เราอยากให้รู้ เรื่องนี้มีอะไรๆ?? มากกว่าที่คุณคิด ทุกอย่างที่คุณฟรานทำให้กรีนนั้น มีเหตุผล ที่สมเหตุสมผลของมันเอง และทุกอย่างมีความเป็นมา???
สิ่งที่คุณฟรานทำให้กรีนนั้น ก็ไม่ได้เกิดจากความลุ่มหลงของคุณฟราน มันมีปริศนาที่คนอ่านจะค่อยๆค้นพบในแต่ละตอน
เราบอกแล้วว่า 
เรื่องนี้ซับซ้อน แต่ไม่ดราม่า และทุกเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นกับกรีนก็ต่อเนื่องกันค่ะ 
ขอบคุณทุกกำลังใจมากค่ะ 
และก็ต้องโค้งขอโทษงามๆค่ะ เมื่อคืนด้วยความเพลียเลยหลับเป็นตายเลย 
ตอนที่ 5
สอง สามวันมานี้ไอ้การ์ดยักษ์สองคนนั้น ยังคงมาเฝ้าวนเวียนอยู่แถวคอนโดของผมอยู่เลยครับ จากที่ผมบอกไปแล้วนั้น พอเย็นวันเสียเวอร์จิ้น ผมกลับมาที่คอนโด เอ่อ......พอดีเมื่อคืนวันนั้นผมน่าจะเสียจิ้นไปสามครั้งนะครับถ้าจำไม่ผิด และเวลามันก็เลยมาวันใหม่ด้วย อ่า....คิดถึงแล้ว....มันช่างเร่าร้อนเป็นบ้าเลย ผมเลยถือเอาวันใหม่นั้นเป็นวันเสียจิ้นที่สมบูรณ์แบบ อ้อ.....และนั่นแหละผมถึงบ่นไง ว่าทำไมผมถึงไม่เจ็บ ไม่ปวด ไม่ไข้ อย่างที่อ่านเจอในการ์ตูนวายน่ะ
ต่อครับ พอผมเห็นไอ้การ์ดยักษ์ทั้งสองคนนั้นนั่งอยู่ที่ร้านกาแฟหน้าคอนโดผม เท่านั้นแหละครับ ปฎิบัติการการปลอมตัวที่สมบูรณ์แบบก็เริ่มขึ้น
ปกติ ผมจะปล่อยทรงผมธรรมชาติครับ เพราะผมหล่ออยู่แล้วไม่ต้องทำอะไรมากก็หล่อ เพียงแค่ตัดผมให้เข้าทรงก็ดูดีแล้ว แต่นี่เป็นการปลอมตัวผมจึงต้องเซ็ทผมให้มันตั้งๆตรงกลางและปัดด้านข้างลงมา ทั้งสองข้าง ผมของผมยาวประมาณสองนิ้วครับ แบบนี้ก็ดูหล่อไปอีกแบบนะ แล้วก็..............
......................ติดหนวดจิ๋มนิดหน่อย.......................
...อ่า...........แค่นี้ก็หล่อเข้มแล้วครับ แต่ผมก็ยังมี ‘ยางอาย’ อยู่ บ้าง พอออกมาพ้นคอนโดผมก็จะดึงหนวดจิ๋มออก และก่อนกลับจะถึงคอนโดก็ค่อยติดหนวดจิ๋มเข้าไปใหม่ เหมือนยุ่งยากใช่มั้ยล่ะ แต่ผมว่าสนุกดี
ผมยังใช้ชีวิตตามปกติ เปลี่ยนก็แค่ทรงผม แต่วันนี้มันแปลกๆครับ เพราะตาซ้ายของผมมันกระตุกทั้งวัน ................เค้าบอกว่าขวาร้ายซ้ายดี..................ผมก็หวังว่า วันนี้ผมคงจะถูกหวยที่ผมไม่เคยได้ซื้อนะครับ
“เลิกเรียนแล้วไปไหนต่อวะ” ไอ้แพทมันมาถามผมครับ
“กูจะแวะไปร้านหนังสือหน่อยน่ะ” ผมตอบพร้อมทั้งปั้นหน้าเรียบเฉย
“แล้วคืนนี้ล่ะ ไปไหน?” วะ.........ไอ้ภูมินี่ก็อีกคน กูก็อ่านการ์ตูนวายที่ไปเช่ามาสิวะ
“อ่านหนังสือน่ะ” ผมตอบเรียบๆ อีกครั้ง
“ห่า...มึงจะรีบขยันไปไหนวะ คืนนี้ไปดื่มกันดิ ศุกร์สุขสุดนะเว้ย”
“ไม่อ่ะ อ่านหนังสือ....ได้รับความรู้ แต่ไปเมากับพวกมึงทีไร กูได้รับตีนกลับมาทุกที”
“ฮ่า ฮ่าฮ่า....แม่ง...ก็มึงมันเมาแล้วรั่วนี่ว่ะ ดื่มยังกับน้ำ สอนไม่รู้จะจำ” ไรวะ....ก็เหล้ากับน้ำมันก็เข้าทางปากเหมือนกันไม่ใช่??
“เออๆ...มึงก็ปล่อยมันไปเถ๊อะ คืนนี้กูไม่อยากนอนคนเดียว ขืนพกมันไปด้วย กูคงได้นอนคนเดียวแน่ๆ”
“เออ...ว่าแต่กูสงสัย” ไรอีกวะไอ้สองตัวนี้
“......?......” ผมเลิกคิ้วข้างหนึ่งขึ้นเป็นเชิงถาม
“มึงคิดไงทำผมทรงนี้วะ” ห่า....นึกว่าเรื่องอะไร
“คิดว่าหล่อ” ผมรีบตอบเลยครับ ด้วยความภาคภูมิใจ
''อุ๊บ!!..............." อะไร....ไอ้แพทกับไอ้ภูมิทำหน้าเหมือนอมอะไร ?? แล้วก็หน้าแดงขึ้นมาทั้งคู่
“........ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า.......แม่งคิดได้” อะไร?? รุมหัวเราะอะไรกูอีกวะ
“......??......” คราวนี้ผมขมวดคิ้วแล้วครับ
“อื้ม!! มันแบบ...........” อ้าว.....แบบไหนจะพูดก็ไม่พูด ไอ้แพทมันพยักหน้าไปทางไอ้ภูมิให้มันพูด
“......น่าาาาาา...??....เอิ่ม........เกิน”
“หื้อ...??.....” ไรของพวกมันวะ
“คือ.....แบบว่าถ้าไอ้แพทมันทำนะ มันจะดูหล่อมากกกกกกกกกก แต่พอมึงทำแล้ว........มันไม่ใช่อ่ะ”
“..........”
“เฮ้ยๆๆๆๆ...กูยังไม่ได้พูดคำต้องห้ามเลยนะเว้ย”
ผมก็แค่จะยกคุณเท้าถีบมันเท่านั้นเอง ไอ้คำต้องห้ามที่ว่านั่นคือคำว่า.........‘น่ารัก’ ครับ อันที่จริงมันก็ไม่ใช่คำต้องห้ามอะไรหรอก เพียงแต่ผมมีความทรงจำที่ไม่ค่อยจะดีเกี่ยวกับคำๆนี้
ความ ทรงจำนั้นมีอยู่ว่า สมัยผมเรียนประถม 2 อยู่นั้น มีแต่คนชมผมว่าน่ารักอย่างโน้นน่ารักอย่างนี้ แล้วพอชมผมแล้ว พวกเขาก็จะชอบเข้ามาดึงแก้มและหอมแก้มผม จนมีอยู่วันหนึ่งก็มีเด็กผู้หญิงตัวอ้วนๆคนหนึ่งมาดึงแก้มผม ไอ้ผมก็นึกว่าเธอคงคิดว่าผมน่ารัก แต่นั่นเป็นความคิดที่ผิดมหันต์ เพราะเธอเล่นดึงซะผมร้องจ๊ากกกกกกกเลย
แล้วเธอก็บอกผมว่า ‘เป็นผู้ชาย ทำไมต้องให้คนอื่นมาชมว่าน่ารักด้วย ถ้าต่อไปเราเห็นว่ามีใครชมเธอว่าน่ารักอีกนะ เราจะดึงแก้มเธอให้ขาดเลย’ ตั้งแต่นั้นมาพอยายเด็กอ้วนนั่นได้ยินใครชมผมว่าน่ารัก เธอก็จะรีบเดินเข้ามาหาผมทันที ผมจะทำยังไงล่ะ........ผมก็วิ่งหนีสิครับ
จน ขึ้นประถม 3 จากที่ดูการ์ตูน พี่เกรย์ก็ชวนผมดูหนังบู๊แอ็คชั่น ผมก็เลยอ้อนวอนให้คุณพ่อผมส่งผมไปเรียนศิลปะการต่อสู้กับพี่เกรย์ด้วย ตั้งแต่นั้นมาผมก็ไม่กลัวยายอ้วนนั่นอีกเลย และผมก็มารู้ทีหลังว่า........ยายอ้วนนั่นอิจฉาผม ที่มีแต่คนมาชมว่าผมน่ารัก
อ้อ...... และด้วยคำพูดต้องห้ามนี่อีกแหละ ที่ทำให้ไอ้แพทกับไอ้ภูมิสองเทพบุตรสุดหล่อมาขอคบผมเป็นเพื่อน เอาไว้ว่างๆผมจะเล่าให้ฟัง ถึงจุดเริ่มต้นของมิตรภาพของเราทั้งสามคนนะครับ
“เฮ้ยๆๆๆ รถใครวะ........โครตอ่ะโคตร” อยู่ๆเสียงไอ้ภูมิก็ดังขึ้นอย่างตื่นเต้นมาจากริมหน้าต่าง
“ไรวะมึง” แม่งเรื่องเสือกชาวบ้านรีบเสนอเลยนะไอ้แพท
“เชี่ย!!! เฟอรารี่!! รถในฝันกูเลยนะนั่นน่ะ เฟอร์รารี่ 599 เอ็กซ์เอ็กซ์ของใครวะ.......” เสียงไอ้แพทครับดังไม่แพ้ไอ้ภูมิเลย
“.......... หืม.........” ผมก็มองไอ้สองคนนั้นชื่นชมรถอยู่นะครับ แต่ไม่ได้เดินไปดูด้วย ห้องเรียนนี้อยู่แค่ชั้นสองเอง แถมยังมีหน้าต่างที่หันออกไปทางหน้าคณะด้วย คือชั้นหนึ่งมันมีชั้นลอยด้วยน่ะ ชั้นนี้เลยเป็นชั้นสอง
“ห่า......แต่กูชอบสีแดงมากกว่าว่ะ” นั่นดิ เฟอรารี่ก็ต้องสีแดงสิวะ ผมก็ชอบเหมือนไอ้ภูมิเลย
“กูว่าต้องไม่ใช่คนเรียนที่นี่แน่ กูไม่เคยเห็นใครขับเฟอรารี่รุ่นนี้เลย” ไอ้แพทรีบวิเคราะห์เลยครับ
ไอ้ สองคนนี้มันชอบรถสปอร์ตมากครับ ดีที่บ้านมันสองคนร่ำรวยพอๆกัน มันเลยได้ขับรถในฝันของตัวเอง รถของไอ้ภูมิเป็นเบนซ์สปอร์ต ส่วนของไอ้แพทเป็นสปอร์ตปอเช่ เห็นมั้ยล่ะว่าพวกมันนอกจากหล่อแล้วยังรวยอีก
บ้านผมก็ฐานะดี นะครับ แม้จะไม่เท่าไอ้สองคนนี้ แต่กรุงเทพรถติดอ่ะ ผมเลยเอาลูกพี่มาใช้ อีกอย่างจากคอนโดมามหาลัยก็นั่งรถไฟฟ้ามาได้สะดวกกว่าด้วย ลูกพี่ผมเลยไม่ค่อยได้ทำงาน ถ้าผมจะไปเที่ยวหรือไปไหนที่ไกลๆ ก็แค่ใช้เพื่อนให้เป็นประโยชน์เท่านั้นเอง
“เออ....ว่ะ เฮ้ยๆๆ มันลงมาจากรถแล้วว้อย”
ผม ว่าเริ่มมีคนเดินไปดูรถเฟอรารี่คันนั้นมากขึ้นแล้วนะครับ ดีที่ตอนนี้เป็นช่วงพักเบรก อาจารย์ให้พักสิบนาที และนี่ก็เป็นคาบสุดท้ายแล้วด้วย
“ห่า!!.......หล่อสาดดดดด กูว่ากูหล่อแล้วนะเว้ย” เสียงไอ้แพทดังมาอีกแล้วครับ
“เขามองขึ้นมาข้างบนนี้แล้วว้อย” ไอ้นี่ก็อีกคน ไหนขอดูบ้างดิ๊
ผมตัดสินใจเดินมาดูเสียมิได้ ด้วยเพราะเสียงรบร้าว?? ของไอ้สองคนนี้
“...........”
............................อึ้งแดกสิครับ................................
หัวใจของผมเต้นแรงโดยไม่มีสาเหตุ ผมยกมือขึ้นมาสัมผัสอกด้านซ้าย มันเหมือนจะทะลุออกมาเลย
มา ได้ไงวะ ชิบ.....อะไรจะเหมาะเจาะขนาดนี้ ก็จะอะไรซะอีกล่ะ ผมโพล่หัวไปในจังหวะที่.......ไอ้หล่อคุณฟรานมันเงยหน้าขึ้นมาพอดีน่ะสิ ด้วยสัญชาตญาณของโคนัน คินดะอิจิ คิว ผมว่า........มันต้องใช่แน่ๆ คำตอบมีเพียงหนึ่งเดียว ผมดูการ์ตูนนับสืบด้วยนะครับ
เอาไงวะ...............ขนลุกชิ บหาย คุณฟรานมาได้ไงวะ ถึงผมจะประทับใจไม่รู้ลืมกับ เอ่อ..............การเสียเวอร์จิ้นครั้งนั้นของตนเองก็เถอะ แต่ผมก็ตั้งใจว่าแค่ครั้งเดียว ผมก็มีศักดิ์ศรีนะครับ
คุณฟรานยังคงมองตรงๆขึ้นมาที่ผมนิ่งๆ และขาของผมก็เหมือนจะแข็งไปชั่วขณะ ผมได้ยินเสียงกริ๊ดเบาๆของสาวๆและหนุ่มๆ?? ในห้อง หน้าต่างนี้เป็นกระจกใส เมื่อมองจากข้างนอกเข้ามา เลยสามารถมองเห็นทุกอย่างได้
ตอนนี้หลายคนคงกำลังสงสัยว่าเขามองใครอยู่
“เขามองมึงหรือเปล่าวะ กรีนน้อย” เชี่ย!! ไอ้แพทเสือก
“...........”
ผมรีบดึงสติกลับมา และก็รีบสวมวิญญาณนักสืบ คำตอบมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น
“....ก.....กูกลับก่อนนะ”
“เออ....อ่ะ......อ้าว”
ไอ้แพทกำลังจะพูดกับผม ส่วนไอ้ภูมิคงจะกำลังงงๆว่าผมจะรีบกลับไปไหน ผมรีบเก็บของและ...
“กูเพิ่งนึกขึ้นได้น่ะว่ามีธุระ ไปก่อนล่ะ ฝากเลคเชอร์ที่เหลือด้วย”
ผมรีบเดินออกจากห้องเรียน เดินลงบันไดลงมาด้านล่าง
............เชี่ย!!!.......กูลืมไปได้ไงวะ ว่าทางออกมันมีทางเดียว............
........อ่ะ.............หนวดจิ๋ม.................................
ผม รีบติดหนวดจิ๋ม เอ่อ....หนวดจิ๋มของผมเป็นแบบหนวดเล็กๆเรียวๆครับ แบบว่า..ผมว่ามันดูกระจุ๋มกระจิ๋มน่ะ และผมก็ค่อยๆเดินออกมาตรงประตูทางเข้า หน้าคณะเริ่มมีนักศึกษาพลุกพล่านบ้างแล้ว เพราะหลายห้องคงเลิกเรียนกันแล้ว และ........สายตานักศึกษาเกือบทั้งหมดที่อยู่ด้านล่างนี้ก็พุ่งตรงไปที่.........นั่นแหละครับ คุณฟราน กับรถเฟอรารี่สีขาวของเขาล่ะ
คุณฟรานจอดรถตรงหน้าคณะผมอย่างไม่เกรงใจใครเลยครับ ตอนนี้คุณฟรานไม่ได้มองขึ้นไปข้างบนชั้นสองแล้ว และเขาก็ไม่ได้มองมาที่ผมด้วย
.............อา...........หนวดจิ๋มช่วยชีวิต..............
คุณ ฟรานเป็นผู้ชายที่สูงเกิน 185 เซนติเมตร รูปร่างสมส่วน มีกล้ามเนื้อที่สวยงาม ในขณะที่ผมสูงเพียง 175 เซนติเมตร ผมมีรูปร่างเพรียวบางติดผอมนิดๆ ผมเป็นคนผิวขาวมาก ส่วนคุณฟรานน่าจะคล้ามกว่าผมนิดหน่อย จึงจัดว่าคุณฟรานก็เป็นคนผิวขาวเช่นกัน
ผมพึ่งสังเกตว่าวันนี้คุณฟรานก็แต่งสูท แต่ชุดนี้ดูสบายกว่าชุดสูทวันแรกที่เราเจอกัน ผมว่าชุดนี้ดูคลาสสิคดี ผมชอบ
.......... อ่า....ผมว่า คุณฟรานมีหลายบุคลิก และนี่ก็เป็นอีกบุคลิกหนึ่งของเขาที่ทำให้ผมรู้สึกว่า..........เขาเหมือน คุณชายมาก....................
เพราะบุคลิกที่เหมือน เป็นคุณชายของเขา มันออกมาทางการวางตัว บรรยากาศรอบตัวเขาดูอบอุ่น นุ่มนวล และดูดีอยู่ตลอดเวลา มันจึงทำให้ช่วงเวลาที่ผมอยู่ใกล้เขาแล้ว ผมต้องสุภาพตามไปด้วย อย่าง........ตอนนั้น........
............. ‘ ได้โปรด ’ ...........ฉ่า.........ผมพูดออกมาได้ยังไง
แค่คิดก็อดที่จะเขินไม่ได้แล้ว
ผมสะบัดๆหัวไปมา......กลับมาปัจจุบันเดี๋ยวนี้.....เอาล่ะ..... ตอนนี้ผมคงต้องเดินผ่านหน้าคุณฟรานใช่มั้ยครับ เพื่อที่จะได้ออกไปจากตึกนี่ เพียงจะก้าวผ่านเท่านี้หัวใจของผมก็เต้นแรงขึ้นอีกครั้ง ผมพยายามทำตัวปกติ สูบลมหายใจเข้าลึกๆและค่อยๆเดินผ่าน....................
......................ผ่าน.............................
......................ผ่าน.............................
......................ผ่าน.............................
......................ผ่าน.............................
“หึหึหึ”
อะไร??
“........??.........”
ผมกำลังจะเดินผ่านเขาไปอยู่แล้วเชียว แต่เขากลับหัวเราะออกมา ผมหยุดเดินโดยอัตโนมัติ แต่ผมยังไม่ได้หันไปมองคุณฟรานหรอกนะครับ
“หนวดเธอดูดีนะ” หา........ผมรีบหันขวับไปมองหน้าเขาทันที
.............ฉ่า...........
หน้าของผมคงแดงแป๊รดแน่ๆ ก็จังหวะที่ผมหันกลับไปมองเขานั้น ทั้งปากทั้งตาของเขา........กำลังขำผมอยู่ชัดๆ
“คุณฟราน!!!”
...........อ๊ากกกกกกกกกกกกกก แล้วกูจะตะโกนเพื่อ..............
ตอนนี้ผมว่า.....คนที่จะเป็น ‘จุดสนใจ’ นั่น มันคือผมแล้วล่ะ
“หึหึ......ฉันตั้งใจมารับเธอไปทานข้าว และหวังว่า.....เธอคงไม่ปฎิเสธ”
คุณฟรานพูดจบแล้ว ก็ทำเป็นใช้สายตามองไปรอบๆ
.........โอเค...........ผมก็ไม่อยากยืนอยู่ตรงนี้นานนักหรอก...........
............ไหนว่าขวาร้ายซ้ายดีไง!!...........ไม่นะะะะะะะะะะะ.......
TBC
[/size][/color]
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ ยังมีความสนุกรออีกมากมายค่ะ
และอยากบอกว่า
กรีนน้อย ไม่ใช่เด็กโง่และซื่อ??นะคะ เพราะคนเขียนเชื่อว่าคนที่ชอบ
วาย ไม่ใช่คนซื่อ??ค่ะ
แต่กรีน เค้ามีความเป็นตัวของตัวเองและมีวิธีคิดของตัวเอง อีกทั้งเพราะความที่ชอบการ์ตูนนี่แหละ เลยทำให้กรีนเป็นคนใสๆ และมองโลกในแง่ดี
เม้นต์เยอะๆนะ แล้วเราจะรีบมาต่อให้
และขอบคุณมาก เราอ่านทุกคอมเม้นต์เลย
uri
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
