ไม่รู้จะเม้นอะไรอ่ะ
คือแบบ เอ่อ คนมันไม่เคยมีความรักอ่ะนะ ให้ใช้ตรรกะอะไรมาวัด มันก็พูดได้หมดแหละ
ประมาณว่าเข้าใจว่ามันคืออะไร แต่ไม่ได้ลึกซึ้งถึงขนาดเคยกับตัวเอง และเพราะเราไม่ใช้ฟ่าง ฉะนั้นแนวคิดและการกระทำจะ
ห่างกันคนละโยชน์เลยแหละ แต่ชอบเรื่องนี้นะ ไอทฤษฎีความรักต้องให้อภัยน่ะใช้ได้เสมอ ถ้าเป็นเราการทำผิดไม่ใช่เรื่องแปลก ออกจะทำบ่อยๆด้วยซ้ำ แต่ประมาณว่าไม่ค่อยชอบคนแบบเหมเท่าไหร่ ไอ้ที่ชอบวางแผนแล้วคิดว่าทุกอย่างจะต้องเป็นแบบที่ตัวเองคิด ไม่พูดห่-อะไรเลยเหมือนกลัวดอกพิกุลจะร่วงจากปาก แน่นอนว่าการกระทำมันสำคัญ แต่ถ้าเราไม่พูดหรือย้ำให้คนอื่นเค้าเข้าใจ ก็อย่าหวังว่าจะมีใครมาเข้าใจในตัวเราเลย ต่อให้รักกันแค่ไหนก็เหอะ ไอประเภทมองตาแล้วรู้ใจอ่ะ ใช้ได้ทุกกรณี ยกเว้นเวลาเค้ามีเรื่องเคลือบแคลงใจหรือสงสัยในตัวเรา ถ้ายิ่งไม่พูด เรื่องมันก็จะยิ่งแย่ จนบางทีมันอาจจะสายเกินเมื่อ เมื่อถึงวันที่เราอยากจะพูดอยากอธิบาย แต่วันนั้นคงไม่มีใครให้รับฟัง ยิ่งความรักละเอียดอ่อนมากเท่าไหร่ ความเข้าใจและเชื่อใจต้องมีมากขึ้นเท่านั้น ดูเหมือนยาก แต่เรื่องบางเรื่องมันก็ง่ายแสนง่าย เหมือนเส้นผมบังภูเขา เห็นนะว่าต้นเหตุอยู่ตรงไหน แต่เจือดมองข้ามไป หรือบางทีแม่งเกิดอยากมองผิดประเด็นขึ้นมา คิดแต่ว่าเค้าคงแค่งอน น้อยใจ กลับไปพูดดีๆก็คงเข้าใจ แต่บางเรื่องมันแก้ไม่ได้ด้วยแค่คำว่า ' ค่อย เดี๋ยว หรืออีกแป๊บ' เพราะบางทีเค้าอาจต้องการคำอธิบายเดี๋ยวนั้น ต้องการให้เราแสดงว่าแคร์ค่าออกไป หรือแสดงออกยังไงก็ได้ ให้ดูเหมือนว่าอยากแสดงความบริสุทธิ์ใจ ไม่ใช่เอะอะอะไรก็เงียบคิดว่าเค้าคงเข้าใจ ... มันคงจะมาเข้าใจแกหรอก! แม้สุดท้ายฟ่างจะให้อภัยกับความผิดของเฟม เพราะเหตุผลมีน้ำหนักหรือเพราะรักมาก อันนี้ก็แล้วแต่
ยังดีที่เหมตัดได้อย่างเด็ดขาดจริงๆ จนแบบไม่มีเรื่องให้ต้องคลางแคลงกันอีก เฮ้ออ เรื่องทั้งคู่ก็แฮปปี้เอนด์ไปแระ
ขอบคุณคนเขียนที่แต่งเรื่องดีๆแบบนี้ขึ้นมานะคะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
โพลล์
