Magica Café
Magic (7)ปอมปอมนั่งหน้างออยู่บนเตียงนอน อาร์ดิวนั่งลงข้างๆน้อง ทั้งสองคนยังไม่มีใครพูดอะไรกัน ขณะที่ปอมปอมกำลังคิดเรียบเรียงคำพูด อาร์ดิวก็นึกไปถึงเรื่องเมื่อครู่ที่เขาเห็น อาร์ดิวรู้สึกว่าตนเองแปลกไป เมื่อเช้าที่การ์ฟสัมผัสตัวเขา เขาก็ไม่เห็นอะไรเกี่ยวกับการ์ฟสักนิด ปรกติแล้วแค่การ์ฟแตะตัวเขาก็เห็นแล้ว แต่นี่กลับไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย เหมือนกับว่านิมิตนั้นมันจะหายไป พอมาเมื่อครู่นี้ที่ปอมปอมโผเข้ามากอดเขากลับเห็นว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับน้อง สิ่งที่เห็นมันไม่ใช่เรื่องที่อาจเกิดขึ้นในอนาคต แต่เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นแล้ว แปลกจริง ทำไมกันนะ?
“ดิว…”
“หืม?” เด็กหนุ่มขานรับในลำคอ เสียงของปอมปอมเรียกให้สติของเขากลับมาอยู่กับปัจจุบัน
“ถ้าเกิดว่า... ถ้าเกิดคนที่เราชอบ เขาชอบคนสำคัญของเรา ดิวจะทำยังไง?” ปอมปอมเอ่ยถามพี่ชายด้วยท่าทีเป็นกังวล
“ใครล่ะ?” อาร์ดิวย้อนถามน้องราวไม่รู้เรื่อง ทั้งที่รู้ดีว่าน้องหมายถึงใคร
“ปอมถามว่าดิวจะทำยังไง ไม่ได้ให้มาถามปอมว่าใครสักหน่อย” ปอมปอมเง้างอด เขาจริงจังนะนี่ ดูพี่ชายเขาสิยังมาทำเป็นเล่นอีก โธ่
“อืม ไม่รู้สิ ไม่รู้อ่ะ ก็ปอมปอมไม่บอกพี่ว่าใคร พี่ก็ตอบไม่ได้หรอกแบบนี้น่ะ”
อาร์ดิวยังโยกโย้ไปเรื่อย พยายามตะล่อมให้น้องพูดความในใจออกมา เด็กคนนี้มีอะไรชอบเก็บ จนบางทีมันมากเกินไปเสียด้วยซ้ำ ปอมปอมเม้มปาก อาการเริ่มแรกของความอึดอัดคับข้องในใจ
“ป๋าอ่ะ”
หนุ่มน้อยเอ่ยบอกพี่ชายเสียงเบา อาร์ดิวกอดอก พยักหน้าเนิบนาบแล้วว่า
“ชีวาเหรอ ชีวาเขาก็มีพี่พริมเป็นแฟนอยู่แล้วนะ หรือยังไง?”
อาร์ดิวพูดราวจะถามความเห็นจากน้อง นั่นทำให้คนเป็นน้องเสียงค่อยลงไปอีก
“นั่นสิ”
มองน้องที่มีท่าทางจ๋อยแบบนั้นแล้วอาร์ดิวก็พลอยรู้สึกแย่ตามไปด้วย ปอมปอมไม่เคยเป็นแบบนี้
“ชอบเขามากเหรอ?”
“อื้อ”
ปอมปอมตอบรับพร้อมเสียงสูดจมูกเบาๆ ผู้เป็นพี่ชายเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาที่ค่อยไหลลงมาข้างแก้มน้องพร้อมปลอบ
“ไม่ร้องน่า ขี้แยใหญ่แล้วนะ”
“ปอมเสียใจอ่ะ” ยิ่งมีคนปลอบปอมปอมยิ่งสะอื้นหนัก
“โอ๋ๆ ไม่ร้องนะ เดี๋ยวพ่อมาเห็นล่ะชีวาโดนหนักแน่”
อาร์ดิวคว้าตัวน้องมากอดไว้หลวมๆ ปอมปอมวางคางเกยบนไหล่พี่ชาย บอกพี่พร้อมสะอื้นเบาๆ
“ดี ให้โดนซะบ้าง”
“ไม่สงสารเขาหรือไง พ่อมือหนักเท้าหนักมากเลยนา” พี่ชายเอ่ยเย้า
“ไม่สงสารหรอก ป๋าไม่เห็นสนใจปอมเลยนี่ ปอมรู้ว่าปอมเอาแต่ใจ แต่ว่า... แต่ว่าหันมามองปอมบ้างสิ ทำไมต้องมองข้ามปอมตลอดเลยล่ะ ฮือออ”
“ชู่ววว ปอมปอมไม่ร้องนะ ไม่ร้อง”
อาร์ดิวกอดปลอบน้อง ท่าทางน้องชายของเขาจะเก็บเรื่องพวกนี้เอาไว้เยอะเกินไป วันนี้มันคงถึงจุดที่ทนไม่ไหวแล้วจริงๆ
..............................
ปอมปอมร้องไห้จนเหนื่อยแล้วถึงหยุดไปเอง หนุ่มน้อยเข้าไปล้างหน้าในห้องน้ำ เขาไม่เคยร้องไห้เยอะขนาดนี้มาก่อนเลยนะ แย่จริงๆ ตาบวมไปหมดแล้ว ล้างหน้าล้างตาให้พอรู้สึกสดชื่นขึ้นมาบ้างแล้วปอมปอมก็ออกจากห้องน้ำมา หนุ่มน้อยชะงักเมื่อเห็นว่าชีวาอยู่ในห้องนี้ด้วย แต่อาร์ดิวไปไหนแล้วไม่รู้ พอจะเดินหนีชีวาก็มาดักหน้าเอาไว้
“พี่ขอโทษ”
ชีวาเอ่ยบอก ยิ่งเห็นว่าน้องร้องไห้ขนาดนี้เขายิ่งรู้สึกผิดที่ไม่เคยรู้อะไรเลย ไม่เคยรู้เลยว่าทำน้องเสียใจมามากเท่าไหร่แล้ว
“ขอโทษทำไม ป๋าไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย”
ทั้งที่น้ำตามันควรหมดได้แล้วแต่มันก็ยังไหลลงมาอีก ปอมปอมปาดมันออกลวกๆ พยายามจะกลั้นเอาไว้มันเลยกลายเป็นสะอื้นไปแทน แบบนี้ป๋าก็รู้สิว่าเขาร้องไห้อีกแล้วอ่ะ
“ปอมปอม…”
“?” เจ้าของชื่อเลิกคิ้ว เงยมองคนเรียกงงๆ
“เรามาลองคบกันดูไหม?”
“....................”
ปอมปอมกะพริบตาปริบ รู้สึกอึ้งกับคำพูดของชีวาจนทำหน้าไม่ถูก นี่เขาควรดีใจ หรือเสียใจ หรืออะไร??
“ละ... แล้วพี่พริม?... แล้วดิว??” หนุ่มน้อยตะกุกตะกักเพราะตั้งตัวไม่ทัน
“อย่าเพิ่งคิดถึงคนอื่น กับพริมเรามีอิสระต่อกันอยู่แล้ว ส่วนอาร์ดิว... มันไม่มีทางเป็นไปได้หรอก”
คำอธิบายจากคนเป็นพี่ทำให้ความรู้สึกวูบหนึ่งที่เกิดความยินดีดิ่งลงไปจนติดลบ พี่ขอคบด้วยเพราะสงสารเขาใช่ไหม ไม่เห็นมีคำไหนที่บอกว่าอยากคบกันเพราะชอบเขาเลย แค่เพราะกับคนอื่นมันเป็นไปไม่ได้ แค่นั้นเองหรือ?
“ป๋า... พี่ชีวา พี่เข้าใจที่ปอมพูดไหม ปอมบอกว่าปอมชอบพี่ นั่นเพราะอยากให้พี่ชอบปอมตอบ ไม่ใช่ให้พี่มาคบกับปอมเพราะสงสารนะ!”“ปอมปอม…”
“ดิว ออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!”
ปอมปอมเรียกพี่ชาย เขารู้ว่าพี่ต้องอยู่แถวนี้แน่ เขาอัดอั้นจนอยากจะอาละวาดมันให้หมดทุกคน!
“ปอมไม่เคยโกรธดิวมาก่อนเลย แต่ครั้งนี้ปอมจะบอกว่าปอมโกรธมาก!!”
ปอมปอมตะคอกใส่อย่างพาลพาโลเมื่อพี่ชายเดินหน้าเจื่อนเข้ามาในห้อง อาร์ดิวเอื้อมมือไปหาน้องแต่น้องกลับปัดมันออกแล้ววิ่งออกจากห้องไป
“ปอมปอม พี่ขอโทษ…”
อาร์ดิวร้องบอกแต่น้องก็ไม่คิดจะอยู่ฟังมันแล้วเมื่อประตูห้องข้างๆปิดลงเสียงดัง เขาทำให้น้องร้องไห้ เป็นพี่ชายที่แย่ชะมัดเลย เพราะคิดเอาเองว่ามันจะทำให้น้องรู้สึกดีขึ้นถึงได้ขอให้ชีวาช่วย ทั้งที่รู้ดีว่ามันเป็นการทำร้ายทั้งชีวาและปอมปอม แต่เขาไม่อยากเห็นน้องร้องไห้เสียใจแบบนั้นอีกแล้ว โดยที่ไม่นึกว่ามันจะทำให้เรื่องมันเลวร้ายลงไปมากกว่าเดิม
“ขอโทษนะชีวา”
อาร์ดิวถอนใจยาว รู้สึกแย่กับเรื่องที่เกิดมากมาย ชีวามองเพื่อนอย่างเป็นห่วง
“นายไม่เป็นไรใช่ไหม?”
อาร์ดิวส่ายหน้าก่อนบอก
“ไม่หรอก เดี๋ยวปอมปอมก็หายโกรธเอง” พูดไปแบบนั้นแต่สีหน้าคนพูดกลับไม่ดีขึ้นเลย
“เสียงดังอะไรน่ะลูก?”
อาร์ดิวกับชีวาหันไปตามเสียงทักนั้น สองหนุ่มหน้าเจื่อนเมื่อเห็นว่าใครกำลังเดินเข้ามาหาพวกเขา
“แม่...”
“อ้าว ชีวาก็อยู่ด้วย?” คุณแม่เอ่ยทัก
“ครับ” ชีวายิ้มเจื่อนเมื่อตอบรับ เขามีชนักปักหลังอยู่นี่หว่า
“เมื่อกี้แม่ได้ยินเสียงน้องโวยวายอะไรน่ะ?”
คุณแม่หันมาถามอาร์ดิวที่ยืนเงียบอยู่ เด็กหนุ่มอึกอักเล็กน้อยก่อนเอ่ยขอโทษคุณแม่ไป
“ขอโทษที่ทำให้แม่ตื่นครับ”
“แม่ยังไม่ได้นอนหรอก แล้วนี่น้องไปไหนแล้ว?”
“................” คำถามของคุณแม่ทำให้คุณลูกอยากร้องไห้ อาร์ดิวหน้าจ๋อย ถ้าคุณแม่เห็นว่าน้องร้องไห้จนตาบวมต้องเป็นเรื่องแน่ แต่เขาเป็นคนสร้างเรื่องเองก็ต้องยอมรับในผลของมัน...
...................................
ชีวากลับบ้านไปหลังจากนั้น คุณแม่มาหาปอมปอมที่ห้องนอน อาร์ดิวยืนอยู่หน้าห้องไม่กล้าเข้าไปด้วยเมื่อน้องเปิดประตูรับคุณแม่ ปอมปอมมองพี่ชายแว้บหนึ่งแล้วเดินเข้าไปไม่มีทักทายพี่เลย ขณะที่คนเป็นพี่หน้าจ๋อย น้องคงโกรธจริง
ปอมปอมเดินตามคุณแม่เข้ามาในห้อง ตรงไปยังที่นอนของตนเองแล้วทิ้งตัวลงนอนซบหน้ากับหมอนใบใหญ่ คุณแม่นั่งลงข้างๆ ลูบผมนิ่มเบาๆ
“เป็นอะไรครับคนเก่ง บอกแม่ได้ไหมครับ หืม?”
เสียงนุ่มๆของคุณแม่ทำให้ปอมปอมสะอื้นขึ้นมาอีก ผละลุกขึ้นมาสวมกอดแล้วสะอื้นเบาๆอยู่ในอ้อมกอดอบอุ่นของคุณแม่ที่คอยเช็ดน้ำตาให้เด็กน้อยขี้แย
“ไหนบอกแม่สิครับว่าใครทำอะไรให้?”
“ปอมโกรธ” หนุ่มน้อยเอ่ยบอกน้ำเสียงขึ้นจมูก ร้องไห้จนจะหายใจไม่ออกแล้วอ่า
“โกรธ? เพราะโกรธถึงได้ร้องไห้เหรอ?” คุณแม่เอ่ยถามต่อ น้ำเสียงไม่ได้คาดคั้นเพราะต้องการให้ลูกเห็นว่าตนเองเป็นพวกเดียวกัน
“ปอมเสียใจด้วย” หนุ่มน้อยค่อยเผยความในใจ
“อือฮึ”
“พี่ชีวากับดิวทำเหมือนปอมเป็นคนน่าสงสาร ทั้งที่ปอมจริงจัง แต่พวกเขากลับทำเหมือนมันเป็นเรื่องเล่นๆอ่ะ”
“จริงเหรอ ใช้ไม่ได้เลยนะแบบนี้” คุณแม่เออออตาม ลูบหลังปลอบลูกไปด้วย
“คิดว่าปอมจะดีใจเหรอที่รู้ว่าสิ่งที่ตัวเองได้มามันเป็นเพราะความสงสารเท่านั้น”
เรื่องราวต่างๆพรั่งพรูออกมาให้คุณแม่ได้รับรู้ เหมือนตนเองมีพวกจึงไม่มีปิดบัง คุณแม่ก็คอยรับลูกตามเวลาลูกชายเล่าอะไรให้ฟัง ขณะเดียวกันก็เก็บข้อมูลตามไปด้วย จนคนเป็นลูกเล่าจบคุณแม่จึงเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงขึงขัง
“เล่นไม่รู้เรื่องแบบนี้แม่ต้องไปว่าพี่ชายเราสักหน่อย ทำแบบนี้ได้ยังไงกัน!”
“มี้ อย่าว่าดิวนะ!” ปอมปอมรีบร้องห้ามเมื่อคุณแม่ทำท่าจะลุกไปหาพี่ชายจริงๆ
“ทำไมล่ะ พี่เขาทำผิดไม่ใช่เหรอ?” คุณแม่เอ่ยถาม ยังไม่คลายอาการขึงขังลงจนคนเป็นลูกใจเสีย
“อย่าว่าดิว”
หนุ่มน้อยหน้าเบ้เพราะกลัวว่าคุณแม่จะไม่ยอมฟังที่ตนเองบอก อาร์ดิวเข้ามาในห้องเมื่อได้ยินเสียงน้องดังลอดออกไปให้ได้ยิน ปอมปอมมองพี่ชายที่เดินเข้ามาหา ยังคงซบแก้มกับอกคุณแม่นิ่งๆ
“พี่ขอโทษ”
อาร์ดิวเอ่ยบอกน้องอย่างรู้สึกเสียใจจริงๆ ปอมปอมอิงอกแม่มองพี่เฉย ขณะที่พี่ชายก็ยังยืนอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน สักพักแขนของคนเป็นน้องก็ค่อยยกขึ้นแล้วกางออก อาร์ดิวก้าวเข้าไปหาแล้วกอดน้องเอาไว้
“ขอโทษนะ”
“อื้อ”
ปอมปอมตอบรับคำขอโทษกับไหล่พี่ชาย คุณแม่มองสองพี่น้องที่กอดกันกลมแล้วก็ถอนใจ ยิ้มนิดๆกับภาพนั้น สองพี่น้องคลายอ้อมกอด อาร์ดิวจึงนั่งลงอีกด้านโดยมีปอมปอมอยู่ตรงกลาง คุณแม่มองหน้าลูกชายทั้งสองคนแล้วจึงว่า
“ต่อไปมีอะไรให้คุยกันก่อนรู้ไหม อย่าเอาแต่ความคิดตัวเองฝ่ายเดียว คนอื่นใช่ว่าจะคิดเหมือนกับเราไปเสียหมด อย่าตัดสินใจแทนเขา เข้าใจไหมครับ?”
“ครับ”
ทั้งสองคนตอบรับคำสอนสั่ง หันมามองหน้ากันแล้วยิ้มนิดๆ อาร์ดิวเช็ดน้ำตาให้น้อง นิ้วเรียวเขี่ยจมูกแดงๆนั่นด้วยเลยถูกน้องตีมือ คนเป็นพี่หัวเราะ เขารู้สึกโล่งใจจนหัวเราะได้เต็มเสียง ปัญหาที่เกิดขึ้นกับพวกเขา ถึงแม้มันจะแค่เวลาสั้นๆก็บั่นทอนจิตใจไปมากมาย ต่อไปมันจะไม่มีแบบนี้อีกแล้ว เพียงเท่านี้ก็เกินพอ...
...................................
เมื่อส่งปอมปอมเข้านอนแล้ว คุณแม่กับอาร์ดิวจึงออกจากห้องปอมปอมมา ป่านนี้คุณพ่อคงเดินวนเป็นหนูติดจั่นรอฟังข่าวอยู่เป็นแน่ ส่งคุณแม่มาเป็นทัพหน้าเพราะท่านปลอบใจลูกไม่เก่งเท่า ตอนนี้จึงต้องอยู่เฉยให้คุณแม่ออกโรง
“แม่ครับ” อาร์ดิวเอ่ยเรียกก่อนที่คุณแม่จะเดินไป
“ครับผม”
“สร้อยนี่ มันมีอะไรที่พิเศษจากปรกติหรือครับ?” อาร์ดิวแตะสร้อยที่คอตนเองเมื่อเอ่ยถาม
“ทำไมเหรอ?”
“ดิวมองไม่เห็นนิมิตเกี่ยวกับคนๆหนึ่งน่ะครับ ทั้งที่ปรกติเวลาที่เขาแตะตัวดิว ดิวต้องเห็น”
เด็กหนุ่มอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นกับตนเอง คุณแม่ยิ้มบาง ช้อนตัวจี้สีเขียวอมฟ้าที่ลูกชายสวมใส่ขึ้นมาก่อนตอบ
“นอกจากมันจะป้องกันสิ่งไม่ดีจากภายนอกแล้ว แม่ยังให้มันกดพลังพิเศษของอาร์ดิวเอาไว้ด้วย การเห็นอะไรมากไปมันก็ไม่ดีกับตัวเราเท่าไหร่จริงไหม?”เด็กหนุ่มพยักหน้าอย่างเห็นด้วย บางทีทั้งที่เขาไม่ได้อยากเห็นแต่ก็ต้องเห็นอย่างเลี่ยงไม่ได้ แบบนั้นมันก็แย่เหมือนกัน
“แต่ดิวเห็นเรื่องที่เกิดขึ้นกับน้อง…” เมื่อพูดถึงน้องอาร์ดิวก็เหลียวมองไปทางห้องของปอมปอมที่ตอนนี้หลับไปแล้วเรียบร้อย
“คงเป็นเพราะบุษราคัมที่ปอมปอมใส่”
“แม่ทำอะไรกับมันครับ?”
“เปล่าหรอกจ้ะ มันมีความพิเศษในตัวของมันเอง เมื่อมันมาอยู่ใกล้เทอร์ควอยส์ที่อาร์ดิวสวมอยู่มันถึงเกิดปฏิกิริรยาขึ้นมา แม่ได้มาจากคุณยายน่ะ”
คุณแม่อธิบายยิ้มๆ ถ้าได้มาจากคุณยายมันต้องมีความพิเศษซ่อนอยู่แน่ อาร์ดิวพยักหน้าอีกครั้งถือว่าเข้าใจตามนั้น อาจจะมีเรื่องแปลกๆเกิดขึ้นกับเขาบ่อยๆ แต่อีกไม่นานก็คงชินไปเองเหมือนเช่นทุกที…
++++++++++++++++
หลังจากกลับมาอยู่ที่บ้านอย่างเป็นทางการ คุณแม่กับคุณพ่อของสองพี่น้องปอปลาก็เป็นผู้ไปดูแลร้าน Magica Café ด้วยตนเอง ให้ปอมปอมกับอาร์ดิวตั้งใจเรียนอย่างเต็มที่ไม่ต้องแบ่งเวลามาเฝ้าร้านเหมือนเช่นทุกที แต่หลังเลิกเรียนสองพี่น้องก็ยังเผลอไปที่ร้านตามความเคยชิน ถึงได้เห็นว่าพอคุณพ่อกับคุณแม่กลับมาก็ลดแลกแจกกระหน่ำจนน้าจันทรากุมขมับ ของฝากจากนานาประเทศกลายเป็นของแจกลูกค้าไปหมดแล้ว เฮ้อ
คุณแม่ให้สองพี่น้องเข้าไปทำการบ้านในห้องทำงานของร้าน งานหน้าร้านปล่อยให้พี่ๆพนักงานเขาทำไป ส่วนชีวาถ้ายังอยากมาทำงานอยู่ก็ให้มาทำช่วงวันหยุด วันธรรมดาที่ต้องไปโรงเรียนก็พักไว้ เพราะจริงๆแล้วที่ชีวามาทำงานที่ร้านก็เพราะตามสองพี่น้องปอปลามาเท่านั้น หรือจะเรียกให้ถูกคือ... ตามมาเฝ้า
ปอมปอมเอาการบ้านมานั่งทำเงียบๆ ชีวาที่นั่งทำการบ้านอยู่กับอาร์ดิวลอบมองน้องอยู่บ่อยๆจนอาร์ดิวต้องกระแอมเรียกสติ ตั้งแต่วันนั้นที่เกิดเรื่องแล้วน้องปล่อยโฮจนแตกตื่นกันทั้งบ้านน้องก็ไม่ได้คุยกับเขาเป็นปรกติเช่นทุกที มากสุดก็เพียงแค่ยิ้มให้เท่านั้น ชีวารู้สึกว่ามันแย่มากที่เป็นแบบนั้น แต่เด็กหนุ่มก็พยายามทำความเข้าใจว่าน้องคงไม่พร้อมจะเป็นแบบเดิม…
++++++++++++++++++
บนทางเดินในสวนสาธารณะหมู่บ้านของมิมิว เด็กหนุ่มสาวคู่หนึ่งเดินเคียงกันไปช้าๆ ต่างก็จมอยู่ในภวังค์ของตนเอง ความสัมพันธ์ของทั้งคู่เริ่มสั่นคลอนจากปัจจัยหลายอย่าง มิมิวและการ์ฟพยายามที่จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่ต่างก็รู้ดีว่ามันไม่มีทางเป็นเหมือนเดิมได้ เมื่อฝืนกันไปก็เหนื่อยเปล่ามิมิวจึงขอเวลาให้ทั้งคู่ทบทวนใจ
“มิวยังโกรธการ์ฟอยู่เหรอ?”
การ์ฟเอ่ยถามแทรกความเงียบงันระหว่างทั้งคู่ขึ้นมา ก้าวเดินของมิมิวชะงักแต่ก็ไม่ได้หยุดเดิน ยังคงก้าวต่อไปช้าๆขณะที่เอ่ยตอบคำถามคนข้างกาย
“เปล่าหรอกการ์ฟ เรื่องนั้นมิวเลิกใส่ใจมันไปแล้ว”
“ถ้าอย่างนั้นเพราะอะไร?”
การ์ฟยังย้อนถามราวไม่เข้าใจ มิมิวถอนใจเบา หยุดก้าวไปข้างหน้าก่อนจะหันมามองคนข้างกายช้าๆแล้วถาม
“การ์ฟไม่รู้สึกบ้างเหรอว่าระหว่างเรามันมีบางอย่างเปลี่ยนแปลงไป?”
“อะไร อะไรที่มันเปลี่ยนแปลง?”
“ใจของเราสองคนไง”
“.................”
คำพูดที่แสนตรงนั้นทำให้คนฟังนิ่งอึ้ง สิ่งที่เปลี่ยนไปคือหัวใจของพวกเขาอย่างนั้นหรือ...?
++++++++++++++++
ความอึมครึมขมุกขมัวไม่ได้เกิดขึ้นกับการ์ฟและมิมิวเท่านั้น เพราะชีวาและปอมปอมเองก็ไม่ได้ต่างกันเลยในตอนนี้ เมื่อคนเป็นน้องเลือกที่จะไปไหนมาไหนแต่กับเพื่อนอย่างจูน ไม่เข้ามาหาพี่ๆอย่างอาร์ดิว ชีวา และตาต้า นอกจากตอนกลับบ้าน ชีวาก็พอรู้ว่าน้องอยากหลบหน้า แต่การทำแบบนั้นมันส่งผลให้พี่ชายอย่างอาร์ดิวพลอยเป็นกังวลไปด้วย เมื่อเห็นว่ามันชักจะมากเกินไปในความรู้สึกชีวาจึงได้ดุน้อง
“มากไปหรือเปล่าปอมปอม เข้าใจนะว่าโกรธ พี่ยอมรับว่าผิด แต่ว่าที่ทำให้คนอื่นเป็นกังวลไปด้วยแบบนี้นี่มันเกินไปหน่อยไหม?”
ปอมปอมมองคนพูดอย่างน้อยใจ ทำไมต้องดุเขาด้วยล่ะ
“ฮึ่ก…!”
“เฮ้ย!!”
“ฮือออออออออ”
ชีวาตาเหลือกเมื่อน้องปล่อยโฮเสียงดัง ทั้งที่น้องหยุดร้องมาตั้งหลายวัน แต่เขาดันทำให้ร้องอีกแล้ว
“ปอมปอมเป็นอะไร!!?”
อาร์ดิววิ่งออกมาจากในบ้านเมื่อได้ยินเสียงน้องร้องไห้ เห็นว่าชีวามาหาก็นึกว่ามีเรื่องอะไรจะคุยกัน แล้วทำไมถึงได้เป็นแบบนี้ พอเห็นพี่ชายปอมปอมก็กอดพี่ร้องไห้ อาร์ดิวมองหน้าชีวาอย่างมีคำถาม ชีวาหน้าเจื่อน เพราะความมุทะลุไม่รู้จักคิดของเขาแท้ๆ โธ่เว้ย!!
..................................
“ปอมปอม พี่ขอโทษนะ”
ชีวานั่งยองลงกับพื้น จับมือน้องที่นั่งอยู่บนชิงช้าในสวนหย่อมข้างตัวบ้าน ปอมปอมยังหน้างอ จมูกแดง ตาแดงจากการร้องไห้ ชีวาโดนอาร์ดิวเทศนาก่อนที่อาร์ดิวจะปล่อยให้ทั้งสองคนเคลียร์กันเอง ยังดีที่วันนี้พ่อแม่ของสองพี่น้องปอปลาไปทำงานที่ร้านเมจิคกะ ไม่เช่นนั้นชีวาคงไม่โดนแค่อาร์ดิวเทศน์ แต่อาจจะโดนไล่ออกจากบ้านแล้วไม่ให้เข้ามาที่นี่อีกก็เป็นได้ ก็เล่นทำให้น้องร้องไห้เป็นว่าเล่นขนาดนี้
“จะทำยังไงเธอถึงจะยอมหายโกรธ จะทำยังไงเธอถึงจะยกโทษให้ฉัน…”
“ไม่ตลก”
หนุ่มน้อยเอ่ยแทรกเสียงขึ้นจมูกเมื่อคนเป็นพี่ยกประโยคในเพลงๆหนึ่งมาพูด คนพูดจึงต้องหุบปากเงียบ
“ป๋าไม่ต้องมาสงสารปอมหรอก ปอมไม่อยากได้”
“ไม่ได้สงสาร ปอมปอมเป็นน้องพี่นะ ถ้าปอมปอมเสียใจพี่ก็เสียใจเหมือนกัน และยิ่งรู้สึกแย่มากๆที่สาเหตุมันมาจากพี่ ขอโทษจริงๆ”
“เลิกขอโทษได้แล้ว ปอมไม่บอกหรอกว่าตัวเองไม่เป็นไร เพราะปอมเป็น ปอมเสียใจ ปอมน้อยใจ ปอมผิดหวัง แต่อีกหน่อยมันคงดีขึ้นเอง ป๋าเองก็ไม่ต้องคิดมากแล้วนะ เพราะต่อไปปอมจะคิดกับป๋าแค่พี่ชาย เหมือนอย่างที่ป๋าอยากให้เป็น”
พูดจบปอมปอมก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกไป ชีวายังนั่งอยู่ท่าเดิม ยอมรับว่าสิ่งที่น้องพูดมันกระทบใจ เด็กหนุ่มค่อยลุกขึ้นยืนช้าๆ สีหน้าดูสับสน ในใจตนเองบอกย้ำซ้ำๆว่าแบบนี้มันดีแล้ว ใช่ มันดีแล้วนี่ ก็ดีแล้วไม่ใช่หรือ แล้วทำไมเขาถึงไม่รู้สึกว่ามันคือสิ่งที่เขาต้องการ...
+++++++++++++++
“ป๋า~~~”
น้ำเสียงร่าเริงของลิงน้อยข้างบ้านดังมาให้ได้ยินในค่ำวันหนึ่ง ชีวารีบโผล่ออกมาจากห้องเพื่อรับลูกลิงที่กำลังจะปีนข้ามมาห้องของเขา ตัวผอมบางนั้นตกอยู่ในอ้อมแขนเมื่อเขาเอื้อมออกไปรับ เมื่อน้องข้ามมาได้แล้วชีวาค่อยปล่อยให้ลงยืนบนพื้น คิ้วเข้มขมวดเมื่อรู้สึกว่ามันมีอะไรบางอย่างไม่เหมือนเดิม อืม แปลกๆแฮะ
“นี่ป๋า ช่วยปอมเลือกการ์ดสวยๆสักใบสิ”
ปอมปอมเดินนำหน้าพี่ชายข้างบ้านเข้าไปด้านในราวกับเป็นเจ้าของห้องเสียเอง ม้วนกระดาษที่เหน็บใส่กระเป๋าสะพายมาด้วยถูกวางลงบนโต๊ะหน้าทีวี ชีวาเดินมานั่งลงข้างๆ สายตาคอยมองน้องที่ก้มหน้าก้มตากางกระดาษที่ตนเองปริ้นท์รูปการ์ดสวยๆมาให้พี่ดู ชี้ชวนให้ช่วยเลือกโดยไม่ได้รู้สึกตัวว่าคนเป็นพี่ไม่ได้ฟังที่เขาพูดเลย จนเมื่อเงยขึ้นมาเพื่อขอความเห็นก็สบเข้ากับสายตาพี่ที่มองตนเองอยู่พอดี
“อะไร?” ปอมปอมเอ่ยถามยิ้มๆ
“เปล่า ไหนล่ะการ์ดที่จะให้ช่วยเลือก?”
ชีวาเอ่ยปฏิเสธก่อนเบี่ยงประเด็นไปเรื่องการ์ด ทำเป็นสนใจจะดูกระดาษที่น้องนำมาด้วย ปอมปอมจึงให้ความสนใจกับธุระของตนเองอีกครั้ง
“นี่ไง มันสวยหมดทุกอันเลย ปอมไม่รู้ว่าจะทำแบบไหนดีอ่ะ”
“จะทำเอง?”
“ช่ายยย~” ว่าแล้วก็หัวเราะคิกคัก
“ให้ใครเป็นพิเศษหรือเปล่า?” ชีวาเอ่ยถาม
“อืมมม ก็... ไม่บอก”
คนเป็นน้องทำท่ามีลับลมคมในแล้วหัวเราะคิก ก่อนชวนให้พี่ช่วยเลือกต่อ ชีวาคิ้วขมวด รู้สึกคันยุบยิบในหัวใจ ปรกติแล้ววันสำคัญๆปอมปอมจะมีของทำมือมาให้เขาอยู่บ่อยๆ แต่คราวนี้น้องจะทำให้ใคร ถ้าจะทำให้เขาเหมือนทุกทีทำไมถึงเอามาให้เขาช่วยเลือก นี่แสดงว่าคนที่น้องจะให้ต้องไม่ใช่เขาสินะ แล้วมันเป็นใครกัน?
ให้หยุดรักเธอทำอย่างไร ให้หยุดหายใจยังทำง่ายกว่า~
“อ๊ะ! เดี๋ยวนะ”
เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ปอมปอมดังขึ้นมา ชีวาอมยิ้มนิดๆที่ได้ยินทำให้น้องส่งค้อนให้ หนุ่มน้อยลุกไปคุยตรงประตูระเบียง คุยกันไปหัวเราะไปคิกๆคักๆ แรกๆชีวาก็ไม่ได้สนใจอะไร แต่พอมันนานเข้าและไม่มีทีท่าว่าน้องจะหันกลับมาสนใจเขากับไอ้กองกระดาษที่น้องหอบมาด้วยก็ชักจะเริ่มทนไม่ไหว ยิ่งได้ยินเสียงสนทนาที่ฟังดูแล้วแสลงหูอย่างหนัก ท่าทางเขินอายยืนบิดผ้าม่านจนมันจะขาดนั่นก็ด้วย จะทนไม่ไหวแล้วนะโว้ย!!!
“ปอมปอม!!”
“ห๊ะ!!”
ปอมปอมสะดุ้ง หันกลับมาตามเสียงเรียกอย่างตกใจ หนุ่มน้อยย่นคิ้วแล้วบ่นอุบ
“อะไรน่ะป๋า ปอมตกใจหมด”
“จะเลือกไหมการ์ดน่ะ ถ้าไม่ให้ช่วยแล้วก็กลับไปเลย!”
ปอมปอมหน้าเหวอ อยู่ๆมาโกรธเขาเรื่องอะไรกันนี่ ยกโทรศัพท์ขึ้นมาบอกเลิกสายแล้วกดวาง ก่อนจะเดินหน้างอกลับมาเลือกการ์ดต่อ แยกเขี้ยวใส่พี่ชายข้างบ้านที่นั่งลอยหน้ายิ้มเย้ยอยู่ที่โต๊ะ ก่อนจะตั้งใจเลือกรูปแบบการ์ดที่จะทำต่อ
“ป๋าว่าอันไหนสวย?”
น้องเอ่ยถามความเห็น ชีวาชี้อันที่มันดูแล้วรกๆ ไม่สวยเท่าไหร่ในหมู่มวลที่น้องเอามาให้ดู จะทำให้คนอื่นนี่ เลือกอันที่มันสวยไปทำไม เฮอะ!
“อันนั้นปอมตัดทิ้งไปแล้ว ป๋าจะไปเลือกทำไม?” น้องว่าเข้าให้
“เอ๊า! ก็บอกให้ช่วยเลือก พี่เห็นว่ามันสวยก็ช่วยอยู่นี่ไง ถ้าเลือกไว้ในใจแล้วก็อย่ามาถามพี่สิ”
ชีวาบอกหน้าตาเฉย ปอมปอมกอดอก ดวงตาเรียวรีจ้องพี่เขม็งแล้วว่า
“พึ่งพาไม่ได้เลย กลับดีกว่า”
“อ้าว?”
หนุ่มน้อยรวบกระดาษบนโต๊ะมาถือก่อนลุกเดินออกประตูหน้าห้อง ตอนมา มาทางระเบียงห้อง แต่ตอนกลับ กลับทางหน้าห้อง เออ เอาเข้าไป
เมื่อน้องเดินออกไปแล้วชีวาก็ถอนใจ ไม่รู้เขาเป็นอะไร ทั้งที่เมื่อครู่นี้มันก็เหมือนทุกๆครั้งที่น้องมาหา แต่เขากลับรู้สึกว่ามันไม่ใช่ เหมือนมีเส้นบางๆกั้นกลางระหว่างกัน ไม่สนิทใจเหมือนเก่าแถมยังมีบางอย่างเพิ่มขึ้นมา...
.......................................
ด้านนอกประตูห้อง ปอมปอมหยุดยืนอยู่ไม่ไกล มือเรียวลูบอกตัวเองเบาๆขณะที่พรูลมหายใจยาว
“ไม่เป็นไรๆ เดี๋ยวก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมเอง”
ปลอบใจตนเองไปแบบนั้นแล้วก็ยิ้ม แม้มันจะเป็นยิ้มไม่เต็มที่นักก็ตาม…
TBC
พิมพ์ไปร้องไห้ไป แล้วมันก็มองไม่เห็นแป้นพิมพ์ อนาถมาก ยิ่งพิมพ์ช้าอยู่ คนเขียนอ่อนไหวง่ายก็งี้แหละ :p
@ คุณ Ryoooo ค่า ไม่นานค่ะ ไม่นาน แต่แบ่งเวลาให้เรื่องอื่นนิดนึงนะคะ 
ขอบคุณทุกท่านที่ยังอยู่ด้วยกันค่า บวกๆค่ะ
วันใหม่ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
