หัวข้อ: ก็บอกแล้วว่า...อย่าทัก ภาค 1 -END[P.38-26/6/57]-จบภาค 1 รบกวนย้ายห้องให้ด้วยครับ

[SenzaAmore]

  ตายละ กำลังคิดว่าทำไมกำจรไม่มีเนื้อคู่ซักที คอยแต่จะมาแย่งคุณหมีของพึ่งพา
แต่ที่ไหนได้ พอเนื้อคู่มาก็มาแบบแพค3เลยแหะ 

มาต่อเร็วๆน้าาา

[yunjae123]

โอ้วววววววววววววววว
พี่กำจรโดนรุม!!!! มาทีแพค 3 เลยอ่ะ!!!! ><~~
ว่าแต่ 3 คนที่รุมพี่กำจรนี่ใครหว่า??
แล้วถ้าพี่กำจรตื่นมาจะเป็นไงต่อ
รอลุ้นตอนต่อไป~~~

[andear]

อู้ววววววววววว   

[moodyfairy]

เอ่อ ,, พี่จร ,, ได้จัดที ก็ 4p เลยนะ แหม่

[Arancia]

รอลุ้นด้วยคน ตื่นมาคงงง ไหงได้มาถึงสาม ฮ่าๆๆๆ

ไม่สงสารพี่เค้าเลย ไอ้พวกนี้

[hembetaro]

 

อื้อฮืออออ......

พี่กำจร 4P แบบ 3D ซะด้วย

หายไปนาน......แต่อภัยให้แระ

แต่คราวหน้าขอคุณหมีกับหนูผึ้งบ้างนะ

 

[มาโซซายตี้]

วู๊วววว
แพ้คำว่าพี่ใจดีนี่เอง
หลอมเหลว ละลาย โดนแทง 3 แท่งเลย

ได้สติกลับมาจะเป็นยังไงต่อ
--แล้วไอ้พี่ ที่เด็ก 3 คนพูดถึง มันคือใครหนอ //

[iammz]

เฮ้ยยยย!!! พี่กำจร!!

 

[kongxinya]

4P

แต่ขอให้ไอ้สามคนนี่มันรักพี่กำจรเหี้ยๆอย่างที่ว่าจริงๆด้วยเตอะ
พี่กำจรเสียใจมามากแล้วจะได้มีความสุขกะเค้าซะที
แล้วดูท่าคราวนี้จะมาแบบสุขจนล้น?ด้วย อิอิ 

รอตอนต่อไป เป็นกำลังใจให้ค่ะ 

[วัวพันปี]

สามดอ..แฝดนรกมีเมียเป็นของตัวเองเว้ยเฮ้ย

ดีใจด้วยนะพี่กร ได้รับความรักแบบสามเท่าเลย..นี่แหล่ะคนเค้าทำบุญมาเยอะ

[$VAN$]

  แดน ดอน ดีวา!!!
ช่างชอบเคะแก่กว่า
แต่ดีนะ ลงตัวเบยทั้งสองเรื่อง หุๆๆ^^
บวกๆ

[maemix]

มาทีเดียว3 คนเลย คุ้ม

[iammoonoi]

 

สงสัยงานนี้ พี่ คงได้ เลิก ติดน้องแล้ว
เพราะเจ้าน้องสามคนนี้ เป็นพวกหวง พี่ จะตาย

เปิดป้ายไฟให้สามตัวแสบ..แสบได้ใจมากเด็กๆ แฮร่ๆๆๆๆๆๆๆๆ

[babimild1985]

 

[oomossoo]

ตอนแรกก็กลัวนะ เลยมาอ่านตอนเช้า ฮ่าๆๆ
สนุกมากๆๆ

เดี๋ยวมาอ่านต่อนะคะ^^

[takara]

กำ พี่กำจรเสร็จแฝดล่ะ ฟื้นขึ้นมาจะเป็นงัยล่ะนิ

[DoubleBass]

ตามอ่านทันแบบมึนๆ เอ๊ะ!! เลือดออกจมูก  หรือเราจะเป็นเหมือนคุณหมี(....???) บ่ะแหล่วๆ


ปล.เผลอเสียสติไปนิดนึง แหะๆ  ขอบคุณนักเขียนนะจ๊ะ อ่านสนุกมากเลย 

[kny]

เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า กินอาหารให้ระวัง

[narunarutoboyz]

 
แวะมาดันนนนนนน คิดถึงขน๊าดดดดดดดด

[nunnan]

  แง่ๆ อยากอ่านต่อจังงงงง

[Zitraphat]

...มันไม่ใช่ความรัก... ไม่ใกล้เคียงเลยสักนิด.. กร นอนหายใจแผ่วแล้วกำมีดในมือแน่น.. จะให้ทำยังไง? จะต้องไปแจ้งความให้อับอายงั้นหรือ? กับการกระทำต่ำๆ ของไอ้พวกเด็กสิ้นคิดที่เอาร่างกายของเขามาเล่นและกระทำตามใจชอบ...  รังเกียจไอ้เด็กเวรพวกนั้นที่จาบจ้วงและกักฬะ...แต่ท้ายที่สุดแล้ว รังเกียจตัวเองมากกว่าที่ยอมถูกใช้เป็นของเล่น...  กร สูดหายใจ..แต่มันก็ได้แค่เฮือกสั้นๆ เพราะนอกจากนั้นคือเสียงสะอื้นและหยดน้ำตา... ไม่ได้เรียกร้องหรือคร่ำครวญ..ดวงตาเหม่อมองมีดในมือแล้วยกสูงขึ้นกดเข้าแผ่นอกด้านซ้ายที่มีแต่รอยจ้ำเขียว... พอ..พอทุกอย่างแล้วกับการต้องเป็นแค่ของเล่นรองรับอารมณ์............                             

[nunnan]

อ้ายยย อะไรน่ะะะะ กรเป็นอะไรรร ทำไม แง่ๆ ๆ 

[hembetaro]

 

แอร๊ยยยย!!!!........มาสปอยล์กันแบบเน้น้น้น้!!!!


 

[yunjae123]

มารอพี่กร เพราะนักเขียนบอกจะมาลงคืนนี้
แต่...นักเขียนบอกเลาท์เตอร์เย็ตเสีย
จะรอนะ ไม่รู้คืนนี้จะได้อ่านหรือป่าว

[nunnan]

มารอกินมาม่าอ่ะะะะ 

[nunnan]

 

[Zitraphat]

"ก็บอกแล้วว่า...อย่าทัก" [26 – น้อง S 'ติด' พี่ M .. ]



...
กำจร ลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนที่รู้สึกว่า มีเนื้อครีมเย็นๆ ลูบสัมผัสผ่านผิว ...
.
.
.

แสงไฟสว่างแสบตา เขาเม้มปากผวาจนต้องยกมือขึ้นปิดใบหน้า หากแต่ต้องสะดุ้งเฮือก เมื่อความเจ็บมันแล่นลิ่วขึ้นมาจากเบื้องล่างกลางลำตัว จนทำให้ต้องกลั้นหายใจนิ่งแล้วค่อยๆ สูดลมหายใจเข้าเบาๆ
.
.
.
..เจ็บ...เจ็บระบมจนไม่มีแม้แต่แรงจะยกมือทั้งสองข้าง ..
สมองว่างโล่งค่อยๆ รวบรวมสติ ..แต่มันก็ไม่ได้มากมายอะไร เพราะยิ่งได้สติ ความเจ็บระบมปนปวดหนึบยิ่งทวีความรุนแรง.. สองมือกำบีบเข้าหากันจนปลายเล็บนั้นจิกฝังลงผิวเนื้อ แล้วกำจรก็สะดุ้งผวาเมื่อมีมืออุ่นๆ มาจับมือเขาให้คลายปลายนิ้วออก .. เหมือนกับความฝันที่ยาวนานเมื่อคืนก่อน กำจรพยายามปรือตาขึ้นมองผ่านแสงจ้า แต่ที่เห็นเป็นแค่ใบหน้าคนสามคนที่มีใบหน้าพิมพ์เดียวกัน เหมือนถอดแบบกันออกมา..

“ฟื้นแล้วเชี่ย!!”

"ตื่นจริงๆ หรือเปล่าว่ะ?!"

"เหมือนกำลังละเมอมากกว่า...น่ารักเหี้ยๆ เลย.. "

เสียงตะโกนนั้นดังเสียดแก้วหู ดังจนทำให้กำจรต้องสะบัดหน้าหนี ..แต่ไม่ว่าจะเบี่ยงหลบไปแค่ไหน ฝ่ามือใหญ่มันยังตามมาประคองจับ พร้อมๆ กับกดตรึงแขนสองข้างของเขาเอาไว้ไม่ให้ขยับตัว


..
กลิ่นครีม กลิ่นโคโลญ กลิ่นขนมหวาน ..
ทุกอย่างมันอบอวลรวมกันจนแทบทำให้อาเจียน ..
กำจรคิดอะไรไม่ออก หรือถ้าจะพูดให้ถูกเขาแทบจะไม่ได้มีอะไรฝังอยู่ในหัวด้วยซ้ำ นอกจากความเจ็บที่ตอนนี้มันเริ่มกลายเป็นความปวดหนึบที่เต็นตุบตามเสียงหัวใจ และไม่ได้ลดลงแม้แต่น้อย..

“!!”

อีกครั้งที่กำจรสะดุ้งจนต้องชักมือหนี เมื่อหนึ่งในมนุษย์โคลนนิ่งมันจับเอามือเขาไปพรมจูบเบาๆ พร้อมๆ กับลากลิ้นที่เย็นเฉียบเลียบนหลังมือเหมือนลูกหมาขี้อ้อน ..แต่แววตาที่มองจ้องมามันไม่ใช่ แววตานั้นมันเยิ้มหวานเสียจนคล้ายจะกลืนกินเขาเข้าไปทั้งตัว ..
.
.
.

"ดอน..กูขออีกนะ..ไม่ไหวแล้วว่ะ พี่เขาแม่งโคตรน่ารักเลย.."

..เหมือนกับพวกหมาป่าล่าเหยื่อ..
พอมีตัวหนึ่งกระโดดกัด อีกสองตัวในฝูงก็ไม่รอช้าที่จะเข้าชาร์ต เนื้อทรายที่กำลังบาดเจ็บ ..
ต่างกันที่ครั้งนี้ไม่ได้เมาจากฤทธิ์ของหัวเหล้าหวานขม กำจรยังมีสติดี แม้สติที่มีจะโดนความเจ็บทำให้ความคิดมันลดน้อยลง ..ยังคงมีสติ..สติที่สั่งให้เขากรีดร้อง..กำจร ตะเกียกตะกายหนีและต่อต้าน  หากแต่ไม่มีครั้งไหนที่จะสู้แรงกอดรัดและกดตรึงจากหมาป่าสามตัวได้ ..

ร่างกายถูกรุมรัดและเล่นสนุก พอเจ็บปวดจวนขาดใจ ถ้อยคำหวานก็พร่างปลอบประโลมและล่อลวง ..
.
.
.

คำว่ารักกระซิบพร่าทั้ง ปลอบทั้งบอก ทั้งเอ่ยให้ได้ยิน ..
.
.
.

พอๆ กับแรงกอดและการร่วมรักที่ไม่เคยปล่อยให้พักหรือขาดหาย..
.
.
.
.




***
..
‘รักพี่นะครับ....เป็นเด็กดีนะครับ...พี่ครับ...รักที่สุด..’

ถ้อยคำเหล่านั้นมันเหมือนคมเขี้ยวที่กัดฝัง แล้วแกกระชากร่างให้เป็นชิ้นๆ  จนเวลามันเลยผ่าน กำจรได้สติมาในตอนที่ถูกสามมนุษย์โคลนนั้น อาบน้ำให้แล้วอุ้มมานอน..
.
.
.

ร่างกายเหมือนโดนกระทำจนแหลกเหลว.. 
ทำรักซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนคนทำนั้นนอนนิ่ง ระเกะระกะหมดสภาพบนที่นอนกว้าง ..
กำจรสูดหายใจยาวแล้วพยุงร่างที่บอบช้ำเดินเกาะกำเลาะเข้าข้างแพงปูน เรื่อยจนลงมาถึงชั้นล่างของตัวบ้าน จนหมดแรงฝืน เขาทรุดนั่งลงบนโซฟาตัวหนึ่งที่ตั้งหน้าโทรทัศน์เครื่องใหญ่ ..
.
.
.

สายตาเขาเหลือบไปเห็นตะกร้าผลไม้วางอยู่บนโต๊ะกระจกด้านหน้าพร้อมมีดปลอกผลไม้..
หิวจนอยากอาเจียน..
.
.
.
อีกครั้งที่ภาพบ้าๆ ฝุดเข้ามาในสมอง ภาพเจ้าของบ้านที่รุมกอดและรุมรัก จนเขาเหมือนเป็นแค่ตุ๊กตาที่โดนเด็กสามคนแย่งกันไปมา จนมันถูกกระชากดึงแล้วก็ฉีกขาด..

‘รัก..งั้นหรือ?..’
...
‘..ไม่..’

มันไม่ใช่ความรัก... ไม่ใกล้เคียงเลยสักนิด.. กร นอนหายใจแผ่วแล้วเอื้อมคว้าเอามีดปอกผลไม้บนโต๊ะกระจกมาถือไว้ ..กำมีดในมือแน่น.. จะให้ทำยังไง? จะต้องไปแจ้งความให้อับอายงั้นหรือ? กับการกระทำต่ำๆ ของไอ้พวกเด็กสิ้นคิดที่เอาร่างกายของเขามาเล่นและกระทำตามใจชอบ...  รังเกียจไอ้เด็กเวรพวกนั้นที่จาบจ้วงและกักฬะ...แต่ท้ายที่สุดแล้ว รังเกียจตัวเองมากกว่าที่ยอมถูกใช้เป็นของเล่น...  กร สูดหายใจ..แต่มันก็ได้แค่เฮือกสั้นๆ เพราะนอกจากนั้นคือเสียงสะอื้นและหยดน้ำตา... ไม่ได้เรียกร้องหรือคร่ำครวญ..ดวงตาเหม่อมองมีดในมือแล้วยกสูงขึ้นกดเข้า แผ่นอกด้านซ้ายที่มีแต่รอยจ้ำเขียว... พอ..พอทุกอย่างแล้วกับการต้องเป็นแค่ของเล่นรองรับอารมณ์............
.
.
.
.


ความเจ็บมันแล่นลิ่วมาตามความเย็นวาบ..
แผงอกโดนคมมีดกรีดแล้วกดลงทีละน้อยอย่างช้าๆ ..
.
.
.
.
.

มันเจ็บกว่าตอนที่กำพลโดนแอนนี่แทงหรือเปล่า ?..
.
.
.

ไม่รู้สิ..ตอนนี้กรไม่รู้อะไรสักอย่าง ..สมองมันกำลังว่าง เหมือนว่าเลือดของเขาที่ค่อยๆ ไหล แล้วหยดลงบนพื้นนั้นกำลังดึงสติให้ดับลง...
.
.
.
.
.

‘พล...พี่ขอโทษ..พี่ไปเจอเราไม่ได้อีกแล้ว...’

มีดตกลงพื้นในตอนที่กรล้มตัวลงนอน..กลิ่นเลือดมันลอยฟุ้งจนน่าเวียนหัว ดวงตาพร่าไม่ได้หลับลง ทั้งๆ ที่โลกมันกำลังหมุนโคลงเคลน..

.
.
.
.
 
..เบื้องหน้ากำลังมีมือเล็กๆ ที่กวักเรียก..
ภาพของกำพลในตอนเด็กๆ กำลังกวักมือเรียกหา ..เขาไม่แน่ใจว่านั้นเป็นกำพลจริงๆ หรือเป็นลูกชายที่ถูกแอนนี่ทำลายทิ้งกันแน่..
.
.
.
.


แต่คงไม่เป็นไร ...เมื่อในตอนนี้เขากำลังจะก้าวข้ามเส้นที่เรียกว่าความตายไปหาร่างเล็กนั้นอยู่แล้ว..

[babimild1985]

เดียวย้อนกลับไปอ่านตอนต้น ๆ ใหม่อีกรอบ ลืมหมดล่ะ อิอิ

......................
เฮ้ย... นี้ตั้งใจฆ่าตัวตายเลยนะนั้น ถ้าถึงขั้น เอามีดกดที่อกอ่ะ
ค้าง ตัวใหญ่ ๆ เลยค่า

[andear]

  ค้างง่ะ ต่ออีกนีสสสสสสสสสสสสสสสส

[miracle22936]

เฮ้ย ไม่เอานะ อย่าตายนะ

และอีกอย่างเด็กพวกนั้นมันต้องได้รับบทเรียนสิ อย่ามาเป็นละครน้ำที่ว่า โดนข่มขืนแต่ตอนจบแฮปปี้ ไม่เอาแบบนั้นนะ