เลือดมังกร ตอนที่ 30 ฮันนีมูนข้ามประเทศ ( อวสาน ) up 26/4/2556
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: เลือดมังกร ตอนที่ 30 ฮันนีมูนข้ามประเทศ ( อวสาน ) up 26/4/2556  (อ่าน 72942 ครั้ง)

ออฟไลน์ hello_lovestory

  • >>I'm C-Z@<<
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 881
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +47/-0
Re: เลือดมังกร ตอนที่ 19.1 up 27/03/2556
«ตอบ #120 เมื่อ28-03-2013 23:13:00 »

ฟินสุดๆ :hao6: :hao6: :hao6: :hao7: :hao7:

loveice

  • บุคคลทั่วไป
Re: เลือดมังกร ตอนที่ 19.1 up 27/03/2556
«ตอบ #121 เมื่อ29-03-2013 22:38:16 »

มาแล้วๆ   คราวนี้หยุดยาวนะครับ ผู้อ่านต้องห้ามลืมนิยายเรื่องนี้นะครับ^^ 

ตอนที่ 19.2

        ผมเดินออกมาจากป่าพร้อมกับรอยยิ้ม  ใช่นี่ผมกำลังยิ้ม และมันเป็นรอยยิ้มที่ผมมีความสุขที่สุด  ยอมรับเลยว่าความสุขที่สุด ย้ำๆ  พี่ชายจอมจุ้นทำเอาซะผมเองต้องร้องไห้ ดราม่ามาก   กว่าเราสองคนจะเข้าใจกัน เฮ้อ ผมเดินมาเรื่อยๆจนถึงเรือนพักของผมแต่………เอ๊ะนั่นคุ้นๆนะ ผมเห็นชายร่างสูงหันหลังให้ผมอยู่ที่ประตูหน้าห้องพัก  ไม่ทันที่ผมจะทักเลย พี่เค้าก็หันกลับมาแล้วถามขึ้นมาว่า……..

“เน! เมื่อกี้ไปไหนกับไอ้วินมา  หาแทบแย่”

“เอ่อ…..พี่เครส รู้”

“ใช่ พี่รู้ทุกอย่าง ที่เกี่ยวกับเน เนเกิดวันไหน ชอบอะไรไม่ชอบอะไรพี่รู้หมด เอาหละบอกพี่มาได้แล้ว……”

“เดี๋ยวนะ………พี่เครสครับพี่เครส ไปเอามาจากไหนกันครับเรื่องพวกนี้”

“พี่ไม่จำเป็นต้องบอก  ”

 พี่เครสพูดแล้วเบี่ยงบ่ายหน้าไปทาวอื่น ดูก็รู้ว่าเป็นคนที่โกหกไม่เก่งเลย

“ครับไม่บอกก็ไม่บอก อืม ถ้าอย่างนั้น ขอทางให้ผมทีผมจะเข้าห้อง”

“ไม่เน   เนบอกพี่มาก่อนว่า  เนไปคุยกับมันเรื่องอะไรในป่านั่น”

“ผมจำเป็นต้องบอกพี่ใช่ไหมครับ”

“ใช่ ต้องบอก!  ” สายตาคู่นั่นมันช่างดูแน่วแน่ซะยิ่งกว่าอะไรเสียอีก

“ได้ ถ้าพี่เครสอยากรู้ แต่ผมไม่รับรองนะว่าพี่เครสจะรับได้ไหม แต่ผมก็จะบอก เพราะมันเป็นความต้องการของพี่ ”

“พูดมาสิ”



“พี่วินขอโอกาสให้ผมเปิดใจ……..”

“อะไรนะ  แล้วนี่ เนตอบมันว่ายังไง”

“เอ่อ  พี่เครสผมยังพูดไม่จบนะ  อืม อันนี้ผมก็ต้องบอกพี่เครสด้วยใช่ไหมครับ”

“เน  อย่าประชด”

“เอ่อ ก็ ผมตอบพี่วินไปว่า ผมขอเวลา”

“เน  พี่ดีใจพี่ดีใจจริงๆ  ขอบใจที่ให้โอกาสพี่และตัดสินใจบอกไอ้วินไปแบบนั้น”

“ผมว่าอย่าเสียเวลาเลยนะพี่เครส  ผมไม่ได้ชอบผู้ชายหรอกครับ ผมเอง็บอกพี่วินไปแบบนี้เหมือนกัน”

“ไม่อ่ะ พี่รู้ว่าเนชอบอะไรไม่ชอบอะไร เพียงแต่เนไม่รู้ใจตัวเองเท่านั้น”

“ผมหรอที่ไม่รู้ใจตัวเอง นี่มันชีวิตผมนะ ผมจะไม่รู้ได้ยังไง  ”

“ไม่รู้แหละพี่จะพิสูจน์ คอยดูให่ดี”

          ว่าไปแล้วพี่เครสก็น่ากลัวเหมือนกันนะ โดยเฉพาะตอนนี้พี่เค้าเดินใกล้เข้ามาหาผม หน้าตาท่าทางหื่นมาก

“พี่เครส  จะทำอะไร  ถอยไปนะครับ  ผมบอกให้ถอยไป ช่วยด้วย ใครอยู่แถวนี้ ช่วยที”

“เห็นไหม แค่พี่จะจูบเน เนยังน่าแดงเลย”

“พี่เครสอย่าทำอย่างนี้  มันไม่ดีหรอกนะ อย่าพิสูจน์อีกเลย”

“ไม่!!!  พี่จะทำ ถ้ามันทำให้เนตาสว่างได้รู้หัวใจตัวเองว่าชอบอะไรไม่ชอบอะไร”

“พี่เครสอย่าบังคับผมนะ  ยิ่งพี่ทำแบบนี้ผมยิ่งตัดสินใจง่ายขึ้นนะครับว่าพี่คือคนที่ใช่รึเปล่า”

“เน!!! เออ คือ เอ่อ  พี่ขอโทษ”

“พี่เครสครับ ผมเพลียมากวันนี้บอกทุกคนด้วยว่าเนไม่ได้ทำอาหารให้ทานนะครับ คงเป็นแม่บ้านแล้วหล่ะ ขอตัวนะครับ”

“เอ่อเนเดี๋ยวก่อน  พี่ขอโทษจริงๆนะ”

“ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจ พี่เครสเองหาอะไรทานด้วยนะครับ”

“แต่เนครับ พี่ไม่สบายใจนะ เนพอจะทำให้พี่สบายใจขึ้นได้รึเปล่า อะไรก็ได้ช่วยที พี่ร้อนรนใจบอกไม่ถูก”

“แค่นี้พอไหมครับพี่เครส”

            ผมยิ้มให้พี่เครส และนี่คือยิ้มที่ออกมาจากใจ ไม่ได้เสแสร้ง  บ่งบอกว่าเหตุการณ์ที่พี่เค้าทำเมื่อกี้นั้นผมไม่ถือสาหาความ
อะไร

“ขอบใจมากนะ ที่เนไม่ถือสาพี่  พี่มันโง่เอง เนพักผ่อนเยอะๆนะ พี่เป็นห่วง”

“ครับ”

        ผมเข้าไปในห้องแล้วปิดประตูห้องพักซะ ส่ายหัวให้กับชีวิตที่มีแต่เรื่องแบบนี้  ผมเองจนปัญญาแล้ว  กามเทพตัวน้อย ใจ
ร้ายกับผมมากเหลือเกิน เล่นเอาซะผมตั้งตัวไม่ทัน ในชั่วเวลาที่ผ่านมาไม่เกิน 3 เดือนผมกลับเจอผู้ชายที่เข้ามายุ่งวุ่นวายในชีวิต
ผม ทำให้ผมทุกข์บ้าง สุขบ้างแตกต่างกันออกไป แต่ผมก็จะไม่ฝืน  ไม่รู้ว่ากามเทพจะส่งใครมารังแกผมต่อไปอีกรึเปล่า

“อ้าว เมเบิ้ล  ทำไมกลับมาเร็วจัง  ไม่ไปทานข้าวเย็นก่อนหรอ”

“ยังหรอก นี่เมเบิ้ลเข้ามาที่นี่เพราะคิดว่าเนจะอยู่ที่ห้อง คือจะชวนไปกินข้าว และแล้วก็คาดการณ์ไม่ผิดเลยจริงๆ”

“เมเบิ้ลไปทานเถอะ เราเพลียมาก อยากพักผ่อน”

“เป็นอะไรมากไหม ไหนๆให้เมเบิ้ลดูอาการหน่อยนะ”

“ไม่เป็นไรเมเบิ้ล”


“อยู่นิ่งๆนะเน  ขอเมเบิ้ลตรวจดูอาการแป๊บนึง”

           ผมเหลือบไปจ้องมองสายตาคู่นั้นของเมเบิ้ลเข้า  มันเหมือนมีมนต์สะกดอะไรบางอย่างที่บอกแต่เพียงว่าให้จ้องมองเค้า
นานๆ  เมเบิ้ลเองก็มองผมไม่ละสายตาเลย เค้ามองผมแล้วพร้อมที่จะโน้มตัวเอียงลงมาหาผมเรื่อยๆ ใกล้เข้าๆ  จนผมรับรู้ถึงลม
หายใจที่อุ่นๆออกมา

“เอ่อ เมเบิ้ล ใกล้เกินไปแล้ว เราหายใจไม่ออก”

“อ้อ เอ่อ  ขอโทษที เราเผลอตัวหน่ะ  อืมอาการก็ไม่มีอะไรมาก สงสัยเพลียจากการงานนั่นแหละ”

“หรอ  อืม โอเคเราจะพักแล้ว เมเบิ้ลไปกินข้าวเถอะเดี๋ยวเป็นอะไรขึ้นมาอีกนะ”

“ห่วงแต่เมเบิ้ลนะ เนควรจะห่วงตัวเองมากกว่านี้ เอาเป็นว่าเมเบิ้ลไปเอาข้าวมาให้เนกินที่นี่เลยดีไหม”

“อย่าเลย เกรงใจ อีกอย่างกลัวมดจะขึ้นที่นอนด้วย”

“เอางั้นหรอ โอเค เมเบิ้ลไปแล้วก็ได้  นอนรักษาตัวดีๆนะ  พรุ่งนี้เมเบิ้ลจะได้กินข้าวฝีมือเน”

“อืมได้ๆ”

         ผมมองดูเมเบิ้ลเดินออกจากห้องไป แล้วผมเองก็ล้มตัวลงนอนสิครับ  วันนี้เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว  และพี่วินที่ทำเอาผม
เหนื่อยสุดๆ

“วันนี้มันวันอะไรของเรานะทำไมมีแต่ผู้ชายมาคอยเป็นห่วงจัง  พี่บิลันพี่อย่าเป็นแบบนี้อีกคนนะ ผมไม่ไหวแล้วจริงๆ พวกพี่ทำเอา
ผมหัวปั่นไปหมด ผมเองก็สับสนอยู่มาก  ไม่เอาแล้วพักผ่อนดีกว่าเรา พวกเพื่อนๆคงตามกันมาทีหลังหล่ะมั้ง”





( กลุ่มแก้งค์นั้นแหละ )

เช้าวันใหม่  พวกแก้งค์พอยซันไอวี่ เริ่มเดินทางตั้งแต่เช้าจนมาถึงที่นี่ ที่ๆจัดโครงการจิตอาสาพัฒนาชุมชน

“พี่เอส แน่ใจนะว่าที่นี่”

“เอ้านาวา มาถามพี่ได้ไง  พี่ก็ขับมาตามที่นาวาบอกพี่นี่แหละ”

“พี่เซฟพร้อมนะ แผนที่เตรียมไว้ต้องสำเร็จเท่านั้น”

“เออๆ รู้แล้วสั่งอยู่นั่นแหละ นี่พี่นะไม่ใช่คนรับใช้”

“อย่าพูดมากหน่าพี่เซฟ  พี่เอส พีท  เข้าไปกันเถอะ”
“อืม”

     นาวาเดินเข้าไปที่ห้องพักของพวกผมเป็นที่แรกแต่ก็พบกับความว่างเปล่า เค้าพยายามเข้าห้องอื่นๆด้วยแต่ก็ไม่พบใคร

“เอ๊ะ  คนหายไปไหนหมด”

“นาวาๆ  ทางนี้ลองไปที่โรงอาหารตรงนั้นดูสิ  เหมือนจะมีคนอยู่ตรงนั้นนะ”

“อืม ก็ไปสิ เดินมาบอกทำไมพี่เซฟ”

“อ้าวบอกดีๆ โดนด่าซะงั้น”

“ฮุ้ย หงุดหงิด ถอยหลีกทาง”

“แหมไอ้น้องคนนี้ ”

      นาวาเดินไปที่โรงอาหารอย่างหัวเสีย  แต่แล้วเค้าก็พบกับคนที่ทำอาหารอยู่แต่กลับกลายเป็นว่าเค้ารู้จักและเคยเห็นหน้าเห็นตามาเป็นอย่างดี

“แก  ไอ้เด็กรับใช้”นาวาสะบทคำพูดออกมาดังพอที่เจ้าตัวที่ยืนหันหลังทำหารอยู่นั้นหันมาหานาวา





( ผมเองเนไง )

“คุณนาวา!”

“หึ ตกใจหล่ะสิ ฉันบอกแล้วไงว่าแกพาพี่วินหนีไปจากฉันไม่ได้หรอก   เค้าอยู่ไหน”

“พี่วินกำลังไปช่วยเพื่อนๆสร้างบ้านเอื้ออาทรที่ในหมู่บ้านครับ”

“ก็ดี  พี่วินไม่อยู่กับแกก็ดีแล้ว เดี๋ยวนี้กล้าเรียกพี่วินเต็มปากเต็มคำเลนะ หึ  คุณลุงใหญ่รับแกเป็นลูกแล้วรึยังก็ยังไม่รู้”

“คุณนาวา คุณดูถูกผมมากเกินไปแล้วนะครับ”
“ทำไม แกจะทำไมฉัน ห้ะ”

“นาวาๆ มีอะไรกันหรอวะ”

“พีท  แกมาก็ดีแล้ว  ไอ้เด็กเหลือขอนี่มันกล้าดีมาต่อปากต่อคำกับฉัน”

“จริงหรอ  ดี งั้นฉันจัดการเอง นาวาถอยไป”

            ผมเห็นพีทเดินเข้ามาอย่างเร็วแต่ผมก็ไหวตัวทัน

“หยุดนะคุณพีท  คราวก่อนพวกคุณจะทำอะไรผมก็ได้ ผมยอมหมดทุกครั้ง แต่คราวนี้ผมไม่ยอมพวกคุณอีกต่อไปแล้ว  พวกคุณ
คงไม่อยากจะลองดีกับคุณพ่อผมหรอกนะครับ”

“ไอ้พีท แกจะยืนนิ่งทำไม อย่าไปฟังมัน  ไปจัดการมันเร็ว”

“เอ่อ นาวา แต่เด็กนี่มันเป็นลูกของคุณลุงใหญ่นะ  ฉันว่าเราเจรจากันก็พอแล้วมั้ง”

“โอ้ย ไอ้พีท ไอ้ปอดแหก  หลบไปฉันจัดการเอง ไอ้เน แก”

“คุณนาวา หยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะ ผมย้ำอีกครั้งนะ ถ้าคุณแตะต้องตัวผมแม้แต่นิดเดียว แค่นิดเดียว”

“ทำไม แกจะฟ้องคุณลุงใหญ่ กับ พี่วินหรอ”

“เปล่าครับ ผมไม่ได้เป็นพวกปากขี้ฟ้องอย่างที่คุณๆเข้าใจหรอกครับ”

“อย่ามาประชดประชัน จะพูดอะไรก็รีบๆพูด”

“ผมกำลังจะบอกว่า  ถ้าคุณจะมาด้วยเรื่องพันธุ์นั้น คุณกลับไปเถอะ  เพราะที่นี่ไม่เหมาะกับคุณ”

“ไม่ต้องมาหวังดี  คนอย่างแกมีแต่หวังดีประสงค์ร้าย ฉันว่าแกรีบออกไปจากคฤหาสน์ 100 ล้านได้แล้ว ก่อนที่ความจริงที่แอบอ้าง
ว่าเป็นลูกมันจะแดงออกมา ไอ้เด็กคนรับใช้”

“ขอโทษนะครับ ผมไม่ใช่เด็กรับใช้  ผมขอย้ำอีกครั้งว่าผมเป็นทายาทมังกร ลูกชายคนเดียวของคุณพ่อ ครับ”

“หึ  คนอื่นจะว่ายังไงก็ตามแต่  ในสายตาฉันแกมันก็ไอ้เด็กรับใช้  พวกคางคกขึ้นวอ”

“ครับผมมันคางคกขึ้นวอ  ก็โอเคนะ ยังดีกว่าพวกหงส์ที่ทำตัวเป็นกา  มีดีอยู่แล้วแต่ไม่รู้คุณค่า กลับทำตัวเละเทะไม่มีเค้าความ
เป็นผู้ดีเหลืออยู่เลย”

“แก แกว่าฉัน   โอ้ย ไอ้บ้า ไอ้ ฉันจะด่าแกยังไงดี  แกนี่มันน่าเบื่อที่สุดในโลกเลย  เชิญทำตัวเย็นชาต่อไปคนเดียวแกเถอะ  ไอ้
พีทไปหาพี่วินในหมู่บ้านกัน เร็วๆสิ”

“ผมว่าพวกคุณอย่าเสียเวลาเลยครับ ขืนพวกคุณตามไปก็พลอยจะทำให้พี่วินหงุดหงิดเอาเปล่าๆ”

“ทำไมพี่วินต้องหงุดหงิดฉัน  คนที่พี่เค้าควรหงุดหงิดคือแกต่างหาก  ”


“อุย ไม่หรอกครับ พี่วินไม่ได้หงุดหงิดผมเหมือนเมื่อก่อนแล้วหล่ะครับ  เพราะเราสองคนเข้าใจกันดีแล้ว โดยเฉพาะเรื่องที่คุณทำ
อะไรกับผมไว้”
“นี่แก  หึ้ย ไหนเมื่อกี้แกบอกว่าแกไม่ใช่คนขี้ฟ้องไง”

“ผมเปล่าครับ  พี่วินเค้าเป็นคนไปดูกล้องวงจรปิดเอง  และหลักฐานก็มัดตัวคุณอยู่”

“ไม่จริงอ่ะ แก แก แกขู่ฉัน ฉันไม่หลงกลแกหรอก  ”

“จริงครับ  และพี่วินเค้าเพิ่งจะบอกผมไปเมื่อวานว่าจะปกป้องดูแลผม  และพร้อมที่จะเปลี่ยนตัวเองเพื่อผม”

“หยุดพูดจาเหลวไหลซะที  ฉันเกลียดไอ้น้ำเสียงเย็นชาของแกเต็มทนแล้ว แกรู้อะไรไหมว่าแกเป็นคนที่น่าเบื่อที่สุดในโลกเลย 
ไอ้บ้า   ไปกันเถอะพีท  ฉันอยู่กับมันนานๆจะเป็นประสาทตาย พี่วินทนได้ยังไง ประหลาดคนอย่างงี้  ฉันคุยให้เปลืองน้ำลาย
หรอก”

           ผมมองนาวา กับพีทเดินออกจากโรงอาหารไป  แล้วไอ้พี่เอส ไอ้พี่เซฟก็ตามมาสมทบ

“น้องชายของคุณเค้าเพิ่งเดินออกไปเมื่อสักครู่นี้เองครับ ไปทางโน้นแล้ว”
           ผมบอกไอ้พี่เอสไอ้พี่เซฟที่กำลังตั้งท่าจะถาม แต่ผมก็ตอบไปก่อนเพราะไม่อยากจะยุ่งอะไรด้วยนานๆกันคนพวกนี้

“เออ ขอบใจ  เดี๋ยวจะกลับมาหาอีกครั้ง”

“แล้วแต่สะดวกครับ” ผมยิ้มให้พวกพี่สองคนนั้นไป  แกล้งให้เป็นบ้ากันไปเลยก็ดี

“โอ้ย ดูสิวะ ทำเป็นอยู่หน้าเดียวนะมึงว่าไหมไอ้เซฟ  ”

“หน้าอะไรวะไอ้เอส”

“ก็หน้าศพไง นี่ไงวะเห็นไหม  เหี้ย  คนอะไรวะโครตน่าเบื่อชะมัดเจอหน้าพวกเราก็หน้านี้ตลอด เย็นชาแบบนี้กูชอบ  เดี๋ยวเจอกัน
นะที่รัก  ไปโว้ยไอ้เซฟ”

      ผมมองดูพวกเค้าเดินตามกันไป  ชายหนุ่มร่างสูงสองคนเมื่อกี้นี้ทำเอาผมตกใจแต่ก็ไม่ได้แสดงกิริยาอะไรออกมามากนัก

“นี่วันนี้มันเป็นวันอะไรนะ  สงสัยจะเป็นวันโลกาวินาศ   ”

            ผมล้มตัวนั่งลงที่เก้าอี้ตัวที่ใกล้ที่สุดพร้อมกับกุมขมับตัวเอง   นี่อย่าบอกนะว่าอีก 4 วันที่เหลือ  ที่นี่จะกลายเป็นพื้นที่สี
แดงไปแล้ว  ไม่นะ  พวกเค้าคงไม่ได้มาเปิดศึกกับผมใช่ไหม  ถ้าใช่ศึกครั้งนี้  เราจะได้เห็นดีกัน นาวา 



ถึงจะไม่ได้อะพเดทหลายวันจากนี้ไป แต่ก็จะมาต่อให้เร็วที่สุดนะครับ^^

ออฟไลน์ hello_lovestory

  • >>I'm C-Z@<<
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 881
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +47/-0
Re: เลือดมังกร ตอนที่ 19.2 up 29/03/2556
«ตอบ #122 เมื่อ31-03-2013 02:24:59 »

ลุ้นน้องเนต่อ

ออฟไลน์ sittikorn

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 125
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-0
Re: เลือดมังกร ตอนที่ 19.2 up 29/03/2556
«ตอบ #123 เมื่อ01-04-2013 12:27:51 »

 :serius2:

loveice

  • บุคคลทั่วไป
Re: เลือดมังกร ตอนที่ 19.2 up 29/03/2556
«ตอบ #124 เมื่อ02-04-2013 21:58:40 »

ตอนที่ 20.1


 :mew3: :mew3: :mew3:

      เหนื่อยใจ เหนื่อยกายไม่พอ ยังมาเหนื่อยกับแก็งค์พอยซันไอวี่อีก เหนื่อยมากจริงๆ ไม่รู้เมื่อไหร่จะจบสิ้นกันซะที  นี่นาวาไปหาพี่วินกลางหมู่บ้านแล้วจะเป็นอะไรอีกไหมนะ  แต่ถ้าผมไปด้วยก็คงไม่สะดวก จะให้ไปฟังเค้าพูดกันก็ไม่ดีอีกเดี๋ยวจะเสียมารยาท  เฮ้อ นี่ผมเป็นเอามากนะเนี่ย ตั้งแต่วันปรับความเข้าใจกับพี่วินวันนั้นเป็นต้นมาผมก็รู้สึกตัวว่าตัวเองเปลี่ยนไป  แต่สิ่งนี้ผมก็ยังยืนยันมันไม่ได้เหมือนกันว่าใช่อารมณ์และความรู้สึกที่ใครต่อใครเค้ารักกันรึเปล่า

“อ้าว เน อยู่นี่เอง  เรื่องใหญ่แล้วไปกับฉันเร็ว!!”

“เดี๋ยวยัยน้ำ อย่าเพิ่งดึงสิ”

“ไม่ดึงไม่ได้ แกรู้ไหมว่าพวกนั้นมันตามมาถึงที่นี่เลยนะ  ฉันแทบกระอักเลือดไม่รู้มันมาได้ยังไง”

“ยัยน้ำ  นี่แกเห็นพวกพอยซันไอวี่แล้วหรอ”

“อ้าว อะไรกัน นี่อย่าบอกนะว่าแกเห็นพวกนั้นแล้ว  เฮ้ย พวกนั้นแวะมาที่นี่ก่อนอย่างนั้นหรอ ไหนๆดูหน่อยซิมันทำอะไรแกรึเปล่า”

“เฮ้ยๆ  น้ำๆ ใจเย็นๆ  ไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้นแหละ เราโอเค  แกก็น่าจะโอเคเหมือนฉันนะ”

“เวรกรรม  นี่แกรู้อะไรไหมว่าพวกนั้นจะไปหาพี่บิลันคนดีของเธออยู่นะ ไอ้ที่ชื่อ พีท อะไรนั่นหนะ กระดากปากจังพูดชื่อพวกนี้มา
แล้วขนลุก”

“ปล่อยเค้าไปเถอะ”

“ฮะ นี่ฉันหูฝาดไปใชไหม  เนแกบ้าไปแล้ว นั่นพี่บิลันสุดหล่อของฉันเชียวนะ ไอดอลฉันเลยนะ แต่แก แก แก…..”

“แกอะไรน้ำพูดให้จบๆ”

“ก็แก ไม่เป็นห่วงพี่บิลันเลยแม้แต่น้อย”

“ห่วงสิน้ำ ฉันห่วงทุกคนนั่นแหละ”

“อ้าวห่วง ห่วงแล้วมานั่งอยู่ที่โรงอาหารเนี่ยนะ?”

“อืม ฉันทำอะไรพวกเค้าไม่ได้หรอก มันเป็นการละเมิดสิทธิของคน”

“โอ้ย จะพ่อพระไปถึงไหน  พวกนั้นนั่นแหละที่กำลังละเมิดสิทธิแกอยู่  พวกนั้นมันจะไปยุ่งกับคนรักแกอยู่นะ จะโดนคาบแหล่ไม่
คาบแหล่อยู่แล้ว”

“พี่วิน!!!”

“ฮะ  อะไรนะเน  พี่วินหรอ  นี่แก  พูดว่า…..ไม่ๆ ไม่นะเน  เนแกชอบพี่วินหรอ   ไม่นะฉันไม่เชื่อ  ถอนคำพูดเดี๋ยวนี้”

“เอ่อคือ น้ำๆ  คือฉันแบบว่า ฉัน……”

“เน  ฉันไม่นึกไม่ฝันว่าไอ้บ้าชีวินนั่นที่เป็นคนทำร้ายแกแทบตาย จนต้องเข้าโรงพยาบาล กลับกลายมาเป็นว่าความทรมานที่มัน
มอบมาให้แกจะกลับกลายเป็นความรัก   ฉันเสียใจนะเน”

“น้ำๆ ฉันขอโทษ  แกเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันเลยนะ ฉันอยากขอร้องแกหน่อย”

“เรื่องอะไรอีกหล่ะ นี่ ถ้าเรื่องให้ไปญาติดีกับไอ้พี่บ้านั่นฉันไม่ยุ่งด้วยนะเน  มันทำแกถึงขนาดนี้แล้วแกก็ยังจะ….”

“น้ำ  หยุดพูดก่อนจะได้ไหม ถือซะว่าฉันขอร้องแกนะน้ำ”

“โอ้ย!! เออๆ  ว่ามา…..”

“ฉันอยากให้แกให้โอกาสพี่วินหน่อยจะได้ไหม  ตัวตนของพี่วิน ตอนนี้ฉันไม่มั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่เท่าที่ฉันได้สัมผัสได้อยู่ใกล้
เค้ามาระยะนึงแล้วเนี่ย ฉันรู้ว่าพี่วินไม่ได้เป็นอย่างที่แกมองเห็นไปซะหมดหรอกนะ  เค้ายังมีมุมที่อ่อนโยน  มุมที่อ่อนแอ มุมที่
อ่อนไหว  นะน้ำเชื่อฉันเถอะ”

“ที่แกพูดมาแทบจะอวก ไอ้พี่วินเนี่ยนะอ่อนแอ อ่อนไหว อ่อนโยน โอ้ยฉันปวดตับจริงๆ”

“น้ำ ให้โอกาสพี่วินซักครั้งนะ”

“เออๆ ขอคิดดูก่อน……”

“ขอบใจมากนะเพื่อนน้ำ”

“แต่……..”

“แต่อะไรอ่ะน้ำ”

“ถ้าพี่วินแกทำร้ายแกอีกครั้งนึงฉันจะตัดหางปล่อยวัดมันซะ”

“ฮ่าๆ”

“ขำอะไรเน  นี่ฉันทำไปเนี่ยเพื่อแกนะ”

“เปล่าๆ ขอบใจมาก”

“เออ แล้วสรุปไม่ไปใช่ไหม”

“อืม ก็กะจะไม่ไปอ่ะนะ”

“ตามใจ  พวกนั้นคาบไปรับประทานฉันไม่รู้ด้วยนะจ้ะ”

“ไม่รู้สิถ้าเค้าชอบเราจริงๆ ก็ต้องซื่อสัตย์กับเราสิเนาะ”

“อย่าไปยึดติดกับอะไรให้มากนักนะเน  ระยะทางมักทำให้คนเราเลิกรักกันก็เยอะถมเถไป”

“ไม่หรอกน้ำ  ฉันเชื่อว่า พี่วินจะไม่ทำแบบนั้น”

“ฝันไปเถอะ เพลบอย แบบนั้น”

“อย่าไปพูดให้พี่วินอย่างนั้นสิน้ำ”

“โอ้ยเน  ฉันนี่นะตอนอยู่มหาลัยอ่ะ  เห็นมาเต็มๆสองลูกกะตาฉันเลยวันๆพี่วินแกอ่ะ ควงสาวเป็นว่าเล่น  แกก็รู้ว่าพี่วินเป็นแบบนี้

แกก็ยังจะรักเค้า”

“เปล่า   ไม่ได้รัก ตอนนี้ฉันอยู่ในช่วงพิสูจน์ความรู้สึกตัวเองเท่านั้น”

“เออๆ  ฉันไปเป็นหูเป็นตาให้แกก็ได้  ไปแล้วเดี๋ยวพวกนั้นจะทำอะไรเกินนี้อีก”

            พี่วิน ผมเชื่อใจพี่วินนะเชื่อมากด้วยว่าพี่จะไม่ทำอย่างที่น้ำมันว่ามา  ผมคิดว่าผมรู้จักพี่วินดีพอ ถึงจะยังรู้ไม่หมดก็ตาม
แต่ผมจะพยายามรู้ให้หมดให้เร็วที่สุดนะครับ




( พี่วิน )

“พิ่วินครับ  พี่วิน”

           ผมกำลังตอกตะปูที่ฝาผนังบ้านเอื้ออาทรอยู่ก็มีเสียงคุ้นๆแจ่วๆเรียกชื่อผมสุดดัง และผมเองก็อดจะหันไปมองไม่ได้ แต่พอมองไปเท่านั้นแหละ  นาวานั่นเอง นี่เค้าลงทุนตามมาถึงที่นี่เลยหรอ  เฮ้อ  นี่คิดจะลองดีกับผมใช่ไหม

“มาที่นี่ทำไม!!!” ผมหันไปพูดใส่ตรงๆ เพราะไม่อยากจะทำดีด้วยเท่าไหร่ อีกอย่างผมร้อน ผมหิวด้วยข้าวเที่ยงก็ยังไม่ได้กินอีก

“โถ พี่วินเห็นหน้านาวา ก็ยิ้มหน่อยสิครับพี่  นาวาอุตส่าห์มาหานะ  เหนื่อยไหมให้นาวาช่วยอะไรไหม”

“ไม่ต้อง!!!”

“แหมพี่วินครับ  นาวารู้นะว่าพี่วินยังโกรธอยู่ นาวาขอโทษนาวาไม่ได้ตั้งใจให้พี่วินเข้าใจเนผิดไปนะ”

“หยุดพูดแล้วกลับไปได้แล้วนาวา!!!”

“พี่วิน  นี่ นี่พี่ไล่นาวาหรอ??”

“ฉันขอพูดเป็นครั้งสุดท้ายนะนาวา อย่ายุ่งกับเนแล้วก็พวกฉันอีก  ไปได้แล้ว”

“จริงๆด้วยพี่วินรักมัน พี่วินรักมัน อย่างที่คนทั่วมหาลัยเค้าล่ำลือกัน”

“ใช่….พี่รักเน พอใจยัง  ออกไปจากที่นี่ ตรงนี้ เดี๋ยวนี้ด้วย ไอ้แบงค์ ไอ้โซ  เอาพวกนี้กลับไป”

“เออๆได้ๆ   ไปเถอะนะน้องนาวา  ไอ้วินมันยังไม่พร้อมจะคุยหรอก”

“ไอ้แบงค์อย่าพูดมาก กูไม่มีวันจะคุยกับคนโหดร้ายแบบนี้เด็ดขาด”

“พอแล้ว  ไอ้พี่แบงค์ ไอ้พี่โซ  ไม่ต้องมาจับฉัน ฉันมีเท้าฉันกลับเองได้  พี่วินฟังไว้เลยนะว่านาวาคนนี้จะไม่หยุดแค่นี้  ถ้านาวาไม่
ได้ ไอ้หน้าอื่นก็ไม่ได้เหมือนกัน”

“อ้าว เดินไปโน่นแล้ว ไอ้วินเอาไงวะ  กูบอกมึงแล้วว่าอย่าหล่อให้มาก แล้วไงผลที่ตามมามีแต่ปัญหา”

“ไอ้แบงค์ไอ้ห่า  ความหล่อของกูมันห้ามได้ที่ไหน  ให้กูไปตายเกิดใหม่เท่านั้นแหละที่จะเอาความหล่อกูไปได้”

“เฮ้ย ไอ้วิน ระวังจะเกิดสงคราความรักนะมึง”

“เกิดก็เกิดไปสิวะไอ้โซ  กูรักใครรักจริง และจะปกป้องสุดชีวิตของกู  พวกนั้นไม่กล้าทำอะไรหรอก”


“แต่ถ้ามันกล้าหล่ะมึง”

“ถ้ามันกล้า กูไอ้วินคนนี้จะทำในสิ่งที่ถูกต้องที่สุดโว้ย ”

“เออๆ จะทำอะไรก็ทำนะมึง  ถ้าน้องเนเข้าใจผิดอะไรมึงไปอีก มึงเองแหละที่จะเป็นคนทำให้เนต้องเสียใจ”

“ไอ้แบงค์ กูในฐานะมาเฟีย กูจะไม่ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้กับเนได้”

“เออๆ  กูจะรอดู”

                ผมอยากจะตบกะโหลกเพื่อนผมจริงๆ ไอ้ห่าคิดแต่อยากจะให้ผมกับเนทะเลาะกันให้ได้ เสียใจผมไม่มีวันทำให้เน
เสียใจได้อีกแล้ว ไม่ว่าจะเสียใจหรือว่าเจ็บกาย  ผมก็จะไม่ทำอีกแล้ว ผมรักเน รักเค้าในฐานะคนรัก   แต่ผมก็ต้องรอรอจนกว่า
น้องเนจะรู้ใจตัวเอง   แล้วผมหวังว่าน้องเนจะเลือกผมแทนที่จะเป็นไอ้เครส ไอ้บิลัน ไอ้หมอเมเบิ้ลนั่น  ผมจะรอ รอ รอ รอ รอ คำ
ว่า รอ เท่านั้น  นี่ผมใจเย็นมากเลยนะ ในชีวิตผมไม่เคยที่จะรออะไรได้นานขนาดนี้ ไม่เป็นไร เนเป็นสิ่งที่ล้ำค่าสำหรับผม ผมจะไม่มีวันเสียสิ่งนี้ไป นอกเสียจากเนไม่ได้รักผมแล้ว ผมถึงจะปล่อยเนไปเมื่อถึงวันนั้นผมคงต้องตายแน่ๆ




( ผมเองเนนะ )

“นายเนวิน  มานั่งอะไรคนเดียวตรงนี้  ป่านี้มันรกนะ เดี๋ยวงูเงี้ยวจะกัดเอาหรอก”

“เอ่อ อาจารย์ สวัสดีครับ”

“อืมสวัสดี  มานั่งคิดอะไรคนเดียวหละเรา”

“เปล่าครับอาจารย์  ผมแค่คิดอะไรเพลินๆอยู่ครับ”

“อืม  อย่าว่าอาจารย์อย่างนั้นอย่างนี้เลยนะ  เรื่องความรักรึเปล่า  ปรึกษาอาจารย์ได้นะ อาจารย์เองก็ผ่านจุดๆนั้นมาแล้วเหมือน
กัน  จนป่านนี้ก็มีลูก 4 คนแล้ว ฮ่าๆๆ”

“ครับ ขอบคุณมากนะครับอาจารย์ แต่ผมไม่ได้คิดอะไรที่เกี่ยวกับความรักหรอกครับ”

“อ้าวหรอ โถ อาจารย์ก็นึกว่าเราหน่ะคิดมากเรื่องความรักซะอีก  ชีวินเค้ารักเธอมากนะ”

“อาจารย์ นี่อาจารย์รู้เรื่องนี้ได้ยังไงครับ”

“เปล่าหรอกอาจารย์เดาเอา 4 วันมานี้อาจารย์สังเกตเห็นได้ว่านายชีวินชอบมาถามความรักกับอาจารย์”

“อะไรนะครับ”

“เอ่อ  ประมาณว่าประสบการณ์อะไรทำนองนี้อ่ะนะ  จริงๆแล้วอาจารย์ก็เป็นอีกคนนึงนะที่ไม่ได้ดูถูกดูแคลนหรือไม่ชอบพออะรใน
ชายกับชาย  อาจารย์รับได้  แต่อาจารย์รับไม่ได้กับคนที่ไม่มีความรักไม่มีหัวใจ  อาจารย์จะเอาใจช่วยนะ”

“อาจารย์ครับ คือ  ผม…..ผมขอบคุณอาจารย์มากนะครับที่แนะนำชี้แนะผม”

“เฮ้ย ไม่เป็นไรๆ  อาจารย์ก็ช่วยเท่าที่ช่วยได้  รีบๆหาความรู้สึกที่แท้จริงนะเนวิน นายชีวินเพลบอยคนนั้นเค้ายิ่งpopularอยู่ด้วย
ฮ่าๆ”

“คะ…ครับ  อาจารย์ผมขอร้องอาจารย์อย่าบอกเรื่องนี้กับใครนะครับ”

“โอเคๆ ด้วยเกียรติของอาจารย์  จะไม่มีใครรู้เรื่องนี้ครับ  อาจารย์ไปแล้วนะ”

“ครับ ขอบคุณมากครับอาจารย์”

                ผมมองดูอาจารย์ที่กำลังเดินถอยห่างออกไปเรื่อยๆ   เฮ้ออาจารย์ครับผมยังไม่มั่นใจความรู้สึกนี้เลยนะครับ  ที่ผม
ลังเลอย่างนี้ไม่ใช่อะไรหรอกนะครับ ความรักนั้นเป็นสิ่งที่สำคัญ ถ้าผมเลือกผิดมันก็จะผิดตลอดชีวิต และไม่ใช่แค่ผมเท่านั้นที่
โดนทำลายแต่ผมกลับต้องไปทำลายคนรักของผมด้วย เพราะฉะนั้นผมต้องคิดให้รอบคอบว่าจริงๆแล้วผมชอบผู้ชายจริงรึเปล่า
เท่านั้นเอง 



มาต่อแล้วๆ  อิอิ สั้นไปหน่อยแต่ผู้แต่ง ตั้งใจมาต่อเลยนะครับ^^    :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:

ออฟไลน์ maru

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3553
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +162/-7
Re: เลือดมังกร ตอนที่ 20.1 up 2/04/2556
«ตอบ #125 เมื่อ03-04-2013 00:27:32 »

เนชอบวินจริง ๆ สินะนั่น วินดูแลเนให้ดี ๆ นะ

ออฟไลน์ sanri

  • เวลาไม่ใช่ตัวพิสูจน์ทุกสิ่งเสมอไป
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1553
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-9
Re: เลือดมังกร ตอนที่ 20.1 up 2/04/2556
«ตอบ #126 เมื่อ03-04-2013 03:15:00 »

เนนี่รู้สึกจะเจอมารผจญซะจริงๆเลยนะ  :hao5:
เข้ามาอ่านครั้งแรกคร๊า จะติดตามเรื่อยๆนะเจ้าคะ  :กอด1:

ออฟไลน์ hello_lovestory

  • >>I'm C-Z@<<
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 881
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +47/-0
Re: เลือดมังกร ตอนที่ 20.1 up 2/04/2556
«ตอบ #127 เมื่อ03-04-2013 03:37:05 »

รีบเคลียกันน๊า

ออฟไลน์ KARMI

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 920
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +61/-2
Re: เลือดมังกร ตอนที่ 20.1 up 2/04/2556
«ตอบ #128 เมื่อ03-04-2013 11:00:01 »

 :mew6:

loveice

  • บุคคลทั่วไป
Re: เลือดมังกร ตอนที่ 20.1 up 2/04/2556
«ตอบ #129 เมื่อ07-04-2013 11:46:41 »


อาจน้อยไปนิด แต่ก็ไม่เป็นไรเนาะ^^


ตอนที่ 20.2


 :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:


     หลังจากนั้นเป็นเวลา4 วันผมเองก็ใช้ชีวิตแบบนี้ไปเรื่อยๆ แต่สิ่งที่ผมไม่เคยเห็นการเปลี่ยนแปลงเลย ก็คงมีแต่ใจของผมที่ยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้  มันยากมากเลยนะสำหรับผมบอกตัวเองได้ว่าเริ่มมีความรักให้กับพี่วินรึเปล่า  ความรักสำหรับผมผมก็ไม่ได้รู้ซึ้งอะไรมากนะ และคิดว่าไม่น่ารู้จักได้ดีไปกว่านี้หรอก เฮ้อ ผมจะพยายาม 
      ตลอดเวลาตั้งแต่อยู่ค่ายจนตอนนี้กลับมากรุงเทพแล้ว ผมก็กำลังเร่งตัวเองให้หาคำว่ารักนี้ให้เจอเพราะผมเองก็ไม่อยากปล่อยมันไว้แบบนี้ อีกอย่างพี่วินก็จะได้ไม่ต้องรอผมด้วย จริงๆแล้วพี่วินอาจจะเจอใครซักคนที่เค้าเข้าใจความรักของพี่เค้าได้ดีกว่าผมเองก็เป็นได้นะ

“เน  ”

“ว่าไงน้ำ”

“เหม่อลอยอะไรอยู่  เดี๋ยวก็เรียนไม่รู้เรื่องหรอกนะ”

“อืมๆเข้าใจแล้ว”

“เออ เน  นั่นเมเบิ้ล ดูท่าเค้าจะเป็นห่วงนายไม่น้อยเลยนะ”

“จริงหรอ  ว่าไปเรื่อยน้ำ”

“ฉันปล่าวนะแก  ตอนแกเหม่อลอยนะเมเบิ้ลเค้าก็หันมาหาแกบ่อยๆ  ฉันว่าใจจริงเค้าอยากลุกออกจากที่นั่นมานั่งที่นี่ด้วยซ้ำมั้งนะ”

            ผมมองไปทางเมเบิ้ลที่ตอนนี้ไม่เห็นจะหันมามองผมอย่างที่ไอ้น้ำมันว่าเลยนะ  ยัยน้ำนี่แกล้งผมอีกรึเปล่า ดูๆไปเค้าก็ตั้งหน้า
ตั้งตาเรียนออก

     จนถึงเวลาพักเที่ยง  เหนื่อยมากกับวิชานี้เพราะเรียนตั้ง 3 ชั่วโมงแหนะ ผมเองก็แอบๆงีบหลับไปนิดๆฮ่าๆ

“เน”

“อ้าวเมเบิ้ลว่าไง”

“เที่ยงแล้วไปกินข้าวกับเราไหม”

“อืมเอาสิ  กินที่ไหนดี  เมเบิ้ลเลือกเลยเราไปได้หมด”

“ถ้างั้นก็เป็นตรงโซนคณะเราดีไหม มีร้านนึงอร่อยมาก เนต้องชอบ”

“อืมโอเค ”

“ไม่โอเค!!!”

            ผมหันมองเจ้าของเสียงก็เจอพี่วินยิ้มให้ผมหน้าระรื่น  ผมเองก็ไม่รู้สินะ เห็นพี่เค้าแล้ว ผมก็ฉีกยิ้มกว้างต้อนรับไปซะแล้ว  คน
คนนี้ทำให้ผมไม่รู้จักคำว่าโกรธเลย ผมไม่เคยโกรธพี่วินซักครั้ง  เพราะอะไรก็ไม่รู้ เวลาพี่เค้าจเบผมก็ต้องเจ็บตาม เผลอผมเป็นหนัก
กว่าอีกนะ  คนคนนี้นะ

“เน จะไม่ชวนพี่วินหน่อยหรอครับ”

“ก็นึกว่าพี่วินยังไม่เลิก เลยไม่ได้โทรไปหาครับ”

“ไม่เป็นไรเอาเป็นว่าขึ้นรถพี่ดีกว่านะ ไปทานข้างนอก  น้ำ เมเบิ้ลไปด้วยกันไหม”

“เอ่อ  คือ ผมไม่ไปดีกว่าครับ ขอบคุณพี่วินที่ชวน”

“น้ำหล่ะจะไปกับพี่ไหม”

“ไม่ดีกว่า  จะกินเป็นเพื่อนเมเบิ้ล  แต่อยาให้ฉันรู้นะว่าทำอะไรเพื่อนฉันอีก แกตายแน่ไอ้พี่วิน”

“ฮ่าๆ   โอเค ฉันจะดูเนเป็นอย่างดี ฉันสัญญา”

“ไม่ต้อง  การกระทำมันสำคัญที่สุด”

“ครับๆ คุณเพื่อนแฟนของผม”

“อะไรนะพี่วิน” ผมหูเพี้ยนไปรึเปล่า

“อ้าวพี่วินพูดอะไรผิดหรอ  พี่วินพูดถูกแล้วนะน้องเน”


“น้ำๆไปกินข้าวเถอะ เมเบิ้ลหิวแล้ว” อะไรกันสีหน้าเมเบิ้ลทำไมทำให้ผมไม่สบายใจเลย แต่ผมเองก็มีส่วนผิดนะเมเบิ้ลอุตส่าห์มาชวน
แท้ๆแต่ผมก็ไปกับพี่วินซะนี่

“เน ไอ้พี่วิน ไปแล้วนะ  เมเบิ้ลรอด้วย”



           ขอโทษนะเมเบิ้ล  หวังว่านายคงโอเคนะ  ผมมองตามเมเบิ้ลกับน้ำที่เดินห่างออกไป
“เน  รู้สึกผิดใช่ไหม”พี่วินถามขึ้นมา

“ก็นิดหน่อยครับ”

“พี่วินว่าเมเบิ้ลเค้าคงเข้าใจนะ อืม… พี่วินขอถามอะไรหน่อยสิ  ระหว่างที่ไปค่ายมาจนถึงตอนนี้กลับมากรุงเทพแล้วเนี่ยเนอยู่กับใคร
แล้วมีความสุขมากที่สุด”

“เอ่อ คือ  เอ่อ  กับพี่วินมั้งครับ”

“ไม่เอาครับเน  ห้ามมีคำว่ามั้ง พี่วินไม่ชอบ”

“ครับๆ บังคับอีกแล้ว  อยู่กับพี่วินเนมีความสุขครับ”

“จริงหรอ ไม่เห็นจะได้ยินเลย”

“เนมีความสุขที่สุดที่ได้อยู่กับพี่วินครับ ดังพอไหม  คนมองหมดแล้ว เป็นไงหล่ะ ชัดเจนรึยัง ตาบ้าเอ้ย”

“อ้าว หน้าแดงซะแล้ว  เนเดินไปไหน  รถพี่จอดอยู่ตรงนี้นะครับ”

“อ้าว พี่วิน ทำไมไม่บอกตั้งแต่ที่แรกหล่ะครับ  ”

“อ้าว โอเคๆ  พี่ผิดเอง ฮ่าๆ”

           ผมทำหน้าบูดบึ้งนั่งอยู่ในรถ พี่วินเองเดินเข้ามาทีหลัง  ขำไม่หยุดเลย บ้าจริงนี่ผมทำเรื่องน่าตลกอะไรเข้าอีกแล้วหล่ะเนี่ย

“เน พี่วินขอโทษ  ยิ้มหน่อยสิ”

“ไม่เอาครับ  คนเค้าอารมณ์ไม่ดีจะให้ยิ้มได้ยังไงเล่า”

“ครับๆ  ไม่ยิ้มก็ไม่ยิ้ม ไอ้กระต่ายน้อยของพี่”

“ทำไมต้องเป็นกระต่ายด้วยครับพี่วิน”

“อ้าวก็เนตัวเล็กน่ารักเหมือนกระต่ายหนิครับ  พี่วินก็จะเป็นหมาป่าที่อ่อนโยนคอยดูแลกระต่ายน้อยไง”

“บ้าจริง  หมาป่าที่ไหนอ่อนโยนกับกระต่ายไม่มีหรอกครับ”

“ก็พี่วินคนนี้ไง  กับกระต่ายน้อยที่ชื่อเน คนนี้คนเดียวเท่านั้น”



“อืม”
“ฮ่าๆ ยิ้มออกแล้วสินะ โอเคพี่พาไปกินข้าวดีกว่า”

“เนหิวแล้วไปเร็วเลยพี่วิน”

“ครับๆ”



( แก็งนั้นแหละ )

“ไอ้เอส  มึงเห็นเหมือนกูเห็นไหมวะ”

“เออๆเห็นๆ นั่นไอ้เด็กที่ชื่อเน ขึ้นรถไปกับไอ้วินหนิ  อย่างนี้ต้องโทรบอกนาวาซะแล้ว”

“ช้าก่อนเอส”

“อะไรวะเซฟ”

“นั่นไง  ไอ้บิลัน ที่พีทมันชอบ”

“นี่แกคิดจะทำอะไรวะเซฟ”

“แหม อะไรกัน เดาใจกูออกอีกแล้ว”

“อ้าวก็โตมาด้วยกัน 20 ปีแล้ว นี่หว่า แล้วนี่คิดจะทำอะไร”

“เดี๋ยวก็รู้ ตามมาเอสเร็วๆ”

“เฮ้ย  ไอ้บิลัน”

“เฮ้ๆ เห็นพวกฉันทำไมต้องทำหน้าอย่างนั้นด้วยวะ”

“ปล่าว ถ้าจะมาหาเรื่องฉันว่าพวกแกรีบๆไปดีกว่านะ อย่าให้ฉันต้องโมโห”

“ว้าวๆๆๆ   อะไรกัน อุตส่าห์จะเอาเรื่องมาบอกแท้ๆ  แต่ก็วางกล้ามใส่พวกฉันซะนี่”

“เรื่องอะไร”

“หึ ไม่ไล่พวกฉันแล้วหรอ บิลัน”

“อย่ามาสำบัดสำนวน  รีบๆพูดมา  ฉันไม่ว่าง”

“สำหรับเรื่องนี้แกไม่ว่าง ก็ต้องว่างแน่นอนบิลัน”

“ถ้าไม่พูดฉันไปแล้วนะ”

“เฮ้ยใจเย็นๆ เมื่อกี้ฉันเห็นไอ้วินพาน้องเนน่ารักนั่นออกไปข้างนอกแต่ทไม่รู้ว่าไปไหน”

“เน  พวกแกเห็นเนออกไปเมื่อไหร่”

“เมื่อสักครู่นี้เอง  แต่เนเค้าดูยิ้มมีความสุขดีนะ ไม่เหมือนอยู่กับคนอื่นๆเลยหว่ะ”

“ไม่จริง  พวกแกไปให้พ้นเดี๋ยวนี้นะ”

“ตายจริง ยอมรับซะเถอะว่าเนไม่ได้รักนายหรอกบิลัน แกมันแค่พี่เทคแคร์  แต่ไอ้วินมันเป็นทั้งพี่ชาย และพี่ว่าที่ผัวไอ้เนมัน   อย่ายุ่งจะ
ดีกว่านะ”

“หุบปากเน่าๆของพวกแก  ไปหลอกให้คนอื่นๆเค้าเชื่อดีกว่านะ”

“อ้าวเฮ้ย  ไอ้บิลัน   ไอ้เอส  ทำไมผิดแผนไปซะอย่างนั้นวะ”

“เออนั่นดิ เหมือนจะเชื่อพวกเราแต่ก็…..ไม่”

“ชั่งมัน ไม่นานเดี๋ยวไอ้บิลันกับไอ้วินก็ต้องมวยใส่กันแน่นอน มึงคอยดู ฮ่าๆๆ แล้วสุดท้ายน้องเนก็จะเลือกกูไง”

“เนไม่มีวันเลือกพวกมึงหรอก สัส”

“อ้าวมึงเป็นใครมาด่ากูเนี่ย”

“กูชื่อ เครส คณะวิดวะ  รู้งี้พวกมึงถอยไปดีกว่า



 :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 07-04-2013 11:51:06 โดย loveice »

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: เลือดมังกร ตอนที่ 20.1 up 2/04/2556
« ตอบ #129 เมื่อ: 07-04-2013 11:46:41 »
ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ nunnan

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2275
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +124/-6
Re: เลือดมังกร ตอนที่ 20.2 up 7/04/2556
«ตอบ #130 เมื่อ07-04-2013 12:31:06 »

บิลันไม่รอดดดด  :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

loveice

  • บุคคลทั่วไป
Re: เลือดมังกร ตอนที่ 20.2 up 7/04/2556
«ตอบ #131 เมื่อ13-04-2013 13:50:02 »

มาแล้วๆ   อิอิ  เพิ่งมาจากธุระ ตอนนี้ยิงยาวเลยไม่มีแบ่งตอนนะจ๊ะ



ตอนที่ 21




 :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:


( พวกแก้งนั้นแหละ )

    เสียงเครสดังขึ้นจากข้างหลังพวกเอสกับเซฟได้ไม่นานก็เกิดศึกสงครามเกิด เฮ้อ  เหตุการณ์แบบนี้เกิดในมหาวิทยาลัยคงจะเป็นเรื่องที่น่าเศร้า  ใช่จริงอยู่ที่พี่เครสเรียนอยู่วิศวะ  แต่การที่ทำแบบนี้มันไม่ดีเอาซะเลย ความโหดร้ายทารุณของเอสกับเซฟมันยากมากยากเกินกว่าที่ใครจะต้านทานมันไว้ได้ เห็นพวกเอสกับเซฟเป็นติ๊งต๊องอย่างนี้ก็เถอะนะ แต่เค้าก็ขึ้นชื่อว่าเป็นแก็งมหาโหดนี้แล้ว  มันไม่มีผิดไม่มีถูกหรอกถ้าเล่นกับพวกนี้ ทำได้อย่างเดียวคือปลง
        พี่เครสตอนนี้อยู่ในสภาพที่ยับเยินพอสมควร  พวกนี้ก็สูงได้โล่  เรื่องใช้กำลังพวกนี้ก็ชอบไปใหญ่  พี่เครสเองไม่น่ามาเจ็บตัวเลย  รึว่าพี่เค้าอยู่มหาวิทยาลัยนี้มา 1 ปีไม่รู้เชียวหรอว่าพวกนี้มันร้ายแค่ไหน

“จำไว้นะพ่อฮีโร่   อย่าแส่เรื่องชาวบ้านเค้าให้มากนัก  ถ้าไม่อยากเอาปากกินข้าวก็บอกพวกกูดีๆจะได้จัดให้ ฮ่าๆ”

“ไอ้เซฟ ดูดิมันทำหน้าพอใจเรามากๆเลยหว่ะ  ก็เห็นๆอยู่ว่าไม่มีใครช่วยมันได้และไม่มีใครอยากช่วยนักหรอก  เฮ้อ  กระดูกมันคนละ
เบอร์นะไอ้ฮีโร่”

“เดี๋ยวๆ เอส   รึว่าไอ้นี่มันก็ชอบเนเหมือนกันวะ  ”

“เห้ย  ไม่เห็นยาก  ในเมื่อน้องเนที่น่ารัก  มันจะเนื้อหอมขนาดนี้ฉันเองก็อดไม่ไหวแล้วหล่ะ  ”

“มันไม่ใช่อย่างนั้นไอ้เอส  ที่ฉันพูดหน่ะคือ คนอื่นเราจัดการได้ แต่บิลันกับไอ้วิน พวกเราจัดการไม่ได้  อย่าลืมสิ”

“โถ่เว้ย  เบื่อหว่ะ  ไม่มันเอาซะเลย การต่อสู้ที่แท้จริงต้องมาอ่อนข้อให้ไอ้สองคนนี้เพียงเพราะพวกเราติด…..”

“ชู้วววว” เซฟ ทำเสียงเหมือนไม่ให้พูดต่อเพราะเรื่องนี้เหมือนเป็นความลับที่ไม่สามารถให้คนอื่นรับรู้ได้โดยเฉพาะพี่เครสที่นอน
กองอยู่ที่พื้นนี่

“เออๆ รู้แล้วหน่าเซฟ  ไอ้ฮีโร่ไปได้แล้ว  ต่อไปอย่ามาแส่เรื่องชาวบ้านอีกนะจำไว้   ส่วนเรื่องไอ้บิลัน ไอ้วิน มึงไม่ต้องห่วงเพราะกู  คนแรกที่จะเปิดบริสุทธิ์น้องเนเอง ฮ่าๆๆ”





( พี่เครส )
       
        พวกนั้นพูดเสร็จก็เดินหนีออกไป  ทิ้งผมที่นอนอยู่พื้นด้านล่างพยายามจะลุกขึ้น แต่ก็ลุกยากมากแต่มีคนนึงเดินเข้ามาแล้วพยุงช่วย   ผมเงยหน้าไปมองทำหน้างงก่อนจะให้เค้าเข้ามาประคอง

“ขอโทษนะครับ ดูคุณเหมือนจะลุกไม่ขึ้น ผมขออนุญาตช่วยคุณแล้วกัน”
              ผมมองดูเด็กผู้ชายรุ่นน้องปี 1 คนนี้  คงไม่คิดหรอกนะว่าไอ้นิสัยเฉิ่มๆแบบนี้ปกติผมจะเบื่อที่สุดแต่ครั้งนี้สามารถอยู่ใกล้ๆพวกนิสัยแบบนี้ได้ เหอะๆ

“อะ  ลุกได้แล้ว   คราวหลังอย่าไปซนแบบนั้นอีกนะครับคุณ  รู้อยู่ว่าพวกนั้นมันโหด  ผมก็ช่วยคุณได้แค่นี้แหละนะ”

“เออๆ  พูดมากไปไกลๆเลยไปไอ้เฉิ่ม  พูดมากเดี๋ยวต่อยแว่นแตกหรอกไป”

“อะไรของคุณเนี่ย คนอุตส่าห์เตือน”

“เตือนมึงเองเถอะไอ้เตี้ย  แว่นหนาๆ อย่างมึงจะไปรู้เรื่องอะไรกับคนอื่นเค้าหะ”

“ผมไม่คุยกับคุณแล้ว”

           อ้าวไอ้นี่  หน้าบึ้งเดินไปแล้ว  ไปไกลๆเลยมึง  เฮ้ยเดี๋ยวมันชื่อไรวะ  ช่างเถอะเดี๋ยวค่อยถามก็ได้ ไม่ๆผมไม่จำเป็นต้องถามมัน
หนิ  แล้วนั่นกุญแจมันวางไว้ตรงนี้ อ้าวมันลืมหรอกหรอ  ให้ตอนนี้คงไม่ทันแล้วหละ เก็บไว้ให้มันแล้วกัน  ผมเดินไปที่รถมอเตอร์ไซต์
ไม่เท่าไหร่ ไอ้เฉิ่มตัวเตี้ยนั่นก็วิ่งหอบมาแต่ไกลเลย

“คุณๆ  เดี๋ยวก่อน แหกๆ”

          โอ้โหเสียงหอบ  นี่วิ่งแค่นี้หอบแล้ว  เคยออกกำลังกายบ้างไหมเนี่ย

“มีอะไรอีก”

“เมื่อกี้คุณเห็นกุญแจผมไหม”

“กูไม่เห็น”

             แกล้งมันซะหน่อย ลืมดีนักเป็นไงหละ  อ้าววิ่งไปโน่นแล้ว  มันไปที่ที่มันช่วยผมไว้  ผมมองดูมันก้มหากุญแจมันประมาณ 15
นาทีได้   แต่นี่ผมทำอะไรอยู่แกล้งเด็กอย่างนั้นหรอ ดูๆไปก็น่าสงสารนะ  ผมไปแกล้งน้องเค้าทำไมวะ  เอาไปคืนดีกว่า

“เห้ย”

“ครับ  คุณยังไม่ไปอีกหรอครับ”

“จะไปได้ไงหล่ะ  อะนี่ กุญแจ พวงนี้ใช่ไหม”

“เฮ้ย  ใช่ครับ  ขอบคุณมากนะ  คุณเก็บมันได้หรอครับ ขอบคุณมากนะครับ”

       โถ่เอ้ย ไอ้เฉิ่มแว่นหนา   นี่ไม่คิดหน่อยหรอว่าผมแกล้งมัน นี่ถ้าเป็นคนอื่นเค้าก็เดาออกแล้วว่าถูกแกล้งอยู่ 

“เออๆ   ไม่เป็นไร  แล้วนี่มึง  เอ้ย  น้องชื่ออะไร”

“อ้อผมชื่อ ลิกนินครับ”

“หรอ อืมๆ  กู เอ้ย   พี่ชื่อเครส เรียนวิดวะ  ”

“อ้อครับ  ผมไปเรียนแล้วนะ  ว่าแต่คุณขับรถไหวหรอ”

“ทำไม มึงจะขับแทนกูไหมหล่ะ  ถามมาได้”

“เปล่าๆครับ ผมถามคุณเฉยๆ  อืมผมไปเรียนก่อนนะครับ  ผมกลัวไม่ทัน”

“ก็ไปดิ  พูดอยู่นี่จะทันไหม”

“เออ ใช่ๆ  ไปแล้วนะคุณ  เอ้ย พี่เครส”

          ไอ้บ้าเอ้ย  ทำไมมันถึงได้เฉิ่มขนาดนี้วะ  โดนผมด่าไปตั้งหลายครั้งก็เดาไม่ออกอีกว่าหลอกด่า  อย่างนี้จะไปดูแลตัวเองได้ยัง
ไง  แถมเป็นมิตรกับทุกคนอีก  เกิดมาเพิ่งเคยเห็นนี่แหละ จะว่าไปไอ้พวกนั้นมันเก่งจังวะทำผมซะน่วมเลย แต่ที่มันพูดว่าจะเปิดซิงน้อง
เนเป็นเรื่องจริงหรอวะ




( ผมเองเนไง )

     เหนื่อยกับเรียนแล้ว ก็ถึงเวลากลับบ้านซะทีจะว่าไปแล้วผมเองไม่เห็นพี่เลียง พี่หยวนเข้ามาคุยกับผมเหมือนก่อนแล้ว รึอาจจะเป็น
เพราะว่าสถานะผมเปลี่ยนไปทุกคนเลยเปลี่ยนอย่างนั้นหรอ  แล้วนี่ก็ซุนกับเซ้งอีกไม่เห็นหน้าเลยทีเดียว หรือว่าบ้านหลังนี้มันกว้างเกิน
ไป

“คุณหนู นายท่านให้เรียกไปพบครับ”

“ขอบคุณครับลุงวู  คุณพ่ออยู่ด้านบนใช่ไหม”

“ครับ   ”

“อืมๆ  โอเค พี่วินครับ ถ้าอย่างนั้นเย็นนี้งดก่อนนะครับ สงสัยคุณพ่อมีเรื่องสำคัญ”

“อืมๆ พี่เข้าใจ ไปวันใหม่ก็ได้ ไปหาคุณพ่อเถอะ”

        ผมพยักหน้าแล้วเดดินขึ้นไปหาคุณพ่อที่ชั้นสอง 

“ก๊อกๆ  คุณพ่อครับเนมาแล้วครับ”

“เนหรอลูกเข้ามาเลย”

   ผมเข้าไปในห้องก็พบว่าคุณพ่อนั่งอยู่ที่เตียงนอนหันหลังให้ผม  ดูเหมือนกำลังก้มมองดูอะไรบางอย่างนะ

“คุณพ่อดูอะไรอยู่หรอครับ”

“อืม เนมาใกล้ๆพ่อสิ   อะดูนี่”


   ผมมองไปที่มือของพ่อก็พบว่าเป็นกรอบรูปขนาดกลางๆไม่ใหญ่มาก  เป็นรูปถ่ายครอบครัวที่มีแม่ผมอยู่ด้วย  มีแม่พี่วิน  คุณพ่อ แล้ว

ก็ผู้ชายอีกสองคน และหญิงวัยชรานั่งตรงกลาง

“นี่รูปครอบครัวหรอครับ”

“อืมใช่   เน  นั่นคือท่านหญิงย่าของเนนะ  แล้วนั่นผู้ชายที่ยืนข้างพ่อด้านซ้ายและขวาคือลูกบุญธรรมของท่านหญิงย่าของลูกนะ  จริงๆ
แล้วก็ลูกของพี่สาวท่านหญิงย่าของลูกนั่นแหละ ”

“แล้วทำไมคุณย่ารับไว้เลี้ยงเป็นลูกบุญธรรมหละครับ”

“พี่สาวคุณย่าลูกเกิดอุบัติเหตุเสียชีวิต  พี่เขยของพี่สาวคุณย่าลูกก็  ได้หย่ากันไปก่อนเกิดเรื่องนี้อีก  คุณย่าลูกเกิดสงสารเลยรับเลี้ยงไว้”

“อ้ออย่างนั้นหรอครับ”

“ใช่ ก็เหมือนกับพ่อไง รับเจ้าวินไว้เป็นลูกบุญธรรม เพราะสงสารแม่ของพี่วินเค้า  ที่โดนข่มขืนโดยไม่ได้เจตนาจนท้องขึ้นมา”

“แล้วตอนนี้คุณย่าอยู่ไหนครับ”

“ท่านพักอยู่ปาย จังหวัดแม่ฮ่องสอน  ท่านอยู่นั่นนานแล้วหละนะ เพราะท่านชอบบรรยากาศที่นั่น พ่อเองก็ไม่ได้ขัดอะไรเลยปล่อยท่าน
ไป”
“อ้าวให้คุณย่าไปอยู่คนเดียวได้ยังไงครับ”


“เปล่าหรอก มีแม่ชื่น  แม่นมของพ่อไปดูแลด้วย พร้อมกับ ลูกสาวคนเล็กของลุงวุฒิ”

“หรอครับ  ลุงวุฒินี่ใช่ลูกบุญธรรมรึเปล่า”
“ถูกแล้วหล่ะ  แต่จริงๆแล้วก็ญาติของลูกนั่นแหละเพราะเค้าเป็นลูกชายคนโตของพี่สาวคุณย่าเรา”

“อ้อๆครับ  ดูท่าผมต้องมานั่งนับนิ้วรู้จักญาติให้มากกว่านี้”


“ฮ่าๆ ถูกแล้ว  เพราะอีกไม่ถึงอาทิตย์  คุณย่าจะกลับมาที่บ้านหลังนี้  ”

“จริงหรอครับ”

“อืม  ท่านอยากเห็นหน้าหลานชายสายเลือดที่แท้จริงของตระกูลเราคนนี้ เป็นคนแรกและคนเดียว”

“อ้าวแล้วหลานคนอื่นหละครับ”

“ก็เป็นหลานเหมือนกัน แต่เป็นหลานบุญธรรมทั้งหมด  ”

“อ้าวหรอครับ แล้วนี่คุณย่ามีหลานกี่คนครับ”

“ก็ไม่มากไม่มาย  หลานชายใหญ่บุญธรรมคนแรกก็เจ้าวินพี่ชายของลูกนี่ไง   แล้วลูกชายคนเดียวของลุงเวทคนนี้ไงที่ยืนอยู่ด้านขวา
พ่อคนนี้  ลุงเวทมีลูกชายคนเดียวคือ บิลัน”

“เดี๋ยวครับคุณพ่อ  บิลัน  หรอครับ”

“อืมใช่ ฮ่าๆ นี่พ่อไม่ได้บอกเราหรอ  พี่เค้าก็มาอยู่เฝ้าลูกตอนเข้าโรงพยาบาลไม่ใช่หรอ”

“อ้าวหรอครับ   แสดงว่าเป็นคนๆเดียวกัน”

“อะไรกัน นี่ญาติอยู่ใกล้กันขนาดนี้แล้วลูกยังไม่รู้จักอีกหรอ ”

“เดี๋ยวนะครับคุณพ่อ”

“อ้าวลูกเนจะวิ่งไปไหน  พ่อยังไม่ได้บอกลูกของลุงวุฒิเลยนะ”

“เอาไว้ก่อนครับคุณพ่อ  เดี๋ยววันงานจัดต้อนรับคุณย่ากลับบ้าน ผมคงได้เห็นหมดเอง”

“อ้าว ลูกคนนี้”



  ผมวิ่งออกมาจากห้องคุณพ่อแล้ววิ่งเข้าไปหาพี่วินที่ห้องนอนด้วยความตื่นเต้น


“พี่วินๆ”

“อะไรเจ้ากระต่ายน้อยของพี่ ตื่นเต้นดีใจเรื่องอะไร”

“ก็เรื่องพี่บิลันหน่ะสิครับ”

“บิลันอีกแล้ว  ทำไม ไปรู้อะไรมาอีกหล่ะ”

“พี่บิลันเป็นญาติพวกเราทำไมพี่วินไม่บอกผม  พี่บิลันก็อีกคนไม่เห็นบอกผมเลย”

“เปล่า ญาติเนคนเดียว พี่กับเค้าเราไม่ได้มีอะไรเกี่ยวกันเลย”

“จริงสิ  ผมลืมไป  ”

“เน  พี่บอกตรงๆนะ ถึงไอ้บิลันจะเป็นญาติเน แต่ก็เครือญาติห่างกันพอที่จะเป็นแฟนกันได้เลยนะ  นึกดีๆ  ไอ้บิลันนั่นหน่ะ  จริงๆมันควร
จะเป็นหลานของพี่สาวย่าของเนอีกนะ  แต่ที่มันมาเกี่ยวข้องกับเนได้เพราะคุณย่าเนรับลุงเวทมาเป็นลูกชายบุญธรรมต่างหาก”

“มันก็ใช่ แต่ทำไมพี่วินต้องพูดถึงเรื่องเป็นแฟนกันด้วย”

“นี่เนดูไม่ออกหรอว่าบิลันมันรู้สึกยังไงกับเน ”

“ไม่รู้สิ  ”

“เน ฟังนะ  ไอ้บิลันมันชอบเนนะ”

“ว่าไปเรื่อยพี่วิน  เนกับพี่บิลันเราเป็นพี่เทคน้องเทคกันในคณะ  อีกอย่างตอนนี้ผมก็รู้อีกว่าพี่บิลันเป็นญาติกับผมอีก”

“เน  สัญญากับพี่ได้ไหมว่าจะไม่ยุ่งกับมัน”

“พี่วิน ทำไมพูดอย่างนั้นหล่ะ แล้วสีหน้าพี่ไม่ดีเลย มีอะไรทุกข์ใจบอกเนได้รีปล่าว”

“พี่ เอ่อ พี่  พี่ไม่อยากให้เนไปชอบมัน  รึว่าคนอื่นๆด้วย ไม่ว่าจะเป็นไอ้เครส ไอ้เดือนแพทย์นั่นอีกคน”

“โอเค เนสัญญาว่าจะไม่ยุ่งก็ได้ แต่เนจะยังคงความเป็นเพื่อนมีมิตรภาพให้กันและกันเหมือนเดิม”

“ไม่เอา พี่ไม่ยอม”

“พี่วิน พี่วินกำลังจะทำให้เนเสียเพื่อนนะ”

“เน  นึกดูให้ดี  พี่ทำแบบนี้เนเสียเพื่อน  แต่ถ้าพี่ไม่ทำแบบนี้ พี่จะเสียเนไปให้พวกนั้น”

“พี่วิน  กังวลมากไปรึเปล่า  เนไม่มีใครที่นอกเหนือจากพี่นะ  อย่าลืมสิว่าตอนนี้ผมอยู่ในสถานะค้นหาตัวเองให้เจอว่าเนชอบพี่วินรึ
เปล่า พี่วินจำไม่ได้หรอ”

“เน พี่ดีใจที่เนไม่ลืม  พี่รักเนนะ  ไม่รู้แหละพี่รักเนที่ไม่ใช่แบบน้องชายแต่เป็นแบบคนรักกัน  พี่ไม่รู้ว่าพี่บอกแบบนี้กับเนมากี่ครั้งแต่พี่
ก็จะบอก  เพราะพี่ไม่อยากเสียเนไป   ”

“อืมเนรู้พี่วิน   อืมๆสัปดาห์หน้าคุณพ่อบอกว่าคุณย่าจะกลับมาที่บ้าน”

“ตายแล้ว”

“อะไรหรอครับพี่วิน”

“คุณย่ามา  แสดงว่าบรรดาหลานๆบุญธรรมก็ต้องมาหมดหน่ะสิ”

“ก็ดีซิครับพี่วิน เนจะได้รู้จัก แล้วนี่พี่วินตกใจอะไรไป”

“เน  มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ  เนรู้ไหมว่าคุณย่ามีหลานกี่คน”

“ไม่รู้ครับ”

“12 คน  บวกกับเนหลานชายสายเลือดตรงจากท่านเพียงหนึ่งเดียวเป็น 13 คน”

“แล้วอะไรที่ทำให้พี่วินตกใจขนาดนั้น เนไม่เห็นว่าจะน่าตกใจตรงไหนก็ญาติเราทั้งนั้น”

“เนมันไม่ใช่อย่างนั้น ก็นอกจากไอ้บิลันหลานชายเบอร์สองนั่น ก็มีอีก 10 คนเชียวนะ”

“ไม่เข้าใจ”

“นี่อย่าบอกนะว่าคุณพ่อไม่ได้เล่าให้ฟัง”

“ก็เล่านะแต่เนออกมาก่อนเพราะดีใจเรื่องพี่บิลัน”

“บ้าไปแล้ว เน อีก 10 คนที่เหลือนั้น  5 คนเป็นลูกของลุงวุฒิจริงๆ แต่อีก 5 คนเป็นลูกบุญธรรมของลุงวุฒิอีกทีหนึ่ง”

“อะไรกัน ทำไมมันซับซ้อนอย่างนี้เนไม่เข้าใจ”

“พี่ก็ไม่รู้  ตระกูลเนเป็นตระกูลใหญ่ พี่เชื่อว่าลูกของลุงวุฒิทั้งแท้และบุญธรรมต้องทำเนอึ้งแน่ๆ”

“ทำไมอ่ะพี่วิน รึว่าพี่ชายพี่สาวผมหล่อสวยกันหมด”

“นั่นมันก็จริงส่วนนึง  ทั้งสวยทั้งหล่อ แต่เนรู้จักดี”

“อะไรนะ เนรู้จักดี  หมายความว่าไง รู้จักดี พี่วินบอกเนมาเถอะ  เนไม่อยากใบ้แล้ว”

“พวกพอยซันไอวี่ทั้งหมดทั้งมวน”

“อะ…อะไรนะ  เน  ไม่ๆ นี่เนมีพี่น้องเป็นพวกเค้าหรอ”

“อืม  ขอโทษนะที่ปิดเรื่องนี้ไว้  แต่ถึงยังไงเนก็ต้องรู้เพราะการกลับมาที่บ้านหลังนี้ ในงานเลี้ยงทุกคนต้องมาต้อนรับการกลับมาของ
คุณย่าทุกคน รวมพวกนั้นด้วย  ”

“พี่วิน เนกลัว  ”

“ไม่ต้องกลัวนะกระต่ายน้อยของพี่  หมาป่าอย่างพี่ไม่ยอมให้กระต่ายน้อยเป็นอะไรไปหรอกนะครับ”

“แล้วนี่เค้าไม่รู้หรอว่าผมเป็นลูกชายของคุณพ่อ”

“อาจจะมีบางคนที่รู้ แต่ไม่ยอมรับ บางคนรู้แล้วและยอมรับ กับอีกพวกที่ไม่รู้เรื่องนี้ด้วยเลย  พี่เองก็จนปัญญา  อีกอย่างการปรากฏตัว
ของเนทำให้เนไม่ปลอดภัย”

“ยังไงครับ”

“คุณย่าท่านเป็นคนระเบียบจัดเพราะเป็นชาววังเก่า  พี่กลัวเนจะโดนดุ  แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น พวกพอยซันไอวี่ต่างหากที่พี่กำลังพูดถึง”

“โอเคๆ เนรับรองว่าเนจะไม่ทำให้คุณย่าดุ  ว่าแต่พอยซันไอวี่มี 9 คนไม่ใช่หรอครับ แล้วพี่วินพูดเมื่อกี้ว่า 10 คน ยังไงกันแน่ครับ”

“อ้อ ลูกสาวลุงวุฒิคนสุดท้อง  ไปอยู่กับคุณย่าเพราะท่านรักมาก  เพราะถือว่าเป็นหลานสาวคนเล็กสุด  ส่วนหลานชายคนเล็กสุดเมื่อ
ก่อนเป็นนาวา  แต่ตอนนี้ไม่ใช่ตอนนี้คือ เนวินคนนี้ไง  พี่ดีใจด้วยนะ เห็นทีคุณย่าต้องทำพินัยกรรมใหม่แล้วหล่ะ  หลานชายตัวจริงเสียง
จริงอยู่นี่แล้ว”

“ไม่ขนาดนั้นหรอกพี่วิน แล้วพวกนั้นมีใครบ้างหล่ะครับที่ไม่ใช่ลูกแท้ๆของลุงวุฒิ”

“ก็มี 5 คน อืม ใครบ้างนะ เดี๋ยวนะ  แปบนึง  อ้อๆ  มีไอ้เซน  ไอ้เซฟ ไอ้เอส  น้องพีท    แล้วก็เดล”

“แสดงว่าเอโต้  นาวา  เป็นลูกแท้ๆของลุงวุฒิสินะครับ”

“ฮ่าไม่ใช่เท่านั้นหรอกเนอาจจะยังไม่เคยเห็นลูกแท้ๆอีกสามคนคือ คู่แฝดโอกับอาร์  พวกแฝดนรกพี่ชอบเรียกแบบนี้  อีกคนก็ น้ำผึ้ง 
ที่อยู่กับคุณย่าตอนนี้ไง”

“อ้อหรอครับ  น้ำผึ้งนี่เค้าไม่ได้อยู่เรียนที่กรุงเทพเหมือนคนอื่นๆหรอครับ”

“ไม่หรอก น้ำผึ้งคุณย่าหวงมากเลยให้ไปเรียนที่เชียงใหม่โน่นเลย  อายุก็คงเท่าเนนี่แหละมั้ง”

“หรอครับ”

“อืม ไม่ต้องห่วงเพราะน้ำผึ้งเค้าไม่นิสัยป่าเถื่อนแบบพวกนั้นแน่นอน  น้ำผึ้งคนนี้พี่ว่าจะเป็นเพื่อนเล่นเนได้เป็นอย่างดีนะพี่เชื่ออย่าง
นั้น”

“ครับ เนก็หวังว่าอย่างนั้น  ดูเหมือนการรวมตัวครั้งนี้จะเป็นเรื่องใหญ่นะครับ ผมหวั่นๆยังไงก็ไม่รู้”

“อย่าห่วงไปเลยเน พี่ไม่ปล่อยให้เนเป็นอะไรหรอก  วันงานจริงๆอยู่ใกล้พี่ไว้นะ”

“ครับ  อืมเนขอชวนเพื่อนๆมาที่งานด้วยได้ไหมครับ”

“เอาสิพี่ว่าคุณพ่อ คุณย่าคงจะชอบเหมือนกันเห็นหลานๆมากันเยอะแยะ”

“เอาหล่ะ เปลี่ยนเรื่องดีกว่า  เน”

“อะไรครับ”

“เนเชื่อใจพี่ได้ไหมว่าพี่จะรักเนคนเดียวไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นพี่ก็จะรักเนคนเดียว”

“พี่วินทำไมพูดแปลกจัง มีอะไรที่เนยังไม่รู้รึเปล่า”

“อ้อๆ เปล่าๆ พี่ไม่ได้เป็นอะไร แค่บอกกันไว้เฉยๆ อย่างน้อยๆก็ได้บอกเนไง”

“อืมๆโอเคๆ  ผมเชื่อก็ได้  ไม่มีอะไรแน่นะ”

“แน่ครับกระต่ายน้อย  จ๊วบ”

“เฮ้ยพี่วิน เล่นทีเผลออีกแล้วนะ  ทำไมไม่ขออนุญาตก่อน เด็กไม่ดีเลยนะพี่เนี่ย”

“ทำไม ถ้าพี่ขอรึไม่ขอก็อันเดียวกันแหละ พี่ไม่ยอมให้ใครมาหอมแก้มเนเหมือนพี่หรอก”

“ขี้หวงนี่หน่า”

“ทั้งหวง ทั้งห่วง ทั้งหึง เลยหล่ะ”

“เยอะไปนะพี่วิน”

“ไม่เยอะหรอกสำหรับคนรักของพี่ พี่ให้เนเกิน 100 ”

“เยอะนะ”

“อืมใช่เยอะจริงๆ แต่พี่วินคนนี้จะให้เนอย่างที่พี่วินพูดนี่แหละ”

“ไม่เอาแล้วอยู่กับพี่วินต่อก็มีแต่เรื่องแบบนี้  ไปดีกว่า”

“ไปไหน  พี่ยังไม่ได้อาบน้ำเลยนะครับ”

“ก็อาบสิครับ”

“ไม่เอาเนต้องอยู่ถูหลังให้พี่ก่อน”

“เรื่องอะไร เออๆก้ได้  ไม่ต้องทำหน้าตาแบบนั้นเลย ตลอดเลยพี่วิน   ห้ามเกินเลยหน้าที่นะ  ถูหลังเฉยๆนะ  ตามนี้ห้ามเกินคำพูด”

“คร้าบๆ  กระต่ายน้อยของพี่  กลัวหมาป่าจับกดรึไงกัน”

“ไม่เห็นต้องกลัวเลย  เพราะกระต่ายตัวนี้รู้อยู่แล้วว่าหนีกรงเล็บหมาป่าไม่พ้นหรอก”

        ผมพูดออกไป แต่มันทำให้พี่วินยิ้มออกแล้วตานี่เป็นประกายเชียว   ไม่ไหวเลยพี่วินของผม  แต่ไม่เป็นไรไม่ว่าการกลับมาของ
คุณย่าครั้งนี้จะเป็นยังไง  ผมก็จะสู้เพื่อคุณพ่อเพื่อคนรอบข้าง  วันนี้มีทั้งเรื่องน่าตกใจและน่ายินดีสลับกันไป  ผมเองก็ตกใจไม่แพ้กัน
กับคุณผู้อ่านหรอกนะ 


เป็นไงกันบ้าง  หายไปนานพักนึง แต่หวังว่าตอนนี้นี้จะช่วยบรรเทาความคิดถึงนะครับ

 :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1:

ออฟไลน์ hello_lovestory

  • >>I'm C-Z@<<
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 881
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +47/-0
Re: เลือดมังกร ตอนที่ 21 up 13/04/2556
«ตอบ #132 เมื่อ13-04-2013 14:49:05 »

เซอร์ไพรซ์มากอ่ะ น้องเนสู้ๆ น๊า

loveice

  • บุคคลทั่วไป
Re: เลือดมังกร ตอนที่ 21 up 13/04/2556
«ตอบ #133 เมื่อ14-04-2013 21:10:10 »

ตอนที่ 22


 :mew3: :mew4: :mew3: :mew4: :mew3: :mew4: :mew3: :mew4: :mew3: :mew4: :mew3: :mew4:

  1 สัปดาห์ ไวเหมือนโกหก  รถต์ตู้สุดหรูเดินขบวนจากแม่ฮ่องสอนมาจนถึงบ้านของผมแล้ว  ทุกคนในบ้านรวมทั้งผม พี่วิน คุณพ่อ   เพื่อนๆ รออยู่บ้านหมดแล้ว  ต่างก็รู้ๆกันว่าคุณย่าจะกลับมาวันนี้
        เมื่อรถจอดสนิท ชายวัยฉกรรจ์ สองคนที่นั่งอยู่หน้ารถเดินลงมา มุ่งเข้าไปเปิดประตูรถตู้ต้อนรับผู้มาเยือน  คนแรกที่ลงมาจากรถ เธอช่างสวยสง่างาม แลดูเหมือนจะอายุราวๆกับผมได้  เธอคนนี้สินะที่ชื่อน้ำผึ้ง  จริงอย่างที่พี่วินว่าเธอแตกต่างจากพี่น้องโดยสิ้นเชิงทั้งท่าทางกิริยามารยาทดูเพียบพร้อมไปหมด  เธอฉีกยิ้มกว้างให้กับคนไม่น่าจะมีพิษภัยกับใคร และที่กำลังจะเดินลงมาจากรถคนที่สอง เป็นป้าชุ่มกับคุณย่า  นี่หรอคุณย่าของผม ทำไมดูแววตาดุดันเหมือนมีอำนาจอะไรบางอย่าง คุณย่าท่านสวยมาก  ทั้งๆที่อายุก็จะ 70 แล้ว

“สวัสดีครับคุณแม่ ยินดีต้อนรับกลับบ้านของเราครับ”

“สวัสดีครับ สวัสดีค่ะ คุณย่า”

           ทุกคนพูดขึ้นพร้อมกันหลังจากที่คุณพ่อพูดจบแล้ว  คุณย่ายิ้มกว้างให้กับทุกคน แต่ดูเหมือนจะหยุดยิ้มเมื่อคุณย่าหันแววตามา
ที่ผม เดินเข้ามาใกล้ๆ
“เวไนย์  นี่นะหรอ  ลูกชายของเธอ กับแม่แก้วเกด”

“อ้อ ครับใช่ครับ  เป็นยังไงบ้างครับ  ผมว่าจมูกกับปากเค้าได้คุณแม่อยู่ไม่น้อยนะ”

“อย่างนั้นหรอ  น้ำผึ้งพายายเข้าบ้านลูก”

       คุณย่าพูดขึ้นพร้อมกับเดินผ่านผมไป   ผมเองก็งงๆว่าคุณย่าท่านเป็นอะไร  ไม่พอใจผมรึเปล่า รึอะไรที่ผมทำไม่ดีรึเปล่า ก็ไม่หนิ
ผมยังไม่ได้ทำอะไรนะ  อืม แล้วสรุปแววตาเมื่อกี้คุณย่าสื่อถึงอะไร

“เน ยินดีที่ได้รู้จักนะ”

“ครับ น้ำผึ้ง เช่นกันนะ”

           น้ำผึ้งเธอน่ารักจริงๆนะ  เธอเดินเข้ามาทักผมก่อนจะเดินผ่านตามคุณย่าเข้าบ้านไป   สมแล้วที่คุณย่ารักและเอ็นดูขนาดนั้น

“เน  ไม่เป็นไรนะลูกคุณย่าท่านก็เป็นอย่างนี้แหละ  เดี๋ยวท่านก็เอ็นดูเนลูกของพ่อเองนะ”

“ครับ ผมเข้าใจ  คุณย่าสวยจังนะครับ”

“อืม  เมื่อตอนสาวๆคุณย่าสวยมากเลยหละ  พ่อพอจะมีรูปอยู่บ้างเดี๋ยวว่างๆจะเอาให้ดูนะ”

“ครับผม  อืมเดี๋ยวเนกับเพื่อนๆไปเตรียมอาหารที่สวนหน้าบ้านก่อนนะครับ เผื่อขาดเหลืออะไรจะได้เตรียมทัน”

“อืมๆ ฝากด้วยนะเจ้าตัวเล็กของพ่อ”

        คุณพ่อเดินเข้าไปในบ้าน  ผมเองก็เข้าไปหาเพื่อนๆที่วันนี้แต่ละคนสวยหล่อกันทั้งนั้น

“ไปกัน บาร์บีคิวพอรึเปล่าก็ไม่รู้ ไปดูกันเถอะน้ำ”

“เนๆ  เดี๋ยวๆ  นั่นพวกแก้งค์นั้นก็มา เนแกเห็นไหม”

“อืมเห็นๆ  ”

“อ้าวทำไมถึงไม่ตื่นเต้น ตกใจ หรือว่ากลัว อะไรกันเลยหล่ะ   ว่าแต่พวกนั้นมันมาทำไมกันนะ”

“ก็เค้าเป็นหลานของคุณย่าเหมือนกันหน่ะ”

“อะไรนะ!” ทั้งป๊อกเกอร์ นนท์ น้ำพูดขึ้นพร้อมกัน ผมเองจนตกใจ

“โอ้ย ไม่ต้องทำหน้าตกใจ อึ้งขนาดนั้นหรอก ที่พูดไปเป็นเรื่องจริง คอนเฟริม!”

“เดี๋ยวๆ  แล้วพวกนั้นมันรู้รึยังว่าแกเป็นหลาน…..”

“น่าจะรู้นะ  แต่อาจจะไม่ยอมรับ รึอาจจะไม่เชื่อ”

“ตายจริงพวกนี้ไม่ไหวจริงๆนะ ใจคอโหดร้ายแม้กระทั่งกับญาติตัวเอง”

“ไปโทษเค้าไม่ได้หรอก น้ำ ไปเถอะเดี๋ยวเตรียมของไม่ทัน”

“ไม่ทันแล้วเน แกดูนั่นพวกนั้นเดินมานี่แล้ว”

             มาแล้วจริงๆพวกนั้นเดินมานั่นแล้ว ผมเองคงจะไม่สู้ด้วยหรอกนะ เค้ามีกัน 9 คน พวกผมมีกันแค่ 4 คน

“ตายจริง  พีท  แกดูดิ หลานชายจอมปลอมก็กล้ามาเสนอหน้าด้วย”

“นี่ๆๆๆ   น้อยๆหน่อยพ่อคุณ เรียกให้มันถูกหน่อยเพื่อนฉันเป็นหลานชายแท้ๆ ไม่ใช่หลานตัวปลอมนะยะ”

“น้ำหน่าไม่เอา”  ผมหันไปกระตุกแขนน้ำให้ใจเย็นๆ

“ทำไมหล่ะเน  ก็มันจริงหนิ”

“ฮ่าๆ  จะจริงรึไม่จริงฉันไม่สนใจหรอก  พวกเราไปกันเถอะอย่าอยู่ตรงนี้นานเลย  กลิ่นร้านมันแรง”

             นาวามองมาที่ผม จะบ้าตายนี่จะพูดให้มันเหมือนชาวบ้านเค้าจะได้ไหม

“เฮ้อ ไอ้น้องชาย ฉันว่านายน่าจะไปอยู่ห้องครัวเป็นคนใช้เหมือนเดิมจะดีกว่านะ  ราศีมันให้! ฮ่าๆ”

           เอโต้พูดขึ้นมา ทำเอาผมสะอึกเลยทีเดียว อะไรจะใช้ปากเป็นอาวุธขนาดนั้น

“คุณเอโต้ครับ  ต้องเป็นเหมือนคุณก่อนใช่ไหมครับ  ราศีถึงจะเหมือนหลานชายคุณย่า”

“นี่แก!” เอโต้เงื้อมือขึ้นม้เหมือนจะตบผม

“อย่านะเอโต้  คุณย่าอยู่ข้างใน  งานนี้จัดต้อนรับคุณย่านะ  อย่าทำให้เสียงาน” เซนห้ามเอโต้ไว้ได้ทัน

“ก็ได้ๆ  ไปกันเถอะพวกเรา ”

       เอโต้เดินหน้าเสียออกไป  ยังเหลือ  เซน คู่แผดโอ อาร์   เซฟ เอส  ส่วนเดลเดินตามเอโต้ไปติดๆ

“ขอโทษแทนเอโต้ด้วยนะเน”

“ไม่เป็นไรครับพี่เซน เชิญด้านหน้าที่สวนหย่อมดีกว่าครับทางนั้นกำลังย่างบาร์บีคิวอยู่พอดี”

“ครับ  ไปได้แล้วไอ้ โอ ไอ้อาร์  อย่าดื้อกับพี่เนไปอีกสองคนหล่ะ”

“โห พี่เซน  ใครว่าพวกเราจะทำ  ไม่นึกเลยว่าคนที่พี่นาวาเกลียดตัวจริงจะน่ารักขนาดนี้  จริงไหมพี่เน”

“ไม่รู้สิครับ  น้องโอ น้องอาร์  ”  ผมยิ้มให้น้องๆอย่างเป็นมิตร

“อย่าสนใจพวกเค้ามากนะครับ ปกติแล้ว ก็น่ากลัวพอๆกันกับ พวกเอส พวกเซฟ ที่ยืนยิ้มให้เนอยู่โน่นนั่นแหละ”

“ฮ่าๆ ครับๆพี่เซน นี่ผมต้องขอบคุณหน้าตาผมใช่ไหมครับที่ทำให้พวกเค้าไม่พาลผมเหมือนพี่ๆพวกเค้า”

“น่าจะประมาณนั้นนะ  พี่ไปแล้วนะ  ไปได้แล้วโอ อาร์”

“อืมๆ  พี่เซนฝากเพื่อนๆผมไปด้วยหน่อยนะครับ  น้ำ  ป๊อกเกอร์ นนท์  พี่เซนเค้าเป็นคนดีนะ  เปิดใจหน่อยก็ดี”

“อืมเนพูดถูก ผมไม่เหมือนพวกเค้าหรอกนะ  วางใจได้  ไปเลยไหมครับ”พี่เซนพูดชมตัวเองทันที

“ไม่เอาอ่ะ เน แกก็ไปกับฉันด้วยสิยะ”น้ำพูดขึ้น ไม่ไหวเลยเพื่อนคนนี้

“ไม่เอา เราขอไปโทรหาที่บิลันก่อนเพราะป่านนี้ยังไม่มาเลยไม่รู้ว่ายังไง”

“เออๆ พวกฉันไปก่อนแล้วกัน อย่าลืมตามมานะ”

 “อืมๆ”

   ผมเดินออกไปโทรศัพท์ที่ข้างๆบ้านแถวๆม้าหินอ่อน กดโทรหาพี่บิลัน  เพราะพี่เค้ายังไม่มาเลย

“อืมเนว่าไงครับ”

“พี่บิลัน  ตอนนี้อยู่ไหนครับ  ผมไม่เห็นพี่มาเลย คุณย่ามาถึงแล้วนะครับ”

“อ้าวเนรู้ได้ไงว่าพี่เป็นญาติเน”

“เรื่องมันยาวอ่ะครับ  เอาเป็นว่าเนรอพี่บิลันที่บ้านนะครับ”

“ไม่ต้องรอหรอก”

“ทำไมหล่ะครับ”

“หันหลังมาสิ”

“อ้าวพี่บิลัน!”

            ผมหันไปมองก็พบว่าพี่ชายสุดหล่อของผมยืนยิ้มให้ผมอยู่ไม่ไกล

“มาเมื่อไหร่ครับ ทำไมเนไม่เห็น”

“จะเห็นได้ไงหล่ะ บ้านเนใหญ่ยิ่งกว่าอะไร  ”

“แล้วนี่มาหาผมถูกได้ยังไงครับ”

“ก็พอดีเห็นเนเดินเลี่ยงๆออกมาจากเพื่อนเลยเดินตามมาดู  พวกไอ้เอส ไอ้เซฟ พี่ไม่ค่อยไว้ใจนัก”

“เน!  มานั่งอะไรกับคนแปลกหน้า กลับเข้าบ้านกับพี่ได้แล้ว”

“พี่วิน  เนต้องไปย่างบาร์บีคิวนะครับ”

“ไม่ได้! เนต้องไปกับพี่”

          ว่าแล้วก็นิสัยเดิมๆ ทายซิครับว่าอะไร ก็เดินเข้ามาลากผมไปอย่างแรงเหมือนเดิม  รึว่าหึงผมรึเปล่า อิอิ ทำเอาซะพี่บิลันหน้า
หวอเลยทีเดียว

“พี่วินๆ  ใจเย็นๆครับ  ลากผมมาแบบนี้ ผมเจ็บนะครับ”

“ขอโทษ!”

“พี่วินทำไมต้องหงุดงหงิดอีกแล้ว  ไหนบอกจะเปลี่ยนตัวเองไง”

“พยายามอยู่  แต่พี่ไม่ไหวจริงๆ”

“หึงเนหรอ”

“เน พี่ทำขนาดนี้ยังถามได้อีกนะ”

“อ้าวก็ถามไงจะได้ชัว  มาเอ็ดเนทำไมกัน”

“ขอโทษ  พี่ไม่ได้ตั้งใจ ก็เนไปนั่งอะไรกับมันคนเดียวหล่ะ  พี่ตามหาแทบแย่  ลำพังบ้านเราใหญ่ก็พอแล้ว แถมวันนี้คนยังมาเยอะอีก 
พี่ไม่ไว้วางใจซักเท่าไหร่”

“แล้วพี่วินตามผมมาทำไมครับ”

“เอ้า 1 ก็ คุณย่าเรียกให้ไปพบ 2 ก็พี่คิดถึง”

“เนว่าอย่างหลังไม่น่าจะใช่นะ”

“เน ทำไมจะไม่ใช่  พี่วินรักเนที่สุดในโลกเลยนะ ว่าแต่จะเรียกตัวเองว่าเน รึว่าเรียกตัวเองว่าผมกันแน่ พี่งง  ”

“ไม่รู้สิ เนก็ไม่รู้หรอก”

“ไม่ได้ๆ  บอกมาว่าจะเอาแบบไหน  ”

“ให้พี่วินเลือกแล้วกัน”

“แน่นะ”

“อืมแน่ใจ”

“จริงๆนะ”

“อะ อืม” พี่วินทำไมถามให้ผมลดความมั่นใจด้วยนะ

“โอเค  พี่ตัดสินใจแล้ว พี่จะให้เนเรียกตัวเองว่ากระต่ายน้อย”

“บ้าไปแล้วพี่วิน เนไม่ตลกนะ”

“ไม่รู้แหละ ให้พี่วินเลือกให้เองไม่ใช่หรอ”

“ไม่เอา เนเลือกเองดีกว่า”

“ไม่ได้นี่คือคำสั่ง  พี่วินถามย้ำแล้วแต่เนก็เลือกให้พี่เองนะ”

“ไม่เอา  นั่นมันนอกเหนือจากที่พี่วินพูดแล้วนะ  ไหงมีคำว่ากระต่ายน้อยมาได้หล่ะ”

“สรุปเอาตามนี้นะ  ไปได้แล้วคุณย่าจะรอนาน”

       เออใช่ ผมเองก็ลืมเลยป่านนี้ท่านยังจะรอนานแย่แล้ว ผมเดินตามพี่วินไปปที่ห้องรับแขก ก็เห็นว่าคุณพ่อ  คุณย่า คุณลุงวุฒิ คุณ
ลุงเวท นั่งอยู่ก่อนแล้ว และที่สำคัญมีน้ำผึ้งนั่งพับเพียบอยู่ด้านข้างคุณย่าด้านล่าง

“มากันแล้วหรอ  ไปตามที่ไหนกันมาถึงได้มาช้าป่านนี้”
           คุณย่าพูดขึ้นหลังจากที่ผมเดินเข้าถึง 

“เอ่อ คือ ผมไปตามน้องที่เค้าทำอาหารอยู่ครับ  เลยมาช้านิดหน่อยเพราะต้องล้างมือ เดี๋ยวคุณย่าจะดูไม่ดี”

              ผมหันไปมองพี่วินที่แก้ต่างให้ผม  แต่นั่นเป็นการโกหกนะครับพี่วิน

“คุณย่าคะ  จริงอย่าที่พี่ชายวินพูดนะคะ ถ้าเข้ามาหาคุณย่าด้วยสภาพมอมแมมจะดูไม่ดี สู้ซะให้เค้าไปล้างมือ เตรียมตัวสักหน่อยน่าจะ
ดีกว่า”

“อืมๆ  น้ำผึ้งพูดมาก็มีเหตุผล  ย่าเชื่อหลานนะจ๊ะ  เอาหล่ะนะเนวิน  รู้ไหมที่ฉันเรียกมาหาเพราะอะไร”

“เอ่อ ไม่ทราบครับ คุณย่า”

“อืม เห็นว่าฝีมือการทำอาหารเธอเป็นเลิศ ฉันก็เลยอยากจะให้เธอทำให้ฉันทานซักสองสามอย่าง คงไม่เหนื่อยเธอหรอกนะ”

“ไม่เลยครับคุณย่า บอกได้เลยครับจะให้ผมทำอะไร”

“อืมรายการอยู่ที่โต๊ะตรงหน้าเธอแล้ว ทำอร่อยๆนะ ฉันอยากชิม”

“ได้ครับ”

“เดี๋ยวก่อน ไหนๆก็สั่งไปแล้ว ฉันจะให้น้ำผึ้งไปช่วยเธออีกแรงนึงจะได้ไม่เหนื่อย”

“ขอบคุณคุณย่ามากนะคะ  เนไปกันเร็ว ครัวอยู่ที่ไหน ”

“ได้เลยตามฉันมานะน้ำผึ้ง”

             ที่ห้องครัว ผมกับน้ำผึ้งรีบทำอาหารให้คุณย่าอย่างขะมักเขม้น ผ่านไป 45 นาทีได้ ทุกอย่างก็ออกมาเป็นอาหาร คาวหวาน
ตรงหน้าอย่างสวยงาม

“สวยจังเลยเน  เธอทำอาหารได้เร็วแล้วก็หอมน่าทานมากเลย”

“ไม่ขนาดนั้นหรอก น้ำผึ้งเองก็เก่งมากๆเลย  ทั้งสวยทั้งอ่อนโยน เพียบพร้อมทุกอย่างขนาดนี้ใครได้เป็นแฟนก็คงจะน่าดีใจเลยทีดียว”

“ไมหรอกเน  ชมน้ำผึ้งเกินไปแล้ว  ไม่ขนาดนั้นหรอก ปะเราเอาไปเสิร์ฟคุณย่ากัน”

“อืมๆ”

“เดี๋ยว!  ยังยกไปไม่ได้”

“อ้าวนาวา พี่เอโต้ ทำไมไม่อยู่ทานอาหารด้านนอกสวนหย่อมหล่ะคะ”

“แกนั่นแหละน้ำผึ้ง แกมาทำอะไรกับไอ้เด็กไม่มีหัวนอนปลายเท้าคนนี้”

“นาวาทำไมไปพูดให้เนเค้าแบบนั้นหละคะ  เค้าเป็นหลานคุณย่านะ และเป็นหลานสายเลือดตรงมากกว่าพวกเราอีกนะคะ”

“หุบปาก  ไม่มีอะไรที่ยืนยันตัวตนเค้าได้ นอกจากความเป็นพ่อครัวในห้องครัวซอมซ่อ  ”

“น้ำผึ้ง ยกอาหารไปดีกว่าคุณย่ารออยู่”ผมพูดปัดๆไปไม่อยากให้เสียงาน

“เอ๊ะ ไอ้เด็กคนนี้ บอกยังยกไปไม่ได้ไง  เอามานี่ฉันจะเป็นคนยกไปเอง  นาวามายกไปให้คุณย่าเร็ว”

“ครับพี่เอโต้”

“เน ปล่อยให้พี่ๆเค้ายกไปเถอะ”

“อืม ”

“อ้าวหมดหน้าที่แล้วก็หลบไปสิ ยืนเกะกะจริงๆเชียว ไปล้างห้องน้ำหน่อยก็ดีนะ  ไปเถอะพี่เอโต้”

“ไปที่ชอบที่ชอบนะ ชิ้วๆ”

       เอโต้นี่เค้าสติดีอยู่รึเปล่าดูเป็นคนโตที่สุดในบรรดาหลานๆ แต่คุณย่ากลับไม่เลือก กลับเลือกพี่วินแทนซะนี่เพราะแบบนี้นี่เอง
สินะ  เพราะความไม่เป็นผู้ใหญ่ของเค้าแน่ๆ

“เน ออกไปหาคุณย่ากัน”



“มาแล้วหรอ อาหารมื้อค่ำของฉัน  หอมน่าทานดีจัง อ้าวแล้วพวกเธอสองคนไปช่วยเค้าทำอาหารด้วยหรือไง  พ่อนาวา พ่อเอโต้”

“โห คุณย่า ดูไม่ผิดหรอกครับ  พวกผมกับน้องนาวาไปช่วยพ่อคนนี่หน่ะสิครับ  เลยเสร็จเร็วแบบนี้ไงครับ  ”

“ใช่ๆ ทำอาหารอะไรก็ไม่รู้ ช้าก็ช้า กลัวไม่ถูกใจคุณย่าพวกเราเลยไปช่วยทำด้วย เผลอๆกลัวว่าคุณย่าจะท้องเสียก็เป็นได้  จริงไหมพี่
เอโต้”

“อะไรกันพวกเธอนี่  น้ำผึ้งเค้าก็เพิ่งเข้าไปช่วยเนนี่นา  แล้วอาหารจะทำให้ย่าท้องเสียได้อย่างไรกัน”

“นั่นหน่ะสิเจ้านาวา เจ้าเอโต้  ไปพูดให้คุณย่าระแวงแบบนี้ไม่ได้นะ”ลุงวุฒิพูดเอ็ดลูกชายตัวเองขึ้นมา

“คุณพ่อ ก็จริงหนิครับ ใครๆชิมไปก็เจ็บท้องทั้งนั้นแหละ”

“อะไรกันนาวา ทำไมดูลูกมั่นใจขนาดนั้น เพราะอะไรกันลูก”

“เอ่อ  คือ เอ่อ  อ้อๆ ปะ เปล่าครับคุณพ่อ  น้องนาวาพูดไปเรื่อยแหละครับ เอาเป็นว่าพวกเราไปอยู่กับเพื่อนๆด้านนอกแล้วกันนะครับ
ไปเร็วนาวา”

  เอโต้ตะกุกตะกัก   รีบแก้ต่างให้นาวาน้องชายของเค้า  ผมดูๆแล้วเหมือนสองคนนี้มีอะไรที่ทำแล้วผมไม่รู้รึเปล่า  ไม่นานที่คุณย่าท่าน
ชิมก็เกิดอาการอย่างที่พวกนั้นว่า  ผมเริ่มสังหรใจแล้วว่าน่าจะเป็นฝีมือพวกนั้น

“เวไนย์ นี่ลูกชายเธอทำอะไรให้ฉันกินหะ ฉันปวดท้องไปหมดแล้ว  น้ำผึ้งพาย่าไปห้องน้ำที”

“คุณย่าให้เนช่วยพยุงนะครับ  ”

“ไม่ต้อง  เธอนี่มันจริงๆเลย จริงอย่างที่พวกนาวา เอโต้ว่าไว้ไม่ผิดเลย”

“โถ่คุณแม่ครับ  อาจจะไม่ใช่ความผิดเนเค้าก็ได้นะครับ  ”

“จะไม่ใช่ได้ยังไง  ก็ฉันปวดท้องอยู่ขนาดนี้”

“คุณย่าคะ  เนไม่ได้ทำหรอกค่ะ น้ำผึ้งเชื่อค่ะ  เพราะน้ำผึ้งทำอาหารกับเนตลอด 45 นาทีเลยนะคะ”

“น้ำผึ้ง ทำไมไปพูดแก้ต่างให้เด็กคนนี้ด้วยหลานย่า”

“จริงๆนะคะคุณย่า เชื่อน้ำผึ้งนะคะ พวกเราช่วยกันชิมก่อนจะยกออกมาให้คุณย่าซะอีก  แล้วดูตอนนี้สิคะทั้งเนและน้ำผึ่งไม่เห็นจะเป็น
อะไรเลย”

“ใช่แล้วนะคุณแม่  พวกผมเชื่อว่าหลานเน  ลูกชายเวไนย์ไม่น่าจะเป็นคนทำนะครับ”ลุงวุฒิพูดขึ้น

“ แล้วใครทำหล่ะ   ”

“ผมคิดว่าน่าจะเป็นลูกชายตัวดีของพวกผมนี่แหละครับ”ลุงวุฒิพูดอย่างมั่นใจ ในนิสัยของลูกชาย

“เจ้านาวา เจ้าเอโต้ นะหรอ  บ้าไปใหญ่แล้วตาวุฒิ  พวกนั้นเค้าจะทำกับย่าของเค้าทำไมกัน”

“คุณย่าคะ  ไม่ไปห้องน้ำแล้วหรอคะ”

“เออใช่ น้ำผึ้งพาย่าไปเร็ว”

             ผมเองหน้าเจื่อนไปไม่น้อยที่ทำอาหารให้ย่าทาน แต่กลับกลายเป็นว่าไปทำให้คุณย่าท้องเสียซะนี่ ผมเสียใจมากเลยหลบ
หลีกสายตาคุณพ่อคุณลุงทั้งสองออกมานอกบ้านมานั่งอยู่ม้าหินอ่อนข้างบ้าน 

“เน เกิดอะไรขึ้นหรอ  แล้วนี่คุณย่าให้ออกมาแล้วหรอ  ”

        เสียงๆนี้ผมได้ยินทีไรมันช่างทำให้ผมมีกำลังใจ  เหมือนเสียงๆนี้เป็นที่พึ่งให้ผมได้เสมอไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เสียงๆนี้จะมาก่อน
เสมอ  ผมยอมรับว่าบางครั้งเสียงๆนี้ผมไม่ชอบเอามากๆ แต่ตอนนี้กลับไม่ใช่  ผมไม่อยากอยู่ไกลจากเจ้าของเสียงๆนี้เลย

“พี่วินครับ คุณย่าท้องเสีย เพราะอาหารที่เนทำครับ  เนไม่ได้ตั้งใจนะ ฮือๆ พี่วินเชื่อเนนะ ”

“ครับๆพี่เชื่อ อเน  อย่าร้องนะ ใจเย็นๆ ไม่มีอะไรหรอก  อย่าร้องนะครับ พี่วินอยู่นี่แล้ว ค่อยๆคิดทบทวนนะว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง  ดีไม่ดี
คุณย่าอาจจะท้องไม่ดีเองก็เป็นได้ เพราะท่านอาจจะทานของผิดสำแดง”

“ฮือๆ  พี่วิน เนผิดหวัง เนเสียใจนะครับ เนไม่ได้อยากให้เกิดเรื่องแบบนี้ ฮือๆ”

“ครับๆพี่วินเข้าใจ อย่าร้องนะ พี่วินอยู่นี่แล้วนะครับ อย่าร้องนะ”

         ผมร้องไห้ภายในอ้อมกอดพี่วินที่ตรงม้าหินอ่อน   พี่วินกอดผมแน่น  ผมรู้สึกได้ถึงความอบอุ่น  ที่มีเยื้อใยให้ผมมากมายผมไม่
อยากไปจากพี่วินแล้ว   ในที่สุดผมก็มีความรู้สึกเหมือนที่พี่วินมีให้ผมแล้ว  จริงอย่างที่พี่วินบอกคนเรารักกันความรู้สึกมันเหมือนกับว่า
ร่างกายของคนสองคนเราเป็นเสมือนหนึ่งเดียว ตอนนี้ผมมั่นใจแล้วว่าสิ่งๆนั้นผมมีให้พี่วิน  และสิ่งนี้ผมก็มีนานแล้ว มีมานานแล้วจริงๆ
แต่ผมเข้าใจว่าเป็นความรู้สึกแค่พี่ชายน้องชายมาโดยตลอด  แต่วันนี้กลับไม่ใช่ มันเป็นความรู้สึกของคนรักต่างหากหล่ะ  พี่วิน  ผมอยากจะบอกพี่วินให้ดังๆไปเลย แต่ผมยังไม่พร้อมผมขอก่อนนะ  ขอให้พี่วินรอวันนั้นแล้วถ้ารักเรายังไม่จืดจาง วันนั้นผมจะเป็นคนบอกพี่วินเองนะครับ



เนื้อเรื่องดำเนินไปเร็วเหมือนกันนะเนี่ย  ดูเหมือนจะจบในอีกไม่นานนี้แล้วหล่ะครับ ^^ 


 :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1:

ออฟไลน์ anuruk97

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 476
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +20/-4
Re: เลือดมังกร ตอนที่ 22 up 14/04/2556
«ตอบ #134 เมื่อ15-04-2013 11:23:40 »

ถามหน่อยครับจะจบแบบที่พวกนั้นจะไม่โดนอะไรเลยเหรอ.....ร้ายมาตั้งแต่ต้นเรื่องจนจะจบเรื่องแล้วพวนนั้นมันต้องโดนซักอย่างให้เป็นบทเรียนบ้าง

ออฟไลน์ maru

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3553
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +162/-7
Re: เลือดมังกร ตอนที่ 22 up 14/04/2556
«ตอบ #135 เมื่อ16-04-2013 00:05:58 »

ย่าของเนก็ดูร้าย ๆ ยังไงไม่รู้นะเนี่ย ส่วนพวกนั้นเป็นญาติเนกันหมเลยหรือเนี่ย

loveice

  • บุคคลทั่วไป
Re: เลือดมังกร ตอนที่ 22 up 14/04/2556
«ตอบ #136 เมื่อ16-04-2013 13:14:51 »

ตอนที่ 23


 :mew3: :mew4: :mew1: :mew3: :mew4: :mew1: :mew3: :mew4: :mew1: :mew3: :mew4: :mew1:

           เรื่องของเรื่องมันไม่ได้เกิดอยู่ที่ตัวผมกระทำหรอก แต่เกิดขึ้นทุกครั้งเมื่อผมถูกไม่พอใจจากคนรอบข้างนั่นต่างหาก  ผมจะทำยังไงดี พวกเค้าถึงจะได้เลิกราแกล้งผมซักทีนึง  ในหลายครั้งพี่วินอาจจะไม่รู้ด้วยซ้ำ  ผมเองก็ไม่อยากจะบอกพี่วินนัก ไม่อย่างนั้นพวกนาวาคงจะโดนไปหลายกระทงแล้ว อีกอย่างเค้าก็เป็นญาติผมด้วยแล้วผมก็ไม่คิดที่จะเอาความอะไรมาก  เห็นแก่คุณย่าด้วยที่ตอนนี้ท่านมาอยู่บ้านหลังนี้แล้ว ไม่อยากให้ท่านต้องมารับรู้ได้ยินอะไรที่ไม่ดีเลยจะดีกว่านะ
          ผมก็ใช้ชีวิตอย่างปกติ  โดนรังแกกลั่นแกล้งครั้งต่อหลายครั้งนักแต่สุดท้ายคนที่มาช่วยผมก็คือพี่วินคนนี้ตามเคย  แน่นอนผมใช้ชีวิตของผมอย่างนี้ไปเรื่อยๆทั้งเรียนทั้งเล่นทั้งดูแลคุณพ่อ คุณย่า  ว่างๆก็กลับไปเยี่ยมคุณแม่ที่อยุธยา  จนเวลาเลยผ่านไป  3 ปี   ตอนนี้ผมอยู่ ปี 4 แล้ว พี่วินก็ไปทำงานเป็นรองประธานบริษัทของคุณลุงเวทพ่อพี่บิลัน  พี่บิลันเองก็ไปเปิดร้านขายยาใกล้ๆบ้าน  ช่วงนี้ที่มหาวิทยาลัยก็มีแต่เมเบิ้ลนี่แหละที่ยังคอยไปรับไปส่งผมที่บ้านทุกวัน แทนพี่วิน เพราะพี่เค้างานยุ่งมาก   ไม่อยากให้ลำบากด้วย  อีกอย่างผมก็ไม่ได้บอกพี่วินเสียด้วยสิว่าให้เมเบิ้ลเป็นคนมารับมาส่ง  ส่วนพี่เครส รายนั้นผมก็ไม่ค่อยได้เห็น เพราะตั้งแต่จบไปพี่เค้าก็ไปทำงานอยู่บริษัทอะไรก็ไม่รู้ทางตะวันออก ว่างๆก็พอจะเห็นที่สนามบาสในมหาวิทยาลัยอยู่บ้าง  และที่น่าสังเกตก็น่าจะเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกับผมคนนี้เค้าไปอยู่เฝ้าพี่เครสเล่นบาสตลอด

“เนๆ”

“เมเบิ้ล  เนขออยู่ทำรายงานสักพักนะ   เมเบิ้ลรีบไปไหนรึเปล่า”

“เปล่าเลย  แล้วนี่มีอะไรให้ช่วยไหม”

“ไม่เป็นไร ใกล้เสร็จแล้ว ”

“แล้วนี่จะเอาอะไรซักหน่อยไหม เมเบิ้ลจะไปซื้อของที่ร้านตรงนั้น”

“ขอเป็นอิชิตันรสอะไรก็ได้  แล้วกัน”

“โอเค รออยู่ตรงนี้นะเน”

“อืม”

    เฮ้อเหนื่อยๆ  เรียน 6 ปีก็งี้แหละ   คนอื่นๆเค้าก็จบกันไปหมดแล้ว  คนที่คุ้นหน้าคุ้นตาก็เห็นจะมีแต่ น้ำ ป๊อกเกอร์ นนท์ แล้วก็เมเบิ้ล
นี่แหละ ส่วนพวกนั้นที่เหลือก็คงจะมี นาวา พีท คู่แฝดโอ อาร์  ตอนนี้ขึ้นปี 1 พอดีเลย  เค้าก็น่ารักดี ผมเองก็เริ่มจะสนิทกับเค้าแล้ว
แหละ  แต่ที่ยังเหมือนเดิมคือนาวา กับพีท  ยังคอยแกล้งผมอยู่ตลอด

     เมื่อสองวันก่อนผมจำได้ดี  นาวาบุกมาถึงsec ที่ผมเรียนแล้วก็มาเล่าโน่นนี่นั่น แต่ผมก็ยังจำได้แม่น จำฝังใจเลยแหละ ผมก็ไม่สบายใจนักที่นาวามาเล่าเรื่องแบบนี้ให้ฟัง  แต่ผมก็ไม่ได้เชื่อไปร้อยเปอร์เซ็นต์หรอกนะ นาวาเล่าว่า

“นี่ ไอ้เน  สองสามวันมานี้ ไม่ได้อยู่ใกล้พี่วินเลยหรอ  ไม่รู้เรื่องโลกภายนอกกันพอดี”

“อะไรกันนาวา  เราก็ยังโทรคุยพี่วินอยู่หนิ  มีอะไรรึเปล่า”

“เปล่าก็แค่เห็นพี่วินไปทานข้าวอี๋อ๋ออยู่กับแม่พนักงานสาวสวยที่บริษัทก็เท่านั้นเอง”

“มีธุระแค่นี้ใช่ไหม  เราจะได้ทำงานต่อ”

“เอ๊ะ ไอ้บ้า ประสาทรึไงอุตส่าห์เอาข่าวมาบอกไม่คิดจะทำอะไรเลยหรอ”

“ทำไมต้องทำหละนาวา  ทำไปแล้วได้อะไร”

“โง่ดักดาน ถามมาได้ ก็ได้พี่วินกลับมาหาแกหนะสิ  นี่ไอ้เน  ฉันอุตส่าห์มาบอกแกนะ เพราะฉันสงสารแก ที่พี่วินไม่สนใจแกแล้ว เฮ้อ
อนาทใจ  อย่างนี้แหละนะพวกที่ใกล้ตกกระป๋องจนถึงขั้นวิกฤติ ”

“นาวา เราว่านายเองไปจัดการเถอะอยากได้อะไรก็ทำเอานะ  รายงานของเรากองอยู่ตรงหน้านายก็เห็นเอาเป็นว่า  ฉันไม่ว่างจะรับรู้
เรื่องที่นายพูดมาหรอก”

“นี่แกหาว่าเรื่องของฉันมันไร้สาระหรอ”

“เปล่า แค่รายงานของเราต้องทำให้เสร็จก็เท่านั้น”

“เพราะอย่างนี้ไง  เพราะความไม่เอาใจใส่พี่วิน  พี่วินถึงได้ไปหากิ๊กใหม่ แกมันก็เหมือนขนมจีนที่ไม่มีน้ำยาหรือถ้ามีก็แค่น้ำยาที่จืด
ชืด   พ่อพระไปเถอะแล้วจะรู้ว่ามันช่วยอะไรก็ไม่ได้หรอก ไอ้ชาเย็นผสมน้ำแข็งอย่างแก ทนได้ก็ทนไปนะ”

“นาวา  ถ้านายมีน้ำยาก็ไปจัดการเองเถอะนะ เอ๊ะรึว่าไม่กล้าไปยุ่งพี่วิน  กลัวหน้าแหกกลับมารึเปล่า”

“อย่ามาเล่นลิ้นกับฉันนะไอ้เด็กก้นครัว  ได้ ในเมื่อแกไม่สนใจที่ฉันเล่า ฉันก็ขออวยพรให้แกกับพี่วิน  เลิกๆกันไปเร็วๆแล้วกัน  จะได้ไม่
ต้องมาขัดขวางความรักคนอื่นเค้า”

“เราว่าไม่ใช่คนอื่นหรอกนะ  คงจะเป็นนายเองมากกว่านะที่ร้อนรนอยู่คนเดียว จะเป็นจะตายก็บากหน้ามาให้เราช่วยตลอด”

“ไม่มีมารยาท  แกว่าฉันขอให้แกช่วยหรอ  ฝันไปเถอะแค่เอาข่าวมาบอกก็เท่านั้น  ฉันไปหล่ะ พี่โจเดือนนิติศาสตร์กำลังรอฉันอยู่ บ้าย
บาย  เห็นไหมว่าฉันเนื้อหอมขนาดไหน  มีพี่วินเท่านั้นแหละที่ตาต่ำไปเลือกแก”


    นาวาพูดเสร็จก็เบ้ปากใส่ ผมเองก็ยอมกับนิสัยของเค้าจริงๆ  จะว่าไปเรื่องเมื่อกี้ที่นาวาพูดใช่ความจริงรึเปล่านะ  ผมจากใจเลยนะ ผมเองก็ร้อนรนกลัวจะเป็นอย่างที่เค้าว่า  อืม  โทรไปเช็คดูดีกว่า

“เนว่าไงครับ”

“พี่วิน  ตอนนี้พี่อยู่ไหนครับ”

“พี่อยู่บริษัท ใกล้เลิกแล้ว  มีอะไรรึเปล่า  น้ำเสียงกังวลจัง”

“เอ่อ คือ เปล่าครับ  เนแค่โทรมาหาเฉยๆ”

“อะไรกัน  เนมีอะไรก็เล่ามาเถอะ พี่วินอยากรู้”

“ตอนเที่ยงพี่วินไปทานข้าวกับใครมาครับ”

“เอ่อ  คือ เอ่อ  อ้อ อ้อ ไปทานกับพวกไอ้นพ  ไอ้แบงค์ ไอ้โซ ไงครับเน  ถะ ถามทำไมหรอ”

“เปล่าครับ เนได้ยินอย่างนี้ก็ดีใจหน่อย”

“มีใครเอาข่าวอะไรไปบอกเนอีกรึเปล่า”

“เปล่าครับ พอดีเห็นคนแถวๆนี้เค้าพูดกันว่าพี่วินไปทานข้าวกับผู้หญิงที่บริษัท สาวสวยคนนึง”

“เฮ้ย  บ้าไปแล้ว  ไม่มีหรอกเรื่องแบบนั้น  พี่รักเนคนเดียวนะครับ  เชื่อพี่วินนะ”

“เนเชื่อและไว้ใจพี่วินเสมอครับ”

“ครับผม  ตอนเย็นไปทานข้าวข้างนอกด้วยกันไหมพี่จะไปรับ”

“ก็ได้ครับ”

“รอที่หน้าตึกคณะนะ”

“ครับสวัสดีครับ”

   ไม่เห็นจะจริงอย่างที่นาวาพูดซักนึดนึง  ผมเชื่อคนง่ายไปรึเปล่าเนี่ย  ไม่หรอกคนเรามีสิทธิ์ที่จะกังวลได้นะ

“เน น้ำได้แล้ว”

“อืมขอบใจมาก  เออ เมเบิ้ลเราคงกลับบ้านตอนนี้ไม่ได้แล้วนะ”

“อ้าวทำไมหล่ะ”

“พี่วินชวนไปทานข้าวข้างนอกก่อนกลับบ้าน  เราคงไม่ได้กลับพร้อมเมเบิ้ลแล้วหละ ขอโทษจริงๆนะ”


“อืมไม่หรอก  เมเบิ้ลไม่ว่าอะไรเนอยู่แล้ว  เอาเถอะถ้าอย่างนั้นเมเบิ้ลขอกลับบ้านก่อนนะ”

“อืม พรุ่งนี้เจอกันนะ”

     ผมลาเมเบิ้ลที่หน้าตาเศร้าๆเหมือนคนผิดหวัง แล้วรีบเก็บข้าวของไปรอพี่วินที่หน้าตึกคณะ ไม่นานรถคันหรูพร้อมเจ้าของรถก็เดินมา
หาผม

“เน รอนานไหม  พอดีพี่ติดธุระ”

“ไม่นานหรอกครับ ว่าแต่พี่วินไปทำธุระที่ไหนมาครับ”

“ก็แถวๆ บางแคครับ”

“บางแค!  พี่วินไปทำอะไรถึงที่บางแคครับ ปกติงานพี่วินอยู่โซนนนทบุรีไม่ใช่หรอครับ ”


“เปล่าหรอก เอาหน่าเน  อย่าถามพี่วินมากเลย พี่วินหิวข้าวแล้ว ไปกันเถอะ”

“ครับ”

           อะไรกันปกติผมถามอะไรพี่วินก็จะตอบหนิ  แล้วทำไมเมื่อกี้ต้องบ่ายเบี่ยงหน้าผมด้วยหล่ะ  ระหว่างที่นั่งรถออกมาจนถึงร้าน
อาหาร ผมเลือกที่จะนั่งด้านนอกเพราะปลอดคน  ผมเลยตัดสินใจถามพี่วินอีกครั้งลองดูสิ ก็อยากรู้หนิ

“พี่วินครับ มีอะไรที่เนยังไม่รู้รึเปล่า”

“อะไรหรอ เรื่องที่เนยังไม่รู้”

“ไม่รู้สิครับพี่วิน เนก็ไม่รู้ แต่ดูเหมือนพี่วินมีอะไรปิดบังผมอยู่รึเปล่าครับ”

“ไม่หนิครับ  พี่วินต้องปิดบังอะไรเนหละ”

“ก็เรื่องที่พี่วินไปทำธุระถึงบางแคไงครับ  พอจะบอกเนได้ไหมว่าไปทำอะไรที่นั่น”

“เน  พี่วินบอกไม่มีอะไรก็ไม่มีสิครับ  พอเถอะอย่าถามเรื่องนี้กันเลย  พี่วินหิวข้าวแล้ว จะได้รีบไปส่งเนที่บ้านไง”

“ทำไมต้องรีบหล่ะครับ พี่วินไม่ได้นอนที่บ้านอย่างนั้นหรอกหรอ”

“อ้อลืมไป พี่คิดขึ้นได้ว่าจะไปค้างที่บ้านไอ้นพมันหน่ะ  มีงานที่ต้องเคลียร์นิดหน่อย”

“อ้อหรอครับ  ไม่เป็นไรถ้าพี่วินรีบมากไปส่งเนตอนนี้ก็ได้  เดี๋ยวเนไปทานข้าวฝีมือลุงพ่อบ้านก็ได้”

“เน  วันนี้เนเป็นอะไร  แปลกไปนะ  ทำไมเนพูดจาแปลกๆตลอดเลย  ”

“เนไม่ได้แปลกไปนะ  แต่พี่วินนั่นแหละพี่แปลกไป”

“พี่หรอที่แปลกไป  พี่น่าจะถามเนมากกว่าว่าเนเป็นอะไร”

“ครับเนผิดเองเนขอโทษ”

“ขอโทษก็ทำหน้าให้รู้สึกผิดหน่อยก็ดี ทำหน้าอย่างนี้บ้านพี่เค้าเรียกว่าประชดนะ”

“ถ้าพี่วินไม่พอใจก็พาเนกลับเถอะครับ อาหารที่สั่งก็Cancel ไป”

“เน มีสติหน่อย  บอกพี่มาว่าเนเป็นอะไร”

“…….”

“เน! เน !  ได้ยินที่พี่เรียกรึเปล่า”

“……….”

“นี่เนร้องไห้หรอ  โถ่เว้ย  อย่าร้อง เออๆ พี่วินผิดเองแหละ  พอใจยัง”

“ติ๊ดๆๆๆ”

“ใครโทรมาวะ  เนนั่งอยู่นี่ก่อนนะพี่ไปโทรศัพท์ก่อนนะครับ”

         ทำไมพี่วินต้องทำท่าทางลุกลี้ลุกลนขนาดนั้น  ผมต้องรู้ให้ได้ว่าพี่วินคุยกับใคร


“ว่าไงครับนุ่น”

“อ้อ  ไม่ได้ทำอะไร มาทานข้าว”

“มาทานคนเดียวสิ นุ่นจะให้พี่ทานกับใครหละ”

“ครับ คิดถึงเหมือนกัน  ”

“พรุ่งนี้เจอกันนะ”

“พี่ไปทานข้าวก่อนนะ”

“จ้าๆ  คิดถึงสิครับ”



ผมไปแอบฟัง ได้ยินตั้งแต่ประโยคแรกที่ได้ยินมันทำให้ผมรู้แล้วว่า ผมมันคิดไปเองว่าพี่วินรักผมคิดถึงผมแต่จริงๆแล้วมันไม่ใช่  ผม
เดินออกจากร้านอาหารโบกแท็กซี่กลับบ้าน ผมนั่งร้องไห้อย่างกับคนผิดหวัง 

“น้องๆ  เป็นอะไรรึเปล่า” พี่ขับรถแท็กซี่ ถามผม

“ฮือๆ  ไม่ เป็นไรครับ ผม โอเค ครับ ฮือๆ”

“ติ้ดๆๆ”

        โทรมาทำไม  เนไม่อยากรับสายโทรศัพท์พี่วินอีกแล้ว  ผมปิดโทรศัพท์ไว้จนถึงบ้าน  ทุกคนที่อยู่ในบ้านก็ตกใจว่าผมเป็นอะไร

“คุณหนู เป็นอะไร ใครทำอะไรครับ”

“ปะ เปล่าหรอกพี่เลียง  เนไม่ได้เป็นอะไร เนขอตัวนะ”

“ครับ”

“คุณพ่อสวัสดีครับ”

“อืมสวัสดี  กลับมาแล้วหรอ  อ้าว….  เน  ทำไมรีบขึ้นบ้านจังหล่ะลูก”

“เปล่าครับเนปวดหัวนิดหน่อย”

“ทำไมพ่อจะดูลูกชายของพ่อไม่ออก   เป็นอะไร ใครทำอะไรลูกพ่อ  เดี๋ยวพ่อจัดการให้”

“เปล่าครับ เนขอตัวนะครับ”

   ไม่ทันที่ผมจะเดินขึ้นบันได้ก็ได้ยินเสียงแว่วๆดังเข้ามาจากนอกบ้าน

“เน!  กลับมาทำไมไม่บอก  แล้วโทรศ………”

              ผมไม่ฟังพี่วิน รีบวิ่งขึ้นห้องไป แล้วล็อคประตูซะ

“ไอ้วิน  แกใช่ไหมที่ทำน้องร้องไห้แบบนี้  บอกมาแกทำอะไร”

“ผมไม่ได้ทำ  อยู่ดีๆก็หนีกลับมาแบบนี้ เป็นอะไรก็ไม่รู้พ่อ”

    ผมได้ยินเสียงพี่วินดังขึ้นมาจนถึงห้อง  อะไรกันพี่วินโกหกทุกคน พี่วินทำไปได้ยังไง

“ก๊อกๆ  เน!ๆ”

“……..”

“เปิดประตูให้พี่เข้าไปเดี๋ยวนี้เน!”

“พิ่วิน ไปทำธุระพี่วินเถอะครับเดี๋ยวจะไม่ทัน”

“ธุระอะไรหล่ะพี่ไม่มี  เปิดประตูให้พี่หน่อยเน”

“เนไม่เปิด  เนอยากพักผ่อน”

“ถ้าเนไม่เปิดพี่จะพังประตูเดี๋ยวนี้แหละ”

   ผมต้องจำใจเปิดให้พี่วินเหมือนเดิม  หน้าตาพี่วินตอนนี้น่ากลัวมาก   ผมเองก็ทำได้แค่เพียงหลบหน้าพี่วินเค้า  แต่พี่วินก็เดินกระโจน
เข้าหาหาผม

“บัง!”เสียงประตูถูกดันให้ปิดลง

“มานี่!”

“โอ้ยพี่วิน  เนเจ็บอย่าดึงแขน”

“ผลัก!”

           ผมถูกพี่วินดันลงไปที่เตียง พี่วินคร่อมผมอยู่ด้านบน  เสียงหายใจอุ่นๆรดหน้าผม

“ทำไมหนีมาแบบนี้”

“……..”

“เน ถ้าเนไม่ตอบพี่จะจูบเนนะ”

“……………”

“พี่วิน อะ…..”

               และแล้วผมก็โดนเข้าให้  เป็นจูบที่รุนแรงมาก  ผมเจ็บปากไปหมดแล้ว

“เป็นไงจะบอกได้รึยังเน!”

“…………”

“พี่จะนับหนึ่งถึงสามถ้าไม่บอก พี่จะปล้ำเนแล้วนะ”

“………….”

“โอเคลองซักตั้งดีไหม”

“อย่าพี่วิน  พอแล้ว  เน ไม่ได้เป็นอะไร  เน แอ่ อะ……อือ ”

“เป็นไง  ยังจะดื้อกับพี่วินอยู่แบบนี้อีกนานไหม”

“เนไม่ได้ดื้อนะ อย่ามากล่าวหา  พี่วินแหละที่ดื้อ”

“จะเอาอีกใช่ไหม”

“ไม่! หยุดเลย  คนบ้าอะไร ปากมีแต่กลิ่นเบียร์ไปหมด”

“ก็ใครทำให้พี่เป็นแบบนี้”

“ไม่รู้ แล้วก็ไม่อยากรู้ด้วย”

“เนต้องรู้”

“ก็บอกไม่อยากรู้ไง  ออกจากตัวผมได้แล้ว หมาป่าอะไรวะ ตัวหนักก็หนัก หล่อไม่สู้เจคอปเลย”

“ไม่ลุก ไม่ออก  ใครว่า พี่หล่อแล้วก็เท่ห์กว่าไอ้หมาป่าเจคอปอะไรนั่นอีก  เนก้เคยเห็นแล้วหนิ  อยากเห็นอีกไหม”

“ไม่อยากเห็น  อย่ามาทะลึ่งกับผมนะ  พี่วินออกไปได้แล้ว เนปวดหัว”

“ก็ได้ แต่พี่วินจะยังไม่ออกจากห้องนี้ จนกว่าเนจะคุยกับพี่ให้รู้เรื่อง”

“คุยอะไรครับ  เนไม่มีอะไรจะคุย”

“ต้องมีสิ  บอกมาว่าหนีออกมาจากร้านอาหารทำไม”

“ไม่ได้หนี แค่อยากให้ใครบางคนได้คุยกับคุณนุ่นได้สะดวก”

“ฮ่าๆๆๆ   กระต่ายน้อย  กล้าไปแอบฟังพี่คุยโทรศัพท์แล้วก็ตีโพยตีพาย”

“เปล่าตีโพยตีพายนะ  เนได้ยินเต็มหูของเนเลยนะจะบอกให้”

“ได้ยินว่า….”

“ไม่บอก  ”

“ได้  ถ้าอย่างนั้นจะได้รู้ว่าเวลาหมาป่าดุๆเค้าจะจัดการยังไงกับกระต่ายน้อยๆแบบเน”

“อย่านะ เนตะโกนบอกพ่อนะ”

“เอาสิ  พี่รู้จุดอ่อนเนหมดแหละ  คนมีมารยาทเค้าไม่ตะโกนโหวกเหวกหรอก”

“คนอะไรชอบคิดไปเองอยู่เรื่อยเลย”

“อะไรกันพี่วินว่าเนนั่นแหละที่ชอบคิดไปเองอยู่เรื่อยเลย  พี่วินจะแก้ต่างให้ฟังก็หาว่าพี่วินแก้ตัว แล้วเมื่อไหร่เนจะเข้าใจพี่วินซักทีนึง
หละครับ”

“ไม่อยากเข้าใจแล้ว ใช่สิ อยู่ห่างสายตากันแล้วหนิเนาะ  พี่วินก็ได้ไปทำงานแล้วหนิเนาะ  ไปเลย  เนมันก็แค่กระต่ายที่ตัวเน่า เป็นศพ
ไม่มีหมาป่าที่ไหนมาสนใจหรอกจริงไหม”

“หมาป่าตัวนี้ไง  ว่าไปเรื่อยเน เนเป็นกระต่ายวัยสดใสในสายตาพี่เสมอ”

“แหวะ เหม็นปากกลิ่นเบียร์มันทำให้ผมจะอวกแล้วพี่วิน”

“ฮ่าๆ  พี่วินไม่ออกหรอก คนรักกันต้องยอมรับสิ่งไม่ดีของฝ่ายตรงข้ามให้ได้สิ”

“โอเคๆ เนยอมรับก็ได้ พี่วินออกไปได้แล้วครับ ”

“ไม่เอาพี่วินขอนอนที่ห้องเนแล้วกัน ไม่ได้นอนด้วยหลายวันแล้วคิดถึง”

“ถ้างั้นไปอาบน้ำก่อนก็ดีนะพี่วิน”

“เนไปอาบให้พี่วินหน่อยสิ”

“ไม่เอาครั้งก่อนไปอาบน้ำให้ มีอย่างที่ไหนมาจูบปากเนไม่ยอมปล่อย”

“ก็ใครบอกให้ยั่วพี่วินหละ”

“เนปล่าวนะ ไม่ได้ยั่ว พี่วินบังคับให้เนถอดเสื้อเองต่างหาก คนอะไรก็ไม่รู้ หื่นสุดๆ”

“แล้วหื่นๆแบบนี้เนไม่ชอบหรอ”

“ไม่ชอบ”

“แล้วตอนนั้นที่พี่วินจูบปากอ่ะ ทำไมต้องร้องครางด้วย”

“พี่วิน ทุเรศ”

“โอ้ยๆ  ฮ่าๆ หน้าแดงๆ  โอเคพี่วินขอโทษ  สงสัยีลาพี่วินคงจะสุดยอดมั้งสามารถทำให้เน…โอ้ย”

“จะหยุดพูดได้รึยัง หน้าต่างมีหู ประตูมีช่อง เดี๋ยวใครๆเค้ามาได้ยินเอานะ”

“ก็ช่างมันไปดิจะได้รู้ว่าเนเป็นของพี่”

“จะทำอะไรก็ทำเนไม่อยากพูดอะไรมากแล้ว”

“เน พี่วินถามอะไรหน่อยสิ”

“ครับ พูดมา ”

“เน รักพี่วินไหม”

“ไม่รู้”

“เน!”

“พี่วินตะคอกอีกแล้วนะ ทำไมไม่เปลี่ยนซักทีนิสัยมาเฟียอะไรเนี่ย”

“ตอบมา”

“ก็ได้ๆ  อืม”

“อืม หน่ะคือรักรึว่าไม่รัก”

“ก็รัก”

“อะไรนะ  ดังๆหน่อยสิ”

“รักครับ”

“ฮ่าๆๆ   ”

“หัวเราะอะไร  น่าขำตรงไหน”

“เปล่าๆ  แค่หลอกเนง่ายนิดเดียวเอง   ในที่สุดเนก็บอกรักพี่แล้ว”

“บ้าจริง เนไม่ได้บอกรัก แต่เนตอบคำถามพี่วินต่างหาก”

“ก็เหมือนกันแหละ”

“ไม่เหมือนเหมือนเลยแล้วนี่พี่วินถามทำไม”

“คืนนี้พี่วินขอได้ไหม”

“ขออะไร”

“หน่าเน  ก็เรื่องอย่างว่า”

“ไม่เอา  พี่วินรอเนก่อนสิ เนยังไม่พร้อม”

“โห ไม่เอาหรอกรอมาหลายปีแล้ว  ป่านนี้หลอดเก็บอสุจิพี่คงใหญ่แล้วมั้ง ไม่ได้เอามันออกซักที”

“พูดเรื่องอะไรเนไม่เข้าใจ ไปอาบน้ำดีกว่า  อยู่กับพี่วินแล้วเนี่ยเนกลัวๆไงก็ไม่รู้”

“ครับ รีบๆอาบนะ พี่วินจะนอนรอที่เตียงนี่แหละ”

“ก็บอกว่าไม่ให้ทำไง เนไม่พร้อม”

“ก็ได้ แต่เนทำให้พี่วินหน่อยสิ”

“ทำอะไร”

“อ้าวก็ตอนฤดูหนาว ลมพัดเย็น  คนไทยเค้านิยมเล่นอะไรหล่ะ”

“อืม ไม่รู้สิ เล่นว่าวมั้ง  เฮ้ย  พี่วิน ไอ้พี่ทะลึ่ง”

“โอ้ยๆ  พอแล้วๆ ฮ่าๆ  กระต่ายอะไรไม่กลัวหมาป่าบ้างเลย ซักวันจะเอาคืนคอยดู  จะเอาให้เดินไม่ได้ไปหลายวัน”

“ไม่มีวันั้นหรอกพี่วิน  ฝันกลางวันง่ายกว่านะเนว่า”

“ไม่เอาอ่ะ  ทำไมเนทรมานพี่วินแบบนี้ พี่วินต้องช่วยตัวเองมาเป็น 3 ปีแล้วนะ”

“ก็ช่วยต่อไปอีกสิ”

“ไม่เอาช่วยไม่ไหวแล้ว  มันเบื่อ”

“เบื่อก็ไปทำอย่างอื่น ฟุตบอล ยิงปืนเล่น  อะไรก็ได้ทำไปสิครับ จะได้ไม่เบื่อ”

“ไม่เอาอ่ะ  เน  ไปอาบน้ำเร็วๆพี่วินจะได้เครียร์ให้ฟัง”

“ไม่ต้องเล่าหรอกเนเข้าใจ”

“เข้าใจว่า?”

“ว่าพี่วินมีกิ๊กกับแม่นุ่นอะไรนั่นไง”

            เอาแล้วปากผมไวไปไหม หน้าตาทะเล้นก็น้ากลัวอีกแล้ว แต่มันดูเป็นหน้าตาที่มีความหื่นอยู่เต็มเปี่ยม นี่พี่วินเมาเบียร์รึเปล่า
เนี่ย  ไม่นะพี่วินอย่าเข้ามา

“คำก็นุ่น สองคำก็นุ่น  เนมานี่เลย”

       พี่วินเหวี่ยงร่างผมไปนอนที่เตียงแล้วเอาตัวขึ้นคร่อมอีกเหมือนเดิมแต่ดูครั้งนี้พี่วินไม่ได้หยอกแล้วนะ หน้าตาจริงจังมาก  พี่วินอย่า
ทำเนนะ เนไม่พร้อมจริงๆ นะโม พุธโธ ธัมโม สังโฆ ช่วยลูกด้วย


เป็นไงมั่ง ชอบไม่ชอบบอกได้นะครับ^^ :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1:

ออฟไลน์ nunnan

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2275
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +124/-6
Re: เลือดมังกร ตอนที่ 23 up 16/04/2556
«ตอบ #137 เมื่อ16-04-2013 14:47:27 »

วินนแอบมีคนอื่นนนหรออออ  :katai1: :katai1: :katai1: :z6: :beat: :beat:

ออฟไลน์ maru

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3553
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +162/-7
Re: เลือดมังกร ตอนที่ 23 up 16/04/2556
«ตอบ #138 เมื่อ17-04-2013 00:52:03 »

วินยังไม่เคลียร์เลยนะ คิดจะเปลี่ยนเรื่องหรือยังไง

loveice

  • บุคคลทั่วไป
Re: เลือดมังกร ตอนที่ 23 up 16/04/2556
«ตอบ #139 เมื่อ18-04-2013 12:36:39 »

ตอนที่ 24.1



 :mew1: :mew3: :mew4: :mew1: :mew3: :mew4: :mew1: :mew3: :mew4:

สายตาของเราสองคนจ้องมองกันดั่งกันแม่เหล็กคนละขั้ว ดึงดูดด้วยแรงมหาศาล แต่แล้วผมเองก็รู้ว่าขืนปล่อยไว้แบบนี้ มีหวังจบลงด้วยเรื่องอย่างว่าแน่นอน

“พี่วิน ลุกเถอะครับ”

“อืม พี่ขอโทษ”

“ไม่เป็นไรครับ  เนอาบน้ำแล้วนะ  พี่วินไปพักผ่อนเถอะ”

“อืมๆ  ไว้พี่จะมาหาใหม่นะ”

“จะมาอีกอยู่หรอครับ”

“อืมทำไมหรอ  รังเกียจพี่มากขนาดนั้นเลยหรอ”

“เปล่าครับ แค่เห็นว่าพี่วินดื่มแอลกอฮอล์มามากแล้ว เนว่าไปอาบน้ำพักผ่อนเถอะ”

“ก็ได้ พี่จะเชื่อเน  ฝันดีครับ”

“ครับ”

           ผมเดินออกไปส่งพี่วินที่ประตูห้องแล้วล็อคประตูไว้  จู่ๆก็มีเสียงข้อความดังขึ้นมา  มันไม่ใช่เสียงโทรศัพท์ของผมแต่มันเป็น
ของพี่วินนั่นเอง

“พี่วินลืมโทรศัพท์ เอาไปคืนดีกว่า”

“เดี๋ยวก่อน เราต้องรู้ให้ได้ว่าพี่วินชอบใครอยู่ในตอนนี้”

“ข้อความใหม่ที่ยังไม่อ่าน อืม…”

“จากนุ่นหรอ   นี่แสดงว่า………ไหนๆขอโทษนะพี่วิน เนขอเปิดอ่านหน่อยนะ”



“พี่วินคะ  นุ่นขอบคุณมากนะคะกับอาหารมื้อเที่ยงวันนี้  วันหลังเราไปด้วยกันอีกนะ  บายค่ะ จุ๊บ”


  ผมอ่านข้อความแล้วถึงกับน้ำตาไหล  ผมถอนหายใจให้ตัวเองช้าๆยาวๆ แล้วไม่นานโทรศัพท์พี่วินก็สั่นดังขึ้น  ปลายสายที่โทรมาคือนุ่นนั่นเอง  ผมเองกดรับสายไปอย่างเร็ว

“พี่วินคะ  นุ่นเองนะคะ  นอนรึยังเอ่ย”

“พี่วินหลับไปแล้วหล่ะครับ  มีอะไรจะฝากไว้รึเปล่า”

“อุ๊ย นี่แกไม่ใช่พี่วินหนิ แกเป็นใคร มารับโทรศัพท์พี่วินได้ยังไง”

“ผมเป็นใครมันไม่สำคัญหรอก รู้แค่ว่าตอนนี้คุณกำลังโทรมายามวิกาล รบกวนพี่วินที่กำลังนอนอยู่นะครับ”

“กริ้ดดดด  มาสั่งสอนฉันได้ยังไง บอกมานะแกเป็นใคร”

“เป็นแฟนพี่วิน  ชัดไหม”

“ไม่จริง  พี่วินไม่มีทางไปรักกับผู้ชายด้วยกันหรอก”

“เธอจะเอายังไง”

“ไปเรียกพี่วินมาพูดสายให้รู้เรื่อง”

“พี่วินหลับไปแล้วครับ  ผมขอบอกคุณครั้งนี้ครั้งสุดท้าย พี่วินเป็นแฟนผม ถ้ายังมีความเป็นมนุษย์เหลือพอปล่อยพี่วินไปซะนะครับ”

“ปล่อยหรอ  นี่แกคิดว่าฉันจับพี่วินได้ด้วยหรอ  แกเองก็รู้หนิว่าพี่วินเป็นมาเฟียนะ ผู้หญิงอย่างฉันไม่สามารถฝืนเค้าได้หรอก  มีแค่
เพียงร่างกายที่พอจะตอบสนองเค้าได้เท่านั้นแล้วก็ต้องบวกกับการตอบสนองขอพี่วินเค้าด้วย มาโทษฉันฝ่ายเดียวมันไม่ดีหรอกนะ”

“……..”

ผมน้ำตาไหลพรากเหมือนมันจะกลายเป็นสายเลือดไปแล้ว  หมายความว่ายังไงร่างกายที่พอจะตอบสนอง  รึว่าพี่วินกับนุ่นเค้าจะมีอะไร
กันแล้ว

“เป็นไง  ได้ยินแล้วก็อึ้งสินะ เงียบไปแบบนี้  ฉันจะบอกให้นะเรื่องแบบนี้ปรบมือข้างเดียวมันไม่ดังหรอก”

“เธอไม่มีอะไรแล้วใช่ไหม”

“เดี๋ยวสิ จะรีบไปไหนหล่ะ ฉันจะบอกให้นะว่าผู้หญิงอย่างฉัน ผู้ชายทุกคนเค้าเอาไว้ที่เตียงนอนอยู่แล้ว แต่กับแก ถ้าไม่ถูกตัดหาง
ปล่อยวัดก็คงจะเอาไว้บนหิ้ง  แต่ฉันว่าเธอยังโชคดีนะที่พี่วินเค้ายังอุตส่าห์เมตตาทำแบบที่ฉันว่าอย่างหลัง”

“อะไร!”

“ก็เอาแกไปวางไว้บนหิ้งยังไงหล่ะ  ”

“ติ้ด”

    ผมกดตัดสายวางไปแล้วพร้อมกันกับเอามือเช็ดน้ำตา  ไม่ได้ต่อไปนี้เราต้องเข้มแข็งให้ได้ 

“ก๊อกๆ เนๆ นอนรึยัง เปิดประตูให้พี่วินหน่อย”

          ผมเดินไปเปิดประตูให้พี่วินช้าๆ ไม่มองหน้าพี่เค้า ผมไม่สามารถทนเห็นหน้าพี่เค้าไปได้

“กำลังหานี่อยู่รึเปล่าครับ”

        ผมยื่นโทรศัพท์พี่วินออกไปให้  พี่วินก็รับเอา

“เน! เป็นอะไรไป ทำไมไม่มองหน้าพี่”

           ผมหันไปหาพี่วินที่ตอนนี้ผมกำลังประมวลภาพทุกอย่างทั้งที่พี่วินเล่าและทั้งที่นาวากับนุ่นเล่าบวกกันจนผมนี่รู้แล้วว่าใครที่พูด
ความจริง

“อะไรกันสายตาเย็นชาแบบนั้น มีอะไรบอกพี่สิ”

“ให้เนเล่าแน่หรอครับ”

“อืมเล่ามาสิครับ”

“เมื่อครู่ผู้หญิงที่ชื่อนุ่นโทรมา ยังไงก็โทรกลับไปหาเธอด้วยแล้วกันนะครับ”

“เดี๋ยวก่อนเน  นุ่นเค้าเล่าอะไรให้ฟังรึเปล่า”

“ถามทำไมครับ กลัวความจริงมันแดงออกมารีไง”

“เน หมายความว่าไง นี่นุ่นเล่าให้เนฟังแล้วหรอ  เนๆ  เนอย่าเชื่อนะ เน”

“ปล่อยพี่วิน  ปล่อยเน”

     พี่วินเข้ามาในห้องผมแล้วก็ล็อคประตู พลางดึงร่างผมมากอดไว้แน่น ผมเองก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่แล้ว

“ฮือๆ  ทำไมครับพี่วิน  ฮือๆ ทำไมพี่ทำแบบนี้ ”

“เน พี่วินขอโทษ พี่วินผิดไปแล้วพี่วินไม่ได้ตั้งใจนะครับ”

“ฮือๆ  ฮือๆ”

“เนอย่าร้องนะครับ พี่ขอโทษ  พี่จะไม่ทำอีกแล้ว”

    ผมผละออกจากพี่วินมองหน้าพี่เค้าอย่างกับคนผิดหวัง

“ฮือๆ มันสายไปแล้วพี่วิน   พี่วินกลับไปทำหน้าที่สามีที่ดีของนุ่นเค้าเถอะนะ”

“ไม่นะเน  อย่าตัดเยื่อใยกันแบบนี้สิ พี่วินขอโทษ”

“พี่วินครับ  กลับไปทำหน้าที่ของความเป็นมนุษยชนเถอะนะ  สักวันหนึ่งเรื่องๆนี้ก็ต้องแดงออกมา  แล้วคนที่ต้องรับผิดชอบคือพี่วิน  ”

“ไม่ๆ  พี่ไม่รับผิดชอบอะไรทั้งนั้น”

“พี่วิน ทำไมเป็นคนแบบนี้ฮือๆ นุ่นเค้าเป็นผู้หญิง เค้าจะเสียหายได้นะ  พี่ต้องรับผิดชอบ”

“พี่ไม่รับผิดชอบเน  พี่วินเชื่อว่านุ่นเค้าไม่ท้องหรอก เพราะพี่ป้องกันอยู่  ได้ยินชัดเจนไหม  ”

“เรื่องของพี่วินเนไม่อยากรับรู้อีกต่อไปแล้ว  กลับออกไปเถอะครับ”

“ไม่เน พี่วินจะต้องคุยให้รู้เรื่อง”

“เนคิดว่าเนรู้เรื่องทุกอย่างดีแล้วครับพี่วิน  ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุก……….”

          พี่วินโผลเข้ากอดผมไว้แน่น  แล้วก็ร้องไห้ออกมา  นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่ผมเห็นน้ำตาพี่วิน

“ฮือๆ เน  อย่าตัดเยื่อใยพี่วินแบบนี้  พี่วินรักเนคนเดียวนะ  ”

“ปล่าวครับ  พี่วินไม่ได้รักเน พี่วินรักตัวเองต่างหาก  ปล่อยเนได้แล้ว”

“ไม่ปล่อย  จนกว่าเนจะเชื่อพี่วิน”

“ผมไม่มีวันเชื่อพี่วินได้อีกต่อไปแล้ว!”

“เน  เนก็รู้ว่าพี่วินเป็นผู้ชาย  พี่วินไปนอนกับผู้หญิงคนอื่นมันก้ไม่แปลก ไม่เสียหายตรงไหน”

“พูดเอาแต่ได้  แล้วเนหล่ะครับ ทนรักษาบริสุทธิ์นี้เพื่อใคร”

 “มันก็ควรจะเป็นอย่างนั้น  เนเข้าใจพี่วินนะ พี่วินเป็นผู้ชาย  พี่รักเนกว่าคนอื่นๆนะครับ”

“เนไม่อยากฟัง  ถึงยังไงพี่วินก็ต้องรับผิดชอบ”

“ไม่! พี่ไม่รับผิดชอบ  ทีคนอื่นๆ พี่วินยังไม่เห็นต้องรับผิดชอบเลย แล้วกับนุ่นคนเดียวทำไมพี่ต้องรับผิดชอบ”

“พี่วินครับถ้ายังมีความเป็ยคนเหลือพอ  ช่วยแยกแยะสิ่งที่ถูกต้องผิดชอบชั่วดีด้วยเถอะนะเนขอร้อง”

“วันนี้เราคงคุยกันไม่รู้เรื่อง  เนนอนพักเถอะ พี่วินขอนอนด้วยคนนะ”

“ไม่ต้อง เนนอนคนเดียวได้”

“ไม่เอา พี่จะนอน”

“พี่วินครับ  ถ้าไม่กลับไป  ผมจะไปนอนกับคุณพ่อนะครับ”

“โถ่เว้ย  ก็ได้  ฝันดีนะเน  ”

“ออกไปครับ”

“เฮ้อ  พี่ขอโทษแล้วกัน”

   ผมบ่ายเบี่ยงไม่มองหน้า  นี่มันเวรกรรมอะไรของผมกันนะ ผมไม่เข้าใจ  ผมต้องทำยังไงต่อไปดีหล่ะทีนี้


 :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: เลือดมังกร ตอนที่ 23 up 16/04/2556
« ตอบ #139 เมื่อ: 18-04-2013 12:36:39 »





loveice

  • บุคคลทั่วไป
Re: เลือดมังกร ตอนที่ 23 up 16/04/2556
«ตอบ #140 เมื่อ19-04-2013 12:36:32 »

ตอนที่ 24.2


 :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1:

    ผ่านไป 1 เดือน เรื่องราวของพี่วินที่โถมเข้ามาในชีวิตผมมันมากขึ้นมากขึ้น  จนผมนี่แทบจะเฉยชาไปแล้ว ความรู้สึกที่ผมมีให้มันไม่สำคัญกับพี่วินอีกแล้ว  แล้วพี่วินจะยื้อไว้อีกทำไม

“สวัสดีครับพี่บิลัน  มีอะไรรึเปล่าครับมาหาเนแต่เช้าเลย  ”

“เน สบายดีนะ  แล้วนี่ว่างจะคุยกับพี่รึเปล่า”

“ว่างสิครับ เข้าบ้านก่อนไหมครับ ยืนอยู่ตรงนี้แดดร้อนออก”

    ผมกับพี่บิลันเดินเข้ามานั่งที่ห้องรับแขกก่อนจะให้พี่เลียงเอาของว่างมาเสิร์ฟ

“เน  พี่มีเรื่องทุกข์ใจ เกี่ยวกับไอ้วินมาบอก”

“เรื่องอะไรครับ”  ตีหน้าซื่อยิ้มกลบความบอบช้ำที่มีพี่วินมีให้

“เนรู้ใช่ไหมว่าไอ้วินมันทำงานอยู่กับบริษัทพ่อของพี่”

“ครับบริษัทลุงเวท ผมทราบดีครับ  แล้วยังไงต่อ”

“ก็ เอ่อ ไอ้วินมันไปมีกิ๊กที่บริษัท  สองสามคนแล้วนะเน”

“เรื่องนั้น ไม่เห็นจะเกี่ยวกับเนตรงไหนเลยพี่บิลัน”

“อะไรกันเน  นี่เนไม่รู้สึกหึง รึว่าหวงอะไรเลยหรอ  รึว่า…….”

“อะไรครับ”

“รึว่าเนไม่ได้รักไอ้พี่วินใช่ไหม”

“รักสิครับพี่บิลัน รักมากด้วย”

“อ้าวแล้วนี่ไอ้วินมัน…..”

“พี่วินยังไม่รู้หรอกครับ ตลอดสามปีมานี้ผมไม่เคยบอกรักพี่วินเลย ผมรอให้มั่นใจอะไรบางอย่างเสียก่อน แต่ตอนนี้มันทำให้อะไรในใจ
ผมมันชัดเจนขึ้นพี่บิลัน”

“เน  สู้ๆนะ  พี่บิลันเอาใจช่วย”

“เนเชื่อนะความรักมันเป็นสิ่งสวยงาม แต่กับพี่วินเนทำได้แค่เพียงทำใจเท่านั้น”

“เน ถ้าเนยังรักไอ้วินอยู่พี่จะบอกเนว่า เนควรทำอะไรสักอย่างแล้วนะ”

“ไม่ครับ เนทำไปแล้วได้อะไร  ก็ในเมื่อพี่วินเค้าปรารถนาแบบนี้เอง ”

“เน พี่ขอโทษนะ พี่ขอถามเนตรงๆว่า  เนเคยมีอะไรบนเตียงกับไอ้วินรึยัง”

“ยังครับ ผมปฏิเสธเอง”

“ว่าแล้วเชียว ไอ้วินมันก็คงหาที่ระบาย”

“เหตุผลฟังไม่ขึ้นนะครับ  แล้วพี่บิลันหล่ะ  ระบายออกทางนี้รึเปล่า”

“อุ๊ย  ไม่หรอกครับน้องเน พี่ยังซิงนะ  ไม่ได้ไปนอนกับใครๆเค้าหรอก  อย่ามองแบบนั้นสิ”

“ล้อเล่นครับ”

“เป็นรอยยิ้มที่สนุกปนกับความทุกข์เสียจริงๆ”

“ไม่หรอกครับ  เนก็เป็นแบบนี้  เนมันเป็นพวกจืดชืด  ไปสู้ความสดใส ความเร้าร้อนของสาวๆได้ที่ไหน”

“สู้ได้สิ  พี่เองยังแอบชอบเนอยู่ไม่น้อยเลยนะ  แต่ติดตรงที่เราเป็นญาติกันเท่านั้นเอง พี่ทำได้ตอนนี้แค่เพียงทำใจเท่านั้น”

“เนเชื่อนะว่าซักวันพี่บิลันจะเจอคนที่ใช่แน่นอนครับ”

“ขอให้เจอแบบเนคนนี้ก็ดีสิครับ”

“แล้วนี่เน จะไปที่บริษัทพี่สักหน่อยไหม”

“ไม่ไปหรอกครับ วันนี้วันหยุดเนไปคงไม่เจอพี่วินหรอก”

“อืมพี่เข้าใจ แต่ยังไงพี่ก็อยากให้เนคุยกับไอ้วินให้รู้เรื่องนะ พี่กลับแล้ว”

“ขอบคุณครับที่มาเยี่ยม”

  ผมไปส่งพี่ลันขึ้นรถแล้วโทรหาน้ำเพื่อนสนิทคนนี้ทันที

“ฮัลโหล น้ำ แกว่างรึเปล่า  ออกมาทานข้าวเที่ยวที่แถว…….เป็นเพื่อนเราหน่อยสิ”

“โอเคเดี๋ยวเราไปรอก่อนนะ”



1 ชั่วโมงผ่านไป

“ว่าไงเน  คิดยังไงให้ฉันมานั่งทานข้าวร้านอาหารหรูๆแบบนี้”

“ฉันกลุ้มใจนิดหน่อย”

“เรื่องไอ้พี่วินอีกสินะเน”

“อืม ฉันจะทำยังไงดีน้ำ”

“เฮ้อฉันเห็นใจแกนะเน  แต่ฉันบอกแกแล้วว่าอย่าไปหลงชอบไอ้มาเฟียเพลบอยคนนี้ แกก็ไม่ฟังฉัน”

“ฉันไม่รู้ว่าเค้าจะเป็นคนแบบนี้”

“แล้วนี่ไอ้พี่วินมันพูดอะไรให้ฟังบ้างหล่ะ”

“ไม่ได้พูดอะไร  ฉันถามเค้าไปเค้าก็อ้างว่าเค้าเป็นผู้ชาย ไปนอนกับสาวๆมันเรื่องปกติ  ”

“ตายจริง  นี่เค้ายังรักแกอยู่ไหนเนี่ย ”

“วันก่อน เค้าบอกฉันว่า  คนเราถ้ารักกันต้องยอมรับข้อเสียในส่วนนั้นของพี่วินได้”

“อะไรวะผู้ชายแบบนี้ พูดเอาแต่ได้  ไม่เคยเห็นใจเข้าใจหัวอกของแกเลยหรอวะเน”

“ฉันไม่รู้”

“แกต้องโทรไปหาพี่วินเดี๋ยวนี้ตอนนี้  ไม่อย่างนั้น เรื่องได้เลยเถิดแน่ๆ  ดีไม่มี  นังชะนีพวกนั้นอาจจะเดินเข้าบ้านร้องไห้คร่ำครวญ
บอกว่าท้องกับไอ้พี่วินขึ้นมาแล้วจะยุ่งได้นะ”

“ไม่อ่ะ ฉันไม่อยากคุยกับเค้าไม่อยากได้ยินเสียงเค้า”

“นั่นไง แกทำแบบนี้พี่วินเค้าก็จะยิ่งได้ใจ  ฉันจะไปเข้าห้องน้ำ  เดี๋ยวแกก็รีบโทรไปหามันแล้วกันนะ”

“ว่าไงจ๊ะที่รัก”

“พี่วิน  พี่วินอยู่ที่ไหน”

“พี่อยู่ที่โรงหนังจ๊ะ”

“พี่วินไปคนเดียวรึเปล่า” ผมถามไปน้ำเสียงก็สั่นๆไปเหมือนจะร้องไห้

“เปล่าจ๊ะ พี่มากับเชอรี่น้องสาวที่บริษัทจ๊ะ”

“พี่วินคุยกับใครคะ”

“อ้อพี่คุยกับแฟนพี่เองจ๊ะ”

“พี่วิน!”

“ครับเน”

“พี่วินต้องมีเวลาให้เนมากกว่านี้!”

“อะไรกันอีกเน  พี่วินก็ให้เวลาเน  วันจันทร์ วันอังคาร วันพุธ  ทุกๆสัปดาห์เนี่ยครับ  ไม่พออีกหรอ”

“พี่วิน พี่วินก็พูดเอาแต่ได้ แล้วเรื่องของเราหล่ะ”

“ก้พี่วินยังรักเนเหมือนเดิมไงครับ”

“พี่วิน! ผมจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย  พี่วินต้องมีเวลาให้เนมากกว่านี้  ไม่อย่างนั้นก็ไม่ต้องมาเรียกเนว่าแฟน”

“เน เดี๋ยว!”

          ผมกดตัดสายไป ก่อนที่จะปล่อยเสียงร้องไห้ออกไป

“ตายแล้วเน  ฉันให้แกโทรไปหาพี่วิน นี่แกถึงกับร้องไห้เลยหรอ   ฉันว่ามันแรงไปนะแก”

“น้ำ เค้าอยู่กับคนใหม่  เธอคนนั้นชื่อเชอรี่”

“ตายแล้ว  แล้วนี่พวกเค้าไปอยู่ที่ไหนกัน”

“ที่โรงหนัง”

“ตายๆๆๆๆๆ  นี่พี่วินเค้าคบแกมานี่ยังไม่เคยพาแกไปดูหนังเลยนะ  ฉันว่าแกตกกระป๋องแล้วแหละเน”

“น้ำ”

“ฉันขอโทษเว้ย แต่ฉันต้องพูดเพราะแกเป็นเพื่อนฉัน  ฉันไม่อยากให้แกเสียใจอีกต่อไปแล้วเน”

“ไม่ได้ฉันรักเค้า  ฉันตัดใจจากเค้าไม่ได้”

“แต่แกต้องตัด”

“แต่ฉันให้เวลาเค้า ให้โอกาเค้าแก้ตัวก่อนได้ไหมอ่ะน้ำ นะ  ”

“โอ้ย ฉันเป็นเพื่อนแกมานี่ ฉันเห็นแกให้โอกาสพี่วินไม่รู้กีครั้งต่อกี่ครั้งแล้วนะเน  ตัดใจเถอะ”

“ฉันขอครั้งนี้ครั้งสุดท้ายน้ำ  แล้วฉันจะไม่ฝืนไม่ดื้อกับแกอีก  โอเคไหม”

“เออ ก็ได้ ฉันจะรอดู  ถ้ามันไม่มีอะไรดีขึ้นฉันจะพาแกไปบอกเลิกไอ้พี่วินเอง”

“อืม”



ที่บ้าน

“ก็อกๆ  เน  เปิดประตูให้พี่เค้าไปหน่อย”   

“มีอะไรครับ”

“พี่กลับมาแล้วจ๊ะ  วันนี้พี่ขอนอนด้วยได้ไหม”

“ไม่ได้ครับ  ”

“อ้าวไหนบอกให้พี่วินมีเวลาให้เนมากๆไงครับ  พี่วินก็กำลังทำอยู่นี่ไง”

“ก็ดีครับ  ”

“อะไรกันเน  คุยกับพี่ให้รู้เรื่องหน่อยสิ ไม่ใช่เห็นหน้ากันก็ทำหน้าเย็นชาใส่  พี่ไม่ชอบ”

“หรอครับ ไม่ชอบก็เลิกกันไป”

“ไม่ พี่ไม่เลิก  อะไรกันพักหลังๆมานี้ทำไมบอกเลิกพี่หลายครั้งแล้ว ”

“พี่วิน  เนไม่ได้โง่นะ  เนรู้ว่าพี่วินทำอะไร ยังไงกับใคร แล้วก็ที่ไหนด้วย  เนทนไม่ได้ที่คนที่เนรักไปมีอะไรกันกับคนอื่น”

“เน พี่รู้  แต่มันเป็นธรรมชาติของผู้ชายเนเข้าใจหน่อยสิ”

“ผมฟังคำๆนี้มามากเกินพอแล้ว  หวังว่าพรุ่งนี้คุณจะอยู่ที่บ้านไม่ไปไหนนะ คุณวิน”

“เน อะไรกัน  ทำไมกลับมาใช้คำพูดพวกนี้อีกหละ”

“ปัง!”

“เน เปิดประตูออกมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อนเน”

“ฮะ ฮึก ฮือๆ  ฮือๆ” ผมร้องไห้หลังพังประตู  ผมจะทำยังไงดี ผมจะทำยังไงดี  บอกผมที บอกผมที



เช้าวันใหม่

“คุณเนครับ คุณวินไม่ได้นอนทั้งคืน อยากให้คุณเนไปหาที่ห้องครับ”

“อะไรกันซุน แล้วนี่พวกนายไม่คิดจะไปดูแลนายเลยหรอ”

“โหไม่ได้หรอกครับนาย  พวกเราเข้าไปแล้ว มีแต่ขู่จะยิงปืนใส่ลูกเดียว พวกเราไม่กล้าเข้าไปหรอกครับ”

“โอเค ผมจะไปดูให้นะ”

“ขอบคุณมากครับนาย  เออ คุณวินยิ่งไม่ได้ทานอะไรเลยนะครับตอนเช้านี้ ยังไงรบกวนคุณเนเอาไปให้หน่อยนะครับ”

“อืมได้  พวกนายไปเตรียมมาเร็ว เดี่ยวผมจะเอาเข้าไป”

“ครับๆรอซักครู่นะครับ”



ผมรวบรวมความกลัวเข้าไปที่ห้องพี่วิน  แต่ก็มีความรู้สึกตะหงิดใจยังไงไม่รู้นะครับ

“ก๊อกๆ”

“กูบอกว่าออกไปไง  ไม่ยินรึไงวะ บอกไม่ให้ใครมารบกวน  ยิงไส้แตกดีไหมเนี่ย”

              เสียงเจ้าตัวตะโกนดังออกมา  ผมเองหล่ะเหนื่อยใจจริงๆ

“ถ้าอย่างนั้นผมจะเอาอาหารวางไว้หน้าห้องคุณมาทานเองด้วยแล้วกัน”
“เน! นั่นเนหรอ  อย่าเพิ่งไป”

        สิ้นเสียงพี่วินก็วิ่งมาเปิดประตูห้องให้  หน้าตายิ้มแย้ม

“เห็นเด็กของคุณบอกว่าไม่ได้นอนทั้งคืน อะข้าวเช้า ทานซะจะได้มีแรง”

“เดี๋ยวเน ไม่ถามหน่อยหรอว่าพี่นอนไม่หลับเพราะใคร”

“ไม่รู้ครับ ผมไม่มีหน้าที่ที่ต้องรู้อะไรในตัวคุณเลย”

“เน พี่ขอโทษ  พี่ผิดไปแล้ว  ”

“คุณพูดว่าขอโทษครั้งที่เท่าไหร่กันแล้วนะ ผมจำไม่ได้เลย”

“เนอย่าประชดพี่แบบนี้  พี่ไม่มีแรง ข้าวเช้าวันนี้ป้อนพี่หน่อยได้ไหม”

“……..”

“นะเน  พี่อยากให้เนป้อนนะครับ”

“อืม หลบไปสิครับคุณ ผมจะเข้าไปได้ยังไงหล่ะ”

          ผมป้อนข้าวให้พี่วินคำแล้วคำเล่า พี่วินก็เอาแต่มองหน้า  ไปยิ้มไปอย่างกับคนโรคจิต

“นี่น้ำครับ  ดื่มแล้วพักผ่อนด้วยแล้วกันนะ”

“เดี๋ยวเน  เรายังพอจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม”

“คุณวินครับ  อย่าเสียเวลาอีกเลย  ”

“ทำไมหล่ะเน  พี่วินยอมรับผิด แล้วนี่เนไม่คิดจะให้พี่วินแก้ตัวหน่อยหรอ”

“คุณวินครับ แก้วใบนี้มันไม่ได้ร้าวธรรมดานะ  แต่มันแตกละเอียวจนไม่มีชิ้นดีเลยหล่ะ”

“เน  พี่เสียใจ  พี่วินสัญญา พี่วินจะเอาเศษแก้วที่มันแตกละเอียดหล่อแก้วนี้ให้เป็นทรงขึ้นมาใหม่ให้ได้”

“อย่าเสียเวลาอีกเลยคุณวิน  ถึงคุณจะทำได้ แต่รอยร้าวที่มันปรากฏอยู่ คุณลบมันออกไปไม่ได้หรอก  ทำตามหัวใจที่คุณต้องการ
เถอะ”

“หมับ”

           มือหนาสองข้างสวมกอดผมไว้แน่น  พรางรู้สึกเหมือนหยดน้ำตาเจ้ากรรมไหลลงมาโดนไหล่ผม

“ฮือๆ เน นี่ไง  พี่วินทำตามสิ่งที่พี่วินต้องการ  นี่แหละพี่ต้องการ พิ่วนไม่อยากเสียเนไปไหน  พี่วินขอโทษ”


“คุณวินครับ  สงสารผมเถอะนะ คุณทำบาปกับผมมามากเหลือเกิน  มากเกินพอที่เราจะกลับมารักกันใหม่ได้”

“เน พี่ฮือๆ พี่รู้ แต่เรายังเริ่มต้นกันใหม่ได้นะครับ ”

“ความรักของผมมันไม่ใช่เกมส์นะ  แต่มันคือความจริง ในเมื่อเจ็บแล้ว ก็ต้องจำ ไม่สามารถหวนกลับมาเริ่มใหม่ได้หรอกครับ”


 :sad4: :o12: :sad4: :o12: :sad4: :o12: :sad4: :o12: :sad4: :o12: :sad4: :o12:



ออฟไลน์ EARTHYSS :)

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 391
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +34/-1
Re: เลือดมังกร ตอนที่ 24.2 up 19/4/2556
«ตอบ #141 เมื่อ19-04-2013 17:00:43 »

มันจบกันง่ายไปไหมเนี่ย ? รักง่ายเลิกง่ายขนาดเนี้ยอ่ะ
ไม่ได้ว่าพี่วินไม่ผิดหรอกนะแต่คือตอนแรกบอกจะยื้อแล้วไง
ง้อกันให้สำเร็จแล้วกันนะพี่วิน ไม่อยากให้เนคู่คนอื่น

อ่อแล้วเราว่าช่วง 3 ปีที่ไม่ได้เขียนอ่ะน่าเสียดาย
เราว่าช่วงนั้นน่าจะอธิบายและมีเรื่องราวให้มากกว่านี้หน่อยก็ดี
แบบนี้มันปุปปับไป

loveice

  • บุคคลทั่วไป
Re: เลือดมังกร ตอนที่ 24.2 up 19/4/2556
«ตอบ #142 เมื่อ20-04-2013 20:07:18 »

 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:


ตอนที่ 25.1


    หลายวันผ่านไป เรื่องราวของผมก็ดูเศร้าหมองมาก  ผมกับพี่วินเราแยกกันอยู่  ผมต้องทนตอบคำถามพ่อไปวันๆว่าพี่วินหายไปไหน  จริงๆผมเองไม่อยากที่จะรับรู้หรอก เค้าจะไปไหนก็ไป  ไม่เกี่ยวกันแล้ว

“ออกไปจากบ้านผม!”

                เสียงผมเองแหละ  จะไม่ให้ผมพูดไม่ยังไงกันในเมื่อแม่เชอรี่มาบุกถึงบ้านขนาดนี้

“ไม่กลับจนกว่าจะรู้ให้ได้ว่าพี่วินอยู่ไหน”

“ผมไม่รู้  และคุณวินก็ไม่ได้อยู่ที่นี่  คุณเองน่าจะรู้ดีกว่าผมอีกนะว่าเค้าอยู่ไหน”

“โอ้ย ถ้าฉันรู้ฉันจะแบกสังขารมาถึงที่นี่ไหม”

“แต่เธอต้องกลับออกไปจากบ้านเดี๋ยวนี้!”

“นาวา!” ผมอุทานขึ้นเมื่อเจอเค้าอีกครั้ง

“แกเป็นใคร”เสียงเชอรี่พูดเชิงถาม

“เมียพี่วินไง”

“ไม่จริง  พี่วินรักฉันคนเดียว”เชอรี่พูดขึ้นมา

“น่าสงสารจัง เธอคงจะโดนหลอกมาซินะ”

“หลอก หรอ หลอกอะไร”

“ก็หลอกว่าพี่วินรักเธอคนเดียวยังไงหล่ะ”

“ไม่จริงไม่จริง”

“นี่ฉันจะบอกให้นะว่า  คนที่พี่วินรักมีแค่คนเดียวเท่านั้น ก็คือ”

“ใคร!”

“อ้าวก็เนนี่ไง  แกดูไว้ว่าคนนี้คนเดียวที่ยืนอยู่หน้าแก คนนี้แหละที่ชนะใจพี่วิน”

“กรี้ดดด   ฉันไม่เชื่อ   ฉันไม่ยอม คอยดูนะฉันจะมาใหม่”

“นาวา นายมาทำไมอีก”

“แหมอย่าขับไสไล่ส่งฉันหน่อยเลย  นี่เน”

“อะไร”

“ฉันมาขอโทษเรื่องทุกอย่างที่ทำกับแกไว้ 3 4 ปี  ฉันรู้ว่าฉันมันไม่ดี ไม่น่าให้อภัย  แต่ฉันรู้ว่าคนอย่างแกให้อภัยฉันแน่นอน  ”

“อืม ก็ได้  แล้วนี่คิดยังไงมาขอโทษเรา”

“ฉันมาคิดทบทวนดูใหม่  หลังจากที่ฉันมารังคานแกครั้งทุกท้าย  ฉันก็คิดได้ว่าฉันมันตาบอดเองที่หลงรักพี่วินข้างเดียว  โดยไม่ได้มอง
คนรอบข้างเลยว่ามีอีกหลายคนที่รักฉัน”

“หมายความว่าไงนาวา”

“ก็ฉันตามหาคนที่รักฉันจริงแล้วหน่ะสิ”

“ใครกัน”

“ก็พี่โจ เดือนนิติศาสตร์แหละ  นี่เน  ฉันขอโทษจริงๆนะ  เรื่องที่ผ่านมา  แกทำไมทนได้นะ  ถ้าเป็นฉันเนี่ยนะ  ฉันจัดการไปนานแล้ว”

“การให้อภัยเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดจริงไหม”

“ดีใจจังที่แกให้โอกาสฉัน   ใช่จริงๆด้วยการให้อภัยเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด  เน แกเป็นเพื่อนกับฉันได้ไหม  ”

“อืมเอาสิ   ”

“ขอบใจมาก  ฉันว่าฉันมีเพื่อนที่ประเสริฐ ที่สุดแล้วเน”

“อืมอย่าคิดมากนาวา  ”

“อืมเนมีอีกเรื่องนึงที่ฉันอยากขอ”

“ให้อภัยพี่วินอีกคนจะได้ไหม”

“นาวา!”

“เออๆ ฉันรู้ว่ามันน่าให้อภัยยาก  เนพี่วินเห็นเค้าเป็นแบบนั้นก็จริง  แต่เค้ารักแกคนเดียวจริงๆนะ”

“ไม่จริงหรอกนาวา  ถ้าเค้ารักฉันจริงเค้าคง  ไม่ทำเรื่องแบบนี้ให้มันเกิดขึ้น”

“เน  มีใครบ้างที่ไม่เคยทำผิด”

“เราว่านาวากลับไปเถอะ!”

“เนฟังฉันให้จบก่อนสิ”

“เอาเป็นว่านาวาสบายใจได้เรื่องเรานะ เราไม่โกรธนาวาแล้ว”

“เน  พี่วินยังรอคอยวันนี้แกจะกลับมาเริ่ม 1 ให้อยู่นะ เน”

“นาวา เราไม่มีอะไรที่ต้องพูดถึงคนๆนี้อีกแล้ว เราเลิกกับพี่วินไปแล้ว”

“แต่พี่วินยังไม่เลิกรักแกนะ”

“นั่นมันก็ช่วยไม่ได้”

“เนทำไมแกเย็นชาแบบนี้  ทีฉันที่ทำไม่ดีกับแกมาแกยังให้อภัยฉันได้เลยนะ”

“แต่กับความรัก  คนรักของเราไปมีความสัมพันธ์ถึงขั้นบนเตียง เราแทบจะตายทั้งเป็นอยู่แล้วนะ”

“ไม่จริงพี่วินไม่ใช่คนแบบนั้น  เนแกให้โอกาสพี่วินเถอะฉันสงสารเค้า”

“นาวาแล้วเราหล่ะ เรามันไม่สงสารเลยหรอ  ใช่เรามันน่าสมเพชตัวเองจริงๆ”

“เนแกอย่าพูดแบบนั้น  นี่แกจะไปกันใหญ่แล้ว ”

“กลับไปเถอะนาวา เราเคลียร์กันรู้เรื่องเราก็พอแล้ว”

“ฉันกลับไม่ได้ เพราะจะไม่มีนาวาคนนี้มาพูดมาขอร้องแกอีกแล้ว  ให้ฉันได้ไถ่บาปที่ทำกับแกหน่อยเถอะนะ  ถ้าแกให้โอกาสพี่วิน ฉัน
จะถือว่าแกได้ยกโทษให้ฉันแล้วจริงๆ  ใจฉันจะได้โล่งใจที่เห็นแกมีความสุข”

“ที่พูดมานาวานายจะไปไหน”

“ฉันจะไปต่อเมืองนอกกับพี่โจ  ฉันจบแล้ว  แกยังเหลืออีก 2 ปี  ไม่มีนาวาคนนี้จะมาขอร้องแกแล้วนะ”

“ขอให้โชคดีนะนาวา”

“นี่แกจะไม่ยกโทษให้พี่วินจริงๆหรอ  ฉันไม่สบายใจเลยนะ  ได้โปรด”

“อย่าทรมานฉันอีกเลย  นาวา  แค่นี้เราก็ปวดตรงนี้แทบจะตายทั้งเป็นแล้วนะ”

“แกทรมานใจ แต่ตอนนี้พี่วินทรมานทั้งกายและใจ”

“หมายความว่าไง”

“เมื่อวานพี่วินขับรถกลับบ้านแต่ระหว่างทางกลับมีคนตัดหน้า รถตกลงข้างทาง  พี่วินเจ็บหนัก ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล”

“ทำไมไม่มีใครรู้เรื่องนี้”

“พี่วินไม่ยอมให้บอกใคร  แม้แต่แก้งค์ฉันเอง  มีฉันคนเดียวที่รู้  แม้กระทั่งเธอเค้ายังไม่ให้บอก”

“ทำไมพี่วินทำแบบนั้น”

“เน  พี่วินเล่าให้ฉันฟังก่อนหน้าที่เกิดอุบัติเหตุ ว่าเนไม่อยากรับรู้เรื่องที่มันทำให้แกหนักใจอีก  เค้าเลยไม่ให้บอกแก  พี่วินน่าสงสาร
มากนะ  แกไปดูเค้าหน่อยก็ดี”

“นายพาฉันไปพี่โรงพยาบาลที”

“นาวาขอบใจมากที่นายไปดูใจพี่วิน”

“ไม่ต้องดีใจหรอก เราไปเพียงเพื่อไปดูใจเพื่อนมนุษย์ร่วมโลกเท่านั้นแหละ”

“โถ่เน แกทำไมเบ็นชาแบบนี้ ฉันชักไม่ชอบแล้วสิ  แกดูน่ากลัวนะเน”

“ไปเถอะเราว่าดึกกว่านี้จะไม่ดี”

 

ผมเดินทางมาถึงโรงพยาบาล ห้องผู้ป่วยพี่วินอยู่ที่ชั้น 7 พอไปถึงเท่านั้นแหละ พี่วินถูกพลันแผลที่หัว ถูกเข้าเฝือกที่คอ  ที่ขาที่แขน
เต็มไปหมด  แววตาดูลอยๆ จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเอาเสียเลย

“เน  พี่วินเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ยังไงแกก็เค้าไปคุยหน่อยนะ  อืมๆพี่วินยังไม่ได้ทานอะไรเลยตั้งแต่เช้า  ฉันจะไปรอที่ด้าน
ล่างนะ”


“อืม  ”

     ผมเดินไปใกล้ๆพี่วินพี่เค้าแทบจะไม่สนใจแม้กระทั้งเสียงคุยกันของผมกับนาวาเมื่อกี้  แต่ดูเหมือนพี่วินจะไหวตัวทัน หันหน้ามามอง
ผม แววตาที่ทางมานั้นดูเบิกกว้างขึ้น แววตามีประกายสดใส รอยยิ้มที่กำลังจะยิ้มออกมานั้น ดูท่าจะทรมานมาก

“เน เนจริงๆด้วย  พี่ไม่ได้ฝันไปใช่ไหม”

“อย่าเอามือมาจับผม”

“เน  ทำไมเนเปลี่ยนไปเยอะขนาดนี้หล่ะเน”

“ผมเปลี่ยนไปตั้งแต่เราเลิกกันแล้ว”

“ไม่ๆ  พี่วินยังไม่เลิกจะเลิกได้ยังไง เนยังสัญญาบอกพี่ว่าให้รอวันที่เนบอกรักพี่”

“ไม่จำเป็น  วันนั้นของผม ผมได้จับมันทิ้งใส่ตะกร้าไปแล้ว”

“เนไม่ได้รักพี่แล้วเนมาหาพี่ทำไม ฮะ ฮึก ฮือๆ”

“เคยสัมผัสได้ไหม จำได้ไหมว่าครั้งนึงเคยบอกผมว่าอะไร น้ำตามันไม่ได้ช่วยอะไรดีขึ้นมาหรอก”

“พี่เข้าใจแล้ว  ที่เนมาหาพี่วินนี้เพียงเพราะมาเอาคืนใช่ไหม”

“ผมไม่เคยคิดจะเอาคืนใคร แต่มันถึงเวลาที่คุณต้องชดใช้ โดยที่ผมไม่ได้เป็นคนทำ”

“ใช่ เอาเลยพี่มันห่วย มันไม่ดี  แม้แต่คนที่พี่ ฮือๆ รัก เค้ายังต้องทิ้งพี่ไป”

“ดูจากสภาพคุณวันนี้  คงเจ็บไม่น้อย ผมว่าคุณควรจะพักผ่อนได้แล้วนะ”

“พี่จะเป็นยังไงก็ไม่ต้องมาสนใจพี่หรอก  ปล่อยๆพี่ตายทั้งเป็นแบบนี้แหละ”

“ครับถ้าอย่างนั้นผมลา”

“คนใจร้าย ไม่เคยฟังเหตุผล  ฟังแต่เหตุผลคนอื่น  ไม่เคยเชื่อใจพี่เลย  ”

       ผมได้ยินประโยคนี้แล้ว ผมหยุดเดิน หันหลังกลับไปมองพี่วินอย่างเหนื่อยใจ  ก่อนจะหายใจเข้ายาวๆก่อนที่อะไรๆจะดูแย่ไปกว่านี้
ผมต้องใจเย็นๆไม่โวยวายให้ได้


ปมจะคลายแล้ว ดีใจๆ  จะจบแล้ว   :hao5: :hao5: :hao5:


 :L2: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1:

loveice

  • บุคคลทั่วไป
Re: เลือดมังกร ตอนที่ 25.1 up 20/4/2556
«ตอบ #143 เมื่อ21-04-2013 12:42:40 »

ตอนที่ 25.2


 :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:

“คนใจร้าย ไม่เคยฟังเหตุผล  ฟังแต่เหตุผลคนอื่น  ไม่เคยเชื่อใจพี่เลย  ”

       ผมได้ยินประโยคนี้แล้ว ผมหยุดเดิน หันหลังกลับไปมองพี่วินอย่างเหนื่อยใจ  ก่อนจะหายใจเข้ายาวๆก่อนที่อะไรๆจะดูแย่ไปกว่านี้ผมต้องใจเย็นๆไม่โวยวายให้ได้

“สรุปคุณจะเอายังไง”

“บอกไปเนก็ไม่ฟังพี่”

“ผมจะฟังคุณครั้งนี้ครั้งสุดท้ายส่วนจะเชื่อรึว่าไม่เชื่อก็อีกเรื่องหนึ่ง”

“ได้  พี่จะเล่าให้ฟัง  ในตอนนั้นที่พี่ต้องคบกันกับนุ่นแล้วเรามีอะไรด้วยกัน มันก็จริง แต่จริงไม่หมด  นุ่นเอายาปลุกเซ็กส์มาใหพี่กินพี่ก็เลย……”

“เอาหล่ะ  ไม่ต้องทำสายตาอ้อนวอน  ผมขอฟังเรื่องราวของแม่เชอรี่นั่นต่ออีกคน”

“เชอรี่  เรายังไม่มีอะไรกันแต่ก็เกือบมี แต่พี่อุบัติเหตุซะก่อน”

“ถ้าไม่อุบัติเหตุก็จะทำ ใช่ไหม?”

“ก็ไม่เสมอไปหรอกนั่นมันเรื่องอนาคตในตอนนั้น  พี่ไม่รู้ว่าจะเกิดรึว่าไม่เกิด”

“……….”

“เนคงไม่ได้ใจร้ายใจดำ จนไม่เชื่อพี่หรอกใช่ไหม”

“ผมจะกลับแล้ว”

“เนเดี๋ยวก่อน  เนมาหาพี่มาเยี่ยมพี่พี่ก็ดีใจที่สุดแล้วหล่ะ  พี่ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมา  พี่ได้พูดในสิ่งที่พี่จะพูดแล้ว   ส่วน
เนจะเชื่อใจพี่รึว่าจะไม่เชื่อก็ตาม  พี่ได้ทำในสิ่งที่พี่อยากจะบอกแล้ว”

“แล้วคุณทำไมไม่บอกผม”

“นุ่นขู่พี่ ถ้าพี่บอกเน  พี่นุ่นจะเอาเรื่องนี้ไปบอกคุณพ่อว่าพวกเรามีอะไรกัน”

“ผมว่าคุณพักผ่อนให้มากๆดีกว่านะครับ  พรุ่งนี้อาการจะได้ดีขึ้น  ร่างกายคุณเจ็บไม่น้อย  พักผ่อนซะเถอะ”

“เน  คืนนี้อยู่เป็นเพื่อนพี่หน่อยได้ไหม”

“ไม่ได้หรอกครับ ผมไม่ว่าง  ”

“เนอย่าตัดเยื่อใยด้วยการทำท่าทางแบบนี้ พี่ไม่ชอบ”

“มีอะไรที่ผมทำแล้วคุณชอบบ้าง”

“ทุกอย่างที่เป็นเน  พี่ชอบทุกอย่าง   แต่ที่เนทำตอนนี้คือ มันไม่ใช่ตัวตนของเน  เนที่พี่รู้จัก เค้าอ่อนโยน  เค้าร่าเริง เค้าสดใส  ทำ
อาหารก็เก่ง  เป็นเพื่อนที่น่ารักของเพื่อนๆในคณะ  แต่สิ่งเหล่านี้มันหายไปหมดแล้ว”

“เปล่าหรอกครับ ผมยังเหมือนเดิมกับคนที่เหมือนเดิมเท่านั้น”

“แสดงว่า  เนไม่ได้เชื่อในสิ่งที่พี่พูดไปหรอ”

“ผมไม่ทราบ  พรุ่งนี้ผมจะมาหาใหม่”

“ไม่เอา  เนอยู่กับพี่ก่อนนะ  พี่ไม่อยากนอนคนเดียว เมื่อวานพี่นอนไม่หลับ  ”

“……….”

“คู่ชีวิตเค้าไม่ทิ้งกันแบบนี้หรอกนะเน  ”

“คุณเอาอะไรมาพูด   ผมไม่ได้เป็นคู่ชีวิตของคุณ”


“เน หมายความว่าไง  รึว่าเนมีคนอื่น”

“เรื่องของผม”

“ไม่ได้นะเน เนทำแบบนี้ไม่ได้”

“แล้วทีคุณหล่ะ คุณก็ยังทำได้”

“ก็พี่เป็นผู้ชาย”

“หรอ แล้วผมเป็นอะไร ไม่ใช่ผู้ชายหรอกหรอ”

“เน มันไม่เหมือนกัน”

“เหมือน”

“ไม่เหมือน”

“ผมไม่มีเวลามีพูดร่ำไรกับคุณมากนักหรอกนะ”

“ได้ ถ้าเนกลับไปตอนนี้ พี่จะฆ่าตัวตายตรงเตียงนี้แหละ”

“คุณวิน!  มีสติหน่อย”

“พี่รักเนมากเนก็รู้”

“ผมไม่รู้”

“เน!”

“พอซักทีเถอะ ฮือๆ คุณวิน  ชีวิตของผมคุณได้ทำร้ายผมมามากเกินพอแล้วนะ  ฮือๆ  ชีวิตที่เหลือของผม ผมขอเลือกเดินเส้นทางของ
ผมเอง”

“ได้ถ้าเน ต้องการ  พี่จะไม่รั้งเนเอาไว้อีก   พี่ขอบคุณทุกอย่างที่เนได้ทำเพื่อพี่ให้โอกาสพี่  ถึงแม้ว่าครั้งนี้จะไม่ใช่ครั้งแรกที่พี่ทำ
ผิด  แต่พี่อยากจะบอกเนว่าครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายที่พี่ไม่ได้ทำผิด พี่ถูกใส่ร้าย จัดฉาก  ในเมื่อเนไม่ได้เชื่อพี่แม้แต่น้อยพี่ก็ไม่มีอะไรจะ
พูดแล้วหล่ะครับ”

“ดีครับ ฮือๆ  คิดได้อย่างนี้ก็ดี ฮือๆ  ผมจะได้ไปจากชีวิตคุณได้ซักที ฮือๆ  ”

“พี่ไม่มีวันรักใครได้อีกแล้ว  พี่จะถือว่าเนเป็นคนสุดท้ายของพี่  ถ้าพี่หายดีเมื่อไหร่ พี่จะขอบวช  อโหสิกรรมให้เนทุกอย่าง”



   ไม่นะ พี่วินผมโกรธพี่วินก็จริง  แต่ครั้งนี้พี่เค้าจะไปจากผมแล้วหรอ  ผมไม่ยอมให้พี่วินไปจากผมหรอก ผมรักพี่วินนะ  ทำไมน้อยใจ
ง่ายอย่างนี้หล่ะ

“ฮะ ฮึก ฮือๆๆ  พี่วิน”

“อะไรนะ เนพูดว่าอะไรนะ”

“พี่วิน  เนเรียกพี่วิน  ได้ยินชัดไหม  เนเสียใจ  พี่วินจะให้เนทำยังไง  เนตัดสินใจเลือกทางออกที่ดีที่สุดแล้ว  เนพยายามใจแข็ง  ฮือๆ 
อยากออกไปปจากชีวิตพี่วิน  แต่เน ฮือๆ  เนก็ทำไม่ได้  เน ขอโทษ”

“เน  ไม่ร้องนะ  พี่วินเข้าใจครับ  พี่วินขอบคุณอีกครับที่เนยังให้โอกาสพี่”

“พี่วิน  ฮือๆ  เน มีอะไรจะบอก   สิ่งนี้เนไม่เคยลืม  3 4 ปีที่เนสัญญาไว้  มาวันนี้เนมั่นใจแล้วว่า เนควรจะบอก”

“อะไรครับ”

“เนรักพี่วินนะ  รักมานานแล้ว รักมาตลอด รักไม่มีวันคลาย”

“เน พี่ก็เหมือนกัน  พี่รักเนหมดหัวใจ พี่มีใครอีกต่อไปไม่ได้แล้ว เนเหมือนเส้นทางรักของพี่ที่พี่เดินมาสุดสายทางเดินแล้ว  พี่รักเนนะ”

“ปรบมือ” เสียงนาวาดังเข้ามาข้างใน

“อ้าวทุกคนมากันได้ยังไง”

         ผมมองไปก็เจอ แก้งคืนั้นทั้งหมดทั้งมวน  อีกทั้งยังมีเพื่อนผมอีกนี่เค้าเข้ากันได้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

“พี่เน  ไม่โกรธพี่วินแล้วใช่ไหมครับ  พี่วินน่าสงสารมากเลย  โอกับอาร์อยากให้พี่วินหายไวๆ แต่แล้วก็มีเทพบุตรมาโปรดจนได้”

“อะไรกันไอ้เด็กสองตัวนี่ หัดพูดมาจากไหนกัน   พี่ไม่ได้น่าสงสารขนาดนั้นซักหน่อย”

“ไม่ต้องมาทำเป็นฟอร์มเลยพี่วิน   โอกับอาร์มาเฝ้าเมื่อวานยังเพ้อหาพี่เนอยู่เลยนะครับ”

“จริงหรอ โอ อาร์”

“โห พี่เน พวกเราได้ยิน 4 หู เลยนะครับ คอนเฟิร์ม ”

“แล้วทำไม คนเค้าจะคิดถึงกันมันผิดหรอวะไอ้น้องชาย”

“พี่วิน อย่าพาลน้องสิ  น้องกลัวหมดแล้ว”

“ไม่เห็นจะกลัวเลย มีพี่เนทั้งคน พี่วินไม่กล้าทำอะไรหรอก”

“หึ เข้าใจพูดนี่หว่า  เดี๋ยวหายเมื่อไหร่พวกแกเละแน่ ไอ้โอ ไอ้อาร์”

“อุย พี่เน ดูสิครับ  คนอะไรน่ากลัวชะมัด  ”

“แล้วนี่ นาวา นายจะไปเมืองนอกตอนไหน”

“ไม่เกินเดือนนี้หรอกเน   ฉันขอบใจแกมากนะ  สำหรับทุกอย่าง”

“พวกพี่ก้เหมือนกันนะ  ยอมรับว่าชอบเนมานานแล้ว  แต่ก็ร็ตัวมาไม่เมาะกับเนหรอก  อีกอย่างเนก็เป็นหลานชายคุณย่าพวกเรา  พวก
เราคงไม่กล้ารักแล้วหล่ะ ”  พี่เซฟ พี่เอส ทำหน้าหงอยๆ ดูๆไปแล้วตลกมาก

“นี่ๆ  พวกแกก่อนจะพูดช่วยดูหน่อยได้ไหมว่าแฟนเค้านอนเจ็บ ฟังอยู่ตรงนั้น”

“ไม่เห็นจะเกี่ยวเลย ก็แค่พูดสิ่งทีทมันอยู่ในใจออกมามันผิดด้วยหรอ”

“ไม่ผิดแต่ถ้าฉันหายดีเมื่อไหร่อะไรตัวไว้ก็แล้วกันไอ้เอส ไอ้เซฟ” พี่วินหมายโทษไว้แบบเล่นๆ

“อืมแล้วนี่พี่เซนไปไหนอ่าครับ”

“อ้อรายนั้น  ไปฮันนีมูนกัลพี่เอโต้ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”

“หรอ  ที่ไหน ”

“ก็แถวๆ  นอเวย์  ฟินแลนด์ โน่นแหละ”

“อ้ออย่างนั้นหรอ”

“เออ  เนๆ   พี่เอโต้ฝากมาขอโทษเนด้วยนะ”

“อืม ไม่เป็นไร เราไม่ถือหรอก สบายใจเถอะ”

“เน!”

“ครับพี่วิน”

“พี่หายดีเมื่อไหร่ พี่จะบอกเรื่องของเราให้ท่านทราบนะ”

“จะดีหรอครับ”

“ดีสิเน  พวกเราจะช่วยกันพูด  ฉันคิดว่าน่าจะยอมนะ”

“แล้วคุณย่า คุณแม่เราอีกหล่ะ”

“อย่าห่วงกังวลไปเลยพวกเราจะช่วยพูดให้  เอาเป็นว่าตอนนี้เราไปเที่ยวกันให้สนุกเลยไหม ไปกันเยอะๆสนุกดีออก”

“อ้าวๆๆ แล้วฉันหล่ะ”พี่วินโวยวาย

“อ้าวก็นอนพักผ่อนพรุ่งนี้จะได้หาย”

“ถ้างั้นพวกแกก้เอาแฟนฉันไปไม่ได้  ถ้าฉันไม่อนุญาต”

“นาวา ฉันว่าพวกนายไปกันเถอะ เราจะอยู่ดูแลพี่วินเอง  เรื่องอุบัติเหตุ  เก็บไว้เป็นความลับ เดี๋ยวคุณพ่อ คุณย่ารู้ท่านจะไม่สบายใจ”

“อืมเอาอย่างนั้นก้ได้  พีท ไปกันเถอะ  เด้กด้วยนะ เร็วๆ  ”

“เอ่อเดี๋ยวก่อน ฉันกับนนท์ พวกเราขอไปเดทกันเองก้แล้วกันนะ”

“อืมตามสบายๆ นนท์  ดูแลป๊อกเกอร์ด้วยนะ”

“ไม่ต้องห่วงนะเน  ฉันจะดูแลป๊อกเอง”

“อืมๆ เที่ยวให้สนุกนะทุกคน”

“เน”

“ครับ”

“ขอหอมหน่อยสิ”

“เนื่องในวาระอะไรครับ”

“วาระ ได้กลับมาคืนดีกันไง  ดีซะอีกจะได้เป็นขวัญกำลังใจให้พี่ด้วยไงครับ”

“ไม่เอาอ่ะ  อาย”

“จะอายอะไรกัน  ไม่เห็นมีใครซักคนเลย”

“ไม่ได้หรอก อุ๊ย  พี่วิน……”

“อะ แครกๆ  ไหนบอกว่าจะหอมแก้มไง  แล้วนี่มันจูบชัดๆ”

“แล้วไง  พี่ยังไม่สะใจเลย มานี่”

“พี่วิน อะ อึกๆ อืมๆ”

“อุ๊ย ขอโทษค่ะ”  เสียงพยาบาลเข้ามาทันเวลาพอดี ไม่พอดีแล้วมั้ง  ผมกับพี่วินเราน้ำลายในปากปนกันไปหมดแล้ว

“ไม่เป็นไรครับ”

“คนไข้ ได้เวลาทานอาหารทานยาแล้วนะคะ”

“ขอบคุณพยาบาลมากนะครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะ”

“เนครับ  พี่ยังไม่อยากทานอาหารเลย  ขอทานปาก ลิ้นกับน้ำลายเนก่อนได้ป่าว”

“บ้าจริง ยังไม่พออีกรึไง”

“ไม่อ่ะ  ปากเนนุ่มมากเลย  หาที่ใดเทียบเท่า”

“เว่อร์ไปแล้วพี่วิน  อุ๊ย  อะ อ่อย อะ อืมๆ ”

“เนพี่รักเนนะ ครับ”

            พี่วินพูดเสร็จก็ดึงผมลงไปจูบเหมือนเดิม  เฮ้อ เอาใจคนป่วยหน่อยก็ดี   หวังว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วนะที่จะทำให้ผม
เสียใจ


 :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1:

ออฟไลน์ nunnan

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2275
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +124/-6
Re: เลือดมังกร ตอนที่ 25.2 up 21/4/2556
«ตอบ #144 เมื่อ21-04-2013 16:49:14 »

ในที่สุดก็เข้าใจกันนนน  :mew1: :mew1:

loveice

  • บุคคลทั่วไป
Re: เลือดมังกร ตอนที่ 25.2 up 21/4/2556
«ตอบ #145 เมื่อ21-04-2013 20:23:13 »

ตอนที่ 26.1
   


 :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2:

     ผ่านไป 2 สัปดาห์  พี่วินอาการดีขึ้นเรื่อยๆ  ผมเองก็หลังเรียนเสร็จก็รีบมาอยู่เป็นเพื่อนพี่วิน  ส่วนพี่นพพี่แบงค์ พี่โซนั้นก็  นานๆมาทีนึง  มาปุ๊บก็ชวนกันไปดื่มแอกกอฮอล์ตลอดๆ  มีแต่ผมนี่แหละที่คอยเตือน 

“พี่วิน  เนมาแล้ว   หิวยังเอ่ย”

“มาก!”

“อืมถ้าอย่างนั้นเนไปเอาใส่จานมาให้ดีกว่านะ”

“เดี๋ยวเน!”

“ครับพี่วิน”

“ไม่เห็นหรอว่าพี่หน้าบูดบึ้งอยู่อ่ะ”

“ก็เห็นครับ อืมแล้วนี่เป็นอะไรไปอีกหล่ะ”

“ก็เมื่อกี้ไอ้เมเบิ้ลมันมาที่นี่”

“อืมแล้วไงหรอ”

“ก็ไม่แล้วไงมันก็มาหาพี่ มาดูอาการด้วย บอกให้พี่หายไวๆ  รึว่าจะรอให้หายตอนมันขึ้นปี 6 ก่อนก็ได้”

“ฮ่าๆๆ   อย่าบอกนะว่าหน้าบูดเพราะเมเบิ้ลมาแซว”

“ไม่ชอบให้มันมาหา ไม่ชอบให้มันไปหาเนด้วย”

“จะไม่ชอบเค้าทำไม เมเบิ้ลเองเค้าเป็นคนดีมากเลยนะพี่วิน”

“ชมกันเข้าไป  โถ่”

“พี่วิน  ทำเป็นผู้ใหญ่ขี้น้อยใจไปได้”

“ไม่รู้แหละ  เมื่อไหร่พี่จะได้กิน ไก่เฮอริยากิซักที”

“ครับๆ คุณแฟน  เดี๋ยวเนไปเอาใส่จานมาให้นะ”

“อืม”

5 นาทีผ่านไป

“ไปนานจัง”

“อ้าวก็ต้องอุ่นก่อน แล้วก็นี่ ไปเตรียมน้ำส้มมาให้”

“………”

“อ้าว กินซะสิ  มองอยู่นั่นแล้วไก่กับน้ำส้มจะลอยเข้าปากรึยังไง”

“โถ เนพี่แขนเจ็บ  อีกข้างก็เข็มน้ำเกลือแทงอยู่ไม่มีแรงยกช้อนหรอก”

“ก็ไม่บอกตั้งแต่ทีแรก มาๆเนป้อน  อ้าปาก”

“โอ้ยๆร้อนๆ”

“อย่าเนียน เนเป่าให้เรียบร้อยแล้วจะร้อนได้ยังไง”

“เปล่าไม่ได้ว่าไก่ร้อน”

“อ้าวแล้วร้อนอะไรหล่ะ”

“ร้อนใจ เมื่อไหร่เนจะยอมให้พี่แบบว่า แบบว่าซักที”

“ก็รีบๆหาย  จะให้เลย”

“จริงนะ”

“อืม จริงสิ  เหนื่อยใจกับพี่วินมามากแล้ว ตามใจซักเรื่องคงไม่เป็นไร”

“เป็นสิ  ของพี่วินใหญ่นะ เนโดนเข้ามีหวังเดินขาถ่างแน่”

“โม้ เล็กอย่างก็ไม้จิ้มฟันนี่ อ้าปาก กินไปจะได้ไม่ต้องโม้”

“จริงๆนะเน  พี่วินใหญ่นะจะบอกให้”

“เท่าหนอนชาเขียว ก็โปรโหมดอยู่นั่นแหละ”

“ที่เห็นอะ level 1 เอง  ระวังนะหนอนน้อยจะกลายเป็นมังกร”

“มังกรรึว่าไส้เดือน”

“โถ มังกรดิเน  หายเมื่อไหร่พี่จะทำคืนละ 5 รอบเลยเชียว”

“ไม่กลัว กลัวจะไม่ทำ”

“หึ หึ  ท้าซะแล้ว   เตรียมน้ำเกลือไว้เลยนะครับคุณแฟน”

“อ้าปากชิ้นสุดท้ายแล้วครับพี่วิน”

“อร่อยจัง ไปซื้อที่ไหนเนี่ย”

“ซื้ออะไร งง”

“ก็ไก่นี่ไงเน”

“ไม่ได้ซื้อ  เนทำเอง”

“มิน่าอร่อยมากมาย  วันหลังทำให้กินหน่อยสินะๆ”

“ครับผม”

“เน!”

“ครับพี่วิน”

“พี่วานหน่อยนะ”

“ได้เลยครับ”

“เนเดินไปหยิบกล่องสีน้ำเงินสวยๆในตู้ให้หน่อยสิ”

“อืมได้เลยครับ   อันนี้รึเปล่าครับพี่วิน”

“อืมใช่  เนเปิดดูสิ”

    ผมทำหน้างงๆก่อนจะเปิดมันออกมา  ภายในนั้นมันเป็นจี้พร้อมสายสร้อย  เป็นตัวอักษร W N ไขว้กัน

“จี้  ของพี่วินหรอครับ  ”

“ใครว่า  ขอกเนนั่นแหละ”

“ของเน  พี่วินให้เนเนื่องใน…..”

“เนื่องในวันนี้ที่เรามีกันและกันไงครับ”

“จริงๆไม่น่าจะทำถึงขนาดนี้เลยนะพี่วิน”

“ไม่เป็นไรพี่เต็มใจทำให้  พี่ทำไว้นานแล้วหล่ะ  ทำไว้นานซะจนเกือบลืม”

“แล้วทำไมไม่ให้เนหล่ะ”

“ก็เน งอนพี่หน้าบูดบึ้งอยู่ใครจะกล้าเอาให้  มีหวังสร้อยเส้นนี้ถูกโยนออกมาแน่”

“เนไม่ได้โหดร้ายถึงขั้นนั้นนะพี่วิน”

“อ้าวใครจะไปรู้ ทำหน้าตาจืดชืด อย่างกับแกงจืด  พี่ไม่กล้าให้หรอก”

“กังวลเรื่องไม่เป็นเรื่อง แต่ก็ขอบคุณมากนะครับ”

"อืม  ใส่เลยตอนนี้แล้วต้องใส่ตลอดนะครับ"



1 สัปดาห์ ถัดมา

“กลับมาบ้านได้ซักทีนะเจ้าวิน  หายไปไหน 1 เดือนกว่าๆ”

“คือมีปัญหานิดหน่อยครับ”

“ปัญหาอะไรกัน ถึงได้หายไป 1 เดือน”

“เออ  พ่อคับ  พี่วินเหนื่อยมาก  ให้พี่วินไปพักก่อนนะครับ”

“อืม  เน ลูกพ่อจะไม่อยู่บ้าน 5 วัน  ดูแลตัวเองด้วย ”

“คุณพ่อไปงานตลอดก็บอกเนแบบนี้ เนโตแล้วนะครับ”

“ไม่รู้แหละพ่อมีลูกคนเดียวพ่อก็ต้องเป็นห่วงธรรมดา”

“ครับ เดินทางปลอดภัยนะครับ”

“อืม อีกเรื่องนะ  แม่เราจะมาอยู่บ้านนี้แล้ว  ลูกดีใจไหม”

“ดีใจมากครับพ่อ  นี่แม่ยอมมาอยู่บ้านเราแล้ว”

“อืม แม่เค้ากว่าจะยอมได้  ก็ป้าเรากลับมาจากต่างประเทศแล้ว  แม่เราก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นั่น”

“อ้อป้าแก้มกลับมาแล้วหรอครับ แล้วพี่เจมส์หล่ะครับ  พี่เจมส์จะมาไหม”

“มาสิลูก  ทำไมจะไม่มา  แต่อาจจะย้ายไปนอนที่เดิมบ้างที่นี่บ้าง”

“พ่อครับ”

“ว่าไงเจ้าวินมีอะไร”

“คือว่า…..”

“พี่วินไม่เอาตอนนี้ อย่าเพิ่งพูด”

“ไม่ได้พี่จะพูด”

“อะไรกันสองคนนี้ยึกยักกันอยู่ได้  ”

“ผมรักลูกชายคุณพ่อครับ”

“หมายความว่าไงเจ้าวิน”

“หมายความว่า  ผมรักน้องเนในฐานะแฟน ไม่ได้รักในฐานะน้องชายครับ”

“ลุงพ่อบ้าน  ได้ยินอย่างที่ฉันได้ยินไหม”

“ได้ยินครับนายท่าน”

“เอาเถอะพ่ออนุญาต”

“ฮะ  คุณพ่อ นี่ คุณพ่อจะไม่ขัดแย้งอะไรหน่อยหรอครับ”

“จะขัดแย้งได้ยังไง ลูกเนของพ่อ  ถ้าพ่อขัดใจ ลูกเนของพ่อจะมีความสุขหรอ”

“คุณพ่อ  ขอบคุณ”

“ครับลูกที่เหลือก็  คุณย่ากับแม่เค้าแล้วนะเจ้าวินที่แกต้องไปบอกท่านเอง  สู้ๆ ทำตามใจที่มันเรียกร้อง”

“ขอบคุณครับพ่อ  ผมจะดูแลเนให้ดีที่สุดจนชีวิตจะไม่มีลมหายใจเลยครับ”

“อืมพ่อได้ยินอย่างนี้พ่อก็ดีใจ  พ่อกลับมาจะรอฟังข่าวดีนะ พ่อจะได้จักงานเลย”

“อืม คุณพ่อครับ เนอยากขอคุยกับพี่เลียงหน่อยได้ไหมครับ”

“อืมเอาสิเน  ไอ้เลียงก็อยู่หลังบ้านโน่นแหละ”

“เน  ไปคุยอะไร พี่ไปด้วย”

“พี่วินอย่าเลย  เดี๋ญวเลียงเค้าจะเกรงใจไม่กล้าพูดก็เป็นได้นะ”

“เออๆ ก็ได้  คุณพ่อครับ เชิญที่รถเลยครับ ผมจะไปส่งเอง”

“อืมดีๆ  ”



ผมเดินไปที่หลังบ้าน สวนชิงช้าเล็กๆก็เจอพี่เลียงที่กำลังนั่งหันหลังให้ผมอยู่เลย

“พี่เลียง”

“อ้าวนายน้อย  มีอะไรให้พี่ เอ้ย ให้ผมรับใช้ไหมครับ”

“พี่เลียงไม่ต้องหรอกคำพูดแบบทางการ เราอยู่กันสองคน  ”

“ครับน้องเน”

“พี่เลียงเนขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ช่วยเนมาตลอด  พี่เลียงเป็นคนดีคนนึงที่เนได้รู้จักในบ้านหลังนี้”

“น้องเน  ”

“เน ไม่มีอะไรหรอกครับ แค่อยากจะมาบอกพี่เลียง ก่อนที่จะไม่ได้บอก”

“ทำไมน้องเนพูดแบบนั้นหล่ะครับ”


   ผมยิ้มให้พี่เลียง   ถึงผมจะไม่มั่นใจนักว่าพี่เลียง คิดยังไงกับผม  ผมไม่ได้สำคัญตัวผิด แต่ผมก็ต้องพูดสินะ  แม้ว่าต้องเสียใจผมก็ยอม

ออฟไลน์ nunnan

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2275
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +124/-6
Re: เลือดมังกร ตอนที่ 26.1 up 21/4/2556
«ตอบ #146 เมื่อ21-04-2013 21:49:58 »

หวานนนนน  :katai2-1: :katai2-1:

ออฟไลน์ clock_nuchchee

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 243
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +12/-1
Re: เลือดมังกร ตอนที่ 26.1 up 21/4/2556
«ตอบ #147 เมื่อ21-04-2013 23:41:31 »

 :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: ตัดฉับ คนอ่านค้าง  :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:

loveice

  • บุคคลทั่วไป
Re: เลือดมังกร ตอนที่ 26.1 up 21/4/2556
«ตอบ #148 เมื่อ22-04-2013 15:22:52 »

ตอนที่ 26.2


 :hao5: :hao7: :hao5: :hao7: :hao5: :hao7: :hao5: :hao7: :hao5: :hao7:

“ที่ผ่านมาเนรักพี่เลียงแบบพี่ชาย”

“ครับอันนี้พี่เลียงรู้ดี  แต่ทำไมจู่ๆถึงได้มาพูดเรื่องนี้ ในเวลาแบบนี้ ใครได้ยินน้องเนจะไม่ดีเอานะ”

“เน ต้องบอก  เพราะเนกลัวทำให้พี่เลียงต้องเสียใจ  เนจะบอกก่อนที่พี่เลียงจะรู้เอง”

“เรื่องอะไรครับ”

“เนรักพี่วิน”

“น้องเน  มะ ไม่จริง  คุณวินเป็นพี่ชายน้องเนนะ”

“ใช่พี่เลียงคิดแบบนี้ เนถึงได้มาบอก  พี่วินเค้าไม่ได้เป็นพี่ชายของผม พี่วินเป็นเพียงลูกบุญธรรมของคุณพ่อเท่านั้น”

“อะไรนะ”

“พี่เลียงได้ยินไม่ผิดหรอกครับ”

“แต่พี่ว่าคุณวินเค้าน่ากลัวนะครับ  น้องเนรักเค้าแน่หรอ”

“แน่ครับ”

“พี่เลียงว่าเนน่าคิดให้ดีก่อนนะครับ”

“พี่เลียงเนคิดดีแล้วครับ  เนใช้เวลาคิดเรื่องนี้มา 4 ปีแล้ว  เนมั่นใจว่าพี่วินเค้าสามารถดูแลเนได้”

“โถ่ น้องเน  อืมก็ได้ครับ  พี่เลียงจะอยู่ข้างกายน้องเนเสมอนะ”

“พี่เลียง  เนขอโทษนะเนรักพี่เลียงไม่ได้จริงๆ”

“ครับ คุณหนูของผม  สักวันผมคงจะเจอคนที่ดีๆแบบน้องเนบ้างพี่ก็พอใจแล้ว”

“ไม่เอาแล้ว เนไม่อยากดราม่าให้มากนัก เรื่องจะจบแล้ว  เนว่าน่าจะมีแต่เรื่องสนุกสนานมากกว่านะ”

“ครับนายน้อย”




“เน!  เข้าบ้านเถอะ  คุยนานแล้วนะ”   เสียงพี่วินตะโกนลงมาจากหน้าต่างชั้น 3

“ครับพี่วินเนจะไปเดี๋ยวนี้แหละ”

“คุณหนู  สู้ๆนะครับ  คนดีพระย่อมคุ้มครองนะครับ”

“ครับพี่เลียง  เนขอให้เทพเจ้าดลบันดาลให้พี่เลียงเจอแต่เรื่องดีๆในชีวิตนะครับ”

“ขอบคุณครับนายน้อย”

   ผมยิ้มให้พี่เลียง  พี่เลียงก็ยิ้มให้ผม   ผมโล่งใจไปแล้วหนึ่ง เหลือก็แต่  เมเบิ้ลกับพี่เครส สองคนนี้พี่ผมยังเคลีบร์ไม่ได้  ว่างๆจะโทร
หาแล้วกัน

       ผมเดินขึ้นมาด้านบนมาหาพี่วิน

“เน!”

“ครับพี่วิน    ไม่เอาๆหน่า  อย่าหน้าบึ้งสิ  เนไปคุยธุระจริงๆ”

“อืมพี่ก้ไม่ได้ว่าอะไรหนิ”

“อ้าวแล้วหน้าตาบึ้งๆนี่คือ……”

“เนลืมไปแล้วจริงๆหรอ”

“เรื่องอะไรครับ”

“อ้าวก็ตอนที่อยู่โรงพยาบาลไง”

“อย่า  ไม่เอา ไม่เอาตอนนี้ พี่วิน นะๆ”

“อะไรกัน  พอถึงสัญญาก็ต้องเป็นสัญญาสิเน”

“เนไม่พร้อม”

“ไม่ได้มานี่เลย เบี้ยวพี่หลายรอบแล้ว”

“เหว๋อ  ตุ๊บ”

       พี่วินดึงผมลงมาบนเตียงนอนที่แสนนุ่มสบายๆ  สายตาสี่ดวงมองกันแบบไม่คลาดสายตาเลยทีเดียว

“เป็นไงเด็กดื้อ  พี่ชนะ  เป็นต่อนะครับ”

“จะไม่ให้ชนะได้ยังไง  พี่วินตัวก้ใหญ่ แถมยังจะมาขึ้นคร่อมแบบนี้ อีก”

“ไม่ชอบหรอ หืม”

“ไม่เอา อย่ามาส่งสายตาออดอ้อนนะ  ไม่มองเนจะไม่มองพี่วินแล้ว  คนอะไรหื่นได้หื่นดี”

“ฮ่าๆ   รู้ไหมท่านี้พี่วินชอบที่สุด”

“ท่าอะไร แล้วมาบอกเนทำไม โอ้ยไอ้ผู้ใหญ่ลามก”

“อืม  ปรักปรำพี่แบบนี้ ลงโทษยังไงดีน้า”

“อย่าเลยพี่วิน มะ เอา อะ อะ อืม ”

   พี่วินจูบประทับที่ปากผมโดยตรง  แต่พี่วินจูบผมอย่างเบาๆ นุ่มๆ สบายๆ  จนผมนี่เคลิ้มจากสายตาที่ตกใจเมื่อครู่กลายมาเป็นหรี่ตาลงจนหลับตาไป ปล่อยให้อารมณ์มันไหลไปตามน้ำเรื่อยๆ 

“พี่ขอได้ไหมเน”

“เอ่อ  คือ  เอ่อ  เอาๆจะทำอะไรก็ทำ”

“ไม่เอาเนต้องพูดก่อนพี่ถึงจะทำได้”

“ไม่พูดไม่บอก”

“พี่ไม่ทำก็ได้  ใช่สิ เนไม่สงสารพี่หนิ  พี่ไม่ได้ปลดปล่อยมา 3 อาทิตย์เลยน้า”

“มาบอกเนทำไมพี่วิน”

“พี่งอลเนแล้ว”

   ว่าแล้วคนตัวใหญ่ก็ลุกออกจากการคร่อมบนตัวผม เดินหน้าบึ้งเข้าห้องน้ำไป  ปิดประตูดัง ปัง! เห้นอะไรจะน้อยใจเร็วขนาดนั้น

“พี่วิน  ก๊อกๆ   พี่วินอย่าเพิ่งงอลเนสิ   เนขอโทษ  แต่เนไม่พร้อมเน……”

“โหย  เนจะเคาะทำไม  พี่กำลังได้ฟิว”

“ในห้องน้ำมีฟิวให้ฟินอยู่อีกหรอ”

“ก็ใช่หน่ะสิ   ถ้าจะให้พี่ยกโทษ  เนต้องรับปากช่วยอะไรพี่ก่อน”

“ช่วยอะไร”

“ชักว่าว”

“ตาบ้าเอ้ย  ทำไปคนเดียวเหอะ”  ผมตะโกนอยู่หน้าประตูห้องน้ำ

“แอ๊ดดด”  เสียงประตูเปิดออกมา

“เดี๋ยวเน  จะไปไหน  มาช่วยกันก่อน”

“แล้วที่พี่ทำอยู่เค้าเรียกอะไร”

“ช่วยตัวเองไง”

“นั่นไง  ชื่อมันก็บอกว่าให้ช่วยตัวเอง   ก็ช่วยไปดิ  เนไปรอด้านล่างนะ”

“ไม่ให้ไปหรอก มานี่เลย เด็กดื้อ”

          พี่วินดึงผมเข้าไปในห้องน้ำ   ตอนแรกที่เห็นพี่วินอยู่ห้องน้ำก็นึกว่าจะใส่ปล็อกเซอร์ที่ไหนได้ 

“พี่วิน  ทำไมโป๊ แบบนี้   ใส่กางเกงเร็วๆ” ผมปิดหน้าปิดตาไว้

“อะไรกันเน  แฟนกันเห็นของกันมันเรื่องธรรมดา”

“แต่เนไม่ธรรมดา  ใส่กางเกงเร็วๆ”

“กลัวหรอ”

“ไม่ได้กลัว”

“แล้วปิดหน้าปิดตาทำไม”

“ไม่อยากเห็น  ”

“ต้องดู  นี่ไง ไอ้ไส้เดือนที่เนดูถูกมันอ่ะ  เห็นไหมมันโกรธแล้ว  มาทำให้มันใจดีเลย”

“ไม่เอา  โกรธก็โกรธไปสิ  ไอ้ไส้เดือนฝอย”

“ฝอยอยู่หรอ  ดูดิ  น้องชายมังกรหนกชัดๆ  หน่าช่วยหน่อยนะตัว”

“ตลอดเลยพี่วินเนี่ย  ก็ได้ๆ”

“ฮ่าๆๆ  ทำไมทำหน้าอย่างั้นหล่ะ”

“โอ้ย อย่าแซวเนสิพี่วิน”

“ไงยังจะบอกว่าเป็นหนอนอีกรึเปล่า”

“เออๆ มังกรก็ได้วะ  ไปกินยาลดความใหญ่หน่อยก็ดีนะ”

“เรื่องอะไร  ใหญ่ๆงี้แหละดี  รับรองเนชอบแน่ๆ”

“ไม่หรอกมั้ง  เนไม่ไหวหรอกนะ”

“ต้องไหว  เป็นแฟนพี่แล้ว  ให้ที่พักพิงมังกรตัวนี้หน่อยนะ  ”

“ทะลึ่งอีกแล้ว”



10นาทีผ่านไป

“หยุด  เน  จะทำอะไร”

“เอ้าก็จะล้างมือไง  เต็มมือเนอยู่เนี่ย”

“ไอ้น้ำนี่พี่ไม่ให้เนไปล้าง  แต่เนต้องกิน  คนรักกันต้องกิน  เพื่อแสดงให้เห็นว่าเนกับพี่วิน เราทั้งสองเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน”

“ไม่หรอกมั้ง  ไม่เอาหรอก  ขมจะตาย”

“ทำไมอ่ะ  รังเกียจพี่ก็บอกมาเถอะ”

“พี่วิน อย่าพูดแบบนั้น  สายตาแบบนั้นด้วย อย่างอลดิ  เออๆๆ  ก็ได้   อืม  พอใจรึยัง”

   ผมก็บ้าบิ่นทำตามพี่วินบอก ผมทำได้หมดแหละเพื่อรอยยิ้ม ความสุขของแฟนผม   และแล้วพี่วินก็ไม่พูดอะไรเอาแต่ยิ้มหน้าระริกระรี้ ดึงผมเข้ามากอดมาหอม  จนผมนี่จักกะจี้ไปหมด  ไม่อยากจะเชื่อว่ามาเฟียหนุ่มคนนี้จะมีมุมนี้กับเค้าด้วย ให้ตายเหอะ เพื่อนๆครับผมเห็นมังกรไปเมื่อครู่แล้ว ผมจะบอกเพื่อนๆว่าไงดี  มังกรมันใหญ่มาก  ประมาณไหนหรอ  ไม่บอกอ่า ให้ผมฟินคนเดียวเหอะนะครับ  อย่าคิดตามเลย^^


เหลืออีก  4 ตอนก็อวสานแล้วนะครับ  เตรียมตัวพบกับเรื่องใหม่ได้เลย  เร็วๆนี้  ขอบอกว่าออกแนวกวนๆ กัดๆ  ดราม่านิดหน่อย หน่อยจริงๆ ^^  ขอบคุณที่ตามอ่านมาโดยตลอด   อีก 4 ตอนนะครับ  ใกล้เข้ามาแล้ว ^^

 :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:

loveice

  • บุคคลทั่วไป
Re: เลือดมังกร ตอนที่ 26.2 up 22/4/2556
«ตอบ #149 เมื่อ22-04-2013 21:02:02 »

ตอนที่ 27.1


 :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1:
         

        เมื่อคืนผมมีความสุขที่สุดบอกไม่ให้ทำก็ไม่ทำจริงๆด้วย พี่วินตามใจผมมากๆ น่ารักวะไม่มีเลย  ผมหลับฝันดีตลอดคืน ตื่นเช้ามาก็ยังอยู่ในท่านอนกอดกันเหมือนก่อนนอนอยู่เลย

“ดูอย่างนี้แล้ว  มาเฟียแบบพี่ ก็ น่ารักเหมือนกันนะครับ” ผมชมพี่วินไปแต่ไม่รู้ว่าจะได้ยินรึเปล่า

“……..”

“พี่วิน  ถ้าวันนึงไม่มีผม แล้วพี่วินจะอยู่ได้ไหม”

“ไม่ได้!”

“อ้าว  ตอบเสียงดังจัง  ตื่นนานแล้วหรอครับพี่วิน”

“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง  ประโยคเมื่อกี้หมายความว่ายังไง”

“เปล่าเนแค่คิด”

“ไม่ให้คิด!”

“ก้ได้ๆ  เนไม่คิดก้ได้”

“อืมดี  อย่าพูดแบบนี้อีกเข้าใจไหม”

“ครับ”

“มานอนต่อเถอะนี่ก็แค่ 6 โมงเช้าเอง”

“ไม่เอาหรอก ตื่นก็ต้องเป็นตื่นสิพี่วิน”

“ไม่เอาอ่ะ  เค้าอยากนอนกอดตัวเองแบบนี้”

“เหม็นตัวไปหมดแล้ว ไปอาบน้ำเถอะครับ”

“อืมๆ  ก็ได้  เนรอพี่ก่อนนะ  เดี๋ยวพี่จะรีบอาบ”

“ไม่ต้องรีบ อาบนานๆให้สะอาดๆ”

“ก็ได้ แต่เนห้ามไปไหนนะ”

“พี่วินเป็นอะไรมากไหมเนี่ย ห้องผมกับพี่ก็อยู่ใกล้ๆกันเอง  ”

“ไม่ได้ๆ  รอพี่ก่อน”

“อืมก้ได้ครับ”



20 นาทีผ่านไป

“เน  ”

“อะไรอีกพี่วินทำไมออกมาตัวเปียกแบบนี้ แล้วนี่ผ้าเช็ดตัวหล่ะ”

“ลืมเอาผ้าเช็ดตัวเข้าไปห้องน้ำด้วย”

           ผมมองไปดูที่เจียงก็พบว่าผ้าเช็ดตัวอยู่บนเตียงนี่เอง เฮ้อ คนเราหนอช่างกล้าแท้

“อะ นี่เช็ดซะเปียกหมดแล้ว”

“เช็ดให้หน่อยสิตัวเอง”

“ไม่เอา เช็ดเองสิ โตแล้ว”

“แต่พี่ยังเป็นเด็กตลอดถ้าได้อยู่ใกล้เนนะ”

“หวานอีกแล้ว  น้ำตาลเยอะจริงๆนะพี่เนี่ย  ก้มหัวลงมาเร็วๆ”

“โอ้ย  เนเช็ดแรงอ่ะ  หัวคนนะไม่ใช่หัวหมา”

“ต้องเช็ดแรงๆแหละ จะได้แห้งเร็วๆ  ”

“อ้าวเน  เว้นตรงนี้ไปทำไม”

“ไม่เอาเช็ดเอง ทะลึ่ง”

“อ้าวไม่เช็ดให้หน่อยหรอ  มังกรของเนนะ”

“ใครว่าของพี่วินแหละ”

“ก็เนเป็นเจ้าของอ่ะ  เช็ดเร็วๆ”

“อืมเสร็จแล้ว  แล้วนี่ ทำไมต้องแข็งด้วย”

“ก็เนทำมันตื่นอ่ะ  เอามันลงเลย”

“ไม่ต้องเลยเมื่อวานช่วยไปแล้ว  ไปเลยๆ  เนรอที่เตียงแล้วกัน”

“โห ใจร้าย  ทำให้หน่อยก็ไม่ได้”



25 นาทีผ่านไป  พี่วินก็แต่งตัวอย่างสุดเท่ห์  หล่อสมาทเชียว

“พร้อมรึยังเน”

“อืมพร้อมแล้ว”

             ไม่มีอะไรหรอก  ผมกับพี่วินกำลังจะเดินทางไปบ้านแม่ที่อยุธยา  กะจะไปบอกแม่ที่นั่น  แล้วจะเลยขึ้นทางเหนือไปหาคุณย่า

        รถแล่นไปประมาณ 2 ชั่วโมงก็ถึงบ้านแม่แล้ว

“แม่สวัสดีครับ  คิดถึงแม่จังเลย”

“ลุกเน  ลูกเนจริงๆด้วย  ทำไมมาได้หล่ะลูก”

“พี่วินพามาครับ”

“หรอ…..”

“โถ แม่ อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ  พี่วินเค้าเป็นคนดีแล้วนะ แม่ยังไม่หายโกรธอีกหรอ”

“สวัสดีครับคุณน้า”

“ขอบใจมากที่พาลูกเนมาถึงบ้านอย่างปลอดภัย”

“อ่า คะ ครับ”

“ไอ้วิน มึงกล้ามาที่นิ่เลยหรอ ห้ะ”

“เอ่อ  พี่เจมส์ พี่เจมส์ อย่าๆ  หยุดก่อนพี่เจมส์”

“อะไรกันเน ห้ามพี่แบบนี้หมายความว่าไง”

“เอ่อ เปล่า พี่วินเค้าป็นคนดีแล้วนะพี่เจมส์”

“เหอะๆ  ฝนคงจะตกเนาะ”

“พี่เจมส์”

“ก้พี่อยากพูดแบบนี้  เนห้ามพี่ไม่ได้หรอก  เฮ้ยไอ้มาเฟีย  มาธุระอะไรมาถึงที่นี่”

“ฉันมาธุระกับคุณน้า ไม่เกี่ยวกับนาย”

“โห  เดี๋ยวสวยๆ   ”

“พี่เจมส์พอแล้วๆ  มานี่กับเนเลย”

“อะไรกันเน อย่าดึงพี่สิ  ปล่อยพี่พี่จะไปต่อยมัน”

“คุณน้าครับ ผมมีเรื่องจะเรียนให้คุณน้าทราบครับ”

“เชิญในบ้าน”



   ผมพาพี่เจมส์มาถึงที่ท่าเรือ  พอดีพี่ต๋องกลับมาจากท่าเรือแล้วกำลังเอาเรือเทียบฝั่ง

“เน มาห้ามพี่ไว้ทำไมครับ”

“เนไม่อยากให้พี่เจมส์ทำอะไรเค้า”

“ฮะ นี่พี่หูฝาดไปใช่ไหม”

“ไม่ฝาด”

“เน เนมันขู่เนอะไรยังไง    ถึงได้เข้าข้างมัน บอกพี่ได้นะพี่จะไปจัดการมัน”

“พี่วินไม่ได้ขู่อะไรทั้งนั้น  เนกับพี่วิน เราเป็นคนรักกัน”

“ฮะ  ไม่จริงอ่ะเน   ไม่เอาหรอก พี่ไม่ยอมรับมันอ่ะ”

“ทำไมอ่ะพี่เจมส์”

“พี่ไม่ชอบมัน  4 ปีไม่เจอมันมานี่  มันทำอะไรเนอีกก็ไม่รู้”

“อย่าห่วงเลยพี่เจมส์  พี่วินดูแลเนดีทีเดียว”

“เชื่อก็ควายแล้ว”

“พี่เจมส์ พูดกับเนแบบนี้ด้วยหรอ”

“เปล่าพี่ไม่ชอบมัน  พี่พูดให้มันไม่เกี่ยวกับเนน้องของพี่  นี่เน  พี่พูดเลยนะว่า พี่ไม่ยอมรับมัน”

“ถ้าพี่เจมส์เกลียดพี่วิน ก็เท่ากับเกลียดเนด้วย”

“โถ เน  เนรักมันจริงๆหรอ”

“จริง”

“ไม่จริงอ่ะ”

“อ้าวพี่เจมส์แล้วถามเนเพื่ออะไรถ้าไม่เชื่อเน”

“เอ่อ ก็ ไม่รู้แหละ  ถ้างั้นพี่สุดแล้วแต่แม่แล้วกัน”

“จริงหรอพี่เจมส์  ”

“เออๆๆ ”

“เป็นอะไรลูกพี่ อารมณ์หงุดหงิด”


“ถามน้องชายแกดีสิไอ้ต๋อง”

“อะไรหรอลูกพี่เน”

“ปล่าวหรอกจ้ะ พี่ต๋อง  แค่เนกับพี่วินเรารักกัน วันนี้เลยตัดสินใจมาบอกให้แม่รู้เรื่องจ้ะ”

“อ้ออย่างนี้นี่เอง  เฮ้ย ไอ้เจมส์ ปล่อยๆน้องบ้างเถอะ น้องมันโตแล้ว  มันเรื่องของเนนะที่จะรักใครชอบใคร  ปลูกเรือนตามใจผู้อยู่ 
ปลูกอู่ตามใจผู้นอน”

“เออ รู้น่า ไปไหนก็ไปเลยไอ้ต๋อง  ทำมาเป็นสอน เดี๋ยวเถอะๆ”

“จ้ะลูกพี่ ดุเสียจริง”





“ผู้ชายรักผู้ชาย  มันผิดประเพณี  คุณวินมาพูดกับฉันแบบนี้ ฉันเองที่เป็นแม่ ไม่เห็นด้วยอย่างยิ่ง”

“เอ่อ คะ ครับ  คุณน้า”

“แต่……..ในเมื่อคนสองคนรักกันมันไม่เกี่ยวอะไรกันที่ฉันจะเข้าไปยุ่ง  ถ้าคุณวินสัญญากับฉันว่าจะดูแลลูกของฉันได้  ไม่ทำร้ายเค้า
เหมือนที่ผ่านมา  ฉันเองก็สุดแล้วแต่เนแล้วหล่ะ”

“จริงหรอครับ  ขอบคุณครับคุณน้า”พี่วินกราบลงแทบเท้าแม่เลยทีเดียว

“คุณวิน ไม่ต้องกราบฉันหรอก  ลุกขึ้นเถอะ”

“อย่าขัดผมเลยนะครับคุณน้าให้ผมได้กราบ อาจจะเป็นเพียงส่วนหนึ่งที่ไถ่บาปที่ทำกับลูกชายคุณแม่ได้น้อยนิด  แต่ผมทำแล้วสบาย
ใจนะครับ”

“จ้ะ  ฉันอโหสิกรรมให้ทุกอย่าง ส่วนพานธูปพานเทียนนี้ สวยงามมาก  ฉันจะขอเอาบาปกรรมที่เป็นบ่วงกันมาแต่อดีต  ให้ทิ้งมันลงไปที่
พานธูปเทียนเหล่านี้นะจ้ะ”

“คุณน้า  ขอบคุณครับ”

“เรียกฉันว่าแม่เถอะนะ ลูกวิน”

“ครับ  คุณแม่”

“อ้าวเน  มายืนอยู่ตรงนั้นนานแล้วหรอ”

“เอ่อ เพิ่งมาครับ”

“โถ่คุณแม่ครับ  จะรับไอ้  เอ่อ  คุณวินมาเป็นลูกเขยจริงๆหรอ”

“แน่นอน  ลูกวินฉันเค้าออกจะตัวสูง หล่อ เข้ม สมาท เหมือนเวไนย์พ่อของเนไว้ไม่มีผิด  มีหรอที่แม่จะไม่ชอบ”

“โห  แห้วอีกแล้วเรา  เออๆ ก็ได้  ไอ้  เอ่อ คุณวิน  ถ้าแก เอ้ย ถ้าคุณทำอะไรเนอีกหล่ะก็ ทีนี้ ไม่รอดแน่”

“ครับพี่ชาย”

“เฮ้ย ใครพี่แกวะ  ฉันมีน้องคนเดียวเว้ย”

“ตาเจมส์”

“ก็ได้ๆ  น้องวิน  โห  คุณแม่อ่ะ บังคับเจมส์อยู่ได้”

“วินลูก  จะไปไหนต่อรึเปล่า”

“ครับ ผมจะพาน้องเนไปบอกเรื่องนี้ให้คุณย่าท่านทราบหน่ะครับ”

“อืม  ไปตอนนี้เลยหรอ”

“ใช่ครับ  รีบไปรีบกลับหน่ะครับ  ผมอยากแต่งงานไวๆ”

“แหม ใจร้อนเสียจริง ต้องดูฤกษ์ยามก่อนนะ แม่ยังไม่อยากให้รีบร้อน”

“ครับ  ผู้ใหญ่เห็นดียังไง ผมเองก็ตามนั้นครับ”

“โอเค  งั้นไปเถอะเดี๋ยวจะถึงเชียงใหม่ค่ำนะ”


“ลาแล้วนะครับคุณแม่”

“จ่ะๆ  เดินทางปลอดภัยนะ  แม่เองก็เตรียมตัวจะไปอยู่ที่กรุงเทพด้วยแล้วหล่ะ  กลับมาจากคุณย่าแล้ว คงได้เจอกันที่บ้านหลังโน้นนะ”

“ครับผม”

     ผมกับพี่วินกราบลาคุณแม่  แล้วเดินทางต่อ ไปที่เชียงใหม่ ผมเองก็แปลกใจที่ทั้งแม่และพ่อต่างก็เห็นดีเห็นชอบด้วย  ผมต้องขอบ
คุณท่านจริงๆที่รักผมขนาดนี้  ไม่เคยทำร้ายจิตใจผมเลย ท่านเปรียบเสมือนพระเจ้าที่คอยเมตตาผมคนนี้จริงๆ


 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด