My Dangerous Fire
รัก ร้อน เรา
ตอน 32 -จบ-
Geng's
และเราก็มาถึงวันนี้จนได้...
โรงเรียนของเรา อาคารหอประชุมในงานปัจฉิมนิเทศ
วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่จะอยู่ในรั้วโรงเรียนแห่งนี้อย่างเป็นทางการ
ก่อนเราจะแยกย้ายบินออกจากรังสู่โลกกว้าง ผมคงคิดถึงที่นี่มากพอดู
6 ปีผ่านไปโดยเฉพาะ ม.6 ชั้นสุดท้ายที่รายล้อมด้วยเพื่อนและมิตรภาพเต็มปี่ยม
ถ้าเฟรมอยู่ด้วยคงจะดี ได้แต่ยิ้มเศร้าปลอบตัวเอง
“เพื่อนๆ เลือกที่นั่งตามสบาย เป็นไปได้เลื่อนไปนั่งแถวหน้าให้เต็มก่อนนะครับ ขอเช็กชื่อหน่อย กนกอร-อรนั่งข้างเจนี่นะ กพลกานต์-พลอยู่ไหน (“อยู่นี่” เสียงเพื่อนรับ) อ้อเจอแล้ว” เต๋าไล่ชื่อพวกเราในห้อง
เพื่อนยังเป็นผู้จัดการใหญ่ของเรา ม.6/1 จนวันสุดท้าย
“กรกฎา...เก้งขึ้นไปแถวสองเลย นั่งข้างกูคอยรับรางวัลกิจกรรมดีเด่น เว้นหัวแถวให้ไอ้เก็ทด้วย มันจะกล่าวสุนทรพจน์ก่อน” เต๋าชี้
“เต๋าเว้นแถวแรกไว้เลยนะ ศิษย์เก่ามารับรางวัลน่ะ” ทรายบอก
“โอเค รับทราบ” เต๋าขันแข็ง
ผมกดปิดเสียงมือถือ อ่านข้อความล่าสุดเมื่อ 24 ชั่วโมงก่อนคือ [‘goodnight my nike’]
อึนปนโหวงในอก เวลาสำคัญกลับคิดถึงคนสำคัญจับใจ...เวลานี้กำลังทำอะไรอยู่
“คุณเต๋า-พิพัฒน์ครับ กระผมเอก-ธนภัทรรู้สึกเป็นเกียรติที่ได้ร่วมเรียนโรงเรียนเดียวกับคุณ ขอเช็กแฮนด์หน่อยครับ” เอกนั่งหัวแถวข้างขวาผมยืนขึ้นโค้งสุภาพขอสัมผัสมือกับเต๋า
“ยินดีครับ เป็นเกียรติมากครับ” เต๋าเท้าชิดตะเบ๊ะก่อนยื่นมือมาสัมผัส
“ผมกรกฎาครับคุณพิพัฒน์” ผมยืน
“ทิวากรครับผม” บีนั่งซ้ายมือผม
“กูด้วย ขอเป็นเกียรติด้วยคน” โจโจ้ลุกบ้าง
“ยินดีครับ ยินดีมากครับ” เต๋ายิ้มกว้างจะร้องไห้
“เราด้วย!” พวกเรา
กลายเป็นห้องเราลุกเช็กแฮนด์หมู่ ไฟแฟลชถ่ายรูปอื้อซ่า
ห้องสองนั่งถัดไปลุกขึ้นแจมกันเองด้วย พวกผมหันหลังไปจับมือกับบอล เคี้ยง ข่างร่วมมหกรรมความสนุก
ช่วงเวลาประวัติศาสตร์ จะดีจะแย่ผ่านมาหนักแค่ไหนขอตอนท้ายจบยอดเยี่ยมซ็อตเดียว
โมเม้นต์นั้นเราจะจำประทับใจไปตลอดชีวิต เหมือนที่เรายิ้มชื่นมิตรภาพเปี่ยมล้นหัวใจในขณะนี้
...คิดถึงมึงเหลือเกินเฟรม
...คนที่มากกว่าเพื่อน
... มากกว่าร่างกาย มากกว่าจิตใจ
...คือครึ่งหนึ่งที่รอวันกลับคืนมาเติมเต็ม
-----
งานดำเนินไปเรื่อยๆ ตามกำนดการ คณาจารย์พูดอบรมสั่งสอนเป็นครั้งสุดท้าย
จับใจความไม่ค่อยได้เพราะใจไม่อยู่กับตัว ความคิดคำนึงของผมอยู่ที่เช้าพรุ่งนี้จะเดินทาง
เราจะได้พบกันในอีกไม่ถึง 24 ชั่วโมงข้างหน้า
ฟู่! เป่าปากเรียกสติช่วงเก็ทเดินออกมาจากข้างเวทีกล่าวสุนทรพจน์
“---แล้วเราจะคิดถึงโรงเรียน คุณครู เพื่อนๆ น้องๆ ร่วมสถาบันที่นี่ครับ...ขอบคุณครับ” อดีตประธานนักเรียนกล่าวประโยคสุดท้าย
เสียงปรบมือดังสนั่นก่อนถูกต้อนให้เข้าแถวรับรางวัลศิษย์กิจกรรมดีเด่น ผม เต๋า รมย์ดำแล้วก็ลม
กลับมานั่งที่พร้อมใบประกาศอยู่ในมือ เสียงปรบมือไม่จางหายก็เป็นการประกาศเกียรติคุณศิษย์เก่า
ที่รู้จักคือพี่เชนบินมาจากเยอรมัน พี่เท็ตสึจาก ม.C มหาวิทยาลัยของรัฐชื่อดัง นอกนั้นคือคุ้นหน้าคุ้นชื่อ
และคนสุดท้าย พลิกโลกใต้เท้ากรกฎา
“นายสหรัฐ---จากยูนิเวอร์ซิตี้ ออฟ---”
หะ! ชื่อนี้ เงยหน้าควับสายตาปะทะร่างสูงก้าวออกจากข้างเวที
ชุดสูทยูนิฟอร์มเด็กเมกาผูกไทด์แปลกตา โค้งรับใบประกาศแล้วเดินลงมาแถวที่เรานั่ง
ตรงมาหาผม...เจ้ายีราฟร่างสูงใหญ่ตัวนั้น...เฟรม
“...” กรกฎาแทบบ้า
“...” ชกหัวไหล่เก็ทที่เก้าอี้หัวแถว เดินมาเช็กแฮนด์กับเต๋าก่อนนั่งเก้าอี้แถวหน้าตรงที่ผมนั่ง
ผิวขาวขึ้น ผมยาวเพิ่งตัดสั้น กายแกร่ง ลาดไหล่แมนกว้างที่เคย
นับเกินกว่า 60 วันที่ห่างหายคล้ายไม่จุใจ...เราต่างไม่ส่งเสียงใดๆ ออกมาทั้งคู่
ผมสะดุดเพราะเต๋าเซกระทบไหล่บุ้ยให้มองต่ำที่มือใหญ่ลอดมาข้างหลัง
กำลังกระดิกนิ้วเล็กน้อยเรียกหา เจ้ายักษ์ทึ่ม 555
เอื้อมมือไปจับนิ้วนางกับแหวนสีดำไว้แน่น เราอยู่ท่านั้นจนกระทั่งจบงาน
-----
-------
เลิกบ่าย 3 กว่า ณ ลานนนทรี
“ไงมึง เล่นหายไปเป็นปี นี่ตัวเป็นๆ ใช่มั้ย” เก็ททัก ชกต้นแขนเพื่อนตัวใหญ่กล้ามล่ำกว่าเห็นๆ
“เซอร์ไพรส์นะเนี่ย ไอ้คุณสหรัฐมาด้วยเว้ย 555”
“ไงเก็ท เต๋า” เฟรมทักเพื่อนพลางเกี่ยวเอวเก้งไว้ในมือ ยืนพิงสะโพกกับโต๊ะม้าหิน
เข้าซ้อนอยู่ข้างหลังก่อนดึงผมให้ยืนอยู่ในหว่างขามันข้างหน้าเล็กน้อยท่าประจำ
เก้งแสร้งง่วนดูใบประกาศ 2 ใบในมือจนปรุ
“ห่างๆ กันบ้างก็ได้ เดี๋ยวก็ได้อยู่ด้วยกันจนเบื่อแล้ว” เอกยิ้ม
“ไหนบอกพวกกูว่ามีเก็บตัวซ้อมวะ” โจโจ้
“เซอร์ไพรส์ไง ตบหัวกูดังโป๊กหลังเวที เชรี่ย! ลืมสปีชหมด 555” เก็ท
“ฉลองมั้ยวะวันนี้” เอกเปรยปาร์ตี้
“นั่นซิ ไหนๆ ก็ไหนๆ ปาร์ตี้สละโสด ไปกันพวกเรา” เต๋าโต้โผซะงั้น
“อยากเมาบ้านกู อยากกินก็ถล่มโรงแรมพ่อไอ้เก็ท ไปๆๆ” ผมเฮ
“โอเย่!”
“ไป!”
“ไปด้วย!”
“ได้เลย!”
“โอเช กูไปตามพวกผู้หญิง” เต๋าผละไปหาพวกทรายที่อยู่อีกด้าน
นี่อาจเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้อยู่ด้วยกันพร้อมหน้ามากขนาดนี้
ต่อไปเราจะเปลี่ยนแปลงไปแค่ไหน โตเป็นสาวสวยหนุ่มหล่อ เลี้ยงพุงมีหนวดไว้เครา
เป็นนักศึกษา ทำงานเป็นผู้ใหญ่ในวันข้างหน้าอันใกล้
ก้าวไปมีชีวิตเป็นของตัวเอง...วันนี้จะกลายเป็นอดีตของวันพรุ่งนี้
“...เป็นบ้านกูแล้วเหรอ” ยักษ์เจ้าของบ้านตัวจริงโน้มมาจุ๊บหลังหู
“...แหงดิ” ผมแดงโร่
“ดื้อ หึหึ” โดนมือใหญ่บีบเอวแน่นแต่เก้งขืนตัวสุดฤทธิ์ เพื่อนกองอยู่เต็มแต่หาทันไม่
“ฮิ้วววววววววววววว!”
“โห! มึงสองตัว ขอร้องเลยเพื่อน”
“ให้มันน้อยๆ หน่อย เว่อร์จนหยดสุดท้ายเลยนะ”
“555” กรกฎาหัวเราะรับเละอย่างเดียวเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน
“กูโทรบอกพ่อให้แต่ไม่ได้อยู่กินด้วยนะเว้ย มีรับใช้ท่านแม่ด่วน” เก็ทจะถอนตัว
“อ้าว ไหงงั้นล่ะ ไปด้วยกันซิวะเก็ท” เต๋า
“นั่นซิเก็ท วันนี้ทั้งที พรุ่งนี้ก็ไม่เจอกันแล้ว” ผม
“เฮ้ย นี่มันอุตส่าห์ถ่อข้ามโลกมาเชียวนะเว้ย” โจโจ้
“เอาน่าตามสบายพวกมึงไปกันเถอะ ไม่บอกกูก่อน คอขาดจริงๆ ว่ะ เออว่าแต่กลับวันไหนวะเฟรม” เก็ทเสียงแข็งจริงก่อนเปลี่ยนคุยกับเฟรม
บอกถ้าว่างจะหาเวลาไปเจอกันเองอีกครั้งก่อนกลับ
ผมตงิดเล็กน้อยเพราะไม่ได้ยินเสียงบีเลยทั้งที่ยืนกับกลุ่มทรายอยู่ใกล้ๆ
ไม่ติดตังเมเป็นซี่โครงด้านซ้ายของกิดากรเหมือนทุกที
จริงๆ ไม่ได้ยินเสียงเก็ทกับบีน่าจะหลายวันแล้วแต่เพราะง่วนสอบไล่
และใจผมกระหวัดลอยไปถึงหมาป่าทีมวูฟส์อย่างเดียวจึงไม่เหลือที่ว่างให้สนอย่างอื่น
คล้ายว่าเอกจะเปรยให้ได้ยินว่าพ่อบีป่วย มิน่าบีน้อยถึงเงียบไป
“ไปกินสุกี้ในห้างตรงนั้นเถอะ เรานัดแม่ไว้”
“อยากช็อปปิ้งด้วย ไปห้างดีกว่า” ผู้หญิงเป็นใหญ่และชนะครับ
สรุปเรายกขบวนไปห้างสรรพสินค้าใกล้ๆ แทน
...วันสุดท้ายที่จะได้สวมชุดนักเรียน
...วันสุดท้ายที่ได้เห็นหน้าเพื่อนร่วมห้อง
...วันสุดท้ายของการเรียนชั้นมัธยม
-----
-------
สามทุ่ม ในห้องของเรา...ยังปิดประตูไม่สนิทแท้ๆ
“อือ...เตียงอยู่ไหน” ยักษ์งึมงำเมากอดผม ตาถั่วหาที่หมายไม่เจอเพราะตกแต่งภายในใหม่
ก็คำสั่งใครกันเล่าถ้าไม่ใช่ตัวมันเอง
“555 อาบน้ำก่อนน่านะ” เก้งพยายามหยุดการนัวเนียแต่หาได้ไม่
“ไม่ไหวจะเอาเดี๋ยวนี้ ง่วง!” ดูจอมมารเอาแต่ใจ
“ง่วงก็ยิ่งต้องอาบน้ำ นะเหม็นสุกี้...(อยากจูบด้วย)”
“ต้องมากกว่านั้น หึหึ” ยังต่อรองแกมบงการทั้งที่ตาปรือ
“อืม...จุ๊บ!” ผมยื่นหน้าจุ๊บจมูกโด่งเร็วๆ แทนคำตอบ
ส่งยิ้มหวานขนาดนี้ไม่เอากันพ่อจะเหยียบยอดอกให้ตายไปข้าง
แสงไฟมอดดับ จะเหลือเพียงดวงโคมสีเหลืองนวลบนโต๊ะข้างหัวเตียงสองข้าง บรรยากาศโรแมนติก
เราเปลือยเปล่า ตัวยังชื้นหมาดทว่าอุณหภูมิในร่างกลับค่อยๆ เร่าร้อนขึ้นเรื่อยจนฉุดไม่อยู่
มือใหญ่ลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลัง เรื่อยต่ำลงที่แล้วบีบก้น
ดุนดันให้ความแข็งขืนจากความต้องการบดเบียดปลุกเร้า
แทบขาดใจตายกับการอดทนรอคอย
“เฟรม...”
“อืม...”
แค่เผยอปากก็ถูกแทงลิ้นร้อนเข้ามา นุ่มหยุ่นหวานเกินเอ่ย
กลืนกินจนหายใจไม่ทัน ขาสั่นอ่อนแรงพยุงตัวไม่อยู่กลับโดนผลักให้เอนตัวลงกับที่นอนช้าๆ นิ่มนวล
นอนหงายกลางเตียงปล่อยให้ร่างใหญ่กว่าตามคร่อมทับมาทั้งหมด
ประโลมจูบอีกครั้งก่อนเคลื่อนตัวลงไปสร้างรอยสีเข้มกับผิวที่สัมผัส
“อ๊ะ...”
“อือ จะกิน...ดื้อน่ากิน”
“บ้าซิ...”
ฟังเสียงงึมงำพลางงับเม็ดยอดอก ขบเม้มละเลงลิ้นเสียวซ่านจนเผลอแอ่นตัวเข้าหา
จิกเล็บกับหัวไหล่หวังคลายอารมณ์ ลูบไล้มัดกล้ามแกร่งใต้ฝ่ามือชวนเคลิบเคลิ้มน่าหลงไหล
...ความถวิลหาที่หวนคืน
...ความคิดถึงถูกเติมจนเต็ม
...ความรักเราอบอุ่นจนร้อนระอุอยู่ในกอดนี้แล้ว
...น้ำตากลั้นไว้พลันไหลรินเป็นสาย
“เจ็บเหรอ” ชะงักเล็กน้อยก่อนใบหน้าคมสันลอยเด่นในสายตา
ผมประคองไว้ทั้งสองมือ บอกตัวเองว่านี่คือเลือดเนื้อตัวตนจริงๆ
อยู่ที่นี่ด้วยตรงนี้นาทีนี้ไม่ใช่ความฝัน
“เปล่า แค่...คิดถึง” โน้มคอลงมาจูบแล้วก็จูบอย่างโหยหาหิวกระหายความหวานซ่านทวีความต้องการจนเอ่อล้น
“หึหึ คิดถึงเหมือนกัน” ริมฝีปากหนาจุมพิตซับน้ำตา
เลียชิมผิวแก้มเบาๆ ก่อนพลิกกายผมออนท็อป
“เฟรม...”
“รักที่สุด คิดถึงเก้งที่สุด”
“อื๊อ” ถูกเชื่อมต่อ เราอยู่ด้วยกันอย่างลึกล้ำสุดหยั่ง
“ให้เฟรม...เก้งให้เฟรม”
“เฟรม...อา...” ได้ยินเสียงตัวเองร้องเรียกครวญ
มือผสานมือ นิ้วเกี่ยวสอดระหว่างนิ้ว
สัมผัสรู้แหวนสีดำเลือนรางขณะในหัวสุกสว่างด้วยแสงสีขาวเรื่อเรืองทีละน้อย
เราไต่ทะยานไปพร้อมๆ กัน กระทั่งถึงจุดสุดได้ระเบิดออกพร่างพรายสุขสม
ล้มตัวลงนอนเคียงคู่ สูดอากาศให้หัวใจเต้นถี่ค่อยปรับระดับลงช้าๆ
ผมนอนหนุนซบอกกว้าง พาดแขนก่ายกอดไว้ไม่ปล่อย ไม่มีวันปล่อย
“มารับแล้ว ไปด้วยกันนะ” เฟรมจุมพิตหน้าผากแผ่วส่งให้หลับฝันดี
“อืม...ไปด้วยกัน” ผมรับคำงึมงำขณะปล่อยนิทรารมณ์์เข้าห่มคลุมสองเรา
ได้ยินเสียงหึหะพึงพอใจในลำคอแว่วๆ
คิดในใจ ‘คงไม่มีวันห่างเปลวไฟดวงนี้ได้เลยจริงๆ’
กอดตอบแน่นๆ พร้อมลอบยิ้มพรายอย่างมีความสุข
- จบ -
*************พบกันตอนพิเศษศุกร์ 21 นี้**************
ดีใจที่อยู่ด้วยกันถึงตรงนี้
พวกคุณคือความประทับใจ
ทุกอ่าน ทุกวิว ทุกเม้นต์พาให้เรามาถึงบรรทัดนี้ด้วยกัน
ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ ...ขอชื่นชม
ทุกกอด...
ทุกดอกไม้...
ทุกหื่น...
ทุกค้าง...
ทุกทุบกำแพง...
ทุกเขิน...
ได้รับแล้ว ^0^
'เก้งxเฟรม' มีชีวิตชีวาขึ้นมาเพราะคนอ่าน
ยิ้มกว้างแก้มแตกอย่างกว้างๆ ทุกที เป็นกำลังใจที่งดงามจริงๆ ...'ขอบคุณ'/puppyluv
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
