หัวข้อ: ก็บอกแล้วว่า...อย่าทัก ภาค 1 -END[P.38-26/6/57]-จบภาค 1 รบกวนย้ายห้องให้ด้วยครับ

[Zelsy]

^
^
^
ถถถถ //เอ้า กำ โทษๆ ลืมเปลี่ยนภาษา
เอาใหม่ๆ 5555
เขียนได้แน่นอนมากอะ ไม่กลัวโดนดักตีหัวเลย

[PandP]

แวะมารอออออออ

[Zitraphat]

"ก็บอกแล้วว่า...อย่าทัก" [21 – คำตอบที่อยากรู้]



...เหมือนกับว่าเส้นชีพจร มันย้ายมาเต้นอยู่ที่นิ้วนางข้างซ้ายเท่านั้น....
.
.
.


คุณหมีชะงักไปนิดเดียวจริงๆ ในตอนที่เหมือนตัวเองจะรู้สึกว่า.. หัวใจกำลังเต้นตุ๊บๆอยู่ที่นิ้วนางข้างซ้าย ... คุณหมีไม่ได้เอะใจอะไร รับรู้แค่นั้นแล้วก็ปล่อยให้ทุกอย่างผ่านเลย.......  จนอาการชา...มันเริ่มไล่ลามมาจากปลายนิ้วนั้นและไล่ลามจนกินพื้นที่มาถึง ไหล่ซ้ายทั้งข้าง ...

แล้วลามเรื่อยไปถึงใบหน้าซีกซ้ายเกือบจะทั้งซีก...
.
.
.


โลกมันว่างเปล่า...
กำพลยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น มือข้างที่กดน้ำเย็นกดแช่อยู่ที่ตู้น้ำ ปล่อยให้น้ำเย็นๆไหลเอ่อจนล้นแก้ว...
ช่วงบ่ายที่อยู่ในเวลางาน ในห้องหัวหน้าฝ่ายบริหาร เงียบสนิท... คุณหมี ได้แต่นิ่งงัน ...

"พล..."

ยังดีอยู่บ้างที่เหมือนโชคจะเข้าข้าง พี่ชายที่เพิ่งลงมาจากประชุมฝ่ายหยุดเรียกอยู่หน้าห้อง แล้วถือวิสาสะเปิดประตูเข้ามา ร่างโปร่งกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามาหาน้องชายที่ยืนนิ่ง

"พล..."

น้ำเสียงอารมณ์ดีของหัวหน้าฝ่ายปฏิบัติการทักทาย แต่เสียงนั้นก็ขาดไป เมื่อหัวหน้าฝ่ายบริหารอย่างกำพล ...ยืนนิ่ง ...ขนาดคนเป็นพี่ เรียกก็แล้ว.. ดึงท่อนแขนใหญ่นั่นก็แล้ว... แต่ดวงตาเข้มคู่นั้นก็ยังว่างเปล่า...มือใหญ่นั่นยังจับแก้วน้ำ ในขณะที่มืออีกข้างกดน้ำค้างอยู่จนล้นเอ่อไหลเลอะเจิ่งนองไปทั่วพื้น...
.
.
.




***




...
'ไม่ได้แจ้งไว้จ๊ะ แต่เห็นว่าไปกับคุณกร...'

พี่ก้อยเลขาคนใหม่ของกำพล บอกอย่างนั้นตอนที่เพิ่งพา เลียบๆเคียงๆถามถึงท่านหัวหน้าฝ่ายบริหารที่เป็นคนตกลงเป็นมั่นเป็นเหมาะกับตัวเองว่าเย็นนี้จะพาไปดูหนัง ...

เพราะคุณหมีไม่ได้สั่งอะไรทั้งนั้น...
เพิ่งพาเลยเลือกที่จะคอย....การรอคอยเป็นไปอย่างไร้จุดหมาย...จากห้าโมงเย็น เป็นหนึ่งทุ่ม จากหนึ่งทุ่มเป็นสามทุ่มเวลาที่พวกฝ่ายปฏิบัติการเลิกโอฯ และกลายเป็น ห้าทุ่มกว่าที่ เพิ่งพาเดินลงมารอคุณหมีที่หน้าออฟฟิศกับพี่ยาม ...จนสุดท้ายก็ตีหนึ่งกว่าๆที่เพิ่งพาเลิกรอแล้วเรียกแท็กซี่กลับหอ...
.
.
.

...โทรศัพท์เครื่องเล็กเงียบสนิทไม่มีสายเข้าหรือแม้แต่ข้อความ โทรไปหาก็ไม่มีใครรับสาย ....ซ้ำยังไม่มีท่าทีว่าจะมีข่าวคราวอะไรทั้งนั้นที่จะส่งกลับมาให้รับรู้...

.
.
.

ที่หอเงียบเหงา ไร้เงาเพื่อนทั้งสองตัว ....เกือบตีสี่กว่าๆ ที่เพิ่งพาถ่างตารอโทรศัพท์จากคุณหมี ...
.
.
.

นั่งรอ นอนรอ นั่งจ้อง  นอนจ้อง สายตาผึ้งน้อยจับจ้องแค่ประตูห้องกับหน้าจอโทรศัพท์... จ้องสลับกันอยู่อย่างนั้นจนหยดน้ำตาใสๆ หล่นลงไปเลอะหน้าจอ...

...
สัมผัสเย็นลูบเบาๆที่แก้มใส เพิ่งพา ไม่รู้ว่านู๋หมี โผล่ออกมาตั้งแต่ตอนไหน ..... รู้แต่ว่า ในตอนที่ไม่มีใคร...มือเล็กๆเย็นๆนั่น ส่งความอบอุ่นเข้าไปถึงส่วนที่ลึกที่สุดของหัวใจ ...

ริมฝีปากเย็นค่อยๆจูบแนบซับคราบน้ำตา อ่อนโยนจนเพิ่งพาสะอื้นร้องไห้โฮ...
มือเล็กๆผลักเพิ่งพาลงเอนนอน แล้วคร่อมทับ ฝ่ามือนิ่ม ลูบวนอยู่ที่แก้มเพิ่งพา แล้วพรมจูบ มันไม่ใช่จูบเสน่หา แต่มันเป็นจูบปลอบประโลม ที่อ่อนโยนอย่างที่สุด...

"...อย่าร้องนะผึ้ง...ร้องแค่ไหนเขาก็ไม่กลับมาตอนนี้หรอก.."

เสียงใสอ่อนโยนจนเพิ่งพา ต้องน้ำตาร่วงอีกครั้ง.. 
เด็กน้อย ถอนหายใจยาว แล้วมองจ้องลงมา แววตาเด็กน้อย ดึงความสนใจของเพิ่งพาออกมาจาก วังวนของความสับสนและไม่เข้าใจ และเปลี่ยนเรื่องในหัวที่เลวร้ายเป็นเรื่องเสียงถอนหายใจยาวของนู๋หมี ...เพิ่งพากำลังคิดมากมาย ..คิดว่าเมื่อกี้เป็นเสียงถอนหายใจจริงๆ ของนู๋หมีหรือเป็นแค่เสียงบอกสภาพอารมณ์กันแน่ ...

แต่ก็ไม่นาน ..เมื่อความคิดฟุ้งซ่านมากมายมันมาหยุดอยู่ที่เรื่องของ คุณหมี

"...เขา ไปไหน?"

คำถามเรียบถูกยิงใส่เด็กน้อย ...
นู๋หมี หลับตาแล้วทิ้งตัวลงนอนบนพื้นข้างๆเพิ่งพา  ปล่อยให้ผู้ใหญ่ที่กำลังจะบ้า อย่างผึ้ง ต้องหันหน้าตะแคงตัวไปกอดแล้วถามคำถามนั้นอีกครั้ง พร้อมหยดน้ำตา...

"เรื่องบางเรื่อง...รู้ไปมันก็ไม่ดีหรอกเพิ่งพา.."

เสียงใสตอบกลับมาทั้งๆที่แววตาคู่นั้นยังจ้องมองเพดานห้องนิ่ง เพิ่งพาซุกจมูกกับหน้าลงไปที่ท่อนแขนเล็กแล้วเก็บเสียงสะอื้น ...

ก่อนจะปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อาย...
เมื่อสัมผัสได้ว่ามือเล็กๆของนู๋หมี ลูบปลอบเบาๆ อยู่ไม่ห่าง




***



...ตื่นมาตอนเช้า กับ ตาที่บวมจนเกือบปิด เพิ่งพาตบหน้าตัวเองเรียกสติ แต่ไม่ได้ลุกขึ้นในทันทีเพราะมีวงแขนเล็กกอดรวบรอบเอวไว้อย่างแน่น...และยิ่งกระชับตอนเพิ่งพาขยับตัว...

"...นู๋หมี....พี่ถามหน่อยสิ................เรา....เป็นอะไรตาย?? "

"...."

ไม่รู้อะไรดลใจให้ถามคำถามนั้น ไม่รู้ว่าลางสังหรณ์ในส่วนไหน สั่งให้หัวใจ ใช้สมองถาม...

"เรื่องบางเรื่อง...รู้ไปมันก็ไม่ดีหรอกเพิ่งพา.."

ประโยคเดิมนั้นหลุดออกมาจากปากเด็กน้อย ที่เหมือนจะนอนละเมอ...


...
"เรื่องบางเรื่อง...ถึงมันจะแย่แค่ไหน แต่ถ้ามันเป็นเรื่องของคนสำคัญของพี่ บางที...พี่ก็อยากจะรู้ บอกพี่ได้ไหม นู๋หมี?"

เพิ่งพายืนยันคำถาม คำถามที่เรียกรอยยิ้มจางๆ ของเด็กน้อยให้คลี่ออกจากริมฝีปาก ร่างเล็กที่นอนข้างๆ ผุดลุกขึ้นมาคร่อมทับร่างเพิ่งพาอีกครั้ง พร้อมจ้องลงมา แววตาที่เพิ่งพาคุ้นเคยมองจ้องมาอย่างไม่หลบสายตา ...

..แววตาที่คุ้นเคยเสียเหลือเกิน...
.
.
.

"ไม่อยากตอบหรือ? นู๋หมี..."

"...เปล่า...ตอบได้...แค่อยากรู้ว่าเพิ่งพาจะเอาคำตอบแบบไหน?"

"..."

"...ระหว่าง ผมกำลังจะตายเพราะอะไร กับเพราะใครผมถึงได้ตาย?? ..."
.
.
.

"...."

.
.
.





..."ตรงนี้..."

นู๋หมี จับนิ้วของเพิ่งพา จิ้มๆไปที่ขมับขวาของตัวเอง ...

"..."

"มันอยู่ใต้สมองสักส่วนของผม .....มันน่าจะเป็นมาตั้งนานแล้ว แต่ผมไม่รู้ตัว ...อาการข้างเคียง มันเริ่มเป็นพักๆ ....มันทรมาน ที่ไม่รู้ว่า ผมทำอะไร ลงไปบ้าง เรื่องบางเรื่อง ผมลืม ลืมได้ทุกอย่าง... ชั่วระยะเวลาหนึ่ง ผมลืมกระทั่งหน้าและชื่อ ของ คนที่ผมรัก ... บางเวลา ผมลืมกระทั่งคำสัญญาที่เอ่ยออกมาจากปากตัวเอง ..."

"..นู๋หมี..."

"..ตรงนี้ ...สำคัญพอๆกับไอ้ก้อนที่อยู่ในอกซ้ายตรงนี้ ...ผมอาจจะผิด..ผมอาจจะลืม... แต่ไม่ใช่เพราะผมไม่รัก ผมเป็นอย่างนั้นเพราะผลข้างเคียงของ โรคที่เป็น...แต่ที่ทำให้ผมตายทั้งเป็น ...มันไม่ใช่ความทรมานของโรคร้าย...แต่มันเป็นการไม่ยอมให้อภัยของคนที่ผมรักที่สุด ... เพิ่งพา...ผม...ตายทั้งเป็นนะ...ตายทั้งเป็นจนอยากจะตายไปจริงๆ....แล้วมันก็สมใจ ...ต่อจากนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไร ...ถ้าเพิ่งพารักใคร ... จงเชื่อใจ ...และให้อภัยเขานะ.... เพิ่งพา...."

...
หน้าผากเล็กก้มลงมาแนบกับหน้าผากผึ้ง เสียงกระซิบพร่าเลือนและเบาบาง กระซิบพร่ำคำว่าขอโทษ ...และให้อภัย...แล้วร่างเล็ก...ก็ซีดจางลงไป .....เหลือเพียงสัมผัสของไอน้ำเย็นๆ ...




***




...
"โอกาสมีแค่ไหนครับ ??"

...เป็นกำจรที่กลั้นใจถามคำถามนั่น.. มือของพี่ชายจับกุมมือใหญ่ของคุณน้องหมีที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงคนไข้ ...ปล่อยให้ความเงียบรอคอยและเร่งเร้าคำตอบจาก คุณหมอ ญาติสนิท ...
.
.
.


"...อาไม่อยากให้ทางกรเสียกำลังใจ แต่ก็ไม่อยากให้ความหวังมากเกินกว่าที่เป็น..."

น้ำเสียงคุณหมอดูกังวลเมื่อมองผลการเอ็กซเรย์  ผ่านแผ่นฟิล์ม แล้วมองหน้าหลานชาย ที่เคยสั่งห้ามไว้กับเรื่องโรคที่ติดตัวของตัวเอง ...

"ผ่าตัดได้ไหมครับอาหมอ? ตอนนี้ถึงน้องจะห้ามจะค้านยังไง ผมก็ไม่ยอม ขออย่างเดียวให้น้องหาย อาหมอ ผมขอแค่นั้น ..."

แทนคำตอบคุณหมอสูงวัยได้แต่ส่ายหน้าช้าๆ ก่อนประโยคที่ตามมาจะทำให้ กำจร บีบมือน้องชาย แน่น...

"อาการของพลไม่ได้เกิดจากสมอง ...แต่มันเกิดจากต่อมไร้ท่อใต้สมองที่สั่งการณ์ผิดปกติ ...น้องโตกว่าวัย น้องมีวุฒิภาวะเกินวัย น้องมีร่างกายที่เกินอายุ ...เพราะการสั่งการณ์ที่ผิดปกติของต่อมใต้สมอง... และในตอนนี้ ต่อมนั่นกำลังหยุดทำงาน...อาการแบบนี้เคสในเมืองไทยไม่ค่อยได้มีบันทึกไว้กร ไม่มีบันทึกนั่นหมายถึงว่า ทางเราไม่มีตัวอย่างของเคสรักษา การผ่าตัดไม่ช่วยอะไรน้องหรอกกร อาการของน้องตอนนี้มีแต่ทรงกับทรุด ... มันไม่เหมือนกับเนื้องอกหรือเนื้อร้ายการผ่าตัดแทบไม่ช่วยอะไร เราไว้ใจการทำงานของต่อมใต้สมองไม่ได้ ....วันพรุ่งนี้น้องอาจตื่นขึ้นมาใช้ชีวิตปกติได้ แต่วันต่อๆไป น้องอาจจะไม่ใช่คนเดิม เพราะสมองบางซีกจะไม่สั่งการณ์ น้องอาจลืมเรา ลืมแม่ หรือไร้ความสามารถทางด้าน การคิดหรือตรรกะ การใช้ชีวิต อาการแบบนี้อาจเกิดเป็นพักๆ ...ถ้าสารเคมีในสมองไม่เสถียร"

"...แล้วพลจะเป็นยังไง..คุณอา... "

.
.
.







"....ถ้าเลวร้ายที่สุด ...ในกรณีที่สมองถูกควบคุมสั่งการณ์จนระบบร่างกายน้องแปรปรวน...มันอาจจะทำให้น้องเกิดภาวะหยุดหายใจ ...หรือการบีบตัวของกล้ามเนื้อหัวใจหยุดการทำงาน ...นี่ล่ะที่อากังวล กร..."




TBC.

[PandP]

นี่มันอะไรกัน ทำไมมาม่าสอดแทรกอยู่ในทุกเรื่อง ฮืออออ

คาใจ รออ่านตอนต่อไปนะคะ

[love2you]

คำตอบนี้ช่างโหดร้าย TT..TT

สงสารเพิ่งพามากๆ ที่ต้องเป็นฝ่ายรอ โดยไม่รู้ว่าในที่สุดแล้ว ผลของการรอคอยคืออะไร และแม้ว่าจะได้คำตอบจากนู๋หมีมา แต่ตัวเพิ่งพาในขณะนี้ก็ไม่รู้หรอกว่าภายในคำตอบนั้นมีอะไรซ่อนอยู่ เฮ้อ...

แต่คนที่น่าสงสารที่สุดก็คือนู๊หมี เพราะรู้ทุกอย่างอยู่คนเดียว...

[takara]

เฮ้อ แล้วจะเป็นงัยต่ออะเนี้ย สงสารทั้งสองคนเลยอะ

[iammoonoi]

 
สงสารคุณหมีอ่า..

เป็นกำลังใจให้น้า..ทั้งคุณหมี หนูหมี พึ่งพา และคนเขียนจ้า

คนรอไม่ท้อ..แต่เร็วหน่อยก็ดีนะคะ คนเขียน  อิอิ

สุขสันต์วันสงกรานต์นะคะ คนเขียน..สุข สนุกสนาน สุขภาพแข็งแรง 

[Zelsy]

รู้... แต่บอกอะไรไม่ได้
ไม่อยากให้เพิ่งพาเสียใจ... ตัดสินใจเก็บไว้กับตัวเงียบๆ
สุดท้าย... คนที่เจ็บที่สุด... เพิ่งพา... ที่คิดว่า ช่วยอะไรไม่ได้เลย...

[Chichi Yuki]

เรื่องบางเรื่องก็น่าจะบอกก่อนที่จะสายไปนะ
น่าจะบอกก่อนที่เรื่องจะไปกันใหญ่และก่อนที่จะไม่ได้บอก
หวังว่าในอนาคตเรื่องราวมันจะไม่เกิดซ้ำรอยเดิมนะ

[mild-dy]

สงสารพี่หมีอ่ะ 

[Rafael]

มันกลายเป้นดราม่าได้ยังไง
ฮืออออ คุณหมี คุณหมีขาา
อยาเพิ่งเป็นอะไรไป
อย่าทิ้งให้เพิ่งพาเป็นหม้ายสิ

[$VAN$]

บรรยากาศอึมครึมแฮะ
แต่ปริศนา(ที่น่าหวั่นใจ)กำลังเฉลย

[pudson]

นี่มันอะไรกันนี่ สงสารทั้งสามคนเลย
ขึ้นอยู่กับกำลังใจจากเพิ่งพาสินะ หวังว่าเพิ่งพาจะเข้าใจในสิ่งที่นู๋หมีบอก
ให้หนูหมีเปลี่ยนแปลงอดีตได้ อย่าให้ซ้ำรอยเดิมเลย

เที่ยวสงกรานต์ระมัดระวังอุบัติเหตุด้วยนะคะ
กินดื่มอย่างมีสติ ขับรถอย่าประมาท เดินทางโดยสวัสดิภาพกันทุกคนค่ะ
ขอให้มีความสุขในวันสงกรานต์

[yunjae123]

สงสารพึ่งพาอ่ะ 
ร้องไห้ใหญ่เลย ดีที่นู๋มาอยู่เป็นเพื่อน คอยปลอบใจ
แต่คุณหมีป่วยหนักจริงๆนะ!!!!
หวังว่าพึ่งพาจะคิดตามที่นู๋หมีเล่าให้ฟัง
ขอให้อดีตอย่าซ้ำรอยเลย 

[Zitraphat]

"ก็บอกแล้วว่า...อย่าทัก" [22 – คนเก่ง ]



"พล..."

ริมฝีปากเผลอหลุดครางเรียกชื่อนั้นออกไป ....
.
.
.

...คงจะเครียดมากเกินไป...
.
.
.



ใช่....
.
.
.

คงจะเครียดมากเกินไปจนเห็นภาพหลอน ....กำจรถึงได้เผลอตะโกนทักเด็กผู้ชายที่เพิ่งเดินผ่านหน้า... ก่อนจะพบความเป็นจริงว่า ทุกอย่างว่างเปล่า.....

.
.
.

...ในห้องเงียบสนิท ....
ไม่มีเด็กที่ไหน ไม่มีเด็กคนนั้นอีกแล้วไม่ว่าจะที่ไหน ....
.
.
.

...
กรพาน้องชายมานอนพักที่คอนโดฯ ได้สองวันแล้ว ...พล นอนนิ่ง ถึงจะตื่นขึ้นมาบางครั้ง แต่พลก็มีแต่เงียบกับเงียบ...สู้ให้น้องนอนอยู่อย่างนั้นดีกว่าการตื่นขึ้นมาแล้วรู้สึกตัว...
กรสงสารน้อง...สงสารกำพลที่ต้องทรมานกับอาการพยายามคิด....ทุกครั้งที่พลรู้สึกตัวขึ้นมา คำที่เอ่ยปากออกมาจากปากกำพล...บางคำทำเอากรถึงกับกลั้นเสียงสะอื้นไห้...
.
.
.

'...คุณเป็นใคร? ผมรู้จักคุณนะ ...แต่นึกชื่อไม่ออก..'
.
.
.

'ผมต้องไปแล้ว......ผมนัดเขาไว้...จะไปดูหนัง....ไม่รู้สิ...ผมจำชื่อเขาไม่ได้...รู้...แต่แค่รับปากไว้...'
.
.
.
"ทำไมไม่โทรไปบอกเขาล่ะพล...?"



ตอนนั้นกรสงสารจนยื่นมือถือตัวเองให้ ..แต่สิ่งที่ได้กลับมาคืออาการเกร็งนิ่งของน้องชาย....

....'ทักษะในการใช้ชีวิต อาจจะลดลง...'

....คำนั้นของอาหมอกำลังเป็นภาพชัดเจน....
กำพล ส่ายหัว ขมวดคิ้ว แล้วบอกคนเป็นพี่ว่า เขาไม่เข้าใจตัวเลขที่เห็น... น้องชายของเขาในตอนนี้ จำเรื่องชื่อไม่ได้... จำเรื่องตัวเลขหรือเรียบเรียงตัวเลข กระทั่งเอ่ยชื่อตัวเลขยังไม่ได้...ทุกอย่างที่เป็นตรรกะการคิดคำนวณหรือความทรงจำที่ต้องอาศัยการเรียกชื่อ....
.
.
.
กำพลคิด..หรือเอ่ยออกมาเป็นคำพูดไม่ได้....
.
.
.
...เรื่องนี้มันมากเกินไป ....
คนเป็นพี่ชายแบกรับเรื่องราวที่โถมเข้ามามากเกินไป...
บอกพ่อกับแม่ไม่ได้เพราะกลัวท่านทั้งสองจะเสียใจ คุณพ่อกับคุณนายแม่อายุมากเกินไปกว่าจะรับกับเรื่องพวกนี้ ...
.
.
.
ทั้งที่บ้าน ทั้งที่บริษัท ....
เรื่องทุกอย่างเคยมีพลคอยจัดการให้ ...กำจรถึงได้รู้สึกตัวเลยว่าในตอนนี้ ตัวเองอ่อนแอเกินไป อ่อนแอจนเพิ่งรู้ตัวว่า ที่ผ่านมา น้องชายทำได้ยังไงกับการจัดการเรื่องราวต่างๆได้ยังไงทั้งๆที่อายุแค่นี้ ....
.
.
.

อีกครั้งที่พอเลี้ยวหันไป ภาพหลอนก็ยังคงวนเวียน ...
ภาพใบหน้าของเด็กน้อยคนเก่งที่เคยจ้องตาแป๋วกับกร แล้วบอกว่า...

'...อย่าร้องไห้...ผมจะดูแลและปกป้องพี่กรเอง...'

คงเพราะตอนนี้สภาพจิตใจอ่อนแอเกินไปจนตัวเองป่วย ...ถึงได้เห็นภาพจางๆของเด็กผู้ชายคนนั้นอีกครั้ง...
.
.
.

'ต้องเข้มแข็งให้มากกว่านี้' ...คนเป็นพี่ที่คิดว่าตัวเองป่วยจนเห็นภาพหลอนสูดหายใจยาวแล้วหลับตาแน่น ....
เฝ้าบอกว่าตัวเองคงเครียดมากเกินไป....คงเครียดมากเกินไปจริงๆ จนเห็นภาพหลอน .....
.
.
.
ภาพของน้องชาย ...ภาพเด็กคนนั้นที่เคยบอกว่าจะปกป้องและดูแลคนเป็นพี่ตลอดไป...
ถึงจะนานแค่ไหน ก็ไม่เคยลืมใบหน้าและรูปร่างแบบนั้น ...นั่น...คงเป็นเพราะตอนนี้ตัวเองอ่อนแอเกินไปหรือเปล่า ... ภาพของกำพลตอนเด็กๆ ถึงได้เกิดขึ้นมาตอนนี้ ...

.
.
.


"...พล....ช่วยพี่ด้วย...พี่จะทำยังไง? พี่จะต้องทำยังไง??? ช่วยพี่ด้วยพล...."

.
.
.



***


....
"ไปไหนมา????"

เสียงหอบหายใจ ปนเสียงแหวใส่ พุ่งตรงมาทันทีที่ กำพล เงยหน้าออกจากกองเอกสารที่เซ็น....

...คนตรงหน้าเดินปรี่เข้ามาหา เท้าแขนยาวกับพื้นโต๊ะทำงานแล้วขมวดคิ้วแน่น ภาพของชายหนุ่มที่ใบหน้าชื้นแดงแถมยังพราวไปด้วยเม็ดเหงื่อ...เหมือนจะหาเรื่อง แต่ก็เหมือนห่วงเสียเต็มประดา..

.
.
.

...."ไปดูหนังกัน..."

หัวหน้าฝ่ายบริหารปิดเอกสารแล้ว ลุกขึ้นเดินจูงมือ ชายหนุ่มให้เดินตาม เพิ่งพาเก้ๆกังๆ เหมือนทั้งโดนฉุดโดนลาก  ออกมาจากห้องหัวหน้าฝ่ายได้ ขณะเดินผ่านหน้าโต๊ะทำงานคุณก้อย กำพลก็เอ่ยสั่ง

"ผมมีธุระ ไม่เข้าออฟฟิศแล้ว"

เสียงสั่งของกำพลห้วนสั้นเพราะต้องหลีกเลี่ยงการเรียกชื่อของเลขาสาว พี่ก้อยได้แค่โบกมือให้ทั้งคู่พร้อมสีหน้าแหยๆ 

มือใหญ่เกร็งแน่นกำท่อนแขนเพิ่งพาแล้วพาลากเดินลงทางบันไดหนีไฟ เพราะตอนจะเข้าลิฟต์ กำพล ลังเลที่จะกดตัวเลขของชั้น...
.
.
.

"หมี!! จะไปไหน??"

ห่างจากประตูบันไดหนีไฟมา เพิ่งพา ขืนเกร็งตัวนิ่ง แล้ว เหนี่ยวประตูห้องเก็บพัสดุไว้แน่น ....
อย่างกับเด็กกำลังดื้อ ขนาดคุณหมีขืนแรงดึง แต่เพิ่งพาก็ยัง เหนี่ยวยึดประตูไว้ไม่ยอมปล่อย

"ไปดูหนังไง สัญญากับคุณไว้..."
.
.
.


"...จะไปทำไมกันตอนนี้..หนังเรื่องนั้น....มันออกจากโรงไปแล้ว...."
.
.
.

เพิ่งพาตอบทั้งน้ำตา ....

มือที่เหนี่ยวประตูห้องพัสดุไว้ถูกใช้มาปาดป้ายเช็ดน้ำตาตัวเองที่กลั้นมันไว้ไม่อยู่ ...
.
.
.


***


กุญแจห้องพัสดุถูกไขออก ...
หัวหน้าฝ่ายบริหารเจ้าของกุญแจ ดึงท่อนแขนเพิ่งพาให้เดินตามเข้ามา แต่เพราะคนขี้แยไม่ยอมเดิน คุณหมีเลย ขืนยกอุ้มตัวเพิ่งพาเข้ามาในห้องพัสดุแล้วล็อกประตูแน่น วางร่างโปร่งไว้บนกองเอกสาร แล้วหันมาจับใบหน้าแดงนั้นชนหน้าผากไว้ด้วยกัน

"ร้องไห้ทำไม?"

ถึงจะจำชื่อคนตรงหน้าไม่ได้.... แต่คุณหมีก็จำได้ดี ใบหน้าของคนๆนี้ล่ะ คนที่คุณหมีบอกว่าจะไปดูหนังด้วยกัน ใบหน้าของคนๆนี้ล่ะ ที่คุณหมีรักมากๆ
.
.
.

ไม่ได้คำตอบนอกจากเสียงสะอื้นและอาการป้ายมือเช็ดน้ำตา จนหน้าแดง....
จนคุณหมีต้องจับมือสองข้างของเพิ่งพาไว้ แล้วไล้ลิ้นเลียรอยน้ำตาที่ไหลไม่ยอมหยุด ...

"ไปไหนมา?"

"ติดธุระ"

"สำคัญมากหรือไง ติดต่อไปก็ไม่ได้?"

"สำคัญ...แต่ไม่สำคัญมากกว่าคนๆนี้หรอก..."
.
.
.

....และแล้วก็พ่ายแพ้อย่างยับเยิน ....

ผู้ร้ายปากแข็งหนีคำตอบด้วยการระดมยิงจูบ...วาบหวามและเว้าวอน ....จูบซ้ำๆ พร่ำละเลงบนเรียวปากเพิ่งพา ทั้งละเลงพรมทั้งขบกดเบาๆ ทั้งเว้าวอนเร่งเร้าจน ได้ยินแค่เสียงแลกน้ำลาย

...เพิ่งพาโอบรอบลำคอคุณหมีไว้แน่น ในขณะที่ท่อนขายาวก่ายโอบช่วงเอวคุณหมีแล้วยกสะโพกดันตัวเองให้แนบเข้าไปอีก เสียงหอบหายใจเหมือนแข่งกันไปถึงเส้นชัย คุณหมีก้มลงมาปลดกางเกงขนาดพอดีตัวของคุณเมีย แล้ว ครอบปากลงไป ดึงรั้งและเร่งรูดด้วยริมฝีปากจนคุณเมียครางกระเส่า แต่ไม่วายยิ่งกดหัวคุณหมีให้ลึกลงไปอีก

"พล....พล...หมี...หมี!!...เขาไม่ไหวแล้ว...ไม่ไหวแล้วหมี!!!"

เสียงหวีดร้องมาพร้อมกระแสน้ำอุ่นวาบเข้าที่โพรงปาก คุณหมีดูดกลืนน้ำนั่นเข้าไปจนหมดซ้ำยังกดริมฝีปากให้แกนเนื้อเพิ่งพา ลึกเข้าไปในลำคอ เพิ่งพาครางพร่า เนื้อตัวเกร็งเร่า ปลายเท้าแทบจะจิกกองเอกสาร

"เป็นอะไร?"

เสียงทุ้มกระซิบเบาเหมือนกระเซ้าแหย่ ทิ้งให้เพิ่งพาหมดแรงนอนแนบไปกับกองเอกสารทั้งอย่างนั้น...

"ถอดเสื้อก่อน.."

เสียงบอกสั้นห้วน จากนั้นมืออุ่นๆก็ไล่ปลดกระดุมเสื้อทั้งของตัวเองและเพิ่งพา...
.
.
.

เสื้อผ้าถูกแขวนไว้ที่ชั้นเอกสาร ...
เหลือเพียงตัวเปลือยเปล่ากับถุงเท้าที่ยังไม่ได้ถอด เพิ่งพา เสียววาบที่ตาเห็นภาพมุมสูงของถนนอีกฟากผ่านกระจกใส แถมยิ่งใบหน้าแนบกระจกแล้วเผลอมองลงไป เพิ่งพายิ่งข่มตา

เสียวทั้งด้านหลังที่คุณหมีโถมแรงกระหน่ำซัดลงมา เสียวทั้งด้านหน้าที่มือใหญ่นั้นขยำขยี้ยอดยกแล้วบีบคลึง ซ้ำยังเสียวจนร่างกายเกร็งวูบตอนมองผ่านกระจกใสลงไปในความสูงระดับตึก 17 ชั้น !!!

"คุณอย่าตอด...อ่าส์..."

คุณหมีเสียงพร่าแล้วยิ่งเร่งแรงโหมกระหน่ำเป็นจังหวะ จนใบหน้าเปื้อนเหงื่อของเพิ่งพา แนบติดไปกับกระจกใส สองมือเพิ่งพาแนบยันไปกับแผ่นกระจกที่ใช้แทนผนัง ยิ่งเสียววาบเพราะดันเผลอคิดว่าถ้ากระจกเกิดแตกขึ้นมา จะเป็นยังไง ????!!!

"อืมส์..อ่ะ!! รัดแน่นจัง... เสียวหรอคุณ?"

คำถามหยาบโลน ในขณะที่แรงโถมไม่ได้ลดลงเลย ...เพิ่งพาครางอู้อี้...หลับตาแน่นไม่ยอมมองภาพด้านล่าง ส่วนคุณหมีก็กำลังสนใจกับการลงแรงในกิจกรรมเข้าจังหวะ
.
.
.

...แกนเนื้อค่อยๆถูกถอนออก...
คุณหมีกัดฟันมองภาพแกนเนื้อของตัวเองค่อยๆโผล่พ้นออกมาจากทางช่องทางของคุณเมีย แกนเนื้อใหญ่ที่ขมวดแข็งมันปลาบ... ซ้ำยังกระดกสั่น ...
.
.
.
ภาพนั้นทำให้แทบบ้า !!!!

คุณหมีกัดฟันกระแทกสวบเข้าช่องทางนั้นอีกครั้ง แล้วกระหน่ำลงจังหวะทั้งเน้นทั้งแน่น ดังสวบๆกับเสียงเนื้อกระแทกเนื้อผสมเสียงน้ำกำหนัดที่เริ่มทะลักเข้าหล่อลื่นช่องทาง  มองภาพแกนกายของตัวเองผลุบเข้าผลุบออกในช่องทางของคนรัก สนองอารมณ์ได้มากกว่าดูหนังโป๊เป็นไหนๆ

ร่างกายเกร็งแข็ง แผ่นอกกำยำ กระทบแนบกับแผ่นหลังเพิ่งพา แน่นเบียดเม็ดเหงื่อให้ผสมกัน แน่นเบียดความร้อนระอุของร่างกายให้ยิ่งเหมือนโดนเผาไหม้ ในกองเพลิงของความร้อนแรง

คุณหมี ยึดจับช่วงเอวเพิ่งพาไว้แน่น แล้วอัดแรงกระแทกดังตับๆ เล่นเอาคนที่ยันแผ่นกระจกไว้ หัวสั่นหัวคลอนไปตามแรงกระทุ้ง

".ซี้ดดดดดดด...สุดยอดเลยคุณ ...อ่ะ!..อ่ะ!...อ่ะ!...รัดแน่นชะมัด...ตอดจนผมเสียววาบเลย...อ้าส์.."

"อ่ะ!!...พอ!!...พอ!..พอแล้วหมี ....นายเก่งเกินไปแล้ว...เขาไม่ไหวแล้ว ..เสียวจนยืนจะไม่อยู่แล้ว...อ่ะ!!! อื้อออออออออออ!! "

หวีดร้องได้แค่นั้น เพิ่งพา ครางพร่าแล้วหมดแรงทรุดไหลเลื่อนตัวลงไปจนแทบจะแนบหน้ากับพื้นห้อง กระจกใสเลอะคราบเหงื่อ เป็นรอยหน้า รอยมือ คุณหมี ค่อยๆขยับตัว แล้วดึงเอวเพิ่งพามากดแน่น ....
.
.
.

ไม่อยากปล่อย....ไม่อยากห่าง....ไม่อยากหยุดการกระทำของตัวเอง ....
คนเก่งเอาแต่ใจ รั้งดึงเอวเพิ่งพาไว้แล้วสวนกระแทกซ้ำๆ เรียกเสียงครางที่เพิ่งขาดหายให้กลับมาอีกรอบได้อย่างไม่ยากเย็น ...
.
.
.

ไร้สาระกับเรื่องในสมอง...

.
.
.

จำชื่อไม่ได้แล้วไง ?

...ก็แค่ไม่ต้องเรียกก็สิ้นเรื่อง

คำนวณไม่ได้แล้วไง ?

...เรื่องนี้เคยคุยกับคุณนายแม่ไว้แล้วว่า ต้องการเลขาส่วนตัวอีกคนที่ไว้ใจได้ เลขาคนใหม่ที่คุณนายแม่เตรียมไว้ให้ส่งตรงมาจากอเมริกา เลขาที่เป็นยิ่งกว่าเพื่อนสนิท ติดอยู่ก็ที่จำชื่อมันไม่ได้นี่ล่ะ ที่เหลืองานเอกสารก็แค่เซ็นกับเซ็น เรื่องงานคงต้องให้พี่ชายวางมือจากฝ่ายปฏิบัติการมาลงในงานผู้บริหารเต็มตัว ...เรื่องนั้น มันต้องเป็นอย่างนั้นตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
.
.
.

เรื่องบ้าๆ ไร้สาระจะตาย ...

แค่เรื่องฮอร์โมนในสมองไม่สมดุล จะเอาอะไรกันมากมาย ...
เชื่อว่าตัวเองเก่ง เชื่อว่าตัวเองจะเอาตัวรอดได้ กำพลเชื่อมั่นอย่างนั้น

การใช้ชีวิตอาจจะยุ่งยากขึ้นอีกนิด แต่สมัยนี้เทคโนโลยีมันหลากหลาย ตัดปัญหาเรื่องจำชื่อไม่ได้ โทรศัพท์เครื่องใหม่ที่ถอยออกมาเลยเป็นระบบสัมผัสที่ไม่มีชื่อมีแต่ภาพหน้าของคนที่โทรมา...

ปัญหามีไว้แก้ไข ...กำพลคิดได้แค่เรื่องนั้น ...

เรื่องบางเรื่อง มันไม่จำเป็นต้องเอ่ยปากบอกใคร ยิ่งเฉพาะคนเป็นที่รัก ....คนอย่างเขาเป็นตัวหลักมาตลอด เป็นที่พึ่งของใครต่อใคร เป็นเสาหลักในบ้าน และเป็นคนเก่ง ตลอดกาลของพ่อกับคุณนายแม่

....เพราะรักมากเลยไม่อยากให้ห่วงจนเกินไป.... 

...เพราะรักมากเลยอยากจะเป็นคนคุ้มครองดูแลตลอดไป...

...เพราะรักมากจนทำให้เห็นความอ่อนแอไม่ได้เด็ดขาด!!!

ทุกเรื่องมันต้องผ่านไปได้ !! ทุกเรื่องมันต้องไม่ตกเป็นปัญหาของพี่ชาย หรือของคนที่โอบกอดไว้อยู่ตอนนี้ ....
ทุกเรื่อง มันต้องจัดการได้ !!!


ก็ขนาดคนรักที่ตัวเองเล่นเกมกามอยู่ด้วยตอนนี้ยัง พร่ำไม่ขาดปากเลยนี่น่า... ว่า...เขา...    'เก่ง'   ..





'อึกกก!! ซี้ดดดด..หมีเก่ง..เก่ง.....ซี้ดดดดส์.....คุณหมี..เก่งที่สุดเลย...อ้าส์! อ้าส์!! หมีเก่งที่สุดเลย!!!! '

   


***********************************

** ปล. ปั่นตอนนี้มาคั้นช่วงสงกรานต์
เดินทางกันดีๆ มีสติ มีสตังค์ เล่นสงกรานต์ให้สนุก ด้วยเรื่องของเรื่องที่จริงๆ ไม่อยากให้ขนมาม่ากลับบ้านกัน ตอนนี้คนเขียนเลยปั่นจนไฟรุก แถมท้ายให้ และคงจะหมดสต็อคมาม่าอีกนาน..

ฝนตกหนักช่วงเช้าคนเขียนนอนตายกับหมาหนึ่งตัว นอนกลิ้งๆ ไม่ได้เดินทางไปไหน นอกจากวางแผนไว้ว่าจะตลอนทัวว์ เล่นน้ำอยู่กรุงเทพฯ หรือนอนตายดี  สงกรานต์ว่างๆอยากทานต้มยำอร่อยเว่อร์ๆ      

[PandP]

เหยดดด นี่มันคนละเก่งกันแล้ว 555555

[iammoonoi]

สุขสันต์วันสงกรานต์คนเขียนนะคะ

เล่นน้ำให้สนุก เดินทางปลอดภัย และมีสุขภาพแข็งแรง

ขอบคุณมากๆ จ้า สำหรับเรื่องสนุกฉลองวันหยุด

แต่..มัย..เค้าอ่านแล้ว เศร้าจัง...สงสารคุณหมี กับ พึ่งพา อ่ะ   

[love2you]

มะ.. ม.. ไม่ไหวแล้ว...

เลือดหมดตัวกับตอนนี้จริงๆ ทั้งที่คุณหมีจำชื่อเพิ่งพาไม่ได้นะ แต่ไอ้การกระทำนี้มันสุดๆ เลยอ่ะ เรียกว่าเป็นไปตามจิตใต้สำนึกสั่งการกันเลยทีเดียวนะ ภาวนาให้ในที่สุดคุณหมีปลอดภัยนะคะ

กอดๆ คนเขียน ขอให้สนุกกับวันสงกรานต์ค่า...

[Rafael]

โฮก
มาแบบเร้วทันใจแถมมาพร้อมเลือดดดดด
ไม่ไหวละ คุณหมีเก่งเกินไปจริงๆ

 

[miracle22936]

  อยากรู้บทสรุปว่าจะเป็นยังไง T___T 

[takara]

เอ่อ คุณหมีเก่งจริงจริงอะแระ

[uknowvry]

เอิ่ม....หมีพลาดนะ... บอกผึ้งบ้าง ทุกอย่างคงง่ายกว่านี้!!!

[Zelsy]

เรื่องนี้ลดภูมิต้านทานในหัวใจไป 14 %
อ่อนแอเว่อร์เลย ;'( สงสารผึ้ง

[mild-dy]

คุนหมี คุนเก่งจิงๆนะ

[pudson]

คงเพราะรู้ว่าคุณหมีป่วย ถึงตอนนี้จะสุขเพราะเพิ่งพาเจอกับคุณหมีแล้วอยู่ด้วยกัน
แต่อารมณ์มันก็ยังเศร้าอยู่ดี เพราะมันมีคลื่นใต้น้ำ
แปะโหวดไว้ก่อน (บวกไปละตอนเช้า) เป็ดแก้ขัดไปก่อนนะคะ ขอบคุณคนเขียนที่ขยัน
V
V
V
มาบวกตามสัญญาค่ะ

[moodyfairy]

มาเจอ nc เข้าละลืมเรื่องเครียดๆของคุณหมีไปหมดเลยยย แอร๊ยย

[yunjae123]

อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย
คุณหมีมาแบบพายุพัดเลย
เร่าร้อน ดุดัน รุนแรง ได้ใจมากกกกกกกก ><~~~~
พึ่งพาระทวย เสียววาบเลยทีเดียว >///<

แต่...ไม่อยากให้คุณหมีคิดแบบนี้เลย อยากให้บอกพึ่งพาไป
ไม่งั้นอดีตจะซ้ำรอยเอาได้นะ นู๋หมีแก้ไขให้ได้นะลูก

ปล. นู๋หมีจะแว๊บไปเล่นสงกรานต์ที่ไหนหรือเปล่าลูก?

"สุขสันต์วันสงกรานต์นะจ๊ะนักเขียน ขอให้ชุ่มช่ำๆ^^"

[$VAN$]

ทั้งเศร้าทั้งหื่น ปนๆกันน่ะตอนนี้

[RainyMooD]

ถึงความสามารถเรื่องอื่นลดลง แต่เรื่องหื่นนี่แรงดีไม่มีตกเชียวนะคุณหมี






-21-
ร่างโปร่งกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามาหาน้องนายที่ยืนนิ่ง>>>ชาย
พี่ก้อยเลขาคนใหม่ของกำพล บอกอย่างนั้นตอนที่เพิ่งพา เรียบๆเคียงๆถามถึงท่านหัวหน้า>>>เลียบ
ประโยคเดินนั้นหลุดออกมาจากปากเด็กน้อย>>>เดิม
น้ำเสียงคุณหมอดูกังวลเมื่อมองผลการเอ็กซ์เลย์ ผ่านแผ่นฟิลม์ >>>เอ็กซเรย์   ฟิล์ม
มันไม่เหมือนกับเนื้องอกหรือเนื้อร้ายการผ่าตัดแทบไมช่วยอะไร>>>ไม่
อาการแบบนี้อาจเกิดเป็นพักๆ ...ถ้าสารเคมีในสมองไม่สเถียร>>>เสถียร

-22-
กระทั่งเอ่ยชื่อตัวเลขยังไม่ได้...ทุกอย่างที่เป็นตรรกะการคิดคำนวน >>>นวณ
คนตรงหน้าเดินปรี่เข้ามาหา ท้าวแขนยาวกับพื้นโต๊ะทำงาน>>>เท้า
เพราะตอนจะเข้าลิฟท์ กำพล ลังเลที่จะกดตัวเลข>>>ต์
คนเก่งเอาแต่ใจ รั้งดึงเอวเพิ่งพาไว้แล้วส่วนกระแทกซ้ำๆ>>>สวน
คำนวนไม่ได้แล้วไง>>>นวณ
ก็ขนาดคนรักที่ตัวเองเล่นเกมส์กามอยู่ด้วยตอนนี้>>>เกม

[raviiib❁]

อ่านทันแล้ว...
เครียดว้อยยยยยยยยย!?!? ยิ่งอ่านยิ่งเครียด มันหน่วงๆอะเนอะฮือออ
ติดตามรอร้อรอออ
ไปเล่นน้ำระวังตัวด้วยน้าค้าาา