♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 46
Cause I remember every word that you said
เพราะฉันจดจำทุกถ้อยคำที่คุณพูด
Special Matt & Ramin # part 10:
[Ramin talks]
“จะไปไหน” ไอ้แมทที่เดินเข้ามาในห้องนอนของมันถามผมที่กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าจะไปทำงาน แต่ค่อนข้างทุลักทุเลเนื่องจากผมมีอาการบาดเจ็บที่สะโพกเนื่องจากความเมาของเมื่อวาน ทำให้ผมเผลอตัวเผลอใจเผลอไผลไปกับไอ้แมท แล้วเป็นไงครับ ผมกลายเป็นของมันเต็มตัวไปแล้วไง ไม่คิดเลยว่าแค่โดนมันกอดไปทีเดียวเท่านั้น ผมจะถึงขนาดไข้ขึ้นนอนซม แต่โชคดีที่เป็นคนค่อนข้างแข็งแรง(หรือเปล่า) ก็เลยหายไว ได้นอนพักวันหนึ่งเต็มๆ บวกกับขาดเรียนไปสองวัน ผมเลยรู้สึกดีขึ้น
เพราะวันนี้มันก็ไม่ให้ผมไปเรียนอีก เมื่อเช้ามันบอกว่าผมยังตัวอุ่นๆอยู่ เลยให้ผมนอนพักอีกวัน คนเคยทำนู่นทำนี่ พอไม่ได้ทำมันก็รู้สึกแปลกๆครับ ผมเลยกะว่าจะออกไปทำงานสักหน่อย แม้ว่าข้างหลังจะรู้สึกเจ็บจี๊ดอยู่บ้างเวลาเดินหรือนั่ง แต่ก็ไม่ถึงกับทำอะไรไม่ได้ครับ แค่นี้ผมทนได้
แต่ตอนนี้ เท่าที่ดูหน้าไอ้แมทแล้ว ผมรู้สึกว่าตัวเองจะไม่มีทางได้ออกไปไหนแน่ๆ เพราะมันคงไม่ยอม
“กูจะไปทำงาน” ผมสวมกางเกงได้ก็รูดซิปติดกระดุมกางเกง ไอ้แมทเดินมาทำหน้าเข้มข้างๆผม
“หายดีแล้วเหรอไงจะไปทำงานเนี่ย” มันพูดเสียงจริงจัง แต่ผมก็จริงจังเหมือนกัน ผมต้องซื้อเลนส์กล้องตัวใหม่ ราคามันแพงระยับเลยครับ แล้วเงินเก็บผมไม่พอ ไม่อยากขอพ่อแม่ด้วย พอทำงานหาเงินเองได้ผมก็ไม่อยากจะขอเงินพ่อแม่ใช้เท่าไหร่ ทุกวันนี้ก็ให้พ่อแม่จ่ายค่าเรียนที่ก็แพงมหาแพงให้แค่อย่างเดียว
อย่าได้สงสัยว่าทำไมผมเรียนถ่ายภาพแต่ไม่ค่อยจับกล้อง ถ้าไม่ทำงานส่งอาจารย์ผมก็ไม่ค่อยเล่นมันหรอกครับ หนึ่งคือผมไม่ค่อยว่าง แค่ทำงานกับไปเรียนก็เหนื่อยมากแล้วไม่มีอารมณ์จะไปเดินถ่ายรูปหรอก
อีกอย่าง ผมเพิ่งรู้ว่าตัวเองเลือกเรียนผิดคณะ นับเป็นความผิดพลาดเลยครับ ผมชอบถ่ายภาพนะ แต่พอมาเรียนแล้วมันกดดันอ่ะ พอเครียดมากๆมันก็เลยทำให้ความอยากที่จะถ่ายรูปหมดไป ถ้าไม่จับเป็นผมจะไม่แตะกล้องเลย เพราะผมแขยงยังไงไม่รู้ แต่ทำไงล่ะครับ เลือกเรียนแล้วก็ต้องเรียนต่อไป ที่ต้องซื้อเลนซ์นี่ก็เพื่อการเรียนและอนาคตด้วย
ผมบอกทุกคนเลยนะ คิดให้ดีก่อนตัดสินใจเลือกว่าจะเรียนคณะอะไร เพราะบางทีอาจจะเป็นการตัดสินใจผิดแบบผมก็ได้ เรื่องนี้มันสอนให้ผมได้รู้ว่า เรื่องบางเรื่องที่เราชอบ อย่าเอามันมาจริงจังกับชีวิตมากนัก ไม่งั้นมันจะทำให้เราไม่มีความสุขก็ได้
“หายแล้ว” ผมหันไปหน้าไปคุยกับมันจริงจังหลังจากแต่งตัวเสร็จ
“แน่ใจ” มันไม่เชื่อผม เดินเข้ามาจับหน้าจับคอผมเช็คว่าตัวร้อนไหม
“กูหายแล้วน่า”
“ตัวมึงยังอุ่นๆอยู่เลย” มันบ่นหน้าเครียด แค่นี้เอง มันจะอะไรนักหนา ผมรู้หรอกนะว่ามันห่วง แต่ผมไม่เป็นอะไรแล้วจริงๆ
“อากาศมันร้อนต่างหาก” ผมบอกมัน
“แถไปเรื่อยนะมึง ไม่ต้องไปทำเลย กูว่านะ มึงไปลาออกแล้ว ไม่ต้องทำแล้ว”
แล้วมันก็วกเข้ามาเรื่องนี้จนได้ มันเข้าใจผมบ้างไหมเนี่ย ผมแค่อยากทำงานทำไมต้องห้ามด้วย
“มึงอย่าพูดไม่รู้เรื่องน่าแมท ถอยไป กูจะไปทำงาน” ผมดันตัวมันให้หลบ เดินไปยังไม่ทันถึงประตูผมก็ถูกมันกระชากกลับ
“มึงนั่นแหละพูดไม่รู้เรื่อง กูไม่อยากให้ไปทำ กูเป็นห่วง!” ไอ้แมทขึ้นเสียงใส่ผมเล็กน้อย ผมเริ่มหงุดหงิดที่มันเอาแต่สั่งให้ผมเลิกทำงาน
“ไม่ต้องห่วงกูหรอกน่า กูโตแล้วนะ แล้วกูก็ไม่ได้เพิ่งไปทำแค่วันสองวันด้วย กูทำมาจะเป็นปีแล้ว ยังไม่เห็นมีอะไรเลย” ผมอธิบายให้มันฟัง บางทีผมก็อยากให้มันเข้าใจผมบ้าง ถามหน่อยว่าถ้าบ้านผมรวยเหมือนมันผมจะมานั่งทำงานเหรอ บางทีก็เหนื่อยนะครับ ทั้งเรียนทั้งงาน บางทีก็อยากจะงอแงไม่ไปทำ แต่ก็ทำไม่ได้ ถึงบ้านผมจะไม่ยากจนค้นแค้น ที่จริงก็พอมีพอกิน ไม่ลำบาก บ้านไม่มีหนี้สิ้น พ่อแม่ก็หาเงินได้พอสมควร พอที่จะเลี้ยงผมกับยัยมุกได้สบายๆ แต่ผมเป็นลูกชายคนโตของบ้าน เวลาเห็นพ่อแม่ทำงานเหนื่อยๆ ผมก็รู้สึกระอายที่จะต้องแบมือของเงินเขาอยู่ อะไรที่ช่วยเหลือตัวเองได้ผมก็อยากจะพยายามทำให้เต็มที่ และผมก็รู้สึกดี เพราะเหมือนว่าชีวิตผมมีค่า
คนเรามันก็ต้องกินต้องใช้เงิน มีของที่อยากได้ รายจ่ายในชีวิตประจำวันก็มี แล้วการที่มันไม่ให้ผมทำงาน แล้วผมจะเอาเงินที่ไหนกินที่ไหนใช้ล่ะครับ
“มึงจะบ้าเหรอไง ไม่ให้กูเป็นห่วง เมียกูทั้งคนไม่ให้ห่วงได้ไงวะ!”
“...!” ผมเถียงอะไรมันไม่ออกเลยครับพอมันพูดมาแบบนี้ ผมไม่ได้เสียใม่ใจอะไรที่ตอนนี้ผมต้องอยู่ในสถานะ ‘เมีย’ อย่างที่ปากมันพูดน่ะ แต่ผมเริ่มรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดไงไม่รู้ แบบนี้เหมือนเป็นการเปิดโอกาสให้มันเป็นเจ้าของผมเต็มที แล้วอย่างนี้ชีวิตผมยังจะหาอิสระได้อีกไหมวะเนี่ย!
“ตกลงคือมึงจะไปให้ได้ใช่ไหม” มันโคลงหัวไปมาอย่างหงุดหงิด เพราะผมยังดื้อแพ่งที่จะไปทำงานให้ได้ ก็ผมไม่เป็นอะไรแล้วจริงๆนี่นา
“เออ”
“กูห้ามก็จะไม่ฟังใช่ไหม”
“เออ”
“ถ้าเกิดเรื่องอย่ามาร้องหากูนะ”
“เออ!!!” ผมตะคอกใส่หน้ามันเสียงดังแล้วก็เดินกระแทกเท้าลงไปข้างล่าง ต้นหอมที่กำลังให้พี่ปืนนวดหลังให้หันมามองผมแบบงงๆ
“อ้าว พี่มินจะไปไหน” ต้นหอมถาม ผมหยุดยืนสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะฉีกยิ้มให้ต้นหอม ไม่อยากให้น้องรู้ว่าผมทะเลาะกับไอ้แมทมา เดี๋ยวน้องจะไม่สบายใจ
“ไปทำงานน่ะ พี่ไปนะ” ผมบอกแล้วก็รีบเดินออกจากบ้านไอ้แมท ก่อนที่มันจะตามลงมาแล้วลากผมขึ้นห้อง ไว้ใจไม่ได้ครับ มันยิ่งเป็นคนโมโหร้ายอยู่ ถ้ามันไม่พอใจล่ะก็ ไม่อยากจะคิดเลยครับ ว่าผมจะอยู่ในสภาพไหน -_-^
ผมเดินมาเรื่อยๆจนถึงหน้าปากซอยบ้านมัน ที่จริงผมกะจะให้มันไปส่งสักหน่อย แต่ทะเลาะกันแบบนี้อย่าไปใช้มันดีกว่า เดี๋ยวมันยกมาเป็นข้ออ้างให้ผมเลิกทำงานอีก
ที่ผมไม่อยากเลิกไม่ใช่ว่าชอบทำงานในร้านหล้าหรอกนะ แต่มันได้เงินดี นอกจากค่าจ้างที่ได้เป็นชั่วโมงแล้ว ยังได้ทิปอีกต่างหาก งานก็ไม่ได้หนักอะไรมาก แค่ต้องเดินไปเดินมา คนก็ไม่ค่อยตีกัน เพราะคนที่มาเที่ยวก็เด็กมหาลัยทั้งนั้น เหมือนว่าเราได้ทำงานกับคนที่ค่อนข้างจะคุ้นเคยเลยไม่รู้สึกเกร็งหรือลำบากใจเวลาที่ทำ ผมเลยไม่อยากจะลาออก อีกอย่างเกรงใจพี่เจ้าของร้านด้วย ตอนที่ผมมาสมัครงานที่ร้านคือพนักงานก็เต็มแล้วนะ แต่พี่เขาก็ใจดีรับผมทำงานทั้งๆที่มันก็เกินจำนวน ถ้าผมออกผมก็ไม่รู้จะเอาข้ออ้างอะไรไปพูด
ผมนั่งรถมาถึงร้านที่ยังไม่มีลูกค้าเพราะร้านยังไม่เปิด ผมเดินเข้าไปช่วยพี่คนอื่นๆทำงาน เตรียมนู่นเตรียมนี่ จนกระทั่งร้านเปิด คนก็เริ่มทะยอยมานั่ง ร้านที่ผมทำงานขึ้นชื่อเรื่องกับแกล้มมาก เกือบครึ่งของคนที่มาคือมากินข้าว บางทีก็มาเป็นครอบครัวก็มี ผมเองก็ชอบอาหารที่นี่เหมือนกัน ถ้ามาทำงานเร็วกว่าเวลางานมากๆก็จะได้กินอาหารที่พ่อครับเป็นคนทำให้อย่างวันนี้ที่ผมมาเร็ว ก็ได้กินฟรีไป
“มิน ออกไปรับบิลให้พี่ที” พี่บัน พนักงานในร้านรุ่นเดอะบอก ผมเดินถือเมนูอาหารแล้วก็เครื่องดื่มออกไปรับแขก แล้วก็ยืนรอลูกค้าสั่ง เรียบร้อยแล้วผมก็เดินเอารายการอาหารไปให้พี่บันที่จะเอาไปให้พ่อครับอีกที ส่วนผมก็แยกไปหยิบเบียร์ น้ำแข็ง แล้วก็แก้วเอาไปเสริฟลูกค้า
วันนี้คนไม่เยอะมากครับ เพราะเป็นช่วงสอบด้วยแหละ นักศึกษาเลยไม่ค่อยมา แต่ก็มีบ้างประปราย ผมเจอเพื่อนในคณะที่คุ้นหน้ากันดี แต่คนล่ะกลุ่ม
“เมื่อวานทำไมมึงไม่เข้าเรียนวะ” มันถามผม
“กูไม่สบายนิดหน่อย” ผมตอบ
“เออๆ เดี๋ยวเขาจะมีไปค่ายรับน้องเอกอีกสองอาทิตย์ข้างหน้านะ มึงรู้ยัง”
“หืม...เหอะ ยังไม่รู้ลยวะ” ค่ายรับน้องเอกจะจัดหลังสอบมิดเทอมเสร็จ ปีที่แล้วผมก็ไปเพราะเป็นน้อง แต่ปีนี้ผมต้องไปในฐานะพี่ที่จัดงาน แต่ผมไม่ได้ช่วยงานอะไรเลยสักอย่างเดียว เป็นคนดีใช่ไหมล่ะครับ
“มึงไปไหมวะ” มันถามผม
“ไปดิ ไปอยู่แล้ว” ปีที่แล้วพวกพี่เล่นพวกผมไว้แสบมากครับ ปีนี้จะเอาไปลงกับรุ่นน้อง ฮ่าๆๆ
คุยกับพอได้เรื่องได้ราวมันก็สั่งเหล้ามากินพร้อมกับแกล้มอีกสองสามอย่าง ผมเดินไปทำงาน แต่เชื่อไหมครับ ระหว่างที่ผมทำงานตลอดคืน ผมค่อยแต่จะมองว่าไอ้แมทมันจะมาหาผมไหม มันจะมารอรับผมกลับบ้านหรือเปล่า แต่มันก็ไม่มา คิดแล้วก็น้อยใจครับ ถึงผมจะไม่เชื่อฟังมัน แต่ผมเป็นเมียมันนะ!
แม่งเอ้ย!
คิดแล้วหงุดหงิดครับ
ห้าทุ่มก็แล้ว เที่ยงคืนก็แล้ว นี่ก็จะตีหนึ่งเขาไปแล้ว ไอ้แมทก็ไม่โผล่หัวมา ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู แต่ก็ไม่มีสายเรียกเข้าเลย ผมเองก็ไม่กล้าโทรไปหามันด้วย ทำไมกลายเป็นผมที่รู้สึกผิดแบบนี้วะ ที่อยากจะมาทำงานเนี่ย
“เป็นไรหรือเปล่ามิน ไม่สบายเหรอไงหน้าซีดๆ” พี่เจ้าของร้านเดินมาถาม ผมส่ายหน้าก่อนจะตอบ
“เปล่าครับ แค่...เพลียนิดหน่อย”
ไม่รู้ว่าผมเครียดเรื่องไอ้แมทหรือความจริงแล้วผมยังไม่หายดีกันแน่ เลยรู้สึกเพลียและเหนื่อยขนาดนี้
“งั้นก็นั่งพักก่อน ใกล้จะเลิกงานแล้ว หรือจะกลับเลยไหม” พี่เขาถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง ยิ่งทำให้ผมนึกถึงไอ้แมท
“ไม่เป็นไรครับพี่ ผมไหว”
อีกแค่ชั่วโมงกว่าเอง ตอนนี้คนก็ไม่ค่อยมีมาเพิ่มเท่าไหร่แล้ว ทนๆทำให้มันจบวันไป เดี๋ยวก็ได้กลับบ้านไปนอนให้สมใจอยาก
“ไม่ไหวก็บอก นั่งพักไปก่อน ใหคนอื่นมันทำไป ชอบอู้ดีนัก ไอ้น้ำ! ไปรับลูกค้าดี มัวแต่คุยกับสาวอยู่ได้”
ผมหัวเราะขำๆที่พี่เขาตะโกนด่าไอ้น้ำที่เอาแต่คุยกับโต๊ะลูกค้าผู้หญิง บริการอยู่โต๊ะเดี๋ยว มันบ่นหมุบหมิบแต่ก็ยอมไปทำงานแต่โดยดี ผมนั่งพักอยู่สักพัก มองแต่หน้าจอมือถือของตัวเอง แอบหวังว่าไอ้แมทจะโทรมา แต่ก็ไม่
นี่มันจะเอาอย่างนี้จริงๆใช่ไหมเนี่ย แค่ผมอยากมาทำงานผมผิดมากเหรอไงวะ คิดแล้วเครียดโว้ย!!!
“ไม่โทรก็ไม่ต้องโทรเลยมาเลยนะมึง” ผมยัดโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงแบบโมโห ลุกขึ้นไปทำงานจนร้านปิด เก็บกวาดทำความสะอาดร้านนิดหน่อยจนถึงเวลากลับบ้าน วันนี้ผมกับไอ้น้ำเดินกลับด้วยกัน แต่ไอ้น้ำหอพักมันอยู่แถวๆนี้ แต่ผมยังต้องเดินไปรอรถที่ป้ายรถเมล์
“ไว้เจอกันมึง กูกลับแหละ” ไอ้น้ำบอกมือลาแล้วก็เดินเข้าซอยหอมันไป
มันเรียนอยู่วิศวะครับ หน้าตามันดีนะครับ สูงด้วย สาวๆที่มาร้านก็เป็นพวกที่แอบปลื้มมันนั่นแหละ ไอ้น้ำถือว่าเป็นเพื่อนที่ดีเลยครับ แต่มันทำงานน้อยวันกว่าผม มันทำแค่สองวันต่อสัปดาห์เท่านั้น เพราะมันมีทำงานที่อื่นในวันอื่น
ผมนั่งรถกลับบ้านตัวเอง มันไม่โทรมา ผมก็ไม่โทรไป ทำไมผมกับมันต้องมาทะเลาะกันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องด้วยวะ ผมไม่รู้ว่าทำไมมันไม่โทรมา มันอาจจะโกรธและโมโหผมมาก แต่ที่ผมไม่โทรไปเพราะผมไม่อยากจะทะเลาะกับมันมากไปกว่านี้ถ้าหากว่ามันบังคับให้ผมเลิกทำงานอีก
ผมนอนกำสร้อยคอที่มันให้ผมในวันเกิดของมัน เช้าวันถัดมาจากวันเกิดของมัน ตื่นมาผมก็เจอสร้อยเส้นนี้อยู่ที่คอตัวเองแล้ว มันเป็นสร้อยรูปปลาโลมาคู่ที่ประดับด้วยพลอยหรือเพชรไม่รู้ รู้แต่ว่ามันเป็นสีน้ำเงิน ผมชอบมาก คืนนี้ผมก็ได้แต่สัมผัสสร้อยแทนที่จะได้กอดคนให้
กูคิดถึงมึงนะไอ้แมท
กูผิดมากเหรอ ผิดมากใช่ไหมวะ
ผ่านไปสองวันแล้วที่ผมกับมันไม่คุยกัน ไม่เจอกัน ยิ่งนานผมยิ่งไม่กล้าโทรหามัน ข้อความสักนิดมันก็ไม่ส่งหาผมอย่างเคย จนผมเริ่มสงสัยแล้วว่า เรื่องนี้ใครเป็นคนผิดกันแน่
วันนี้ผมต้องไปทำงานที่ร้านอีก แต่ผมกะว่าวันนี้จะขอทำถึงแค่เที่ยงคืนพอ เพราะวันมะรืนผมมีสอบ อยากกลับบ้านอ่านหนังสือเร็วๆ
ผมทำงานแบบเอื่อยๆ ไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรเลย แต่พอเห็นลูกค้ามานั่งผมก็ต้องทำหน้าที่เดินไปรับออเดอร์ พอเดินไปถึงโต๊ะลูกค้าที่มาผม ผมตกใจที่เจอกับไอ้แมทและเพื่อนของมัน เพื่อนๆมันยิ้มให้ผมแล้วก็ยกมือไหว้ ผมรับไหว้แบบงงๆ มองหน้ามันที่จ้องหน้าผมนิ่งๆ อาการแม่งยังไม่ดีขึ้นอีกหรือไงวะ
“เอาอะไรบ้าง” ผมถาม ก้มหน้ามองกระดาษและปากกาในมือ ไม่อยากมองหน้ามันครับ เดี๋ยวร้องไห้ เพราะผมคิดถึงมันมาก อยากกอดมัน
“เอาเรดขวดพี่ โซดาสิบขวด แล้วก็เป็บซี่สองขวด”
ผมจดรายการที่มันสั่ง เป็บซี่นี่คงเป็นของน้องจิว ที่ถูกไอ้ฟ้าแฟนมันห้ามไม่ให้กิน
“แล้วกับแกล้มล่ะ เอาอะไรไหม” ผมถาม พยายามไม่มองหน้าไอ้แมท
“เอาข้าวผัดพี่ ไอ้จิวมันยังไม่ได้กินข้าว แล้วก็เอา...” พวกมันสั่งอีกสองสามอย่าง
“แค่นี้นะ รอแปบหนึ่ง” ผมรีบบอกแล้วก็รีบหันหลังเดินเข้าไปในร้าน รู้สึกขอบตาร้อนๆยังไงไม่รู้ ที่เห็นไอ้แมททำเมินเฉยไม่พูดกับผมสักคำ หรือไม่ก็อาจเป็นผมที่ผิดที่ไม่ยอมพูดกับมัน จะให้ผมทำไงล่ะ หน้ามันน่ากลัวจะตายไป ใครมันจะไปกล้าพูดด้วยวะถามหน่อย
ผมเดินทำงานในร้าน สบตากับไอ้แมทที่เหมือนมันจะนั่งมองผมนิ่งๆอยู่ตลอดเวลา ใกล้ถึงเวลาที่ผมจะกลับเต็มที ผมเข้ามาเก็บข้าวของข้างในเตรียมจะกลับบ้าน ไอ้แมทมันมาที่นี่แค่กินเหล้ากับเพื่อนหรือว่ามันมารับผมด้วยกันแน่ๆ แต่จะให้ผมบากหน้าไปบอกให้มันไปส่งผมเหรอ เจ้าตัวเขายังไม่พูดกับผมเลย แล้วผมจะไปพูดอะไรได้
เจ็บนะครับไม่ใช่ไม่เจ็บที่เราเป็นกันอยู่ตอนนี้
“พี่ครับ ผมกลับแล้วนะ” ผมยกมือไหว้พี่เจ้าของร้านแล้วก็เดินออกจากด้านหลังร้าน เดินเตะฝุ่นไปเรื่อยๆอย่างไม่รีบร้อน ก่อนมาคิดไว้ว่าเพราะเลิกงานเสร็จจะรีกลับบ้านไปอ่านหนังสือ แต่ตอนนี้ผมไม่อยากกลับบ้านเลย
ตึกๆๆๆ
นี่ตกลงแล้วผมกับมันจะเป็นกันอย่างนี้ใช่ไหม ผมไม่อยากจะทนแล้วนะ ผมคิดถึงมันอ่ะ! แต่ทำไมผมจะต้องง้อมันก่อนด้วย ผมไม่ได้ทำอะไรผิด คอยดูนะ ถ้าพ้นวันสอบวันมะรืนแล้วมันยังไม่ยอมโทรหาไม่พูดกับผม ผมจะตามไปชกแม่งถึงที่บ้านเลย!
ตึกๆๆๆ
ผมรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงฝีเท้าคนเดินตามอยู่ข้างหลัง หรือจะเป็นไอ้แมทเดินตามผมมา ผมไม่ได้หันไปมอง ยังเดินต่อไปเรื่อยๆ
แต่เสียงฝีเท้าดังใกล้ขึ้นมาก และดังถี่จนเหมือนคนวิ่ง ผมหันกลับไปดูแต่ไอ้คนที่เดินตามมาข้างหลังมันเข้ามาประชิดตัวผมแล้ว
มันไม่ใช่ไอ้แมท!!!
“เฮ้ย! ทำไรวะ!”
มันกระชากกระเป๋าสะพายผม ทำให้ผมปลิวไปตามแรงมันวิ่ง แต่สายสะพายมันยังติดอยู่ที่หลังผมไม่หลุด ผมตกใจมากจนกระทั่งตัวผมหงายหลังลงไปกับพื้น ไอ้โจรชั่วมันพยายามที่จะกระชากกระเป๋าผมได้ให้ ผมยื้อแย่งกับมัน มันเลยถีบผมอย่างแรงทันที
“ปล่อย! ไม่งั้นกูแทงแน่!!!” มันควักมีดออกมา ผมชะงักค้างเบิกตาโต แต่ผมให้มันไม่ได้ ในกระเป๋ามีของสำคัญ มีสร้อยที่ไอ้แมทให้ผมอยู่
“มึงนั่นแหละปล่อย!” ผมกระชากกระเป๋ากระมา มันก็ยื้อยุดด้วยแรงความทำเอาตัวผมปลิว มันตวัดมีดใส่ผม ผมพยายามจะหลบแต่ไม่พ้น มีดกรัดเข้าที่ต้นแขนขวาของผมจนรู้สึกเจ็บแปล๊บ แต่ผมไม่ยอมปล่อยกระเป๋าตัวเองเด็ดขาด
“มึงจะปล่อยไหม!!!” ไอ้โจรชั่วมันบันดารโทสะแล้วทำท่าจะแทงผมจริงๆ หน้ามันเหี้ยมโหดมากจนทำเกือบจะปล่อยมืออกจากกระเป๋าแล้วจริงๆถ้าไม่ติดว่า...
พลั๊ก!!!
มีใครบางคนถีบไอ้โจรเลวนั่นจนมันปล่อยมือจากประเป๋าผม ตัวมันหงายท้องลงไปนอนกับพื้น ผมกอดกระเป๋าตัวเองแน่น ร้องไห้ออกมาเงียบๆ มองไอ้แมทที่ตามมาต่อยไอ้ชั่วนั่นไม่ยั้ง แล้วเพื่อนของไอ้แมทก็วิ่งตามมาสมทบ
“พอๆแล้วไอ้แมท เดี๋ยวแม่งตายก่อน กูโทรเรียกตำรวจแล้ว” ไอ้ธามเพื่อนไอ้แมทบอกและดึงตัวไอ้แมทที่ไม่หยุดกระทืบไอ้ขโมยไม่ยั้ง ไอ้แมทเตะเข้าที่ชายโครงไอ้นั่นอีกทีก่อนจะเดินมาหาผม มันจับแขนผมข้างที่เป็นแผลขึ้นดู หน้ามันน่ากลัวจนผมไม่กล้ามองหน้ามัน ได้แต่ก้มหน้าร้องไห้เงียบๆ
ผมกลัวมาก แต่ผมก็หวงสร้อยที่มันให้
“กูกลับก่อนจะพามินไปโรงพยาบาล ฝากทางนี้ด้วย” เสียงไอ้แมทเย็นชาจนทำตาผมไหลลงมายิ่งกว่าเดิม ผมกลั้นเสียงไม่ให้ตัวเองสะอื้น มันลากผมกลับไปที่รถของมัน มือของมันจับมือผมไว้ ผมได้แต่มองมือของเราที่สัมผัสมัน พอมาถึงรถ ผมก็สวมกอดมันจากด้านหลัง ร้องไห้กับหลังมันเงียบๆ
“ขอโทษ” ผมบอกมันเบาๆ ไอ้แมทตัวแข็งเกร็ง ได้ยินเสียงมันถอนหายใจออกมา มันแกะมือผมที่กอดมันอยู่ออก แล้วหันมากอดผมไว้
“ทำไมมึงทำแบบนี้วะ คิดบ้างไหมว่ากูแทบจะขาดใจอยู่แล้วที่เห็นมึงโดนทำร้ายเนี่ย” มันพูดเสียงสั่น
“ขอโทษ” ผมไม่มีคำอื่นที่จะพูดแล้วนอกจากขอโทษมันเท่านั้น
“ขึ้นรถไป เลือดมึงไหลไม่หยุดเลย” ไอ้แมทจับผมยัดใส่รถมัน ผมยกแขนขึ้นดู ทั้งปวดทั้งแสบแผล ไอ้แมทขึ้นรถมาได้ก็จ้องแผลผมด้วยดวงตาแข็งกร้าว มันขบกรามเข้าหากันแน่น
“กูอยากจะกระไปกระทืบแม่งอีกจริงๆ”
ยังไม่ทันหายตกใจเรื่องที่เจอโจรวิ่งราว ผมก็ต้องมาเผชิญกับอันตรายเพราะไอ้แมทมันขับรถไวมากๆ ไวโคตรๆ พอผมบอกให้มันขับช้าๆมันก็ตวัดสายตามองผมอย่างไม่พอใจ
“ขับช้าแล้วปล่อยให้เลือดมึงหมดตัวนะเหรอ นั่งเงียบๆไป จะถึงแล้ว!”
แต่ดีที่มันพาผมมาถึงโรงพยาบาลอย่างปลอดภัย แทบไม่มีใครเข้าใกล้มันเพราะเอาแต่ทำหน้าทมึงทึงน่ากลัว พ่อพยาบาททำงานช้า ไม่ยอมพาผมไปทำแผลทันที มันก็ด่ากราดไปทั้งโรงพยาบาลจนทั้งหมอและพยาบาลถลาพาผมไปทำแผลแทบไม่ทัน
“เจ็บ...” ผมสะดุ้งทันทีที่หมอล้างแผล มันแสบมากครับ ผมไม่กล้ามองแผลตัวไอ้ ได้แต่มองหน้าโหดๆของไอ้แมทตาละห้อยแทน
แผลผมลึกพอสมควรเลยต้องเย็บทั้งหมดยี่สิบหกเข็ม เล่นเอาน้ำตาผมเล็ดออกมาอีกรอบ ทำแผลเสร็จก็ออกไปรับยา ระหว่างนั้นไอ้แมทมันไม่พูดอะไรเลย ผมรู้ว่าอารมณ์มันกำลังไม่ดีแบบขีดสุดเลยไม่ได้เซ้าซี้มัน คงต้องรอให้มันอารมณ์เย็นกว่านี้ก่อน
มันขับรถพาผมกลับบ้านมัน ผมก็โอเค เพราะถ้ากลับบ้านสภาพนี้แม่ต้องตกใจแน่ๆ ถ้าเช้ามาเจอผมเป็นแผลแบบนี้
“เข้าไปอาบน้ำ อย่าให้โดนแผล” มันสั่งเสียงนิ่งหน้านิ่ง ผมก็ได้แต่ทำตามคำสั่งของมันแต่โดยดี
ค่อนข้างลำบากที่จะพยายามไม่ให้แผลโดนน้ำ กว่าจะอาบเสร็จก็ร่วมชั่วโมง ผมออกมาโดยที่ยังไม่แต่งตัว ไอ้แมทที่นั่งอยู่ที่ปลายเตียง มันพันผ้าเช็ดตัวไว้ที่เอวเตรียมจะอาบน้ำ แต่แทนที่มันจะเดินเข้าห้องน้ำ มันกลับเดินมาเช็ดตัวให้ผมอย่างเบามือ ขัดกับหน้าตามันในตอนนี้มากๆ แล้วมันก็จัดการใส่เสื้อผ้าแล้วก็กางเกงให้ผม เพราะผมรู้สึกตึงแผลจนแทบจะขยับแขนไม่ได้
ทำเสร็จมันก็เดินเข้าไปอาบน้ำเงียบๆ ผมได้แต่เดินหงอยๆไปนั่งลงที่เตียง รอมันอาบน้ำ
“กินยาซะ” มันยื่นยาแล้วก็แก้วน้ำที่ลงไปเอามาจากข้างล่างให้ผมหลังจากที่มันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ผมรับมากินแล้วส่งคืนมัน มันเอาไปวางไว้ที่โตะเขียนหนังสือ แล้วกับมายืนท้าวเอวจ้องหน้าผม ผมกำลังรู้สึกว่าตัวไอ้แมทมันใหญ่ขึ้นๆ แล้วตัวผมก็หดเล็กลงๆ
ฮืออ แม่จ๋า หนูกลัวมันอ่ะ!!!
“เฮ้ออ ทำไมมึงไม่บอกกูว่าจะกลับ” มันเริ่มพูดกับผม หรือเริ่มหาเรื่องก็ไม่รู้
“ก็...มึงไม่พูดกับกู” ผมตอบอ้อมแอ้มเสียงเบา
“มันใช่เรื่องไหมวะ!” แล้วมันก็ตะคอกใส่ผม
“กูจะบ้าตายอยู่แล้วนะ!” มันโวยวายลั่นห้อง เสียงแม่งทำเอาผมหัวหดหมดแล้ว!
“แล้วทำไมมึงไม่โทรหากูล่ะ มึงไม่โทรหากูเลยนะ!” ผมทำใจดีสู้เสือ เถียงมันกลับบ้าง มันถลึงตาใส่ผม
“กูยุ่ง กูทำงาน แล้วก็ก็โมโหมึงมาก!!!”
ไม่ต้องบอกก็รู้ครับว่ามันโมโหผมเรื่องอะไร
“มึงคิดว่ากูไปทำไมที่ร้านถ้าไม่ได้ไปหามึง แต่มึงกลับหนีกลับจนไปเจอเรื่องเจอราวเจ็บตัวมาแบบนี้ ทำไมวะมิน ทำไมมึงทำตัวแบบนี้เนี่ย!”
“แล้วมึงมาว่ากูทำไมอ่ะ ฮึก” ผมร้องไห้แม่งเลยครับ ด่ากูจัง กูยังตกใจเรื่องนั้นไม่หายเลยนะ!
“วันนั้นอ่ะ มึงว่ากู มึงบอกว่าถ้ามีเรื่องห้ามกูร้องหามึง แล้วไง กูทำตัวแบบนี้อ่ะ ไม่พอใจก็ไม่ต้องมายุ่ง จะมาช่วยกูทำไมล่ะ!!!” ผมไม่สนใจว่าตัวเองจะเถียงในเรื่องที่เข้าท่าไหม แต่ขอให้ได้เถียงได้ด่ามันกลับบ้างเป็นพอครับ ไม่ปลอบกูแล้วยังจะด่าซ้ำเติมกูอีก
“กูพูดประชด มึงจะคิดมากจะใส่ใจทำไมวะ” เสียงมันอ่อนลงแต่ยังติดหงุดหงิดอยู่
“จะไม่ให้กูคิดมากได้ไง กูมึงพูด...เพราะมึงสำคัญกูถึงได้คิดไง ไอ้เวร! ฮึก กูจำคำพูดมึงได้หมดแหละ!” ผมร้องไห้ใส่มันหนักขึ้น มันนั่งลงข้างๆผมแล้วดึงผมไปกอด ผมขืนตัวเอาไว้จนรู้สึกเจ็บแผล เลยปล่อยให้มันลากไปกอดอย่างช่วยไม่ได้
“โอเค กูผิดเองที่พูดแบบนั้น แต่มึงก็ผิดที่ไม่ฟังกู แล้วเป็นไง ไม่เกิดเรื่องของมึงน่ะ เกิดแบบนี้แล้วยังจะไม่เชื่อกูอีกไหม”
“อึก ฮือ”
“หยุดร้องเถอะ กูไม่ชอบ”
“ฮึก” กูก็ไม่ชอบ แต่มันหยุดไม่ได้ ผมซบหน้าลงกับไหล่มัน ร้องไห้เพราะยังกลัวกับเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ แล้วก็ร้องไห้เพราะไอ้คนที่กอดผมอยู่ ผมจูบใบหูผมเบาๆ แระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นอีกนิด
“ทีนี้เลิกทำงานที่นั่นได้หรือยัง จะต้องรอให้เจอหนักกว่านี้ไหม หรือรอให้กูขาดใจตายก่อนหืม”
“กู...ขอโทษ”
“กูขอนะ กูไม่อยากให้มึงเป็นอันตรายอีกแล้ว มันเสี่ยงเกินไปที่ไปทำงานที่นั่น เห็นใจกูบ้างเถอะ กูเป็นห่วงมึงมากนะ รู้ไหม”
“รู้”
“รู้แล้วยังไง จะฟังที่กูบอกไหม”
“แต่กูต้องหาเงิน” ผมบอกมันเสียงเบา ตอนนี้ความรู้สึกเกินกว่าครึ่งของผมก็ไม่อยากกลับไปทำงานแล้วครับ หนึ่งเลยเพราะตัวเอง และก็เพราะไอ้แมทด้วย
“เดี๋ยวกูเลี้ยงมึงเอง เมียตัวเล็กๆคนเดียวกูเลี้ยงได้” มันพูดทีเล่นทีจริง ขยับใบหน้าหอมแก้มผมทั้งซ้ายและขวา
“ไม่เอา กูอยากหาเงินเอง” ผมบอก ผมไม่อยากให้มันเลี้ยงผม ผมอยากจะพึ่งพาตัวเอง แต่พอผมบอกแบบนั้นมันก็ทำหน้าบึ้ง
“นี่ฟังที่กูพูดบ้างไหมเนี่ย”
“ก็ฟัง กูไม่ทำงานที่ร้านเหล้าแล้ว แต่กูจะไปหางานอื่น” ผมบอกมัน ยังไงมันก็จะทำงานครับ
“เฮ้อ ดื้อจังวะมึง เออๆ ไม่ต้องมาทำหน้าหงอย เดี๋ยวกูหางานให้เอง” มันพูดยอมๆ ผมยิ้มให้มันทันที มันเหล่ตามองผมแบบไม่พอใจนิดๆ
“แล้วทำไมมึงไม่ให้กระเป๋ามันไป หวงไว้ทำไมจนตัวเองเจ็บตัว” มันเริ่มดุผมอีกแล้วครับ เออ เอาเข้าไป คืนนี้มันจะแดกหัวผมให้ได้เลยสินะ
“ก็มันมีของสำคัญ” ผมบอกมัน
“ของอะไร” มันถามเสียงคาดคั้น
“ก็...มีสร้อยมึง” พูดแล้วก็รู้สึกเขินครับ
“แค่สร้อย มึงจะห่วงทำไม ห่วงชีวิตตัวเองดีกว่าไหม”
“แต่มึงให้กูนะ!” ผมรีบแย้งมัน
“เพราะมึงให้กู มันถึงสำคัญ”
“ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่ามึง จำไว้นะครับ”
...............................
# ตอนนี้ดราม่านะ แต่ไม่ค้าง สงสารคนอ่าน ^^
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
