= 2 = “ลูกแม่” เธอย่อตัวอ้าแขนรับร่างน้อยๆไว้แนบอก
ก้มหัวสูดดมผมของลูกอย่างอ่อนโยน เห็นแล้วน้ำตาซึม
ทุกกิริยาการกระทำของแม่กับลูก ไม่เพียงแต่ผมที่ประทับใจ
แม้แต่ไอ้เป้ไอ้นพ และเด็กๆที่ตามมา ถึงกับตื้นตันดูจากสีหน้าแววตาพวกมันก็รู้
“กูเห็นแบบนี้ สมควรแก่เวลาหาแม่ให้ลูกจริงจังสักที”
ไอ้นพถึงกับเปรยออกมาเบาๆ
“ตัวพ่ออย่างมึง เอ่ยปากจะหยุด ดีใจด้วยเพื่อน
กูเองคงกลับไปคิดเหมือนกัน” ไอ้นพกับไอ้เป้มันหันไปจับไหล่
แสดงความยินดีให้กันเฉย ผมพลอยยิ้มให้พวกมันไปด้วย
แค่การกระทำที่กระสวยแสดงออกจากก้นบึ้งของหัวใจซึ่งบริสุทธิ์งดงาม
กลับส่องสว่างแผ่ความรักของครอบครัวให้คนที่ได้สัมผัสอยากสร้างครอบครัวตาม
ภาพสองแม่ลูกที่โอบกอดกัน ประทับใจพวกผมจริงๆ
ก่อนกระสวยรวบอุ้มลูกสาวขึ้นยืน หันไปบอกกับจันนาว่า
“เก็บร้านเสร็จอาบน้ำแต่งตัวสวยๆ เย็นนี้พี่มีรถมารับพวกเราไปกินเลี้ยง
ขอบใจมากจันนากับทุกอย่างที่ทำเพื่อพี่”
“เล็กน้อยค่ะพี่สวย พวกเราแต่งตัวรอ” จันนาเป็นตัวแทนพวกที่เหลือ
เห็นรอยยิ้มเด็กๆในบ้านมองกระสวยอย่างชื่นชม ผมพลอยท่วมท้นไปด้วย
กระสวยผูกพันได้รับความรักเคารพจากคนใกล้ชิดอย่างไม่มีข้อกังขา
“ไปกันค่ะพี่คร พวกพี่ๆเชิญด้วยนะคะ เลิกงานจะมีคนมาพาไป
สวยเชิญพี่ๆกินเลี้ยงเล็กน้อยแทนการขอบคุณ” เธอไม่ลืมชวนพวกไอ้เป้ ไอ้นพ
และลูกน้องในแผนกผม แต่ละคนพยักหน้ารับปาก ก่อนเดินนำผมไปขึ้นรถลีมูซีนคันหรู
ซึ่งมีคนรอเปิดประตูให้เสร็จสรรพ เราสามคนพ่อแม่ลูกเข้าไปนั่งด้วยกัน
ไม่กล้าปริปากถามว่ากระสวยกำลังพาผมไปไหน ถ้าเมียไม่บอกได้แต่รอ
ถึงเวลาคงได้รู้ความกระจ่าง ตอนนี้ขอกดจมูกแนบแก้มใสที่แสนคิดถึง
กระสวยไม่ขืนหนี ยอมให้ให้ผมหอมต่อหน้าลูก กระแตจ้องตาแป๋ว
ก่อนจะยิ้มใสซื่อที่เห็นพ่อหอมแม่
มาถึงตึกระฟ้าสูงลิบลิ่ว อาคารสำนักงานขึ้นชื่อ
โดยลำพังวาสนาผมแล้วคงยากที่จะเหยียบที่นี่ กระสวยดูคุ้นเคยดี
พนักงานพอเห็นเธอต่างยกมือไหว้ทักทายอย่างนอบน้อม ผมอึ้งไปตลอดทาง
มีคำถามมากมายในหัว แต่ไม่สะดวกเอ่ยปากตอนนี้
เมียแสนสวยอุ้มลูกก้าวฉับๆ ท่วงท่าสาวมั่นไม่มีเคอะเขิน
ใบหน้าสวยใสแก้มขาวเรื่อสีฝาด ยิ้มละไมตลอดเวลา
กระทั่งพาผมขึ้นลิฟท์ขอเปลี่ยนอุ้มลูกเธอไม่ยอม สองแม่ลูกติดกันยังกะตังเม
กระแตเองเอาแต่ซุกตัวอยู่กับอกแม่ตลอด ผมได้แต่ปล่อยเลยตามเลย
กระสวยพามาชั้นบนสุดของอาคาร เห็นรถราด้านล่างอย่างกับมด
ก่อนเดินไปหยุดหน้าประตูไม้สักบานคู่ขนาดใหญ่ ผู้หญิงสวยนางหนึ่ง
กุลีกุจอยกมือไหว้พร้อมเปิดประตูเชื้อเชิญ
“ท่านประธานรอคุณหนูอยู่ค่ะ” สรรพนามที่เรียก
ทำเอาผมพยายามปะติดปะต่อเรื่องราว แต่จับต้นชนปลายไม่ถูก
กระทั่งเราเข้าไปกันในห้อง ชายหนุ่มอายุประมาณยี่สิบ
หน้าตาคมเข้มแบบแขกขาว หล่อเหลาไม่มีที่ติลุกขึ้นต้อนรับ ส่งมือเช็กแฮนด์
“ยินดีที่พบหน้าครับ..พี่เขย” ผมรีบส่งมือไปจับ
ไม่ให้ดูน่าเกลียดทั้งที่มีคำถามในใจ
เก้าอี้พนักสูงอีกตัว ชายวัยห้าสิบเกือบหกสิบผมสีดอกเลา
ใบหน้าอาบยิ้มอบอุ่น จำติดตาคือเพื่อนท่านประธานบริษัทฯ
ที่ขึ้นไปมอบสร้อยคอทองคำให้กระสวยวันงานเลี้ยงส่งท้ายปี
“ยินดีต้อนรับ ลูกเขย” ผมรีบยกมือไหว้ เขายกมือรับไหว้
ก่อนผายมือให้นั่งเก้าอี้ว่าง กระสวยพาลูกนั่งติดกับผม กระแตนั่งตักแม่..
“ส่งหลานให้ผมอุ้มหน่อยพี่สวย” ชายหนุ่ม
ยื่นมือไปอุ้มเจ้าหญิงน้อย กระแตจ้องตาแป๋ว
“สวัสดีคุณน้าชารีฟ กับคุณตาไบคาลก่อนคะ”
กระสวยบอกปุ๊บ ลูกสาวตัวน้อยยกมืออูมเล็กๆ ขึ้นพนมพูดอย่างน่ารัก
“สวัสดีค่ะคุณน้า คุณตา” ก่อนโดนรวบตัวปุ๊กลุก
ไปอยู่ในอ้อมแขนน้ารูปร่างสูงใหญ่
“น่ารักจังค่ะ” แก้มใสโดนฟัดด้วยจมูกโด่งกระแตหัวเราะคิก
คงจั๊กจี้ไรหนวดของชารีฟ
“มาให้ตาหอมบ้าง” ชารีฟอุ้มหลานไปส่งบนตักคุณตา
โดนคุณตาหอมแก้มซ้ายขวา ก่อนเปิดลิ้นชักหยิบกล่องกำมะหยี่สีแดงมาเปิดฝา
ดึงสร้อยคอทองคำขาวเส้นเล็ก มีเพชรรูปดาวเป็นจี้น่ารักๆ
ขึ้นปลดตะขอสวมลงคอกระแตด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มอบอุ่น
“นี่คือของขวัญต้อนรับหลานตา” ผมมองเงียบๆ
แทบไม่ได้ปริปาก กำลังนั่งลำดับเหตุการณ์อยู่
“เอาล่ะ มาว่าเรื่องราวของเรากัน นครคงแปลกใจสินะที่จู่ๆ
กระสวยมีพ่อและครอบครัว ทั้งที่ตัวคนเดียวลำพังโดยตลอด”
“ครับ” ผมตอบรับทันที
“ความจริงไม่ใช่แค่นครหรอก ครั้งแรกผมก็แปลกใจไม่ต่างกัน
ตอนที่ผมได้รับเชิญไปร่วมงานเลี้ยงปีใหม่ที่บริษัทฯคุณ
วันนั้นผมเห็นสร้อยเพชรชุดหัวใจรัก ที่เคยออกแบบไว้กว่ายี่สิบสี่ปี
เพียงชุดเดียวที่สั่งทำให้คนที่ผมรักคือแม่ของกระสวย มอบเป็นของขวัญแทนใจ
ผมมีปัญหาฉุกเฉินต้องบินกลับปากีฯเพราะคุณปู่ล้มหัวกระแทกเข้าไอซียู
ทำให้ไม่มีเวลาบอกกล่าวแม่ของกระสวย
ฝากจดหมายคนสนิทมอบให้แล้ว เพิ่งรู้จดหมายไม่ถึงมือเธอ
ต่อเมื่อผมกลับมาตามหาหลังจัดการปัญหาเสร็จ แต่แม่ของกระสวยไม่อยู่แล้ว
เธอเข้าใจผมทิ้งเธอไป เฝ้าสืบเสาะติดตามข่าวคราวไม่สามารถหาเจอ
เป็นเพราะเธอเปลี่ยนอาชีพย้ายถิ่นฐานทำมาหากิน ผ่านไปกว่าสามปี
กระทั่งแม่กับพ่อผมรบเร้าให้แต่งงานเมื่อตามหาสาวไทยคนรักไม่เจอเสียที
คือแม่ของชารีฟ น้องชายต่างแม่ของกระสวย”
ชารีฟค้อมหัวให้เป็นการแนะนำตัวอีกครั้ง ผมก้มหัวให้เขาเช่นกัน
“หลังงานคืนนั้น พอถามกระสวยระหว่างมอบรางวัล
ความรู้สึกบางอย่างทำให้รู้ว่านี่คือลูกของผม กลับจากงานเลี้ยงผมจ้างนักสืบมือดี
ค้นประวัติติดตามเรื่องราวทันที พอรู้แน่ชัดให้คนไปรับกระสวยมาพูดคุย
แต่กระสวยไม่อยากอยู่กับผม บอกเล่าเรื่องราวของนครกับลูกให้ผมฟัง
ขอเวลาปรึกษานครก่อน ผมให้เวลาลูกโดยไม่มีเงื่อนไขทั้งสิ้น
ต้องการทำหน้าที่ของพ่อ ที่ไม่ได้ดูแลกระสวยมาตั้งแต่แม่เขาตั้งท้อง
สิ่งใดที่สามารถทำได้ ผมต้องการชดเชยให้ลูก วันหนึ่งกระสวยมาหาผม
บอกความประสงค์ที่จะรับการช่วยเหลือโดยไม่มีนครกับลูกมาด้วย
คนเป็นพ่อที่ผ่านโลกมาไม่น้อยรู้ว่าลูกต้องมีปัญหา
ระหว่างที่สวยไปปากีฯกับผม เพื่อพบหน้าปู่ย่าครอบครัวที่นั่นตลอดสองอาทิตย์
ผมให้ชารีฟจัดคนตามความเคลื่อนไหวของนคร จนรู้ถึงปัญหาที่นครประสบ
แต่ไม่ได้บอกกระสวย รอดูว่าลูกตัดใจได้จริงไหม กระสวยไม่มีความสุข
เมื่ออยู่โดยปราศจากนครกับลูก รอยยิ้มที่เผยออกมาเป็นรอยยิ้มที่เศร้าหมอง
ไม่สดใสอ่อนหวานเหมือนอย่างเคย แค่นี้ผมเข้าใจแล้วความสุขของลูกไม่ได้อยู่ที่
ลาภ ยศ เงินทอง แต่อยู่ที่นครกับหลานกระแต
จันนาคือคนที่ใช้เป็นหน่วยข่าว ล่าสุดคลิปภาพและเสียงที่นครตัดขาดภรรยาเก่า
จันนาเป็นคนส่งเข้าเครื่องผมตามที่ได้กำชับ และผมเป็นคนให้สวยดู วันนี้กระสวยจึงไป
จัดการปัญหาทั้งหมดหลังจันนาโทรบอก เดิมทีเราตั้งใจไปเชิญคุณอีกสองวัน
แต่พอเจอปัญหาก่อนกระสวยจำต้องออกหน้าปกป้องครอบครัวด้วยตัวเอง
เย็นนี้ผมเตรียมงานเลี้ยงต้อนรับลูกเขยกับหลานสาวตัวน้อยเป็นงานเลี้ยงประกาศ
ให้พนักงานในความดูแลไบคาลกรุ๊ป ได้รู้จักว่าที่ประธานบริหารและรองประธานไปในตัว
นับตั้งแต่วันนี้นครไม่ต้องทำงานที่บริษัทฯเพื่อนผมแล้ว ผมแจ้งมันไปแล้ว
ถึงเวลาที่ต้องขอตัวลูกเขยมาช่วยงานที่นี่ เพราะชารีฟต้องไปดูสาขาที่ปากีฯ
ส่วนประเทศไทยผมยกให้นครกับกระสวยเป็นของขวัญแทนการแต่งงาน
พ่อแก่ๆอย่างผมขอวางมือเลี้ยงหลานอยู่บ้าน นครคงหมดข้อสงสัย”
“ครับ..ท่าน”
“เรียกพ่อสิ..เราคือพ่อลูกกัน”
“ครับ..พ่อ”
“ดีมากลูกเขย..ฮะฮ่าๆ” เสียงหัวเราะรอยยิ้ม
และความกระจ่างที่ผมได้รับรู้ ทำให้หมดข้อกังขา
งานเลี้ยงมีเพื่อนที่บริษัทฯ พวกไอ้เป้ ไอ้นพ
และลูกน้องเก่ามากันพร้อมหน้า รวมทั้งเด็กๆในบ้าน
บัดนี้กลายมาดูแลร้านอาหารที่กระสวยเปิดอย่างเป็นทางการ
ใช้ชื่อเดิมแต่ใหญ่โตหรูหราในทำเลทอง ได้จันนา
สายใจและอีกสองคนหัวเรือใหญ่
‘ร้านข้าวสวย’ จึงติดอันดับต้นๆเรื่องความอร่อยไม่น้อยหน้าใคร
ส่วนผมกับกระสวยย้ายมาอยู่บ้านหลังใหม่ พร้อมพวกเด็กในร้าน
เป็นหมู่บ้านเศรษฐีราคาหลายสิบล้าน ลำพังผมคงไม่มีปัญญาหาได้
ล้วนแล้วแต่อภินันทนาการพ่อตาไบคาลมอบให้ทั้งสิ้น ตำแหน่งใหม่
ผมนั่งบริหารรองประธานกรรมการ กระสวยเป็นประธานกรรมการไบคาลกรุ๊ป
สาขาประเทศไทย ค้าอาวุธเป็นหลักและพวกส่วนประกอบอิเลคทรอนิก
ทั้งนำเข้าและส่งออก มูลค่าหลายพันล้านในแต่ละปี
ชีวิตครอบครัวพ่อแม่ลูกอยู่อย่างมีความสุข แต่ละเดือน
คุณตาไบคาลกับแม่ยายจารวี พร้อมน้าชารีฟของกระแตจะบินมาเยี่ยม
พวกเราอยู่เป็นอาทิตย์ บางครั้งเรามีเวลาว่างก็บินไปเยี่ยมพวกท่านที่ปากีฯ
ชีวิตผมมาถึงจุดนี้เพราะกระสวย นับจากวันนั้นถึงวันนี้ผ่านมาร่วมแปดเดือนแล้ว
“พี่ครคะ” กระสวยเดินถือหนังสือพิมพ์เข้ามา
ในห้องทำงานผม หน้าตาดูไม่ค่อยดีนัก
“ว่าไงครับที่รัก..เป็นอะไรสีหน้าไม่ดี ไม่สบายหรือเปล่า”
ผมรีบลุกไปหา แต่กระสวยกลับส่งหนังสือพิมพ์ให้แทน
“พี่ครอ่านข่าวในนี้หรือยังคะ”
“พี่ยังไม่ได้อ่านครับ มาถึงมัวแต่ยุ่งตอบเมลล์ลูกค้ายุโรป มีอะไรครับ”
ถามอย่างสงสัย ก่อนประคองพาสวยนั่งโซฟารับรองแขกในห้องทำงาน
“พี่ครอ่านก่อนสิคะ” ผมกางหนังสือพิมพ์ดูหัวข้อข่าว
“แก้วกัลยาxxx สาวสวยถูกมือสังหารโหดยิงดับคาเก๋งคู่ชีพ
ขณะกลับจากชลบุรี ตำรวจสันนิษฐานพัวพันบ้านเล็กกับบ้านใหญ่
เสี่ยกบเศรษฐีดังยังไม่ให้ปากคำแต่อย่างใดกับเรื่องนี้ ยกเว้นลูกชายคนโต
ที่ออกมาให้การปฏิเสธแทนมารดาว่าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับคดีแต่อย่างใด”
“แก้ววว!!..” ผู้หญิงสภาพศพกะโหลกเละไปข้าง
คือแก้วแน่นอน ชื่อกับนามสกุลเป็นใครไม่ได้แล้ว
“สวยคิดว่า พรุ่งนี้เราพากันไปทำบุญถวายสังฆทาน
ให้ลูกสาวกรวดน้ำอุทิศกุศลให้เธอหน่อย ถึงยังไงเธอขึ้นชื่อว่าแม่ที่อุ้มท้องกระแตมา
ไม่อย่างนั้นสวยคงไม่สามารถมีลูกสาวที่น่ารักอย่างกระแตแน่”
ผมกุมมือบางกระชับไว้ ไม่ว่าเวลาผ่านไปแค่ไหน จิตใจดวงนี้
ยังคงงดงามสว่างสวย เคียงข้างผมไม่เคยเปลี่ยนแปลง
“พี่ขอบใจสวยมาก ที่ไม่คิดติดใจถือโทษโกรธเคืองในสิ่งที่แก้วทำเอาไว้”
“สวยเข้าใจเธอค่ะ ยังไงพรุ่งนี้เราไปทำบุญให้เธอนะคะพี่คร
อย่างน้อยจะได้ไม่ต้องติดค้างกันอีก” ผมยิ้มก่อนรวบตัวของสวยมากอดไว้แน่น
ทุกวันนี้เราอยู่อย่างมีความสุข สวยเปลี่ยนใจไม่แปลงเพศ
แต่กลับไม่เป็นอุปสรรคต่อความรักของเราแม้แต่น้อย ผมไม่เคยติดใจประเด็นนี้
ตรงข้ามนับวันกลับรักและหวงแหนภรรยาคนนี้มากเป็นทับทวี กระสวยไม่ใช่ไร้เสน่ห์
ลูกค้าผู้ชายผมรับหน้าเอง เป็นไปได้แทบไม่อยากให้รู้จักเมียผมด้วยซ้ำ
มีแต่คนสนใจคนสวยตาคม ใครเห็นก็อดชื่นชมไม่ได้ ไม่หวงก็แปลกแล้ว
คนๆนี้ผมหวงสุดๆ ยกเว้นผมแล้วไม่อยากให้ใครใกล้ชิด
‘กระสวยร้อยหัวใจ’ ต้องร้อยความรักของผมกับลูกไว้เท่านั้น
จบบริบูรณ์จบแล้วนะคะ สำหรับความงดงามของจิตใจเพศที่สาม
ที่เต็มเปี่ยมไปด้วยพลังของความรักความบริสุทธ์ ได้ชื่อว่า 'แม่'
อย่างไม่มีข้อกังขาใดๆ ที่จะตำหนิติเตียนเธอได้
อิจฉาพี่คร ผู้ชายที่โชคดี หลังจากชีวิตต้องโชคร้ายมานาน
กระทั่งได้พบกระสวยร้อยหัวใจเข้า ชีวิตของผู้ชายคนนี้
เจอแต่ความสุข ความเจริญ สมคำที่ว่า
'มีเมียดีเป็นศรีแก่ตัว มีเมียชั่วกาลกิณีติดหัวผัวตลอดกาล'
อย่าลืมตามไปให้กำลังใจ My Love นะคะ
รักคนอ่านที่ตามกันมาตลอดค่ะ
Luk.
ปล.ขอเม้นท์สำหรับตอบจบสุดท้ายให้กระสวย และพี่คร กับหนูกระแต
ได้ชื่นใจจากกำลังใจคนอ่านสักนิดก็ยังดี...?
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
