บทที่ 15
“ กลับมาแล้วครับ ” ทุกสายตาหันมาหาผมทั้งหมด แม่ พี่เมย์ พี่เวย์ พี่วัฒน์ และในบ้านมีคนอื่นนั่งอยู่ด้วย ซึ่งผมจำได้ดี น้าพร พี่พุต และคนที่นั่งอยู่กับพื้นที่ค่อยๆ หันหน้ามาหาผม นั่นทำให้ผมตกใจอยู่ไม่น้อย ที่ตกใจไม่ใช่ว่า สภาพของคนๆ นั้นเหมือนกับถูกรุมฟัด ไม่ใช่หน้าตาที่มีแต่รอยฟกช้ำ ไม่ใช่ร่างกายที่มีบาดแผล แต่เป็นเพราะ คนๆ นั้น คือ
“ พัต ”
“ เนย์...พัตกลับมาหาเนย์ กับลูกแล้วนะ ”
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------- >
“ เนย์....”
หลังจากที่ผมเดินเข้าไปในบ้านแล้ว ผมก็ได้พบกับคนที่ผมยังทำใจพร้อมที่จะเจอไม่ได้ แต่พัตก็มาอยู่ตรงหน้าผมแล้ว ในตอนนั้นผมไม่รู้เลยว่า ตัวเองปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาตั้งแต่ตอนไหน รู้แต่ว่าหลังจากนั้นไม่นาน พัตมันก็มายืนอยู่ตรงหน้าผมแล้ว พร้อมกับที่มันใช้นิ้วมือเช็ดน้ำตาออกให้ผม ตอนนั้นแหละที่ผมรู้สึกตัวได้ ผมปัดมือของพัตออก แล้วรีบเช็ดน้ำตาตัวเองทันที หลังจากนั้นผมก็เดินเร็วๆ ไปข้างหลังบ้าน คราวแรกผมว่าจะหนีหน้ามันขึ้นไปอยู่กับไตเติ้ล แต่ผมก็คิดว่ามันอาจจะไม่ดีก็ได้ เลยตัดสินใจเดินไปหลังบ้านแทน ผมเดินออกมาได้ไม่นาน พัตมันก็เดินตามออกมา
“ เนย์...เนย์ เดี๋ยวก่อน ” ผมหยุดเดิน นิ่งอยู่กับที่ แล้วค่อยๆ ผ่อนลมหายใจออกมา เพื่อเตรียมตัวที่จะเผชิญหน้ากับมัน
“ เนย์...ให้พัตได้อธิบายหน่อยนะ เนย์ฟังพัตได้ไหม พัต...” น้ำเสียงของมันเองก้ดูจะติดสั่นเครืออยู่เหมือนกัน ผมพยายามทำใจให้เย็น ไม่อยากหุนหันเหมือนคราวนั้น ที่ผมหนีออกมาแล้วไม่ฟังที่พัตมันพูดให้จบก่อน ผมค่อยๆ หันหน้าไปเผชิญกับพัต
“ ให้พัตได้อธิบายก่อนนะเนย์...แล้วหลังจากนั้น...เนย์...” พัตมันหยุดพูด ผมเข้าใจว่ามันพยายามทำเสียงให้เป็นปกติที่สุด
“ ดะ ได้...เน...ฉันจะฟังสักครั้งก็ได้ ” ผมยังไม่พร้อมที่จะเรียกแทนตัวเองเหมือนเดิม พอผมพูดจบ ก็รู้สึกได้ถึงแววตาที่วูบไหวของพัต ก่อนที่มันจะเปลี่ยนเป็นแววตาที่หนักแน่นอีกครั้ง
“ เนย์ พัตขอ...”
“ อย่าพูดว่าขอโทษ ฉันไม่ต้องการ ” ยังไม่ทันที่พัตมันจะพูดจบ ผมก็โพล่งดังๆ ขึ้นก่อน ผมไม่ต้องการคำขอโทษใดๆ ผมแค่อยากรู้เหตุผลของมันเท่านั้นเอง
“ ขอโท...”
“ บอกแล้วไง ว่าอย่าพูดว่าขอโทษ ”
“ ได้ พัตจะไม่พูดอีกแล้ว...เนย์ที่พัตทำลงไปวันนั้น เพราะว่า พัต...
พัต รัก เนย์ นะ...”
“....................”
“ พัตต้องการให้เนย์เป็นของพัตคนเดียว พัต ถึงได้...ทำแบบนั้นลงไป...แต่พัตก็ไม่รู้ ”
“..................”
“ ไม่รู้...ไม่สิ ไม่คิดว่าเนย์ จะ.......จะท้อง.........แต่ แต่พัตไม่เสียใจนะเนย์ ที่เนย์ท้อง วันที่พัตรู้ว่าเนย์มีลูก ซึ่งเป็นลูกของพัตด้วย...พัตดีใจมากนะเนย์ พัต...”
“ รู้...รู้เมื่อไหร่ แล้วทำไมเมื่อรู้แล้วยัง ยัง...” ผมพยายามที่จะไม่ร้องออกมาแล้ว แต่มันก็น้อยใจไม่ได้ ในเมื่อรู้แล้ว แล้วทำไมถึงยังทำเฉยอยู่อีก
“ โถ่ เนย์ ไม่ร้องนะเนย์ พัตเพิ่งรู้จากคุณพ่อ เมื่ออาทิตย์ก่อนนี่เอง ”
“ พ่อนายรู้ ”
“ พัตก็ไม่รู้ ว่าคุณพ่อรู้นานแค่ไหนแล้ว...ถ้าหากไม่ได้พี่เวย์ เป็นคนส่งข่าวไปบอกนะ พัตก็คงต้องรอไปอีกสามปี กว่าจะได้เจอเนย์ กับไตเติ้ล ”
“.........................” อะไรนะ พี่เวย์ เป็นคนส่งข่าวไปบอก พี่เวย์นี่นะ ไม่อยากจะเชื่อ ไหนตอนนั้น ทำไมถึงทำท่าว่าอยากจะฆ่าให้ตายไปเลย ไหนมาวันนี้ พัตมันกลับมาบอกว่า พี่เวย์เป็นคนบอก ไหนจะที่พัตมันพูดเมื่อกี้นี่อีก อะไร อีกสามปี
“ อะไร สามปีอะไร ” ไม่รู้ว่าพัตมันมายืนใกล้ผมขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมจึงถอยออกไปอีกก้าว แต่มันกลับคว้าแขนผมไว้
“ ปล่อย ” ผมพยายามบิดแขนออกมา ไม่นานพัตมันก็คลายแรง ทำให้ผมหลุดออกมาได้
“ ที่บอกว่าสามปีนะ...คือ พ่อพัตยื่นคำขาดมาให้พัต ”
“..............................”
“ พ่อบอกว่า...ถ้าหากพัตไปเรียนเมืองนอกตามที่พ่อต้องการ พ่อก็จะให้พัตทำตามที่พัตต้องการได้...นั่นก็คือ...พัตรักเนย์.........แต่ถ้าหากพัตไม่ไป พ่อบอกว่า...จะให้พัตหมั้น พัตไม่อยากหมั้นกับใคร นอกจาก เนย์...เพราะแบบนั้น พัตถึงได้เลือกไปเรียนนอก ตามที่พ่อบอก และขอเวลา เจ็ดปี ....พัตรู้ว่ามันนาน แต่ถ้าหากมันทำให้พัตได้อยู่กับเนย์ได้ตลอดไปละก็....สิบปี พัตก็ยอม ”
“.............................” ที่พัตมันทำไปทั้งหมดก็เพื่อผมอย่างนั้นหรอกเหรอ แล้วผมจะเชื่อได้มากแค่ไหนละ คนที่พัตมันอ้างถึง ก็ยังไม่เห็นวี่แววเลย
“ พัตรู้...ว่าเนย์อาจจะไม่เชื่อ........แต่ถ้าเนย์อยากจะรู้ทุกอย่างจริงๆ ก็คงต้องรอให้พ่อพัตกลับมาก่อน ”
“..................................”
“ เนย์.....พูดอะไรบ้างสิ จะต่อว่า จะตีพัตยังไงก็ได้ เนย์......”
“ ฉัน....ไม่มีอะไรจะพูด ” ก็ในเมื่อพัตมันพูดอออกมาหมดแล้วนี่
“ ถ้าอย่างนั้น...พัตขอถามเนย์ได้ไหม...”
“ ถาม...อะไร ”
“ ทำไม...ทำไมเนย์ ถึงต้องปิดบังเรื่องที่เนย์ท้อง กับพัตด้วยละ...เนย์เกลียดพัตมาก ถึงขนาดไม่อยากให้พัต...ได้เห็นหน้าลูก ได้รับผิดชอบเลยเหรอเนย์...เนย์จะใจร้ายกับพัตขนาดนั้นเลยเหรอ...ถ้าหากเนย์ไม่ใจร้ายกับพัต เนย์จะใจร้ายกับไตเติ้ล กับลูก ได้ถึงขนาดไม่บอกให้รู้เลยเหรอว่าพ่อไตเติ้ลเป็นใคร ”
“...........................” เปล่า ผมไม่ได้คิดแบบนั้น แต่จะให้บอกได้อย่างไรกันละว่า...
“ เนย์...อย่าใจร้ายกับพัต...กับไตเติ้ลอีกเลยนะ ให้พัต...” น้ำตากำลังไหลเหรอพัต
“ ฉันไม่ได้ใจร้าย...แล้วจะให้ฉันบอกได้อย่างไรกันละ ว่าฉัน...ว่าฉัน ท้อง ...ฉันเป็นผู้ชายนะ อยู่ดีๆ จะให้บอกกับคนที่เพิ่ง.........แค่ครั้งเดียว แล้วบอกว่าท้อง...มัน มัน...มันไม่ตลกไปหน่อยเหรอพัต ฉัน เนย์...” อยู่ดีๆ น้ำตาก็ไหลออกมา ก้อนสะอื้นที่กลั้นเอาไว้ก็พลอยออกมาด้วย แถมขาก็พลอยหมดแรงลงไปดื้อๆ แทบจะทรงตัวไว้ไม่อยู่ แต่ก่อนที่ผมจะทรุดนั่งลงไปกับพื้นสนามหญ้า พัตมันก็เข้ามากอดผมไว้ แล้วพาไปนั่งที่ม้าหินอ่อนใกล้ๆ พอโดนมันกอดปลอบไว้แบบนี้แล้วก็พลอยทำให้ สิ่งที่มันอัดอั้นตันใจ อยู่ตลอดเวลากว่าสี่ปี มันหลั่งไหล พรั่งพรูออกมาหมด ไม่รู้ว่าผมทั้งร้องไห้ ทั้งทุบหลังมันไปนานแค่ไหน แต่มันก็ไม่ปล่อยผมออกจากอ้อมกอดเลยสักที จวบจนที่ผมหยุดร้องไห้ หยุดทุบมัน แล้วก็ผละออกไปเองนั่นแหละ
“ เนย์...พัตเสียใจ เสียใจที่พัตคิดแบบนั้น...ต่อไปพัตจะไม่คิดแบบนั้นอีกแล้ว...พัต...ให้พัต ได้รับผิดชอบเนย์ กับไตเติ้ลนะ นะเนย์...ให้โอกาสพัต สักครั้งนะ...ได้ไหม...เนย์ ”
ผมนิ่งคิด อะไรที่ทำให้มันคิดว่าผมตัดหนทางมันละ ที่ผ่านมาผมก็แค่รอ รอว่าเมื่อไหร่ที่พัตมันจะโผล่ออกมา รอตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ ยอมรับว่า วันนั้นตัวเองก็ผิดที่ไม่ฟัง แต่มันก็ผิด ผิดที่พูดแบบนั้นออกมา ถ้าหากวันนั้นผมเลือกที่จะฟัง หรือพัตไม่พูดแบบนั้น บางที วันนี้ มันอาจจะไม่เกิดขึ้นก็ได้ ถ้าหากผมไม่ให้โอกาสพัตในวันนี้ บางทีคนที่เสียใจที่สุด อาจจะเป็นผม พัต หรือไตเติ้ล หรือบางที อาจจะต้องเสียใจทั้งสามคน หรืออาจมากกว่านั้น
ถ้าหากผมให้โอกาสพัต แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่า ผมจะยกโทษ จะหายโกรธพัต ที่ทำกับผมในวันนั้นหรอก จริงไหม
“ ได้............เนย์ เนยืจะให้โอกาสพัตก็ได้...” พัตมันทำตาลุกวาว แสดงออกอย่างชัดเจนว่ามันดีใจมากแค่ไหน
“ จริงนะเนย์...เนย์ให้โอกาสพัตจริงๆ นะ ”
“ จริง...แต่..........”
“ แต่...แต่อะไรละเนย์...”
“ แค่ในฐานะของ พ่อของไตเติ้ล เท่านั้นนะ ส่วนในฐานะอื่น...เนย์ขอปฏิ...”
“ อย่าเพิ่งปฏิเสธพัตเลยนะเนย์...เนย์ก็รู้แล้ว ว่าที่พัตต้องทำแบบนั้นเพราะอะไร...ฉะนั้น เนย์อย่าเพิ่งตัดหนทางพัตเลยนะ ให้พัตได้เริ่มต้นกับเนย์ใหม่อีกครั้งก็ได้...ในฐานะพ่อของไตเติ้ล ในฐานะเพื่อนของเนย์ก็ได้...ขอเวลาให้พัตได้พิสูจน์อีกครั้งนะเนย์ ”
พอพัตมันพุดแบบนี้แล้ว ผมก็รู้สึกได้ว่ามันเอง ก็คง....จะเจ็บปวดไม่น้อยเหมือนกัน แต่ ไม่ใช่แค่มันหรอกนะที่เจ็บปวด ผมเองก็คงจะเหมือนกัน หากว่าผมตัดโอกาสมันไปแบบนั้น เพราะที่ผ่านมา...................เราไม่ได้อยู่ในฐานะใดเลย นอกจากเพื่อน เท่านั้น
“ พะ พัต...พัตแน่ใจแล้วใช่ไหม ที่จะเริ่มต้นใหม่กับเนย์ พัต...”
“ พัตแน่ใจ...ไม่ว่าเนย์จะให้พัตรอไปอีกนานแค่ไหน พัตก็จะรอ...ที่ผ่านมาพัตก็ทนรอมาได้แล้วตั้งสี่ปี ถ้าหากจะรอไปอีกหน่อย ก็คงไม่เป็นไร...แต่เนย์ อย่าให้พัตต้องรอนานๆ ได้ไหม ”
“ เนย์....เนย์จะ พยายามก็แล้วกันนะ...”
“ นะ นี่ นี่แสดงว่าเนย์...เนย์ยกโทษให้พัตแล้วใช่ไหม ”
“ อะไรพัต...อย่ามาโยงเข้าด้วยกันนะ แค่ให้โอกาสพิสูจน์ตัวเองเท่านั้น ยังไม่หายโกรธสักหน่อย ”
“ ก็ได้ครับ...ถ้าอย่างนั้น ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป พัตจะเริ่มจีบเนย์ ก็แล้วกันนะ ”
“ หา...อะไรนะ ”
“ ก็ในเมื่อเนย์ ให้โอกาสพัตเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง ดังนั้น พัตก็จะเริ่มต้นจีบเนย์แบบจริงๆ จังๆ สักที เพราะที่ผ่านมา พัตยังไม่ได้จีบเนย์เลยสักนิด แต่ว่า เมื่อเนย์ให้โอกาสแล้ว พัตก็จะใช้ให้คุ้มที่สุด ดังนั้น...เนย์ เตรียมตัวเป็นแฟนพัตได้เลย ” เฮ้ยนี่มันอะไรกันนะ
“ อะไร มาจงมาจีบอะไร...เนย์ยังไม่หายเคืองพัต ยังไม่หายโกรธนะ...”
“ เพราะอย่างนั้นไงละเนย์...พัตถึงต้องเริ่มศึกษา เริ่มเรียนรู้เนย์ใหม่อีกครั้ง และพัตก็จะจีบเนย์ใหม่ ถ้าหากพัตได้พิสูจน์ตัวเองแค่ในฐานะพ่อของไตเติ้ลแล้ว แต่ไม่ได้เป็นคนรัก หรือ สามีของเนย์ด้วย...พัตก็คง...” มีสามงสามีด้วย แต่ดูเหมือนว่าผมจะงงๆ อยู่นะ หรือว่าคนที่งงจะเป็นพัตเอง ผมรู้สึกว่าผมพูดเรื่องที่ผมยังเคืองๆ มันอยู่นะ แต่ไหง? มันกลับมาพูดเรื่องจีบ เรื่องแฟน
“ เดี๋ยวนะพัต...คือ เนย์ว่า...”
“ หืม...แสดงว่าเนย์หายโกรธพัตแล้วใช่ไหม ถึงได้แทนตัวเองว่า ‘เนย์’ นี่เนย์หายโกรธ หายเคืองพัตบ้างแล้วใช่ไหม ”
“ เฮ้ย...ไม่ใช่นะ เนย์ เอ้ย ฉันยังไม่หายโกรธ หายเคือง ยังไม่หายอะไรทั้งนั้นแหละ ก็แค่ให้โอกาสเฉยๆ อย่ามามั่ว คิดเองเออเองนะ ”
“ อ๋อ...นี่แสดงว่าเนย์ ให้พัตจีบได้สินะ ถ้าอย่างนั้นต่อไปนี้ พัตจะมาหาเนย์ และก็ลูกทุกๆ วันเลยนะ ” เอ๊ะ รู้สึกว่า มันจะโยงเข้าไปเรื่องจีบอีกรอบแล้วนะนี่
“ หยุด...พัตเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า ”
“ อืม...ไม่นะ ”
“ คือ ที่บอกว่าให้โอกาส แค่ให้โอกาสพัตพิสูจน์ตัวเองในฐานะพ่อของไตเติ้ลเท่านั้น ส่วนในเรื่องอื่น เนย์ยังไม่ได้ตัดสินใจ ”
“ ก็ใช่นี่ แล้วเนย์ว่าพัตเข้าใจอะไรผิดไปอย่างนั้นเหรอ...เนย์ให้พัตพิสูจน์ตัวเองในฐานะพ่อของไตเติ้ล ซึ่งนั่นก็เท่ากับเนย์ ให้พัตพิสูจน์ตัวเองในฐานะ สามี ของเนย์เหมือนกัน ทีนี้ ไตเติ้ลก็จะได้มีทั้งแม่ทั้งพ่อ เหมือนคนอื่นๆ เขาอย่างไรละ ทีนี้เนย์ เข้าใจแล้วใช่ไหม? ” ผมก็ยังงงๆ อยู่ดี แล้วสรุป มันเกี่ยวอะไรกับเรื่องที่ผมอธิบายไปก่อนหน้านี้ไหมนี่
“ เนย์...พัตขอบคุณมากๆ นะ ที่เนย์ยังให้โอกาสพัต ฉะนั้น ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป พัตจะมาหาเนย์และก็ไตเติ้ลทุกวัน พัตจะทำทุกอย่างเพื่อให้เนย์ยอมรับพัตให้ได้ พัตจะพยายาม ”
“...................” ผมที่ยังอยู่ในอาการงงๆ อยู่ก็ยิ่งงงเข้าไปอีก
“ แต่ว่า...ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว พัตเองก็กลับมาไทยแบบถาวรแล้ว แล้วพัตยังมีลูกอีก ถ้าหากให้พ่อกับลูกและก็แม่อยู่ห่างกันนี่ พัตว่าคงอีกนานนะ กว่าที่พัตจะทำสำเร็จ เอาเป็นว่า...พัตจะขอแม่เนย์มาอยู่ที่บ้านนี้ด้วยกันเลยดีกว่า เราจะได้มีเวลาอยู่ด้วยกันมากขึ้น...จริงไหมเนย์ ” เฮ้ย แค่ให้โอกาส ถึงกับต้องมาอยู่ด้วยกันเลยเหรอ
“ เฮ้ย..ได้..”
“ นี่เนย์ตกลงแล้ว เนย์เองก็อยากให้พัตมาอยู่กับลูกกับเนย์ด้วยใช่ไหม...งั้นดีเลย เดี๋ยวพัตจะเข้าไปขออนุญาตแม่พัตกับแม่เนย์เองเลยนะ ว่าเนย์อยากให้พัตมาอยู่ด้วย ” พูดเสร็จมันก็ลุกวิ่งเข้าไปในตัวบ้านเลย คือไอ้ประโยคเมื่อกี้นี้ ผมยังพูดไม่จบนะ แค่จะบอกว่า ได้ไง แค่นั้นเอง แต่พัตมันก็ดันมาชิงพูดขึ้นสะก่อน แล้วผมในตอนนี้นะเหรอ ก็กำลังคิดทบทวนดูว่า ผมพูดตั้งแต่เมื่อไหร่ ว่าให้มันจีบผมได้ หรือให้มันมาอยู่ที่บ้านเดียวกับผมได้ ....
บ้านหลังเดียวกัน
แล้วมันจะนอนที่ไหน
ที่บ้านไม่มีห้องว่าง
ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่า....
“ เฮ้ย...นี่พัตมันก็ต้องได้มานอนห้องเดียวกันกับเรานะสิ....แม่ อย่าตกลงนะ ” ผมที่เพิ่งระลึกได้ ก็ตะโกนออกไป ทั้งวิ่งไปด้วย นี่พัตมันคงยังไม่หว่านล้อมอะไรแม่จนเห็นดีเห็นงามด้วยหรอกนะ แต่ถึงอย่างไร พี่เวย์ก็คงไม่ยอมแน่ๆ
แต่พอผมไปถึงเท่านั้นแหละ
ผลเป็นอย่างไรนะเหรอ
“ เนย์ลูก...พัตเขามาบอกว่าเนย์ให้พัตเขามาอยู่ที่บ้านด้วย จริงหรือเปล่า? ” ผมที่เพิ่งนั่งบนโซฟาข้างๆ พี่เวย์ได้ไม่นาน แม่ก็ถามขึ้นมา
“ เอ่อ...ครับ แต่ว่า...”
“ นั่นไง พี่ว่าแล้วเชียว ” พี่เมย์อุทานออกมาเบาๆ
“ ไม่ทันไรก็ชวนเขามานอนบ้านแล้วเหรอ ” อันนี้พี่เวย์
“ เอ่อพี่เวย์ คือ...”
“ แบบนี้แสดงว่า เริ่มจะให้อภัยพัตกับแม่ได้แล้วใช่ไหมจ๊ะหนูเนย์ ” อันนี้แม่พัตพูดขึ้นมา แล้วยังน้ำตาคลออีก
“ เห็นไหมแม่ พัตบอกแล้วว่าเนย์นะ ใจดี ”
“ ทีแรกแม่ก็คิดว่าเนย์ จะเตะจะต่อยจะอะไรพัตแรงๆ ซะอีก แม่นึกไม่ถึงว่าลูกแม่จะใจดีขนาดนี้ นี่แสดงว่าเนย์โตเป็นผู้ใหญ่แล้วสิ ” อันนี้แม่ผม
“ ก็เนย์มันมีลูกแล้วนี่แม่ มันก็ต้องมีความคิดบ้างสิ ใช่ว่าจะใช้แต่อารมณ์ ” อันนี้ก็พี่เมย์อีกนั่นแหละ
“ แม่ภูมิใจจริงๆ ที่เนย์คิดได้ขนาดนี้ ” แล้วแม่ผมแกก็ดราม่าน้ำตาคลอ ลุกมากอดผมไว้ซะแน่นเลย นี่ตกลง คนบ้านนี้ไม่ได้มีความรู้สึกอะไรบ้างเลยเหรอ
“ ถ้าอย่างนั้น ผมขออนุญาตย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่ตั้งแต่พรุ่งนี้เลยได้ไหมครับคุณแม่ ” อะไรนะ ย้ายมาพรุ่งนี้ แล้วเมื่อกี้ พัตมันเรียกแม่ผมว่า คุณแม่ อีก นี่อย่าบอกนะว่า เวลาเพียงแค่ไม่นานที่มันวิ่งเข้ามาในบ้าน มันจะสามารถทำให้แม่ยอมรับมันได้เร็วขนาดนี้ แล้วยังพี่ๆ อีก พี่คนอื่นนะไม่เท่าไหร่ แต่พี่เวย์ที่ไม่ปริปากอะไรนี่สิ
“ พี่เวย์...ทำไมพี่ถึงไม่...”
“ พี่ขี้เกียจเล่นแล้วละ สู้เอาเวลาไปทำอย่างอื่นดีกว่า ” นึกจะขี้เกียจ นึกจะเลิก ก็เล่นเลิกเอาแบบดื้อๆ อย่างนี้เลยเหรอ แล้วเอาเวลาไปทำอย่างอื่นนี่ เอาไปทำอะไร ทำไมสายตาพี่เวย์ดูจะแปลกๆ พิกล
“ พี่จะทำอะไรครับ ”
“ หึๆ...หาเมีย...แม่ครับผมไปข้างนอกอาจจะไม่กลับ ไม่ต้องรอนะครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ ” แล้วพี่เวย์แกก็ยกมือไหว้แม่ๆ แล้วก็เดินออกจากบ้านไป นี่อย่าบอกนะว่าพี่เวย์จะออกไปหาเมีย แต่มาเอาเรื่องของตัวเองก่อนจะดีกว่า
“ เอาเป็นว่าพรุ่งนี้พัตจะย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่นะจ๊ะ ”
“ เอาแบบนั้นเหรอพัต แต่แม่ว่า น่าจะให้เนย์กับลูกไปอยู่ที่บ้านเรานะ ดูสิ กว่าจะเจอกันกว่าจะดีกันอีก ให้เนย์กับลูกไปอยู่กับเราก็ได้นะกาน ”
“ แต่คงไม่ได้ค่ะ ถ้าหากจะทำแบบนั้นได้ ก็คงต้องรอให้พัตง้อเนย์ให้ได้ก่อนนะค่ะ ”
“ เห็นไหมพัต แม่เลยอดไม่ได้อยู่กับหลานเลย พ่อแกก็อีกคน คอยดูเถอะ ”
“ ม่าม๊า...” เสียงไตเติ้ลมาแล้วครับ ไตเติ้ลจะตื่นก่อนต้องตาเสมอ นี่อีกหน่อยต้องตาก็คงเดินลงมาเองละครับ
“ ไตเติ้ลมาหาม่าม๊าเร็วครับม่าม๊าคิดถึงจะแย่ ” พอลงบันไดขั้นสุดท้ายได้ ไตเติ้ลก็วิ่งมาหาผมเลยละครับ
“ ม่าม๊า...ม่าม๊า...ม่าม๊า ” ไม่รู้ไตเติ้ลเป็นอะไร เอาแต่เรียกผมไม่หยุด
“ ครับ ไตเติ้ลมีอะไรหรือเปล่าครับ ”
“ ม่าม๊า...นั่นปะป๊า ” ไตเติ้ลว่า แล้วยังชี้มือชี้ไม้ไปทางพัตอีกด้วย รายนั้นก็เอาแต่ยิ้ม ไตเติ้ลเองก็ดูจะตื่นๆ อยู่เหมือนกัน ถ้าหากผมจะบอกว่า ไม่ใช่ ผมก็คงจะใจร้ายกับไตเติ้ลมากไปใช่ไหม
“ เอ่อ...ไตเติ้ลครับ...คือว่า...”
“ มาหาปะป๊าซิครับ ” พัตมันเรียกไตเติ้ลไปซะก่อนที่ผมจะพูดอะไร ไตเติ้ลเองพอได้ยินแบบนั้นก็วิ่งไปหาพัตมันใหญ่เลย
“ ปะป๊าจริงๆ นะ ” วิ่งไปถึง พัตมันก็อุ้มไตเติ้ลขึ้นไปนั่งบนตัก ไตเติ้ลเองก็หันไปหาแม่ หาพี่เมย์ หาแม่พัต ทุกคนก็พยักหน้ากันหมด แล้วแบบนี้ผมจะพูดอะไรที่มันจะทำร้ายจิตใจไตเติ้ลได้อย่างไรกันละครับ
“ ม๊า...” ต้องตาเดินลงมา แต่ก็ยังแค่ขี้ตาอยู่ครับ
“ มานี่ครับต้องตา ” พี่วัฒน์ก็เรียกต้องตาไปแต่ต้องตากลับเดินมาหาผมแทน
“ ม๊าคิดถึง ” มาถึงก็กอดแขนผมแล้วยังพูดอิดๆ ออดๆ อีก
“ ครับม๊าก็คิดถึงต้องตา ”
“ เติ้ลคิดถึงมากกว่า ” สงสัยไตเติ้ลคงได้ยินผมพูดนั่นแหละครับ ปีนลงมาจากตักพัตได้ ก็วิ่งมาเกาะแขนผมอีกข้าง
“ ม่าม๊าคิดถึงไตเติ้ลเหมือนกันครับ ”
“ ปะป๊าคิดถึงเติ้ลไหม ” ไตเติ้ลลุกขึ้นยืนแล้วถามพัตออกไป
“ เอ่อ ครับ ปะป๊าก็คิดถึงไตเติ้ลมากๆ ครับ ”
“ แล้วตาละ ” ต้องตาเองก็เอาด้วยครับ
“ หา...ต้องตา เอ่อ ก็คิดถึงมากๆ เหมือนกันครับ ”
“ ป๊าโกหก...ไม่เคยเจอป๊า คิดถึงได้ไง ” เอาละสิ ดูท่าว่าผมจะได้ต้องตาเป็นตัวช่วยแล้วละครับ เจอคำถามนี้เข้าไป พัตมันก็นิ่งอึ้งไปเลย
“ เอ่อ คุณพร อยู่ทานอาหารเย็นกับเราก่อนนะคะ ปะเมย์ไปทำกับข้าวกัน ปล่อยให้น้องๆ เขาคุยกันเองเถอะ ”
“ ค่ะแม่...หนูเองยังสงสัยไม่หายเลยนะคะ....ว่าเนย์มันได้ลูกแฝดหรือเปล่า ดูสิ ไอ้เรามีลูกก็เหมือนไม่มี ” พี่เมย์แสดงท่าทีเป็นน้อยใจลูกตัวเองครับ คนแก่งอนเด็ก
“ ถ้าแบบนั้น ฉันก็ขอเข้าครัวด้วยแล้วกันนะคะ ”
“ ได้สิคะ เชิญทางนี้คะ ” แล้วคุณผู้หญิงทั้งหลายก็พากันเดินเข้าครัวตามกันไป ที่นี้ทั้งห้องก็เลยเหลือแต่ผู้ชาย
“ พี่ว่า พี่ขึ้นไปดูงานก่อนดีกว่านะ ” พี่วัฒน์พูดเสร็จก็ลุกเดินออกไปเลย
“ พี่เองก็ขอออกไปสูดอากาศข้างนอกดีกว่า ” พี่พุตก็ออกไปอีกหนึ่ง ทีนี้ก็เหลือแค่สี่คนเท่านั้น
“ คิดถึงได้ไง ” เงียบได้ไม่นานต้องตาก็ถามขึ้นมา
“ อือๆ ” ไตเติ้ลเองก็พยักหน้าเห็นด้วย หึๆ เอาสิพัต จะแก้ตัวแบบไหน
“ เอ่อ...คือ...”
“ นั่นสิ พัตเองก็ไม่เคยเจอพวกเรา แล้วจะคิดถึงได้ไง จริงไหมเด็กๆ ” ผมเองก็เกทับมันด้วยอีกแรง ขอสักทีเถอะ ในเมื่อมีฝ่ายสนับสนุนอย่างนี้
“ คือ...คือ คือปะป๊าฝันถึงทุกคนเลยไงครับ...ปะป๊าเจอในฝันไง ” หือ...นี่นะเหรอ มันเอาอะไรคิด คิดเหรอว่าเด็กๆ จะเชื่อมัน
“ หา จริงเหรอปะป๊า ”
“ จริงนะป๊า ”
“ ครับ แน่นอนที่สุด ”
“ เย้ เติ้ลก็ฝันเห็นปะป๊า ”
“ ตาก็ด้วย ”
“ จริงเหรอครับ ”
“ จริงค้าบ/ค่า ”
“ งั้น มาให้ปะป๊ากอดหน่อยเร็ว ”
แล้วทำไมเหตุการณ์มันเป็นแบบนี้ เมื่อกี้ดูเหมือนเด็กๆ จะไม่ชอบพัตมัน แต่....ทำไมมันถึงพลิกได้รวดเร็วแบบนี้ แล้วนี่ฝั่งผมจะเหลือใครละครับ ไม่มี....
“ กลับมาถึงนานแล้วเหรอครับเนย์ ”
แต่ก็ดูเหมือนสวรรค์ยังจะเข้าข้างผมอยู่ ถึงได้ส่งพี่วินมาให้ผมในเวลานี้ แต่ทำไมบรรยากาศมันมาคุเสียจริงๆ เหมือนมีกระแสบางอย่าง พุ่งออกมาจากตัวของพี่วิน และก็พัตด้วย แล้วต่อจากนี้มันจะเกิดอะไรขึ้น...
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- >
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- >
มาแล้ว............มาแล้วครับ
หลังจากที่หายไป (อีกแล้ว) เนื่องจากว่า (เอาอะไรมาอ้างอีกละ 
) อย่าเพิ่งโกรธเค๊าน๊า
เนื่องจากเมื่อวานนี้....พอเปิดไอ้โครมมาปุ๊บ...............ไม่ถึงนาที.............มันก็มีกล่องข้อความขึ้นมา (ภาษาปะกิด อ่านไม่ออก)
พอกดโอเคปุ๊บ..........เป็นไงละ.............ไอ้โครมก็หายวับ...................................................ก็เลยลองเปิดขึ้นมาใหม่...
ผลเป็นไงละ...........ไม่ถึงนาที อีหรอบเดิม....คราวนี้กด แคนเซิ่ล.............เป็นไง.........หายวับบบบบบบบบบบ
ก็เลยยังมีความพยายาม...เปิดอีก......มันก็ขึ้นมาอีก...ทีนี้กดกากบาท..........ผล.........หายเหมือนกัน.........
เลยไปใช้ IE เป็นไงละ................ชาติเศษ......โฮมเพจยังไม่ขึ้นเลย...............................ก็เลยหันไปใช้อีกอัน
คือ ไอ้ฟอร์ก...........เป็นไง............ดีกว่า IE ...........นิดเดียว...ย้ำว่านิดเดียวจริงๆ........................
ก็เลยจรลีไปอัพเดตโครม......................แต่..............................มันดันใจดี๊...ใจดี
อัพใหม่ให้ทั้งเครื่อง............ 
โวยเลยซิ งานกู.........นิยายกู...อยู่ในนี้ .......ไม่ได้เซฟสำรองไว้ไหน
แต่ดัน..เซฟไว้ในไดร์ฟ ดี๊ดี.......เฮ้อ.....รอดไป................ฉะนั้น............ทุกท่าน...มั่นใจได้ว่า........
.........ไม่ได้ติดเกมส์แต่อย่างใด..........เพราะอะไร...................มันให้ใส่ซีเรียล (โหลดมา ดันลืมดูว่า เวอร์ชั่น Try)
ฮือๆๆๆๆ..........คงไม่โหลดมาอีกแล้วละ
ส่วนตอนพิเศษ...........................................................
ดึกๆ ถึงจะมา..........ฉะนั้น......กรุณา ถ่างตารอ...............
ขอบคุณ.............................
ปลง....วันนี้วันเกิดคนเขียน.....ถ้าไม่บวกเป็ดเยอะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จะไม่มาต่อให้นะ 
แอบขู่ๆๆๆๆๆ
หัวข้อ: ม่าม๊าฮับ...ปะป๊าอยู่ไหน ? ** จบแล้ว ** บทพิเศษ หน้า 60 [01/01/2556] (อ่าน 777730 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก