หัวข้อ: ม่าม๊าฮับ...ปะป๊าอยู่ไหน ? ** จบแล้ว ** บทพิเศษ หน้า 60 [01/01/2556]

[ชัดเจนกาบ]

แต่ก็นะ เฮ้อทุกข์ใจเนอะ แต่พัตก็มีส่วนที่ให้เนย์คิดละนะ เพราะคำพูดบางคำที่ทำให้คิดได้หลายทาง รอดูต่อไปว่าเนย์กับพัตจะทำยังไงต่อไป รอดูว่าคนแต่งจะมาต่อวันไหน

[AB^Ton^]

เย้ เย้ เย้ ไตเติ้ล จะมีป๊ะป๋า แล้ว ดีใจด้วย

[tae-aor]

พัตกลับมาแล้ว เนย์ใจอ่อนเร็วๆๆนะ ไตเติ้ลจะได้มีปะป๊า ซะที

[ka[ze]na]

เน่าได้อยู่ เหตุผลของคนที่ไม่เข้าใจ...เฮ้อ!!!!!!!!!

[So_Da_Za]

 
พัตรู้เรื่องแล้ว จะเป็นยังต่อไป
พ่อพัตก้อนะ สืบจนแน่ใจว่าเป็นหลานแล้วซินะ

[why yyy]

ขอบคุณ ^ ^

[BeeRY]

ปล่อยให้เราด่าอยู่ได้ตั้งนานนะพัต ถ้าบอกความจริงกับเนย์ตั้งแต่แรก น้องไตเติ้ลก็คงมีพ่อนานแล้ว
คนอ่านหายโกรธแล้ว แต่ไม่รู้เนย์จะยอมให้พัตเ็นพ่อน้องไตเติ้ลอยู่ไหม ลุ้นๆ

[Azakura_Hibari]

โอ๊ยยยยยยยย
สงสารพัตอ่ะ อ่านแล้วน้ำตาคลอเลย (เวอร์ไปป้ะ) แต่มันรู้สึกอย่างนั้นจริงๆนะ
มันบีบคั้นยังไงไม่รู้
แต่จะให้บอกว่าสงสารพัตแล้วไม่สงสารเนย์เลยก็ไม่ได้
สรุปทุกอย่างเป็นเพราะพ่อของพัตคนเดียว แต่ก็เข้าใจการกระทำของพ่อนะ
สรุป(อีก) ทุกคนล้วนมีเหตุผลเป็นของตัวเอง 
ไหนๆตอนนี้พัตก็กลับมาแล้ว ขอให้ง้อเนย์ได้สำเร็จเร็วๆนะ จะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน พ่อ แม่ ลูก
ชีวิตน้องไตเติ้ลจะได้เติมเต็ม แล้วก็จะได้มีปะป๊าจริงๆซะที จะได้ไม่ต้องคอยไปเรียกคนอื่นว่าเป็นปะป๊า

แต่ว่าสงสัยอ่ะ??? สงสัยว่าทำไมพี่เวย์ถึงส่งเมลล์ไปให้พ่อของพัต หรือพี่เวย์จะรู้เรื่อง รู้เหตุผลทุกอย่างว่าทำไมพัตถึงไปเมืองนอก
แต่พี่เวย์ก็ดูทรงแล้วไม่ชอบพัตไม่ใช่หรอ??? โอ๊ยยยย งงๆๆๆๆๆๆๆ

รอตอนหน้านะคะ  เป็นกำลังใจให้ค่ะ   ^_______________^   

[beamJ]

พระเอกตัวจริงกลับมาแล้ว   

ดีใจกับไตเติ้ลจะได้เจอพ่อซักที

เนย์ก็ใจอ่อนเร็วๆน้าาาาาาาาา

รีบมาต่ออีกเร็วนะคะ 

[aoaer]

ที่แท้ก็อย่างงี้นี่เอง พัต ต่อไปก็อดทนหน่อยละกันนะ เนย์เข้าใจผิดไปมากนิ ท่องไว้ๆ เพื่อ เมีย เพื่อ ลูก  ท่องไว้ๆ

[Lemon_Tea]

เนย์เล่นตัวก่อน อย่าเพิ่งยอมง่ายๆ
แต่อย่านานนะ
สงสารลูก

[jum1201]

กริ๊ดดดดดด พัฒรู้แล้วววว

มาต่อแถวรอตอนต่อไปจร้าาาา

  

[skynotebook]

โห นายพัตของเราเป็นคนดีขนาดนี้เลยหรอ
เอ้า เปลี่ยนใจเชียร์พัตก็ได้
ว่าแต่ทำไมพี่เวย์ถึงเป็นคนส่งรูปกับรายละเอียดหละ
อยากให้พัตรู้แล้วมารับผิดชอบนะหรอ แล้วพี่เวย์ก็คิดว่าพัตไม่สนใจเลยแค้นอะนะ

[KuMaY]

อ่านพาร์ทพัฒแล้ว พอจะให้อภัยได้บ้าง
อยากรู้เหตุผลของพี่เวย์อ่ะ ทั้งที่ห้ามเนย์ตลอด แต่ทำไมถึงเป็นคนส่งข่าว
เนย์อย่าเพิ่งใจอ่อนให้พัฒนะ ขอทรมาณพัฒอีกนิดนึง

[white_destiny]

ขอบคุณครับ

[13smblue]

อ่ะอ้าว??? พี่เวย์ส่งมา...ทำเอาเงิบไปเป็นแถบๆเลยนะค่ะ สรุปยังไงล่ะเนี่ยยยยยยยย
งั้นเอาเป็นว่าจะรอตอนต่อไปว่าแต่ละคนจะทำอย่างไรก็ก็แล้วนะค่ะ

[yuyie]

อูย...อ่านแล้วเหมือนดูละครไทยอยู่เลยอ่า 

[loveryuichi]

รอตอนต่อไป!

[akira334]

ตอนเดียว ตอนเดียว ตอนเดียว ตอนเดียว 

[badcow]

อ่านอีก ยังไงๆ ก็ไม่ปลื้มไอ้พัตกะครอบครัว!!

[sirikanda28]

ให้อภัยพัตเถอะนะ

[whistle]

เปลี่ยนพระเอกเป็นพี่วินเลยได้มั้ยอ่ะ

[¡ииσcэиτ]

ถึงจะรู้เรื่องทางฝั่งพัตแล้ว
แต่ก็แอบขัดใจพัตอยู่หน่อยๆอ่ะ

[Ali$a฿eth]

อารมณืประมาณว่า อิชั้นว่าแล้วเชียว

[nOsTrAdamUsz]

 

[•♀NoM!_KunG♀•]

มาม๊าไปไหนน้า ทำมั้ยยังไม่มา รอรอนะฮะ

[sabparod]

เนย์ จะเป็นสีดำ

พัตจะเป็นสีน้ำตาล

บทที่ 14

เนย์เลือกที่จะปิดบังผม เพียงเพราะคิดว่าผม นั้นทิ้งเนย์ไป แต่เนย์จะรู้หรือเปล่า ว่าที่ผมทำทั้งหมดนี้ก็เพื่อ เราทั้งสองคน แต่ตอนนี้เพิ่มเป็นสามแล้ว

ไตเติ้ล นี่คือลูกของผม เด็กผู้ชายน่ารักๆ ที่กำลังนั่งเล่นอยู่กับเนย์ ดูมีความสุขมาก แต่ขาดก็เพียงคนเป็นพ่อแบบผมเท่านั้น แต่รออีกหน่อยนะไตเติ้ล อีกไม่นานพ่อจะกลับไปหาแล้ว

ไม่ว่าอย่างไร พ่อก็จะกลับไปรับผิดทุกอย่างที่พ่อได้ทำเอาไว้ อีกไม่นาน

ผมนั่งดูรูปวนไปวนมาอยู่นานมาก จนเริ่มรู้สึกได้ว่า ใครเป็นคนส่งมาให้

ดูอีเมล์ที่ส่งมาให้แล้วก็พาลทำให้แปลกใจอยู่หน่อย เพราะรู้สึกเหมือนคุ้นกับอีเมล์นี้ พอลองเอาไปเสิร์ชหาก็ถึงได้รู้ว่า คนที่ส่งมาให้นั้นเป็นใคร


sayways[at]........com >>>> search >>>>>>

นาย เวรัต ..................

พี่เวย์ พี่ชายของเนย์ เป็นคนส่งมา





----------------------------------------------------------------------------------------------------------------- >





Welcome to Thailand…………………..




ตอนนี้ผมก็ได้เดินทางกลับมาถึงที่ไทยแล้ว หลังจากที่ต้องนั่งเครื่องมาสิบกว่าชั่วโมง อีกไม่นานผมก็จะได้กลับบ้าน และอีกไม่นานผมก็จะเจอทั้งเนย์ และก็ไตเติ้ล อีกไม่นาน

พ่อไม่ได้กลับมาด้วย เพราะว่าติดงานใหญ่ แต่จะรีบตามกลับมาทีหลังในอาทิตย์หน้า ดังนั้นตอนนี้ผมจึงนั่งรอพี่พุตมารับอยู่ รอไม่นานนักพี่พุตก็เดินตรงเข้ามาหา ถึงแม้จะไม่ได้เจอกันหลายปี แต่พี่พุตก็ยังคงดูดี และเหมือนจะหล่อขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำ

“ รอนานไหมพัต ” พี่พุตเดินมาถึงผมก็ดึงผมเข้ามากอดเบาๆ แล้วก็ก้มสำรวจดูผมใหญ่

“ โตขึ้นเยอะเลยนะ แถมยังหล่อขึ้นอีก นี่แม่ก็อยากมาด้วย แต่ยังทำกับข้าวไม่เสร็จ รีบกลับบ้านก่อนดีกว่า มาๆ เดี๋ยวพี่ถือให้ ” พี่พุตก็ยังเป็นพี่พุตอยู่ พูดเองเอาซะหมด แล้วยังจัดการลากกระเป๋าผมไปให้อีก

“ ขอบคุณครับพี่...แล้วเนย์...”

“ ก็รอพัตนั่นแหละ พ่อนี่ก็จริงๆเลย รู้แล้วแต่ไม่ยอมบอก กลับมาคราวนี้แม่เล่นหนักแน่ เอาไว้ไปถึงบ้านก่อนค่อยคุยกันนะพัต ”

“ ครับ ”












กรุงเทพ ซึ่งเป็นเมืองหลวงของประเทศไทย คราค่ำไปด้วยรถยนต์ต่างๆ มากมาย แต่พื้นที่ถนนกลับไม่เพียงพอ ดังนั้น ในช่วงเวลาเร่งด่วนจึงไม่น่าแปลกที่รถจะติดขัดสัญจรลำบาก แต่ในช่วงเวลาเช้ามืดแบบนี้ ถนนกลับโล่งเปล่า มีรถยนต์เพียงไม่กี่คันเท่านั้นที่สัญจรไปมา นับว่าเป็นโชคดีของผมที่ไฟลท์ที่ผมเดินทางมาไม่ดีเลย์ จึงทำให้มาถึงตั้งแต่เช้ามืด

ใช้เวลาไม่นานนักรถก็เข้ามาจอดในบริเวณบ้านแล้ว บ้านหลังนี้ที่เป็นจุดเริ่มต้นเรื่องราว ของผมกับเนย์ ทุกอย่างยังคงอยู่เหมือนเดิม มีเพียงต้นไม้เท่านั้นที่ดูเหมือนจะสูงขึ้นไปตามกาลเวลา กุหลาบต้นนั้นก็ยังอยู่ที่เดิมไม่เปลี่ยนไป

แม่เดินออกมาที่หน้าประตูบ้าน คงเพราะได้ยินเสียงรถเคลื่อนเข้ามา และก็ยังมีแม่บ้านอีกหลายคนที่เดินออกมารับผม

“ พัตลูก ” แม่เดินเข้ามากอด พร้อมกับร้องไห้ออกมา

“ เป็นยังไงบ้างลูก ดูสิ หล่อขึ้นเชียว เข้าบ้านกันก่อนนะ แม่ทำกับข้าวไว้เยอะแยะเลย ของโปรดเราทั้งนั้น หรือจะอาบน้ำอาบท่าก่อนดีละ ห้องพัตแม่ก็จัดไว้แล้วนะ ห้องเดิมนั่นแหละ ”

“ ขอบคุณครับแม่ ”

หลังจากนั้นแม่ก็พาผมเข้ามาในบ้าน บรรยากาศเปลี่ยนไปบ้าง แต่ก็ยังให้ความอบอุ่นเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน

ผมขอแม่ขึ้นห้องมาอาบน้ำก่อน พอเข้ามาในห้อง ก็หวนให้คิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในห้องนี้ ก่อนที่ผมจะไป เหมือนกับว่ามันหวนซ้ำมาอีกครั้ง ถ้าหากในวันนั้นผมไม่ได้ทำอะไรลงไป มันคงจะไม่มีวันนี้












หลังจากที่ทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว แม่ก็พาผมมานั่งที่สวนหลังบ้าน และพี่พุตเองก็เดินเข้ามาพร้อมกับพยักหน้าให้ผม

“ แม่ครับ เรื่องเนย์กับไตเติ้ล แม่.....”

“ แม่ก็เพิ่งรู้นี่แหละพัต พ่อนะพ่อ รู้ตั้งนานกลับไม่ยอมบอก นี่ถ้าพ่อเรากลับมานะ แม่จะจัดการให้หนักเลย อ้อ แล้วก็เรื่องของเนย์นะ แม่ไปหากานมาแล้ว ตอนนี้เนย์ไปเข้าค่ายอยู่วันนี้ตอนบ่ายถึงจะกลับ ส่วนไตเติ้ลเองก็อยู่ที่บ้านนั่นแหละ แม่ไปเจอมาแล้วพร้อมพุตนั่นแหละ ”

“ แม่ไม่...ไม่โกรธ ไม่เสียใจเหรอครับ ที่พัต....”

“ โกรธ...โกรธสิ โกรธพัต ที่พัตทำอะไรลงไปแบบนั้น ไม่คิดหน้าคิดหลัง ถึงแม้ตอนนั้นพัตจะคิดว่าเนย์เป็นผู้ชาย ไม่เสียหายอะไร แต่เห็นไหมพัต มันเกิดอะไรขึ้น.......ต่อไปพัตต้องคิดให้เยอะกว่านี้รู้ไหม......ส่วนเสียใจ แม่เองก็เสียใจ ที่ที่ผ่านมาแม่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย ทางนั้นเขาก็ไม่ได้บอกอะไรเลย ถ้าหากแม่รู้ แม่ก็จะได้รับผิดชอบแทนเราได้.............แต่คนที่จะต้องรับผิดชอบจริงๆ และก็หนักที่สุด ก็คือพ่อของเรานั่นแหละ ”

“ ครับ...แล้วผมจะไปหาเนย์ กับ...กับลูก ไตเติ้ลได้วันนี้ใช่ไหมครับ ”

“  จะดีเหรอพัต พัตเองก็เพิ่งจะกลับมาถึง แม่ว่าพัตพักผ่อนก่อนดีกว่าไหม แม่ว่าเรื่องคงอีกยาวนะ ”

“ นั่นสิพัต พักก่อนดีวกว่านะพี่ว่า ”

“ แต่พัต...ไม่อยากรออีกแล้วนะครับ พัตอยากเจอเนย์ อยากเจอลูก พัต...”

“ พัต.......คิดดีแล้วใช่ไหมพัต ที่จะไปวันนี้ ”

“ ครับ ตอนนี้เลยยิ่งดีครับแม่ ”

“ ตอนนี้ยังเช้าอยู่เลยพัต แม่ว่าเอาเป็นตอนเที่ยงดีกว่าไหม พัตจะได้มีเวลาพักผ่อนด้วย แล้วก็จะได้รอเจอเนย์ด้วยไง ”

“ เอาแบบนั้นก็ได้ครับ ”

“ ถ้าอย่างนั้น พัตขึ้นไปนอนก่อนเถอะ เดี๋ยวแม่จะโทรไปหาทางนั้นก่อนนะ ”

“ ขอบคุณครับแม่ ” แล้วผมก็เดินกลับขึ้นมานอนบนห้อง ผมหวังว่ามันจะไม่มีอะไรที่คอยขัดขวางผมกับเนย์อีกนะ














“ พัต...พัต...พัต ตื่นได้แล้ว ” ผมงัวเงียขึ้นมาก็เห็นพี่พุตกำลังปลุกผมอยู่

“ ไปล้างหน้าล้างตาก่อน แล้วลงไปข้างล่างนะ เราจะไปกินข้าวเที่ยงที่โน่น ”

“ ที่บ้านเนย์นะเหรอครับ ”

“ ใช่...เร็วๆ นะ ”

“ ครับ ”

ผมใช้เวลาไม่นานนักก็ลงมาข้างล่าง แม่เองก็ดูท่าจะเตรียมพร้อมแล้วเหมือนกัน พอพี่พุตเห็นผมเดินลงมา ก็เดินหยิบพวงกุญแจรถออกไป แม่เองก็เดินเข้ามาหาผม

“ เตรียมพร้อมแล้วใช่ไหมพัต ทำใจเย็นๆ ไว้นะพัต มันจะต้องผ่านไปได้ ”

“ ครับแม่ ”

“ ไปกันเถอะ เดี๋ยวทางนั้นจะรอนาน ”














ตลอดเวลาที่อยู่บนรถ ผมเองก็อดที่จะตื่นเต้นและก็ร้อนใจไม่ไหวเหมือนกัน ไม่รู้ว่าทางนั้นจะแสดงออกแบบไหน ไม่รู้ว่าไตเติ้ลเองจะรู้สึกยังไง ที่จู่ๆ ก็มีพ่อเดินเข้าไปหา แล้วเนย์อีก ไม่รู้ว่าเนย์จะแสดงสีหน้ายังไง ยิ่งใกล้ถึงมากเท่าไหร่ ก็เหมือนจะตื่นเต้นมากเท่านั้น

“  ไม่เป็นไรนะพัต แม่อยู่ข้างๆ นี่แหละ ” แม่เองก็กุมมือผมไว้แน่น จนผมรู้สึกอุ่นใจได้บ้าง

“ ครับ แม่ ”

“ เลี้ยวซอยหน้าก็ถึงแล้วนะ ” พี่พุตหันมาบอก ผมสูดหายใจลึกๆ ยาวๆ หลายครั้ง จนพี่พุตหยุดรถที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง บ้านที่แต่ก่อนผมเคยมาเล่น มาเที่ยว ในฐานะเพื่อนของเนย์ แต่วันนี้ ผมไม่ได้มาในฐานะนั้น ไม่รู้ว่าบ้านหลังนี้ยังจะให้การต้อนรับผมแบบเดิมหรือเปล่า

รถจอดอยู่ที่หน้าบ้านของเนย์แล้ว รอไม่นานนัก ก็มีผู้ชายคนหนึ่งมาเปิดประตูให้ ซึ่งเท่าที่ผมพอได้ข้อมูลจากพี่พุตมา ก็น่าจะเป็นพี่วัฒน์

“ สวัสดีครับคุณน้า...แล้วนั่นก็คง ”

“ จ๊ะ...นี่พัตนะวัฒน์ ไหว้พี่เขาสิพัต ”

“ สวัสดีครับ ”

“ ครับ ไปข้างในดีกว่าครับ แม่เองก็เพิ่งจะวางหม้อแกงลงเมื่อครู่นี้เอง ” พี่วัฒน์เดินนำเข้าไปข้างใน แม่เองก็เดินตามเข้าไป ผมก็กำลังจะเดินตามเข้าไป แต่พี่พุตก็ฉุดแขนผมไว้ก่อน

“ ไม่ต้องกลัวหรอก อย่าคิดมากนะ พี่กับแม่ก็อยู่ข้างๆ นี่แหละ ” ยอมรับว่ารู้สึกกังวลมาก แต่ตอนนี้ก็พอทุเลาได้บ้างแล้ว

“ ครับ ผมจะพยายาม ” แล้วพี่พุตก็เดินนำผมเข้าไปข้างในบ้าน










“ ปะป๊าเหรอ ” ตอนนี้ผมนั่งอยู่โซฟาในห้องรับแขกกับพี่พุต แล้วก็มีพี่วัฒน์นั่งอยู่ด้วย แถมก่อนหน้านั้นที่พี่วัฒน์หายไปชั้นบนไม่นานนัก ก็กลับลงมาพร้อมกับเด็กอีกสองคน

เด็กผู้หญิงที่ชื่อต้องตา ที่เป็นลูกของพี่วัฒน์กับพี่เมย์ ดูท่าจะดื้อ และซนอยู่ไม่น้อย แถมยังชอบถามนั่นถามนี่อยู่ตลอด เหมือนลูกลิงทโมนซะมากกว่า แต่ต่างจากอีกคน

เด็กผู้ชาย ตัวเล็กกว่าต้องตาอยู่หน่อย เหมือนบางทีจะเป็นเด็กขี้อาย แต่บางทีก็ดื้อไม่แพ้ต้องตา “ ไตเติ้ล ” เด็กที่เป็นลูกของเนย์ กับผม

ตอนนี้ทั้งต้องตาและไตเติ้ลเองก็มานั่งข้างๆ ผม แต่ไม่นานนักพี่พุตก็เรียกต้องตาให้ไปนั่งด้วย พี่พุตคงอยากจะให้ผมได้คุยกับไตเติ้ลบ้าง เพราะตลอดเวลาที่นั่งอยู่ ก็มีเพียงต้องตาเท่านั้นที่ชวนผมคุย แต่จะเรียกแบบนั้นก็คงไม่ถูก เพราะต้องตาไม่เปิดโอกาสให้ไตเติ้ลพุดเลย จนต้องตาไปนั่งกับพี่พุตนั่นแหละ ไตเติ้ลถึงได้ถามออกมา

“ ปะป๊าเหรอ ” คุณจะรู้สึกแบบไหน ที่เด็กคนหนึ่งซึ่งเป็น ลูก ของเรา มานั่งถามคำถามนี้อยู่ตรงหน้า ผมถึงกับกลั้นก้อนสะอึกเอาไว้ แล้วค่อยๆ ดึงตัวไตเติ้ลมานั่งตักแล้วกอดเอาไว้หลวมๆ

“ ครับ ปะป๊าเองครับ ปะป๊าจริงๆ นะครับ ” น้ำตาไหลออกมาแต่ไม่มีเสียงสะอื้นตามมา จนผมผละกอดออกแล้ว ซึ่งไม่รู้ว่าคนที่เหลือหายไปไหนกันหมด ทั้งห้องจึงมีแค่เราสองคน พอผละออกจากกันแล้ว เด็กน้อยที่นั่งตาแป๋วอยู่บนตักของผม ก็เอาแต่จ้องหน้าไม่ถามอะไรเลย จนผมต้องถามออกไปก่อน

“ ว่าไงครับ มีอะไรจะถามปะป๊าไหม ” ไตเติ้ลกัดปากนิดหน่อยก่อนจะถามออกมา

“ ปะป๊าจริงๆ ไม่หลอกนะ ” ไตเติ้ลก็คงจะสับสนอยู่เหมือนกัน เพราะทุกทีเท่าที่ผมทราบมา พี่เวย์จะพาคนนั้นคนนี้ มาหาไตเติ้ลและบอกว่า คนนี้แหละปะป๊าไตเติ้ล ซึ่งแตกต่างจากครั้งนี้ ที่พี่เวย์ไม่ได้เป็นคนพามา แต่ทุกคนกลับบอกว่า นี่แหละ ปะป๊า ตัวจริง

“ จริงๆครับ ปะป๊าไม่หลอกไตเติ้ลครับ ”

“ จริงนะ ”

“ จริงสิครับ ”

“ ฮึก..” อยู่ๆ ไตเติ้ลก็ร้องไห้ออกมา ผมก็ดึงมากอดไว้เหมือนเดิม และแน่นกว่าเดิม ไตเติ้ลเองก็กอดตอบผมเช่นกัน ไตเติ้ลร้องไม่นานก็เอาหัวทุยๆ นั่น เช็ดไปเช็ดมากับอกเสื้อผม แล้วเอามือปาดน้ำตาอีกสองที แล้วก็อมลมแก้มป่อง มองผมตาขวาง

“ ปะป๊าไปไหน ทำไมไม่อยู่กับม่าม๊า กับเติ้ล ” ไตเติ้ลกอดอกจ้องผมเขม็ง

“ เอ่อ...คือปะป๊า...ปะป๊าไปทำงานหาเงินมาให้ไตเติ้ลซื้อของเล่นไงครับ ”

“ จริงเหรอ ”

“ จริงสิครับ ”

“....................” ไตเติ้ลเงียบ

“ หายโกรธปะป๊านะครับ ”

“...................” เงียบอีก

“ ให้ปะป๊าทำอะไรก็ได้ตามใจไตเติ้ลเลยครับ”

“ จริงนะ ”

“ จริงสิครับ แต่ไตเติ้ลต้องหายโกรธปะป๊านะครับ ”

“ ...คิดก่อน ” และก่อนที่ผมจะได้ทักท้วงอะไรไป พี่เมย์ก็เดินเข้ามาหา

“ ตั้งโต๊ะเสร็จแล้ว ไปทานข้าวกันก่อน แล้วเรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลังนะ....มาเร็วไตเติ้ล พี่ต้องตาจะแย่งของเราหมดแล้วนะ ”

“ หา ไม่เอานะ ” พอได้ยินเรื่องของกิน ไตเติ้ลก็รีบปีนลงจากตักผม แล้วก็วิ่งนำพี่เมย์ออกไป ผมก็เรียกพี่เมย์ก่อน

“ พี่เมย์ครับ...คือ...เอ่อ...พี่ไม่....” พี่เมย์หันมาแล้วก็ถอดหายใจเฮือกใหญ่

“ ไม่ใช่ว่าพี่ไม่โกรธ แต่พี่ก็ไม่ได้เกลียดเรา ยังไงเราก็เป็นพ่อของไตเติ้ล พี่เองก็อยากเห็นไตเติ้ลมีทั้งพ่อและก็แม่...แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น มันก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเนย์ เนย์จะว่ายังไงพี่ก็ไม่รู้...เอาเป็นว่าไปทานข้าวก่อนดีกว่านะ เพราะอีกหน่อยทัพหน้าคงจะมาแล้วละ ” ทัพหน้า...?

“ หึๆ...เวย์ นั่นแหละ...ไปทานข้าวเก็บแรงไว้เยอะๆ จะดีกว่านะ ” ใช่แล้ว ผมลืมพี่เวย์ไปได้ยังไงกัน หลังจากนั้นผมก็เดินตามพี่เมย์เข้าไปทานข้าว











หลังจากที่ทานข้าวกลางวันเสร็จแล้ว ทุกคนก็มานั่งรวมกันที่ห้องรับแขก ส่วนพี่เมย์ พาเด็กๆ ขึ้นไปนอนกลางวันก่อนแล้ว แต่ยังไม่ทันที่จะมีใครพูดอะไรออกมา ก็มีคนหนึ่งวิ่งเข้ามา พร้อมกับตะโกนเสียงไม่ดังนัก

“ พัต...มาแล้วเหรอ ” พี่เวย์เดินตรงดิ่งเข้ามาหาผม แต่น้ากานก็เข้าไปยืนขวางเอาไว้ก่อน

“ ไม่เอาน่าเวย์ คุยกันดีๆ สิ อย่าใช้กำลัง ”

“ อะไรแม่ ผมไม่ได้จะต่อยตีมันสักหน่อย ”

“ น่าเชื่อนักหละเวย์ ดูทำท่าเข้าสิ ”

“ ไม่เป็นไรครับน้ากาน...พี่เวย์มีอะไรจะคุยกับผมหรือเปล่าครับ ”

“ มี แล้วนายเองก็น่าจะมีคำถามเหมือนกันนะ ฉันว่าไปคุยกันข้างนอกดีกว่านะ ”

“ เวย์...คิดจะทำอะไร อย่าเชียวนะ ”

“ แค่คุยเฉยๆ แม่ ไม่ต้องห่วง...ตามมาเร็วๆ ละ ” พี่เวย์หันหลังเดินออกไปแล้ว ผมกำลังจะลุกไป แม่ก็ดึงมือผมไว้ก่อน

“ ไม่เป็นไรครับแม่ พัตดูแลตัวเองได้ครับ ไม่ต้องห่วง พี่พุตเองก็เหมือนกัน ” แม่ก็พยักหน้า แล้วปล่อยมือผมลง

“ ถ้าหากเวย์มันจะทำอะไร เรียกแ...น้าได้เลยนะ ”

“ ครับ ผมขอตัวนะครับ ”













ผมเดินออกมาตามพี่เวย์ ซึ่งก็ไม่ไกลมากนักจากห้องรับแขกเมื่อกี้ พี่เวย์ยืนหันหลังให้ผมอยู่ก่อนแล้ว ผมเดินเข้าไปใกล้ แต่ก็เว้นระยะห่างเอาไว้สักช่วงตัวหนึ่ง

“ พี่เวย์ครับ...พี่มีอะไรจะพูดกับผม....”

“ ฉันไม่มี...แต่นายน่าจะมีคำถามที่อยากถามฉันอยู่นะ ” พี่เวย์หันมาเผชิญหน้ากับผมแล้ว

“ ครับ...คือ ”

“.................”

“ คือ ทำไมพี่เวย์ถึงส่งข้อมูลพวกนั้นไปให้พ่อผมด้วยละครับ ทำไมไม่ส่ง...”

“ ทำไมนะเหรอ...”

“.....................”

“ ไม่ชอบใจ ไม่ชอบหน้า ไม่เชื่อนาย โกรธนาย ทุกอย่าง ที่ทำกับน้องฉันละมั้ง ฉันถึงไม่อยากบอกนาย ” พี่เวย์ดูเหมือนจะนิ่งเงียบเสียจนน่ากลัว

“ ....................”

“ แต่ไม่ใช่ว่าฉันจะยอมรับนายง่ายๆ หรอกนะ...เพราะนายยังไม่ได้รับโทษที่ทำกับน้องฉันเอาไว้เลย ” เพียงไม่นานพี่เวย์ก็ระเบิดอารมณ์ออกมา ทำเอาผมสะดุ้งเลย

“ แล้วพี่เวย์...จะ จะให้ผมทำอะไร ยังไงครับ ”

“ หึ....”

พี่เวย์แค่นหัวเราะออกมาเพียงนิดเดียวก่อนจะเดินตรงเข้ามาหาผม แล้วประเคนหมัดให้ผม


ผลั้ว


“ หมัดนี้ สำหรับที่นายปล้ำน้องฉัน ”


ผลั้ว


“ หมัดนี้ สำหรับที่นายทิ้งน้องฉันไปโดยไม่บอกอะไร ”


ผลั้ว


“ หมัดนี้ สำหรับไตเติ้ล ที่ต้องมีพ่ออย่างแก ”


ผลั้ว


“ หมัดนี้ หมัดที่สี่ สำรับสี่ปี ที่แกหายหัวไป ”


ผลั้ว


“ หมัดนี้ ฉันหมั่นไส้ ”


ผลั้ว


“ และก็หมัดนี้ สำหรับความหมั่นไส้อีกครั้ง ”


แล้วพี่เวย์ก็ปล่อยผมลงไปนั่งกองกับพื้น เจ็บ แต่ก็คงเทียบไม่ได้กับความรู้สึกที่เสียไปตลอดสี่ปีที่ผ่านมาได้หรอก ผมพยุงตัวเองขึ้น พร้อมกับพี่วัฒน์วิ่งเข้ามาหา

“ เวย์ ทำอะไรแบบนี้นะ ไหนบอกจะไม่ทำอะไรไง ”

“ มันอดไม่ไหวจริงๆ ถ้าอย่างนั้น ผมฝากพี่เก็บซากมันเข้าบ้านด้วยแล้วกัน ผมกลัวเผลอๆ จะเข้าไปกระทืบซ้ำ ” พี่เวย์เดินออกไป แล้วหันกลับมาพูดบางประโยคกับผม

“ อ้อ...เกือบลืม โอกาสมันมีมาไม่บ่อยหรอกนะ ”  แล้วพี่เวย์ก็เดินเข้าบ้านไปแบบสบายๆ ส่วนพี่วัฒน์ก็เดินเข้ามาพยุงผมลุกขึ้น

“ ไหวไหม ”

“ พอได้ครับ ”










พอพี่วัฒน์พยุงผมเข้ามาในบ้านได้ ผมก็ได้ยินเสียงน้ากานบ่นพี่เวย์ดังออกมาก่อนแล้ว แม่เองพอเห็นผมเดินเข้ามา ก็รีบเข้ามาพยุงผม แล้วพี่เมย์ก็เอาชุดทำแผลมาทำให้ผม ส่วนพี่พุตกลับนั่งนิ่งไม่แสดงท่าทีอะไร

“ โดนบ้างก็ดี จะได้คิดเป็น ” พี่พุตพูดแค่นี้ก็นั่งนิ่งต่อไป

พอพี่เมย์ทำแผลให้ผมเสร็จแล้ว ผมก็ตัดสินใจลุกออกไปนั่งคุกเข่าลงต่อหน้าน้ากาน แล้วพนมมือไว้กลางอก

“ ผมรู้ครับ ว่านี่อาจจะสายเกินไปที่ผมจะทำอะไรแบบนี้ แต่ผมอยากให้คุณน้ารู้ไว้ครับ ว่าผมเองก็เสียใจเหมือนกัน ดังนั้น วันนี้ ผมอยากจะขอโอกาสอีกสักครั้งได้ไหมครับ ให้ผมได้พิสูจน์อีกสักครั้ง ”

“ น้าเองก็...ก็ไม่รู้จะพูดอะไรอีกแล้วนะ แต่เอาเป็นว่า น้าก็จะให้โอกาสพัตอีกสักครั้งก็แล้วกัน แต่ไม่ได้หมายความว่า น้าจะให้อภัยพัตตอนนี้หรอกนะ.......แล้วพัตก็อย่าลืมละ ว่าทุกอย่างเองก็ขึ้นอยู่กับเนย์ ”

“ ครับ ผมเข้าใจครับ....” ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไรต่อก็มีเสียงๆ หนึ่งดังขึ้นมา



“ กลับมาแล้วครับ ” เสียงนี้ เป็นเสียงที่ผมไม่ได้ยินมานานแล้ว ทุกคนหันหน้าไปยังประตู ซึ่งผมนั่งหันหลังให้อยู่ สักพักผมก็ค่อยๆ หันกลับไปยังทิศทางของเสียงนั้น


“ พัต ” เนย์ครางออกมาเบาๆ แต่ผมก็พอเดาการขยับปากบางๆ นั้นได้ ว่าเนย์ เรียกชื่อผมอยู่


“ เนย์...พัตกลับมาหาเนย์ กับลูกแล้วนะ ” ผมพูดออกไปแบบนั้น แล้วเนย์ก็ยืนนิ่ง ปล่อยให้น้ำตาร่วงลงมาเบาๆ






----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- >



To be continue.....


----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- >


แหะๆๆ ไม่มีอะไรจะแก้ตัว ความจริงเมื่อวานนี้น่าจะได้มาต่อแล้ว

แต่........................................




..........แต่.............................




.......................แต่...............




.....................................แต่



......ตอนนี้กำลังติดเกมส์...........


นี่ก้กำลังทำใจเลิกเล่นอยู่ ...เขาทำมาสนุกจริงๆ ( แต่ไม่บอกหรอกว่าเกมส์อะไร เดี๋ยวจะมีคนไปติดอีก แล้วไม่มาอ่านิยาย )

ซึ่งความผิดครั้งนี้ ข้าน้อยยอมรับแต่โดยดี 

ดังนั้น ถ้าหากอยากอ่านเร็วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ก็ช่วยกัน  กด  และดัน กันหน่อยเน้อ ( แต่อย่ากดแรงนะ เค้าบอบบาง ) 

เอาเป็นว่าสุดท้ายนี้..................................

อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันคล้ายวันเกิดคนเขียนแล้ว ( เย้ แก่ขึ้นอีกปี ) 

เลยคาดว่าจะเขียนตอนพิเศษให้หน่อย อยากได้ตอนไหนก็ รีเควสกันได้เลย มีช้อยส์ให้เลือกด้วยนะ

1 พัต - เนย์ แบบหวานๆ 

2 พี่เวย์ - ม่าน แบบจิตๆ 

3 ไตเติ้ล - กับบุคคลในอนาคตอีก 12 ปีข้างหน้า 

 

[nunnan]

 
ค่อยๆคุยกันน่ะ อย่าดราม่ากันอีกเลยยย

[moobarpalang]

ม่าม๊ายกโทษให้ปาป๊านะ

ไตเติ้ลจะหน้ารักเกินไปแล้วนะ

[pimmae12]

อยากอ่านเวย์ม่าน 

ไม่รู้สิเราว่าจริงๆเรื่องทั้งหมดมันไม่ได้ผิดที่พัตหรอก
เราให้อภัยภัตนะ (ใจง่ายจริงอิชั้น  )

ชอบฉากที่พัตกอดไตเติ้ลอ่า น่ารักมากกกกกกกกกก