= 2 = “มันไม่เชื่อมึง ซึ่งเป็นเพื่อนกันมาหกปี” แบมย้ำ “ก็ไม่เชิง มันเคยลองถาม เธอแก้ตัวบอกไปกันหลายคน ข้อมูลไอ้หนกรู้ไม่จริง ด่าคนให้ข่าวตั้งใจสร้างปัญหา” โจ๊กยิ่งพูดผมยิ่งสงสาร เข้าใจสภาพหัวอกคนที่โดนเข้าใจผิด ผมกับแบมสบตากันเงียบๆ
“ตั้งแต่นั้น..กูเลือกไม่บอกอะไรมันอีก” มันเปรยเบาๆ
“เรื่องนี้มึงรู้มานานเท่าไหร่” แบมมันยังคงถามต่อ
“สามเดือนได้” เสียงโจ๊กเศร้าๆ ฟังแล้วหดหู่ กนกเพื่อนรักด้วยสิ
“ทำไมมึงไม่เล่าให้พวกกูฟัง” คิดเหมือนผม
“กูไม่อยากให้พวกมึงโดนเหมือนกู ในเมื่อมันสองคนยังรักกันดี มีประโยชน์อะไรเสือกแล้วกลายเป็นหมา ไม่อยากให้พวกมึงเสียความรู้สึก สู้ไม่พูดดีกว่า ดูไอ้หนกมันก็มีความสุขไปรับไปส่งคบกันเหมือนเดิม จนมาเกิดเรื่องนี้แหละ ที่กูหลุดปากบูตัสมันเลยสงสัย” นั่นสิ..ถ้าไม่มีเรื่องวางยาผมคงไม่รู้ ถึงโจ๊กจะพูดมากแต่มันเก็บความลับเก่ง ข้อดีตรงนี้ไม่มีใครรู้นอกจากพวกเราในกลุ่ม
“ทำไมเดียร์ทำแบบนั้น” ผมอดถามไม่ได้
“ความสบายไง ไอ้หนกเปให้ทุกอย่างบริการดีขนาดนั้น” แบมสรุป
“มึงถึงเปรียบให้ฟังเหมือน..ลาโง่” ผมหันไปคุยกับโจ๊ก
“กูไม่ตั้งใจจะพูดแรงขนาดนั้น ไอ้หนกมันคงรักมาก ถึงได้ยอมปิดหูปิดตา มันไม่โง่หรอกนอกจากทำเฉย เพราะรักมากกว่า” โจ๊กสรุป
“เราควรช่วยมันยังไง” ผมเป็นห่วงกนก มันโดนหลอกนี่นา
“เรื่องนี้เรายุ่งไม่ได้ มันต้องจัดการเอง” แบมบอก
“ว่าแต่มึงล่ะ ได้ข่าวไปเป็นนางแบบ” สวยตัวแม่ชวนเปลี่ยนเรื่อง
“โจ๊กบอกมึงสิท่า” มันพยักหน้า ทีเรื่องนี้รีบโทรรายงาน
“นางแบบบ้าไร หน้าบ้านๆอย่างกูเขาคงตั้งใจชวนหรอก อยากได้บอลมันมากกว่า” พูดอย่างที่คิด คนชวนอาจสืบประวัติรู้เรามีกันสองพี่น้อง ถ้าชวนน้องอาจโดนปฏิเสธพ่วงพี่ไปด้วยเลย ประมาณนี้หรือเปล่าไม่รู้
“หึ..บ้านมากกก!!!” แบมหันไปพยักเพยิดกับโจ๊ก ดันเหยียดยิ้มมุมปากใส่ผมจนหน้าถีบ ลากเสียงซะยาว ตอกย้ำกูจริง..รู้ตัวหน้ากูบ้าน
“อะไรของพวกมึง” พิลึกพวกมัน พากันส่ายหน้าให้ผมอีก
“อีอึน..” แบมมันว่าอะไรผม
“ชะลัลลาๆๆๆ!!” ริงโทนเรียกเข้า เบอร์น้องหนุ่ย
“ครับ” ผมรับ
“กินข้าวเที่ยงหรือยัง” หลุดยิ้มเลย ดีใจมีคนห่วง
“อืม..กินแล้ว” ผมบอก แบมกับโจ๊กคงรู้ผมคุยกับใคร เลยหันไปนั่งคุยกันสองคนปล่อยผมคุยโทรศัพท์
“ตอนนี้อยู่ไหน” น้องถาม
“อยู่บ้านแบม”
“ดูหนังกัน” หืม..อารมณ์ไหนของเขา ชวนดูหนัง
“ไหนบอกไปบ้านเอกเย็นนี้” ผมท้วง
“ดูรอบบ่ายสาม ทันถมเถ” น้องรีบชี้แจง
“มากับโจ๊ก รถบอลด้วย คงไม่สะดวก” พูดความจริง ไม่ได้อ้างนะ
“งั้นเหรอ ถึงว่าไอ้บอลไม่มาหาลูกพร” น้องหนุ่ยเปรย
“ลูกแพรทำไม” เกี่ยวไรกับลูกแพร
“ลูกแพรกับเพื่อนอีกสองคน อยู่กับพวกหนุ่ยที่ห้างเนี่ยะ ถามถึงไอ้บอลด้วย บอกโทรไปไม่ติด”
“แล้วหนุ่ยไปทำอะไรที่ห้าง”
“มากับไอ้เอก..ไอ้วิทย์ ช่วยมันซื้อของสดเอาไปทำเย็นนี้ เจอพวกลูกแพรพอดี เกาะกันเป็นพรวนเลยตอนนี้” น้องหนุ่ยบอก
“เหรอ..แล้วมาชวนดูหนังทำไม” เพื่อนอยู่เป็นโขยง
“เผื่อบูตัสโอเค หนุ่ยค่อยแยกไปดูกันสองคน” ชักเขินเหะ
“คงไม่ได้หรอก ทิ้งโจ๊กไว้น่าเกลียดตาย” ผมบอก
“กินไอติมกันเปล่า ชวนมาให้หมด ซื้อของเกือบเสร็จแล้ว” น้องยังขยันหาโปรแกรม ดูนาฬิกาใกล้บ่ายสามแล้ว
“ถามบอลดูก่อน” ผมตัดสินใจไม่ได้
“งั้นบูตัส เอาโทรศัพท์ให้ไอ้บอลคุยกับหนุ่ยที”
"อืม.." ผมขานรับ ให้เพื่อนคุยกันเองคงง่ายกว่าเยอะ ลุกเดินออกไปชะโงกดูว่าน้องอยู่ตรงไหน เห็นชี้มือชี้ไม้คุยกับพี่ต้นเลยเดินเข้าไปหา
“หนุ่ยจะคุยด้วย” ยื่นโทรศัพท์ให้ น้องรับไปแบบมึนๆ
“ไง..?” พูดพร้อมกับเดินเลี่ยงออกไปคุย ให้ผมกับพี่ต้นยืนรอ
“เข้าไปข้างในกันเถอะพี่” เลยหันมาชวนแก
“เอาสิ จะได้เตรียมยาให้แบมด้วย” แกห่วงมันจริง โชคดีของแบมที่เจอพี่ต้น พากันกลับเข้าบ้าน พี่ต้นเดินไปลูบหัวแบมอย่างเอ็นดู ก่อนแยกไปหยิบยากับน้ำให้มันกิน
“กลับกันเถอะ” จังหวะบอลลูนเอาโทรศัพท์มาคืน ชวนกลับเลย
“ไปแล้วเหรอ” โจ๊กมันถาม คงคุยกับแบมติดลม
“ไปแวะห้างก่อน เพื่อนผมรอที่นั่น” บอลลูนบอก โจ๊กมันเข้าใจเลยถือโอกาสลาพี่ต้นกับแบมเลย ปล่อยคนรักได้อยู่กันสองคนบ้าง
“ทำไมบอลไม่เปิดโทรศัพท์ ลูกแพรโทรเป็นร้อยสายแล้วนะ” เธอวีนทันทีที่บอลลูนพาพวกผมไปถึง
“แบตหมด” น้องตอบสั้น เธอทำหน้ากระเง้ากระงอด ผมเลี่ยงเข้าไปนั่งข้างหนุ่ยซึ่งเว้นที่ไว้ให้ โจ๊กนั่งติดกับผม
“พี่โจ๊กมาด้วยเหรอคะ” สาวน่ารักนั่งคู่น้องเอกทักโจ๊ก ทีแรกนึกว่าเพื่อนลูกแพร เห็นมีอีกสองนั่งข้างเธอ ประกบน้องวิทย์ไปแล้วคน
“อ้าว!จีจี้ โทษทีพี่ไม่ทันมอง” โจ๊กชะงักเอ่ยขอโทษ เหมือนรู้จักกันมาก่อน ผมสะกิดแขนมันเบาๆ
“จีจี้คนนี้บูตัสเพื่อนพี่..ลูกสาวน้ากู” โจ๊กแนะนำ แมนทั้งน้ำเสียงและท่าทางเลยมัน ต่อหน้าคนรู้จักด้วยสิ
“หวัดดีค่ะพี่บู..พี่ของพี่บอลหรือเปล่าคะ” น้องยกมือไหว้ ผมพยักหน้าพร้อมรับไหว้ไปด้วย
“พี่น่ารักมาก ได้ยินพวกพี่หนุ่ยพี่เอกพูดถึงบ่อย เจอตัวจริงเหมือนเด็กญี่ปุ่นเลย ขาวจนหนูอาย” ชักเขินเหะ ไม่เคยมีใครชมซึ่งหน้ามาก่อน ทุกสายตาหันมาฟังคำสนทนากันเฉย
“ของลูกแพรวานิลาซันเดย์วิปครีมเยอะ เธอสองคนรีบสั่งสิ เสร็จแล้วค่อยเม้าท์ เสียเวลาเขารอ” ลูกแพรหันไปบอกเพื่อนเธอ วันก่อนมาสามวันนี้หายไปหนึ่ง ประโยคหลังแขวะผมหรือเปล่า..?
“บูตัสทานอะไรครับ” น้องหนุ่ยถาม ทำให้เผลอยิ้มจนได้
“สวีทตี้ช็อคโคแลต” ผมบอก
“กินด้วยกันนะ” มีกระซิบข้างหูอีก
“หนุ่ยอยากกินเหรอ” รีบพยักหน้าใหญ่
“สั่งมาสองถ้วยเลยสิ” ผมแนะนำ
“อยากกินกับบู สั่งชุดบิ๊กเพิ่มไอติมสองลูกตกลงเปล่า” เงียบดีกว่า อายอ่ะ..สรุปน้องสั่งชุดเดียวเพิ่มไอติม ระหว่างรอไอติม..
“บอลไปไหนมา ถึงมาด้วยกันได้” ลูกแพรถามน้อง โจ๊กคิ้วกระตุก ปกติมันต้องกัดให้ผมฟัง ตอนนี้ออกอาการไม่ได้มีญาติอยู่ด้วย
“ไปเยี่ยมคนป่วย” บอลตอบเสียงเฉื่อยๆ
“ใครเป็นอะไร” เธอยังเซ้าซี้ บอลลูนไม่ตอบใช้วิธีจ้องหน้าเธอนิ่งๆ ทำให้เธอรู้ตัวรีบเปลี่ยนเรื่อง
“พี่คงไปด้วยกัน” หันไปส่งยิ้มแกล้งถามโจ๊กมันแทน
“ครับ..เพื่อนไม่สบาย” โจ๊กบอกยิ้มๆ
“เพื่อนหรือแฟนคะ” เพื่อนลูกแพรแซว โจ๊กหน้านิ่งแล้ว ไม่รู้จักไม่มีการแนะนำตีซี้ดื้อๆ ผมพลอยอึ้งไปด้วย
“เพื่อนลูกแพรค่ะชื่อโสภิตา อีกคนอริษา” ลูกแพรรีบแนะนำเธอ
“เรียกโสดีกว่าค่ะพี่โจ๊ก” เธอเจาะจงยิ้มให้โจ๊ก
“ครับ..น้องโส” โจ๊กมันจงใจเน้นตรงชื่อเป็นพิเศษ เธอขวยอายหันไปมองตาเพื่อนที่ชื่ออริษา
“พี่โจ๊กยังไม่ตอบโสเลย เพื่อนที่ไปเยี่ยมใช่แฟนหรือเปล่า” ตีซี้เหะ
“พี่โจ๊กมีแฟนแล้วเหรอ” น้องจีจี้พาซื่อ
“ยังไม่มี” ผมเห็นน้องวิทย์ น้องเอกพากันอมยิ้ม คงเห็นความแมนของโจ๊ก แถมกลายเป็นจุดสนใจสาวๆ บอกแล้วตุ๊ดหล่อเดินผ่านสาวเหลียว
“พี่โจ๊กยังโสด คิกคิก” น้องโสหัวเราะตาบิ๊กอายแบ๋วใส่โจ๊ก แอบเห็นมันกระตุกยิ้มมุมปาก กิริยาแบบนี้ไม่เคยทำมาก่อน เท่ได้อีกขนาดมองจากด้านข้าง จังหวะไอติมมาพอดี แต่ละคนสนใจตรวจเช็คของ รอจนพนักงานกลับออกไป
“ใช้ช้อนคันเดียวกันนะ” น้องหนุ่ยเริ่มหวานอีกแล้ว
“ไม่ๆ!!!!” ผมรีบส่ายหัวพรืด บ้ามาก..คงทนสายตาไหวถ้าต้องมาตักไอติมป้อนคนละคำ
“ขอลูกแพรชิมของบอลหน่อยสิ” ว่าแล้วเธอก็ตักไอติมบอลลูนจ้วงเข้าปากแบบไม่ต้องรออนุญาต
“ชอบรสนี้เหรอ” บอลลูนถาม
“ชอบม๊ากกกก!!!” เธอยิ้มย่นคออย่างน่ารัก จู๋ปากทำตาโต กลุ่มเธอใส่บิ๊กอายกันทุกคน
“ชอบทำไมไม่สั่ง สั่งรสอื่นมาทำไม” น้องพูดนิ่งมาก
“แค่กๆๆ” โจ๊กสำลักรีบคว้าน้ำมาดื่ม ทำให้ทุกคนหันไปมองหน้าหล่อที่เริ่มแดงเถือก ลืมสนใจลูกแพรที่อ้าปากค้างตาโตไปเสียสนิท แอบเห็นมันกลั้นขำเอาเป็นเอาตาย ตีเนียนเป็นไอโคลกๆ ผมอาศัยกัดช้อนแน่น กลัวหลุดหัวเราะ ตลกอ่ะ!..คิดว่าบอลลูนปากจัดกับผมคนเดียวเสียอีก
“พี่โจ๊กเป็นอะไรมากไหม” น้องจีจี้ถามอย่างเป็นห่วง
“พี่รีบกลืนไปหน่อย” โจ๊กมันแถ
“ว้าย! คราบไอติมติดตรงมุมปาก” บอกเสร็จเธอหยิบทิชชู่ที่ร้านแจกถือวิสาสะเอื้อมจากฝั่งตรงข้ามเช็ดให้เฉย ไม่คิดว่าน้องโสจะกล้าหาญ โจ๊กมันนิ่งกึกไปแล้วเรียบร้อย หน้าที่แดงเถือกเริ่มซีดเผือด
“เรียบร้อยค่ะ” เธอตีมึนยิ้มให้มันอย่างน่ารัก ผมไม่รู้จะช่วยยังไง เป็นครั้งแรกที่โจ๊กโดนผู้หญิงรุกถึงตัว แม้ก่อนหน้าจะเคยมีน้องๆให้ของขวัญจดหมายรัก แต่ไม่มีใครกล้ากันขนาดนี้
“พี่ขอตัวไปห้องน้ำแป๊ป” ว่าแล้วมันลุกพรวดเดินดุ่มออกไปเลย ผมรีบกระซิบบอกน้องหนุ่ยเบาๆ
“บูไปดูโจ๊กก่อนนะ” น้องเข้าใจพยักหน้าให้ รีบแจ้นตามอย่างเร็ว
“อร๊ากก!..กูอยากจะบร้า!” โจ๊กคงอยากทึ้งหนังหัวเต็มแก่ ติดกลัวผมที่เซททรงมาดิบดีจะเสีย เลยได้แต่กำหมัดกัดฟันจนหน้าหล่อเหยเกระบายความอึดอัดก่อนอกมันจะแตก
“โจ๊ก..มึงโอเคไหม” ผมค่อยลูบไหล่มันเบาๆ ความจริงเราไม่ได้ไปห้องน้ำหรอก หลบอยู่ตรงเก้าอี้พักเหนื่อยไม่ไกลจากร้านเท่าไหร่
“เฮ้อ! รู้งี้ไม่มาก็ดี” ฟังน้ำเสียง ผมรู้สึกผิดที่ชวนมันมาเป็นเพื่อน
“กูขอโทษ” เศร้าเลย
“โทษที ไม่ใช่ความผิดของมึง” มันนึกได้รีบพูดทันควัน
“มึงรังเกียจสัมผัสผู้หญิงเหรอ เขาก็แค่เช็ดมุมปากให้” ลองถามดู
“กูไม่รังเกียจแค่รับไม่ได้ กูไม่ชอบให้ใครมาเสนอจนออกนอกหน้า คิดว่ากูจะรู้สึกยังไง แค่คำพูดกูยังพอทนได้ แต่นี่เล่นถึงตัวเลยนะมึง ขึ้นชื่อว่าผู้หญิงนอกจากคนในครอบครัวกับไอ้หนกแล้ว กูไม่อยากให้ใครยุ่งกับร่างกายกูจริงเลยว่ะ” มันบอก
“กูเข้าใจ..มึงเป็นตุ๊ดนี่ คงชอบให้ผู้ชายสัมผัสมากกว่า กูเองก็เป็นตุ๊ดแต่ไม่รังเกียจสัมผัสผู้หญิงหรอกนะ เฉยๆมากกว่าถ้าแค่แตะนิดหน่อย” ผมพูดตามความรู้สึก ผลลัพธ์คือมันส่ายหน้าเอือมๆ มักทำประจำเวลาผมพูดแล้วมันเห็นว่าปัญญาอ่อน
“กูไม่เหมือนมึง..อย่าด่วนคิดเอง” มันสรุปสั้นๆ ไม่วิเคราะห์ดีกว่า
“แล้วนี่มึงจะกลับเข้าไปหรือเปล่า” ห่วงความรู้สึกมัน
“กลับดิ..ทำตัวเป็นเด็กได้ไง แต่เมื่อกี้กูช็อค ไม่คิดว่ายัยโสเภณีนั่นจะกล้าประเจิดประเจ้อกับกูขนาดนั้น” มันตั้งใจเปลี่ยนชื่อให้เธอเสร็จ
“แล้วมึงจะไปบ้านน้องเอกไหม” ตอนนี้ชักไม่สนุกเหมือนกัน
“ไปสิ..ชะนีนั่นจะอะไรกับกูได้อีก ช่างหัวแม่งเหอะ ถ้าเป็นไอ้หนกกูไม่ว่าสักคำ ความรู้สึกต่างกันฉิบหาย” มันพูด ทำให้ผมอดมองหน้าไม่ได้
“ปะ..ไปสิ มองกูทำไม” ลุกพรวดไม่ยอมรอ ก้าวดุ่มๆกลับเข้าไปทันที ชักแปลกตามอารมณ์ไม่ทันเลย..งง..??
ขอบคุณมากๆนะคะ กับทุกเม้นท์ที่ให้กำลังใจ
ขอบคุณที่อ้าแขนกอดรัด My Love เรื่องนี้กันอย่างอบอุ่น
อีกสองวันจะมาลงตอนใหม่นะคะ
Luk.
โพลล์
หัวข้อ: @@@โดยLuk {My..Love} ความรักของเพื่อนแท้ ที่ยั่งยืนถาวรตลอดกาล (อ่าน 1272610 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก