หัวข้อ: ก็บอกแล้วว่า...อย่าทัก ภาค 1 -END[P.38-26/6/57]-จบภาค 1 รบกวนย้ายห้องให้ด้วยครับ

[Zitraphat]

แต่แอบสะกิดใจนิ๊ดนึงว่า
ฉากที่รพ.ต้นๆเรื่องอ่ะ แม่ของหมีบอกว่าให้อโหสิพี่เค้าไป พี่จะได้ไม่ต้องมีห่วง แต่ทีนี้ หมีมันเด็กกว่าผึ้งนี่นา.... ก็เลยว่า อ๊ะ หรือคุณนายแม่จะบอกให้ลาพี่ชาย? หรือกำจรจะมีเอี่ยวกับเหตุร้ายที่เกิดแล้วเป็นคนที่จากไป ส่วนหมียังนอนเป็นผักอยู่รพ. มโนเองล้วนๆเลย ถ้าถูกนี่ฮาาาาา 55555

V
V
V
ตาดีนะเนี้ย..นึกว่าจะอ่านผ่านๆไปซะอีก หุหุหุ  แต่ยังไงก็ TBC. โปรดติดตามตอนต่อไป... 

[supizpiz]

กรี๊ดดดดดดดดดดด คุณแม่จะขัดทำไมค๊าาาา เคืองค่ะเคืองมากก 

[anawas]

เรื่องนี้...ฮากระจาย

 

[Rafael]

เข้ามารอนู๋หมี อิอิ

[MonaLis]

อยากเป็นหมี จะได้กินผึ้ง
กร๊ากกกกก



บทนี้ค้างอย่างแรงงงง 
มาต่อน้าาาา     

[moredee]

นุ้งหมีส่งหน่อไผ่อ่อนให้
แต่อิคุงหมี เปลี่ยนสภาพเป็นหน่อไม้ยักษ์

[uknowvry]

ซะงั้นเลย!!!!

[namtarn11]

แม่พุกกกกกกกกกกก

[Zitraphat]

"ก็บอกแล้วว่า...อย่าทัก" [13-สปอย-ช่วงหัวเลี่ยวหัวต่อของการตัดสินใจ ]


.
.
หลังจากโดนแม่พุกเหยียบเบรคจนรถดิพ หมุนควงสว่านติ้วๆๆๆ สองหนุ่มก็ตาลีตาเหลือกลนลานตักอาบตักอาบแบบไม่ต้องพูดต้องจา ...
.
.
.
เงียบกันจนมาถึงบนเตียงนอน ข้างนอกห้องเสียงทีวียังดังอยู่เลยไม่รู้ว่า แม่พุกดูทีวี หรือทีวีดูแม่พุกอยู่กันแน่ ....
.
.
.
เตียงแคบสำหรับนอนคนเดียว ยิ่งแคบไปอีกเมื่อเพิ่งพาเริ่มสร้างอาณาจักร หมอนข้างสองใบถูกวางซ้อนตั้งขึ้นกั้นกลางเป็นกำแพงเมือง ป้องกันการรุกล้ำของ ศรัตรูหน้าคม นี่ถ้าสร้างคูน้ำล้อมรอบได้เพิ่งพาก็ว่าจะขุดคลองทำคูเหมือนกัน...
.
.
นอนนิ่งได้ไม่นาน เด็กเทพก็ลุกขึ้นนั่งขัดสมาธิ สายตาคมจ้องมาทางเพิ่งพาแบบงงๆ ตอนแรกก็ว่าจะนอน แต่นอนไม่หลับ ที่มันแคบแกมบังคับท่านอนเกินไป แถมลูกชายเจ้าของบ้านยังทำท่ารังเกียจ ... ก็จำได้เมื่อตอนอาบเสร็จ พอจะเอื้อมมือไปจับ เพิ่งพาสะบัดและปัดมือเขาทิ้ง...
.
.
.
คิดมากแล้วเริ่มปวดหัว ....
.
.
ทำไมต้องตามใจเพิ่งพาตลอดยังหาสาเหตุไม่ได้ รู้แค่ว่าชอบ ชอบมากๆ อยากกอดอยากจูบ อยากรักให้มากๆ ...คงเพราะมัวแต่ให้ความรัก บางทีเลยมองข้ามไปว่า คนที่รักที่ชอบ ...เขาเคยชอบกลับมาบ้างหรือเปล่า ? นั่นสิ...ตอนแรกปฎิเสธไม่ได้ว่า ที่ได้กันตอนนั้นเพราะเหล้ากับอารมณ์ล้วนๆ และเป็นตัวเองที่ขืนใจเพิ่งพา ...จากนั้นยังบังคับให้เป็นแฟนกันอีก ...
..รู้ตัวดีว่าตอนนี้คำว่าชอบกำลังกลายเป็นคำว่ารัก ...  แต่มันจะไม่เหมือนตอนที่เริ่มชอบและรักกับแอนนี่หรือ?
ตอนแอนนี่ ที่ชอบเพราะรอยยิ้มใสๆส่งมาให้ทุกครั้งที่เหงา จนจากชอบมันพัฒนาเป็นรัก และพังทะลายลงเพราะรักของแอนนี่มีให้พี่กรมากกว่า...
แล้วกับเพิ่งพาล่ะ? คำว่าชอบเพิ่งพาเคยมีให้เขากลับมาบ้างหรือเปล่า? หรือทุกอย่างเป็นแค่เรื่องคิดไปเอง ที่ยอมให้กอดก็แค่อารมณ์พาไป ที่ยอมให้อยู่ใกล้ๆก็แค่สงสารและแสดงความรับผิดชอบเด็กคนหนึ่งที่ตัวเองเผลอมีอะไรด้วย...
.
.
.
ปวดหัวชะมัด ....ยิ่งมองคนหลับที่นอนฝั่งตรงข้าม ยิ่งปวดลามลงไปถึงใจ ...หรือบางทีพรุ่งนี้คงต้องให้อะไรๆมันเป็นไปตามทางของมัน ....
.
.
.
การเป็นคนที่ต้องวิ่งตาม...มันเหนื่อยทั้งตัวเหนื่อยทั้งใจ ...
.
.
เด็กกรุงเทพฯนั่งคิดเรื่อยเปื่อยไปได้สักพักถึงก้าวลุกลงจากเตียงเดินตรงไปที่หน้าต่าง ยืนมองวิวสวนผลไม้ในความมืด ลมเย็นๆ พัดเข้ามาพร้อมความคิด...
...หรือบ้างที..วันนี้ไม่ควรมาบ้านนี้ตั้งแต่แรกแล้วนะ...
.
.
.

[armmyrine]

    อยากอ่าน.  คืนนี้ใช่ไหม

[Rafael]

คุณหมีเริ่มมีอาการงอนแล้ว
ผุ้งจะทำไงต่อล่ะทีนี้ อยากอ่านฉบับเต็มมมมมและตอนต่อปายยย

[หมอตัวเปียก]

อ๊าก มาม่ายามดึกรึป่าวเนี้ย 

[moredee]

ขอเป็นกระเพราไก่ไข่ดาวเถอะแบบเผ็ดมากจนน้ำตาไหล มาม่ามันไม่อิ่ม

[ชะรอยน้อย]

โอยยย หนูหมีมาช่วยพี่หมีซิ

[andear]

หมีใหญ่มีงอน นู๋หมีมาช่วยเคลียร์ด่วน

[MonaLis]

ยังไงกำพลก็เด็กอายุสิบเจ็ดเนอะ -O-
แอบเข้าใจแหละ คนเพิ่งเจ็บมา มันก็ต้องมีฟีลนี้อยู่แล้ว

รอดูว่าเพิ่งพาจะว่าไง 

[Zitraphat]

"ก็บอกแล้วว่า...อย่าทัก" [13]





.
.
หลังจากโดนแม่พุกเหยียบเบรคจนรถดริฟต์ หมุนควงสว่านติ้วๆๆๆ สองหนุ่มก็ตาลีตาเหลือกลนลานตักอาบตักอาบแบบไม่ต้องพูดต้องจา ...
.
.
.
เงียบกันจนมาถึงบนเตียงนอน ข้างนอกห้องเสียงทีวียังดังอยู่เลยไม่รู้ว่า แม่พุกดูทีวี หรือทีวีดูแม่พุกอยู่กันแน่ ....
.
.
.
เตียงแคบสำหรับนอนคนเดียว ยิ่งแคบไปอีกเมื่อเพิ่งพาเริ่มสร้างอาณาจักร หมอนข้างสองใบถูกวางซ้อนตั้งขึ้นกั้นกลางเป็นกำแพงเมือง ป้องกันการรุกล้ำของ ศัตรูหน้าคม นี่ถ้าสร้างคูน้ำล้อมรอบได้เพิ่งพาก็ว่าจะขุดคลองทำคูเหมือนกัน...
.
.
นอนนิ่งได้ไม่นาน เด็กเทพก็ลุกขึ้นนั่งขัดสมาธิ สายตาคมจ้องมาทางเพิ่งพาแบบงงๆ ตอนแรกก็ว่าจะนอน แต่นอนไม่หลับ ที่มันแคบแกมบังคับท่านอนเกินไป แถมลูกชายเจ้าของบ้านยังทำท่ารังเกียจ ... ก็จำได้เมื่อตอนอาบเสร็จ พอจะเอื้อมมือไปจับ เพิ่งพาสะบัดและปัดมือเขาทิ้ง...
.
.
.
คิดมากแล้วเริ่มปวดหัว ....
.
.
ทำไมต้องตามใจเพิ่งพาตลอดยังหาสาเหตุไม่ได้ รู้แค่ว่าชอบ ชอบมากๆ อยากกอดอยากจูบ อยากรักให้มากๆ ...คงเพราะมัวแต่ให้ความรัก บางทีเลยมองข้ามไปว่า คนที่รักที่ชอบ ...เขาเคยชอบกลับมาบ้างหรือเปล่า ? นั่นสิ...ตอนแรกปฏิเสธ ม่ได้ว่า ที่ได้กันตอนนั้นเพราะเหล้ากับอารมณ์ล้วนๆ และเป็นตัวเองที่ขืนใจเพิ่งพา ...จากนั้นยังบังคับให้เป็นแฟนกันอีก ...
..รู้ตัวดีว่าตอนนี้คำว่าชอบกำลังกลายเป็นคำว่ารัก ...  แต่มันจะไม่เหมือนตอนที่เริ่มชอบและรักกับแอนนี่หรือ?
ตอนแอนนี่ ที่ชอบเพราะรอยยิ้มใสๆส่งมาให้ทุกครั้งที่เหงา จนจากชอบมันพัฒนาเป็นรัก และพังทลายลงเพราะรักของแอนนี่มีให้พี่กรมากกว่า...
แล้วกับเพิ่งพาล่ะ? คำว่าชอบเพิ่งพาเคยมีให้เขากลับมาบ้างหรือเปล่า? หรือทุกอย่างเป็นแค่เรื่องคิดไปเอง ที่ยอมให้กอดก็แค่อารมณ์พาไป ที่ยอมให้อยู่ใกล้ๆก็แค่สงสารและแสดงความรับผิดชอบเด็กคนหนึ่งที่ตัวเองเผลอมีอะไรด้วย...
.
.
.
ปวดหัวชะมัด ....ยิ่งมองคนหลับที่นอนฝั่งตรงข้าม ยิ่งปวดลามลงไปถึงใจ ...หรือบางทีพรุ่งนี้คงต้องให้อะไรๆมันเป็นไปตามทางของมัน ....
.
.
.
การเป็นคนที่ต้องวิ่งตาม...มันเหนื่อยทั้งตัวเหนื่อยทั้งใจ ...
.
.
เด็กกรุงเทพฯนั่งคิดเรื่อยเปื่อยไปได้สักพักถึงก้าวลุกลงจากเตียงเดินตรงไปที่หน้าต่าง ยืนมองวิวสวนผลไม้ในความมืด ลมเย็นๆ พัดเข้ามาพร้อมความคิด...
...หรือบางที..วันนี้ไม่ควรมาบ้านนี้ตั้งแต่แรกแล้วนะ...
.
.
.
ปวดหัว....ปวดหนักๆจนต้องทรุดนั่งลงไป...ไข้ที่เหมือนจะหายกลับมาอีกครั้ง ตัวรุ่มๆแถมยังร้อนๆหนาวๆ ไม่อยากคิดว่าเป็นผลพวงมาจากการอาบน้ำกลางสายฝน ...เกลียดช่วงเวลาแบบนี้ชะมัดความสุขมันมาให้อิ่มใจได้แค่นิดเดียว ....นิดเดียวแค่นั้นจริงๆ ...
.
.
.
ในความมืดเพิ่งพาหลับตาแน่นตอน กำพลแหวกมุ้งแล้วก้มเข้ามา...คงเพราะความมืดของบ้านสวนมันมืดเกินกรุงเทพ เพิ่งพาถึงได้แอบหรี่ตามองแขกเมืองกรุงได้อย่างไม่กลัวอีกฝ่ายจะรู้ ...มือใหญ่ๆเหมือนจะเอื้อมมาลูบหัวเพิ่งพา แต่มันหยุดไว้แค่นั้น มือใหญ่ไม่เลยข้ามเขตแดนที่เพิ่งพาสร้างขึ้นมา แม้จะพยายามมองแต่ก็ไม่เห็นหน้ากำพลในตอนนี้ เพราะเงามืดมันบังใบหน้าไว้ทั้งหมด เพิ่งพาได้ยินแค่เสียงถอนหายใจ และคำว่าขอโทษที่พึมพำออกมาเบาๆ .... 
.
.
.
หัวใจเจ้าของบ้านเหมือนตกวูบ....
....
..
.
น่าจะดีใจไม่ใช่หรือ ที่หมียักษ์ยอมนอนนิ่งๆ ....
น่าจะดีใจสิ ที่กำแพงหมอนข้างทำให้ทุกอย่างมันเป็นแบบที่ควรจะเป็น ....
.
.
.

...เสียงลมหายใจแผ่วดังมาจากอีกฟากของหมอนข้าง ...
และก็เป็นเพิ่งพาเองที่ ลุกขึ้นมานั่งกอดเข่ามองคนตัวใหญ่ หน้าเข้ม ...
เสียงนาฬิกาเรือนใหญ่ตีบอกเวลา น่าจะตีหนึ่งแล้ว เสียงทีวียังดังอยู่ ป่านนี้แม่พุกนอนให้ทีวีดูไปแล้วมั้ง ....
ไม่รู้ว่าตัวเองเอาหมอนข้างออกตอนไหน....
ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เอื้อมมือไปจับแขนคนหลับ...

เพิ่งพารู้ตัวและดึงสติกลับมาได้ตอนที่สัมผัสผิวร้อนๆ แล้วต้องดึงมือกลับมา... คนตัวใหญ่ เหงื่อออกและตัวร้อนเกินไปกว่าปกติ !!

"กำพล?!"

เรียกแล้วเขย่าตัวคนหลับมีแค่เสียงอือเบาๆ ตอบมา แต่ไม่มีทีท่ารับรู้อะไรทั้งนั้น ...อังมือเข้ากับหน้าผากกว้าง มันร้อนจนเพิ่งพาต้องชักมือกลับเลยทีเดียว ...

"...แม่เพื่อนผึ้งไม่สบาย...."

ตีหนึ่งกว่าๆที่เพิ่งพากระวนกระวาย ลุกขึ้นมาปลุกแม่พุกให้ลุกไปดูกำพลที่เริ่มจะหลุดเพ้อออกมาบ้างแล้ว... แม่พุกลุกมาดู จับตามเนื้อตามตัวเด็กกรุงเทพที่นอนเหงื่อท่วม แล้วบ่นอุบว่าน่าจะเป็นไข้อยู่ก่อนหน้านี้แล้ว พอโดนฝนเลยไปกันใหญ่ แม่พุกเดินออกไปหายามาให้ นอกจากนั้นยังต้มน้ำอุ่นใส่อ่างเล็กๆส่งมาให้พร้อมผ้าขนหนูด้วย...และก็เกือบจะตีสองกว่าแม่พุกจะกลับเข้าไปนอน เพิ่งพาโดนบ่นไปอีกหน่อยเรื่องพาเพื่อนไปอาบน้ำตากฝน แล้วยังเถลไถลเล่นกันไม่ยอมขึ้น...เพิ่งพาฟังหูขวาทะลุหูซ้าย เพราะตอนนี้มัวแต่ห่วงคนกรุงกระหม่อมบางที่แม่พุกว่า ...ตัวคุณหมีเย็นขึ้นมาบ้างแล้วหลังจากผึ้งเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้... อ่างน้ำกับผ้าขนหนูผึ้งยัดใส่ใต้เตียง ส่วนยากับแก้วน้ำยังตั้งอยู่ข้างเตียง เพราะผึ้งไม่กล้าปลุกคนหลับขึ้นมาทานยา นั่งมองคนหลับอีกครั้งก่อนจะลุกขึ้นไปปิดไฟ ....และมุดกลับเข้ามุ้งมาอีกทีก็เจอคนป่วยลุกขึ้นมานั่งแบบงงๆ

"หนาวหรือ?"

ผึ้งถามคนเพิ่งตื่น มือเผลอเอื้อมไปแตะท่อนแขนใหญ่โดยอัตโนมัติ คนตื่นมองกลับมางงๆแล้วชักแขนหนี .....





หัวใจเพิ่งพามันหล่นวูบลงเหว .....กับท่าทีที่เปลี่ยนไป ....





หูมันดัง วิ้งๆ ตอนฟังคุณหมียักษ์พูดขอโทษเบาๆ ขอโทษกับสิ่งที่ผ่านมา ขอโทษทุกอย่าง...และประโยคสุดท้ายมันจบลงด้วยการขอให้ทุกอย่างมันกลับไปเป็นเหมือนเดิม...
.
.
.

จากนี้ไป ความสัมพันธ์ทั้งหมด .....
.
.
.
 มันจะหยุดอยู่แค่เจ้านายกับลูกน้อง....






***



"...."

.
.
.
.
.
.
.
.
.


เสลดเป็ดเหอะ!!


ตอนนี้ไอ้ลูกผึ้งของแม่พุกโกรธจนขึ้นมาคร่อมทับคุณหมีไว้ทั้งตัวแล้ว
บอกว่าอะไรนะ? ขอโทษงั้นหรือ? ขอโทษอะไรล่ะ? เวอร์จิ้นมันเรียกกันกลับมาได้ด้วยหรือ?
.
.
.
.



แล้วไอ้คำว่า 'ชอบ' เนี้ย...คิดหรอว่าคนอย่างไอ้ผึ้งจะส่งคืนให้ง่ายๆ ไอ้เด็กปีนเกลียว!!!!
.
.
.

"เพิ่งพาทำอะไร?"

เสียงคนป่วยถามมาแบบไม่ได้ดูสภาพตัวเองเลย ....

"จะป้อนยา..."

ลูกชายแม่พุกพูดแค่นั้นก่อนจะล้วงหยิบยาและแก้วน้ำข้างที่นอนมาใส่ปาก...วางแก้วน้ำลงที่เดิม แล้วหันมาประกบปาก หมียักษ์ ... ยาแก้ไข้เม็ดใหญ่ๆ ไหลลงคอหนาไปพร้อมกับน้ำที่อีกคนทยอยป้อนส่งมาให้ เล่นเอาคุณหมีกลั้นหายใจยาว ....หัวใจตอนนี้เต้นแรงโคตร !!!!
.
.
.

ลิ้นชื้นไล่เลียเม็ดเหงื่อ...ลากผ่านช่วงลำคอหนา เล่นเอาคนนอนนิ่งหายใจไม่ทั่วท้อง มือนิ่มที่ค่อยๆลูบคลึงผ่านเนื้อผ้ากดเบาๆและซ้ำๆจนแกนเนื้อที่หลบอยู่มันพองสู้มือ ... ริมฝีปากไล้ลงไปเรื่อยๆ จนสุดที่ไหล่กว้าง เสียงชูวว์เบาๆดังขึ้นก่อนนิ้วเย็นๆจะไล้ไปตามกลีบปากเพื่อให้คนนอนดูดเลีย ...
.
.
เสื้อกล้ามสีขาวกลายเป็นเสื้อยืดไปจริงๆแล้วเมื่อคนข้างบนมุดหัวเข้ามา ยอดอกถูกดูดเลีย จนมันแข็งเป็นไตชูชัน ส่วนนิ้วเรียวยังคงดึงเข้าออกในริมฝีปาก...เสียงของน้ำลายแฉะดังพอๆกับเสียงพ่นลมหายใจเลยทีเดียว ...
.
.
กางเกงเลสีน้ำเงินถูกดึงออก ริมฝีปากชื้นลากชิมไล้ลงไปเรื่อยๆ จนสะดุดเข้ากับแกนกลางลำตัว มืออุ่นกดมันลงไปเบาๆ เสียงครางของเจ้าของแกนเนื้อจมหายไปในลำคอ จากความพยายามในการข่มเสียง ....
.
.
.

"เมื่อกี้บอกว่าอะไรนะ?"

ไอ้ผึ้งลูกแม่พุกเหมือนกุมอำนาจไว้ในมือ สะโพกมน กดลงเบาๆที่แท่งนูนกลางลำตัว คุณหมีได้แต่นอนนิ่ง หอบหายใจถี่ ... ไม่คิดว่าเพิ่งพาจะเริ่มและควบคุมทุกอย่าง ...มันน่าตื่นเต้นและวาบหวามจนทำเอาสติของคนป่วยเบลอไปหมดแล้ว...
.
.
.

หมอนใบใหญ่ กดลงบนหน้าคุณหมี ก่อนเพิ่งพาจะค่อยๆกดสะโพกตัวเองลงมากลืนแกนร้อน ... เสียงทุกเสียงเก็บไว้กับหมอนและริมฝีปาก ... ครั้งนี้ไม่มีเจล ไม่มีตัวช่วย เพิ่งพามีแค่ความกล้าเกินร้อยกับช่องทางที่กระสันอยาก......

เรียกได้ว่าโชคเข้าข้างหรือเปล่า เมื่อเจ้าตัวเล็กมันเล่นอุ่นอารมณ์และช่องกระสันให้ก่อนหน้าที่หมีใหญ่จะมาเสียอีก... ขนาดมีอารมณ์นะ ทำไมมันยังรัดแน่นและร้อนจนแทบจะบ้า...เพิ่งพาค่อยๆขยับ ปรับท่าทางจนเข้าที่ ...ก่อนจะขยับบดแกนเนื้อของหมียักษ์...

ทรมานหรือ? ไม่หรอก ตอนนี้คนที่ทรมานที่สุดไม่ใช่ผึ้ง แต่เป็นคุณหมียักษ์ที่นอนอยู่ข้างล่างต่างหาก...

เหงื่อเม็ดใหญ่หล่นลงแผงอกกว้าง ตอนเพิ่งพา โน้มตัวลงมา เท้าแขนทั้งสองข้าง กับแผ่นอก ริมฝีปากอิ่มกัดเม้มเสียงไว้ไม่ให้ครางออกมาตอนขยับสวนสะโพกกลืนแท่งร้อนที่ทั้งเผ็ดทั้งอร่อย ...เสียงเนื้อกระทบเนื้อเบาแต่แน่น เพิ่งพากดตัวเองให้ลึกลงไปกว่าทุกครั้ง เมื่อไม่กล้าขยับเร็วให้เกิดเสียง ....แม่พุกยังอยู่ข้างนอก...

คุณหมียักษ์หลับตากัดปากตัวเองแน่น ภาพนั่นเหมือนจะยิ่งทำให้เพิ่งพาถลำลึกเข้าโหมดมาโซฯ ขึ้นมาตงิดๆ ไม่รู้สิเหมือนคนกุมอำนาจทุกอย่างไว้ในมือ ...เมื่อคุณหมียักษ์เสียวกระสันจนไม่กล้าลืมตาคมมอง เพิ่งพาเลยเริ่มกล้ามากกว่าที่เคยเป็น ค่อยๆขยับ และบดเบียดให้มันลึกมากกว่านี้ เจ็บและจุกแน่น อึดอัดแต่ก็กระสันอยาก ...ยังไม่พอ มันเหมือนไม่พอ ... กดสะโพกลงไปอีกครั้งให้ลึกมากกว่านี้มันทั้งแน่นและเจ็บจนสะอื้นไห้ แต่ก็อร่อยจนหยุดไม่ได้ ...
.
.
.

จนแทบจะหมดแรง ... เสียงยังคง เก็บเงียบไว้ในลำคอ....
.
.
.
นาฬิกาข้างนอกดังบอกเวลาตีสาม...
.
.
.
ตัวคุณหมียักษ์กับผึ้งน้อยชุ่มไปด้วยเหงื่อ ...
.
.
.เพิ่งพาหมดแรงแม้แต่จะขยับตัวลุกถอนแกนใหญ่ออกจากตัว ...ริมฝีปากอิ่มเม้มแน่นอีกครั้งเมื่อแกนร้อนมันกำลังขยายตัวอยู่ภายใน มือใหญ่คว้ากอดเพิ่งพาไว้ทั้งตัวก่อนจะโน้มลงมาแล้วพลิกตัวขึ้นมาอยู่ข้างบนเสียเอง ผ้านวมผืนใหญ่ถูกกระชากมาคลุมร่างกายไว้ทั้งหมด ริมฝีปากร้อน ประกบกันแน่น ในขณะที่คุณหมีโถมแรงทั้งหมดกระแทกลงสะโพกเพิ่งพาอย่างกระชั้นรัว เพิ่งพาสอดนิ้วประสานไว้ในมือคุณหมีแล้วกำแน่นเสียงครางและเสียงกรีดร้องของเพิ่งพา อู้อี้อยู่แค่นั้น มันไม่ได้หลุดออกมาแม้แรงกระแทกจะรุนแรงและบดแน่นแค่ไหน ...เหนื่อยกับเซ็กที่อัดอั้นแต่ก็กระสัน เมื่อทุกอย่างมันทั้งตื่นเต้นทั้งร้อนแรง ....เสียงเนื้อกระทบกันดังอยู่แค่ในผ้าห่มผืนหนา มือใหญ่กดปิดปากเพิ่งพาเมื่อฟันคมๆของคุณหมี กัดเข้าที่ช่วงไหล่เนียนเพื่อปิดเสียงครางตอนฉีดพ่นเม็ดพันธุ์... เสียงหายใจผสมเสียงสะอื้นร้องไห้เบาๆ...เหงื่อออกจนเย็นวาบ เมื่อคุณหมียักษ์ เปิดผ้านวมผืนหนาออกมา ... แกนกายค่อยๆถูกดึงออกจนได้ยินเสียงเหมือนฝาก๊อกหลุด ทั้งอุ่นวาบและแสบสะเด็ดเมื่อน้ำนมสีขุ่นไหลตามออกมา ...
.
.
.

"...ยัง..จะ..เลิกกันอีกไหม?..."

เสียงถามปนเสียงหอบหายใจดังมาจากร่างที่นอนแผ่นิ่ง ....คุณหมียักษ์ยิ้มให้แล้วขยับขาเพิ่งพาเพื่อเช็ดคราบสีขาวขุ่นที่เปรอะไปทั่ว ... คนถามช่างกล้าถาม ถามในขณะที่ตัวเองหอบหายใจเซ็กซี่ได้อีก ...

" คุณเมียเซ็ก.....จน คุณหมีหลงอย่างนี้ คุณหมีจะไปไหนได้ครับ ...."

เสียงทุ้มกระซิบเบาเข้าข้างซอกคอ ในขณะที่มือใหญ่ บรรจงเช็ดคราบที่เลอะขาขาวให้อย่างเบามือ ...

.
.
.
.
.

ได้ฟังแค่นั้น ลูกชายแม่พุกก็ยอมแพ้อย่างราบคาบ...และตายลงไปตอน ตีสาม สี่สิบห้า ...

.
.


'รีบๆหลับเถอะ อายวะวันนี้กินเด็ก ......อั๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ !!!!!'
             

 

[mu_mam555]

อ๊ากกกกก สนุกมากเลยเรื่องนี้

สมแล้วกลับคำแนะนำ TT^TT ชอบสุดๆ

[armmyrine]

  ผึ้งขึ้น ขย่ม เองเลยหรอ

เหนื่อยไหมอ่าาา เค้าเป็นห่วง

คุณหมีหายไข้งานนี้ล่ะ  เล่นผีผ้าห่มเหงื่อ ออกขนาดนี้

[andear]

  เปรี้ยวนะตัวเอง

[Aoya]

ตอนแรกอ่านสปอยแล้วใจเหี่ยวๆ พิกล
ก็เพิ่งพาน่ะแหละทำเหินห่างกับคุณหมี
ยังคิดเลยว่าตอนนี้คงได้กินมาม่าแน่ๆ

แต่ที่ไหนได้ เพิ่งพาเอ๊ยยย แกติดใจเนื้อเด็กหวานๆ ล่ะซิท่า
แถมยังลงมือเองอีกตะหาก จริงๆ ก็แอบคิดแบบคุณหมีน่ะแหละ
ว่าเพิ่งพาแค่เออออตามคุณหมีไปทั้งที่ไม่ได้มีจิตพิศวาทอะไรมากมาย
แต่มาจนเดี๋ยวนี้คงต้องบอกว่า เอ้อ โล่งอกไปที

[malula]

รังแกคนป่วยได้ไงเพิ่งพา

[♠DekDoy♠]

เพิ่งพ๊าาาาาาาาาา ทำอะไรเนี่ยยยยยคนอ่านตายค่ะ

[Rafael]

สปอยซะตกใจ
ไม่คิดว่าผึ้งน้อยจะทำตัวแบบนี้
กร๊ากกก ขอเลือดด่วนค่ะด่วน

 

[witchhound]

เพิ่งพากับหมีจัดหนักจริงๆ
เล่นเอาเลือดหมดตัวเลย

[❝CHŌN❞]

เพิ่งพา คราวนี้หนูจัดเองเลยหรอลูก เด็ดมากกกกกกกก

คุณหมีไปไหนไม่รอดแล้วคราวนี้ ในที่สุดเพิ่งพาก็รักคุณหมีแล้ว

[yunjae123]

ผึ้งแอบแรงงงงงงงงงงง
ขึ้นควบเองเลยอ่ะ ><~~~
ขนาดคุณหมีป่วยอยู่นะเนี้ย
ยังมีแรงสนองผึ้งได้อ่ะ
หวังว่าพรุ่งนี้เช้าไข้คงไม่กลับนะ 55555555

[หมอตัวเปียก]

มาหลอกให้หิวมาม่านี้นา 

ตอนนี้เลยยิ่งหิวเพราะเสียเลือดเลย ดูดิ 

[patchylove]

    ผึ้งน้อยช่างกล้า

[takara]

ฮิ้ว วันนี้เพิ่งพากินเด็ก