เฮ้อ* -ถอนหายใจ-
ในที่สุดน้องฟ่างก้อไม่ใช่แค่ตัวแทนของใครอีกต่อไปเนอะ
พาร์ทน้องฟ่างนี่หน่วงหัวใจ บีบจิต ทรมานปอด เหลือเกิน(จริงจังมาก!)
ถ้าอ่านแต่พาร์ทน้องฟ่างนี่บอกเลยว่าอยากให้น้องเลือกเจ็บแต่จบมากอ่ะ
เพราะสิ่งที่น้องรู้สึกและถ่ายทอดออกมานี่มันทรมานตัวเองทั้งนั้น จะอยู่กะคนที่ไม่รักตัวเองไปเพื่ออะไร
เหมือนทำอะไร มันก้อไม่ดีพอเลย
แต่พอมาอ่านพาร์ท(แก้ตัว?)พี่เหม แล้วแบบ...เฮ้ย ยยย นี่ชั้นยังอ่านนิยายเรื่องเดิมอยู่ป่ะ
ยังกะว่าอ่านนิยายคนละเรื่อง แค่ตัวเอกบังเอิญชื่อเหมือนกันเท่านั้นเอง
เพราะสิ่งที่พี่เหมถ่ายทอด และทำให้น้องหลายสิ่งอย่างนี่ก้อมาจากการใส่ใจทั้งนั้นนะ
แม้ว่าตอนแรกจะให้ความสนใจในตัวน้องเพราะว่าแว๊บแรกที่เห็นมีภาพของมิวซ้อนทับมา
แต่อย่างว่า...เมื่อได้ใช้เวลาร่วมกัน ความรู้สึกที่เกิดขึ้นพร้อมๆกับความสัมพันธ์ที่ก้าวเดิน
ย่อมชัดเจนในความรู้สึกมากขึ้นๆ แต่ด้วยความเคยชินป่ะ จนบางทีพี่เหมอาจไม่ทันได้คิดว่าไม่ได้มีภาพของมิวซ้อนทับบนน้องแล้ว
แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกะพี่เหมแล้วน้องบังเอิญมาเห็น มันชวนให้เข้าใจไปในอีกทิศทางตลอด
เหมือนสวรรค์กำลังเล่นตลกกับทั้งสองคนเลยเนอะ...หรือมันคือบทพิสูจน์?
สิ่งเดียวที่ทำให้มันเรื่องมันแย่ลง คือ...ต่างคนต่างไม่พยายามที่จะสื่อสารกันให้ชัดเจน...อีกคนไม่พูด ไม่อธิบาย...อีกคนก้อไม่อยากถาม ไม่อยากรบกวน เกรงใจ...ทุกอย่างมันเลยยาว ววว ชีวิตเกือบพังเลยเนอะสองหนุ่ม...
แต่สุดท้าย...เวลาก้อได้พิสูจน์
.
.
.
แต่...ตอนจบมันแบบ "ฉับ!" แลว่าจะมันกระชากอารมณ์ไปนิดนึง เหมือนรถกะลังวิ่งๆและอยู่ๆก้อเบรคดัง เอี๊ยด!!! แง่ม มมม
แบบ ก้อแฮปเอนด์ดีนะคะ เชื่อว่าพี่เหมไม่น่าจะทำให้น้องฟ่างต้องเสียใจหนักอีก...แต่มันเหมือนยังไม่เต็มอิ่ม
(แอบสงสัย...สรุปว่าพี่เหมจะไม่ยอมให้น้องฟ่างไปทำงานเลยจริงดิ จะให้น้องเป็นศรีภรรยาอยู่บ้านทำงานบ้านอย่างเดียวเลยว่างั้น???...แหมะ เริ่มอิจฉาน้องฟ่าง ...แต่ รากหญ้าอย่างเรา ก้อต้องกลับไปทำงานต่อไปอ่ะนะ
)
อีดิท...แก้คำผิด ตกหล่น