ตามมาติดๆครับ
Lesson 32
( Show Part )
“คิมทำไมเป็นแบบนี้!!!!” สิ่งที่ผมเห็นตรงหน้าตอนนี้ทำให้ผมใจหล่นไปอยู่ตาตุ่มเลยครับกองขวดเบียร์ที่เยอะมากถ้าเอาไปขายคงได้หลายตังเลยครับ ปกติน้องไม่กินของพวกนี้นิ แถมน้องยังดูโทรมมากๆขอบตาดำปี๋ไม่สดใสเหมือนตอนที่ผมเจอครั้งล่าสุดเลย
“แม่ แม่กลับมาหาคิมเถอะนะแม่ แม่ไม่อยู่แล้วคิมจะอยู่กับใคร ฮือๆ ฮือๆ” น้องร้องไห้ใหญ่เลยครับ ผมว่าผมรู้สาเหตุที่น้องเป็นแบบนี้แล้วแหละครับ ผมรีบต่อโทรศัพท์หาแม่ทันทีครับ
“แม่ครับ”
(ว่าไงลูก)
“แม่คิม...เสียแล้วนะครับ”
(ว่าไงนะ!!!! ตายแล้วทำไมพึ่งโทรบอกแม่ล่ะลูก) ผมจึงต้องเล่าให้แม่ฟังครับตั้งแต่ที่ผมงอนน้อง แล้วน้องก็หายไป
(นี่โกหกแม่หรอโชว์)
“แม่ผมไม่ได้ตั้งใจ แค่นี้ก่อนนะแม่ผมดูน้องก่อน” ผมปล่อยให้น้องนอนตรงโซฟาเหมือนเดิมแหละครับส่วนผมก็เคลียร์ขวดเบียร์ที่กระจายอยู่เต็มบ้านนี้ให้มันหมดๆไป กว่าจะเสร็จก็กินเวลาไปพอสมควรแต่มันมำให้บ้านโล่งขึ้นเยอะเลยครับ
“อึก...ฮึก...แม่ แม่จ๋า อึก อึก” ผมสงสารน้องจับใจเลยครับที่ผมรู้จากแม่คือน้องเหลือแม่ที่เป็นญาติผู้ใหญ่เพียงคนเดียว ถ้าแม่น้องจากไปแล้วก็เท่ากับความน้องต้องอยู่คนเดียวอย่างโดดเดี่ยวเลยน่ะสิ
“อึบ...ฮึบ” ผมอุ้มน้องแล้วพาขึ้นมาชั้นสองของบ้านครับมันมีห้องนอนอยู่สามห้องผมก็เปิดสุ่มๆเรื่อยจนเจอห้องที่คิดว่าน่าจะเป็นห้องของน้องเอง
“เฮ้อ~ ทำไมเป็นไปได้ขนาดนี้นะ” ผมนั่งมองร่างที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียง ตัวนี่แดงเถือกเลยครับเห็นแบบนี้ผมว่าผมเช็ดตัวให้น้องดีกว่า
“อ่ะเดี๋ยวถอดเสื้อผ้าหน่อยนะคิม” ผมจัดน้องถอดเสื้อผ้าเลยครับผิวน้องจากขาวๆนี่กลายเป็นแดงไปทั้งตัวเลยครับ แล้วอยู่ๆน้องก็สะดุ้งขึ้น
“แม่!!!!!!! แม่อย่าไป!!!!!!!” น้องแผดเสียงร้องจนผมตกใจ แต่น้องเกาะผมไว้แน่นมากๆเกาะเหมือนกลัวว่าจะหายไปไหน
“แม่อย่าทิ้งหนูไปสิ มีแม่คนเดียวที่รักหนู แม่จะทิ้งหนูไว้คนเดียวแม่ไม่รักหนูแล้วหรอ ฮือๆ” ผมน้ำตาไหลตามเลยครับผมสงสารน้องมากๆ เห็นน้องเป็นแบบนี้ผมอยากเป็นแทนจัง
“ไม่เป็นไรนะครับ” ผมพูดปลอบแล้วก็กอดน้องเอาไว้แน่นจนน้องนิ่งไป สรุปคืนนั้นผมไม่ได้เช็ดตัวน้องเลยครับแถมน้องไม่ได้ใส่เสื้อผ้าด้วยแต่ผมก็เอาผ้านวมห่อตัวน้องไว้เพราะแอร์มันก็ค่อนข้างหนาว ไม่งั้นเดี๋ยวน้องจะไม่สบาย
ผมตื่นขึ้นมาก็ตอนเช้าอีกวันนึงผมหันไปดูคนที่ผมนอนกอดไว้ทั้งคืนก็พบว่ายังไม่ตื่นครับแถมน้องยังนอนเกาะผมท่าเดิมเลยครับและเมื่อผมขยับตัวน้องก็รู้สึกตัวครับ
“…”
“…”
“เป็นยังไงบ้าง” ผมถามก่อนแล้วเอามือไปเกี่ยผมที่มันยุ่งจนปิดหน้าของน้อง
“พี่โชว์...ฮึก....พี่โชว์...ฮือๆ อึก.....ฮือๆ” น้องเข้ามากอดผมเองเลยครับแล้วก็ร้องไห้อย่างหนัก ขอย้ำว่าหนักมากๆคนอะไรร้องไห้นานติดต่อกันสามชั่วโมงไม่หยุดเลย ซึ่งผมก็ทำอะไรไม่ได้เลยต้องปล่อยแล้วคอยปลอบ คอยกอดเอาไว้
“อ้าว หลับซะละ” ผมวางนอนลงแบบค่อยๆเพราะกลัวว่าน้องจะตื่น
“นอนซะนะครับ” คงจะเพลียเลยหลับไป ผมจึงใช้จังหวะนี้ไปซื้อโจ๊กแถวนั้นพร้อมกับอาหารสำเร็จรูปอีกจำนวนมากเลยครับ จะได้ไม่ต้องออกมาอีก ดูท่าทางผมคงยังต้องอยู่ที่นี่อีกนานครับและในขณะที่ผมกำลังจอดรถอยู่นั้นผมก็เห็นเหมือนคนยืนอยู่ที่ระเบียงชั้นสองของบ้าน แต่เอ๊ะ ทั้งบ้านมีแค่คิมอยู่คนเดียวนิ แล้วห้องนั้นมันตรงกับห้องคิมด้วยหรือว่า!!!!!
“คิม คิม!!!!” ผมรีบวิ่งขึ้นไปชั้นสองเลยครับพอเข้าไปในห้องน้องกำลังปีนรั้วกั้นระเบียงผมก็รีบไปคว้าตัวกลับมา
“จะทำอะไร!!!!!” ผมตวาดถามน้องเสียงดังด้วยความตกใจ เพราะน้องเปรียบเสมือนกับเป็นดวงใจของผม
“คิมจะไปหาแม่”
“ไม่ได้นะคิม คิมต้องอยู่กับพี่สิ” ผมรีบปิดประตูเลื่อนออกระเบียงเลยครับแล้วก็ดึงม่านปิดไปด้วย
“ไม่เอา มีคนบอกว่าถ้าคิมเดินตามเค้าไปคิมจะเจอแม่” น้องเริ่มพูดไม่รู้เรื่องครับ นี่ใช่ไหมอาการของคนจิตตก จิตหลอนเนี่ย
“หยุด!!!! แล้วฟังพี่แม่คิมไปสบายแล้วครับ คิมอยากให้แม่ต้องเป็นห่วงคิมหรอ” ผมพยายามหว่านล้อมน้องไว้ครับกลัวน้องจะทำอีก
“แต่คิมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีแม่ ฮึก...ฮือ” แล้วน้องก็ร้องไห้ต่อครับ ผมก็ลูบหัวปลอบจนน้องนิ่งหลับไป ผมอยากโทรศัพท์จังแต่มันอยู่ในรถผมเลยต้องอุ้มน้องลงมาชั้นล่างเพื่อเอาโทรศัพท์ ถามว่าทำไมต้องอุ้มมาด้วย...เพราะเดี๋ยวน้องจะทำอะไรบ้าๆแบบนั้นอีก
“ฮัลโหลไอ้วิน”
(เออว่าไงวะ)
“มึงมาหากูหน่อยดิ กูว่าไม่น่าไว้ใจว่ะ”
(มีอะไรวะ)
“มึงคิดดูกูออกไปซื้อของแปปเดียวกลับมาคิมจะฆ่าตัวตาย บอกว่ามีคนชวนให้ไปเจอแม่…กูเลยปล่อยห่างตัวไม่ได้เลยเนี่ย แถมตอนกูมาเห้นตอนแรกนะมึงขวดเบียร์กระจายเต็มบ้านไปหมด”
(เฮ้ย กูว่าชักไม่ดีแล้วว่ะเดี๋ยวกูตามไปบ่ายๆคงถึง แค่นี้แหละ) พูดจบมันก็วางสายไปครับ ส่วนผมก็นั่งมองคนหลับอยู่บนเตียงครับจนผมเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้แต่ผมก็ยังกอดน้องไว้แน่นเหมือนเดิมครับ
“พี่โชว์” น้องเรียกชื่อผมครับ
“ครับ” ถึงเสียงมันจะเบามากๆแต่ผมก็ได้ยินเพราะผมนอนระแวงตลอดเวลากลัวน้องจะหายไปจากอ้อมแขนของผม
“แม่คิมไปไหนครับ” น้องถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
“…”
“ผมถามว่าแม่ผมไปไหนครับ...อ๋อ สงสัยจะไปธุระ” ผมมองหน้าน้อง น้องก็สงสัยครับ
“พี่โชว์มองหน้าคิมทำไม เดี๋ยวคิมฟ้องแม่นะ ฮ่าๆๆๆ”
“คิมครับ พอได้แล้ว”
“อะไรพี่โชว์นี่พูดแปลกๆ เดี๋ยวผมโทรหาแม่ก่อนนะ”
“คิม!!!!!!” ผมตวาดใส่น้องอีกแล้วอ่ะครับแต่มันอดไม่ได้จริงๆ
“หยุดหลอกตัวเองซักทีแม่คิมน่ะไปสบายแล้วนะครับ!!!!” ผมพูดชัดเจนเสียงดังฟังชัด น้องก้มหน้างิดเลยครับตัวก็เริ่มสั่นเทาด้วยแรงสะอื้น
“คิมครับ” ผมยื่นมือไปแตะตัวน้องครับ
“ไม่จริง!!!! ไม่จริง!!! ฮือ....อึก....ม่ายยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!” น้องกรีดร้องจนผมปวดใจ ผมไม่อยากเห็นน้องทรมานแบบนี้เลยครับ และน้องก็สลบไปน้องจะต้องทรมานแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนกัน!!!
หัวข้อ: หนุ่มหน้าใสกุมหัวใจนายจอมโหด Ms.Shizuru Lesson 77 End 19/01/2014 P.66 (อ่าน 732237 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก