Lesson 57
( Show Part )
“พวกคุณเป็นใคร”
“จำพี่ไม่ได้หรอคิม พี่โชว์ไง นี่ก็วินกับเฟียร์ไง” เป็นไปไม่ได้ น้องจำอะไรไม่ได้เลยงั้นหรอ
“ขอโทษนะครับ...แต่ผมไม่รู้จักพวกคุณ” คิมพูดจบทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบทันที ผมกำลังโกรธ...โกรธตัวเองที่เป็นต้นเหตุที่ทำให้คิมต้องอยู่ในสภาพแบบนี้
“ไอ้วินตามหมอที”
“อ่า เออๆรอแปป” พูดจบไอ้วินก็รีบวิ่งออกไปส่วนผมก็ยืนมองคิมอย่างไม่วางตาและดูเหมือนว่าน้องจะระแวงผมมากๆด้วย เหมือนคนไม่เคยรู้จักมาก่อนจริงๆ หลังจากนั้นไม่นานหมอก็เข้ามาในห้อง
“เป็นยังไงบ้างครับ”
“หมอครับ ทำไมผมถึงมาอยู่โรงพยาบาลล่ะครับ ผมเป็นอะไรหรอ” น้องถามหมอครับแต่ไม่ถามผม
“คุณกรีดข้อมือตัวเอง แล้วญาติคุณไปเจอก็เลยนำตัวส่งโรงพยาบาลครับ” น้องอึ้งไปชั่วขณะหนึ่ง เหมือนจะไม่เชื่อว่าตัวเองเป็นคนทำ
“ผมเนี่ยนะ กรีดข้อมือตัวเอง” คุณหมอไม่พูดแต่พยักหน้าแทน
“หมอถามอะไรหน่อยสิครับ”
“ครับ”
“คุณอายุเท่าไหร่แล้วครับ”
“17 ครับ กำลังหาที่เรียนอยู่ด้วยดันมาป่วยซะนี้” ผม วิน เฟียร์ อึ้งกันเป็นแถบๆ จะบ้าหรออายุ 17 ตอนนี้คิมอายุ 21 แล้วนะ ความจำจะหายไปถึง 4 ปีเชียวหรอ
“คนไข้อายุจริงๆเท่าไหร่ครับ” คุณหมอหันมาถามผมเบาๆครับ
“21 ครับ” พูดจบคุณหมอก็มีสีหน้าเครียดขึ้นมาทันทีครับ
“คงต้องขอให้ญาติช่วยผู้ป่วยด้วยนะครับ ความทรงจำที่หายไป 4 ปีนี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆเลยนะครับ คงต้องค่อยๆพาผู้ป่วยไปตามสถานที่ต่างๆที่มีความทรงจำดีๆ เดี๋ยวความทรงจำก็จะเริ่มกลับมาเองครับ”
“นานแค่ไหนครับหมอ” ผมถามต่อ
“ขึ้นอยู่กับผู้ป่วยครับ...หมอขอตัวก่อนนะครับ พอดีมีเคสด่วน” พูดจบหมอก็รีบร้อนรนออกไป ผมก็คอตกสิครับงานนี้เพราะต้นเหตุมันเป็นผมเต็มๆเลย ไอ้บ้าเอ้ย!!!
“พวกคุณเป็นใครครับ...แล้วแม่ผมล่ะครับ”
“จะตอบยังไงดี เอาเป็นว่าตอนนี้คิมรู้แค่ว่าพี่ชื่อโชว์ ส่วนคนนี้ชื่อวินเป็นเพื่อนพี่ ส่วนคนนั้นชื่อเฟียร์เป็นเพื่อนของคิม” ผมแนะนำคนที่คุ้นเคยให้รู้จัก
“เฟียร์หรอ...ขอโทษนะครับ ผมไปรู้จักกับคุณตอนไหน” น้องถามมาด้วยหน้าตาใสซื่อมากครับ ปราศจากก่อนหน้าความจำเสื่อมโดยสิ้นเชิง ก่อนหน้านี้น้องมีสีหน้าเจ็บปวดและทุกข์ทรมานตลอดเวลาที่ผมเจอน้อง
“เอ่อ เอาไว้เราค่อยคุยกันดีกว่านะ” ผมบอกน้องแล้วจากนั้นผมก็ขอให้วินกับเฟียร์กลับไปพักที่โรงแรมที่จองไว้ก่อน ทางนี้ผมจะดูแลเอง
“พี่...เอ่อ...พี่…”
“โชว์ครับ” น้องทำหน้าอายๆที่จำชื่อผมไม่ได้ แต่ผมก็ไม่ถือสาหรอกครับ
“ผมเป็นอะไร พี่โชว์ช่วยบอกผมหน่อยได้ไหม” น้องถามผมเสียงเศร้า
“พี่ว่าคิมยังไม่พร้อมจะฟังอะไรตอนนี้หรอกนะ...อยากเข้าห้องน้ำไหมเดี๋ยวพี่พาไป” น้องก็พยักหน้าผมก็เตรียมจะพยุงน้องขึ้น
“อ้าวไมไม่ลุกล่ะ”
“…” น้องไม่ตอบแต่ออกอาการเลิ่กลั่กทางสีหน้าแทน
“ลุกมาสิครับ เร็ว” ผมเร่งน้อง
“พี่...ผมขยับขาไม่ได้ มันเหมือนไม่ค่อยรู้สึกด้วยอ่ะพี่” ผมใจหายวาบทันที อย่าบอกนะว่าน้องพิการ ผมหยิกขาน้องไปเต็มแรงเลยครับ
“เจ็บไหมครับ” ผมภาวนาขอให้น้องตอบว่าเจ็บ
“มันรู้สึกนิดหน่อยอ่ะพี่ เบากว่ามดกัดอีก” ผมกดออดเรียกนางพยาบาลแทบไม่ทันเลยครับ ทำไมน้องถึงเป็นขนาดนี้
“รอหมอแปปนึงนะ” ผมบอกน้อง จากนั้นไม่ถึงอึดใจพยาบาลก็เปิดประตูเข้ามาผมก็บอกให้ตามหมอด่วน ผมร้อนใจมากๆเลยครับตอนนี้ ผมกลัวน้องจะเดินไม่ได้ตลอดไป กระทั่งหมอมาตรวจอาการน้อง
“คิมเป็นยังไงบ้างครับ”
“อื้ม หมอคิดว่าไม่น่าจะถึงขั้นอมพฤกษ์ แค่อาจจะเป็นอาการชาชั่วคราวแค่นั้น อาจจะใช้เวลาในการฟื้นฟูนิดหน่อย แต่คงไม่นานครับ” เฮ้อ โล่งอกไปครับ ดีแล้วครับที่น้องไม่ได้เป็นอะไรมากมาย
“ขอบคุณครับคุณหมอ”
“ไม่เป็นไรครับ...ถ้าไม่มีอะไรแล้วหมอขอตัวนะครับ” พูดจบหมอก็เดินออกไป ส่วนผมก็หันไปมาสนใจกับตัวน้องต่อที่ตอนนี้นั่งตีหน้าเศร้าไปเรียบร้อยแล้ว
“โอ๋ เป็นอะไรครับ” ผมเดินไปโอบน้องไว้หลวม แต่น้องมีอาการสะดุ้งและพยายามขยับหนีผมอย่างรุกรี้รุกรน
“จะขยับหนีไปไหนหืม....ฟอด” เรียบร้อยผมไปหนึ่งดอก น้องหน้าแดงแป๊ดเลยครับ คงจะอาย ฮ่าๆๆๆๆๆ น่ารักจริงๆ
“พี่...ผมเป็นผู้ชายนะ” น้องบอกแบบเขินๆ ดูจากอาการคงจะไม่ค่อยชอบ(หรือเปล่าวะ?)
“แล้วไง...ไปเข้าห้องน้ำดีกว่าไป” พูดจบผมก็อุ้มน้องเลยครับ
“เฮ้ย พี่โชว์อะไรอ่ะ ปล่อยผมลงนะ” น้องโวยวายแล้วก็ตีหลัง ทุบหัวผมมั่วไปหมด
“อย่าดื้อสิ พี่จะพาไปเข้าห้องน้ำไงครับ” บอกไปก็เท่านั้นน้องไม่ฟังผมแถมตีผมซะจนระบม กว่าจะถึงห้องน้ำก็เอาซะเกือบแย่เลยทีเดียว
“อ้าว แล้วพี่อยู่ทำไมอ่ะ”
“เอ้า ก็อยู่คอยช่วยไง”
“ไม่เป็นไรน่าพี่” น้องพยายามเอามือดันให้ผมออกจากห้องน้ำ
“ช่วยเหลือตัวเองได้หรือไง” ผมก็ไม่ยอมขับถอดกางเกงน้องออกแล้วก็ปล่อยนั่งลงตรงชักโครก แล้วก็ยืนดูเลยครับ อันนี้ตั้งใจแกล้ง อิอิ
“พี่จะมายืนดูทำไม...ออกไปนะ” น้องอาละวาดตีโพยตีพาย
“จะหวงทำไม มากกว่านี้ก็เคยมาแล้ว” เมื่อผมพูดออกไป น้องก็หน้าเปลี่ยนสีเลยครับ
“หมายความว่าไง มากกว่านี้ก็ทำมาแล้ว”
“ก็เข้าไปอยู่ในตัวมาแล้วอ่ะดิ” เหอๆ แค่นั้นแหละครับ โดนฉีดน้ำเปียกหมดเลย ก็ผมพูดเรื่องจริงนิ ผมผิดอะไรจนิงไหมครับ หลังจากที่การเล่นของเราจบลง(หรอ)ผมก็จัดการเปลี่ยนชุดใหม่ทั้งผมและน้อง แล้วก็พาน้องไปนอนที่เตียง
“พี่...พี่จะบอกผมได้หรือยังว่าผมเป็นอะไร แล้วผมไปรู้จักกับพี่ตอนไหน” น้องถามผมขึ้นเมื่อผมวางน้องลงบนเตียง
“เอาไว้เดี๋ยวพี่จะเล่าให้คิมฟังนะ...แต่ตอนนี้คิมต้องนอนพักผ่อนก่อนรู้ไหม…จุ๊บ” ผมขโมยจุ๊บปากน้องตอนเผลอ น้องก็เขินจนต้องเอาผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้าไว้ น่ารักจริงๆเลยแฟนใครไม่รู้เนี่ย
หัวข้อ: หนุ่มหน้าใสกุมหัวใจนายจอมโหด Ms.Shizuru Lesson 77 End 19/01/2014 P.66 (อ่าน 717995 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก