ม่าม๊าฮับ...ปะป๊าอยู่ไหน ? ** จบแล้ว ** บทพิเศษ หน้า 60 [01/01/2556]
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: ม่าม๊าฮับ...ปะป๊าอยู่ไหน ? ** จบแล้ว ** บทพิเศษ หน้า 60 [01/01/2556]  (อ่าน 764802 ครั้ง)

ออฟไลน์ Poseidon

  • Unconditional love
  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5081
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +260/-12
ไม่ค้างเลยคนเขียน แต่ ค้างมากกกกกก
ฮ่าๆๆๆ ถ้าพี่เวย์รู้ พัตคง ตายยยยย

ออฟไลน์ ♠DekDoy♠

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4512
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +421/-8
ค้างมากกกกกก

ออฟไลน์ gupalz

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4911
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +604/-20
ใครบอกไม่ค้าง
ค้างมากๆเลยจ้า

ออฟไลน์ cavalli

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5358
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +195/-19

Have_a_hope

  • บุคคลทั่วไป
 :z3: ค้างอ่ะ

รอตอนต่อไปแทบไม่ไหว อ่านทีเดียวสามตอนเลย

ต่อไวๆนะ ^^

ออฟไลน์ tuek

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3549
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +214/-3
ต้อนรับเรื่องใหม่และนักเขียนใหม่
ชอบแนวนี้นะหาอ่านยากมาก
สนุกมากอยากให้มาต่อทุกวันเลย
+1 นะคะ

ออฟไลน์ PetitDragon

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4126
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +343/-5
ถ้ามาต่ออีกเยอะๆ ก็น่าจะไม่ค้างหรอก   :laugh3:

ออฟไลน์ zylph_z

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 213
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +9/-0
มาติดตามอ่านด้วยคนจ้า~

จะบอกว่าค้างมาก!!! อยากรู้แล้วๆ มาต่อไวๆนะ

ออฟไลน์ ka[ze]na

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3767
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +192/-6
รอคอยทุกลมหายใจ..........

ออฟไลน์ skynotebook

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 655
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +75/-1
เดี๋ยวเหอะ มาถามกันแบบนี้ เดี๋ยวจะมีรายการฆ่าคนแต่งหมก(บอร์ด)เล้าเป็ดแห่งนี้ o18
ค้างค่ะ ค้างมากด้วยเลย อยากรู้ว่าหมอบอกอะไร แล้วใครเป็นใครอีก ไตเติ้ลเป็นใคร :serius2:
โอ๊ย อยากรู้ไปหมดเลย
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 02-11-2012 23:32:55 โดย skynotebook »

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






sabparod

  • บุคคลทั่วไป
เรามาดูกันดีกว่าว่าใครมีหน้าตาเป็นยังไงบ้าง

เนย์











พัต










พี่วัฒน์







แวน







น้องม่าน






พี่เวย์









5555 เอามาให้จิ้นเอาเอง




ออฟไลน์ uaeb

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 759
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-1
น่ารักทุกคนเลยยยยย :o8:

วันนี้จะมาต่อไหมน้าาาาาาา
 :call: :call: :call:

lukhia

  • บุคคลทั่วไป

ออฟไลน์ So_Da_Za

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 370
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +52/-3
อ้ะ  ใครอะไร ยังไง อ่า
 :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:

ออฟไลน์ ammlovey

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 564
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +100/-6
    • http://www.facebook.com/ammlovemblaq?ref=tn_tnmn
ค้างสุดยอดดดดดดดดดดดด   
รีบมาต่อด่วนเลยยยยยยยยยยยยยย   :call:
 :กอด1:

powderje

  • บุคคลทั่วไป
โอ๊ย ม่านเคะหรอ ดีเลย ม่านคู่กับพี่เวย์เปล่า #มั่ว  :z1:
เนย์น่ารัก ซึงรีเป็นพระเอก o13
ปล.ติดเรื่องนี้มากอ่านแต่ละตอนลุ้นไม่อยากให้จบตอน มาไวๆน้าา :L2:

ออฟไลน์ everlastingly

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 476
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +19/-1
 :call: มาต่อเรื่องคืนนี้ด้วยเถอะ เพี้ยงๆ

ออฟไลน์ wikawee

  • มีชีวิตอยู่เพื่อทำฝันให้เป็นจริง
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1185
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-7
ม่าคู่กับพี่เวย์  ฮ่าๆๆๆ (จิ้นเอาแอง) o22

ออฟไลน์ actionmarks

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 305
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +29/-44
รอ ตอนต่อไห

ออฟไลน์ bobie

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2182
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +269/-7
เอาใจให้แวนไปเลยอ่ะ
ทงเฮ  :impress2:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ bun

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2364
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +260/-5
เนย์น่ารักมากอะ

ออฟไลน์ YounIn

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1524
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +28/-8
เอา พี่เวย์ คู่ ม่านนนนน

อิอิอิ


มา ต่อๆๆ

ออฟไลน์ Lemon_Tea

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1641
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +71/-2
อิมเมจ แวน  :-[

พี่เวย์ ม่าน ปะกันม่ะ

ออฟไลน์ indy❣zaka

  • กระซิกๆ เบื่อดราม่า...
  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4582
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +625/-26
ไหนอ่าตอนใหม่  :m28:
มานอนรอ   :a12:

sabparod

  • บุคคลทั่วไป
บทที่ 4





“ น้องผมเป็นอะไรไปครับคุณอานพ ” ทันทีที่มาถึงภายในห้อง วัฒน์ก็เป็นคนถามขึ้นมา เพราะคุณหมอที่ตรวจเนย์นั้นเป็นอาของเขาเอง

“ คือสาเหตุที่พอจะเป็นไปได้คือ คนไข้อาจจะเกิดอาการอาหารเป็นพิษก็ได้ครับ แต่..... ” แล้วคุณหมอก็หยุดพูดเพียงเท่านั้น

“ แต่อะไรคะคุณหมอนพ หรือว่าเป็นโรคร้ายแรงอะไร ”

“ ไม่ใช่โรคร้ายแรงหรอกครับ แต่เรายังไม่แน่ใจว่าจะใช่หรือเปล่าแค่นั้นเองครับ ”

“ ใช่  ใช่อะไรคะคุณอา ”

“ คือ คงต้องตรวจอย่างละเอียดอีกทีนะครับ เพราะว่าไม่เคยมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นเลย คงต้องอาศัยผู้เชี่ยวชาญเฉพาะด้านเข้ามาตรวจอีกทีครับ ”

“ นี่ ลูกฉันป่วยเป็นอะไรเหรอคะ บอกหน่อยได้หรือเปล่า ”

“....ตอนนี้เราสงสัยว่าคนไข้ กำลัง...........”







...








ห้องพักผู้ป่วย




ตอนนี้ทุกคนก็ได้กลับออกมาหลังจากที่เข้าไปพบหมอเป็นที่เรียบร้อยแล้ว และสีหน้าของทุกคนที่เดินออกมาก็ราวกับว่าไร้ซึ่งวิญญาณอย่างไรอย่างนั้น พะแพงและแวนเป็นคนที่เข้ามาถึงภายในห้องก่อน ตามด้วยพี่เวย์ พี่วัฒน์ และพี่เมย์ซึ่งเดินเคียงเข้ามากับคุณแม่ของเธอเอง ซึ่งม่านที่คอยอยู่กับเนย์เองก็ไม่อาจรู้ได้ว่าภายในห้องตรวจนั้นมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น เขาเองก้อยากจะถามเหมือนกันว่า เพื่อนของเขานั้นเป็นอะไร แต่เพียงแค่จะอ้าปากถามเพื่อนอีกสองคนที่เดินเข้ามาก่อน เพื่อนกับบอกว่า

 “ เอาไว้เดี๋ยวจะเล่าให้ฟังทีหลัง ตอนนี้อย่าเพิ่งถามอะไร ”  ม่านเองก็ทำท่าจะโกรธเพื่อนที่รู้อะไรมาแต่ไม่ยอมบอก แต่ก็ต้องหยุดเอาไว้เพียงเพราะเห็นพี่ชายของเพื่อนเดินเข้ามาด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยจะสู้ดีนัก ในใจก็นึกเกรงว่า หากตนถามอะไรออกไปนั่นอาจจะเป็นการพาตัวเองเดินทางไปสู่นรกก็เป็นได้ ดังนั้นก็เอาไว้ถามกับเพื่อนสองคนนั้นทีหลังก็ได้
เนย์  ซึ่งตอนนี้ยังคงนอนหลับอยู่บนเตียงยังคงไม่รับรู้ถึงสภาวะแรงกดดันต่างๆ ที่อยู่รอบตัวเลย เพราะทุกคนหลังจากที่ออกมาจากห้องตรวจแล้ว ก็เอาแต่นั่งเงียบกัน ไม่มีใครพูดจาคำใดๆ ออกมาจากปากเลย ม่านเองตอนนี้รู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูกเลย เพราะเป็นเพียงคนเดียวที่ไม่รับรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นกับเพื่อนของตัวเอง จนทำให้ม่านเองนั้นทนไม่ไหว ต่อสภาวการณ์เช่นนี้


“ โอ๊ย...นี่จะเงียบกันอีกนานไหมพวกมึง..กูอึดอัดจะแย่อยู่แล้วนะ...บอกอะไรให้กูรู้หน่อยเถอะ ”  ม่านหันมาพูดกับเพื่อนสองคน พลางจับแขนของเพื่อนเขย่าไปมา ราวกับว่าถ้าหากพวกมึงไม่พุด แขนมึงหลุดแน่

“ กูบอกแล้วไง...เดี๋ยวเล่าให้ฟัง ”  แวนหันมากระซิบใส่เพื่อนที่ตอนนี้ทำหน้าราวกับเด็กถูกขัดใจ

“ มึงบอกว่าเดี๋ยว...นี่เดี๋ยวมาตั้งนานแล้วนะ  น่านะ...บอกกูเหอะ ”   ม่านเองยังคงไม่ยอม ยังหันไปส่งสายตาน่าสงสารให้พะแพงอีกคนหนึ่งด้วย พะแพงเองก็คงขี้เกียจที่จะพูดด้วย จึงเดินเข้าไปห้องน้ำ ม่านเองพอเห็นดังนั้นก็แสดงอาการไม่พอใจออกมา อมลมจนแก้มป่องแล้วเดินกระมิดกระเมี้ยน กระทืบเท้าเบาๆ มานั่งข้างๆ เพื่อนตนเอง จนลืมไปว่าอีกข้างหนึ่งนั้นมีพี่ชายของเพื่อนตนนั่งอยู่ด้วย  ด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยจะสู้ดีนัก ที่เพื่อนไม่ยอมบอก ม่านเองจึงนั่งกระแทกโซฟาไปแบบแรงๆ และนั่นก็ทำให้สะเทือนไปถึงพี่เวย์ด้วย จึงทำให้พี่เวย์ตวัดสายตาหันมามองม่านอย่างขวางๆ ม่านเองก็คงจะรับรู้ถึงกลิ่นไอของความอำมหิตที่ลอยมากระทบกับแขนจนถึงกับทำให้เสียวสันหลังอย่างรุนแรง เมื่อรู้ดังนั้นแล้วม่านเองจึงค่อยๆ สงบอารมณ์ตัวเองแล้วหันไปมองพี่เวย์พร้อมกับส่งรอยยิ้มที่บอกได้ว่า  “ ผมขอโทษครับ ”  แต่นั่นคงจะไม่เป็นผลเท่าใดนัก เมื่อเขายิ้มให้แบบนั้นแล้วแทนที่พี่เวย์จะอารมณ์ดีขึ้นมาสักนิด แต่นั่นกลับทำให้พี่เวย์สูดลมหายใจเข้าไปเฮือกใหญ่พร้อมกับระบายออกมาอย่างรุนแรง จนทำให้ทุกคนในห้องหันมามองเป็นสายตาเดียวกัน ม่านเองพอเห็นแบบนั้นแล้วก็กระเถิบถอยห่างไปหาเพื่อนตน แต่คงจะถอยออกไปช้าเกินไป เมื่อม่านขยับตัว พี่เวย์เองก็ลุกพรวดขึ้นมา พร้อมกับเดินมาจับแขนของม่านไว้พร้อมกับออกแรงบีบ จนทำให้ม่านเองทำหน้ามุ่ยถึงแม้จะไม่เจ็บมากนักแต่ก็พอรู้ถึงแรงอารมณ์ที่ส่งมาตามแขน

“ อยากรู้นักใช่ไหม?....ได้เดี๋ยวจะบอกให้ฟัง...แต่...นายเองก็ต้องตอบคำถามฉันมาเหมือนกัน ”  พี่เวย์ว่าพลางดึงเพื่อนน้องชายตัวเองให้ลุกขึ้นมาตามแรงของเจ้าตัว  ซึ่งไม่เพียงแต่ม่านเท่านั้นที่ตกใจ ทุกคนที่อยู่ในห้องเองก็ตกใจเหมือนกัน รวมทั้งพะแพงเองที่เดินออกมาจากห้องน้ำ

“ ทำอะไรนะเวย์?  ไปดึงแขนน้องแบบนั้นได้อย่างไร...น้องเจ็บนะแบบนั้น ” คุณแม่เองว่าให้ลูกชายที่ทำกริยาแบบนั้นอกมา แต่ดูเหมือนว่าพี่เวย์เองจะไม่สนใจนักแต่กลับออกแรงดึงให้ม่านตามออกมา แต่คงออกแรงมากไปหน่อยประกอบกับที่ม่านเองยังไม่ทันได้ตั้งตัว จึงทำให้ม่านเซถลาเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของพี่เวย์ พี่เวย์เองที่ตั้งหลักได้แล้วก็พาม่านเดินออกไปด้านนอก

“ นี่ตาเวย์...จะพาน้องไปไหนนะ? ”  คุณแม่ถามขึ้นเพราะลูกชายตนพาเพื่อนของลูกชายคนเล็กออกไปแบบนั้น

“ แถวนี้แหละครับ...ไม่ต้องห่วงครับแม่...ผมไม่ทำอะไรหรอก มีเรื่องจะคุยกับเจ้าเด็กนี่นิดหน่อย ”  เวย์ตอบแม่ออกไปแบบนั้น แต่ม่านเองกลับไม่ได้รู้สึกเหมือนที่พี่เวย์พูดซักนิด  นั่นจึงทำให้ม่านออกแรงขืนเพื่อพาตัวเองออกจากอ้อมแขนของอีกคนที่ตัวใหญ่กว่า  และนั่นก็ทำให้พี่เวย์เองหมดความอดทน  จึงจำต้องย่อตัวลงพร้อมกับช้อนร่างของม่านขึ้นมาแล้วจับพาดบ่าเดินออกไป และนั่นก็ทำให้คนที่อยู่ในห้องตกใจเพราะไม่คิดว่าเวย์ จะทำแบบนั้น แต่กว่าที่ทุกคนจะหายจากอาการตกใจ เวย์เองก็แบกม่านเดินมาถึงที่ชั้นจอดรถเรียบร้อยแล้ว ซึ่งแน่นอนว่าตลอดทางที่แบกม่านมา ม่านเองก็ทั้งร้องทั้งตะโกนให้คนช่วยด้วย แต่ทุกคนที่เห็นเพียงสายตาของเวย์เท่านั้นก็พากันหลบหลีกเปิดทางให้ซะอย่างนั้น








“ พี่เวย์...ปล่อยเลยนะ เวียนหัวแล้วนะ ” ม่านเองทั้งแหกปากตะโกน ทั้งทุบหลังพี่เวย์ ทั้งดิ้น แต่กลับไม่สร้างความสะเทือนให้กับร่างที่ใหญ่กว่าได้เลย ซ้ำร้ายพี่เวย์เองกลับหมุนตัว ซ้าย-ขวา ทำให้ม่านเองเกิดอาการเวียนหัว และหุบปากลงไปได้
พอเดินมาถึงรถที่จอดอยู่ เมื่อเปิดประตูอีกฝั่งแล้ว เวย์เองก็วางร่างของม่านที่ตอนนี้ยังยืนไม่ได้นักลงบนเบาะ แล้วอ้อมมาฝั่งคนขับแทน และทำการล็อครถเอาไว้ และทันทีที่ม่านหายเป็นปกติ ม่านก็เริ่มโวยวายใส่พี่เวย์อย่างไม่นึกกลัว ทั้งที่ก่อนหน้านั้นกลัวจนไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ

“ พี่เวย์ทำแบบนี้ทำไม...รู้ไหมว่าคนอื่นเขาเวียนหัวนะ แล้วนี่พามาที่นี่ทำไม ที่รถนี่...ไหนพี่บอกว่าจะพาออกมาคุยแถวนอกห้อง แล้วพามาที่นี่ทำไม...โอ๊ย รู้ไหมนี่ว่าคนอื่นเขาก็เจ็บเป็นเหมือนกันนะ ทั้งลาก ทั้งบีบ ทั้งแบก นึกอยากจะทำอะไรก็ทำหรือไงนี่ ”  ม่านเองหันไปว่าพี่เวย์อย่างยาวเหยียดก่อนจะพักหายใจแล้วต่อประโยคอีก

“ แล้วไหนที่บอกว่าอยากรู้อะไรจะบอก ไหน ไม่เห็นจะบอกอะไรเลย แล้ว...” ยังไม่ทันที่จะพูดจบ เวย์เองก็หันหน้ามาหาพร้อมกับเค้นเสียงแข็งใส่

“ เงียบได้หรือยัง...ถ้าไม่เงียบฉันจะทำให้เงียบเอง...” พีเวย์ว่า แล้วก็หันมองม่านที่ตอนนี้หน้าทั้งคู่ห่างกันไม่ถึงหนึ่งฟุต และนั่นก็ทำให้เวย์เองสะดุดกับอะไรบางอย่าง และพร้อมกับความคิดแวบหนึ่งที่แล่นเข้ามาในสมอง และก็ปรากฏรอยยิ้มที่มีเพียงมุมปากเล็กๆ เท่านั้นที่ทำให้ม่านไม่สังเกตเห็น

“ เพราะถ้าหากนายไม่เงียบ...ฉันจะทำให้เงียบด้วยไอ้นี่...” พี่เวย์ว่าเสียงเบา แล้วก็โน้มหน้าลงไปหาม่านที่ตอนนี้ถอยหนีใบหน้าของตนอยู่  จนไปติดกับกระจกรถฝั่งที่ม่านเองนั่งอยู่  ม่านจึงไม่สามารถขยับหนีไปทางไหนได้เลย










ย้อนกลับมาที่ห้องพักผู้ป่วย  (มึงย้อนมาทำไม)



รู้สึกเหม็นกลิ่นยาเอามากๆ เลยครับตอนนี้ นี่ละมั้งที่ทำให้ผมไม่ค่อยที่จะชอบโรงพยาบาลสักเท่าไหร่ เพราะมาแต่ละทีเดินไปทางไหนก็มีแต่กลิ่นยา ซ้ายก็คนป่วย ขวาก็คนเจ็บ มีแต่สิ่งที่ไม่จรรโลงจิตใจเอามากๆ  เอ...ว่าแต่ที่นี่โรงพยาบาลอย่างนั้นเหรอ  แต่เท่าที่ผมพอจำได้ ครั้งสุดท้ายก็นอนซบอยู่บนไหล่ของไอ้แวนนี่นา แล้วนี่ผมเป็นอะไร?  ถึงได้มานอนอยู่ที่โรงพยาบาล แล้วใครพามาละ  คิดแบบนั้นแล้วก็เลยลืมตาตื่นขึ้นมา มองตรงไปเห็นหลอดไฟและเพดานห้องสีขาว มองไปอีกฝั่งเห็นวิวด้านนอกผ่านหน้าต่างกระจกออกไป แล้วหันกลับมามองอีกด้านหนึ่ง แม่ พี่เมย์ พี่วัฒน์ พะแพง และก็ไอ้แวน กระจายกันนั่งอยู่ตามโซฟาบ้าง เก้าอี้บ้าง ยืนบ้าง

“ แม่...พี่เมย์ พี่วัฒน์...แวน พะแพง ” ผมก็เรียกชื่อเรียงตัวไปจนครบ และทุกคนก็หันมาตามเสียงที่ผมเปล่งออกไป  แม่เป็นคนแรกที่เดินมาหาก่อน ตามด้วยพี่เมย์ซึ่งพี่วัฒน์เดินเคียงมาด้วยกัน  ส่วนไอ้แวนกับพะแพงเองตอนแรกก็ทำท่าจะลุกมา แต่คงเพราะเห็นแม่กับพี่ผมเดินมาหา พวกนั้นจึงนั่งลงไปเหมือนเดิม

“ เป็นไงบ้างลูก หือ...”  แม่เป็นอะไรพูดอย่างกับว่าผมป่วยเป็นอะไรอย่างนั้นแหละ แล้วยังมือนี่อีก ลูบหัวผมเบาอยู่ๆ พี่เมย์เองก็เดินมาจับมือผมกุมเอาไว้ พี่วัฒน์เองก็โอบไหล่พี่เมย์ไว้เหมือนกัน

“ รู้สึกเป็นไงบ้างละเนย์...ตอนนี้นะ ”  พี่เมย์ถามออกมา รู้สึกไงนะเหรอ?

“ ก็...ตอนนี้ก็ดีอยู่นะ  แต่ผมอยากกลับบ้านแล้วอ่ะ...เหม็นกลิ่นยาแล้ว ” ใช่แล้วตอนนี้รู้สึกเหม็นกลิ่นยาจนอยากจะอาเจียนออกมาเลยละ  แต่ดูเหมือนว่ามันอยากจะออกมาจริงๆ และมันก็กำลังจะออกมาแล้ว

“ อุ๊บบ...อ๋อย ๆ ” เอามือปิดปากเกือบไม่ทันเท่าความคิด แล้วกระโดดลงจากเตียงวิ่งไปห้องน้ำเลย ดีนะที่ไม่ได้ให้น้ำเกลือด้วย ไม่อย่างนั้นเลือดกระฉูดแน่ พวกที่อยู่ในห้องต่างก็วิ่งตามมาดูอาการกันยกใหญ่ แม่เองเดินมาลูบหลังให้ ส่วนคนอื่นๆ นั้นทำอะไรผมไม่รู้ เพราะสิ่งที่อยู่ตรงหน้านี้มีเพียงชักโครกเท่านั้น

“ ใจเย็นๆ นะลูก...เอ้า เอาน้ำมาให้น้องทีสิ ”

“ เดี๋ยวผมไปเอามาเองพี่วัฒน์ พี่พาพี่เมย์มาข้างนอกเถอะครับ ” คงเป็นเสียงไอ้แวนที่มันพูด

“ เป็นยังไงบ้างลูก...ดีขึ้นรึยัง? ”  แม่ถามแต่มือก็ยังคงลูบหลังให้ผมอยู่

“ มาแล้วครับ  น้ำครับ น้ำ ”  และก็มีแก้วน้ำยื่นมาให้ตรงหน้า ว่าแล้วก็รับมาบ้วนปาก แล้วก็ส่งคืนไปให้เหมือนเดิม แม่และพะแพงเองตอนนี้ก็พากันพยุง ซ้าย-ขวา ผมอยู่ เนื่องจากว่าพอลุกขึ้นแล้วก็เกิดอาการเข่าอ่อนอย่างช่วยไม่ได้


พยุงกันมาจนถึงเตียงพอนั่งลงแม่กลับบังคับผมให้นอนลงไป  ทั้งๆที่ผมพยายามจะขัดขืนแกบ้างแล้ว แต่พะแพงเองก็ออกแรงช่วยด้วยนี่สิ ผมจึงจำต้องนอนลงไปอย่างเดิม แต่ตอนนี้ดีหน่อยที่พี่วัฒน์เอาหน้ากากอนามัยสมุนไพรที่มันมีกลิ่นหอมเปรี้ยวๆ มาให้ใส่ โดยแกบอกว่าไปขอมาจากอาหมอเมื่อกี้นี้เอง  ซึ่งสิ่งนี้แหละที่พอจะทำให้ผมไม่รับรู้ถึงกลิ่นยาได้

“ แม่ เมื่อไหร่จะได้กลับอะ...ไม่อยากอยู่ที่นี่แล้วนะ ”  ผมเริ่มอ้อนแม่แล้วครับตอนนี้ ซึ่งปกติผมจะต้องอ้อนพี่เวย์ แต่ตอนนี้ไม่รู้อยู่ไหน ถ้าหากให้อ้อนพี่เมย์ละก็ เหอะๆ มะเหงกชัวร์ๆ

“ อีกเดี๋ยวนะ  รอให้หมอตรวจอีกครั้งเดียวก็ได้กลับแล้วละจ๊ะ ”  แม่บอกมาอย่างนี้พร้อมกับเดินมากอดผมไว้ ทำไมรู้สึกว่าทุกคนดุจะเป็นห่วงผมเหลือเกินแถมยังมีสายตาแปลกๆ ที่ดูไม่รู้ว่าพวกเขาคิดอะไรอยู่กันแน่

“ นี่แม่ค่ะ  อย่าเอาใจมันมากนักเลยค่ะ นี่แหละมันถึงเคยตัว ทำอะไรไม่รู้จักระวัง จนเกิดเรื่องจนได้  ดีนะไอ้เวย์มันออกไปก่อน ไม่อย่างนั้นละก็ คงได้เห็นคนแถวนี้เล่นบทดรามาน้ำตาแตกแน่ๆ ” ดูนั่นสิครับ เห็นไหมละพี่เมย์นะผมอ้อนแกไม่เคยได้สักที ได้ก็ได้แต่มะเหงกนี่แหละหลายทีด้วย ว่าแต่พี่เวย์ออกไปข้างนอกเหรอ แล้วแกออกไปไหนอะ

“ แม่ พี่เวย์ออกไปไหนอะ  ทำไมไม่มาอยู่กับเนย์ละ ”

“ ชักจะติดพี่ใหญ่แล้วนะเรานะ  หือ  โตแล้วนะอะไรก็มีแต่พี่เวย์ พี่เวย์ ”  นั่นไงพอโดนพี่เมย์เป่าหูหน่อยแกเริ่มเปลี่ยนไปแล้ว  ว่าแล้วก็หันไปมองไอ้สองตัวนั้นที่นั่งอยู่โซฟา แล้วส่งสายตาไปให้พวกมัน  และไอ้แวนก็เป็นคนพูดออกมา

“ โน่น  โดนพี่เวย์ลากออกไปข้างนอก ไม่รู้ตอนนี้กลายเป็นศพหรือยัง ”  โอ้ว  เกิดอะไรขึ้นละเนี่ยช่วงที่ผมหลับไป แหงนมองดูนาฬิกา ตอนนี้ก็บ่ายสามโมงแล้ว อืม  ตอนที่โทรไปหาไอ้ม่านนั่นก็น่าจะซักประมาณ 11 โมงได้ ถ้าอย่างนั้น  นี่ผมหลับไปสามชั่วโมงกว่าๆ เลยเหรอนี่

“ นี่ผมหลับไปตั้งสามชั่วโมงกว่าๆ เลยเหรอแม่ ”

“ น่าจะประมาณนั้นละจ๊ะ ”  แม่ว่า  แต่วันนี้แม่ขึ้นเหนือไปดูรีสอร์ทไม่ใช่เหรอ

“ แม่ขึ้นเหนือไม่ใช่เหรอ  แล้วนี่ แม่มาได้ไงอะ ”

“ ออ พอดีตอนนั้นที่แวนโทรไปหาแม่นะ แม่อยู่ที่อยุธยานะจ๊ะ เลยแวะเข้าไปดูที่นั่นหน่อย ”  อย่างนี้นี่เอง  ยังไม่ทันได้ถามอะไรต่อ คุณหมอก็เดินเข้ามาพร้อมกับพยาบาลอีกคน แล้วเข้ามาถามนู่น ถามนี่ อย่างเช่น

“ หน้ามืด เวียนหัวบ้างหรือเปล่า ”

“ รู้สึกเหม็นอะไร บ้างไหม โดยเฉพาะอาหารที่ตัวเองเคยชอบ ”

“ อยากกินอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า ”

“ น้ำหนักเริ่มขึ้นบ้างไหม ”

ฯลฯ  ที่คุณหมอถาม แล้วมันเกี่ยวอะไรละกับอาการของผม ทั้งๆ ที่อยากจะถามออกไปแต่กลับไม่มีใครฟังเลยนี่สิ ทุกคนก็เอาแต่หันไปฟังคุณหมอที่ตอนนี้กำลังบอกวิธีสังเกตดูอาการอะไร ยังไงก็ไม่รู้  แต่ที่ทำให้ผมไม่อยากจะได้ยินนี่สิ รู้สึกทำให้ไม่อยากไม่สบายอีกเลย

“ ถ้าอย่างนั้นคุณแม่ ก็พาน้องมาตรวจที่โรงพยาบาลทุกสัปดาห์เลยนะครับ แล้วพรุ่งนี้ก็มาอีกทีนะครับ ผมจะได้นัดให้เป็นกรณีพิเศษ ” นี่พรุ่งนี้ยังต้องมาอีกเหรอนี่ โอ๊ย อะไรเนี่ย

“ ค่ะ ยังไงก็ขอบคุณมากนะคะ ”

“ ครับ ไม่เป็นไรครับ  ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวให้วัฒน์ไปรับยาที่เคาน์เตอร์เลยนะ ”

“ ครับคุณอา ”  นี่กูยังต้องทานยาอีกเหรอนี่ แค่นึกถึงไอ้เม็ดกลมๆ นี่ก็ หยึย ไม่อยากคิดถึงเลย

“ เดี๋ยวให้พักอีกสักครึ่งชั่วโมงค่อยกลับไปก็ได้นะครับ ”

“ ค่ะ ขอบคุณมากๆ ค่ะ ”   แล้วก็ตามมารยาทสักหน่อย ยกมือไหว้แกสักทีเผื่อจะได้ไม่ต้องมาอีก
แล้วยังไงละทีนี้ พอบอกว่าให้นอนผมก็นอนเลยนะสิครับ หลับไปเลยจนถึงเย็นโน่นแหละ แต่ไม่มีคนปลุกผมเลยสักคน พอผมตื่นขึ้นก็เข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัวอะไรเสร็จ ก็พากันออกจากโรงพยาบาล แล้วไปทานข้าวเย็นที่ห้างแถวนั้นแหละครับแล้วถึงได้กลับบ้านสักที










“ เพราะถ้าหากนายไม่เงียบ...ฉันจะทำให้เงียบด้วยไอ้นี่...” พี่เวย์ว่าเสียงเบา แล้วก็โน้มหน้าลงไปหาม่านที่ตอนนี้ถอยหนีใบหน้าของตนอยู่  จนไปติดกับกระจกรถฝั่งที่ม่านเองนั่งอยู่  ม่านจึงไม่สามารถขยับหนีไปทางไหนได้เลย
เวย์โน้มใบหน้าลงมาหาม่านซึ่งตอนนี้กำลังหลับตาปี๋ แม้มปากแน่น ตัวเกร็งบนเบาะและนั่นก็ทำให้เวย์สามารถประกบริมฝีปากเข้าหากันได้อย่างงายดาย

ถึงแม้ในตอนแรกม่านจะรู้สึกเกร็งและกลัวมาก แต่พอผ่านไปสักพัก ม่านเองกลับอ่อนระทวยอยู่ภายใต้อ้อมกอดของพี่เวย์ ทั้งๆที่ตอนนี้ริมฝีปากของทั้งคู่ยังไม่ผละห่างออกจากกัน และคงเป็นเพราะอีกฝ่ายหนึ่งไม่เคยผ่านประสบการณ์แบบนี้มาก่อน จึงทำให้คนที่ผ่านประสบการณ์มาแล้วชักนำไปได้อย่างงายดาย

“ อือ...อืมม ” ม่านเองก็ครางในลำคอ และตอนนี้เองที่เผลอเผยอริมฝีปากออก ทำให้อีกคนสามารถส่งเรียวลิ้นเข้ามาเกี่ยวกระหวัดเรียวลิ้นของตนได้อย่างง่ายดาย

“ อืมมม...อึ....อือ ”

นอกจากการจูบที่ชักนำสติของม่านออกไปแล้ว ดูเหมือนว่าจะยังมีมืออีกมือหนึ่งที่คอยลูบไล้สัมผัส ผิวกายที่อยู่ภายใต้สาบเสื้อนั้นด้วย โดยที่อีกมือคอยประครองศรีษะเขาเอาไว้รองรับบทจูบนี้

“ อืม ” เวย์เองก็ครางออกมาไม่ต่างกัน เพราะนึกไม่ถึงเหมือนกันว่า อีกฝ่ายที่เหมือนจะไม่เคยผ่านเรื่องอย่างนี้มา แต่กลับสามารถทำให้ตนเองส่งเสียงแห่งความสุขออกมาได้ ซ้ำร้าย ทั้งริมฝีปากนี้ เรียวลิ้นนี้ กลับให้ความรู้สึกที่ไม่อาจบรรยายได้ รู้แต่เพียงว่า ตอนนี้ยังไม่อยากหยุด


“ ปี้ด ปี้ด ปี้ดดดด ” แต่แล้วก็มีเสียงของนกหวีดซึ่งคงเป็นยามที่คอยโบกรถให้ออกจากช่องที่จอดรถนั่นแหละ  ที่ดังมาทำให้เรียกสติของทั้งสองกลับมาได้

หลังจากที่ได้สติกลับคืนมาแล้ว ทั้งสองก็ผละออกจากกัน ม่านเองนั่งเงียบหอบหายใจอยู่ โดยที่ไม่หันมามองเวย์  เวย์เองก็เหมือนกัน ตอนนี้กำลังนั่งสงบสติอารมณ์อยู่ แล้วยกมือขึ้นเสยผมตัวเองไปทีสองที แล้วหลังจากที่ทั้งสองนั่งเงียบมานานนับสิบนาที เวย์ก็ออกรถตรงกลับไปยังบ้านของตน  ตลอดทั้งเส้นทางที่เดินทางมาด้วยกันทั้งสองต่างก็นิ่งเงียบไม่ได้พูดจาอะไรกันเลย จนกระทั่งรถมาจอดอยู่ที่หน้าบ้านนั่นแหละ เวย์ถึงได้เป็นคนเอ่ยปากเรียกสติของม่านกลับคืนมา




“ เข้าไปรอเนย์ในบ้านก่อน ตามมาสิ ” พูดเพียงแค่นั้นแล้วเดินนำหน้าไป

ม่านเองก็เพียงพยักหน้าแล้วเดินตามไปเงียบๆ โดยไม่ทันได้สังเกตเลยว่า ณ ตอนนี้พี่เวย์เองได้เดินขึ้นมายังชั้นสอง ซึ่งมีห้องของเขาอยู่  เวย์เองก็หันกลับมามองแต่ม่านกลับไม่ได้สนใจยังคงเดินตามไปอยู่ ตอนนี้ม่านเองกำลังคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในรถ นึกถึงรสจูบและสัมผัสที่ไม่เคยได้รับมาก่อน

“ กริ๊ก ”  และความคิดเขาก็หยุดชะงักลงเพราะได้ยินเสียงลงกลอนประตู พอมองดูรอบๆ อีกทีกลับพบว่าตัวเองอยู่ในห้องนอนห้องหนึ่ง ซึ่งไม่น่าใช่ห้องของเนย์ และพอหันหลังกลับมาก็ได้รู้ว่าห้องนอนนี้เป็นของ

“ พี่เวย์...”  พูดได้แค่นั้นก็ผงะถอยหลังไป เพราะอีกคนยืนประชิดรออยู่แล้ว แต่เพียงถอยหลังไปเท่านั้นก็ชนเข้ากับขอบเตียงทำให้ล้มลงไปนอนแผ่อยู่บนเตียงของอีกฝ่าย เวย์เองก็กระโดดมาคร่อมทับอีกฝ่าย พร้อมกับมือซ้ายที่รวบแขนทั้งสองข้างของม่านเอาไว้เหนือหัว แล้วท้าวแขนขวากันเอาไว้อีกที ทำให้ตอนนี้ม่านตกอยู่ในอาการที่ตกใจอย่างมาก

“ พะ..พี่..พี่เวย์  จะ  จะทำอะไร นะ...”  แม้แต่เสียงที่ออกมายังสั่นตะกุกตะกัก แถมหัวใจยังเต้นแรงอีกด้วยซ้ำ และประโยคที่ออกมาจากปากของอีกฝ่าย ทำให้ม่านถึงกับตาตา อ้าปากค้างไปเลยทีเดียว





“ หึ...ก็ทำเรื่องที่เรา...ทำค้างกันเอาไว้ตอนอยู่ในรถนะสิ ” เอ่ยขึ้นโดยที่ริมฝีปากตนห่างจากริมฝีปากอีกฝ่ายเพียงนิดเดียวเท่านั้น


--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------->
To be continue.....


-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------->
ตอนที่แล้วรู้สึกว่าไอ้ตัวนี้  :z3: กับ  :serius2: มันจะออกมาเยอะจริงๆ ฮ่าๆๆ

แต่หวังว่าในตอนนี้มันคงจะออกมาเยอะกว่าเดิม  o18 555555

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------>

 :z1: คงไม่ต้องถามกันแล้วใช่มั้ย


คงค้างกันสุดๆ  :laugh: :laugh:


ว่าแล้วก็เหลียวซ้ายแลขวา................วิ่งหลบ ทั้ง :z6: ทั้ง :beat: :z4:  เจอกันตอนหน้าจ๊ะ
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------->

ออฟไลน์ patchylove

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1585
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +134/-4

ออฟไลน์ ♠DekDoy♠

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4512
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +421/-8

ออฟไลน์ indy❣zaka

  • กระซิกๆ เบื่อดราม่า...
  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4582
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +625/-26
เอิ่ม  เจตนาและจงใจให้ค้างแบบนี้     


ไม่ค้างแล้วล่ะ   เคืองสุดๆอ่ะ   :เฮ้อ:

ออฟไลน์ coon_all

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 471
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +30/-1
คนเขียนอ่า :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
ใจร้้ายยยยยยย อร๊ายยยย :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
รู้ว่าคนอ่านค้างแล้วชิีง อ๊ากกกกกก :z6: :z6: :call: :angry2:

ออฟไลน์ skynotebook

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 655
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +75/-1
แหละแล้วก็ยังค้างอยู่ดี
งอนคนแต่งง่ะ

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด