บทที่ 20
นี่ก็ปาเข้าไป หนึ่งอาทิตย์แหละ ที่ข้าวจ้าว พักผ่อนในโรงพยาบาล เค้าอายมาก เมื่อหมอพูดถึงแผลและอาการอักเสบที่ทวารหนัก
“ข้าวจ้าว ครับ อ่ะ” ไข่ตุ๋นที่พึ่งกลับมาจากทำงาน ยื่นของสิ่งหนึ่งให้ข้าวจ้าว
“อะไรอ่ะ ไข่ตุ๋น”
“ดูเองสิ” ข้าวจ้าว ค่อยๆเปิด
ก็พบ ตั๋วเครื่องบิน แพ็คเก็ตที่พัก และ สมุดเงินฝาก ด้วยจำนวนเงินจำนวนหนึ่ง ที่สำคัญ โปรแกรมทัวร์ของบริษัทอันดับหนึ่งที่นำเที่ยวในเกาหลี
“…………” ข้าวจ้าว ไม่เข้าใจ ว่าทำไมไข่ตุ๋นถึงให้ของพวกนี้ทั้งๆที ยังไม่ครบข้อตกลงเลย
“ข้าวจ้าว มีพาสปอร์ต แล้วใช่ไหม”
“(- - ) (_ _) (- -)”
“ขอบคุณนะข้าวจ้าว ที่ช่วยเหลือไข่ตุ๋น” ข้าวจ้าว ไม่เข้าใจ ว่าทำไมต้องขอบคุณ หรือว่า หน้าที่ของเค้าหมดแล้ว หมดเวลาแล้ว
หรอที่เค้าจะยืนข้างๆไข่ตุ๋น
“ข้าวจ้าว ครับ ต่อไปนี้ ข้อตกลงเรา ยกเลิกแล้วนะ” ข้าวจ้าวรีบหลบสายตาก้มหน้าต่ำ เพื่อไม่อยากให้ไข่ตุ๋นรู้ว่า เค้ากำลังน้ำตาคลอ
“เงย หน้า หน่อยสิครับ” ไข่ตุ๋นเชยหน้าเล็กๆขึ้น พอข้าวจ้าวได้สติ รีบสะบัดหน้าหนีทันที
“เป็นอะไรไปครับ”
“ฮึก……อือ…..” ข้าวจ้าว พยายามกังกั้นมันที่สุดแล้ว แต่ไม่อาจต้านทานได้เลย มันกำลังไหลออกมา ไข่ตุ๋น เห็นข้าวจ้าว ตัวสั้น ก็
พอรู้ว่า ข้าวจ้าว กำลังร้องไห้แน่เลย มันไม่น่าจะเป็นแบบนี้ ถ้า……
กริก
ข้าวจ้าว รู้สึกถึงความเย็นของวัตถุที่สัมผัสกับนิ้วเล็กๆของเค้า
“พอดีเลย” ไข่ตุ๋น ยิ้มอย่างอ่อนโยน แต่ข้าวจ้าวยังเหวอกับสิ่งที่เห็นอยู่เลย
“แหวนนี้นะ แม่ให้ไข่ตุ๋นตั้งแต่เด็กๆ เพราะเป็นแหวนของ ตา ที่มอบให้ยาย แม่บอกว่า เอาไว้ให้คนที่ไข่ตุ๋นรัก และจะสวมมันให้เค้าคนนั้น”
ไข่ตุ๋นเอื้อมไปจับใบหน้าเล็กๆ
“ข้าวจ้าว ครับ ไข่ตุ๋นรักข้าวจ้าวนะ”
“ฮึก อือ อือ”
“โอ้ ไม่ร้องนะครับ ที่รักของไข่ตุ๋น ขอโทษนะที่รู้ตัวช้า ขอโทษจริงๆ”
“ฮึก ฮึก อือ อือ”
“ไม่ร้องครับ ไหนบอกสิ ว่า ข้าวจ้าวรู้สึกยังไงกับไข่ตุ๋น”
“ฮึก อือ อือ ขะ ข้าวจ้าว ระ……”
ปัง
“ไข่ตุ๋น!!” ทั้งสองหันไปตามเสียง
“สนุกมากใช่ไหม ที่ดูว่าพ่อแม่ โง่นะ” คุณหญิงที่ดูกำลังโมโหมาก ตะหวาดทั้งสองคน
“คะ คุณแม่”
“ไม่ต้องเรียกชั้นว่าแม่ ชั้นมีลูกแค่ 5 คน และไม่เคยอยู่ในหัวว่า เธอเป็นลูกชั้น เพราะลูกชั้น มันไม่ทำแบบนี้หรอก”
“ฮึก ” ข้าวจ้าว ไม่นึกไม่ฝันจริงๆว่าจะได้ยินคำนี้ มันเป็นคำที่ตัดเยื่อใยมาก
“แม่”
“ทำไม ข้าวจ้าว ชั้นไม่คิดเลยนะ ว่าเธอจะทำกับชั้นแบบนี้ ทำไม ชั้นอุสารักเธอ เอ็นดูเธอ อยากรวยทางรัดล่ะสิ”
“ฮึก ขะ ขอโทษครับ คุณหญิง อื้อ” ข้าวจ้าวที่พยายามลงจากเตียงเพื่อที่จะมากราบขอโทษ
“แม่ ครับ เราคุยกันแล้วนะครับ”
“ทำไม ชั้นมันไอหน้าโง่ โดนลูก โดนเพื่อนลูกหลอก ชั้นเสียหายมากเท่าไหร่ พวกแกเคยนึกไหม” คุณหญิงที่หน้าตาตอนนี้เต็ม
ไปด้วยน้ำตา
“ผะ ผมขอโทษ” ข้าวจ้าว ลงมาขลุกเข่าอยู่ตรงหน้าคุณหญิง ก้มลงกราบเท้า
“ผะ ผมขอโทษ ฮึก ฮึก”
“ยังไงก็ รักกันถือไม้เท้ายอดทอง กระบอกยอดเพชรนะ” คุณหญิงเอื้อมมือไปลูบหัวข้าวจ้าว พร้อมทั้งอมยิ้นที่แผนตัวเองสำเร็จ
“คะ คุณหญิง”
“เดี๋ยวตีเลย คุณแม่สิ” คุณหญิงรวบตัวเล็กๆขึ้นมากอดปลอบ เพราะตอนนี้ ร่างเล็กๆร้องไห้ไปใหญ่แล้ว
“แม่อ่ะ เล่นแรง”
“เนียนป่ะ นางเอกเก่านะชั้นนะ โอ้ๆๆ อย่าร้องค่ะ คุณลูก”
“ฮึก ฮึก”
“ไม่เอาไม่ร้องนะค่ะ คุณแม่ดีใจนะ ที่ทั้งสองรักกันด้วยความรู้สึกจริงๆไม่ต้องมาแสดงอยู่”
“แม่ครับ แม่รู้ได้ยังไงว่า ข้าวจ้าวเค้ารักผม เค้ายังไม่พูดเลย” ไข่ตุ๋นแกล้งอ้อน กอดแม่
“ไข่ตุ๋น แกไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ โน้น อ้อนเมียแกโน้น”
“ข้าวจ้าว จ้าๆ”
“ฮึก ฮึก ฮึก”
“ไม่ร้องสิครับ คนดี” ไข่ตุ๋นดึงร่างเล็กๆมากอดแทน
“ไหน ยังไม่บอกเลยว่า รักไข่ตุ๋นไหม”
“ฮึก ฮึก มะ ไม่”
“สมควร โฮฮฮ”
“ข้าวจ้าวอ่ะ ไข่ตุ๋นรักข้าวจ้าวนะ ถึงจะรู้ตัวช้าไปหน่อย แต่ไข่ตุ๋นพูดเลยได้ว่า ไข่ตุ๋นรักข้าวจ้าว พร้อมที่จะปกป้อง ดูแลไปตลอด”
“ฮึก ฮึก ขะ ข้าวจ้าว บอกว่า ไม่รู้สิ แต่ไม่มีวินาทีไหนเลย ที่ข้าวจ้าว จะไม่รักไข่ตุ๋น” ข้าวจ้าวพูดเบาๆเพราะเขิน
“ฮิ้วววววววววว” คุณหญิง โหร้องอย่างดีใจ
ฟอดดดดดดด
“บ้า ทำไรก็ไม่รู้ไข่ตุ๋นเนี้ย”
“เขินหรอ ไหน ให้พ่อดูหน่อยสิ ว่าลูกดิ้นไหม” ไข่ตุ๋นแกล้ง เอามือไปลูบหน้าท้องเล็กๆ
“ไหน ย่าดูด้วย”
“ไม่! ข้าวจ้าวท้องไม่ได้นะ” แต่ข้าวจ้าวก็รู้สึกผิดนะ ที่ไม่สามารถมีอย่างที่ทั้งสองต้องการได้
“โอ้ ล้อเล่นนะ อย่าคิดมากนะ ไม่มีลูกก็ไม่เป็นไร เลี้ยงหลานก็ได้” ไข่ตุ๋นกอดข้าวจ้าวจากด้านหลังแล้วเอาคางวางที่ไหล่ๆเล็กๆ
ฟอดดดด
“หอมจัง”
ภายนอกห้องที่ข้าวจ้าวพักฟื้นอยู่ มีสายตาคู่หนึ่ง มองเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้น ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยไฟแห่งความอิจฉา
“หึหึหึ มีความสุขไปก่อนเถอะ”
“มาทำอะไร”
“อย่าเสือก”
“ปากดีนะ อย่าลืมสิว่าเราต้องร่วมมือกัน”
“ก็ให้มันเร็วดิ กูยอมมึงไปหลายอย่างแล้วนะ”
“หึหึหึ”
ผั๊ว
“มึงกล้าต่อยกู”
“กูทำได้มากกว่าที่มึงคิดอีก”
“หึหึหึ มึงคิดว่า มึงเป็นใคร ไอขนมจีน”
.............................................................
ขอโทษที่หายไปนานนะครับ ใกล้จบแหละ เหลืออีกสองตอนสุดท้าย ส่วนภาคสอง สงสัยต้องกลางเดือนหน้านะครับ
เพราะพาย ต้องไปต่างจังหวัด แบบไป พักใจ เลียแผลใจตัวเอง เฮ้อออออออออออออ
ยังไงก็เม้นเป็นกำลังใจกันเยอะๆๆนะครับ
พายก็วนเวียนอยู่ในบอร์ดนั้นแหละครับ แต่ไม่มีอารมณ์จะลงเลย แบบกำลังแซดดดด
เรื่องของนักเขียนบางท่าน อ่านแล้วยิ้ม อยากมีแบบนี้บ้าง บ้างท่าน มันเศร้า เหมือนชีวิตจริงเลย เรากำหนดไม่ได้เลย ว่า จะมันเป็นแบบไหน
โอ๊ยยย กำลังเพ้อ ยังๆงก็ เม้นกันเยอะๆๆนะจ้า ขอเลยละ ทุกเม้นเป็นกำลังใจที่ดีที่สุดเลย
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
โพลล์
