บทที่ 9
ผมก็กำลังเอาเส้นออกมาแช่น้ำรอครับ กำลังยกจะเอาไปวางบนโต๊ะ ไตเติ้ลก็วิ่งตึกตัก เข้ามาพร้อมกับทำหน้าตาระรื่นดีใจ อย่างกับเจออะไรมางั้นแหละ
“ อ้าว ใครมาหาครับ ”
“ ม่าม๊า...ปะป๊ามาหาฮับ ” เจ้าตัวเล็กตอบออกมา
“ เคร้งงงงงงงงงงงงงงงงงงง ”-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------->
“ พี่เวย์...เอาอีกแล้วนะ ผมบอกพี่กี่ครั้งแล้ว ” ผมเดินหัวเสียออกมาด้านนอก ก็จะอะไรซะอีกละ ก็พี่เวย์นะสิ ชอบพาเพื่อนไม่ก็รุ่นพี่มาหา มาแนะนำ (ยัดเยียด) ให้มารู้จักกับไตเติ้ลตลอดนะสิ แล้วแถมยังบอกอีกว่า นี่แหละปะป๊าของหนู จนหลังๆมานี้ พอพี่เวย์พาเพื่อนมาที่บ้าน เจ้าตัวเล็กก็จะคิดไปว่านี่ลุงเวย์ พาปะป๊ามาหาอีกแล้ว ซึ่งเจ้าตัวเล็กก็จะชอบนักเวลาที่มีคนมาให้เรียกว่า ปะป๊า แล้วหลังจากนั้นทั้งวัน เจ้าตัวเล็กก็จะติดแหง็กกับผู้ชายคนนั้นเลยทีเดียว พอตอนจะกลับเจ้าตัวเล็กก็จะงอแงใหญ่ แล้วทีนี้ปัญหาตกอยู่ที่ใครละครับ ถ้าไม่ใช่ผมที่ต้องคอยกล่อม แต่พอวันต่อมาเจ้าตัวเล็กก็จะรู้สึกเฉยๆ ไม่งอแงไม่ถามหา ช่วงหลังๆ มานี้ พอผู้ชายคนนั้นจะกลับ เจ้าตัวเล็กก็ไม่งอแงแล้วละครับ สงสัยจะรู้ทันลุงแน่ๆ
“ อะไร...พี่ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ ” พี่แกยังมีหน้ามาแก้ตัว
“ ถ้าพี่ไม่ได้ทำ แล้วเจ้าตัวเล็กจะวิ่งมาบอกว่า ปะป๊ามาหาเหรอ ”
“ ไม่ได้ทำจริงๆ เด็กมันคิดเองเออเอง ไม่เชื่อถามเพื่อนเราดูสิ ”
“...............................” หันไปหาไอ้ม่านที่ตอนนี้เป็นผู้ถูกพาดพิง
“ อือๆ พอไตเติ้ลเห็นเท่านั้นแหละ ก็วิ่งกลับมาหามึงเลย ”
“ ก็เป็นเพราะใครละ.......พี่นั่นแหละ ทีหลังอย่าพามาอีกนะ แล้ววันนี้พาใครมาละ ”
“ ไม่พามาได้ไง นี่รุ่นพี่พี่เลยนะ แถมยังเป็นน้องพี่วัฒน์อีก จำได้ไหม ” น้องพี่วัฒน์เหรอ ถ้าหากจำไม่ผิดตอนงานแต่งพี่เมย์ ก็มีผู้ชายคนหนึ่งที่หน้าตาคล้ายพี่วัฒน์อยู่นะ แต่ได้พูดกันแค่ไม่กี่คำเท่านั้นเอง แกชื่อพี่วิน
“ อ้าวเหรอ...แล้วไหนบอกว่าแกไปต่อโทที่เมืองนอกไงละ ” แกเรียนเก่งมากครับเกรียตินิยมเลยละ
“ แกกลับมาแล้วไง นี่เพิ่งไปรับจากสนามบินแล้วก็ตรงพามาหาหลานแกเลย ” แล้วพี่เวย์ก็เดินมากระซิบผม
“ คนนี้แหละพ่อไตเติ้ลของจริง ”
“ พี่เวย์.....หยุดคิดหาพ่อมาให้ไตเติ้ลได้แล้ว ผมเลี้ยงเองได้ ทำไมพี่ดื้อด้านขนาดนี้นะ ”
“ พี่วินทั้งดูดี มีการศึกษา แล้วแถมยังเป็นสุภาพบุรุษ มีความรับผิดชอบ ไม่เหมือนใครบางคนหรอก ”
“ ไม่พูดแล้วพี่เวย์...แล้วนี่พี่วินอยู่ไหนละ ” เพราะตั้งแต่มานี้ยังไม่เห็นแกเลย
“ อยู่ข้างนอกกับเด็กๆ นะ .....ไม่ลองคิดดูหน่อยเหรอ ” แกยังไม่เลิกอีก
“ หึ...ระวังเถอะพี่เวย์ ” เดินเข้าไปหาพี่แกแล้วกระซิบเบาๆ
“ ห่วงแต่คนอื่น...ระวังของที่พี่มองอยู่ โดนคนอื่นคาบไปแดกนะ มันยิ่งเสน่ห์แรงอยู่ด้วย ” ผละออกมาพี่แกถลึงตาใส่ผมเลยละครับ ดูสิจะเนียนไปนานขนาดไหน
“ พูดอะไรไม่รู้เรื่อง ”
“ คร้าบๆๆ ”
“ เดี๋ยวพี่ออกไปข้างนอกนะ ยังไงก็ฝากดูพี่วินด้วยละกัน ”
“ ครับๆ ท่านพี่ ”
“ ปะป๊าๆๆๆๆ มาเล่นกับเติ้ลอีกน๊า ” หลังจากที่ทานข้าวเที่ยงเสร็จ พวกเพื่อนๆ ก็ขอตัวกลับไปก่อน ส่วนพี่วินเองก็ยังอยู่เล่นกับเด็กๆ อยู่ ดังนั้นทั้งบ้านจึงเหลือแค่ผม และพี่วิน จะว่าไปพี่วินเองก็ดูดีอย่างที่พี่เวย์บอกนั่นแหละ หล่อสมาร์ทเลยทีเดียว แถมดูเหมือนจะเข้ากับเด็กๆ ได้ดีซะด้วย
“ ครับๆ เดี๋ยวปะป๊ามาหาทุกวันเลยครับ ”
“ เย้ จริงน๊า ”
“ จริงครับ ”
“ ม่าม๊า...ปะป๊าจะมาหาเติ้ลทุกวันเลย ”
“ ครับๆ ว่าแต่ตอนนี้ได้เวลานอนกลางวันแล้วนะครับ ดูดิ พี่ต้องตาจะหลับแล้วนี่ ” ต้องตาเองตาก็จะหลับลงไปแล้วละครับ ก็นี่ได้เวลานอนของเจ้าตัวเล็กทั้งสองคนแล้ว
“ ไปนอนก่อนนะครับนะ เดี๋ยวปะป๊าไม่มาหาอีกนะ ” พี่แกก็เข้าใจกล่อมนะครับ
“ เติ้ลนอนแล้ว ปะป๊าจะมาอีกจริงน๊า ”
“ จริงสิครับ ”
“ เย้ งั้นม่าม๊าไปนอนกัน ” เจ้าตัวเล็กวิ่งเข้าไปในบ้านแล้วครับ ต้องตาเองก็วิ่งตามไปติดๆ
ตอนนี้เจ้าตัวเล็กทั้งสองคนนอนหลับปุ๋ยสบายไปแล้วละครับ ซึ่งกว่าจะหลับได้ก็เล่นเอาเหนื่อยอยู่เหมือนกัน ดีที่ได้พี่วินคอยช่วยกล่อมอีกแรง พี่วินก็นอนค้ำศอกอยู่ข้างต้องตา ผมเองก็นั่งอยู่ข้างๆ ไตเติ้ล
“ พี่ไม่อยากเชื่อเลยจริงๆ นะ ถ้าพี่ไม่มาเห็นเองกับตานี่ บอกตรงๆ เชื่อยาก ”
“ ครับ ......”
“ เรื่องที่เราท้องนั่นแหละ ”
“ อ๋อ..มันก็....”
“ ไม่น่าเชื่อนะ ว่าจะน่ารักได้ขนาดนี้นะ ”
“ ออ...ไตเติ้ลแกก็น่ารักแบบนี้ละครับ เลยทำให้โดนต้องตาแกล้งประจำ ”
“ เปล่า....”
“ อะไรเหรอครับ ”
“ ไม่ใช่ไตเติ้ล...ที่น่ารัก”
“ แล้ว......”
“ แม่ของไตเติ้ลต่างหากละ ”
“.................................................” พูดแบบนี้ก็เกิดอาการเขินนะสิครับ ถึงแม้จะเคยมีคนชมอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้อยู่ในสถานการณ์แบบนี้นิ นี่อย่าบอกนะว่าพี่วินแกกำลัง..................
“ ล้อเล่นนะ ฮ่าๆ ”
“ เอ่อ.....” หน้าแตกเลยครับงานนี้
“ ไตเติ้ลน่ารักจะตาย แต่....”
“ ......................”
“ อยากให้เป็นลูกของพี่จัง ”
พูดแบบนี้ก็ไปไม่เป็นนะครับ พี่แกดันทำสีหน้าจริงจังนี่สิ ไอ้ผมก็ไม่เคยโดนแบบนี้มาก่อน แต่ถึงจะเคย พวกนั้นก็แค่แซวเฉยๆ แต่พี่วินนี่สิดันทำสีหน้าที่แบบว่าเดาไม่ออกเลย
“ เอ่อ..ผมว่าเราออกไปข้างนอกเถอะครับ เดี๋ยวเด็กๆ จะตื่นเอา ”
“ อืม ได้สิ ”
“ พี่กลับก่อนแล้วกันนะ อย่างไรเดี๋ยววันหลังพี่จะมาเยี่ยมอีก ”
“ พี่วินจะกลับแล้วเหรอครับ ไม่รอให้พี่เวย์ไปส่งเหรอครับ ”
“ ไม่ละ พี่จะกลับคอนโดนะ อยู่ไม่ไกลจากที่นี่หรอก นั่งแทกซี่แปปเดียวก็ถึงแล้ว ”
“ งั้นก็ โชคดีนะครับ ”
“ แล้วไม่รับพี่ไว้พิจารณาหน่อยเหรอ เลี้ยงลูกคนเดียวมันเหนื่อยนะ ไม่อยากให้พี่มาเลี้ยงช่วยเหรอ ”
“ หา....”
“ พี่ไปก่อนละ บายครับ ”
โอ๊ยอะไรนี่ ผมงง กับคำพูดพี่แกไปมากแล้วละครับ บางทีก็ดูจริงจังแต่สุดท้ายกลับมาบอกว่าพูดเล่น แล้วพี่แกจะเอาแบบไหนนี่
ตอนนี้ก็เย็นแล้วละครับ ทุกคนก็กลับบ้านมากันหมดแล้ว ตอนนี้เด็กๆ ก็เพิ่งตื่นได้สักพัก ยังงัวเงียกันอยู่เลย
“ ไหนๆ เด็กๆ มานี่เร็ว ดูสิแม่ซื้ออะไรมาฝาก ” พี่เมย์แกก็ซื้อของเล่นอะไรเยอะแยะมาฝากเด็กๆ เต็มไปหมด นี่แทบจะไม่มีที่เก็บแล้วละครับ
“ เอากลมๆ สีฟ้า ” ไตเติ้ลร้องเอาลูกบอลสีฟ้าที่อยู่ในมือของพี่วัฒน์ใหญ่เลย
“ เอ...อยากได้ต้องทำไงน๊า ” พี่แกก็ยังยื้อไว้อยู่
“ จุ๊บ ” ไอ้ตัวเล็กยืดตัวไปหอมแก้มสองสามที
“ หอมแล้วๆ ”
“ เอานี่ครับตัวเล็ก ”
“ ม๊า ตาอยากได้ลูกบอล ” ต้องตาก็ชี้ไปที่ลูกบอลที่อยู่ในมือเจ้าตัวเล็ก เจ้าตัวเล็กเองพอเห็นแบบนั้น ก็กอดไว้ใหญ่เลย
“ ไม่ให้นี่ของเติ้ล ”
“ ตาอยากได้ ”
“ ไม่ให้ ”
“ หึๆ อย่าแย่งของน้องน๊า เอานี่ แม่ซื้อมาตั้งหลายลูกหลายสีแนะ ดูสิ ”
“ ไม่เอาของเติ้ลก็ได้ ”
“ มาทานข้าวได้แล้วครับพี่ๆ ปล่อยเด็กๆ เล่นกันไปก่อนก็ได้ครับ ”
“ ปะ พี่วัฒน์ไปทานข้าวกัน ”
“ แล้วนี่เนย์ได้เจอวินบ้างหรือยังละ ”
“ เจอแล้วครับเมื่อตอนกลางวันนี่เอง ”
“ อ้าว..นี่วินกลับมาแล้วเหรอวัฒน์ แม่เองก็ไม่ได้เจอเลยตั้งแต่งานแต่งโน่น ”
“ ครับ วินมันกลับมาคราวนี้ มันก็มาเป็นอาจารย์อยู่ที่มหาวิทยาลัยของเนย์นั่นแหละครับ เปิดเทอมก็คงได้เจอกันบ่อยขึ้น ”
“ โห นี่พี่แกเก่งจังเลยครับ ”
การทานอาหารเย็นวันนั้นก็ดูเหมือนว่าจะมีพี่วินเป็นหัวข้อสนทนาหลัก ส่วนเด็กๆ เองก็ยังนั่งเล่นของเล่นที่พี่ๆ ซื้อมาให้กันใหญ่ ไม่สนใจอะไรเลย ต้องตาเป็นเด็กฉลาด หัวไว แถมยังไม่กลัวอะไรอีก แล้วยังทำหน้าที่พี่ที่ดีได้อีกด้วย เวลาเล่นกับไตเติ้ลถ้าหากว่าน้องเจ็บ ก็ได้ต้องตานี่แหละที่คอยปลอบอยู่ข้างๆ ถึงแม้จะชอบแกล้งไปบ้างแต่ต้องตาก็รักไตเติ้ลดี ส่วนไตเติ้ลเองถึงแม้จะขี้กลัวไปบ้าง ไม่กล้าเล่นอะไรแรงๆ เหมือนต้องตา แต่พอต้องตาชวนก็จะเล่นด้วยทุกครั้ง ถึงบางทีต้องตาจะแกล้งจนทำให้ร้องไห้ แต่ก็ไม่เคยโกรธกันนานเกินสิบนาทีเลยด้วยซ้ำ ผมว่าโตขึ้นเด็กสองคนนี้คงจะรักกันดียิ่งกว่าพี่น้องเสียอีก
“ ม่าม๊า...ไตเติ้ลอยากดูดาว ” มาแล้วเจ้าตัวเล็ก ตอนนี้ก็เวลาสามทุ่มกว่าแล้ว ต้องตาเองก็นอนหลับไปแล้ว เหลือแต่เจ้าตัวเล็กนี่แหละ ที่ยังไม่ยอมหลับแถมยังอยากดูดาวอีก แล้วนี่ผมจะไปหาจากที่ไหนมาให้ดูละเนี่ย มองขึ้นไปก็คงมีแต่พระจันทร์นั่นแหละ
“ อยากดูดาวเหรอครับ ”
“ คร๊าบบ น๊า ” อ้อนใหญ่เลยครับเจ้าตัวเล็ก
“ แต่สัญญากับม่าม๊าก่อนน๊า ว่าดูเสร็จแล้วก็จะนอน โอเคไหม ”
“ โอเคกั๊บ ”
“ ปะ งั้นออกไปดูกัน ”
“ อุ้มๆ ม่าม๊าอุ้ม ” เจ้าตัวเล็กก็ยื่นแขนขึ้นมาให้ผมอุ้ม ตัวก็เล็กพอๆ กับต้องตา บางทีอาจเล็กกว่าต้องตาอีกก็ได้
“ ฮึบ หนักจัง ”
พาเจ้าตัวเล็กออกมานั่งเก้าอี้ด้านนอก แล้วอุ้มเอาไว้ให้นั่งบนตักเจ้าตัวเล็กก็ชี้นั่นชี้นี่ใหญ่
“ ม่าม๊าไหนดาว ” เจ้าตัวเล็กก็หันมาทำตาแป๋วใส่อีก
“ ดาวยังไม่ขึ้นครับ ดูสิ มีแต่พระจันทร์เห็นไหม ”
“ หูว ใหญ่จัง แล้วดาวอยู่ไหนครับ ” ใครจะไปตอบได้ละครับ
“ ดาวเข้านอนไปแล้วครับ ยังเหลือแต่เด็กดื้อที่ไม่เข้านอนตรงนี้แหละ ”
“ เติ้ลไม่ดื้อนะ ”
“ ดื้อ ”
“ ไม่ดื้อ ”
“ ถ้าไม่ดื้อต้องเข้านอนนะ ”
“ นอนนะ ” แล้วเจ้าตัวเล็กก็ทิ้งตัวมาพิงผมไว้ กอดแน่นไม่ปล่อยเลยละครับ ผมก็กำลังจะอุ้มเจ้าตัวเล็กเข้าไปนอนข้างใน เจ้าตัวเล็กก็งัวเงียขึ้นมาถามผม
“ ม่าม๊าดาวเข้านอนแล้ว ”
“ ครับดาวเข้านอนแล้ว ไตเติ้ลก็นอนนะ ”
“ ม่าม๊า ม่าม๊า ”
“ ครับ ”
“ ปะป๊าอยู่ไหน เติ้ลอยากเจอ ” แล้วเจ้าตัวเล็กก็หลับไป หลังจากที่ทิ้งคำถามให้ผม โดยที่ผมเองก็คงไม่สามารถหาคำตอบให้ได้
“ ม่าม๊าจะเป็นทั้งม่าม๊าและปะป๊าเองนะครับ ” แล้วผมก็นอนหลับไปพร้อมกับกอดไตเติ้ลเอาไว้
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------->
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------->
ในที่สุดก็กลับมาแล้วครับ หลังจากที่หายหัวไปอาทิตย์หนึ่งเต็มๆ
พร้อมแรงกาย และแรงใจ ขอบคุณทุกคนจริงๆ 
เอาละ อีกไม่กี่ตอน ไอ้พัตก็จะกลับมาแล้ว เตรียมอาวุธให้พร้อมต้อนรับการกลับมาของพระเอกเรา 
งั้นเอาไว้แค่นี้ก่อนแล้วกันครับ เหนื่อยยยยยยยมากกก เพิ่งกลับมาถึงห้อง คนก็เยอะ รถก็ติด
นอนหลับฝันดีแล้วกันครับทุกคน 
หัวข้อ: ม่าม๊าฮับ...ปะป๊าอยู่ไหน ? ** จบแล้ว ** บทพิเศษ หน้า 60 [01/01/2556] (อ่าน 777672 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก