"ก็บอกแล้วว่า...อย่าทัก" [15]
ถ้าตอนนั้นผมรู้ว่าเพิ่งพามีสภาพแบบไหน ตอนที่ผมหายไปเกือบ สามอาทิตย์...
.
.
.
กลับมาครั้งนั้นผมคงกระโดดกอดเพิ่งพา หอมแก้มให้ชื่นใจ ...กอดเพิ่งพาแน่นๆแล้วบอกรักซ้ำๆ ...บอกให้เพิ่งพารู้ว่า ผมคิดถึงเพิ่งพาขนาดไหน ...
.
.
คิดถึงจนแทบจะถอดสายน้ำเกลือแล้วรีบกลับมาเลยล่ะ...
.
.
แต่เพราะผมไม่รู้ไง...
.
..ไม่รู้อะไรสักอย่าง....
ตลอดสองอาทิตย์ ...ผมแทบไม่มีสติอะไรเลย ....
.
.
.ทำได้แค่นอนมองสายอะไรบ้างก็ไม่รู้ที่ระโยงระยาง....
.
.
.
ลมหายใจ..
.
.
.
เป็นแค่ไอละอองน้ำผ่าน เครื่องให้ออกซิเจน.....
***
ก็บอกแล้วไง....
ผมขออีกครั้ง แค่อีกสักครั้งที่จะทำอะไรให้มันดีขึ้น...
.
.
.
จะเกิดอะไรต่อจากนี้ก็ช่างมัน ถ้าทำอะไรให้เพิ่งพาได้ ..ตอนนี้ผมก็จะทำ จะใช้เวลาของเราให้คุ้มค่าที่สุด ...
.
.
.
ทุกอย่างมันเริ่มมาจากความรู้สึก .. ผมได้แค่รับรู้ รู้ว่าผมกำลังมีตัวตนขึ้นมาอีกครั้ง รู้สึกแต่ไม่รู้ว่าแขนขาอะไรมันอยู่ตรงไหน พยายามดิ้นรนให้อะไรก็ตาม สร้างร่างกายขึ้นมา ก่อนความรู้สึกจะชัดขึ้น ร่างกายค่อยๆชัดเจน ..ชัดเจนจนมองเห็นมือตัวเอง ...ชัดเจนจนได้ยินเสียงร้องไห้ ของเพิ่งพา ...
.
.
.
เวลา...มีไม่มาก....
ถ้ามองเพิ่งพาแล้วจะต้องมาคิดนู้นคิดนี้ ตลอด ....ผมคงปล่อยให้ทุกอย่างผ่านไป ...ไม่ดิ้นรน ไม่ทนทรมาน เพื่อที่จะกลับมาอีกครั้ง ...
.
.
.
เพราะนั่นคือผม...ผมรู้ดีว่าตัวเองกำลังจะทำอะไร....ในเมื่ออดีต ผมพยายามมีชีวิตเพื่อเพิ่งพาขนาดนั้น ปัจจุบัน ..ผมก็จะไม่ยอมแพ้อดีตแน่ !!!!
***
"เพิ่งพา...."
ผมเรียกคนตาช้ำที่นอนร้องไห้อยู่บนเตียงชั้นสาม ตากลมๆแดงๆช้ำๆ น้ำตายังชื้นๆ อยู่บนหน้า...ร้องไห้มากี่คืนแล้วนะตั้งแต่ผมหายไป? ผมอยู่ตรงนี้แล้วไง อยู่ตรงหน้าเพิ่งพาแล้วนะ....
"นู๋หมี...."
เสียงเบาๆแหบๆของเพิ่งพาเรียกผมแค่นั้นแล้วดึงเข้าไปกอด...
.
.
.
ร้องไห้ให้ผมใช่ไหม? รักผมมากใช่ไหม? เป็นห่วงผมมากเลยสินะที่จู่ๆผมก็หายไปอย่างนี้ ?? รักผม...มากใช่ไหม ??
...."เพิ่งพา ร้องไห้ทำไม? อยากได้อะไร?"
ผมมองหน้าเพิ่งพาแล้วถามเบาๆ จูบซับน้ำตา แล้วดึงหัวเพิ่งพามาซุกไว้ที่อก...กอดเบาๆ แต่จะไม่ยอมปล่อยเด็ดขาด....
.."พี่ขอพรกุมารทองอย่างนู๋หมีได้งั้นหรือ ?"
"กุมารทองที่ไหนหน้าตาดีขนาดนี้...ลองขอมาก่อนสิ...ถ้าทำได้จะทำให้...เพิ่งพาจะขออะไรล่ะ?? "
.."...."
"...ให้แล้วต้องแก้บนด้วยนะ"
"ทวงแล้วหรอไงยังไม่ทันขอเลย"
"ก็กลัวไม่รู้ธรรมเนียม...แล้วตกลงเด็กโข่งขี้มูกโป่งจะขออะไร?"
.."......ขอให้.....กลับมา..."
..ผมยิ้มกับคำขอ...คำขอสั้นๆที่ดูเหมือนถ้าปล่อยให้มันเป็นไปแบบไม่ก้าวก่ายมันน่าจะเป็นเรื่องยาก... ถึงแม้ไอ้คนที่นอนให้น้ำเกลือนิ่งที่โรงพยาบาลมันจะอยากกลับมาแค่ไหนก็เถอะ...
"....เอากลับมานะนู๋หมี .....เอาเขากลับมาให้พี่ที....."
ไหล่กว้างๆในอ้อมกอดเล็กๆของผม สั่นไปตามแรงสะอื้น... อีกครั้งที่เพิ่งพาร้องไห้....
..
"คำขอยากไป....ถ้าผมทำให้ได้ ....ผมขอมากกว่าน้ำแดงนะ เพิ่งพา......"
***
.....แผงขนตายาวกับใบหน้าคม ที่แนบไปกับพื้นเตียง... พี่กรนอนเฝ้าผมมากี่วันแล้วนะ? ถึงจะโกรธจะเกลียดแค่ไหน แต่สุดท้ายผมก็เข้าใจได้ดี ...ทุกอย่างเพราะพี่กรรักผม...
....คนหนึ่งรักมากจน ....ยอมเสียไปไม่ได้
....คนหนึ่ง ...กำลังจะจากไป เพราะรักใครอีกคน....รักมากจนยอมทิ้งทุกอย่าง....
....ทั้งๆที่รักมากกว่าใครทั้งหมด.....แต่สุดท้าย คำว่า 'รัก' ของพี่ ...
.
.
.
มันทำให้ผม กลัว และ ขยะแขยง จนไม่อยากเข้าใกล้...
....แต่ไม่เป็นไร....ไม่เป็นไรนะพี่กร ...ผมจะเปลี่ยนมันให้ได้ จะทำให้ทุกอย่างมันเป็นเหมือนที่มันควรจะเป็น ....
.."....พล...พล...พลฟื้นแล้วใช่ไหม??!!! เดี๋ยวพี่เรียกหมอให้นะ...รอ..รอก่อนนะอย่าหลับลงไปอีกนะ อย่าทิ้งพี่ไปไหนนะ...อย่าหลับไปอีกนะพี่กลัว..."
***
"....เฮ้ยไอ้ผึ้ง มาหาที่โต๊ะหน่อยดิ งานด่วนเข้า..."
พี่ยิ่งกดโฟนมาหาผม สองสามวันมานี่ผมได้แต่ถอนหายใจ วันแต่ละวันผ่านไปอย่างโคตรเซ็ง เพราะไม่มีหัวหน้าฝ่ายบริหารมาแถเนียนหน้านิ่งลากไปกินข้าวหรือหาเรื่องมาขโมยจูบขโมยกอดหรือเปล่านะถึงทำให้ผม ไม่เจริญอาหารเอาเสียเลย น่าหัวเราะหรือเปล่าที่ขนาดไม่กินข้าวก็ยังอิ่ม ...เพราะผมนอนกินน้ำตาเกือบทุกคืน...เมื่อคืนยิ่งแล้วใหญ่ เพราะจู่ๆนู๋หมีที่คอยมาเป็นเพื่อนก็หายไปอีก...
.
.
.
"เฮ้ย! ไหวเปล่าเนี้ยผึ้ง?! ถ้าไม่ไหวก็บอกเดี๋ยวพี่ให้คนอื่นไปก็ได้ "
"ไหวพี่ ผมไหว..."
"งั้นตามนี้นะ...แวะรับดอกไม้ แล้วเอาเอกสารนี้ไปให้ตามที่อยู่นี้เลย.... "
"อะไรอะพี่ยิ่ง?"
"ไม่รู้วะ...เขาฝากมา"
"ใคร?"
"..มึงจะไม่รู้สักเรื่องได้ไหมเนี้ยไอ้ผึ้ง ไปเลยไปรีบๆ งานเสร็จแล้วกลับบ้านไปเลยก็ได้ หน้าซีดยังกับศพ ...ผอมไปนะมึงข้าวปลาแดกบ้างเปล่าเนี้ย??"
พี่ยิ่งตบไหล่ผมเบาๆแต่เป็นเพราะเรี่ยวแรงมันหายไปหมดหรือเปล่านะผมเลยเกือบทรุด เกาะขอบโต๊ะแล้วมองหน้าพี่ยิ่ง มองเลยไปที่ห้องหัวหน้าฝ่ายบริหารที่ปิดเงียบ...
.
.
.
หายไปไหน? เมื่อไหร่จะกลับมา?
.
.
.
งานง่ายๆแต่โคตรเหนื่อย ตามเอกสารที่ให้มา หน้าที่ของผมคือจองโต๊ะอาหาร ตามสถานที่ที่ให้เลือก รับรองแขกพิเศษในวันลอยกระทง?? เลือกร้านอาหาร เลือกดอกไม้ทำกระทง 2 ชุด ผมมองเอกสารรายละเอียดแล้วโทรไปถามพี่ยิ่ง เลยโดนตะคอกกลับมาว่าให้ผมนั่นละเลือกเพราะแกไม่มีหัวด้านดอกไม้...เลือกสีเลือกดอกไม้ได้ก็เย็นแล้ว พี่ยิ่งเลยโทรมาย้ำอีกรอบว่าไม่ต้องเข้าออฟฟิศให้กลับบ้านได้เลย ...
.
.
.
ไม่อยากบอกว่าไม่อยากกลับ....ห้องมันเงียบเกินไป...ไอ้ขวดกับไอ้พายก็หลบไปค้างบ้านที่ต่างจังหวัด ส่วนนู๋หมีก็หายไปตั้งแต่ผมทู่ซี้ขอพรบ้าๆ ให้ใครบางคนกลับมา...
.
.
เพิ่งรู้ว่าอยู่ตัวคนเดียวไม่ได้ ...ก็ตอนที่ใครบางคนหายไปนี่ละ...
.
.
.
***
บอกให้ผมกลับบ้านได้ แต่จู่ๆพี่ยิ่งก็โทรเข้ามา...
"เฮ้ยผึ้งอยู่ไหนเนี้ย?"
"อยู่ท่าน้ำนนท์พี่ มีไร?"
"ย้อนกลับมาเมเจอร์รัชโยธินทันรึเปล่า? "
"น่าจะทัน ไมอะพี่?"
"ในซองสีฟ้าเล็กๆอะ พี่ลืมไปว่ามีตั๋วหนังอยู่ ไปดูทีสิ..."
ผมเปิดซองเอกสารมาดูอีกครั้งมีซองสีฟ้าเล็กๆอย่างที่พี่ยิ่งว่า เปิดดูถึงรู้ว่ามันมีตั๋วหนังอยู่ ...แต่แค่ใบเดียวนี่นะ??!!
"ของใครอะพี่ ? "
"ไม่รู้สักเรื่องเหอะมึง ..ไปดูไป...มีตั๋วอยู่ใบเดียว เหมาะสำหรับคนโสดอย่างมึง หรือพาแฟนไปด้วยก็ได้นะถ้ามึงมี"
"ทับถมวะพี่ยิ่ง..."
"แล้วจะไปเปล่าละเสียดายค่าตั๋ว วีไอพีด้วย... "
"Silent Hill เนี้ยนะพี่?? ดูคนเดียวอีกต่างหาก??"
"สรุปจะไม่ไป?? วันสุดท้ายแล้วนะมึงเห็นบ่นอยากดูไม่ใช่หรอ? ไม่ดูวันนี้จะเสียใจ ไม่ไปก็ช่างดูหนังแผ่นไปเหอะไอ้ผึ้ง"
"...."
"สรุปเอาไง"
"ไปก็ไป...แต้งค์พี่ยิ่ง...."
.
.
.
วางสายได้ มองตั๋วหนังในมือ นั่งรถตู้จากท่าน้ำนนท์ย้อนไปที่เมเจอร์....จะคุ้มกับค่าตั๋วหนังไหมเนี้ย ??ดีนะที่เป็นเรื่องที่อยากดู แต่แม่งดูคนเดียวนี่อะดิ... silent hill นะเฟ้ยไอ้ผึ้ง เจ็ดตะเป็ด คืนนี้เสือกอยู่ห้องคนเดียวอีกแม่งเอ้ยยยยย.....
โพลล์
หัวข้อ: ก็บอกแล้วว่า...อย่าทัก ภาค 1 -END[P.38-26/6/57]-จบภาค 1 รบกวนย้ายห้องให้ด้วยครับ (อ่าน 300047 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก