My love
Part 19
“มึงสายกว่าปกติ” โจ๊กทัก ผมเอากระเป๋าวางที่โต๊ะ
“กูมากับน้อง ไม่ได้นั่งรถโรงเรียน แบมกับกนกไปไหน”
“ไปสะสางบัญชีเก่า น้องมึงดูเปิดใจขึ้นนะ” โจ๊กมันยิ้มให้
“อืม..ให้กูยกเลิกรถโรงเรียน ว่าแต่สองคนนั่นไปนานหรือยัง”
“ไม่ต้องกังวลกูส่งสายไปสอดแนมแล้ว เห็นท่าไม่ดีคงมารายงาน คาดว่าไม่น่ามีอะไรรุนแรง”
ฟังมันพูด ค่อยเบาใจหน่อย
“เมื่อวานไม่เข้าไปหากูที่บ้าน ไหนบอกเย็นจะแวะ” ท้วงที่มันไม่ไปตามนัด โทรตามเสือกปิดโทรศัพท์อีก
“พ่อกูพาครอบครัวไปกินข้าวนอกบ้าน ว่าจะโทรบอกดันลืม”
“มึงปิดโทรศัพท์เหอะ กูโทรไม่ติด” ต่อว่าไปที
“รำคาญชะนีโสโทรหากูเฉย เห็นเบอร์แปลกนึกว่าใคร เผลอรับวางโคตรยากเลยมึง คุยบ้าบอคอแตกไร้สาระฉิบหาย
สาเหตุที่กูไม่ชอบผู้หญิงพวกนี้เนี่ยะแหละ เข้าใจใช่ไหมทำไมกูปิดโทรศัพท์” มันบ่นให้ฟัง
“จริงดิ..โทรหาเลยเหรอ” ผมตาโต
“ใครให้เบอร์หล่อนหึ..อีบู เสือกมีเบอร์กู” ผมทบทวน นึกขึ้นได้
“มึงแหละ ให้ยืมโทรศัพท์” ตอนเธอยืมโทรศัพท์ของมันแหง๋
“ไหนหล่อน..ยืมไปโทร” มันถาม แสดงว่าจำได้แล้ว
“กดเข้าเบอร์ตัวเองมากกว่า” ผมบอกตามที่คิด..ว่าใช่นะ
“แร๊งงงง!!!..กูคงต้องเปลี่ยนซิมใหม่” ตุ๊ดหล่อเปลี่ยนซิมหนี
“เอางั้นเลย” ตุ๊ดหนีชะนี..น้องโสรู้จะเป็นยังไง
“อืม..ไม่ชอบ ตื้ออยู่ได้” มันทำหน้าลำบากใจสุดๆ
“อย่าลืมเอาเบอร์ใหม่ให้กูด้วย” เตือนกันลืม
“เอ่อให้ไม่กี่คนหรอก” จริงของมัน พวกผมไม่ค่อยมีเบอร์ใคร
แบมเดินนำกนกเข้ามา สีหน้ามันดูแย่มาก ผมกับโจ๊กถึงกับเงียบ ไม่ธรรมดาแล้ว ตามันแดงคงร้องไห้มา
แบมสบตาพวกผมส่ายหน้าให้ช้าๆ บอกเป็นนัยไม่ต้องถาม ยังไม่พร้อมคุย
ตลอดเช้าของการเรียนเป็นไปอย่างหดหู่ กนกจิตหลุดไปไหนไม่รู้ โจ๊กก็เงียบหน้ามันเครียดไปด้วย
“เอ้าเห้ย!..ช่วยฟังหน่อย” หัวหน้าห้องตะโกน หลังอาจารย์ปล่อย
“อะไรวู้..จะไปกินข้าว” เพื่อนบางคนบ่น
“ตามใจ..ใครไม่อยู่ฟังช่างหัว โทษกูไม่ได้นะโว้ย” คำขู่ประกาศิต ทำให้พวกที่ขยับตูดปัดก้น รีบนั่งแต่โดยดี
“สาธยายสิว่ะ ลีลาเยอะ” ไอ้คนบ่นไม่วายมีอาการ หัวหน้าไม่ถือนิสัยไอ้ห่านี่ขวางโลกรู้กันอยู่
ดีอย่างมันไม่เคยวุ่นวายกลุ่มผม
“อาจารย์ให้ห้องเรารับผิดชอบละครอำลา ทุกคนต้องแบ่งหน้าที่เลือกตัวแสดงนำกับตัวประกอบให้เสร็จ
เตรียมซ้อมด้วย เหลืออีกสองเดือนเท่านั้น..พวกมึง” ข่าวร้าย ละครห่าไรอีกเนี่ยะ
“โห่ๆๆ!!!ไม่เอา..ไม่ทำ” หลายคนโห่ ส่วนใหญ่กลุ่มผู้ชาย
“ใครไม่ร่วมมือไม่จบ อาจารย์ไม่เซ็นใบรับรองวุฒิให้” เงียบกริบ ที่ปรึกษาห้องผม พี่เธอยิ่งเรื่องมากด้วย
“เอาไง..ว่าดิ” อีกคนตะโกน
“เลือกตัวแสดงนำก่อน เล่นเรื่องเจ้าหญิงผมหอมบนหอคอย” ผมกับแบมมองตากัน
พวกเราไม่มีอารมณ์ร่วม ต่างนั่งฟังเงียบๆ ไม่ออกความเห็นปล่อยพวกมันจัดการเอง
“งั้นก็รีบเลือก หน้าตาดีกลุ่มสวยประหารโน้น จับเล่นเลย” เห้ย..โยนขี้ให้กันเห็นๆ
“เกี่ยวไรพวกกู” แบมมันแว๊ดกลับ
“ประเด็นมันอยู่ตรงนี้แหละอีแบม เงื่อนไขให้ผู้หญิงเล่นเป็นชายผู้ชายเล่นเป็นผู้หญิง เจาะจงเฉพาะตัวเอก
ไม่มีใครเหมาะเท่าพวกมึงแล้ว” ละครห่าไรเนี่ยะ ให้ตัวเอกสลับเพศเหรอ งง?..ความคิดอาจารย์ชะมัด
“ใครคิดว่ะ” แบมถามอย่างหงุดหงิด เห็นมันสวยแบบนี้ใช่จะชอบประกวดหรือแสดงให้ใครมอง มันโคตรอย่างเกลียด
“ไม่รู้..อาจารย์กำชับมา บอกต้องการความแปลกใหม่แหวกแนว”
กรรม..อาจารย์ห้องผม She บ้าไปแล้ว..แหวกแนวมากอ่ะ
“เอาเป็นว่ากลุ่มมึงรับตัวแสดงนำ กูเตือนไว้อย่างในบทพระเอกต้องห้อยผมนางเอกขึ้นหอคอย
หาคนที่รับน้ำหนักไหวนะมึง” ไอ้หัวหน้ามันจัดการสรุปเสร็จสรรพ
“เดี๋ยว..โยนให้พวกกูทำเหี้ย” สวยตัวแม่เริ่มปรี๊ด แต่ละคนชักเงียบหลังเห็นท่าทางแบม
พอมันเอาจริงมีแต่คนขยาด ยกเว้นหัวหน้าห้อง
“ไม่ได้โยน พวกกูรับจัดฉากเสื้อผ้าอุปกรณ์ตัวประกอบ แค่ขอร้องพวกมึงรับตัวหลักไปเท่านั้น แบ่งยุติธรรมแล้วโว้ย”
เอากับมันสิ งานนี้ได้เสียงสนับสนุนยกห้อง แบมมันจนปัญญาค้าน
“เอาไงพวกมึง กูไม่เล่นนะ อย่าเสือกคิดให้กูแต่งหญิงแสดงละครห่าเหวนั่นเด็ดขาด กูไม่ชอบตกเป็นเป้าสายตา”
มันออกตัวคนแรก
“กูคงไม่ไหวเล่นไม่เป็น ให้ชกมวยยังพอทำเนา”ผมรีบออกตัวตาม เหลือแต่ตุ๊ดหล่อกับทอมแสบ
ที่ยังเข้าโหมดจิตหลุดไม่คืนร่าง
“ไอ้หนกมึงเป็นพระเอกนะ” แบมหันไปบอก มันก้มหัวรับงึกๆ ไม่รู้เข้าใจที่แบมพูดหรือเปล่า
“ส่วนมึงเล่นเป็นนางเอก..โจ๊ก” ตุ๊ดหล่อเห็นกนกไม่มีปัญหา พยักหน้าอีกคน
งานนี้ได้เห็นโจ๊กแต่งหญิงแล้วเว้ย..ฮิ้วววว!!!!
กนกมันไม่ยอมไปกินข้าว ทนลูกลากพวกผมไม่ไหว จำใจไปด้วยสภาพไร้วิญญาณ ยังดีที่มีโจ๊กคอยดูแล
จัดการซื้อข้าวซื้อน้ำที่กนกชอบบริการดิบดี แต่ทอมเท่ยังคงอยู่ในโหมดพูดน้อยหน้าเศร้าซึม กินได้ไม่กี่คำมันก็อิ่ม
แถมยังจะหนีปลีกวิเวกอีก แต่พวกผมไม่ยอม สุดท้ายเราเลยลากกันมานั่งสวนหย่อม ชั่วโมงนั้นน้ำตาของทอมก็หยดแหมะ..
“ฮือๆๆ กูผิดอะไรว่ะ” มันพูดวกไปวนมา ก้มหน้าฟุบท่อนแขนบนโต๊ะหินอ่อน
พวกผมไม่มีใครเอ่ยปาก ปล่อยมันร้อง แค่เรานั่งเป็นเพื่อน ให้มันรู้ว่าไม่มีใครทิ้งมันก็พอ
มันร้องจนพอใจถึงค่อยหยุด แบมทำหน้าที่ลากไปล้างหน้าล้างตา ตาโตสวยของมันบวมฉึ่ง
จมูกแดงจัดผลจากการร้องไห้ แต่มันคงสบายใจขึ้นแล้ว พร้อมจะเปิดปากเล่าให้พวกเราฟังโดยไม่มีใครถาม
“กูไปคุยกับเดียร์ มันบอกไม่ได้ทำ ว่ากูใส่ร้ายอีก” กนกเกริ่นนำ พวกเรายังคงเงียบ ปล่อยมันพูดต่อ
“กูรู้เดียร์โกหก เวลานั้นไม่มีใครเข้ามายุ่งยกเว้นเดียร์ ต่อให้กูยกเหตุผลมาอ้าง ยังยืนกรานไม่ได้ทำเหมือนเดิม
ที่แย่เอาเรื่องนี้มาบอกเลิก ด้วยเหตุผลงี่เง่า เมื่อไม่ไว้ใจกันคบไปก็รังแต่จะเป็นปัญหา กูไม่เคยคิดว่าเรื่องนี้จะเป็นประเด็น
ถึงขั้นต้องขอเลิก ทำไมไม่ยอมพูดความจริง กูโมโหเราเลยทะเลาะกัน พอทนไม่ไหวมากเข้ากูขุดเรื่องไอ้รุจน์มาพูด
คนที่น้องบอลต่อยหลับ กูพอรู้สองคนนี้แอบคบกัน เธอยอมรับหน้าตาเฉย ขอเลิกกูทันทีไม่มีลังเล”
แววตาน้ำเสียงกนกตอนเล่าปวดใจแทนมันจริงๆ น้ำตามันย้อยมาอีก แต่ไม่สะอื้นฮักๆเหมือนตอนแรกแล้ว
“ขอโทษ..” มันหันไปบอกโจ๊ก
“ขอโทษกูทำไม” โจ๊กถาม
“ขอโทษที่ก่อนหน้าไม่เชื่อมึง ถ้าเปิดหูเปิดตาฟังมึงเตือน กูคงไม่ต้องเสียใจแบบนี้”
มันพูดพร้อมกับน้ำตาไหลมาอีก ผมหดหู่เศร้าไปด้วย คิดว่าโจ๊กคงหนักกว่า หน้านิ่งของมันดูอมทุกข์
ตาแดงก่ำไม่ยอมให้น้ำตาปริ่มออกมา มันคงฝืนทนสุดๆ มันเป็นเพื่อนที่สนิทกันมาตั้งแต่ม.ต้น
“ไม่ต้องขอโทษกูหรอก กูต่างหากที่ช่วยมึงไม่ได้ ทั้งที่รู้แต่กูทำอะไรไม่ได้สักอย่าง ขอโทษด้วย..ทอม”
ฟังคำพูดโจ๊ก ผู้ชายอย่างไอ้รุจน์ยังแมนไม่ได้ครึ่งเลย ตามันวาวรื้นจนผมพานสะเทือนใจตาม
“ขอบใจตุ๊ด..กูรักมึงว่ะ..พวกมึงด้วย” มันโผล่เข้าไปกอดโจ๊กน้ำตาไหลพรากๆ ผมน้ำตาซึมอย่างห้ามไม่อยู่
ภาพที่โจ๊กลูบหลังไล่ปลอบกนกทำผมซึ้งจริงๆ แบมมันกำมือแน่น มันไม่พูดก็จริง แต่การนิ่งบอกแทนได้ว่า
มันสงสารกนกจนแทบอยากกระชากชะนีชั่วกับชายโฉดมากระทืบจมธรณี
ความรักความผูกพันของพวกเรา ไม่ต้องอาศัยคำพูดปลอบโยนหวานหู กนกย่อมรับรู้ได้
ว่าพวกผมรักและเป็นห่วงมันมากแค่ไหน ไม่มีใครอยากให้มันเสียน้ำตาสักนิด มันเจ็บพวกเราก็เจ็บเหมือนกัน...
ต่างไม่ห้ามเพราะเราคิดเหมือนกัน ปล่อยมันร้องให้พอ หลังจากนี้มันต้องไม่ร้องอีก
ศักดิ์ศรีคนเราอย่าเสียใจให้คนทรยศ เมื่อเดียร์เลือกที่จะทำลายความรักความหวังดีที่มันให้เป็นปี
กนกต้องตัดใจให้ขาด มันเสียรู้มามากแล้ว หลังจากนี้พวกผมจะคอยเป็นกำลังใจให้อีกแรง ถึงทดแทนกันไม่ได้
แต่พลังความรักของเพื่อน จะดึงมันกลับมาเป็นทอมแสบตัวป่วน คอยกวนกัดตุ๊ดซ่าอย่างโจ๊กในเร็ววัน
“คิดมากน่า..ความเจ็บปวดเปลี่ยนควายให้เป็นคน แต่บางคนถึงเจ็บปวดก็ยังยอมทน
จากคนจนกลายเป็นซุปเปอร์ควาย มึงรอดแล้วไม่ต้องเป็นซุปเปอร์ควาย..ดีไหมทอม” โจ๊กมันปลอบ
เรียกเสียงหัวเราะประสานกันของพวกเราจนได้ กนกยังขำทั้งน้ำตา สุดท้ายตุ๊ดซ่าก็พาฮา..
“ฮ่ะฮ่าๆๆบ้าชิบ..ตุ๊ด มึงสิตัวอย่างกับควาย..ฮ่าๆๆ” กนกแหวใส่
คาบบ่ายเรียนปกติ แถมหัวหน้าห้องเอาบทละครมาให้อีก ผมได้เล่นเป็นสาวใช้นางเอก สาวใช้ของโจ๊กมัน
บอกไม่เอาไม่เล่นยัดเยียดอย่างจนปัญญา แบมมันรอดตัวอาสาแต่งหน้าให้พระนางแทน มันมีความถนัดในด้านนี้
กนกดีขึ้นกว่าเก่าแม้จะไม่สดชื่นเท่าไหร่ แต่ก็ดีขึ้นแหละ
นักแสดงถูกกำชับให้ท่องบท เริ่มซ้อมจริงจังอีกสองอาทิตย์ ช่วงนี้ใครที่เข้าฉากด้วยกันสามารถซ้อมไปก่อน
ผม..โจ๊ก..กนกเรามีฉากต้องเล่นด้วยกัน คิดว่าอาจซ้อมล่วงหน้า
พวกเราเห็นตรงกันว่า เลิกเรียนจะไปซ้อมที่บ้านแบม ซักหกโมงค่อยแยกกันกลับ แต่ขอเริ่มวันพุธ
ผมต้องบอกบอลลูนก่อน แบมมันไม่ชอบเล่นแต่เรื่องกำกับดันบอกถนัด สวยประหารตัวแม่ร้ายกาจมาก
“มึงโอเค” แบมถามกนก หลังพากันมาส่งมันซ้อนมอเตอร์ไซค์โจ๊ก เพื่อไปเอารถที่จอดตรงปั้ม
ทุกทีมันอาศัยโจ๊กไปส่งเพราะเป็นทางผ่าน แล้วค่อยวนรถมารับเดียร์พาไปส่งบ้าน หลังจากนี้คงไม่ต้องส่งเธอแล้ว
“อืม” มันพยักหน้า ผมตบไหล่โจ๊กแปะๆบอกเป็นนัยฝากกนกด้วย มันมองตอบอย่างเข้าใจ พอพวกมันไปกันแล้ว
ผมกับแบมค่อยแยกกลับ แบมต้องรีบไปหาพี่ต้น ปานนี้คงมารอหน้าโรงเรียน
ผมก็ต้องรอบอลลูนเช่นกัน น้องไปเอารถค่อยวนมารับผมอีกที บอกน้องหนุ่ยวันนี้ผมไม่สะดวก
ไม่ต้องรอเจอไว้โทรคุยกันคืนนี้ ไม่อยากเล่าเรื่องกนกให้ใครรู้ ระหว่างกำลังเดินอยู่ เจอพวกสายไหมยืนกันเป็นกลุ่ม
พอเห็นผมเธอปรี่เข้ามาขวางหน้าทันที
“อีบู..มึงบอกบอลเหรอ ว่ากูวางยา” สรรพนามไม่เกรงใจอีกแล้ว ล่อซะอีเลย
เผยธาตุแท้แบบไม่ปิดบัง เพื่อนเธอชายหญิงเป็นสิบ หนึ่งในนั้นมีเดียร์กับไอ้รุจน์ด้วย ยืนตีคู่อย่างเปิดเผย
เดียร์ไม่ค่อยกล้าสบตาเท่าไหร่ ผมก็ไม่อยากมองหน้าเธอเช่นกัน
“มีปัญหา..” ผมโต้กลับ
“มึงไม่มีหลักฐาน สันดานตุ๊ดแรดใส่ร้ายกู” ด่าไม่เป็น แบมอยู่คงดี
“แรดไม่เท่ามึงหรอก อีดอก!!” นึกถึงแบมมันก็มา เหมือนจิตถึงกัน เสียงมาก่อน..
ตัวค่อยเดินมาสมทบยืนข้างผม
“มึงยังไม่กลับ” ผมหันไปถาม
“กูเห็นไกลๆว่าพวกมันจับกลุ่ม นึกขึ้นได้มึงต้องผ่านทางนี้ เลยโทรบอกพี่ต้นให้รอก่อน” ผมยิ้มให้
งานนี้ไม่ต้องปะทะฝีปากเองแล้ว รู้ตัวดีสู้ไม่ได้ ยกเว้นปะทะกำปั้น ซึ่งผมไม่ต่อยผู้หญิงด้วยสิ ตุ๊ดก็เลือกทำนะ..?
“มึงไม่เกี่ยว..อย่าเสือก” สายไหมหันไปแว๊ดใส่แบม
“ไม่เกี่ยวเหี้ยไร กูเป็นคนบอก มึงมีปัญหาเคลียร์กับกูนี่” แบมมันเชิดใส่ จ้องสายไหมอย่างท้าทาย
“อีเหี้ย..อีตุ๊ดมีเดือย แรดอยากได้บอลทำผัวกันมากสิ ถึงใส่ร้ายกู” เธอวีนแตกชี้หน้าด่ารวนหมด
“เพราะกูมีเดือยเลยไม่แรด!!! จ้องแต่แสวงหาเดือยมายัดรูบนรูล่าง แถมข้างหลังให้ด้วยผู้ชายเขายังไม่เอา
มึงถึงได้ถ่อเอาหอยแบกะดินเร่ให้ฟรีไปทั่ว เสี้ยนอยากโดนเดือยกระแทกสิท่า ต่อให้กูเป็ดตุ๊ดก็ไม่มั่วราคี
ผัวเดียวเมียเดียวไม่เคยคั่วสอง ร่านเท่ามึงหรอกอีไหม เก็บปากไปอมK ให้เก่งก่อนเถอะ
อย่ามาพ่นน้ำลายประจานสันดานตัวเองดีกว่า ของมึงดีจริงคงไม่โดนฟันแล้วทิ้งหรอก..อีหอยเน่าเอ้ย!!!”
ผมใบ้กินเรียบร้อย
แบมมันน่ากลัวจริงๆ ด่าโดยไม่พักหายใจ แต่ละคำไม่ต้องตะโกนแว๊ดๆให้แสบแก้วหู
ใช้น้ำเสียงปกติสีหน้าเย้ยหยันเหยียดใส่อีก มองอีกฝ่ายเหมือนเป็นกิ้งกือไส้เดือน สายไหมถึงกับกระทืบเท้าดิ้นพราดๆ
“กรี๊ด!!..กระทืบมัน” เสียงกรี๊ดร้อง บอกพวกผู้ชายพุ่งเข้าเล่นงานผมกับแบม
นับพวกมันเจ็ดคนได้ ไอ้รุจน์ตั้งใจเล่นผมก่อนเพื่อน
“ปั๊ก!..ผลั๊ว!..โอย..อุก..บบ!!..ปัก!..ตุ๊บ!..ตับ!!” ผมสองคนมันเจ็ด ตะลุมบอนกันอุตลุด
เลยโรงจอดมอเตอร์ไซค์มานิดเดียว ปลอดอาจารย์อีก พวกนักเรียนที่มาเอารถบางตาแล้วด้วย
มีประปรายได้แต่ยืนมองอยู่ห่างๆ
ถึงผมจะเป็นมวยแต่มาทีสี่คน ก็ล่อเอาโดนไปหลายทีเหมือนกัน แต่พวกมันเจ็บมากกว่า
แบมถูกสามรุมหนึ่ง มันคงโดนไปไม่น้อย เราต่างฝีมือพอตัวไม่กลัวพวกมันหรอก
ต่อด้านล่าง
โพลล์
หัวข้อ: @@@โดยLuk {My..Love} ความรักของเพื่อนแท้ ที่ยั่งยืนถาวรตลอดกาล (อ่าน 1197477 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก