My Dangerous Fire
รัก ร้อน เรา
ตอน 31 วันที่ไม่มีเธอ
Geng's
เป็นคนชอบ เปิดดูหน้าสุดท้ายของนิยาย ดูตอนจบว่าแฮปปี้เอ็นดิ้ง
แล้วเจ้าชายกับเจ้าหญิงก็อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขสมหวัง ไม่ชอบดราม่าร้องไห้
ฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดตายหรือจากไป ทิ้งให้อีกคนอยู่อย่างโศกเศร้ากับชีวิตที่เหลือ ไม่เอาเลยจริงๆ
แต่ชะตาชีวิตคนเราคล้ายเล่นตลก ไม่ชอบอะไรมักจะได้อย่างนั้น
ผมเกลียดวันเวลาเช่นนี้ที่สุด ทรมานหายใจไม่ออก
สูดลมเข้าปอดมากแค่ไหนก็คล้ายดั่งควันไฟรุมสุมขอนให้รื้อน้ำตาจะไหล
ปวดกระดองใจจนเจ็บร้าวกับคำว่า...คิดถึง
เฟรมไม่อยู่แล้ว ทุกๆ ที่เคยมีเราเหลือเพียงผมคนเดียว
...รั้วประตูที่เคยเดินผ่าน
...สนามฟุตบอลวิ่งวอร์ม
...โรงยิมบาสเกตบอลที่เคยซ้อม
...โคเวอร์เวย์ แคนทีน สโตร์ ร้านอาหาร
... ห้องเรียนหรือที่ไหนๆ ก็ว่างเปล่า
เกลียดที่นี่ เกลียดโรงเรียน เกลียดบ้านหลังใหญ่ที่ไมีมีเงาของมัน
บ้าสิ้นดี แง! เก้งเกลียดตอนนี้ ขอวาร์ปข้ามไปเลยได้ไหม
เปิดเทอม ม.6 มาสองวันแล้ว สภาพเดิมๆ รู้สึกเหมือน ม.5 ยังไงยังงั้นไม่มีอะไรน่าสนใจ
ก้าวเท้าเอื่อยเรื่อยๆ ไร้จุดมุ่งหมาย เราห่างกันจะครบ 5 วันแค่นี้ทำผมเจ็บปวดแทบบ้า
อีก 290 วันที่เหลือจะทนอยู่ได้อย่างไร
มันไปแล้วครับ ไปจริงๆ ไม่มีปฏิหาริย์ซีนพระเอกเปลี่ยนใจหันกลับมากอดนางเอกแล้วตะโกน
‘ผมไม่ไปแล้ว ผมจะอยู่กับคุณชั่วชีวิต’ ไม่ใช่สำหรับโครมันยองคิดน้อยเยี่ยงไอ้เฟรม
ป่านนี้จะลั้ลลาเล่นบาสกับพวกเมกันสนุกจนลืมเก้งแล้วหรือเปล่าไม่รู้
ฮือ ไม่น่ายุส่งคะยั้นคะยอติวให้จนสอบผ่านเลย...เศร้า
-----
ลานยูคาลิปตัสข้างตึกศิลป์ มองกิ่งหลิวสยายลู่ลงจุ่มสระน้ำ
โอย ฉากเศร้าเคล้าน้ำตาเป็นใจถ่ายเอ็มวีรักขมผัวทิ้ง โฮ!
กำลังจะ ก้มหน้าทำซึนขมขื่นอมทุกข์ให้สาแก่ใจ เทวดาก็วิ่งมาโปรด...
“โฮ่ง!”
“เย้ย! หมา” กระโดดขึ้นบนเก้าอี้รวดเร็วปานจักรผัน
ไอ้จ้อนตัวเล็กนำหน้า ตามด้วยตัวเมียดำปี๋และตัวใหญ่เบ้งขนฟูสีขาวแซมน้ำตาลแดง
“โฮ่งๆๆๆๆ” ไอ้ตัวใหญ่สุดท่าทางอยากงาบกูมาก
ลิ้นแดงน้ำลายย้อยเขี้ยวขาวเชียว อาการโรคพิษสุนัขบ้าชัดๆ
“ไม่เอา ไปไกลๆ เลยมึง ชิ้วๆๆๆ”
“แฮ่! โฮ่งๆๆ” มันย่อขาหน้าทำตาวิ้งๆ กระดิกหางใส่ จะกัดกูแล้วพ่อ
“ใครก็ได้ช่วยด้วย หมาจะกัดกู เฟรมมมมม!” กระรอกชื่อเก้งจะปีนต้นยูคาแต่ลื่นขึ้นไม่ไหว ร้องหาคนที่คิดถึงสุดใจ
“แกร๊งๆๆ/---โฮ่ง หงิงๆๆๆ”
“จ้อน! สีนิล! บีโทเฟ่น! กินข้าวทางนี้ๆ” ลมปรากฏพร้อมถุงข้าวหมา
เคาะชามจากมุมอาคารใกล้กัน 3 ตัวลั้ลลาวิ่งหางแกว่งจากไปทันที
“อืออออออ!” นาทีนี้ผมสุดจะบรรยาย กลืนน้ำลายเอือกรอดตายแล้วเรา
แต่ทำไมไอ้ลมต้องมาได้ยินด้วย คนในโรงเรียนเป็นร้อยเป็นพันบ้าชะมัด
จนลมเสร็จกิจเดินมายิ้มขำล้างมือก๊อกใกล้ๆ
“เอ้าหมีโคอาล่าลงมาได้แล้ว เก้งเอ๋งอยู่โน่นหมดไม่มานี่หรอก”
“เออ” เก้งโคอาล่าทุลักทุเลจากต้นยูคาลงเหยียบเก้าอี้ยาว
ลมถามว่าเอกกับโจโจ้ไปไหนทำไมปล่อยผมอยู่คนเดียว
บอกว่าเอกชวนนางฟ้านิสาไปเดต ลมรับคำงั้นๆ ไม่ใส่ใจพลางนั่งลงเก้าอี้ยาวอีกฝั่ง
“ไม่เป็นไรนะ” ถามเชิงคุยไม่พูดหัวข้อแต่ผมรู้ว่าหมายถึงเรื่องอะไร
“อืม...” นั่งลงม้ายาวอีกฝั่ง กำลังหอบอยู่หรอกไม่อย่างนั้นจะบินปร๋อ
“วันแรกที่เห็นคอแดงๆ แล้วเรียกมันมาถาม ไอ้เหี้ยนั่นสารภาพทันทีว่ากูทำเองแหละ โมโหไม่ลง ขำกลิ้งจริงๆ” ลมเปิดประเด็นได้น่าตกใจมากสำหรับผม
เก้งอึ้งอยู่ 10 วินาทีทำอะไรไม่ถูก
เลวแท้ ตัวไม่อยู่แต่เรื่องเก่าเราก่อนยังย้อนตามมาเป็นข่าว
วันแรกที่มาโรงเรียนหลังเสร็จศึก ลมกับเฟรมคุยลับกันตรงนั้นใต้ชายคาห่างออกไปไม่กี่ก้าว
เปลี่ยนกันวันนี้คือผมกับลมนั่งอยู่ที่ลานโล่งนี่
“กูไม่เคยถาม มันก็ไม่เคยเล่า” ผมบอกไว้เชิงยังเก๊กหน้าเชิดอยู่
“นึกแล้วว่าคนอย่างกรกฎาต้องทั้งหยิ่งทั้งดื้อ 555” ลมหัวเราะ
“แหงล่ะ” พลิกสนุกเขินๆ ไม่รู้ถูกชมหรือด่าแต่ผ่อนคลายไม่รู้ตัว
ลมเป็นคนเปิดเผยถึงเฟรมออกปากก่อนว่าเป็นฝ่ายลักหลับผมเอง
ลมมึนพูดไม่ออกแต่เฟรมกลับถามวิธีการขั้นต่อว่าทำอย่างไรดี
จึงแนะบอกเฉลยให้หมดจะได้ไม่คาใจ ที่เหลือค่อยปล่อยเก้งเป็นคนตัดสิน
“ก็บอกมันอย่าปิดบัง ชอบก็ให้บอกว่าชอบแล้วก็ให้เผื่อใจไว้ด้วย ถ้าเก้งไม่เอาก็ต้องเคารพการตัดสินใจของมัน แต่ไอ้เหี้ยเฟรมแม่งคิดน้อยสัด บอกกูไม่สน กูจะปล้ำต่อจนเขายอมเป็นเมียกูเองนั่นแหละ พูดงี้แทบได้กราบ 555” ลมหัวเราะก๊ากให้ผมเลือดวิ่งขึ้นหน้าหมดตัว
“...” อึ้งกับโครมันยอง Just do it and take it all
นิสัยเอาแต่ใจตัวเองคิดน้อยต่อยหนัก
ลุยดะไปข้างหน้าอย่างเดียวทั้งต่อหน้าและลับหลัง
“พอเห็นเฉยๆ ไม่ด่าไม่เฟดตัวเองออกเลยรู้ว่ามีใจ จัดการตัวเองได้ก็ไม่ยุ่ง...จบ” ลมหันมาสบตาแล้วอมยิ้ม
ผมเห็นดังนั้นถึงยิ้มตามบ้าง ความสุขแผ่กระจายเพราะมีคนเข้าใจ
ความรักเราไม่สะดุดแต่ก็เป็นไปด้วยดี
“แล้วเคยคุยอะไรกันอีก?” กล้าเปิดปากถาม
“ไม่แล้ว มีแซวเตือนบ้างไม่ให้รุ่มร่ามเกิน ไม่อยากให้ถูกมองไม่ดี”
“เหมือนกับที่บอกกับพี่มอสน่ะเหรอ” ไพล่ถึงเพื่อนเนิร์ดเพิ่งจากไป
มองจุดวงกลมสีแดง 3 ดวงที่ปกเสื้ออีกฝ่ายเราพี่ใหญ่สุดในโรงเรียน
“ใช่ คู่นั้นพี่มอสหวงรุนแรงเกินแต่นั่นก็ดีแล้ว อ้อ เก็ทให้ดูรูปต้นจั๋งรับน้องเฟรชชี่ด้วย เก้งเห็นยัง” ลมย้อนถามชวนคุยเล่น
“เห็นในไอจีพี่มอส ต้นจั๋งเฟซมาให้เองด้วย” ผมผ่อนคลาย
ปีนี้ ม.6/1 เราเหลือไม่ถึง 25 คน หายไปกว่าครึ่งจากการสอบเทียบ
ต้นจั๋งไปเรียนคณะทันตแพทยศาสตร์มหาวิทยาลัยทางภาคเหนือที่เดียวกับพี่มอสสมใจ เย้!
-----
“กลับกันเถอะ ช่วงนี้อย่าอยู่คนเดียวดีกว่าเดี๋ยวใครบางคนจะเป็นบ้าตายซะก่อน อ้อ เล่นวงกับรมย์ดำอยู่ใช่มั้ย ปิดเทอมทำเวิร์กช็อปมาเป็นไง”
“อืม...ก็ดี” ผมลุกตาม ในใจคิดเพื่อนก็เป็นคนดีนี่หว่ามิน่าเฟรมถึงมองมัน
ลมใส่ใจจนรู้เพราะดูอยู่วงนอก ไม่ยื่นมือเข้ามายุ่งถ้าไม่มีปัญหา
ที่ผ่านมานึกไม่ชอบขี้หน้าเพราะนิสัยหวงตัววางทีท่าเย็นชาเกิน
และจากเส้นความคิดอ่านคล้ายกัน ดูแลตัวเองได้รักชอบดนตรีเหมือนกันอีกต่างหาก
แตกต่างที่ผมติสต์แตกบ่อยจึงไม่ชอบที่อีกฝ่ายสุขุมใจเย็นกว่า...
ดูเชิงเป็นคู่แข่งกลายๆ จึงคอแข็งไม่พูดคุยอะไรกันมากจนกลายเป็นนิสัยเสีย
-----
-------
ถึงสนูปี้คล้องติดเสาข้างแคนทีนใกล้ลานนนทรี
เผลอใจลอยคิดถึงความรักหรือไม่รักของเพื่อน ความลับที่พวกเราไม่เคยได้รู้ความจริง
“ลม รู้ใช่ไหมว่าหมอกคิดอะไรกับมึง” ผมหยุดเว้นช่องว่าง
“รู้...” ลมชะงักเล็กน้อยจากนั้นค่อยหันมายกยิ้มน้อยๆ
“ถ้าอย่างนั้นแล้ว...” ผมอ้ำอึ้งอยากรู้ อีกใจบอกว่าไม่ควร
“เก้ง กูเป็นพวกชอบเปิดนิยายหน้าท้ายดูตอนจบว่าแฮปปี้เอ็นดิ้งหรือเปล่า ถ้าเศร้าก็ไม่อ่าน ไม่สนใจข่าวฆ่ากันเลือดสาด ไม่ดูหนังผี หนังดราม่าหนักๆ ก็ไม่เพราะอะไรรู้มั้ย” ลมย้อนถาม คิดเหมือนกันเรื่องหน้าท้ายนิยาย
“สุขนิยม?” พูดตามคำที่เคยได้ยินจากบีและเก็ท
“ใช่ ชนิดสุดโต่งเลยล่ะ ตอนที่เฟรมคุยกับเก็ทว่าคนของมันอยากให้ไปเมกา กูอึ้งเลย เป็นกูจะยอมทนคิดถึงกันขนาดนั้นได้ไหม คำตอบคือไม่”
“ตอนนั้นมันก็ดีอยู่หรอก แต่พอเอาเข้าจริง...” ผมกล้ำกลืนสารภาพก้มหน้ารับโศกนาฏกรรมตัวเอง
ความจริงเลี่ยงไม่ได้ย้อนกลับเข้ามาว่าเศร้า
“เก้ง...สิ่งใดเกิดขึ้นแล้วสิ่งนั้นดีเสมอ ที่เสียไปก็เกิดสิ่งดีๆ ขึ้นแทนไม่ใช่เหรอ” ลมสวมกอด
พูดให้เย็นใจสมกับเข้าวิปัสสนาช่วงปิดเทอมที่ผ่านมา
วันที่วงเราประกวดดนตรีไม่มีเพื่อนไปเชียร์เพราะอยู่วัดกับแม่เหมือนทุกปี
มือจับที่บ่าไม่ไหล่ต่ำกว่านั้นผิดกับเฟรม ถ้าเป็นหมาป่าตัวนั้นจะรวบเอวผมแน่นแล้วดึงชิด
ระหว่างเพื่อนกับคนรู้ใจกิริยาอาการต่างกันเช่นนี้เอง
“อืม...” ตกใจระคนสับสนอยู่บ้างแต่ไม่ขัดขืนในวงแขนเพื่อน
“ไม่เป็นไรหรอกเชื่อซิ กูรู้ว่าเก้งเพื่อนกูน่ะ...เก่ง” ลมคลายกอดก่อนบีบบ่า
ผมปล่อยใจในนาทีนั้น รับรู้ว่าสามารถวางหลายๆ อย่างกับคนนี้ได้
“เก่ง...หึหึ” รำพึงถึงคนไกลที่บอกว่าดื้อ ‘เก้งของกูดื้อกว่านั้นเยอะ’
อดยิ้มกับตัวเองไม่ได้ สองคนนี้เห็นคล้ายกัน แล้วลมค่อยเผยไต๋ที่อยากรู้...
“ตอนที่หมอกโทร พูดอะไรบ้างก็ไม่รู้กูฟังๆ อย่างเดียวลืมจดว่ะ ส่วนวันที่มันพาไปส่งบ้านก็คุยยาวจนค่ำก็ลืมอัดไว้อีก โทษที”
“อ้าว!” ผมเหวอข้อสนทนาเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาลืมเศร้า
“555 ดูทำหน้า แค่บอกว่ามันเป็นเพื่อนที่กูจะจำได้เสมอไม่ว่านานแค่ไหนก็ตาม มีชีวิตให้กูอิจฉานะหมอกแล้วบอกโชคดี...จบ” ลมสรุประบายยิ้ม
“อืม...” ผมรับฟัง แม้ไม่รู้เฉลยทุกคำชัดๆ ทว่ารู้สึกสงบมากกว่าที่คิด
“ตอนเก็ทมาบอกหมอกคิดต่าง กูก็ว่าไม่เกี่ยวกัน ยังไงก็จะเป็นเพื่อนได้อยู่ แต่เผอิญช่วงนั้นโชแปงหมากูโดนรถชนตายแล้วเก็ทมันก็คอยปลอบ คิดอีกทีว่าถ้าเอาความเสียใจไปให้หมอกรู้จะดูเป็นเห็นแก่ตัวเกินไปรึเปล่า ถึงได้ห่างๆ ไปซะเฉยๆ ตลกนะว่ามั้ย เสียใจกับหมาตัวเดียวจนเบลอ”
“ไม่หรอก” เป็นผมก็คงช็อกปนซึมเศร้าคิดมากจนอาจทำอะไรแย่ๆ ได้เหมือนกัน
ลึกๆ ถ้าได้รู้จักแล้วลมก็เป็นคนไม่ซับซ้อน แม่ ฟิกเกียร์ เปียโน สุนัข
เหมือนเฟรม...คิดพะวงอย่างเดียวคือต้องบาสเกตบอลเท่านั้น
“แค่รู้สึกว่าหมอกยังไม่ใช่ คนอย่างมันควรต้องเจอคนที่ดีกว่านี้ ยังติดเพื่อนยังไม่อยากมีใคร คนเรื่องมากจุกจิกจู้จี้กระทั่งชีวิตประจำวันแบบนี้ใครเขาจะเอา อยู่อย่างนี้ก็ดีแล้ว รู้สึกว่ายังรอได้ มีบางอย่างอยู่ในใจด้วย” ลมมองผ่านไปยังผืนหญ้าเขียวขจี
“มึงมีคนอื่น?” ผมตงิดกับมีบางอย่างในใจของลม คืออะไรหรือกับใคร
“ไม่มีมั้งแต่ต่อไปไม่แน่...เรื่องของอนาคต” ลมลูบขนนกผูกติดกับแฮนด์สนูปี้ให้แกว่งไปมาเบาๆ
“ใช่...อนาคต” ผมรับคำ คิดถึงที่เคยแช่งให้เพื่อนคนนี้เจอผู้ชายปล้ำ
แล้วเฟรมต่อด้วยคำว่าโดยคนที่มันรักและรักมัน
อยากถอนคำพูดแต่ลมกลับทำให้ผงะเสียก่อนด้วย...
“อ้อ ลืมเล่า มันเคยเดินมาถามว่าควรไปทดสอบสมรรถภาพดีไหม เลยบอกว่าถ้าไม่ไป คนชื่อสหรัฐก็ไม่มีค่าให้กูจำทั้งชาตินี้และชาติหน้า มันว่าเหี้ยอย่างดังแล้วก็เดินหนีไปเฉย เลวมาก 555”
“โอ้!” ตะลึงซิ ตัวการยุคนของกูอยู่นี่เองจับได้ล่ะ
อย่าหวังว่าจะลบคำสาปเลย สาธุขอให้เป็นจริงเร็ววันกรกฎาขออธิษฐาน
“โกรธรึเปล่า?”
“ไม่หรอก ถ้าไม่อยากไปบังคับแค่ไหนมันก็ไม่ทำเด็ดขาด” ผมรู้ดี
“สมกับเป็นคนที่สหรัฐเลือก ใช้ได้ๆ” ลมตบบ่าเปาะๆ เก๊กหน้าชื่นชม
“อยู่แล้ว” ผมฟูเท้าลอยสูงเท่าก้อนเมฆ
“มาดูอะไรนี่ ท็อปซีเคร็ท” ลมเปลี่ยนฟีลล้วงเป้นักเรียนดึงสมุดบัญชีสีแดงติดสติ๊กเกอร์ ‘TOP SECRET’ ออกมากาง “ข้อดีๆ แต่ละวัน เหมือนจะซ้ำๆ แต่ทำให้ยิ้มได้”
“อะไร อ๋อ...จ้อนกินส้มเป็นด้วย เก็ทเลี้ยงเครป บีให้ครีมทามือ” ผมไล่ดูคร่าวๆ 5 ข้อบรรทัดหลังสรุปยอดใช้จ่ายแต่ละวัน
“วันนั้นเราก็จำแต่สิ่งดีๆ แล้วจะรู้ว่าวันเวลาเดินเร็วมากจนไม่น่าเชื่อ”
“น่าจะ...” เพิ่งประจักษ์ ลมเอาใจช่วยให้ผมผ่านคืนวันไปได้ด้วยดีและมีความสุขกับปัจจุบันขณะ
“ไม่ยากหรอก 2-3 ครั้งก็ง่ายล่ะ คิดว่าถ้าเห็นว่าเก้งของมันมีความสุขมีกำลังใจดีก็คงเล่นบาสได้สบายใจเหมือนกัน”
“อืม...” คิดถึงรอยยิ้มเจ้าเด็กโข่งคนนั้นอักโข
ถ้าใช้วิธีง่ายๆ เช่นนี้เราจะผ่านวันเวลายากๆ ไปด้วยกันได้แน่
“เดือนหน้ามีหยุด ถ้าลาวันพฤหัสศุกร์ก็ได้ 5 วัน จะไปหาหรือมันกลับมาล่ะ” เหล่ถามความลับเรานัดพบกันบนทางช้างเผือก อ๊า! เก้งไม่ได้พูด ลบด่วน
“ไปหา” ผมยิ้มๆ อดยักคิ้วแหย่เพื่อนไม่ได้
กรกฎารีเทิร์นเฟ้ย! ลมร้องอิชชี่ไม่เลิก เราหัวเราะพร้อมๆ ปัดเป่าความเศร้าให้จางหาย
-----
------
คืนนั้น ผมเริ่มรายการมองโลกในแง่ดีเผื่อแผ่ถึงคนอยู่ไกล
[‘เมื่อเย็นเจอจ้อนกับลูกมันชื่อบีโทเฟ่นตัวเบิ้งมาก
หนีขึ้นต้นไม้แปลงร่างเป็นหมีโคอาล่าจะกินยูคาอยู่แล้ว 555
พรุ่งนี้จะลงไปซู้ตบาสเล่นแต่เช้า
อ้อ จะกินน้ำปั่นสูตรกรีนแลนเทิลของอาม่าให้หมด
ยักษ์ดื้อชื่อเฟรมอย่าซนล่ะ จะเข้านอนแล้ว...ฝันดี/G’]
รู้ว่าเวลาเราต่างกัน กลางคืนที่นี่ขณะที่นั่นเป็นกลางวัน ผมเข้านอนขณะเฟรมกำลังตื่น
ฝืนมาเจอกันได้แย่ทั้งคู่ แบบนี้ดีแล้วบอกกับตัวเอง
ไม่ถึง 2 ชั่วโมงต่อมาก็มีคำตอบ...
[[‘พรุ่งนี้ไอ้เก็ทจะฆ่าหมาให้หมด ไลน์ไปสั่งมันแล้ว’]]
ได้ขำทั้งน้ำตา เจ้ายักษ์ทึ่ม กดปิดคอมพิวเตอร์และเน็ตเวิร์กทั้งหลาย
กลั้นใจไม่ตอบกลับขณะเวลา 5 ทุ่ม ที่นั่นคงตี 5 วางกีตาร์แล้วเข้านอนจริงๆ
นั่นเป็นข้อความแรก จากนั้นจะย่อเรื่องราวแต่ละวันในหนึ่งเรื่องส่งให้ทุกเย็น
น้อยมากจะโทรศัพท์หากันนอกจากอยากได้ยินเสียงชัดๆ
[‘เก็ทเป็นหัวหน้าห้อง 6/1 เหมือนเดิม
ลมเก็บได้หมาเจ้าของไม่เอามาอยู่บ้านด้วย
ลายเสือตัวใหญ่มากชื่อตาเดียว ข่างอกหักดาวไปเรียน ม.S ที่ใต้แล้วได้แฟนใหม่หล่อโฮก
อ้อ ไอ้โดมจะเลี้ยงบ๊ายบายลอนดอน ชวนไปกินซูชิเสาร์นี้ ให้เปล่า อยากกินปลาไหลฟรี^^‘]
คำตอบคือ...
[[‘WTF!!! อย่าแม้แต่จะคิด ไอ้ลูกฑูตจะซื้อไปเลี้ยงเองไม่ต้องไป สั่งมันแล้ว‘]]
ผมท้องแข็งคาคอม พอห้าทุ่มยักษ์ขี้หวงก็โทรมากำชับห้ามเด็ดขาด
รุ่งขึ้นโดมข้อความมาบอกพี่เฟรมเฟซไปดุ ขอเปลี่ยนเป็นยกเบนโตะมาเลี้ยงอำลาพี่ๆ ทีมบาส
ที่โรงยิมก่อนผมไปอังกฤษแทนนะครับ สุดยอดของความหวง
เวลาผ่านไปเร็วจริงๆ นั่นล่ะ แรกก็ยากอยู่ที่จะเอาใจลอยให้กลับมาสนใจกับเหตุการณ์ตรงหน้า
แต่ถ้าตั้งใจก็ไม่แสนเข็ญอะไร
-----
ปิ๊กเป็นกัปตันทีมคนใหม่ พี่ ม.6 เหลือหลักๆ คือผม เอก โจโจ้ ต๋องกับอีก 2-3 คน
ต๋องเอาจริงเอาจังเป็นเสาหลักด้วยจะได้ทุนนักกีฬาตามพี่ยักษ์กับพี่ภู่
เอกกับโจโจ้ไม่ซ้อมเช้าแต่พาผมวิ่งวอร์มเรียกเหงื่อทุกเย็น
เอกประสบความสำเร็จได้ควงนิสาช่วงหนึ่ง น่าจะเกือบเดือนนับตั้งแต่เริ่มเปิดเทอม ม.6
พอเข้ากลางภาคก็เหมือนจะหายๆ ไปไม่พูดถึงอีก
เก็ทกับบีง้องแง้งน่ารักเหมือนเก่า ความสัมพันธ์แนบแน่น ณ ตำแหน่งเดิมไม่เปลี่ยน
เสาร์ที่แล้วพาเจ้าเซเว่นมาเล่นกับวง R-Gus ที่บ้านเรา
บีบ่นเสียดายไม่ได้ขึ้นเยี่ยมเพนธ์เฮ้าส์ชั้น 6 ของผมที่เฟรมสั่งตกแต่งภายในใหม่
บีละเอียดอ่อนชมว่าเฟรมใจดี คงไม่มีใครอยากให้สุดที่รักของตัวเองอยู่ที่เดิมๆ แต่ไม่มีเงาของเขาอยู่
เล่นเอาอยากกอดไอ้บีให้กระดูกหักไปข้าง
ที่สนุกคือบีพัฒนากลายเป็นเดวิลน้อยเต็มขั้น ดักทางเก็ท รู้ใจลม ลามปามแหย่ผมสนุก
ตื่นเช้ามามีแรงอยากไปโรงเรียนเพราะเพื่อนพวกนี้
เต๋าเป็นลูกไล่เก็ทคงเดิม ส่งส่วยนมจืดให้ลมตามสั่งเฟรมโดยการอนุมัติของผมไม่เปลี่ยน
และพวกเรา รด.ปีสามไปเข้าค่ายที่เดิม เป็น 7 วันที่ครบรสเพียบแอ้ สนุก เหนื่อยสายตัวแทบขาดจนจะตายเสียให้ได้
ผมสนิทกับลมมากขึ้น จะคุยกันหรือแลกโน้ตดนตรีมากขึ้นก็ไม่รู้...
ไม่ต้องห่วงนะคนเก่ง เก้งสบายดีลั้ลลาและกำลังใจเต็มเปี่ยม
อ้อ เกือบลืม R-Gus รมย์ดำกับแบงค์ลากไอ้แย้ไปเล่นกลางคืนกับมันจนได้
แต่ก็มาซ้อมที่โรงรถบ้านเราเหมือนเดิม ผมได้ฝึกมือจนกลายเป็นเก่งกีตาร์ไฟฟ้าแทนฟิงเกอร์สไตล์ซะงั้น
ถือเป็นปีที่วงเรายุ่งขิงสุดๆ เทอมแรกแค่ทำเวิร์กช็อปกับศิลปินอาชีพ
เทอมสองคือหนังชีวิตล้วนๆ บรรยายไม่ถูกครับรู้แต่ว่าสนุกจนลืมวันลืมคืน
เกือบทุกเสาร์คือออกออนทัวร์สกูลบัสเล่นโชว์ตามโรงเรียนต่างๆ หรือรับงานอีเว้นต์ได้แฟนคลับเพียบ
และตัวขโมยซีน R-Gus คือแย้ถูกกรี๊ดมากที่สุด ไม่ใช่ผมนักร้องนำสุดหล่อไปฉิบ
-----------
ขณะทางด้านเฟรมมีสื่อไทยและต่างประเทศขอสัมภาษณ์ลงบทความย่อยในวารสาร
และกระดานข่าวกระทู้ออนไลน์ แม้จะเป็นข่าวเล็กๆ แต่อยู่ในกระแสสังคม
ที่ไม่น่าเชื่อคือคำทำนายของซินแสเป็นจริง นามสกุลของบ้านนี้เป็นที่กล่าวขาน
ในวงธุรกิจจากการได้เป็นหนึ่งในโลจิสติกส์รับส่งสินค้าให้บริษัทเครื่องดื่มของไทยที่ไปโด่งดังในต่างแดน
เฮียปิงกับครอบครัวที่อเมริกาเจริญรุดหน้ามากอย่างก้าวกระโดด
ทุกคนลงความเห็นอย่างเงียบๆ ว่ามาจากดวงของเฟรม
เนื่องจากวันที่เฟรมลงทะเบียนเข้าเรียน ที่บ้านก็จรดปากกาเซ็นสัญญาวินๆ ทั้งสองฝ่าย
การเรียนยูที่นั่นไม่มีปัญหาแต่อย่างใดเนื่องจากญาติทางเรากองอยู่เต็ม
เกือบทุกวันอาทิตย์เฟรมจะนั่งรถไปทานข้าวกับครอบครัวเฮียปิง
ที่น่าห่วงคือหนูปีปี้กลายเป็นลูกสาวของป๊ะป๋าเฟรมไปเสียแล้ว
ถ่ายรูปลงอินสตาแกรมคือหน้าน้องปีปี้กับมือใหญ่มีแหวนสีดำอุ้มอยู่
ชักหวงแฮะแต่ก็ทำให้ยิ้มกว้างได้ทุกครั้ง
บาสเกตบอลไม่ต้องห่วง เฟรมกลายเป็นเสือติดปีกอย่างที่คิดไว้ไม่ผิด
โครมันยองกลายร่างเป็นเครื่องจักรสังหารเต็มรูปแบบแต่ก็ใช้ผมเป็นเสธอยู่ดี
แทนที่จะห่างกันแล้วจะได้พักผ่อนสบายๆ กลับต้องเจียดเวลามานั่งถ่างตาดูเกมบาส
ก่อนส่งไลน์ไปให้ว่าคู่แข่งมีจุดอ่อนจุดแข็งตรงไหนอย่างไร
เป็นกุนซืนประจำตัวแบบลับๆ โพ้นทะเลนั่นล่ะว่าง่ายๆ
ทำอย่างไรได้ คนมันรักไปแล้ว ขอทำหน้าที่เจ้าของหน่อยล่ะ^^
************TBC ฟรายเดย์...2
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
