปนอนเฝ้าลูกเปลี่ยนกับแก้ว
แรกเริ่มต้องคอยตอบคำถามกระแตเรื่องแม่ไปไหน กระทั่งทุกวันนี้ถึงกระแตสนิทกับแก้วระดับหนึ่ง
แต่ไม่เคยเรียกแก้วว่าแม่คำเดียวโดดๆ ยังคงตามด้วยชื่อเหมือนเดิม
แต่กระสวยลูกถามถึงแต่แม่ ผมต้องโกหกบอกแม่ไปทำงานไกลหาเงินมารักษาหนู
ให้ลูกรีบหายออกจากโรงบาลไวๆจะได้เจอแม่ พอหายแล้วแม่ไม่ต้องไปทำงานไกล เราจะได้อยู่ด้วยกันอีกครั้ง
กระแตถึงเลิกเซ้าซี้ สนใจดูแลตัวเองตามประสาเด็กที่คาดหวังจะได้เจอหน้าแม่เมื่อออกจากโรงบาล
อาการกระแตหมอประจำตัวบอกไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง อีกสามวันกลับบ้านได้ แค่มาตามนัดหมออีกสองครั้งเพื่อเช็คร่างกาย
หรือเด็กมีอะไรผิดปกติมาได้เลยไม่ต้องรอ ผมทั้งดีใจและเศร้าใจในเวลาเดียวกัน
ดีใจที่ลูกได้ออกจากโรงบาลเสียที ได้ไม่ต้องสุงสิงเกี่ยวข้องกับคนที่ได้ชื่อว่าแม่ใจร้ายใจยักษ์อย่างแก้วอีก
แต่ที่เศร้าต้องโกหกลูกอีกแล้ว ผ่านไปกว่าสามอาทิตย์ กระสวยไร้วี่แววไม่ติดต่อด้วยซ้ำ เธอใจเด็ดมาก
ตลอดเวลาที่มีโอกาส แก้วพยายามวอแวถึงเนื้อถึงตัวผมอย่างมีจุดประสงค์ ใช้วิธีบ่ายเบี่ยงอย่างเนียนๆ
ไม่ให้ดูน่าเกลียด วันที่รอมาถึงผมลางานพาลูกออกจากโรงบาลโดยไม่ให้แก้วรู้ โชคเป็นของผมเธออ้างติดธุระ
เดาว่าเสี่ยที่เลี้ยงดูคือธุระของเธอ
ผมพาลูกกลับมาบ้านให้อยู่กับผมที่ห้องสวย ทุกอย่างราบรื่นผ่านไปด้วยดี คำตอบเตรียมให้ลูก
อาทิตย์หน้าแม่สวยจะกลับมา ช่วงนี้แม่สวยกำลังสะสางงาน หลอกล่อด้วยขนมของโปรด มีจันนาพี่เลี้ยงคนสนิท
ที่กระแตรักและติดกันแจเป็นคนดูแล
ทุกอย่างไม่ง่ายสามวันถัดมาแก้วโผล่มาที่ร้าน ผมเลิกงานไม่ถึงสิบนาที กลับเข้ามาเจอเธอนั่งรอก่อนแล้ว
“พี่คร..คิดถึงจังเลย มีเวลาแก้วรีบมาหาพี่กับลูกทันที นี่เพิ่งเสร็จธุระซื้อของมาฝากพี่กับลูกเยอะแยะ”
เธอโผเข้ากอดแขนอย่างวิสาสะ ผมเบี่ยงตัวออกมองเธอนิ่ง ถึงเวลาที่ต้องจัดการเรื่องนี้ให้เด็ดขาด
ที่ผ่านมาเป็นเพราะผมไม่หนักแน่นชักศึกเข้าบ้านเสียเอง
“จันนา..พาน้องไปอยู่ข้างบนห้องก่อนป่ะ” ให้จันนาพากระแตขึ้นไปอยู่บนห้อง
ไม่ต้องรอสั่งเป็นครั้งที่สอง จันนาจัดการพากระแตออกไปเรียบร้อย แก้วยิ้มพราวส่งสายตามีความหมาย
คงเข้าใจผมต้องการอยู่กับเธอเพียงลำพัง
“พี่มีเรื่องจะคุยกับแก้ว”
“แก้วดีใจจริง รอเวลานี้ใจจดใจจ่อ ยิ่งรู้จากเด็กนังกะเทย..อุ้ย!..นังสวยไม่อยู่เป็นเดือนแล้ว”
เธอรีบเปลี่ยนสรรพนามหลังผมถลึงตาใส่ ไม่ชอบให้แก้วก้าวร้าวสวยเลยครับ
“พูดเรื่องของเราเถอะ อย่าดึงคนที่ไม่เกี่ยวข้องมายุ่งด้วยดีกว่า” น้ำเสียงผมเรียบเรื่อย
“เอาสิคะ ความจริงแก้วไม่ได้อยากคุยเรื่องคนอื่นหรอก พี่ครให้แก้วทำหน้าที่แม่
พร้อมกับเมียแล้วใช่ไหม” หน้าสวยยิ้มกว้างไม่เก็บอาการ
“แก้วกำลังเข้าใจผิดแล้ว พี่จะบอกแก้วว่า ต่อไปนี้ไม่ต้องมาหาพี่กับลูกอีก
ถือเสียว่าพี่กับลูกตายจากแก้วไปแล้วก็ได้” ผมพูดน้ำเสียงจริงจัง จ้องเธอหนักแน่น เธอชะงักหน้าเจื่อนลงทันที
“พี่คร..หมายความว่ายังไง”
“แก้วได้ยินไม่ผิดหรอก พี่หมายความอย่างที่พูด”
“พี่ครจะกีดกันแม่ที่กำลังใกล้ตายไม่ได้ ต่อให้ใจร้ายไม่สงสารแก้ว แต่พี่ครต้องสงสารลูก
ทำเหมือนแก้วตายไปแล้วใช่ไหม แก้วยังเหลือเวลาอีกตั้งสามถึงหกเดือน ไม่ได้ตายวันตายพรุ่งเสียหน่อยนี่”
เธอเริ่มเสียงดังแล้ว ดีที่กระแตอยู่ชั้นสาม คงไม่ได้ยินหรอกว่าข้างล่างเกิดอะไรขึ้น
“เลิกเล่นละครกับพี่ได้แล้วแก้ว พี่รู้ความจริงเรื่องที่แก้วไม่ได้ป่วยมานานแล้ว ที่ไม่พูดเพราะยังไม่ถึงเวลา
ตอนนี้พี่ไม่เห็นความสำคัญอะไรที่ต้องให้แก้วเข้ามาพัวพันชีวิตพี่กับลูกอีก พี่ไม่ได้แช่งแก้วตายสักคำ
แค่ให้แก้วคิดว่าพี่กับลูกตายจากแก้วต่างหาก ระหว่างเราให้มันจบเถอะ”
“พี่ครหมายความว่ายังไง พี่ไปรู้อะไรมา แก้วเพิ่งไปขอยาประทังอาการกับหมอถึงได้หายไปสามวัน” เธอยังพยายามอีก
“พี่รู้ตั้งแต่วันที่ผู้ช่วยพยาบาลชื่อขวัญ คุยกับแก้วในห้องคืนนั้น รู้กระทั่งขวัญเป็นคนโทรไปบอกแก้วว่า
พี่พาลูกมารักษาทีนี่ เรื่องที่ขวัญช่วยทำเอกสารเท็จมาหลอกพี่ด้วย แก้วไม่ต้องพยายามแล้ว สำหรับแก้วพี่ไม่เหลืออะไรให้
แม้แต่ความรู้สึกดีดีระหว่างเรา มันตายไปตั้งแต่วันที่พี่รู้ความจริงคืนนั้นแล้ว..แก้ว” ผมพูดตามความรู้สึกไม่มีโกหก
“พี่รู้แล้วทำไมยอมให้แก้วดูแลลูกตลอดสามอาทิตย์ห๊ะ!..ทำไมพี่แกล้งทำเหมือนไม่รู้ พี่หลอกแก้วเหรอ..กรี๊ดดด!!”
เธอกระทืบเท้ากรี้ดใส่ผมเสียงแหลม
“พี่ไม่ได้หลอก การที่รู้ความจริงจำเป็นต้องบอกแก้วด้วยเหรอพี่รู้ ในเมื่อไม่เห็นประโยชน์อะไรที่ต้องบอก”
ผมตอกเธอกลับ
“แสดงว่าพี่หลอกใช้แก้วช่วยดูแลลูก ระหว่างที่พี่ยุ่งใช่ไหม พูดมาเซ่!!..หลอกใช้แก้วใช่ไหมห๊ะ!!”
เธอแหกปากตะคอกใส่ผมใหญ่
“ถ้าแก้วคิดอย่างนั้นพี่ไม่มีอะไรแก้ตัว ในเมื่อแก้วประกาศป่าวๆว่ากระแตคือลูกของแก้ว
จำเป็นด้วยเหรอที่แม่จะดูแลลูกตอนป่วยเป็นการหลอกใช้ ไหนแก้วบอกเองว่ารักลูก” ผมย้อนเธอทันควัน
“มันก็ใช่ แล้วทำไมตอนนี้แก้วถึงมาดูแลลูกไม่ได้”
“ตอนนี้ลูกหายแล้ว ไม่ได้ป่วยไม่จำเป็นต้องมีแม่อย่างแก้วคอยดูแล แก้วสมควรเอาเวลาที่เหลือไปดูแลคนที่เลี้ยงดู
ให้ความสุขสบายแก้วเสียยังดีกว่า พี่ไม่ต้องการให้ลูกเรียนรู้พฤติกรรมที่แก้วใช้ชีวิต กระแตเป็นเด็กผู้หญิง
หากได้รับการถ่ายทอดความคิดผิดๆ อนาคตลูกคงไม่ต่างแก้ว ซึ่งไม่สมควรเอาเป็นแบบอย่าง
เข้าใจพี่ใช่ไหมทำไมพี่ไม่ให้ลูกใกล้ชิดแก้ว”
“พี่คร..พี่กำลังดูถูกแก้ว แล้วอีนังกะเทยนั่นมันดีกว่าตรงไหน ลูกใกล้ชิดมันไม่คิดหรือจะได้รับการถ่ายทอดผิดๆ
เบี่ยงเบนกรี๊ดกร๊าดดัดจริตเป็นกะเทยสถุลไร้สกุลรุนชาติ ลูกโตขึ้นแรดร่านดีกว่าแก้วตรงไหน..พี่พูดมาเซ่!!!”
เสียงเธอแปดหลอดไปแล้วครับ
“พี่ไม่จำเป็นต้องอธิบาย แต่พี่มั่นใจเกินร้อยถ้ากระสวยเลี้ยงดูกระแต นอกจากลูกนิสัยดีจิตใจดีงามแล้ว
อนาคตลูกคงไม่ย่อยยับแหลกเหลวเหมือนที่พี่กลัวมันจะเกิด ถ้าคนดูแลเป็นกระสวย พี่ให้เครดิต”
“กรี๊ดด!!..พี่มันบ้าไปแล้ว หลงตูดจนไม่ลืมหูลืมตา มีนมแท้รูจริงไม่เอา
กลับไปมัวเมารูตูดนมเทียม พี่มันผู้ชายโง่เง่า” เธอชี้หน้าด่าตัวสั่น
“ถ้าสิ่งที่พี่ทำแก้วคิดว่ามันโง่เง่าแล้วแต่แก้ว พี่ไม่แคร์เลยสักนิด
พี่สนแค่ว่า..หัวใจพี่รักใครต้องการใคร คำตอบที่ได้พี่รักกระสวยรักกระแต
พี่จะไม่ยอมให้คนที่พี่รักต้องถูกทำลายด้วยการกระทำต่ำช้าเลวทราม
ด้วยความริษยาของใครบางคน” ผมจบคำพูดเท่านั้น ก่อนเดินหนีขึ้นมา
ไม่ลืมปิดประตูทางขึ้นลงกลอน ทิ้งเธอให้ยืนตัวสั่นเม้มปากกระทืบเท้าตามหลัง
ทันได้ยินเสียงตะโกนดังลั่น
“ดี..เราจะได้เห็นดีกัน อย่าหวังพี่กับลูกจะมีความสุข
เล่นกับใครไม่เล่น..รู้จักอีแก้วน้อยไปเสียแล้ว จำใส่กะโหลกหนาปัญญาควายของพี่เอาไว้ด้วย
ไอ้บ้าพี่คร..คนเขารักไม่ชอบ อยากให้เกลียดใช่ไหม อีแก้วจัดให้..ไอ้คร..ไอ้พี่บ้า..ไอ้ผู้ชายงี่เง่า..บลาๆๆๆ”
สารพัดคำด่าที่เธอสรรหามา ผมหนีขึ้นชั้นสามจนไม่ได้ยินเสียงเหล่านั้น ชั้นนี้กระสวยบุชานอ้อยเต็มผนัง
กั้นเสียงรถราจากท้องถนนจึงเงียบสงบ ไม่ได้ยินเสียงใดๆให้ระคายหูเลย...
มาลงต่อแล้วนะคะ เป็นเพราะเม้นท์กระจาย
แต่ละเม้นท์แรงได้ใจ คนเขียนชอบมากๆ อ่านจุใจไปเลย (อินี่แอบซาดิส)
ชอบนะคะ ไม่ต้องกลัวว่าเม้นท์แรงเม้นท์หยาบแล้วคนเขียนจะรับไม่ได้
รับได้ค่ะ ไม่ต้องห่วงนะเคอะ...เม้นโลดเลยพี่...อารมณ์มันอัดอั้นยังไงใส่มาตามสะบาย
เป็นกระจกสะท้อนงานเขียนคนแต่งด้วยนะคะ
รักคนอ่านที่แสดงความคิดเห็นจุงเบยยยย!! รักคนอ่านที่ไม่เผยตัวด้วยเช่นกันค่ะ..รักมากกก!!!
Luk.
หัวข้อ: @@@โดยLuk [กระสวยร้อยหัวใจ] 23/3/56 ## (อ่าน 184594 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก