----tuckkt จริงด้วย 22
*********************
รัก ร้อน เรา
My Dangerous Fire
ตอนพิเศษ# มาการอง
บ่ายสาม ร้านกาแฟและไอศกรีมใกล้บ้านผม
เราสองคนมีนัดกับไอ้เก็ทและเด็กน้อยของมัน...กิดากรและทิวากรนั่นเอง
“ไปเที่ยวไหนกันมาบ้างวะ” เก็ทกับชาร้อน ลาเต้คาราเมลปั่นแก้วใหญ่
สมูทตี้กรีนที เครปเค้กสตรอว์เบอร์รี่แล้วก็อะไรอีกไม่ทราบน้ำตาลเต็มโต๊ะ
“ไม่ได้ไปไหน กินแล้วก็นอน” ผมหาว ผ่านปัจฉิมนิเทศอำลาโรงเรียนมา 4-5 วันยังปรับเวลาไม่ได้
“พี่เก้งคร้าบ ไปเลือกมาการองกับเค้าหน่อย” บีเด็กนรกแป้นแล้นจากกับตู้เบเกอรี่ของหวานนานาชนิด
“ลุกเลยเก้งให้ไว ตามใจเด็กกูหน่อย” เก็ทกระตือรือร้นบอก
“โถๆๆ เด็กกูช่างกล้าพูด ถามจริงซั่มกันยัง” โดนเก้งยิงตรง
“พุ-พรวดดดดด! แค่กๆ” เก็ทสำลักชาร้อน
“อะแฮ่ม!” ผมกระแอม ก็นะเราเข้าใจหัวอกเดียวกัน
“ซั่มไรเล่า!?” เก็ท
“โด่ ท่าทางแบบนี้ ไม่แน่จริงนี่หว่า”
“โย้ยยย!” เก็ทถูกฟาดหลังดังอักให้น้ำชากระฉอกลวกมืออีกรอบ
“555” ผมหัวเราะ
ใช้ปลายนิ้วแตะท่อนแขนคนลุกขึ้นเดินผ่านไปหาเด็กนรกของเก็ทแต่โดยดี
เห็นหลังหูแดงเล็กน้อยพอชื่นใจ
-------
---------
แล้วชมรมคนลอบกินตับเพื่อนก็ได้เวลาเปิดประเด็น...ความลับที่มิอาจเปิดเผย จุ๊ๆ
“เฮ้ยเฟรม กูมีเรื่องถามจริงๆ เรื่องนี้อย่าให้เมียมึงรู้นะเว้ย”
“อะไร” พยายามสงวนท่าทียกแก้วน้ำบังคำว่าเมีย
“คือ กูอยากนั่นกับบีแล้ว---/พุ-พรวดดดด!” ผมพุ่งน้ำเปล่า
“เย๋ย!” เก็ทโดนประทุษร้ายอีกรอบ
หมายความว่าเพื่อนเก็ทจะรุกคืบขั้นเทพก้าวกระโดด เวรแล้ว!
“ว่า?” ผมสนุกด้วยหรืออาการซ้ำซ้อนจากเจ็ตแล็กไม่รู้
“ขั้นนั้นทำยังไงวะ”
“อ้าวเหี้ย กล่องกันดั้มมึงไง” ไม่ได้คัมภีร์อีนิกม่านั่นกูก็ไม่บรรลุชั้นเซียน
อาจหาญจับเก้งมาทำเมียหรอก ป่านนี้นอนว่าวกอดหมอนข้างกลิ้งไปกลิ้งมาคนเดียวสามร้อยรอบแล้ว
ชีวิตมีแค่ชีวิตเดียว ใช้ซะ!!!
“มึงคิดดูเฟรมเวลาอาบน้ำเสร็จใหม่ๆ กางเกงขาสั้นตัวเดียว ทาแป้งหอมๆ แล้วก็ชอบนัวเนียถึงเนื้อถึงตัวอีก อ๊าซ! อยากจะบ้า” เก็ทใกล้อาสัญ
“เอ่อ...เก็ท กูว่ามึงเก็บกดมากเกินแล้วว่ะ” เคยช่วยตัวเองบ้างไหมวะอยากถาม
“อย่าพูด กูจะตายอยู่แล้วเนี่ย ยิ่งช่วงนี้นะ แค่เด็กเลียช้อนไอติม ยิ้มหวานจ๋อยกูก็แทบตะกายข้างฝาอยู่แล้วสัด!” เก็ทกลุ้มสองมือกุมหัว
“55555” ขอสหรัฐจุดพลุฉลองซักร้อยนัด
ไม่อยากบอกว่าผมปล่อยเฟรมลูกพ่อเพราะแอบได้ยินมันกับลมคุยกันวันไหนวันหนึ่ง
เก็ทชอบบีแต่ไม่กล้าบอกทว่าไปเผยไต๋กับพ่อแม่ให้เป็นลมสลบหลายรอบแล้ว
แรกสุดลมห้ามเพื่อนตัวเองไม่ให้รุ่มร่ามกับบีแต่ไอ้เก็ทวกวนยึกยักไม่กล้าอยู่นั้น
คุยกันอีท่าไหนไม่รู้ลมจึงยุส่งแม่ง
‘รักต้องปล้ำไม่งั้นมึงก็อย่าหวังได้มันไปตลอดชีวิต แล้วกูจะสมน้ำหน้าให้’
เพราะสัจธรรมดังกล่าว คืนนั้นผมนอนก่ายหน้าผากแล้วคิดแผนโง่ๆ
แต่ได้ผลจนทุกวันนี้...ลักหลับครับ วะฮะฮ่า
-------
“เฟรมคืองี้ ช่วงสอบไล่เมื่อกี้กูผิดใจกับเด็กนิดหน่อยว่ะ ไอ้เอกเพื่อนมึงกะจะแทงข้างหลังกู ทำท่าจะชอบเด็กด้วยเลยนอยด์ไปหน่อย”
“อ้าว” ผมเพิ่งรู้
“ช่วงเมื่อกี้กูไม่ได้พูดกับเขาเลย ทีนี้พอปัจฉิมเสร็จพวกมึงไปกินข้าวกันใช่มั้ย แต่กูไปดักรอหน้าบ้านเลยรู้ว่าไอ้เอกชิงบอกว่าชอบตัดหน้ากูแล้ว”
“สวยล่ะ ไม่บอกกูวะ” จะได้ต่อยไอ้เอกให้
“ช่างเถอะไม่มีอะไร กูกะว่าจะหนีไปดามใจที่ซิดนีย์แล้วแต่บังเอิญเด็กไปตามกูที่สุวรรณภูมิเมื่อวานซืน แล้วก็...เยสสสสส!” เก็ทสะใจมาก
“โอเย่!” เราสองคนโห่ปากตีมือกับความสำเร็จเล็กๆ เดาว่าสองคนน่าจะบอกความในใจกันเรียบร้อยอย่างฉากในนิยายวายเลิฟสตอรี่ใสๆ ชัวร์
“พอกูบอกชอบ แล้วบีก็บอกชอบกูอยู่เหมือนกัน ใจตรงกันซะงั้น 555”
“หึหึ แล้วไงต่อ?” ถามเพราะไฟเขียวทางสะดวกจะรออะไรอีก
“เมื่อคืนน่ะ ...(แค่ใช้มือ)” เก็ทเผยความลับใต้เตียง
“อืม...” ไวไฟใช้ได้ มิเสียทีที่เป็นเพื่อนอันดับต้นๆ
“แต่กูว่ากูเพี้ยนรึเปล่าไม่รู้ มันไม่พอว่ะเฟรม เครียดอยากจะจับกดเกือบทุกนาทีอยู่เนี่ย แต่ไม่ได้เพราะเด็กแม่งบอกกลัวเจ็บ กูงี้แป้วเลยสัด”
“เอาน่า เดี๋ยวมึงเข้าไปเอากล่องกันดั้มคืน ทำตามนั้นล่ะได้ผล” ผมตบบ่าแรงๆ อยากยุให้กินตับ
จับพลิกแล้วแทงเข่า ณ บัดนาวแต่เกรงใจ
“ค่อดๆ ว่ะ รู้งี้กูน่าจะจัดการตั้งนานแล้ว” เก็ทยังลั้ลลาไม่หาย
“จัดการอะไร?” เก้งสอดจังหวะเหมาะเหม็ง
“คุยอะไรกันเอ่ย?” บี
“เหว่ยยยยย!”
“โอ้ววววว!” ผมกับเก็ทแยกหัวจากกันทันที
-------
“เกรทเดนทำอะไร หัดมีความลับแล้วไม่บอกเค้านะ” บีแก้มป่องกับจานมาการองหลากสีสัน
“โอ๋ๆๆ ไม่มีครับ กำลังคุยกันเรื่อง เอ่อ...เรื่องไหนวะเฟรม”
“...” โยนบาปให้กูซะงั้น
“ตอบดีๆ” เมียเหล่ด้วยหางตา น่ากลัวฉิบ
“อ่า...เพื่อน/---บาส” ผมกับเก็ทไม่ตรง บรรลัยล่ะ
“อันไหน เอาให้แน่ๆ จะเพื่อนหรือจะบาส” บี
“บาสก็ไลน์คุยกันแล้วไม่ใช่เหรอ หรือเพื่อนมึงล่ะ ตกลงมันเรียนไหน” เก้งรู้ดีก่อนถามถึงลม
“อ๋อใช่ไอ้ลมใช่มั้ย แม่บอกไปเกาะที่ไหนซักแห่งตั้งแต่จบปัจฉิมแล้ว แบตเสือกหมดติดต่อไม่ได้อีก อยากไปบ้างแต่ติดดูพ่อบีที่โรงบาลอยู่ไง เนี่ยพี่กายกำลังจะกลับมาแล้วเลยไปกูดไม่เข้าบ้านอีก กูอยากเที่ยว!” เก็ทโวยกลบเกลื่อน
“เค้าจะไม่ได้เฟอร์บี้ล่ะพี่เก้ง พี่กายรีบกลับมาทำไมก็ไม่รู้ อยู่ซิดนีย์แค่ 2-3 วันเอง แย่จัง” บีบ่นอุบเรื่องใกล้เคียงช่วยชีวิต
“อ้อเหรอ ไอ้เด็กคนนี้ก็ห่วงแต่ตุ๊กตานะเรา”
“อิอิ อยู่แล้ว ไปโน่นก็ส่งมานะ เดี๋ยวเราเปิดขายในเน็ตเมคมันนี่กัน”
“เอางั้นเลยเหรอบี น่าสนๆ กำลังฮ็อตด้วย...อืม” สองคนนั้นคุยกันเอง
“แล้วมึงกลับมะรืนพาเก้งไปพร้อมกันเลยรึเปล่า เริ่มฤดูแข่งขันยัง มีตั๋วให้กูบ้างไหม เอาแบบริงค์ไซด์ติดเส้นเลยนะ” เก็ทยาวแถไปเรื่อย ผมตามน้ำเราเปลี่ยนหัวข้อข่าวคุยกัน
ตกลงบีจะเรียน ม.K มหาวิทยาลัยเอกชนที่กรุงเทพมหานครที่เดียวกับเก็ท
บีคณะบริหารและเก็ทวิศวกรรมศาสตร์ ส่วนเก้งจะเรียนอาร์ตที่ยูผม
เรากำลังจะมีอนาคตร่วมกัน (แบบเนื้อแนบเนื้อ) อีกครั้ง
เปลี่ยนเป็นอัพเดทเพื่อนคนนั้นคนนี้ที่ไหนอย่างไร
บันไดอีกขั้นการเป็นผู้ใหญ่พร้อมรอให้ก้าวเดิน
หวังว่าในอนาคตข้างหน้าคงมีโอกาสได้พบปะสังสรรค์กัน...โชคดีเพื่อน
--------
---------
“คราวนี้คงไม่ปล่อยอีกแล้วใช่มั้ย เล่นสักใส่เวนออฟเลิฟขนาดนี้น่ะ ไม่ค่อยโชว์ออฟเลยนะครับ” บีเหล่ตัว ‘G’ นิ้วโคนนางข้างซ้าย สื่อ ‘เก้ง’ ชัดๆ
“รู้ดี ไอ้เด็กนรก” ผมจิ้มหัวเหม่งมัน
มองแหวนสีดำร้อยสร้อยอยู่กับนิ้วนางของเมียรัก
ควบสองไม่ต้องลำบากผมใส่ๆ ถอดๆ ชวนปวดหัว
“เหอะ ถ้าใครบางคนปล่อยให้ใครบางคนจะเป็นจะตายอีก กูจะตามไปกระทืบมันถึงที่” เด็กไอ้เก็ทโหด
“ตัวเล็กครับ ใครบางคนกับใครบางคนเป็นแฟนกันนะ” เก็ทล้อบี กระแซะไหล่กระแทกเล่นๆ
“...บ้าดิ” บีหน้าแดงยัดมาการองเข้าปากเก็ทเป็นกำ
ก็ดี ผมคิด วันเวลาไม่เคยคอยท่า เจอคนที่ใช่ด้วยแล้วยิ่งไม่ควรพลาด
--------
“จะทำอะไรก็รีบทำ ไม่งั้นฉุดเลยไม่ต้องรอ” ผมเปรย
“ว้าก! อะไรเนี่ย ทีมวูฟส์สอนให้หมาป่าปากหนักพูดได้ด้วย” บีโฉเก
“เฟอร์บี้น่ะไม่เอาแล้วใช่มั้ย” ผมต่อรองตุ๊กตาสุดฮิตที่ระบาดทั่วโลก
“อ๊า! เอา อยู่ไหน สีชมพูรึเปล่า แถมเรือด้วยมาเร็วๆ”
“โลภมากไม่เปลี่ยนเลยว่ะ” ของเล่นก็จะเอา ไอเท็มก็ทวงถาม
“ทีนี้ล่ะไว ไอ้พวกเด็กติดเกมเอ๊ย” เก้งชี้มือไปมาผมกับบีคู่กรณี
“555 ที่กูรู้สึกว่ามึงไม่ได้ไปไหนไกลเพราะเช้าเย็นคอยแต่ส่งไอเท็มกับเฟอร์บี้มายั่วเดวิลนี่แหล่ะ” เก็ทรู้ดีอีกคน
“อยู่กันคนละซีกโลกไม่มีห่วงใครเขาหรอก ออนไลน์เล่นเกมกับหาตุ๊กตามาให้ บ้าชะมัด” เก้งส่ายหน้ากลั้วยิ้ม
“ก็มันขอ” ผมโอด
“งานหลักเลยใช่มั้ย” เมียกระแนะกระแหน
“ได้ล่ะ ยะฮู้! อัพเลเวลแล้วคร้าบ” บีชูหน้าจอลั้ลลา
“เฮ้ย! ทำไมเอาไปเกลี้ยงเลยวะ” ผมแกล้งโวย
รู้ว่าคนเก่งสนุกอยู่ทางนี้ก็สบายใจ ฝึกซ้อมเกมบาสเกตบอลได้เต็มที่
เวลาที่เหลือก็หาอะไรทำ ถูปศุสัตว์ส่งให้เด็กน้อยไอ้เก็ทจึงไม่รู้ถึงอุปสรรคแต่อย่างใด
โชเชี่ยลเน็ตเวิร์คช่วยไม่ให้คิดถึงใครบางคนจนเป็นบ้าครับ
“ดูนี่ เห็นรูปต้นจั๋งในไอจีเปล่า” บีโชว์รูปในแท็บเล็ตเปลี่ยนเรื่อง
“อ๋อ เห็นแล้วผ่านมาตั้งปี แฟนคลับจมเลยนี่” เก้ง
“ไม่อยากจะเชื่อว่าสาววายจะจมูกไวมาก ขนาดอยู่เชียงใหม่นะ” เก็ท
“แค่ปลายนิ้วเดียวก็เสียวได้ว่ามะ”
“เหรอ พูดซะเห็นภาพเลยนะไอ้น้อง” เก้งซนกับบีจนผมกับเก็ทหัวเราะ
คิดดีคิดสนุกร่าเริงเกินใครๆ ก็ต้องบี แต่ทันคนอยู่โขเหมือนกัน
ไอ้เก็ทคงจับกินได้ยากแน่ๆ เชียร์เต็มที่เว้ยพื่อน
เพื่อนเนิร์ดแอ่วเหนือกับพี่มอส ส่วนใหญ่เป็นรูปต้นจั๋งคนเดียว
ยิ้มกว้างสดใส ไม่ต้องเดาว่าพี่มอสต้องเป็นคนถ่ายรูปพวกนี้ให้แน่ๆ
คู่นั้นแฮปปี้โดยไม่ทำอะไรสบายไปหนึ่ง
“ห้ามทำพี่เก้งกูร้องไห้ด้วย” บีย้อนมาหาอีกรอบจนได้
“ร้องครางได้มั้ย” ผมไม่อาย ส่วนเมียยกเมนูบังหน้าไหม้เรียบร้อย
“ไอ้ๆๆๆ เก็ทดูมันซิ เค้าเกลียดไอ้โย่งนี่จริงเหว่ย ไม่อายปากหรอก จะใต้สะดือไปไหน” บีโวยร้องให้เก็ทช่วย
“เอาเป็นว่ากูเชียร์เต็มที่ จัดหนักคืนนี้เลยเก็ท กูยอมตั๋วปีใต้แป้น 2 ที่ โย่!” ผมติดสินบนโชว์ป๋าก่อนยื่นเทคมือเพื่อน
“โอเช! 555” เก็ทไว หัวร่อหน้าแดงก่ำพร้อมชกหน้าหมัดเต็มๆ
“หะๆๆๆ จัดการอะไรกับใครพูดให้ดีๆ” บีหันซ้ายขวาสุกทั้งตัว
“เดี๋ยวรู้ หึหึ” ผมยักคิ้วใส่ ปล้นไอเท็มหมดอย่างนี้ต้องโดน
“เฮ้! อย่าบอกนะว่า” เก้งตาโตมองสลับสองคน
บีพิรุธรีบกุมคอเสื้อจนหลุดรังดุมเผยให้เห็นปลาสเตอร์ลายพร้อย คิสมาร์กชัดๆ
“ตายแน่ไอ้เด็กนรก” ผมทิ้งท้าย
“อ๊าาาา! พี่เก้งอย่าพูด ไอ้เกรทเดนด้วย ห้ามๆๆๆ” บีเสียงหลงเข้าตัว โดนเล่นเสียเอง
เราหัวเราะขำมีความสุขกับวันง่ายๆ สบายๆ วันเวลาอนาคตกำลังเข้ามาทักทายเป็นผู้ใหญ่
ถ้ามีกำลังใจที่ดีและ (คู่) ชีวิตดีๆ ทุกอย่างย่อมยอดเยี่ยมตาม
เอื้อมมือไปดึงเก้าอี้อีกคนให้เข้าใกล้
สำหรับผมไม่มีวันที่จะห่างเมียอีกแล้ว...ไม่มีวัน
********ขอบคุณทุกการติดตาม********
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
