♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 43
How many times I compromised
กี่ครั้งแล้วนะที่ฉันใจอ่อน
Special Matt & Ramin # part 7:
[Matt talks]
ตลอดทั้งอาทิตย์ที่ผ่านมาผมยุ่งมากๆ ทั้งเรียนและงานถาโถมเข้าใส่ผมแบบไม่ทันได้ตั้งตัว ช่วงนี้ยอมรับเลยว่าแทบจะไม่ได้ใส่ใจใครแม้แต่ตัวเอง ต้นหอมนี่ห่วงบ้างเล็กๆเพราะยังมีไอ้ปืนดูแลชนิดที่เรียกได้ว่าไม่ปล่อยให้คลาดสายตา
ตั้งแต่คราวก่อนที่ต้นหอมหนีไปเที่ยวกับไอ้เซนอะไรนั่นแล้วมันวางแผนตลบหลังเด็กน้อย มันก็ตามติดต้นหอมไม่ให้ห่าง มันคงหึงต้นหอมไม่น้อย เพราะผมคิดว่าผมก็เป็น กับไอ้มินไง แต่ดูเหมือนว่าน้องผมจะชอบนะที่ถูกแฟนหึง ไม่รู้ว่าต้นหอมเป็นพวกมาโซหรือเปล่าถึงได้ดูเหมือนจะชอบความรุนแรง -_-^
หมู่นี่ผมไปนอนบ้านมันบ่อย เพราะมันไม่ค่อยยอมมานอนกับผมเท่าไหร่ถ้าไม่ถูกมัดมือชกเวลาที่ผมไปรับมันที่ร้านเหล้าแล้วก็ขับตรงกัลบ้านตัวเองเลย บ้านผมกับบ้านมันอยู่ไกลกันมากครับ ถ้าผมพามันมาบ้านแล้วมันก็จะปล่อยเลยตามเลย แต่ก็มีด่าบ้างงอนบ้างตามประสามัน
เมื่อก่อนไม่เห็นมันจะเป็นคนขี้งอนแบบนี้ แต่ไม่ใช่ว่าผมรับพฤติกรรมมันไม่ได้หรอกนะ ไม่ว่ามันจะเป็นยังไงผมก็รักมันอยู่ดี
“เฮ้อ มันเป็นไงบ้างวะเนี่ย”
ผมยืดแขนบิดขี้เกียจไปมาไล่ความเมื่อยขบ งานที่ขนมาจากบริษัทยังทำไมเสร็จ นี่ก็ปาเข้าไปจะที่ยงคืนอยู่แล้ว วันนี้คงเป้นอีกวันที่ผมไม่ได้ไปรับไอ้มิน ไม่งั้นงานผมไม่เสร็จแน่ๆ
บางทีผมถามตัวเองนะว่ากูอายุเท่าไหร่วะเนี่ย ทำไมชีวิตแม่งเหนื่อยขนาดนี้ ทั้งเรียนทั้งทำงาน ทั้งต้องดูแลน้อง ไหนจะต้องดูแลไอ้มินอีก เรื่องหลังสองเรื่องนี่ไม่เคยเป็นปัญหาสำหรับผม ผมเต็มใจที่จะเอามาเป็นภาระ
ตั้งแต่วันนั้นที่ผมเห็นเด็กตัวเล็กๆนั่นเล่นคนเดียวแล้วก็พูดคนเดียวเพราะพ่อแม่ไม่มีเวลาให้ เล่นกับเพื่อนแถวบ้านก็โดนแกล้งเพราะตัวเล็กว่าใครเขา แถมยังโดนแย่งของเล่นประจำ ร้องไห้ไม่เว้นแต่ละวัน ผมก็บอกตัวเองว่าผมจะต้องดูแลต้นหอมให้ดีที่สุด
แต่กับมิน ไม่รู้สอว่าทำไมผมถึงอยากดูแลมัน แต่ยิ่งได้คุยยิ่งได้เจอหน้า ผมอยากจะเป็นคนที่ดูแลมัน อยากให้มันมีความสุขเวลาที่ได้อยู่กับผม ความรู้สึกพวกนี้เกิดขึ้นมาโดยที่ผมเองก็ไม่ทันตั้งตัว
“พี่ปืน! น้องจะกิน!”
“ดึกแล้ว เดี๋ยวปวดท้อง”
“แต่น้องจะกินอ่ะ ไม่ปวดหรอก สัญญาเลย”
“ไม่ได้ กินเยอะแล้ว จะอร่อยอะไรหนักหนาหืม”
ผมเดินลงมาหาน้ำกินข้างล่างเจอต้นหอมกับไอ้ปืนกำลังตีกันอยู่ ผมเดินเข้าไปกินน้ำในครัวก่อนจะเดินไปทิ้งตัวนั่งข้างๆต้นหอมบนโซฟาตัวยาว ต้นหอมหันมาหาผมทำหน้างอ ผมเลิกคิ้วสงสัยเพราะไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้เถียงเรื่องอะไรกันอยู่
“แมท น้องอยากกินไข่อีก” ต้นหอมหันมาอ้อนผม
“อย่านะมึง อย่าให้ท้ายน้อง กินไปแล้วห้าฟอง พอได้แล้ว” ไอ้ปืนถลึงตาใส่ผมก่อนที่ผมจะพูดอะไรเสียอีก แต่พอได้ฟังที่ไอ้ปืนพูดแล้วผมมองหน้าต้นหอมทันที เมื่อเช้าก็กินไปสองฟองแล้วนี่นา ผมจำได้ นี่ยังจะกินอีกห้าฟองเลยเหรอ จะโดปอะไรขนาดนี้วะเนี่ย
“ก็มันอร่อยอ่ะ ซื้อมาแล้วด้วย เสียดาย เก็บไว้พรุ่งนี้มันจะเสียนะพี่ปืน”
“ไม่ต้องเลย อย่ามาดื้อนะ”
“ทำไมมึงไม่ช่วยมันกินวะ”
“กูกินไปแล้วสี่ฟอง”
ผมแหวกถุงใส่ไข่ทรงเครื่องออกดู เหลืออยู่อีกหกฟอง ไอ้ปืนกินไปสี่ ต้นหอมกินไปห้า...สิบห้าฟอง!!! น้องกูซื้อไข่มากินเยอะไปไหมวะเนี่ย นี่กะเอาให้ไข่มันอุดตันเส้นเลือดตายเลยใช่ป่ะ
“ซื้อมาทำไมเยอะแยะต้นหอม” ผมถาม ต้นหอมกระพริบตาปริบๆก่อนจะตอบ
“ที่จริงต้นหอมจะซื้อแค่สิบฟอง แต่อีกห้าฟองคนขายแถมมา”
“แถมมา?” ไอ้ปืนทวนคำเสียงสูง ผมเองฟังแล้งก็งงๆ ทำไมคนขายมันใจดีจังวะ แถมเยอะไปป่ะ แค่ซื้อสิบฟองนี่นะ ถ้าซื้อสักห้าสิบฟองแล้วแถมก็ว่าไปอย่าง
“เดี๋ยวนะ ใช่ร้านที่อยู่หน้าหมู่บ้านป่ะ” ผมถามเพราะเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าหน้าหมู่บ้านมีร้านขายไข่ปิ้ง เคยซื้อกินแต่ไม่บ่อย นานๆที ร้านนี้เขาขายดึก ปกติกลับบ้านเย็นเขายังไม่ขายเลยไม่ได้ค่อยได้ซื้อกินเท่าไหร่
“ใช่แล้ว ร้านนั้นแหละ” ต้นหอมกระดิกนิ้วชี้ไปมาตรงหน้าผมเมื่อผมเดาถูกว่าร้านไหน ผมว่าผมรุ้แล้วว่าทำไมต้นหอมถึงได้ไข่ปิ้งมากินเยอะ
“ไปอาบน้ำได้แล้วต้นหอม ดึกแล้ว” ไอ้ปืนเอ่ยปากไล่ต้นหอมที่ยังอยู่ในชุดซ้อมเต้นไปอาบน้ำ
“ก็ได้ แล้ว...” ต้นหอมปรายตามองที่ถุงไข่
“เดี๋ยวพี่กินเอง” ผมบอก ต้นหอมไม่ได้อยากกินต่อหรอกผมว่า แต่เพราะเขาเสียดายของ เขาไม่ใช่คนกินทิ้งกินขว้าง จะพยายามกินให้หมดไม่ให้เหลือ นี่ก็คงกินเพราะเสียดายมากกว่า
“ดีเลย กินให้หมดนะพี่แมท” เจ้าเด็กดื้อยิ้มกว้างแล้วก็วิ่งขึ้นไปบนบ้าน ไอ้ปืนถอนหายใจออกมา ผมเอื้อมมือไปหยิบไข่มากิน รสชาติอร่อยดี ไม่รู้ป่านนี้ไอ้มินมันจะกินข้าวหรอกยัง
“เดี๋ยวมึง” ผมเรียกไอ้ปืนที่ลุกขึ้นเตรียมเดินขึ้นบ้าน เดี๋ยวนี้มันมานอนที่นี่บ่อยยังกับที่นี่เป็นบ้านของมัน แต่บางวันมันก็หิ้วต้นหอมไปนอนที่คอนโดมัน นานๆครั้งจริงๆถึงจะแยกกันนอน ไม่รู้ว่าใครติดใครกันแน่
“อะไร” ไอ้ปืนถามสีหน้านิ่ง ที่ผมมองทีไรก็รู้สึกมันไส้ทุกที ไม่รู้ว่าแม่งจะเก็กไปไหนวะ
“กูจะเตือนนะ ไอ้คนขายไข่ปิ้งนะ จีบต้นหอมแน่ๆ” ผมบอกมัน ไอ้ปืนจ้องผมนิ่งเลยทีนี้
“มึงรู้ได้ไง” ไอ้ปืนมันถามผม แต่เชื่อเถอะว่ามันเชื่อคำพูดผมไปแล้ว
“อย่าโง่ดิมึง มีใครขายไข่แล้วแถมห้าฟองบ้าง ไอ้คนขายมันเป็นผู้ชายวัยรุ่นเนี่ยแหละ กูเคยซื้อ มันมาช่วยแม่มันขาย” ตอนผมไปซื้อผมเคยเห็นมันหม้อใส่เด็กผู้ชายน่ารักๆทีไปซื้ออยู่ แต่มันก็ดูไม่มีพิษมีภัยหรอกครับ ดูเป้นคนที่ร่างเริงช่างพูดช่างจามากกว่า
“เออ ขอบใจ” ไอ้ปืนว่าแค่นั้นก่อนจะเดินขึ้นบนบ้านไป ผมไม่ได้จะทำให้ครอบครัวมันร้าวฉานหรอกนะ แต่เรื่องพวกนี้ต้นหอมตามคนอื่นไม่ค่อยทันเท่าไหร่ เป็นเด็กหัวดีที่เก่งแต่ในหนังสือกับกิจกรรมเท่านั้น ไม่ค่อยจะทันคนเท่าไหร่หรอกถ้าหากว่าคนนั้นมาทำดีด้วย
นั่งกินไข่ห้าฟองหมดแล้วผมก็ปิดไฟล็อคบ้าน ขึ้นมาโทรศัพท์หาไอ้มินบนห้องนอน
[ฮัลโหลมึง แปบนะ พี่ๆ เอานี้ไปเสริฟโต๊ะห้าทีดิ มึงๆ มีไรเปล่าวะ วันนี้ร้านยุ่งมาก] ไอ้มินรับสายผม เสียงดังจอแจได้อีก
“วันนี้กูคงไม่ได้ไปรับนะ กลับเองได้ใช่ไหม” ผมถามมัน เสียงรอบข้างไอ้มินเบาลงจนเงียบ มันคงเดินเลี่ยงอออกมาหาที่คุยกับผม
[ได้ๆ มึงไม่ต้องห่วง]
ผมอยากจะบอกมันเหลือเกินว่า ‘ห่วงสิวะ!’ แฟนทั้งคนจะไม่ห่วงได้ไง กว่าจะได้มันมาอยู่ข้างกายนี่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริงๆ คิดดูสิว่าเวลาตั้งเป็นปีๆที่ผมกับมันห่างกันแบบเจ็บๆ พอวันนี้ได้สุขสมหวังกับเขาเสียที ผมก็ไม่อยากจะเสียมันไปหรอกนะ
“ถึงบ้านแล้วโทรหากูด้วยนะ ดูแลตัวเองดีๆ”
[ครับพ่อ แค่นี้นะ กูต้องไปทำงานต่อแล้ว] มันรีบกวนประสาทผมแล้วก็รีบวางสายไป ผมยกมือถืออกจากหู มองดูรูปหน้าจอที่เป็นรูปมันพลางส่ายหน้าแบบเอือมๆ
รูปในมือถือผมมันเป็นคนตั้งเอง เห็นแบบนั้นเถอะ ขี้หึงใช่ย่อย แต่ผมก็ไม่แพ้มันเหมือนกัน ยิ่งเพื่อนมันที่ชื่ออะไรนะ...อ่อ ไอ้แน๊ก หน้าตามันก้น่ารักอยู่หรอกนะ แต่ผมโคตรจะไม่ชอบหน้ามันเลย เพราะมันบังอาจมากที่มานอนกอดแฟนผม อย่าให้กูรู้นะว่ามึงคิดไม่ซื้อกับแฟนกู กูเอาตายครับ!
ผมเดินเข้าห้องน้ำเพื่อชำระล้างร่างกายอีกรอบ ผมอาบไปแล้วรอบหนึ่ง แต่เหมือนสมองมันจะตื้อๆเลยว่าอาบอีกรอบดีกว่า ผมยังต้องทำงานต่อให้เสร็จภายในคืนนี้
อาบน้ำเสร็จผมก็มานั่งทำงานต่อจนกระทั่งไอ้มินโทรมา ผมมองนาฬิกา จะตีสามแล้วเหรอวะเนี่ย พรุ่งนี้มีเรียนเช้าด้วย ไอ้มินเองก็มีเรียนเช้า ไม่รู้ว่ามันทนง่วงนอนได้ยังไง ทำงานกว่าจะเลิกก็ดึกดื่น ให้เลิกทำก็ไม่ยอม กลายเป็นผมที่ต้องยอมตามใจมันทั้งที่ห่วงจะตายห่าอยู่แล้ว
“ถึงบ้านแล้วใช่ไหมมึง” ผมถามมันทันทีที่กดรับสาย
[อืม ก็ถึงบ้านอ่ะ แต่ไม่ใช่บ้านกู]
“ไม่ใช่บ้านมึงแล้วมึงอยู่บ้านไหน”
[เอ่อ กูอยู่บ้านไอ้แน๊ก]
ไอ้แน๊กอีกแล้ว! อะไรกันหนักหนาวะ ผมได้ยินชื่อนี้มากกี่ครั้งแล้ววะเนี่ย แล้วทุกครั้งก็ต้องเป็นเรื่องที่ไอ้มินต้องไปนอนกับมัน แม่งนอนคนเดียวไม่ได้เหรอไงวะ โตจนหมาเลียตูดไม่ถึงแล้ว
“มึงไปบ้านมันทำไม กลับบ้านเดี่ยวนี้เลย หรือจะให้กูไปรับ” ผมใช้เสียงแข็งๆเข้าช่วยหวังว่ามันจะฟังผมบ้าง
[อะไรของมึง กุแค่มานอนกับเพื่อนเอง เรื่องเล้กแค่นี้อย่าทำเป็นเรื่องใหญ่ดิวะ]
“เรื่องเล็กของมึงแต่ไม่เล็กสำหรับกูนะครับมิน” ผมไม่ตลกนะเอาจริงๆ
[มันไม่มีอะไรสักหน่อย] ไอ้มินพูดเสียงเบา
[ไอ้มิน จะไม่อาบน้ำเหรอไง] อันนี้คงจะเป็นเสียงไอ้แน๊ก ยังไงๆผมก็ยอมไม่ได้ที่จะให้มันไปนอนค้างกับเพื่อนมัน
“มิน กูบอกให้กลับบ้าน”
[ไม่เอา กูขี้เกียจแล้ว ดึกแล้วเนี่ยมึงไม่ดูนาฬิกาบ้างเหรอไง แค่นอนเองน่า ไม่มีอะไรหรอก นี่เพื่อนกูนะ] มันเอกก็รู้นะครับที่ผมไม่ยอมให้มันนอนกับไอ้แน็กเพราอะไร แต่มันไม่ยอมเชื่อผมเรื่องที่ว่าไอ้แน็กชอบมัน ผมว่าผมดูออก เรื่องอะไรจะยอมให้ว่าที่เมียในอนาคตไปเป็นผัวมันล่ะครับ ยอมก็บ้าแล้วแหละ
แล้วบางทีมันก็อาจจะลืมไปว่า แค่นอนคืนเดียวก็เสียวได้...เดี๋ยวก็ได้มีเมียไม่รู้ตัวหรอกมึง
“ตกลงคือมึงจะนอนนั่น” ผมถามมัน เริ่มหงุดหงิดไม่มีอารมณ์จะทำงานต่อล่ะ
[เออ ดึกแล้วอ่ะ มึงก็ไม่ต้องมารับหรอก เพราะถึงมึงมารับกูก็ต้องหนีบมันกลับไปนอนบ้านอยู่ดี]
“ทำไมวะ มันโตแล้วนะเว้ย” ผมพูดอย่างมีอารมณ์ แต่เป็นอารมณโมโหนะครับ ที่ผมให้มันมานอนกับผม มันทำอิดออด ที่ไปนอนกับไอ้เพื่อนหน้าติ่มนั่นไปนอนได้
กูหึงเนี่ย รู้บ้างไหม!!!
[มันโตแล้วก็จริงมึง แต่มันน่าสงสาร มันไม่ชอบอยู่คนเดียว มันก็เหมือนกับต้นหอมนั่นแหละ อย่าคิดมากดิมึง เดี๋ยวแก่ก่อนกูนะ] มันพูดตลกๆเพื่อให้ผมขำ แต่ขอโทษเถอะวะ กูขำไม่ออกจริงๆ แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี ยอมครับยอม
กูยอมมึงก็ได้ครับที่รัก!
“เออ ตามใจมึงแล้วกัน แต่พรุ่งนี้กูจะไปรับมึงที่บ้านมันแต่เช้า บอกที่อยู่บ้านเพื่อนมึงมา”
แล้วก็เถียงกันหนึ่งยกกว่ามันจะให้ที่อยู่มาได้ บอกว่าไม่ต้องไปรับมัน มันกลับบ้านเองได้ แต่ไม่ได้ครับ อย่างน้อยไปรู้จักบ้านไอ้แน็กไว้ก่อนก็ดี เกิดเรื่องอะไรมาจะได้ตามไปเผาบ้านมันถูก
กว่าผมจะข่มตานอนกหลับได้ก็เกือบเช้าได้นอนไม่ถึงสามชั่มโมงดีก็ต้องรีบตื่นไปรับคุณชายมินแต่เช้า ผมแวะซื้อกาแฟเพราะไม่ให้หลับในระหว่างขับรถ เพลียมากครับ แต่เรื่องไอ้มินสำคัญกว่าที่ผมจะปล่อยผ่านได้
พอเห็นบ้านไอ้แน็คแล้วก็ต้องตะลึงนิดหนึ่ง บ้านแม่งหลังใหญานี่หว่า แสดงว่าบ้านมันต้องรวยมาก ผมกดกริ่งหน้าบ้าน สักพักก้มีคนรับใช้วิ่งออกมา
“มาหาใครค่ะ” เปิดประตูออกมาถามผม
“มาหาแน็กกับมินครับ” ผมบอก เธอยิ้มให้ผมก่อนจะหลีกให้ผมเดินเข้าไป บ้านมันใหญ่เกือบจะพอๆกับผมเลย แต่ตัวบ้านดูจะกระทัดรัดกว่า แต่ก็ยังเล็กกว่าบ้านผมอยู่ดี บ้านผมในที่นี่ไม่ใช้บ้านที่ผมอยู่กับต้นหอมนะ แต่หมายถึงบ้านของพ่อผมต่างหาก
“คุณหนูอยู่ข้างบนค่ะ ยังไม่ตื่น จะให้ปลุกไหมค่ะ” สาวรับใช่ถามผมอย่างสุภาพ คงถูกฝึกมาดี
“ไม่ต้องครับ แค่บอกว่ามันอยู่ห้องไหนก็พอ”
“เดินขึ้นบันไดไปเลี้ยงซ้ายห้องในสุดค่ะ”
“ครับ”
ผมเดินขึ้นไปชั้นสองของบ้าน เดินไปตามทางที่สาวใช้บอกจนมาหยุดยืนอยู่ที่หน้าห้องๆหนึ่ง ผมจัดการเคาะประตูแต่ก็ไม่มีคนมาเปิด เลยลองเปิดดู
แกร๊ก
ไม่ได้ล็อค
ผมเปิดประตูเข้าไปดูในห้อง บนเตียงหลังใหญ่มีคนสองคนนอนกอดกันอยู่ แล้วมันก็เหมือนกับวันนั่นไม่มีผิด
มันนอนกอดกันอีกแล้ว!!!
เลือดวิ่งขึ้นหน้าผมทันที ไอ้มินมันนอนคว่ำอยู่ในผ้าอย่างปกติที่ชอบ แต่มันไม่ปกติที่ภายในผ้ากอดผ้าห่มสองคน แถมหน้าไอ้แน็กก็ใกล้หน้าไอ้มินจนปากแทบจะติดกันอยู่แล้ว คงไม่ต้องบอกหรอกนะว่าภายในผ้าห่มนั่นมันจะแนบชิดกันขนาไหน
กูขึ้นกูขึ้น!!!
ผมเดินไปกระชากผ้าห่มออกจากตัวมันสองคน พวกมันขยับเหมือนจะรู้สึกตัว ผมจับแขนไอ้แน็กกี่พาดกอดเอวไอ้มินออกอย่างแรงตามด้วยกระชากไอ้ตัวดีขึ้นมา
“อื้ออ! อะไรวะ”!” ไอ้มินงัวเงียตื่นขึ้นมา มันทำหน้าหงุดหงิดใส่ผม แต่กูกำลังโกรธมึงอยู่นะครับที่รัก
“กลับบ้านกับกูเดี่ยวนี้” ผมลากมันลุกขึ้นจากเตียง ไม่สนใจเจ้าของบ้านที่ลุกขึ้นมานั่งมองสถานการณ์แบบงงๆ
“โอ๊ย! เจ็บนะไอ้แมท ลากกูทำไมเนี่ย ปล่อยกูนะไอ้แมท!!!” เสียงง่วงเงียเพราะมันยังไม่ตื่นดีดังประท้วง ผมลากไปมันหบิยกระเป๋าแล้วก็ข้าวของของมันออกจากบ้านไอ้แน็ก พอถึงรถผมก็จับมันยัดเข้าไปในรถทันที ก่อนจะเดินอ้อมมาที่ฝั่งคนขับ ไอ้มินนั่งหน้าบึ้งขั้นแอดวานซ์ใส่ผมรออยู่แล้ว มันคงตื่นเต้นตาแล้วแหละครับ แต่ผมก็ตื่นเต็มตาเหมือนกันตั้งแต่ที่ได้เห็นภาพบาดตาจะๆแบบนั้น
“ไม่ต้องทำหน้าใส่กูแบบนั้น กูบอกแล้วใช่ไหมว่านอกจากกูห้ามให้ใครกอด!!!” ผมตะคอกใส่มัน เหยียบคันเร่งเกือบมิด เช้าๆแบบนี้ถนนดล่งพอให้ผมระบายอารมณ์บนท้องถนนได้ (?)
“กอดที่ไหน” มันถามหน้างง ผมปรายตามองมันด้วยความเย็นชา ไอ้แมทนั่งนิ่งไปก่อนจะสะบัดหน้าหนีเหมือนงอ ผมพามันกลับมาที่บ้านของมัน
“ขึ้นไปเอาชุดนักศึกษามึงมาพอ ไว้ค่อยไปอาบน้ำที่บ้านกู” ผมสั่งมัน ไอ้มินมองหน้าผมอย่างไม่พอใจ
“ทำไมกูต้องทำแบบนั้นด้วย!” มันขึ้เนสียงหงุดหงิด
“มิน อย่าให้ต้องโมโหนะ” แววตาของผมที่ส่งไปให้มันทำให้มันชะงักอ้าปากค้างแทนที่จะเถียงผม แต่ความพยศของมันไม่หมดง่ายๆ มันทุกไหล่ผมอย่างแรงทีหนึ่งก่อนจะลงจากรถแล้วปิดประตูใส่ผมดังปัง
ผมมองตามหลังมันที่เดินกระฟัดกระเฟียดเข้าไปในบ้าน สักพักมันก็เดินออกมา บนหลังมีกระเป่าเป้ใบโปรด ขึ้นรถมาได้มันก้นั่งหน้างอไม่พูดไม่จา ผมแวะซื้อโจ๊กเข้าบ้าน ถามว่าจะเอาอะไรก็ไม่ตอบ
สรุปคือมันโกรธผม มันควรเป็นผมที่จะต้องโกรธไม่ใช่เหรอวะ ผมผิดเหรอไงที่ผมหวงมันขนาดนี้ ถ้าเป็นมันมาเห็นผมนอนกอดกับคนอื่นบ้าง ผมว่ามันก็คงรู้สึกแย่ไม่ต่างจากผมหรอก
ถึงบ้านปุบมันก้ลงจากรถเดินกระแทกเท้าเข้าบ้านทันที ต้นหอมที่นั่งดุข่าวเช้าอยู่ในห้องเล่นกับไอ้ปืนมองพวกผมงงๆ ผมเดินเอาถุงโจ๊กไปให้ต้นหอม
“กินก่อนเลย เดี๋ยวพี่ขึ้นไปอาบน้ำก่อน” ผมบอกต้นหอมก่อนจะตามไอ้มินขึ้นไปบนบ้าน
มันหันมามองผม มือก็รื้อของในกระเป๋าออกมาอย่างหัวเสีย มันเดินเข้ามาหผมแล้วยัดเสื้อนักศึกษใส่มือผม หน้ามันบูดบึ้งจนดูไม่ได้
“รีดให้กูด้วย!” มันสั่ง แต่พอมันจะเดินหลังเข้าห้องน้ำผมก็ตามไปกอดมันจากก้านหลัง
“โกรธอะไรกูเนี่ยห๊ะ กูต่างหากที่ควรโกรธมึง” ผมถามผม จูบที่ขมับมันเบาๆไปที ไอ้มินหายใจเข้าออกแรงๆ พยายามจะแกะมือผมที่กอดเอวมันออก แต่โทษทีนะที่รัก มือกูเหนียวมาก
“ปล่อยกู กูจะไปอาบน้ำ”
“มิน...” ผมเรียกชื่อมัน มันเงียบ
“กูไม่ชอบ กูบอกแล้วไง แค่มึงไปนอนกับมันกูก็จะบ้าตายอยู่แล้ว แล้วมันอะไรวะ สองครั้งแล้วนะที่มึงกับมันนอนกอดกัน ลองคนที่ไปนอนกอดกับคนอื่นเป็นกูบ้างมึงจะยอมไหม เอาบ้างไหมห๊ะให้กูไปนอนกอดกับคนอื่นเนี่ย จะเอาไหม!” ผมถามมันเสียงเข็ม ไอ้มินนิ่งงัน
“แต่ไอ้แน็กมันเพื่อนกู” มันตอบเสียงเบา
“ทำไมมึงไม่เชื่อกู มันชอบมึง ทำไมกูจะดูไม่ออก มันอยากได้มึงไปเป็นผัวนะครับ!” จะต้องให้ผมย้ำอีกกี่รอบวะ ยิ่งย้ำยิ่งปวดใจ
“มึงก็...คิดมากไป” ไอ้มันตอบไม่เต็มเสียง
“เฮ้อ แล้วแต่มึงแล้วกัน แต่กูจะเตือนครั้งสุดท้ายนะ ถ้ามีอีกครั้งหนึ่ง มึงกับเพื่อนเละแน่” ผมไม่ได้ขู่นะ แต่ผมจะทำจริงๆ ถ้ามีอีกครั้งหนึ่งผมจับมันปล้ำแน่ก่อนที่มันจะเสร็จคนอื่น
“มึงมันบ้า โอ๊ย! กัดทำไมวะ!” พอมันด่าผม ผมเลยกัดหูมันซะเลย
“ทำไมมึงชอบขัดใจกูจังวะ” ผมถามันแล้วก็ไล่จูบตามท้ายทอยและซอกคอมัน ไอ้มินขยับตัวหนี ผมเลยกอดมันให้แน่นขึ้น
“อื้อ อย่าจูบ” มันห้ามเสียงสั่น แหม ตอบสนองการกระทำของกูแล้วมาทำเป็นห้าม แบบนี้ใครจะไปหยุดล่ะครับ คิดดูสิว่าผมต้องอดทนแค่ไหนที่จะไม่ทำอะไรมัน ขนาดไอ้ปืนยังได้กินน้องผมไปแล้วเลย คงสงสัยสินะว่าผมรู้ได้ไง จะไม่รู้ได้ไงวะ รอยแดงเถือกเต็มตัวขนาดนั้น อยากจะด่าแม่งแต่ก็นะ...เรื่องนี้มันพูดอยาก แต่ถ้าเมื่อไหร่มันทำน้องผมเสียใจล่ะก็ เตรียมจองโลงไว้ได้เลยมึง
“ทีนี้จะบอกกูได้ยังว่ามึงโกรธอะไรกู” ผมยัคงถามเพราะยังอยากรู้
“ก็มึงอ่ะ ทำกูเจ็บ!” มันว่าผม ผมเงยหน้าจากคอมัน เอี้ยวหน้ามองหน้ามัน
“ก็มึงทำกูอารมณ์ไม่ดี” ผมไม่ยอมรับผิดแน่ๆ แกล้งมันครับ ไอ้มินหันมาถลึงตาใส่ผม ผมเลยหอมแก้มมันเข้าให้ กลิ่นแป้งเด็กยังติดอยู่บนแก้มมันอยู่เลย
“กูยังไม่ได้ทำอะไรเลย กูไม่ได้กอดไอ้แน็กสักหน่อย มันมากอดกูเอง มันเป้นพวกที่ติดการนอนกอดคนอื่น”
อื้อหือไอ้แน็ก นิสัยมึงเหมาะแก่การเสียตัวมากนะ กูบอกเลย
“แถมมึงยังดูกูอีก” ไอ้มินพูดเสียงงอนๆ ผมยิ้มบางๆโดยที่มันไม่เห็น
“ถ้าไม่รักกูจะหวงไหม” หยอกเข้าไปหนึ่งที ถึงกับหน้าแดงเลยทีเดียว อย่าทำตัวน่ารักมากจะได้ไหมวะ แค่นี้ก็เกินจะอดทนแล้ว
“แต่มันไม่มีอะไรจริงนะ” เสียงไอ่มินเริ่มอ่อนลง ผมก็รู้ว่ามันไม่ได้คิดอะไร แต่มันก็อดหวงไม่ได้นี่หว่า
“มึงไม่เชื่อใจกูเหรอ” ไอ้มินถามผมเสียงเศร้า
“กูเชื่อใจมึง แต่กูไม่ไว้ใจมัน กูเหนื่อยนะทุกวันนี้ทั้งเรียนทั้งงาน อย่าให้กุต้องเป็นห่วงมึงไปมากกว่านี้เลย” อย่าที่บอกครับ แค่เรื่องที่มันไปทำงานที่ร้านเหล้าผมก็แทบไม่เป็นอันจะทำอะไรอยู่แล้ว ไหนจะเรื่องเพื่อนมันอีก ผมรู้ว่ามันไม่คิดอะไรกับไอ้แน็กหรอก แต่อีกฝ่ายมันคิด แค่แม่งคิดเกินเลยกับแฟนผมผมก็รู้สึกไม่ดีแล้วครับ แล้วนี่แม่งนอนกอดไอ้มินทั้งคืน ใครจะไปทนวะผมถามหน่อย
แต่ผมคนหนึ่งแหละที่จะไม่ทน บอกเลย!!!
“กูทำให้มึงเหนื่อยเหรอ” แต่ดูเหมือนคำพูดของผมจะทำให้ไอ้ต้วดีเข้าใจผิด ผมจับมันหันหน้ามาหาก่อนจะจูบมันที่หน้าผากแล้วก็จูบที่ริมฝีปากมัน ไอ้มินขยับอ้าปากให้ผมลอดลิ้นข้าไปเกี่ยวพันกับเรียวลิ้นของมัน ผมจูบมันช้าๆและแผ่วเบา อยากให้มันซึมซับความรู้สึกของผมให้ได้มากที่สุดผ่านจูบนี้
“ต่อให้ต้องเหนื่อยเพื่อมึงกูก็ยอม แต่ที่กูพูดเพราะกูเป็นห่วงมึง ทั้งหวงทั้งห่วง ช่วยอย่าทำให้กูกลายเป็นหมาบ้าบ่อยๆได้ไหมครับ นอกจากกูจะเหนื่อยแล้วมึงนั่นแหละที่จะเจ็บตัว” ผมกระซิบบอกมันเบาๆ ไอ้มินหน้าแดงก้มหน้าหลบตาผม แต่มันก็ยอมพยักหน้าแต่โดยดี
“งั้นก็ไปอาบน้ำกันแล้ว เดี๋ยวสาย” ผมลากมันเข้าไปอาบน้ำด้วยกัน กูขอลบสัมผัสเพื่อนมึงหน่อยเถอะ ถึงจะแค่กอดแต่กูก็หวง!
กว่าจะอาบน้ำกันเสร็จไอ้มินก็เกือบจะฆาตกรรมผมในห้องน้ำเพราะผมดันไปกวนมัน อะไรวะ แค่ทำภายนอกนิดๆหน่อยแม่งจะเอาขวดแชมพูปาใส่หัวผม อย่าให้ถึงทีกูนะ จะเอาไม่ให้ลุกจากเตียงเลยคอยดู!
...............................................
# ตอนนี้เรื่อยๆมาเรียงๆ กำลังเตรียมเครื่องเคียงไว้สำหรับ... (จงเติมคำลงในช่องว่างให้ถูกต้อง) 5555
# พรุ่งนี้เช้าจะตื่นมาแก้คำผิดให้นะจ๊ะ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นให้ค่ะ รักหลายๆ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
