๐๐Timeless รักข้ามภพ๐๐ Update เปิดจองรวมเล่ม P.33
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: ๐๐Timeless รักข้ามภพ๐๐ Update เปิดจองรวมเล่ม P.33  (อ่าน 268302 ครั้ง)

Ramika

  • บุคคลทั่วไป
ดันไว้อีก

ออฟไลน์ yisren.

  • #คนที่ฉันไม่เคยลืม
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 830
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +47/-4
ค้างได้โล่ เงื่อนงำการตายของศรีปางตาลเหมือนนางเข้าใจไม่ถูกนัก แล้วก็เป็นปมที่ไม่กระจ่างแจ้งเสียที รอจ้ะๆๆ

tanuki

  • บุคคลทั่วไป
 :hao5: กำลังเข้มข้น

ออฟไลน์ •♀NoM!_KunG♀•

  • *,*โสดสนิทศิษย์พยักหน้า*,*
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7524
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +181/-8
มาช่วยดัน รออยุ่น้าา

ชอบมากกกกกกกกกกกกT^T

ออฟไลน์ jamlovenami

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 639
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +12/-0
 :jul1: ตายยังไง เมื่อไหร่ ไม่ทันรู้ตัวเลย - -

เหอะๆ ตกลงพิทตายแล้วสินะ ......................... อืม คงจะเป็นอย่างนั้น

5555 จะขึ้นสวรรค์มั้ยฟะเนี่ยยยย

มาอัพต่อนะคะ คิดถึงงงงงงงง ><

ออฟไลน์ เซ็งเป็ด

  • เป็ดนักเขียน
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 596
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +602/-2
พิทเดินข้ามสะพานไม้เก่าผุพังมาโดยลำพัง เขาก้มลงมองไปยังท้องน้ำเบื้องล่างและพบว่ามีวิญญาณอีกนับร้อยนับพันที่พยายามกระเสือกกระสนขึ้นฝั่ง

ทันทีที่พิทมาถึงตีนสะพานเขาก็พบกับปิศาจชายหญิงสองตนตามที่ชายแก่ว่า
ปิศาจชายรูปร่างสูงใหญ่ ผิวดำสนิทเหมือนถ่าน มีหัวเป็นหมาดำ คล้องคอด้วยดอกชบาสีแดง และนุ่งโจงกระเบนสีแดงในมือถือหม้อโลหะสีดำเขม่าใบใหญ่

ส่วนปิศาจผู้หญิงนั้นรูปร่างสูงกว่าเขาเกือบสองเท่า มีหัวเป็นอีแร้ง นุ่งผ้าสีแดง ไม่มีเสื้อปล่อยนมยานโตงแตง คล้องคอด้วยเม็ดมะกล่ำตาหนู ในมือถือตะบวย

พิทเดินมายืนตรงหน้าเขาด้วยความกลัว เขาเงยหน้าขึ้นมอง ปิศาจทั้งสองตนนั้นมองจ้องกลับ แต่มิได้พูดอะไร ปิศาจผู้หญิงตักน้ำในหม้อเหล็ก ก่อนจะยื่นมาให้พิท

“น้ำอะไรเหรอ” พิทถาม

“แกว๊กกกก!!!” คำถามนั้นทำให้ปิศาจหัวเป็นนกแร้งไม่พอใจ นางส่งเสียงร้องลั่นก่อนจะส่ายหัวเต้นไปมาด้วยความโกรธ

“เฮ้ยๆ” พิทตกใจถอยหลังจนน้ำในตะบวยเกือบหก

“ถามแค่นี้ทำไมต้องโกรธด้วย” เขาก้มลงมองน้ำในนั้น และพบว่ามันเป็นสีดำเหมือนน้ำครำในสลัม กลิ่นอันหน้าสะอิดสะเอียนนั้นทำให้เขาผะอืดผะอม

“แฮ่ๆๆๆ” คราวนี้เป็นปิศาจผู้ชายที่เป็นฝ่ายคำรามใส่พิท เหมือนเร่งให้พิทรีบๆดื่ม

พิทมองไปที่พวกเขาอีกครั้ง ก่อนจะกลั้นใจเฮือกใหญ่ และยกตะบวยนั้นขึ้นจ่อที่ปาก

น้ำข้นขลักในตะบวยค่อยเคลื่อนไหลมาจนเกือบจะสัมผัสกับริมฝีปากพิท แต่ก่อนที่มันจะไหลเข้าปากเขา พิทกลับได้ยินเสียงใครคนหนึ่งลอยมาตามลมเสียงนั้นทำให้เขาชะงัก และทันใดนั้นเอง จู่ๆร่างของพิทก็ถูกกระชากอย่างแรงจากพลังงานอะไรบางอย่าง
เขาลอยขึ้นไปแค่วูบเดียวและหลังจากนั้นพิทก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย จนกระทั่ง................................


“””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””

ออฟไลน์ เซ็งเป็ด

  • เป็ดนักเขียน
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 596
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +602/-2
“ท่านสวามิน ” เสียงเพรียกจากแดนไกลแว่วเข้าหูพิท “ท่านสวามิน” ตามด้วยความรู้สึกถูกกระแทกที่ใบหน้า
เสียงนั้นใกล้เข้ามา เข้ามา และในที่สุด

“เวนไตย” พิทค่อยๆลืมตาขึ้นและพบว่าเขาอยู่ในอ้อมกอดของชายผู้นั้นที่กำลังประคองเขาในตัก

“ข้าเป็นอะไรไป” พิทได้ยินเสียงคำพูดของเขา แต่น้ำเสียงนั้นกลับเหมือนไม่ใช่ของเขา

“ท่านหมดสติไป”

“เกิดอะไรขึ้นกับเจ้า และศรีปางตาล”

“ศรีปางตาล นางกลับมาทำร้ายท่าน เคราะห์ดีที่ข้ากลับมาทัน”

พิทนิ่งไปครู่หนึ่ง ความทรงจำครั้งสุดท้ายทำให้เขาจำได้ว่าเขาอยู่ในนรก

“แต่ข้า ข้าตายไปแล้วมิช่รึ”

“ข้ามิยอมให้ท่านตายดอก ท่านสวามิน ต่อให้วิญญาณท่านอยู่ไกลสุดหล้าฟ้าเขียว ข้าก็จักตามท่านกลับมา”

“เจ้าเรียกข้ากลับมา เจ้ากระซิบข้างหูข้า เจ้าพูดกับข้าว่ากระไร”

“ข้าหาได้พูดกับท่านไม่ คำพูดของข้าส่งไปถึงท่านพระยายมราชเจ้าผู้ครองนรก” เขากระหยิ่ม

“เจ้าพูดว่ากระไร” พิทอยากรู้ว่าเสียงกระซิบที่กระชากวิญญาณเขากลับมานั้นคืออะไร

“ข้าเพียงแต่บอกว่า ข้าแต่เจ้าแห่งนรก โปรดส่งวิญญาณของท่านสวามินกลับมาหาข้า หากท่านมิอยากให้นรกของท่านต้องพังพินาศ”

เวนไตยก้มลงมองพิท เขายิ้ม

พิทเผลอยิ้มตาม เขารู้สึกว่าเขายิ้ม แต่รอยยิ้มนี้น่าจะเป็นของพราห์มสวามินมากกว่า
“ขอบใจเจ้านะ เวนไตย ขอบใจเจ้ามาก” ทั้งคู่สบตากันเนิ่นนาน ก่อนที่พิทจะกะพริบตา




ทันทีที่พิทกระพริบตา แววตา รอยยิ้มของเวนไตยก็จางหายไปเหมือนสายลมพัดผ่าน บัดนี้ชายผู้ที่ประคองร่างเขาอยู่กลับกลายเป็นศรีเมืองผู้เดิม

“ศรีเมือง ศรีเมือง” พิทรู้สึกเป็นตัวของตัวเองอีกครั้ง เขาเรียกสติชายผู้นั้นกลับมา

“ผากอง” ศรีเมืองสะดุ้งเล็กน้อย “เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ข้ากลับมาเห็นเจ้าหมดสติ”

“ไม่เป็นไรหรอก ชั้นแค่.....” พิทไม่แน่ใจว่าจะบอกความจริงทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้เขาฟังดีหรือไม่ เพราะดูเหมือนศรีเมืองจะจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

“นายเอ่อ จำอะไรไม่ได้เลยเหรอ” พิทลองเชิงถาม

“ไม่ ข้ากลับมาเห็น..................”ศรีเมืองชะงักไปครู่หนึ่ง ภาพงูนับพันที่รัดร่างผากองแวบเข้ามาในสมอง แต่แล้วก็ถูกเขาสลัดออกไปจากความคิดเพียงเพราะเขาคิดว่ามันเป็นแค่ภาพหลอน

“เจ้าล้มกองลงกับพื้น สงสัยจักเสียเลือดไปมาก”  ว่าแล้วศรีเมืองก็เปิดผ้าดูที่แผลและพบว่าแผลหยุดไปแล้ว

“แผลนิดเดียวน่า ไม่ต้องห่วงหรอก” พิทบ่น

“ไม่ได้!!” แต่จู่ๆผากองก็ตวาดขึ้นมาจนพิทแปลกใจ “เอ่อ ข้า ข้าหมายถึงเอ่อ...”เขาละล่ำละลักจนพิทแอบยิ้มไม่ได้

“ไม่เนียนเลยนะมึง ห่วงเขาก็บอกเหอะ” พิทคิดในใจ

“ข้าหมายถึง ไม่ต้องห่วงได้อย่างไร ก็เจ้าหมดสติไป”

“ถ้างั้นก็ตามใจ แต่ปล่อยชั้นก่อนได้มั้ย ตัวนายเปียกมันหนาว” ทั้งคู่รีบผละออกจากกันอย่างเขินๆ ศรีเมืองหน้าแดงจนไม่สามารถปกปิดมันได้

“หน้าแดงทำไม” พิทล้อ

“ใครหน้าแดง ข้าเปล่า” เขารีบปฏิเสธพัลวัน “เอานี่ สมุนไพร” ก่อนจะโยนใบไม้กองใหญ่ให้พิท

“นี่กะจะเอามาพอกทั้งตัวเลยเหรอ เอามาขนาดนี้” พิทหยิบขึ้นมาดู “ทำยังไงหล่ะ ทำไม่เป็น”

“ก็ บดๆแล้วพอกปิดแผล แค่นั้น” ศรีเมืองดูประหม่าอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“ทำไม่เป็น ทำให้หน่อย ทีนายชั้นยังทำให้เลย ไหนจะนอนกอดนายทั้งคืนอีก” พิทหัวเราะ

“พอ พอ ข้าทำให้ก็ได้” ศรีเมืองใบหน้าร้อนผ่าว ใจเต้นตึกๆ เขาเขยิบเข้ามาใกล้เขา แก้ผ้าที่รัดเอวออก มือของเขาเริ่มสั่น ใจเริ่มเต้นแรง

ใบไม้ถูกเด็ดออกก่อนที่เขาจะยัดเข้าปากเคี้ยวมันอย่างจริงจัง

“ต้องเคี้ยวด้วยเหรอ” พิททำหน้าแหยงๆ ศรีเมืองพยักหน้า ก่อนจะคายมันออกมาโปะที่แผลของพิท

“เจ็บไหม” ใบหน้าของทั้งคู่เกือบจะแนบชิดกัน บัดนี้ไม่ใช่แค่ใจของศรีเมืองที่สั่น แต่ใจของพิทเองก็สั่นไม่น้อยกว่าเขาเช่นกัน สามชาติที่ผ่านมา เขาเจอคนๆเดียวกันนี้ในสามบุคคลิค ทิว โสภณ ศรีเมือง พวกเขาแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง แต่ทั้งสามก็ทำให้พิทแปลกใจและใจสั่นได้ทุกชาติ

“ศรีเมือง ชั้นขอโทษสำหรับทุกอย่างที่ชั้นเคยทำ ไม่สิ ผากองเคยทำกับนาย ชั้นขอโทษ” พิทกระซิบที่ข้างหู ความรู้สึกผิดในชาติที่เป็นผากองนั้น ทำให้พิทต้องพูดแบบนี้ออกไป  “ถึงแม้ตอนนี้ชั้นจะไม่ใช่ผากอง แต่นายยกโทษให้ชั้นได้มั๊ย”
ศรีเมืองนิ่งไปครู่ใหญ่

“ไม่” ศรีเมืองพูด ทำเอาพิทตกใจ แต่แล้วเขาก็พูดต่อ “เจ้าคือผากอง ผากองคนที่ข้าเคยรู้จักก่อนที่เขาจะหลงระเริงในอำนาจลาภยศ เจ้าคือผากองสหายรักของข้า”

ออฟไลน์ เซ็งเป็ด

  • เป็ดนักเขียน
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 596
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +602/-2
หลังจากผ่านช่วงเวลานั้นทุกอย่างแปรเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ ความสัมพันธ์ระหว่างพิทกับชายผู้นั้นดีขึ้นจนน่าแปลกใจ ศรีเมืองนั่งลงฟังเรื่องราวต่างๆที่พิทเจอมา เขาถามข้อสงสัยบางอย่าง และพยักหน้าอย่างเข้าใจเมื่อพิทอธิบาย

“ทำไมนายถึงเชื่อชั้นหล่ะ”

“สิ่งที่เจ้าเล่า ข้าเคยฝันถึง” เขาพูด เล่นเอาพิทอ้าปากค้าง

“ข้าเคยฝันถึงเจ้า แต่ไม่ใช่เยี่ยงนี้ ฝันถึงข้าที่เหมือนจักไม่ใช่ข้า”

คราวนี้ตาพิทพยักหน้าบ้าง ดูเหมือนพอทั้งคู่ได้เอ่ยปาดพูดกัน ทุกอย่างก็ไม่ต้องอธิบายให้มากความ

“เจ้าจักตามข้าไปมิได้” ศรีเมืองพูด “เจ้าเป็นนักโทษต้องอาญาของเมืองภูนาคร”

“งั้นจะให้ชั้นทำยังไง กลับไปเมืองนายก็ไม่ได้ กลับไปเมืองชั้นก็ไม่ได้”

“เจ้ายินดีจักหนีไปกับข้าหรือไม่” ศรีเมืองก้มหน้า

“นี่นาย.....”

“หนีไปในที่ที่ไกลแสนไกล ที่ไม่มีผู้ใดหาเราพบ”

“นายไม่เสียดายลาภยศที่บ้านเมืองนายเหรอ”

“มันมิสำคัญกับข้าดอก หากมีเจ้า” บทจะโหดหมอนั่นก็โหดถึงใจ บทจะหวานก็เล่นเอาพิทหน้าแดง

“จีบชั้นอยู่ป่าวเนี๊ยะ” เขาแกล้งแหย่

“จีบ?” ศรีเมืองทำหน้าสงสัย

“อ้อ เกี้ยวพาราสีน่ะ”

คราวหน้าตาศรีเมืองหน้าแดงบ้าง เขาก้มหลบตาพิทไม่พูดไม่จา

“หากเจ้ามิเห็นชอบก็ไม่เป็นไร แต่จักตามข้ากลับเมืองภูนาครมิได้เด็ดขาด”

“ชั้นเข้าใจ แต่ชั้นมาที่นี่ ชั้นมีเหตุผลของชั้น ซึ่งนายก็รู้แล้ว ปล่อยให้มันเป็นไปตามที่มันควรจะเป็นเถอะนะ”

พิทถอนหายใจ เขาเอามือปิดปากแผลแน่น แววตาของเขาดูสิ้นหวัง ศรีเมืองดูเหมือนจะเดาใจเขาออก

“ข้ามิเข้าใจทำไมนางนาคีตนนั้นถึงได้จ้องแต่จะทำร้ายเจ้า” เขาเอ่ยขึ้นมา

“นี่แหละที่ชั้นอยากรู้”

“เจ้าบอกว่าเจ้าข้ามช่วงเวลามาหลายชาติภพ มิพบสาเหตุใดๆเลยรึ”

พิทส่ายหัวอย่างหมดหวัง

“ทุกครั้งที่จะเกิดเหตุร้ายกับชั้น ชั้นก็จะถูกดึงมาอีกชาติทุกที”

“นี่อาจเป็นสาเหตุก็ได้ บางสิ่งกำลังนำพาเจ้ามาสู่ชาติที่เจ้าตามหา”

พิทยิ้มน้อยๆ

“นายรู้มั้ยว่านายเป็นครุฑ” พิทพูดเหมือนเป็นเรื่องปกติ แต่คนที่ฟังอยู่นั้นกลับไม่รู้สึกเช่นนั้น

“ครุฑ พญาครุฑน่ะหรือ”

“ใช่ ชั้นเห็นนายกลายร่างเป็นนกยักษ์นั่นเมื่อชาติที่แล้ว”

“เมืองของข้านับถือพญาภุชงค์นาคราช ข้าเข้าใจแล้วว่าเหตุใดทุกครั้งที่ข้าจักเข้าไปสักการะพระยาภุชงค์ ต้องมีเหตุให้มิสามารถเข้าไปได้ทุกครั้งไป”

“ชั้นพอจะรู้นะว่าทำไมพญานาคกับครุฑถึงไม่ถูกกัน แต่ไม่เคยคิดว่านาคจะมีทั้งนาคดีนาคเลวด้วย”

“พญานาคเป็นพวกกึ่งเทพ สูงส่งกว่ามนุษย์เยี่ยงเรามากนัก ตามตำนานที่เมืองข้ากล่าวว่า นาคเป็นผู้บันดาลน้ำ บันดาลฝน
บันดาลความอุดมสมบูรณ์ นาคพวกนี้มักจะเลื่อมใสพระพุทธศาสนาแลมีคุณอนันต์ต่อมนุษย์ แต่ยังมีนาคบางพวกที่บารมีไม่ถึงพวกนี้ก็เหมือนมนุษย์เรา มีทั้งดีทั้งชั่ว”

ศรีเมืองเล่า

“ชั้นเคยเรียนมาว่าพญานาคมีฤทธิ์ และมีตำนานที่เกี่ยวข้องมากมาย ทั้งเคยเป็นเชือกตอนกวนเกษียรสมุทร เคยเป็นลูกธนูให้พระราม เคยแผ่ปรกกันน้ำฝนให้พระพุทธเจ้า เคยเป็นแท่นบรรทมให้พระนารายณ์” พิทเว้นจังหวะ  “จากที่ดูๆ เหมือนพวกนาคจะแข่งแกร่งและไม่มีจุดอ่อนเลย”

“มีสิ” ศรีเมืองยิ้ม

พิทหันมามอง “นี่ ชั้นไม่ใช่ครุฑเหมือนนายนะ จะได้ไปสู้กับนาคได้”

“ข้าไม่ได้หมายถึงครุฑ” เขายิ้มอย่างมีเลศนัย “ผากอง เจ้าเคยได้ยินคาถาอาลัมพายน์หรือไม่”

ออฟไลน์ เซ็งเป็ด

  • เป็ดนักเขียน
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 596
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +602/-2
พวกเขาตัดสินใจเดินทางในตอนเช้าวันต่อมา แต่เป้าหมายถูกเปลี่ยนไปหลังจากที่ศรีเมืองเอ่ยถึงคาถานั้น พิทร้องขอให้ศรีเมืองพาเขาไปหาหมองูคนที่ถูกกล่าวอ้างว่ารู้คาถาอาลัมพายน์

“นะ นะ ช่วยพาชั้นไปหน่อยนะ อย่างน้อยคาถานั่นก็อาจช่วยปกป้องชั้นจากนางนาคนั้นได้”

ไม่ต้องอ้อนวอนให้มากศรีเมืองก็ใจอ่อนยอมเป็นผู้นำทางให้ แต่ทางที่จะไปหาหมองูนั้นยากลำบากกว่านี้มากนัก เขาเตือนให้พิททำใจไว้ก่อนหากการเดินทางครั้งนี้ของเขาจะล้มเหลว

“ชั้นยอม” พิทตอบสั้น

ทั้งคู่เริ่มออกเดินทาง เมื่อมีเป้าหมายที่ชัดเจน พิทก็ไม่ปริปากบ่นอีกเลย เขาเริ่มมีหวังขึ้นมาอีกครั้ง

“คาถาอาลัมพายน์ เป็นคาถาที่พวกครุฑให้ฤาษีองค์หนึ่งไว้เพื่อปราบพวกนาค เป็นคาถาที่ล่อลวงให้พวกนาคเห็นเป็นครุฑ ทันทีที่ท่อง จะทำให้พวกนาคหมดเรี่ยวแรง แลมิมีกำลังแม้แต่จักเลื้อยหนี จากนั้นเมื่อพ่นมนต์นั้นใส่ตัวนาค ร่างของพวกมันก็จะเกิดแผลพองเหมือนถูกไฟลวก แลไม่สามารถมีอำนาจทำร้ายใครได้อีก”

แรงฮึดเกิดขึ้นอีกครั้ง บางทีนี่อาจเป็นชาติภพสุดท้ายแล้วที่พิทย้อนมา เขาอาจมาที่นี่เพื่อเรียนรู้คาถาอาลัมพายน์ไว้ปราบนางนาคศรีปางตาลก็เป็นได้

พวกเขาใช้เวลาเดินเท้าทั้งวัน นานๆครั้งถึงจะแวะดื่มน้ำและนั่งพัก พิทดูสีหน้าเคร่งเครียดมากขึ้น กี่หนแล้วที่นางนาคตนนั้นทำร้ายเขา จะมีครั้งนี้แหละที่เขาจะได้ตอบโต้นางได้บ้าง

“ขอบใจนะศรีเมือง” พิทเอ่ยขึ้นในคืนหนึ่งขณะที่พวกเขากำลังนอนพักใต้ต้นไม้ใหญ่

ศรีเมืองพลิกตัวหันมาทางเขา

“ผากองทำร้ายนายมากมาย แต่นายก็ไม่เคยถือโทษโกรธเคือง ขอบใจจริงๆนะ”

“ก็เจ้าบอกเองนี่ ว่าเจ้ามิใช่ผากอง” รอยยิ้มนั้นกระทบแสงไฟ พิทมองไม่วางตา

เขารู้สึกยิ่งนับวันความรู้สึกที่มีต่อทิว หรือโสภณ หรือศรีเมืองยิ่งเพิ่มมากขึ้นๆ จนบางช่วงขณะพิทเกือบลืมใบหน้าและน้ำเสียงของ
บรรณไป

อาจเป็นเพราะความใกล้ชิด ความดี ของเขาที่ทำให้วันนี้พิทเริ่มหวั่นไหว

“ทำไมมองเราเยี่ยงนั้น”

พิทสะดุ้งก่อนจะยิ้มแก้เก้อ

“นายนี่ทำให้ชั้นประหลาดใจได้ทุกชาติจริงๆ” เขาหัวเราะ

ออฟไลน์ nunnan

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2275
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +124/-6
หวานเชียวน่ะะะ อ่านแล้วเขิลลล  :mew3:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ changnoy

  • i ❤ ChangnoY
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 502
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +26/-0
    • FB
สมกับที่รอคอย หวานย้อย น่ารักอะไรเช่นนี้ ขอบคุณและเป็นกำลังใจให้คนแต่งคร้าบ

ออฟไลน์ yisren.

  • #คนที่ฉันไม่เคยลืม
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 830
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +47/-4
เกี้ยวกันสนุกสนาน55555

ออฟไลน์ Accelerator

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 33
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
 :-[  หวานทุกชาติเลยนะ

ปล. เป็นกำลังใจให้นักเขียนครับ ต่อเร็วๆนะครับ สนุกมาก :ling3:

carenaka

  • บุคคลทั่วไป
,เขินนะอ่านไปเขินไป

ออฟไลน์ SenzaAmore

  • Where troubles melt like lemon drops....
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 713
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +79/-0
"แต่ทั้งสามก็ทำให้พิทแปลกใจและใจสั่นได้ทุกชาติ". อ่านประโยคนี้แล้วยังไงๆ เหมือนจะนอกใจ แต่ความจริงๆสามคนนี่คนเดียวกันนิหว่า55 :laugh:

ตอนน้ก็หวานซะนะ555
มาต่อเร็วๆน้าาา :mew1:

ออฟไลน์ ►MoNkEy-PrInCe◄

  • อินเตอร์ไลน์
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 726
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +27/-3
เย้่! มาต่อแล้ว ยังหนุกเหมือนเดิม

 :pig4:  :pig4:  :pig4:

ออฟไลน์ Poseidon

  • Unconditional love
  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5081
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +260/-12
การเดินทางจะลุล่วงไหมนะ ลุ้นน

Ramika

  • บุคคลทั่วไป
ดันไว้ กลัวคนเขียนหานิยายตัวเองไม่เจอ

ออฟไลน์ เซ็งเป็ด

  • เป็ดนักเขียน
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 596
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +602/-2

หลังจากการเดินทางที่ไม่หยุดพักสองวันเต็ม ในที่สุดพวกเขาก็เดินทางมาถึงเขตชายป่า ที่นั่นนั่นเองที่พิทมองเห็นสระบัวขนาดใหญ่ที่มีน้ำสีเขียวมรกต ภายในมีดอกบัวหลวงบานแข่งเต็มสระ ลึกเข้าไปข้างในนั้นเองที่เป็นอาศรมเก่าหลังหนึ่ง

“ถึงแล้ว” ศรีเมืองบอก พิททรุดลงกับพื้นด้วยความเหนื่อย เขาค่อยๆคลานไปที่ขอบบ่อก่อนจะวักน้ำดื่มอย่างกระหายหิว

“ข้าบอกเจ้าแล้วว่ามันลำบาก”

“ปล่าวนี่ ชั้นไม่ได้บ่นสักหน่อย แค่หิวน้ำแล้วก็...........” พิทหันซ้ายหันขวา “อยากอาบน้ำเต็มทน”

เขาปลดเปลื้องเสื้อผ้าที่เต็มไปด้วยคราบเหงื่อ และเลือดเกรอะกรังออก กำลังจะถอดท่อนล่าง

“เจ้าจักทำอะไร”

“ถอดกางเกงไง”

ศรีเมืองรีบหันหน้าหนี

“นายไม่อาบหน่อยเหรอ หลายวันแล้วนะที่ไม่ได้อาบน้ำน่ะ”

“เจ้าอาบก่อนเถิด เรายังไม่อยากอาบตอนนี้ แดดร้อนกล้าขนาดนี้ เดี๋ยวจักไม่สบาย” ศรีเมืองมองเข้าไปยังอาศรมนั่น เขารู้สึกสังหรณ์ใจยังไงชอบกล

“ข้าขอไปดูที่อาศรมนั่นก่อน”

ศรีเมืองเดินเลียบไปยังอาศรม เขารู้สึกถึงความเงียบผิดปกติ จึงตัดสินเดินขึ้นไปและเปิดประตู
ทันทีที่ประตูเปิดออก ศรีเมืองถึงกับตกใจ เพราะภาพที่เห็นคือศพชายแก่ผู้หนึ่งนอนแข็งทื่ออยู่กับพื้น ตัวเขียวคล้ำเหมือนโดนพิษอะไรสักอย่าง ศรีเมืองถลาเข้าไปยังร่างนั้น ตัวของชายแก่เย็นชืด

“นาย มีอะไรเหรอ” พิทเดินตามมา ศรีเมืองหันหลังไปมองและนั่นทำให้พิทเห็นศพชายแก่คนนั้น

“ใครน่ะ”

“หมองูที่ข้าบอก”

ทันทีที่ศรีเมืองบอก พิทถึงกับเข่าทรุด ความหวังพังทลายลงตรงหน้า เหมือนการเดินทางที่ยากลำบากที่ผ่านมามันสูญเปล่า

“เขา....”เสียงพิทสั่นเคลือ “เขาตายแล้วเหรอ”

ศรีเมืองพยักหน้า

“ชั้นไม่ไหวแล้วนะ” พิทตัวสั่นเทา ความอัดอั้นอดทนที่เขาสู้ทนเก็บไว้กำลังจะระเบิดออกมา ความตายที่บีบคั้น ความทรมานที่เกิดขึ้น การดิ้นรนอย่างไร้จุดหมาย กำลังจะทำให้กำลังใจอันน้อยนิดของเขาหมดลง
มือที่กำแน่น น้ำตาที่กำลังจะไหลนั้น ศรีเมืองเห็นมันทุกอย่าง

“ข้าอยู่ที่นี่ทั้งคน เจ้าจักต้องไม่เป็นอะไร” ศรีเมืองนั่งลงข้างๆกุมไหล่เขาไว้แน่น ชายคนนี้เป็นใคร มีที่มาที่ไปอย่างไรเขาไม่รู้ รู้แต่เพียงว่าเขาต้องปกป้องชายคนนี้


“ข้าจะปกป้องเจ้าเอง”

ออฟไลน์ เซ็งเป็ด

  • เป็ดนักเขียน
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 596
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +602/-2
พิทออกมานั่งเหม่อลอยใต้ต้นไม้ใหญ่ข้างสระน้ำ ปล่อยให้ศรีเมืองวุ่นวายไปกับการจัดการฝังศพหมองูคนนั้น ทั้งคู่สรุปกันเองว่าการตายของชายแก่น่าจะมีที่มาที่ไปจากนางนาค เพราะดูร่องรอยที่เกิดขึ้นตามร่างกาย มันเหมือนกับร่องรอยตอนที่พิทถูกทำร้าย

“แต่น่าแปลก ทำไมที่นี่ถึงไม่มีร่องรอยการต่อสู้ใดๆเลย” จุดนี้นี่เองที่ทำให้พิทสงสัย เขาไม่ใช่แค่สงสัยในการตาย แต่ยังเคลือบแคลงใจเกี่ยวกับความศักดิ์สิทธิ์ของคาถาอาลัมพายน์นั้นด้วย

“แล้วชีวิตชั้นจะไปทางไหนต่อละท่าน” พิทมองขึ้นไปบนฟ้า ตั้งใจจะถามใครสักคนบนนั้น เขาเหนื่อยเหลือเกินแล้วกับการที่จะต้องเดินทางไม่ใช่แค่ร้อยแค่พันไมล์ แต่เป็นร้อยพันปีเพื่อมาตามหาสิ่งที่แทบจะเรียกได้ว่าไม่มีหวัง

“มานั่งอยู่ที่นี่เอง” ศรีเมืองนั่งลงใกล้ๆ “ดูสิ ข้าเจออะไร” เขายื่นเศษผ้าเก่าสีแดงซอมซ่อยื่นให้พิท

“อะไร” เขารับเศษผ้านั้นมาดู และพบว่ามันเป็นอักขระโบราณ “ชั้นอ่านไม่ออก”

ศรีเมืองทำหน้าเอือม “จริงสิ ข้าลืมไปเจ้ามิใช่คนยุคข้า” เขาดึงผ้านั้นมา “คาถาอาลัมพายน์”
พิทเงยหน้าขึ้นมองเขา

“ข้าพบมันอยู่ในมือของหมองู ดูเหมือนเขาตั้งใจจะมอบสิ่งนี้กับเจ้า”

ศรีเมืองมองหน้าพิท

“แต่เรามาช้าไป” เขาว่า

“มอบให้กับชั้น หมายความว่ายังไง”

“เจ้าดูที่หัวผ้านี่สิ มันเขียนว่า คืนสู่เจ้าของ”

พิทยิ่งทำหน้าสงสัยหนักเข้าไปอีก

“คืนสู่เจ้าของ ชั้นน่ะเหรอเจ้าของมัน”

ศรีเมืองพยักหน้า

“ท่าทางหมองูผู้นี้คงจะผูกพันกับเจ้าแต่ปางก่อนแน่ๆ”

“คาถานี้จะใช้ได้ผลเหรอ ในเมื่อหมองูยังตายเลย”

“ข้าว่า เขามีเหตุผลที่ทำเช่นนั้น”

พิทรับผ้าผืนนั้นมามองอีกครั้ง จู่ๆตัวอักษรยึกยือที่เขาอ่านไม่ออกก็กลับเรียงตัวกันอย่างเป็นระเบียบจนเขาเผลออ่านมันออก

“อุอะ นะโม.....”

ศรีเมืองหันขวับ

“ไหนเจ้าบอกว่าอ่านไม่ออก”

พิทสะดุ้ง และทันใดนั้นตัวอักขระนั้นก็กลับเป็นเหมือนเดิม

“ชั้น ชั้นอ่านมันเหรอ”

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ เซ็งเป็ด

  • เป็ดนักเขียน
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 596
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +602/-2
.
ศรีเมืองอ่านอักขระคาถาทั้งหมดให้พิทฟัง ซึ่งเขาเองก็จำมันได้ไม่ยากนักเพราะเหมือนมันคุ้นปากมาแต่ก่อน ทั้งคู่ตัดสินใจพักอยู่ที่อาศรมแห่งนี้ พิทเองก็ยังไม่รู้จะเอายังไงกับชีวิต แค่เขาเริ่มรู้สึกว่าชีวิตทุกวันที่มีศรีเมืองอยู่มันก็มีความสุขตามแบบที่มันควรจะเป็น


“นายไม่คิดถึงบ้านเมืองเหรอ” พิทถามในเย็นของวันหนึ่ง วันที่ก่อนหน้านั้นฝนได้กระหน่ำตกอย่างหนัก แต่เมื่อฝนหยุดตก แสงแดดสีทองอ่อนก็ได้สาดส่องไปทั่วบริเวณราวกับอยู่บนเมืองสวรรค์

“ข้ามิมีอะไรต้องคิดถึง” ศรีเมืองเหม่อมองออกไปข้างนอก

“ทุกวันนี้มีเจ้าอยู่ ข้าก็พอใจแล้ว”

พิทยิ้มก่อนจะนั่งลงข้างๆ

“ขอบใจนายมากนะสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำเพื่อชั้น ถ้ามีโอกาส ชั้นจะตอบแทนนายให้สมกับที่นายดีกับชั้น”
พิทตบบ่าเขาเบาๆ

“อยากตอบแทนข้าเหรอ” ศรีเมืองหันมายิ้ม “ข้าหิว..............”


คำว่าหิวนั่นเองที่ทำให้พิทต้องมาอยู่ในสภาพกึ่งเปลือยและดำผุดดำว่ายอยู่ในสระน้ำ เขารับปากว่าจะหาปลามาให้ศรีเมืองกินให้ได้เหมือนครั้งที่ศรีเมืองทำ แต่จนแล้วจนรอดก็ยังทำไม่ได้

“นี่นาย ใครเค้าจับปลามือเปล่ากันเล่า” พิทบ่นเพราะจับลมมาหลายหน

“ข้านี่ไง อย่าบ่นไปเลย เร่งหาเข้าเถิดเดี๋ยวจักมืดค่ำเสียก่อน”

“โห นายอ่ะ ให้ชั้นไปหากล้วยหามันไม่ได้เหรอ ทำไมถึงนึกอยากจะกินปลาเผาขึ้นมาเล่า”

“ข้าเบื่อมันเบื่อกลอยเต็มทน รึเจ้าไม่เบื่อ”

พิททำหน้ามุ่ยปากขมุบขมิบ

“บ่นอะไร”

“เปล่า”

เขาค่อยๆใช้มือตะล่อมเบาๆไปตามตลิ่ง ใจหนึ่งก็กลัวงู อีกใจก็กลัวผี สระนี้ดูไม่น่าไว้วางใจ เกิดนังผีบ้านั่นมาลากขาเขาลงน้ำไปจะทำไง

“ว๊ากกก ช่วยด้วย ช่วยด้วย” จู่ๆพิทก็กระโดดผึงอยู่ในน้ำเต้นเร่าๆ ปากก็ร้องให้คนช่วย “ช่วยด้วยผีดึงขา ผีดึงขา” แล้วเขาก็เซทำท่าจะล้ม

ศรีเมืองเห็นท่าไม่ดีเลยกระโดดน้ำตูมทั้งเสื้อผ้าลงไปช่วย เขาตรงไปยังร่างของพิทที่ล้มลงเหลือแต่คอโผล่

“ช่วยด้วย ช่วยด้วย” พิทคว้าคอศรีเมืองและกดเขาลงน้ำด้วยความกลัว ศรีเมืองเองก็พยายามฉุดดึงมือพิทขึ้น อีกทั้งพยายามจะเอาตัวเองให้รอดจากการถูกจับกดน้ำ เขากระชากแขนพิทอย่างแรงแต่ไม่เป็นผล ขาของพิทถูกรั้งไว้อย่างแน่นหนา

“ตายแน่ๆ ช่วยด้วย”

“ใจเย็นๆเถิด” แล้วศรีเมืองก็มุดดำน้ำลงไป เขาหายไปในน้ำนั่น พิทรู้สึกว่าเขากำลังงสาละวนอยู่กับขาของพิท







“ซู่” พักใหญ่ศรีเมืองก็โผล่ขึ้นมาจากน้ำ สีหน้าของเขาดูเหมือนจะโกรธขึ้งอะไรบางอย่าง พิทลองขยับขา เขารู้สึกว่ามือนั้นได้หายไปแล้ว

“ใครดึงชั้น ศรีเมือง มือใคร”

ศรีเมืองทำหน้าเอือม เขายกมือขึ้นจากน้ำ

“รากไม้”

ขาพิทติดอยู่กับรากไม้นั่นเอง หน้าของพิทเริ่มเจื่อน เขายิ้มแหยๆ

“รากไม้!! รากไม้นั่นเองน่ะ แหม ตกใจกันไปหมดเลยเน๊อะ” พิทเกาหัวแกรกๆ

“เจ้านี่มัน......”

“อะ อะ อย่ามาว่าชั้นน่ะ ก็ชั้นไม่ใช่คนยุคนี้นี่หว่า” เขาแก้ตัว “ว่าแต่ไหนๆ นายก็ลงมาแล้ว งั้น ช่วยชั้นหาปลาเหอะ”

ออฟไลน์ jamlovenami

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 639
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +12/-0
55555 พิทน่ารักอ่ะ ปล่อยไก่ออกมาตัวเบ้อเริ่มเลย  :m20:

รอคร่าาาา คิกๆ ชอบอ่ะๆ

ออฟไลน์ เซ็งเป็ด

  • เป็ดนักเขียน
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 596
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +602/-2
คืนนั้นทั้งคู่ออกมานั่งผิงไฟหน้าอาศรม กองไฟถูกจุดขึ้นให้ความร้อนและแสงสว่าง เหนือกองไฟนั้นมีปลาช่อนตัวเขื่องสองตัวถูกเสียบไม้ย่างอยู่

“นายนี่เก่งจังเลยเนอะ จับปลาด้วยมือเปล่า ถ้าอยู่ยุคชั้นนะ นายดังไปแล้ว ชั้นจะพานายไปออกทีวี”

“ทีวี?”

“ใช่ ทีวี นายไม่รู้จักเหรอ” พิทหันไปมองเขาลืมไปว่าชายผู้นี้อยู่ในยุคที่ห่างจากเค้าเป็นร้อยปี “ก็กล่องสี่เหลี่ยมไง แล้วก็มีคนตัวเล็กๆอยู่ในกล่องนั่นน่ะ”

“เจ้านี่เพ้อเจ้อ”

“เปล่าเสียหน่อย สมัยชั้นนะ นายสามารถสื่อสารกับใครก็ได้ต่อให้อยู่ไกลกันคนละมุมโลก”

“เจ้าหมายถึงโอภาปราศัย”

“ใช่ เราทำท่าแบบนี้” เขาเอามือแนบหู แล้วก็แกล้งพูด “แค่นี้เราก็คุยกับใครก็ได้แล้ว”

ศรีเมืองลองทำตามอย่างเก้อๆ

“ท่านขุนประจัน ได้ยินข้าหรือไม่”

พิทหัวเราะก๊ากออกมา ขันในท่าทางที่ซื่อบื้อของศรีเมือง ศรีเมืองหันมาทำตาเขียวใส่

“เจ้านี่มันชั่วร้ายนัก” เขาเขวี้ยงใบไม้แห้งเข้าปากพิท “ชอบหลอกให้ข้าทำเรื่องน่าขายหน้า”

“ฮ่าๆ นายนี่น่ารักดีเหมือนกันนะ”

“น่ารักคืออะไรอีกหล่ะ” ศรีเมืองถามหน้าบึ้ง

“น่ารักก็ น่ารักอ่ะ”

“แล้วทำไมไม่รักหล่ะ”

.
.
.
.
.
ความเงียบเกิดขึ้นทันทีที่ศรีเมืองพูดจบ พิทไม่คิดว่าเขาจะถามคำถามนี้ เล่นเอาทำตัวไม่ถูก

“ปลาสุกยัง ชั้นหิวแล้ว” พิทเปลี่ยนเรื่อง

“เจ้ารักข้ามิได้สินะ ข้ารู้อยู่แล้วหล่ะ”

“ไม่ใช่อย่างนั้น”

“ไม่เป็นไรดอก ข้าเข้าใจ ความรักมิอาจเกิดขึ้นได้ระหว่างบุรุษเพศ”

“มันไม่ใช่นะ”

“ช่างเถอะ” ศรีเมืองเอื้อมไปหยิบปลา “นี่ของเจ้ากินเสียสิ” เขายื่นปลาให้พิท ก่อนที่ตัวเองจะหยิบอีกตัวหนึ่งและลุกออกไปนั่งที่อื่น

พิทนั่งมองแผ่นหลังที่เปลือยเปล่าของชายผู้นั้น เสื้อผ้าที่เปียกปอนถูกตากไว้ไม่ห่างจากกองไฟมากนัก
เขาอยากจะเข้าไปหาศรีเมืองและอธิบายความรู้สึกที่สับสนในใจ ทั้งเรื่องพี่บรรณ เรื่องทิว เรื่องนางนาคและอีกมากมาย แต่ไม่รู้จะอธิบายอย่างไร อีกอย่าง ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดตัวพิทเองก็คงอยู่ในภพภูมินี่ได้อีกไม่นาน สุดท้ายคนที่จะต้องอยู่ต่อก็คือผากองคนเดิมที่ชั่วร้าย พิทแค่มาอาศัยร่างนี้ชั่วคราว หากเขาบอกความในใจไปสุดท้ายชายผู้นั้นก็จะต้องพบกับความเจ็บปวดอยู่ดี

“ศรีเมือง” พิทนั่งลงใกล้ๆ “ชั้นคิดว่าเราควรจะออกเดินทางพรุ่งนี้นะ”

“ออกเดินทาง? เจ้าจักไปไหน”

“ก็จะไปส่งนายกลับบ้านเมือง ส่วนชั้นก็กลับไปภพของชั้น” พิทใช้เวลานั่งคิดเรื่องนี้อยู่นาน ในเมื่ออยู่ที่นี่ไปก็ไม่มีประโยชน์ เขากลับภพเดิมจะดีกว่า มีคาถาอาลัมพายน์ติดตัวไว้ คงช่วยป้องกันอะไรได้บ้าง

“เจ้าอยู่กับข้าที่นี่ไม่ได้หรือ” สายตาของศรีเมืองที่อ้อนวอนนั้น ทำให้พิทต้องหลบตา “ข้าละทิ้งทุกอย่างเพื่อเจ้า แล้วทำไม....”

“มันไม่ใช่อย่างนั้น นายก็รู้ว่าชั้นไม่ใช่คนของที่นี่ ชั้นอยู่ที่นี่ไม่ได้ อีกไม่นานเจ้าของร่างตัวจริงก็จะกลับมาทวงร่างของเขาคืน”

“เจ้ามิต้องหาเหตุผลมาอ้างดอก ข้าเข้าใจ” ศรีเมืองลุกขึ้นยืน แล้วจู่ๆเขาก็หน้ามืด พิทเห็นจึงคว้าร่างไว้ทัน

ทั้งสองอยู่ในอ้อมกอดกันและกัน พิทมองตาเขา และทันใดนั้นความรู้สึกร้อนแปลกๆก็เกิดขึ้นที่กลางหน้าอก ลมหายใจของเขาปะทะริมฝีปาก นั่นทำให้เขาลืมทุกสิ่งทุกอย่าง พิทโน้มตัวลงไปช้าๆจนริมฝีปากทั้งคู่สัมผัสกัน

แต่แล้วศรีเมืองเองเป็นฝ่ายถอนริมฝีปากออกมาก่อนจะผละตัวเองออกจากพิท

“พักผ่อนกันเถิด พรุ่งนี้ต้องเร่งเดินทางแต่เช้า” ศรีเมืองตัดบท ก่อนจะเดินหายขึ้นอาศรมไป

ออฟไลน์ nunnan

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2275
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +124/-6
หน่วงจริงๆๆๆ  :katai1:

ออฟไลน์ bun

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2364
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +260/-5
จะลาจากกันอีกแล้วเหรอเนี้ยะ

ออฟไลน์ SenzaAmore

  • Where troubles melt like lemon drops....
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 713
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +79/-0
 :m15: แอบสงสารศรีเมือง เดี๋ยวพอพิทจากไปแล้ว ผากองก็คงกลับไปเป็นคนไม่ดีแบบเดิมอีก.เศร้า

คราวนี้มาต่อยาวดีจัง มีความรู้สึกสงสัยว่าพิทจะเป็นคนคิดคาถานี้เมื่อชาติก่อนตอนที่เป็นพราหมณ์ป่ะหว่าา 55
มาต่ออีกเร็วๆน้าา :mew1:


ออฟไลน์ ormn

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3925
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +324/-8
    • http:///uc.exteenblog.com/riko-tomo/images/23213506_1208714389_3598161_Okane_ga_Nai_v01_ch01_pg002__Cover.jpg
 :mew4: :mew4: :mew4:ยิ่งอ่านยิ่งสงสารทิวอะ :mew4: :mew4: :mew4: :mew4:

ออฟไลน์ Poseidon

  • Unconditional love
  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5081
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +260/-12
สงสารศรีเมืองจังเลย. แต่นะ พีทต้องกลับไปหาทิว อิอิ

ออฟไลน์ Naenprin

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1172
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +203/-1
ไม่ว่าจะชาติไหน ภพไหน คนที่ทำเวรทำกรรมร่วมกันมาก็ยังต้องมาเจอกัน

และชดใช้กรรมร่วมกันอยู่ดี ถึงจะรู้จักหรือไม่รู้จักกันก็ตาม

รอตอนต่อไปนะคะ

ออฟไลน์ •♀NoM!_KunG♀•

  • *,*โสดสนิทศิษย์พยักหน้า*,*
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7524
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +181/-8
แง๊ๆ เอาอีกเอาอีกTT

แต่ได้คาถามา ได้หลายๆอย่างมา แต่ปมมันจะทำยังไงนะ

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด