ตอนนั้นผมกำลังวาดรูปอยู่ การวาดรูปคือชีวิตของผมเลยก็ว่าได้ ผมมีความสุขทุกครั้งที่ผมได้วาดมันได้ทำมัน และจะอารมณ์เสียทุกครั้งที่มีคนมาขัด
แต่วันนั้นผมอารมณ์เสียไม่ลง . . “มังกร”
เสียงซีเรียสสุดๆของไนท์ทำให้ผมต้องเงยหน้าขึ้นมาจากงาน “อะไรวะ”
“กูว่า . . ต้องเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแน่ๆ”
“ทำไม”
“กูเห็น . . พี่แมท ตามหลังพวกวิหคดำไปไหนก็ไม่รู้ว่ะ”
“ว่าไงนะ” ผมวางมือทันทีแล้วก็รีบรุดออกไปจากห้อง
จากที่ได้ยินชื่อแก๊งนี้แรกๆจากไอ้แมท หลังๆผมก็ได้ยินบ่อยและก็รู้เลยว่าไอ้เชี่ยแมทโคตรจะไม่ชอบขี้หน้าแก๊งนี้เป็นอย่างมาก ผมคิดอย่างร้อนใจกังวลไปหมดว่าจะทำยังไงต่อไปดี เพราะตอนนี้แมทมันอยู่คนเดียว . .
นิสัยของแมทเป็นพวกกล้าบ้าบิ่น ไม่ค่อยคิดหน้าคิดหลังอยากทำอะไรก็ทำ แม้จะติดตลกและก็ร่าเริง แต่ไอ้ความเลือดร้อนและไม่ไว้หน้าใครในบางทีก็ไม่สามารถกลบเกลื่อนด้วยความสดใสที่มันแสดงออกมาภายนอกได้
บอกตามตรง ครั้งนี้ผมโคตรจะกังวล กังวลที่สุด . .
วิหคดำมันอันตราย . .
“มึงจะเอาไง” แอร์ถามผม ทุกคนในชายโฉดถามผม
ผมหายใจเสียงดัง แล้วก็ตัดสินใจ “ยังไงก็ต้องตามไปช่วยมัน”
โชคดีที่มีคนเกาะติดรถของไอ้แมทไป มันไม่ได้ไปที่ไหนไกลเลย เพราะที่นี่คือคอนโดของมันเองแท้ๆ แล้วทำไมต้องมีพวกวิหคดำนั่นด้วย . . ทำไมวะ
จนกระทั่งผมมาถึงชั้นที่เป็นชั้นของแมทกับขวัญใจของมัน ผมก็ถึงกับต้องตกตะลึงเมื่อรู้ว่ามีเสียงดังดังมาจากห้องของขวัญใจไอ้แมท
และไม่มีเหตุผลอะไรที่แมทจะต้องไม่อยู่ตรงนั้น . .
ผมวิ่งไปที่ห้องนั้นอย่างไม่คิดชีวิต ทั้งเสียงดัง ทั้งอันตรายแบบนั้นไอ้แมทคนเดียวมันจะสู้ไหวได้ไง . .
ทันทีที่ผมไปถึง . . ผมก็ต้องพบกับวิหคดำเกือบสิบคน รุมล้อมไอ้แมทไว้คนเดียว และสภาพของมันตอนนี้ . . ไม่ต่างอะไรกับคนที่ค่อนข้างเสียเลือดไปมาก
มันถูกแทง . .
ผมไม่คิดอะไรทั้งนั้น ผมก้าวผ่านมันไปหมายจะไปจัดการไอ้คนที่มันทำร้ายเพื่อนของผม แต่ผมกลับโดนไอ้แมทจับขาของผมไว้
“มึง . .” ผมจะพูดมันก็ยังลำบาก ผมกล้ำกลืนมองดูสภาพมันอย่างฝืนจิตฝืนใจ “ . .จัดการให้หมดอย่า . . อย่าให้เล็ดลอดไปได้ . . สักคนนะ”
“คำสั่งหัวหน้า . . กูไม่ขัดหรอก” ผมรีบส่งสัญญาณบอกให้เพื่อนพาไอ้แมทไปโรงพยาบาล ส่วนผมกับคนอื่นที่เหลือจัดการกับไอ้พวกที่อยู่ตรงหน้านี่
ดูเหมือนพวกมันจะอยากหนีไปที่อื่นมากๆ และผมกับพวกมันก็ทำให้สภาพห้องเละตุ้มเป๊ะและข้าวของก็กระจัดกระจาย
ผมจำมันได้ . . ไม่มีวันลืม
ไอ้เชี่ยเหม . . มีดอยู่ในมือของมัน
ผมจัดการกับพวกมันจนเหนื่อยหอบ . . และพวกมันก็คงจะเหนื่อยเช่นกัน เลยพากันหนีหัวซุกหัวซุนไปกันคนละทิศละทาง . .
ผมไม่รอช้า แบกสังขารที่เพิ่งโดนยำมาไปหาไอ้แมทที่โรงพยาบาลทันที
ผมคิดว่ามันจะปลอดภัยเหมือนทุกครั้ง
ผมคิดว่ามันจะแค่มีผ้าพันแผลนิดหน่อย
ผมคิดว่ามันคงไม่ได้เจ็บปวดอะไรมากมาย
แต่ใครจะรู้ . . ว่าผมคิดผิดถึงหน้าห้องผู้ป่วยฉุกเฉินที่มีคนของชายโฉดยืนอยู่กันเต็มไปหมด ผมรีบแหวกทางหมายที่จะเข้าไปในห้องนั้น เข้าไปหามัน . . แต่ดันมีใครบางคน . . ขวางทางเอาไว้ซะก่อนที่ผมจะได้เดินไป
ไอ้ไนท์
มันน้ำตาไหลพราก . . ไหลไม่หยุด . . ไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย ผมตะลึงงันกับภาพที่ได้เห็น มันทำให้เลือดในหัวใจของผมชาไปมากกว่าครึ่ง
ผมรู้สึกเหมือนโลกนี้กำลังจะดับวูบ ตอนที่ผมได้ยินคำนั้นจากปากไนท์ . . “หมอบอกพี่แมทจะไม่รอด”
ผมไม่อยากได้ยินคำนั้น . . ผมผลักมันทิ้งให้พ้นทางไปอย่างหงุดหงิดทั้งๆที่ตัวเองก็สั่นงันงกไปทั้งตัวและก็ช็อคเหนือคำบรรยาย ผมอยู่ในสภาพที่ตกใจมากจนขาดสติและก็ไม่อยากฟังคำของคนอื่นคนใด . .
ผมผลักประตูเข้าไป . . ได้ยินเสียงของลินร้องไห้ . .พ่อกับแม่ของไอ้แมทร้องไห้ . . ทุกคนร้องไห้กันหนักมาก จนกระทั่งแม่ของแมทเป็นลมล้มลงไป พ่อของแมทเลยเข้าไปพยุงและก็พาตัวออกมา
ผมเดินเข้าไปหามันช้า ๆ . . สายระโยงระยางกับเลือดสีแดงที่มีอยู่มากมายนั้นไม่ได้เหมาะอะไรกับมันเลยสักนิด
ไม่เหมาะเลยแม้แต่นิดเดียว
“มังกร ฮือออ” ลินร้องไห้จนหมดแรง . . ร้องเรียกผมราวกับหาที่พึ่ง แต่สายตาของผมนั้นจ้องมองไปที่ไอ้แมท เพื่อนรักของผมคนเดียวเท่านั้น
ใบหน้ามันซีดเซียว และอ่อนระโหยโรยแรงที่สุด
“มึง . .” ผมเอื้อมมือไปหามัน ผมเพิ่งรู้ว่ามือของผมสั่นแค่ไหน
มันลืมตาขึ้นมาช้าๆ . .ยิ้มนิดๆและหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า “พวกนั้น . .หลุดไปมั้ย” เสียงแหบพร่าและก็เบาหวิวของมันทำให้ผมต้องทรุดตัวลงไปนั่งข้างเตียงแล้วเงี่ยหูฟัง
มันคงจะหมายถึงพวกวิหคดำ “ . .ไม่มีหลุด”
“หึ” มันยิ้มอีกครั้ง มันเป็นยิ้มที่สร้างขึ้นมาอย่างยากลำบาก “ . . มึงเก่ง”
ผมเสหน้าหนีมองไปทางอื่นนอกจากใบหน้าของไอ้เชี่ยแมท . . สายตาของผมไปเจอะเข้าอย่างจังกับแผลสดที่มันเพิ่งโดนมาหยกๆ
นั่นทำให้ผมรู้สึกอยากฆ่าตัวเองทิ้ง . .
ทำไมผมไม่มาให้เร็วกว่านี้
“อย่าโทษ . . ตัวเอง” มันบอกอย่างกับรู้ว่าผมคิดอะไร “กู . . มีเรื่องจะคุยด้วย”
“กูไม่คุย” ผมลุกหนีทันที . . บรรยากาศที่ผมเกลียด บรรยากาศที่ผมไม่อยากพบเจอ ผมจะอยู่ทำไม . .
เพราะสิ่งที่ไอ้แมทมันกำลังจะพูด . . ไม่ได้ต่างอะไรกับการสั่งเสีย
“ . .กูขอร้อง”
น้ำตาหนึ่งหยดหยดลงแหมะที่พื้นของห้องฉุกเฉิน ผมปาดมันทิ้ง พยายามกล้ำกลืนฝืนทนเอาไว้ที่สุด ก่อนที่จะหันกลับไป
“มีอะไร”
“มา . . นี่” มันเรียกผมให้เข้าไปอยู่ใกล้ๆ ผมกลืนน้ำลาย พยายามรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีให้เดินไปหามันไหว ทำไมตอนนี้แค่สองสามก้าว มันช่างดูห่างไกลหลายหมื่นกิโล
ผมนั่งยองๆข้างๆเตียงที่เดิมอีกครั้ง เงี่ยหูฟังคำพูดของแมท
“ดูแล . . ลินด้วย”
. . .
“รักลิน. . ให้เหมือนกับ . . ที่กูรัก”
. . .
“อีกสองวัน . . วันเกิดมึง”
. . .
“กูขอโทษ . . กูคงอยู่ด้วยไม่ได้”
“ไอ้ . . เหี้ย” ผมกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่อีกต่อไป . . “มึงต้องอยู่สิ วันเกิดมันเป็นวันสำคัญของคนๆหนึ่งเลยนะ”
“ฮะๆ” มันแค่นหัวเราะออกมา “ขอโทษนะ”
“ถ้ากูรั้งมึงไว้ . . มึงจะไม่ไปใช่มั้ยเพื่อน” ผมพูดอย่างสุดจะกลั้น น้ำตาของผมไหลพรั่งพรูออกมา “กูจะไม่ปากแข็งอีกแล้ว มึงอย่าไปเลยนะ มึงอยู่กับกูก่อนนะ กูจะช่วยมึงจีบคนๆนั้น กูจะห้อยน้ำเต้าหู้แทนมึงทุกๆวันเลยก็ยังได้ ขอแค่ . . มึงอย่าไป”
“ว่าจะพูด . . เรื่องนี้”
. . .
“ฝากดูแล . .เค้าที”
. . .
“เค้าชื่อ. . เจ้านาย กูชอบเค้ามาก”
“ลินเกลียดมัน!” ลินร้องตะโกนแทรกขึ้นมาจนลั่นห้อง “ลินเกลียดมัน! มันทำให้พี่แมทเจ็บ!”
“ไม่ใช่ . . ซักหน่อย”
. . .
“พี่สมัครใจ . . ช่วยเค้าเอง”
หรือที่มันต้องเจ็บแบบนี้ . . ก็เพื่อปกป้องคนๆนั้นของมัน
มันช่างโง่อะไรอย่างนี้
. .
เขาคนนั้นไม่รู้จักมันด้วยซ้ำไป “กูเท่ . . ใช่มั้ย”
ผมเอามือปิดหน้า . .เสียใจ เสียใจที่สุดในชีวิต “ไม่เลย . . ไม่เลยไอ้สัด”
“อย่างน้อย . . ก่อนที่กูจะตาย . . กูก็ยังได้รู้จักความรักนะ”
. . .
“มึงจะดูแลเค้า . . ให้กูใช่มั้ย”
. . .
“รอบตัวเค้า . .มีแต่คนอันตราย”
. . .
“กูขอร้อง . . สัญญากับกูสิ”
“ไอ้เหี้ยเอ๊ย” ผมปาดน้ำตา รีบเอามือมันมากุม “. .กูสัญญา”
“ดีมาก . .” มันยิ้มในที่สุด ยิ้มกว้างสุดๆตามแบบฉบับของมัน “ลิน . .” แมทเรียกน้องสาวของตัวเอง “บอกพ่อกับแม่ . . ว่าพี่ขอโทษ”
“ไม่นะพี่แมท อย่าพูดกับลินแบบนี้ อย่าพูดกับลินแบบนี้! ไม่นะ . .”
“เป็น . . เด็กดีนะ”
ลำตัวและการหายใจของแมทเริ่มกระตุกวูบ ผมกับลินสะดุ้งไปพร้อมๆกัน กลัวว่าแมทจะไปจากพวกเรา . .
“ส่วนมึง . .ไอ้เหี้ยมังกร”
. . .
“มึงเป็นเพื่อนที่ดี . . มึงเป็นเพือน . . ที่กูรักที่สุด”
. . .
“ขอบใจมากๆ”
เสียงของแมทแผ่วลงเรื่อยๆ นั่นยิ่งทำให้ผมกับลินร้องไห้หนักมากขึ้นเรื่อยๆ
วินาทีนั้นผมอยากเอาอายุขัยของผมทั้งหมดแลกกับลมหายใจของแมท . . เพื่อต่ออายุของมัน “มึงสัญญาแล้วใช่มั้ย . .” แมทหลับตาพริ้ม ราวกับเตรียมพร้อมที่จะจากไป
ไม่นะ . . ได้โปรดเถอะ “ถ้ามึงทำได้ดี . . กูจะส่งนางฟ้าลงมาให้”
. . . กูไม่อยากได้
“จะวันเกิดมึงแล้ว . .”
. . .
“. . กูคงจะส่งของขวัญมาให้มึงในวันนั้น”
. . .
“. . .อย่าร้องไห้เพราะกูเลยนะ”
นั่นเป็นประโยคสุดท้าย . . ก่อนที่แมทจะจากผมไป . . และหลับใหลตลอดกาล . .
แมทหลับอย่างสงบโดยมีผมที่ยังคงช็อคอยู่ตรงนั้น . . ความวุ่นวายรอบๆกายกลายเป็นสิ่งที่ผมไม่รับรู้อีกต่อไป ไม่ว่ากี่นาทีต่อมา
กี่ชั่วโมงต่อมา
กี่วันต่อมา
และอีกกี่เดือนต่อมา
ผมกลายเป็นคนเย็นชา พูดน้อย ยิ้มน้อย จมปลักอยู่กับความคิดของตัวเองที่เศร้าโศกเสียใจเรื่องเพื่อนรักที่เพิ่งจากไป . .
ไม่มีอีกแล้ว . . รอยยิ้ม
ไม่มีอีกแล้ว . . ความซื่อสัตย์ของเพื่อนที่เคยแสดงต่อกัน
ไม่มีอีกแล้ว . . เพื่อนและพี่ชายที่แสนดี ผมคิดถึงมัน . .
ในวันเกิดผม . . สองวันถัดมาหลังจากที่แมทจากไป . . ผมยังคงทำภารกิจที่ไอ้แมทฝากฝังไว้ให้อย่างเหม่อลอย นั่นก็คือห้อยน้ำเต้าหู้ที่หน้าห้องของคนๆนั้นของมันที่มันฝากให้ผมดูแล
พอผมถึงชั้นที่แมทเคยอยู่ ผมกลับได้ยินเสียงใสดังขึ้น
“แม่งเอ๊ย จู่ๆก็กลับมาเจอห้องพัง” เสียงบ่นอย่างหัวเสียดังขึ้น “ใครทำวะ ไอ้เชี่ยธี มึงไปสืบดิ๊”
“ได้เลย”
“ก็ดีนะที่จะจากห้องนี้ไปสักพักหนึ่ง มันดูไม่ค่อยปลอดภัยน่ะ”
ผมที่แอบดูอยู่เห็นแฝดคู่หนึ่งกับคนๆหนึ่ง . .
ผมจ้องมองเขาราวกับถูกสะกดจิต
เรือนผมสีน้ำตาล ตัวสูง ผิวขาว หน้าตาหล่อแบบหวานๆ . .
. . คนนี้เหรอวะแมท? “ดูท่าไอ้นายจะไม่อยากจากที่นี่ไปนะ มันชอบน้ำเต้าหู้ที่นี่นี่หว่า”
“หุบปากเชี่ยธี” ขวัญใจของแมทตวาดฉับ “เชี่ยธัญเรียกช่างมาซ่อมให้กูด้วย กูรักที่นี่ที่สุดในบรรดาคอนโดทั้งหมดของกูแล้ว”
“ได้เลย”
“ปีใหม่ทั้งที แดกไหนดีวะ”
“ทองหล่อ เอกมัยมั้ย”
“เลือกมาสักที่ กูตามใจมึงอยู่แล้วเจ้านาย”
สามคนนั้นเดินผ่านผมไป . . ผมที่แอบอยู่รู้สึกว่าตัวเองมือสั่น
ผมรู้สึกโกรธคนๆนั้น . .
โกรธที่เค้าไม่รู้ว่าเพื่อนผมต้องมาตายเพราะปกป้องเค้า
โกรธที่เค้ายังยิ้มระรื่นอยู่ได้ทั้งๆที่มีคนร้องไห้มากมายแค่ไหน
ผมโกรธ . . โกรธอย่างไม่มีเหตุผล
แต่กลับเกลียดไม่ลง . . ถึงแม้ปากจะเคยบอกคนอื่นๆ แต่ใจกลับต่อต้าน
เพราะคนๆนี้คือคนที่เพื่อนที่ผมรักที่สุดมันรัก . .
ผมต้องดูแลเค้า
ผมต้องทำตามสัญญา
ตอนที่เจ้านายเดินผ่าน สายลมเบาหวิวพัดวูบผ่านใบหน้าของผมไป . .
ผมไม่มีวันได้รู้ . .
ว่าคนๆนี้ . .. . คือคนที่แมทส่งมาให้เป็นของขวัญวันเกิดของผมกระหน่ำพิมพ์อย่างบ้าพลัง ย๊าก