♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 38
Love has no rules
[Tonhom]
เพิ่งเปิดเทอมไม่เท่าไหร่ แต่ผมก็มีสอบเสียแล้ว แต่ดีที่เป้นสอบย่อย พักกลางวันเราก็เลยหาที่นั่งเล่นร่มๆอ่านหนังสือกัน ที่จริงคงมีแค่ผมคนเดียวที่อ่าน เพราะคนอื่นกำลัง...
“ฮู้ยยยย หล่ออ่ะแก” ปลาทำตาโตมองตาเดือนคณะเภสัชฯที่เดินผ่านโต๊ธพวกผมไปทางโรงอาหาร
“นั่นดิ สูงยาวเขาดี สเป็กฉันเลยอ่ะ” ไข่ดาวก็มองตามตาลอยๆ ผมเงยหน้าจากหนังสือมองบ้าง เห็นแต่ด้านหลัง แต่แค่ด้านหลังก็ดูดีแล้ว
“ได้สักครั้ง ฉันจะตั้งใจเรียน! ฮ่าๆๆๆ” แชมป์พูดเสียงดังก่อนจะหัวเราะแบบจิตๆ
“ถุ้ย หน้ามึงอย่างมึงได้สักสิบครั้งมึงก็ไม่มีทางตั้งใจเรียกหรอกไอ้แชมป์ แต่อย่าว่าแต่ได้สักครั้งเลย หน้ามึงเขาก็คงไม่มองหรอก” ก้านเบ้หน้าหมั่นไส้แชมป์ แชมป์เลยยกเท้าขึ้นทำท่าจะถีบ แต่ก้ามกระโดดมานั่งข้างผมเสียก่อน
“ปากเสียนะมึง หุบปากไปเลย เดี๋ยวกูปัจับทำผัวซะนี่” แชมป์แทบจะพ่นไฟใส่ก้านอยู่แล้ว เล่นกันแรงจริงๆ แต่ผมรู้ว่าแชมป์มันไม่โกรธก้านหรอก เพราะมันชอบคุยกันแบบนี้
“ปลาจะมองไอ้หน้าลิงนั้นทำไมนักหนาฮะ!” อาร์มเริ่มหน้างิดหน้างอเพราะแฟนตัวเองชมผู้ชายคนอื่นแถมยังมองตามแทบเหลียวหลังอีกต่างหาก
ผมว่าผมเคยเห็นเดือนเภสัชนะ ก็หล่อดี ก็หล่อกว่าไอ้อาร์มนั่นแหละ แต่ถ้าเทียบกับพี่ปืน พี่ปืนหล่อกว่า เกี่ยวกันป่ะให้ทาย ไม่เกี่ยวเหรอ โอเคครับ งั้นก็ข้ามมันไป
“แค่มองเองนะ อย่าบ่นนักเลย” ปลาพูดปัดแบบไม่ใส่ใจ แต่อาร์มยังคงไม่ยอม ทั้งคู่เลยนั่งเถียงกันเบาๆ แต่ดูแล้วก็น่ารักดี
อ่านเรื่องที่จะสอบจบแล้วผมก็หยิบโทรศัพท์มาเล่น เปิดไลน์พี่ปืนก่อนจะส่งข้อความไปหาว่า ‘คิดถึงพี่ปืน เย็นนี้ต้นหอมกลับบ้านกับพี่แมทนะ’ ส่งเสร็จผมก็ส่งข้อความหาแมทต่อว่า ‘มารับที่คณะนะ ขี้เกียจเดินไปวิศวะ’ เพราะเมื่อเช้าแมทบอกว่าจะมารับ เพราะช่วงหลังๆมานี้ผมกลับกับพี่ปืนตลอด บางทีเราก็รู้สึกโหยหาช่วงเวลาของเราสองคนพี่น้องที่เคยมี เพราะผมก็อยู่กับพี่ปืนเสียส่วนใหญ่ ส่วนแมทพอคบกับพี่มินแล้วก็ไม่ค่อยมีเวลาหนักเข้าไปอีก
พี่ปืนส่งข้อความกลับมาว่า ‘อืม’ แค่นั้นสั้นๆ ผมไม่ได้รู้สึกอะไรกับการที่แฟนส่งข้อความมาแค่ว่า ‘อืม’ หรืออาจเป็นเพราะว่าคนนั้นคือพี่ปืน มันเลยดูเป็นเรื่องปกติไปเลย
“หืม?” ผมอุทานเบาในลำคอเมื่อมีคนทักไลน์มา พอเปิดเข้าไปดูก็รู้ว่าเป็นพี่เซน จำพี่เซนกันได้ไหม พี่เจ้าของร้านเบเกอรี่ข้างๆบริษัทพ่อผมในปารีสอ่ะ พี่เขาทักมาว่า
‘สวัสดีน้องชาย พี่เซนเองนะ’
ผมอ่านก่อนจะพิมม์ตอบ พี่เขาก็ถามว่าผมเป็นยังไงบ้าง ผมก็บอกไปว่าสบายดีแล้วก็ถามพี่เขากลับ พอทักทายกันพอหอมปากหอมคอแล้วพี่เขาก็บอกว่าจะมาเมืองไทยอาทิตย์หน้า
‘ถ้าพี่ไปต้นหอมพาพี่เที่ยวได้ไหม’ อ่านแล้วผมก็นิ่งคิด เพราะผมเองก็ไม่แน่ใจว่าจะว่างพาพี่เขาไปเที่ยวหรือเปล่าเพราะต้องเรียน
‘ก็ถามต้นหอมว่างต้นหอมจะพาไปนะ เสาร์อาทิตย์คงได้อยู่ แต่วันธรรมดาผมมีเรียน’ ผมพิมพ์ตอบกลับไป ตอนที่ผมไปฝรั่งเศสพี่เขายังสละเวลาพาผมซึ่งเป็นใครที่ไหนก็ไม่รู้ไปเที่ยว แถมยังดูแลอำนวยความสะดวกให้ผมอย่างดี พอคราวที่พี่เขากลับมาเมืองไทย ผมจะไม่ทำหน้าที่เจ้าบ้านที่ดีได้ยังไง ถึงแม้ว่าพี่เขาก็เป็นคนไทยเหมือนกันก็เถอะ
‘ขอบใจครับ งั้นพี่ขอเบอร์เราไว้ได้ไหม ถึงเมืองไทยแล้วพี่จะโทรหา’
ผมพิมพ์เบอร์โทรศัพท์ตัวเองกลับไป คุยกันต่ออีกนิดหน่อยพี่เขาก็ขอตัวไปเตรียมเปิดร้าน ผมเก็บมือถือลงกระเป๋า มองเพื่อนๆรอบโต๊ะก่อนจะยกนาฬิกาขึ้นดู ใกล้ได้เวลาสอบแล้วนี่นา
“ไปกันเถอะ” ผมเอ่ยชวน พวกเราก็เลยเก็บข้าวของย้ายไปที่ห้องเรียน
สอบเสร็จเรียนเสร็จผมก็แยกย้ายกับเพื่อน เพราะคนอื่นจะไปเดินเที่ยวในห้าง แต่ผมอยากกลับบ้านมากกว่า ลงมาก็เจอแมทนั่งรออยู่ก่อนแล้ว พอเห็นผมเขาก็ลุกขึ้นยืน
“พี่มินล่ะ” ผมถาม เพราะคิดว่าพี่มินจะกลับด้วย พี่มินไปนอนที่บ้านบ่อยครับ แต่หลังๆมานี่ไม่ค่อยบ่อยเท่าไหร่ เลยกลายเป็นแมทที่ย้ายไปนอนกับพี่มินเอง เห็นบอกว่ามีเพื่อนคิดไม่ซื่อกับพี่มินอะไรสักอย่างเนี่ยแหละ ผมก็ฟังมาไม่ถนัด
“มันยังไม่เลิกเรียนน่ะ วันนี้มันจะกลับไปนอนที่บ้าน” แมทบอก เราสองคนเดินไปที่รถ
“อ้าว แล้วแมทจะนอนบ้านไหม” ผมถาม เพราะถ้าแมทไปนอนบ้านพี่มิน นั่นหมายความว่าผมต้องนอนบ้านคนเดียว ไม่เอานะ
“ไม่อ่ะ นอนที่บ้านเนี่ยแหละ” แมทบอก ค่อยยังชั่วหน่อย
พอถึงบ้านผมก็รีบไปหยิบไอติมในตู้เย็นมากิน วันก่อนคุณอาแวะเอามาให้ เป็นไอติมแบบโฮมเมด ขอบอกว่าแพงมาก ขนาดแค่สกูปเดียวก็ห้าสิบหกสิบแล้วอ่ะ นี่ซื้อมาให้ผมเป็นกล่องๆ มีทั้งหมดสามรส
ได้ของหวานแล้วผมก็มานอนดูหนังที่ห้องนั่งเล่น แมทที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วหิ้วการบ้านลงมาทำข้างๆผม ผมก็กินไอติมไปดูหนังไปและป้อนแมทไปจนไอติมเกือบหมดกล่อง
“แมท อาทิตย์หน้าใช่รถป่ะ ขอยืมหน่อยดิ” ผมถามหลังจากที่หนังจบแล้ว แมทเงยหน้าจากหนังสือมองหน้าผมก่อนจะขมวดคิ้วคิด
“ไม่แน่ใจ ทำไม จะใช้เหรอ” แมทถาม ผมพยักหน้า
“อืม อาทิตย์หน้าพี่เซนเขาจะมาไทยอ่ะ แล้วเขาให้ต้นหอมพาไปเที่ยว เลยว่าจะยืมรถหน่อย น่าจะสะดวกกว่านั่งรถประจำทาง”
“ไม่แน่ใจ แต่เอาไปใช้ก็ได้ เดี๋ยวกลับไปเอารถที่บ้านมาใช้แทน” แมทบอก รถคันที่อยู่ที่บ้านเป็นคันที่พ่อแมทซื้อให้ แต่คันที่ขับอยู่นี่แมทซื้อเอง
“ขอบใจนะ” ผมบอก
“แล้วบอกไอ้ปืนหรือยัง” ผมถามในสิ่งที่ผมลืมไปเลย ผมยังไม่ได้บอกพี่ปืนเลยว่าพี่เซนจะมา แต่ต้องบอกด้วยเหรอ ผมต้องบอกใช่ป่ะ
“ฮึ ยังไม่ได้บอกเลย”
“เดี๋ยวก็เป็นเรื่องใหญ่หรอก ไปขอมันก่อนไป” แมทเอนหลังพิงโซฟา แมทนั่งที่พื้น ส่วนผมนอนอยู่บนโซฟา ผมรวบผมข้างหน้าแมทขึ้นแล้วก็สั่งให้แมทเอื้อมหยิบหนังยางบนโต๊ะกระจกมาเส้นเพื่อมันผมข้างหน้าให้แมท ผมจะได้ไม่ทิ่มตาเวลาก้มอ่านหนังสือ
“ไม่เป็นไรหรอกมั้ง” ผมยักไหล่ตอบแบบไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่
“หึ ตามใจแล้วกัน ถือว่าเตือนแล้วนะ”
แมทพูดแบบนี้ผมก็กังวลสิครับ ก่อนนอนผมคุยโทรศัพท์กับพี่ปืน แต่ก็ยังหาจังหวะบอกเรื่องพี่เซนไม่ได้ เลยกะไว้ว่าเจอหน้ากันเมื่อไหร่ค่อยบอกแล้วกัน น่าจะสื่อสารง่ายกว่าคุยทางโทรศัพท์
เช้าวันต่อมาเป็นวันเสาร์ ผมมีนัดไปซ้อมเต้น วันนี้ซันโทรมาบอกแต่เช้าว่าจองห้องซ้อมได้ เป็นอะไรที่พวกเรารู้สึกดีมากๆ เพราะถ้าได้ห้องซ้อมเราจะมีกระจกให้ดูลายท่าของแต่ละคนว่าเป็นยังไง
ผมโทรให้พี่ปืนมารับ พี่ปืนก็ไม่ได้ว่าอะไร ที่จริงผมนั่งรถไปเองก็ได้นะ แต่ขี้เกียจอ่ะ ใช้พี่ปืนสบายกว่า
ก่อนไปซ้อมเต้นเราก็แวะกินโจ๊กเจ้าเด็ด เช้าวันนี้พี่ปืนดูไม่ค่อยสดชื่นเท่าไหร่ ผมเลยยังไม่กล้าบอกเรื่องพี่เซน ไม่รู้ทำไม แต่ผมรู้กลัวที่จะบอกอ่ะ แต่ยังไงก็คงต้องบอกแหละ บางทีพี่ปืนอาจจะว่าไปเป็นเพื่อนผมก็ได้ ผมจะได้ไม่ต้องขับรถเอง ถึงผมจะขับรถเป็น แต่เพราะไม่ได้จับรถบ่อยเลยไม่มั่นใจที่จะขับรถในกรุงเทพเท่าไหร่
“พี่ปืนเมื่อคืนไม่ได้นอนเหรอ” ผมเป่าโจ๊กในช้อนก่อนจะตักเข้าปาก
“นิดหน่อย พอดีทำงานส่งอาจารย์น่ะ”
“เหรอ” ผมพยักหน้าเข้าใจ ผมเริ่มจะชินแล้วกับพวกที่เรียนอะไรเกี่ยวกับอาร์ตๆ พวกนี้เขาจะทำงานไม่เป็นเวลา คือมีอารมณ์ทำตอนไหนก็ทำตอนนั้น บางทีพี่ปืนยังตื่นมานั่งทำรูปส่งงานตอนดึกๆยังมีเลย
“กินตับไหม” พี่ปืนถามผม ผมมองจับในช้อนพี่ปืนก่อนจะฉีกยิ้มพยักหน้า พี่ปืนเลยตักตับมาใส่ในจานผม
“แล้วพี่ปืนไม่กินเหรอ” ผมถาม แต่ก็ตักตับเข้าปากไปแล้ว ถ้าพี่ปืนบอกว่ากินก็ไม่ทันแล้วล่ะ
“เคยกินแล้ว กินเถอะ”
“หือออ” ผมย่นจมูกใส่พี่ปืนนิดๆ ทำเป็นพูด เคยกินแล้ว ผมก็เคยกินบ้างเถอะ
กินโจ๊กเสร็จพี่ปืนก็ขับรถพาผมไปที่สตูดิโอ แถมยังลงมาส่งผมถึงห้องด้วย ผมบอกว่าเข้าไปเองด้วย แต่พี่ปืนไม่ยอม ผมก็เลยไม่ได้ว่าอะไร
“อ้าวพี่หวัดดี” ซันที่รู้จักกับพี่ปืนยกมือไหว้ เพื่อนคนอื่นๆเลยยกมือไหว้ตาม
“อืม ฝากด้วย” พี่ปืนพูดกับซันแล้วก็เอามือแตะที่เอวผมด้านหลังเบาๆ
“ได้พี่ ผมจะดูแลให้ ไม่ให้มันไปอ่อยหนุ่มที่ไหนแน่นอน” ไอ้ซันพูดแล้วก็หันมายักคิ้วกวนๆใส่ผม
“ไอ้บ้าซัน ไม่จริงนะพี่ปืน ผมไม่เคยทำอะไรแบบนั้น” ผมหันไปบอกพี่ปืน แต่พี่ปืนแค่กระตุกยิ้มเบาๆก่อนจะพูดตบท้าย เล่นเอาขนลุกขนชัน
“ก็ไม่ได้ว่าอะไร จะทำก็ได้ แต่อย่าให้จับได้เป็นพอ”
“ฮู้ยยย หาเรื่อง”
“เดี๋ยวมารับ จะเลิกแล้วก็โทรมา”
“ครับ ขับรถกลับดีๆนะ” ผมบอกด้วยความเป็นห่วง ดูเหมือนพี่ปืนจะง่วงไม่น้อย ถ้ารู้ว่าพี่เขาไม่ได้นอนเมื่อคืนผมไม่มีทางให้พี่ปืนมาส่งผมแน่ๆ เกิดหลับในรถชนคงไม่ใช่เรื่องดี
“แฟนเหรอ” บอส เพื่อนในทีมถามผม
“อืม” ผมตอบสั้นๆ
“ผู้ชายอ่ะนะ” บอสทำหน้าตกใจ ผมพยักหน้าอีกทีก่อนจะยิ้มนิดๆ
“อืม ทำไมเหรอ หรือว่ารับไม่ได้” ผมถาม ถ้าเพื่อนรับไม่ได้ผมก็ไม่รู้จะทำไงนะ
“ก็...เปล่าหรอก แค่แบบ มันแปลกๆอ่ะ”
“ความรักมันไม่มีกฏหรอกนะไอ้บอส คนที่วันๆไม่สนใจใครนอกจากเรื่องเต้นอย่างมึงจะไปเข้าใจอะไร” โนพูดแทนผม บอสตวัดสายตาไปมองโนแบบเคืองๆ
แต่ผมยิ้มให้กับคำพูดของโนนะ ‘ความรักไม่มีกฏ’ จะมีก็แค่คนสองคนที่รักกัน
ผมซ้อมเต้นตั้งแต่เช้าจนถึงบ่ายสาม เป็นอะไรที่ทรหดมาก แต่ก็สนุกดี พอได้ขยับแข็งขยับขาก็รู้ว่าตอนนี้ร่างกายผมคล่องตัวมากขึ้น แถมยังได้ท่าใหม่ๆและแนวการเต้นแบบที่ไม่เคยเต้นมาก่อนด้วย เพื่อนแต่ละคนก็มีทักษะที่ดี ช่วงพักซ้อมผมออกมาหาซื้อน้ำกิน ก็เดินสวนกับกลุ่มเต้นกลุ่มอื่น เขามองผมกันเกือบทุกคน ทีแรกผมไม่คิดว่าเขาจะมองผมหรอก แต่เผอิญว่ามีผมยืนซื้อน้ำอยู่คนเดียวไง พอซื้อเสร็จผมก็เดินไปที่ห้องซ้อมของตัวเอง แอบเห็นว่าเขาเข้าไปในห้องซ้อมห้องถัดจากห้องที่ผมซ้อมไปสองห้อง
“มาเร็วๆต้นหอม มีอะไรจะบอก” พี่ต้า หัวหน้ากลุ่มกวักมือเรียกผม ผมรีบวิ่งเข้าไปในข้างๆซันที่เว้นที่ไว้ให้ผม เรานั่งหันหน้ากันเป็นวงกลม ข้างๆผมเป็นโน
“อะไรเหรอ” พี่นิค สมาชิกในทีมอีกคนถาม ในกลุ่มเต้นผมตอนนี้มีเจ็ดคนครับ ค่อยทำความรู้จักกันไปเดี๋ยวก็คุ้นครับ
“อีกสามเดือนจะมีประกวดเต้นระดับประเทศ เป็นรายการใหม่ที่เพิ่งเข้ามาในไทยอ่ะ กูเลยว่าจะข้าร่วม พวกมึงคิดว่าไง” ต้าพูดพร้อมกับหยิบโปสเตอร์ในกระเป๋าเป้ให้พวกผมดู ผมรับมาดูด้วยความสนใจ ผมยังไม่เคยไปประกวดที่ไหนเลย แต่เต้นกับเพื่อนและเต้นคนเดียวอยู่บ้านเท่านั้น
“เอาดิพี่ ผมอยากเต้น” ผมบอก แค่คิดก็รู้สึกตื่นตัวจนอยากจะซ้อมทุกวันแล้วครับ
“อืม กูก็เอาด้วย” ซันพูด เพื่อนคนอื่นๆก็พยักหน้าเห็นด้วย
“งั้นสรุปว่าลงแข่งนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เราค่อยมาคิดธีมว่าจะเต้นแนวไหน ใช้เพลงอะไรแล้วกัน” พี่ต้าบอก พวกเรานั่งฟังเงียบๆด้วยความสนใจ
“มึงว่าทีมไอ้ไมล์มันจะลงไหม” พี่นิคเพื่อนพี่ต้าถามขึ้น สองคนนี้เขาอายุมากที่สุดครับ แต่ก็ห่างจากซันและโนไม่เท่าไหร่ ยังไงผมก็ยังเป็นน้องเล็กสุดในวงอยู่ดี ผมยังสิบเจ็ดอยู่เลย ผมกำลังภาวนาให้ถึงปีหน้าเร็วๆเสียที ผมจะได้สิบแปดสักที!
“ลง เพราะตอนกูไปเอาโปสเตอร์มันก็ไปเอาด้วย” พี่ต้าว่าหน้าเครียด ผมกระซิบถามซันว่าใครคือ ‘ไมล์’
“ไมล์คือศัตรูของพี่ต้า รู้สึกว่าวันนี้มันจะมาซ้อมที่นี้ด้วย อยู่ห้องที่สองถัดจากเราอ่ะ ตอนมาจองห้องเห็นชื่อมันจองไว้” พอซันพูด ผมถึงได้รู้ว่ากลุ่มที่มองผมตอนออกไปซื้อน้ำเป็นกลุ่มเดียวกับกลุ่มของไมล์
“พวกนั้นเต้นเก่งไหม” ผมถาม เพราะถ้าถึงขนาดที่พี่ต้ากับพี่นิคยกให้เป็นศัตรู ก็แสดงว่าต้องเก่งพอตัว
“มากเลยล่ะ ไอ้ไมล์มันเคยอยู่ที่อเมริกาตอนเด็กๆ ตอนอยู่ที่นิวยอร์คมันก็อยู่ในกลุ่มเต้น แถมมันยังเคยแข่งมาแล้วหลายเวที ทีมมันได้รางวัลมากมาย เรียกได้ว่ามันเป็นเทพตัวหนึ่งเลยล่ะ” ซันพูดเหมือนไม่ค่อยสบอารมณ์ สงสัยมันคงจะไม่ชอบไมล์ กูดูมันพูดสิครับ เอาคำว่า ‘เทพ’ กับคำว่า ‘ตัว’ มาใช่ร่วมกัน บอกได้ดีเลยว่ามันปลื้มอีกฝ่ายมากแค่ไหน
หลังจากคุยรายละเอียดกันเสร็จแล้วผมก็ออกไปนั่งรอพี่ปืนที่หน้าสตูดิโอ พอดีตื่นเต้นกับเรื่องที่จะได้ไปประกวดเต้นเลยลืมโทรไปบอกพี่ปืนล่วงหน้า แต่ก็ไม่เป็นไร ผมนั่งเล่นเกมส์รอก็ได้ เพราะวันนี้ก็ไม่ได้ทำอะไรอยู่แล้ว
ในตอนแรกผมว่าผมนั่งอยู่คนเดียวนะ ตอนนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้นั่งคนเดียว เพราะผมได้กลิ่นบุหรี่ พอหันไปมองก็เจอผู้ชายคนหนึ่ง เขาตัดผมทรงสกินเฮด ใบหน้าเรียวดูคมแบบชายไทย แต่ผิวเขาขาว หูเขาเจาะหลายรู
“ถ้าจะกรุณากันบ้านน่ะนะ ก็ดับบุหรี่ซะ” ผมบอกเสียงนิ่ง ช่างเป็นคนที่ไม่มีมารยาทเอาเสียเลย แต่อีกผ่ายเพียงแค่เหลือบตามามองผมก่อนจะพ่นควันบุหรี่ใส่หน้าผม ผมรีบยกมือปัดแล้วเอามือปิดจมูกทันที
“นิสัยเสีย” ผมว่าเขา ไม่รู้จักกันแล้วจะมาทำแบบนี้
“หึหึ นายอายุเท่าไหร่วะ ไม่สูบหรือไง เอาไว้” เขาล้วงบุหรี่ในกระเป๋าเสื้อส่งให้ผม ผมแค่ปรายตามองเท่านั้น
“ไม่ล่ะ ยังไม่อยากตาย” ผมตอบ ทำหน้าไม่พอใจให้เขาเห็น เขายักไหล่สองสามทีก่อนลุกขึ้นเอาบุหรี่ไปทิ้ง แล้วก็เดินกลับมานั่งข้างผมเหมือนเดิม
“นายน่ะ อยู่ทีมเดียวกับไอ้ต้าเหรอ” เขาถามผม ผมหันไปมองหน้าเขาก่อนจะกลับมาสนใจเกมส์ในโทรศัพท์ต่อ
“มีอะไร” ผมถามเขา การที่เข้ามาหาผมมันต้องมีอะไรแอบแฝงแน่ๆ
“ฉันชื่อไมล์ นายอยากย้ายมาอยู่ทีมฉันไหม” ผมนิ่งค้างหลังจากได้ฟังสิ่งที่เขาพูด ‘ไมล์’ คนนี้เองสินะ ผมนิ่งคิดก่อนจะตัดสินใจพูดอะไรออกไป
“ไม่ล่ะ ขอบใจ”
“ทำไม ทีมฉันดีกว่าตั้งเยอะ ถ้านายมาอยู่ทีมฉัน รับรองได้เลยว่านายจะได้สัมผัสกับคำว่าชนะ แต่ถ้ายังอยู่กับไอ้ต้าอยู่ ชาตินี้จะมีหวังหรือเปล่าก็ไม่รู้” เขาพูดแล้วก็ยกยิ้มหยันที่มุมปาก
“ไม่รู้สึกอะไรบางเหรอ บางทีนายก็ควรจะมีศักดิ์ศรีบ้างนะ การกระทำแบบนี้มันทุกเรศอ่ะ” การที่ต้องการแย่งชิงคนของทีมอื่น ผมว่ามันเป็นอะไรที่น่ารังเกียจมากๆ
“ฉันจะให้เวลา...”
“ขอตัวก่อนนะ” ผมบอกพร้อมกันลุกขึ้น หยิบกระเป๋าเป้ขึ้นสะพายแล้วเดินออกจากสตูดิโอซ้อมเต้นทันทีที่พี่ปืนส่งข้อความมาบอกว่าอยู่ที่หน้าสตูดิโอแล้ว ผมรู้ว่าเขาจะพูดอะไรต่อ คงจะให้ผมกลับไปคิดสินะ แต่ผมว่าผมไม่ต้องคิดหรอก ยังไงผมก็ไม่ย้ายทีม ต่อให้แข่งไปทั้งชาติแล้วไม่ชนะ แต่ผมก็ไม่คิดจะหลักหลังเพื่อนเด็ดขาด
วันนี้เป็นอีกวันที่ผมไม่ได้นอนบ้าน เพราะพี่ปืนบอกให้ผมไปนอนเป็นเพื่อนเขา ผมก็ไม่ได้ค้านอะไร ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว เพียงแค่ให้พี่ปืนพาไปที่บ้านก่อน เพราะผมมีการบ้านต้องทำส่งวันจันทร์ ผมโทรบอกแมทเรียบร้อย แมทก็ไม่ได้ว่าอะไร แน่อยู่แล้วครับ เดี๋ยวนี้เขาไม่ต้องการผมแล้ว ก็เขามีสุดที่รักเป็นของตัวเองแล้วนี่ จริงไหม
“พี่ปืน” ผมเรียกพี่ปืนที่นั่งดูนิตยสารเกี่ยวกับกล้องอะไรสักอย่าง ผมว่ามันถึงเวลาที่ต้องพูดความจริงแหละ
“หืม” พี่ปืนพึมพำเสียงในลำคอ แต่ไม่ได้สนใจผม ผมกลั้นใจแล้วก็ค่อยๆผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ
“พี่ปืน” ผมเรียกพี่ปืนอีกครั้งหนึ่ง คราวนี้พี่ปืนยอมละสายตาจากนิตยสารนั่นมามองหน้าผม
“มีอะไรก็พูดมา”
“คือว่า...อาทิตย์หน้าอ่ะ พี่เซนเขาจะมาไทย แล้วเขาก็ให้ผมพาเขาไปที่ยว พี่ปืนว่างไหม” ผมถามช้าๆ กลัวพี่ปืนฟังไม่เข้าใจ พี่ปืนนิ่งไปก่อนจะตอบ
“ไม่ว่าง แล้วก็ไม่ให้เราไปด้วย” พี่ปืนตอบเสียงแข็ง ผมอ้าปากค้างอย่างไม่เข้าใจ
“ทำไมอ่ะ ต้นหอมแค่พาพี่เซนไปเที่ยวเอง ทำไมไปไม่ได้อ่ะ” ผมถาม ไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ปืนถึงห้ามไม่ให้ผมไป
“ไม่ให้ไปก็คือไม่ให้ไป ให้มันไปหาคนอื่นพาเที่ยว” พี่ปืนพูด มองหน้าผมเขม็ง
“แต่ตอนที่ต้นหอมอยู่ที่ฝรั่งเศสพี่เขายังพาต้นหอมไปเที่ยวเลย ตอนที่พี่ทิ้งผมอ่ะ” ผมท้าวความถึงตอนปิดเทอมที่ผ่านมา พี่ปืนคิ้วกระตุกทันที ทำหน้าไม่พอใจผม
“พี่ทิ้งนายเมื่อไหร่ พูดให้ดีๆนะ” พี่ปืนหาเรื่องผม
“ก็ทิ้งจริงๆนิ แต่ช่างมันเถอะ ยังไงๆต้นหอมก็ต้องพาพี่เซนไปเที่ยวอ่ะ” ผมบอก พี่เขาเคยช่วยเหลือผม ถึงคราวที่ผมต้องตอบแทนเขาคือบ้าง มันผิดตรงไหนเนี่ย
“เฮอะ! ให้พี่ทายไหมล่ะ” พี่ปืนโยนหนังสือนิตยสารลงกับโต๊ะ
“ทายอะไร” ผมถามงงๆ
“ไอ้เซนนั่นนะ จีบนายอยู่”
“บ้า พี่ปืนมั่วแล้ว!” ผมปฏิเสธเสียงสูง จีบเจิบอะไร แค่พี่น้องกันเท่านั้น
“พนันกันไหมล่ะ” พี่ปืนท้า ผมมองพี่ปืนอย่างไม่ไว้ใจ ทำหน้าเจ้าเล่ห์แบบนั้น พี่ปืนต้องคิดอะไรไม่ดีอยู่แน่ๆ
“พนันอะไร” ผมถาม
“ถ้าไอ้เซนนั่นไม่ชอบนาย นายอยากได้อะไรอยากให้ฉันทำอะไรฉันจะให้ แต่ถ้ามันชอบนายจริงๆ นายต้องทำตามที่ฉันต้องการ ตกลงไหม” พี่ปืนยื่นข้อเสนอ ผมยิ้มออกก่อนจะตอบตกลง
“ก็ได้ ตามนั่นก็ได้ เพราะยังไงผมกับพี่เซนก็พี่น้องกันอยู่แล้ว” ผมบอกด้วยความมั่นใจ
“ฮึ ให้มันจริงก็แล้วกัน ฉันไปอาบน้ำก่อนล่ะ” พี่ปืนตีหน้านิ่งก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟา
“เดี๋ยวสิพี่ปืน” ผมรีบเรียกพี่เขาไว้เพราะเรื่องที่จะพาพี่เซนเที่ยวยังไม่เคลียร์เลย
“อะไรอีก” พี่ปืนหันมาท้าวเอวถามผม
“ตกลงพี่ให้ผมพาพี่เซนไปเที่ยวนะ”
“ไม่ ถ้าขัดคำสั่งโดนดีแน่”
“พี่ปืนใจร้ายอ่ะ!” ผมว่หน้างอ พี่ปืนแค่กระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะเดินเข้ามาหาผม แล้วก็ก้มลงจูบที่ปากผมเบาๆหนึ่งที
“เรื่องนั้นนายก็รู้ดีอยู่แล้วไม่ใช่เหรอว่าฉันนะ...ใจร้าย” ล้อเลียนผมเสร็จพี่ปืนก็เดินอารมณ์ดีเข้าห้องนอนไป
ฮึ่ย! ไอ้พี่ปืนบ้า! แล้วผมจะเอายังไงเรื่องพี่เซนดีเนี่ย เครียด!!!
……………………………………………
# หึหึ คิดว่าไง น้องต้นหอมเราจะขัดคำสั่งพี่ปืนไหม
# เบื่อเรื่องนี้กันหรือยัง แต่ถึงเบื่อเราก็ไม่จบให้ง่ายหรอกนะ ฮ่าๆๆ เป็นเรื่องที่เนื้อหายาวดีจริง
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
