หัวข้อ: ๐๐Timeless รักข้ามภพ๐๐ Update เปิดจองรวมเล่ม P.33

[►MoNkEy-PrInCe◄]

เย้!! มาอัพแล้ววว

แต่นิดเดียวจังงง

ขอยาวๆหน่อยน๊าาาาา   

[Lemon_Tea]

แหม่ ฝนตกกำลังเข้าฉากโรแมนซ์ แม้ยังไม่มีโมเม้นท์ ศรีเมืองกับพิทก็ตาม
ศรีปางตาลสภาพปางตายมาอีกล่ะ --!

[changnoy]

คือแบบนางนาคนี่น่าจะให้หงอคงมาปราบบ้างอะไรบ้างนะ เฮี้ยนสุดติ่งๆจริงๆ 55555

[mentholss]

ค้างจ้ะ อยากบอกว่าค้าง

[Chichi Yuki]

เวไตยรีบมาช่วยพิทเร็ววววว
เดี๋ยวนางศรีปางจะมาทำร้ายพิทได้ซะก่อนนน 

[Ali$a฿eth]

เมื่อไรนางจะรู้ตัว เหอะๆ

[►MoNkEy-PrInCe◄]

โอ้ววเย คนแต่งไปไหนนนน?? 

มานั่งคอยเรื่องนี้ทุกวันอ่าาาา 

[somao_zz]

 :z3:เมื่อไรจะมาสักที อ่านย้อนมาสามรอบแล้วน่ะค่ะ

[tanuki]

เวไตยมาด่วนนนนน

[verdaslyful]

เวไตยช่วยด้วยยยยยยยยยยยย

[nunnan]

  จงมาาาา ช่วยพิทเร็วๆๆๆๆๆๆ

[changnoy]

หายนานจุง ป่านนี้นางนาคลากลงไปกินในน้ำแล้วมั้งเนี้ยยยย

[patee]

 

[Ramika]

ดันไว้ๆๆๆๆ

[เซ็งเป็ด]

ฝนตกเทลงมาอย่างจนลั่นป่า แต่เขาก็ไม่ลดละที่จะพยายามปีนขึ้นไปเก็บสมุนไพรห้ามเลือดให้กับผากอง ต้นไม้ที่ลื่นเพราะน้ำฝนทำให้ยากที่จะยื้อไว้ แต่ศรีเมืองก็ยังพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะเก็บว่านนั้นให้ได้มากที่สุด
แต่แล้วจู่ๆเขาก็หยุดและเงี่ยหูฟังอะไรบางอย่าง มีบางอย่างกระตุ้นความรู้สึกพะวงในใจของเขา

“ฟึ่บ!!!” ทันใดนั้นเองจู่ๆก็มีพญาเหยี่ยวตัวใหญ่ตัวหนึ่งถลาบินมาเกาะกิ่งไม้ที่ศรีเมืองเหนี่ยวอยู่ เขาตกใจเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นว่าพญาเหยี่ยวตัวนั้นไม่มีทีท่าตกใจกลัว ศรีเมืองจึงวางใจ
ระหว่างนั้นเองเขาสังเกตเห็นในอุ้งเล็บของพญาเหยี่ยวตนนั้น มีงูตัวหนึ่งกำลังขดเกลียวด้วยความเจ็บปวดเพราะกรงเล็บอันแหลมคมนั้น

มันดิ้นรนขดเป็นก้อนรัดแน่นเข้ากับขาของนก พญาเหยี่ยวกางปีกกว้างพยายามจะใช้จงอยปากจิก งูตัวนั้นก็หลบหลีกและสุดท้าย อาศัยช่วงเวลาที่เหยี่ยวพลั้งเผลอ มันอ้าปากกว้างและกัดเข้าที่ขาของพญานกอย่างแรงจนมันร้องด้วยความเจ็บปวดก่อนพยายามสลัดงูตัวนั้นออก

จากที่พญานกเป็นฝ่ายได้เปรียบ บัดนี้กลับกลายเป็นงูตนนั้นที่กำลังกอดรัดมันและพยายามจะรัดให้แน่นขึ้นๆจนปีกของนกสะบัดไปมาด้วยความเจ็บปวด

ศรีเมืองจ้องภาพนั้นไม่วางตา เขาใจหวิวๆเหมือนจะขาดใจไปด้วย และทันใดนั้นเองมือที่กำลังยึดกิ่งไม้ก็อ่อนแรงลง เขาปล่อยมือและร่างของศรีเมืองก็ร่วงหล่นลงมากระแทกพื้นอย่างแรง

“โอย!!” ศรีเมืองร้องเบาๆ โชคดีที่เบื้องล้างปูหนาด้วยใบไม้แห้งที่ซับน้ำฝน ทำให้พื้นนั้นนุ่ม

“ท่านสวามิน” เขาเผลออุทานขึ้นมาด้วยความลืมตัว

ใช่แล้วสิ่งที่รบกวนจิตใจของเขา ทำให้เขาพะว้าพะวงในตอนนี้คือผากอง ชายผู้ที่เขาทิ้งไว้ตามลำพังในถ้ำนั้น

“หรือจะเกิดอะไรขึ้นกับเขา” ศรีเมืองพูดพลางลุกขึ้นและเร่งฝีเท้ากลับถ้ำด้วยความร้อนใจ

[เซ็งเป็ด]

ร่างของพิทถูกพันล้อมไปด้วยงูนับร้อยนับพัน พวกมันรัดทุกส่วนของร่างกายเขา พิทรับรู้ได้ถึงความเย็นชืดของพวกมัน นางนาคยืนมองด้วยความสะใจ นิ้วมือทั้งสองข้างของนางบัดนี้กลายเป็นงูที่กำลังเลื้อยเขามาพันรวบคอของพิทจนเขาสำลักความเจ็บปวด

“ข้าจักให้เจ้าตายอย่างช้าๆ ได้ลิ้มรสความเจ็บปวดที่เนิ่นนานเหมือนที่ข้าได้รับ เจ้าพราห์มชั่ว”

พิททุรนทุรายแต่เขาก็ไม่สามารถขยับเขยื้อนได้แม้แต่น้อย ความเจ็บปวดนั้นทำให้เขาเกิดภาพนิมิต ภาพที่พญางูกำลังถูกครุฑใช้กรงเล็บฉีกร่าง ภาพน้ำตาของพญานาคตนนั้น เลือด และเสียงร้องที่โหยหวนด้วยความเจ็บปวด
และสุดท้ายดวงตาของพญานาคที่ส่งมาหาเขาด้วยความเว้าวอนขอความช่วยเหลือ ภาพแววตาที่กำลังบอกว่านางยังไม่อยากตาย เสียงแผ่วๆที่กำลังจะบอกว่า ให้ช่วยนางด้วย

“เจ้าเข้าใจความรู้สึกของคนที่กำลังจักตายหรือยัง โอ้ สวามินเอ๋ย ความตายมิได้น่ารังเกียจเช่นนั้นดอก แต่ชีวิตหลังความตายที่เจ้ากำลังจักพานพบนี่สิ ฮ่าๆๆ” เสียงหัวเราะด้วยความสะใจกรีดแทงเข้าไปยังก้นบึ้งของหัวใจพิท เขาเกลียดเสียงหัวเราะนั้น
แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากรอความตายและรอใครคนนั้น.........

“หยุดบัดเดี๋ยวนี้นะ ศรีปางตาล”และแล้วเสียงที่พิทรอคอยก็ดังขึ้น

 เสียงนั้นทำให้นางนาคหันหลังกลับไปมอง

“เจ้านั่นเอง มาทันเวลาดูเจ้าพราห์มนี่ตายพอดีสินะ”

“ปล่อยท่านสวามินบัดเดี๋ยวนี้” ชายผู้นั้นกำหมัดแน่น

คำร้องขอของเขามิอาจทำให้นางนาคละจากการพรากชีวิตของพิทอันหอมหวานนั้นได้ไม่ นางยังคงตั้งหน้าตั้งตาใช้นิ้วงูรัดตรึงร่างของพิทต่อไป

“เราเตือนเจ้าแล้วนางนาคชั่วช้า”

“หยุดใช้คำว่าชั่วช้ากับข้า” ทันใดนั้นทั้งถ้ำก็สั่นสะเทือน นางนาคหันขวับมาทางศรีเมืองที่ยืนจังก้าอยู่เบื้องหน้า

“ชั่วช้ากระนั้นรึ เจ้าบังอาจใช้คำว่าชั่วช้ากับข้ากระนั้นรึ” ศรีปางตาลกระชากนิ้วที่รัดคอพิทออกอย่างแรงจนร่างของพิทร่วงหล่นกระแทกพื้นราวใบไม้ร่วง

พิทฝืนมองภาพเบื้องหน้านั้นด้วยความยากลำบาก เขารู้สึกว่าลมหายใจสุดท้ายของเขากำลังจะหมดลงในอีกไม่ช้า

“ใครกันแน่ที่ชั่วช้า ใครกันแน่ที่ต่ำทราม ใคร!!!” นางตวาดลั่นจนถ้ำสะเทือน
งูนับร้อยที่พันร่างพิทอยู่บัดนี้ได้เลื้อยมุ่งหน้ามายังศรีเมืองตามเจ้านายของมัน

“เจ้าเป็นถึงพญาครุฑ เป็นบุตรของนางวินตาผู้สูงศักดิ์ แต่กลับมาหลงกลเป็นทาสรับใช้อ้ายพราห์มชั่วนี้ รวมหัวกันหลอกข้า เจ้ามันก็ชั่วช้ามิต่างอะไรไปจากข้าดอก”

“เจ้าก็รู้ดีนิ ศรีปางตาล ว่าข้าคือใคร เช่นนั้นเจ้าก็ย่อมรู้ดีว่าเจ้ามิอาจต่อกรกับข้าได้แม้แต่น้อย” ศรีเมืองซึ่งบัดนี้กลายเป็นอีกคนไปแล้วนั้นพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่ทรงอำนาจ

“ใช่ ท่านพระยาสุบรรณผู้ยิ่งใหญ่ กี่ภพกี่ชาติเผ่าพันธุ์ข้าก็มิอาจชนะพวกท่านได้ ความเป็นอมตะที่พวกท่านได้รับนั้นคือสิ่งที่พวกข้าไม่มี แต่ท่านลืมไปแล้วหรือว่า เผ่างูนั้นเมื่อเกิดอาฆาตขึ้นมาแล้วย่อมมิอาจมีสิ่งใดหยุดยั้งได้ ยิ่งกับอิสระตรีเช่นข้าแล้ว” นางกระหยิ่มยิ้มย่อง “ข้าจักทำให้ท่านได้รู้ว่า จงอย่าริขัดขวางคนอย่างข้า”

แล้วนางก็ยื่นนิ้วมือที่เป็นงูพุ่งเข้าใส่ศรีเมืองอย่างเร็ว จนร่างของเขาถูกตรึงแน่น ศรีเมืองยังคงยืนนิ่ง เขาจ้องตานางนาคไม่กะพริบ ดวงตาสีแดงเพลิงสว่างวาบขึ้นมาราวกับไฟโลกันต์

นางนาคเองก็จ้องตากลับ ดวงตาของนางนั้นเปล่งแสงสีเขียวมรกต

ทั้งคู่ต่างจ้องตาไม่ลดละ ลมพายุยิ่งโหมกระหน่ำพัดแรงขึ้นๆ

งูที่รัดตรึงร่างศรีเมืองนั้นกำลังค่อยๆฉีกร่างเขาออก แต่ศรีเมืองแข็งใจก่อนที่พลิกข้อมือคว้าคอของงูเหล่านั้นและกระชากพวกมันออกจนกระจุยกระจาย

เมื่อพ้นจากพันธะนาคีแล้วนั้น เขารวบรวมกำลังที่มีดึงคันธนูสีทองจากด้านหลัง พิทจำธนูคันนี้ได้ เขาเคยเห็นมันมาแล้วครั้งหนึ่ง

ทันทีที่นางนาคเห็นธนูนั้นนางก็กลายร่างเป็นงูเลื้อยไปตามซอกหินหนีออกไปนอกถ้ำ
ศรีเมืองไม่รอช้าเร่งตามนางออกไป จนทั้งคู่หายออกไปในสายฝนเบื้องหน้า

พิทรู้ตัวว่าเขาปลอดภัยแล้ว แต่ในขณะเดียวกันเขาก็รู้ว่าหมดเวลาของเขาที่จะมีชีวิตอยู่แล้ว ชาติภพนี้นางศรีปางตาลทำสำเร็จ นางพรากเอาชีวิตเขาไปได้

“เบื้องหลังความตายที่แสนเจ็บปวด” เขาหวนคิดถึงคำพูดของนางนาคก่อนจะค่อยๆหลับตา และดำดิ่งลงสู่ห้วงแห่งความตาย

[m_pop91]

ขอบคุณที่มาต่อให้นะครับ

[►MoNkEy-PrInCe◄]

อัพแล้นนนนน เอาเยอะอีก >O<

[เซ็งเป็ด]

นรกโลกันต์

ไอร้อนที่แผ่ซ่านไปทั่วบริเวณทำให้พิทต้องลืมตาขึ้นและพบว่าเขากำลังยืนอยู่ริมแม่น้ำสายหนึ่งที่ เบื้องหน้าของเขาเต็มไปเพลิงไฟสีแดงฉาน ไม่มีแม้สักแห่งที่ให้หลบเปลวไฟนั้นได้ เขามองออกไปสุดลูกหูลูกตา ทางเดินที่เต็มไปด้วยกรวดร้อนระอุ บางครั้งเปลวไฟก็ลุกโชติช่วงขึ้น เสียงอัคนีเต้นระริกราวกับเริงระบำ ไม่มีผู้คน ไม่มีสิ่งมีชิวิตใดๆเลยนอกจาก..............

“เรือ” ที่ปลายลำน้ำนั้นเองที่เขาเห็นเรือไม้เก่าลำหนึ่งกำลังตรงดิ่งมาที่พิท เมื่อเพ่งมองดีๆจะพบใครคนหนึ่งคลุมผ้าผืนมอซอทั้งตัวมีแค่มือที่โผล่ออกมา

เรือลำนั้นตรงมาหาเขาและเทียบจอด ในที่สุดชายในชุดคลุมก็เผยให้เห็นใบหน้าที่เหี่ยวย่น ใบหน้า แววตา และจมูกที่งองุ้มนั้นทำให้พิทนึกถึงนกแร้งที่แก่ชรา

“จงขึ้นเรือเถิด นายท่านกำลังรอท่านอยู่” เสียงที่แหบพร่านั้นเชื้อเชิญให้เขาลงมาในเรือ พิททำหน้าสงสัย นายท่านคือใคร แต่ก็ไม่ทันได้ถาม เขาเหมือนกำลังถูกบังคับให้ก้าวลงเรืออย่างไม่เต็มใจมากนัก

พิทนั่งลงตรงกาบเรือ ทันทีที่เขามองลงไปในแม่น้ำสายนั้นเขาก็ต้องตกใจ เมื่อพบว่ามีผู้คนมากมายที่ต่างพากันกระเสือกกระสนว่ายน้ำเพื่อที่จะข้ามไปฝั่งกระนู้น เหมือนกำลังนั่งเรือที่เต็มไปด้วยมนุษย์หรือนี่จะเป็นลำน้ำแห่งมนุษย์

“ขอข้าไปด้วย ขอข้าไปด้วย” มือมากมายต่างพากันรุมเกาะที่เรือ ชายแก่ที่ทำหน้าที่พายเรือใช้ไม้พายทุบตีพวกเขาเพื่อไม่ให้
เกาะลำเรืออย่างทารุณ

“พวกวิญญาณอนาถา ครั้นเป็นมนุษย์ทำกรรมหนักนัก ตายไปมิมีญาติผู้ใดใส่เบี้ยปากผี” เขาพูดเสียงยานคาง

“ที่นี่ที่ไหน” พิทถาม

“ฮ่าๆๆ จักที่ไหนได้เล่าท่าน หากมิใช่นรก”

“นรก!” พิทอุทาน “นี่ผมทำบาปหนักหรือครับถึงได้ตกนรกน่ะ” เขาพยายามนึกว่าที่ผ่านมาได้ทำกรรมอะไรไว้บ้าง ทำไมถึงไม่ได้ขึ้นสวรรค์

“หาเป็นเช่นนั้นไม่ ทุกคนที่ตายไม่ว่าจะดีจะชั่วล้วนแต่ต้องผ่านแม่น้ำทั้งห้า แลประตูนรกเพื่อไปหานายท่านทั้งนั้น” เขาพายเรืออย่างเชื่องช้าท่ามกลางผู้คนที่กระเสือกกระสนจะข้ามฝั่ง

“ผมไม่มีเงินจ่ายค่าจ้างให้นะ ทำไมถึงให้ผมโดยสารเรือมาหล่ะ”

ชายผู้นั้นไม่ตอบอะไรได้แต่ยิ้ม

“ลุง!!” พิทเรียกอย่างสนิทสนม “แล้วแม่น้ำทั้งห้าคืออะไรเหรอ”

“แม่น้ำทั้งห้าก็คือแม่น้ำที่จะนำพาวิญญาณทั้งหลายไปสู่นรก แม่น้ำสายที่เจ้าเห็นอยู่นี้คือแม่น้ำแห่งความโศกเศร้า” เขาเว้นจังหวะ “เจ้าลองหันไปมองเบื้องหลังของเจ้าสิ จักได้รู้ความจริงว่าทำไมถึงชื่อแม่น้ำแห่งความโศกเศร้า”

พิทหันหลังไปมองฝั่งที่เขาจากมา และต้องตกใจเมื่อพบว่ามีผู้คนมากยืนเบียดเสียดโบกมือร้องไห้โหยหวน ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เขายืนอยู่ตรงนั้นเพียงลำพัง

“พวกนั้นเป็นวิญญาณที่เพิ่งรู้ว่าตัวเองได้ตายไปแล้ว แลยังทำใจไม่ได้ อาลัยอาวรณ์ถึงญาติพี่น้องคนรัก ของรัก แลกิเลสทั้งปวงเมื่อครั้นยังมีชีวิต”

เขาพายเรือมาเรื่อยๆ พิทก้มลงมองแม่น้ำนั้นอีกครั้งซึ่งตอนนี้ไม่มีคนว่ายอีกแล้ว น้ำนั้นสีดำสนิทและดูเหมือนจะลึกจนไม่มีก้นบึ้งของลำน้ำ

 ในที่สุดชายแก่ก็พายเรือมาถึงทางแยกของแม่น้ำ

“แม่น้ำแห่งการคร่ำครวญ แม่น้ำสายนี้เกิดขึ้นจากน้ำตาของวิญญาณที่ท่านเห็นตรงฝั่งกระนู้น น้ำตาแห่งความอาวรณ์ เสียใจ หวาดกลัว และสิ้นหวัง มากมายจนท่วมเอ่อเป็นแม่น้ำสายนี้”

“คงเค็มน่าดูเน๊อะ” พิทคิดในใจเพราะน้ำตามีรสชาติที่เค็ม

เขานั่งเรือมาเรื่อยๆ แวบแรกเมื่อรู้ว่าตนเองตายเขายังไม่รู้ว่าต้องรู้สึกอย่างไร แต่พอเวลาผ่านไป ผ่านความเงียบอันยาวนาน เสียงไม้พายจุ่มตวัดน้ำเป็นจังหวะ ในที่สุดพิทก็รู้สึกอยากจะร้องไห้ขึ้นมาเหมือนกัน

เขาคิดถึงพ่อแม่ คิดถึงทิว คิดถึงการมีชีวิต แต่เมื่อใบหน้าของนางนาคศรีปางตาลลอยมาในความคิด พิทจึงเปลี่ยนใจ

“ตายซะก็ดี จะได้ไม่ตามมาหลอกหลอนกันอีก” เขาคิด

ไม่นานหลังจากผ่านแม่น้ำสายที่สอง พิทก็ต้องเผชิยหน้ากับแม่น้ำสายที่สาม แม่น้ำแห่งเพลิงโลกันต์ ชายแก่เล่าว่าแม่น้ำสายนี้เกิดขึ้นเพื่อขัดขวางวิญญาณชั่วที่มีมานะมุทะลุ มิให้ว่ายก้าวข้ามไปยังประตูนรกที่ลึกที่สุดได้

ในครั้งแรกที่เห็นพิทคิดว่ามันคงจะร้อนน่าดู เพราะแม่น้ำทั้งสายเต็มไปด้วยเปลวไฟคล้ายลาวาที่ลุกโชติช่วง แต่ทันทีที่เข้ามาถึง กลับรู้สึกเพียงแค่ไออุ่นเท่านั้น

“ไม่ร้อนเลยอ่ะ” เขาเปรย

“เพลิงนี้มิอาจระคายผิวผู้ประเสริฐได้ดอก” ชายแก่พูด

“งั้นแปลว่า ผมจะได้ขึ้นสวรรค์เหรอ” พิทยิ้ม....




เมื่อผ่านแม่น้ำแห่งเพลิงโลกันต์มาได้ ก็มาถึงแม่น้ำอีกสาย จากที่มีแต่ความเงียบงันเมื่อครู่ ทันทีที่ผ่านแม่น้ำสายนี้ พิทกลับได้ยินเสียงโหยหวน กรีดร้องสาปแช่ง และด่าทอ

“นี่คือแม่น้ำแห่งความเกลียดชัง เกิดจากบรรดาวิญญาณที่ทำกรรมชั่วช้าแต่ตายก่อนอายุขัย จักต้องรอจนกว่าเวลาแห่งการสิ้นอายุขัยมาถึง จึงจะได้ข้ามไปยังแม่น้ำอีกสาย”

พิทนั่งอยู่ในเรือลำนั้น ยิ่งเรือพายผ่านแม่น้ำแห่งความเกลียดชังลึกไปเท่าไหร่ เสียงสาปแช่งก่นด่านั้นก็ยิ่งดังมากขึ้นมากขึ้น จน
ในที่สุดพิททนไม่ไหวถึงขนาดปิดหูตัวเอง แต่ถึงจะปิดหูแน่นเท่าไหร่เสียงนั้นก็ยังดังอยู่ในหัวเขาอยู่ดี


และก่อนที่ความอดทนพิทจะหมดลง เขาก็พบกับความเงียบสงบอีกครั้ง เสียงนั้นหายไปเหมือนใครถอดปลั๊กวิทยุที่เปิดจนลำโพงแทบแตกออก พิทเปิดหู ถอนหายใจเฮือกใหญ่

“ทำดีมาก” ชายแก่พูด “หลายคราที่วิญญาณที่ข้าพาโดยสารมาอดรนทนไม่ไหว ผรุสวาทด่าทอออกมาอย่างเสียมิได้ ครานั้นวิญญาณมันผู้นั้นจักต้องตกลงไปในแม่น้ำสายนั้นแลปล่อยให้ก่นด่าจนกว่าจะสิ้นอายุขัยอีกภพอีกชาติหนึ่ง”

ทันทีที่ชายแก่คนนั้นพูดจบ พิทถึงขนาดกลืนน้ำลายลงคอเฮือกใหญ่

“เกือบไปแล้วมั้ยหล่ะ”

เรือลำเก่าพายผ่านแม่น้ำที่เงียบสงบอีกครั้ง แม่น้ำสายที่ห้าแม่น้ำแห่งการลืมเลือน

ชายแก่หยุดเรือที่ที่บริเวณเกือบถึงฝั่ง เขาหันมาบอกว่าพิทจะต้องข้ามแม่น้ำสายนี้ด้วยตนเอง เขาไม่สามารถพายเรือไปส่งให้ถึงฝั่งได้

แม่น้ำสายนี้มีบริเวณที่ข้ามไปยังฝั่งได้สามแห่ง

ผู้ที่ทำแต่กรรมดีจะได้ข้ามแม่น้ำโดยใช้สะพาน

ผู้ที่ทำกรรมดีพอๆกับกรรมชั่วจะได้ข้ามในบริเวณน้ำตื้น

ส่วนผู้ที่ทำแต่กรรมชั่วจะได้ข้ามบริเวณน้ำลึกท่วมหัวที่เต็มไปด้วยอสรพิษ

พิทนั้นชายแก่ได้เทียบเรือที่ตีนสะพาน เขาหันมายิ้มก่อนจะกล่าวขอบคุณชายแก่นั้นด้วยความซึ้งใจ

“เดินไปสุดปลายสะพาน ท่านจักเห็นประตู ก่อนถึงประตูจะมีปิศาจชายหญิงคอยตักน้ำให้ท่านดื่ม จงดื่มน้ำนั่นเสียก่อนจักเข้าประตู”

ชายแก่ผู้นั้นค่อยๆใช้พายดันเรือให้ถอยออกไป ไม่นานนักเขาก็หลับไปในสายหมอกที่ดำทะมึน

[nunnan]

  คนแต่งมาต่อแล้้ววววว
อยากอ่านต่ออออออออออ 

[SenzaAmore]

เรื่องนี้สุดยอดมากจริงๆ เล่าถึงนรกได้น่ากลัวยังไงไม่รู้
ลุ้นแทนจริงๆว่าแต่..พิทต้องไปเจอใครน่ะ อยากรู้จัง

มาต่อเร็วๆน้าา 

[lillapinn]

 

[bun]

ต้องผ่านหลายด่านมากกว่าจะไปถึงนรก
แล้วพิทจะเป็นอย่างไรต่อไป

[Naenprin]

โอ๊ะ มีฉากในนรกด้วย แต่กว่าจะถึงนะนานมาก

แล้วจะมีอะไรเกิดขึ้นอีกไหมนะ

[changnoy]

น้ำที่ดื่มใช่น้ำลืมเลือนรึเปล่าเนี้ย บางทีการลืมก็เป็นสิ่งที่ดี แต่บางครั้งการลืมก็ทำให้เราต้องเริ่มต้นใหม่ศึกษาใหม่ ค้นหาใหม่ ขอบคุณที่มาต่อค้าบ ขอยาวอีกๆ

[mentholss]

เง้ออออออ
ย้อนเวลาอยู่ดีๆ ต้องลงไปนรกซะได้

[•♀NoM!_KunG♀•]

รวดเดียวจบ เสียใจมากที่อ่านช้าาTT

แต่น่อจากนี้จะอ่านตลอดไป อ่านครั้งแรกก้อขนลุก

แถมน้ำตาไหลบ่อยมากที่อ่านนน

รอๆน้า

[carenaka]

รวดเดียวจบ สี่ ชม จะรอตอนต่อไปนะค่ะ มาต่อเร็วๆ นเะ ชอบแนวนี้มาก ยังอินกับอีกเรื่องที่คุณเขียนอยู่เลย ว่าสิ้นเดือนจะสอย อีบุ๊ค อยู่ หุหุ

[Ramika]

มีหน้าที่ดัน ก็ดันต่อไป

[LifeTime]

  สนุกสนนมากมายรอๆๆ